Αυτό Που Έκρυβαν Οι Αθηναίοι Από Τον Κόσμο

Αυτό Που Έκρυβαν Οι Αθηναίοι Από Τον Κόσμο

Σὲ αὐτὸ τὸ ἀποκαλυπτικὸ ντοκιμαντὲρ , ξετυλίγουμε τὴν κρυφὴ πλευρὰ τῆς πιὸ ἔνδοξης πόλης τῆς Ἀρχαιότητας:

📜 Μὲ ἱστορικὲς πηγές, φιλοσοφικὲς ἀναλύσεις, αὐτὸ τὸ βίντεο παρουσιάζει τὴν Ἀθήνα ὅπως ποτὲ δὲν τὴν εἴδατε.


👍 Μὴν ξεχάσεις νὰ κάνεις like καὶ νὰ μοιραστεῖς μὲ ὅσους ἀγαποῦν τὴν Ἱστορία.

❝Η Σκοτεινή Αλήθεια για την Αθήνα❞

– Οἱ δοῦλοι ποὺ δούλευαν μέχρι θανάτου στὰ ὀρυχεῖα τοῦ Λαυρίου
– Οἱ χιλιάδες ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὴν "δημοκρατία"
– Ἡ ἐκτέλεση τοῦ Σωκράτη καὶ ἡ δύναμη τῶν λαϊκῶν δικαστῶν
– Οἱ γενοκτονίες στὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο
– Ὁ τρόπος ποὺ οἱ γυναῖκες ζοῦσαν στὴ σκιά

❝Αὐτὸ Δὲν Τὸ Δίδαξαν Ποτὲ γιὰ τὴν Ἀρχαία Ἀθήνα❞

❝Δημοκρατία; Ἢ Τύραννοι μὲ Ψηφοδέλτια;❞

«20.000 δοῦλοι γιὰ τὸν Παρθενῶνα»


«Ἡ Δίκη τοῦ Σωκράτη»


«Οἱ Ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὴ Δημοκρατία»


👉 Μήπως ἡ ἔνδοξη Δημοκρατία βασίστηκε σὲ κάτι πιὸ σκοτεινὸ ἀπ’ ὅσο φανταζόμασταν;

🎥 Αὐτὸ Ποὺ Ἔκρυβαν Οἱ Ἀθηναῖοι Ἀπὸ Τὸν Κόσμο / Τὸ Σκοτεινὸ Πρόσωπο τῆς Δημοκρατίας


Ἡ Ἀθήνα... τὸ λίκνο τῆς Δημοκρατίας, τῆς Φιλοσοφίας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ.

Ἀλλὰ τί ἔκρυβαν οἱ Ἀθηναῖοι; Ποιό ἦταν τὸ κόστος τοῦ μεγαλείου τους;
🔹 Εἰσαγωγή


🎙️«Ἡ πόλη τοῦ φωτός... εἶχε καὶ σκοτάδι.


Οἱ Ἀθηναῖοι μιλοῦσαν γιὰ ἐλευθερία... μὰ ἔκρυβαν 20.000 δούλους στὰ ὀρυχεῖα.

Μιλοῦσαν γιὰ Δημοκρατία... μὰ τὴν ἀπολάμβαναν μόνο λίγοι.

Καὶ ὅταν κάποιος μιλοῦσε πολύ – τὸν σκότωναν.

Σ' αὐτὸ τὸ ἀθρο , ἀποκαλύπτεται αὐτὸ ποὺ ποτὲ δὲν τόλμησαν νὰ σοῦ ποῦν.

Ἡ ἀλήθεια... πίσω ἀπὸ τὸν μῦθο τῆς Ἀθήνας.»





🔊
«Ἦταν τὸ λίκνο τῆς δημοκρατίας. Ἡ πόλη τοῦ Περικλῆ, τοῦ Σωκράτη, τοῦ Πλάτωνα. Ὅμως ἡ Ἀθήνα... ἔκρυβε κάτι. Ἕνα μυστικὸ ποὺ δὲν θὰ βρεῖς σὲ σχολικὰ βιβλία.

Μιὰ πλευρὰ ποὺ κανεὶς δὲν ἤθελε νὰ φωτίσει.


Αὐτὸ εἶναι τὸ σκοτεινὸ μυστικὸ τῶν Ἀθηναίων.»







🔹 1.Ἡ Ἀθήνα εἶχε 100.000 δούλους
🔊 «Ἡ "ἐλεύθερη" πόλη στηριζόταν στὴ δουλεία.
Ὑπολογίζεται ὅτι οἱ δοῦλοι στὴν Ἀθήνα ἦταν 2-3 φορὲς περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἐλεύθερους πολῖτες.
Δούλευαν στὰ ὀρυχεῖα, στὰ σπίτια, στὶς ἀγορές.
Κι ὅμως, δὲν εἶχαν κανένα δικαίωμα — οὔτε κἂν ἀνθρώπινη ὑπόσταση.»



Τὸ Ψέμα τῆς Δημοκρατίας

2.Ἡ "δημοκρατία" ἐξαιροῦσε τὸ 90% τοῦ πληθυσμοῦ

🔊 «Μόνο ἄνδρες, ἐνήλικες, ἐλεύθεροι καὶ Ἀθηναῖοι πολῖτες μποροῦσαν νὰ συμμετέχουν.

Γυναῖκες, μετοῖκοι, δοῦλοι — ὅλοι ἀποκλείονταν.

Ἀπὸ τοὺς 300.000 κατοίκους τῆς πόλης, λιγότεροι ἀπὸ 30.000 εἶχαν πολιτικὰ δικαιώματα.

Δημοκρατία γιὰ λίγους. Ὄχι γιὰ ὅλους.»


Δὲν ἦταν ὅλοι πολῖτες: μόνο ἐλεύθεροι ἄνδρες Ἀθηναῖοι, μὲ γονεῖς καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς Ἀθηναίους.

«Ἡ πιὸ διάσημη δημοκρατία τοῦ κόσμου... ἦταν προνόμιο μιᾶς ἐλίτ.»
: Ἡ Ὑποκρισία στὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο

🎼

3. Ἡ καταστροφὴ τῆς Μήλου: Ἔγκλημα Πολέμου

🔊 Ἡ Ἀθήνα παρουσίαζε τὸν ἑαυτό της ὡς ὑπερασπιστὴ τῆς ἐλευθερίας. Στὴν πραγματικότητα, εἶχε δημιουργήσει μιὰ ἰμπεριαλιστικὴ ἡγεμονία.Σφαγές, καταστροφὲς πόλεων (π.χ. Μῆλος, Μυτιλήνη), στυγνὴ ἐπιβολὴ συμμάχων
Τὸ «δημοκρατικὸ» πολίτευμα ἔγινε ἐργαλεῖο πολέμου καὶ ἐλέγχου
🎙️«Γιὰ χάρη τῆς ‘δημοκρατίας’... ἡ Ἀθήνα διέπραξε ἐγκλήματα ποὺ θὰ ζήλευαν τύραννοι.»




«Τὸ 416 π.Χ., ἡ Ἀθήνα ἐπιτέθηκε στὴν οὐδέτερη Μῆλο. Ὅταν οἱ Μήλιοι ἀρνήθηκαν νὰ ὑποταχθοῦν, οἱ Ἀθηναῖοι τους κατέσφαξαν: Ὅλους τοὺς ἄντρες, καὶ πούλησαν τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ ὡς δούλους.


Ὁ Θουκυδίδης τὸ κατέγραψε ψυχρά. Ἡ ἠθική; Ἐξαφανισμένη.»





🔹 4. Ἡ Μυστικὴ Ἑταιρεία: Οἱ Σικελικὲς Ἐκστρατεῖες

🔊 «Ὁ Ἀλκιβιάδης — χαρισματικὸς ἀλλὰ ἐπικίνδυνος — κατηγορήθηκε γιὰ ἀσέβεια πρὶν τὴν ἐκστρατεία στὴ Σικελία.
Πολλοὶ πίστευαν ὅτι ἀνῆκε σὲ μυστικὴ ὁμάδα ποὺ γελοιοποιοῦσε τὰ Μυστήρια τῆς Ἐλευσίνας.

Ἡ Ἀθήνα τὸν ἐξόρισε, καὶ τελικὰ πρόδωσε τὴν πόλη.

Οἱ μυστικὲς τελετὲς καὶ ἡ πολιτικὴ συνωμοσία συνδέθηκαν μὲ τὴ μεγαλύτερη

καταστροφὴ τοῦ πολέμου.»
Ποιό ἀρχαῖο δικαστήριο θὰ φοβόσουν περισσότερο νὰ δικαστεῖς;»
ΑΛΑΙΟ 4: Ἡ Τυραννία τῶν Δικαστῶν


🎼 Οἱ «δικαστὲς» τῶν 6.000 πολιτῶν εἶχαν τρομακτικὴ δύναμη. Δίκες χωρίς δικηγόρους – με λαϊκή ψήφο.Πολιτικὲς διώξεις μέσῳ τοῦ θεσμοῦ τοῦ ὀστρακισμοῦ.

Ἐκφοβισμός, λαϊκισμὸς καὶ φίμωση τῆς ἀντιπολίτευσης.

🎙️ «Μπορεῖς νὰ εἶσαι ὁ πιὸ ἔντιμος πολίτης. Ἂν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Δήμου σὲ μισήσει... σὲ ἐξορίζουν.»



🔹 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3:
"Τὸ πιὸ Περίεργο Δικαστήριο – Οἱ Ἀρχαῖοι Δικαστές"

«Ἀρχαία Ἀθήνα — τὸ λίκνο τῆς δημοκρατίας.

Ἀλλὰ πίσω ἀπὸ τὴ λάμψη τῆς φιλοσοφίας καὶ τῶν ἀγορῶν, ὑπῆρχε ἕνας θεσμὸς ἐξίσου ἐντυπωσιακὸς καί... παράξενος:

Τὰ ἀρχαῖα δικαστήρια. Δίκες χωρὶς δικηγόρους. Δικαστὲς κατὰ χιλιάδες. Ἀποφάσεις ποὺ κρινόντουσαν σὲ μιὰ στιγμὴ — μὲ ἕνα κομμάτι μέταλλο ἢ ἕνα θραῦσμα ἀγγείου.

Ἑτοιμάσου γιὰ μιὰ βουτιὰ στὴ σκοτεινὴ καὶ ταυτόχρονα μοναδικὴ πλευρὰ τῆς ἀθηναϊκῆς δικαιοσύνης.» 

Πῶς λειτουργοῦσαν τὰ ἀρχαῖα δικαστήρια 

🔊  «Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ σημερινὸ σύστημα, στὴν Ἀθήνα δὲν ὑπῆρχαν ἐπαγγελματίες  δικαστές. 

Οἱ ἴδιοι οἱ πολῖτες δίκαζαν.   

Καὶ ὅταν λέμε "πολῖτες" — ἐννοοῦμε ἑκατοντάδες, ἀκόμα καὶ χιλιάδες ἄτομα! 

Οἱ δίκες γίνονταν δημόσια, πολλὲς φορὲς στὴν ὕπαιθρο, καὶ μποροῦσαν νὰ κριθοῦν μέσα σὲ λίγες ὧρες. 

Δὲν ὑπῆρχε "τυπικὴ" ποινικὴ διαδικασία ὅπως σήμερα. 

Κατηγορούμενος καὶ κατήγορος... μιλοῦσαν μόνοι τους. Χωρὶς δικηγόρους. 

Ὁ καθένας ἔπρεπε νὰ πείσει τὸ πλῆθος — σὰν νὰ ἔδινε θεατρικὴ παράσταση.» 

Ἠλιαία – Τὸ μεγαλύτερο δικαστήριο τοῦ κόσμου 

🔊

«Ἡ Ἠλιαία ἦταν τὸ πιὸ δημοφιλὲς δικαστήριο. 

Μὲ 6.000 πολῖτες ἐπιλεγμένους κάθε χρόνο μὲ κλήρωση, λειτουργοῦσε σὰν "λαϊκὸς Ἄρειος Πάγος". 

Οἱ Ἠλιαστὲς χωρίζονταν σὲ ἐπί μέρους ὁμάδες ἀνάλογα μὲ τὴν ὑπόθεση. 

Ψήφιζαν μὲ εἰδικὰ μεταλλικὰ ψηφοδέλτια: ἕνα μὲ ἄξονα (γιὰ ἀθώωση) καὶ ἕνα χωρὶς (γιὰ καταδίκη). 

Οἱ ψῆφοι ρίχνονταν σὲ ἀδιαφανὲς δοχεῖο, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τελικό. 

Καμία ἔφεση. Καμία ἀναβολή.» 

🔹  Δίκες χωρὶς δικηγόρους 

🔊«Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ περίεργα στοιχεῖα τῆς ἀρχαίας ἀθηναϊκῆς δικαιοσύνης: 

       Οὔτε συνήγοροι, οὔτε ἐπαγγελματίες νομικοί. 

      Ὁ καθένας ἔπρεπε νὰ ἑτοιμάσει καὶ νὰ ἐκφωνήσει μόνος του τὸν λόγο του. 

      Δὲν μποροῦσε νὰ ξεπεράσει τὸ χρονικὸ ὅριο — τὸ ὁποῖο μετροῦσε... μιὰ κλεψύδρα. 

      Πολλοὶ κατηγορούμενοι κατέφευγαν σὲ λογογράφους, ὅπως ὁ Λυσίας. 

      Αὐτοὶ ἔγραφαν γιὰ λογαριασμὸ τῶν πολιτῶν — μὲ στόχο νὰ συγκινήσουν καὶ νὰ                    πείσουν. 

       Ἦταν περισσότερο ρητορικοὶ μονομάχοι παρὰ νομικοί.» 

           Ἄρειος Πάγος – Τὸ παλαιότερο δικαστήριο 

🔊«Ὁ Ἄρειος Πάγος, τοποθετημένος στὸν ὁμώνυμο λόφο, δίκαζε κυρίως ἐγκλήματα           φόνου. 

Εἶχε παλαιότερη προέλευση ἀπὸ τὴ δημοκρατία καὶ ἀποτελοῦσε ἐλιτίστικο σῶμα. 

Οἱ δίκες ἐδῶ ἦταν πιὸ αὐστηρές, μὲ νυχτερινὲς διαδικασίες καὶ τυπικότητα. 

Ὁ μῦθος λέει ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος δίκασε ἀκόμα καὶ τὸν θεὸ Ἄρη γιὰ φόνο. 

Ἕνα δικαστήριο μὲ θεϊκὴ προέλευση καί... ἀνθρώπινη τραγικότητα.» 

 🔊 «Ἴσως ἡ πιὸ ἰδιαίτερη μορφὴ "δίκης" ἦταν ὁ ὀστρακισμός. 

Κάθε χρόνο, οἱ πολῖτες μποροῦσαν νὰ ἐξορίσουν ὁποιονδήποτε γιὰ 10 χρόνια — χωρὶς δίκη, χωρὶς κατηγορία. 

Ψήφιζαν γράφοντας τὸ ὄνομα σὲ θραῦσμα ἀγγείου: τὸ "ὄστρακο". 

Ἂν συγκεντρώνονταν 6.000 ψῆφοι, ὁ πολίτης ἔφευγε — ἀκόμα κι ἂν δὲν εἶχε κάνει τίποτα! 

Ἦταν μέτρο πρόληψης κατὰ τῆς τυραννίας. Ἀλλὰ καὶ ἐργαλεῖο πολιτικῆς ἐξόντωσης.» 

