Σελλασία 222 π.Χ.: Ἡ Μάχη ποὺ Καθόρισε τὴ Μοίρα τῆς Σπάρτης

 Ἡ Μάχη ποὺ Καθόρισε τὴ Μοίρα τῆς Σπάρτης    Σελλασία 222 π.Χ.:

Ἡ Μάχη τῆς Σελλασίας (222 π.Χ.) - Ἡ Πτώση τῆς Σπάρτης

Ἡ Μάχη τῆς Σελλασίας, ποὺ ἔλαβε χώρα τὸ 222 π.Χ., σημάδεψε μία ἀπὸ τὶς πλέον καθοριστικὲς στιγμὲς στὴν ἱστορία τῆς Σπάρτης. Ἐπρόκειτο γιὰ τὴν τελικὴ σύγκρουση ἀνάμεσα στὶς δυνάμεις τῆς Σπάρτης, ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ βασιλέα Κλεομένους Γ', καὶ τοὺς Μακεδόνες τοῦ Ἀντιγόνου Γ' Δώσονος, συμμάχους μὲ τοὺς Ἀχαιούς. Ἡ μάχη ἦταν κρίσιμη γιὰ τὸ μέλλον τῆς Σπάρτης, καθὼς ἡ ἤττα στὸ πεδίο τῆς μάχης σηματοδότησε τὸ τέλος τῆς Σπαρτιατικῆς ἡγεμονίας καὶ τὴν ὁριστικὴ κατάρρευση τῆς πόλης-κράτους ποὺ κυριαρχοῦσε στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο γιὰ αἰῶνες.

Ἡ μεταρρυθμιστικὴ προσπάθεια τοῦ Ἄγι Δ'

Ο Άγις Δ' ήταν βασιλιάς της Σπάρτης που ανήλθε στο θρόνο της το 245 π.Χ. και ήταν γιος του Ευδαμίδα Β'. Έκανε μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα της Σπάρτης, αλλά ο συμβασιλέας του, ο Λεωνίδας Β' τον ανέτρεψε στα σχέδιά του και οι αντιπάλοι του ακύρωσαν τις μεταρρυθμίσεις του και τον σκότωσαν.

Ἡ μεταρρυθμιστικὴ προσπάθεια τοῦ Κλεομένη Γ

Ὁ Κλεομένης Γ΄ ἦταν βασιλιάς τῆς Σπάρτης, γιος τοῦ Λεωνίδα Β', ποὺ ἀνήλθε στὸ θρόνο τὸ 235 π.Χ. Ἐκὄντασε καὶ αὐτὸς μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Ἐπανένταξε τοὺς νόμους τοῦ Λυκούργου, ἐκπαίδευσε τὸ στρατὸ του μὲ τὰ πρότυπα τῆς μακεδονικῆς φάλαγγας, πρότεινε ἀναδασμὸ τῆς γῆς καὶ ἀπελευθέρωση τῶν ειλώτων. Ἔτσι οἱ πολίτες ἔφτασαν τοὺς 4.000 ἀπὸ τοὺς 700 ποὺ ἦταν.

Ὁ πόλεμος μὲ τὴν Ἀχαϊκὴ Συμπολιτεία

Ὁ Κλεομένης μὲ τοὺς νόμους αὐτοὺς προκάλεσε ἔντονη ἀνησυχία στὶς γύρω πόλεις καὶ περισσότερο στὴν ἀνερχόμενη Ἀχαϊκὴ Συμπολιτεία. Ὁ Κλεομένης ὅμως εἰσέβαλλε στὴ Μεγαλόπολη καὶ κατάφερε νὰ τὴ λαφυραγωγήσει καὶ νὰ φύγει ἀνένόχλητός. Ἀμέσως μετὰ κατέλαβε τὴ Μαντίνεια καὶ ἔδιωξε τοὺς Ἀχαιούς. Ἀργότερα κατευθύνθηκε πρὸς τὴν Τεγέα καὶ τὶς Φερὲς γιὰ νὰ συγκρουστεῖ μὲ τοὺς Ἀχαιούς. Ἐκείνη τότε τὴν ἐποχὴ στρατηγὸς τῶν Ἀχαιῶν ἦταν ὁ Ὑπερβάτας ὁ ὁποῖος συγκέντρωσε 5.000 - 6.000 στρατιῶτες καὶ συγκρούστηκε μὲ τὸν Κλεομένη στὴ Δύμη. Νικητὴς ἐξῆλθε ὁ Κλεομένης καὶ οἱ Ἀχαιοὶ τοῦ ζήτησαν εἰρήνη. Ὁ Κλεομένης δεχόταν τὴν εἰρήνη μὲ ὅρο νὰ γίνει ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἀχαϊκῆς Συμπολιτείας. Οἱ Ἀχαιοὶ δέχτηκαν, ἀλλὰ τὴν κρίσιμη ἡμέρα τῆς συνάντησης τῶν Ἀχαιῶν μὲ τὸν Κλεομένη γιὰ τὴν ὑπογραφὴ τῶν ὅρων τῆς συνθήκης ὁ δεύτερος ἀρρώστησε. Τὴν εὐκαιρία δὲν τὴν ἔχασε ὁ Ἄρατος ποὺ τότε μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ὑπέρβατου ἦταν στρατηγὸς τῆς Ἀχαϊκῆς Συμπολιτείας. Ἔτσι προσεταιρίστηκε τοὺς Μακεδόνες ποὺ τότε βασιλιᾶς τους ἦταν ὁ Ἀντίγονος Γ' ὁ Δώσων. Ὁ Ἀντίγονος τότε ἔστειλε στὴν Πελοπόννησο 20.000 πεζοὺς καὶ 1.400 ἱππεῖς. Μετὰ ἀπὸ συγκρούσεις στὸ Ἄργος, στὰ Μέγαρα καὶ στὴ Μεγαλόπολη ὁ Κλεομένης ἔχασε τὶς κτήσεις του ἐκτὸς τῆς Σπάρτης. 

Πρὶν τὴ μάχη 

Ὁ μακεδονικὸς μαζὶ μὲ τὸν ἀχαϊκὸ στρατὸ κατευθύνονταν πρὸς τὴ Σπάρτη. Οἱ σπαρτιατικὲς δυνάμεις ποὺ φρουροῦσαν τὰ σύνορα, συναντήθηκαν καὶ ἀντιπαρατέθηκαν στὸν ἀντίπαλο στρατὸ στὴν περιοχή της Σελλασίας. 

Οἱ δυνάμεις τῶν Μακεδόνων καὶ τῶν Ἀχαιῶν 

Ὁ Ἀντίγονος Γ΄ Δώσων παρέταξε ἀπέναντι ἀπὸ τοὺς Σπαρτιᾶτες 27.600 πεζοὺς καὶ 1.200 ἱππεῖς. Οἱ Ἀχαιοὶ ἀνάμεσα σὲ αὐτὸ τὸ στράτευμα παρέταξαν 3.000 πεζοὺς καὶ 300 ἱππεῖς. Φαίνεται τὸ πρόβλημα τῆς Ἀχαϊκῆς Συμπολιτείας νὰ παρατάξει πολλοὺς πεζοὺς σὲ μιὰ μάχη. 

Οἱ δυνάμεις τῶν Σπαρτιατῶν 

Ὁ Κλεομένης κατάφερε νὰ παρατάξει ἕναν ἀριθμὸ 20.000 ὁπλιτῶν καὶ νὰ ἀπελευθερώσει πολλοὺς δούλους. Ἀκόμη κατάφερε νὰ πάρει 1.000 μισθοφόρους. 

Οἱ παράταξεις τῶν ἀντιπάλων 

Ἡ παράταξη τῶν Μακεδόνων καὶ τῶν Ἀχαιῶν 

Οἱ Μακεδόνες καὶ οἱ Ἀχαιοὶ ἦταν ἀπέναντι ἀπὸ τὸ λόφο Εὔα. Στὸ δεξιὸ ἄκρο ἦταν παρατεταγμένα τμήματα συμμάχων, στὸ σύνολό τους ψιλοί. Στὸ κέντρο, εἶχαν τοποθετηθεῖ οἱ Ἀχαιοὶ καὶ πίσω τὸ ἱππικό τους. Ἀριστερὰ εἶχε ταχθεῖ ὁ Ἀντίγονος ἐπί κεφαλῆς τῆς μακεδονικῆς φάλαγγας ὑπὸ τὴν κάλυψη ἐλαφρὰ ὁπλισμένων. 

Ἡ παράταξη τῶν Σπαρτιατῶν 

Ἡ παράταξη τοῦ Κλεομένη εἶχε ταχθεῖ στὸ λόφο Εὔα. Ἀριστερὰ τάχθηκαν οἱ συμμάχοι καὶ οἱ περίοικοι ὑπὸ τὸν Εὐκλείδα ἀδερφὸ καὶ συμβασιλέα του Κλεομένη. Στὸ δεξιὸ ἄκρο βρισκόταν ὁ ἴδιος ὁ Κλεομένης, ἀρχηγὸς τῶν Σπαρτιατῶν ὁπλιτῶν. Στὸ κέντρο εἶχαν ταχθεῖ οἱ ἱππεῖς, οἱ ἐλαφρὰ ὁπλισμένοι καὶ οἱ μισθοφόροι. 

Ἡ μάχη 

Ἡ μάχη ἄρχισε μὲ τὴν ἐπίθεση τῶν Μακεδόνων κατὰ τῶν Σπαρτιατῶν. Οἱ Σπαρτιᾶτες ὅμως κατάφεραν καὶ ἀπώθησαν τοὺς Μακεδόνες. Ὅμως οἱ Μακεδόνες κατάφεραν νὰ διεισδύσουν στὴν παράταξη τῶν Σπαρτιατῶν ἀπὸ μιὰ προδοσία ἑνὸς ἀξιωματικοῦ του Κλεομένη, τοῦ Δαμοτέλη. Οἱ Ἰλλύριοι καὶ οἱ Ἀκαρνᾶνες σύμμαχοι τῶν Μακεδόνων ἐπιτέθηκαν στὸ ἀκάλυπτο ἄκρο τῶν Σπαρτιατῶν καὶ τοὺς πλευροκόπησαν στὸ λόφο Εὔα. Ὅμως στὸ δεξιὸ ἄκρο, ὁ Κλεομένης αἰφνιδίασε τοὺς ἀντιπάλους του καὶ ὁ Ἀντίγονος σταμάτησε τὴν ἐπίθεσή του στὸ ἀριστερὸ ἄκρο γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ δεξιό. Τότε τὸ ἀριστερὸ ἄκρο τῶν Σπαρτιατῶν ὑπό τον Ἔυκλειδα ἀνασυντάχθηκε καὶ ἐπιτέθηκε καὶ ἐκεῖνο κατὰ τῶν Μακεδόνων. Ἡ μάχη μέχρι τότε ἦταν ὑπὲρ τῶν Σπαρτιατῶν. 

Ὁ Φιλοποίμην ὅμως, ὁ ἀρχηγὸς τῶν Ἀχαιῶν, διέταξε τὴν ἐπίθεση τῶν ἱππέων στὸ ἀριστερὸ ἄκρο τῶν Σπαρτιατῶν. Ὁ Εὐκλείδας δὲν κατάφερε νὰ συγκρατήσει τὴν ἐπίθεση τῶν Μακεδόνων ἱππέων καὶ οἱ Σπαρτιᾶτες ὑποχώρησαν. Ὁ Εὐκλείδας πολεμοῦσε ἀπελπισμένα καὶ πέθανε σὰν ἀληθινὸς Σπαρτιάτης πάνω στὴ μάχη. Οἱ νεκροὶ γιὰ τοὺς Σπαρτιᾶτες ἦταν 5.800. Οἱ ἀντίπαλοι τῶν Σπαρτιατῶν, οἱ Μακεδόνες πρέπει νὰ εἶχαν 1.000 νεκρούς. 

