Ὁ «ἀφανισμός» τῶν Τουρκαλβανών τῆς Πελοποννήσου. Η ἄνοδος καὶ η πτώση τῶν «Λαλαίων»

 

Ὁ «ἀφανισμός» τῶν Τουρκαλβανών τῆς Πελοποννήσου. Η ἄνοδος καὶ η πτώση τῶν «Λαλαίων»

Δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ διαβάσει κανείς γιὰ τὴν «Ἑλληνική ἐθνεγερσίας τοῦ ΄21» καὶ νὰ μὴν

 συναντήσει, ευθείς εξ΄ ἀρχῆς, ἀναφορές ὄτι τὸ χωριό Λάλα καί τοὺς κατοίκους του, τοὺς 

«Λαλαίους», ποῦ γιά τέσσερεις περίπου αἰῶνες ζήσαν στον Μόριά καί διαδραμάτισαν 

πρωταγωνιστικό ρόλο κατά το πρῶτο έτος τὴς ἐπανάστασης Άνθρωποι σκληροί καί 

πολεμοχαρείς, ὅπως ἄλλωστε «πρόσταζε» ἡ ἐποχὴ, κλήθηκαν νὰ σηκώσουν το βάρος τὴς

 καταστολής τὴς Ἐπαναστάσεως στήν Ἡλεῖα, ἀλά καί εν μερη την παρενόχληση τῶν ἑλληνικῶν 

δυνάμεων ποῦ πολιορκοῦσαν την πρωτεύουσα του Μωριᾶ, την Τριπολιτσά. 

Όντας ας ὁ φόβος καί ὁ τρόμος στήν δυτική Πελοπόννησο, αδιαφορούσαν γιά τὴς προσταγές 

τῶν Τούρκων καί θεωρῶντας τοὺς «ραγιᾶδες» τίποτα περισσότερο ἀπὸ σκλάβοι ἐφρόντισαν νὰ 

συμπεριφέρονται ἀνάλογα στοὺς τοπικούς πληθυσμούς.

 Κατά τήν διάρκεια τῶν αἰώνων τὴς δουλείας καί ὲν μέσῳ πολλῶν κακουχιῶν καί ἀποτυχιῶν, 

ὁ φόβος του «Ραγιά» ἔγινε ἀπελπισία καί ἡ ἀπελπισία ἀπύθμενη ὀργὴ ποῦ ἀργὰ ἡ γρήγορα 

θὰ ἔπεφτε καί στὰ κεφάλια τῶν Λαλαίων, ἀναγκάζοντας τοὺς νὰ ἐγκαταλείψουν τον Μωριᾶ 

Ἀλλά ἂς πάρουμε καλύτερα τα πράγματα ἀπὸ τήν ἀρχή. 

 Ὁ ἐποικισμός τοῦ Λάλα καί τα προεπαναστατικά χρόνια. 

Ὁ «Λάλας» εἶναι οἰκισμός τοῦ νομοῦ Ἠλείας χτισμένος σέ υψόμετρο 600 μέτρων.

 Πρωτοκατοικήθηκε τον 14ο αἰώνα ἀπὸ Ἀλβανούς ποῦ ἔφερε ἀπὸ τα «Ἀκροκεραύνια Ὄρη, 

παράκτια ὀροσειρά τής νοτιο-δυτικής Ἀλβανίας, ὁ Μιχαήλ Δούκας. «Σούλι τοῦ Μοριά», 

χαρακτηρίζει τον Λάλα, ὁ Δημήτριος Φωτιάδης ποῦ γράφει ὅτι βρίσκεται στό ὀροπέδιο τοῦ 

Μπαστηρά, κοντά στήν ἀρχαῖα «Φολόη», στό ὅρος Ἐρύμανθος. 

Στὰ πόδια τοῦ ἀπλώνεται ὁ κάμπος τής Ἠλείας ποῦ διασχίσει ὁ ποταμός Ἀλφειός. 

Γιὰ πρώτη φορά ἐμφανίζεται ὡς αλβανόφωνο χωριό μὲ το ὄνομά σὲ ὀθωμανικό ἔγγραφο τοῦ 

15ου αἰώνα καί προέρχεται πιθανότατα ἀπὸ το ἀλβανικό ἐπώνυμο «Λάλα», ὁ ὁποῖος ἴσως ἦταν

 κάποιος ἀπὸ τοῦς πρώτους οἰκιστὲς τοῦ 

Οἱ Λαλαίοι ἦσαν μουσουλμάνοι ἀλβανικῆς καταγωγῆς. Τὸ πότε ἐγκατασταθήκαν στό Λάλα δὲν

 εἶναι ξεκάθαρα.

Ὁ Σπυρίδων Τρικούπης θεωρεῖ ὅτι το Λάλα κατοικήθηκε ἀπὸ Ἀλβανούς τῶν Βυζαντινῶν χρόνων

 καθώς καί τα «Μπαρδουνοχώρια», στὴ Λακωνία.

 Ὁ Κ. Ἡλιόπουλος γράφει ὅτι μετά τὴν Ἂλωση, στίφη Ἀλβανών ἐγκαταστάθηκαν στὸ Λάλα, 

ἐνῶ ο Γ. Χρυσανθακόπουλος ἀναφέρει ὅτι οἰκιστὲς ἦταν ὁ Ἱσμαήλ Ἀγάς μὲ ὁμάδα Ἀλβανών 

ποῦ εἶχαν καταλάβει τήν Μεθώνη ὴ τήν Κορώνη το 1438. 

Ὁ Άμβρόσιος Φρατζής ἀναφέρει ὅτι, «ὴ πόλις τοῦ Λάλα ὑπήρξε κατά το 1714 καί ἐπληθύνθει 

μετά τα Ὀρλωφικά». 

Ὁ πληθυσμὸς τοῦ Λάλα κατ’ ἄλλους ἦταν 7.000, ἐνῶ κατά τίς παραμονὲς τοῦ ἀγώνα ὸ Φρατζής 

μᾶς πληροφορεῖ πῶς εἶχε περίπου 1.000 οἰκίες .

Ὅταν κατά το 1715 οι Βενετοί ἀποσύρθηκαν καί ὁλόκληρη ὴ Πελοπόννησος πέρασε στούς 

Τούρκους, τα πλούσια μέρη τής Ἠλείας δόθηκαν σεπρίγκιπες ἀπὸ τα σουλτανικά χαρέμια. 

Οἱ «Χοττομαναίοι» τής Γαστούνης, ὅπως ὀνομάστηκαν οι Ὀθωμανοί πρίγκιπες, χρησιμοποίησαν 

τοῦς Λαλαίους ποῦ συντηρούνταν ἀπὸ ἐπιδρομές σὲ Ἑλληνικά χωριά, γιά νά κρατοῦν ὑποταγμένα

 τα γειτονικά μέρη. 

Παράλληλα εἶχαν ἀρχίσει στὰ βουνὰ νὰ ἐμφανίζωνται οι πρῶτοι Ἕλληνες κλέφτες καί οι 

Λαλαίοι χρησιμοποιήθηκαν, κατά κόρον, ἐναντίον τοῦς Μετά τα Ὀρλωφικά, οι Λαλαίοι 

συνέπραξαν μὲ τοῦς Τουρκαλβανούς, οι ὁποίοι στάλθηκαν γιά τήν κατάπνιξη τοῦ κινήματος. 

Χιλιάδες Πελοποννήσιοι πλήρωσαν μὲ τὴ ζωή τοῦς τη συμμαχία αὐτή. 

Ὅμως Λαλαίοι καί Τουρκαλβανοί ἔγιναν ἐφιάλτες ἀκόμα καί γιά τοῦς Τούρκους μπέηδες καί 

ἀγάδες. 

Ἔτσι λοιπόν στάλθηκε στον Μωριᾶ ὸ φοβερός πασᾶς, Χασάν Τζεσαερλής, ὸ ὁποῖος μὲ τη 

βοήθεια 

Ἑλλήνων κλεφτῶν κατόρθωσε νὰ ἐξολοθρεύσει τοῦς νεοαφιχθέντες Τουρκαλβανούς, ἐνῶ ὅσοι

 ἀπὸ 

αὐτούς γλύτωσαν κατέφυγαν στον Λάλα καί κατ’ ἐπέκταση στήν ἀσφάλεια ποῦ τοῦς προσέφεραν

 οι ὅμοιοί τοῦς . 

          Σύντομα ἔγιναν τόσο ἱσχυροί ποῦ δέν ὑπολόγιζαν ούτε καί τον Τούρκο πασᾶ τής 

Τριπολιτσάς,  πρωτεύουσας  τότε τοῦ Μωριᾶ 

          Οἱ Λαλαίοι περιφρονοῦσαν τοῦς Τούρκους, ἐνῶ τοῦς Ἕλληνας τοῦς θεωροῦσαν σκλάβους.

          Οἱ Χοττομαναίοι ζοῦσαν τρυφηλά καί ἔδιναν τίς κόρες τοῦς στούς Λαλαίους γιά νὰ ἔχουν

 τὴ βοήθεια  τοῦς. 

      Αὐτοί ἀποκτοῦσαν κτήματα, εἴτε ὡς προῖκα εἴτε ἀγοράζοντας τα κι ἔτσι σύντομα ἔγιναν 

κυρίαρχοι τής Ἠλείας.

       Περί το τέλος τοῦ 18ου καί τίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰώνα ὴ οἰκονομικὴ ἰσχύς τῶν Λαλαίων

 λόγο τής   ληστείες μεγάλωσε, ὅπως καί ὴ στρατιωτικὴ τοῦς ἰσχὺ, μετά καί τήν πτώση τῶν 

  Χοτομαναίων ποῦ  κυριαρχοῦσαν στὴ Γαστούνη καί ἔτσι οι Ἀλβανοί εἰσχώρησαν στήν

 Ὀθωμανική εξουσία.

     Η Ὀθωμανική   Αὐτοκρατορία εἶχε λίγο στρατό στήν Πελοπόννησο. Περί τοῦς 2.500 

στρατιῶτες,  ἀπὸ τοῦς ὁποίους 500 ἦσαν στὴν Τρίπολη. 

     Γι’ αὐτό εἶχε ἀνάγκη τὴς στρατιωτικῆς βοήθειας τῶν Λαλαίων καὶ παραβλέπανε τίς  

βιαιοπραγίες τῶν  Τουρκαλβανών.

       Η περιουσιακή αὔξηση τῶν Λαλαίων αὔξησε καὶ τὴν ἐξουσία τοῦς στὴ Γαστούνη, τον 

Πύργο καί τα Καλάβρυτα. 

    Μὲ το ἐμπόριο δέν ἀνακατεύονταν, ἁντιθέτως το ἐμπόριο ἦταν στὰ χέρια τῶν Ἑλλήνων. 

    Περίφημος ἦταν ὸ ἀρχηγός τοῦς Ἀλή Φαρμάκης, τον ὁποῖο κατάφερε να διώξει ἀπὸ τήν

 Πελοπόννησο ὁ γιὸς τοῦ Ἀλή πασᾶ τῶν Ἰωαννίνων, Βελή πασᾶς μετά ἀπὸ μεγάλη εκστρατεία. 

    Ὡστόσο ἡ ἰσχύς τῶν Λαλαίων δὲν εἶχε μειωθεῖ καθόλου ως τὴν ἔκρηξη τής Ἐπανάστασης

 τοῦ  Στηριζόμενοι στὴ δύναμή τους καὶ μάλιστα κατά τήν ἐποχή τοῦ Ἀλή Φαρμάκη, ἀρνήθηκαν

 νὰ καταβάλουν  τον ἐπιβαλλόμενο φόρο στὴν Πόλη. 

    Αὐτό ἔκαμε το Σουλτάνο νά ὑποπτεύεται ὅτι οι Λαλαίοι μὲ τοῦς ἄλλους ὁμοεθνεῖς τους, 

θὰ προέβαιναν σε πράξεις ἀνεξαρτησίας κι ἐπεδίωξε τὴν ἐξόντωσή τους ή την ὑποταγῆ τους.

      Κατά τον Π. Παπατσώνη, ὁ Σουλτᾶνος, «ὑπέβλεπε τοῦς δυνατούς καὶ ἤθελε νὰ τους βγάλει 

από τήν ἀράδα». 

   Στὴν Πηνεία, ὁλόκληρα χωριά εἶχαν μεταβληθεῖ σε τσιφλίκια τῶν Λαλαίων. 

   Ἀκόμα καὶ στήν Ἀχαΐα, στήν ἐπαρχία Καρυταίνης καὶ του Φαναριού, οἱ Λαλαίοι προσπαθοῦσαν 

νὰ ἐπεκτείνουν τήν ἐπιρροή τους, ἐκμεταλλευόμενοι καὶ τις ἀντιπάθειες ποῦ εἶχαν οι Ἕλληνες 

προεστοί μεταξύ τους. 

    Ο Σ. Τρικούπης ἀναφέρει ὅτι οἱ ἀνδρείοι καὶ ἐμπειροπόλεμοι Λαλαίοι ζοῦσαν καταρχάς

 ὡς ληστές ἡ ὡς ὑπομίσθιοι τῶν Χοτομαναίων τής Γαστούνης. 

   Πολλές φορές Βλέπουμε συνεργασία Ἑλλήνων καὶ Ἀλβανών σὲ ορισμένες περιπτώσεις.

     Ὁ Κολοκοτρώνης εἶναι γνωστό ὅτι εἶχε σχέσεις με τοῦς Λαλαίους, ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς 

ἦταν φίλοι του  καὶ ἄλλοι ἐχθροὶ του. 

Η Ἡλεῖα περνᾶ «διά πυρός καὶ σιδήρου». 

 Οἱ Λαλαίοι μὲ τὴ δύναμη ποῦ διέθεταν ἦταν ἕνας φοβερός ὑπολογίσιμος ἀντίπαλοι γιά κάθε

 ἐξέγερση. 

Ὅταν ξέσπασε ἡ Ἐπανάσταση ὅλοι οι Τοῦρκοι τοῦ Μωριά ἔπραξαν νὰ βροῦν καταφύγιο στὰ

 γειτονικά τους φρούρια ἡ στήν Τριπολιτσά. 

      Ἀνάμεσα τους καὶ οι φοβεροί «Μπαρδουνιώτες».

      Οἱ μόνοι ποῦ παρέμειναν ἕκτος τῶν τειχῶν τῶν φρουρίων ἦταν οἱ Λαλαίοι ποῦ ὑπολογίζεται

 ὅτι στίς ἀρχές τοῦ ἀγῶνα εἶχαν δύναμη 1.900 ἀνδρῶν, 400 ἀπὸ τους ὁποῖους ἦταν ἱππεῖς. 

    Οἱ Λαλαίοι κινητοποιήθηκαν γιά να βοηθήσουν τοῦς ὀμόθρησκούς τους, ἐνῶ παράλληλα 

ἀρχικά προσπάθησαν νὰ κρατήσουν τήν Ἡλεῖα ἕξω ἀπὸ τίς ἐπαναστατικές ἐνέργειες.

 Ὡστόσο οἱ Ἡλεῖοι ξεσηκώθηκαν ἀπὸ τις ἀρχὲς τοῦ Ἀγώνα.

     Ὅμως ἦταν ἀπειροπόλεμοι, ἐκτός ἀπὸ ὁρισμένους πού εἶχαν ὑπηρετήσει ὡς ἀξιωματικοὶ

 καί ὁπλίτες  στὰ ἀγγλικὰ τάγματα στὴ Ζάκυνθο. 

