Η Πόλη της Καρδιάς μας: Χρονικό της Άλωσης | Η Τελευταία Μέρα της Κωνσταντινούπολης

 Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ: ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ

Ἕνα ἐπικὸν χρονικὸν τῆς ἑσχάτης ἡμέρας τῆς Βασιλευούσης. Μαρτυρίες, ψαλμοί, καὶ ἀφήγησις  ἐκείνου τοῦ πένθους ποὺ ἀκόμη σιγᾷ ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.



Ὁ Μωάμεθ ὁ Β', ἡγεμὼν τῶν Ὀθωμανῶν,
ἀνελθὼν ἐπὶ θρόνον, ἐπὶ τὴν Πόλιν ὡς λέων ἐξώρμησε.
Ἐκ δυτικῶν πυλών μέχρι τοῦ Κεράτιου,
πυρφόρα ὅπλα καὶ σιδηροτέκτονες μηχαναί περιεζώκασαν τὴν Πόλιν.

Στὶς 6 Ἀπριλίου ὁ Σουλτᾶνος ζητᾶ ἀπὸ τὴν Πόλη νὰ παραδοθεῖ H ἀπάντηση τοῦ Κωνσταντίνου εἶναι ἀρνητική. 

Στὶς 12 Ἀπριλίου ἡ πολιορκία ἀρχίζει. Οἱ 14 πυροβολαρχίες βάλλουν κατὰ τῶν τειχῶν. Οἱ Βυζαντινοὶ συνειδητοποιοῦν ὅτι δὲν μποροῦν νὰ χρησιμοποιήσουν τὰ δικά τους κανόνια γιὰ νὰ ἀμυνθοῦν γιατί οἱ δόνησεις προκαλοῦσαν ρωγμὲς στὰ τείχη. Ὅλη τὴν ἡμέρα τὰ Ὀθωμανικὰ κανόνια χτυποῦν καὶ ὅλη τὴ νύχτα οἱ ἀμυνόμενοι ἐπισκευάζουν τὶς ζημιὲς μὲ ξύλα καὶ δεμάτια ἀπὸ μαλλί. 

18 Ἀπριλίου γίνεται ἡ πρώτη γενικὴ ἐπίθεση. Ὁ ἄτακτος στρατὸς τοῦ σουλτάνου ἐπιχειρεῖ νὰ ἀνέβει στὰ τείχη μὰ οἱ Βυζαντινοί, κάτω ἀπὸ τὶς ἐντολές του Ἰουστινιάνη τὸν ἀποτρέπουν. Ἡ πόλη ἀντέχει. Ὁ ναύαρχος Μπαρτόγλου ἐπιχειρεῖ νὰ σπάσει τὴν ἁλυσίδα στὸν Κεράτιο γιὰ νὰ προσεγγίσει τὰ θαλάσσια τείχη μὰ δὲν τὸ μπορεῖ. Ἡ πόλη ἀντέχει. 

Στὶς 20 Ἀπριλίου ἕνα ἀναπάντεχο γεγονὸς τονώνει τὸ ἠθικὸ τῶν πολιορκημένων: Ἀπὸ μακριὰ διακρίνονται τρεῖς γενοβέζικες γαλέρες φορτωμένες μὲ ὅπλα καὶ προμήθειες καὶ τὸ μεγάλο βυζαντινὸ μεταγωγικό του Φλαντανελᾶ, ποὺ εἶχε σταλεῖ στὴ Σικελία γιὰ νὰ ἀγοράσει σιτάρι. Γιὰ νὰ φτάσουν πρέπει νὰ περάσουν μέσα ἀπὸ τὸν πανίσχυρο ὀθωμανικὸ στόλο του Μπαρτόγλου, ποὺ προσπαθεῖ νὰ τὰ ἀποτρέψει. Ἡ ναυμαχία ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι ἐντυπωσιακή, καθὼς τὰ τέσσερα βυζαντινὰ πλοῖα ἑλίσσονται ἀνάμεσα στὰ ὀθωμανικὰ καὶ τελικὰ κατορθώνουν νὰ περάσουν πίσω ἀπὸ τὴν ἁλυσίδα του Κεράτιου. Ὁ Σουλτᾶνος, ποὺ παρακολουθεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὴ ναυμαχία, ἐξοργισμένος ὁρμᾶ ἔφιππος στὴν θάλασσα καὶ τιμωρεῖ παραδειγματικὰ τὸ ναύαρχό του. Οἱ πολιορκημένοι ἀρχίζουν νὰ ἐλπίζουν στὴ σωτηρία. 

Οὐχ ἁπλῆ τις πόλις ἦν, ἀλλ’ ἡ νέα Ῥώμη,
ἡ καρδία τοῦ Ῥωμαϊκοῦ κράτους,
ἣν ἐστερέωσε Κωνσταντῖνος, βασιλεὺς μέγας.
Ἔθνη πολλά, ἀνατολὴ τε καὶ δύσις,
πλοῦτος, λόγος, σοφία, καὶ τέχνη ἐκεῖ συνεκενώθησαν.

Τὴν Κυριακὴ 22 Ἀπριλίου Ἡ πόλη ξυπνᾶ καὶ ἀντικρίζει ἕνα συγκλονιστικὸ θέαμα. Ἀπὸ τὸ βουνὸ ποὺ πέφτει στὸν Κεράτιο, κατεβαίνουν Καράβια! Ὁ εὐφυὴς νεαρὸς σουλτᾶνος εἶχε διατάξει τοὺς ἄνδρες του νὰ μεταφέρουν 72 καράβια ἀπὸ τὴ θάλασσα στὴ στεριὰ καὶ νὰ τὰ κυλήσουν πάνω σὲ ξύλινους διαδρόμους, γιὰ νὰ παρακάμψουν τὴν ἁλυσίδα. Οἱ πολιορκημένοι ἔντρομοι παρακολουθοῦν τοὺς Ὀθωμανοὺς ναῦτες νὰ προσποιοῦνται πὼς κωπηλατοῦν, ἐνῷ χιλιάδες ἐργάτες σύρουν τὰ καράβια ἀπὸ τὸ βουνὸ καὶ τὰ ἀφήνουν νὰ πέσουν στὴ θάλασσα, μιὰ ἀνάσα ἀπὸ τὸ Βυζαντινὸ τεῖχος. Στὸ παλάτι των Βλαχερνῶν ὁ Κωνσταντῖνος ἀρχίζει νὰ ὀργανώνει σχέδιο ἐμπρησμοῦ τῶν πλοίων. Τὸ ἐγχείρημα ἀναλαμβάνει ὁ Ἑνετὸς Τζιάκομο Κόκο καὶ οἱ σύντροφοί του. 

 28 Ἀπριλίου : Τὸ σχέδιο τῶν Ἑλλήνων νὰ κάψουν τὰ καράβια ἀποτυγχάνει γιατί οἱ Ὀθωμανοὶ τὸ ἔχουν πληροφορηθεῖ ἀπὸ τοὺς Γενοβέζους τῆς Πόλης. Ἡ Κωνσταντινούπολη δὲν ἔχει μόνο ἐχθρούς. Ἔχει καὶ προδότες. Ὁ Κόκο καὶ οἱ ἄνδρες του πέφτουν στὰ χέρια τῶν Ὀθωμανῶν καὶ θανατώνονται μὲ φρικτὸ τρόπο μπροστὰ στὰ μάτια τῶν πολιορκημένων. Σὲ ἀπάντηση ὁ Κωνσταντῖνος στὴν προσπάθεια τοῦ νὰ κρατήσει ζωντανὸ τὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ, θανατώνει δημόσια Ὀθωμανοὺς αἰχμαλώτους. 

1η Μαΐου 1453: Τὸ κλίμα εἶναι βαρύ, κάτω ἀπὸ τὸν ἄκαιρα συννεφιασμένο οὐρανὸ καὶ μὲ τὸ Βόσπορο χαμένο μέσα σὲ μιὰ ἀδικαιολόγητη γιὰ τὴν ἐποχὴ ὁμίχλη. Οἱ ἀνθενωτικοὶ τριγυρνοῦν στὰ σοκάκια τῆς πόλης καὶ ἑρμηνεύουν τὴ μαγιάτικη βροχὴ ὡς κατάρα τοῦ Θεοῦ, φανατίζοντας τὴν ἤδη βεβαρημένη ἀτμόσφαιρα. Ὁ Κωνσταντῖνος μάταια ἀγωνίζεται νὰ πείσει τοὺς ἀνεγκέφαλους Ἕλληνες ὅτι τὸ δεμάτι δὲν σπάει ἂν εἶναι ἑνωμένο, ὅτι τοῦτες εἶναι ὧρες ποὺ ἀπαιτοῦν ἠρεμία καὶ ἑνότητα. 

7 Μαΐου: Οἱ Ὀθωμανοὶ ἐξαπολύουν δεύτερη γενικὴ ἐπίθεση στὴν κοιλάδα τοῦ Λύκου. Ἡ πόλη ἀντέχει. 

12 Μαΐου: Νέα ἐπίθεση στὶς πύλες της Ἀνδριανούπολης καὶ Καλιγαρίας. Ἡ πόλη ἀντέχει. Ὁ Σουλτᾶνος διατάσσει τοὺς Σέρβους μηχανικοὺς νὰ σκάψουν λαγούμια. Ἐὰν δὲν μπορεῖ νὰ πάρει τὴν Πόλη κανονικά, εἶναι ἀποφασισμένος νὰ τὴν πάρει ὑπόγεια. Ὁ Ἰουστινιάνης τὸ ἔχει προβλέψει καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Σκοτσέζου μηχανικοῦ Γιόχαν Γκρὰντ οἱ στρατιῶτες του μέσα ἀπὸ τοὺς ὑπονόμους καῖνε ζωντανούς τους ἐπιτιθέμενους. Ἡ πόλη ἀντέχει. 

Ὁ Μωάμεθ ἀγωνιᾶ. Καλεῖ ἔκτακτο συμβούλιο καὶ ἀκούει τὸ βεζίρη Χαλὶλ Τσανταρλὶ νὰ προτείνει λύση τῆς πολιορκίας. Στὸ παλάτι των Βλαχερνῶν ὁ Κωνσταντῖνος περιμένει τοὺς ἀπεσταλμένους του νὰ ἐπιστρέψουν μὲ τὴν ἐλπιδοφόρα εἴδηση ὅτι ἔρχεται βοήθεια ἀπὸ τὴ Δύση. Περιμένει καὶ ἐλπίζει: Οἱ χριστιανοὶ δὲ θὰ ἄφηναν μιὰ χριστιανικὴ πόλη νὰ πέσει στὰ χέρια τῶν ἀπίστων. Ἢ μήπως θὰ τὴν ἄφηναν; 

Στὶς 23 Μαΐου ὁ Μωάμεθ δίνει στὸν Κωνσταντῖνο τὴν τελευταία εὐκαιρία: Ἐὰν μοῦ παραδώσεις τὴν Πόλη θὰ πᾶς ὅπου θέλεις μὲ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὰ ὑπάρχοντά σου, καὶ ὁ λαὸς δὲ θὰ πάθει τίποτε ... 

Ὁ Αὐτοκράτορας, μπροστὰ στὸ δέλεαρ τῆς σωτηρίας, δίνει μιὰ ἀπάντηση ποὺ θὰ ὑποστηρίξει ὡς τὸ τέλος καὶ τῆς ὁποίας οἱ πέντε τελευταῖες λέξεις συνοδεύουν ὡς σήμερα τὸ Στρατὸ τῶν Ἑλλήνων: 

«Τὸ νὰ σοῦ παραδώσω τὴν πόλη δὲν εἶναι στὸ χέρι μου οὔτε στὸ χέρι κανενὸς ἄλλου ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦν σ’ αὐτή. Γι’ αὐτὸ μὲ κοινὴ ἀπόφαση, καὶ μὲ τὴ θέλησή μας θὰ πεθάνουμε καὶ δὲ θὰ λογαριάσουμε τὴ ζωή μας... οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν» 

Οἱ ἡρωικοὶ ἀπεσταλμένοι ναυτικοὶ περνῶντας μέσα ἀπὸ τὸν Ὀθωμανικὸ στόλο, φτάνουν στὴν Πόλη μὲ ἄσχημα μαντᾶτα: Στὸν ὁρίζοντα δὲν φαίνεται Δυτικὸ πανί. 

Οἱ σύμβουλοι προτρέπουν τὸν Βασιλέα νὰ φύγει. 

Ὁ Ἰουστινιάνης μὲ τὴν ἀγωνία τοῦ φίλου τὸν παρακαλεῖ νὰ μπεῖ σ’ ἕνα δικό του καράβι. 

 Ὁ Κωνσταντῖνος ὅμως δὲν εἶναι ἕνας συνηθισμένος πολιτικὸς ἄνδρας: «Ἐὰν ἔφευγα τί θὰ ἔλεγε γιὰ μένα ἡ οἰκουμένη; Σᾶς ἱκετεύω μὴν μὲ παρακαλᾶτε νὰ φύγω. Ἐπιθυμῶ νὰ πεθάνω ἐδῶ μαζὶ σᾶς» ἀπαντᾶ. Ἀπὸ τὰ παράθυρα τοῦ παλατιοῦ φτάνουν οἱ κραυγὲς τῶν Ὀθωμανῶν. Ὁ Μωάμεθ τοὺς τάζει λεηλασία καὶ γλέντι τριῶν ἡμερῶν ἐὰν τοῦ φέρουν την Βασιλεύουσα κι ἐκεῖνοι ὑποδέχονται τὴν ὑπόσχεση μὲ ζητωκραυγές, χοροὺς καὶ τυμπανοκρουσίες. Ὁ Αὐτοκράτορας δὲν ἀντέχει ἄλλο: ξεσπᾶ σὲ κλάματα γιὰ τὴν πόλη ποὺ χάνεται, προδομένη ἀπὸ φίλους καὶ προπάντων διχασμένη. 