Ἡ σημασία τῆς μάχης 

Τὴ σημασία τῆς μάχης οἱ Ἕλληνες τὴν κατάλαβαν πολὺ ἀργότερα μὲ τοὺς Ρωμαίους. Ὁ Κλεομένης ἴσως μποροῦσε νὰ ἑνώσει τοὺς Ἕλληνες ἀπέναντι στοὺς Ρωμαίους μὲ κυριότερο λόγο τοὺς νόμους του. 

Ἡ τοποθεσία τῆς μάχης ἀπεῖχε περίπου 15 χιλιόμετρα τῆς Σπάρτης καὶ ἀποτελοῦσε φυλάκιό της. Σήμερα εἶναι χωριὸ μὲ πληθυσμὸ περίπου 550 κατοίκων. 

Ἡ Μάχη τῆς Σελλασίας τὸ 222 π.Χ. ἦταν ἡ τελευταία μεγάλη προσπάθεια τῆς Σπάρτης νὰ διατηρήσει τὴν ἐξουσία της καὶ τὸν παραδοσιακὸ τρόπο ζωῆς της. Παρὰ τὴ γενναιότητα τοῦ Κλεομένους Γ' καὶ τῶν Σπαρτιατῶν πολεμιστῶν, ἡ ἤττα τους ἀπὸ τὸν Ἀντίγονο Γ' Δώσονα καὶ τοὺς συμμάχους του σηματοδότησε τὸ τέλος τῆς Σπάρτης ὡς ἰσχυρὴς πόλης-κράτους στὸν Ἑλληνικὸ κόσμο. Αὐτὴ ἡ μάχη, ποὺ καθόρισε τὴ μοίρα τῆς Σπάρτης, σηματοδότησε τὴν ἀρχὴ μιᾶς νέας ἐποχῆς, μὲ τὴ Μακεδονία νὰ ἐδραιώνει τὴν ἡγεμονία της στὴν Ἑλλάδα.

Βιβλιογραφία :
Πολύβιος. Ιστορίες, ii. 65-70.
Πλούταρχος. Βίοι Παράλληλοι, 27-28.
Παυσανίας. Description of Greece, ii. 9. § 2, 10. § 7, iv. 29. § 9, vii. 7. § 4, viii. 49. § 5.
E. Will. Histoire politique du monde hellénistique or the Political History of the Hellenistic World. Paris, 1075.
Shimron, Benjamin. Late Sparta: The Spartan Revolution, 243-146 B.C. Buffalo: State University of New York (Dept. of Classics), 1972, pgs. 50-55. ISBN 0-930881-01-X

Ποιὰ Θεά ὁ Ζεὺς Μεταμόρφωσε σε Ζωύφιο καὶ τὴν Κατάπιε;

Γιατί ὁ Δίας μεταμόρφωσε σὲ ζωύφιο τὴν πρώτη του γυναῖκα Μήτιδα καὶ τὴν κατάπιε

"Μὲ τὴν Μήτιδα ὁ Δίας ἀπέκτησε τὴν Ἀθηνᾶ πολιοῦχο τῆς πόλης τῶν Ἀθηνῶν θεὰ τῆς σοφίας καὶ τοῦ πνεύματος κατὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες.

Γιά  περισσότερα   πατήστε   ΕΔΩ

                                            

Ἄν μάθουν οἱ Ἕλληνες τὴ πραγματική τους ἱστορία καί το πολιτισμὸ θὰ γίνουν μεγάλοι καὶ τρανοί

 

Ὁ Θρῦλος τῶν ΕΛ διαγραμμένη ἱστορια γιὰ εὐνοήτους λογούς!

Κάτι ἤξερε ὁ Κίσσινγκερ ὅταν ἔλεγε ὅτι ἂν μάθουν οἱ Ἕλληνες τὴ πραγματική τους ἱστορία καί το πολιτισμὸ θὰ γίνουν μεγάλοι καὶ τρανοί!καὶ ἔγιναν γιὰ λίγο!(?) δὲν μιλοῦσαν ἀρχαῖα ἑλληνικὰ πιά.....!
Ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἱστορία καὶ γεωγραφία, μάθαμε στὰ σχολεῖα ὅτι τὴν Ἀμερικὴ ἀνακάλυψε ὁ Λατῖνος θαλασσοπόρος καὶ ἐξερευνητὴς .... ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΛΟΜΒΟΣ. Αὐτὸ εἶναι σωστό, ἀλλὰ ἰσχύει μόνο γιὰ τὰ χρόνια τοῦ Μεσαίωνα, δηλαδὴ γιὰ τὴ μ.Χ. ἐποχή. 

Ὡς γνωστὸν ὁ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΛΟΜΒΟΣ, ἔφθασε στὴν Ἀμερικανικὴ ἤπειρο στὴ δεκαετία τοῦ 1450 μ.Χ.((((KAI EKTOΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Οἱ πέτρες «μιλοῦν» ἑλληνικά...)))

Ὅμως ....χιλιάδες χρόνια πρὸ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὴ παράδοση, καὶ τὰ ὅσα ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα, τεκμήρια, σύμβολα, κειμήλια, βιβλία, καὶ μνημεῖα διεσώθησαν καὶ εὑρέθησαν σὲ διάφορα μέρη τῆς Γῆς, στὸ πλανήτη μας ὑπῆρξε πολιτισμὸς ὑψίστης τεχνολογίας, καὶ ἡ ὑπερδύναμη τῶν χρόνων ἐκείνων, ἦταν οἱ πρόγονοί μας Ἕλληνες, οἱ γνωστοὶ στὴν τότε ἀνθρωπότητα σὰν ΕΛ, ἀπὸ τὸ ΕΛΛΗΝΕΣ & ΕΛΛΑΣ.

Οἱ ΕΛ εἶχαν ἀνακαλύψει τὴν Ἀμερική, καὶ εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ, μὲ πολιτισμὸ καὶ τεχνολογία ὑψίστης σημασίας καὶ τελειότητος, π.χ. σὲ βιβλία, εἰκόνες, καὶ πίνακες ζωγραφικῆς θὰ δεῖτε τὸν ΑΠΟΛΛΩΝΑ νὰ ἵπταται καθήμενος ἐπάνω σε ἀνάκλιντρο, ἐπίσης θὰ δεῖτε πλοῖα ποὺ ἵπταντο σὲ περίπτωση φουρτούνας καὶ κακοκαιρίας, γιὰ νὰ ὑπερκεράσουν τὴ μανία τῶν κυμάτων, καὶ ἄλλα πολλά.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ ΕΛ κατεῖχαν τὴ τεχνολογία καὶ τεχνογνωσία τῆς ἀντιβαρύτητος. Ἀποδείξεις τῆς ὕπαρξης τῶν ΕΛ στὴν Ἀμερικὴ ἔχουμε πολλές, ἐνδεικτικῶς ἀναφέρω τίς κάτωθι περιπτώσεις.

Οἱ πρόγονοί μας ΕΛ ἔχτισαν στὴν Ἀμερική, ἀρχαία Ἑλληνικὰ θέατρα, ποὺ σώζονται σὰν μνημεῖα-ἐρείπια μέχρι τῆς σήμερον. 2. Πολλὲς πόλεις σὲ ὅλη τὴν Ἀμερικανικὴ ἤπειρο ἔχουν Ἑλληνικὰ ὀνόματα. Οἱ Ἕλληνες προϋπῆρχον τῶν ἰθαγενῶν ἐρυθροδέρμων, ἢ συνυπῆρξαν, αὐτὸ ἡ ἱστορία δὲν τὸ διευκρινίζει.

Εὑρέθησαν κοσμοδρόμια στὴν ὀροσειρὰ τῶν Ἄνδεων, καὶ στὸ Περοῦ, γιὰ διαστημικὲς πτήσεις, ποὺ φέρουν ἀρχαῖα σύμβολα τῶν ΕΛ. 4. Στὸ Μεξικὸ εὑρέθησαν Ἑλληνικὲς πυραμίδες, μὲ σύμβολα τῶν ΕΛ, ὅπως Μαίανδροι, τὸ κεφαλαῖο γράμμα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου Λ, τὸ Δελφικὸ Ε , καὶ ἄλλα μνημεῖα. Αὐτὰ τὰ σύμβολα κοσμοῦσαν τίς πυραμίδες καὶ τὰ παλάτια.

Στὴ χερσόνησο YUCATAN, (Εἴσοδος στὸ Κόλπο τοῦ Μεξικοῦ), εὑρέθησαν ἀρχαῖες Ἑλληνικὲς πυραμίδες, μὲ σύμβολα τῶν ΕΛ. 6. Τὰ χάλκινα βιβλία ποὺ εὑρέθησαν στὸ ΘΙΒΕΤ καὶ ΙΝΔΙΑ εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ τέτοιες ἀποκαλύψεις.

Ὁ Ἀρχαῖος Ἕλλην Ἥρωας ΗΡΑΚΛΗΣ, (ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν ΕΛ, ὁ ἄλλος ἦταν ὁ ΔΙΑΣ καὶ ὁ ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ,) διέβῃ τὰ στενά του Γιβραλτάρ, ἐξ οὗ καὶ οἱ περίφημες στῆλες τοῦ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ, μνημεῖο ἀθάνατο ποὺ σώζεται μέχρι τῆς σήμερον. (Ὁ γράφων ἔχει δεὶ τίς μαρμάρινες κολῶνες τοῦ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ μὲ ναυτικὰ κιάλια, ὅταν πέρασα τὰ στενά του Γιβραλτὰρ πρὸς Ἀτλαντικὸ καὶ πρὸς Μεσόγειο, πέρα-δῶθε).((((Μινωικὴ Ἀμερικὴ καὶ Ἕλληνες - 3.500 χρόνια πρὶν τὸν Χριστόφορο Κολόμβο))))

Ὁ ΗΡΑΚΛΗΣ διασχίζοντας τὰ στενά του Γιβραλτάρ, μετέβῃ στὴν Ἀμερικὴ ἱπτάμενος μὲ πλοῖα ποὺ ἵπταντο, (ἀλλὰ πιθανὸν καὶ διὰ θαλάσσης), σύμφωνα μὲ τίς γραφές,(χάλκινα βιβλία, παπύρους, κλπ.) τὴν ὁποία καὶ ἀποίκησε μὲ πλῆθος Ἑλλήνων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.

Πολλοὶ ἱστορικοὶ καὶ ἄλλοι ἐπιστήμονες, μὲ διάφορες πολυτελεῖς ἐκδόσεις, ἀλλὰ καὶ διαλέξεις σὲ ἀνώτατα πνευματικὰ ἱδρύματα, καὶ σὲ τηλεοπτικὰ κανάλια, ἀναφέρουν τὰ γεγονότα αὐτὰ τῆς ἀνακάλυψης καὶ ἀποίκισης τῆς Ἀμερικανικῆς Ἠπείρου, ἀπὸ τοὺς ΕΛ, χιλιάδες χρόνια πρὸ Χριστοῦ, πιθανολογεῖται στὴν ἐποχὴ τοῦ Δευκαλίωνα.

Οἱ ΕΛ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔχτισαν ὅλα αὐτὰ τὰ ὡραῖα καὶ θαυμαστὰ τὰ ὁποῖα ἀνακαλύπτονται σήμερα στὴν Ἀμερικανικὴ ἤπειρο. Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, οἱ σύγχρονοι Ἀμερικανοί, ὀφείλουν χάριτας στὸν Ἑλληνισμό, καὶ τοὺς Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἔδωσαν το πολιτισμό. Διὰ ὅλα αὐτὰ ὀφείλει ἡ Οὐάσινγκτον νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, ὥστε νὰ ἀπονεμηθοῦν , ἔστω καὶ ἀργά, τα τοῦ Καίσαρος των Καίσαρι...(((Ἡ πραγματικὴ ἱστορία τῆς ἀνακάλυψης τῆς Ἀμερικῆς)))

Πρέπει οἱ σύγχρονοι Ἀμερικανοὶ νὰ σέβονται τὸν Ἑλληνισμό, καὶ ὄχι νὰ πολεμοῦν τὴν Ἑλλάδα μὲ τέτοιο μῖσος στὸ διεθνὲς διπλωματικό, οἰκονομικό, καὶ πολιτικὸ σκηνικό, σὲ θέματα Γεωπολιτικῆς, Γεωστρατηγικῆς, καὶ Γεωενέργειας.ίσως ἡ Ἀμερικανικὴ Ἀκαδημία Ἐπιστημῶν, νὰ θελήσει νὰ ἀποκαταστήσει τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα, γιὰ τὴ πραγματικὴ ἀλήθεια τῆς ἀνακάλυψης τῆς Ἀμερικῆς, μὲ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται...