    Ἐπί κεφαλῆς τῶν προκρίτων τῆς Γαστούνης ἦταν ὁ Γεώργιος Σισίνης, ὁ ὁποῖος ἀναγνωρίστηκε

 ἀμέσως  ὡς ἀρχηγός τῶν ἐπαναστατημένων Ἑλλήνων ποῦ πολιόρκησαν τοῦς Τούρκους τὴς 

Γαστούνης.

     Ὅταν ὅμως μαθεύτηκε ὅτι σπεύδουν σὲ βοήθεια τῶν τελευταίων οι Λαλαίοι σχεδὸν ὅλοι οἱ

 ἐπαναστάτες  ἐγκατέλειψαν τον Σισίνη, μὲ ἐξαίρεση ἐλάχιστους ἄνδρες. 

     Ὁ Γεώργιος Σισίνης γεννήθηκε στὴ Γαστούνη τῆς Ἠλείας καί καταγόταν ἀπὸ πλούσια καί 

ἱστορικὴ οἰκογένειά τὴς περιοχῆς.

     Μετά τήν ἀναίμακτη αὐτὴ ἐπιτυχία τους, οι Λαλαίοι, ἄρχισαν τίς ἐπιδρομές σὲ ὅλη τήν 

πεπεριοχή τῆς 

Ἠλείας γιά νὰ ἀποτρέψουν ὁποιοδήποτε ἐνίσχυση τῶν Ἑλλήνων ποῦ πολιορκοῦσαν τήν Πάτρα.

        Ἐπρόκειτο γιά τὴ μοναδική ἀντίσταση τῶν Τούρκων τῆς Πελοποννήσου, ἐκτός βέβαια 

ἀπὸ ἐκείνες τῶν πολιορκημένων στὰ διάφορα κάστρα τῆς Πελοποννήσου. 

      Στὴ συνέχεια οι Λαλαίοι κινήθηκαν πρὸς το πλουσιότερο Ἑλληνικό κέντρο τῆς Ἠλείας, τον

 Πύργο μὲ σκοπό νὰ κυριεύσουν καί νὰ λεηλατήσουν τήν πόλη.

    Ὁ ἀρχηγός τῶν ἐπαναστατῶν του πύργου, ὁ Χαράλαμπος Βιλαέτης ἦταν ὁ μόνος ἐπαγγελματίας

 στρατιωτικός.

    Εἶχε ὑπηρετήσει στὰ ἀγγλικὰ τάγματα τῆς Ζακύνθου καί εἶχε λάβει τον βαθμό τοῦ Λοχαγού. 

    Στίς 2 Ἀπριλίου 1821 οι Λαλαίοι ἐμφανίστηκαν ἔξω ἀπὸ τον Πύργο καί ζήτησαν τήν ἄμεση 

παράδοσή του στήν πόλη ἐκείνη τη μέρα βρίσκονταν 100 Ζακυνθινοί, 70 πολεμιστές ἀπὸ τήν

 Ἀγουλινίτσα καί οι γιοὶ τοῦ Κολοκοτρώνη Πάνος καί Γενναῖος, ποῦ ἔρχονταν ἀπὸ τήν Ζάκυνθο μέ

 προορισμό τὴ Γορτυνία, μέ σκοπό νὰ συναντήσουν τον πατέρα τους. 

Ἔγινε πολεμικό συμβούλιο, στὸ ὁποῖο πήραν μέρος ὅλοι οι ὁπλαρχηγοί.

 Οἱ ὑπερασπιστές τοῦ Πύργου ἦταν 550 ἐνῶ οι Λαλαίοι 1.000. 

     Ὅμως οι Ἕλληνες ἦταν ἀπειροπόλεμοι καί ὁ Πύργος δέν εἶχε κάποια ἰσχυρή θέση. 

Η ἀξίωση ὅμως τῶν Λαλαίων γέμισε ὀργὴ τοὺς Ἕλληνες Ἔτσι συγκεντρώθηκαν στ’ ἀλώνια ἔξω ]

ἀπὸ τήν πόλη περιμένοντας τοὺς ἔχθροὺς ἐντελῶς ἀκάλυπτοι. 

      Οἱ Λαλαίοι τοὺς περικύκλωσαν διαιρεμένοι σε τρία σώματα.

       Μόνο 200 Ἕλληνες πρόλαβαν νὰ σωθοῦν τρέχοντας στὰ πρῶτα σπίτια τοῦ Πύργου ὅπου καί 

ὀχυρώθηκαν. Στὴν πόλη τοῦ Πύργου ἐπικράτησε πανικός. 

     Ὁ ἄμαχος πληθυσμὸς ἐγκατέλειψε τα σπίτια τοῦ Αἱ περισσότερα γυναικόπαιδα κατέφυγαν στὸ

 Κατάκολο καί στον  Αἰγίου Ἀνδρέα,   Απ’ ὅπου Ζακυνθινά πλοιάρια τοὺς μετέφεραν στο 

«φιόρο τοῦ Λεβάντε». 

     Τὴ διαφυγή τῶν γυναικόπαιδων, βοήθησε ἡ ἡρωική ἀντίσταση τῶν κλεισμένων στὰ σπίτια

 τοῦ Πύργου 200 ἐνόπλων, ἀνάμεσα στοῦς ὁποῖους καί ὁ 15χρονος, τότε Γενναῖος Κολοκοτρώνης

 καί ὁ 21χρονος ἀδελφὸς τοῦ Πάνος, ποῦ το 1824 δολοφονήθηκε ἀπὸ τοὺς κυβερνητικούς στὴ 

διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου.    ;

     Μετά ἀπὸ ὀχτάωρη πολιορκία, οι γενναῖoι ὑπερασπιστές τοῦ Πύργου ἀναγκάστηκαν νὰ

 ἀποχωρήσουν, καθώς οι Λαλαίοι ἄρχισαν νὰ βάζουν φωτιά στα ὀχυρωμένα σπίτια. 

Η ἔρημη πόλη, ἔμεινε ἕρμαιο στίς ἄγριες διαθέσεις τοῦ ἐχθρού. 

Η πρώτη ὑποχώρησή τῶν Λαλαίων. 

Στίς 24 Ἀπριλίου, οἱ Λαλαίοι ἐμφανίστηκαν μπροστά στη Ἀγουλινίτσα, το σημερινό Ἐπιτάλιο. 

Ἀρχηγὸς τῶν λίγων  ντόπιων, ἦταν Αἱ πρόκριτος Ἀλέξης Μοσχούλας, ποῦ μὲ 70 συμπολίτες 

του εἶχε πολεμήσει καί στον Πύργο.

     Ὀργάνωσε την ἄμυνα της κωμόπολης ὅσο καλύτερα μπορούσε, ἐνισχυόμενος ἀπὸ μερικούς 

Πυργιώτες που  βρέθηκαν κοντά.

 Παράλληλα, ἄλλοι 70 Πυργιώτες καί 70 μαχητὲς ἀπὸ τὴν Κυπαρισσία καί τα Φιλιατρά, 

κατέλαβαν τη στρατηγικῆς σημασίας θέση Κλειδί. 

     Οἱ Λαλαίοι παρέμειναν τη νύχτα στον Ἀλφειό καί τα ξημερώματα ἐπιτέθηκαν ἐναντίον τῆς

 Ἀγουλινίτσας. 

   Οἱ λιγοστοί ὑπερασπιστές της βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, ὡστόσο ἦταν ἀποφασισμένοι νὰ

 αμυνθούν μέχρι  τέλους.  

 Τότε ἔφτασαν γιά βοήθεια οι ὑπόλοιποι Ἕλληνες ἀπὸ το Κλειδί. 

    Στὸ βουνό Δάρβιζα, πάνω ἀπὸ την Ἀγουλινίτσα, βρῆκαν Τούρκους νὰ φρουροῦν τη θέση καὶ 

τοῦς  ἐπιτέθηκαν.

     Ἐκείνοι, βλέποντας πολλούς ἐπαναστάτες νὰ φοροῦν μαύρες βράκες, τους πέρασαν γιά 

Μανιάτες  καὶ ἔντρομοι ἔτρεξαν στὴν Ἀγουλινίτσα.    

 Ἀλλά καί οι Λαλαίοι, φοβήθηκαν ὅτι θὰ ἀποκλειστοῦν ἀπὸ ἱσχυρότερες ἑλληνικές δυνάμεις

 μέσα στην Ἀγουλινίτσα καί ὑποχώρησαν καταδιωκόμενοι ἀπὸ τον Μοσχούλα καί τους ἄντρες

 του, που κατόρθωσαν κοντά στον Ἀλφειό να σκοτώσουν ἐννιά καί να συλλάβουν δεκατρείς. 

Ἦταν η πρώτη φορά που οι Λαλαίοι ὑποχώρησαν μπροστά στους Ἕλληνες 

 Οἱ πλείοσι, ἦταν οι μόνοι ἀπὸ τους Πελοποννήσιους που ὑποχρεώθηκαν να ἀντιμετωπίσουν

 ἐχθρούς καί ὄχι ἀαμυνόμενους.

        Το μίσος μεταξύ Ἑλλήνων καί Λαλαίων, ἦταν ἀβυσσαλέο καί μακροχρόνιο. 

Ἦταν φανερό, ὅτι κάποιοι ἀπὸ τους δύο, στο τέλος της Ἐπανάστασης ἡ καί νωρίτερα, θὰ 

ἔπρεπε  να ἐγκαταλείπουν τον Μοριά.

     Ὁ «Ἀθανάσιος Διάκος» τῆς Ἠλείας  Γέρος μετά το πάθημά τους στήν Ἀγουλινίτσα, οι

 Λαλαίοι ἐπιτέθηκαν  ξανά ἐναντίον του ἔρημου Πύργου καί τῶν γειτονικῶν, πρὸς τον Ἀλφειό, 

χωριῶν τῆς Ὀλυμπίας. 

Ὁ Χαράλαμπος Βιλαέτης, στον ὁποῖο ἀναφερθήκαμε παραπάνω, κατέλαβε με 500 Πυργιώτες 

αἰφνιδιαστικά το χωριό Στρέφι.

     Στὸ κοντινὸ χωριό Λατζόι, τοποθέτησε μικρή φρουρά ἀπὸ Ζακυνθινούς καί Πυργιώτες, 

με ἐπικεφαλῆς τοῦς  ἀδελφούς Παναγιώτη καί Δημήτρη Καμπάση ἀπὸ τη Ζάκυνθο.

    Ἦταν ἡ πρώτη φορά ποῦ Ἕλληνες στρατοπέδευαν τόσο κοντά στον Λάλα. Στίς 10 Μαΐου 

1821, 1.000 Λαλαίοι περικύκλωσαν το Λατζόι.

    Η ὀρμή τους ἦταν φοβερὴ, ἀλλά καί οι Ἕλληνες μάχονταν ἡρωικά.

 Ὁ Βιλαέτης, ἀπὸ το Στρέφι ὅπου βρισκόταν, ξεκίνησε νά βοηθήσει τοὺς πολιορκημένους στό 

Λατζόι.

     Τόν ἀκολούθησαν μόνο 100 ἀπὸ τοὺς ἄντρες του. Θέλοντας νά φτάσει γρηγορότερα στό 

Λατζόι, 

δέν κινήθηκε ἀπὸ τα ὑψώματα τῶν χωριῶν Ἀρβανίτι καί Καράτουλα, ἀλλά ἀπὸ τον ἀκάλυπτο 

πεδινό δρόμο. 

Οἱ Λαλαίοι τοὺς ἀντιλήφθηκα καί κατάφεραν νά ἀποκόψουν τον Βιλαέτη ἀπὸ το κύριο μέρος

 τῶν ἀνδρῶν του.

 Μόνο 28 πολεμιστές ἔμειναν μαζί του.           Ὁ Βιλαέτης, αν καί μπορούσε νά διαφύγει, προτίμησε

 νά πολεμήσει  καί νά πράξει το Καθῆκον του πρὸς το Γένος.

         Οἱ Λαλαίοι ἄρχισαν νά χτυποῦν ἀπὸ παντοῦ Μία σφαίρα βρῆκε στό κεφάλι τον Βιλαέτη 

ποῦ ἄρχισε νά αἰμορραγεί, ὡστόσο συνέχισε νά πολεμᾶ Η ἄγρια συμπλοκή συνεχίστηκε κι

 ἔμειναν νά πολεμοῦν 

ὁ Βιλαέτης καί τρεῖς ἀκόμα γενναίους ἀγωνιστές. 

      Σὲ λίγο, ὁ Ἠλεῖος ἀρχηγὸς δέχθηκε βροχή ἀπὸ σφαῖρες ἔπεσε νεκρός. 

     Οἱ Λαλαίοι ἐενθουσιάστηκαν καί δέν ἀσχολήθηκαν ἄλλο με το Λατζόι καί το Στρέφι. 

    Ἔκοψαν το κεφάλι του Βιλαέτη, το κάρφωσαν σ’ ἔνα κοντάρι καί ἐπέστρεψαν πανηγυρικὰ 

στον Λάλα. 

 Γι’ αὐτοὺς, κάθε ἀντίσταση στήν Ἡλεῖα ἔπαψε με τον θάνατο του Βιλαέτη. 

Εἶναι ὅμως χαρακτηριστικό, ὅτι ἐνῶ οι Λαλαίοι περιφρονούσαν τοὺς πάντες, τον Βιλαέτη,

 ὅμως τον θαύμαζαν, ἀποκαλῶντας τον «Φραγκοπαλικάρι». 

Αὐτό ἦταν το ἡρωϊκό τέλος του Χαράλαμπου Βιλαέτη.

 Ὁ Νίκος Γιαννόπουλος, στό βιβλίο του «1821. 

Οἱ Μάχες τῶν Ἑλλήνων γιά την Ἐλευθερία», γράφει ὅτι του ἀρμόζει μιά θέση δίπλα στον 

Ἀθανάσιο Διάκο  καί τον Παπαφλέσσα καί δέν ἔχει ἄδικο. 

Νά σημειώσουμε ἐπίσης γιά τον Βιλαέτη, ὅτι ἦταν αὐτός ποῦ ὔψωσε τη σημαία τῆς 

Ἐπανάστασης στον Πύργο, στις 26 Μαρτίου 1821 καί πρίν τις συμπλοκές του με τοὺς Λαλαίους, 

εἶχε πολιορκήσει τοὺς Τούρκους στό κάστρο Χλεμούτσι. Τό κάστρο στό Χλεμούτσι το ὁποῖο

 χτίστηκε ἀπὸ τοὺς Γάλλους κατά την ἐποχῆ τῆς Φραγκοκρατίας καί ἀποτελοῦσε ἔνα ἀπὸ τα 

μεγαλύτερα τῆς Πελοποννήσου. 

Η συνεισφορά τῶν Ἐπτανήσιων. 

Ἐκείνη τήν κρίσιμη στιγμή ποῦ οι Ἡλείοι εἶχαν κυριευθεῖ ἀπὸ ἀπαισιοδοξία ἐμφανίστηκαν, 

«σαν ἀπὸ μηχανῆς θεοί», οι Κεφαλλονίτες Ἀνδρέας Μεταξᾶς καί Γεράσιμος Φωκάς, με 350 

ἄνδρες καί ὁ Βαγγέλης Πανάς με 100 ἄνδρες Νὰ θυμίσουμε ὅτι τα Ἐπτάνησα τότε ἦταν

 ἀγγλοκρατούμενα καί οι  «γνωστοὶ ἀνθέλληες», Βρετανοί ἔδειχναν μεγάλη αὐστηρότητα σὲ

 ὅσους Ἐπτανήσιους ἔσπευδαν νά  πολεμήσουν στό πλευρό τῶν ἐπαναστατημένων συμπατριωτῶν

 τοὺς Μάλιστα, οι Κεφαλλονίτες ἐμφανίστηκαν ὡς «ἀρχηγοί καί στρατηγοὶ τῶν Ἡνωμένων 

δυνάμεων τῆς Ἑπτανήσου» καί κυκλοφόρησαν φήμες ὅτι ἀποτελοῦν το πρῶτο τμῆμα μεγαλύτερου 

στρατεύματος.

