Αυτό Που Έκρυβαν Οι Αθηναίοι Από Τον Κόσμο

Αυτό Που Έκρυβαν Οι Αθηναίοι Από Τον Κόσμο

Σὲ αὐτὸ τὸ ἀποκαλυπτικὸ ντοκιμαντὲρ , ξετυλίγουμε τὴν κρυφὴ πλευρὰ τῆς πιὸ ἔνδοξης πόλης τῆς Ἀρχαιότητας:

📜 Μὲ ἱστορικὲς πηγές, φιλοσοφικὲς ἀναλύσεις, αὐτὸ τὸ βίντεο παρουσιάζει τὴν Ἀθήνα ὅπως ποτὲ δὲν τὴν εἴδατε.


👍 Μὴν ξεχάσεις νὰ κάνεις like καὶ νὰ μοιραστεῖς μὲ ὅσους ἀγαποῦν τὴν Ἱστορία.

❝Η Σκοτεινή Αλήθεια για την Αθήνα❞

– Οἱ δοῦλοι ποὺ δούλευαν μέχρι θανάτου στὰ ὀρυχεῖα τοῦ Λαυρίου
– Οἱ χιλιάδες ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὴν "δημοκρατία"
– Ἡ ἐκτέλεση τοῦ Σωκράτη καὶ ἡ δύναμη τῶν λαϊκῶν δικαστῶν
– Οἱ γενοκτονίες στὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο
– Ὁ τρόπος ποὺ οἱ γυναῖκες ζοῦσαν στὴ σκιά

❝Αὐτὸ Δὲν Τὸ Δίδαξαν Ποτὲ γιὰ τὴν Ἀρχαία Ἀθήνα❞

❝Δημοκρατία; Ἢ Τύραννοι μὲ Ψηφοδέλτια;❞

«20.000 δοῦλοι γιὰ τὸν Παρθενῶνα»


«Ἡ Δίκη τοῦ Σωκράτη»


«Οἱ Ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὴ Δημοκρατία»


👉 Μήπως ἡ ἔνδοξη Δημοκρατία βασίστηκε σὲ κάτι πιὸ σκοτεινὸ ἀπ’ ὅσο φανταζόμασταν;

🎥 Αὐτὸ Ποὺ Ἔκρυβαν Οἱ Ἀθηναῖοι Ἀπὸ Τὸν Κόσμο / Τὸ Σκοτεινὸ Πρόσωπο τῆς Δημοκρατίας


Ἡ Ἀθήνα... τὸ λίκνο τῆς Δημοκρατίας, τῆς Φιλοσοφίας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ.

Ἀλλὰ τί ἔκρυβαν οἱ Ἀθηναῖοι; Ποιό ἦταν τὸ κόστος τοῦ μεγαλείου τους;
🔹 Εἰσαγωγή


🎙️«Ἡ πόλη τοῦ φωτός... εἶχε καὶ σκοτάδι.


Οἱ Ἀθηναῖοι μιλοῦσαν γιὰ ἐλευθερία... μὰ ἔκρυβαν 20.000 δούλους στὰ ὀρυχεῖα.

Μιλοῦσαν γιὰ Δημοκρατία... μὰ τὴν ἀπολάμβαναν μόνο λίγοι.

Καὶ ὅταν κάποιος μιλοῦσε πολύ – τὸν σκότωναν.

Σ' αὐτὸ τὸ ἀθρο , ἀποκαλύπτεται αὐτὸ ποὺ ποτὲ δὲν τόλμησαν νὰ σοῦ ποῦν.

Ἡ ἀλήθεια... πίσω ἀπὸ τὸν μῦθο τῆς Ἀθήνας.»





🔊
«Ἦταν τὸ λίκνο τῆς δημοκρατίας. Ἡ πόλη τοῦ Περικλῆ, τοῦ Σωκράτη, τοῦ Πλάτωνα. Ὅμως ἡ Ἀθήνα... ἔκρυβε κάτι. Ἕνα μυστικὸ ποὺ δὲν θὰ βρεῖς σὲ σχολικὰ βιβλία.

Μιὰ πλευρὰ ποὺ κανεὶς δὲν ἤθελε νὰ φωτίσει.


Αὐτὸ εἶναι τὸ σκοτεινὸ μυστικὸ τῶν Ἀθηναίων.»







🔹 1.Ἡ Ἀθήνα εἶχε 100.000 δούλους
🔊 «Ἡ "ἐλεύθερη" πόλη στηριζόταν στὴ δουλεία.
Ὑπολογίζεται ὅτι οἱ δοῦλοι στὴν Ἀθήνα ἦταν 2-3 φορὲς περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἐλεύθερους πολῖτες.
Δούλευαν στὰ ὀρυχεῖα, στὰ σπίτια, στὶς ἀγορές.
Κι ὅμως, δὲν εἶχαν κανένα δικαίωμα — οὔτε κἂν ἀνθρώπινη ὑπόσταση.»



Τὸ Ψέμα τῆς Δημοκρατίας

2.Ἡ "δημοκρατία" ἐξαιροῦσε τὸ 90% τοῦ πληθυσμοῦ

🔊 «Μόνο ἄνδρες, ἐνήλικες, ἐλεύθεροι καὶ Ἀθηναῖοι πολῖτες μποροῦσαν νὰ συμμετέχουν.

Γυναῖκες, μετοῖκοι, δοῦλοι — ὅλοι ἀποκλείονταν.

Ἀπὸ τοὺς 300.000 κατοίκους τῆς πόλης, λιγότεροι ἀπὸ 30.000 εἶχαν πολιτικὰ δικαιώματα.

Δημοκρατία γιὰ λίγους. Ὄχι γιὰ ὅλους.»


Δὲν ἦταν ὅλοι πολῖτες: μόνο ἐλεύθεροι ἄνδρες Ἀθηναῖοι, μὲ γονεῖς καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς Ἀθηναίους.

«Ἡ πιὸ διάσημη δημοκρατία τοῦ κόσμου... ἦταν προνόμιο μιᾶς ἐλίτ.»
: Ἡ Ὑποκρισία στὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο

🎼

3. Ἡ καταστροφὴ τῆς Μήλου: Ἔγκλημα Πολέμου

🔊 Ἡ Ἀθήνα παρουσίαζε τὸν ἑαυτό της ὡς ὑπερασπιστὴ τῆς ἐλευθερίας. Στὴν πραγματικότητα, εἶχε δημιουργήσει μιὰ ἰμπεριαλιστικὴ ἡγεμονία.Σφαγές, καταστροφὲς πόλεων (π.χ. Μῆλος, Μυτιλήνη), στυγνὴ ἐπιβολὴ συμμάχων
Τὸ «δημοκρατικὸ» πολίτευμα ἔγινε ἐργαλεῖο πολέμου καὶ ἐλέγχου
🎙️«Γιὰ χάρη τῆς ‘δημοκρατίας’... ἡ Ἀθήνα διέπραξε ἐγκλήματα ποὺ θὰ ζήλευαν τύραννοι.»




«Τὸ 416 π.Χ., ἡ Ἀθήνα ἐπιτέθηκε στὴν οὐδέτερη Μῆλο. Ὅταν οἱ Μήλιοι ἀρνήθηκαν νὰ ὑποταχθοῦν, οἱ Ἀθηναῖοι τους κατέσφαξαν: Ὅλους τοὺς ἄντρες, καὶ πούλησαν τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ ὡς δούλους.


Ὁ Θουκυδίδης τὸ κατέγραψε ψυχρά. Ἡ ἠθική; Ἐξαφανισμένη.»





🔹 4. Ἡ Μυστικὴ Ἑταιρεία: Οἱ Σικελικὲς Ἐκστρατεῖες

🔊 «Ὁ Ἀλκιβιάδης — χαρισματικὸς ἀλλὰ ἐπικίνδυνος — κατηγορήθηκε γιὰ ἀσέβεια πρὶν τὴν ἐκστρατεία στὴ Σικελία.
Πολλοὶ πίστευαν ὅτι ἀνῆκε σὲ μυστικὴ ὁμάδα ποὺ γελοιοποιοῦσε τὰ Μυστήρια τῆς Ἐλευσίνας.

Ἡ Ἀθήνα τὸν ἐξόρισε, καὶ τελικὰ πρόδωσε τὴν πόλη.

Οἱ μυστικὲς τελετὲς καὶ ἡ πολιτικὴ συνωμοσία συνδέθηκαν μὲ τὴ μεγαλύτερη

καταστροφὴ τοῦ πολέμου.»
Ποιό ἀρχαῖο δικαστήριο θὰ φοβόσουν περισσότερο νὰ δικαστεῖς;»
ΑΛΑΙΟ 4: Ἡ Τυραννία τῶν Δικαστῶν


🎼 Οἱ «δικαστὲς» τῶν 6.000 πολιτῶν εἶχαν τρομακτικὴ δύναμη. Δίκες χωρίς δικηγόρους – με λαϊκή ψήφο.Πολιτικὲς διώξεις μέσῳ τοῦ θεσμοῦ τοῦ ὀστρακισμοῦ.

Ἐκφοβισμός, λαϊκισμὸς καὶ φίμωση τῆς ἀντιπολίτευσης.

🎙️ «Μπορεῖς νὰ εἶσαι ὁ πιὸ ἔντιμος πολίτης. Ἂν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Δήμου σὲ μισήσει... σὲ ἐξορίζουν.»



🔹 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3:
"Τὸ πιὸ Περίεργο Δικαστήριο – Οἱ Ἀρχαῖοι Δικαστές"

«Ἀρχαία Ἀθήνα — τὸ λίκνο τῆς δημοκρατίας.

Ἀλλὰ πίσω ἀπὸ τὴ λάμψη τῆς φιλοσοφίας καὶ τῶν ἀγορῶν, ὑπῆρχε ἕνας θεσμὸς ἐξίσου ἐντυπωσιακὸς καί... παράξενος:

Τὰ ἀρχαῖα δικαστήρια. Δίκες χωρὶς δικηγόρους. Δικαστὲς κατὰ χιλιάδες. Ἀποφάσεις ποὺ κρινόντουσαν σὲ μιὰ στιγμὴ — μὲ ἕνα κομμάτι μέταλλο ἢ ἕνα θραῦσμα ἀγγείου.

Ἑτοιμάσου γιὰ μιὰ βουτιὰ στὴ σκοτεινὴ καὶ ταυτόχρονα μοναδικὴ πλευρὰ τῆς ἀθηναϊκῆς δικαιοσύνης.» 

Πῶς λειτουργοῦσαν τὰ ἀρχαῖα δικαστήρια 

🔊  «Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ σημερινὸ σύστημα, στὴν Ἀθήνα δὲν ὑπῆρχαν ἐπαγγελματίες  δικαστές. 

Οἱ ἴδιοι οἱ πολῖτες δίκαζαν.   

Καὶ ὅταν λέμε "πολῖτες" — ἐννοοῦμε ἑκατοντάδες, ἀκόμα καὶ χιλιάδες ἄτομα! 

Οἱ δίκες γίνονταν δημόσια, πολλὲς φορὲς στὴν ὕπαιθρο, καὶ μποροῦσαν νὰ κριθοῦν μέσα σὲ λίγες ὧρες. 

Δὲν ὑπῆρχε "τυπικὴ" ποινικὴ διαδικασία ὅπως σήμερα. 

Κατηγορούμενος καὶ κατήγορος... μιλοῦσαν μόνοι τους. Χωρὶς δικηγόρους. 

Ὁ καθένας ἔπρεπε νὰ πείσει τὸ πλῆθος — σὰν νὰ ἔδινε θεατρικὴ παράσταση.» 

Ἠλιαία – Τὸ μεγαλύτερο δικαστήριο τοῦ κόσμου 

🔊

«Ἡ Ἠλιαία ἦταν τὸ πιὸ δημοφιλὲς δικαστήριο. 

Μὲ 6.000 πολῖτες ἐπιλεγμένους κάθε χρόνο μὲ κλήρωση, λειτουργοῦσε σὰν "λαϊκὸς Ἄρειος Πάγος". 

Οἱ Ἠλιαστὲς χωρίζονταν σὲ ἐπί μέρους ὁμάδες ἀνάλογα μὲ τὴν ὑπόθεση. 

Ψήφιζαν μὲ εἰδικὰ μεταλλικὰ ψηφοδέλτια: ἕνα μὲ ἄξονα (γιὰ ἀθώωση) καὶ ἕνα χωρὶς (γιὰ καταδίκη). 

Οἱ ψῆφοι ρίχνονταν σὲ ἀδιαφανὲς δοχεῖο, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τελικό. 

Καμία ἔφεση. Καμία ἀναβολή.» 

🔹  Δίκες χωρὶς δικηγόρους 

🔊«Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ περίεργα στοιχεῖα τῆς ἀρχαίας ἀθηναϊκῆς δικαιοσύνης: 

       Οὔτε συνήγοροι, οὔτε ἐπαγγελματίες νομικοί. 

      Ὁ καθένας ἔπρεπε νὰ ἑτοιμάσει καὶ νὰ ἐκφωνήσει μόνος του τὸν λόγο του. 

      Δὲν μποροῦσε νὰ ξεπεράσει τὸ χρονικὸ ὅριο — τὸ ὁποῖο μετροῦσε... μιὰ κλεψύδρα. 

      Πολλοὶ κατηγορούμενοι κατέφευγαν σὲ λογογράφους, ὅπως ὁ Λυσίας. 

      Αὐτοὶ ἔγραφαν γιὰ λογαριασμὸ τῶν πολιτῶν — μὲ στόχο νὰ συγκινήσουν καὶ νὰ                    πείσουν. 

       Ἦταν περισσότερο ρητορικοὶ μονομάχοι παρὰ νομικοί.» 