25 Μαΐου: Ὅλοι γνωρίζουν ὅτι σὲ 4 μέρες οἱ Ὀθωμανοὶ θὰ χτυπήσουν. Ἡ πόλη δὲν ἔχει ψωμὶ Τὸ συμβούλιο θέτει καὶ πάλι τὸ ζήτημα ποὺ πληγώνει τὸν Κωνσταντῖνο: Ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ σώσουμε τὴν Πόλη, ἂς σώσουμε τουλάχιστο τὸν Αὐτοκράτορα! Ὁ Παλαιολόγος ἀντιδρᾶ μὲ ὀργὴ καὶ ἐξουθενωμένος ἀπὸ τὴ νηστεία, τὴν κόπωση καὶ τὴν ἀγωνία χάνει τὶς αἰσθήσεις του. Δὲ δέχεται ὅμως νὰ φύγει. 

Καὶ τῇ ἑβδόμῃ καὶ ἑβδομηκοστῇ ἡμέρᾳ τῆς πολιορκίας,
ἐξήλασαν οἱ βάρβαροι,
καὶ τὸ τείχος ἐρράγη.
Οἱ στρατιῶται τῆς Πόλεως ἔπεσον ὡς φύλλα φθινοπωρινά.
Ὁ Βασιλεὺς, Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος,
ἐν μέσῳ τῆς μάχης ἐξαφανίζεται, λέγοντες:
"Οὐκ ἔστι τῷ βασιλεῖ ἐκ τοῦ πεδίου φεύγειν".

28 Μαΐου 1453: Τὸ πρωὶ οἱ καμπάνες καλοῦν τοὺς Ἕλληνες στὶς λιτανεῖες. Στὸ παλάτι των Βλαχερνῶν οἱ ἀξιωματοῦχοι συγκεντρώνονται γιὰ τελευταία φορά. Ὁ Κωνσταντῖνος ἀπευθυνόμενος στοὺς Ἕλληνες τοὺς ὑπενθυμίζει τὸ καθῆκον τῆς φυλῆς.

   Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ πεθάνει γιὰ τέσσερις μεγάλες ἀξίες:

 Τὴν πατρίδα, τὴν πίστη, τὸν ἡγεμόνα καὶ τὴν οἰκογένεια. Εἶναι ἡ ὥρα γιὰ τὸν Λαὸ τῆς Κωνσταντινούπολης νὰ πεθάνει γιὰ ὅλα αὐτά. Εὐχαριστεῖ τοὺς Λατίνους γιὰ τὴ συμπαράσταση καὶ ἔπειτα, ὅπως πράττουν μόνο οἱ σπουδαῖοι ζητᾶ συγγνώμη ἀπὸ ὅλους καὶ τοὺς ζητᾶ νὰ πράξουν τὸ ἴδιο. Σὲ τέτοιο αἴτημα ἑνὸς τέτοιου ἄρχοντα ποιός θὰ τολμοῦσε νὰ ἀρνηθεῖ; 

    Μπροστὰ στὸν Κωνσταντῖνο, Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι γίνονται μιὰ ἀγκαλιά. Ἐπί τέλους ἡ ὁμόνοια λίγες ὧρες πρὶν τὸ τέλος. Στὴν Ἁγία Σοφιὰ οἱ κληρικοὶ ντυμένοι μὲ τὰ ἐπίσημα ἄμφια τελοῦν τὴν τελευταία Θεία Λειτουργία γιὰ νὰ λάβει ὁ λαὸς τὴν ὕστατη κοινωνία. 

Οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς Πόλης μεταλαμβάνουν καὶ τρέχουν ξανὰ στὶς ἐπάλξεις, μαζί τους καὶ ὁ Αὐτοκράτορας. 

Εὐχαριστεῖ τοὺς ἄνδρες του καὶ μὲ τὸ ἄλογο καλπάζει ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο τῶν τειχῶν ὡς τὸ ἄλλο γιὰ νὰ δώσει κουράγιο στοὺς ἀγωνιστές, ἴσως καὶ γιὰ νὰ ἀποχαιρετήσει το φῶς τοῦ ἥλιου ἀπὸ τὴν Πόλη του... 

Καὶ ὁ ἥλιος δύει. Θὰ εἶναι ἡ τελευταία δύση ποὺ θὰ ἀντικρίσει ἡ χριστιανικὴ Κωνσταντινούπολη. .

ΤΤὰ Μεσάνυχτα τῆς 29ης Μαΐου 1453 οἱ κραυγές των ἐπιτιθέμενων σχίζουν τὸν ἀέρα καὶ ἡ

 Κωνσταντινούπολη καλεῖ μὲ τὶς καμπάνες τὸ λαό της στὰ τείχη. 

Ἡ ἐπίθεση ξεκινᾶ κατὰ κύματα: Πρῶτα στέλνονται οἱ ἄτακτοι. 

Γιὰ δύο ὧρες τὰ τείχη πολιορκοῦνται μὰ ἡ ἄμυνα κάνει καλὴ δουλειά. 

Ἡ Πόλη δὲν γονατίζει. Ἀπὸ θαλάσσης τὰ πράγματα δὲν εἶναι τόσο δύσκολα γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ἂν καὶ ὅλοι καταλαβαίνουν ὅτι ὁ στόλος τοῦ ἐχθροῦ θέλει μόνο νὰ ἀπασχολήσει ἄνδρες καὶ ὄχι νὰ τοὺς νικήσει. Ἡ μεγάλη μάχη δίνεται στὴν κοιλάδα τοῦ Λύκου.

 Ὁ Μωάμεθ ρίχνει τὸ ἀσκέρι τοῦ Ἰσχὰκ Πασᾶ, ἀλλὰ ἡ πυκνή τους διάταξη ἐπιτρέπει στοὺς Ἕλληνες νὰ ρίχνουν στὸ ψαχνό. Ἡ Πόλη δὲν γονατίζει. Τὰ κανόνια τραντάζουν τὰ τείχη. 

Λίγο πρὶν τὸ ξημέρωμα ἡ μπομπάρδα γκρεμίζει ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ τεῖχος τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ καὶ οἱ πρῶτοι 300 ὀσμανλῆδες ὁρμοῦν μὰ ἀποδεκατίζονται ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο καὶ τοὺς ἄνδρες του. Ἡ Πόλη δὲ γονατίζει. 

Μὲ τὸ πρῶτο φῶς τῆς ἡμέρας ὁ Μωάμεθ στέλνει τοὺς γενίτσαρους, ἀλλὰ οἱ ἀμυνόμενοι, ἄριστα ἐκπαιδευμένοι ἀπὸ τὸν Ἰουστινιάνη, ἄριστα ἐμψυχωμένοι ἀπὸ τὸν Παλαιολόγο δὲν ἐγκαταλείπουν. Ἡ Πόλη δὲν γονάτισε ἀκόμα.

 Ὁ Ἰουστινιάνης ὅμως πληγώνεται τὴν πιὸ κρίσιμη στιγμὴ καὶ οἱ ἄνδρες του τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ πεδίο τῆς μάχης. 

Ὁ Κωνσταντῖνος σπεύδει στὸ πλευρό του καὶ πάνω στὴν ἀγωνία του τὸν ἱκετεύει νὰ παραμείνει: «Κάνε ὑπομονὴ ἀδερφέ. Σὲ ἔχουμε ἀνάγκη».

 Ἐκεῖνος ὅμως δὲν ἀντέχει ἄλλο. Οἱ ἄνδρες του τὸν βάζουν σ’ ἕνα καράβι μὲ προορισμὸ τὴ Χίο. Πεθαίνει ἐν πλῷ. 

Ὁ Κωνσταντῖνος ἐπιστρέφει στὰ τείχη, καὶ ρίχνεται στὴ μάχη ἀλλὰ τὴν ἀναταραχὴ ποὺ προκάλεσε ἡ ἀπώλεια τοῦ Ἰουστινιάνη ἀντιλαμβάνεται ὁ Μωάμεθ. 

Τὰ κανόνια χτυποῦν καὶ τελικὰ τὸ ἐξωτερικὸ τεῖχος ὑποχωρεῖ. 

Ὅλο τὸ δρᾶμα παίζεται τώρα σὲ δύο σημεῖα: στὴν πύλη τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ ὅπου ὁ Κωνσταντῖνος δίνει τὴν ὕστατη μάχη καὶ στὴν πύλη της Ἀδριανούπολης, πολὺ κοντὰ σὲ μιὰ πόρτα ποὺ χρησίμευε γιὰ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τῶν πολεμιστῶν καὶ μολονότι ἀσήμαντη γιὰ τοὺς Βυζαντινούς, ἔμεινε γνωστὴ ὡς ἡ πιὸ μυστηριώδης πόρτα τῆς ἱστορίας: τὴν Κερκόπορτα. 

Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ μὲ σιγουριὰ κάτω ἀπὸ ποιές συνθῆκες κυμάτισε ἡ σημαία του Μωάμεθ πάνω ἀπὸ τὴν κερκόπορτα. 

Ἦταν προδοσία ἢ ἀπροσεξία; Κι ἂν προδοσία, ποιός τὴ χρεώνεται; 

Ἡ ἀλήθεια χάθηκε στὴ δίνη τῆς μάχης ἢ τῶν συμφερόντων καὶ μόνο θρῦλοι κράτησαν τὸ ὄνομά της ζωντανὸ κι ἔμεινε ἡ Κερκόπορτα ὡς «ἕνας κόκκος ἄμμου ποὺ ἔκρινε τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου», ὅπως παρατηρεῖ ὁ Στέφαν Τσβάϊχ. 

Καὶ τῇ ἑβδόμῃ καὶ ἑβδομηκοστῇ ἡμέρᾳ τῆς πολιορκίας,
ἐξήλασαν οἱ βάρβαροι,
καὶ τὸ τείχος ἐρράγη.
Οἱ στρατιῶται τῆς Πόλεως ἔπεσον ὡς φύλλα φθινοπωρινά.
Ὁ Βασιλεὺς, Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος,
ἐν μέσῳ τῆς μάχης ἐξαφανίζεται, λέγοντες:
"Οὐκ ἔστι τῷ βασιλεῖ ἐκ τοῦ πεδίου φεύγειν".

Τὸ πρωὶ τῆς 29ης Μαΐου, ἡ σημαία τῶν Ὀθωμανῶν πάνω στὰ τείχη ἔδωσε πρώτη τὸ μήνυμα :ΕΑΛΩ Ἡ ΠΟΛΗ... 

Ἡ Πόλη τοῦ Κωνσταντίνου γονάτισε μετὰ ἀπὸ 57 μέρες πολιορκίας, μετὰ ἀπὸ 1123 χρόνια πορείας. Τὴν εἶδε ἄραγε γονατισμένη ὁ βασιλιᾶς της ἢ εἶχε χαθεῖ πρὶν συνειδητοποιήσει τὸ τέλος τῆς ἀγαπημένης του; Κανένας δὲν ξέρει. 

Ἡ πληροφορία ὅτι ἡ τελευταία του ἐπιθυμία ἦταν νὰ πεθάνει ἀπὸ χριστιανικὸ χέρι, δὲν εἶναι ἱστορικὰ ἐπιβεβαιωμένη, σίγουρα ὅμως πέθανε στὸ πεδίο τῆς μάχης παλεύοντας γιὰ τὴν Πόλη του ὡς τὴν ὕστατη ἀνάσα. Τὸ σῶμα του ἀναζητήθηκε ἀπὸ τὸ Μωάμεθ μέσα στὶς ἑπόμενες μέρες καὶ ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ τὰ χρυσᾶ αὐτοκρατορικὰ σανδάλια.

 Τὸν ἀναγνώρισε ὁ αἰχμάλωτος Νοταρὰς καὶ ὁ Σουλτᾶνος ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ταφεῖ μὲ βασιλικὲς τιμές, σὲ ἄγνωστο σημεῖο τῆς πόλης, γιὰ νὰ μὴν γίνει ὁ τάφος του τόπος λατρείας ἀπὸ τοὺς ἐναπομείναντες βυζαντινούς. 

Ὁ Λουκᾶς Νοταρὰς ἐκτελέστηκε, ἀφοῦ εἶδε νὰ θανατώνονται μπροστά του ὁ 14χρονος γιὸς καὶ ὁ γαμπρός του, ὅπως ὁ ἴδιος εἶχε ζητήσει. 

Ὁ γενναῖος Βυζαντινὸς προτιμοῦσε νὰ τοὺς δεῖ νὰ πεθαίνουν, παρὰ νὰ τὸν δοῦν ἐκεῖνοι. Φοβόταν λένε μήπως ὁ γιὸς τοῦ τρομάξει ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του καὶ ἀλλαξοπιστήσει.

Ἐσχίσθη τὸ καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ,
καὶ ἡ Βασιλεύουσα Πόλις ἐχάθη.
Οὐκέτι ἀκούεται ψαλμωδία ἐν ταῖς ἐκκλησίαις.
Οὐκέτι ἐνδύονται βασιλεῖς τὴν πορφύραν.
Μόνον ἡ μνήμη μένει,
καὶ ἡ φλόγα ἐν ταῖς καρδίαις τῶν Ἑλλήνων

Ὅσο γιὰ τὴν Ἅγια Σοφιά; Ἔγινε φρικτὸς τάφος γιὰ τοὺς ἱκέτες, ποὺ εἶχαν ζητήσει καταφύγιο ἐκεῖ, ὅταν οἱ πρῶτοι Ὀθωμανοὶ μπῆκαν στὴν Πόλη. 

Ὁ ναὸς θὰ καταστρεφόταν στὰ σίγουρα ἀπὸ τὴ μανία τῶν ἀπαίδευτων στρατιωτῶν, ἐὰν δὲν ἔσπευδε ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ γιὰ νὰ τὸν προστατέψει. 

Κάποιοι λένε πὼς τὸν προστάτεψε ἀπὸ φόβο πρὸς τοὺς Δυτικοὺς (μήπως ἡ καταστροφὴ τοῦ σημαντικοῦ Ναοῦ προκαλοῦσε τὴν ἀντίδραση τῶν χριστιανῶν τῆς Δύσης) καὶ κάποιοι γιὰ νὰ τιμήσει τὴ χριστιανὴ μητριά του, Μαρὼ τὴν ὁποία ὑπεραγαποῦσε. 

Τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ὁ Σουλτᾶνος πάτησε τὸ ἴδιο ἀπόγευμα πάνω στὴν ἁγία τράπεζα καὶ στρέφοντας τὸ πρόσωπο πρὸς τὴ Μέκκα εὐχαρίστησε τὸν Ἀλλάχ, μετατρέποντας τὸ Ναὸ σὲ τζαμί. 