 Ὁ Κωνσταντίνος Μεταξᾶς, ἀδελφὸς τοῦ Ἀνδρέα, ἀγόρασε στὶς 17 Μαΐου με δικά του χρήματα,

 δύο πεδινά τροχοφόρα πυροβόλα ἀπὸ ἕναν Κεφαλλονίτη πλοίαρχο. 

 Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοῦς χιλιάδες Ἕλληνες που ἔδωσαν μέρος της προσωπικής τοῦς περιουσίας

 γιά τον Ἀγώνα

 Πολλοί, ἀπὸ αὐτοὺς, πρίν το 1821 ἦταν πάμπλουτοι καί ἀφοῦ ἔδωσαν τα πάντα γιά τήν

 Επανάσταση, πέθαναν πάμφτωχοι καί ἀγνοημένοι.

            Στίς 20 Μαΐου 1821, οι Κεφαλλονίτες ξεκίνησαν με κατεύθυνση τον Πύργο. 

Στήν πορεία, ἑνώθηκαν  με πολλές ὁμάδες χωρικῶν με ντόπιους ἀρχηγούς Στὸν Πύργο,

 συναντήθηκαν με 160 Ζακυνθινούς, ὑπό τον Διονύσιο Σεμπρικό καί Πυργιώτες, ὑπό τον 

Νικόλαο Βιλαέτη, ἀδελφό του Χαράλαμπου. Ἔτσι στοὺς  Ἐπτανήσιους, προστέθηκαν καί

 700 περίπου Ἡλείοι, στοὺς ὁποίους συμπεριλαμβάνονταν καί  100 πολεμιστές ἀπὸ το χωριό 

Δίβρη, τη σημερινή Λάμπεια, ὑπό τοῦς Ἰωάννη καί Ἀγγελῆ Πετραλιά, 

ὁ ὁποῖος μισθοδοτούσε τοῦς ἀγωνιστές αὐτοὺς καί ξόδεψέ γιά τον Ἀγώνα 100.000 γρόσια. 

Στις 13 Μαΐου, 600 ἀγωνιστές ἀπὸ τήν Ὀλυμπία ὑπό τοῦς Τ. Χριστόπουλο καί Ν. Ζαριφόπουλο, 

600 Γορτύνιοι, ὑπό τον Γ. Πλαπούτα καί 250 ἄνδρες ἀπὸ τήν Κυπαρισσία, ὑπό τον Κ. Μέλλιο, 

κατέλαβαν τη θέση Συκιά. 

     Εἶχαν σταλεῖ ἀπὸ τον Θ. Κολοκοτρώνη γιά να ἐμποδίσουν τυχόν βοήθεια τῶν Λαλαίων 

πρός τήν πολιορκούμενη Τριπολιτσά. 

      Αὐτό ἀποτελεῖ δεῖγμα του πόσο ὑπολόγιζε τοῦς Λαλαίους ὁ «Γέρος του Μοριά». 

     Μᾶς εἶναί γνωστός ἕνας διάλογος ἀνάμεσα σε κάποιον σημαντικό ἀνάμεσα στοὺς Λαλαίους

 καί στον Κολοκοτρώνη ὅπου φαίνεται κάποιος ἀπὸ αὐτοὺς να λέει στον «Γέρο», 

«Αχ, βρε Κολοκοτρώνη, αν γινόσουν μουσουλμάνος, τέτοιο παλικάρι που εἶσαι, θα γινόσουν

 ἄρχοντας τρανός!». Ἐκεῖνος φέρεται να τον ρωτά, «Δηλαδή, θα ἔκανα καί σουνούτεμα», 

δηλαδή περιτομή. 

    Ὁ Λαλαίος του ἀπαντά πῶς, «Βέβαια αύτό εἶναί άπαραίτητο». 

    Τότε ὁ «Γέρος» τοῦ ἀπαντά με ἀφοπλιστική εὐθύτητα, «Ἄσε μπέη μου, δε γίνεται. 

    Ὅταν βαφτιζόμαστε ἐμεῖς οι Χριστιανοί, ὁ παπάς κόβει λίγο μαλλί απ΄ το κεφάλι μας καί 

το βάζει πίσω  ἀπὸ το εἰκόνισμα του Χριστοῦ, σημάδι ὅτι εἴμαστε δικοί του. Ἀν κάνω λοιπόν

 σουνούτεμα καί  γίνω μουσουλμάνος, θὰ ἔχει κι ὁ Μουχαμέτης το … αύτό καί ὅταν πεθάνω θα

 με θέλει να πάω στό  δικό του παράδεισο.

       Γιὰ σκέψου λοιπόν, να με τραβάει ὁ ἕνας ἀπὸ το μαλλί κι ὁ άλλος ἀπὸ τήν ψωλή. 

      Νὰ βάλω σε μάχη, γιά το χατίρι μου, τέτοιους μεγάλους προφητάδες; Θα βρῶ το μπελά μου… 

Ἄστο, καλύτερα!».

     Ὁ Δημήτρης Πλαπούτας ἦταν ἐπικεφαλῆς του ἀγῶνα στην Ἀρκαδία μαζί με τον Θεόδωρο

 Κολοκοτρώνη. Η ἐπίθεση στον Λάλα. Στίς 29 Μαΐου, το σῶμα τῶν Ἐπτανησίων, ξεκίνησε

 ἀπὸ το Στρέφι καί κατέλαβε το Γούμερο, ἐνῶ ὴ δύναμή του εἶχε αὐξηθεῖ σε 1.500 ἄτομον. 

Ἦταν ὴ πρώτη φορά που Ἕλληνες πλησίαζαν  τόσο πολύ κοντά στον Λάλα. 

Οἱ Λαλαίοι, γιά να τοῦς ἐμποδίσουν να καταλάβουν ὀχυρές θέσεις γύρω απ’ το χωριό τοῦς,

 ἔστειλαν ἔνα μέρος τῆς δύναμής τοῦς ἐναντίον τῶν Γορτυνίων καί τῶν Ὀλυμπίων, ἐνῶ οι

 περισσότεροι κινήθηκαν

 ἐναντίον τῶν Ἡλείων κα τῶν Ἐπτανησίων Ἔχοντας πλέον τοῦς Ἐπτανήσιους δίπλα τοῦς, οι

 Πελοποννήσιοι  αἰσθάνονταν σιγουριά καί ἀφοῦ κατέλαβαν ἕναν κοντινό λόφο πρός τη θέση

 «Μνῆμα του Μπουτίνη», τοποθέτησαν τα πυροβόλα καί ἄρχισαν να σφυροκοπούν τοῦς

 Λαλαίους.  

                                      Η μάχη κράτησε 7 ὧρες    

Οἱ   Λαλαίοι ὑποχώρησαν με βαριές ἀπώλειες, 70 ἀπὸ αὐτοὺς σκοτώθηκαν ἐνῶ οι Ἕλληνες 

ἔχασαν 14 ἄνδρες 

     Ἡ ἐπιτυχία αὐτή, τόνωσε το ἠθικὸ τῶν Ἑλλήνων, ἐνῶ οι Λαλαίοι θορυβήθηκαν ἰδιαίτερα 

Ἔβλεπαν γιά πρώτη φορά στα περίχωρά τοῦς ἕναν ἰσχυρὸ ἀντίπαλο Τό ἴδιο βράδυ, οι Ἕλληνες 

κατέλαβαν το χωριό Πούσι ποῦ ἀπεῖχε μισή ὥρα ἀπὸ τον Λάλα, ὅπου ἐπικρατοῦσε ταραχὴ

 Μάλιστα οι γυναῖκες τῶν Λαλαίων, ὡρύονταν καθώς ἔβλεπαν Ἕλληνες τόσο κοντά τοῦς 

       Ὁ Λάλας, γιά πρώτη φορά βρέθηκε πολιορκημένος. 

Αὐτό ὀφειλόταν κυρίως στοὺς Ἐπτανήσιους, ποῦ ἦταν πειθαρχημένοι καί άψογα ὀργανωμένοι, 

ἐνῶ εἶχαν  ἐξυπηρετήσει στα γαλλικά καί τα ἀγγλικὰ τάγματα τῆς Ἑπτανήσου Αἱ σύσκεψη ποῦ 

ἀκολουθοῦσαν, οι Ἐπτανήσιοι πρότειναν ἄμεση ἐπίθεση, ἀντίθετα οι Πελοποννήσιοι ,καθώς 

οι ἄνδρες τοῦς δὲν εἶχαν ἀρκετὰ πολεμοφόδια καί ὁ ὁπλισμός τοῦς ἦταν ἐλλιπής, ἀντέδρασαν.

      Μάλιστα, ὁρισμένοι πολεμιστές, μόλις πληροφορήθηκαν ὅτι ἐτοιμάζεται ἐπίθεση στον Λάλα, 

ἀποχώρησαν. 

Ξαφνικά, κυκλοφόρησαν φήμες ὅτι οι Λαλαίοι ἦταν πρόθυμοι να δεχτοῦν προτάσεις ἀπὸ τοῦς

 Κεφαλλονίτες γιά παράδοση. 

Οἱ φήμες αὐτές προκάλεσαν ἀναστάτωση στό επτανησιακό στρατόπεδο. Οἱ ἐπικεφαλῆς τῶν

 Ἐπτανησίων, γιά να ἀποφύγουν ἀποχώρηση τῶν ἀνδρών τοῦς, ἔστειλαν στὶς 2 Ἰουνίου ἐπιστολὴ 

στοὺς Λαλαίους  με προτάσεις γιά παράδοσή 

     Οἱ Λαλαίοι χρονοτριβούσαν. Ἔστειλαν μάλιστα εἰρωνική ἐπιστολὴ στον Ἀνδρέα Μεταξά, 

σύμφωνα με τήν ὁποία Θὰ του ἔδιναν μόνον, «ὀλίγα κεράσια του Λάλα (σήμερα θεωροῦνται 

τα καλύτερα τοῦ Μοριά)  καί δύο ρεβανιά δι’ ἀγάπην». 

    Η πτώση τοῦ Λάλα. Ἔτσι οι Ἕλληνες ἀποφάσισαν ἐπίθεση Ἀπὸ κακή συνεννόηση, 

ὁ Πλαπούτας με τοῦς ἄνδρες τοῦ ἐπιτέθηκαν μόνοι τοῦς στὶς 9 Ἰουνίου 

          Οἱ Λαλαίοι τοῦς ἐπιτέθηκαν καί τοῦς ἔτρεψαν Αἱ φυγή.

 Ὁ Γ. Πλαπούτας, μέσα στὴ γενική σύγχυση καί τον καύσωνα, ἔπαθε συμφόρηση καί πέθανε. 

Ὡστόσο, οι Λαλαίοι ἔχασαν 60 ἄνδρες, ἐνῶ οι Ἕλληνες εἶχαν 13 νεκρούς, 11 Πελοποννήσιους 

καί 2 Ἐπτανήσιους. 

     Οἱ Λαλαίοι βρίσκονταν Αἱ δεινή θέση. 

Η πολιορκία τῆς Τριπολιτσάς, εἶχε γίνει ἀσφυκτική, ὁ Ὀμέρ Βρυώνη καθηλώθηκε στὴ Βοιωτία,

 ἔτσι μποροῦσαν να ἐλπίζουν μόνο Αἱ βοήθεια ἀπὸ τήν Πάτρα.

    Ἔτσι ζήτησαν τη βοήθεια τοῦ Γιουσούφ πασᾶ, ὁ ὁποῖος ἐκστράτευσε προσωπικά, ἐπικεφαλῆς 

1.000 ἔως 1.500 ἀνδρών, μεταξύ τῶν ὁποίων 300 ἱππεῖς (ντελήδες). 

    Ὅταν ὴ δύναμη αὐτή πλησίασε στό Λάλα, στὶς 11 Ἰουνίου, οι Λαλαίοι ἐπεχείρησαν ἐπίθεση

 ἀπὸ τήν πλευρά τοῦς, με ἀποτέλεσμα οι Ἕλληνες νά βρεθοῦν ἀνάμεσα Αἱ δύο πυρά καί νά

 δώσουν τήν εὐκαιρία στον Γιουσούφ νά μπεῖ στό Λάλα. 

   Τελικά, ὁ Γιουσούφ ἐπιχείρησε ἐπίθεση στὶς 13 Ἰουνίου Θαρραλέα τοῦς ἀντιμετώπισαν 

οι Ὀλύμπιοι καί το σῶμα τῶν ἀνδρών τῆς Ἀνδρίτσαινας. 

     Ὁ κόμης Ἀνδρέας Μεταξᾶς ἦταν Κεφαλλονίτης ἀγωνιστής τῆς ἑλληνικῆς ἐπανάστασης

 του 1821, διπλωμάτης καί πολιτικός. Διετέλεσε πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τις 

3 Σεπτεμβρίου 1843 ἔως τι 16 Φεβρουαρίου του 1844. 

     Οἱ ὁπλαρχηγοί τοῦ 1821 τοῦ ἔδωσαν το παρωνύμιο Κόντε Λάλας ἔνεκα τοῦ τραυματισμού

 τοῦ κατά τη μάχη τοῦ Λάλα. 

   Ὁ Γιουσούφ προσπάθησε να καταλάβει τα πυροβόλα, ὅμως οι Ἐπτανήσιοι, ἄν καί με βαριές

 ἀπώλειες, κατάφεραν νά τα κρατήσουν.

     Ὁ Ἀνδρέας Μεταξᾶς τραυματίστηκε καί στά δύο χέρια. 

     Ὁ Γιουρούφ, με βαριές ἀπώλειες, ἀναφέρονται ἔως καί 200 νεκροὶ, ὑποχώρησε πρὸς τον

 Λάλα.

     Οἱ Ἕλληνες ποῦ ἔχασαν 22 Κεφαλλονίτες, 2 Ζακυνθινούς καί 60 Πελοποννήσιους, 

μετακινήθηκαν στήν ὀρεινή Δίβρη.

     Τὴν ἑπόμενη μέρα ὁ Γιουσούφ με ὅσους Λαλαίους εἶχαν ἀπομείνει καί τα γυναικόπαιδα, 

ἀφοῦ σούβλισαν μερικούς αἰχμαλώτους, έφυγαν γιά τὴν Πάτρα.

   Οἱ Ἕλληνες, μπῆκαν θριαμβευτές στον Λάλα καί ἔκαψαν το χωριό. ἄλλη ἐκδοχὴ, ὅπως 

σημειώνει 

ὁ Ν. Πολίτης, ἡ πυρπόληση τοῦ χωριοῦ ἔγινε ἀπὸ τους ἴδιους τους Λαλαίους κατά τήν ἀναχώρησή 

τους«ὥστε ἐλάχιστα ἀπέμειναν πρὸς λαφυραγωγίαν εις τους εἰσελθόντας ὕστερον Ἕλληνας»

     Οἱ Λαλαίοι, μπῆκαν σε πλοῖα στις 25 Ἰουνίου καί έφυγαν γιά τήν Ἀνατολή Ἀντίθετα, ἡ 

Γ. Κολλέκα γράφει ὅτι σκόρπισαν σε διάφορα ἀρβανιτοχώρια, κυρίως τῆς Ρούμελης καί τῆς

 Εὔβοιας Τά «καλύτερα

τουφέκια τοῦ Μοριά», οι Λαλαίοι, το φόβητρο τῆς Ἠλεία, καί ὄχι μόνο, δέν φάνηκαν ποτέ πια 

στήν Πελοπόννησο. 