           Ἄρειος Πάγος – Τὸ παλαιότερο δικαστήριο 

🔊«Ὁ Ἄρειος Πάγος, τοποθετημένος στὸν ὁμώνυμο λόφο, δίκαζε κυρίως ἐγκλήματα           φόνου. 

Εἶχε παλαιότερη προέλευση ἀπὸ τὴ δημοκρατία καὶ ἀποτελοῦσε ἐλιτίστικο σῶμα. 

Οἱ δίκες ἐδῶ ἦταν πιὸ αὐστηρές, μὲ νυχτερινὲς διαδικασίες καὶ τυπικότητα. 

Ὁ μῦθος λέει ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος δίκασε ἀκόμα καὶ τὸν θεὸ Ἄρη γιὰ φόνο. 

Ἕνα δικαστήριο μὲ θεϊκὴ προέλευση καί... ἀνθρώπινη τραγικότητα.» 

 🔊 «Ἴσως ἡ πιὸ ἰδιαίτερη μορφὴ "δίκης" ἦταν ὁ ὀστρακισμός. 

Κάθε χρόνο, οἱ πολῖτες μποροῦσαν νὰ ἐξορίσουν ὁποιονδήποτε γιὰ 10 χρόνια — χωρὶς δίκη, χωρὶς κατηγορία. 

Ψήφιζαν γράφοντας τὸ ὄνομα σὲ θραῦσμα ἀγγείου: τὸ "ὄστρακο". 

Ἂν συγκεντρώνονταν 6.000 ψῆφοι, ὁ πολίτης ἔφευγε — ἀκόμα κι ἂν δὲν εἶχε κάνει τίποτα! 

Ἦταν μέτρο πρόληψης κατὰ τῆς τυραννίας. Ἀλλὰ καὶ ἐργαλεῖο πολιτικῆς ἐξόντωσης.» 

«Ὁ Ἄρειος Πάγος, τοποθετημένος στὸν ὁμώνυμο λόφο, δίκαζε κυρίως ἐγκλήματα φόνου. 

Εἶχε παλαιότερη προέλευση ἀπὸ τὴ δημοκρατία καὶ ἀποτελοῦσε ἐλιτίστικο σῶμα. 

Οἱ δίκες ἐδῶ ἦταν πιὸ αὐστηρές, μὲ νυχτερινὲς διαδικασίες καὶ τυπικότητα. 

Ὁ μῦθος λέει ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος δίκασε ἀκόμα καὶ τὸν θεὸ Ἄρη γιὰ φόνο. 

Ἕνα δικαστήριο μὲ θεϊκὴ προέλευση καί... ἀνθρώπινη τραγικότητα.» 

 Διάσημες δίκες & περίεργα περιστατικά 

Ἡ Δίκη καὶ Ἐκτέλεση τοῦ Σωκράτη 

 . Ἡ δολοφονία τοῦ Σωκράτη 

🔊  «Ὁ φιλόσοφος ποὺ δίδαξε τὴν κριτικὴ σκέψη... καταδικάστηκε ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς πολῖτες. καταδικάστηκε γιὰ "διαφθορὰ τῆς νεολαίας" καὶ "ἀσέβεια πρὸς τοὺς θεούς". 

🔊   «Ἡ πιὸ διάσημη δίκη; Τοῦ Σωκράτη, τὸ 399 π.Χ. 

Καταδικάστηκε ἀπὸ 500 πολῖτες γιὰ "ἀσέβεια" καὶ "διαφθορὰ τῶν νέων". 

Ἄλλες περιπτώσεις περιλάμβαναν: 

• Δίκες γιὰ "κλοπὴ σύκων" 

• Κατηγορίες γιὰ μαγεία ἢ βλασφημία 

• Δίκες μεταξὺ φίλων καὶ συγγενῶν 

  Ἡ ἀρχαία ἀθηναϊκὴ κοινωνία εἶχε ἐμμονὴ μὲ τὴν ἰσότητα — ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν τιμωρία.» 

• Ὁ Σωκράτης Ἡ ἀθηναϊκὴ δημοκρατία ἐξάλειφε τὴ διαφορετικὴ σκέψη. 

• Τὸ αἴσθημα ἀνασφάλειας μετὰ τὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο ὁδήγησε σὲ μιὰ κοινωνία διχασμένη. 

🎙️«Ἡ πόλη ποὺ γέννησε τὴ φιλοσοφία... ἐκτέλεσε τὸν μεγαλύτερο φιλόσοφό της.» 

• Γιατί; Γιατί τόλμησε νὰ ἀμφισβητήσει. 

Ἡ "δημοκρατία" τῆς Ἀθήνας δὲν ἄντεχε τὴ διαφορετικὴ ἄποψη. 

Ἦταν δημοκρατία ἢ ὀχλοκρατία;» 

 

ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι δὲν εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ δικηγόρους, δικαστικὰ μέγαρα ἢ ἔφεση. 

Συμπέρασμα 

Εἶχαν τὸν λόγο, τὴν πειθὼ καὶ τὴ δημοκρατία — ὅσο κι ἂν ἦταν ἀτελής. 

Τὸ σύστημά τους ἦταν παράξενο, σκληρό, καὶ συχνὰ ἄδικο. 

Ἀλλὰ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία, ὁ λαὸς εἶχε λόγο στὴ Δικαιοσύνη. 

Καὶ αὐτὸ τὸ "παράξενο δικαστήριο" ἄφησε τὸ ἀποτύπωμά του στοὺς αἰῶνες. 

 

: Ὁ Χρυσὸς τῆς Λαυρεωτικῆς – Πλοῦτος μὲ αἷμα

🎼 

• Περιγραφή της εκμετάλλευσης των μεταλλείων του Λαυρίου.

• Χρήση δούλων – κυρίως Σκύθες, Θρᾶκες καὶ ἄλλοι λαοί – ὑπὸ ἀπάνθρωπες συνθῆκες. 

• 20.000 δοῦλοι στὰ ὀρυχεῖα. 

• Ὁ πλοῦτος ποὺ χρηματοδότησε τὸν Παρθενῶνα καὶ τὸν ἀθηναϊκὸ στόλο βασίστηκε σὲ σκλαβιὰ καὶ ἀνθρώπινη ἐκμετάλλευση. 

🎙️     «Ὁ Παρθενῶνας ἴσως δὲν θὰ ὑπῆρχε... χωρὶς τὸν θάνατο χιλιάδων ψυχῶν στὸ σκοτάδι τῆς γῆς.» 

• Οἱ γυναῖκες ἦταν ἀποκλεισμένες ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καὶ τὴν παιδεία. 

• Ζοῦσαν σὲ ξεχωριστοὺς χώρους τοῦ σπιτιοῦ. 

Πλήρης ἐξάρτηση ἀπὸ ἄνδρες συγγενεῖς – ἀκόμα καὶ ἡ περίφημη Ἀσπασία θεωροῦνταν «ἑτερόδοξη».

🎙️

«Ἡ πόλη ποὺ λάτρεψε τὴν Ἀθηνᾶ... περιφρονοῦσε τὶς ἀληθινὲς Ἀθηναῖες.»

---

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Ἡ Ἀλήθεια Ποὺ Πρέπει νὰ Λέμε 

 🎙️«Δὲν λέμε αὐτὴ τὴν ἱστορία γιὰ νὰ καταδικάσουμε τὴν Ἀθήνα. Τὴν λέμε γιὰ νὰ τὴ γνωρίσουμε ὅπως πραγματικὰ ἦταν.

 Μὲ φῶς καὶ σκιές. Μὲ δόξα... καὶ ἐνοχές.

 Γιατί μόνο τότε, ἡ Ἱστορία γίνεται Δάσκαλος, κι ὄχι ἁπλᾶ Μῦθος.»

🔹 Πῶς τὸ ἀπέκρυψαν; 

🔊«Ἡ Ἀθήνα ἔμεινε στὴν ἱστορία ὡς τὸ λίκνο τοῦ πολιτισμοῦ.

Ἀλλὰ τὸ ἀφήγημα γράφτηκε ἀπὸ φιλο-Ἀθηναίους: τὸν Πλάτωνα, τὸν Ξενοφῶντα, ἀκόμα καὶ τὸν Θουκυδίδη.

Τὰ "κακῶς κείμενα" καλύφθηκαν, παραλείφθηκαν ἢ ἐξηγήθηκαν μὲ σοφιστεῖες.

Οἱ νικητὲς γράφουν τὴν ἱστορία. Καὶ στὴν περίπτωση τῆς Ἀθήνας... ἤξεραν νὰ γράφουν καλά.» 

🔹  Συμπέρασμα 

🔊«Ἡ Ἀθήνα ἦταν σπουδαία, ἀλλὰ καὶ ἀντιφατική.

Φώτισε τὸν κόσμο... ἀλλὰ εἶχε κι ἐκείνη τὶς σκιές της. 

🔔  θὲς νὰ μάθεις τὴν ἀλήθεια πίσω ἀπὸ τὸν μῦθο, κάνε ἐγγραφὴ τώρα. 

Ποιά ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀλήθειες σοῦ φάνηκε πιὸ σοκαριστική; 

Ἂν σοῦ ἄρεσε αὐτὸ τὸ ταξίδι, κάνε ἐγγραφὴ καὶ γράψε στὰ σχόλια:

Ποιό ἦταν – Τὸ μυθικὸ πουλί των Ἑλλήνων καὶ ὁ κύκλος του

Φοίνικας – Το μυθικό πουλί των Ἑλλήνων καί ὁ κύκλος του

Ὁ Θρῦλος τοῦ Φοίνικα – Τὸ Μυθικὸ Πουλὶ ποὺ Ἀνασταίνεται ἀπὸ τὶς Στάχτες

«Στάχτη. Μόνον στάχτη. Ἔνα πουλὶ νεκρὸ, καμμένο. Ἀλλὰ ξάφνου... φλόγες. Κραυγή. Ζωή. Ὁ Φοίνιξ ἀναγεννᾶται...

Πρόλογος:
Σε κάθε σκοτεινὴ ἐποχή, ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ ἕνα σύμβολο. Μιὰ ἐλπίδα. Κάτι ποὺ νὰ τοῦ λέει: «Δὲν τελείωσες». Ὁ Φοίνιξ, τὸ πουλὶ ποὺ πεθαίνει μὲ φλόγες καὶ ξαναγεννιέται, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιο πανάρχαια καὶ πανανθρώπινα σύμβολα.

Ενότητες:

• Πρῶτες ἀναφορὲς στὴν Ἀρχαιότητα

• Ὁ ἱερατικὸς συμβολισμὸς στὴν Αἴγυπτο

• Ὁ Φοίνιξ στὴν Ἑλληνικὴ φιλοσοφία

• Ἡ σύνδεση μὲ τὸν Χριστιανισμὸ

• Πῶς χρησιμοποιοῦσαν τὸν Φοίνικα οἱ Ἕλληνες στὴν νεότερη Ἱστορία

• Ὁ σύγχρονος μῦθος στὴ μαζικὴ κουλτούρα

• Ὁ Ἕλληνας – ὁ ἀληθινὸς Φοίνιξ

Εισαγωγή
Ο Φοίνικας – τὸ μυθικὸ πουλὶ ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὶς στάχτες του – εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ ἕνας θρῦλος. Εἶναι σύμβολο. Τῶν λαῶν. Τῶν ἀνθρώπων. Τῆς ψυχῆς τοῦ Ἕλληνα.

📚 1. Πρῶτες Ἀναφορές
Οι πρῶτες γραπτὲς μαρτυρίες τοῦ Φοίνικα βρίσκονται στὸν Ἡρόδοτο. Περιγράφει ἕνα ὀλοχρύσαφο πουλὶ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ποὺ ζεῖ 500 χρόνια, καὶ ποὺ πεθαίνει μὲ τελετουργία.

👁 2. Ὁ Συμβολισμὸς
Ο Φοίνιξ δὲν εἶναι ἁπλῶς μυθικὸ πλάσμα. Στην ἀρχαία φιλοσοφία, ἔγινε σύμβολο ἀθανασίας, ψυχικῆς κάθαρσης, καὶ κυρίως – ἀναγέννησης.

🎙️ 
Ἐκεῖ ποὺ ὅλα μοιάζουν χαμένα… ἀναφαίνεται ὁ Φοίνιξ. Ἐσὺ. Ἐγὼ. Ἡ Ἑλλάδα.

Ἱερὸ μυθικό πουλί. Η Φιλική Ἑταιρεία χρησιμοποίησε τον Φοίνικα ὡς σύμβολο του Ἑλληνικοῦ κράτους ποῦ ξαναγεννιέται ἀπὸ τὴ στάχτη του.
Ὁ Ἀ. Ὑψηλάντης στὴ σημαία του Ἱεροῦ Λόγου καὶ ὁ Καποδίστριας τον καθιέρωσε ἐπίσημο ἔμβλημα του κράτους καὶ το ἀπεικόνισε πάνω στὰ νομίσματα καὶ τις σφραγῖδες.

Ἀπὸ τον Ἡσίοδο τον -8ο αἰῶνα, ἔχουμε την ἀρχαιότερη ἀναφορά γιὰ τον Φοίνικα, πού τον ταυτίζει με τον ἥλιο καὶ τον Θεό Ἀπόλλωνα.

Κατά τον Ἡρόδοτο εἶχε το μέγεθος του ἀετοῦ καὶ πούπουλα χρυσοκόκκινα (βιβλ. 2,73). Κάθε 500 χρόνια ἐρχόταν ἀπὸ την Ἀραβία στὴν Ἡλιούπολη της Αἰγύπτου, μεταφέροντας το νεκρό πατέρα του, τον ὁποῖο τύλιγε σε σχῆμα αὐγοῦ μέσα σε σμύρνα καὶ τον ἔθαβε στὸ ἱερὸ του Ἥλιου. Ὁ Ἕλληνας ἱστορικός Ἡρόδοτος, λέει: «Δὲν ἔχω δεῖ ποτέ αὐτὸ το πουλί παρά μόνο σε εἰκόνες. Μέρη του φτερώματός του ἔχουν το χρυσό χρῶμα καὶ ἄλλα βαθυκόκκινο καὶ μοιάζει στὸ περίγραμμα καὶ τις διαστάσεις με ἀετό.