Τὴν Παρασκευὴ 1η Ἰουνίου 1453 ἔγινε ἡ πρώτη ἐπίσημη μουσουλμανικὴ προσευχὴ στὸ Ναό της τοῦ Θεοῦ Σοφίας. 

Οἱ τοιχογραφίες τοῦ ναοῦ καλύφθηκαν ἀπὸ ἀσβέστη καὶ μόνο ἡ Πλατυτέρα δὲν δέχτηκε νὰ καλυφθεῖ μὰ στέκει ἐκεῖ μέχρι σήμερα μὲ ἀκάλυπτο τὸ πρόσωπο κι ὀρθάνοιχτα τὰ μάτια καὶ φυλάει τὴν Πόλη τῆς καρδιᾶς της. 

Ἡ Πόλις ἐάλω, ἀλλ’ ἡ ψὺχὴ τῆς Πόλεως ζῇ. 

Ἐν κάθε λόγῳ, ἐν κάθε προσευχῇ,
ἐν τῷ βλέμματι τῶν γενεῶν.
Ἔσσεται ποτὲ καιρὸς,
καὶ ἡ Ἁγία Σοφία πάλιν Ἕλλησιν ἀνοίξει.

Ὁ Πρίγκηψ τοῦ Ἰσλάμ ποὺ ἐπολέμησε ὑπὲρ τῆς Βυζαντινῆς Ῥωμανίας

Σὲ μία ἀπ’ τὶς πιὸ παράξενες καὶ ἀγνοημένες σελίδες τῆς μεσαιωνικῆς Ἱστορίας, ἕνας πρίγκηψ τῶν Ὀθωμανῶν, ὁ Ορχάν, συμμάχησε μὲ τὸν ἐχθρὸ τοῦ γένους του: τὸν Βυζαντινὸ αὐτοκράτορα Ἰωάννη ΣΤ΄ Παλαιολόγο.


Ἀπὸ τὴν ἐξορία τοῦ στὸν γῆρο τοῦ Βυζαντίου, ὡς τὴν συμμετοχὴ του σὲ μάχες γιὰ νὰ κρατηθεῖ ἡ Πόλις ὅρθια, ἡ ἱστορία τοῦ ἔχει χαθεῖ στὴ σκιά τῶν χρόνων.

Ἀνακαλύψτε μία δραματοποιημένη ἀναπαράσταση 

, τεκμηριωμένα δεδομένα, καὶ γλῶσσα ἀρχαϊκή – μιὰ βύθιση στὸν κόσμο ὅπου ὁ Ἑλληνισμὸς συναντᾶ τὸν Ἰσλάμ... ὄχι σὲ πόλεμο, ἀλλὰ σὲ συμμαχία.

Εἷς Ὀθωμανὸς τῶν βασιλικῶν, τὸν θρόνον ζητῶν, ἐπὶ τῶν τοίχων τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔστη. Καὶ ὁ λόγος τοῦ ἦν ἄξιος τραγῳδίας.


Ἕνας Ὀθωμανὸς πρίγκηπας, διεκδικητὴς τοῦ θρόνου, στάθηκε στὰ τείχη τῆς Κωνσταντινούπολης. Καὶ ἡ ἱστορία του μοιάζει μὲ ἀρχαία τραγωδί


Ὁ πρίγκιπας Ὀρχὰν ἦταν μακρινὸς συγγενής του Μωάμεθ Β΄, κατὰ μία ἄποψη δεύτερος ἐξάδελφός του.
Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴ γενεαλογικὴ προσέγγιση, ὁ Ὀρχὰν ἦταν ἐγγονὸς τοῦ Σουλεϊμὰν Τσελεμπί, μεγαλύτερου ἀδελφοῦ τοῦ σουλτάνου Μωάμεθ Ἀ΄ (1413-1421).
Οἱ δύο ἀδελφοί, ὅπως καὶ ἕνας τρίτος, ὁ Μουσά, εἶχαν καταλάβει διαδοχικὰ τὸν ὀθωμανικὸ θρόνο μετὰ τὴν ἀναπάντεχη αἰχμαλωσία τοῦ πατέρα τους, Βαγιαζὴτ Ἀ΄(1389-1402) ἀπὸ τὸν Ταμερλάνο στὴ μάχη τῆς Ἀγκύρας.

Ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀτυχοῦς γιὰ τοὺς Ὀθωμανοὺς κατάληξης αὐτῆς τῆς μάχης, τὸ κράτος τοὺς περιέπεσε στὴ δίνη ἑνὸς μακροχρόνιου ἐμφυλίου πολέμου. 

Πρῶτος κατέλαβε τὸν θρόνο ὁ Σουλεϊμὰν (1403-1411), ὁ ὁποῖος ὅμως ἀνατράπηκε καὶ σκοτώθηκε ἀπὸ τὸν πολεμοχαρῆ ἀδελφὸ τοῦ Μουσά, ποὺ κυβέρνησε μὲ τὴ σειρὰ τοῦ ἐπὶ δύο χρόνια (1411-1413).
Οἱ ἐχθρικὲς διαθέσεις τοῦ τελευταίου πρὸς τὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα ὁ αὐτοκράτορας Μανουὴλ Β΄ Παλαιολόγος νὰ ἐξωθήσει σὲ ἐξέγερση ἐναντίον του τὸν τρίτο ἐπιζώντα ἀδελφό, τὸν Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος καὶ τελικὰ ἐπικράτησε.

Κατὰ τὴ ἐξέλιξη αὐτῶν τῶν γεγονότων, προφανῶς οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σουλεϊμὰν βρῆκαν καταφύγιο στὴν «οὐδέτερη» Κωνσταντινούπολη, ὅπου οἱ Βυζαντινοί τους προφύλαξαν γιὰ νὰ τοὺς χρησιμοποιήσουν ὡς «ἀντίπαλο δέος», προκαλῶντας ἕναν ἐμφύλιο πόλεμο στὸ ὀθωμανικὸ κράτος, ἐφόσον οἱ συνθῆκες θὰ τὸ ἐπέτρεπαν (τὸ ἴδιο εἶχαν κάνει καὶ οἱ Ὀθωμανοὶ μὲ τὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 14ου αἰῶνα, ἐνισχύοντας διάφορους γόνους τῆς δυναστείας τῶν Παλαιολόγων στὶς ἐπιδιώξεις τους νὰ καταλάβουν τὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο).
Ὑπ' αὐτὲς τίς συνθῆκες, ὁ πρίγκιπας
Ὀρχὰν ἔζησε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία. Προκειμένου, μάλιστα, νὰ μὴν τοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν πόλη, ὁ πατέρας τοῦ Μωάμεθ Β', ὁ σουλτᾶνος Μουρὰτ Β', εἶχε συμφωνήσει νὰ καταβάλει στοὺς Βυζαντινοὺς ὡς «λύτρα» 3.000 ἄσπρα, ἀπὸ τὰ εἰσοδήματα τῶν πόλεων κατὰ μῆκος τοῦ νοτιότερου ροῦ τοῦ Στρυμόνα.

Κατὰ μία εἰρωνεία τῆς τύχης, ἡ μὴ καταβολὴ αὐτῶν τῶν λύτρων ἀποτέλεσε τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἔναρξη τῶν ἐχθροπραξιῶν ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης.
Συγκεκριμένα, κατὰ τὴν ἄνοδό του στὸν θρόνο, τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1541, ὁ Μωάμεθ Β' εἶχε δεσμευθεῖ νὰ συνεχίσει νὰ τὰ καταβάλει, ἀλλὰ μέχρι τὸ φθινόπωρο τοῦ ἴδιου χρόνου δὲν τὸ εἶχε κάνει, καθὼς ἀγωνιζόταν νὰ καταστείλει μιὰ ἐξέγερση στὰ μικρασιατικὰ ἐδάφη τοῦ κράτους του.
Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος θεώρησε ὅτι αὐτὴ ἡ συγκυρία του εὐνοοῦσε μιὰ ἐπίδειξη πυγμῆς, καὶ ἀπείλησε τὸν Μωάμεθ ὅτι, ἐὰν δὲν τὰ ἔστελνε τὰ χρήματα, οἱ Βυζαντινοὶ θὰ ἄφηναν ἐλεύθερο τὸν πρίγκιπα Ὀρχάν.
Αὐτὴ ἡ ἔλλειψη διπλωματικῆς διορατικότητας ἐκ μέρους του ἐπρόκειτο νὰ ἀποδειχθεῖ μοιραῖα, παρέχοντας στὸν Ὀθωμανὸ σουλτᾶνο τὸ πρόσχημα ποὺ ἀναζητοῦσε γιὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου.



Κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς πολιορκίας, ὁ πρίγκιπας
Ὀρχὰν προθυμοποιήθηκε νὰ ἀναλάβει μὲ τοὺς ἄνδρες του τὴν ἄμυνα ἑνὸς τομέα τῶν τειχῶν, γεγονὸς ἰδιαίτερα τιμητικό, ἐὰν μάλιστα τὸ ἀντιδιαστείλει κανεὶς μὲ τὴ στάση πολλῶν κατοίκων ποὺ προτίμησαν νὰ παρακολουθοῦν παθητικὰ τὴν ἐξέλιξη τῶν γεγονότων.
Ἔτσι, τοῦ ἀνατέθηκε ἡ φύλαξη ἑνὸς τμήματος τῶν τειχῶν τῆς Προποντίδας στὰ ὁποῖα περιλαμβανόταν καὶ τὸ λιμάνι τοῦ Ἐπτασκαλίου.
Τὸν τομέα αὐτὸ ὑπερασπίστηκε μὲ γενναιότητα στὶς λίγες περιπτώσεις κατὰ τίς ὁποῖες ὁ ὀθωμανικὸς στόλος προσπάθησε νὰ δημιουργήσει ἀντιπερισπασμοὺς στοὺς ἀμυνόμενους ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Προποντίδας.
Κατὰ τὴν εἴσοδο τῶν εἰσβολέων στὴν Κωνσταντινούπολη, σύμφωνα μὲ τὴ χαρακτηριστικὴ διατύπωση τοῦ Ράνσιμαν, «ὁ πρίγκιπας Ὀρχὰν καὶ οἱ Τοῦρκοι του συνέχισαν νὰ μάχονται, γνωρίζοντας τὴν τύχη ποὺ τοὺς περίμενε ἐὰν ἔπεφταν στὰ χέρια τοῦ σουλτάνου» (Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης, σελ. 211).

Ἡ ἅλωση ὅμως σφράγισε καὶ τὴ δική του τύχη. Ἄν καὶ ὅλες οἱ πηγὲς ἀναφέρουν ὅτι σκοτώθηκε, δὲν συμφωνοῦν ὡς πρὸς τὸν ἀκριβῆ τρόπο.
Κατὰ τὸν Λαόνικο Χαλκοκονδύλη (βιβλίο Ἠ΄), αὐτοκτόνησε πηδῶντας ἀπὸ ἕναν πύργο γιὰ νὰ μὴ συλληφθεῖ, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε μεταμφιεστεὶ σὲ καλόγερο.
Κατὰ τὸν Κριτόβουλο (βιβλίο Ἀ΄, κεφ. 64, παρ. 1-2), μεταμφιέστηκε σὲ ἁπλὸ στρατιώτη καὶ προσπάθησε νὰ διαφύγει ἀξιοποιῶντας τὴν γνώση του τῶν Τουρκικῶν, ἀλλὰ ἀναγνωρίστηκε καὶ αὐτοκτόνησε πηδῶντας ἀπὸ τὸ τεῖχος.
Στὴ συνέχεια, οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες ἔκοψαν τὸ κεφάλι του καὶ τὸ μετέφεραν στὸν Μωάμεθ. Τέλος, κατὰ τὸν Δούκα (κεφ. XL, παρ. 4), ὁ ὁποῖος βρέθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη λίγο καιρὸ μετὰ τὴν Ἅλωση καὶ ἐνδεχομένως συνέλεξε προφορικὲς μαρτυρίες, προδόθηκε στὸν ναύαρχο Χαμζὰ μπέη ἀπὸ ἕναν αἰχμάλωτο (μὲ ἀντάλλαγμα τὴ δική του ἐλευθερία), ἐνῶ εἶχε ἤδη συλληφθεῖ προσπαθῶντας νὰ διαφύγει ἀπὸ τὸν πύργο «τῶν Φράγκων» μεταμφιεσμένος σὲ καλόγερο. Στὴ συνέχεια, ἀποκεφαλίστηκε ἀπὸ ἐκεῖνον.

Μὲ τὸν θάνατο τοῦ Ὀρχάν, ὁ Μωάμεθ ἀποκόμισε διπλὸ ὄφελος: ὄχι μόνο κατέκτησε τὴ «βασίλισσα τῶν πόλεων» ἀλλὰ καὶ ἀπαλλάχθηκε ἀπὸ τὸν μοναδικὸ ἐν ζωῇ ἀνταπαιτητὴ τοῦ θρόνου του.
Ἡ σύντομη στρατιωτικὴ σταδιοδρομία τοῦ μᾶλλον ἄγνωστου Ὀθωμανοῦ πρίγκιπα, ὅμως, τὸν κατατάσσει στὰ πιὸ ἐνδιαφέροντα ἱστορικὰ παράδοξα!


Ὁ πρίγκηψ τοῦ Ἰσλάμ εἶχεν πεθάνει μὲ τιμὴν. Ἀλλ’ οὐχὶ παρὰ τοῖς ἰδίοις. Ἐν Ρωμαίοις ἔζη καὶ ἐτελεύτησεν ὡς φίλος αἰώνιος τοῦ τελευταίου Ῥωμαίου αὐτοκράτορος.

«Μέγας Κωνσταντῖνος: Ἥρωας ἢ Διώκτης τῶν Ἑλλήνων; Ἡ Σκοτεινὴ Πλευρὰ τῆς Ἱστορίας

 

«Μέγας Κωνσταντῖνος: Ἥρωας ἢ Διώκτης τῶν Ἑλλήνων; Ἡ Σκοτεινὴ Πλευρὰ τῆς Ἱστορίας

 

Ἡ Ἑλλάδα; Μπαίνει στὸν κυκλῶνα μιᾶς θρησκευτικῆς θύελλας ποὺ θὰ κρατήσει αἰῶνες. 