«Ὁ Ἄρειος Πάγος, τοποθετημένος στὸν ὁμώνυμο λόφο, δίκαζε κυρίως ἐγκλήματα φόνου. 

Εἶχε παλαιότερη προέλευση ἀπὸ τὴ δημοκρατία καὶ ἀποτελοῦσε ἐλιτίστικο σῶμα. 

Οἱ δίκες ἐδῶ ἦταν πιὸ αὐστηρές, μὲ νυχτερινὲς διαδικασίες καὶ τυπικότητα. 

Ὁ μῦθος λέει ὅτι ὁ Ἄρειος Πάγος δίκασε ἀκόμα καὶ τὸν θεὸ Ἄρη γιὰ φόνο. 

Ἕνα δικαστήριο μὲ θεϊκὴ προέλευση καί... ἀνθρώπινη τραγικότητα.» 

 Διάσημες δίκες & περίεργα περιστατικά 

Ἡ Δίκη καὶ Ἐκτέλεση τοῦ Σωκράτη 

 . Ἡ δολοφονία τοῦ Σωκράτη 

🔊  «Ὁ φιλόσοφος ποὺ δίδαξε τὴν κριτικὴ σκέψη... καταδικάστηκε ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς πολῖτες. καταδικάστηκε γιὰ "διαφθορὰ τῆς νεολαίας" καὶ "ἀσέβεια πρὸς τοὺς θεούς". 

🔊   «Ἡ πιὸ διάσημη δίκη; Τοῦ Σωκράτη, τὸ 399 π.Χ. 

Καταδικάστηκε ἀπὸ 500 πολῖτες γιὰ "ἀσέβεια" καὶ "διαφθορὰ τῶν νέων". 

Ἄλλες περιπτώσεις περιλάμβαναν: 

• Δίκες γιὰ "κλοπὴ σύκων" 

• Κατηγορίες γιὰ μαγεία ἢ βλασφημία 

• Δίκες μεταξὺ φίλων καὶ συγγενῶν 

  Ἡ ἀρχαία ἀθηναϊκὴ κοινωνία εἶχε ἐμμονὴ μὲ τὴν ἰσότητα — ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν τιμωρία.» 

• Ὁ Σωκράτης Ἡ ἀθηναϊκὴ δημοκρατία ἐξάλειφε τὴ διαφορετικὴ σκέψη. 

• Τὸ αἴσθημα ἀνασφάλειας μετὰ τὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο ὁδήγησε σὲ μιὰ κοινωνία διχασμένη. 

🎙️«Ἡ πόλη ποὺ γέννησε τὴ φιλοσοφία... ἐκτέλεσε τὸν μεγαλύτερο φιλόσοφό της.» 

• Γιατί; Γιατί τόλμησε νὰ ἀμφισβητήσει. 

Ἡ "δημοκρατία" τῆς Ἀθήνας δὲν ἄντεχε τὴ διαφορετικὴ ἄποψη. 

Ἦταν δημοκρατία ἢ ὀχλοκρατία;» 

 

ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι δὲν εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ δικηγόρους, δικαστικὰ μέγαρα ἢ ἔφεση. 

Συμπέρασμα 

Εἶχαν τὸν λόγο, τὴν πειθὼ καὶ τὴ δημοκρατία — ὅσο κι ἂν ἦταν ἀτελής. 

Τὸ σύστημά τους ἦταν παράξενο, σκληρό, καὶ συχνὰ ἄδικο. 

Ἀλλὰ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία, ὁ λαὸς εἶχε λόγο στὴ Δικαιοσύνη. 

Καὶ αὐτὸ τὸ "παράξενο δικαστήριο" ἄφησε τὸ ἀποτύπωμά του στοὺς αἰῶνες. 

 

: Ὁ Χρυσὸς τῆς Λαυρεωτικῆς – Πλοῦτος μὲ αἷμα

🎼 

• Περιγραφή της εκμετάλλευσης των μεταλλείων του Λαυρίου.

• Χρήση δούλων – κυρίως Σκύθες, Θρᾶκες καὶ ἄλλοι λαοί – ὑπὸ ἀπάνθρωπες συνθῆκες. 

• 20.000 δοῦλοι στὰ ὀρυχεῖα. 

• Ὁ πλοῦτος ποὺ χρηματοδότησε τὸν Παρθενῶνα καὶ τὸν ἀθηναϊκὸ στόλο βασίστηκε σὲ σκλαβιὰ καὶ ἀνθρώπινη ἐκμετάλλευση. 

🎙️     «Ὁ Παρθενῶνας ἴσως δὲν θὰ ὑπῆρχε... χωρὶς τὸν θάνατο χιλιάδων ψυχῶν στὸ σκοτάδι τῆς γῆς.» 

• Οἱ γυναῖκες ἦταν ἀποκλεισμένες ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καὶ τὴν παιδεία. 

• Ζοῦσαν σὲ ξεχωριστοὺς χώρους τοῦ σπιτιοῦ. 

Πλήρης ἐξάρτηση ἀπὸ ἄνδρες συγγενεῖς – ἀκόμα καὶ ἡ περίφημη Ἀσπασία θεωροῦνταν «ἑτερόδοξη».

🎙️

«Ἡ πόλη ποὺ λάτρεψε τὴν Ἀθηνᾶ... περιφρονοῦσε τὶς ἀληθινὲς Ἀθηναῖες.»

---

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Ἡ Ἀλήθεια Ποὺ Πρέπει νὰ Λέμε 

 🎙️«Δὲν λέμε αὐτὴ τὴν ἱστορία γιὰ νὰ καταδικάσουμε τὴν Ἀθήνα. Τὴν λέμε γιὰ νὰ τὴ γνωρίσουμε ὅπως πραγματικὰ ἦταν.

 Μὲ φῶς καὶ σκιές. Μὲ δόξα... καὶ ἐνοχές.

 Γιατί μόνο τότε, ἡ Ἱστορία γίνεται Δάσκαλος, κι ὄχι ἁπλᾶ Μῦθος.»

🔹 Πῶς τὸ ἀπέκρυψαν; 

🔊«Ἡ Ἀθήνα ἔμεινε στὴν ἱστορία ὡς τὸ λίκνο τοῦ πολιτισμοῦ.

Ἀλλὰ τὸ ἀφήγημα γράφτηκε ἀπὸ φιλο-Ἀθηναίους: τὸν Πλάτωνα, τὸν Ξενοφῶντα, ἀκόμα καὶ τὸν Θουκυδίδη.

Τὰ "κακῶς κείμενα" καλύφθηκαν, παραλείφθηκαν ἢ ἐξηγήθηκαν μὲ σοφιστεῖες.

Οἱ νικητὲς γράφουν τὴν ἱστορία. Καὶ στὴν περίπτωση τῆς Ἀθήνας... ἤξεραν νὰ γράφουν καλά.» 

🔹  Συμπέρασμα 

🔊«Ἡ Ἀθήνα ἦταν σπουδαία, ἀλλὰ καὶ ἀντιφατική.

Φώτισε τὸν κόσμο... ἀλλὰ εἶχε κι ἐκείνη τὶς σκιές της. 

🔔  θὲς νὰ μάθεις τὴν ἀλήθεια πίσω ἀπὸ τὸν μῦθο, κάνε ἐγγραφὴ τώρα. 

Ποιά ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀλήθειες σοῦ φάνηκε πιὸ σοκαριστική; 

Ἂν σοῦ ἄρεσε αὐτὸ τὸ ταξίδι, κάνε ἐγγραφὴ καὶ γράψε στὰ σχόλια:

Ποιό ἦταν – Τὸ μυθικὸ πουλί των Ἑλλήνων καὶ ὁ κύκλος του

Φοίνικας – Το μυθικό πουλί των Ἑλλήνων καί ὁ κύκλος του

Ὁ Θρῦλος τοῦ Φοίνικα – Τὸ Μυθικὸ Πουλὶ ποὺ Ἀνασταίνεται ἀπὸ τὶς Στάχτες

«Στάχτη. Μόνον στάχτη. Ἔνα πουλὶ νεκρὸ, καμμένο. Ἀλλὰ ξάφνου... φλόγες. Κραυγή. Ζωή. Ὁ Φοίνιξ ἀναγεννᾶται...

Πρόλογος:
Σε κάθε σκοτεινὴ ἐποχή, ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ ἕνα σύμβολο. Μιὰ ἐλπίδα. Κάτι ποὺ νὰ τοῦ λέει: «Δὲν τελείωσες». Ὁ Φοίνιξ, τὸ πουλὶ ποὺ πεθαίνει μὲ φλόγες καὶ ξαναγεννιέται, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιο πανάρχαια καὶ πανανθρώπινα σύμβολα.

Ενότητες:

• Πρῶτες ἀναφορὲς στὴν Ἀρχαιότητα

• Ὁ ἱερατικὸς συμβολισμὸς στὴν Αἴγυπτο

• Ὁ Φοίνιξ στὴν Ἑλληνικὴ φιλοσοφία

• Ἡ σύνδεση μὲ τὸν Χριστιανισμὸ

• Πῶς χρησιμοποιοῦσαν τὸν Φοίνικα οἱ Ἕλληνες στὴν νεότερη Ἱστορία

• Ὁ σύγχρονος μῦθος στὴ μαζικὴ κουλτούρα

• Ὁ Ἕλληνας – ὁ ἀληθινὸς Φοίνιξ

Εισαγωγή
Ο Φοίνικας – τὸ μυθικὸ πουλὶ ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὶς στάχτες του – εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ ἕνας θρῦλος. Εἶναι σύμβολο. Τῶν λαῶν. Τῶν ἀνθρώπων. Τῆς ψυχῆς τοῦ Ἕλληνα.

📚 1. Πρῶτες Ἀναφορές
Οι πρῶτες γραπτὲς μαρτυρίες τοῦ Φοίνικα βρίσκονται στὸν Ἡρόδοτο. Περιγράφει ἕνα ὀλοχρύσαφο πουλὶ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ποὺ ζεῖ 500 χρόνια, καὶ ποὺ πεθαίνει μὲ τελετουργία.

👁 2. Ὁ Συμβολισμὸς
Ο Φοίνιξ δὲν εἶναι ἁπλῶς μυθικὸ πλάσμα. Στην ἀρχαία φιλοσοφία, ἔγινε σύμβολο ἀθανασίας, ψυχικῆς κάθαρσης, καὶ κυρίως – ἀναγέννησης.

🎙️ 
Ἐκεῖ ποὺ ὅλα μοιάζουν χαμένα… ἀναφαίνεται ὁ Φοίνιξ. Ἐσὺ. Ἐγὼ. Ἡ Ἑλλάδα.

Ἱερὸ μυθικό πουλί. Η Φιλική Ἑταιρεία χρησιμοποίησε τον Φοίνικα ὡς σύμβολο του Ἑλληνικοῦ κράτους ποῦ ξαναγεννιέται ἀπὸ τὴ στάχτη του.
Ὁ Ἀ. Ὑψηλάντης στὴ σημαία του Ἱεροῦ Λόγου καὶ ὁ Καποδίστριας τον καθιέρωσε ἐπίσημο ἔμβλημα του κράτους καὶ το ἀπεικόνισε πάνω στὰ νομίσματα καὶ τις σφραγῖδες.

Ἀπὸ τον Ἡσίοδο τον -8ο αἰῶνα, ἔχουμε την ἀρχαιότερη ἀναφορά γιὰ τον Φοίνικα, πού τον ταυτίζει με τον ἥλιο καὶ τον Θεό Ἀπόλλωνα.

Κατά τον Ἡρόδοτο εἶχε το μέγεθος του ἀετοῦ καὶ πούπουλα χρυσοκόκκινα (βιβλ. 2,73). Κάθε 500 χρόνια ἐρχόταν ἀπὸ την Ἀραβία στὴν Ἡλιούπολη της Αἰγύπτου, μεταφέροντας το νεκρό πατέρα του, τον ὁποῖο τύλιγε σε σχῆμα αὐγοῦ μέσα σε σμύρνα καὶ τον ἔθαβε στὸ ἱερὸ του Ἥλιου. Ὁ Ἕλληνας ἱστορικός Ἡρόδοτος, λέει: «Δὲν ἔχω δεῖ ποτέ αὐτὸ το πουλί παρά μόνο σε εἰκόνες. Μέρη του φτερώματός του ἔχουν το χρυσό χρῶμα καὶ ἄλλα βαθυκόκκινο καὶ μοιάζει στὸ περίγραμμα καὶ τις διαστάσεις με ἀετό.

Το πουλί αὐτὸ μοιάζει με μεγάλο ἀετὸ ἡ με ἐρωδιό με χρυσό καὶ κόκκινο φτέρωμα ἄν καὶ ο κινέζικος ἔχει πέντε χρώματα. Του δίνουν πολλές ἡλικίες, 500 , 540 , 1000 , 1461 , 12.994 χρόνια. Αὐτὸς εἶναι ὁ Φοίνικας ποῦ γνωρίζουμε, το πουλί ποῦ ἀναγεννᾶτε μέσα ἀπὸ τις στάχτες του». Ο Φοίνικας δὲν ζεῖ με φροῦτα ἡ λουλούδια, ἀλλὰ με μία ὑγρὴ κολλώδη οὐσία, ὅπως το ρετσίνι, ποῦ εὐωδιάζει λιβάνι. Μύρα ἡ κομμιοφόρος.Κατά τον Πλίνιο ἕνας μόνο Φοίνικας ὑπάρχει σ` ὁλόκληρο τον κόσμο. Ὅταν γερνᾶ, κατασκευάζει φωλιά με κλαδιά ἀρωματικῶν φυτῶν, τὴ γεμίζει με ἀρώματα καὶ πεθαίνει καιόμενος μέσα σ` αὐτὴ. Ἀπὸ τὴ στάχτη του ξαναγεννιέται καὶ μεταφέρει τα λείψανα της προηγούμενης ὑπάρξεώς του μαζί καὶ της φωλιᾶς του στὴν πόλη του Ἥλιου γιὰ ταφή. .

Ὁ Πλίνιος ὁ πρεσβύτερος γράφει ὅτι: «Ο Φοίνικας ζοῦσε 1.460 ἔτη καὶ οἱ ἐνδείξεις της ἐπιστροφῆς του δίνονταν ἀπὸ τις κινήσεις των ἀστέρων». Ο Πλατωνικός Φιλόσοφος Κέλσιος, στὸ ἔργο του «Ἀληθὴς Λόγος», μας λέει: Ἕνα πουλί της Ἀραβίας, ὁ Φοίνικας, κουβαλᾶ στὴν Αἴγυπτο τον νεκρό πατέρα του τυλιγμένο σε σμύρνα (βαλσαμόδεντρο) καὶ τον ἀποθέτει στὸ τέμενος του ἥλιου.

Ὁ Ὀβίδιος μας λέει, ὁ Φοίνικας ἔρχεται ἀπὸ την Ἀσσυρία, ἀλλὰ αὐτὸ το πουλί ἐμφανίζεται σε πολλά μέρη του κόσμου. Ὅλα αὐτὰ τα πουλιά ἔχουν ταυτιστεῖ με τον ἥλιο καὶ μοιάζουν πολύ στὸ πουλί ποῦ περιγράφει ὁ Ὀβίδιος. Ὁ Ὀβίδιος στὸ ἔργο του «Μεταμορφώσεις» γράφει τα ἐξῆς γιὰ τον Φοίνικα: «Ο Φοίνικας, ὅπως τον ὀνομάζουν οἱ Ἕλληνες, εἶναι ἕνα μυθικό πουλί, ποῦ ἀναγεννᾶτε ἀπὸ την τέφρα του.