Το πουλί αὐτὸ μοιάζει με μεγάλο ἀετὸ ἡ με ἐρωδιό με χρυσό καὶ κόκκινο φτέρωμα ἄν καὶ ο κινέζικος ἔχει πέντε χρώματα. Του δίνουν πολλές ἡλικίες, 500 , 540 , 1000 , 1461 , 12.994 χρόνια. Αὐτὸς εἶναι ὁ Φοίνικας ποῦ γνωρίζουμε, το πουλί ποῦ ἀναγεννᾶτε μέσα ἀπὸ τις στάχτες του». Ο Φοίνικας δὲν ζεῖ με φροῦτα ἡ λουλούδια, ἀλλὰ με μία ὑγρὴ κολλώδη οὐσία, ὅπως το ρετσίνι, ποῦ εὐωδιάζει λιβάνι. Μύρα ἡ κομμιοφόρος.Κατά τον Πλίνιο ἕνας μόνο Φοίνικας ὑπάρχει σ` ὁλόκληρο τον κόσμο. Ὅταν γερνᾶ, κατασκευάζει φωλιά με κλαδιά ἀρωματικῶν φυτῶν, τὴ γεμίζει με ἀρώματα καὶ πεθαίνει καιόμενος μέσα σ` αὐτὴ. Ἀπὸ τὴ στάχτη του ξαναγεννιέται καὶ μεταφέρει τα λείψανα της προηγούμενης ὑπάρξεώς του μαζί καὶ της φωλιᾶς του στὴν πόλη του Ἥλιου γιὰ ταφή. .

Ὁ Πλίνιος ὁ πρεσβύτερος γράφει ὅτι: «Ο Φοίνικας ζοῦσε 1.460 ἔτη καὶ οἱ ἐνδείξεις της ἐπιστροφῆς του δίνονταν ἀπὸ τις κινήσεις των ἀστέρων». Ο Πλατωνικός Φιλόσοφος Κέλσιος, στὸ ἔργο του «Ἀληθὴς Λόγος», μας λέει: Ἕνα πουλί της Ἀραβίας, ὁ Φοίνικας, κουβαλᾶ στὴν Αἴγυπτο τον νεκρό πατέρα του τυλιγμένο σε σμύρνα (βαλσαμόδεντρο) καὶ τον ἀποθέτει στὸ τέμενος του ἥλιου.

Ὁ Ὀβίδιος μας λέει, ὁ Φοίνικας ἔρχεται ἀπὸ την Ἀσσυρία, ἀλλὰ αὐτὸ το πουλί ἐμφανίζεται σε πολλά μέρη του κόσμου. Ὅλα αὐτὰ τα πουλιά ἔχουν ταυτιστεῖ με τον ἥλιο καὶ μοιάζουν πολύ στὸ πουλί ποῦ περιγράφει ὁ Ὀβίδιος. Ὁ Ὀβίδιος στὸ ἔργο του «Μεταμορφώσεις» γράφει τα ἐξῆς γιὰ τον Φοίνικα: «Ο Φοίνικας, ὅπως τον ὀνομάζουν οἱ Ἕλληνες, εἶναι ἕνα μυθικό πουλί, ποῦ ἀναγεννᾶτε ἀπὸ την τέφρα του.

πουλί αυτό «Μπενού» και το ταύτιζαν με τον θεό Ατούμ, θεό της δημιουργίας, κατόπιν με τον Ρα και τέλος με τον Όσιρι. Τα κείμενα των πυραμίδων τοποθετούν το γεγονός της δημιουργίας και των Ζεπ Τεπί (θεοί) στην Ηλιούπολη, στον «Ναό του Φοίνικα».

Σύμφωνα με την παράδοση, ὁ Φοίνικας, αὐτὸ το ἐξαίσιο πουλί, ἐμφανίζεται σὰν ἀπὸ θαῦμα πάντα ἀπὸ τον ἀνατολικό ὁρίζοντα κατά την διάρκεια παγιωμένων σημείων.

Εἶναι ἕνα ἱερὸ πουλί ποῦ ἔρχεται πάντα ἀπὸ την ἀνατολὴ καὶ φέρνει τον πατέρα του βαλσαμωμένο μέσα σε μία σφαῖρα γεμάτη μύρο καὶ πηγαίνει καὶ την ἀφήνει μέσα στὸν ναό του Ἡλίου της Ἡλιούπολης. Ἐκεῖ χτίζει καὶ την φωλιά του στὴν πέτρα του ἡλίου, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ χανόταν μέσα στὶς φλόγες ὅταν ἤθελε νὰ φύγει. Οἱ Αἰγύπτιοι ὀνόμαζαν του οὐρανοῦ, γιά νὰ ἀναγγείλει την ἀρχὴ μιᾶς νέας κοσμικῆς ἐποχῆς. Ἐπέστρεφε στὴν Ἡλιούπολη ἀναγεννημένος κάθε 1.460 χρόνια, ὅταν ἔκλινε ὁ Σωθικός (Σειριακός) κύκλος, ὁ ὁποῖος καὶ ὀνομαζόταν «Ἰδανικό Νέο Ἔτος» καὶ συνέπιπτε με την ἡλιακή αὐξήση του Σειρίου.

Οἱ περισσότεροι σύγχρονοι ἐρευνητές της ἀρχαίας αἰγυπτιακῆς θρησκείας ἀναφέρουν ὅτι τα μυστήρια της Αἰγύπτου ἡ «Μυστήρια του Ὄσιρι» θεσπίστηκαν ἀπὸ τον Ἑρμῆ τον Τρισμέγιστο, ποῦ ήταν2 παιδαγωγός του Ὄσιρι. Σχεδόν ὅλες οἱ πληροφορίες γιὰ τα αἰγυπτιακά Μυστήρια προέρχονται ἀπὸ τον Ἕλληνα ἱστορικό Ἡρόδοτο. Ἕδρα τῶν αἰγυπτιακῶν μυστηρίων ἦταν ἡ πόλη Ἄβυδος, με τον μεγαλοπρεπῆ ναό του θεοῦ «Ἥλιου – Ρα». Ὅμως τα πιὸ μεγάλα καὶ τα πιὸ ἱερὰ μυστήρια της αἰγυπτιακῆς θρησκείας ἦταν τα «Μυστήρια του Φοίνικα» στὴν Ἡλιούπολη.

Ὁ Φοίνικας ἦταν ἕνα ἱερὸ πουλί γνωστό σὰν «Πνεῦμα του Ἀναστημένου Ὄσιρι», το ὁποῖο, σύμφωνα με τις θρησκευτικές δοξασίες της Αἰγύπτου, ζοῦσε στὸν ἀστερισμό του Σειρίου. Ἦταν το θεϊκό σύμβολο του Ὄσιρι καὶ δήλωνε την ἀναγέννηση, ἡ ὁποία ἄρχιζε ἀπὸ το «Μέγαρο του Φοίνικα» της Ἡλιούπολης, ὅπως ἀναφέρουν τα κείμενα της πυραμίδας Τεξτς. Ο Γερμανός φιλόλογος Ἀδόλφος Ἔρμαν ἀναφέρει τα ἐδάφια τῶν ταφικῶν μνημείων στὰ ὁποία εἶναι γραμμένα τα ἐξῆς: «Η ψυχή του Ὄσιρι κατοικεῖ στὸ πουλί Μπενού (Φοίνικας)». Ὁ ἴδιος ὁ Ὄσιρις λέει: «Εἶμαι ὁ μεγάλος Φοίνικας ποῦ εἶναι το Ἕνα. Εἶμαι ὁ Ὄσιρις ποῦ ἔρχομαι ἀπὸ τον Σείριο. Εἶμαι ὁ ἐπιβλέπων των πάντων»Ε.Λ

Κατάληξη:
Κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἑλλάδα μοιάζει χαμένη, ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὶς στάχτες της. Μὴν ἀπογοητεύεσαι. Ὁ Φοίνιξ ζεῖ – μέσα σου.

                                                       

Ποιό εἶναι τό τέλος τῆς ἁγίας Σοφίας

 

«Λένε πῶς ό,τι χτίστηκε με αἷμα καὶ πίστη, δὲν χάνεται – μόνο κοιμᾶται. Στὴν καρδιά της Κωνσταντινούπολης, ἕνας ναός-σύμβολο, ἢ Ἁγία Σοφία, στέκει αἰῶνες τώρα. Ὠμός… ὑπῆρξε κάποιος ποῦ προεῖπε το τέλος της.

Ἕνας Ἀπόστολος. Ο Ἀνδρέας. Ο πρῶτος κληθείς. Κι ἡ φωνή του, μέσα ἀπὸ το πέπλο του χρόνου, ψιθυρίζει ἀκόμη…»

Τι προφήτευσε ο Απόστολος Ἀνδρέας γιὰ την Ἁγία Σοφία; Εἶναι το τέλος τῆς ἤδη γραμμένο ἡ πλησιάζει ἡ ἀναγέννησή της; Ἕνα μυστηριώδεις ταξίδι στὴν πίστη, την ἱστορία καὶ την ἐλπίδα ἑνὸς ὁλόκληρου Γένους.

«Στὴν Πόλη τῶν Πόλεων, ἐκεῖ ὅπου οὐρανὸς καὶ γῆ σμίγουν, 

ἕνας ναὸς στέκει ἀγέρωχος, πληγωμένος, μὰ ζωντανός... 

Ἡ Ἁγία Σοφία. Τὸ φῶς τοῦ κόσμου. 

Κι ὅμως, μιὰ φωνὴ ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων, ψιθυρίζει τὸ τέλος της …»    τό τέλος τῆς ἁγίας Σοφίας

«Ὁ Πρωτόκλητος Ἀπόστολος, Ἀνδρέας, περπάτησε τὰ χώματα τῆς Ἀνατολῆς. 

Κήρυξε στὴν Ἀχαΐα, στὴ Σκυθία, στὴν Κωνσταντινούπολη. 

Καὶ σὲ κείνους ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν... 

...εἶπε λόγια ποὺ δὲν ἦταν ἀνθρώπινα.» 

«Λόγια γιὰ ἕναν ναὸ ποὺ κάποτε θὰ σιγήσει. 

Ὄχι γιατί γκρεμίστηκε. Ἀλλὰ γιατί ὁ κόσμος θὰ κλείσει τὰ αὐτιά του...» 

«Ἡ Ἁγία Σοφία θὰ χαθεῖ; Ἢ μήπως κάτι πολὺ πιὸ βαθὺ θὰ συμβεῖ; 

Αὐτὸ δὲν εἶναι ἁπλὸ βίντεο. Εἶναι μιὰ κάθοδος στὸν χρόνο. 

Καὶ μιὰ ἄνοδος στὴν ψυχὴ τοῦ Γένους... »

«Η Προφητεία του Αποστόλου Ἀνδρέα: ΤΟ ΤΕΛΟΣ της Ἁγίας Σοφίας;»

Προφητεία του Αἰγίου Ἀνδρέα για την Κωνσταντινούπολη

τό μαγάρισμα της ἁγίας σοφίας, εἶναι ἤδη ἀνεπανόρθωτο ἐδῶ καί καιρό.

Ἀκόμα καί ἄν λειτουργήσουμε ἀκόμη καί ἄν ἀνάψουμε κεριά μέσα της, ἤ δαιμονική παρέμβαση, εἶναι ἐφιαλτική καὶ κορυφαία ἀνεπανόρθωτη.

Ὄχι μόνο του οἰκοδομήματος της ἐκκλησίας ἀλλά ὁλόκληρης της πόλης.

Το τέλος της θὰ ἔρθει στὸ ἀπωτέρω μέλλον, καὶ προφητεύτηκε ὅτι θὰ ἔρθει, ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα της Λίλιθ νὰ πάρει την παγκόσμια ἐξουσία, ἀλλά καί νὰ ἔρθη τα τέλος της. Ἄς δοῦμε το κείμενο, στό ὁποῖο ὁ ἅγιος Ἀνδρέας κάνει ἀναφορὰ στὸ μοναδικό θηλυκό ἄνθρωπο; τότε διὰ το μή καιρώ ἐκείνων ἄνδρας αἰδέσιμον, ἀλλὰ πάντας τῆς ἀπωλείας, ἀναστήσεται γύναιον πονηρόν καὶ αἰσχροτάτων ἀπὸ του πόντου. καὶ βασιλεύσει ἕν τῶν πόλεων.

Ἐπίδη δηλαδή θὰ ἔρθει καιρός ποὺ ἄνδρας κανονικός δέν θὰ ὑπάρχει, θὰ πάρει την παγκόσμια ἐξουσία γυναῖκα.

Τον καιρό ἐκείνῳ Κλείνει ὁ κύριος θεός ὁ παντοκράτορων το τόξο αὐτοῦ, καὶ φοβερά δυνάμει της ἰσχύος αὐτοῦ ἐκτενεῖ τὴ χήρα αὐτοῦ ἐπὶ την μεγάλην πόλη ταύτην . Καὶ δράξηται αὐτῆς ἕν ἰσχύϊ, καὶ τῷ δρεπάνων τῆς δυνάμεως αὐτοῦ ὑποτεμεί τον χοῦν τόν ὑποκάτω τῆς πόλεως ταύτης, καὶ ἔρι τοῖς ἀβύσσου του καὶ καταπίείν αὐτὴν, ἅπερ φοβερώς ὑπακούσαντα ἐξ ἑκατέρων τῶν μερῶν ταχεῖ σφοδρόν καὶ ἤχων φοβεροτάτων ἀναβλύσουσι , καὶ τό ὑποκάτω αὐτῆς ἀνασπάσει ἀπό τῆς γῆς, καὶ ἐπάρει αὐτὸ εἰς ὕψος ὥς μύλων γυροβολούμενον , φρίκη την πολλή, ὥστε θρηνεῖν καὶ ὀδύρεσθαι, κράζει τε οὐαί τοῖς ἕν μέσο τῆς πόλεως.

