Ἰχνηλατῶνται την ἱστορικότητα της ἑορτῆς ἀνακαλύπτου με ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα ποῦ ἀφοροῦν την ἡμερομηνία της ἑορτῆς, ἀλλὰ καὶ συσχετίσεις με συνήθειες στὸν ἀρχαῖο κόσμο. Ἀναζητῶντας την ἀκριβῆ ἡμερομηνία γενέσεως του Ἰησοῦ ἀνακαλύπτουμε ὅτι ἀφ' ἑνός στὴν καινή Διαθήκη δὲν γίνεται ἀναφορὰ γιὰ την ἑορτὴ Χριστουγέννων καὶ ἀφ' ἑτέρου ὅτι κανείς ἀπὸ τους Ἀποστόλους δὲν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ὡς γενέθλια ἡμέρα του. Στὴν πραγματικότητα δὲν γνωρίζουμε πότε ἀκριβῶς γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, (ὑπολογίζεται πῶς γεννήθηκε μεταξύ του 6 - 2 π. X.) Ὑπάρχουν ὅμως ἐνδείξεις ποὺ συνηγοροῦν στὴν Φθινοπωρινή γέννηση του, καὶ ὄχι στὴν χειμερινή.Το ἐδάφιο ἀπὸ το Εὐαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν ἀναφέρει:
Ἡ Ἀλεξάνδρεια του 4ου αἰῶνα μ.Χ. ἦταν ὁ χῶρος μιᾶς μικρῆς ἐπιστημονικῆς ἀναγέννησης καὶ αὐτή φωτίστηκε ἀπὸ την πιὸ διάσημη ἀνάμεσα στὶς γυναῖκες ἐπιστήμονες καὶ φιλοσόφους. Γιὰ δεκαπέντε αἰῶνες ἡ Ὑπατία θεωρεῖται ὅτι ἦταν ἡ μόνη γυναῖκα ἐπιστήμονας στὴν ἱστορία. Ἀκόμα καὶ σήμερα συχνά εἶναι ἡ μόνη γυναῖκα ποῦ ἀναφέρεται στὴν ἱστορία τῶν μαθηματικῶν καὶ της ἀστρονομίας. Αὐτὴ ἡ εὐγενὴς γυναῖκα ξεχωρίζει στὶς σελίδες της ἱστορίας σὰν ἡ μεγαλύτερη ἀπὸ τους μάρτυρες Ἐθνικούς. Η Ζωή της Ὅταν γεννήθηκε ἡ Ὑπατία το 370 μ.Χ., ἡ διανοητική ζωή της Ἀλεξάνδρειας βρισκόταν σε κατάσταση ἐπικίνδυνης σύγχυσης. Ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία γινόταν χριστιανική καὶ ὅλο καὶ πιὸ συχνά δὲν ἦταν μόνο ὁ χριστιανός ζηλωτής ποῦ ἔβλεπε αἱρέσεις καὶ σατανισμό στὰ μαθηματικά καὶ στὴν ἐπιστήμη: "οἱ μαθηματικοί ἔπρεπε νὰ κατασπαραχθοῦν ἀπὸ θηρία ἡ νὰ καοῦν ζωντανοί" (McCabe). Μερικοί ἀπὸ τους χριστιανούς Πατέρες ἀναβίωσαν τις θεωρίες της ἐπίπεδης γῆς καὶ του σύμπαντος ὡς στερέωμα. Στήν Ἀλεξάνδρεια ὁ Θεόφιλος, Πατριάρχης Ἀλεξάνδρειας, ὑποκινοῦσε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ Ἐθνικῶν (Ἑλλήνων), Ἑβραίων καὶ Χριστιανῶν. Δὲν ἦταν μία καὶ τόσο εὐμενής ἐποχῆ γιὰ νὰ εἶναι κανείς ἐπιστήμονας, ἡ φιλόσοφος.
Ὁ πατέρας της Ὑπατίας, ὁ Θέων, ἦταν μαθηματικός καὶ ἀστρονόμος στὸ Μουσεῖο. Ἐπέβλεπε ἀπὸ κοντά κάθε πλευρά της ἐκπαίδευσης της κόρης του. Σύμφωνα με το μῦθο, ἦταν ἀποφασισμένος νὰ γίνει ἡ κόρη του ἕνα 'τέλειο ἀνθρώπινο ὄν' - ἦταν ἡ ἐποχῆ ποῦ οἱ γυναῖκες θεωροῦνταν κάτι παρακάτω ἀπὸ ἄνθρωποι! Ἦταν προσωπική μαθήτρια του Πλούταρχου καὶ ἀνατράφηκε στὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς της Πλατωνικής Σχολῆς. Ἡ Ὑπατία ἦταν πραγματικά μία ξεχωριστή νέα. Ταξίδεψε στὴν Ἀθήνα καὶ την Ἰταλία καὶ ἐντυπωσίαζε ὅσους συναντοῦσε με την ἐξυπνάδα καὶ την ὀμορφιά της.
Σπούδασε στη νεοπλατωνική σχολή του Πλούταρχου του Νεότερου καὶ της κόρης του Ἀσκληπιγένειας στὴν Ἀθήνα. Την ἐποχῆ ἐκείνη ὑπῆρχε διάκριση μεταξύ τῶν νεοπλατωνικῶν σχολῶν της Ἀλεξάνδρειας καὶ της Ἀθήνας. Ἡ σχολή της Ἀθήνας τόνιζε περισσότερο την ἀπόκρυφη ἐπιστήμη, ἀλλὰ γιὰ τους Χριστιανούς, ὅλοι οἱ Πλατωνιστές ἦταν ἐπικίνδυνοι αἱρετικοί.
Ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Ἀλεξάνδρεια ἔγινε δασκάλα τῶν μαθηματικῶν καὶ της φιλοσοφίας. Το Μουσεῖο εἶχε χάσει την ὑπεροχή του καὶ ἡ Ἀλεξάνδρεια τώρα εἶχε ξεχωριστά σχολεῖα γιὰ Ἐθνικούς, γιὰ Ἑβραίους καὶ γιὰ Χριστιανούς. Ὡστόσο, ἡ Ὑπατία δίδασκε σε ἀνθρώπους κάθε θρησκείας καὶ μετά τον πατέρα της ἀνέλαβε μία Ἔδρα Φιλοσοφίας στὴν πόλη. Σύμφωνα με τον βυζαντινό ἐγκυκλοπαιδιστή Σουίδα, 'ἦταν ἐπίσημα διορισμένη νὰ ἑρμηνεύει το δόγμα του Πλάτωνα, του Ἀριστοτέλη κ.ά.". Πολλοί μαθητές ἐρχόταν στὴν Ἀλεξάνδρεια εἰδικὰ γιὰ νὰ παρακολουθήσουν τις διαλέξεις της για τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη φιλοσοφία και τη μηχανική. Το σπίτι της έγινε κέντρο διανοουμένων και συγκέντρωνε σχολαστικιστές που συζητήσουν ἐπιστημονικά καὶ φιλοσοφικά ἐρωτήματα.