Ὁ τέως ΥΠ.ΕΞ τῶν ΗΠΑ Χένρυ Κίσσιγκερ, εἶπε, ἐὰν οἱ Ἕλληνες ἐκμεταλλευθοῦν τὴν Ἱστορία τους, καί το πολιτισμό τους, τότε θὰ γίνουν διεθνῶς σεβαστοί, καὶ θὰ κερδίσουν σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ μέτωπα, τὰ ἐθνικά τους δίκαια.(((((Χένρυ Κίσσινγκερ: Ὁ δολοφόνος του Ἔλληνισμου καὶ ὄχι μόνο...)))

Ἡμισέληνος: Το ἀρχαιοελληνικό καὶ βυζαντινό σύμβολο ποῦ ἔκλεψαν οἱ Τοῦρκοι

 

Ἡμισέληνος: Το ἀρχαιοελληνικό καὶ βυζαντινό σύμβολο ποῦ ἔκλεψαν οἱ Τοῦρκοι

1. Ὁ ὅρος ἡμισέληνος στὰ Ἑλληνικά εἶναι λανθασμένος, ἀφοῦ το σύμβολο δὲν ἀπεικονίζει «μισό» φεγγάρι, ἀλλὰ το ἕνα τέταρτο αὐτοῦ.

Πιὸ σωστός θὰ ἦταν ὁ ὅρος «ἀμφίκυρτος σελήνη». Ἐπειδὴ ὅμως ἔχει καθιερωθεῖ, ἔστω καὶ λανθασμένα θὰ το χρησιμοποιοῦμε καὶ ἐμεῖς. Στὰ τουρκικά την ὀνομάζουν (περιγραφικά) ἀκόμα πιὸ λάθος ὡς «φεγγάρι-ἄστρο» (ay yıldız), σὰν νὰ ἦταν ὁλόκληρο φεγγάρι.

Το σύμπλεγμα της ἡμισελήνου (δηλ. το μισοφέγγαρο καὶ το ἄστρο) ἔχει βαθιά σχέση στὸ χρόνο με την Ἑλληνική παράδοση καὶ τον πολιτισμό.

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Το ἀρχαιότερο Ἑλληνικό νόμισμα πάνω στὸ ὁποῖο ὑπάρχει ἡ ἡμισέληνος εἶναι νόμισμα ἀπὸ την Κάτω Ἰταλία ποῦ χρονολογεῖται στὸν 6ο αἰῶνα π.Χ. Στὴ συνέχεια το βρίσκουμε σε πολλές ἑλληνικές περιοχές του ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου ἀπὸ την Κρήτη μέχρι τὴ Μακεδονία καὶ την Μικρά Ἀσία.


Την ἡμισέληνο τὴ βρίσκουμε καὶ στὴν ἀρχαία ἑλληνική ἀποικία του Βυζαντίου, πάνω στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ σημερινή Κωνσταντινούπολη.

ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Στόν 5ο αἰῶνα μ.Χ. σε νόμισμα του αὐτοκράτορα Ἀναστασίου Ι (491-518 μ.Χ.), βρίσκουμε νόμισμα ποῦ στὴ μία μεριά ἔχει την προτομή του αὐτοκράτορα καὶ στὴν ἄλλη την ἡμισέληνο. Στὴ συνέχεια καὶ γιὰ πολλούς αἰῶνες συναντοῦμε την ἡμισέληνο με πολλούς τρόπους σε ἀπεικονίσεις στὸ Βυζάντιο.

Ὅταν ἔφτασαν οἱ Ὀθωμανοί στὴν περιοχή της Μικράς Ἀσίας (κυρίως ὅμως οἱ Σελτζούκοι, οἱ ὁποῖοι ἀντέγραψαν σε πάρα πολλά πράγματα το ἀνωτέρω πολιτισμικά Βυζάντιο), «δανείστηκαν» την ἡμισέληνο ἀπὸ τους Βυζαντινούς καὶ σταδιακά ἔγινε το ἔμβλημα της Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.

Σήμερα ὅσοι θέλουν νὰ δοῦν την ἡμισέληνο σε βυζαντινά νομίσματα δὲν ἔχουν παρά νὰ ἐπισκεφθοῦν τις νομισματικές συλλογές των Ἑλληνικῶν Μουσείων ἀλλὰ ἀκόμα καὶ σε Βυζαντινές τοιχογραφίες στὴ Λακωνία (χωριό Γεράκι κ.α.), ὁποῦ ὑπάρχει πεντακάθαρο σε ἀσπίδα του Ἁγίου Γεωργίου.

Μέχρι τον 18ο αἱ. το τουρκικό ἐθνόσημο ἦταν ἡ ἁπλὴ ἡμισέληνος, χωρίς το ἄστρο.


Το ἄστρο το πρόσθεσε ὁ σουλτᾶνος Σελίμ Γ΄ (1789-1808) καὶ εἶχε ὀκτώ ἀκτῖνες, ἐνῶ ὁ σουλτᾶνος Αβδοῦλ Μετζίτ (1840-1861) το ἔκανε με πέντε ἀκτῖνες.

Φαίνεται λοιπόν ὅτι οἱ Ὀθωμανοί ὅπως ἀντέγραψαν το Βυζάντιο σε διοίκηση, θεσμούς, μοντέλα σκέψης καὶ χίλια ἀλλά πράγματα ἔτσι καὶ ἡ ἴδιά η σημαία τους ἦταν ἕνα κλεμμένο βυζαντινό σύμβολο.

Ἡ κλεμμένη Ἑλληνική ημισέληνος Ἀρχαῖο Ἑλληνικό νόμισμα ἀπὸ το Βυζάντιο (σημερινή Κωνσταντινούπολη)Νόμισμα Αὐτοκράτορα Θεοδώρου Β΄ Λασκᾶρεως 1254-1258μ.Χ.
Και οἱ Ρῶσοι εἶχαν πάρει το μισοφέγγαρο ἀπὸ το Βυζάντιο

Λυπούμαστε ποῦ αὐτὴ ἡ παρουσίασή μας, θὰ στεναχωρήσει τους Γενίτσαρος Πομάκους ποῦ βλέπουν την τουρκική σημαία καὶ νιώθουν ρῖγος. Τους συνιστοῦμε νὰ μὴν νιώθουν τόσο ἐθνικό ρῖγος γιατί θὰ ἀκριβολογήσουν καὶ νὰ σκεφτοῦν ὅτι αὐτὸ το σύμβολο ἦταν καὶ σύμβολο χριστιανῶν Ἁγίων.
Ἄς συγκρατήσουν λοιπόν την ἐθνική τους συγκίνηση, γιατί ἀλλιῶς θὰ κινδυνεύουν νὰ τους κατηγορήσουμε ἐμεῖς ὅτι θέλουν νὰ κάνουν τους Πομάκους χριστιανούς…

Ἄν δὲν μας πιστεύετε τότε ὀργανῶστε με την «Τουρκική ἐνῶσι Ξάνθης» ἡ με τον Σύλλογο Ἐπιστημόνων Μειονότητας, μία ἐκδρομὴ στὴν Πελοπόννησο καὶ πηγαίνετε στὶς τοιχογραφίες των χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν νὰ θαυμάσετε την … Τουρκική σημαία δίπλα σε σταυρούς καὶ κεριά! Ἀλλὰχ κορουσούν!


Οἱ ἀρχικὲς καταβολὲς τοῦ συμβόλου αὐτοῦ, ὅμως, δὲν εἶναι οὔτε χριστιανικές, ἀλλὰ παγανιστικές, ἀφοῦ τὸ σύμβολο αὐτὸ ἦταν τὸ σύμβολο τῆς θεᾶς Ἄρτεμης ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα.
Ταυτίστηκε μὲ τὴν πόλη τοῦ Βυζαντίου τὸ 339 π.Χ., σύμφωνα μὲ θρῦλο κατὰ τὸν ὁποῖο ὅταν ὁ Φίλιππος Β΄ ὁ Μακεδὼν πολιόρκησε τὴν τότε ἀποικία τῶν Μεγαρέων, τὸ Βυζάντιο.
Τὴ νύχτα τῆς ἐπίθεσης εἶχε πανσέληνο ἀλλὰ καὶ συννεφιά.
Ὁ θρῦλος, λοιπόν, μᾶς λέει ὅτι ὅταν φάνηκε τὸ φεγγάρι πίσω ἀπὸ τὰ σύννεφα, τὰ σκυλιὰ τῆς πόλης ἄρχισαν νὰ γαβγίζουν, ξυπνῶντας τοὺς κατοίκους της, οἱ ὁποῖοι κατάφεραν νὰ διώξουν τοὺς Μακεδόνες.
Ἔτσι, ἡ σωτηρία τῆς πόλης ἀποδόθηκε στὴ θεὰ Ἄρτεμη καὶ ἔκτοτε τὸ σύμβολο τῆς πόλης ἔγινε ἡ ἡμισέληνος.
Ἐξακολούθησε δὲ νὰ χρησιμοποιεῖται ὡς σύμβολο τοῦ Βυζαντίου εὐρέως μέχρι καὶ τὸ 330 μ.Χ., ὁπότε καὶ ἀντικαταστάθηκε στὸ μεγαλύτερο μέρος του ἀπὸ τὸν χριστιανικὸ σταυρό.
Πάντως ἡ υἱοθέτησή του ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς καὶ ὁρισμένα βυζαντινὰ νομίσματα, τῶν πρώιμων κυρίως βυζαντινῶν χρόνων, τὰ ὁποῖα ἔχουν βρεθεῖ μὲ τὴν ἀπεικόνιση τῆς ἡμισελήνου, δείχνουν ὅτι τὸ σύμβολο αὐτὸ συνέχισε νὰ χρησιμοποιεῖται, ἔστω καὶ περιορισμένα, μέχρι καὶ τὸ 1453 ὡς σύμβολο τῆς πόλης.
Πολλοί, λοιπόν, πιστεύουν λανθασμένα ὅτι ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία δημιούργησε τὴν ἡμισέληνο ὡς σύμβολό της ἀμέσως μετὰ τὴν ὀθωμανικὴ κατάκτηση τῆς Κωνσταντινούπολης τὸ 1453.
Κι ὅμως τὸ σύμβολο αὐτὸ δὲν ἀνῆκε πρὶν ἀπὸ τὴν Ἅλωση στοὺς Ὀθωμανούς,
ἀλλὰ στὸ Βυζάντιο, καὶ οἱ τελευταῖοι μόνο μετὰ ἀπὸ τὴν κατάκτηση τῆς Βασιλεύουσας τὸ οἰκειοποιήθηκαν καὶ τὸ ἔκαναν σύμβολο τῆς αὐτοκρατορίας τους.
Ἀπὸ αὐτοὺς τὸ πῆραν ἀργότερα καὶ οἱ ὑπόλοιποι μουσουλμᾶνοι, κάνοντας τὴν ἡμισέληνο νὰ ταυτιστεῖ ἐξολοκλήρου μὲ τὸ ἰσλάμ.
Τὴν ἡμισέληνο τὴν ταυτίζουμε ὅλοι σήμερα μὲ τὸ ἰσλάμ, μουσουλμᾶνοι καὶ χριστιανοί, ἀφοῦ αὐτὴ ὑπάρχει ὡς σύμβολο στὶς σημαῖες πολλῶν κρατῶν ποὺ ἔχουν ὡς ἐπίσημη θρησκεία τὴν ἰσλαμική.
Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ σημαία τῆς σύγχρονης Τουρκίας, ἀλλὰ εἶναι γνωστὸ ὅτι ὑπῆρχε καὶ στὴν παλαιότερη σημαία τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ποὺ ἦταν πράσινη, τὸ ἱερὸ χρῶμα τοῦ ἰσλὰμ καὶ τοῦ Προφήτη Μωάμεθ.
Πηγή : 

Ἡ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΣΣΟΥ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ!