Οὕτως οὖν κατενεχθείς αὐτῆς ἐν τη ἀβύσσῳ τά ἑκατέρων τῶν μερῶν ἀναβλύσαντα ὕδατα σφοδρός κατακαλύψαντα αὐτὴν τώ φοβερό καὶ ἀχανεῖ πελάγει τής ἀβύσσου παραπέψουσιν.

Η ὀργὴ τοῦ θεοῦ ἔρχεται καὶ ἡ Κωνσταντινούπολις ἀποκολάτε ὁλόκληρη ἀπὸ το φλοιό της γῆς καί ἀφοῦ στροβιλιστεῖ στὸν ἀέρα σὰν φτερὸ στῶν ἄνεμο, ρίχνετε στά νερά τῆς ἀβύσσου καὶ χάνεται. Ἔτσι ἔχουμε μία προφητεία γιὰ την καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως.

Οὕτως οὖν, ὦ τέκνο μου Ἐπιφάνιε , ἡ πόλης ἡμῶν συντελεσθήσεται . Καὶ ἅπερο δέ σοι εἴρηκα ὄπισθεν ὅτι μέλλουσι συμβαίνειν τῷ κόσμο δεινά , ἐκεῖνα εἶσιν ἀπερ ο κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς χρηστὸς ἔφησεν ἀρχήν ὠδίνων.>> αὐτά λοιπόν προφητεύει ὁ ἁγίως Ἀνδρέας ἕνας ἀπὸ τους κορυφαίους καὶ ἀληθινούς ὁμολογητές τής πίστης του χριστοῦ.

Ἠ πόλη μαζί μέ τήν Ἁγία Σοφία, θὰ χαθεῖ στὸ βάθος της θάλασσας, ὅπου στό ἁλμυρὸ καὶ νεκρό ἑπομένως νερό .

Ρίχνουμε κάθε τι μαγεμένο καὶ μαγαρισμένο γιὰ νὰ πάψει νὰ λειτουργεῖ ἐναντίον μας.

τήν πόλη ἑπομένως θὰ την πάρουμε ἀπὸ τους τούρκους γιὰ ἕνα τσαμπουκά δικο μας, αλλά αὐτό πού ἔκαναν οἱ βυζαντινή αὐτοκράτορες μέσα στὴν ἁγία σοφία ἤδη ἔχει προδιαγράψει κομμένο της. Οἱ Μογγολοι ἀπὸ τήν τάκλα μακάν ἁπλά ὑπέγραψαν την καταδίκη της.

Αὐτά λοιπόν προφητεύει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, ἕνας ἀπὸ τοὺς κορυφαίους Ἁγίους    

«Ἡ Κατάρα της Βασιλεύουσας: Τὸ Ἀπόκρυφο Χειρόγραφο ποὺ Προέβλεψε τὴν Πτώση!»

 

[ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἕνα χειρόγραφο χαμένο στὸν χρόνο. 

Μιὰ κατάρα ποὺ στοιχειώνει τὴν Πόλη. 

Καὶ μιὰ προφητεία ποὺ ἴσως ἐκπληρώθηκε μὲ φρικιαστικὴ ἀκρίβεια... 

Στὸ σημερινὸ ἐπεισόδιο, ταξιδεύουμε στὰ σκοτεινὰ μονοπάτια τοῦ Βυζαντίου καὶ ἀνακαλύπτουμε τὸ πιὸ μυστηριῶδες κείμενο τῆς Αὐτοκρατορίας: 

τὸ «Ἀπόκρυφο τῆς Πτώσης» — ἕνα χειρόγραφο ποὺ προέβλεψε τὸν ἐρχομό του Μωάμεθ, τὴν προδοσία τῶν τειχῶν καὶ τὴν ἐρημιὰ τῆς Ἁγίας Σοφίας. 

Ποιός τὸ ἔγραψε; 

Ποιοί τὸ ἔκρυψαν; 

Καί... μήπως ὑπάρχει ἀκόμη; 

Πάτα ἐγγραφὴ καὶ μπὲς μαζί μας στὰ ἄδυτα τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ μυστηρίου! 

Λένε πὼς λίγο πρὶν ἡ Βασιλεύουσα σιγήσει, ἕνα χειρόγραφο πέρασε ἀπὸ χέρι σὲ χέρι, σὰν κατάρα. Ἕνα κείμενο ἀπαγορευμένο, ποὺ προφήτευε τὴ σφαγή, τὴν προδοσία... καὶ τὴν πτώση. 

Τὸ ὄνομά του δὲν τολμοῦσαν νὰ τὸ ψελλίσουν φανερά. Οἱ μοναχοὶ τὸ ἔκρυψαν, οἱ αὐτοκράτορες τὸ φοβήθηκαν... καὶ ὅσοι τὸ διάβασαν, ἐξαφανίστηκαν. 

«Στὴν καρδιὰ τῆς Ἀνατολῆς, ἀνάμεσα σὲ προφητεῖες, σκιὲς καὶ αὐτοκρατορικὲς σιωπές, χτίστηκε ἡ μοῖρα μιᾶς Πόλης ποὺ δὲν ἔμοιαζε μὲ καμία ἄλλη. Ἡ Κωνσταντινούπολη δὲν ἔπεσε ἁπλῶς. Εἶχε προειδοποιηθεῖ. Μέσα ἀπὸ χειρόγραφα, κείμενα καὶ "θεϊκοὺς χρησμούς", κάποιοι πίστευαν πὼς τὸ τέλος εἶχε γραφτεῖ αἰῶνες πρίν. 

Ἦταν ἄραγε ἡ Πτώση της Βασιλεύουσας ἀποτέλεσμα τῆς ἱστορίας ἢ τῆς... προφητείας; 

Θὰ ἀναζητήσουμε τὶς πιὸ σκοτεινές, τὶς πιὸ αἰνιγματικὲς προβλέψεις γιὰ τὸ τέλος τῆς Μεγάλης Πόλης. Καὶ ἴσως... νὰ ἀνακαλύψουμε ἂν οἱ θρῦλοι αὐτοὶ κρατοῦν μέσα τους μιὰ μοιραία ἀλήθεια.» 

🎬 Σήμερα θὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἱστορία τοῦ πιὸ σκοτεινοῦ χειρογράφου τοῦ Βυζαντίου. 

Τὸ ἀπόκρυφο κείμενο ποὺ ἴσως... προέβλεψε τὴν καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινούπολης. 

[ΜΕΡΟΣ Α' – Ἡ ΑΠΑΡΧΗ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ – ] 

Ἡ πρώτη ἀναφορὰ στὸ λεγόμενο «Ἀπόκρυφο τῆς Πτώσης» (ἢ Codex Constantinopolitanus) γίνεται ἀπὸ ἕναν ἀνώνυμο μοναχὸ τοῦ 13ου αἰῶνα, στὸ Σινᾶ. 

Περιγράφει ἕνα χειρόγραφο γραμμένο «ἐκ χεὶρὸς ματωμένης» μὲ προφητικὰ σύμβολα, ὄχι λέξεις. 

Ὑποτίθεται πὼς γράφτηκε στὰ χρόνια τοῦ Ἡρακλείου, ὅταν ἡ αὐτοκρατορία κινδύνευε ἀπὸ παντοῦ. 

Ὁ θρῦλος λέει πὼς τὸ ἔγραψε ἕνας ἐρημίτης ποὺ ἔβλεπε «ὁράματα ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Θεὸ» — ἀλλὰ ἄλλοι πιστεύουν πὼς ἐπρόκειτο γιὰ αἱρετικὸ ἢ ἀποκρυφιστή. 

[ΜΕΡΟΣ Β' – ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟΥ – ] 

Τὸ χειρόγραφο περιγράφει μὲ τρομακτικὴ ἀκρίβεια: 

Ἕναν λαὸ ποὺ "θὰ φτάσει ἀπ’ τὴν ἀνατολὴ καὶ θὰ ρίξει τὸν σταυρό". 

Μιὰ «Πόλη μὲ χρυσᾶ τείχη ποὺ θὰ λιώσει σὰν κερί». 

Ἕναν αὐτοκράτορα ποὺ "θὰ προσεύχεται μόνος, καὶ δὲν θὰ τὸν ἀκούει κανείς". 

Οἱ περιγραφὲς μοιάζουν τρομακτικὰ ἀκριβεῖς μὲ τὴν πολιορκία τοῦ 1453: 

Ὁ Μωάμεθ Β' ὡς «ὁ δράκων ἀπὸ ἀνατολάς». 

Τὰ τείχη ποὺ ἔπεσαν μὲ τὴ βοήθεια τῶν βομβαρδισμῶν. 

Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, μόνος, νὰ προσεύχεται πρὶν τὴ μάχη. 

Κάποιοι λένε ὅτι οἱ περιγραφὲς προστέθηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων. Ἄλλοι, ὅμως, ἐπιμένουν πὼς τὸ χειρόγραφο προϋπῆρχε. 

[ΜΕΡΟΣ Γ' – ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟΥ – ] 

Τὸ χειρόγραφο λέγεται πὼς φυλασσόταν στὴ Μονὴ Χώρας. 

Σύμφωνα μὲ τὸ χρονικὸ ἑνὸς Γεωργιανοῦ μοναχοῦ, ἕνας «ἀδελφὸς τῆς Σιωπῆς» φυλοῦσε «τὸ βιβλίο τῆς καταστροφῆς», τὸ ὁποῖο δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ διαβαστεῖ μετὰ τὸ 1400. 

Ὑπῆρχε ἡ δοξασία πὼς «ὅποιος τὸ διαβάσει, προκαλεῖ τὴν κατάρα νὰ ἐνεργοποιηθεῖ». 

Τὸ 1438, φέρεται νὰ τὸ διάβασε κρυφὰ ἕνας σύμβουλος τοῦ Παλαιολόγου — καὶ σύντομα ἡ πόλη γνώρισε λιμούς, σεισμοὺς καὶ ταραχές. 

Πολλοὶ πιστεύουν πὼς τὸ χειρόγραφο κάηκε κατὰ τὴν Ἅλωση. Ἄλλοι ὅτι ἔφυγε ἀπὸ τὴν Πόλη, στὰ χέρια μοναχῶν ποὺ δραπέτευσαν μὲ βάρκα πρὸς τὸ Ἅγιον Ὅρος. 

---

🔮[ΜΕΡΟΣ Δ' – Ἡ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ – ] 

Τὸ 1844, Ρῶσος περιηγητὴς ἰσχυρίζεται πὼς εἶδε «παράξενο κείμενο μὲ σύμβολα καὶ μορφὲς μὲ κεφάλια λύκων» σὲ μοναστήρι στὴ Μικρὰ Ἀσία. 

Τὸ χειρόγραφο θύμιζε βυζαντινὴ γραφή, ἀλλὰ σὲ κώδικα. 

Ἔκτοτε, ἄρχισαν ξανὰ οἱ φῆμες: «Τὸ Ἀπόκρυφο ὑπάρχει ἀκόμη», «Φυλάσσεται ἀπὸ μυστικὴ ἀδελφότητα», «Προφητεύει καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ρωμαίων». 

Σύγχρονοι συνωμοσιολόγοι τὸ ταυτίζουν μὲ ἄλλα χειρόγραφα ὅπως τὸ Βόϊνιτς, ἢ τὸ Codex Seraphinianus. 

Στὸν 20ὸ αἰῶνα, κάποιοι ἰσχυρίστηκαν πὼς ἡ CIA καὶ τὸ Βατικανὸ τὸ ἀναζήτησαν λόγῳ τῶν «μεταφυσικῶν» του ἀναφορῶν. 

[ΕΠΙΛΟΓΟΣ – Ἡ ΚΑΤΑΡΑ ΖΕΙ; ] 

Εἶναι, λοιπόν, τὸ χειρόγραφο μιὰ ἁπλῆ φαντασίωση; Μιὰ ἱστορία γιὰ νὰ τρομοκρατοῦνται οἱ πιστοί; Ἢ μήπως ὑπῆρξε στ’ ἀλήθεια ἕνα κείμενο ποὺ προεῖδε, μὲ φριχτὴ ἀκρίβεια, τὴν πτώση της Βασιλεύουσας; 

Μήπως κάποιοι δὲν ἤθελαν ποτὲ νὰ ἀποκαλυφθεῖ; 

Καὶ μήπως... ἡ κατάρα δὲν τελείωσε ποτέ; 

Ἡ Κατάρα της Βασιλεύουσας: Τὸ Ἀπόκρυφο Χειρόγραφο ποὺ Προέβλεψε τὴν Πτώση! 

«Οἱ Προφητεῖες γιὰ τὴν Πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης: Θρῦλος ἢ Προμελετημένη Κατάρα;» 

Εἰσαγωγὴ 

Κεφάλαιο 1: Οἱ Χρησμοὶ τοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ (1:30 – 4:30) 

«Πρῶτος σταθμός μας, οἱ περίφημοι "Χρησμοὶ τοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ". Ἂν καὶ ἀποδίδονται στὸν αὐτοκράτορα Λέοντα ΣΤ' (9ος αἰῶνας), στὴν πραγματικότητα συντάχθηκαν πολὺ ἀργότερα – γύρω στὸν 12ο αἰῶνα – σὲ μιὰ περίοδο φόβου καὶ παρακμῆς. 

Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ μιὰ σειρὰ συμβολικῶν χρησμῶν γιὰ τὸ μέλλον τῆς αὐτοκρατορίας. Ἀνάμεσα σὲ γρίφους καὶ μυστηριώδεις ἀναφορές, βρίσκουμε κάτι ποὺ μοιάζει σχεδὸν ἐφιαλτικά... ἐπίκαιρο:» 

«Ὁ Κωνσταντῖνος θὰ στεφθεῖ, καὶ ἄλλος Κωνσταντῖνος θὰ δώσει τέλος στὰ σκῆπτρα. Καὶ ἀπὸ τὴ Δύση θὰ ἔρθει ἐκεῖνος ποὺ θὰ φέρει τὴν καταστροφή.» 

 ὁ πρῶτος Κωνσταντῖνος, ὁ Μέγας.     

Ὁ τελευταῖος, ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ' Παλαιολόγος.

 Ἀνάμεσα σὲ αὐτούς, ἡ Βασιλεύουσα ἔζησε χίλια χρόνια. 

Καὶ ὁ "καταστροφέας ἀπὸ τὴ Δύση"; Κάποιοι τὸν ταύτισαν μὲ τοὺς Φράγκους καὶ τὴν πρώτη Ἅλωση τοῦ 1204, ἄλλοι μὲ τὴ Δύση ποὺ δὲν ἦρθε ποτὲ νὰ βοηθήσει. 

Προφητεία ἢ πολιτικὴ διαμαρτυρία ντυμένη μὲ μυστικισμό; Τὸ ἐρώτημα μένει ἀνοιχτό.»

📜Κεφάλαιο 2: Ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ψευδο-Μεθοδίου 

«Ἡ δεύτερη μεγάλη προφητεία γιὰ τὴν τύχη τῆς Κωνσταντινούπολης προέρχεται ἀπὸ ἕνα ἀνώνυμο ἔργο τοῦ 7ου αἰῶνα: τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ψευδο-Μεθοδίου. Παρουσιάζεται σὰν λόγος τοῦ ἁγίου Μεθοδίου, ἐπισκόπου Πάτρας, ἀλλὰ εἶναι μεταγενέστερο καὶ ψευδεπίγραφο. Ὡστόσο, ἔγινε ἐξαιρετικὰ δημοφιλὲς στὸν Βυζαντινὸ κόσμο καὶ μεταφράστηκε σὲ πολλὲς γλῶσσες.»

«Τὸ κείμενο γεννήθηκε μέσα στὸν τρόμο τῶν Ἀραβικῶν εἰσβολῶν. Ἀλλὰ ἡ ἀπάντηση ποὺ προσφέρει... εἶναι μεταφυσική.


Μιλᾶ γιὰ μιὰ ἐποχὴ καταστροφῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἕναν Μεσσία-Αὐτοκράτορα ποὺ θὰ νικήσει τους "Ἰσμαηλίτες" – τοὺς Ἄραβες – καὶ θὰ βασιλέψει γιὰ χρόνια εἰρήνης.»


«Καὶ τότε, ἕνας βασιλεὺς ἀπὸ ἀνατολῆς, θεοφοβούμενος, θέλει ἐξεγερθῆ κατὰ πάντων τῶν ἀσεβῶν. Καὶ ἐξαίφνης θέλει ἀνοίξαι τὰς πύλας τοῦ παραδείσου...»

«Ἡ προφητεία αὐτὴ φαντάστηκε μιὰ λύτρωση ποὺ δὲν ἦρθε ποτέ.


Καὶ ὅμως, στοὺς αἰῶνες ποὺ ἀκολούθησαν, πολλοὶ ἤλπιζαν σὲ ἕναν "Μαρμαρωμένο Βασιλιᾶ" — ἕναν ἀπόηχο αὐτῆς τῆς ἀποκάλυψης.
Ἦταν ὅμως τέτοιες ἀφηγήσεις ποὺ προετοίμασαν τὸ λαὸ νὰ ἑρμηνεύει κάθε καταστροφὴ ὡς ἀναγκαῖο βῆμα πρὶν τὴν ἀποκατάσταση.»

📜 Κεφάλαιο 3: Οι Οράσεις του Αγαθάγγελου

«Από τις αρχές του 19ου αιώνα, μια νέα “προφητεία” κυκλοφορεί σε όλο τον υπόδουλο ελληνικό κόσμο.                                                                                                       

         Είναι το περίφημο κείμενο του Αγαθάγγελου. Αποδίδεται σε μοναχό από τη Μονή Εσφιγμένου του Αγίου Όρους, αλλά πιθανότατα πρόκειται για κατασκεύασμα μορφωμένων λογίων της εποχής λίγο πριν την Επανάσταση του 1821.»

(συνέχεια):
«Ο Αγαθάγγελος περιγράφει μια αλληλουχία γεγονότων που οδηγούν στην απελευθέρωση της Πόλης και την αναβίωση του Βυζαντίου. Όμως, για να φτάσουμε εκεί, πρέπει πρώτα να υπάρξει... Πτώση.»

Απόσπασμα:
«Τὸ γένος τῶν Ῥωμαίων θὰ ταπεινωθῇ, καὶ τὸ σκήπτρον θὰ περάσῃ εἰς ἀλλοφύλους· ἀλλ' ὅταν πληρωθῇ ὁ καιρός, ὁ ἄγγελος Κυρίου θὰ ἐγείρῃ ἄνδρα δίκαιον ἐκ τῆς παλαιᾶς βασιλείας…»

«Ο “άνδρας δίκαιος” είναι ο αναμενόμενος “μαρμαρωμένος βασιλιάς” – η μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, που δεν πέθανε, αλλά κοιμάται και περιμένει τη στιγμή για να επιστρέψει και να ανακτήσει την Πόλη.
Οι οράσεις του Αγαθάγγελου έγιναν το πιο διαδεδομένο “προφητικό” ανάγνωσμα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ήταν θρύλος; Ελπίδα; Πολιτικό εργαλείο; Ή απλώς… παρηγοριά μέσα στο σκοτάδι;»

 

                    📜 Κεφάλαιο 4: Οἱ Στῆλες καὶ τὰ Ἀπόκρυφα Χειρόγραφα
Ἀφηγητής:
             «Στὴν Κωνσταντινούπολη κυκλοφοροῦσαν φῆμες γιὰ "μαγεμένα σημεῖα" καὶ ἀντικείμενα μὲ προφητικὲς ἰδιότητες. Στῆλες, εἰκονίσματα, ἀκόμα καὶ τοιχογραφίες, λέγεται πὼς περιεῖχαν μηνύματα γιὰ τὸ μέλλον τῆς Πόλης.


Οἱ πιὸ γνωστές, ἦταν οἱ Στῆλες τοῦ Ἱπποδρόμου καὶ τὸ λεγόμενο "Ἀνάγλυφο τῆς Μοίρας" στὴν Ἁγία Σοφία.»


Ἀπόσπασμα – Παράδοση:
«Πάνω στὶς Στῆλες τῆς Πόλης εἶχαν σκαλιστεῖ λέξεις κρυμμένες· μόνο οἱ σοφοὶ μποροῦσαν νὰ τὶς διαβάσουν.


Καὶ μία ἀπ’ αὐτὲς ἔγραφε: "Ἐν τῇ ἡμὲρᾳ τῆς πτώσεως, φλόγα θὰ καταβῇ ἐκ τῶν νεφῶν."»


«Οἱ Βυζαντινοὶ ἑρμήνευαν τὶς φυσικὲς φθορὲς τῶν μνημείων σὰν "σημεῖα" — σὰν μηνύματα τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ μαρτυρίες γιὰ ἀπόκρυφα χειρόγραφα ποὺ φυλάσσονταν σὲ μοναστήρια καὶ τὰ ὁποῖα "προφήτεψαν" τὴν πτώση τῆς Πόλης. Ἕνα ἀπὸ αὐτά, ἀναφέρει ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη θὰ χαθεῖ "ὅταν τὰ τείχη θὰ ἀνοίξουν χωρὶς χτύπημα καὶ ἡ σελήνη θὰ εἶναι σβηστῇ στὸν οὐρανό."»



 (συνέχεια):
«Κι ὅμως... τὴ νύχτα τῆς 28ης Μαΐου 1453, μαρτυρίες λένε πὼς φάνηκε ἔκλειψη Σελήνης.


Ἦταν ἁπλῶς ἀστρονομικὸ φαινόμενο; Ἢ ἐπιβεβαίωση τῆς κατάρας ποὺ κάποιοι ἔλεγαν πὼς βαραίνει τὴν Πόλη ἐδῶ καὶ αἰῶνες;»


Κεφάλαιο 5: Ὁ Θάνατος τοῦ Αὐτοκράτορα καὶ ἡ Μαρμαρωμένη Ἐλπίδα

«Ἦταν 29 Μαΐου 1453. Οἱ Ὀθωμανοὶ εἶχαν εἰσβάλει στὴν Πόλη.

Ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ’ Παλαιολόγος, ὁ τελευταῖος Αὐτοκράτορας, ἔδωσε τὴ ζωή του πολεμῶντας. Τὸ σῶμα του δὲν βρέθηκε ποτέ. Ἤ, τοὐλάχιστον... ἔτσι λέει ὁ θρῦλος.»

 

Ἀπόσπασμα – Παράδοση:
«Σὰν εἶδε πὼς χάνεται ἡ Πόλη, ὁ Βασιλιᾶς ἔβγαλε τὴν πορφύρα, πῆρε τὸ ξίφος, κι ἐχάθη στὸν λάὸ.
Ἀλλὰ τότε, λένε, ἦλθαν ἄγγελοι, τὸν ἔκρυψαν σὲ σπηλιὲς τοῦ Μαρμαρᾶ.


Καὶ θὰ ξυπνήσει, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα.»



«Ἔτσι γεννήθηκε ὁ μῦθος τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ.
Πέρασε στὰ τραγούδια, στοὺς θρήνους, καὶ στὶς πιὸ σκοτεινὲς προσδοκίες τοῦ γένους.
Δὲν ἦταν ἁπλῶς ἕνας νεκρὸς αὐτοκράτορας — ἦταν ἡ ἴδια ἡ αὐτοκρατορία, πετρωμένη στὸν χρόνο, περιμένοντας τὴν ἀνάσταση.»


 (συνέχεια):
«Ἀκόμα καὶ σήμερα, κάποιοι λένε πὼς ὁ Βασιλιᾶς κοιμᾶται κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Σοφία, μαζὶ μὲ τὸ σπαθί του, καὶ θὰ ξυπνήσει ὅταν... ἡ Πόλη ξαναγίνει ἑλληνική.
Μῦθος;
Ἐλπίδα;
Ἢ ἡ ἀνάγκη μιᾶς ψυχῆς νὰ πιστέψει ὅτι τίποτα δὲν τελειώνει γιὰ πάντα;»

Κεφάλαιο 6: Μῦθος, Ἱστορία καὶ ἡ Σιωπηλὴ Ὑπόσχεση

«Οἱ προφητεῖες γιὰ τὴν Πόλη δὲν ἦταν ὅλες ἀληθινές. Πολλὲς γράφτηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων. Ἄλλες ἦταν καθαρὰ συμβολικές, κι ἄλλες ἐργαλεῖα πολιτικῆς.

 
Καὶ ὅμως... μέσα ἀπ’ αὐτές, ὁ λαὸς κράτησε τὴν ταυτότητά του. Κράτησε ἐλπίδα.
Καὶ μέσα ἀπὸ τὸν μῦθο, ἐπέζησε ἡ μνήμη.»

Απόσπασμα – Λόγια Βυζαντινού χρονογράφου:
«Ἡ Πόλις ἔπεσεν. Ὁ κόσμος ἀλλοιώθη. Ἀλλ' ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα.»

   «Η Κωνσταντινούπολη έπεσε. Αλλά στις ψυχές εκατομμυρίων, δεν έσβησε ποτέ.
Η “κατάρα” δεν ήταν τιμωρία· ήταν ανάμνηση.
Και οι “προφητείες”; Ίσως ήταν το μόνο που απέμεινε να υπενθυμίζει πως κάποτε, στον κόσμο αυτόν, υπήρχε μια πόλη… που έλαμπε σαν άστρο ανάμεσα στους αιώνες.»

          Ἄν  σάς  άρεσε αυτή η σκοτεινή διαδρομή στην άγνωστη πλευρά του Βυζαντίου, κάνε εγγραφή                           για περισσότερα βίντεο σαν αυτό.

              Ποιος ξέρει; Ίσως, την επόμενη φορά… να μιλήσουμε για το χειρόγραφο που προφήτευσε τη               Δευτέρα Παρουσία.

Η Πόλη της Καρδιάς μας: Χρονικό της Άλωσης | Η Τελευταία Μέρα της Κωνσταντινούπολης

 Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ: ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ

Ἕνα ἐπικὸν χρονικὸν τῆς ἑσχάτης ἡμέρας τῆς Βασιλευούσης. Μαρτυρίες, ψαλμοί, καὶ ἀφήγησις  ἐκείνου τοῦ πένθους ποὺ ἀκόμη σιγᾷ ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.



Ὁ Μωάμεθ ὁ Β', ἡγεμὼν τῶν Ὀθωμανῶν,
ἀνελθὼν ἐπὶ θρόνον, ἐπὶ τὴν Πόλιν ὡς λέων ἐξώρμησε.
Ἐκ δυτικῶν πυλών μέχρι τοῦ Κεράτιου,
πυρφόρα ὅπλα καὶ σιδηροτέκτονες μηχαναί περιεζώκασαν τὴν Πόλιν.