πουλί αυτό «Μπενού» και το ταύτιζαν με τον θεό Ατούμ, θεό της δημιουργίας, κατόπιν με τον Ρα και τέλος με τον Όσιρι. Τα κείμενα των πυραμίδων τοποθετούν το γεγονός της δημιουργίας και των Ζεπ Τεπί (θεοί) στην Ηλιούπολη, στον «Ναό του Φοίνικα».

Σύμφωνα με την παράδοση, ὁ Φοίνικας, αὐτὸ το ἐξαίσιο πουλί, ἐμφανίζεται σὰν ἀπὸ θαῦμα πάντα ἀπὸ τον ἀνατολικό ὁρίζοντα κατά την διάρκεια παγιωμένων σημείων.

Εἶναι ἕνα ἱερὸ πουλί ποῦ ἔρχεται πάντα ἀπὸ την ἀνατολὴ καὶ φέρνει τον πατέρα του βαλσαμωμένο μέσα σε μία σφαῖρα γεμάτη μύρο καὶ πηγαίνει καὶ την ἀφήνει μέσα στὸν ναό του Ἡλίου της Ἡλιούπολης. Ἐκεῖ χτίζει καὶ την φωλιά του στὴν πέτρα του ἡλίου, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ χανόταν μέσα στὶς φλόγες ὅταν ἤθελε νὰ φύγει. Οἱ Αἰγύπτιοι ὀνόμαζαν του οὐρανοῦ, γιά νὰ ἀναγγείλει την ἀρχὴ μιᾶς νέας κοσμικῆς ἐποχῆς. Ἐπέστρεφε στὴν Ἡλιούπολη ἀναγεννημένος κάθε 1.460 χρόνια, ὅταν ἔκλινε ὁ Σωθικός (Σειριακός) κύκλος, ὁ ὁποῖος καὶ ὀνομαζόταν «Ἰδανικό Νέο Ἔτος» καὶ συνέπιπτε με την ἡλιακή αὐξήση του Σειρίου.

Οἱ περισσότεροι σύγχρονοι ἐρευνητές της ἀρχαίας αἰγυπτιακῆς θρησκείας ἀναφέρουν ὅτι τα μυστήρια της Αἰγύπτου ἡ «Μυστήρια του Ὄσιρι» θεσπίστηκαν ἀπὸ τον Ἑρμῆ τον Τρισμέγιστο, ποῦ ήταν2 παιδαγωγός του Ὄσιρι. Σχεδόν ὅλες οἱ πληροφορίες γιὰ τα αἰγυπτιακά Μυστήρια προέρχονται ἀπὸ τον Ἕλληνα ἱστορικό Ἡρόδοτο. Ἕδρα τῶν αἰγυπτιακῶν μυστηρίων ἦταν ἡ πόλη Ἄβυδος, με τον μεγαλοπρεπῆ ναό του θεοῦ «Ἥλιου – Ρα». Ὅμως τα πιὸ μεγάλα καὶ τα πιὸ ἱερὰ μυστήρια της αἰγυπτιακῆς θρησκείας ἦταν τα «Μυστήρια του Φοίνικα» στὴν Ἡλιούπολη.

Ὁ Φοίνικας ἦταν ἕνα ἱερὸ πουλί γνωστό σὰν «Πνεῦμα του Ἀναστημένου Ὄσιρι», το ὁποῖο, σύμφωνα με τις θρησκευτικές δοξασίες της Αἰγύπτου, ζοῦσε στὸν ἀστερισμό του Σειρίου. Ἦταν το θεϊκό σύμβολο του Ὄσιρι καὶ δήλωνε την ἀναγέννηση, ἡ ὁποία ἄρχιζε ἀπὸ το «Μέγαρο του Φοίνικα» της Ἡλιούπολης, ὅπως ἀναφέρουν τα κείμενα της πυραμίδας Τεξτς. Ο Γερμανός φιλόλογος Ἀδόλφος Ἔρμαν ἀναφέρει τα ἐδάφια τῶν ταφικῶν μνημείων στὰ ὁποία εἶναι γραμμένα τα ἐξῆς: «Η ψυχή του Ὄσιρι κατοικεῖ στὸ πουλί Μπενού (Φοίνικας)». Ὁ ἴδιος ὁ Ὄσιρις λέει: «Εἶμαι ὁ μεγάλος Φοίνικας ποῦ εἶναι το Ἕνα. Εἶμαι ὁ Ὄσιρις ποῦ ἔρχομαι ἀπὸ τον Σείριο. Εἶμαι ὁ ἐπιβλέπων των πάντων»Ε.Λ

Κατάληξη:
Κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἑλλάδα μοιάζει χαμένη, ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὶς στάχτες της. Μὴν ἀπογοητεύεσαι. Ὁ Φοίνιξ ζεῖ – μέσα σου.

                                                       

Μηλινόη: Ἡ θεὰ τοῦ φεγγαριοῦ.

 

Ἡ Μηλινόη εἶναι ἡ θὲὰ τοῦ φεγγαριοῦ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ μυθολογία. Συμβολίζει τὴ νύχτα, τὸ μυστήριο καὶ τὴ γυναικεία δύναμη. Ἡ παρουσία της εἶναι παντοῦ, ἀπὸ τὶς ἱστορίες τῶν ἀρχαίων μέχρι τὶς σύγχρονες τέχνες. Στὴν αὐτὴ τὴν ἀνάρτηση, θὰ ἐξερευνήσουμε τὸν ρόλο καὶ τὴν ἐπιρροή της Μηλινόης. Θὰ μάθουμε γιὰ τὸὺς μύθους πὸὺ τὴν περιβάλλουν καὶ τὴ σημασία της στὸν πολιτισμό μας. 

Ἡ Μηλινόη ἦτο μία ἀινιγματικὴ καὶ σκοτεινὴ θεότης τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς θρησκείας, στὲνὰ συνδεδεμένη μὲ τὴν σελήνη καὶ τὸν κόσμο τῶν νεκρῶν. Ἐμφανίζεται κυρίως στὸν Ὀρφίκὸ Ὕμνὸν πὸὺ φέρει τὸ ὄνομά της, ὅπου περιγράφεται ὡς θυγάτηρ τοῦ Πλούτωνος καὶ τῆς Περσεφόνης, φέρουσα δὶττὴν φύσιν, ἀντικατοπτρίζουσα τὸν συνδυασμὸ φὼτὸς καὶ σκότους. 

Ἡ Μηλινόη συνδέεται μὲ τὴν σεληνιακὴ δύναμη πὸὺ ἐπηρεάζει τὴν ψὺχὴ καὶ τὶς ἀνθρώπινες καταστάσεις, καὶ πὸλλὰς φορὲς ἀντιλαμβάνεται ὡς θεότης τῶν φαντασμάτων, τῶν ἐφιαλτῶν καὶ τῆς νεκρικῆς μεταβάσεως. Ἡ λατρεία της ἐνδεχομένως ἐσχετίζετο μὲ μυστικὰ καὶ τελετουργικὰ πὸὺ σκὸπὸν εἶχον τὴν προστασία ἀπὸ τὰ κακοποιὰ πνεύματα καὶ τὴν ἐξιλέωσιν τῶν ψυχῶν. 

Ἡ μορφὴ της, ὅπως περιγράφεται, ἦτο ἐν μέρει λαμπρὰ καὶ ἐν μέρει σκοτεινή, στοιχεῖον ποὺ ἀντικατοπτρίζει τὴν δυϊστικὴ φύση τοῦ κόσμου, ὅπου τὸ φῶς καὶ τὸ σκότος συνυπάρχουν καὶ ἐναλλάσσονται. Ἡ Μηλινόη, ὡς θεὰ τοῦ φεγγαριοῦ, ἀποτελεῖ ἕνα σημαντικὸ κομμάτι τῆς σεληνιακῆς λατρείας καὶ τῆς ὀρφικῆς θεολογίας, ἀναδεικνύοντας τὴν σημασία τῆς μεταμορφώσεως καὶ τῆς μυστηριακῆς γνώσεως.

Πατέρας της Μηλινόης ἢ Μελινόης ἦταν ὁ Δίας, ὁ ὁποῖος πῆρε τὴ μορφὴ τοῦ Πλούτωνα γιὰ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν Περσεφόνη σὲ ἀνυποψίαστο χρόνο καὶ ὁ καρπὸς τῆς ἕνωσης στὴν μυθολογία ἦταν τόσο σημαντικὸς ποὺ δημιουργήθηκε ὀρφικὸς ὕμνος πρὸς αὐτήν. 

Γεννήθηκε στὶς ὄχθες του Κωκυτοῦ (ποὺ σημαίνει θρῆνος), ἑνὸς ἀπὸ τοὺς τέσσερις ποταμοὺς τοῦ Κάτω Κόσμου καὶ ἦταν ἀδελφή του Ζαγρέα Διόνυσου. Γιὰ τὴν προέλευση τοῦ ὀνόματος τῆς Μηλινόης δὲν ὑπάρχει κάποια καταγεγραμμένη πηγή, ἀλλὰ κατὰ πᾶσα πιθανότητα προέρχεται ἀπὸ τὸ ἐπίθετο «μήλινος», παραπέμποντας στὸ χρῶμα τοῦ κίτρινου μήλου (ἢ κυδωνιοῦ), χρῶμα τοῦ θανάτου ἢ τῆς ἀσθένειας, κάτι ποὺ συμπίπτει καὶ ἀπὸ τὸν τόπο γέννησής της καὶ ἔχει συσχέτιση μὲ τὴν μητέρα της. 

Ἐπίσης στὸν Ὀρφικὸ ὕμνο ἀναφέρεται ὡς "κροκόπεπλος" ποὺ σημαίνει μὲ κίτρινο πέπλο, ἐπίθετο ὅμως ποὺ ἔδιναν οἱ ἀρχαῖοι ποιητὲς στὶς θεὲς τῆς σελήνης. Ἡ Μηλινόη - καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸν ὕμνο πρὸς αὐτήν - ἀποτελεῖ σημαντικὴ θεότητα τῆς Ὀρφικῆς θρησκείας καὶ εἶναι βασικὴ χθόνια νύμφη, ποὺ προκαλεῖ τοὺς νυχτερινοὺς ἐφιάλτες καὶ τὴν τρέλα. 

Πιστευόταν ὅτι ἦταν μισὴ λευκὴ καὶ μισὴ μαύρη (καὶ ἐδῶ μπορεῖ νὰ συνδεθεῖ μία ἐπιπλέον ἐτυμολογικὴ ἑρμηνεία τοῦ ὀνόματός της, κατὰ τὴν ὁποία τὸ ὄνομα προέρχεται ἀπὸ τὸ "Μέλας" ποὺ σημαίνει μαῦρος) ἀντιπροσωπεύοντας τὴ δυαδικότητα τοῦ Ἐπουρανίου Δία καὶ τοῦ Καταχθόνιου Ἅδη-Πλούτωνα, καθὼς καὶ τῆς καταχθόνιας καὶ σεληνιακῆς τῆς ἰδιότητας. 

Στοὺς ὕμνους δύο θεὲς ἔφεραν αὐτὸ τὸ ἐπίθετο "κροκόπεπλος": ἡ Μηλινόη καὶ ἡ Ἐκάτη, δείχνοντας ἔτσι καὶ τὴν ἄρρηκτη σύνδεσή τους. 

Μὲ ἀφορμὴ αὐτὸν τὸν χαρακτηρισμό, ἀλλὰ καὶ τὴν ἱστορία της, τὴν συνδέουν εἴτε μὲ τὴν Περσεφόνη λόγῳ τῆς κοινῆς "ζωῆς" στὸν Κάτω Κόσμο τοῦ Ἅδη, ἀλλὰ περισσότερο μὲ τὴν θεὰ Ἐκάτη μὲ τὴν ὑπόθεση πὼς ἡ ἴδια ἦταν ἕνα ἐπίθετο τῆς προστάτιδας θεᾶς τῆς μαγείας (σύμφωνα μὲ κάποιες ἐκδοχές, κόρη τῆς Ἐκάτης εἶναι ἡ Μήδεια), ἡ ὁποία οὕτως ἢ ἄλλως συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸ μῦθο τῆς ἁρπαγῆς τῆς Περσεφόνης ἀπὸ τὸν Πλούτωνα καὶ τῆς ἀναζήτησής της ἀπὸ τὴ Δήμητρα, ὡς γενεαλογικὸ δέντρο της. 

Σύμφωνα μὲ τὸν μῦθο, ὅταν ὁ Πλούτωνας ἔκλεψε μὲ τὸ ἅρμα του τὴν Περσεφόνη, ἡ θεὰ Ἐκάτη ἄκουσε τὶς φωνές της καὶ ἦταν ἐκείνη ποὺ συνόδεψε τὴ Δήμητρα στὰ ἀνάκτορα τοῦ Ἥλιου γιὰ νὰ μάθει τί συνέβη. Μετὰ τὴν ἐξέλιξη αὐτὴ γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας γιὰ τὸ θέμα τῆς Περσεφόνης, ἡ τρίμορφη θεὰ (Ἐκάτη) γίνεται ἄμεση σύντροφος καὶ προστάτιδα τῆς Κόρης, καθὼς καὶ σημαντικὴ χθόνια θεότητα, ἡ ὁποία συνδέεται καὶ μὲ τὴ σελήνη καὶ τὴν προστάτιδα της, Ἀρτέμιδα (καὶ αὐτὴ ἡ σύνδεση σχετικὰ μὲ τὴν σελήνη, προαναφέρθηκε πιὸ πάνω καὶ προκύπτει ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Ὀρφικὸ ὕμνο μὲ βάση τὸν χαρακτηρισμὸ "κροκόπεπλος"). 

Ἔτσι, μὲ αὐτὸν τὸν συσχετισμό, ἡ Μηλινόη θεωρεῖται καὶ θεὰ τοῦ φεγγαριοῦ. 

<Φῶτο:Σχέδιο ἀπὸ χάλκινο δισκίο ποὺ βρέθηκε στὴν Πέργαμο. Ἀπεικονίζει τρεῖς στεφθεῖσες θεὲς μὲ τὰ ὀνόματα ΔΙΩΝΗ, ΦΟΙΒΙΗ καὶ ΝΥΧΙΗ. Ἡ καθεμιὰ περιβάλλεται ἀπὸ πυκνογραμμένες ἐπιγραφές, κυρίως ἀμετάφραστες συλλαβὲς γιὰ ξόρκι (μαγικὲς ἐπικλήσεις). Ἡ ἐπιγραφὴ γύρω ἀπὸ τὴ Φοίβη ἐπικαλεῖται τὴν Περσεφόνη, τὴ Μηλινόη καὶ τὴ Λευκοφρύνη (ἐπίθετο τῆς Ἀρτέμιδας). Ἡ ἐπιγραφὴ χρονολογεῖται στὸ πρῶτο μισὸ τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνα. 