Ἀποτίμηση καί ἐπίλογος ἦταν μεγάλη ἡ σημασία τῆς Ἑλληνικὴς νίκης, καθώς οι Λαλαίοι θεωροῦνταν

 «τα καλύτερα τουφέκια τοῦ Μοριά».

 Ἐκτὸς ἀπὸ τήν ἀνακούφιση ποῦ ἐπέφερε τους γειτονικούς ελληνικούς πληθυσμοῦς καί τήν 

ἀναπτέρωση τοῦ ἠθικοῦ τῶν Ἑλλήνων, τῶν ὁποίων ὁ ἀγῶνας ἄρχισε νά ἐδραιώνεται στη

 βορειοδυτική Πελοπόννησο, ἐπέφερε εὐνοϊκή ἐξέλιξη τοῦ ἀγώνα στό κέντρο τῆς Πελοποννήσου

 καί  τήν τελείως  διαφορετική στάση τῶν Ἀλβανῶν τῆς Τριπολιτσάς. 

Χωρίς τη βοήθεια τῶν Ἐπτανησίων, πολύ δύσκολα οι Πελοποννήσιοι Θά ἔδιωχναν τους Λαλαίους.

   Ὅμως, κατά τήν ἐπιστροφή τους στά Ἐπτάνησα, Ζακυνθινοί καί Κεφαλλονίτες ἀντιμετώπισαν 

τήν ἄκρως ἐχθρικὴ στάση τῶν Βρετανῶν. 

Ἀρμοστής τῶν Ἐπτανήσων τότε, ἦταν ὁ περιβόητος Τόμας Μέτλαντ, ὁ ἄνθρωπος ποῦ πούλησε, με

 ἔκπτωσή ὅπως εἴδαμε, τήν Πάργα στον Άλή πασᾶ Ἀποφασίστηκε δημεύση τῶν περιουσιών ὅσων 

πολέμησαν στον Μωριᾶ καθώς καί ποινές φυλάκισης. Παράλληλα, βρετανικά πλοῖα περιπολοῦσαν

 διαρκῶς γιά νά ἀποτρέψουν μετακινήσεις τῶν Ἐπτανησίων σε Δυτική Στερεά καί Μωριᾶ 

   Οἱ πολυμήχανοι Ἕλληνες ὅμως, ἔβρισκαν πάντα τρόπους νά ξεφεύγουν καί νά μάχονται δίπλα στους

 συμπατριῶτες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ὁ Ζακυνθινός Διονύσιος Σεμπρικός ή Κατσιλίβας. 

πῆρε μέρος στὴ μάχη τοῦ Λάλα καί τραυματίστηκε. Ἐπέστρεψε στὴ Ζάκυνθο γιά νά θεραπευτεί. 

      Ὡστόσο, συνελήφθη καί φυλακίστηκε. Με τήν καταβολή μεγάλης χρηματικής ἐγγύηση, 

ἀφέθηκε ἐλεύθερος 

Μόλις θεραπεύτηκε, δραπέτευσε» πάλι γιά τήν Πελοπόννησο ὅπου συνέχισε νά μάχεται.

29η Μαΐου 1453- Η πραγματική προδοσία

Ποῖοι καὶ γιατί ὁδήγησαν στὴν πτώση της Βασιλεύουσας

Πολλά ἔχουν ἀκουστεῖ καὶ γραφτεῖ γιὰ την ἅλωση της Κωνσταντινούπολης. Το πιὸ γνωστό εἶναι το σενάριο της «κερκόπορτας», ἡ ὁποῖα ἀνοίχθηκε ἐκ των ἔσω ἀπὸ ἄτομα συγκεκριμένης καταγωγῆς καὶ θρησκείας. Σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκλειστεῖ, ἀλλὰ ἄς μελετήσουμε τα ἱστορικά δεδομένα ὅπως μας τα παραδίδουν παλαιοί καὶ σύγχρονου συγγραφεῖς ὅπως οἱ Φραντζής,Δούκας,Barbaro,Leonardo, Ρανσιμαν κλπ.
Βλέποντας κανείς την διάταξη των δυνάμεων των ἀμυνομένων στὸν χάρτη ἐκπλήσσεται γιατί βλέπει σχεδόν μόνο
ΔΥΤΙΚΟΥΣ :
-στὶς Βλαχερνες, ὁ Βενετος βαΐλος ΜΙΝΟΤΟ (ἀπέναντι στὸν ΖΑΓΑΝΟ-ΠΑΣΑ) καὶ δίπλα οἱ ἐπίσης Βενετοί ΜΠΟΚΚΙΑΡΝΤΙ κατά του ΚΑΡΑΤΖΑ-ΠΑΣΑ τῶν Τούρκων) -στὸ χερσαῖο τεῖχος, στὸ κέντρο (μεσοτειχιον) ὁ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ με τον Γενοβεζο ΤΖΟΥΣΤΙΝΙΑΝΙ δεξιά του καὶ τους ΜΑΝΟΥΕΛ, ΚΟΝΤΑΡΙΝΙ, ΘΕΟΦΙΛΟ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟ καὶ ΚΑΝΤΑΚΟΥΖΗΝΟ στὰ ἀριστερά του ὡς κάτω στὸ νότο στὸ Ἐπταπυργιο.

-στὰ θαλάσσια τείχη, ὁ Καταλανός ΠΕΡΕ ΧΟΥΛΙΑ στὸν Ἱππόδρομο κι ὁ Ἕλληνας Καρδινάλιος ΙΣΊΔΩΡΟΣ (ἀπεσταλμένος του Πάπα Νικολάου με 200 τοξότες) στὴν βυζ. Ἀκρόπολη, ἐνῶ τα τείχη στὴν περιοχή της Ἁγία σοφίας ὑπεράσπιζε ὁ.. Ὀθωμανός ἐξωμότης ΟΡΧΑΝ...

-οἱ ἑλληνικές δυνάμεις με ἡγέτη τον πρωθυπουργό ΛΟΥΚΑ ΝΟΤΑΡΑ (ὁ ὁποῖος καὶ ἐπέζησε της μάχης..) τέθηκαν ὡς γενική ἐφεδρεία στὴν περιοχή Φαναρίου.

-ὁ βυζαντινός στόλος στὸν Κεράτιο με τα λίγα βενετικὰ καὶ γενοβέζικα πλοῖα, μαζί με καμιά δεκαριά του Παλαιολόγου, τα διοικοῦσε ὁ Βενετὸς ναύαρχος ΝΤΙΕΝΤΟ.

-κατά την ἀπογραφή του Φραντζη οἱ Ἕλληνες μαχητὲς ἦταν 4983(!) καὶ οἱ ξένοι(Βενετοί, Γενουατες, Καταλανοι) γύρω στοὺς 2000,σύνολο δηλαδή 7000 ἀμυνόμενοι κατά των 80-100.000 Τούρκων του Μωάμεθ του Πορθητή.

Συνεπῶς τίθεται το ἐξῆς ἐρώτημα: δεδομένου ὅτι ὁ τότε πληθυσμός της Κων/πολης ὑπερέβαινε τις 50-60.000, (45000 αἰχμαλώτους κατέγραψαν οἱ Ὀθωμανοί) σύμφωνα με τις μετριοπαθεῖς πηγές ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ?ΜΟΝΟ 5000 ΜΑΧΙΜΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΤΡΑΤΟΛΟΓΗΣΕΙ Ο ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ ΑΠΟ 50-60000 ΠΛΗΘΥΣΜΟ?ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ?Οἱ τραγικές αὐτὲς ἐρωτήσεις μποροῦν νὰ ἀπαντηθοῦν ἀπὸ ἕνα ἁπλὸ τεκμήριο: ἁπλά λιποτάκτησαν καὶ μάλιστα με την προτροπή του μετέπειτα πρώτου Πατριάρχη Γεωργίου -Γενναδίου Σχολάριου, ὁ ὁποῖος εἶχε καλέσει σε μαζική ἀποστασία τους Χριστιανούς μετά την ἀπογραφή της ἕνωσης τῶν δύο ἐκκλησιῶν ἀπὸ τον Παλαιολόγο στὶς 12 Δεκεμβρίου 1452.Κι ἔτσι πρὶν κἄν χαθεῖ ἡρωικά ὁ Παλαιολογος στὴν Πύλη του Ρωμανού, οἱ Ἀνθενωτικοί ἔσπευσαν νὰ ἀνοίξουν σε ἀρκετὲς συνοικίες (Φανάρι, Πετριον κλπ) τις πύλες στοὺς Ὀθωμανούς "σώζοντας" στὶς περιοχές αὐτὲς τους ναούς τους. Καὶ γιὰ του λόγου το ἀληθὲς, παρατίθεται καὶ ὁ χάρτης των σωζόμενων ἐκκλησιῶν ποῦ ἀποδεικνύει το πῶς ἄνοιξαν τα τείχη στὴν Πόλη.

                                                  

Ἡ ἱστορική ἔρευνα καί ὴ τεκμηρίωση τοῦ ζητήματος τῆς Γενοκτονίας,

Ἡ ἱστορική ἔρευνα καί ὴ τεκμηρίωση τοῦ ζητήματος τῆς Γενοκτονίας, ἀνέδειξε τίς ὁμοιότητες τοῦ Κεμαλισμού μέ τον Ναζισμό. Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι οι Νεότουρκοι καί οι
Κεμαλικοί ἀπετέλεσαν τοῦς “δασκάλους” τῶν Ναζί. Ὁ Χίτλερ ἦταν θαυμαστῆς τῶν Νεότουρκων- Κεμαλικών καί εἰδικότερα τοῦ Ταλάτ καί τοῦ Κεμὰλ, ἀκολουθώντας τίς πράξεις Γενοκτονίας τους, λέγοντας τό χαρακτηριστικό “ποιός θυμᾶμαι τοῦς Ἀρμένιος”, ὅταν ξεκινοῦσε τίς δικές τοῦ ἐγκληματικές πράξεις.
Ἡ ναζιστικὴ ἐφημερίδα «Völkischer Beobachter», ἔγραφε σχετικά τό 1921: «Σήμερα οι Τοῦρκοι εἶναι τό ποιό ζωντανὸ ἔθνος Τό γερμανικό ἔθνος δέν ἔχει ἄλλη ἐπιλογὴ ἀπὸ τό νά αναγράψει τίς τουρκικές μεθόδους, μιά μέρα».


Ὁ ἱστορικός Νίκος Ψυρρούκης, στὸ ἔργο τοῦ “Μικρασιατικὴ Καταστροφή” ἔγραφε ὅτι «ἡ προσεκτικότερη μελέτη τοῦ κεμαλισμού μᾶς πείθει ὅτι πρόκειται γιὰ βαθιά ἀντιλαϊκή καί ἀντιδημοκρατική θεωρία. Ὁ φιλοναζισμός καί ἄλλες ἀντιδραστικές δοξασίες εἶναι νομοτελειακή ἐξέλιξη τοῦ κεμαλισμού….” .
Επίσης ὁ Στέφαν Ίχριγκ, στὸ βιβλίο τοῦ «Ὁ Ατατούρκ, στη φαντασία τῶν Ναζί», ὑποστηρίζει πῶς “ο Κεμὰλ ὑπήρξε πηγή ἔμπνευσις γιά τόν Χίτλερ, τονίζοντας ὅτι ο Χίτλερ εἶχε μελετήσει τή δράση τοῦ Κεμὰλ καί εἶχε ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τον τρόπο μέ τόν ὁποῖο εἶχε ἐξολοθρεύσει τοῦς Ἕλληνες, Ἀρμένιος καί Ἀσσύριους”.
Ἡ ἐπιτροπὴ τοῦ Τουρκικοῦ Κοινοβουλίου ποῦ φέρει τό ὄνομα τοῦ ἐγκληματία καί φασίστα Νεότουρκου Ταλάτ, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ δολοφόνησε ἑκατομμύρια Ἕλληνες καί Ἀρμένιος, ζήτησε νά εἰσπράξει (!) τίς ἀποζημιώσεις τῶν ἀσφαλιστηρίων ζωῆς τοῦς, προκαλεῖ νεκρούς καί ζωντανούς, όλους τοῦς λαοῦς καί τοῦς ἀνθρώπους, ζητώντας τήν κατάργηση τοῦ νόμου γιά τή Γενοκτονία. Παράλληλα οἱ συνεχιστὲς τοῦ Κεμαλικού φασισμοῦ, δίνουν συγχαρητήρια στοὺς ἀρνητές της Γενοκτονίας!
Δυστυχῶς ὅλα τά παραπάνω γίνονται μέ τήν ἀνοχή τῆς Ἑλληνικὴς Δημοκρατίας, καί μέ τη “συνηγορία” ψευτοπολιτικών, ψευτοιστορικών, ψευτοδιανοούμενων καί ψευτοκαθηγητῶν, ποῦ ταυτίζονται συχνὰ – πυκνὰ μέ τον ἐθνικισμό καί φασισμό, ὑπερασπίζοντας τῆν ἄρνηση καί ὑπονομεύοντας τῆν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας.
Από τήν ἄλλη πλευρά, κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τό γεγονός
Παρόλα αὐτά ὅμως, παρά τον Κεμαλικό Ναζισμό στὴν Τουρκία καί τοῦς λάτρεις τοῦ φασισμού παρά τήν ὑπονόμευση καί τήν ἄρνηση, ὁ ἀγώνας γιά τήν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας δέν σταματά. Παρά τά ἐμπόδια, καί τίς δυσκολίες θά νικήσουμε!




Προς την νομαρχία ΧαλεπίουΣύμφωνα μέ προγενέστερη κοινοποίηση η κυβέρνηση ἔχει ἀποφασίσει τήν ὁλοσχερῆ ἐξόντωσή τῶν διαβιούντων στὴ χώρα, Ἀρμενίων. Πᾶς ὅστις ἤθελε ἀντιταχθεῖ στὴ διαταγή αὐτὴ δἐν μπορεῖ πλέον ν΄ ἀποτελεῖ μέρος τῆς διοίκησης. Ἄνευ οὐδεμίας διάκρισης γιά τίς γυναῖκες, τά παιδιά καί τοὺς ἀναπήρους, ὁσονδήποτε τραγικὰ κί ἄν εἶναι τα μέσα ἐξόντωση καί ἀφοῦ καταπνιγεῖ ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως πρέπει νά τεθεῖ τέρμα στήν ὕπαρξη τους.
13 Σεπτεμβρίου 1915
Ὁ Ὑπουργός Ἐσωτερικῶν
Μ. Ταλαάτ

Τὰ ΄σύμβολα στὴ λάμα τοῦ ἱεροῦ Σπαθιοῦ τοῦ Πολέμαρχου τοῦ Θεοῦ

 

Τὰ ΄σύμβολα στὴ λάμα τοῦ ἱεροῦ Σπαθιοῦ τοῦ Πολέμαρχου τοῦ Θεοῦ

Ὅταν ὁ Σαμαὲλ πῆρε ἄδεια καὶ δημιούργησε τὸν ψεύτικο αὐτὸ κόσμο μέσα στὸν ὁποῖο ζοῦμε, 

τὸν κόσμο τῆς ὕλης, ὑποχρεώθηκε νὰ δώσει δεῖγμα γραφῆς τῶν ἀπαραβίαστων νόμων ποὺ θὰ

 ἴσχυαν 

ἐκεῖ.