Ἡ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΣΣΟΥ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ!

Το 357 π.Χ. το νησί κατέκτησε ὁ Μαύσωλος (ὁ τάφος τού ὁποίου εἶναι ἄλλο ἕνα ἀρχαῖο θαῦμα) ἀπὸ την Ἀλικαρνασσό (Ἑλληνική Μικρά Ἀσία), κατακτήθηκε ἀπὸ τους Πέρσες το 340 π.Χ. καὶ τελικά ἀπὸ τον Μέγα Ἀλέξανδρο το 332 π.Χ.. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἡ αὐτοκρατορία του μοιράστηκε ἀνάμεσα στοὺς 3 ἰσχυρότερους στρατηγούς του: τον Πτολεμαίων, τον Σέλευκο καὶ τον Ἀντίγονο, ποὺ δημιούργησαν καὶ τις ὁμώνυμες δυναστεῖες.

Οἱ 'Ρόδιοι στάθηκαν στὸ πλευρό των Πτολεμαίων, (οἱ ὁποῖοι κατεῖχαν το μερίδιο της Αἰγύπτου), ὅμως το 305 π.Χ. οἱ Ἀντιγονίδες της Μακεδονίας, ἀνταγωνιστές τῶν Πτολεμαίων, θέλησαν νὰ σπάσουν την συμμαχία της Ρόδου με τους Πτολεμαίους, κι ἔστειλαν τον Δημήτριο Πολιορκητή με 40,000 στρατιῶτες καὶ προηγμένη γιὰ την ἐποχῆ πολεμική τεχνολογία, γιὰ νὰ κατακτήσει την Ρόδο.

Ὁ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ὁ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ

Ὁ Δημήτριος ἀρχικά χρησιμοποίησε ἕναν τεράστιο πολεμικό πύργο με καταπέλτη, ποὺ ὑψωνόταν πάνω ἀπὸ ἕξι πλοῖα. Ὅμως ὁ πύργος ἀναποδογυρίστηκε λόγῳ κακοκαιρίας, καὶ οἱ 'Ρόδιοι νίκησαν την μάχη.
Ὁ Δημήτριος ἔχτισε καὶ δεύτερο, μεγαλύτερο πολεμικό πύργο, με ὕψος 46 μέτρα καὶ βάση 23 τετραγωνικά μέτρα. Εἶχε σιδερένιες ρόδες γιὰ νὰ ἀνεβαίνει στὰ τείχη. Ἦταν ἐξοπλισμένος με πολλούς καταπέλτες, δεξαμενές νεροῦ γιὰ νὰ σβήνουν τα φλεγόμενα βέλη, καὶ εἶχε ξύλινη καὶ δερμάτινη κάλυψη ὡς προφύλαξη τῶν πολεμιστῶν στὸ ἐσωτερικό του πύργου, ἀπὸ τα βέλη τῶν ἀντιπάλων. Ὅταν ὁ Δημήτριος ἐπιτέθηκε ξανά στὴν πόλη, οἱ 'Ροδῖτες γέμισαν ἕνα μεγάλο χαντάκι με νερό ἕξω ἀπὸ τα τείχη, κι ἔτσι ὁ περίφημος μηχανισμός του Δημητρίου βυθίστηκε στὴν λάσπη. Ἕναν ὁλόκληρο χρόνο οἱ 'Ρόδιοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ἀγωνίστηκαν γενναία κι ἀντιστάθηκαν στὶς ἐπιθέσεις του Δημητρίου, μέχρι ποὺ οἱ Πτολεμαίοι στείλανε σύμμαχο στόλο ἀπὸ την Αἴγυπτο γιὰ νὰ βοηθήσουν τους 'Ροδίους. Ὁ Δημήτριος καὶ οἱ στρατιῶτες του τράπηκαν σε φυγή, ἀφήνοντας τον περίφημο μηχανισμό τους καὶ τα ὅπλα πίσω τους.



Ἡ ἈΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ  ΡΟΔΟΥ



ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΙΡΟ.



Ἡ ἱστορία του Κολοσσοῦ
Οἱ Ροδῖτες ὡς ἐνθύμιο της νίκης τους, χτίσανε το τεράστιο ἄγαλμα στὸν προστάτη τους, Θεό Ἥλιο (Ἀπόλλωνα). Ἔλιωσαν τον μπροῦντζο καὶ τα ἄλλα μέταλλα ἀπὸ τους μηχανισμούς ποὺ ἄφησε ὁ Δημήτριος γιὰ νὰ φτιάξουν το ἐξωτερικό του Κολοσσοῦ, καὶ ἡ τεράστια σκαλωσιά ἀπὸ τον πολεμικό μηχανισμό του ἔγινε η σκαλωσιά γιὰ την κατασκευή του ἀγάλματος. Ἡ ἐνάρξει τῶν ἐργασιῶν σύμφωνα με τους ἱστορικούς, ὑπολογίζεται γύρω στὸ 304 π.Χ., καὶ κατά τον ἱστορικό Πλίνιο, περατώθηκε σε 12 ἔτη.

Ὁ γλύπτης Χάρις της Λίνδου ὁ ὁποῖος μάλιστα πολέμησε γιὰ την ὑπεράσπιση της Ρόδου ἀπὸ τον Δημήτριο, ἐπιμελήθηκε το ἔργο. Ὁ Χάρις ἦταν μαθητής του Λυσσίπου, καὶ δέν εἶχε ξαναφτιάξει ἄγαλμα παρομοίου μεγέθους. Πιθανόν ἄρχισε φτιάχνοντας ἕνα μικρό ἄγαλμα γιὰ νὰ πειραματιστεῖ γιὰ το δέσιμο των ὑλικῶν καὶ την τελική μορφή του ἔργου.

Το ἄγαλμα εἶχε ὕψος 33 μέτρα, ἦταν γυμνό, στὸ κεφάλι φοροῦσε στέμμα σὰν τις ἀκτῖνες του ἡλίου (ὅπως το ἄγαλμα της Ἐλευθερίας στὴν Νέα Ὑόρκη). Εἰκάζεται ὅτι με το δεξί χέρι προστάτευε τα μάτια ἀπὸ τον ἥλιο καὶ με το ἀριστερό κρατοῦσε ἕναν χιτῶνα.

Φτιάχτηκαν πρῶτα τα πόδια του ἀγάλματος καὶ ἡ κατασκευή ἀνέβαινε σταδιακά, καθώς το χάλκινο σχῆμα ἐνισχυόταν ἐσωτερικά με σιδερένια δοκάρια καὶ πέτρινες κολόνες. (Ἡ τεχνική ἀντιγράφηκε γιὰ την κατασκευή του ἀγάλματος της Ἐλευθερίας της Νέας Ὑόρκης, στὸ ὁποῖο χύθηκε χαλκός πάνω ἀπὸ ἀτσάλινο 'σκελετό'). Χρειάστηκε πολύ δουλειά γιὰ νὰ ἐφαρμόζουν ἀπόλυτα ὁ ἐσωτερικός σκελετός (σίδερα καὶ πέτρες) με το χάλκινο 'δέρμα' ἐξωτερικά. Ἡ βάση του ἀγάλματος ἦταν ἀπὸ λευκό μάρμαρο.

Ὁ Πίλων του Βυζαντίου ἀναφέρει ὅτι χρησιμοποιήθηκαν 15 τόνοι ἀπὸ μπροῦντζο καὶ 9 τόνοι σιδήρου, ὅμως καὶ ὑπολογίζεται ὅτι οἱ ἀληθινές ποσότητες ἦσαν πολύ μεγαλύτερες. Λαμβάνοντας ὑπ' ὄψιν ὅτι το ἄγαλμα της Ἐλευθερίας στὴν Νέα Ὑόρκη ἔχει το ἴδιο περίπου μέγεθος καὶ βάρος 225 τόνους, ὁ Κολοσσός πρέπει νὰ εἶχε ἀνάλογο βάρος.

Το 226 π.Χ. το ἄγαλμα καταστράφηκε ὁλοσχερῶς ἀπὸ μεγάλο σεισμό, ὁ ὁποῖος κατέστρεψε την πόλη. Ὁ Πτολεμαίος ΙΙΙ ὁ Εὐεργέτης προσέφερε την χρηματοδότηση γιὰ ἀναστήλωση του κατεστραμμένου ἔργου. Ὅμως, σύμφωνα με ἕναν χρησμό, ἀπαγορεύτηκε ἡ ἀναστήλωση του Κολοσσοῦ, γιατί θεωρήθηκε ὅτι ὁ Θεός Ἥλιος δὲν τὸ ἤθελε

.

Ὁ ἱστορικός Πλίνιος ἔζησε αἰῶνες μετά την καταστροφή του ἀγάλματος, κι ἀνέφερε ὅτι ἀκόμα καὶ πεσμένο, τραβοῦσε τον θαυμασμό τῶν ἀνθρώπων. Καθώς το ἄγαλμα στὴν ἐποχῆ του ἦταν σπασμένο σε κομμάτια, ὁ Πλίνιος εἶχε την εὐκαιρία νά μελετήσει το ἐσωτερικό του. Ἔτσι, μας δίνει χρήσιμες πληροφορίες γιὰ τα ὑλικά καὶ την τεχνική δόμησης του ἀγάλματος. Γιὰ νὰ περιγράψει το μέγεθος του ἀγάλματος ἀναφέρει ὅτι λίγοι ἄνθρωποι μπορούσανε νὰ κλείσουν στὴν ἀγκαλιὰ τους τον ἀντίχειρα του Κολοσσοῦ με τα χέρια τους.

Γιὰ πολλές ἑκατοντάδες χρόνια τα συντρίμμια βρίσκονταν στὸν βυθό του λιμανιοῦ της Ρόδου, ὡς ποῦ το 654 μ.Χ., οἱ Ἄραβες κατέλαβαν την Ρόδο. Λέγεται ὅτι ἀποσυναρμολόγησαν τα κομμάτια του ἀγάλματος καὶ τα πούλησαν στὴν Συρία. Μάλιστα, χρειάστηκαν 900 καμῆλες γιὰ την μεταφορά τῶν κομματιῶν ἀπὸ τα παράλια της Μικράς Ἀσίας ἀπέναντι ἀπὸ την Ρόδο, ὡς την Συρία.

Ἐνῶ παλαιότερα πιστευόταν ὅτι ο Κολοσσός στεκόταν στὴν εἴσοδο του λιμανιοῦ (σημερινό Μανδράκι), οἱ ἀρχαιολόγοι σήμερα θεωροῦν ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον λόγο του μεγάλου ὕψους του ἀγάλματος καὶ του σχετικά μικροῦ πλάτους του λιμανιοῦ.

Πρόσφατες μελέτες ὑπολογίζουν την τοποθεσία του ἀγάλματος λίγο πιὸ ἔξω ἀπὸ το Μανδράκι.



ΛΙΝΔΟΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΝΑΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ




ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ



ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΛΙΝΔΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΡΕΙΠΙΑ.

Ὁ Κολοσσός της Ρόδου δὲν ἦταν μόνο ἕνα ἔργο τέχνης . Χτίστηκε ὡς εὐγνωμοσύνη πρὸς τον Θεό Ἥλιο, προστάτη του νησιοῦ, καὶ συμβόλιζε την ἐλευθερία κι ἀνεξαρτησία τῶν Ροδίων.