Ἡ Ὑπατία δὲν παντρεύτηκε ποτέ καὶ γιὰ αἰῶνες οἱ ἱστορικοί ἀναρωτιόταν γιὰ την ἁγνότητά της. Χωρίς ἐξαίρεση, οἱ ἐλάχιστες ἱστορικές ἀναφορές σε αὐτή την παρθένο φιλόσοφο βεβαιώνουν την ἀρετὴ της, την ἀκεραιότητά της καὶ την ἀπόλυτη ἀφοσίωσή της στὰ ἰδεώδη της Ἀλήθειας καὶ του Δίκαιου.
Τα Έργα της
Με ἐπιχειρήματα καὶ δημόσια ἀναγνώριση καὶ σεβασμό ἡ Ὑπατία ἐπισκίαζε κάθε ἀντίπαλο τῶν Χριστιανικῶν δογμάτων της Βόρειας Αἰγύπτου. Ἦταν φημισμένη γιὰ το βάθος της γνώσης της καὶ τὴ γοητεία της προσωπικότητάς της καὶ ἀγαπημένη τῶν πολιτῶν της Ἀλεξάνδρειας. Συχνά την καλοῦσαν ὡς σύμβουλο οἱ ἄρχοντες της πόλης.
Ἄν καὶ τα γραπτά της καταστράφηκαν στὴν πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Ἀλεξάνδρειας, μποροῦμε νὰ σχηματίσουμε μία εἰκόνα του περιεχομένου τους ἀπὸ τα σχόλια σύγχρονών συγγραφέων της .
Ἡ Ὑπατία ἔγραψε σχόλια γιά την Ἀριθμητική του Διόφαντου, ἐπίσης γιὰ τον Ἀστρονομικό Κανόνα του Πτολεμαίου καὶ ἀκόμα γιὰ τις Κωνικές Τομές του Ἀπολλώνιου της Πέργα.
Τα περισσότερα ἀπὸ τα γραπτά της Ὑπατίας ξεκίνησαν σὰν σημειώσεις γιὰ τους μαθητές της.
Κανένα δὲν ἔχει διασωθεῖ ὁλοκληρωμένο, ἄν καὶ εἶναι πιθανό τμήματα του ἔργου της νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ στὶς ἐκτενεῖς πραγματεῖες του Θέωνα. Μερικές πληροφορίες γιὰ τα ἐπιτεύγματά της προέρχονται ἀπὸ δασωμένα γράμματα του μαθητή καὶ φίλου της Συνέσιου του Κυρηναίου, ποῦ ἀργότερα ἔγινε ὁ πλούσιος καὶ ἰσχυρός Ἐπίσκοπος της Πτολεμαϊδας. Κάποτε ὁ Συνέσιος, Ἐπίσκοπος καὶ γνωστός γιὰ τὴ μόρφωσή του, της ἔγραψε ζητῶντας τὴ βοήθειά της στὴν κατασκευή ἑνὸς ἀστρολάβου καὶ ἑνὸς ὑδροσκοπίου, ἀναγνωρίζοντας τὴ μοναδική περιοχή του νοῦ της.
Το σημαντικότερο ἔργο της Ὑπατίας ἦταν στὴν ἄλγεβρα. Ἔγραψε σχόλια στὴν Ἀριθμητική του Διόφαντου σε 13 βιβλία. Ὁ Διόφαντος ἔζησε καὶ ἐργάσθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια τον τρίτο αἰῶνα καὶ ἔχει ὀνομασθεῖ 'πατέρας της ἄλγεβρας'. Ἀνέπτυξε τις ἀπροσδιόριστες (ἡ Διοφαντικές) ἐξισώσεις, δηλαδή ἐξισώσεις με πολλαπλές λύσεις. (Ἕνα συνηθισμένο παράδειγμα προβλημάτων αἰτοῦ του τύπου εἶναι το πώς μποροῦμε νὰ μετατρέψουμε ἕνα κατοστάρικο σε νομίσματα χρησιμοποιῶντας διαφορετικά νομίσματα, 50άρικα, 20άρικα κλπ.). Ἐργάσθηκε ἐπίσης με δευτεροβάθμιες ἐξισώσεις. Τα σχόλια της Ὑπατίας περιελάμβαναν ἐναλλακτικές λύσεις καὶ πολλά νέα προβλήματα ποῦ προέκυπταν σὰν συνέπεια στὰ χειρόγραφα του Διόφαντου.
Ἡ Ὑπατία ἔγραψε ἐπίσης μία διατριβή Περί τῶν Κωνικών του Ἀπολλώνιου σε ὀκτὼ βιβλία. Ὁ Ἀπολλώνιος ὁ Πέργας ἦταν ἕνας ἀλεξανδρινός γεωμέτρης του 3ου π.Χ. αἰῶνα, ποῦ προσπάθησε νὰ ἐξηγήσει τις ἀσυνήθιστες τροχιές τῶν πλανητῶν. Το κείμενο της Ὑπατίας ἦταν μία ἐκλαΐκευση της ἐργασίας του. Ὅπως οἱ ἕλληνες πρόγονοί της, ἡ Ὑπατία γοητευόταν ἀπὸ τις κωνικές τομές (τα γεωμετρικά σχήματα ποῦ σχηματίζονται ὅταν ἕνα ἐπίπεδο τέμνει ἕνα κῶνο). Μετά το θάνατό της, οἱ κωνικές τομές ἀγνοήθηκαν μέχρι την ἀρχὴ του 17ου αἰῶνα ὅταν οἵ ἐπιστήμονες συνειδητοποίησαν ὅτι πολλά φυσικά φαινόμενα, ὅπως οἱ τροχιές πλανητῶν, περιγραφόταν με τον καλύτερο τρόπο με τις καμπύλες ποῦ προκύπτουν ἀπὸ κωνικές τομές.