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΗΛΙΝΟΗΣ 

"Τὴν Μηλινόην προσκαλῶ, τὴν γηΐνην νύμφην, μὲ τὸν κίτρινον πέπλον, ποὺ τὴν ἐγέννησεν ἡ σεμνὴ Περσεφόνη πλησίον τῶν ἐκβολῶν του Κωκυτοῦ ἐπάνω εἰς τὰ ἱερὰ κρεβάτια τοῦ Διός, υἱοῦ τοῦ Κρόνου· μὲ αὐτὴν ἔσμιξε, ἀφοῦ ἐξηπάτησε τὸν Πλούτωνα, μὲ δόλιους ἀπατηλοὺς τρόπους καὶ διέσπασε μὲ θυμὸν τὸ διπλοῦν σῶμα τῆς Περσεφόνης ἡ ὁποία καθιστᾶ μανιακούς τους ἀνθρώπους μὲ ἀέρινα φαντάσματα, ἀφοῦ ἔδειξε τὸν τύπον τοῦ προσώπου της μὲ παράξενες μορφὲς ἄλλοτε μὲν ἐμφανὴς (φανερά), ἄλλοτε δὲ σκοτεινή, λάμπουσα κατὰ τὴν νύκτα, μὲ ἐχθρικὰς ἐπιθέσεις κατὰ τὴν σκοτεινὴν νύκτα. 

Ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ, θεά, βασίλισσα τῶν καταχθόνιων, νὰ ἀποπέμπης τὴν μανίαν τῆς ψυχῆς εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς, ἐμφανίζουσα εἰς τοὺς μύστας εὐνοϊκὸ Ἱερὸν πρόσωπον." 

Μηλινόην καλέω, νύμφην χθονίαν, κροκόπεπλον, ἣν παρὰ Κωκυτοῦ προχοαῖς ἐλοχεύσατο σεμνὴ Φερσεφόνη λέκτροις ἱεροῖς Ζηνὸς Κρονίοιο, ἧι ψευσθεὶς Πλούτων᾽ ἐμίγη δολίαις ἀπάταισι, θυμῶι Φερσεφόνης δὲ δισώματον ἔσπασε χροιήν, ἣ θνητοὺς μαίνει φαντάσμασιν ἠερίοισιν, ἀλλοκότοις ἰδέαις μορφῆς τύπον ἐκπροφαίνουσα, ἄλλοτε μὲν προφανής, ποτὲ δὲ σκοτόεσσα, νυχαυγής, ἀνταίαις ἐφόδοισι κατὰ ζοφοειδέα νύκτα. ἀλλά, θεά, λίτομαί σε, καταχθονίων βασίλεια, ψυχῆς ἐκπέμπειν οἶστρον ἐπὶ τέρματα γαίης, εὐμενὲς εὐίερον μύσταις φαίνουσα

 πρόσωπον.

Ἐν κατακλείδι, ἡ Μηλινόη ἀποτελεῖ μία μυστηριακὴ θεότητα, στενὰ συνδεδεμένη μὲ τὴν σελήνη, τὴ μεταθανάτιον ζωήν, καὶ τὰ μυστήρια τοῦ Ὀρφισμοῦ. Ὡς κόρη τοῦ Πλούτωνος καὶ τῆς Περσεφόνης, ἐνσαρκώνει τὴν διττὴν φύσιν τοῦ φωτὸς καὶ τοῦ σκότους, ὁδηγῶν τὰς ψυχὰς καὶ προστατεύουσα ἀπὸ τὰ κακοποιά πνεύματα.

Ἡ παρουσία της στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ θρησκεία δεικνύει τὴν σημασία ποὺ ἀπέδιδαν οἱ Ἕλληνες εἰς τὸν κύκλον τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, τὴν μετουσίωσιν καὶ τὴν ἀέναον ροὴ τῆς ψυχῆς. Ἡ μορφὴ της, μισὴ φωτεινὴ καὶ μισὴ σκοτεινή, ἀναδεικνύει τὴν ἀρχὴν τῆς ἱερᾶς ἱσορροπίας ποὺ διέπει τὸ σύμπαν.

Ἡ θεὰ Μηλινόη παραμένει ἕνα ἀίνιγμα, ὅμως ἡ μελέτη της μᾶς προσφέρει μία βαθυτέραν κατανόησιν τῶν σεληνιακῶν λατρειῶν, τῆς ψυχικῆς μεταβάσεως καὶ τῆς μυστικῆς γνώσεως ποὺ οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἐπεδίωκαν νὰ κατακτήσουν.

Τι λέει η Ελληνική Μυθολογία για την αρχή του κόσμου;!!

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΜΗ

Εἰς Ἑρμῆν

In Mercurium .1

Ἑρμῆν ὕμνει Μοῦσα Διὸς καὶ Μαιάδος υἱόν,

Κυλλήνης μεδέοντα καὶ Ἀρκαδίης πολυμήλου,

ἄγγελον ἀθανάτων ἐριούνιον, ὃν τέκε Μαῖα

νύμφη ἐϋπλόκαμος Διὸς ἐν φιλότητι μιγεῖσα

5

αἰδοίη· μακάρων δὲ θεῶν ἠλεύαθ' ὅμιλον

ἄντρον ἔσω ναίουσα παλίσκιον, ἔνθα Κρονίων

νύμφῃ ἐϋπλοκάμῳ μισγέσκετο νυκτὸς ἀμολγῷ,

ὄφρα κατὰ γλυκὺς ὕπνος ἔχοι λευκώλενον Ἥρην,

λήθων ἀθανάτους τε θεοὺς θνητούς τ' ἀνθρώπους.

10

ἀλλ' ὅτε δὴ μεγάλοιο Διὸς νόος ἐξετελεῖτο,

τῇ δ' ἤδη δέκατος μεὶς οὐρανῷ ἐστήρικτο,

εἴς τε φόως ἄγαγεν, ἀρίσημά τε ἔργα τέτυκτο·

καὶ τότ' ἐγείνατο παῖδα πολύτροπον, αἱμυλομήτην,

ληϊστῆρ', ἐλατῆρα βοῶν, ἡγήτορ' ὀνείρων,

15

νυκτὸς ὀπωπητῆρα, πυληδόκον, ὃς τάχ' ἔμελλεν

ἀμφανέειν κλυτὰ ἔργα μετ' ἀθανάτοισι θεοῖσιν.

ἠῷος γεγονὼς μέσῳ ἤματι ἐγκιθάριζεν,

ἑσπέριος βοῦς κλέψεν ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος,

τετράδι τῇ προτέρῃ τῇ μιν τέκε πότνια Μαῖα.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

1.τὸν Ἑρμῇ ὕμνησε Μοῦσα, το γιὸ του Διός καὶ της Μαιάδος,της Κυλλήνης τὸν ἄρχοντα καὶ της πολυπρόβατης Ἀρκαδίας,τον καλόδεχτο ἀγγελιαφόρο τῶν ἀθανάτων, ποὺ γέννησε ἡ Μαῖαἡ νύμφη με τα ὄμορφα μαλλιά, ποὺ δέχτηκε νὰ σμίξει με τον Δία

5.με σεμνότητα. μακριά ἀπ’ την σύναξη τῶν μάκαρων θεῶν,

σε καταφύγιο ζῶντας ἀπόκρυφο, κρυφά στὴν ἠρεμία της νύκτας

ὅταν ὁ ὕπνος ὁ γλυκός, καὶ τὴν λευκοχέρα βάραινε την ᾞρα,

την λησμονιά σκορπίζοντας, σε θεούς καὶ σε ἀνθρώπους.

10 μὰ του μεγάλου του Διός, ὁ νοῦς ἀφυπνιζόταν,

καὶ πάνω στὸν δέκατο οὐρανὸ, ἀμέσως γαντζωνόταν,

βγάζοντας λάμψη, καὶ τα ἄριστα ἔργα δημιουργοῦσε.

καὶ τότε γέννησε, ἕνα παιδί πανέξυπνο, μὰ καὶ ἐλπιδοφόρο,

κατακτητή, ὁδηγὸ βοδιῶν μὰ καὶ ἡγεμόνα ὀνείρων,

15 νυκτερινό κατάσκοπο, της πύλης ἐπιστάτη, ποὺ γρήγορα ἐπρόκειτο  νὰ φανερώσει ἔργα θαυμαστά, στοὺς θεούς τους ἀθανάτους.Κι ἐνῶ ἡ μέρα χάραξε μέσα στὸ μεσημέρι, κι ὅταν αὐτὸς κιθάριζε,βόδι ἔκρυψε ἀπὸ βραδύς τ' Ἀπόλλωνα, ποὺ μακριά βόλια σκορποῦσε,

σε μία σκιά, την μέρα μόλις την τέταρτη ποὺ τον γέννησε ἡ Μαῖα.

Κατά την μυθολογία ἐδῶ συνάντησε ἡ Μαῖα τον Δία καὶ ἔκρυψε τα βόδια του Ἀπόλλωνα ὁ Ἑρμῆς στὴν πρώτη βρεφική του ἡλικία.

ΕΙΚΟΝΑ: ΤΟ Σπήλαιο του Ερμή..... Θά το συναντήσετε στὸ ὄρος Ζήρεια της Κορινθίας καὶ συγκεκριμένα στὴν ἀνατολική του πλαγιά σε ὑψόμετρο 1700 μέτρων.

Ἡ Ναυπήγησις τῆς Ἀργοῦ καὶ ὁ Ῥόλος τῆς Ἀθηνᾶς

                                       

Ἀργῶ. Το ἀρχαίο διαστημόπλοιο

 Σήμερα παρὰ τίς ἀντίρρησις κάποιων μελετιτῶν - εἶναι σχεδόν βέβαιο πῶς ἡ ἐκστρατεία αὐτὴ δὲν ὑπάγεται στὴ σφαῖρα τῆς μυθολογίας ἀλλά ὑπῆρξε πραγματικότητα ἀποτείνοντας ἕνα τόλμημα ἄξιο θαυμασμοῦ .

Η ἀρχαία ἑλληνική μυθολογία δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ μυθεύματα, ἀλλὰ περιέχει πραγματικά γεγονότα τα ὁποῖα σήμερα, ὑστέρα ἀπὸ τα τεχνολογικά ἐπιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιῶν, γίνονται κατανοητά καί παίρνουν τις ἀληθινές τους διαστάσεις.

Τυπικό παράδειγμα αὐτοῦ του τρόπου ἀποκρυπτογράφησης της ἀρχαίας φιλελληνικός μυθολογίας ἀποτελεῖ ἤ Ἀργῶ, ποῦ, ὅπως ἀναφέρεται στή Μυθολογία, ἦταν ἕνα πλοῖο. 

Ὅμως, ὅπως θά διαφανεῖ ἀπό τα στοιχεῖα ποῦ θά παρατεθοῦν παρακάτω, ἤ Ἀργῶ οὐσιαστικά ἦταν ἕνα διαστημόπλοιο.

Η Ἀθηνᾶ ἐκπονεῖ τα σχέδια γιά την κατασκευή της Ἀργοὺς καί ἐπιβλέπει καί βοηθάει στὴν κατασκευή της ἀπὸ τον Ἀργό, ἐπέβλεψε ἡ θεὰ Ἀθηνᾷ, ἡ θεὰ τῆς τεχνολογίας .

 Οἱ ἀλάνθαστες ὑποδείξεις της , καλὸς καὶ ἄγρυπνοι ἐπιβλέψη της συντέλεσαν στὴν κατασκευή ἑνὸς τέλειου καραβιοῦ.

 <<Νῆα μὲν σὺν οἱ πρόσθεν ἔτι κλείουσιν ἀοιδοὶ Ἄργον Ἀθηναίης καμέειν ὑποθυμοσύνησιν  >>               ( δηλαδή ὅπως μᾶς λένε οἱ ἀρχαῖοι ἀοιδοί τὸ πλοῖο κατασκευάστηκε ἀπὸ τὸν Ἄργο μὲ της συμβουλές καὶ τὴ ἐπιτήρηση τῆς θεᾶς Ἀθηνὰς ).

 Τὸ ὑλικό ἀπ΄ τὸ ὁποῖο κατασκευάστηκε ἡ Ἀργῶ - σύμφωνα μὲ τὴν ἐπικρατέστερη .ἄποψη - ἦταν τὸ ἐκλεκτό ξύλο τῆς πεύκης (πίτυς ) , ποῦ συναντᾶται στῆ περιοχή τοῦ Πηλίου . Εἶναι τὸ ξύλο ποῦ τῆς ἔδωσε καὶ τὴν προσωνυμία <<Πηλιάδα >> Ἀργῶ. Πρόκειται γιὰ ξύλο ἀνθεκτικό καὶ στὸ νερὸ καὶ στὴ φωτιά, ποῦ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπ΄ τὰ ἀκριβότερα εἴδη ξυλείας .                     

 Εἶναι τὸ σημερινὸ ξύλο πιτς πάιν, ἀπ΄ τὸ ὁποῖο εἶχαν κατασκευαστή ἀργότερα χιλιάδες ἑλληνικὲς τριήρεις ποῦ μεγαλούργησαν στίς ναυμαχίες . 

 Ἡ θεὰ ἦταν ἐκείνη ποῦ /ἔβαλε τὴν τελευταία πινελιά στὴν κατασκευή τοῦ πλοίου . 

 Ὅταν οἱ ἐργασίες τελείωσαν, πρόσθεσε στὴν πλώρη του ἕνα κομμάτι ξύλο , τὸ << φωνῆεν >> ξύλο , ποῦ τὸ εἶχε φέρει ἀπ΄ τὴν ἱερὴ βελανιδιὰ τῆς Δωδώνης . Τὸ ξύλο αὐτὸ ἔδωσε στὴν Ἀργῶ ἀνθρώπινη λαλιά καὶ προφητική ἱκανότητα μετατρέποντας τὸ κατὰ τὰ ἄλλα φυσιολογικὸ πλοῖο σὲ πλοῖο μὲ ὑπερφυσικές δυνατότητες . Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ ἐπίθετα ποῦ ἀποδίδονται στὴν Ἀργῶ σχετικὰ μὲ τήν ἱκανότητα της νὰ μιλᾶ. Ὁ Καλίμαχος τὴν ἀποκαλεῖ << φωνήεσσα >> , ὁ Λυσίμαχος << λάληθρο >>.

 Τὸ πλοῖο της Ἀργοῦς κατασκευάστηκε στὶς Παγασές ἡ στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Μαγνησίας κοντά στὸ λόφο Γορίτσα στὸ Βόλο . Τὸ ὄνομα μάλιστα << Παγασές >> λέγεται πῶς προέρχεται ἀπ΄ τὸ γεγονός τῆς ναυπήγησης τοῦ πλοίου τῆς Ἀργοῦς στὸ τόπο αὐτὸ, καθότι τὸ ρῆμα << πήγνυμι >> σημαίνει σκαρώνω καράβι. 

Σὲ μία περιοχῇ, ὅπου παράξενα γεγονότα λαμβάνουν χώρα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐπιστημονική ἐξήγηση δὲ ἔχει δοθεῖ. 

 Ἀνεξήγητες ἐμφανίσεις    ἱπτάμενον ἀντικειμένων ,

 Ἀνεξήγητες ἐξαφανίσεις ἀνθρώπων εἶναι κάποια ἀπ΄ αὐτὰ τὰ γεγονότα ποῦ καθιστοῦν μυστηριώδη τὴ περιοχή. 

