Το σύμπλεγμα της ἡμισελήνου (δηλ. το μισοφέγγαρο καὶ το ἄστρο) ἔχει βαθιά σχέση στὸ χρόνο με την Ἑλληνική παράδοση καὶ τον πολιτισμό. ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Το ἀρχαιότερο Ἑλληνικό νόμισμα πάνω στὸ ὁποῖο ὑπάρχει ἡ ἡμισέληνος εἶναι νόμισμα ἀπὸ την Κάτω Ἰταλία ποῦ χρονολογεῖται στὸν 6ο αἰῶνα π.Χ. Στὴ συνέχεια το βρίσκουμε σε πολλές ἑλληνικές περιοχές του ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου ἀπὸ την Κρήτη μέχρι τὴ Μακεδονία καὶ την Μικρά Ἀσία.
Την ἡμισέληνο τὴ βρίσκουμε καὶ στὴν ἀρχαία ἑλληνική ἀποικία του Βυζαντίου, πάνω στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ σημερινή Κωνσταντινούπολη.
ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Στόν 5ο αἰῶνα μ.Χ. σε νόμισμα του αὐτοκράτορα Ἀναστασίου Ι (491-518 μ.Χ.), βρίσκουμε νόμισμα ποῦ στὴ μία μεριά ἔχει την προτομή του αὐτοκράτορα καὶ στὴν ἄλλη την ἡμισέληνο. Στὴ συνέχεια καὶ γιὰ πολλούς αἰῶνες συναντοῦμε την ἡμισέληνο με πολλούς τρόπους σε ἀπεικονίσεις στὸ Βυζάντιο.
Ὅταν ἔφτασαν οἱ Ὀθωμανοί στὴν περιοχή της Μικράς Ἀσίας (κυρίως ὅμως οἱ Σελτζούκοι, οἱ ὁποῖοι ἀντέγραψαν σε πάρα πολλά πράγματα το ἀνωτέρω πολιτισμικά Βυζάντιο), «δανείστηκαν» την ἡμισέληνο ἀπὸ τους Βυζαντινούς καὶ σταδιακά ἔγινε το ἔμβλημα της Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.
Σήμερα ὅσοι θέλουν νὰ δοῦν την ἡμισέληνο σε βυζαντινά νομίσματα δὲν ἔχουν παρά νὰ ἐπισκεφθοῦν τις νομισματικές συλλογές των Ἑλληνικῶν Μουσείων ἀλλὰ ἀκόμα καὶ σε Βυζαντινές τοιχογραφίες στὴ Λακωνία (χωριό Γεράκι κ.α.), ὁποῦ ὑπάρχει πεντακάθαρο σε ἀσπίδα του Ἁγίου Γεωργίου.
Μέχρι τον 18ο αἱ. το τουρκικό ἐθνόσημο ἦταν ἡ ἁπλὴ ἡμισέληνος, χωρίς το ἄστρο.
Το ἄστρο το πρόσθεσε ὁ σουλτᾶνος Σελίμ Γ΄ (1789-1808) καὶ εἶχε ὀκτώ ἀκτῖνες, ἐνῶ ὁ σουλτᾶνος Αβδοῦλ Μετζίτ (1840-1861) το ἔκανε με πέντε ἀκτῖνες.
Φαίνεται λοιπόν ὅτι οἱ Ὀθωμανοί ὅπως ἀντέγραψαν το Βυζάντιο σε διοίκηση, θεσμούς, μοντέλα σκέψης καὶ χίλια ἀλλά πράγματα ἔτσι καὶ ἡ ἴδιά η σημαία τους ἦταν ἕνα κλεμμένο βυζαντινό σύμβολο.
Ἡ κλεμμένη Ἑλληνική ημισέληνος Ἀρχαῖο Ἑλληνικό νόμισμα ἀπὸ το Βυζάντιο (σημερινή Κωνσταντινούπολη)Νόμισμα Αὐτοκράτορα Θεοδώρου Β΄ Λασκᾶρεως 1254-1258μ.Χ. Και οἱ Ρῶσοι εἶχαν πάρει το μισοφέγγαρο ἀπὸ το Βυζάντιο
Λυπούμαστε ποῦ αὐτὴ ἡ παρουσίασή μας, θὰ στεναχωρήσει τους Γενίτσαρος Πομάκους ποῦ βλέπουν την τουρκική σημαία καὶ νιώθουν ρῖγος. Τους συνιστοῦμε νὰ μὴν νιώθουν τόσο ἐθνικό ρῖγος γιατί θὰ ἀκριβολογήσουν καὶ νὰ σκεφτοῦν ὅτι αὐτὸ το σύμβολο ἦταν καὶ σύμβολο χριστιανῶν Ἁγίων. Ἄς συγκρατήσουν λοιπόν την ἐθνική τους συγκίνηση, γιατί ἀλλιῶς θὰ κινδυνεύουν νὰ τους κατηγορήσουμε ἐμεῖς ὅτι θέλουν νὰ κάνουν τους Πομάκους χριστιανούς…
Ἄν δὲν μας πιστεύετε τότε ὀργανῶστε με την «Τουρκική ἐνῶσι Ξάνθης» ἡ με τον Σύλλογο Ἐπιστημόνων Μειονότητας, μία ἐκδρομὴ στὴν Πελοπόννησο καὶ πηγαίνετε στὶς τοιχογραφίες των χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν νὰ θαυμάσετε την … Τουρκική σημαία δίπλα σε σταυρούς καὶ κεριά! Ἀλλὰχ κορουσούν!