Ὁ Θέων, ὁ πατέρας της Ὑπατίας, ἀναθεώρησε καὶ ἐξέλιξε τα Στοιχεῖα της γεωμετρίας του Εὐκλείδη καὶ εἶναι ἡ δική του ἐκδόσει ποῦ χρησιμοποιεῖται ἀκόμα καὶ σήμερα. Πιθανότατα ἡ Ὑπατία ἐργάσθηκε μαζί του σε αὐτή την ἀναθεώρηση. Ἀργότερα ἔγραψε μαζί του τουλάχιστον μία διατριβή γιὰ τον Εὐκλείδη. Ἡ Ὑπατία ἐπίσης ἔγραψε τουλάχιστον ἕνα βιβλίο ἀπὸ την ἐργασία του Θέωνα γιὰ τον Πτολεμαίο. Ο Πτολεμαίος είχε συστηματοποιήσει όλη τη σύγχρονη μαθηματική καὶ ἀστρονομική γνώση σε ἕνα ἔργο 13 βιβλίων, το ὁποῖο μετριόφρονα ὀνόμασε Μαθηματική Πραγματεία. Ἄραβες Σχολαστικιστές το μετονόμασαν σε Almagest ('Μέγα Βιβλίο"). Το σύστημα του Πτολεμαίου παρέμεινε το κυρίαρχο ἀστρονομικό ἔργο μέχρι τον Κοπέρνικο τον 16ο αιώνα. Οι πίνακες της Υπατίας για τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων, ο Αστρονομικός Κανών, ίσως ήταν μέρος των σχολίων του Θέωνα στὸν Πτολεμαίο, ἡ ἦταν ξεχωριστό ἔργο.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ φιλοσοφία καὶ τα μαθηματικά, ἡ Ὑπατία εἶχε ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ μηχανική καὶ την πρακτική τεχνολογία. Τα γράμματα του Συνέσιου περιέχουν σχέδια γιὰ ἀρκετὰ ἐπιστημονικά ὄργανα περιλαμβάνοντας ἕναν ἀστρολάβο (Ὁ ἀστρολάβος χρησιμοποιοῦνταν γιὰ τὴ μέτρηση των θέσεων του ἄστρων, πλανητῶν καὶ του ἥλιου καὶ γιὰ τον ὑπολογισμό της ὥρας καὶ του ἀνερχόμενου ζωδίου του ζωδιακοῦ).
Ἡ Ὑπατία ἀνέπτυξε ἀκόμα μία συσκευή γιὰ τὴ διύλιση του νεροῦ, ἕνα ὄργανο γιὰ τὴ μέτρηση της στάθμης του νεροῦ καὶ ἕνα διαβαθμισμένο ὐδρόμετρο ἀπὸ μπροῦντζο γιὰ τὴ μέτρηση της εἰδικῆς βαρύτητας (πυκνότητας) ἑνός ὑγροῦ.
Ἡ Ὑπατία ἦταν ὁ τελευταῖος Ἕλληνας Ἐθνικός ἐπιστήμονας του δυτικοῦ κόσμου καὶ ὁ θάνατός της συνέπεσε με τα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Καὶ ἀφοῦ ἀπὸ τότε δὲν ὑπῆρξαν σημαντικές πρόοδοι στὰ μαθηματικά, την ἀστρονομία καὶ τη φυσική σε ὅλη τὴ Δύση γιὰ ἄλλα 1000 χρόνια, ἡ Ὑπατία ἔγινε σύμβολο του τέλους της ἀρχαίας ἐπιστήμης. Μετά την Ὑπατία ἦρθε το χάος καὶ ὁ βαρβαρισμός τῶν Σκοτεινῶν Χρόνων.
Ἀρκετοί συγγραφεῖς μνημονεύουν τις διδασκαλίες της Ὑπατίας σὰν Χριστιανικές στὸ πνεῦμα. Πραγματικά, ἢ Ὑπατία ἀφαίρεσε το πέπλο μυστηρίου με το ὁποῖο εἶχε καλυφθεῖ αὐτή ἡ νέα θρησκεία, συζητῶντας με τέτοια εὐκρίνεια γιὰ τις πιὸ πολύπλοκες ἀρχὲς της ὥστε πολλοί νεοφώτιστοι στὴ Χριστιανική πίστη ἐγκατέλειψαν το Χριστιανισμό γιὰ νὰ γίνουν μαθητές της. Ἡ Ὑπατία ἀποδείκνυε λογικά την παγανιστική καταγωγή της Χριστιανικῆς πίστης, ἀλλὰ καὶ ἐξέθετε τα ὑποτιθέμενα θαύματα ποῦ οἱ Χριστιανοί πρόβαλαν σὰν σημάδια "θείας προτίμησης", ἀναλύοντας τους φυσικούς νόμους ποῦ διέπουν τα φαινόμενα.
ὁ Θάνατος της
Σὰν γυναῖκα καὶ ἄνθρωπος, ποῦ ἀσπάστηκε την ἑλληνική ἐπιστημονική σκέψη καὶ σὰν πολιτικό πρόσωπο με ἐπιρροή, ἡ Ὑπατία βρέθηκε σε πολύ ἐπικίνδυνη θέση σε μία ὅλο καὶ πιὸ χριστιανική πόλη. Το 412 ὁ Κύριλλος, ἕνας φανατικός χριστιανός, ἔγινε Πατριάρχης της Ἀλεξάνδρειας καὶ μεγάλη ἐχθρότητα ἀναπτύχθηκε μεταξύ του Κυρίλλου καὶ του Ὀρέστη, του Ρωμαίου Κυβερνήτη της Αἰγύπτου, ἑνὸς παλιοῦ μαθητή καὶ καλοῦ φίλου της Ὑπατίας . Ἀμέσως μόλις πῆρε την ἐξουσία, ὁ Κύριλλος ἄρχισε νὰ διώκει τους ἑβραίους, διώχνοντας χιλιάδες ἀπὸ αὐτούς ἀπὸ την πόλη. Ἔπειτα, παρά τὴ σφοδρή ἀντίθεση του Ὀρέστη, ἔστρεψε την προσοχή του στὸ να καθαρίσει την πόλη ἀπὸ του νεοπλατωνιστές. Ἀγνοῶντας τις ἐκκλήσεις του Ὀρέστη, ἡ Ὑπατία ἀρνήθηκε νὰ ἀπαρνηθεῖ τις ἰδέες της καὶ νὰ ἀσπασθεῖ το Χριστιανισμό.
Ὁ Κύριλλος, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἀναγορεύτηκε ὁ πατέρας τους δόγματος της Χριστιανικῆς Τριάδας καὶ ἀγιοποιήθηκε γιὰ το ζῆλο του ἔβλεπε στὴν Ὑπατία μία συνεχῆ ἀπειλή γιὰ τὴ διάδοση της Χριστιανικῆς πίστης, ὁ Κύριλλος, τουλάχιστον ἔμμεσα, ἦταν ἡ αἰτιᾶ του τραγικοῦ της θανάτου. Παρά κάθε ἑπομένη προσπάθεια νὰ τον ἀπαλλάξουν ἀπὸ το στίγμα του δολοφόνου, το ἀδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ὅτι δὲν ἔκανε καμία προσπάθεια νὰ ἀποτρέψει το ἀποτρόπαιο καὶ βίαιο ἔγκλημα. Το μόνο ἐλαφρυντικό ποῦ μπορεῖ κανείς νὰ προσφέρει σὰν ὑπεράσπισή του εἶναι το ὅτι, τυφλωμένος ἀπὸ τη μανία του φανατισμοῦ, ὁ Κύριλλος θεωροῦσε την Ὑπατία ὡς μάγισσα ἐκπρόσωπο του Κακοῦ.