το ἔργο καταστράφηκε 56 χρόνια μετά ἀπὸ την κατασκευή του, ἡ φήμη του πέρασε τα ὅρια της χώρας μας, κι ἔμηνε στὴν ἱστορία ὡς ἕνα ἀπὸ τα ἑπτὰ θαύματα του ἀρχαίου κόσμου.

Μέχρι σήμερα στὰ Ἑλληνικά ἀλλὰ καὶ σε ὅλες τις Λατινογενεῖς γλῶσσες (Ἀγγλικά καὶ Γερμανικά: Colosseum, Γαλλικά: Colisée και Colosse, Ἰταλικά: Colosseo, κλπ.) 'Κολοσσιαῖο' σημαίνει ἕνα μεγάλου μεγέθους, ἐντυπωσιακό ἔργο. Ἔτσι, το θέατρο της Ἀρχαίας Ρώμης (80 π.Χ.) ὀνομάστηκε Κολοσσιαῖο (Colosseo).

Ὅπως βλέπουμε στὴν ἀναπαράσταση ποὺ ἐξακολουθεῖ, στὴν εἴσοδο του Κολοσσιαίου Θεάτρου της Ρώμης (80 π.Χ.) δέσποζε ἕνα ἄγαλμα (με ἐμφανῆ ἐπιρροή κι ὁμοιότητα με τον Κολοσσό της Ρόδου), ποὺ μετά τον θάνατο του Νέρωνα ἀφιερώθηκε στόν ΘΕΟ ΗΛΙΟ.

Ἐκεῖ ,Ἀπαγορεύεται, νὰ γεννηθεῖ καὶ νὰ πεθάνει, ὁποιοσδήποτε !!

 

Αὐγουστιάτικη πανσέληνος,

στὸ νησὶ τοῦ Ἀπόλλωνα καί της της Ἄρτεμις, στὴ Δῆλο
Πολλὰ τὰ ἐρωτήματα: Γιατί o Δαρεῖος ἀπαγόρευσε στὸν ναύαρχό του Δάτη νὰ εἰσβάλει στὴ Δῆλο; Γιατί ὁρίστηκε ἡ ἀπαγόρευση νὰ γεννιέται ἢ νὰ πεθαίνει κανεὶς στὴ Δῆλο;
Τί σημαίνει ἄραγε ὁ ὅρος «δῆλοι» καὶ τί ἀναφέρει γι' αὐτὸν ἡ Παλιὰ Διαθήκη;
Πῶς καὶ γιατί οἱ ἀνασκαφὲς ἔδειξαν ὅτι πρὶν λατρευτεῖ o Ἀπόλλωνας, ἡ Δῆλος ἦταν τόπος λατρείας τῆς Ἄρτεμης, γεγονὸς ποὺ μαρτυρὰ μιὰ συνέχεια στὴ λατρεία τῆς μεγάλης προελληνικὴς γυναικείας θεότητας, ἡ ὁποία περιθωριοποιήθηκε μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς λατρείας τοῦ Ἀπόλλωνα; Διαβάστε τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ!.

Ἡ ΔΗΛΟΣ, ὅπως ὅλοι γνωρίζουν, εἶναι ἕνα ὀλοφώτεινο μικρὸ (μέγιστο μῆκος 6 χλμ., μέγιστο πλάτος 1,3 χλμ.) ἄγονο νησί, ποὺ βρίσκεται σχεδὸν στὸ κέντρο τῶν Κυκλάδων (6 μίλια ἀπὸ τὴ Μύκονο). Ὁ παράλιος ὁμώνυμος οἰκισμὸς (14 κάτ., ὑπάλληλοι τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ὑπηρεσίας) ὑπάγεται διοικητικὰ στὸν δῆμο Μυκόνου τοῦ νομοῦ Κυκλάδων. Πάντως, στὸ νησὶ ἀπαγορεύεται ἡ παραμονὴ ἐπισκεπτῶν μετὰ τὴ δύση τοῦ Ἥλιου.

Στὴ Δῆλο, σύμφωνα μὲ τὴ μυθολογία, γεννήθηκε ὁ Ἀπόλλωνας. Στὴν ἀρχαιότητα, τὸ νησὶ ὑπῆρξε λατρευτικὸ κέντρο μεγάλης σημασίας. Ἀπὸ τὴ λατρεία τοῦ Ἀπόλλωνα ἀλλὰ καὶ ἄλλων θεοτήτων σώζονται σπουδαῖα δείγματα, καθὼς καὶ μαρτυρίες τοῦ σημαντικοῦ ρόλου ποὺ διαδραμάτισε ἡ Δῆλος στὴν ἱστορία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας.

Τὸ ψηλότερο σημεῖο τῆς Δήλου (112 μ.) εἶναι ὁ Κύνθος, τὸ ἱερὸ ὅρος στὰ Α τῆς στενῆς πεδιάδας, ὅπου ἐκτεινόταν ἡ ἀρχαία πόλη καὶ τὸ ἱερὸ τοῦ Ἀπόλλωνα. Ἄλλοι μικρότεροι λόφοι ὁρίζουν τὴν πεδιάδα ἀπὸ τὰ B καὶ τὰ Ν.

 Οἱ ἀκτές, ποὺ εἶναι διαβρωμένες ἀπὸ τὴ θάλασσα καὶ γι' αὐτὸ ἀφιλόξενες, ἔχουν δύο μικρὰ λιμάνια στὴ δυτικὴ πλευρά: τὸ ἀρχαῖο, στὸ ὁποῖο ἀποβιβάζονται καὶ σήμερα οἱ ἐπισκέπτες, καὶ τοὺς Φούρνους. Ὑπάρχουν ἀκόμα δύο μικροὶ ὅρμοι, ἡ Γούρνα ΒΑ καὶ ὁ Σκαρδανὰς ΒΔ.

 Ἕνας χείμαρρος, ὁ Ἰνωπός, ποὺ ξεκινᾷ ἀπὸ τὴ δυτικὴ ἄκρη τοῦ Κύνθου, σχηματίζει ἕνα ἕλος, ποὺ στὴν ἀρχαιότητα ἀποτελοῦσε τὴν «Ἱερὰ Λίμνη» τῆς Δ.

 Ἡ βλάστηση εἶναι ἀραιὴ καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ χαμηλοὺς θάμνους· ἀπὸ ἐπιγραφές, ὅμως, προκύπτει πὼς στὴν ἀρχαιότητα ὑπῆρχαν ἐλιές, συκιές, ἀμπέλια, κῆποι καί, μέσα στὸ τέμενος, ὁλόκληρο ἄλσος. Σήμερα στὸν χῶρο τοῦ ἱεροῦ ὑπάρχει μόνο ἕνας φοίνικας, τὸν ὁποῖο φύτεψαν οἱ ἀρχαιολόγοι ποὺ ἔκαναν τίς ἀνασκαφές τον 19ο αἰ.

Λίγα λόγια γιὰ τὴ Μυθολογία καὶ τὴν Ἱστορία.

Ἡ σημαντικὴ θέση τῆς Δήλου, λόγῳ τῆς ἀσφάλειας ποὺ παρεῖχε σὲ ὅσους ταξίδευαν μεταξὺ Μικρᾶς Ἀσίας, Χίου, Σάμου καὶ κυρίως Ἑλλάδας, προσέλκυσε κατοίκους ἤδη ἀπό την 3η χιλιετία π.Χ. Ἀρχικὰ πρέπει νὰ χρησίμευε ὡς σταθμὸς καὶ ἀργότερα γιὰ μόνιμη ἐγκατάσταση ψαράδων, ναυτικῶν ἀλλὰ καὶ πειρατῶν.

Οἱ πρῶτοι κάτοικοι ἐγκαταστάθηκαν στὸν Κύνθο, γεγονὸς ποὺ μαρτυρὰ ὅτι τὰ παράλια τοῦ νησιοῦ δὲν ἦταν ἀσφαλῆ. Ὁ πρῶτος οἰκισμὸς (περίπου δώδεκα καλύβες) ἱδρύθηκε ἀπὸ ναυτικοὺς ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία, ἴσως Κᾶρες, κατὰ τὴ μαρτυρία τοῦ Θουκυδίδη.

Μέχρι τὸν 14o αἰ. π.Χ. ἡ Δ. ἦταν ἄσημη, γιατί τὸ ἔδαφός της δὲν προσφερόταν γιὰ ἀνάπτυξη οἰκισμοῦ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ὅμως ἄρχισε ἡ ἐγκατάσταση κατοίκων στὴν παραλία καὶ στὴ θέση τοῦ κατοπινοῦ ἱεροῦ οἰκοδομήθηκαν κάποια λατρευτικὰ κτίρια, ἄγνωστο ποιας θεότητας· εἰκάζεται ὅτι καὶ ἐκεῖ, ὅπως καὶ ἀλλοῦ στὴ Μυκηναϊκὴ Ἑλλάδα, λατρευόταν ἡ μεγάλη γυναικεία θεότητα τῆς γονιμότητας.

Οἱ ἀνασκαφὲς ἔδειξαν ὅτι πρὶν λατρευτεῖ o Ἀπόλλωνας, ἡ Δῆλος ἦταν τόπος λατρείας τῆς Ἄρτεμης, γεγονὸς ποὺ μαρτυρὰ μιὰ συνέχεια στὴ λατρεία τῆς μεγάλης προελληνικὴς γυναικείας θεότητας, ἡ ὁποία περιθωριοποιήθηκε μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς λατρείας τοῦ Ἀπόλλωνα. Στοιχεῖο ἐπιβίωσης τῆς παλιᾶς γυναικείας θεότητας εἶναι καὶ ἡ λατρεία τῆς Λητοῦς ἀλλὰ καὶ τῶν Ὑπερβόρειων Παρθένων, τίς ὁποῖες ἡ ἑλληνικὴ μυθολογία ὑποβίβασε σὲ ἱέρειες τῆς Ἄρτεμης.

Ἡ εἰκόνα τῆς Δ. ἄλλαξε ριζικὰ στὶς ἀρχὲς τῆς 1ης χιλιετίας π.Χ., μὲ τὴν ἐγκατάσταση τῶν Ἰώνων στὸ Αἰγαῖο. Μαζὶ μὲ τοὺς Ἴωνες θὰ πρέπει νὰ μεταφέρθηκε, ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία, καὶ ἡ λατρεία τοῦ Ἀπόλλωνα, τοῦ ὁποίου ἡ μορφὴ κυριάρχησε στὶς γυναικεῖες θεότητες τοῦ νησιοῦ καὶ μετέβαλε τὴ Δῆλο σὲ λατρευτικὸ κέντρο τεράστιας σημασίας. 

Ἔκφραση αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς ἀλλὰ καὶ τῶν ἀγώνων ποὺ ἔγιναν γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς ἀπολλώνιας λατρείας πρέπει νὰ ἀποτελοῦν τὰ γεγονότα ποὺ ἀναφέρονται στὸν λατρευτικὸ μῦθο τοῦ Ἀπόλλωνα τῆς Δήλου, σχετικὰ μὲ τὴ ζηλοτυπία τῆς Ἥρας γιὰ τὴ Λητώ, τὴ μητέρα τοῦ θεοῦ καὶ τῆς Ἄρτεμης.

Κατὰ τὴν κυρίαρχη ἐκδοχὴ αὐτοῦ τοῦ μύθου, ὅπως δίνεται στὸ πρῶτο μέρος τοῦ ὁμηρικοῦ Ὕμνου στὸν Ἀπόλλωνα (περίπου 700 π.Χ.), ἡ Δ., ποὺ πλανιόταν στὰ κύματα, ἦταν ὁ μόνος τόπος ποὺ δέχτηκε -ὅταν ὅλοι τὴν ἔδιωχναν ἐπειδὴ φοβοῦνταν τὴ ζήλια τῆς Ἥρας- τὴν κυριευμένη ἀπὸ τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ καὶ κυνηγημένη ἀπὸ τὴν Ἥρα, Λητώ, γιὰ νὰ γεννήσει ἐκεῖ.