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος εἶναι μιὰ ἐμβληματικὴ μορφὴ τῆς ρωμαϊκῆς καὶ βυζαντινῆς ἱστορίας. Λατρεύτηκε ὡς ἅγιος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅμως γιὰ πολλοὺς ἐρευνητὲς ἀποτελεῖ καὶ τὴν ἀπαρχὴ μιᾶς περιόδου διωγμῶν γιὰ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ καὶ τὰ ἱερά του. 

Ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια πίσω ἀπὸ τὸν μῦθο

Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο  ἀποκαλύπτουμε: 

Τὴν ἄνοδο τοῦ Κωνσταντίνου στὴν ἐξουσία 

Τὸ παρασκήνιο πίσω ἀπὸ τὴ δημιουργία τῆς Κωνσταντινούπολης 

Τὶς πρῶτες συγκρούσεις χριστιανισμοῦ καὶ ἑλληνισμοῦ 

Τὴν Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ τὶς αἱρέσεις 

Τί λένε πραγματικὰ οἱ πηγὲς γιὰ τὸ τέλος τοῦ Κωνσταντίνου 

Πηγὴ ἔμπνευσης: Ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ κείμενα, ἀλλὰ καὶ ἡ ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση μὲ βάση τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ πολιτισμικὴ συνέχεια. 

Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο  περιέχει ἱστορικὴ καὶ ἑρμηνευτικὴ ἀνάλυση, ὄχι θρησκευτικὴ                                                                  προπαγάνδα. Στόχος εἶναι ὁ προβληματισμὸς καὶ ἡ γνώση. 

Μέγας Κωνσταντῖνος 274 337 μ.Χ. Γιὸς τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Χλωροῦ ἐπιφανοῦς Ἑλληνικῆς οἰκογένειας τῆς Μυσίας καί τῆς βασιλίσσης Ἑλένης , << πάση ἀρετή καὶ κεκοσμημένη... 

Τόν ἀείμνηστον υἱόν αὐτῆς ἐξεπαίδευε ἄτοφον (ταπεινοφροσύνη) ἔχειν φρόνιμα ἀρετῆς καὶ πολιτείας ἀκριβῶς ἐπιμελεῖσθαι καὶ δουλεύειν >>219

 Μετά το θάνατο τοῦ πατέρα του, Ό στρατὸς ἐξέλεξε αὐτόν Αὔγουστον.

Ὀ Γαλέριος, ὅμως, ἀνεκήρυξε τόν Κωνσταντῖνο Καίσαρα καί τόν Σεβήρο ὡς << Αὔγουστο >>.

 Ὀ γιός του Διοκλητιανοῦ , Μαξεντίος μέ μέγα μῖσος ἤθελε νὰ ἀφανίσει τόν Κωνσταντῖνο καὶ να γίνει δικτάτωρ. 

Τότε (προσέξτε την ημερομηνία) 28η Ὀκτωβρίου του 312 ὁ Κωνσταντῖνος μέ Ἑλληνικό στράτευμα ἐνίκησε τόν ἀνθέλληνα Μαξέντιο στὸ Τορίνο τῆς Ἰταλίας καὶ εἰσῆλθε πρὸς τό Μεδιόλανο, τό σημερινό Μιλάνο, ὅπου καὶ πάλι ἐνίκησε ! 

 Τήν δὲ 29 Ὀκτωβρίου εἰσῆλθε μέσα σέ θρίαμβους στὴν Ρώμη, ὡς αὐτοκράτωρ! 

Τό 313 ἀπευθύνη το περίφημο διάταγμα τῶν Μεδιολάνων <<περί ἀνεξιθρησκείας>>, μιᾶς καὶ ὁ ἴδιος ἦτο Μιθραϊστής.

 Μέ το διάταγμα αὐτό ἔπαυσαν οἱ διωγμοὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τούς ρωμαίους καὶ <ἄλλους>> ἐχθρούς καὶ ἐπιτράπηκε νὰ ἀσκεῖ ὅ καθείς, ἐλευθέρως τά θρησκευτικά του καθήκοντα! 

 Μία νίκη του φωτός ἔναντι του σκότους.

 Ὀ Αὔγουστος Λυκίνιος δέν εἶδε μέ καλή προαίρεση τίς ἀλλαγές τοῦ Κωνσταντίνου καὶ προσπάθησε να προσεταιρισθεῖ τούς Ἕλληνες Πανεθνικούς γιὰ νὰ ἐναντιωθοῦν στὸν Κωνσταντῖνο. 

 Οἱ Ἕλληνες δὲν ἔπεσαν την ὕπουλη παγίδα τοῦ Λικινηίου καὶ ἐνημέρωσαν τόν βασιλέα.

 Τό 323 οἱ δύο στρατοί παρατάχθηκαν κοντά τήν Ἀνδριανούπολη. Ὀ Λικίνιος  επροσπάθησε νὰ δωροδοκήσει Ἕλληνες στρατηγούς καὶ ἰερείς, ἀλλά ματαίως.

 Τα ἀνεμομαζώματα τοῦ ἀνθέλληνα Λικινίου, ὑποχώρησαν στὸ Βυζάντιο, ὅπου << ηὗραν κακήν ὑποδοχήν παρά τοῖς Ἕλλησιν .>> !

 Στην χρυσούπολη ἐδόθη τελική μάχη καὶ ὁ στρατός του Λικινίου ἔπαθε πανωλεθρία! 

 Ὀ Κωνσταντῖνος ἦτο κοσμοκράτωρ καὶ μετέφερε την πρωτεύουσα τοῦ κράτους στὸ Βυζάντιο ἀρχὰς του 324 μ. Χ.

 Παρακινηθείς, ὅμως, ἀπὸ κάποιους φανατικούς καί ἀνεγκέφαλους <<χριστιανός>> ὀρίζει μόνη  ἐπίσημη θρησκεία τόν χριστιανισμό καὶ ... ἀρχίζει το κακό ! 

 Ὅλοι οἱ μισέλληνες καὶ ἀντίχριστοι βρῆκαν τήν εὐκαιρία πού ἀνέμεναν.

 Διχασμός στὴν θρησκευτική πίστη! 

 Ἀρχίζουν οἱ διάφορες αἱρέσεις μέ ἀποκορύφωμα τους ὀπαδούς τοῦ Ἀρείου, οἱ ὁποῖοι ἀργότερα μαζί μέ τόν Ἀλάριχο ἔσφαξαν τήν μισή Ἑλλάδα καί κατεδάφισαν << ἱερὰ καί βωμούς καὶ οἰκίας Ἑλληνικάς >>

 Ὀ Κωνσταντῖνος γιὰ νὰ ἐπαναφέρει τήν << σαλευθεῖσαν τάξιν>>. συνέστησε τό 325 στὴν Νίκαια τῆς Βυθινίας, τήν Α Οἰκουμενική Σύνοδο ἡ ὁποία καταδίκαζε τίς αἱρέσεις

 Εἶναι γνωστά τά θαύματα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος καὶ τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλείου, ὅπου ὁ Κωνσταντίνος << καταφιλῶν αὐτούς λίαν συγκινημένος ἀνεφώνει αὐτή ἐστίν, ἡ Ἑλλάς τῶν Ἁγίων! >> 

 Τό ἔτος 330 καί συγκεκριμένα την 11η Μαΐου τελοῦνται τά ἐγκαίνια τῆς Κωνσταντινουπόλεως! 

 Σε ὁρισμένους δέν <<ἤρεσκεν >> ἡ νίκη τοῦ βασιλέως καὶ ἀρχίζουν οἱ διαβουλεύσεις καὶ οἱ διαβολές! 

 Ἔτσι, ἔχουμε τό νέο κράτος νὰ μὴν << δύναται νὰ θεωρηθεῖ ἀκραίφνως Ἑλληνικόν>>.

Ὀ πολιτικός καὶ στρατιωτικός ὀργανισμός του ἦτο Ρωμαϊκός καὶ ἐπίσημη γλῶσσα ἡ Λατινική, τό δὲ κράτος, ἀνατολικό καὶ δυτικό, ὀνομάζεται Ρωμαϊκό καὶ οἱ πολῖτες... Ρωμαῖοι!

Ἠ γλῶσσα τοῦ λαοῦ, τῆς παιδείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἦτο ἡ Ἑλληνική, ἡ δέ πρωτεύουσα του κράτους ἦτο Ἑλληνική διότι << ὑπὸ Ἑλλήνων τό πλεῖστον οἰκουμένη>>

Ἠ βασιλεία τοῦ Κωνσταντίνου ὑπῆρξε εἰρηνική, λόγῳ τῆς ἠθικῆς αἴγλης του καὶ τῆς στρατιωτικές δυνάμεώς του.

Τέλη 336, ξεσηκώθηκαν οἱ Σαρμάτες 220 Καὶ ἄρχισαν σφαγές καὶ λεηλασίες τῶν Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν τῆς Μικράς Ἀσίας.

 

Ἀρχάς Φεβρουαρίου τοῦ 337, ἀφοῦ ἡγήθη τοῦ στρατοῦ ὁ ἴδιος ὁ βασιλεύς ,ἐξεδίωξε καί κατετρόπωσε τούς μισέλληνες βαρβάρους.

Τήν 21η Μαΐου του 337 , Ὀ Μέγας Κωνσταντῖνος πεθαίνει καὶ ἀρχίζουν την δεινά γιὰ τούς Ἑλληνικούς πληθυσμούς!

Τό Σῶμα του <<κατετέθη ἕν τῷ ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων>>. Ὀ Αὐτοκράτωρ ὑπῆρξε << Ἐθνικός>> καὶ μετά το θάνατό του εἶπαν ὅτι βαφτίστηκε; 

Ἠ Ἐλένη Γλύκατζη Ἀρβελέρ στό βιβλίο της ἀναφέρει ὅτι ὁ Κωνσταντῖνος πρίν πεθάνη ἔκανε θυσία στὸν θεό ἥλιο.... 

Καί ἀπαγορευόταν νά μιλοῦν Ἑλληνικά μέχρι το 700 μ.Χ

Εἶπαν πὼς βαφτίστηκε λίγο πρὶν ξεψυχήσει. 

Ἄλλοι λένε πὼς ἔκανε θυσία στὸν θεὸ Ἥλιο. 

Κι ὕστερα; 

Ἡ σιωπὴ τῶν Ἑλλήνων. 

Μιὰ σιωπὴ ποὺ κράτησε ὡς τὸν 9ο αἰῶνα. 

Μιὰ γλῶσσα ποὺ ἀπαγορεύτηκε. 

Ἕνας πολιτισμὸς ποὺ χτυπήθηκε. 

Καὶ ἡ ἐρώτηση ποὺ παραμένει: 

Ἦταν ἅγιος; 

Ἢ αὐτοκράτορας- ἢ Διώκτης  τῶν Ἑλλήνων;

Πῶς μεταφέρθηκε ἡ νέα σελήνη ἀπὸ την θέση κατασκευῆς της στὴ γῆ

 


Πῶς μεταφέρθηκε ἡ νέα σελήνη ἀπὸ την θέση κατασκευῆς της στὴ γῆ

Πῶς μεταφέρθηκε ἡ νέα σελήνη ἀπὸ την θέση κατασκευῆς της στὴ γῆ

Πῶς μεταφέρθηκε ἡ νέα σελήνη ἀπὸ την θέση κατασκευῆς της στὴ γῆ

Πῶς μεταφέρθηκε ἡ νέα σελήνη ἀπὸ την θέση κατασκευῆς της στὴ γῆ





ΟΙ ΕΛ ΚΑΙ Ἡ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
Ἡ Σελήνη κατασκευάστηκε μακριὰ ἀπὸ τὰ περίεργα μάτια τῶν Νεφελὶμ καὶ ἕξω ἀπὸ τὸ ἡλιακὸ σύστημα!

Ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων ἀποφάσισε γιὰ το πῶς θὰ μεταφέρει την Σελήνη μέσα στὸ ἡλιακό σύστημα σὰν 

δορυφόρο της Γῆς.
Δὲν εἶναι τυχαῖο το ὄνομα των διαστημοπλοίων της ΝΑΣΑ ποῦ πῆγαν ἐκεῖ!!



Ὁ πραγματικὸς δορυφόρος τῆς Γῆς ὀνομάζεται Λίλιθ καὶ ὀνομάστηκε ἔτσι ἀπὸ τὸν Ἐλοχὶμ Σεμιεζὰ 

τὸν ἀρχηγὸ τῶν 201 ἐκπεσόντων Ἐλοχίμ , πρὸς τιμὴν τῆς μεγάλης πόρνης τοῦ σύμπαντος καὶ μόνου 

θηλυκοῦ ἀνθρώπου , Λίλιθ Λαμασθοῦ. 

Ὁ Ἀπόλλων δημιούργησε τὴν τεχνητὴ Σελήνη καὶ τὴν ἔφερε μπροστὰ ἀπὸ τὴν Λίλιθ , τὸν φυσικὸ δορυφόρο τῆς Γῆς. 

Ἡ τροχιὰ τῆς Σελήνης καθὼς καὶ ἡ θέση περιστροφῆς καὶ περιφορᾶς της ἦταν καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι τέτοια , ποὺ ἐμποδίζει τοὺς κατοίκους τῆς Γῆς νὰ δοῦν την Λίλιθ , ἡ ὁποία βρίσκεται διαρκῶς πίσω ἀπὸ τὴν Σελήνη καὶ γι αὐτὸ δὲν βλέπουμε καὶ ποτὲ τὴν Ἀθέατη Πλευρὰ τῆς Σελήνης , ἀλλὰ ἐμποδίζει καὶ κάθε ὀπτικὴ ἐπαφή της Λίλιθ μὲ τὴν Γῆ. 