Ὁ φόνος της Ὑπατίας περιγράφεται στὰ γραπτά του χριστιανοῦ ἱστορικοῦ του 5ου αἰῶνα Σωκράτη του Σχολαστικοῦ:
"Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι την σεβόταν καὶ την θαύμαζαν γιὰ την ἁπλή ταπεινοφροσύνη του μυαλοῦ της. Ὡστόσο, πολλοί με πεῖσμα την ζήλευαν καὶ ἐπειδή συχνά συναντοῦσε καὶ εἶχε μεγάλη οἰκειότητα με τον Ὀρέστη, ὁ λαός την κατηγόρησε ὅτι αὐτή ἦταν ἡ αἰτία ποῦ ὁ Ἐπίσκοπος καὶ ὁ Ὀρέστης δὲν γινόταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ὁρισμένοι πεισματάρηδες καὶ ἀπερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με ὑποκινητή καὶ ἀρχηγὸ τους τον Πέτρο, ἕναν ὀπαδὸ αὐτῆς της Ἐκκλησίας, παρακολουθοῦσαν αὐτή τὴ γυναῖκα νὰ ἐπιστρέφει σπίτι της γυρνῶντας ἀπὸ κάπου.
Την κατέβασαν με τὴ βία ἀπὸ την ἅμαξα της, την μετέφεραν στὴν Ἐκκλησία ποῦ ὀνομαζόταν Caesarium, την γύμνωσαν ἐντελῶς, της ἔσκισαν το δέρμα καὶ ἔκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι ποῦ ξεψύχησε, διαμέλισαν το σῶμα της, ἔφεραν τα μέλη της σε ἕνα μέρος ποῦ ὀνομαζόταν Κίναρον καὶ τα ἔκαψαν."
Οἱ δολοφόνοι της Ὑπατίας ἦταν Παραβολικοί, φανατικοί μοναχοί της Ἐκκλησίας του Αγ. Κυρίλλου της Ἱερουσαλήμ, πιθανῶς ὑποβοηθούμενοι ἀπὸ Νιτριανούς μοναχούς. Το ἄν ο Κύριλλος διέταξε ὁ ἴδιος το φόνο παραμένει ἀνοικτό ἐρώτημα. Πάντως, δημιούργησε το λιγότερο το πολιτικό κλίμα ποῦ ἐπέτρεψε μία τέτοια θηριωδία. Ὁ Κύριλλος ἀργότερα ὀνομάστηκε ἅγιος.
Ὁ Ὀρέστης ἀνέφερε τὴ δολοφονία καὶ ζήτησε ἀπὸ τὴ Ρώμη νὰ ξεκινήσει ἔρευνες. Ἀργότερα παραιτήθηκε καὶ ἔφυγε ἀπὸ την Ἀλεξάνδρεια. Ἡ ἔρευνα ἀναβλήθηκε πολλές φορές λόγω 'ἔλλειψης μαρτύρων' καὶ τελικά ὁ Κύριλλος ἰσχυρίσθηκε ὅτι ἡ Ὑπατία ἦταν ζωντανή καὶ ζοῦσε στὴν Ἀθήνα.
Ἔτσι χάθηκε το 415 ἡ μεγαλύτερη γυναῖκα μύστης του ἀρχαίου κόσμου καὶ μαζί της ἔπεσε καὶ ἡ Νεοπλατωνική Σχολή της Ἀλεξάνδρειας.
Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού, η έρευνα έδωσε τη θέση της στην εμφάνιση πολλών θρησκευτικών λατρειών και μεγάλο θρησκευτικό χάος και ενδιαφέρον για την αστρολογία και το μυστικισμό. Το 640 εἰσέβαλαν οἱ Ἄραβες στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ το Μουσεῖο καταστράφηκε...
"Ἡ Ὑπατία ἦταν ἕνα πρόσωπο ποῦ χώριζε την κοινωνία σε δύο μέρη: αὐτούς ποῦ την θεωροῦσαν θαῦμα του φωτός...
Το πανάρχαιο σύμβολο του σταυροῦ στὴν Κνωσό το 1600 π.Χ.
Ἀναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ἡ ἑλληνική σημαία φέρει ἰσοσκελή σταυρό καὶ ὄχι τον ἀνισοσκελή χριστιανικό;
Ἡ πιθανότερη ἀπάντηση εἶναι ὅτι οἱ κατασκευαστές του ἐθνικοῦ σύμβολου... πρέπει νὰ γνώριζαν περισσότερα ἀπὸ ὅτι νομίζαμε!
Ὁ ἰσοσκελής σταυρός ἦταν ἀνέκαθεν ἱερὸ σύμβολο τῶν θαλασσοπόρων Ἑλλήνων, μιᾶς καὶ συμβόλιζε τα τέσσερα σημεῖα του ὁρίζοντα.
Οἱ θαλασσοκράτορες Κρῆτες ἀλλὰ καὶ γενικότερα ἡ θαλασσινοί Ἕλληνες με τα ἀναρίθμητα νησιά καὶ τα ποντοπόρα ταξίδια τους, ὄφειλαν νὰ γνωρίζουν στοιχεῖα προσανατολισμοῦ με κάθε δυνατή λεπτομέρεια
Η λόγχη του Λογγίνου καὶ οἱ μεταφυσικές ἰδιότητές της
Γιατί την ψάχνουν ὅλοι οἱ κατακτητές
Ἡ λόγχη - ποῦ χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ το Ρωμαῖο ἑκατόνταρχο Λογγίνο γιὰ νὰ τρυπήσει τή δεξιά πλευρά του Χριστοῦ στὸ σταυρό - ἔγινε δημοφιλής κυρίως χάρη στὸ κλασικό πλέον βιβλίο του Τρίβορ Ραβενσκροφτ «the spear of destiny» (λόγχη του πεπρωμένου).
Ἡ λόγχη βρίσκεται στὸ παλάτι του Χόφμπουργκ στὴ Βιέννη καὶ ἄνηκέ στὸν Καρλομάγνο.
Ο ἐπίσημος ὁδηγὸς γιά τα ἐκθέματα του Χόφμπουργκ ἀναφέρει πῶς ἡ λόγχη φτιάχτηκε ἀπὸ ἕνα ἀπὸ τα καρφιά ποῦ χρησιμοποιήθηκαν κατά τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ , καὶ με τα χρόνια, μετά τον Καρλομάγνο, ἔφτασε νὰ θεωρεῖται ὅτι εἶναι ἡ αὐθεντική λόγχη του Λογγίνου.
Πιὸ γνωστή κατά το μεσαίωνα ἦταν μία λόγχη ποῦ εἶχε χρησιμοποιήσει μία ἀντιχριστιανική ὁμάδα γιά νὰ «ἐπιτεθεῖ» σε ἕνα ἄγαλμα του Χρήστου Σύμφωνα με την 'ἱστορία' το ἄγαλμα μάτωσε καὶ ἡ λόγχη ἔγινε ἀντικείμενο τιμῆς, ἀφοῦ θεωρήθηκε ἡ αἰτία ἑνὸς θαύματος.
Ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ ἔπεσε στὴν ἀφάνεια, γιά νὰ ἀποκαλυφθεῖ σε ἕνα ὅραμα αἰῶνες ἀργότερα, το 1099, στούς σταυροφόρους ποῦ πολιόρκησαν την Ἀντιόχεια
Ὑπάρχουν διάφορες θεωρίες γιά το ποῦ μπορεῖ νὰ βρίσκεται σήμερα ἡ λόγχη. Μερικοί λένε ὅτι σήμερα φυλάσσεται στὴν καθολική ἐκκλησία του Εχμιατζίν, στὴν Ἀρμενία, ἄλλες πηγές ἀναφέρουν ὅτι ἡ αὐθεντική λόγχη βρισκόταν στὴν Ἱερουσαλήμ την ἐποχῆ του μεγάλου Κωνσταντίνου τον 4ο αἱ μ.Χ.
Ἔπεσε στά χέρια των Πᾶρθων τον 7ο αἰῶνα καὶ ἀνακαλύφτηκε ἀπὸ τον βυζαντινό αὐτοκράτορα Ἡράκλειο, ὁ ὁποῖος ἀφαίρεσε τις ἄκρες της καὶ την ἔφερε πάλι πίσω στὴν Κωνσταντινούπολη.
Το μεγαλύτερο μέρος της αἰχμῆς της παρέμεινε στήν Ἱερουσαλήμ μέχρι το 715, ὁπότε καί στάλθηκε στήν Πόλη.
Ἡ Ἁγία Λόγχη καί ἡ Πρώτη Σταυροφορία
Ὁ Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν καὶ οἱ ἄλλοι βαρῶνοι της Πρώτης Σταυροφορίας στὸ αὐτοκρατορικό παλάτι του Ἀλέξιου Κομνηνοῦ Σ’ αὐτή την ἐποχῆ μιλήσανε γιὰ πρώτη φορά γιὰ την Ἁγία Λόγχη.
Χωρίς ἀμφιβολία, ἀκόμη καὶ σήμερα, ποῦ πολλοί νομίζουν ὅτι ὁ Χριστιανισμός «πνέει τα λοίσθια», μὴ ἀναλογιζόμενοι το γεγονός ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ τή νέα χιλιετία της, ὅπως ἔλεγε ὁ Στήβεν Ράνσιμαν, ὅπως την βιώνουν σήμερα τριακόσια ἑκατομμύρια ὀρθοδόξων λαῶν, μετά την πτώση του, κατά βάση, ἄθεου «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ», ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποῦ ἀναζητοῦν ἐναγωνίως διάφορα ἱερὰ σκεύη ποῦ ἔχουν ἄμεση σχέση με τον Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ὁ Χιτῶνας, ἡ Ἁγία Λόγχη καὶ τα Καρφιά του Κυρίου. Πού βρίσκονται, λοιπόν, ὅλα αὐτὰ, γιὰ τα ὁποία γράφουμε εἰδικό βιβλίο;
"Ὁ Χιτῶνας"
Το θέμα του Χιώνα ξεκίνησε με ἀφορμή ἕνα ἔργο, ποῦ εἶχε τον τίτλο:«Ο Χιτών» (πρωτότυπος τίτλος στά ἀγγλικά: The Robe), ἕνα ἱστορικό μυθιστόρημα γραμμένο ἀπό το συγγραφέα Λόιντ Ντάγκλας το 1942.
Πρόκειται γιὰ την ἱστορία ἑνὸς Ρωμαίου ἀξιωματικοῦ, του Μάρκελλου, ποῦ ἔλαβε μέρος στὴν σταύρωση του Χριστοῦ Ἦταν ἕνα ἀπό τα βιβλία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις τὴ δεκαετία του 1940.
Μπῆκε στὴ λίστα μπεστ σέλλερ των Τάιμς της Νέας Ὑόρκης τον Ὀκτώβριο του 1942 καί τέσσερις βδομάδες ἀργότερα ἀνέβηκε στό Νο1, θέση ποῦ κράτησε γιὰ ἕνα χρόνο σχεδόν.
Ο Χιτών ἔμεινε στὴ λίστα γιὰ ἄλλα δύο χρόνια, ἐπιστρέφοντας ἀρκετές φορές τα ἑπόμενα ἔτη, συμπεριλαμβανομένου καί του 1953, ὁπότε καί κυκλοφόρησε ἡ κινηματογραφική του ἔκδοση
Η ὑπόθεση του ἔργου
«Η ὑπόθεση του ἔργου ξετυλίγεται την ἐποχὴ της κατάπτωσης της Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας με τους φοβερούς διωγμούς των χριστιανῶν καί τις ραδιουργίες των Ρωμαίων ἀριστοκρατῶν
Ο νεαρός Ρωμαῖος χιλίαρχος Μάρκελλος Γαλλίων, γόνος μιᾶς τέτοιας ἀριστοκρατικῆς οἰκογένειας, σταυρώνει το Χριστό κι ὑστέρα παίζει στά ζάρια τον Χιτώνα Του, τὸν ὁποῖο καί κερδίζει.
Ξαφνικά ὅμως, νιώθει κάτι νά ἀλλάζει μέσα του καί ὁ Μάρκελλος γίνεται χριστιανός. Τίθεται στὴν ὑπηρεσία του Ναζωραίου ἔχοντας σύντροφό του τον Κορίνθιο σκλάβο του, Δημήτριο, ποῦ ἡ δυνατή πίστη τους στό Χριστό ἐξισώνει τον ἄρχοντα με τον δοῦλο, γιὰ νά τους κάνει δύο καλούς φίλους-ἀδερφούς»
Η Ἁγία Λόγχη καί ἡ Πολιορκία της Ἀντιόχειας (1097-1098)
Το θέμα της Ἁγίας Λόγχης ξεκινάει με τις Σταυροφορίες, ὅπου ἡ σταυροφόροι, μεταξύ ἄλλων, ἔψαχναν καί γιά ἱερὰ σκεύη τα ὁποία ἐξαργύρωναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στούς πιστούς, ἰδίως των καθολικῶν μοναστηρίων, ὅπως ἦταν το Ἅγιον Μανδήλιον καί η περίφημη Ἐπιστολή του Κυρίου πρὸς τον τοπάρχη της Ἐδέσσης Ἄβγαρο, πού γράφουμε στὰ βιβλία μας.
Πάριν φτάσουν, λοιπόν, στὴν Ἀντιόχεια ἡ σταυροφόροι, ὁ Βαλδουίνος της Βουλλώνηςης, ἀδερφὸς του Γοδεφρείδου τοῦ Μπουγιόν, καί ὁ Ταγκρέδος, ἀνηψιός του Βοημούνδου του Τάραντα, ἀποσπάσθηκαν ἀπό το κύριο σῶμα τῶν σταυροφόρων καί εἰσέβαλαν στὴν Κιλικία.