Νὰ ὁρίσει δηλαδὴ τοὺς λεγόμενους νόμους τῆς ψεύτικης φύσης τοῦ κόσμου ποὺ θὰ ἔκανε.

 Ὁ Σαμαὲλ λοιπόν, 

παρέδωσε ἕνα κομμάτι μέταλλο μέσα στὸ ὁποῖο ἴσχυαν, ὅλοι οἱ νόμοι τοῦ ψεύτικου σύμπαντος

 ποὺ δημιούργησε, μὲ τὴν δέσμευση, ὅτι δὲν θὰ τοὺς παραβεῖ ποτέ. Τὸ μέταλλο αὐτὸ μετὰ ἀπὸ 

πολλὰ γεγονότα ποὺ δὲν εἶναι  τοῦ παρόντος νὰ ἀναφερθοῦν, σφυρηλατήθηκε σὲ ρωμαϊκὴ 

λόγχη καὶ δόθηκε στὸν στρατιώτη Γάϊο Κάσιο. 

Ὁ Γάϊος Κάσιος γνωστὸς καὶ ὼς Λογγίνος δὲν ἤξερε ὅτι στὸ δόρυ του κουβαλοῦσε τὴν λόγχη

 τοῦ ὑπερβατικοῦ  καταραμένου μετάλλου.

Τὸ σχέδιο τοῦ Σαμαὲλ Σατανᾶ, ἦταν νὰ λογχίσει ὁ Λογγίνος τὸν Χριστό, μὲ τὸ ὑπερβατικὸ 

μέταλλο, τὸ διαβασμένο  μὲ τίς κατάρες τοῦ σκότους, γιὰ νὰ Τὸν σκοτώσει καὶ νὰ μὴν 

μπορέσει

 νὰ ἀναστηθεῖ. Μὲ τὸν λογχισμὸ ὅμως τοῦ Χριστοῦ, 

ἀντὶ νὰ θανατωθεῖ ὁ Χριστὸς καὶ νὰ ἀποτραπεῖ ἡ ἀνάστασή Τοῦ, ἔγινε τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο.

 Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαγίασε τὸ μέταλλο τῆς λόγχης. Ἀπο κεὶ καὶ πέρα ἡ διαδρομὴ 

τῆς ἁγίας λόγχης εἶναι μεγάλη ἀφοῦ πέρασε ἀπο πολλούς , αὐτὸ δὲν εἶναι ὅμως τοῦ παρόντος

 νὰ ἀναλυθεῖ.

 

Τὴν Λόγχη τὴν πῆρε ὁ Ἐλοχὶμ (ἀγγελικὸ ὄν) Ἔλ Σεντάϊ τὸ 780 μ.Χ καὶ τὴν μετέτρεψε 

στὸ θεϊκὸ ἱερὸ σπαθὶ τοῦ Πολέμαρχου τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἱερὴ λόγχη ποὺ εἶχε πλέον πάρει τὴν μορφὴ τοῦ ἱεροῦ σπαθιοῦ τύπου τάτσι , του περίφημου

 Ντότζι Τζίρι  ποὺ στὴν ντόπια γλῶσσα σημαίνει " ὁ φονέας τῶν τεράτων" παραδίδεται στὸν

 Σακανόε Νὸ Ταμουραμάρο. 

Ἐκεῖνον ποὺ ἔγινε ὁ πρῶτος Σαμουράϊ καὶ ἐκστράτευσε κατὰ τῶν Νεφελὶμ στὸ Βορρᾶ.

 Μέσα στὸν Τάμουραμάρο  σὲ ἡλικία 6 ἐτῶν, ὅταν κινδύνευσε νὰ πεθάνει, ὅπως συνέβῃ καὶ μὲ 

τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, μπῆκε μέσα του  καὶ κατέλαβε τὸ σῶμα του, τὸ πνεῦμα τοῦ Μεγάλου 

Ταξιδευτῇ, ποὺ ἀργότερα, τὸ 2002, μετατράπηκε  σὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε ὁ Πολέμαρχος 

τοῦ Θεοῦ.

 Μὲ αὐτὸ τὸ Σπαθί, μὲ τὸ Σπαθὶ τοῦ Πολέμαρχου  τοῦ Θεοῦ, κατανίκησε τοὺς Νεφελὶμ καὶ 

σκότωσε τὸν ἀρχηγό τους, τὸν Ἀτερούι.

 Ὅταν ἡ ἀποστολή του ἔφτασε στὸ τέλος της, ὁ Πολέμαρχος ἐπέστρεψε καὶ πῆρε τὸ σπαθὶ πίσω. 

(Ψάξτε τοὺς ἀνάλογους θρύλους στὰ ἔπη των Αἰνοῦ).  

Φτάνουμε στὸ ἔτος 1987 μ.Χ. Ἕνας νέος χρηματιστὴς στὸ ἐπάγγελμα, βλέπει σὰν σὲ ὅραμα , 

χωρὶς νὰ κοιμᾷται δηλαδή , ἕναν μελαχροινὸ ἄνδρα ποὺ ἐμφανίστηκε μπροστά του καὶ τοῦ

 εἶπε, ὅτι πρέπει νὰ πάει στὸ Ναὸ τῶν ἀρχαγγέλων στὸν Μανταμάδο τῆς Λέσβου ἕνα σπαθὶ 

ποὺ θὰ τοῦ παραδοθεῖ. 

Μετὰ χάθηκε.    Τὸ σὸκ ἦταν μεγάλο γι'αὐτόν, ἀλλὰ ἡ συνέχεια συγκλονιστικότερη. 

Δὲν διηγήθηκε τὸ γεγονὸς σὲ κανέναν, ὅμως μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καὶ ἐνῶ βρισκόταν στὴν

 Γερμανία γιὰ δουλειὰ στὸ δωμάτιο τοῦ ξενοδοχείου του, χτύπησε ἡ πόρτα.

Ἄνοιξε καὶ εἶδε ἕναν μελαχροινὸ νέο ἄνδρα ποὺ κρατοῦσε ἕνα μακρόστενο πακέτο.ο ἄνδρας

 αὐτὸς τοῦ εἶπε  "Αὐτὸ τὸ σπαθὶ νὰ τὸ πᾶς,πᾷς στὸν Ταξιάρχη στὸν Μανταμάδο στὴ Λέσβο

 καὶ νὰ τοποθετηθεῖ στὴν ἀνάγλυφη εἰκόνα. 

Νὰ δοθεῖ στὰ χέρια τοῦ ἱερέα καὶ νὰ μὴν τοποθετηθεῖ ΤΙΠΟΤΕ ἄλλο δίπλα του.

 Πρὶν προλάβει ὁ χρηματιστὴς νὰ ρωτήσει τὸ ὁτιδήποτε, ὁ μελαχρινὸς ἄνδρας (ποὺ ἦταν

 ὁ Πολέμαρχος τοῦ Θεοῦ, εἶχε ἤδη φύγει). Πολλοὶ μέσα στὴν ἄγνοια καὶ τὴν ἀσχετίλα τους 

λένε, ὀτι αὐτὸς ἦταν ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ , ξεχνοῦν ὅμως ὀτι οἱ ἀρχάγγελοι ΔΕΝ παίρνουν 

σῶμα ἀνθρώπου.

Σκαρισμένος μόλις γύρισε στὴν Ἑλλάδα ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς πῆγε στὴν Μυτιλήνη, στὸ 

μοναστήρι τῶν  Ταξιαρχῶν καὶ ἔφερε τὸ σπαθὶ στὸν ἱερέα τοῦ ναοῦ, ζητῶντας νὰ τοποθετηθεῖ 

πίσω ἀπὸ τὸ γυαλὶ μπροστὰ στὴν ἀνάγλυφη εἰκόνα, ποὺ εἶχε κάνει ὁ Γαβριὴλ τὸ 1100 μ.Χ 

περίπου.

Ὁ ἱερέας τοῦ ναοῦ, μὴ ξέροντας τί κρατάει, ἦταν ἀρνητικὸς σὲ αὐτὸ καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὸ βάλει]

 στὴν εἰκόνα,  λέγοντας πὼς βουδιστικὰ σπαθιὰ δὲν ἔχουν θέσῃ σὲ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ ναό.

 Καὶ τότε, ὅπως ὑπάρχει σὲ καταγεγραμμένη ἠχητικὴ μαρτυρία σὲ βίντεο, ἀλλὰ καὶ ὅπως ὁ 

ἴδιος ὁ ἱερέας τοῦ ναοῦ (Παπα-Χρῆστος) λέει, τὸ σπαθὶ ἔφυγε ἀπ τὰ χέρια τοῦ ἱερέα καὶ μπῆκε

 μόνο τοῦ πίσω ἀπὸ τὸ γυαλὶ τῆς εἰκόνας.

 

Ἡ Ἁγία Λόγχη μὲ τὴν μορφὴ τοῦ θεϊκοῦ Σπαθιοῦ φυλασσόταν πλέον στὸ μοναστήρι τῶν 

Ταξιαρχῶν στὸ Μανταμάδο.

 Οἱ Ταξιάρχες , ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὲλ καὶ ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὲλ ἦταν οἱ φρουροὶ τῆς

 Ἁγίας Λόγχης , τοῦ ἱεροῦ σπαθιοῦ τοῦ Πολέμαρχου τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι μὴ γνωρίζοντας τὴν

 ἱστορία τοῦ Πολέμαρχου τοῦ Θεοῦ καὶ ἐννοεῖτε καὶ τοῦ θεϊκοῦ σπαθιοῦ , τῆς Ἁγίας Λόγχης , 

θεωροῦσαν μέσα στὴν ἄγνοια τους  ὅτι τὸ σπαθὶ αὐτὸ εἶναι ἡ..... ρομφαία τοῦ ἀρχαγγέλου 

Μιχαήλ.

Τὸν Φεβρούαριου τοῦ 2012 ὁ Δημοσθένης Λιακόπουλος προειδοποίησε γιὰ ἀκόμη μία φορὰ 

ἀπὸ τὴν ζωντανὴ  διαδικτυακὴ ἐκπομπή του ὅτι κακῶς βάζουν τάματα καὶ μπιχλιμπίδια κοντὰ

 στὸ ἱερὸ σπαθί.

Οἱ προειδοποιήσεις ἀγνοήθηκαν. Ὁ Θεὸς τότε τὴν νύχτα τῆς Δευτέρας 27 πρὸς Τρίτη 28 τοῦ

 ἴδιου μῆνα ἐπέτρεψε σὲ λῃστὲς νὰ εἰσβάλουν στὸ ναὸ καὶ νὰ ἀφαιρέσουν "ἀντικείμενα", 

ἀπὸ τέσσερις, προθῆκες ,νὰ πάρουν τὰ τάματα καὶ τὰ μπιλτζίκια. Δὲν ἀκούμπησαν ὅμως τὸ 

ἱερὸ Σπαθί.

Μέχρι καὶ τηλέφωνο πῆρε πρὶν καιρὸ ὁ Δημοσθένης Λιακόπουλος στὸν σεβάσμιο ἱερέα καὶ τοῦ 

εἶχε πεῖ νὰ μὴν βάζουν  ψεύτικα σπαθιὰ καὶ μπιχλιμπίδια δίπλα στὸ ἱερὸ σπαθί, γιατί τὸ σπαθὶ

 στὸ τέλος θὰ φύγει.

Ἔτος 2015 , 27 Σεπτεμβρίου - Οἱ Ἀρχάγγελοι Μιχαὲλ καὶ Γαβριὲλ παύουν νὰ εἶναι οἱ φρουροὶ 

τῆς Ἁγίας Λόγχης.

Ὁ Πολέμαρχος παίρνει τὸ Σπαθὶ ἀπὸ τὸν Μανταμάδο γιὰ πάντα. Σύμφωνα μὲ τον δημοσθένη 

Λιακόπουλο, τὸ σπαθὶ ἔχει φύγει πλέον καὶ αὐτὸ ποὺ ἔχει μείνει ἐκεῖ, δὲν εἶναι παρὰ τὸ

 "κουφάρι" του. 

Ἕνα τσίγκινο κατασκεύασμα ποὺ μόνο στὴν ὄψη μοιάζει στὸ πραγματικό.

Τὸ πραγματικὸ ζωντανὸ σπαθὶ τὸ πῆρε ὁ Πολέμαρχος, λόγῳ τῆς ἀνυπακοῆς τῶν ὑπευθύνων 

τοῦ ναοῦ, γιὰ πολλοστὴ φορά, στὸ πρόσταγμα ποὺ ἤθελε, τὸ σπαθὶ νὰ εἶναι μόνο του, χωρὶς 

τίποτα ἄλλο δίπλα του. 

Τὸ σπαθὶ τοῦ Πολέμαρχου τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ ἐπιστρέψει ποτὲ πιά.

Ποτὲ δὲν κατάλαβαν οἱ ἱερεῖς στὸ Μανταμάδο καὶ οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ναοῦ τί κρατοῦσαν στὰ

 χέρια τους καὶ τί εἶχαν τὴν εὐλογία καὶ ἔβλεπαν κάθε μέρα. Πλεὸν ἀναπαύεται ἀλλοῦ.

Τὴν στιγμὴ ποὺ γράφεται τὸ παρὸν ἄρθρο , ἡ Λέσβος , τὸ νησὶ ποὺ ἐκεῖ φυλασσόταν τὸ ἱερὸ 

σπαθί , μετὰ τὴν ἀποστασία καὶ τὴν ἀνομία τῶν ἱερέων, νὰ τὸ διώξουν ἀπο ἐκεῖ , 

τὸ ἐπισκέφτηκαν ὅλες οἱ μεγάλες  προσωπικότητες τῆς Νέας Τάξης : Μπὰν Κι-Μούν,

 Ἀτζελίνα Τζολί, Πάπας Φραγκίσκος καὶ ἄλλοι καὶ πλέον ὁδεύει πρὸς πλήρη ἰσλαμοποιήση.        

Ἄς πρόσεχαν.

Πάνω λοιπὸν στὸ ἱερὸ ἀπαθὶ ὑπάρχουν κάποια ἀκαταλαβίστικα σύμβολα.έχει διαφορετικὰ 

σύμβολα καὶ ἀπο τίς δύο πλευρὲς τῆς λαβῆς, ἀλλὰ καί της λάμας. Πολλοὶ ἀπ' ὅσους πῆγαν 

ἐκεῖ, ὅταν ἦταν ἐκεῖ τὸ σπαθί, καὶ τὸ περιέστρεψαν λίγο, εἶδαν ὀτι καὶ ἀπο τὴν μιὰ πλευρὰ καὶ

 ἀπὸ τὴν ἄλλη ἦταν ἴδια τὰ σύμβολα. 

Αὐτὸ γινόταν διότι ἀπο τὴν μία πλευρὰ τῆς λαβῆς, ἀλλὰ καί της λάμας, τὰ σύμβολα αὐτὰ 

ἐπιτρέπεται  νὰ τὰ βλέπουν ὅλοι. Καὶ ἡ λαβὴ τοῦ σπαθιοῦ ὅμως καὶ ἡ λάμα ἔχουν μιὰ πλευρὰ 

ποὺ δὲν ἔχει ἐξουσία νὰ τὴν δεὶ κανείς.