Αὐτὸ τὸ ἔκανε ὁ Ἀπόλλων , ἐπειδὴ ἡ Λίλιθ ἦταν ἕνα στρατηγικὸ σημεῖο στὸ διάστημα , ἀπὸ τὸ ὁποῖο μποροῦσαν νὰ χτυπηθοῦν στόχοι ἐγκαταστάσεων τῶν ΕΛ στὴν Γῆ , ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν χρησιμοποιοῦν οἱ ΕΛ τὴν Σελήνη , σὰν σημεῖο προσβολῆς στόχων πάνω στὴν Γῆ ἀλλὰ καὶ στὴν Λίλιθ. 

Ὑπῆρχαν δύο τρόποι γιὰ νὰ μεταφερθεῖ ἡ Σελήνη.

Ὁ ἕνας ἤτανε νὰ ταξιδέψει μέσα στὸ χάος ἀπὸ το σημεῖο κατασκευῆς μέχρι τὴ Γῆ. Αὐτό το ταξίδι,ὅσο γρήγορα καὶ νὰ γινότανε,θὰ διαρκοῦσε χιλιάδες χρόνια.

Ὁ ἄλλος ἦταν νὰ δημιουργήσουν μία ἀστρική πύλη τεραστίων διαστάσεων καὶ νὰ την μεταφέρουν στὴ θέση της. Ὡστόσο, ὁ κόσμος τῶν ὀνείρων μπορεῖ νὰ εἶναι ψεύτικος,ἀλλὰ ἀκολουθεῖ συγκεκριμένα πρότυπα,ποῦ ἐμεῖς τα ὀνομάζουμε νόμους της φύσης. Ἔτσι ἡ ἐμφάνιση της Σελήνης στὸν οὐρανό της Γῆς θὰ εἶχε σὰν συνέπεια την ἀλλαγή χιλιάδων παραμέτρων της ζωῆς πάνω στὸν πλανήτη μας.

Ὁ Ἀπόλλων βέβαια,δὲν ἦταν εἰδικός στὴν μουσική ἁρμονία της λύρας,ὅπως λένε τα παραμυθάκια της νέας ἀλλὰ και της παλιάς τάξης,ἀλλὰ εἰδήμων στὴν μουσική ἁρμονία του σύμπαντος.

Ἡ Λίλιθ πάνω ψηλὰ στὸν οὐρανό , ἀποτελοῦσε σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς ὑπεροπλίας τῶν Νεφελίμ. 

Ἀπὸ ἐκεῖ μποροῦσαν νὰ ἔχουν τὸν ἔλεγχο τῆς Γῆς. 

Ὁ Ἀπόλλων τότε σὲ συνέδριο στὸν Ὄλυμπο πρότεινε νὰ δημιουργήσει μιὰ νέα Σελήνη καὶ νὰ τὴν τοποθετήσει ἀνάμεσα στὴν Γῆ καὶ τὴν Λίλιθ , τὸν φυσικὸ δορυφόρο τοῦ πλανήτη .

Ὁ Δίας θεώρησε ὅτι τὸ ἔργο αὐτὸ ἦταν δύσκολο ἂν ὄχι ἀδύνατον καὶ γιὰ νὰ φέρει σὲ δύσκολη θέση τὸ παιδί του , παρακινούμενος καὶ ἀπὸ τὴν Ἦρα ποὺ δὲν τὸν συμπαθοῦσε , τοῦ εἶπε τὸ ναί. 

Σκάφη τῶν ΕΛ , μυστικὰ καὶ ταχύτατα , μὲ τὴν μέθοδο τῆς δημιουργίας τῆς ἀστρικῆς πύλης , ἔφυγαν ἀπὸ τὴν Γῆ καὶ πήγανε σὲ μέρη τοῦ κόσμου τῶν ὀνείρων , τοῦ ψεύτικου δηλαδὴ σύμπαντος , πιὸ παλιὰ ἀπὸ τὸ ἡλιακό μας σύστημα καὶ ἐκεῖ δημιούργησαν τὴν Νέα Σελήνη , μακριὰ ἀπὸ τὰ μάτια τῶν Νεφελίμ. 

Ἡ μέθοδος τῆς δημιουργίας της , ἦταν ἡ προσφιλὴς στοὺς θεούς , ἡ μέθοδος δηλαδὴ τῆς Ἐφαρμοσμένης Ἀρχιτεκτονικῆς Προδόμησης. 

Σύμφωνα μὲ τὴν τεχνολογία αὐτή , δημιουργούσανε ἕνα μοντέλο τοῦ ὑπὸ κατασκευὴν ἀντικειμένου καθὼς καὶ τοὺς δομικοὺς λίθους , τὰ κομμάτια δηλαδὴ τῶν διαφόρων ὑλικῶν ποὺ θὰ ἀπάρτιζαν τὸ ἀντικείμενο , ἀπὸ τὰ πιὸ μικρά , μέχρι τὰ πιὸ μεγάλα. 

Τὸ λεγόμενο ἀντικείμενο , μποροῦσε νὰ εἶναι ἕνα ἀγαλματίδιο , ἢ ἕνας τεράστιος τεχνητός , κούφιος σφαιρικὸς δορυφόρος , γεμᾶτος πόλεις καὶ ὁπλικὰ συστήματα ὅπως ἡ Νέα Σελήνη. 

Μόλις τελείωνε τὸ μοντέλο , τεράστιες μηχανές , ἀναλάμβαναν τὸ μοντάζ , ἀφοῦ πρῶτα δημιουργοῦσαν ὅλα τὰ ἀπαραίτητα κομμάτια. 

Ἀπὸ μιὰ μικρὴ βίδα , μέχρι τέραστιες ποσότητες βράχων ἢ μεταλλικῶν ἐπιφανειῶν μήκους ἑκατοντάδων χιλιομέτρων. 

Γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ τὸ μοντέλο , ὁ σχεδιαστὴς συνδεότανε πνευματικὰ μὲ ἕνα μηχάνημα ποὺ στὴν ἐποχή μας θὰ ὀνομάζαμε ὑπολογιστὴ καὶ ὁ ὑπολογιστὴς αὐτός , διάβαζε μὲ ἀπίστευτη ταχύτητα , τὴν σκέψη τοῦ σχεδιαστῆ. 

Παρόμοια περίπτωση ἔχουμε διαβάσει στὴν Ὀδύσσεια , γιὰ τὰ πλοῖα των Φαιάκων , ποὺ δὲν εἶχαν οὔτε πλήρωμα , οὔτε καπετάνιο , οὔτε τιμονιέρη , ἀλλὰ ζητοῦσαν ἀπὸ τοὺς ταξιδιῶτες τους , νὰ τοὺς ποῦνε σὲ ποιά πόλη καὶ σὲ ποιά χώρα μένανε καὶ ἀφοῦ τὸ ἔβαζαν στὴν μνήμη τους , τοὺς πήγαιναν πετῶντας στὸν προορισμό τους. 

Ἔτσι λοιπὸν ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων , ἀφοῦ μοίρασε στοὺς ἐπιστήμονες τῶν ΕΛ ποὺ εἶχε μαζί του τὶς ἐπι μέρους ἐργασίες , ἀνέλαβε ὁ ἴδιος τὴν ὁλικὴ δόμηση. 

Σὲ σχετικὰ ἐλάχιστο χρόνο ἡ προ-δόμηση , εἶχε ὁλοκληρωθεῖ καὶ τὰ τεράστια μηχανήματα τῶν ΕΛ , ἐργοστάσια οὐσιαστικά , ποὺ λειτουργοῦσαν αὐτοματοποιημένα παίρνοντας ὑλικὰ ἀπὸ τὸ παμπάλαιο ἄστρο ἡλικίας περίπου 8,2 δισεκατομμυρίων ἐτῶν , ὅπου πήγανε γιὰ κατασκευάσουν τὴν Νέα Σελήνη , ἦταν ἕτοιμα νὰ ἀρχίσουν τὸ τιτάνιο ἔργο. 

Ἡ ὅλη κατασκευὴ τῶν ἐπὶ μέρους χώρων , τόσο στὴν ἐπιφάνεια τῆς Σελήνης , ὅσο καὶ στὸ ἐσωτερικό της , ἦταν τέτοια , ποὺ ἐπέτρεπε τὴν λειτουργία της , τόσο ἀπὸ τοὺς ΕΛ ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπινους συγγενεῖς τους , τοὺς ΕΛ-ληνές . 

Ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων , ἔδωσε τὴν ἐντολὴ καὶ ἡ προδομημένη Σελήνη , ἄρχισε νὰ δημιουργεῖται. 

Τὸ γενικὸ σκεπτικὸ τῆς δημιουργίας , ἦταν τὸ ὅτι ὁ ὑπερυπολογιστὴς κατεύθυνε τὰ προκατασκευασμένα τμήματα μὲ τηλεκίνηση καὶ τὰ ὁδηγοῦσε στὸ νὰ μονταριστοὺν σὲ χρόνο μηδέν , ὅπως εἶχε σχεδιάσει στὸ μυαλό του ὁ κατασκευαστής. 

Ἡ Σελήνη ὅπως λοιπὸν ἤδη ἀναφέρθηκε εἶναι κούφια. 

Μιλᾶμε γιὰ μιὰ κοίλη σφαιρικὴ κατασκευή , φτιαγμένη ἀπὸ τιτάνιο. 

Τὸ σφαιρικὸ σασί , κατὰ τὴν συνήθεια τῶν ΕΛ , καλύπτεται καὶ ἀπὸ μέσα καὶ ἀπὸ ἔξω, πλήρως ἀπὸ χαλκό. 

Τὸ ἔξω περίβλημα , ἐπιστρώθηκε μὲ βράχους καὶ χῶμα , ἐλαχίστου πάχους , στὶς πεδιάδες , ἑνὸς χιλιομέτρου. 

Αὐτὸ θὰ ἔδινε τὴν δυνατότητα ἀπορρόφησης τῶν κρούσεων τῶν μετεωριτῶν , ποὺ λόγῳ ἔλλειψης ἀτμόσφαιρας , θὰ ἔφταναν ὅλοι στὴν ἐπιφάνεια τῆς Νέας Σελήνης. 

Τὸ ἐσωτερικὸ σασί , εἶναι αὐτὸ ποὺ εὐθύνεται γιὰ τὸ ὅτι τὸ ἐσωτερικὸ ὅλων τῶν κρατήρων τῆς Σελήνης εἶναι ἐπίπεδο , ἀφοῦ δὲν ὑποχωρεῖ στὶς πιέσεις. 

Στὴν ἐπιφάνεια τῆς Σελήνης , οἱ ΕΛ , ὅπως λέει καὶ ὁ Πρόκλος , ἔκαναν πολλὰ μεγάλα κτήρια , πολλὲς πόλεις καὶ πολλὰ βουνά , στὶς πλαγιὲς τῶν ὁποίων ἔκαναν καὶ τὶς περισσότερες στρατιωτικὲς ἐγκαταστάσεις. 

Οἱ πόλεις ἦταν ἀρκετὰ μεγάλες καὶ μποροῦσαν νὰ παρέχουν τὰ πάντα στοὺς Ἕλληνες , ποὺ εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ πολλὰ πράγματα σὰν ἀνθρώπινα ὄντα ποὺ ἦταν καὶ βέβαια νέκταρ καὶ ἀμβροσία στοὺς ΕΛ. 

Ἡ ἄμυνα τῶν ἐγκαταστάσεων ἀπέναντι στὰ ὅπλα τῶν Νεφελίμ , ἐπιτυγχανότανε μὲ πολλαπλᾶ στρώματα τεραστίων κρυστάλλων , ποὺ ἀπορροφοῦσαν τὴν ἐνέργεια τῶν ἐνεργειακῶν δεσμῶν τῶν ὅπλων τῶν Νεφελίμ , ἢ μὲ ἀκτῖνες ἐκτροπῆς ὑλικῶν σωμάτων , ποὺ ἐξέτρεπαν τοὺς μετεωρῖτες , ἢ τοὺς τεράστιους βράχους σὲ μέγεθος ὁλόκληρων βουνῶν ποὺ ἔριχναν οἱ Νεφελὶμ καὶ μὲ θόλους ἀπὸ ἀθραυστὸν ὕαλον , ἐνεργειακοὺς δηλαδὴ θόλους ποὺ μέσα στὸ πεδίο τους αἰωροῦνταν ἑκατομμύρια μικρῶν κρυστάλλων ποὺ συντονιζόμενοι ἀπορροφοῦσαν τὴν ποσότητα τῆς ὅποιας ἐνεργειακῆς δέσμης ἔπεφτε πάνω τους. 

Τὸ ἐσωτερικὸ τῆς Σελήνης , δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸ ἐξωτερικό , ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὴν μορφή του , ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὴν χρήση του. 

Τὁ ἐξωτερικὸ μέρος μορφοποιήθηκε ἔτσι , ὥστε νὰ φιλοξενεῖ ὅλους ἐκείνους ποὺ θὰ λειτουργοῦσαν τὰ διάφορα συστήματα στρατιωτικῶν ἐφαρμογῶν , ἀλλὰ καὶ τὰ ἐργοστάσια κατασκευῆς ἀνταλλακτικῶν , τροφῶν καὶ ὁ,τιδήποτε ἄλλο μποροῦσαν νὰ ἔχουν ἀνάγκη οἱ κάτοικοι χειριστὲς τῆς Νέας Σελήνης. 

Τὸ ἐσωτερικὸ φτιάχτηκε , γιὰ νὰ λειτουργεῖ ἀνεξάρτητα καὶ αὐτόνομα , ἀκόμη καὶ ἂν ἡ Σελήνη ἔπεφτε στὴν κυριαρχία τῶν Νεφελὶμ ἢ ὁποιουδήποτε ἄλλου. 

Κανεὶς δὲν μποροῦσε καὶ δὲν μπορεῖ καὶ στὶς μέρες μᾶς , νὰ μπεῖ στὸ ἐσωτερικό. 

Εἶναι ἀπομονωμένο ὅπως καὶ τὰ Τάρταρα στὴν Γῆ. 

Τὸ ἐσωτερικὸ τῆς Σελήνης , περιέχει ὅλους ἐκείνους τους μηχανισμοὺς ποὺ τῆς δίνουν κίνηση , ποὺ διορθώνουν ἐφόσον χρειαστεῖ τὴν τροχιά της καὶ ποὺ ἐξασφαλίζουν τὴν θέση της στὸν χῶρο , ὥστε νὰ παραμένει ἡ Λίλιθ στὴν σκιὰ τῆς Σελήνης καὶ ποτὲ νὰ μὴν ἔρχεται σὲ ὀπτικὴ ἐπαφὴ μὲ τὴν Γῆ. 