      Τὰ περισσότερο ἀξιοπερίεργο εἶναι στὸ λόφο τῶν Παγασῶν μὲ τὰ ἔντονα μαγνητικὰ πεδία,

  ἔχη ἀνακαλυφθεῖ ἕνα κτίσμα τὸ ὁποῖο φέρει δύο ἀνάστροφα ἔψιλον ἑνωμένα στὴ μέση μὲ μία ὁριζόντια γραμμή , τὴν ὁποῖα διαπερνᾶ μία ἄλλη κάθετη γραμμὴ . Πρόκειται γιὰ κάτι τυχαῖο ἡ σχετίζεται μὲ σύμβολα , ποῦ παρατηρήθηκαν σὲ σύγχρονα UFO;

Αὐτὸ το σύμβολο δέν εἶναι τυχαῖο, γιατί, σύμφωνα με μαρτυρίες ἀπὸ διαφορετικά σημεῖα του πλανήτη μας, αὐτὸ το σύμβολο ὑπάρχει πάνω σε σύγχρονα UFO.'

 Η τελευταία ἀναφορὰ σχετικά με αὐτὸ το σύμβολο προέρχεται ἀπὸ τὴ Ρωσία στίς 27/9/1989 καί μεταδόθηκε ἀπὸ ἐπίσημο πρακτορεῖο εἰδήσεων το γνωστό ἀμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CΝΝ κι ἀναφέρθηκε μετέπειτα σε ἔγκυρα ἐρευνητικά περιοδικά ὅτι αὐτὸ το UFO εἶχε στή μία πλευρά του ἕνα ἔμβλημα, το ὁποῖο, ὅπως το περιέγραφαν, ἦταν ὅμοιο μ' ἐκεῖνο  τῶν Παγασῶν.

Ἡ ἐξωγήινη καταγωγή της Ἀθηνᾶς κρυπτογραφεῖται στόν παρακάτω μῦθο, ὁ ὁποίος δέν εἶναι εὐρύτατα γνωστός καὶ προέρχεται ἀπὸ την Κρήτη.

Σύμφωνα λοιπόν με αὐτὸν το μῦθο, ὁ Δίας χτύπησε ἕνα σύννεφο ἀπὸ το ὁποῖο ἐξῆλθε ἤ Ἀθηνᾶ.

 Ὅμως, σήμερα, ἔπειτα ἀπὸ ἔρευνες πενήντα ἐτῶν κι ἀπὸ ἀναφορές ἀνθρώπων οἱ οποίοι παρέστησαν μάρτυρες θεάσεων UFO, γνωρίζουμε ὅτι ἕνας ἀπὸ τους τύπους των UFO εἶναι αὐτὸς ποῦ ἔχη μορφή σύννεφου.

Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ Λυγκέας, ὅπως οἱ γονεῖς του κι ὁ ἀδελφὸς του, εἶχε μυηθεῖ στα Ἐλευσίνια Μυστήρια, τα ὁποῖα οὐσιαστικά παρεῖχαν ἀνεκτίμητες γνώσεις, τις ὁποῖες δέν ἔπρεπε νά ξέρουν οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι.

 Πιστεύετε ὅτι ἕνα μέρος αὐτῶν των γνώσεων ἀφοροῦσε καὶ ἀνωτέρα τεχνολογικά ἐπιτεύγματα ποῦ ἐκείνη την ἐποχῆ θὰ τα θεωρούσανε μαγικά. 

Ἑπομένως, ὁ Λυγκέας θὰ χρησιμοποιοῦσε κάποια συσκευή, ἡ ὁποῖα με τις εἰδικές ἀκτῖνες ποῦ διέθετε μποροῦσε νά εἰσχωρεῖ παντοῦ καί νά βλέπει τα πάντα, ὅπως σήμερα διαθέτουμε τις ἀκτῖνες Χ γιά νά ἀκτινογραφούμε το ἀνθρώπινο σῶμα.

Ἐπίσης, συμμετεῖχε ὁ θεϊκός Ὀρφέας, ὁ ὁποῖος γοήτευσε με τὴ λύρα του ἀκόμα καὶ τα τέρατα του Ἄδη (ὅπου εἶχε κατεβεῖ, γιὰ νὰ φέρει πίσω την ἀγαπημένη του σύζυγο Εὐρυδίκη) καθώς καὶ τούς χθόνιους θεούς. Εἶναι ἀξιοσημείωτο πῶς, ὅταν κόλλησε στή Γῆ ἡ Ἀργῶ, ὁ Ὀρφέας ἔπαιξε τὴ λύρα του καὶ με παλμικές κινήσεις ποῦ προκαλοῦσε, μετέβαλε τὴ μοριακή δομή της Ἀργοὺς, με ἀποτέλεσμα νὰ μειώνεται το βάρος της καὶ νὰ καθίσταται ἱκανὴ νὰ ὑπερνικήσει τὴ δύναμη της βαρύτητας.

Κατασκευαστὴς τοῦ πλοίου ἀναφέρεται ὁ ἀρχιτέκτονας Ἄργος στὸ ὁποῖο ὁ Πελίας εἶχε δώσει ὁδηγίες νὰ προβεῖ στὴν κατασκευὴ ἑνὸς πλοίου. Ὁ Ἄργος ὅμως παρακούοντας τίς ὁδηγίες τοῦ Πελία , κατασκεύασε ἕνα καράβι τέλειο

Το τελευταῖο κομμάτι πού τοποθετήθηκε πάνω στὴν Ἀργῶ ἦταν ἕνα ξύλο ποὺ ἔφερε ἡ Ἀθηνᾶ ἀπὸ τὴ Δωδώνη, το ὁποῖο «μιλοῦσε» κι ὁδηγοῦσε τους Ἀργοναῦτες στή σωστή πορεία.

 Ὅπως γράφει ὁ ἀρχαῖος συγγραφέας Ἀπολλώνιος ὁ Ρόδιος σιο ἔργο του Ἀργοναυτικά, «στὴν πλώρη της Ἀργοὺς ἔβαλε ἡ Ἀθηνᾶ ἕνα ξύλο ἀπὸ δρῦ της Δωδώνης, το ὁποῖο μιλοῦσε ἀνθρώπινα».

Η Ἀργῶ «φώναξε» καὶ εἶπε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ κρατήσει ἄλλο το βάρος του Ἡρακλῆ. 

Αὐτό το «κυβερνητικό» ξύλο ὄχι μόνο μιλοῦσε, ἀλλὰ ἔδινε καὶ διάφορες ἐντολὲς στοὺς Ἀργοναῦτες.

 

Σχετικά με το σχῆμα της Ἀργοὺς, ὅπως διαφαίνεται ἀπό τους παρακάτω στίχους, ἦταν κυρτό κι ἀπὸ τα δύο μέρη καὶ ἐξωτερικά εἶχε ἕνα «τοίχωμα» το ὁποῖο ἔπρεπε νὰ περάσουν οἱ Ἀργοναῦτες, γιὰ νὰ εἰσέλθουν στὸ ἐσωτερικό του πλοίου ποῦ ἦταν κοῖλο·. «Οὔτε ὑπάρχει λιμάνι ὡς καταφύγιο των ἀμφικύρτων πλοίων» (Ὀρφικά, στ. 1188-1217). «Ἀφοῦ ἐβάδιζαν ὑπεράνω ἀπὸ το τοίχωμα του πλοίου» (Ὀρφικά, στ. 612-642), «ταχέως ἔπειτα οἱ Μινύαι εἰσῆλθαν ἔνοπλοι εἰς το κοῖλον» (Ὀρφικά, στ. 500-528).

Οἱ πιὸ γνωστοί κυβερνῆτες της Ἀργούς ἦταν ὁ Ἡρακλῆς, ὁ Ἱάσονας, ὁ Ἀργὸς, ὁ Τίφυς, ὁ Αγκαίος, ὁ Κάναπος.

Το πλήρωμα της Ἀργοὺς ἦταν ἐπίλεκτο, ἀφοῦ συμμετεῖχαν σε αὐτὸ ἡμίθεοι καὶ ἥρωες, ἀπὸ τους ὁποίους ὁρισμένοι εἶχαν θεϊκές ἱκανότητες. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω τον Γλυκέα, γιὰ τον ὁποῖο ὁ Ὀρφέας ἀναφέρει στὰ Ἀργοναυτικά τα παρακάτω: «Ο Λυγίσας, μόνος αὐτὸς ἀπ' ὅλους τους ἀνθρώπους, ἔβλεπε με μάτια διαπεραστικά τα πλέον ἀπομακρυσμένα βάθη του αἰθέρα καί της θάλασσας καί τα βάραθρα του Πλούτωνα ποῦ ζεῖ κάτω ἀπὸ τή Γῆ».

Ἀλλὰ ἐπίλεκτα μέλη της Ἀργοὺς ἦταν ὁ Καλάις καὶ ὁ Ζήτης, οἱ ὁποῖοι εἶχαν την ἱκανότητα νὰ πετοῦν με τα ὑποπόδια ποῦ φοροῦσαν (καὶ προφανῶς ἦταν πτητικές μηχανές). 

Ἐδῶ ὑπενθυμίζουμε την πτητική μηχανή jatpac ποῦ χρησιμοποιοῦν εἰδικοί Ἀμερικανοί κομάντος. Ἀκόμα συμμετεῖχαν οἱ Διόσκουροι, δηλαδή ὁ Κάσιορας καὶ ὁ Πολυδεύκης, οἱ ὁποῖοι ἦταν γιοὶ του Δία καὶ της Λήδας, καὶ εἶχαν κι αὐτοὶ την ἱκανότητα νὰ πετᾶνε. 

Ἐπίσης, ὁ Ἀγκαίος γνώριζε τις πορεῖες των ἄστρων στὸν οὐρανὸ καὶ τις τροχιές των πλανητῶν.

 Ὅταν τὸ καράβι ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Ἄψυρτου , τοῦ γιοῦ τοῦ Αἰήτη , ἀπ΄ τὴν Μήδεια καὶ τὸν Ἰάσονα , κάπου κοντὰ στὴν Ἤπειρο 

 Η Ἀργῶ μίλησε καὶ εἰπέ στούς Ἀργοναῦτες ὅτι δὲν θὰ σταματήσει ἡ ὀργὴ του Δία γιὰ το φόνο του Ἀψΰρτου, του ἀδελφοῦ της Μήδειας τόν ὁποῖο κομμάτιασε ἡ ἴδια καὶ πετοῦσε τα κομμάτια του στή θάλασσα γιὰ νὰ καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της,  

καὶ συμβούλεψε τοὺς Ἀργοναῦτες πῶς ἔπρεπε νὰ πᾶνε στὴν Κίρκη γιὰ νὰ ἐξαγνίσει τὸ κακὸ ἀπ΄ τή δολοφονία τοῦ Ἄψυρτου, ποῦ εἶχε προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ Δία . 

 Πράγματι , οἱ Ἀργοναῦτες καὶ πάλι ὑπάκουσαν τὴ θεϊκὴ φωνή , ποῦ ἔβγαινε μέσα άπ τὸ << λάλον ξύλον >> καὶ ξεκίνησαν γιὰ τὸ νησί τῆς Κίρκης .

Ἀλλά καὶ οἱ Ἀργοναῦτες μιλοῦσαν μαζί της, ὅπως ὁ Ὀρφέας, ὁ ὁποῖος της λέει:    «Καὶ τώρα, Ἀργῶ, ἄκουσε τὴ δική μου φωνή ὅπως την ἄκουσες προηγουμένως». Σε μία ἄλλη περίπτωση ἀναφέρεται ὅτι μίλησε ἤ Ἀργῶ καὶ εἶπε τα παρακάτω:

«Ω, ἐγὼ ἦ δυστυχισμένη, μακάρι νὰ εἶχα συντριβεῖ καὶ καταστραφεῖ σιις Κυανές Πέτρες καὶ στὴν τρικυμία του Εὐξείνου Πόντου. Παρά πού τώρα ἄδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη ἄγνοια των βασιλέων. Ἐπειδὴ τώρα ἡ αἰώνια Ερινύα μας παρακολουθεῖ ἀπὸ πίσω ὡς τιμωρούς του συγγενικοῦ αἵματος του ἀποθανόντος Ἀψύρτου. Ἐπέρχεται δὲ ἡ μία συμφορά πάνω στὴν ἄλλη. Διότι τώρα 8α κινδυνεύσω νὰ περιέλθω σε ἀθλία κι ὀδυνηρή δυστυχία, ἐάν πλησιάσω στίς Ιερνίδες Νήσους, ἐάν βεβαίως, ἀφοῦ παρακάμψετε τα Ἱερὰ Ἀκρωτήρια, δὲ φδάσειε στὸν κόλπο ἐσωτερικά της ξηράς καὶ της ἀπέραντης θάλασσας, κι ἐγὼ φθάσω ἔξω στὸ Ἀτλαντικό Πέλαγος. Ἀφοῦ εἶπε (ἡ Ἀργῶ) αὐτὰ, σταμάτησε νὰ μιλᾶ...» (στ. 1160-1188).

 Τὶ ἦταν ὅμως αὐτὸ τὸ περίεργο ξύλο, αὐτὸ τὸ μηχάνημα, ποῦ ἔδινε λαλιά στὴν πανέξυπνη Ἀργῶ . Μήπως “ θεὰ τῆς τεχνολογίας εἶχε ἐφοδιάση τὸ καράβι μὲ κάποιο εἶδος πυξίδας , ποῦ τὸν προσανατολισμό καὶ προειδοποιοῦσε γιὰ τούς κινδύνους .         Ἦταν ὁ θεός ποῦ μιλοῦσε με τὶ φωνή τοῦ καραβιοῦ;                Ἦταν ἕνα εἶδος ἀσύρματης ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν Ἀργοναύτων καὶ τῆς Ἀθηνᾶς ἡ ἄλλον θεὸν τοῦ Ὀλύμπου, ποῦ τούς καθοδηγοῦσαν ὅταν βρίσκονταν σὲ δύσκολη θέση, σὰν τὸ σημερινὸ ραντάρ ; Μήπως τὸ βουνὸ τοῦ Ὀλύμπου ἀποτελοῦσε ἕνα εἶδος πύργου ἐλέγχου;

Η ἄποψη ὅτι ἡ Ἀργῶ ἦταν διαστημόπλοιο τεκμηριώνεται περισσότερο ἀπὸ τους παρακάτω στίχους ποῦ οὐσιαστικά ἀναφέρουν ὅτι «πετοῦσε»:   «Οἱ Ἄλπεις ἔχουν ἐκτεταμένη αἰχμήν, ἐπικάθηται δὲ πάντοτε ἐκεῖ ὁμίχλη. Ἀπὸ δῶ ξεκινήσαντες βιαστικά...» (Ὀρφικά, στίχοι 1131-1136). «Τοῦτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατενίκησεν ἡ μοῖρα, καὶ ἡ ἀνάγκη του ἐπέβαλε νὰ ἀποθάνει ὑπεράνω (πάνω ἀπὸ) της Λιβύης» (Ὀρφικά, στίχοι 118-131).

 Επρόκειτο γιὰ ἕνα καράβι ποῦ ἔπλεε μὲ καταπληκτική , μᾶλλον θεϊκή , ὁρμὴ καὶ ταχύτητα . Ἐξάλλου τὸ ὄνομα της – σύμφωνα μὲ πολλούς μελετητές - προέρχεται ἀπ΄ αὐτὸ ἀκριβὸς τὸ γεγονός τῆς ἀστραπιαίας ταχύτητας . << Ἄργως >> στὴ ἀρχαιότητα σήμαινε λευκὸς καὶ συγχρόνως ταχύς γρήγορος .