Διαβάστε λοιπὸν τί συμβαίνει μὲ αὐτὰ τὰ σύμβολα , τὰ ὁποῖα μποροῦσε νὰ δεὶ ὁ κόσμος.

Ὅταν ὁ Πολέμαρχος τοῦ Θεοῦ πιάνει τὸ σπάθι στὸ χέρι του, τότε τὸ σπαθὶ ἀποκτᾷ μιὰ λάμψη, 

ἡ ὁποία εἶναι μιὰ λάμψη λευκοῦ φωτός. Τὰ σύμβολα ποὺ ἔχει ἐπάνω το σπαθί, ἐμφανίζονται

 σὰν φλόγες,  πύρινες φλόγες. 

Ἔχουνε χρῶμα δηλαδὴ φλογός, χρῶμα φωτιᾶς. Τότε τὰ σύμβολα

αὐτὰ ἀνυψώνονται ἐλαφρὰ ἀπὸ τὸ σπαθί, σπάνουν δὲν μένουνε ὀπως εἶναι, οἱ γραμμοῦλες

 αὐτὲς ἀναδιατάσσονται καὶ ξανακάθονται πάνω στὸ σπάθι. Καὶ ὅταν κάτσουν πάνω στὸ σπαθι 

ποὺ λάμπει, τοτε κανεὶς μπόρει νὰ διαβάσει τὴν ἑξῆς φράση στὰ Ἑλληνικά:

 
ΧΑΊΡΕ ΜΑΡΊΑ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΈΝΗ

 

Καὶ μετὰ εἶναι ἡ μεταλλικὴ λάμψη τοῦ σπαθιοῦ. Ὅταν τὸ ἀφηνει, ξανὰ ἡ ἴδια διαδικασία.

Γι'αὐτὸ μερικὲς φορὲς κάποιοι μέσα στὸν ναό, ὅταν ἀκαριαῖα τὸ σπαθὶ ἐρχόταν καὶ ἔφευγε σὲ

 χρονοθύλακο, ἀστραπιαία,ἀστραπιαῖα ἔβλεπαν μιὰ λάμψη ἐκεῖ ποὺ βρισκόταν.

 Ποὺ ὀφειλεται ἀκριβῶς σὲ αὐτο τὸ πρᾶγμα. 

Ἡ ἀναδιάταξη αὐτὴ γίνεται, διότι κανεὶς δὲν εἶναι ἄξιος νὰ διαβάσει τί γράφει πάνω το σπαθί. 

Τὸ σπαθὶ ποὺ θὰ χωρίσει τὴν ᾖρα,ἤρα ἀπὸ τὸ σιτάρι. Τὸ ὁποῖο αὐτὴν τὴν στιγμὴ βρίσκεται 

σὲ πολὺ καλὰ χέρια.

 

Κι ὅπως τόνισε ὁ Δημοσθένης Λιακόπουλος ὅλοι ὀφείλουν νὰ εἶναι προσεκτικοί. 

Καὶ νὰ μὴν ὑποθέτουν τί ὑποτίθεται

 γράφει στὴν ἄλλη πλευρα. Ὅτι καὶ νὰ σκεφτεῖ ὁ καθένας θὰ πέσει ἔξω καὶ εἶναι μεγάλη ἀνομία 

νὰ τὰ συζητάει κάποιος αὐτὰ τὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα δὲν ἐπιτρέπεται νὰ δεί.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ πρέπει ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν Παναγία, νὰ προσέχουμε πάρα πολὺ τί λέμε καὶ

 νὰ μὴν ἀνεχόμαστε νὰ τὴν βλαστημοῦν μπροστά μας. Πρέπει ἐκείνη τὴν στιγμὴ νὰ ἀντιδροῦμε

 καὶ νὰ μὴν τὸ ἀφήνουμε     νὰ περνάει ἔτσι ἁπλᾶ, λέγοντας σὲ αὐτὸν ποὺ ἔβρισε, σκέψου 

πολὺ καλὰ τί ἔκανες,

Τὴν Παναγία δὲν θὰ τὴν ξαναβρίσεις , κακὸ στὸν ἑαυτό σου κάνεις.την ὕβρη πρὸς τὸν Χριστὸ

 καὶ τὴν Παναγία δὲν θὰ τὴν ἀνεχόμαστε ἔτσι ἁπλᾶ.

 Θὰ ἀντιδροῦμε, ὅπως τὸν φωτίσει ὁ Θεὸς τὸν καθένα καὶ τὴν καθεμία μας, 

ἀλλὰ ὀφείλουμε νὰ ἀντιδροῦμε.

 

Ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα θὰ μαθευτεῖ ἀπο τὸν Δημοσθένη τί γράφει τὸ σπαθὶ καὶ ἀπο τὴν ἀλλη μεριά.

Οἱ πληροφορίες γιὰ τὸ παρὸν ἄρθρο προῆλθαν ἀποκλειστικὰ ἀπο τὸν Δημοσθένη Λιακόπουλο.

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ

Ἡ Αὐτοκράτειρα Θεοφανώ. Tὴν κατηγόρησαν ὅτι δολοφόνησε τρεῖς αὐτοκράτορες...

      

ΘΕΟΦΑΝΩ Η ΕΣΤΕΜΜΕΝΗ ΦΟΝΙΣΣΑ

«Θριάμβευε η Θεοφανώ, κυβερνούσε, πίστευε στη δύναμή της· Κίρκη του 10ου αιώνα, δεν μετέβαλε σε χοίρους εκείνους που την αγαπούσαν, αλλά σε σκλάβους, σε δούλους που έσκυβαν το κεφάλι μπροστά σε κάθε υποταγή της. Εξουσίαζε, ήταν αδάμαστη, ήταν σκληρή, ήταν λύκαινα, όπως την αποκάλεσε ο σύγχρονός της Λέων ο διάκονος. Βασίλευε, κυβερνούσε από τον γυναικωνίτη, μισούσε χωρίς ν' αγαπάει, ώσπου κάποια αυγή, όταν πρωτόνιωσε τον έρωτα, τον πλάστη και τον χαλαστή, γνώρισε μετά από μια ανόσια πράξη της ένα τέλος φρικιαστικότερο από το θάνατο για το χαρακτήρα της: την τέλεια εξαφάνιση για πολλά χρόνια από το προσκήνιο της ζωής της Αυτοκρατορίας. Είδα με αγάπη τους ήρωές μου, τόνισα τις μεγαλοσύνες τους, φανέρωσα, όσο μου επέτρεπαν τα μέσα μου, τον χαρακτήρα τους. Μην βιαστείτε να τους κρίνετε, η εποχή ήταν αλλιώτικη, οι άνθρωποι πιο άγριοι, το έγκλημα συγχωριότανε πολλές φορές...».


Η αγία Θεοφανώ η Βασίλισσα, απεικόνιση σε εκκλησιαστικό βιβλίο

Ἡ Αὐτοκράτειρα Θεοφανώ. Tὴν κατηγόρησαν ὅτι δολοφόνησε τρεῖς αὐτοκράτορες...

Σύζυγος δύο αὐτοκρατόρων, μητέρα του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου καὶ ἀδίστακτη πολιτικός. Ἡ αὐτοκράτειρα του Βυζαντίου, Θεοφανώ, ὀργάνωσε τὴ δολοφονία του συζύγου της γιὰ νὰ τον ἀντικαταστήσει με τον ἐραστὴ της καὶ ἀνιψιό του, Ἰωάννη Τσιμισκή.
¨Η Θεοφανώ γεννήθηκε στὴν Πελοπόννησο καὶ ἦταν κόρη ἑνὸς ταπεινοῦ ταβερνιάρη. Κανείς δὲν ξέρει πώς κατάφερε μία φτωχή κοπέλα ἀπὸ ἄσημη οἰκογένεια νὰ φτάσει στὸ ὑψηλότερο ἀξίωμα της βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας.
Μία ἐκδοχὴ εἶναι ὅτι ἔγινε διαγωνισμός όμορφιάς γιὰ νὰ ἐπιλεχθεῖ ἡ νύφη του μελλοντικοῦ αὐτοκράτορα καὶ ἡ Θεοφανώ ξεχώρισε γιὰ τα κάλλη της.

Ἡ ἄλλη ἐκδοχὴ μιλάει γιὰ ἕναν φιλήδονο νεαρό διάδοχο, τον Ρωμανό, ὁ ὁποῖος μαγεύτηκε ἀπ’ την ἀξεπέραστη γοητεία της Πελοποννήσιας. Θεοφανώ




Η καταγωγή της νύφης σχολιάστηκε ἀρνητικά ἀπὸ τους αὐλικούς καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τον πατέρα του γαμπροῦ, τον Αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Ζ’, ποὺ ἤθελε μία ἀριστοκράτισσα στὸν θρόνο. Το 956, ὁ διάδοχος Ρωμανός καὶ ἡ Θεοφανώ παντρεύτηκαν.
Πολύ σύντομα, ἡ Θεοφανώ ἔμεινε ἔγκυός καὶ ο Ρωμανός, παρά την ἀδυναμία πού της εἶχε, ἐπέστρεψε στὶς ἐρωμένες του. Τα πρῶτα χρόνια του γάμου ἡ Θεοφανώ ἔμενε συνεχῶς ἔγκυος καὶ οἱ δολοπλοκίες της αὐλῆς δὲν την ἀπασχολοῦσαν.

Ὅμως, ὅταν πέθανε ὁ Αὐτοκράτορας το 959, οἱ αὐλικοί «κατασπάραξαν» τὴ νύφη του. Την κατηγόρησαν ὅτι τον δηλητηρίασε, γιατί ὁ Αὐτοκράτορας συνέχιζε νὰ τὴ δυσφημεῖ στὸ γιὸ του.

Ἡ ἐνοχὴ της δὲν ἀποδείχτηκε ποτέ καὶ ἡ Θεοφανώ ἔγινε αὐτοκράτειρα, στὸ πλάϊ του Ρωμανοῦ ποὺ στέφθηκε ἐλέῳ θεοῦ, Αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων.

Η νέα αὐτοκράτειρα ἀσκοῦσε τεράστια ἐπιρροή στὸν ἄντρα της, ποὺ δὲν τον γοήτευε ἡ πολιτική καὶ προτιμοῦσε νὰ γλεντοκοπάει με ὡραῖες γυναῖκες.

Μετά την στέψη του ἄντρα της ὡς αὐτοκράτορα του Βυζαντίου ἡ Θεοφανώ στρέφεται ἀποφασιστικά ἐναντίον της ὑπόλοιπης οἰκογένειας του πεθαμένου αὐτοκράτορα, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τις ἀδελφὲς του Ρωμανοῦ.

Χρησιμοποιῶντας την ἐπιρροή της στὸν σύζυγο της, τον πείθει τελικά ὅτι ἡ ζωή του παλατιοῦ δὲν ταιριάζει στὶς ἀδελφὲς του, δὲν τις κάνει εὐτυχισμένες καὶ καλύτερα γιὰ αὐτὲς θὰ ἦταν νὰ βροῦν τὴ γαλήνη πού τους λείπει σε ἕνα μοναστήρι προσευχόμενες.

Φαίνεται ἀπὸ τα ἀποτελέσματα πῶς ἡ γοητεία της ἔχει ἐπίδραση στὸν σύζυγο γιατί μετά τις ἱκεσίες τῶν ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖες δίχως τὴ θέλησή τους ὁδηγοῦνταν στὸ μοναστήρι, οὔτε τα παρακάλια της μητέρας του Ρωμανοῦ, Ἑλένης, ἔπιασαν τόπο.

Ἔτσι οἱ πέντε κόρες του πιθανότατα δολοφονημένου Κωνσταντίνου Ζ’ στέλνονται ὑπὸ την ἐποπτεία του Πατριάρχη Πολύευκτου σε μοναστήρι, ὁποῦ κουρεύονται καὶ κλείνονται σε κελί φυλακισμένες κανονικά.

Κατόπιν ἡ Θεοφανώ περιόρισε την πεθερά της Ἑλένῃ στὰ ἰδιαίτερα διαμερίσματά της ἀφήνοντάς τη νὰ θρηνεῖ τον χαμό του ἄντρα της καὶ τὴ δυστυχία τῶν κοριτσιῶν της.

Ὁ Ρωμανός ὄχι μόνο δὲν προβληματιζόταν γιὰ τις πράξεις της συζύγου του, ἀλλὰ τὴ γέμιζε πλούτη ἀδειάζοντας το ταμεῖο του κράτους.

Ἐπίσης αὐτὸ ποὺ ἔδειχνε νὰ τον ἐνδιαφέρει περισσότερο δὲν ἦταν ἡ διοίκηση της αὐτοκρατορίας ὅσο οἱ ἀπολαύσεις καὶ οἱ ἀκολασίες, στὶς ὁποῖες ἐπιδιδόταν με ὅλο του το εἶναι.

Ἔτσι οἱ κρατικές ὑποθέσεις εἶχαν περάσει στὰ χέρια ἑνὸς Ἰωσήφ Βρίγγα, στόν ὁποῖο ὅμως δὲν ἀσκοῦσε καμιά ἐπιρροή ἡ φιλόδοξη καὶ μᾶλλον ἐπικίνδυνη αὐτοκράτειρα.

Στὸ μεταξύ, αὐτὸ ποὺ την εἶχε ἐξαντλήσει ἦταν οἱ συνεχόμενες ἐγκυμοσύνες της: τέσσερα παιδιά σε ἕξι χρόνια γάμου. Πρᾶγμα ποὺ την ἐμπόδιζε ἀντικειμενικά νὰ πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες της καὶ νὰ ἱκανοποιήσει την ἀκόρεστη δίψα γιὰ ἐξουσία ποὺ τὴ διακατεῖχε.

Η ξέφρενη ζωή, ἡ ἀδιάκοπη κραιπάλη καὶ οἱ καταχρήσεις, εἶχαν ἄσχημη κατάληξη γιὰ το Ρωμανό. Το 963, ὁ Αὐτοκράτορας πέθανε σε ἡλικία μόλις 26 ἐτῶν.

Οἱ αἰτίες του θανάτου ἀπὸ κάποιους ἀποδόθηκαν στὸν ἐκλύτῳ βίο, ὡστόσο ὁ Λέων Διάκονος ἔγραψε ὅτι «οἱ περισσότεροι ὑποψιάζονται ὅτι το δηλητήριο του το ἔδωσαν ἀπὸ τον γυναικωνίτη», φωτογραφίζοντας τὴ Θεοφανώ.

Γιὰ ἀκόμα μία φορά ἡ Θεοφανώ βρέθηκε στὸ στόχαστρο των αὐλικῶν, οἱ ὁποῖοι τὴ μισοῦσαν. Φυσικά τὴ θεώρησαν ὕποπτη γιὰ τον θάνατό του, ἄν καὶ δὲ φαινόταν νὰ ἔχει κανένα συμφέρον, ἀφοῦ ἡ ἀπώλεια του Ρωμανού, ἄφηνε την ἴδια καὶ τα παιδιά της ἀπροστάτευτα σε ἕνα ἐχθρικὸ παλάτι.

Η συμμαχία με τον νονό τῶν παιδιῶν της, Νικηφόρο Φωκά ποὺ κατέληξε σε γάμο

Ο πρωτότοκος γιὸς της καὶ διάδοχος του θρόνου, Βασίλειος, ἦταν πολύ μικρός καὶ οἱ ἰσχυρότεροι σύμβουλοι του νεκροῦ αὐτοκράτορα ἐποφθαλμιοῦσαν το θρόνο.