Ὁ Ταγκρέδος συνάντησε τους σταυροφόρους μπροστά στὴν Ἀντιόχεια Ο Βαλδουίνος, ὅμως, δὲν ἑνώθηκε ποτέ ξανά με το κύριο σῶμα του στρατοῦ των σταυροφόρων.
Προσκαλεσμένος ἀπό τον Τορός, τον ἡγεμόνα της Ἕδεσσας της Συρίας, ἐγκαταστάθηκε ἐκεῖ γιά νά προστατεύει την περιοχή, πού κατοικοῦνταν κυρίως ἀπό Ἀρμενίους, ἀπό τους Τούρκους.
Λίγους μῆνες ἀργότερα ὁ Τορός δολοφονήθηκε κάτω ἀπό ἀδιευκρίνιστες συνθῆκες, καί ὁ Βαλδουίνος ἀνακηρύχθηκε ἡγεμόνας της Ἕδεσσας (1098). Ἦταν ὁ πρῶτος ἀπό τους σταυροφόρους πού ἵδρυσε κράτος στὴν περιοχή.
Ὅποιος ἀνοίξει διάφορες ἠλεκτρονικές ἐγκυκλοπαίδειες ἡ το διαδίκτυο θὰ δεῖ, ὅτι την Ἀντιόχεια κυβερνοῦσε ἕνας Τοῦρκος, ὁ Γιαγκί Σιγιάν, πρώην σκλάβος του σουλτάνου Μαλίκ Σαχ, πού τον εἶχε διορίσει κυβερνήτη της πόλης περίπου το 1090.Αὐτός ζήτησε βοήθεια ἀπό ὅλους τους γειτονικούς ἡγεμόνες γιά νά ἀντιμετωπίσει τους σταυροφόρους.
Μπροστά στὴν Ἀντιόχεια οἱ σταυροφόροι λιμοκτονοῦσαν ἀλλὰ ξεκίνησαν καὶ συνέχισαν την πολιορκία. Νίκησαν στρατούς ποῦ στάλθηκαν ἀπὸ το Χαλέπι καὶ τὴ Δαμασκηνό γιά νὰ βοηθήσουν την Ἀντιόχεια
Τελικά τον Ἰούνιο του 1098 ἡ πόλη ἔπεσε στά χέρια τους μετά ἀπὸ προδοσία ἑνός Ἀρμένιου φρουροῦ, του Φιρούζ, ποῦ σε συνεννόηση με τον Βοημούνδο ἐπέτρεψε σε ἕνα σῶμα σταυροφόρων νὰ μποῦν νύχτα στὴν πόλη.
Σχεδόν ἀμέσως, οἱ σταυροφόροι χρειάστηκε νὰ την ὑπερασπιστοῦν ἀπὸ την ἐπίθεση τοῦ αταμπέγκ τῶν Σελτζούκων τῆς Μοσούλης, του Κερβογά, καὶ των συμμάχων του.
Τις κρίσιμες ἡμέρες της πολιορκίας ἀπὸ τον Κερβογά, ἕνας ἄσημος προσκυνητής, ὁ Πιέρ Μπαρτολομύ, ἄρχισε νὰ μιλᾶ γιά ὁράματα ποῦ εἶχε γιά την Ἁγία Λόγχη (τὴ λόγχη με την ὁποία τρύπησαν τον Χριστό στὸ σταυρό), ὅτι δηλαδή βρισκόταν στὴν Ἀντιόχεια
Πολλοί τον πίστεψαν, καὶ ὅταν πράγματι βρῆκε μία λόγχη σκάβοντας σε μία ἐκκλησία, οἱ σταυροφόροι πῆραν θάρρος, πιστεύοντας ὅτι αὐτὸ ἦταν σημάδι ὅτι ὁ Θεός ἦταν μαζί τους.
Ὑπῆρχαν καὶ πολλοί ποῦ δὲν τον πίστεψαν, ἀλλὰ το ἀποτέλεσμα ἦταν τελικά οἱ σταυροφόροι νὰ βροῦν το θάρρος νὰ ἀντιμετωπίσουν τον Κερβογά σε μάχη ἕξω ἀπὸ τα τείχη, στὴν ὁποία καὶ νίκησαν. Η νίκη τους, ὅμως, ὀφειλόταν ἐν μέρει στὶς φιλονικίες ποῦ εἶχαν ξεσπάσει στὸ στρατόπεδο τῶν ἀντιπάλων τους.
Σύντομα ὁ Ραϋμόνδος της Τουλούζης καὶ ὁ Βοημούνδος τοῦ Τάραντα (ὁ ὁποῖος πρὶν ἀκόμη πέσει ἡ Ἀντιόχεια εἶχε καταφέρει με δόλο νὰ ἀπομακρύνει τους βυζαντινούς ἀντιπροσώπους ἀπὸ το στρατόπεδο, καὶ στὴ συνέχεια εἶχε ἀποκηρύξει τὴ συμφωνία με τον Ἀλέξιο) φιλονίκησαν γιά την κυριαρχία της πόλης.
Οἱ σταυροφόροι ἔμειναν γιά ἀρκετούς μῆνες ἄπρακτοι στὴν Ἀντιόχεια καὶ το γεγονός αὐτὸ ἔκανε τους στρατιῶτες καὶ τους ἁπλοῦς προσκυνητές νὰ ἀπειλήσουν νὰ προχωρήσουν χωρίς τους ἀρχηγούς τους στὴν Ἱερουσαλήμ Μετά ἀπὸ αὐτὸ ὁ Ραϋμόνδος ὑποχώρησε, καὶ ὁ Βοημούνδος ἔμεινε στὴν Ἀντιόχεια ὥς ἡγεμόνας
Δοθείσης εὐκαιρίας νὰ ποῦμε, ὅτι ἡ Ἁγία Λόγχη εἶναι το μεταλλικό ἱερὸ σκεῦος σε σχῆμα λόγχης, το ὁποῖο χρησιμοποιεῖται στὴν τελετή της Προσκομιδῆς γιά την ἐξαγωγὴ του Ἀμνοῦ καὶ των ὑπόλοιπων μερίδων του Δισκαρίου.
Συμβολίζει τὴ λόγχη, με την ὁποία οἱ στρατιῶτες κέντησαν (τρύπησαν) την πλευρά του σταυρωμένου Χριστοῦ, ἐνῶ χρησιμοποιεῖται ἀποκλειστικά ἀπὸ την ὀρθόδοξη ἐκκλησία
Ὅταν ὁ λειτουργός κεντᾶ (τρυπᾶ) τον Ἀμνό στά γράμματα ΝΙ, ἀναφέρει μυστικῶς καί χαμηλοφώνως, τα λόγια του Εὐαγγελίου (Ἱωάν.19: 34) «Εἰς των στρατιωτῶν λόγχη την πλευράν αἰτοῦ ἕνυξε...».