 Σὲ ἀντάλλαγμα, ἡ Λητὼ εἶχε ὑποσχεθεῖ στὴ Δῆλο ὅτι ὁ θεὸς ποὺ θὰ γεννιόταν ἀπὸ τὴν ἕνωσή της μὲ τὸν Δία δὲν θὰ περιφρονοῦσε τὴν ἄγονη γῆ τοῦ νησιοῦ.

Μόλις ἡ Λητώ, μὲ τὴ βοήθεια τῆς Εἰλειθυίας καὶ ὅλων τῶν θεῶν ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ ἐκεῖ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἥρα φυσικά, ἔφερε στὸν κόσμο τον Ἀπόλλωνα, τὰ πάντα στὴ Δῆλο πλημμύρισαν χρυσὸ φῶς καὶ o τόπος γέμισε λουλούδια.

Ἄλλες ἐκδοχὲς τοῦ μύθου ἀναφέρουν πὼς o ἴδιος ὁ Δίας παρακολούθησε τὴ γέννηση τοῦ Ἀπόλλωνα ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ Κύνθου καὶ ὅτι τὰ πρῶτα δῶρα στὸν Φοῖβο τὰ ἔφεραν νέοι καὶ νέες ἀπὸ τὸν τόπο τῆς εὐλάβειας καὶ τῆς εὐδαιμονίας, τὴ χώρα τῶν Ὑπερβορείων, ὅπου ἔμενε o Ἀπόλλωνας τοὺς χειμερινοὺς μῆνες.

Ἡ λατρεία τοῦ Ἀπόλλωνα

H λατρεία τοῦ Ἀπόλλωνα, «τοῦ γνησιότερου δημιουργήματος τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος» (Βιλαμόβιτς), κυριάρχησε στὴ Δῆλο ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς χρόνους, παραμερίζοντας ὅλες τίς ἄλλες λατρεῖες. H μορφὴ τοῦ ἐδῶ ἦταν διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ Δελφική, παρὰ τὰ κοινὰ χαρακτηριστικά. Καὶ στὰ δύο ἱερὰ ἦταν θεὸς τῆς μουσικῆς καὶ τοῦ φωτός!

Ἐνῶ ὅμως στὴ Δῆλο γιορταζόταν μὲ χοροὺς καὶ ὕμνους καὶ τιμοῦσαν κυρίως τὴ γέννησή του, στοὺς Δελφοὺς ὁ θεὸς ἦταν αὐστηρὸς καὶ ὑπέβαλλε τὸν ἄνθρωπο σὲ πολλὲς δοκιμασίες. 

Στὴ Δῆλο, παρότι ἀναφέρεται ἡ ὕπαρξη μαντείου, δὲν φαίνεται νὰ ἀναπτύχθηκε αὐτὴ ἡ πλευρὰ τῆς προσωπικότητας τοῦ θεοῦ, ἐνῶ στοὺς Δελφοὺς ἦταν ὁ θεὸς ποὺ φανέρωνε μὲ σημάδια (σήμαινε) τὴ θέληση τοῦ πατέρα του Δία, καὶ μὲ τὴ βοήθειά του οἱ ἄνθρωποι ἀποκτοῦσαν πολιτισμένη καὶ ἀνώτερη ζωή.

Μὲ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς λατρείας τοῦ Φοίβου, ἡ Δῆλος ἔγινε σπουδαῖο θρησκευτικὸ κέντρο. Μὲ τὸν καιρὸ καὶ μὲ τίς ἀλλαγὲς τῆς ἱστορικῆς πορείας τῶν ἑλληνικῶν πόλεων, ἡ σημασία καὶ o πληθυσμὸς τοῦ νησιοῦ μεγάλωναν, ἐνῶ οἱ Ἴωνες τοῦ Αἰγαίου καὶ τῶν δυτικῶν παραλίων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας συγκεντρώνονταν ἐκεῖ μία φορὰ τὸν χρόνο γιὰ τὰ Δήλια, γιορτὲς πρὸς τιμὴν τοῦ θεοῦ.

Τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Ἀθηναίων

Ἀποφασιστικὸ στοιχεῖο γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ δηλιακοῦ ἱεροῦ ἦταν τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Ἀθηναίων ἀπὸ τὴν ἀρχαϊκὴ περίοδο. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Πεισίστρατου (6ος αἰ. π.Χ.) οἱ Ἀθηναῖοι συνέδεσαν παλιὲς παραδόσεις τους μὲ τὴ Δῆλο: 

οἱ Ὑπερβόρειες Παρθένες πρὶν φτάσουν στὴ Δῆλο πέρασαν ἀπὸ τίς Πρασιὲς (Πόρτο Ράφτη) τῆς Ἀττικῆς· ὁ πρῶτος βασιλιᾶς τῆς Ἀθήνας Ἐρυσίχθων ἦταν ὁ πρῶτος θεωρὸς (προσκυνητὴς) τοῦ ἱεροῦ νησιοῦ κ.ἄ. 

Οἱ Ἀθηναῖοι διαδέχτηκαν στὴν κυριαρχία τῆς Δήλου τὴ Νάξο, ἡ ὁποία πρέπει νὰ εἶχε τὰ πρωτεῖα ἐκεῖ ἕως τον 6ο αἰ., καὶ ἐπικράτησαν ἕως τὸ 314 π.Χ.

Χαρακτηριστικὸ τῆς φήμης τῆς Δήλου εἶναι πὼς o Δαρεῖος ἀπαγόρευσε στὸν ναύαρχό του Δάτη νὰ εἰσβάλει στὸ νησὶ κατὰ τοὺς Μηδικοὺς πολέμους.

Τὸ 476 π.Χ., ὅταν ἱδρύθηκε ἡ Α' Ἀθηναϊκὴ Συμμαχία, ἡ Δ. ὁρίστηκε ἕδρα τῶν συνελεύσεων καὶ τοῦ ταμείου (τὸ 454 π.Χ. μεταφέρθηκε στὴν Ἀθήνα) ὅπου συγκεντρώνονταν οἱ φόροι τῶν συμμάχων.

Τὸ 426-5 π.Χ., μὲ τὴ δεύτερη κάθαρση τῆς Δ. (ἡ πρώτη εἶχε γίνει τὸ 540 π.Χ.), τὴ μεταφορὰ δηλαδὴ τοῦ περιεχομένου ὅλων τῶν τάφων στὴ γειτονικὴ Ρήνεια, ὁρίστηκε ἡ ἀπαγόρευση νὰ γεννιέται ἢ νὰ πεθαίνει κανεὶς στὴ Δῆλο, ἀφοῦ o Ἀπόλλωνας μισεῖ τὸν θάνατο καὶ οἱ νεκροὶ μιαίνουν τὸ ἱερό του.

Τὸ 403 π.Χ. οἱ Ἀθηναῖοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴ Δῆλο, ἐπανῆλθαν τὸ 394 π.Χ., μετὰ τὴ νίκη τοῦ ναυάρχου Κόνωνα καὶ ἀποσύρθηκαν πάλι τὸ 314 π.Χ.

Ἀπὸ τότε ἕως τὸ 166 π.Χ. ποὺ κυριάρχησαν πάλι (περίοδος τῆς λεγόμενης Δηλιακὴς ἀνεξαρτησίας) τὸ ἱερὸ κατακλύστηκε ἀπὸ πλῆθος κτίρια, ἀγάλματα καὶ ἄλλες δωρεὲς τῶν ἰσχυρῶν. Τὴν περιουσία τοῦ ἱεροῦ διαχειρίζονταν οἱ Ἰεροποιοί.

Ἀπὸ τὸ 166 π.Χ. ἕως τὸ τέλος τοῦ ἀρχαίου κόσμου κυριάρχησαν στὴ Δῆλο οἱ Ἀθηναῖοι, οἱ ὁποῖοι ἐκδίωξαν τοὺς κατοίκους γιὰ νὰ ἐγκαταστήσουν Ἀθηναίους κληρούχους.

Οἱ Ρωμαῖοι ἀργότερα, γιὰ νὰ πλήξουν τὴ Ρόδο, ἀνακήρυξαν τὴ Δῆλο ἐλεύθερο λιμάνι· τότε ἐγκαταστάθηκαν ἐκεῖ πολλοὶ ξένοι μεταφέροντας μαζὶ καὶ τίς λατρεῖες τῶν θεῶν τους. Ὕστερα ἀπὸ δύο φοβερὲς ἐχθρικὲς ἐπιθέσεις (88 καὶ 69 π.Χ.) ἡ ζωὴ στὴ Δῆλο ἄρχισε νὰ φθίνει καὶ ὁ συνοικισμός της νὰ περιορίζεται, γιὰ νὰ ἐγκαταλειφθεῖ ἐντελῶς στὰ τέλη τοῦ 5ου αἰ. μ.Χ. Ἀπὸ τότε ἔρημη, ἡ Δῆλος χρησίμευσε μόνο ὡς βοσκότοπος.

Ἀπὸ τὴν Ἀναγέννηση καὶ μετὰ τὴν ἐπισκέφθηκαν διάφοροι περιηγητὲς ἀναζητῶντας ἴχνη τῆς ἀρχαιότητας.

Τί ἀναφέρει ἡ Ἀρχαιολογία

Οἱ ἀνασκαφὲς στὴ Δῆλο -τίς ὁποῖες ξεκίνησε τὸ 1873 ἡ Γαλλικὴ Ἀρχαιολογικὴ Σχολή- ἀποκάλυψαν τὰ σπουδαιότερα σημεῖα τοῦ ἱεροῦ του Ἀπόλλωνα καὶ τῆς ἀρχαίας πόλης. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρείπια, οἱ νεκροὶ δρόμοι, τὰ ἐρειπωμένα σπίτια μὲ τίς αὐλὲς ποὺ διακοσμοῦνται μὲ λαμπρὰ μωσαϊκά, διασώζονται στὴν ἀρχική τους θέσῃ ἀκόμα καὶ σήμερα. 

Πέρα ἀπὸ τὴν εἰδικὴ καλλιτεχνικὴ ἀξία τους, προσφέρουν ἄμεση καὶ χαρακτηριστικὴ αἴσθηση τῆς καθημερινῆς ζωῆς σὲ ἕναν χῶρο ὅπου ἀναπτύχθηκε γιὰ τόσους αἰῶνες μιὰ ἐξαιρετικὰ ποικιλόμορφη καὶ πλούσια δραστηριότητα.

To ἱερὸ τοῦ Ἀπόλλωνα καὶ τὰ δημόσια κτίρια ποὺ τὸ περιστοιχίζουν βρίσκονται στὴ βορειοδυτικὴ πλευρὰ τοῦ νησιοῦ. Τὸ τέμενος τοῦ Ἀπόλλωνα βρίσκεται στὴ θέση ἀμέσως μετὰ τὸ λιμάνι. Μετὰ τὰ προπύλαια τοῦ ἱεροῦ (2ος αἰ. π.Χ.) καὶ τὴν Ἀγορὰ τῶν Κομπεταλιαστῶν (Ἰταλῶν ἐμπόρων ποὺ εἶχαν ἐγκατασταθεῖ στὴ Δ.) βρίσκεται ὁ Οἶκος τῶν Ναξίων (560 π.Χ.) καὶ ἀνατολικότερα τὸ κτίριο Γ, μία ἀπὸ τίς πιὸ καλοδιατηρημένες κατασκευὲς τοῦ νησιοῦ.