Ἡ Ἀργῶ ὅμως δὲν ἔπλεε μόνο σὰν καράβι ποῦ ἦταν, ἀλλὰ εἶχε τὴν ἱκανότητα νὰ πετᾶ! Στὰ ὀρφικὰ << Ἀργοναυτικά >> ἀναφέρεται : << Οἱ Ἄλπεις ἔχουν ἐκτεταμένες αἰχμές , ἐπικάθεται δὲ πάντοτε ὁμίχλη >>. Ἀπὸ ἐδῶ, ἀφοῦ ξεκίνησαν βιαστικὰ ...>> Σὰν τόπος ἀναχώρησης της λοιπόν ἀναφέρονται τὰ βουνὰ τῶν Ἄλπεων καὶ ὄχι κάποιο λιμάνι.         Κατὰ παραγγελία τῆς Ἀθηνᾶς τὸ καράβι ἀνυψώθηκε βιαστικά ; << Παλλάδος ἐννεσίησιν ἀνηέρθη, δὲ μᾶλ΄ ὥκα >>

Ἡ Ἀργὼ, ποὺ διέσχισε θάλασσες καὶ ὠκεανούς, γίνεται ὁ ἀιώνιος ὁδηγὸς τῆς ἀνθρωπότητος πρὸς τὴν ἀναζήτησιν τοῦ ἀκατόρθωτου

Οἱ Ἐρινύες τῆς Ἑλληνικῆς μυθολογίας Ἐρινύες: Οἱ Ἐπίκουροι τῆς Δίκης

 Ἐρινύες: Οἱ Ἐπίκουροι τῆς Δίκης

 Οἱ Ἐρινύες, γνωστές και ως Furies, είναι εμβληματικές θεότητες της Ἑλληνικῆς μυθολογίας. Συμβολίζουν την εκδίκηση και την δικαιοσύνη. Οι Ἐρινύες καταδιώκουν εκείνους που διαπράττουν εγκλήματα, κυρίως κατά των οικογενειακών τους μελών. Η παρουσία τους στην ελληνική παράδοση είναι ισχυρή και αναγνωρίσιμη.

Σε αυτήν την ανάρτηση,

θα εξερευνήσουμε την προέλευση, τους μύθους και τη σημασία τους. Ας ανακαλύψουμε τον κόσμο των Ἐρινυών και τη συμβολική τους βαρύτητα στην αρχαία Ελλάδα.


Οἱ Ἐρινύες στὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία ἦταν μυθικὲς χθόνιες θεότητες ποὺ κυνηγοῦσαν ὅσους εἶχαν διαπράξει ἐγκλήματα κατὰ τῆς φυσικὴ καὶ ἠθικῆς τάξης τῶν πραγμάτων. Ἐπίσης εἶναι γνωστὲς καὶ ὡς Εὐμενίδες, δίνοντάς ἔτσι τὸ ὄνομά τους στὴν τρίτη τραγωδία τῆς τριλογίας Oρέστειας τοῦ Αἰσχύλου. Στὴ συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τὸν Ὀρέστη, γιὸ τοῦ Ἀγαμέμνονα καὶ τῆς Κλυταιμνήστρας, γιὰ τὸ φόνο τῆς μητέρας του.




Λέγεται κατὰ μὲν τὸν Ἡσίοδο ὅτι οἱ Ἐρινύες γεννήθηκαν ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Οὐρανοῦ, προκειμένου νὰ ἐκδικηθεῖ ὁ ἴδιος τὸν εὐνουχισμό του ἀπὸ τὸν ἴδιο του τὸ γιὸ τὸν Κρόνο, κατὰ δὲ τὸν Αἰσχύλο ὅτι αὐτὲς ἦταν κόρες τῆς Νύκτας καὶ κατὰ τὸν Σοφοκλῆ κόρες τῆς Γῆς καὶ τοῦ Σκότους, Γιὰ ἄλλους συγγραφεῖς θεωροῦνταν γονεῖς τους ὁ Ἅδης καὶ ἡ Περσεφόνη,
Ὁ ἀριθμός τους δὲν εἶναι ἀκριβής, ὁ Ὅμηρος δὲν γνωρίζει ἀριθμὸ αὐτῶν, ὁ Αἰσχύλος εἰσάγει ὁλόκληρο χορὸ Ἐρινύων, ἀντίθετα ὁ Εὐριπίδης σ΄ ἕνα δρᾶμα του ἀναφέρει τρεῖς, μὲ ὀνόματα ποὺ ἔδωσαν μεταγενέστεροι ὅπως ὁ Βιργίλιος ποὺ ἐπίσης ἀναγνωρίζει τρεῖς:
τὴν Ἀληκτὼ (ἀνθρωπομορφισμὸς τῆς ὀργῆς καὶ μανίας),Η Ἀληκτὼ (Ἀρχαία Ἑλληνικά: Ἀληκτὼ) Σύμφωνα μὲ τὸν Ἡσίοδο, ἦταν ἡ κόρη τῆς Γαίας ποὺ φύτρωσε ἀπὸ τὸ αἷμα ποὺ χύθηκε ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ ὅταν ὁ Κρόνος τὸν εὐνούχισε εἶναι ἡ Ἐρινύα μὲ τὴν ἀποστολὴ τῆς τιμωρίας τῶν ἠθικῶν ἐγκλημάτων (ὅπως ὁ θυμός), εἰδικὰ ἂν στρέφονται ἐναντίον ἄλλων ἀνθρώπων.
Ἡ ἐξουσία της εἶναι παρόμοια μὲ τῆς Νέμεσης, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι ἡ ἐξουσία τῆς τελευταίας εἶναι νὰ τιμωρεῖ ἐγκλήματα ἐναντίον των θεῶ ν.
Ἡ Ἀληκτὼ ἀναφέρεται στὴν Αἰνειάδα του Βιργιλίου, καὶ ἐπίσης στὴ Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση) ὡς μία ἀπὸ τὶς τρεῖς Ἐρινύες.Την Ἀληκτώ: αὐτὴ ποὺ τίποτα δὲν τὴν καταπραΰνει, ἀνθρωπομορφισμὸς τῆς ὀργῆς καὶ μανίας.
Ἡ Ἀληκτὼ εἶναι μία ἀπὸ τὶς Ἐρινύες στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία.. Εἶναι ἀδελφή της Τισιφόνης καὶ τῆς Μέγαιρας. εἰδικὰ ἂν στρέφονται ἐναντίον ἄλλων ἀνθρώπων.
Ὁ ἀστεροειδὴς 465 Ἀληκτὼ (Alekto), ποὺ ἀνακαλύφθηκε τὸ 1901, πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὴν Ἐρινύα 

Τὴν Μέγαιρα: ἀνθρωπομορφισμὸς τοῦ μίσους καὶ τοῦ φθόνου.

Συνδέεται μὲ τὴ ζήλεια-φθόνο καὶ τιμωροῦσε ἰδιαίτερα τὴ συζυγικὴ ἀπιστία. Στὴ νεότερη ἐποχὴ ἡ λέξη «μέγαιρα» κατέληξε νὰ σημαίνει κάθε ἀπαίσια καὶ ἀδυσώπητη γυναῖκα, τόσο στὴ νεοελληνική, ὅσο καὶ σὲ ἄλλες γλῶσσες: 

Στὴ σύγχρονη γαλλικὴ (mégère) καὶ πορτογαλικὴ (megera) γλῶσσα ὑποδηλώνει μιὰ ἀντιπαθητική, φθονερὴ ἢ ἀξιοπεριφρόνητη γυναῖκα, ἐνῷ ἡ ἰταλικὴ λέξη megera σημαίνει μιὰ κακιὰ καί/ἢ ἄσχημη γυναῖκα. 

Μέγαιρα 

Στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία μὲ τὸ ὄνομα Μέγαιρα (δὲν πρέπει νὰ συγχέεται μὲ τὴ Μεγάρα) εἶναι γνωστὴ ἡ μία ἀπὸ τὶς Ἐρινύες, τὶς θεότητες ποὺ προσωποποιοῦσαν τὶς τύψεις, στὴν παράδοση κατὰ τὴν ὁποία αὐτὲς εἶναι τρεῖς, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὸν Εὐριπίδη. 

Ἡ Μέγαιρα ἀναφέρεται δηλαδὴ μαζὶ μὲ τὴν Ἀληκτὼ καὶ τὴν Τισιφόνη. Εἰδικότερα ἡ Μέγαιρα συνδέεται μὲ τὴ ζήλεια-φθόνο (ἀπὸ τὴν ἐτυμολογία τῆς λέξεως) καὶ τιμωροῦσε ἰδιαίτερα τὴ συζυγικὴ ἀπιστία. 

Τὴν Τισιφόνη: ἀνθρωπομορφισμὸς τῆς ἐκδίκησης φόνου. 

Τισιφόνη εἶναι γνωστὰ τὰ παρακάτω δύο διαφορετικὰ πρόσωπα: 

Ὅπως ὑπονοεῖ καὶ τὸ ὄνομά της, πιστευόταν ὅτι δροῦσε ὡς τιμωρὸς τῶν δολοφόνων. 

Σύμφωνα μὲ ἕνα μῦθο, ἡ Τισιφόνη ἐρωτεύθηκε τὸν Κιθαιρώνα, ἀλλὰ προκάλεσε τὸν θάνατό του ἀπὸ δάγκωμα ἑνὸς ἀπὸ τὰ φίδια ποὺ εἶχε ἀντὶ μαλλιῶν στὸ κεφάλι της. 

Στὴν Αἰνειάδα του Βιργιλίου ἡ Τισιφόνη εἶναι ἡ θηριώδης καὶ σκληρὴ φρουρὸς τῶν πυλῶν τῶν Ταρτάρων. 

2. Θυγατέρα του Ἀλκμαίωνα καὶ τῆς Μαντούς. Ὁ Ἀλκμαίων ἄφησε κατὰ λάθος τὴ μικρὴ Τισιφόνη καὶ τὸν ἀδελφό της Ἀμφίλοχο στὸν Κρέοντα. Ἡ σύζυγος τοῦ Κρέοντα Εὐρυδίκη πούλησε τότε τὴν Τισιφόνη ὡς δούλη, ζηλεύοντας τὴν ὀμορφιά της. Δὲν ἀντιλήφθηκε ὅτι ὁ ἀγοραστής της Τισιφόνης ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Ἀλκμαίωνα. 

Μόλις ὁ Ἀλκμαίων ἐπέστρεψε, ἔσωσε τὴν κόρη του καὶ πῆρε μαζί του τον γιό του.Ο ἀστεροειδὴς 466 Τισιφόνη (466 Tisiphone), ποὺ ἀνακαλύφθηκε τὸ 1901, πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὴ μυθικὴ Ἐρινύα. 

Ἐπίσης, ἕνα γένος ἀπὸ πεταλοῦδες καὶ τὰ γένη κροταλία 

kistrodon καὶ Calloselasma (ὡς συνώνυμο παλαιότερο ὄνομά τους). 

Οἱ Ἐρινύες ἦταν φτερωτοὶ δαίμονες ποὺ καταδίωκαν τὴν λεία τους πετῶντας. Εἶχαν παρόμοιες ἀναλογίες καὶ μὲ τὶς ὑπόλοιπες ὑποχθόνιες θεότητες τὶς Κῆρες καὶ τὶς Ἄρπυιες. 

Εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ μεταμορφώνονται γρήγορα καὶ συχνά. 

Τὰ κεφάλια τῶν Ἐρινύων ἦταν τυλιγμένα μὲ φίδια, εἰκόνα ποὺ θυμίζει τὴ Μέδουσα Γοργῷ, καὶ γενικότερα ὅλη ἡ ἐμφάνισή τους ἦταν φρικιαστικὴ καὶ ἀπωθητική. Συνήθως ἀπεικονίζονται μὲ ἀστραφτερὸ βλέμμα μαῦρες στὴν ὄψη, ἀποπνέουσες καταστρεπτικὸ πῦρ ἀλλὰ καὶ μὲ φτερὰ φέρουσες μαῦρες ἐσθῆτες. 

Κατοικία τους εἶχαν τὸν κάτω κόσμο τοῦ Ἅδη ἀπ΄ ὅπου καὶ ἀναλάμβαναν τὴν ἐκτέλεση τῶν ποινῶν ποὺ ἔθεταν οἱ κριτὲς τοῦ Ἅδη καὶ τῆς Δίκης στοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμα καὶ πέραν τοῦ τάφου τους γι' αὐτὸ ἐπὶ τῶν φονέων ἀποκαλοῦνταν ὡς θεότητες "Ἐπίκουροι τῆς Δίκης". 

Στὰ χέρια τους ἔφεραν συνήθως ἀναμμένες δᾶδες γιὰ νὰ διαλύουν τὰ σκότη ποὺ εὐνοοῦσαν ἢ κάλυπταν τὰ διαπραχθέντα ἐγκλήματα καθὼς καὶ μαστίγιο φιδοφόρο ὡς ὅπλο κατὰ τῶν δραστῶν. 

Στὴ μέση τους ἔφεραν ζώνη δίνοντας τὴν ὄψη Μαινάδων καὶ γι' αὐτὸ ἐπίσης ὀνομάζονταν καὶ "Βάκχες τοῦ Ἅδη". 

Τὸ μελανὸ δέρμα τους καλύπτονταν ἀπὸ μαῦρα φορέματα. Τὰ πρόσωπα τοὺς ἦταν τρομαχτικὰ καὶ φρικιαστικά. Τὰ μαλλιά τους ἦταν ἀνάκατα μὲ φίδια. 

Ἡ ἀνάσα τους ἦταν φαρμακερή, ὅπως φαρμακερὸς ἦταν κι ὁ ἀφρὸς ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ στόμα τους. 

Ἡ πνοή τους ἔβγαζε φλόγες καὶ τὰ μάτια τους πετοῦσαν σπίθες. Ἔτσι, σκορποῦσαν στὸ πέρασμα τοὺς κάθε λογῆς ἀρρώστιες κι ἐμπόδιζαν ἀκόμη καὶ τὰ φυτὰ ν' ἀναπτυχθοῦν. 

Οἱ Ἐρινύες κυνηγοῦσαν ὅσους εἶχαν διαπράξει ἐγκλήματα κατὰ τῆς φυσικῆς καὶ ἠθικῆς τάξης τῶν πραγμάτων. Ἔργο των Ἐρινυῶν ἦταν ἡ καταδίωξη τῶν ἐνόχων, εἰδικὰ ὅλων ὅσοι δὲν εἶχαν τηρήσει τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ὑπαγορεύει ἡ οἰκογενειακὴ στοργή. 

Δηλαδὴ ἡ μέριμνα καὶ ἡ ἀγάπη τῶν γονιῶν ἀπέναντι στὰ παιδιὰ καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ ἀντίστροφο. 

Ἐπίσης, οἱ Ἐρινύες τιμωροῦσαν καὶ καταδίωκαν μὲ λύσσα ὅλους ὅσοι εἶχαν διαπράξει φόνο, ἦταν κυριευμένοι ἀπὸ μῖσος καὶ κακία, ἦταν ἐπίορκοι ἢ δόλιοι. Φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ τιμωροῦν αὐτοὺς ποὺ ἁρπάζουν τοὺς νεοσσοὺς ἀπ' τὶς φωλιὲς τῶν πουλιῶν. 

Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες μέσῳ τῶν Ἐρινυῶν συμβόλιζαν τὶς τύψεις καὶ τὶς ἐνοχὲς ποὺ κατακλύζουν τὴν ψυχὴ καὶ τὸ μυαλὸ ἑνὸς ἄδικου, ἑνὸς κακοῦ ἢ ἑνὸς ἐγκληματία καὶ ποὺ τὸν ὁδηγοῦν στὴν καταστροφή του ἀποδεικνύοντας ὅτι, τὸ μάτι τῆς Θείας Δικαιοσύνης τὰ βλέπει ὅλα καὶ μοιράζει στὸν καθένα δικαίως, ἐκείνη τὴν ἀμοιβὴ ποὺ τοῦ ἀξίζει. 

Κανένας ἔνοχος δὲν γλιτώνει ἀπὸ τὴν ἀβυσσαλέα ἐκδίκηση τους, ὅσο κι ἂν αὐτὸς πιστεύει ὅτι εἶναι ἀσφαλής. Σὲ ἀνύποπτο χρόνο, οἱ τρομακτικὲς Ἐρινύες χυμοῦν καταπάνω του, δὲν τὸν ἀφήνουν σὲ ἡσυχία, ρημάζουν τὸ σπίτι του, τὸν διώχνουν ἀπὸ κεῖ καὶ τὸν καταδιώκουν, ὥσπου νὰ πέσει ἀποκαμωμένος, τρελὸς ἀπ' τὰ τραγούδια τους ποὺ πιλατεύουν τ' αὐτιά του. 

Στὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου, βλέπουμε τὸ θεὸ Ἄρη νὰ τὸν καταδιώκουν οἱ Ἐρινύες ἐπειδὴ βοήθησε τοὺς Τρῶες, ἀντίθετα πρὸς τὴν ἐπιθυμία τῆς μητέρας του Ἥρας. Παρόμοια ἀπειλὴ κρέμεται πάνω ἀπ' τὸν Τηλέμαχο σὲ περίπτωση ποὺ ἔδιωχνε την Πηνελόπη ἀπὸ τὸ πατρικὸ σπίτι. 

Ἡ μητέρα του Μελέαγρου ἐπικαλεῖται τις Ἐρινύες κατὰ τοῦ γιοῦ της, ποὺ εἶχε σκοτώσει τ' ἀδέλφια της. 

Οἱ Ἐρινύες, σὰν ἐκδικήτριες τοῦ φριχτότερου ἀπ' ὅλα τὰ ἐγκλήματα, τῆς πατροκτονίας, χρησίμευαν γιὰ θέμα στοὺς Ἕλληνες τραγικούς, ἰδιαίτερα στοὺς μύθους τοῦ Ὀρέστη καὶ τοῦ Οἰδίποδα. 

Οἱ συμφορὲς τοῦ Οἰδίποδα προέρχονται ἀπὸ τὸ ὅ,τι ἄθελα του, εἶχε καταστεῖ ἔνοχος ἀπέναντι στοὺς γονεῖς του. 

Σὲ ἄλλο μῦθο, ἡ Μέγαιρα, μαστίγωσε τόσο πολὺ τὶς γυναῖκες τῆς ἀρχαίας Νύσας, ὥσπου τρελάθηκαν καὶ σκότωσαν τὰ παιδιά τους. 

Ἐπίσης εἶναι γνωστὲς καὶ ὡς Εὐμενίδες, δίνοντάς ἔτσι τὸ ὄνομά τους στὴν τρίτη τραγωδία τῆς τριλογίας Ὀρέστειας τοῦ Αἰσχύλου. 

Οἱ Ἐρινύες πλήττουν τὸν Ὀρέστη 

Στὴ συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τὸν Ὀρέστη, γιὸ τοῦ Ἀγαμέμνονα καὶ τῆς Κλυταιμνήστρας, γιὰ τὸ φόνο τῆς μητέρας του. ἐρχόμενος στὴν Ἀθήνα δικάστηκε ἀπὸ τὸν Ἄρειο Πάγο ὡς φονεὺς ἔχοντας συνήγορό του τὸν θεὸ Ἀπόλλωνα, ἐνῷ ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ προεδρεύει τῶν δικαστῶν. 

Στὴν ἰσοψηφία ποὺ ἀκολούθησε ἡ Ἀθηνᾶ ἔδωσε τὴν ψῆφο της ὑπὲρ τῆς ἀθώωσης τοῦ ἥρωα. 

Τότε ἀναφέρεται πὼς οἱ Ἐρινύες ὀργίστηκαν καὶ κατὰ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ κατὰ τῆς πόλεως καὶ ποὺ γιὰ νὰ τὶς ἐξευμενίσουν οἱ Ἀθηναῖοι ἵδρυσαν "Ἱερὸ Εὐμενίδων" πλησίον τοῦ Ἀρείου Πάγου, τὶς δὲ δίκες περὶ φόνου νὰ τὶς ἐκδικάζει ὁ Βασιλεύς. 

Ἀλλὰ στὴν ἀρχαία Ἀθήνα ὑπῆρχε καὶ ἄλλο ἱερὸ γιὰ τὶς Ἐρινύες ποὺ βρισκόταν στὸ "Ἴππιο Κολωνό", ἐκεῖ ἐρχόμενος ὁ τυφλὸς Οἰδίπους εὗρε τὸν ποθούμενο θάνατο. Ἐπίσης στὸ δῆμο «Φλύα» ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν ἄλλων βωμῶν καὶ ἐκεῖνος πρὸς τιμὴ τῶν "Σεμνῶν θεῶν". 

 

Στὴν Μακεδονία ὑπῆρχαν παρόμοιες θεότητες ποὺ τὶς ὀνόμαζαν Ἀραντίδες. 

Ταυτόχρονα ὅμως οἱ ὑποχθόνιες θεότητες μποροῦν καὶ χάνουν τὸ χαρακτῆρα τῶν ἀμείλικτων καὶ στυγερῶν θεοτήτων. 

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι τηροῦν μὲ εὐλάβεια τοὺς Συμπαντικοὺς Νόμους τότε εἶναι ποὺ οἱ Ἐρινύες μεταμορφώνονται σὲ Εὐμενίδες, εὐεργετικὲς θεότητες, ποὺ θεωροῦνταν προστάτιδες τῶν ξένων καὶ τῶν ζητιάνων. 

Ἐπίσης οἱ Εὐμενίδες ἀπομάκρυναν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἢ μιὰ χώρα, τὴν καταστροφή, τὶς ἀρρώστιες, τὸν κίνδυνο, τὴν ξηρασία, τοὺς βλαβεροὺς ἀνέμους καὶ ἔφερναν τὴν εὐφορία, τὴν ὑγεία καὶ τὴν εὐημερία. 

Ὀρφικὸς ὕμνος Ἐρινύων 

«Ἀκοῦστε, θεὲς πάντιμες, ἐρίβρομοι, εὐάστειρες, Τισιφόνη καὶ Ἀλληκτὼ καὶ δία Μέγαιρα. Νυκτέριες, ποὺ ἔχετε στὰ βάθη τὴν οἰκία σας σὲ ἀερόεν ἄντρο, παρὰ τῆς Στυγὸς τὸ ἱερὸ ὕδωρ. 

Πετᾶτε ἀεὶ λυσσήρεις ἐξ αἰτίας τῶν ἀνόσιων βουλῶν τῶν βροτῶν, ἀγέρωχες, ἐπευάζουσες στὶς ἀνάγκες, θηρόπεπλοι, τιμωροί, ἐρισθνέες, βαρυαλγείς, χθόνιες φοβερὲς κόρες του Αἴδου, αἰολόμορφες, ἀέριες, ἀφανεῖς, γρήγορες ὅπως τὰ νοήματα. 

Γιατί οὔτε τοῦ ἡλίου οἱ ταχίες φλόγες, οὔτε τῆς σελήνης καὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἐργασίμου θρασύτητος, οὔτε ἡ ἀγαθὴ χάρη τοῦ βίου, οὔτε ἡ περικαλὴς ὕβη, χωρὶς τὴν δικῆς σας εὐμένεια δὲν ἐγείρουν εὐφροσύνες στὸν βίο. Ἐσεῖς ἐπιβλέπεται ἀεὶ τὰ ἄπειρα φύλλα ὅλων τῶν θνητῶν, ἔφοροι τοῦ ὄμματος τῆς Δίκης, ἐσεῖς ποὺ εἶστε ἀεὶ δικάσπολες. 

Ἀλλὰ θεὲς Μοῖρες, ὀφιοπλόκαμες, πολύμορφες, δῶστε μας πραόνοη καὶ μαλακόφρονη δόξα τοῦ βίου.» 

Κλῦτε, θεαὶ πάντιμοι, ἐρίβρομοι, εὐάστειραι, Τισιφόνη τε καὶ Ἀλλὴκτὼ καὶ δῖα Μέγαιρα· νύκτέριαι, μὺχίοις ὑπὸ κὲύθεσιν οἰκί᾽ ἔχουσαι ἄντρωι ἐν ἠερόεντι παρὰ Στὺγὸς ἱερὸν ὕδωρ, οὐχ ὁσίαις βουλαῖσι βροτῶν κεκοτημέναι αἰεί, λύσσήρεις, ἀγέρωχοι, ἐπευάζουσαι ἀνάγκαις, θήρόπεπλοι, τιμωροί, ἐρισθενέες, βαρυαλγεῖς, Ἀίδεω χθόνιαι, φοβεραὶ κόραι, αἰολόμορφοι, ἠέριαι, ἀφανεῖς, ὠκυδρόμοι ὥστε νόημα· οὔτε γὰρ ἠελίου ταχιναὶ φλόγες οὔτε σὲλήνης καὶ σὸφίης ἀρετῆς τε καὶ ἐργασίμου θρὰσύτητος † εὔχαρι οὔτε βίου λιπαρᾶς περικαλλέος ἥβης ὑμῶν χὼρὶς ἐγείρει ἐυφροσύνας βὶότοιο· ἀλλ᾽ αἰεὶ θνητῶν πάντων ἐπ᾽ ἀπείρονα φῦλα ὄμμα Δίκης ἐφορᾶτε, δικασπόλοι αἰὲν ἐοῦσαι. ἀλλά, θεαὶ Μοῖραι, ὀφιοπλόκαμοι, πόλύμορφοι, πρὰΰνοον μετάθεσθε βίου μαλακόφρονα δόξαν. 

Δήμητρα καὶ Περσεφόνη, ἕνας μῦθος γιὰ τὴ ζωή καὶ το θάνατο

Δήμητρα καὶ Περσεφόνη, ἕνας μῦθος γιὰ τὴ ζωή καὶ το θάνατο (Ψυχολογική προσέγγιση,





Διάλεξα τους ὁμηρικούς καὶ τους Ὀρφικούς μύθους πρῶτα ἀπὸ ὅλα, γιὰ νὰ σας μιλήσω γιὰ τὴ δημιουργία του κόσμου. Ὁ Ὅμηρος λοιπόν μας λέει, ὅτι οἱ Θεοί καὶ ὅλα τα πλάσματα της γῆς, προῆλθαν ἀπὸ το ρεῦμα του Ὠκεανοῦ ποὺ περιζώνει τον κόσμο, καὶ ὅτι ἡ Τηθύς ἦταν ἡ μητέρα ὅλων τῶν παιδιῶν του.
Οἱ Ὀρφικοί μῦθοι πάλι λένε , πῶς ὁ Ἄνεμος ξελόγιασε τὴ μαυροφτέρουγη Νύχτα, τὴ θεά ποὺ ἀκόμα καὶ ὁ Δίας σεβόταν καὶ αὐτὴ τότε γέννησε ἕνα ἀσημένιο αὐγό μέσα στοὺς κόλπους του σκότους καὶ ὅτι ἀπὸ αὐτὸ το αὐγὸ βγῆκε ὁ Ἔρωτας καὶ ἔβαλε σε κίνηση το Σύμπαν.

Ὁ Ἔρωτας εἶχε διπλό φῦλο, χρυσά φτερά καὶ τέσσερα κεφάλια καὶ ἐκείνη, ἡ Νύχτα, ζοῦσε μαζί του σε ἕνα σπήλαιο προβάλλοντας ἡ ἰδία σὰ τριάδα, δηλαδή σὰν Νύχτα, σὰν Τάξη καὶ σὰν Δικαιοσύνη. Καὶ ὁ Ἔρωτας δημιούργησε τὴ γῆ, τὸν οὐρανό, τον ἥλιο καὶ τὴ σελήνη" (Ρομπερτ Γκρειβς ).
Διάλεξα νὰ μιλήσω γιὰ τὴ Δήμητρα καὶ την Περσεφόνη γιατί πιστεύω ὅτι μέσα σε αὐτὸ το μῦθο ἐμπεριέχονται ὅλα τα παραπάνω. Καὶ ὅπως μας λέει ο Κακριδής, ὁ μῦθος ἔχει μέσα του ἕνα κόσμο ποὺ ἄλλοτε εἶναι ἕν μέρει λογικός καὶ ἄλλοτε εἶναι ἄλογος.

 Ὁ μῦθος , λέει, δὲν ἔγινε γιὰ νὰ εἶναι αἰσθητικά ὡραῖος ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀνταποκρίνεται σε ἄλλες ἔξεις της συνείδησης.

 Ἁπλῶς μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ὡραῖος.
Ὁ μῦθος στὸν ὁποῖο θὰ ἀναφερθῶ εἶναι πολύ ὡραῖος, γιατί μέσα του περιέχει ὅλη τὴ διαδρομή του ἀνθρώπου, δηλαδή τὴ γέννηση καὶ το θάνατο.
Καὶ εἶναι ἀλήθεια πῶς το νῆμα του κόσμου το κρατᾶ ὁ Ἔρωτας καὶ ἕπονται ἡ τάξη καὶ ἡ δικαιοσύνη. Γιατί μέσα στὴ Νύχτα βρίσκεται το μυστικό του ἀνθρώπου, εἶναι αὐτὴ ἡ μαγική λειτουργία του σκοτεινοῦ σημείου ποὺ δίδει τὴ κίνηση στὸ κόσμο,καὶ ὅπως γνωρίζομε μέσα ἀπὸ το σκοτάδι ἐρχόμαστε καὶ στὸ σκοτάδι πηγαίνουμε.
Ἀπὸ το σκοτάδι της Νύχτας, ἀπὸ το Ἔρεβος, βγῆκε το πεπρωμένο, το γῆρας, ὁ θάνατος, ἡ ἐγκράτεια, ὁ ὕπνος, τα ὄνειρα.
Ἡ Δήμητρα, κόρη της Ρέας καὶ του Κρόνου, Γῆ- Δὰ- Μήτηρ, Μητέρα Γῆ ποῦ κρύβει τα σπέρματα. Ἡ λέξη Δὰ ἦταν ἕνα πανάρχαιο ὄνομα γιὰ τὴ Γα- Γαῖα. Ἡ Θεά αὐτὴ λεγόταν Δά- μήτηρ ἡ Δά- μάτερ. Τὴ Δήμητρα την ἔλεγαν Θεσμοφόρο, γιατί ἔθετε τους θεσμούς, Λουσία καὶ Ἐρυνία γιατί λούστηκε στὸ Λάδωνα γιὰ νὰ της περάσει ἡ ὀργὴ γιὰ τον Ποσειδῶνα ποὺ τὴ βίασε. 