Ο μεγαλύτερος ἀντίπαλος της Θεοφανοῦς ἦταν ὁ εὐνούχους Ἰωσήφ Βρίγγας, ἀλλὰ ἡ πανούργα αὐτοκράτειρα βρῆκε τρόπο νὰ τον ἀντιμετωπίσει.

Ἐπανέφερε στὸ παλάτι τον σκληροτράχηλο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά, ὁ ὁποῖος μόλις εἶχε ὁλοκληρώσει με ἐπιτυχία την ἐκστρατεία στὴν Κρήτη καὶ ἦταν φοβερά ἀγαπητός στὸν λαό.

Ὁ Φωκάς στέφθηκε αὐτοκράτορας στὴν Καισάρεια καὶ μπῆκε θριαμβευτής στὴν Κωνσταντινούπολη, ὁποῦ κυβερνοῦσε ἄτυπα ὁ Ἰωσήφ Βρίγγας. Μετά ἀπὸ αἱματηρές ὁδομαχίες, ὁ Φωκᾶς ἑδραίωσε την κυριαρχία του καὶ νυμφεύτηκε την αὐτοκράτειρα Θεοφανώ.

Ὁ γάμος τους προκάλεσε τεράστιο σκάνδαλο, γιατί ὁ Φωκᾶς ἦταν πνευματικός πατέρας του δύο γιῶν της Θεοφανοῦς καὶ ἡ συγγένεια θεωροῦνταν πολύ στενή γιὰ γάμο.

Ὁ Πατριάρχης Πολύευκτος ποὺ μισοῦσε τὴ Θεοφανώ καὶ ἤθελε νὰ την ξεφορτωθεῖ με κάθε τρόπο, ἐκμεταλλεύτηκε την εὐκαιρία γιὰ νὰ ἐμποδίσει τον γάμο.

Ἀφόρισε τον Φωκά καὶ ἀρνοῦνταν νὰ εὐλογήσει τὴ βασιλεία του, ὅσο βρισκόταν στὸ πλευρό του ἡ Θεοφανώ.
Ὁ Φωκᾶς «ξεμπέρδεψε» με τον Πατριάρχη, ὅταν δύο μάρτυρες ὁρκίστηκαν ὅτι ὁ Φωκᾱς δὲν ἦταν νονός τῶν παιδιῶν της Θεοφανοῦς.

Η δολοφονία του Νικηφόρου Φωκά με συνεργό τον ἐραστὴ της Θεοφανοῦς, Ἰωάννη Τσιμισκή

Ὁ Φωκᾶς ἦταν ἡ λύση ἀνάγκης σε μία κρίσιμη περίοδο στὴ ζωή της Θεοφανοῦς. Ὅταν ἡ κατάσταση ἐξομαλύνθηκε, ἡ Θεοφανώ ἄρχισε νὰ παρατηρεῖ τα ἐλαττώματα του νέου συζύγου της.

Ἦταν πολύ μεγαλύτερός της, ὑπερβολικά σοβαρός καὶ τραχύς χαρακτῆρας.
Ὁ στρατηγός ἦταν συνηθισμένος στὴν πειθαρχία καὶ τὴ λιτότητα του στρατοῦ, κοιμόταν στὸ πάτωμα καὶ φοροῦσε ἕνα χοντρό μάλλινο πουκάμισο μέσα ἀπὸ τα ροῦχα του, πού του ἔγδερνε το δέρμα ὡς τιμωρία γιὰ τις ἁμαρτίες του.

Η θρησκοληψία του δὲν ταίριαζε εὔκολα με τα «ἤθη» της γυναίκας του.
Ἡ Θεοφανώ μποροῦσε νὰ παραβλέψει τις παραξενιές του στὴν προσωπική του ζωή, ἀλλὰ δὲν ἀνεχόταν την ἀνικανότητά του στὴ διακυβέρνηση της αὐτοκρατορίας, ποὺ προκαλοῦσε τεράστια λαϊκή δυσφορία.

Ο στρατηγός ἀποδείχτηκε ἀκατάλληλος αὐτοκράτορας καὶ ἡ Θεοφανώ, γιὰ νὰ μὴ φθείρεται ὁ θρόνος τῶν παιδιῶν της, ἀποφάσισε νὰ τον ἀντικαταστήσει με τον ἀνιψιό του, Ἰωάννη Τσιμισκή, πού ἦταν καὶ ἐραστής.

Το βράδυ της 10ης Δεκεμβρίου του 969, ὁ Τσιμισκής ἔφτασε στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀφοῦ διέσχισε τον Βόσπορο μέσα σε τρομερή καταιγίδα.

Η Θεοφανώ ἔφυγε νωρίς ἀπὸ την κρεβατοκάμαρα του καὶ ἄφησε την πόρτα ξεκλείδωτη. Λίγες ὧρες μετά, μπῆκε κρυφά στὸ δωμάτιο ὁ Τσιμισκής με τους ἄντρες του καὶ σκότωσαν τον Αὐτοκράτορα.

Ἡ Θεοφανώ συμμετεῖχε στὴ δολοφονία, ὑπὸ την προϋπόθεση ὅτι ὁ νέος αὐτοκράτορας Τσιμισκής θὰ την παντρευόταν γιὰ νὰ συνεχίσει τὴ βασιλεία της.

Ὅμως ὁ μεγάλος ἐχθρὸς της, ὁ Πατριάρχης Πολύευκτος, ἐπανῆλθε δριμύτερος. Ἀρνήθηκε νὰ στέψει τον Τσιμισκή αὐτοκράτορα, ἐκτὸς ἄν την ἔδιωχνε ἀπὸ την Κωνσταντινούπολη.

Ὁ ἐραστὴς της αὐτοκράτειρας ἐπιθυμοῦσε την ἐξουσία πιὸ πολύ ἀπὸ τὴ Θεοφανώ καὶ την ἐξόρισε στὰ Πριγκιπόννησα. Τον ἑπόμενο χρόνο, ὁ Τσιμισκής παντρεύτηκε την κόρη του Αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ’, Θεοδώρα, ποὺ με ἐντολὴ της Θεοφανούς εἶχε φυλακιστεῖ σε μοναστήρι.

Το 975, ὁ γιὸς της Θεοφανοῦς, Βασίλειος, διαδέχτηκε τον Τσιμισκή καὶ ἐπανέφερε τὴ μητέρα του στὴν αὐλὴ, ἡ ὁποία ὑποσχέθηκε νὰ μείνει μακριά ἀπὸ την πολιτική ζωή του παλατιοῦ.

Ἄλλωστε δὲν μποροῦσε νὰ κάνει καὶ διαφορετικά. Ο Βασίλειος σύντομα ἀπέκτησε το προσωνύμιο Βουλγαροκτόνος καὶ δὲν ἔμοιαζε με τους ἀδύναμους ἡγέτες του παρελθόντος.

Στήν πολυετῆ βασιλεία του, δὲν κοίταξε ποτέ τα συμφέροντα μιᾶς γυναίκας, ἀλλὰ ὑπηρέτησε με ἀφοσίωση καὶ ἐπιτυχία την αὐτοκρατορία.



Ἡ Θεοφανώ πέθανε στὸ μοναστήρι της στὶς 10 Νοεμβρίου του 893 ἡ 897.

Ἡ Θεοφανώ τιμήθηκε με ἀγιοκατάταξη ἀπὸ την Ορθόδοξη Εκκλησία μετά τον θάνατό της καὶ ἐτάφη στὸν ναό των Αγίων Αποστόλων.
Η μνήμη της τιμᾶται στὶς 16 Δεκεμβρίου καὶ το λείψανό της φυλάσσεται ὁλόκληρο ἐντὸς του ναού του Αγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι[2]
. Μετά το θάνατό της, ὁ σύζυγός της ἔχτισε μία ἐκκλησία, με σκοπό νὰ την ἀφιερώσει σε αὐτὴν. Ὅταν αὐτὸ του ἀπαγορεύτηκε, ἀποφάσισε νὰ την ἀφιερώσει στοὺς «Ἁγίους Πάντες», ἔτσι ὥστε ἄν η σύζυγός του ἀξιοποιοῦνταν, νὰ τιμᾶται καὶ αὐτὴ την ἡμέρα της μνήμης της[3]. Σύμφωνα με την παράδοση, ὁ Λέων ἦταν αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἐπέκτεινε την γιορτή της Κυριακῆς μετά την Πεντηκοστή ἀπὸ ἡμέρα μνήμης ὅλων των Μαρτύρων σε γενικό ἑορτασμό τῶν Ἁγίων Πάντων, μαρτύρων καὶ μὴ[4].

Μηλινόη: Ἡ θεὰ τοῦ φεγγαριοῦ.

 

Ἡ Μηλινόη εἶναι ἡ θὲὰ τοῦ φεγγαριοῦ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ μυθολογία. Συμβολίζει τὴ νύχτα, τὸ μυστήριο καὶ τὴ γυναικεία δύναμη. Ἡ παρουσία της εἶναι παντοῦ, ἀπὸ τὶς ἱστορίες τῶν ἀρχαίων μέχρι τὶς σύγχρονες τέχνες. Στὴν αὐτὴ τὴν ἀνάρτηση, θὰ ἐξερευνήσουμε τὸν ρόλο καὶ τὴν ἐπιρροή της Μηλινόης. Θὰ μάθουμε γιὰ τὸὺς μύθους πὸὺ τὴν περιβάλλουν καὶ τὴ σημασία της στὸν πολιτισμό μας. 

Ἡ Μηλινόη ἦτο μία ἀινιγματικὴ καὶ σκοτεινὴ θεότης τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς θρησκείας, στὲνὰ συνδεδεμένη μὲ τὴν σελήνη καὶ τὸν κόσμο τῶν νεκρῶν. Ἐμφανίζεται κυρίως στὸν Ὀρφίκὸ Ὕμνὸν πὸὺ φέρει τὸ ὄνομά της, ὅπου περιγράφεται ὡς θυγάτηρ τοῦ Πλούτωνος καὶ τῆς Περσεφόνης, φέρουσα δὶττὴν φύσιν, ἀντικατοπτρίζουσα τὸν συνδυασμὸ φὼτὸς καὶ σκότους. 

Ἡ Μηλινόη συνδέεται μὲ τὴν σεληνιακὴ δύναμη πὸὺ ἐπηρεάζει τὴν ψὺχὴ καὶ τὶς ἀνθρώπινες καταστάσεις, καὶ πὸλλὰς φορὲς ἀντιλαμβάνεται ὡς θεότης τῶν φαντασμάτων, τῶν ἐφιαλτῶν καὶ τῆς νεκρικῆς μεταβάσεως. Ἡ λατρεία της ἐνδεχομένως ἐσχετίζετο μὲ μυστικὰ καὶ τελετουργικὰ πὸὺ σκὸπὸν εἶχον τὴν προστασία ἀπὸ τὰ κακοποιὰ πνεύματα καὶ τὴν ἐξιλέωσιν τῶν ψυχῶν. 

Ἡ μορφὴ της, ὅπως περιγράφεται, ἦτο ἐν μέρει λαμπρὰ καὶ ἐν μέρει σκοτεινή, στοιχεῖον ποὺ ἀντικατοπτρίζει τὴν δυϊστικὴ φύση τοῦ κόσμου, ὅπου τὸ φῶς καὶ τὸ σκότος συνυπάρχουν καὶ ἐναλλάσσονται. Ἡ Μηλινόη, ὡς θεὰ τοῦ φεγγαριοῦ, ἀποτελεῖ ἕνα σημαντικὸ κομμάτι τῆς σεληνιακῆς λατρείας καὶ τῆς ὀρφικῆς θεολογίας, ἀναδεικνύοντας τὴν σημασία τῆς μεταμορφώσεως καὶ τῆς μυστηριακῆς γνώσεως.

Πατέρας της Μηλινόης ἢ Μελινόης ἦταν ὁ Δίας, ὁ ὁποῖος πῆρε τὴ μορφὴ τοῦ Πλούτωνα γιὰ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν Περσεφόνη σὲ ἀνυποψίαστο χρόνο καὶ ὁ καρπὸς τῆς ἕνωσης στὴν μυθολογία ἦταν τόσο σημαντικὸς ποὺ δημιουργήθηκε ὀρφικὸς ὕμνος πρὸς αὐτήν. 

Γεννήθηκε στὶς ὄχθες του Κωκυτοῦ (ποὺ σημαίνει θρῆνος), ἑνὸς ἀπὸ τοὺς τέσσερις ποταμοὺς τοῦ Κάτω Κόσμου καὶ ἦταν ἀδελφή του Ζαγρέα Διόνυσου. Γιὰ τὴν προέλευση τοῦ ὀνόματος τῆς Μηλινόης δὲν ὑπάρχει κάποια καταγεγραμμένη πηγή, ἀλλὰ κατὰ πᾶσα πιθανότητα προέρχεται ἀπὸ τὸ ἐπίθετο «μήλινος», παραπέμποντας στὸ χρῶμα τοῦ κίτρινου μήλου (ἢ κυδωνιοῦ), χρῶμα τοῦ θανάτου ἢ τῆς ἀσθένειας, κάτι ποὺ συμπίπτει καὶ ἀπὸ τὸν τόπο γέννησής της καὶ ἔχει συσχέτιση μὲ τὴν μητέρα της. 

Ἐπίσης στὸν Ὀρφικὸ ὕμνο ἀναφέρεται ὡς "κροκόπεπλος" ποὺ σημαίνει μὲ κίτρινο πέπλο, ἐπίθετο ὅμως ποὺ ἔδιναν οἱ ἀρχαῖοι ποιητὲς στὶς θεὲς τῆς σελήνης. Ἡ Μηλινόη - καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸν ὕμνο πρὸς αὐτήν - ἀποτελεῖ σημαντικὴ θεότητα τῆς Ὀρφικῆς θρησκείας καὶ εἶναι βασικὴ χθόνια νύμφη, ποὺ προκαλεῖ τοὺς νυχτερινοὺς ἐφιάλτες καὶ τὴν τρέλα. 

Πιστευόταν ὅτι ἦταν μισὴ λευκὴ καὶ μισὴ μαύρη (καὶ ἐδῶ μπορεῖ νὰ συνδεθεῖ μία ἐπιπλέον ἐτυμολογικὴ ἑρμηνεία τοῦ ὀνόματός της, κατὰ τὴν ὁποία τὸ ὄνομα προέρχεται ἀπὸ τὸ "Μέλας" ποὺ σημαίνει μαῦρος) ἀντιπροσωπεύοντας τὴ δυαδικότητα τοῦ Ἐπουρανίου Δία καὶ τοῦ Καταχθόνιου Ἅδη-Πλούτωνα, καθὼς καὶ τῆς καταχθόνιας καὶ σεληνιακῆς τῆς ἰδιότητας. 

Στοὺς ὕμνους δύο θεὲς ἔφεραν αὐτὸ τὸ ἐπίθετο "κροκόπεπλος": ἡ Μηλινόη καὶ ἡ Ἐκάτη, δείχνοντας ἔτσι καὶ τὴν ἄρρηκτη σύνδεσή τους. 