Στὶς 6 Ἀπριλίου ὁ Σουλτᾶνος ζητᾶ ἀπὸ τὴν Πόλη νὰ παραδοθεῖ H ἀπάντηση τοῦ Κωνσταντίνου εἶναι ἀρνητική. 

Στὶς 12 Ἀπριλίου ἡ πολιορκία ἀρχίζει. Οἱ 14 πυροβολαρχίες βάλλουν κατὰ τῶν τειχῶν. Οἱ Βυζαντινοὶ συνειδητοποιοῦν ὅτι δὲν μποροῦν νὰ χρησιμοποιήσουν τὰ δικά τους κανόνια γιὰ νὰ ἀμυνθοῦν γιατί οἱ δόνησεις προκαλοῦσαν ρωγμὲς στὰ τείχη. Ὅλη τὴν ἡμέρα τὰ Ὀθωμανικὰ κανόνια χτυποῦν καὶ ὅλη τὴ νύχτα οἱ ἀμυνόμενοι ἐπισκευάζουν τὶς ζημιὲς μὲ ξύλα καὶ δεμάτια ἀπὸ μαλλί. 

18 Ἀπριλίου γίνεται ἡ πρώτη γενικὴ ἐπίθεση. Ὁ ἄτακτος στρατὸς τοῦ σουλτάνου ἐπιχειρεῖ νὰ ἀνέβει στὰ τείχη μὰ οἱ Βυζαντινοί, κάτω ἀπὸ τὶς ἐντολές του Ἰουστινιάνη τὸν ἀποτρέπουν. Ἡ πόλη ἀντέχει. Ὁ ναύαρχος Μπαρτόγλου ἐπιχειρεῖ νὰ σπάσει τὴν ἁλυσίδα στὸν Κεράτιο γιὰ νὰ προσεγγίσει τὰ θαλάσσια τείχη μὰ δὲν τὸ μπορεῖ. Ἡ πόλη ἀντέχει. 

Στὶς 20 Ἀπριλίου ἕνα ἀναπάντεχο γεγονὸς τονώνει τὸ ἠθικὸ τῶν πολιορκημένων: Ἀπὸ μακριὰ διακρίνονται τρεῖς γενοβέζικες γαλέρες φορτωμένες μὲ ὅπλα καὶ προμήθειες καὶ τὸ μεγάλο βυζαντινὸ μεταγωγικό του Φλαντανελᾶ, ποὺ εἶχε σταλεῖ στὴ Σικελία γιὰ νὰ ἀγοράσει σιτάρι. Γιὰ νὰ φτάσουν πρέπει νὰ περάσουν μέσα ἀπὸ τὸν πανίσχυρο ὀθωμανικὸ στόλο του Μπαρτόγλου, ποὺ προσπαθεῖ νὰ τὰ ἀποτρέψει. Ἡ ναυμαχία ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι ἐντυπωσιακή, καθὼς τὰ τέσσερα βυζαντινὰ πλοῖα ἑλίσσονται ἀνάμεσα στὰ ὀθωμανικὰ καὶ τελικὰ κατορθώνουν νὰ περάσουν πίσω ἀπὸ τὴν ἁλυσίδα του Κεράτιου. Ὁ Σουλτᾶνος, ποὺ παρακολουθεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὴ ναυμαχία, ἐξοργισμένος ὁρμᾶ ἔφιππος στὴν θάλασσα καὶ τιμωρεῖ παραδειγματικὰ τὸ ναύαρχό του. Οἱ πολιορκημένοι ἀρχίζουν νὰ ἐλπίζουν στὴ σωτηρία. 

Οὐχ ἁπλῆ τις πόλις ἦν, ἀλλ’ ἡ νέα Ῥώμη,
ἡ καρδία τοῦ Ῥωμαϊκοῦ κράτους,
ἣν ἐστερέωσε Κωνσταντῖνος, βασιλεὺς μέγας.
Ἔθνη πολλά, ἀνατολὴ τε καὶ δύσις,
πλοῦτος, λόγος, σοφία, καὶ τέχνη ἐκεῖ συνεκενώθησαν.

Τὴν Κυριακὴ 22 Ἀπριλίου Ἡ πόλη ξυπνᾶ καὶ ἀντικρίζει ἕνα συγκλονιστικὸ θέαμα. Ἀπὸ τὸ βουνὸ ποὺ πέφτει στὸν Κεράτιο, κατεβαίνουν Καράβια! Ὁ εὐφυὴς νεαρὸς σουλτᾶνος εἶχε διατάξει τοὺς ἄνδρες του νὰ μεταφέρουν 72 καράβια ἀπὸ τὴ θάλασσα στὴ στεριὰ καὶ νὰ τὰ κυλήσουν πάνω σὲ ξύλινους διαδρόμους, γιὰ νὰ παρακάμψουν τὴν ἁλυσίδα. Οἱ πολιορκημένοι ἔντρομοι παρακολουθοῦν τοὺς Ὀθωμανοὺς ναῦτες νὰ προσποιοῦνται πὼς κωπηλατοῦν, ἐνῷ χιλιάδες ἐργάτες σύρουν τὰ καράβια ἀπὸ τὸ βουνὸ καὶ τὰ ἀφήνουν νὰ πέσουν στὴ θάλασσα, μιὰ ἀνάσα ἀπὸ τὸ Βυζαντινὸ τεῖχος. Στὸ παλάτι των Βλαχερνῶν ὁ Κωνσταντῖνος ἀρχίζει νὰ ὀργανώνει σχέδιο ἐμπρησμοῦ τῶν πλοίων. Τὸ ἐγχείρημα ἀναλαμβάνει ὁ Ἑνετὸς Τζιάκομο Κόκο καὶ οἱ σύντροφοί του. 

 28 Ἀπριλίου : Τὸ σχέδιο τῶν Ἑλλήνων νὰ κάψουν τὰ καράβια ἀποτυγχάνει γιατί οἱ Ὀθωμανοὶ τὸ ἔχουν πληροφορηθεῖ ἀπὸ τοὺς Γενοβέζους τῆς Πόλης. Ἡ Κωνσταντινούπολη δὲν ἔχει μόνο ἐχθρούς. Ἔχει καὶ προδότες. Ὁ Κόκο καὶ οἱ ἄνδρες του πέφτουν στὰ χέρια τῶν Ὀθωμανῶν καὶ θανατώνονται μὲ φρικτὸ τρόπο μπροστὰ στὰ μάτια τῶν πολιορκημένων. Σὲ ἀπάντηση ὁ Κωνσταντῖνος στὴν προσπάθεια τοῦ νὰ κρατήσει ζωντανὸ τὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ, θανατώνει δημόσια Ὀθωμανοὺς αἰχμαλώτους. 

1η Μαΐου 1453: Τὸ κλίμα εἶναι βαρύ, κάτω ἀπὸ τὸν ἄκαιρα συννεφιασμένο οὐρανὸ καὶ μὲ τὸ Βόσπορο χαμένο μέσα σὲ μιὰ ἀδικαιολόγητη γιὰ τὴν ἐποχὴ ὁμίχλη. Οἱ ἀνθενωτικοὶ τριγυρνοῦν στὰ σοκάκια τῆς πόλης καὶ ἑρμηνεύουν τὴ μαγιάτικη βροχὴ ὡς κατάρα τοῦ Θεοῦ, φανατίζοντας τὴν ἤδη βεβαρημένη ἀτμόσφαιρα. Ὁ Κωνσταντῖνος μάταια ἀγωνίζεται νὰ πείσει τοὺς ἀνεγκέφαλους Ἕλληνες ὅτι τὸ δεμάτι δὲν σπάει ἂν εἶναι ἑνωμένο, ὅτι τοῦτες εἶναι ὧρες ποὺ ἀπαιτοῦν ἠρεμία καὶ ἑνότητα. 

7 Μαΐου: Οἱ Ὀθωμανοὶ ἐξαπολύουν δεύτερη γενικὴ ἐπίθεση στὴν κοιλάδα τοῦ Λύκου. Ἡ πόλη ἀντέχει. 

12 Μαΐου: Νέα ἐπίθεση στὶς πύλες της Ἀνδριανούπολης καὶ Καλιγαρίας. Ἡ πόλη ἀντέχει. Ὁ Σουλτᾶνος διατάσσει τοὺς Σέρβους μηχανικοὺς νὰ σκάψουν λαγούμια. Ἐὰν δὲν μπορεῖ νὰ πάρει τὴν Πόλη κανονικά, εἶναι ἀποφασισμένος νὰ τὴν πάρει ὑπόγεια. Ὁ Ἰουστινιάνης τὸ ἔχει προβλέψει καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Σκοτσέζου μηχανικοῦ Γιόχαν Γκρὰντ οἱ στρατιῶτες του μέσα ἀπὸ τοὺς ὑπονόμους καῖνε ζωντανούς τους ἐπιτιθέμενους. Ἡ πόλη ἀντέχει. 

Ὁ Μωάμεθ ἀγωνιᾶ. Καλεῖ ἔκτακτο συμβούλιο καὶ ἀκούει τὸ βεζίρη Χαλὶλ Τσανταρλὶ νὰ προτείνει λύση τῆς πολιορκίας. Στὸ παλάτι των Βλαχερνῶν ὁ Κωνσταντῖνος περιμένει τοὺς ἀπεσταλμένους του νὰ ἐπιστρέψουν μὲ τὴν ἐλπιδοφόρα εἴδηση ὅτι ἔρχεται βοήθεια ἀπὸ τὴ Δύση. Περιμένει καὶ ἐλπίζει: Οἱ χριστιανοὶ δὲ θὰ ἄφηναν μιὰ χριστιανικὴ πόλη νὰ πέσει στὰ χέρια τῶν ἀπίστων. Ἢ μήπως θὰ τὴν ἄφηναν; 

Στὶς 23 Μαΐου ὁ Μωάμεθ δίνει στὸν Κωνσταντῖνο τὴν τελευταία εὐκαιρία: Ἐὰν μοῦ παραδώσεις τὴν Πόλη θὰ πᾶς ὅπου θέλεις μὲ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὰ ὑπάρχοντά σου, καὶ ὁ λαὸς δὲ θὰ πάθει τίποτε ... 

Ὁ Αὐτοκράτορας, μπροστὰ στὸ δέλεαρ τῆς σωτηρίας, δίνει μιὰ ἀπάντηση ποὺ θὰ ὑποστηρίξει ὡς τὸ τέλος καὶ τῆς ὁποίας οἱ πέντε τελευταῖες λέξεις συνοδεύουν ὡς σήμερα τὸ Στρατὸ τῶν Ἑλλήνων: 

«Τὸ νὰ σοῦ παραδώσω τὴν πόλη δὲν εἶναι στὸ χέρι μου οὔτε στὸ χέρι κανενὸς ἄλλου ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦν σ’ αὐτή. Γι’ αὐτὸ μὲ κοινὴ ἀπόφαση, καὶ μὲ τὴ θέλησή μας θὰ πεθάνουμε καὶ δὲ θὰ λογαριάσουμε τὴ ζωή μας... οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν» 

Οἱ ἡρωικοὶ ἀπεσταλμένοι ναυτικοὶ περνῶντας μέσα ἀπὸ τὸν Ὀθωμανικὸ στόλο, φτάνουν στὴν Πόλη μὲ ἄσχημα μαντᾶτα: Στὸν ὁρίζοντα δὲν φαίνεται Δυτικὸ πανί. 

Οἱ σύμβουλοι προτρέπουν τὸν Βασιλέα νὰ φύγει. 

Ὁ Ἰουστινιάνης μὲ τὴν ἀγωνία τοῦ φίλου τὸν παρακαλεῖ νὰ μπεῖ σ’ ἕνα δικό του καράβι. 

 Ὁ Κωνσταντῖνος ὅμως δὲν εἶναι ἕνας συνηθισμένος πολιτικὸς ἄνδρας: «Ἐὰν ἔφευγα τί θὰ ἔλεγε γιὰ μένα ἡ οἰκουμένη; Σᾶς ἱκετεύω μὴν μὲ παρακαλᾶτε νὰ φύγω. Ἐπιθυμῶ νὰ πεθάνω ἐδῶ μαζὶ σᾶς» ἀπαντᾶ. Ἀπὸ τὰ παράθυρα τοῦ παλατιοῦ φτάνουν οἱ κραυγὲς τῶν Ὀθωμανῶν. Ὁ Μωάμεθ τοὺς τάζει λεηλασία καὶ γλέντι τριῶν ἡμερῶν ἐὰν τοῦ φέρουν την Βασιλεύουσα κι ἐκεῖνοι ὑποδέχονται τὴν ὑπόσχεση μὲ ζητωκραυγές, χοροὺς καὶ τυμπανοκρουσίες. Ὁ Αὐτοκράτορας δὲν ἀντέχει ἄλλο: ξεσπᾶ σὲ κλάματα γιὰ τὴν πόλη ποὺ χάνεται, προδομένη ἀπὸ φίλους καὶ προπάντων διχασμένη. 

25 Μαΐου: Ὅλοι γνωρίζουν ὅτι σὲ 4 μέρες οἱ Ὀθωμανοὶ θὰ χτυπήσουν. Ἡ πόλη δὲν ἔχει ψωμὶ Τὸ συμβούλιο θέτει καὶ πάλι τὸ ζήτημα ποὺ πληγώνει τὸν Κωνσταντῖνο: Ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ σώσουμε τὴν Πόλη, ἂς σώσουμε τουλάχιστο τὸν Αὐτοκράτορα! Ὁ Παλαιολόγος ἀντιδρᾶ μὲ ὀργὴ καὶ ἐξουθενωμένος ἀπὸ τὴ νηστεία, τὴν κόπωση καὶ τὴν ἀγωνία χάνει τὶς αἰσθήσεις του. Δὲ δέχεται ὅμως νὰ φύγει. 