Το 1241, μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης στοὺς Φράγκους, ὁ Λουδοβίκος ὁ 6ος, βασιλιάς της Γαλλίας, παρουσιάστηκε με ἕνα κομμάτι της μύτης της λόγχης καί μία συλλογή ἀπὸ θρησκευτικά ἀντικείμενα, τα ὁποία στέγασε στὸ Σεντ Σαπέλ στὸ Παρίσι.
Το μεγαλύτερο μέρος της αἰχμῆς ὡστόσο, παρέμεινε στὴν Κων/Πολη κι ἔπεσε στά χέρια των Τούρκων το 1453.
Ο Τοῦρκος σουλτᾶνος Βαγιαζήτ ὁ Β την ἔστειλε στόν Πάπα Ἱννοκέντιο τον 8ο το 1492. Ἀπὸ τότε, βρίσκεται κάτω ἀπὸ τον τρούλο του Ἁγίου Πέτρου.
Κατά το 18ο αἰῶνα ὁ Πάπας Βενέδικτος ὁ 14ος εἶχε μία ἀκριβῆ εἰκόνα της ἄκρης της λόγχης ποῦ βρισκόταν στὸ Σεντ Σαπέλ καί βρῆκε ὅτι ταίριαζε τέλεια με το δικό του μεγαλύτερο κομμάτι.
Κατά την γαλλική ἐπανάσταση ὅμως ἡ αἰχμή ἐξαφανίστηκε καί κανείς δὲν γνωρίζει ἀπὸ τότε ποῦ βρίσκεται.
Τα καρφιά του Κυρίου
Κατά την ἱστορική παράδοση, ὅταν ἡ Ἁγία Ἑλένη πῆγε στοὺς Ἁγίους Τόπους γιά νά βρεῖ τον Τίμιο Σταυρό, ἀφοῦ συγκέντρωσε πλῆθος τεχνιτῶν καί ἐργατῶν, ἔσκαψε ἐκεῖ καί βρῆκε τον Πανάγιο Τάφο καί λίγο πιό πέρα βρῆκε καί τους τρεῖς σταυρούς του Ἰησοῦ καί τῶν δύο ληστῶν καθώς καί τα καρφιά τους.
Ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔπειτά πῆρε τον Τίμιο Σταυρό μαζί της στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀφοῦ ὅμως ἄφησε μέρος αἰτοῦ στά Ἱεροσόλυμα, στόν Πατριάρχη Μακάριο. Ο Σταυρός του Κυρίου εἶχε 4,50 μέτρα ὕψος καί 2,40 μέτρα πλάτος!
Ο Παυλίνος στὴν ἑνδεκάτη ἐπιστολή του ξαναφέρει ὅτι ἐνῶ ὁ Σταυρός, ἀπὸ την ἡμέρα της εὕρεσης του, τεμαχιζότανε (σε ἀπειροελάχιστα κομματάκια) καὶ δινότανε στούς πιστούς γιά εὐλογία, αὐτὸς παρέμεινε ἀκέραιος καὶ δέν μειωνόταν καθόλου.
Ἐπίσης, ὅσον ἀφορᾶ τα καρφιά του Κυρίου, καθώς ξαναφέρει ἡ παράδοση, ξεχώρισαν ἀπὸ τα καρφιά των ληστῶν διότι δέν εἶχαν σκουριάσει ἀπὸ το πέρασμα των χρόνων, φαινόντουσαν σὰν καινούργια, ἐνῶ των ληστῶν ἦταν σκουριασμένα.
Μία ἄλλη παράδοση θέλει τα καρφιά αὐτὰ νά τοποθετοῦνται γύρω ἀπὸ το κεφάλι του ἀνδριάντα του Μ. Κωνσταντίνου γιά νά συμβολίζουν με τὴ λάμψη του ἡλίου την δύναμη του θεϊκοῦ φωτός καὶ την μεγαλοπρέπεια του Αὐτοκράτορα, ποῦ εἶχε ὡς ἀκτῖνες στό κεφάλι του τα ἴδια τα Καρφιά του Κυρίου!
Ἡ λόγχη τοῦ Λογγίνου καὶ οἱ μεταφυσικὲς ἰδιότητές της
Γιατί την ψάχνουν ὅλοι οἱ κατακτητές
Τι σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ Χιτλερ με ὅλα αὐτά;
Ὅπως ἔχει ἀναφέρει το Onalert σε προηγούμενο δημοσίευμα, οἱ ναζιστές ἐνδιαφερόντουσαν γιὰ τον μυστικισμό συνεπῶς ἦταν ἀπόλυτα φυσιολογικό ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ, μετά ἀπὸ ἐκείνη την πρώτη ἐπαφῆ με τη Λόγχη, νὰ ἀρχίσει μανιωδῶς νὰ μελετάει την ἱστορία της.
Σύντομα συνδέθηκε με τις ἰσχυρές ἀποκρυφιστικές ὁμάδες ποὺ ἤκμαζαν τότε στὴ Γερμανία. Καὶ ἦταν αὐτοὶ οἱ κύκλοι, σύμφωνα με το συγγραφέα Trevor Ravenscroft, ποὺ τον ἀνέδειξαν στὴν ἐξουσία ὥς ὀργάνῳ τους, παρέχοντάς του ὄχι μόνο πολιτική καὶ οἰκονομική στήριξη, ἀλλὰ καὶ τὴ βοήθεια των σκοτεινῶν δυνάμεων ποὺ μετέτρεψαν μία ἀσήμαντη καὶ μᾶλλον περιφρονημένη ἀπὸ τον κοινωνικό περίγυρο προσωπικότητα σε ἕναν ἡγέτη ποὺ μαγνήτιζε τα πλήθη. Κι ὅταν τελικά ἀπέκτησε καὶ καὶ τὴ Λόγχη, ὁ Χίτλερ ἦταν πιὰ σίγουρος ὅτι θὰ κυριαρχήσει στὸν κόσμο...
Ἡ Ἱστορία τῆς Ἁγίας Λόγχης καὶ τὰ καρφιά του Κυρίου
Γιατί την ψάχνουν ὅλοι οἱ κατακτητές
Η λόγχη – ποὺ χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ το Ρωμαῖο ἑκατόνταρχο Λογγίνο - γιὰ νὰ τρυπήσει τὴ δεξιά πλευρά του Χριστοῦ στὸ σταυρό – ἔγινε δημοφιλής κυρίως χάρη στὸ κλασικό πλέον βιβλίο του Τρίβορ Ραβενσκροφτ “the spear of destiny” (λόγχη του πεπρωμένου). Τονίζεται ὅτι ὁ Άγιος Λογγίνος ἔζησε ἐπὶ Τιβερίου. Καταγόταν ἀπὸ την Καππαδοκία καὶ ὑπηρετοῦσε στὸ ρωμαϊκό στρατό ὥς ἑκατόνταρχος, ὑπὸ τις διαταγές του Ποντίου Πιλάτου.