Ἡ Σελήνη εἶναι σὲ τέτοια ἀπόσταση ἀπὸ τὴν Γῆ , ὥστε ἡ φαινόμενη διάμετρός της νὰ εἶναι ἴδια μὲ αὐτὴ τοῦ Ἥλιου καὶ ἐφόσον χρειαστεῖ , σὲ περίπτωση ἑνὸς ἔντονου φλὰς στὸ ὁρατὸ φάσμα , νὰ μπορεῖ νὰ δώσει σὲ μιὰ κατ΄επιλογήν περιοχή , ὁλικὴ ἔκλειψη Ἡλίου καὶ πλήρη προστασία τῶν ματιῶν τῶν κατοίκων της ἀπὸ τὸ ἔντονο φῶς. 

Ὅταν ἡ Σελήνη ἑτοιμάστηκε , ὁ Ἀπόλλων ἀποφάσισε γιὰ τὴν μέθοδο μεταφορᾶς καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὄνομα τῶν διαστημοπλοίων τῆς NASA ποὺ πήγανε ἐκεῖ , ἀφοῦ οἱ Νεφελὶμ στὶς τυπικότητες κρατοῦν τοὺς τύπους , ἀκόμα καὶ ἀπέναντι στοὺς ἐχθρούς τους. 

Τὸ κύριο πρόβλημα τοῦ Ἀπόλλωνα δηλαδή , δὲν ἦταν το πὼς θὰ διαχειριστεῖ τὴν δημιουργία , τὸ ἄνοιγμα καὶ τὸ κλείσιμο τῆς ἀστρικῆς πύλης στὸ σύστημα τοῦ παμπάλαιου ἄστρου κοντὰ στὸ ὁποῖο κατασκεύασε τὴν Σελήνη καὶ κατόπιν ἐδῶ ὅπου θὰ τὴν ἔφερνε , ἀλλὰ οἱ ἀλλαγὲς ἀπὸ πλευρᾶς ἰσορροπιῶν καὶ ἐπιδράσεων τῶν κανόνων τῆς οὐρανίου μηχανικῆς. 

Ἔτσι ἀποφάσισε τα παρακάτω:

1.Θὰ κατασκεύαζε την Σελήνη ἕξω ἀπὸ το ἡλιακό σύστημα ποῦ ἐπέλεξε καὶ ποῦ ἀπεῖχε περίπου 250 ἔτη φωτός ἀπὸ την Γῆ,ὥστε ἡ ὕπαρξη της ,νὰ μὴν ἐπηρεάσει καθόλου την δομή καὶ την δυναμική συμπεριφορά του.

2.Θά ἔβαζε τον Ἥφαιστο νὰ κατασκευάσει την ἀστρική πύλη κοντά στὴν Σελήνη καὶ πάνω στὸ μονοπάτι,της τροχιάς της,ὥστε νὰ την ὁδηγήσει κατ'εὐθεῖαν μέσα σε αὐτὴν.

3.Το ἄκρο της ἐξόδου της ἀστρικής πύλης, θὰ ἦταν ἕξω ἀπὸ το δικό μας ἡλιακό σύστημα.

4.Ἡ εἴσοδος στὸ ἡλιακό μας σύστημα,θὰ γινότανε με ὑψηλὴ ταχύτητα ποῦ θὰ μειωνότανε καθώς θὰ ἔφτανε στὴν ἐπιθυμητή τροχιά της γύρω ἀπὸ την Γῆ.

5.Ταυτόχρονα καὶ καθώς ἡ Σελήνη θὰ πλησίαζε, ἡ Λίλιθ θὰ μετέβαλε τὴ τροχιά της ὥστε νὰ μείνει συντονισμένη σε τροχιά ποῦ νὰ ἀντιστοιχεῖ,ὅπως καὶ αὐτὴ ποῦ θὰ εἶχε ἡ Σελήνη, στὸν γεωμετρικό τόπο του συνόλου των σημείων Lagrange(ὅπως τα ὀνομάζουμε σήμερα),τῶν σημείων ἰσορροπίας δηλαδή στὸ τριπλό πλέον σύστημα Γῆς,Σελήνης, Λίλιθ.

6.Τὸ τελευταῖο ποῦ χρειαζότανε,ἦταν ἡ σταδιακή προσαρμογή της Γῆς,ὅσον ἀφορᾶ την βαρυτική της ἀλληλεπίδραση με την Σελήνη. 

Αὐτὸ θὰ το ἔλυνε μετά το τέλος της ὅλης διαδικασίας καὶ ἦταν καὶ το τελευταῖο ποῦ τον ἀπασχολοῦσε,ἀφοῦ ἡ ἴδια ἡ ἕλξη της Λίλιθ πάνω στὴ σχετικά ἐλαφριά κούφια Σελήνη, θὰ την ἔκανε νὰ ἔχει φαινομενικά ἀκόμη μικρότερη μᾶζα,ἀφοῦ θὰ της ἀσκοῦσε ἕλξη ἀντίθετη ἀπὸ αὐτὴν της Γῆς.

Ἔτσι ἀποφάσισε,ἔτσι καὶ ἔπραξε.

Ἀπὸ την στιγμή ποῦ ὁ Ἀπόλλων ξεκίνησε ἀπὸ την Γῆ,μέχρι την στιγμή ποῦ η Σελήνη βρισκότανε σε τροχιά γύρω ἀπὸ αὐτὴν,πέρασαν 1061 ἡμέρες.

Ὅσος εἶναι καὶ ὁ λεξάριθμος του ὀνόματός του.

Ὅταν ἡ Σελήνη ἐμφανίστηκε ἔξω ἀπὸ τὸ ἡλιακὸ σύστημα καὶ ἄρχισε μὲ πολὺ μεγάλη ταχύτητα νὰ πλησιάζει πρὸς τὴν τροχιὰ τῆς Γῆς  ,ἀμέσως σκάφη τῶν Νεφελὶμ τὴν πλησίασαν καὶ διαπίστωσαν ὅτι πρόκειται γιὰ κατασκεύασμα ποὺ δὲν ἀνήκει σὲ αὐτὰ ποὺ ὀνομάζουμε φυσικὰ σώματα τοῦ κόσμου τῶν ὀνείρων , ἀλλὰ γιὰ κάτι τὸ τεχνητό. 

Οἱ πολιτεῖες καὶ ἐγκαταστάσεις ἐξάλλου πάνω της , τὸ ἔκαναν αὐτὸ ὁλοφάνερο. 

Τότε , ὁ Ἀπόλλων , ἐνημέρωσε τοὺς πάντες ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα μεγάλο δῶρο τοῦ Δία σὲ ὅλα τὰ γένη τῶν Νεφελίμ. 

Κάτι στὸ ὁποῖο ὅλοι θὰ ἦταν εὐπρόσδεκτοι , γιὰ νὰ γίνει ὁ ἔλεγχος τῆς Γῆς πιὸ εὔκολος. 

Μέχρι νὰ μιλήσουν καὶ συνεννοηθοῦν μεταξύ τους οἱ ἀρχηγοὶ τῶν γενῶν ὅλων , ἡ Σελήνη εἶχε ἤδη πλησιάσει καὶ οἱ ΕΛ ἐν τῷ μεταξὺ εἶχαν δεχθεῖ ἀντιπροσωπεῖες ἀπὸ κάθε ἐνδιαφερόμενο πάνω στὴν Σελήνη , χωρὶς ὅμως νὰ τοὺς δώσουν ὁποιοδήποτε ἔλεγχο καὶ χωρὶς νὰ βάλουν κανέναν στὸ αὐτοματοποιημένο ἐσωτερικό της. 

Ἐπρόκειτο γιὰ ἐκεῖνο τὸ μικρὸ χρονικὸ διάστημα κατὰ τὸ ὁποῖο , οἱ Νεφελὶμ ὑποτίμησαν τὸν Δία καὶ τοὺς ΕΛ. 

Ἔκαναν λάθος καὶ τὸ πλήρωσαν. 

Ὁ ΠΡΩΤΟΣ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ 

Ὁ Πρῶτος Δούρειος Ἵππος , ὀνομάστηκε ἀπὸ τοὺς ΕΛ Σελήνη , ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους Μήνη καὶ εἶχε πράγματι πολλὰ βουνὰ καὶ πόλεις καὶ πολλὰ μεγάλα κτήρια (Πρόκλος ) . 

Ἀφοῦ εἴδαμε τὰ σχετικὰ γιὰ τὴν δημιουργία τῆς Σελήνης καὶ πὼς ἔφτασε ἐδῶ κοντὰ στὴν Γῆ μας ἂς δοῦμε τώρα μερικὲς ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήματα ὅπως εἶναι γιὰ παράδειγμα τὸ γιατί δὲν εἶναι ἴδιες ἡ ὁρατὴ καὶ ἡ ἀόρατη πλευρὰ τοῦ τεχνητοῦ δορυφόρου τῆς Γῆς. 

Ἡ Σελήνη μπῆκε σὲ τροχιὰ γύρω ἀπὸ τὴν Γῆ καὶ μόνο τὴν τελευταία στιγμὴ συνειδητοποίησαν , ὅτι ἡ Λίλιθ εἶχε ἀχρηστευθεῖ , ἀφοῦ κρυβότανε ἐντελῶς πίσω ἀπὸ τὴν νέα Σελήνη. 

Ἡ κίνηση ἦταν ΜΑΤ. 

Ὁ πόλεμος , ἡ Γιγαντομαχία , ἀναπόφευκτη. 

Ὅταν ἔγινε ὁ Πόλεμος τῶν Ἐλ μὲ τοὺς Νεφελίμ , ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὲς χιλιάδες χρόνια ὁ πόλεμος τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἀτλάντων , δὲν χτυπήθηκε μόνο ἡ Γῆ ἀπὸ τὶς βάσεις τῆς Σελήνης , ἀλλὰ ὅπως εἶναι λογικὸ καὶ οἱ βάσεις τῆς Σελήνης ἀπὸ τὴν Γῆ. 

Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ μεταξὺ Σελήνης καὶ Λίλιθ. 

Ἡ περιοχὴ τῆς Σελήνης ποὺ ἔβλεπε πρὸς τὴν Γῆ , λόγῳ τῶν ἀναγκῶν τῆς χρήσης της , εἶχε πολὺ περισσότερες ἐγκαταστάσεις καὶ εἶχε πολὺ περισσότερες πεδινὲς περιοχές. 

Ἦταν ὡς ἐκ τούτου καὶ πολὺ περισσότερο προστατευμένη ἀπὸ τὴν πτώση τῶν μετεωριτῶν . 

Ἔτσι , ἡ μὲν πλευρὰ ποὺ φαίνεται μόνο ἀπὸ τὴν Λίλιθ εἶναι γεμάτη κρατῆρες , εἴτε ἀπὸ τὴν πτώση μετεωριτῶν , εἴτε ἀπὸ τὶς ἐκρήξεις τῶν χτυπημάτων ποὺ δέχτηκε ἀπὸ τὴν Λίλιθ , ἡ δὲ πλευρὰ ποὺ βρίσκεται πρὸς τὴν Γῆ ἔχει πολὺ λιγότερους κρατῆρες , λόγῳ τῶν πολὺ λιγότερων χτυπημάτων ποὺ δέχτηκε , λόγῳ τῆς ὑψηλότερης προστασίας ποὺ διέθετε. 

Ἄλλη πιθανὴ ἐρώτηση εἶναι , γιατί δὲν καταστράφηκαν τὰ μηχανήματα πτήσης στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Σελήνης κατὰ τὴν Γιγαντομαχία. 

Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο κατάλαβαν ἀμέσως οἱ Νεφελίμ , ὅταν ἄρχισαν οἱ πρῶτες ἁψιμαχίες μὲ τοὺς ΕΛ , ἦταν ὅτι ἐαν καταστρεφότανε ὁ μηχανισμὸς πτήσης τῆς Σελήνης , αὐτὴ θὰ ἔπεφτε πάνω στὴν Γῆ καὶ δὲν θὰ ἔμενε τίποτε. 

Γιὰ τὸ λόγο αὐτό , ὅλες οἱ μάχες ποὺ δώθηκαν , ποτὲ δὲν εἶχαν σὰν στόχο τὴν καταστροφὴ τῆς Σελήνης καὶ κυρίως τὴν καταστροφὴ ἢ τὸ μπλοκάρισμα τῶν μηχανισμῶν πτήσης . 

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Γιγαντομαχίας , τοῦ πολέμου δηλαδὴ τῶν ΕΛ καὶ τῶν Νεφελίμ , ἀναρίθμητες ἀποστολὲς σχεδιάστηκαν , κυρίως ἀπὸ καταδρομεῖς Μισναβὰχ τοῦ γένους Μπαχομέχ , γιὰ νὰ μποῦν στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Σελήνης , νὰ τὸ κυριεύσουν καὶ νὰ κατανοήσουν τὸν τρόπο λειτουργίας του , ὥστε νὰ πάρουν τὸν ἔλεγχό της. 

Πολλοὶ προσπάθησαν . 

Ὅλοι σκοτώθηκαν . 

Ἀντίστοιχες ἐπιχειρήσεις καὶ μάχες καὶ βομβαρδισμοὶ ἔγιναν κατὰ τὸν ἑλληνοατλαντικὸ πόλεμο. 

Στὸ τέλος , δὲν ἔμεινε κανεὶς ζωντανὸς πάνω στὴν Σελήνη. 

Ὁ αὐτοματοποιημένος μηχανισμὸς τοῦ Ἀπόλλωνα ὅμως , συνεχίζει νὰ λειτουργει καὶ ἡ Σελήνη συνεχίζει νὰ κρύβει την Λίλιθ ἀπὸ προσώπου Γῆς. 

Στὴν Λίλιθ καὶ τὴν Σελήνη σήμερα , ἐπικρατεῖ ἡ ἀπόλυτη καταστροφὴ καὶ ἡ ἀπόλυτη ἐγκατάλειψη. 