Μὲ ἀφορμὴ αὐτὸν τὸν χαρακτηρισμό, ἀλλὰ καὶ τὴν ἱστορία της, τὴν συνδέουν εἴτε μὲ τὴν Περσεφόνη λόγῳ τῆς κοινῆς "ζωῆς" στὸν Κάτω Κόσμο τοῦ Ἅδη, ἀλλὰ περισσότερο μὲ τὴν θεὰ Ἐκάτη μὲ τὴν ὑπόθεση πὼς ἡ ἴδια ἦταν ἕνα ἐπίθετο τῆς προστάτιδας θεᾶς τῆς μαγείας (σύμφωνα μὲ κάποιες ἐκδοχές, κόρη τῆς Ἐκάτης εἶναι ἡ Μήδεια), ἡ ὁποία οὕτως ἢ ἄλλως συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸ μῦθο τῆς ἁρπαγῆς τῆς Περσεφόνης ἀπὸ τὸν Πλούτωνα καὶ τῆς ἀναζήτησής της ἀπὸ τὴ Δήμητρα, ὡς γενεαλογικὸ δέντρο της. 

Σύμφωνα μὲ τὸν μῦθο, ὅταν ὁ Πλούτωνας ἔκλεψε μὲ τὸ ἅρμα του τὴν Περσεφόνη, ἡ θεὰ Ἐκάτη ἄκουσε τὶς φωνές της καὶ ἦταν ἐκείνη ποὺ συνόδεψε τὴ Δήμητρα στὰ ἀνάκτορα τοῦ Ἥλιου γιὰ νὰ μάθει τί συνέβη. Μετὰ τὴν ἐξέλιξη αὐτὴ γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας γιὰ τὸ θέμα τῆς Περσεφόνης, ἡ τρίμορφη θεὰ (Ἐκάτη) γίνεται ἄμεση σύντροφος καὶ προστάτιδα τῆς Κόρης, καθὼς καὶ σημαντικὴ χθόνια θεότητα, ἡ ὁποία συνδέεται καὶ μὲ τὴ σελήνη καὶ τὴν προστάτιδα της, Ἀρτέμιδα (καὶ αὐτὴ ἡ σύνδεση σχετικὰ μὲ τὴν σελήνη, προαναφέρθηκε πιὸ πάνω καὶ προκύπτει ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Ὀρφικὸ ὕμνο μὲ βάση τὸν χαρακτηρισμὸ "κροκόπεπλος"). 

Ἔτσι, μὲ αὐτὸν τὸν συσχετισμό, ἡ Μηλινόη θεωρεῖται καὶ θεὰ τοῦ φεγγαριοῦ. 

<Φῶτο:Σχέδιο ἀπὸ χάλκινο δισκίο ποὺ βρέθηκε στὴν Πέργαμο. Ἀπεικονίζει τρεῖς στεφθεῖσες θεὲς μὲ τὰ ὀνόματα ΔΙΩΝΗ, ΦΟΙΒΙΗ καὶ ΝΥΧΙΗ. Ἡ καθεμιὰ περιβάλλεται ἀπὸ πυκνογραμμένες ἐπιγραφές, κυρίως ἀμετάφραστες συλλαβὲς γιὰ ξόρκι (μαγικὲς ἐπικλήσεις). Ἡ ἐπιγραφὴ γύρω ἀπὸ τὴ Φοίβη ἐπικαλεῖται τὴν Περσεφόνη, τὴ Μηλινόη καὶ τὴ Λευκοφρύνη (ἐπίθετο τῆς Ἀρτέμιδας). Ἡ ἐπιγραφὴ χρονολογεῖται στὸ πρῶτο μισὸ τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνα. 

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΗΛΙΝΟΗΣ 

"Τὴν Μηλινόην προσκαλῶ, τὴν γηΐνην νύμφην, μὲ τὸν κίτρινον πέπλον, ποὺ τὴν ἐγέννησεν ἡ σεμνὴ Περσεφόνη πλησίον τῶν ἐκβολῶν του Κωκυτοῦ ἐπάνω εἰς τὰ ἱερὰ κρεβάτια τοῦ Διός, υἱοῦ τοῦ Κρόνου· μὲ αὐτὴν ἔσμιξε, ἀφοῦ ἐξηπάτησε τὸν Πλούτωνα, μὲ δόλιους ἀπατηλοὺς τρόπους καὶ διέσπασε μὲ θυμὸν τὸ διπλοῦν σῶμα τῆς Περσεφόνης ἡ ὁποία καθιστᾶ μανιακούς τους ἀνθρώπους μὲ ἀέρινα φαντάσματα, ἀφοῦ ἔδειξε τὸν τύπον τοῦ προσώπου της μὲ παράξενες μορφὲς ἄλλοτε μὲν ἐμφανὴς (φανερά), ἄλλοτε δὲ σκοτεινή, λάμπουσα κατὰ τὴν νύκτα, μὲ ἐχθρικὰς ἐπιθέσεις κατὰ τὴν σκοτεινὴν νύκτα. 

Ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ, θεά, βασίλισσα τῶν καταχθόνιων, νὰ ἀποπέμπης τὴν μανίαν τῆς ψυχῆς εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς, ἐμφανίζουσα εἰς τοὺς μύστας εὐνοϊκὸ Ἱερὸν πρόσωπον." 

Μηλινόην καλέω, νύμφην χθονίαν, κροκόπεπλον, ἣν παρὰ Κωκυτοῦ προχοαῖς ἐλοχεύσατο σεμνὴ Φερσεφόνη λέκτροις ἱεροῖς Ζηνὸς Κρονίοιο, ἧι ψευσθεὶς Πλούτων᾽ ἐμίγη δολίαις ἀπάταισι, θυμῶι Φερσεφόνης δὲ δισώματον ἔσπασε χροιήν, ἣ θνητοὺς μαίνει φαντάσμασιν ἠερίοισιν, ἀλλοκότοις ἰδέαις μορφῆς τύπον ἐκπροφαίνουσα, ἄλλοτε μὲν προφανής, ποτὲ δὲ σκοτόεσσα, νυχαυγής, ἀνταίαις ἐφόδοισι κατὰ ζοφοειδέα νύκτα. ἀλλά, θεά, λίτομαί σε, καταχθονίων βασίλεια, ψυχῆς ἐκπέμπειν οἶστρον ἐπὶ τέρματα γαίης, εὐμενὲς εὐίερον μύσταις φαίνουσα

 πρόσωπον.

Ἐν κατακλείδι, ἡ Μηλινόη ἀποτελεῖ μία μυστηριακὴ θεότητα, στενὰ συνδεδεμένη μὲ τὴν σελήνη, τὴ μεταθανάτιον ζωήν, καὶ τὰ μυστήρια τοῦ Ὀρφισμοῦ. Ὡς κόρη τοῦ Πλούτωνος καὶ τῆς Περσεφόνης, ἐνσαρκώνει τὴν διττὴν φύσιν τοῦ φωτὸς καὶ τοῦ σκότους, ὁδηγῶν τὰς ψυχὰς καὶ προστατεύουσα ἀπὸ τὰ κακοποιά πνεύματα.

Ἡ παρουσία της στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ θρησκεία δεικνύει τὴν σημασία ποὺ ἀπέδιδαν οἱ Ἕλληνες εἰς τὸν κύκλον τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, τὴν μετουσίωσιν καὶ τὴν ἀέναον ροὴ τῆς ψυχῆς. Ἡ μορφὴ της, μισὴ φωτεινὴ καὶ μισὴ σκοτεινή, ἀναδεικνύει τὴν ἀρχὴν τῆς ἱερᾶς ἱσορροπίας ποὺ διέπει τὸ σύμπαν.

Ἡ θεὰ Μηλινόη παραμένει ἕνα ἀίνιγμα, ὅμως ἡ μελέτη της μᾶς προσφέρει μία βαθυτέραν κατανόησιν τῶν σεληνιακῶν λατρειῶν, τῆς ψυχικῆς μεταβάσεως καὶ τῆς μυστικῆς γνώσεως ποὺ οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἐπεδίωκαν νὰ κατακτήσουν.

Ἀνθεσφόρια: Ἡ ἑορτὴ τῆς ἄνοιξης καὶ τῆς ἀναγέννησης

Ἀνθεσφόρια: Ἡ Ἀρχαιοελληνικὴ ἑορτὴ τοῦ ξεκινήματος τῆς Ἄνοιξης 

Ἡ Ἀνθεσφόρια εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ ὄμορφες ἀρχαιοελληνικὲς γιορτές. 

Γιορτάζεται ὡς τὸ σύμβολο τῆς ἀναγέννησης καὶ τῆς Ἄνοιξης. 

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τιμοῦσαν τὴ φύση καὶ τὴν καρποφορία της. Μὲ τελετὲς καὶ ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, γέμιζαν τὶς πόλεις μὲ χρώματα καὶ μυρωδιές. Στὸ παρὸν ἄρθρο, θὰ ἐξερευνήσουμε τὴν ἱστορία καὶ τὴ σημασία της Ἀνθεσφόριας. Ἂς ἀνακαλύψουμε μαζὶ πῶς αὐτὴ ἡ γιορτὴ ἀναβιώνει τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀνανέωση.

 "Aύριο ἂς ἀγαπήσει ὅποιος δὲν ἀγάπησε ποτέ, ὅποιος ἀγάπησε, αὔριο ἂς ἀγαπήσει! Ἄνοιξη νέα ζωή, Ἄνοιξη ἁρμονική, Ἄνοιξις! Ὁ κύκλος ξαναρχίζει... Ἀλήθεια ἑνώνονται οἱ ἐραστές, ἀλήθεια νυμφεύονται τ’ ἀντίθετα καὶ τὸ ἄλσος ἀνοίγει τὸ φύλλωμά του μὲ τὶς γόνιμες βροχές"! 

Ἀγρυπνία τῆς Ἀφροδίτης - Ἀνώνυμου Λατίνου ποιητῆ... 

Τὸν ἐρχομὸ τῆς Ἄνοιξης σηματοδοτεῖ ἡ ἐαρινὴ ἰσημερία. 

Οἱ παραδόσεις λένε ὅτι ἡ γῆ ἦταν κάποτε ξαπλωμένη ὅτι δὲν ὑπῆρχαν οἱ 4 ἐποχές, ὅτι στὸ ἕνα ἡμισφαίριο ἦταν πάντα καλοκαίρι καὶ στὸ ἄλλο πάντα χειμῶνας. Κάποια στιγμὴ μεταξὺ Μύθου καὶ πραγματικότητας, ὁ ἄξονας τῆς γῆς μετακινήθηκε καὶ ἀπὸ τότε ξεκίνησε ἡ ἐναλλαγὴ τῶν ἐποχῶν, τότε ξεκίνησε ὁ χρόνος νὰ εἶναι κυκλικός, νὰ ὑπάρχει ὁ θάνατος καὶ ἡ ἀναγέννηση τῆς φύσης. 

Πάντα οἱ γιορτὲς τὶς ἄνοιξης σὲ ὅλους τοὺς πολιτισμοὺς ἦταν γιορτὲς χαρᾶς, ἀνανέωσης μὲ κίνηση, μὲ χορό, μὲ τραγούδια. Ὑπάρχουν λουλούδια παντοῦ καὶ στολίδια στοὺς ἀνθρώπους καὶ στὰ σπίτια, ὑπάρχει πλούσιο ποτὸ καὶ φαγητὸ καὶ ἀσυγκράτητη χαρά, γιατί ἕνας νέος κύκλος θὰ ξεκινήσει. 

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ ἐναλλαγὴ τῶν ἐποχῶν τοῦ χρόνου σχετιζόταν μὲ τὸν μῦθο τῆς ἁρπαγῆς τῆς Περσεφόνης. 

Ὁ Ἅδης ἔκλεψε τὴν Περσεφόνη γιὰ νὰ τὴν κάνει σύζυγό του. 

Ἡ Δήμητρα ὅμως μαράζωνε ἀπὸ τὴν θλίψη της καὶ ἔψαχνε παντοῦ τὴν κόρη της, μαζί της ὅμως μαράζωνε καὶ ἡ φύση, πενθοῦσε μαζί της. 

Ὅταν κατάλαβε ὅτι ἡ Περσεφόνη εἶναι στὸν Ἅδη τὴν διεκδίκησε, ὅμως ὁ Ἅδης δὲν ἦταν διατεθειμένος νὰ τὴν ἀφήσει. Ἔτσι ὁ Δίας ἀποφάσισε ἡ Περσεφόνη μισὸ χρόνο νὰ μένει μὲ τὸν Ἅδη στὸν κάτω κόσμο (Φθινόπωρο – Χειμῶνας) καὶ μισὸ χρόνο νὰ ἐπιστρέφει στὴ μητέρα της στὸν ἐπάνω κόσμο (Ἄνοιξη – Καλοκαίρι). 

Τὰ Ἀνθεσφόρια ἢ Ἠροάνθεια ἦταν γυναικεῖες ἑορτὲς τοῦ ξεκινήματος τῆς Ἄνοιξης, πρὸς τιμὴ τῆς Θεᾶς Ἥρας "Ἀνθείας" καὶ τοῦ Θεοῦ Διόνυσου ὅπου τελοῦντο στὸ ὁμώνυμο Ἱερὸ τῆς Θεᾶς στὸ Ἄργος. 

Πρὸς τιμὴ τῆς Θεᾶς Δήμητρας καὶ τῆς Περσεφόνης, τὰ Ἀνθεσφόρια γιορταζόταν στὴ περιοχὴ τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος (Κ.Ιταλία) καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλλάδας, τὴν πρώτη μέρα τῆς Ἀνοίξεως, καὶ περιελάμβανε χοροὺς στεφανωμένων κοριτσιῶν ποὺ ὀνομάζονταν «ἀνθεσφόροι». 

Ἡ Ἀργεία γιορτὴ περιελάμβανε πομπή των «ἀνθεσφόρων», μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι τὰ κορίτσια ἐδῶ δὲν ἦταν στεφανωμένα, ἀλλὰ κρατοῦσαν κάνιστρα γεμᾶτα μὲ ἄνθη. Ἀναφέρεται ὡς μεγαλειώδης καὶ πάντοτε μὲ τὴν συνοδεία μουσικῆς αὐλῶν ποὺ ἔπαιζαν εἰδικὴ λατρευτικὴ μουσική ,τὸ λεγόμενο «Ἰεράκιον Μέλος», γραμμένη ἀπὸ τὸν Ἀργεῖο μουσικὸ Ἱέρακα, τὸν 7ο αἰῶνα πχ. 

Τὰ Ἀνθεσφόρια τελοῦνταν ἐπίσης στὴν Κνωσσό, πρὸς τιμὴ τῆς Ἀνθείας Ἀφροδίτης, καθὼς ἐπίσης καὶ στὴν Μεγαλόπολη στὸ ἱερὸ τῶν Μεγάλων Θεῶν, ὅπου ὑπῆρχαν ἀγάλματα ἀνθεσφόρων κορῶν ποὺ κρατοῦσαν στὸ κεφάλι τους καλάθι γεμᾶτο ἄνθη. 

τελος 

Τὰ Ἀνθεσφόρια ἦσαν μία ἀρχαιοελληνικὴ ἑορτὴ ποὺ ἐτελεῖτο πρὸς τιμὴν τῆς θεᾶς Δήμητρος καὶ τῆς Περσεφόνης, συμβολίζοντας τὴν ἀναγέννηση τῆς φύσεως καὶ τὸν ἐρχομὸ τῆς ἄνοιξης.

 Ἡ ἑορτὴ ἐλάμβανε χώρα κυρίως στὴν Ἀττικὴ καὶ σὲ ἄλλες περιοχὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ κόσμου, ὅπου γυναῖκες, καὶ κυρίως νεαρὰ κορίτσια, συμμετείχαν σὲ πομπὲς κρατοῦντας ἄνθη καὶ ἀποδίδοντας τιμὲς στὴ θεὰ τῆς γεωργίας.