Καὶ τῇ ἑβδόμῃ καὶ ἑβδομηκοστῇ ἡμέρᾳ τῆς πολιορκίας,
ἐξήλασαν οἱ βάρβαροι,
καὶ τὸ τείχος ἐρράγη.
Οἱ στρατιῶται τῆς Πόλεως ἔπεσον ὡς φύλλα φθινοπωρινά.
Ὁ Βασιλεὺς, Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος,
ἐν μέσῳ τῆς μάχης ἐξαφανίζεται, λέγοντες:
"Οὐκ ἔστι τῷ βασιλεῖ ἐκ τοῦ πεδίου φεύγειν".

28 Μαΐου 1453: Τὸ πρωὶ οἱ καμπάνες καλοῦν τοὺς Ἕλληνες στὶς λιτανεῖες. Στὸ παλάτι των Βλαχερνῶν οἱ ἀξιωματοῦχοι συγκεντρώνονται γιὰ τελευταία φορά. Ὁ Κωνσταντῖνος ἀπευθυνόμενος στοὺς Ἕλληνες τοὺς ὑπενθυμίζει τὸ καθῆκον τῆς φυλῆς.

   Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ πεθάνει γιὰ τέσσερις μεγάλες ἀξίες:

 Τὴν πατρίδα, τὴν πίστη, τὸν ἡγεμόνα καὶ τὴν οἰκογένεια. Εἶναι ἡ ὥρα γιὰ τὸν Λαὸ τῆς Κωνσταντινούπολης νὰ πεθάνει γιὰ ὅλα αὐτά. Εὐχαριστεῖ τοὺς Λατίνους γιὰ τὴ συμπαράσταση καὶ ἔπειτα, ὅπως πράττουν μόνο οἱ σπουδαῖοι ζητᾶ συγγνώμη ἀπὸ ὅλους καὶ τοὺς ζητᾶ νὰ πράξουν τὸ ἴδιο. Σὲ τέτοιο αἴτημα ἑνὸς τέτοιου ἄρχοντα ποιός θὰ τολμοῦσε νὰ ἀρνηθεῖ; 

    Μπροστὰ στὸν Κωνσταντῖνο, Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι γίνονται μιὰ ἀγκαλιά. Ἐπί τέλους ἡ ὁμόνοια λίγες ὧρες πρὶν τὸ τέλος. Στὴν Ἁγία Σοφιὰ οἱ κληρικοὶ ντυμένοι μὲ τὰ ἐπίσημα ἄμφια τελοῦν τὴν τελευταία Θεία Λειτουργία γιὰ νὰ λάβει ὁ λαὸς τὴν ὕστατη κοινωνία. 

Οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς Πόλης μεταλαμβάνουν καὶ τρέχουν ξανὰ στὶς ἐπάλξεις, μαζί τους καὶ ὁ Αὐτοκράτορας. 

Εὐχαριστεῖ τοὺς ἄνδρες του καὶ μὲ τὸ ἄλογο καλπάζει ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο τῶν τειχῶν ὡς τὸ ἄλλο γιὰ νὰ δώσει κουράγιο στοὺς ἀγωνιστές, ἴσως καὶ γιὰ νὰ ἀποχαιρετήσει το φῶς τοῦ ἥλιου ἀπὸ τὴν Πόλη του... 

Καὶ ὁ ἥλιος δύει. Θὰ εἶναι ἡ τελευταία δύση ποὺ θὰ ἀντικρίσει ἡ χριστιανικὴ Κωνσταντινούπολη. .

ΤΤὰ Μεσάνυχτα τῆς 29ης Μαΐου 1453 οἱ κραυγές των ἐπιτιθέμενων σχίζουν τὸν ἀέρα καὶ ἡ

 Κωνσταντινούπολη καλεῖ μὲ τὶς καμπάνες τὸ λαό της στὰ τείχη. 

Ἡ ἐπίθεση ξεκινᾶ κατὰ κύματα: Πρῶτα στέλνονται οἱ ἄτακτοι. 

Γιὰ δύο ὧρες τὰ τείχη πολιορκοῦνται μὰ ἡ ἄμυνα κάνει καλὴ δουλειά. 

Ἡ Πόλη δὲν γονατίζει. Ἀπὸ θαλάσσης τὰ πράγματα δὲν εἶναι τόσο δύσκολα γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ἂν καὶ ὅλοι καταλαβαίνουν ὅτι ὁ στόλος τοῦ ἐχθροῦ θέλει μόνο νὰ ἀπασχολήσει ἄνδρες καὶ ὄχι νὰ τοὺς νικήσει. Ἡ μεγάλη μάχη δίνεται στὴν κοιλάδα τοῦ Λύκου.

 Ὁ Μωάμεθ ρίχνει τὸ ἀσκέρι τοῦ Ἰσχὰκ Πασᾶ, ἀλλὰ ἡ πυκνή τους διάταξη ἐπιτρέπει στοὺς Ἕλληνες νὰ ρίχνουν στὸ ψαχνό. Ἡ Πόλη δὲν γονατίζει. Τὰ κανόνια τραντάζουν τὰ τείχη. 

Λίγο πρὶν τὸ ξημέρωμα ἡ μπομπάρδα γκρεμίζει ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ τεῖχος τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ καὶ οἱ πρῶτοι 300 ὀσμανλῆδες ὁρμοῦν μὰ ἀποδεκατίζονται ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο καὶ τοὺς ἄνδρες του. Ἡ Πόλη δὲ γονατίζει. 

Μὲ τὸ πρῶτο φῶς τῆς ἡμέρας ὁ Μωάμεθ στέλνει τοὺς γενίτσαρους, ἀλλὰ οἱ ἀμυνόμενοι, ἄριστα ἐκπαιδευμένοι ἀπὸ τὸν Ἰουστινιάνη, ἄριστα ἐμψυχωμένοι ἀπὸ τὸν Παλαιολόγο δὲν ἐγκαταλείπουν. Ἡ Πόλη δὲν γονάτισε ἀκόμα.

 Ὁ Ἰουστινιάνης ὅμως πληγώνεται τὴν πιὸ κρίσιμη στιγμὴ καὶ οἱ ἄνδρες του τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ πεδίο τῆς μάχης. 

Ὁ Κωνσταντῖνος σπεύδει στὸ πλευρό του καὶ πάνω στὴν ἀγωνία του τὸν ἱκετεύει νὰ παραμείνει: «Κάνε ὑπομονὴ ἀδερφέ. Σὲ ἔχουμε ἀνάγκη».

 Ἐκεῖνος ὅμως δὲν ἀντέχει ἄλλο. Οἱ ἄνδρες του τὸν βάζουν σ’ ἕνα καράβι μὲ προορισμὸ τὴ Χίο. Πεθαίνει ἐν πλῷ. 

Ὁ Κωνσταντῖνος ἐπιστρέφει στὰ τείχη, καὶ ρίχνεται στὴ μάχη ἀλλὰ τὴν ἀναταραχὴ ποὺ προκάλεσε ἡ ἀπώλεια τοῦ Ἰουστινιάνη ἀντιλαμβάνεται ὁ Μωάμεθ. 

Τὰ κανόνια χτυποῦν καὶ τελικὰ τὸ ἐξωτερικὸ τεῖχος ὑποχωρεῖ. 

Ὅλο τὸ δρᾶμα παίζεται τώρα σὲ δύο σημεῖα: στὴν πύλη τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ ὅπου ὁ Κωνσταντῖνος δίνει τὴν ὕστατη μάχη καὶ στὴν πύλη της Ἀδριανούπολης, πολὺ κοντὰ σὲ μιὰ πόρτα ποὺ χρησίμευε γιὰ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τῶν πολεμιστῶν καὶ μολονότι ἀσήμαντη γιὰ τοὺς Βυζαντινούς, ἔμεινε γνωστὴ ὡς ἡ πιὸ μυστηριώδης πόρτα τῆς ἱστορίας: τὴν Κερκόπορτα. 

Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ μὲ σιγουριὰ κάτω ἀπὸ ποιές συνθῆκες κυμάτισε ἡ σημαία του Μωάμεθ πάνω ἀπὸ τὴν κερκόπορτα. 

Ἦταν προδοσία ἢ ἀπροσεξία; Κι ἂν προδοσία, ποιός τὴ χρεώνεται; 

Ἡ ἀλήθεια χάθηκε στὴ δίνη τῆς μάχης ἢ τῶν συμφερόντων καὶ μόνο θρῦλοι κράτησαν τὸ ὄνομά της ζωντανὸ κι ἔμεινε ἡ Κερκόπορτα ὡς «ἕνας κόκκος ἄμμου ποὺ ἔκρινε τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου», ὅπως παρατηρεῖ ὁ Στέφαν Τσβάϊχ. 

Καὶ τῇ ἑβδόμῃ καὶ ἑβδομηκοστῇ ἡμέρᾳ τῆς πολιορκίας,
ἐξήλασαν οἱ βάρβαροι,
καὶ τὸ τείχος ἐρράγη.
Οἱ στρατιῶται τῆς Πόλεως ἔπεσον ὡς φύλλα φθινοπωρινά.
Ὁ Βασιλεὺς, Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος,
ἐν μέσῳ τῆς μάχης ἐξαφανίζεται, λέγοντες:
"Οὐκ ἔστι τῷ βασιλεῖ ἐκ τοῦ πεδίου φεύγειν".

Τὸ πρωὶ τῆς 29ης Μαΐου, ἡ σημαία τῶν Ὀθωμανῶν πάνω στὰ τείχη ἔδωσε πρώτη τὸ μήνυμα :ΕΑΛΩ Ἡ ΠΟΛΗ... 

Ἡ Πόλη τοῦ Κωνσταντίνου γονάτισε μετὰ ἀπὸ 57 μέρες πολιορκίας, μετὰ ἀπὸ 1123 χρόνια πορείας. Τὴν εἶδε ἄραγε γονατισμένη ὁ βασιλιᾶς της ἢ εἶχε χαθεῖ πρὶν συνειδητοποιήσει τὸ τέλος τῆς ἀγαπημένης του; Κανένας δὲν ξέρει. 

Ἡ πληροφορία ὅτι ἡ τελευταία του ἐπιθυμία ἦταν νὰ πεθάνει ἀπὸ χριστιανικὸ χέρι, δὲν εἶναι ἱστορικὰ ἐπιβεβαιωμένη, σίγουρα ὅμως πέθανε στὸ πεδίο τῆς μάχης παλεύοντας γιὰ τὴν Πόλη του ὡς τὴν ὕστατη ἀνάσα. Τὸ σῶμα του ἀναζητήθηκε ἀπὸ τὸ Μωάμεθ μέσα στὶς ἑπόμενες μέρες καὶ ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ τὰ χρυσᾶ αὐτοκρατορικὰ σανδάλια.

 Τὸν ἀναγνώρισε ὁ αἰχμάλωτος Νοταρὰς καὶ ὁ Σουλτᾶνος ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ταφεῖ μὲ βασιλικὲς τιμές, σὲ ἄγνωστο σημεῖο τῆς πόλης, γιὰ νὰ μὴν γίνει ὁ τάφος του τόπος λατρείας ἀπὸ τοὺς ἐναπομείναντες βυζαντινούς. 

Ὁ Λουκᾶς Νοταρὰς ἐκτελέστηκε, ἀφοῦ εἶδε νὰ θανατώνονται μπροστά του ὁ 14χρονος γιὸς καὶ ὁ γαμπρός του, ὅπως ὁ ἴδιος εἶχε ζητήσει. 

Ὁ γενναῖος Βυζαντινὸς προτιμοῦσε νὰ τοὺς δεῖ νὰ πεθαίνουν, παρὰ νὰ τὸν δοῦν ἐκεῖνοι. Φοβόταν λένε μήπως ὁ γιὸς τοῦ τρομάξει ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του καὶ ἀλλαξοπιστήσει.

Ἐσχίσθη τὸ καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ,
καὶ ἡ Βασιλεύουσα Πόλις ἐχάθη.
Οὐκέτι ἀκούεται ψαλμωδία ἐν ταῖς ἐκκλησίαις.
Οὐκέτι ἐνδύονται βασιλεῖς τὴν πορφύραν.
Μόνον ἡ μνήμη μένει,
καὶ ἡ φλόγα ἐν ταῖς καρδίαις τῶν Ἑλλήνων

Ὅσο γιὰ τὴν Ἅγια Σοφιά; Ἔγινε φρικτὸς τάφος γιὰ τοὺς ἱκέτες, ποὺ εἶχαν ζητήσει καταφύγιο ἐκεῖ, ὅταν οἱ πρῶτοι Ὀθωμανοὶ μπῆκαν στὴν Πόλη. 

Ὁ ναὸς θὰ καταστρεφόταν στὰ σίγουρα ἀπὸ τὴ μανία τῶν ἀπαίδευτων στρατιωτῶν, ἐὰν δὲν ἔσπευδε ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ γιὰ νὰ τὸν προστατέψει. 

Κάποιοι λένε πὼς τὸν προστάτεψε ἀπὸ φόβο πρὸς τοὺς Δυτικοὺς (μήπως ἡ καταστροφὴ τοῦ σημαντικοῦ Ναοῦ προκαλοῦσε τὴν ἀντίδραση τῶν χριστιανῶν τῆς Δύσης) καὶ κάποιοι γιὰ νὰ τιμήσει τὴ χριστιανὴ μητριά του, Μαρὼ τὴν ὁποία ὑπεραγαποῦσε. 

Τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ὁ Σουλτᾶνος πάτησε τὸ ἴδιο ἀπόγευμα πάνω στὴν ἁγία τράπεζα καὶ στρέφοντας τὸ πρόσωπο πρὸς τὴ Μέκκα εὐχαρίστησε τὸν Ἀλλάχ, μετατρέποντας τὸ Ναὸ σὲ τζαμί. 