Ἐλάχιστες ἐγκαταστάσεις πλέον λειτουργοῦν , χωρὶς κανένα οὐσιαστικὸ ὤφελος γιὰ τοὺς Νεφελὶμ ποὺ τὶς συντηροῦν. 

Κατὰ τὸν πόλεμο Ἑλλήνων Ἀτλάντων , καταστράφηκαν τὰ πάντα. 

Κανεὶς δὲν ἐπιχείρησε μετὰ τὸν Ἑλληνοατλαντικὸ πόλεμο νὰ μπεῖ στὸ ἐσωτερικὸ καὶ νὰ πάρει τὸν ἔλεγχο , ἀφοῦ κάθε τέτοια προσπάθεια θὰ ὁδηγοῦσε τὴν Σελήνη , σὲ ἀκαριαία σύγκρουση μὲ τὴν Γῆ ὅπως διευκρίνησε ὁ κατασκευαστὴς Φοῖβος Ἀπόλλων. 

Μὲ τὸ δεδομένο αὐτὸ ὁ τοπικὸς ρυθμιστὴς (LOCAL REGULATOR ) , ἐμποδίζει πλέον κάθε τέτοια προσπάθεια. 

Ἔτσι κατασκευάστηκε καὶ μεταφέρθηκε ἡ Σελήνη καὶ ἀποτελεῖ τον τεχνητό δορυφόρο της Γῆς. Ἔκτοτε κοσμεῖ τον ἔναστρο οὐρανό καὶ ἔχει γίνει ἡ ἀγαπημένη τῶν ἀνθρώπων μιᾶς καὶ φωτίζει τα σκοτεινά βράδια τους. Γι αὐτὸ κάθε φορά ποῦ σηκώνεις τα μάτια σου στὸν οὐρανό καὶ βλέπεις την Σελήνη σκέψου πόσα ἀκόμα μας κρύβει αὐτὸς ὁ ψεύτικος κόσμος!!

(Μῦθος ἀπὸ τὰς παλαιὰς Ἀρκαδικὰς γραφάς)

Ἐν ἀρχῇ ἦν σιγή. Καὶ οὐρανὸς κενὸς, ἄνευ τῆς φωτεινῆς συνοδίας τῆς νυκτός.
Ὁ Κρόνος ἐμέτρα τὰς ἡμέρας, ἀλλ᾿ ἡ Νύξ ἦν ἄσκοπος.

Τότε οἱ θεοποιοὶ, ἔχοντες τὴν τέχνην τοῦ αἰθέρος, ἔπλασαν ἐν τοῖς βάθεσιν τοῦ Τρίτου Οὐρανοῦ σφαῖραν κρυσταλλίνην — ἐκ πνεύματος, φωτός, καὶ ἀσημοῦ πυρός.

Ἡ Σελήνη — οὐχ ἁπλῶς σώμα, ἀλλ᾿ ὄργανον θείας μέτρησης — ἐγεννήθη.

Ἐντολὴ ἐδόθη ὑπὸ τῆς Ἀρτέμιδος:

«Καταβήτω ἡ θυγάτηρ μου ἐπὶ τὴν γῆν, ὡς λύχνος τῆς νυκτός καὶ φρουρὸς τῶν ὀνείρων τῶν ἀνθρώπων.»

Καὶ πνεῦμα τοῦ Ερμοῦ ἀνέλαβεν αὐτήν ἐπὶ φτερωτῆς ἁρμάτης.
Διέσχισαν αἰθέρες, διήνυσαν ὀμίχλας καὶ ἄφατα ρεύματα χρόνου.
Ἡ γῆ ἐσείσθη ὡς ἐδέχετο τὴν καινὴν Σελήνην εἰς τὴν τροχιὰν αὐτῆς.

Ἐκεί, ἀπὸ τότε, ἡ Σελήνη περιπολεῖ.
Οὐ μόνον φέγγος χαρίζεται — ἀλλὰ μνῆμην τῆς θεϊκῆς ἀρχῆς.

Μυθολογικὴ Ἐκδοχὴ – Προοίμιον

Ἐν ἀρχῇ ἦν τὸ Χάος, καὶ ἐκ τοῦ Χάους ἐγεννήθη φῶς, καὶ φῶς ἦν ἡ Σελήνη.
Ἀλλ᾿ οὐχ ἡ παλαιὰ Σελήνη, ἡ τῆς Νυκτὸς συνοδός, ἀλλ᾿ ἡ Νέα — πλασθεῖσα ὑπὸ χειρῶν θεϊκῶν, ἐν τόπῳ κρυπτῷ, πέραν τῶν ἄστρων.

Ἐν τῷ Ἀιθερίῳ ἐργαστηρίῳ τοῦ Ἡφαίστου, συνεβουλεύοντο οἱ θεοὶ, ὅπως πλάσωσι φῶς δεύτερον, καθαρὸν καὶ σοφὸν, ὅπερ φέρει ἐλπίδα εἰς τοὺς θνητοὺς ὅταν ἔλθῃ ἡ σκιὰ.
Καὶ ἔπλασεν ὁ Τεχνίτης τὴν Σελήνην ἐκ ἀργύρου καὶ φωνῆς τῆς Σοφίας — σφαῖραν φωτεινὴν, νοερὰν, ζῶσαν.

Ἀλλ᾿ ἡ Γῆ ἀπέχει τῶν οὐρανῶν· πῶς ἡ Σελήνη, ἐκ τοῦ Ὑπερουρανίου, ἐγγίζει τὴν θνητὴν χώραν;

Ἡ Μεταφορά

Ἐπικαλέσθη τότε ὁ Ἑρμῆς, φέρων τὰ φτερωτὰ σανδάλια, καὶ ὁ Ζεύς ἔταξε:

«Κατάβασον τὴν Σελήνην ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους·
μὴ ὡς ἄστρον ἀκίνητον, ἀλλ᾿ ὡς τροχὸν ἀέναον,
βλέπουσαν, ὡς μάρτυς, πάσας τὰς πράξεις τῶν βροτῶν.»

Καὶ ὁ Ἑρμῆς ἐλάλησεν ἐν γλώσσῃ τῶν κόσμων,
καὶ ἐκ τῆς ἀιθερίας οὐσίας,
ἡ Νέα Σελήνη ἐκατήλθεν, οὐκ ἐμπίπτουσα, ἀλλ᾿ ὑπερίπτατο,
ἀνὰ κύκλον θεσπισμένον — νύκτα τε καὶ ἡμέρα,
ἐκείνη ὁρᾷ, ἀλλ᾿ οὐ λέγει.

Ὁρισμένα στοιχεῖα τοῦ ἄρθρου προέρχονται ἀπὸ τὸν τομο 40 τῆς σειρᾶς ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ - "ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ! στὶς 12-13 Μαΐου 1821 Ο Κολοκοτρώνης δὲν ἄφηνε ὀθωμανικό ρουθούνι...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ! Ο Κολοκοτρώνης δὲν ἄφηνε ὀθωμανικό ρουθούνι...



Η μάχη του Βαλτετσίου σημειώθηκε στὶς 12-13 Μαΐου 1821 καὶ θεωρεῖται ὡς μία ἀπὸ τις πιὸ ἀποφασιστικές μάχες της Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης του 1821, ποὺ ὁδήγησε στὴν Ἅλωση της Τριπολιτσᾶς. Πρωτοστάτης της μάχης αὐτῆς ἦταν ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.




Το σχέδιο του Κολοκοτρώνη

Κατά τὴ διάρκεια της πολιορκίας της Τριπολιτσάς, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ὀργάνωσε στρατόπεδα στὰ ὑψώματα γύρω ἀπὸ την πόλη. Ἔτσι στὶς 16 Ἀπριλίου 1821 διέταξε την ὀχύρωση τεσσάρων λόφων δίπλα στὸ χωριό Βαλτέτσι.

Ταυτόχρονα, οἱ Τοῦρκοι, ποὺ ἦταν κλεισμένοι στὴν Τριπολιτσά, με ἀγωνία περίμεναν βοήθεια ἀπὸ τον Χουρσίτ, ποὺ βρισκόταν στὰ Γιάννενα καὶ πολεμοῦσε τον Ἁλή Πασᾶ. Ο Χουρσίτ ἔστειλε ἰσχυρὸ στράτευμα με ἐπὶ κεφαλῆς τον Κιοσέ Μεχμέτ, ὁ ὁποῖος το χώρισε σε δύο τμήματα. Στὸ πρῶτο ἡγήθηκε ὁ ἴδιος με τον Ὁμέρ Βρυώνη, με 14.000 στρατό]καὶ κατευθύνθηκε ἀνατολικά. Το δεύτερο, ποὺ ἀποτελεῖτο ἀπὸ 3.500 Ἀλβανούς, κατευθύνθηκε πρὸς τὴ δυτική Ἑλλάδα, ὑπὸ την ἡγεσία του Κεχαγιάμπεη Μουσταφά.

Ὁ στρατός του Κεχαγιάμπεη πέρασε το Ἀντίρριο χωρίς ἀπώλειες. Πέρασε ἀπὸ την Πάτρα, πυρπόλησε τὴ Βοστίτσα (Αἴγιο) καὶ στὴ συνέχεια ἔλησε τις ἑλληνικές πολιορκίες σε Κόρινθο καὶ Ἀργός, γιὰ νὰ μπεῖ,τελικά, στὴν Τριπολιτσά.




Η πρώτη μάχη




Στὶς 24 Ἀπριλίου, ὁ Κεχαγιάμπεης βγῆκε ἀπὸ την Τρίπολη με 4.000 ἄνδρες καὶ ἐπιτέθηκε στὸ Βαλτέτσι . Οἱ ὀλιγάριθμοι ὑπερασπιστές του ὑποχώρησαν, χάνοντας ζῶα καὶ προμήθειες. Η μάχη συνεχίστηκε βόρεια του χωριοῦ ὅπου ὁ Κυριακοῦλης Μαυρομιχάλης εἶχε βρεθεῖ σε πολύ δύσκολη θέση. Σε βοήθειά του ἔσπευσε ὁ Δημήτρης Πλαποῦτας χτυπῶντας τους Τούρκους ἀπὸ τα νῶτα. Οἱ Τοῦρκοι ἀναγκάστηκαν σε ὑποχώρηση καὶ ὁ Κολοκοτρώνης τους κυνήγησε μέχρι το χωριό Μάκρη.

Μετά τὴ μάχη, το στρατόπεδο ἁνασυγκροτήθηκε ταχύτατα με φρουρά 1.000 ἀνδρῶν καὶ ἐπικεφαλῆς τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη καὶ δημιουργήθηκαν ἐκ νέου ταμπούρια καὶ κατέφθασαν ἐνισχύσεις. Στὸ πρῶτο ταμποῦρι βρέθηκαν ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Κυριακούλης Μαυρομιχάλης με ὅλους τους Μανιάτες στὸ δεύτερο ο Μητροπέτροβας, ὁ Παπατσώνης, ὁ κεφάλας, ο Γιάννης Μαυρομιχάλης, ὁ Παναγιῶτης Κατριβάνος ἀπὸ το σαρι Μεγαλόπολης καὶ ὁ Θανάσης Δαγρές ἀπὸ τὴ Βρωμόβρυση Μεσσηνίας, με τους στρατιῶτες τους. Στὸ τρίτο ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Νικήτας Φλέσσας, ὁ Σιώρης, ὁ Νικηταράς καὶ πολλοί Λιονταρίτες καὶ Γορτύνιοι.



Η δεύτερη μάχη

Τα χαράματα της 12ης Μαΐου, ο Κεχαγιάμπεης βγῆκε ἀπὸ την Τρίπολη με 10.000 Τουρκαλβανοῦς με προορισμό την Καλαμάτα. Κάποιοι Βαρδουνιώτες,με σκοπό τὴ λαφυραγωγία καὶ με ἀρχηγὸ τον Βαρδουνιώτη Ρουμπή,ἀντιλήφθηκαν την παρουσία Ἑλλήνων στὸ Βαλτέτσι, ἀρχίσαν τις ἁψιμαχίες μαζί τους, γιὰ νὰ προστεθοῦν στὴ συνέχεια καὶ οἱ ἄλλοι]. Τότε κατέφθασε ὁ Κολοκοτρώνης,ἀφοῦ εἰδοποιήθηκε, με 700 ἄνδρες. Ο Ρουμπῆς, ποὺ βρέθηκε πλέον περικυκλωμένος, ζήτησε ἐνίσχυση ἀπὸ τον Κεχαγιάμπεη ποὺ μέχρι τότε παρακολουθοῦσε τὴ μάχη ἐπικεφαλίς 3.000 ἱππέων.

Το ἀπόγευμα ἔφτασε ὁ Δημήτρης Πλαπούτας, ὁ Κανέλλος Δεληγιάννης με 700 ἄνδρες]. Η μάχη συνεχίστηκε μέχρι τὴ νύχτα χωρίς νὰ ὑποχωρεῖ καμία πλευρά. Τα ξημερώματα της 13ης Μαΐου, οἱ Τοῦρκοι ξεκίνησαν νέα ἐπίθεσή.




1. Ἡ φυγή τῶν Τούρκων καὶ ἡ νίκη του Κολοκοτρώνη

Μετά ἀπὸ 4 ὧρες μάχης καὶ ἐνῶ ὁ Ρουμπής κινδύνευε, ὁ Κεχαγιάμπεης διέταξε ὑποχώρηση. Βλέποντας αὐτὴν την κίνηση, ὁ Κολοκοτρώνης ξεκίνησε γενική ἀντεπίθεση. Ἔτσι οἱ Τοῦρκοι τράπηκαν σε ἄτακτη φυγή, πετῶντας τα ὅπλα τους.

Συνολικά οἱ Τοῦρκοι εἶχαν 300 νεκρούς καὶ πάνω ἀπὸ 500 τραυματίες, ἐνῶ οἱ Ἕλληνές μόλις 2. Ἀνάμεσα στὰ λάφυρα τῶν ἐπαναστατῶν ἦταν πολλά τουφέκια, 1 πυροβόλο καὶ 8 σημαῖες]. Η μάχη ὑπῆρξε καθοριστική γιὰ το ἠθικὸ τῶν ἀντιμαχομένων. Οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι πολέμησαν γιὰ πρώτη φορά κάτω ἀπὸ σωστή ὀργάνωση, πῆραν θάρρος συνειδητοποιῶντας την ἀνωτερότητά τους ἔναντι τῶν Τούρκων, ἐνῶ οἱ δεύτεροι κατάλαβαν ὅτι ἡ ἐπανάσταση ἦταν κάτι σοβαρότερο ἀπὸ μία ἁπλὴ ἐξέγερση ὀλιγάριθμων Ἑλλήνων.