Ἡ Ἱερὰ ὁδός, πλαισιωμένη ἀπὸ ἀναθηματικὲς βάσεις, ὁδηγεῖ ἐμπρὸς στοὺς τρεῖς ναοὺς τοῦ Ἀπόλλωνα. Γύρω ἀπὸ τὸν ἕναν, τὸν πώρινο, εἶναι χτισμένοι σὲ ἡμικύκλιο πέντε θησαυροί, ἕνας ἀρχαϊκὸς καὶ τέσσερις κλασικοί.

Καὶ οἱ τάφοι τῆς Όπιδας καὶ τῆς Ἄργης, ὅπως καὶ τῶν Ὑπερβόρειων Παρθένων;

Στὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ περιβόλου του ἱεροῦ ὑπάρχει τὸ Πρυτανεῖο (ἀρχὲς 5ου αἰ. π.Χ.). Τὴ βόρεια πλευρὰ τοῦ ἱεροῦ διασχίζει ἡ Στοὰ τοῦ βασιλιᾶ τῆς Μακεδονίας Ἀντίγονου (τέλη 3ου αἰ. π.Χ.), μπροστὰ ἀπὸ τὴν ὁποία βρίσκεται ἡ Θήκη, τάφος τῆς Όπιδας καὶ τῆς Ἄργης, τῶν δύο Ὑπερβόρειων Παρθένων ποὺ παραστάθηκαν στὴ γέννηση τοῦ Ἀπόλλωνα· ὁ τάφος τῶν δύο ἄλλων Ὑπερβόρειων Παρθένων, τῆς Λαοδίκης καὶ τῆς Ὑπερύμης, βρίσκεται στὸ Σῆμα, στὴ δυτικὴ πλευρὰ τοῦ τεμένους, ἡ ὁποία, ὅπως καὶ ἡ νότια, κλείνει μὲ τὴ Στοὰ τῶν Ναξίων.

Κοντὰ στοὺς ναοὺς τοῦ Ἀπόλλωνα βρίσκεται τὸ Ἀρτεμίσιο, ναὸς τοῦ 7ου αἰ. π.Χ., σὲ ἕναν χῶρο ποὺ ἦταν λατρευτικὸς ἀπό τη 2η χιλιετία π.Χ., ὅπως πιστοποιοῦν πολλὰ μυκηναϊκὰ ἀναθηματικὰ εὑρήματα. Ἐπάνω στὸν ἀρχαϊκὸ ναὸ κατασκευάστηκε ἄλλος κατὰ τὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο.

Βόρεια τοῦ Ἀρτεμισίου βρίσκονται τὸ Ἐκκλησιαστήριο καὶ τὸ Θεσμοφόριο. Βόρεια τοῦ τεμένους τοῦ Ἀπόλλωνα βρίσκονται ἡ συνοικία τῆς Λίμνης, ναὸς ἀφιερωμένος στοὺς 12 θεούς, τὸ ἱερὸ τῆς Λητοῦς καὶ ἡ περίφημη Λεωφόρος τῶν λεόντων. Πρόκειται γιὰ σπουδαῖα δείγματα τῆς ἀρχαϊκῆς τέχνης τῆς Νάξου, μοναδικὰ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο.

Στὴ συνοικία τοῦ θεάτρου, ΝΑ, ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ πολλὲς κατοικίες μὲ ὡραῖα μωσαϊκά. Στὰ Ν προβάλλει ἡ συνοικία τοῦ ποταμοῦ Ἰνωποῦ καὶ ἡ Ταράτσα τῶν Ξένων θεῶν μὲ τὸ Ἠραῖο, τὸν μοναδικὸ ναὸ ἑλληνικῆς θεότητας στὴν περιοχή (!). Μιὰ σκάλα, νοτιότερα, ὁδηγεῖ στὴν κορυφὴ τοῦ Κύνθου καὶ στὸ Ἄντρο, ὅπου κατὰ τὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια χτίστηκε ἕνα ἱερὸ τοῦ Ἀπόλλωνα. Στὴν κορυφὴ τοῦ λόφου ὑπάρχει τὸ Κύνθιο, ἕνα ἀπὸ τὰ ἱερότερα σημεῖα τῆς Δήλου

"Θεϊκὴ Κληρονομιά: Οἱ Δώδεκα Θεοὶ καὶ ἡ Πολιτισμικὴ Κληρονομιά τῶν Ἑλλήνων

 

Τι γνώριζαν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ; Ποῖα ἡ ἀλήθεια γιὰ το "Δωδεκάθεο" ;








Σήμερα, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι διεθνῶς,



ἔχουν δυστυχῶς μία ἀπόλυτα διαστρεβλωμένη εἰκόνα στὸ μυαλό τους σχετικά με τὴ ζωή στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα, ἡ ὁποίᾳ μπορεῖ νὰ συνοψιστεῖ σε δύο κύριες ἀντιλήψεις:

1) Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ἔκφυλοι καὶ ζοῦσαν τρυφηλή ζωή
2) Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ἀνόητοι καὶ πίστευαν σε εἴδωλα.



Αὐτὰ δὲν ἔχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, ἀφοῦ ὅπως ἱστορικά ἀποδεικνύεται στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ὑπῆρχαν νόμοι ποῦ καταδίκαζαν τις ἔκφυλες καὶ παρά φύσιν συμπεριφορές.
Οἱ ὁμοφυλόφιλοι καὶ οἱ παιδεραστές, οἱ ὁποῖοι πράγματι ὑπῆρχαν καὶ τότε, ἔχαναν ὅλα τους τα πολιτικά δικαιώματα καὶ ἐθεωροῦντο ἄτομα περιθωριακά. Ἐπίσης ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὄχι μόνο δὲν ἦταν θεσμοθετημένη στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀλλὰ και διωκόταν βάσει αὐστηρότατων νόμων. Ἡ ἀρχαία Ἑλληνική σκέψη καὶ ζωή στηριζόταν στὶς ἠθικές ἀξίες της δικαιοσύνης, 

της φιλαλληλίας, της ἀλήθειας, της ἔρευνας, της ἐλευθερίας καὶ της ἀλληλεγγύης μεταξύ των πολιτῶν.
Ὅσον ἀφορᾶ, δὲ, την πνευματική πίστη, Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γνώριζαν, ἄλλοι λιγότερο καὶ ἄλλοι περισσότερο, ὅτι γενικά ὑπάρχει μιά παγκόσμια ἀρχὴ, ἕνας Ὑπέρτατος Δημιουργός Νοῦς, γιὰ τον ὁποῖο οἱ μεγάλοι σοφοί ἔλεγαν μάλιστα ὅτι ἔχει ὑπόσταση τριαδική. Αὐτή ἡ ἄποψη συναντᾶται στὰ πανάρχαια κείμενα του Ἑρμῆ του Τρισμέγιστου, τῶν Ὀρφικῶν, μέχρι τον Πυθαγόρα, τον Ἀναξίμανδρο, τον Παρμενίδη, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, τον Αριστοτέλη καὶ πολλούς ἄλλους. Εἶναι ἱστορικά ἀδιαμφισβήτητο, πῶς οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ποῦ μίλησαν πρῶτοι γιὰ την πηγή της ζωῆς, τον Ἀγαθὸ Δημιουργό, τον ὁποῖο θεωροῦσαν την αἰτία δημιουργίας των πάντων.

Καὶ οἱ λεγόμενοι 12 «θεοί;» θὰ ἀναρωτηθεῖ κανείς. Ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα σοβαρό θέμα. 

Ἦταν οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι δεισιδαίμονες καὶ χαζοί, ὥστε νὰ λατρεύουν φανταστικά εἴδωλα ἡ μήπως συνέβαινε κάτι ἄλλο ;Ὑπάρχουν σίγουρα πολλές ἀπόψεις, ὡς πρὸς το τι ἦταν οἱ λεγόμενοι θεοί τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ γενικῶς ὅλα αὐτὰ τα τερατόμορφα ἡ μὴ, γιγαντιαία πλάσματα, ποῦ ἀναφέρονται στοὺς θρύλους των λαῶν καὶ ποῦ ἀγάλματα τους συναντοῦμε σχεδόν σε κάθε γωνιά της Γῆς.
Θέλοντας νὰ ὑποβιβάσουν την νοημοσύνη των προγόνων μας, πολλοί ἰσχυρίζονται πῶς οἱ λεγόμενοι θεοί δὲν ἦταν παρά προσωποποίηση των φυσικῶν φαινομένων καὶ ἄλλες παρόμοιες φαιδρές ἀπόψεις, χωρίς κάποια μαθηματική λογική συνέχεια. Ἀπὸ την ἄλλη, ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐμμένουν φανατικά στὸ ὅτι οἱ λεγόμενοι ὀλύμπιοι θεοί δὲν ἦταν οὔτε εἶναι φανταστικά πρόσωπα, ὑποστηρίζοντας την λεγόμενη πατρώα φιλελληνική θρησκεία του δωδεκαθέου καὶ ἀπορρίπτοντας τις ἀναφορές περί του ἑνὸς Δημιουργοῦ Νοῦ στὰ κείμενα των κορυφαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων.
Ὑπῆρξε ὅμως πράγματι θρησκεία του Δωδεκάθεου στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα;



Φαίνεται πῶς μᾶλλον ὄχι, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει, οὔτε ὑπῆρξε, κάποιος ἀρχαιοελληνικός ναός ἀφιερωμένος στοὺς λεγόμενους 12 θεούς. Αὐτό ποῦ ὑπῆρχε ἦταν ἡ θρησκεία του Μίθρα, του θεοῦ Ἥλιου, ποῦ ἐνσωμάτωνε περσικές καὶ ζωροαστρικές παραδόσεις. Ὅσον ἀφορᾶ τους θεούς των Ἑλλήνων, σύμφωνα με την ἴδια την ἀρχαία ἑλληνική μυθιστορία, δὲν ἦταν μόνο 12 καὶ ἦταν οἵ λεγόμενοι Ελ, τους ὁποίους τιμοῦσαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἁπλᾶ καὶ μόνο ὥς μεγάλους ἥρωες, ποῦ λύτρωσαν στὸ μακρινό παρελθόν τους ἀνθρώπους ἀπὸ τους Νεφελίμ - Τιτᾶνες, κατά τὴ λεγόμενη γιγαντομαχία («Τιτανομαχία»).

Ἀκούγονται ὅλα αὐτὰ τραβηγμένα; στὸ ἐκπληκτικό βιβλίο “Ὅταν οἱ ἄγγελοι ἦρθαν στὴ Γῆ”, ἀποδεικνύει μέσα ἀπὸ ἀρχαία κείμενα (πολλά ἐκ τῶν ὁποίων καὶ ἀπὸ ὀρθόδοξες χριστιανικές πηγές), πῶς τα πλάσματα αὐτὰ, γιὰ ὁποία διαβάζουμε στὶς μυθολογίες ὅλων τῶν λαῶν, πράγματι ὑπῆρξαν καὶ ἴσως νὰ ὑπάρχουν ἀκόμη καὶ σήμερα.

Δὲν θὰ ἐπεκταθῶ περισσότερο. Ψάξτε, σκεφτεῖτε, καὶ βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.