Τὴν Παρασκευὴ 1η Ἰουνίου 1453 ἔγινε ἡ πρώτη ἐπίσημη μουσουλμανικὴ προσευχὴ στὸ Ναό της τοῦ Θεοῦ Σοφίας. 

Οἱ τοιχογραφίες τοῦ ναοῦ καλύφθηκαν ἀπὸ ἀσβέστη καὶ μόνο ἡ Πλατυτέρα δὲν δέχτηκε νὰ καλυφθεῖ μὰ στέκει ἐκεῖ μέχρι σήμερα μὲ ἀκάλυπτο τὸ πρόσωπο κι ὀρθάνοιχτα τὰ μάτια καὶ φυλάει τὴν Πόλη τῆς καρδιᾶς της. 

Ἡ Πόλις ἐάλω, ἀλλ’ ἡ ψὺχὴ τῆς Πόλεως ζῇ. 

Ἐν κάθε λόγῳ, ἐν κάθε προσευχῇ,
ἐν τῷ βλέμματι τῶν γενεῶν.
Ἔσσεται ποτὲ καιρὸς,
καὶ ἡ Ἁγία Σοφία πάλιν Ἕλλησιν ἀνοίξει.

Ὁ Πρίγκηψ τοῦ Ἰσλάμ ποὺ ἐπολέμησε ὑπὲρ τῆς Βυζαντινῆς Ῥωμανίας

Σὲ μία ἀπ’ τὶς πιὸ παράξενες καὶ ἀγνοημένες σελίδες τῆς μεσαιωνικῆς Ἱστορίας, ἕνας πρίγκηψ τῶν Ὀθωμανῶν, ὁ Ορχάν, συμμάχησε μὲ τὸν ἐχθρὸ τοῦ γένους του: τὸν Βυζαντινὸ αὐτοκράτορα Ἰωάννη ΣΤ΄ Παλαιολόγο.


Ἀπὸ τὴν ἐξορία τοῦ στὸν γῆρο τοῦ Βυζαντίου, ὡς τὴν συμμετοχὴ του σὲ μάχες γιὰ νὰ κρατηθεῖ ἡ Πόλις ὅρθια, ἡ ἱστορία τοῦ ἔχει χαθεῖ στὴ σκιά τῶν χρόνων.

Ἀνακαλύψτε μία δραματοποιημένη ἀναπαράσταση 

, τεκμηριωμένα δεδομένα, καὶ γλῶσσα ἀρχαϊκή – μιὰ βύθιση στὸν κόσμο ὅπου ὁ Ἑλληνισμὸς συναντᾶ τὸν Ἰσλάμ... ὄχι σὲ πόλεμο, ἀλλὰ σὲ συμμαχία.

Εἷς Ὀθωμανὸς τῶν βασιλικῶν, τὸν θρόνον ζητῶν, ἐπὶ τῶν τοίχων τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔστη. Καὶ ὁ λόγος τοῦ ἦν ἄξιος τραγῳδίας.


Ἕνας Ὀθωμανὸς πρίγκηπας, διεκδικητὴς τοῦ θρόνου, στάθηκε στὰ τείχη τῆς Κωνσταντινούπολης. Καὶ ἡ ἱστορία του μοιάζει μὲ ἀρχαία τραγωδί


Ὁ πρίγκιπας Ὀρχὰν ἦταν μακρινὸς συγγενής του Μωάμεθ Β΄, κατὰ μία ἄποψη δεύτερος ἐξάδελφός του.
Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴ γενεαλογικὴ προσέγγιση, ὁ Ὀρχὰν ἦταν ἐγγονὸς τοῦ Σουλεϊμὰν Τσελεμπί, μεγαλύτερου ἀδελφοῦ τοῦ σουλτάνου Μωάμεθ Ἀ΄ (1413-1421).
Οἱ δύο ἀδελφοί, ὅπως καὶ ἕνας τρίτος, ὁ Μουσά, εἶχαν καταλάβει διαδοχικὰ τὸν ὀθωμανικὸ θρόνο μετὰ τὴν ἀναπάντεχη αἰχμαλωσία τοῦ πατέρα τους, Βαγιαζὴτ Ἀ΄(1389-1402) ἀπὸ τὸν Ταμερλάνο στὴ μάχη τῆς Ἀγκύρας.

Ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀτυχοῦς γιὰ τοὺς Ὀθωμανοὺς κατάληξης αὐτῆς τῆς μάχης, τὸ κράτος τοὺς περιέπεσε στὴ δίνη ἑνὸς μακροχρόνιου ἐμφυλίου πολέμου. 

Πρῶτος κατέλαβε τὸν θρόνο ὁ Σουλεϊμὰν (1403-1411), ὁ ὁποῖος ὅμως ἀνατράπηκε καὶ σκοτώθηκε ἀπὸ τὸν πολεμοχαρῆ ἀδελφὸ τοῦ Μουσά, ποὺ κυβέρνησε μὲ τὴ σειρὰ τοῦ ἐπὶ δύο χρόνια (1411-1413).
Οἱ ἐχθρικὲς διαθέσεις τοῦ τελευταίου πρὸς τὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα ὁ αὐτοκράτορας Μανουὴλ Β΄ Παλαιολόγος νὰ ἐξωθήσει σὲ ἐξέγερση ἐναντίον του τὸν τρίτο ἐπιζώντα ἀδελφό, τὸν Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος καὶ τελικὰ ἐπικράτησε.

Κατὰ τὴ ἐξέλιξη αὐτῶν τῶν γεγονότων, προφανῶς οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σουλεϊμὰν βρῆκαν καταφύγιο στὴν «οὐδέτερη» Κωνσταντινούπολη, ὅπου οἱ Βυζαντινοί τους προφύλαξαν γιὰ νὰ τοὺς χρησιμοποιήσουν ὡς «ἀντίπαλο δέος», προκαλῶντας ἕναν ἐμφύλιο πόλεμο στὸ ὀθωμανικὸ κράτος, ἐφόσον οἱ συνθῆκες θὰ τὸ ἐπέτρεπαν (τὸ ἴδιο εἶχαν κάνει καὶ οἱ Ὀθωμανοὶ μὲ τὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 14ου αἰῶνα, ἐνισχύοντας διάφορους γόνους τῆς δυναστείας τῶν Παλαιολόγων στὶς ἐπιδιώξεις τους νὰ καταλάβουν τὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο).
Ὑπ' αὐτὲς τίς συνθῆκες, ὁ πρίγκιπας
Ὀρχὰν ἔζησε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία. Προκειμένου, μάλιστα, νὰ μὴν τοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν πόλη, ὁ πατέρας τοῦ Μωάμεθ Β', ὁ σουλτᾶνος Μουρὰτ Β', εἶχε συμφωνήσει νὰ καταβάλει στοὺς Βυζαντινοὺς ὡς «λύτρα» 3.000 ἄσπρα, ἀπὸ τὰ εἰσοδήματα τῶν πόλεων κατὰ μῆκος τοῦ νοτιότερου ροῦ τοῦ Στρυμόνα.

Κατὰ μία εἰρωνεία τῆς τύχης, ἡ μὴ καταβολὴ αὐτῶν τῶν λύτρων ἀποτέλεσε τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἔναρξη τῶν ἐχθροπραξιῶν ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης.
Συγκεκριμένα, κατὰ τὴν ἄνοδό του στὸν θρόνο, τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1541, ὁ Μωάμεθ Β' εἶχε δεσμευθεῖ νὰ συνεχίσει νὰ τὰ καταβάλει, ἀλλὰ μέχρι τὸ φθινόπωρο τοῦ ἴδιου χρόνου δὲν τὸ εἶχε κάνει, καθὼς ἀγωνιζόταν νὰ καταστείλει μιὰ ἐξέγερση στὰ μικρασιατικὰ ἐδάφη τοῦ κράτους του.
Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος θεώρησε ὅτι αὐτὴ ἡ συγκυρία του εὐνοοῦσε μιὰ ἐπίδειξη πυγμῆς, καὶ ἀπείλησε τὸν Μωάμεθ ὅτι, ἐὰν δὲν τὰ ἔστελνε τὰ χρήματα, οἱ Βυζαντινοὶ θὰ ἄφηναν ἐλεύθερο τὸν πρίγκιπα Ὀρχάν.
Αὐτὴ ἡ ἔλλειψη διπλωματικῆς διορατικότητας ἐκ μέρους του ἐπρόκειτο νὰ ἀποδειχθεῖ μοιραῖα, παρέχοντας στὸν Ὀθωμανὸ σουλτᾶνο τὸ πρόσχημα ποὺ ἀναζητοῦσε γιὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου.



Κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς πολιορκίας, ὁ πρίγκιπας
Ὀρχὰν προθυμοποιήθηκε νὰ ἀναλάβει μὲ τοὺς ἄνδρες του τὴν ἄμυνα ἑνὸς τομέα τῶν τειχῶν, γεγονὸς ἰδιαίτερα τιμητικό, ἐὰν μάλιστα τὸ ἀντιδιαστείλει κανεὶς μὲ τὴ στάση πολλῶν κατοίκων ποὺ προτίμησαν νὰ παρακολουθοῦν παθητικὰ τὴν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων.
Ἔτσι, τοῦ ἀνατέθηκε ἡ φύλαξη ἑνὸς τμήματος τῶν τειχῶν τῆς Προποντίδας στὰ ὁποῖα περιλαμβανόταν καὶ τὸ λιμάνι τοῦ Ἐπτασκαλίου.
Τὸν τομέα αὐτὸ ὑπερασπίστηκε μὲ γενναιότητα στὶς λίγες περιπτώσεις κατὰ τίς ὁποῖες ὁ ὀθωμανικὸς στόλος προσπάθησε νὰ δημιουργήσει ἀντιπερισπασμοὺς στοὺς ἀμυνόμενους ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Προποντίδας.
Κατὰ τὴν εἴσοδο τῶν εἰσβολέων στὴν Κωνσταντινούπολη, σύμφωνα μὲ τὴ χαρακτηριστικὴ διατύπωση τοῦ Ράνσιμαν, «ὁ πρίγκιπας Ὀρχὰν καὶ οἱ Τοῦρκοι του συνέχισαν νὰ μάχονται, γνωρίζοντας τὴν τύχη ποὺ τοὺς περίμενε ἐὰν ἔπεφταν στὰ χέρια τοῦ σουλτάνου» (Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης, σελ. 211).

Ἡ ἅλωση ὅμως σφράγισε καὶ τὴ δική του τύχη. Ἄν καὶ ὅλες οἱ πηγὲς ἀναφέρουν ὅτι σκοτώθηκε, δὲν συμφωνοῦν ὡς πρὸς τὸν ἀκριβῆ τρόπο.
Κατὰ τὸν Λαόνικο Χαλκοκονδύλη (βιβλίο Ἠ΄), αὐτοκτόνησε πηδῶντας ἀπὸ ἕναν πύργο γιὰ νὰ μὴ συλληφθεῖ, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε μεταμφιεστεὶ σὲ καλόγερο.
Κατὰ τὸν Κριτόβουλο (βιβλίο Ἀ΄, κεφ. 64, παρ. 1-2), μεταμφιέστηκε σὲ ἁπλὸ στρατιώτη καὶ προσπάθησε νὰ διαφύγει ἀξιοποιῶντας τὴν γνώση του τῶν Τουρκικῶν, ἀλλὰ ἀναγνωρίστηκε καὶ αὐτοκτόνησε πηδῶντας ἀπὸ τὸ τεῖχος.
Στὴ συνέχεια, οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες ἔκοψαν τὸ κεφάλι του καὶ τὸ μετέφεραν στὸν Μωάμεθ. Τέλος, κατὰ τὸν Δούκα (κεφ. XL, παρ. 4), ὁ ὁποῖος βρέθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη λίγο καιρὸ μετὰ τὴν Ἅλωση καὶ ἐνδεχομένως συνέλεξε προφορικὲς μαρτυρίες, προδόθηκε στὸν ναύαρχο Χαμζὰ μπέη ἀπὸ ἕναν αἰχμάλωτο (μὲ ἀντάλλαγμα τὴ δική του ἐλευθερία), ἐνῶ εἶχε ἤδη συλληφθεῖ προσπαθῶντας νὰ διαφύγει ἀπὸ τὸν πύργο «τῶν Φράγκων» μεταμφιεσμένος σὲ καλόγερο. Στὴ συνέχεια, ἀποκεφαλίστηκε ἀπὸ ἐκεῖνον.

Μὲ τὸν θάνατο τοῦ Ὀρχάν, ὁ Μωάμεθ ἀποκόμισε διπλὸ ὄφελος: ὄχι μόνο κατέκτησε τὴ «βασίλισσα τῶν πόλεων» ἀλλὰ καὶ ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ τὸν μοναδικὸ ἐν ζωῇ ἀνταπαιτητὴ τοῦ θρόνου του.
Ἡ σύντομη στρατιωτικὴ σταδιοδρομία τοῦ μᾶλλον ἄγνωστου Ὀθωμανοῦ πρίγκιπα, ὅμως, τὸν κατατάσσει στὰ πιὸ ἐνδιαφέροντα ἱστορικὰ παράδοξα!


Ὁ πρίγκηψ τοῦ Ἰσλάμ εἶχεν πεθάνει μὲ τιμὴν. Ἀλλ’ οὐχὶ παρὰ τοῖς ἰδίοις. Ἐν Ρωμαίοις ἔζη καὶ ἐτελεύτησεν ὡς φίλος αἰώνιος τοῦ τελευταίου Ῥωμαίου αὐτοκράτορος.