Η λαϊκή μοῦσα τίμησε τὴ νίκη στὸ Βαλτέτσι με το ἀκόλουθο δημοτικό τραγούδι:




Τι ἔχεις, καημένε κόρακα, ποῦ σκούζεις καὶ φωνάζεις;

Μήπως διψᾶς γιὰ αἵματα, γιὰ τούρκικα κεφάλια;

Πέρασε ἀπὸ τα Τρίκορφα καὶ σῦρε στὸ Βαλτέτσι,

ὅπου είν' ὁ τόπος δυνατός καὶ δυνατά ταμπούρια,

ἐκεῖ θὰ βρεῖς τα αἵματα, τα τούρκικα κεφάλια,

Τρία μπαϊράκια κίνησαν ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴ χώρα,

το ἕνα πάει στὰ Τρίκορφα, τ' ἄλλο στοὺς Ἁραχαμίτες,

κι αὐτὸς ὁ Κεχαγιάμπεης πηγαίνει στὸ Βαλτέτσι.

Ὁ Κυριακούλης του μιλάει κι ο Μπεζαντές του λέει:

«Πού πᾶς, βρὲ Κεχαγιάμπεη, τ' Ἀλή πασᾶ κοπέλι;

Ἐδῶ δὲν εἶναι Κόρινθος, δὲν εἶναι Πέρα Χώρα,

δὲν εἶναι τ' ἀργίτικα κρασιά, του Μπέλεση τα κριάρια.

Ἐδῶ είν' ὀρδὴ Καρύταινας, μανιάτικο ντουφέκι,

Κολοκοτρώνης ἀρχηγὸς με το Μαυρομιχάλη».

Ἀφῆστε τα ντουφέκια σας καὶ βγάλτε τα σπαθιά σας

βάλτε τους Τούρκους ἐμπροστὰ, σὰν πρόβατα, σὰν γίδια.

Μοιραστεῖτε το!Η λαϊκή μοῦσα τίμησε τὴ νίκη στὸ Βαλτέτσι με το ἀκόλουθο δημοτικό τραγούδι:




Τι ἔχεις, καημένε κόρακα, ποὺ σκούζεις καὶ φωνάζεις;

Μήπως διψᾶς γιὰ αἵματα, γιὰ τούρκικα κεφάλια;

Πέρασε ἀπὸ τα Τρίκορφα καὶ σῦρε στὸ Βαλτέτσι,

ὅπου είν' ὁ τόπος δυνατός καὶ δυνατά ταμπούρια,

ἐκεῖ θὰ βρεῖς τα αἵματα, τα τούρκικα κεφάλια,

Τρία μπαϊράκια κίνησαν ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴ χώρα,

το ἕνα πάει στὰ Τρίκορφα, τ' ἄλλο στοὺς Ἁραχαμίτες,

κι αὐτὸς ὁ Κεχαγιάμπεης πηγαίνει στὸ Βαλτέτσι.

Ὁ Κυριακούλης του μιλάει κι ο Μπεζαντές του λέει:

«Πού πᾶς, βρὲ Κεχαγιάμπεη, τ' Ἀλή πασᾶ κοπέλι;

Ἐδῶ δὲν εἶναι Κόρινθος, δὲν εἶναι Πέρα Χώρα,

δὲν εἶναι τ' ἀργίτικα κρασιά, του Μπέλεση τα κριάρια.

Ἐδῶ είν' ὀρδὴ Καρύταινας, μανιάτικο ντουφέκι,

Κολοκοτρώνης ἀρχηγὸς με το Μαυρομιχάλη».

Ἀφῆστε τα ντουφέκια σας καὶ βγάλτε τα σπαθιά σας

βάλτε τους Τούρκους ἐμπροστά, σὰν πρόβατα, σὰν γίδια.

Μοιραστεῖτε το!τσίου σημειώθηκε στις 12-13 Μαΐου 1821 καὶ θεωρεῖται ὡς μία ἀπὸ τις πιὸ ἀποφασιστικές μάχες της Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης του 1821, ποὺ ὁδήγησε στὴν Ἄλωση της Τριπολιτσάς. Πρωτοστάτης της μάχης αὐτῆς ἦταν ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ




Εἶναι γνωστό ὅτι διάφορες αποκριάτικες ἐκδηλώσεις ποῦ γίνονται αὐτή την ἐποχῆ σε πολλά μέρη σχετίζονται, ἄλλοτε περισσότερο καί ἄλλοτε λιγότερο, με πανάρχαια θρησκευτικά δρώμενα ποῦ ἀνάγονται στήν ἀρχαιότητα Τις συναντοῦμε, π.χ., στὴ θρησκεία των Βαβυλωνίων, των Αἰγυπτίων, των Ἑλλήνων, των Ρωμαίων, ὅπως καί σε λαούς πρωτόγονους καί λιγότερο πολιτισμένους. Κύρια γνωρίσματά τους εἶναι οἱ μεταμφιέσεις των συμμετεχόντων σε αὐτές ποῦ καλύπτουν τα πρόσωπά τους με μάσκες, συνήθως δύσμορφες, οἱ θορυβώδεις χοροί με τραγούδια καί αἰσχρολογίες, ἡ οἰνοποσία κ.ά.

Ὁρισμένοι λαοί εἶχαν ἐνσωματώσει τέτοια στοιχεῖα σε τελετουργίες σχετικές με την ἔναρξη της νέας χρονιᾶς ἀποβλέποντας στό νὰ εἶναι εὐνοϊκή γι' αὐτούς Ἄλλοι πάλι τα συμπεριέλαβαν σε τελετές σχετικές με την ἄνοιξη καὶ προσδοκοῦσαν νὰ πετύχουν μ' αὐτά πλούσια σοδειά καὶ καλά γεννήματα. Πρωτόγονες κοινωνίες τα συσχέτιζαν με ποικίλες μαγικές δοξασίες. Ἀπὸ τις γιορτές της Ἑλληνορωμαϊκῆς ἀρχαιότητας ἀρκετές εἶναι αὐτές ποῦ παρουσιάζουν ὁμοιότητες με σύγχρονες ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις, ὅπως π.χ. διάφορες γιορτές του Διονύσου, τα Σατουρνάλια, τα Βακχανάλια, τα Λουπερκάλια, οἱ Καλένδες.

Θὰ ἀναφερθῶ στὰ Λουπερκάλια, γιὰ τα ὁποία ὁ Ν. Πολίτης πίστευε ὅτι παρουσιάζουν τις περισσότερες ὁμοιότητες Ἐπρόκειτο γιὰ μία γιορτή ποῦ σχετικά γρήγορα ἔχασε τον θρησκευτικό της χαρακτῆρα καὶ μεταμορφώθηκε σε μία καθαρά λαϊκή διασκέδαση ποῦ ἱκανοποιοῦσε καὶ τα δεισιδαιμονικά ἔνστικτα των πιστῶν της. Το ὄνομα τους το ὀφείλουν στόν θεό Λούπερκο, ἕναν θηριόμορφο εὐεργετικό δαίμονα της βλάστησης καὶ της εὐγονίας, ἰδιαίτερα ἀγαπητό σε ἀγρότες καὶ βοσκούς.

Τον λάτρευαν σε μία σπηλιά στίς ὑπώρειες του Παλατινού λόφου στὴ Ρώμη ὅπου, σύμφωνα με την παράδοση, μία λύκαινα εἶχε θηλάσει τους μυθικούς δίδυμους ἱδρυτές της πόλης Ρέμο καὶ Ρωμύλο. Τα Λουπερκάλια μεταξύ ἄλλων περιελάμβαναν θυσία, κυρίως με κατσίκια καὶ κριάρια, κοινή συνεστίαση ὅλων των μελῶν του

σωματείου ποῦ ἦταν ἐπιφορτισμένο με τή λατρεία του θεοῦ (Λούπερκοι), καθώς καὶ ὁδοιπορία των τελευταίων στοὺς δρόμους της Ρώμης.

Ξεκινοῦσαν ἀπό τή σπηλιά του θεοῦ τους καὶ κατέληγαν πάλι σ' αὐτήν ἔχοντας διασχίσει διάφορα τμήματα της πόλης, ἀπό τα ὁποία, σύμφωνα με την παράδοση, εἶχαν περάσει καὶ οἱ μυθικοί δίδυμοι ἱδρυτές της. Οἱ Λούπερκοι ἔτρεχαν γυμνοί φορῶντας μόνο το δέρμα των θυσιασθέντων θυμάτων τους καὶ ἔχοντας στό κεφάλι τους ἕνα στεφάνι.

Κρατῶντας μαστίγια καμωμένα ἀπό λουριά ποῦ εἶχαν κοπεῖ ἀπό τα δέρματα των ζώων ποῦ εἶχαν προσφέρει στόν θεό τους, κτυποῦσαν καθ' ὁδόν ὅσους συναντοῦσαν καὶ κυρίως γυναῖκες Προτιμοῦσαν τους γλουτούς τους, ἀφοῦ πίστευαν ὅτι με τον τρόπο αὐτόν τις καθιστοῦσαν γόνιμες μητέρες. Η ὅλη γιορτή εἶχε φτάσει σε ἀκρότητες, πρᾶγμα ποῦ ἀνάγκασε τον Αὔγουστο νὰ πάρει μέτρα. Ἀπαγόρευσε τή συμμετοχή σ' αὐτή παιδιῶν καὶ ἐφήβων, ἐνῶ ἡ πομπή των Λουπέρκων ὑποχρεωτικά ἔπρεπε νὰ συνοδεύεται ἀπό σῶμα ἱππέων ποῦ ἐπέβλεπε ὥστε τα τυχόν ἔκτροπα νὰ μήν ξεπερνοῦν κάποια ὅρια

Ἐν κατακλεῖδι τα Λουπερκάλια ἦταν μία γιορτή ἀγροτική καὶ ποιμενική ποῦ ἀποσκοπούσαμε νὰ συνδράμει στὴν εὐφορία της γῆς καὶ στὴ γονιμότητα των ἀνθρώπων καὶ των ζώων, ἐνῶ συγχρόνως βοηθοῦσε καὶ στὴν κάθαρση της πόλης. Ἔχοντας βαθιές ρίζες καὶ ἀπήχηση στίς λαϊκές μᾶζες συνέχισε νὰ εἶναι ἀγαπητή καὶ μετά την ἐπικράτηση του χριστιανισμοῦ ἀκόμη καὶ ἀνάμεσα σε πιστούς του Ναζωραίου!

Σίγουρα εἶναι ἀξιοθαύμαστο το πώς τέτοια πανάρχαια δρώμενα ἀπέζησαν ὥς τις μέρες μας ἀκόμη καὶ σε λαούς με ὑψηλό πολιτισμικό ἐπίπεδο Πολύ περισσότερο μάλιστα ἀφοῦ οἱ θρησκεῖες ποῦ ἐπικράτησαν, ὅπως π.χ. ὁ χριστιανισμός, προσπάθησαν με κάθε μέσο νὰ ἐξαφανίσουν τις «εἰδωλολατρικές» αὐτές τελετές. Κάτι ποῦ τελικά δέν ἔγινε κατορθωτό. Ἔτη Δύση μάλιστα ἔχουμε περιπτώσεις ποῦ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία ἐνίσχυσε, συνέδραμε καὶ συμμετεῖχε ἐνεργά σε τέτοιες ἐκδηλώσεις, προκειμένου νὰ εὐθυγραμμιστεῖ με τή λαϊκή θέληση καὶ νὰ ἐξυπηρετήσει σκοπιμότητες! Ἐπέζησαν ἔτσι τα ἔθιμά αὐτά ἐπειδὴ εἶναι βαθιά ριζωμένα στὴν ἀνθρώπινη φύση.

Πρόκειται γιὰ γιορτές ποῦ ἀρχικὰ

ἀποσκοποῦσαν στὴ διαιώνιση της ἴδιας της ζωῆς, ἐνῶ ἀργότερα περιεβλήθησαν καὶ με κοινωνικά ὁράματα Τα Saturnalia π.χ., μία γιορτή με ἀνάλογες ἐκδηλώσεις, ἦταν ἀφιερωμένη στόν θεό Saturnus, τον ἀντίστοιχο του Ἑλληνικοῦ Κρόνου, τον θεό του χρυσοῦ αἰῶνα, στὴ διάρκεια του ὁποίου δέν ὑπῆρχε ταξική διαφοροποίηση, δέν ὑπῆρχαν δοῦλοι, δέν ὑπῆρχε ἀτομική ἰδιοκτησία Ἔτσι καὶ στὴ γιορτή του, ποῦ ἔφτασε νὰ διαρκεῖ ἀκόμη καὶ ἑπτά ὁλόκληρες μέρες, ἐπικρατοῦσε πραγματική ἰσότητα

Οἱ κρατοῦντες, οἱ πλούσιοι, οἱ φτωχοί, οἱ δοῦλοι, ἐξαφάνιζαν κάθε ἐξωτερικό διακριτικό τους γνώρισμα καὶ συμπεριφέρονταν ὅλοι ὥς ἰσότιμοι Ὅσο διαρκοῦσε ὁ ἑορτασμός της, ἀπαγορευόταν κάθε τι ποῦ θά μποροῦσε νὰ προκαλέσει λύπη, σταματοῦσαν οἱ πολεμικές ἐπιχειρήσεις καὶ οἱ δίκες στὰ δικαστήρια, καταδικασμένοι ἔπαιρναν ἀμνηστία, ἀποφυλακίζονταν δοῦλοι Τέτοιες γιορτές δέν ξεχνιοῦνται Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ σήμερα, ἀποτελοῦν ζωογόνες ψυχαγωγικές δυνάμεις καὶ ἡ ψυχαγωγία, ὥς κοινωνική ἀνάγκη, δύσκολα παραμερίζεται.