Αὐτὸ ποῦ πρέπει νὰ ἐμπεδωθεῖ, εἶναι ὅτι οἱ Ἕλληνες οὐδέποτε πίστευαν ὅτι αὐτὰ τα ξεχωριστά πλάσματα, δηλαδή οἱ λεγόμενοι ὀλύμπιοι θεοί, δημιούργησαν το σύμπαν. Η τιμή ποῦ τους ἀπέδιδαν, ἦταν ἡ ἴδια ποῦ ἐμεῖς θὰ ἀποδίδαμε σήμερα σε ἕναν ἡρῶα του 1821. Στὰ κείμενα των μεγάλων ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων, διαχωρίζεται ὁ Θεός Δημιουργός Πατέρας ἀπὸ αὐτούς ποῦ ὀνόμαζαν «θεούς» με μικρό θῆτα, ἀπὸ το ῥῆμα θέω (μετάφραση: τρέχω γρήγορα).
«Ἄπειρον», «Καθαρή ἐνέργεια», «Μονάδα»,«Λόγος», «Φῶς», «Αἴτιο», εἶναι κάποιοι ἀπὸ τους χαρακτηρισμούς ποῦ συνόδευαν το ὄνομα του Θεοῦ στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα. Ὁ Ἀριστοτέλης μας λέει ὅτι ὁ Θεός εἶναι πηγή ζωῆς καὶ καθαρή ἐνέργεια

:«Ἡ γὰρ νοῦ ἐνέργεια ζωή, ἐκεῖνος δὲ ἐνέργεια. Ἐνέργεια δὲ ἡ καθ’ αὐτὴ ἐκείνου ζωή ἄριστή καὶ αἴδιος», «Ὥστε ζωή καὶ αἰών συνεχής ὑπάρχει τῷ Θεῶ». '            Το ἴδιο δίδαξε καὶ ὁ Σωκράτης καὶ ἔπειτα ὁ Πλάτωνας: 

 «Ὁ μὲν δῆ Θεός ὥσπερ καὶ ὁ παλαιός λόγος, ἀρχὴν τε καὶ τελευτήν καὶ μέσα των ὄντων ἁπάντων ἔχων»(Νόμοι Δ, 715.ε).

Ὁ Τριαδικός αὐτὸς Δημιουργός κατά τους ἀρχαίους Ἕλληνες, ἀλλὰ καὶ την μαθηματική λογική, εἶναι μόνο Φῶς καὶ Ζωή, χωρίς ἴχνος σκοταδιοῦ μέσα Του. Εἶναι ἡ πηγή κάθε ἀγαθοῦ καὶ μονάχα χαρίζει τα πάντα χωρίς νὰ ζητεῖ κάτι ὡς ἀντάλλαγμα. Εἶναι γραμμένο στὰ ἀρχαία ἑλληνικά κείμενα: στὸν Ἑρμῇ τον Τρισμέγιστο, τον Πλάτωνα, το Θαλῆ, τον Πλωτῖνο, κτλ.

“Μηδένα γάρ εἶναι σοφόν ἀλλ’ ἡ Θεοῦ” (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων Α,12)

“ὁ δὲ Θεὸς τὸ ἀγαθόν, οὐ κατὰ τιμήν, ἀλλὰ κατὰ φύσιν·μία γὰρ ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθόν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς ἅπαντά ἐστί διδοὺς καὶ μηδὲν λαμβάνων. ὁ οὖν Θεὸς πάντα δίδωσι καὶ οὐδὲν λαμβάνει. Ο οὖν Θεὸς <τὸ> ἀγαθόν, καὶ τὸ ἀγαθὸν ὁ Θεός.”


~ Λόγος Καθολικός : (Ερμής Τρισμέγιστος)

Μτφ : Ὁ δὲ Θεός εἶναι το ἀγαθὸ, ὄχι τιμῆς ἕνεκα ἀλλὰ ἀπὸ τὴ φύση Του. Διότι ἡ φύση του Θεοῦ εἶναι το ἀγαθὸ. Ὁ ἀγαθὸς εἶναι ἐκεῖνος ποῦ τα πάντα δίνει καὶ τίποτα δὲν παίρνει. Ο Θεός τα πάντα δίνει καὶ τίποτα δὲν ζητᾶ νὰ πάρει. Ο Θεός ἑπομένως εἶναι το ἀπόλυτο Ἀγαθὸ καὶ το ἀπόλυτο Ἀγαθό εἶναι ὁ Θεός.
Αὐτὸ το Δημιουργό, οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, δὲν τον λάτρευαν με κάποια τυπική τελετουργία καὶ ὀργανωμένα, οὔτε Του προσέφεραν κάτι ὑλικὸ, γιατί ἁπλούστατα, ἤξεραν ὅτι ὁ Δημιουργός τῶν πάντων ποῦ εἶναι μόνο φῶς καὶ ἀγάπη, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τυπικά ἀνθρώπων καὶ ἀπὸ λατρευτικές διαδικασίες ὑλικῶν πραγμάτων.
Ὅπως ὁ Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος λέει : “τι μποροῦμε νὰ προσφέρουμε ἐμεῖς στὸν Δημιουργό τῶν πάντων ποῦ νὰ μή το ἔχει;” “Τι μποροῦμε νὰ δώσουμε στὸ ἄπειρον;”
Ἦταν ἐπίσης γνωστό, ὅτι το μόνο ποῦ "θέλει" ὁ Δημιουργός μας, εἶναι νὰ εἴμαστε δίκαιοι καὶ νὰ φερόμαστε με ἀγάπη. Καὶ αὐτὸ, ὄχι γιὰ Ἐκεῖνον, ἀλλὰ ἐπειδή αὐτὴ εἶναι ἡ φύση μας καὶ ἔτσι εἴμαστε δημιουργημένοι, ὥς τέκνα φωτός. Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες δηλαδή, γνώριζαν ποῖο εἶναι αὐτὸ ποῦ θὰ ὀνομάζαμε δίκαιο καὶ καλό, ἀσχέτως ἄν δὲν το ἐφάρμοζαν ὅλοι πάντοτε.
Οἱ μεγάλοι σοφοί στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα γνώριζαν ἐπίσης, αὐτὸ ποῦ μας πιστοποιεῖ ἡ προχωρημένη κβαντομηχανική σήμερα. Το ὅτι ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι νοητός, ψεύτικος καὶ ἀποτελεῖ μία εἰκονική πραγματικότητα, ἕνα στοῦντιο προσωπικῆς δοκιμασίας της κάθε ἀθάνατης ἀνθρώπινης συνείδησης (ψυχῆς).

Μᾶς πληροφοροῦσαν γιὰ το ὅτι ἀπὸ τον εἰκονικό κόσμο αὐτὸ της ὕλης, ὅλοι εἴμαστε περαστικοί ταξιδιῶτες ποῦ περνᾶμε ἕνα τέστ συνειδήσεως, ἐλέγχοντας ἕνα σῶμα ἀπόλυτα μειωμένων δυνατοτήτων, με σκοπό νὰ ἐκπαιδευτοῦμε, νὰ συνέλθουμε, νὰ μετά-νοήσουμε,(ἀλλάξουμε νοῦ) καὶ νὰ γυρίσουμε ἕτοιμοι καὶ συνειδητοποιημένοι στὴν τέλεια ἐκείνη πνευματική κατάσταση ποῦ κάποτε ἀντιλαμβανόμασταν καὶ την ὁποία χάσαμε λόγω δικοῦ μας σφάλματος. Ἤρθαμε λοιπόν με σκοπό νὰ θυμηθοῦμε ποιοί εἴμαστε («ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ») γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε ξανά ἐκεῖ συνειδητοποιημένοι.
Τόνιζαν ἐπίσης, πῶς μετά τον θάνατο του βιολογικοῦ σώματος κάποιου, ἀκολουθεῖ μία ἀκατάληπτη ἀξιολόγηση του ἀθάνατου ἀνθρώπου ποῦ το ἔλεγχε. Κατόπιν, ἄν κριθεῖ ἱκανὸς νὰ ζήσει στὸν τέλειο κόσμο του φωτός, ἐξυψώνεται λαμβάνοντας ἄφθαρτο “σῶμα” καὶ ἀντιλαμβάνεται καὶ πάλι τα φωτεινά (Ἡλύσια) πεδία. Ὅσοι κριθοῦν ἐπικίνδυνοι νὰ ζήσουν στοὺς ἀμόλυντους φωτεινούς τόπους, τότε θὰ συνεχίσουν το ταξίδι τους σε ἕνα ἄλλο περιορισμένο μέρος, στὸ ὁποῖο θὰ ἔχουν την ἑπόμενη τους εὐκαιρία νὰ συνέλθουν

Καὶ ἕτοιμοι νὰ γυρίσουν καὶ αὐτοὶ πίσω στὸ Φῶς.

Ἕνα ἀκόμη θέμα ποῦ χρειάζεται νὰ διευκρινίσουμε, εἶναι αὐτό της μετενσάρκωσης – μετεμψύχωσης. 

Η θεωρία του ὅτι κάποιος ξαναγεννιέται στὸν κόσμο αὐτὸ εἴτε ὡς ἄνθρωπος εἴτε ὡς θηρίο, δὲν ἦταν ἀποδεκτὴ ἀπὸ τους μεγάλους φιλοσόφους.

Σίγουρα ὑπῆρχε καὶ ἡ ἀντίθετη ἄποψη, ὡστόσο διατυπωνόταν πιὸ πολύ σε ἐπίπεδο προσωπικῶν τους φιλοσοφικῶν συζητήσεων.

Ὅποιος κριθεῖ ἀνάξιος καὶ ἀνέτοιμος νὰ γυρίσει στὸ φῶς τῶν "Ἡλύσιων πεδίων" θὰ μεταβεῖ σε μία ἄλλῃ κατάσταση καὶ σε ἄλλο τόπο, καὶ πάλι γιὰ νὰ ἐκπαιδευτεῖ μέν, ἀλλὰ δὲ μιλᾶμε γιὰ την μετενσάρκωση-μετεμψύχωση δέ ὅπως την δέχονται οἱ ἀνατολικοί ἐν γένει.

Την ἄποψη αὐτή, ξεκάθαρα βλέπουμε στὶς διδασκαλίες του Σωκράτη καὶ στὰ πανάρχαια ἑλληνικά κείμενα του Ἑρμῆ του Τρισμέγιστου, ἐνῶ το ἀντίθετο μόνο σε ἐπίπεδο προσωπικῶν συζητήσεων διατυπώνεται σε συζητήσεις φιλοσόφων:



“Διότι διαφορετικό σῶμα, δὲν χωρᾶ την ἀνθρώπινη ψυχή, οὔτε εἶναι καὶ θεμιτό ἡ ἀνθρώπινη ψυχή, νὰ ξεπέσει σε σῶμα ζώου, ποῦ δὲν ἔχει λογική. Διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ νόμο του Θεοῦ, νὰ προφυλάσσει δηλαδή την ἀνθρώπινη ψυχή, ἀπὸ τέτοιον ἐξευτελισμό.”
~ Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

“Παιδί μου, μήπως ἔχεις ἐσὺ, ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι, την ἄποψή πῶς ἡ ψυχή, ὅταν βγεῖ ἀπὸ το σῶμα πηγαίνει σε θηρίο, πρᾶγμα ποῦ ἀποτελεῖ πλάνη μεγάλη;”~ Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.


“Ὅταν ὁ Νοῦς ἀπαλλαχτεῖ ἀπὸ το γήινο σῶμα, ἀμέσως ντύνεται το δικό του χιτῶνα, τον πύρινο, (ἐνεργειακό) τον ὁποῖο δὲν μποροῦσε νὰ ἔχει κατοικῶντας στὸ γήινο σῶμα.
Γι’ αὐτὸ παιδί μου, πρέπει νὰ εὐχαριστεῖς το Θεό.

 Διότι ἡ ψυχή μεταβαίνει σε σῶμα ἀνώτερο καὶ δὲν εἶναι δυνατόν νὰ μεταβεῖ σε κατώτερο.“
~

Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.

Ἀπ’ ὅτι εἴδατε, καὶ ἀπ’ ὅτι θὰ βρεῖτε ἄν ψάξετε περαιτέρω μόνοι σας, ἡ ζωή στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν ἦταν ὅπως μας την παρουσιάζουν. Το ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τις γνώσεις τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Τις γνώσεις ποῦ θέλησαν οἱ ἐπικυρίαρχοι νὰ ἐξαφανίσουν ἀπὸ προσώπου γῆς γιὰ νὰ μὴν γνωρίσει κανείς την ἀλήθεια.

Ὅποιος ψάχνει βρίσκει ὅμως, ἔστω καὶ λίγα ἀπὸ τα ἀπομεινάρια της χρυσῆς ἐκείνης ἐποχῆς της γνώσης.