¨Ο Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος Λογγίνος, ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔλαβε διαταγή νὰ ἐκτελέσει μαζί με τους ἄνδρες του την ἀποφάσει του Πιλάτου, αὐτὸς πού ὁδήγησε στὸ ἅγιο Πάθος του Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ φυλάξουν τον τάφο του.
Οἱ θεωρίες γιὰ την λόγχη
Ὑπάρχουν διάφορες θεωρίες γιὰ το πού μπορεῖ νὰ βρίσκεται σήμερα η λόγχη...Η λόγχη λέγεται ὅτι βρίσκεται στὸ παλάτι του Χόφμπουργκ στὴ Βιέννη καὶ ἀνῆκε στὸν Καρλομάγνο. ὁ ἐπίσημος ὁδηγὸς γιὰ τα ἐκθέματα του Χόφμπουργκ ἀναφέρει πῶς ἡ λόγχη φτιάχτηκε ἀπὸ ἕνα ἀπὸ τα καρφιά ποὺ χρησιμοποιήθηκαν κατά τὴ σταύρωση του χρηστοῦ, καὶ με τα χρόνια, μετά τον Καρλομάγνο, ἔφτασε νὰ θεωρεῖται ὅτι εἶναι ἡ αὐθεντική λόγχη του Λογγίνου.
Πιὸ γνωστή κατά το μεσαίωνα ἦταν μία λόγχη ποῦ εἶχε χρησιμοποιήσει μία ἀντιχριστιανική ὁμάδα γιὰ νὰ «ἐπιτεθεῖ» σε ἕνα ἄγαλμα του Χριστοῦ. Σύμφωνα με την 'ἱστορία' το ἄγαλμα μάτωσε καὶ ἡ λόγχη ἔγινε ἀντικείμενο τιμῆς, ἀφοῦ θεωρήθηκε ἡ αἰτιᾶ ἑνὸς θαύματος.
Ὕστερα ἀπὸ αὐτό ἔπεσε στὴν ἀφάνεια, γιὰ νὰ ἀποκαλυφθεῖ σε ἕνα ὅραμα αἰῶνες ἀργότερα, το 1099, στοὺς σταυροφόρους ποῦ πολιόρκησαν την Ἀντιόχεια.
Μερικοί λένε ὅτι σήμερα φυλάσσεται στὴν καθολική ἐκκλησία του Ἐχμιατζίν, στὴν Ἀρμενία, ἄλλες πηγές ἀναφέρουν ὅτι ἡ αὐθεντική λόγχη βρισκόταν στὴν Ἱερουσαλήμ την ἐποχῆ του μεγάλου Κωνσταντίνου τον 4ο αι μ.Χ. Ἔπεσε στὰ χέρια των Πάρθων τον 7ο αἰῶνα καὶ ἀνακαλύφτηκε ἀπὸ τον βυζαντινό αὐτοκράτορα Ἡράκλειο, ὁ ὁποῖος ἀφαίρεσε τις ἄκρες της καὶ την ἔφερε πάλι πίσω στὴν Κωνσταντινούπολη. Το μεγαλύτερο μέρος της αἰχμῆς της παρέμεινε στὴν Ἱερουσαλήμ μέχρι το 715, ὁπότε καὶ στάλθηκε στὴν Πόλη.
Το 1241, μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης στοὺς Φράγκους, ὁ Λουδοβίκος ο 6ος, βασιλιάς της Γαλλίας, παρουσιάστηκε με ἕνα κομμάτι της μύτης της λόγχης καὶ μία συλλογή ἀπὸ θρησκευτικά ἀντικείμενα, τα ὁποία στέγασε στὸ Σεντ Σαπέλ στὸ Παρίσι.
Το μεγαλύτερο μέρος της αἰχμῆς ὡστόσο, παρέμεινε στὴν Κων/Πολη κι ἔπεσε στὰ χέρια των Τούρκων το 1453. Ὁ Τοῦρκος σουλτᾶνος Βαγιαζήτ ὁ Β την ἔστειλε στὸν Πάπα Ἰννοκέντιο τον 8ο το 1492. Ἀπὸ τότε, βρίσκεται κάτω ἀπὸ τον τροῦλο του Ἁγίου Πέτρου.
Κατά το 18ο αἰῶνα ὁ Πάπας Βενέδικτος ο 14ος εἶχε μία ἀκριβὴ εἰκόνα της ἄκρης της λόγχης ποὺ βρισκόταν στὸ Σεντ Σαπέλ καὶ βρῆκε ὅτι ταίριαζε τέλεια με το δικό του μεγαλύτερο κομμάτι. Κατά την γαλλική ἐπανάσταση ὅμως ἡ αἰχμή ἐξαφανίστηκε καὶ κανείς δὲν γνωρίζει ἀπὸ τότε ποῦ βρίσκεται.
Τι σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ Χιτλερ με ὅλα αὐτά; Ὅπως ἔχει ἀναφέρει το Onalert σε προηγούμενο δημοσίευμα, οἱ ναζιστές ἐνδιαφερόντουσαν γιὰ τον μυστικισμό συνεπῶς ἦταν ἀπόλυτα φυσιολογικό ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ, μετά ἀπὸ ἐκείνη την πρώτη ἐπαφῆ με τη Λόγχη, νὰ ἀρχίσει μανιωδῶς νὰ μελετάει την ἱστορία της. Σύντομα συνδέθηκε με τις ἰσχυρές ἀποκρυφιστικές ὁμάδες ποὺ ἤκμαζαν τότε στὴ Γερμανία. Καὶ ἦταν αὐτοὶ οἱ κύκλοι, σύμφωνα με το συγγραφέα Trevor Ravenscroft, ποὺ τον ἀνέδειξαν στὴν ἐξουσία ὥς ὀργάνῳ τους, παρέχοντάς του ὄχι μόνο πολιτική καὶ οἰκονομική στήριξη, ἀλλὰ καὶ τὴ βοήθεια των σκοτεινῶν δυνάμεων ποὺ μετέτρεψαν μία ἀσήμαντη καὶ μᾶλλον περιφρονημένη ἀπὸ τον κοινωνικό περίγυρο προσωπικότητα σε ἕναν ἡγέτη ποὺ μαγνήτιζε τα πλήθη. Κι ὅταν τελικά ἀπέκτησε καὶ καὶ τὴ Λόγχη, ὁ Χίτλερ ἦταν πιὰ σίγουρος ὅτι θὰ κυριαρχήσει στὸν κόσμο...
.
2. Ένα από τα πολλά ενεπίγραφα από τη Σπάρτη. Σκίτσο από το βιβλίο σημειώσεων του αββά
5. Σκίτσο του Σουλτάνου Αχμέτ Γ’ στο βιβλίο σημειώσεών του.
6. Χάρτης της περιοχής της αρχαίας Σπάρτης.
7.Το εξώφυλλο ενός βιβλίου σημειώσεων του.