Την ἔλεγαν ἀκόμα Ὄμπνια ποὺ σημαίνει τροφή καὶ εὐδαιμονία.
Ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης μας πληροφορεῖ ὅτι εἶναι ἡ μόνη ποὺ μάζευε το ἄγριο σιτάρι ἀπὸ τὴ γῆ ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν το γνώριζαν καὶ τους ἔδωσε τους νόμους γιὰ νὰ μποροῦν νὰ εἶναι δίκαιοι.
Ἡ Δήμητρα εἶναι ἡ ὀργωμένη γῆ, ἡ γόνιμη. Δὲ θεωρήθηκε κατάλληλη γιὰ σύζυγος, ὅπως ἡ Ἤρα καὶ δὲν εἶναι ἰσότιμη με το πνεῦμα. 

Εἶναι ἡ ἀθάνατη πηγή της ζωῆς, εἶναι μία θεά εἰρηνική με καλοσύνη καὶ φροντίδα. Εἶναι ὅμως καὶ μία θεά ποὺ ἂν δὲν ἔχει τον ἔλεγχο ὀργίζεται τόσο πολύ ποὺ οἱ Θεοί τὴ φοβοῦνται.
Ἡ Δήμητρα, ἀπὸ τον ἀδελφὸ της Δία γέννησε την Κόρη ποὺ ὅταν την ἔκλεψε ὁ Ἄδης ἀπέκτησε ὄνομα καὶ ὀνομάστηκε Περσεφόνη γιατί μόνο τότε ἔγινε γυναῖκα. 
Περσεφόνη σημαίνει αὐτὴ ποῦ φέρει το Φόνο, αὐτή ποὺ φέρνει την καταστροφή. 

Περσεφάττα εἶναι ἀπὸ το Πτέρσις καὶ ἐφάπτω δηλαδή αὐτὴ ποὺ ρίχνει τὴ καταστροφή. 

Καὶ πράγματι ἡ ἀπαγωγὴ της ἔφερε την καταστροφή στὴ γῆ, γιατί ὁ πόνος της μάνας της τὴ ξέρανε.
Ὁ Ὁμηρικός ὕμνος στὴ Δήμητρα λέει:
" Τή Δήμητρα την ὀμορφόμαλλη σεμνή θεά νὰ ψάλλω ἀρχίζω, καὶ τὴ λιγνοστράγαλη μαζί της θυγατέρα, ποὺ ὁ βροντερόφωνος Δίας ἄφηκε τον Ἄδη νὰ ἁρπάξει, την ὥρα ποὺ ἔπαιζε με τις πλουσιόστηθες κόρες του Ὠκεανοῦ μαζεύοντας λουλούδια σε λιβάδι ρόδα, κρόκους, μενεξέδες, κρίνους, ὑάκινθους κι ἕνα νάρκισσο ποὺ ἡ Γῆ γιὰ νὰ πλανέψει τὴ ροδόχρωμη παρθένα καὶ νὰ εὐχαριστήσει τον ἀχόρταγο Ἄδη ἔφτιαξε, με τὴ θέληση του Δία τόσο ἐξαίσιο ποὺ δύσκολα θὰ ἀντιστεκόταν θνητός ἡ ἀθάνατος στὴν ὀμορφιά του. Καὶ ἀπὸ τὴ ρίζα του ξεφύτρωσαν ἑκατὸ λουλούδια κι ἀπὸ τὴ γλυκιά εὐωδιά του ὁλόκληρος ὁ πλατύς οὐρανός πού μας σκεπάζει καὶ ὁλόκληρη ἡ γῆ ἀναγάλλιασαν ὅπως καὶ ἡ ἁλμυρὴ ἄβυσσο της θάλασσας."
Σε αὐτὸ το πανέμορφο λουλούδι δὲν ἀντιστάθηκε ἡ κόρη καὶ ἔτσι ἔγινε ἡ βασίλισσα του Κάτω Κόσμου. Κανείς δὲν ἔλεγε στὴ μητέρα Δήμητρα πού πῆγε ἡ κόρη της. Μονάχα ἡ Ἐκάτη την παρηγόρησε κι ἔψαχνε μαζί της νὰ τὴ βρεῖ.
Ὀργίστηκε η Δήμητρα καὶ ἡ γῆ ξεράθηκε. 

Γιατί αὐτὸς ὁ ἀποχωρισμός εἶναι ἴδιος με το θάνατο. Καὶ αὐτὸς ὁ ἀποχωρισμός εἶναι πού θὰ κάνει την Κόρη, Περσεφόνη. 

Τότε θὰ γίνει ὁ ἀπέραντος θρῆνος, καὶ θὰ βυθίσει στὴν κατάθλιψη τὴ μάνα καὶ στὸ θρῆνο την κόρη. Πόσο δύσκολος εἶναι ὁ ἀποχωρισμός ἀπὸ το ἀντικείμενο!               Μέχρι τότε ἡ παρθενικότητα της Κόρης δὲν εἶχε θρῆνο. Ἡ ἀθωότητα δὲ σκέφτεται το θάνατο. Με αὐτὴ τὴ βίαιη ἁρπαγή διαλύεται ἡ σχέση μάνας-κόρης καὶ θὰ μπορούσαμε πράγματι νὰ σκεφτοῦμε πῶς ἡ ἀλλαγή ἀντικειμένου εἶναι μία βίαιη πράξη.
Καὶ πῆρε ὁ Ἄδης την Κόρη μαζί του μέσα στὰ Τάρταρα, ὁ Ἄδης ὁ γιὸς των Τιτάνων, του Κρόνου καὶ της Ρέας.

 Ὁ Ἄδης, Ἄιδης ἡ Ἀιδωνεύς, "σπίτι του Ἄιδου" λεγόταν ὁ κάτω κόσμος πού ἀργότερα ὀνομάστηκε Ἄδης. 

Αἷς ἈΙδης θὰ πεῖ πολύ πιθανόν ἀόρατος, σε ἀντίθεση με τον ἥλιο πού εἶναι ὁρατὸς. Καὶ Ἀίδιος ποὺ σημαίνει αἰώνιος. (Karl Kerenyi Ἡ Μυθολογία τῶν Ἑλλήνων σελ 218). 

Εἶχε βγεῖ ἀπὸ την κοιλιά της μητέρας του, βρέθηκε στὸ στομάχι του πατέρα του, μαζί με τα ἀδέλφια του, καὶ μετά συμφώνησαν καὶ πῆρε το βασίλειο του Κάτω Κόσμου. Στό Ἔρεβος.
Ἐκεῖ στὸ Ἔρεβος ἔγινε το παλάτι του Ἄδη καὶ της Περσεφόνης. Εἶναι ἡ Ὑποχθόνια περιοχή ποὺ στὴ μυθική γλῶσσα εἶναι το σύμβολο του ὑποσυνείδητου καὶ ὁ ἄρχοντας του εἶναι ὁ Πλούτωνας.
Ἐκεῖ οἱ σκιές ψυχές των νεκρῶν ἔφταναν εἴτε συνοδευμένες ἀπὸ τον Ἑρμῆ ἡ μόνες τους. 

Ἔφταναν στὴ πεδιάδα με τους ἀσφοδέλους ποὺ ἦταν πάντα σκεπασμένη με πάχνη μουντή. Ποτάμια τὴ διαπερνοῦσαν. 

Ὁ Ἀχέροντας το ποτάμι χωρίς χαρά, η πηγή της Λήθης ποὺ ἦταν δίπλα στὸ λευκό κυπαρίσσι καὶ, ἐάν ἔπινες ἀπὸ το νερό της, ξέχναγες την ἱστορία καὶ τὴ ζωή σου.
Στήν Ἑλληνική μυθολογία ὑπάρχει ἐπίσης μία θεότητα ποὺ ἔχει το ὄνομα μιᾶς ψυχολογικῆς λειτουργίας.

 Εἶναι ἡ Μνημοσύνη καὶ αὐτὴ στὸ βασίλειο του Ἄδη, μία πηγή ποὺ τὴ σκίαζε μιά ἄσπρη λεύκα, ἀπὸ ὁπού ἔπιναν οἱ μυημένες ψυχές, σύμφωνα με τα λίγα ποὺ γνωρίζουμε γιὰ τα Ἐλευσίνας μυστήρια.

 Ἡ Μνημοσύνη, ἦταν ἡ μητέρα τῶν Μουσῶν. 

Εἶναι ἡ θεότητα πού προστατεύει την ποιητική λειτουργία τῶν ποιητῶν. 

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ὁ ποιητής εἶναι ὁ ἀντιπρόσωπος της παιδικῆς μας ἡλικίας, ἀπὸ την ὁποία θὰ βροῦμε τὴ λύση των συγκρούσεών μας. 

Ἡ Μνημοσύνη γνωρίζει, ὅπως μας λέει ὁ Ἡσίοδος, καὶ τραγουδᾶ τα περασμένα, τα τωρινά, καὶ τα μελλούμενα. 

Εἶναι ἡ ποιητική λειτουργία πού τόσο μοιάζει με την Ψυχαναλυτική. Ὁ ποιητής εἶναι κυρίως το παρελθόν ποὺ εἶναι ἡ ἀφετηρία του κόσμου.

Ὁ μῦθος της Περσεφόνης, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι μία συμβολική ἀναπαράσταση της περιπέτειας της ἐσωτερικῆς ζωῆς ποὺ, γιὰ νὰ γνωρίσει, θὰ βυθιστεῖ στὸ πένθος, γιὰ νὰ μπορέσει κατόπιν νὰ ἀνθοφορήσει. 

Καθρεφτίζει τὴ δύναμη της ἀλλαγῆς. Γιατί οἱ ἄνθρωποι δὲ θὰ μπορέσουν νὰ βιώσουν τις ἀλλαγὲς τῶν ἐποχῶν ἄν δὲν πενθήσουν. Μόνο ἔτσι θὰ ἀποκτήσουν παρελθόν. 

Καὶ το παρελθόν εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος του κόσμου.
Εἶναι ἀκόμη, ὁ μόνος μῦθος πού κανένας ἱστορικός δὲν μπόρεσε νὰ ἐξοστρακίσει, ὅπως ἔχει γίνει με ἄλλους μύθους καὶ αὐτὸ γιατί ὁ συμβολισμός του ὑπονοεῖ τὴ γέννηση της ζωῆς. 

Εἶναι το στάρι ποὺ θὰ πεθάνει, θὰ μπεῖ στῆ γῆ γιὰ νὰ ἀναγεννηθεῖ. Εἶναι ἡ ἐννιά του πεπρωμένου. 

Γιατί, ὅπως μας λέει καὶ ὁ Caston Bachelart, χαρακτηριστικό του ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἡ φύση του, εἶναι ἡ ἱστορία του ποὺ θέλει νὰ τὴ ζήσει, νὰ τὴ δραματοποιήσει, γιὰ νὰ την κάνει πεπρωμένο.!
Κανείς ὅμως ἀπὸ τους μελετητές δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει το γιατί ἡ Περσεφόνη πρέπει νὰ ἐγκαταλείψει τον ἄντρα της ὅσο χθόνιος καὶ ἄν εἶναι καὶ νὰ βρεθεῖ πάλι στὴν ἀγκαλιὰ της μητέρας της. Λέγεται λοιπόν ἀπὸ τον Walter Burkert ὅτι εἶναι κάτι ποῦ μόνο στὸν Ἑλληνικό μῦθο βρίσκουμε.
Ἥ Περσεφόνη φεύγοντας ἀπὸ την ἀγκαλιὰ της μητέρας της θὰ γνωρίσει τον ἔρωτα του Ἄδη καὶ θὰ τον ἀγαπήσει, γιατί θὰ φάει τα σπόρια ἀπὸ το ρόδι πού θὰ της δώσει γιὰ νὰ εἶναι πιὰ μετά ἀπὸ αὐτὸ γιὰ πάντα δική του.
Το ρόδι εἶναι τροφή γιὰ τους νεκρούς. 

Ἡ ροδιά, ἡ ἀνεμώνα εἶχαν φυτρώσει ἀπὸ το αἷμα του Ἄδωνι. 

Ὁ Ἄδης ἔδωσε στὴν Περσεφόνη, πρὶν φύγει γιὰ νὰ συναντήσει τὴ μητέρα της, ἑπτὰ σπόρους ἀπὸ το ρόδι καὶ λέγεται ὅτι αὐτοὶ οἱ σπόροι ἀντιπροσώπευαν τις ἑπτὰ φάσεις της σελήνης, φάσεις ποὺ οἱ γεωργοί περιμένουν γιὰ νὰ ἐμφανιστοῦν τα πρῶτα βλαστάρια τῶν καρπῶν.
Γύρισε λοιπόν ξανά στὴν ἀγκαλιὰ της μητέρας της καὶ ἀμέσως βλάστησαν οἱ κρυμμένοι μέσα στὴ γῆ σπόροι. Tὸ πένθος εἶχε περάσει.
Οἱ μῦθοι ἐκφράζονται μόνο με συμβολική γλῶσσα, ἐξ αἰτίας ὅμως της ὀδύνης καὶ της ὀργῆς ποὺ μποροῦν νὰ προκαλέσουν μποροῦν νὰ ἐξιδανικευτοῦν.
Ἡ ἐξιδανίκευση της ἀγάπης ποὺ ἡ Δήμητρα ἔτρεφε γιὰ την κόρη της δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴ διχοτομημένη πλευρά του ἐαυτού της. Ἔβλεπε στὸ πρόσωπό της κόρης της ἕνα κομμάτι του ἐαυτού της, ποὺ ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει, γιατί αὐτὴ ἡ σχάση ποὺ δημιουργοῦνταν ἦταν ἡ ἀπαγόρευση του ἔρωτα ποὺ θεωροῦσε πῶς θὰ ἦταν ἡ βασική αἰτία γιὰ νὰ χάσει τὴ κόρη της.

 Ἔγινε ἔτσι δέσμια αὐτοῦ του ἀρχαϊκοῦ καὶ ἀνελέητου ὑπερεγώ της. Πιθανόν αὐτὸ πού την τρόμαζε νὰ ἦταν το κομμάτι του σκότους, πού αὐτὴ δὲν ἄντεχε, το κομμάτι της νύχτας ποὺ ἐμπεριέχει τον Ἔρωτα καὶ τα βάσανα ποὺ ἔχει ὁ ναρκισσισμός.
Ο Paul Diel λέει, ὅτι ὁ μῦθος της Δήμητρας συμβολίζει ἕνα ἀκόμα στοιχεῖο:
τους πολλαπλούς μύθους του ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ἐκτεθειμένοι στὸ διεστραμμένο πειρασμό. 

Ἡ Περσεφόνη, ἐγκλωβισμένη μέσα σε αὐτὴ τὴ σχάση, ἀναγκάστηκε νὰ ἀνεβοκατεβαίνει ἀνάμεσα στὴ ἐπιθυμία καὶ στὸν ἀτελῆ ἀποχωρισμό ἀπὸ την ἀρχαϊκή δύναμη της μητέρας της.
Ἡ Περσεφόνη ἀκόμα, δὲν εἶναι σύμβολο ἀνεξαρτησίας, ὅπως ἦταν π.χ ἡ Ἀφροδίτη καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἐκφραστεῖ χωρίς τὴ μεσολάβηση της μητέρας της καὶ του συζύγου της. Γι’ αὐτὸ το λόγο πιθανόν ἀντέγραφε τὴ μητέρα της με το νὰ ἐλέγχει τον Κάτω Κόσμο, τιμωροῦσε δὲ ἀνελέητα τις ἑκάστοτε ἐρωμένες του Ἄδη. Δὲν εἶναι τόσο ἀθώα ὅπως πιθανόν νὰ θέλαμε.