Το 357 π.Χ. το νησί κατέκτησε ὁ Μαύσωλος (ὁ τάφος τού ὁποίου εἶναι ἄλλο ἕνα ἀρχαῖο θαῦμα) ἀπὸ την Ἀλικαρνασσό (Ἑλληνική Μικρά Ἀσία), κατακτήθηκε ἀπὸ τους Πέρσες το 340 π.Χ. καὶ τελικά ἀπὸ τον Μέγα Ἀλέξανδρο το 332 π.Χ.. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἡ αὐτοκρατορία του μοιράστηκε ἀνάμεσα στοὺς 3 ἰσχυρότερους στρατηγούς του: τον Πτολεμαίων, τον Σέλευκο καὶ τον Ἀντίγονο, ποὺ δημιούργησαν καὶ τις ὁμώνυμες δυναστεῖες.
Οἱ 'Ρόδιοι στάθηκαν στὸ πλευρό των Πτολεμαίων, (οἱ ὁποῖοι κατεῖχαν το μερίδιο της Αἰγύπτου), ὅμως το 305 π.Χ. οἱ Ἀντιγονίδες της Μακεδονίας, ἀνταγωνιστές τῶν Πτολεμαίων, θέλησαν νὰ σπάσουν την συμμαχία της Ρόδου με τους Πτολεμαίους, κι ἔστειλαν τον Δημήτριο Πολιορκητή με 40,000 στρατιῶτες καὶ προηγμένη γιὰ την ἐποχῆ πολεμική τεχνολογία, γιὰ νὰ κατακτήσει την Ρόδο. Ὁ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ὁ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ
Ὁ Δημήτριος ἀρχικά χρησιμοποίησε ἕναν τεράστιο πολεμικό πύργο με καταπέλτη, ποὺ ὑψωνόταν πάνω ἀπὸ ἕξι πλοῖα. Ὅμως ὁ πύργος ἀναποδογυρίστηκε λόγῳ κακοκαιρίας, καὶ οἱ 'Ρόδιοι νίκησαν την μάχη. Ὁ Δημήτριος ἔχτισε καὶ δεύτερο, μεγαλύτερο πολεμικό πύργο, με ὕψος 46 μέτρα καὶ βάση 23 τετραγωνικά μέτρα. Εἶχε σιδερένιες ρόδες γιὰ νὰ ἀνεβαίνει στὰ τείχη. Ἦταν ἐξοπλισμένος με πολλούς καταπέλτες, δεξαμενές νεροῦ γιὰ νὰ σβήνουν τα φλεγόμενα βέλη, καὶ εἶχε ξύλινη καὶ δερμάτινη κάλυψη ὡς προφύλαξη τῶν πολεμιστῶν στὸ ἐσωτερικό του πύργου, ἀπὸ τα βέλη τῶν ἀντιπάλων. Ὅταν ὁ Δημήτριος ἐπιτέθηκε ξανά στὴν πόλη, οἱ 'Ροδῖτες γέμισαν ἕνα μεγάλο χαντάκι με νερό ἕξω ἀπὸ τα τείχη, κι ἔτσι ὁ περίφημος μηχανισμός του Δημητρίου βυθίστηκε στὴν λάσπη. Ἕναν ὁλόκληρο χρόνο οἱ 'Ρόδιοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ἀγωνίστηκαν γενναία κι ἀντιστάθηκαν στὶς ἐπιθέσεις του Δημητρίου, μέχρι ποὺ οἱ Πτολεμαίοι στείλανε σύμμαχο στόλο ἀπὸ την Αἴγυπτο γιὰ νὰ βοηθήσουν τους 'Ροδίους. Ὁ Δημήτριος καὶ οἱ στρατιῶτες του τράπηκαν σε φυγή, ἀφήνοντας τον περίφημο μηχανισμό τους καὶ τα ὅπλα πίσω τους.
Ἡ ἈΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΙΡΟ. Ἡ ἱστορία του Κολοσσοῦ Οἱ Ροδῖτες ὡς ἐνθύμιο της νίκης τους, χτίσανε το τεράστιο ἄγαλμα στὸν προστάτη τους, Θεό Ἥλιο (Ἀπόλλωνα). Ἔλιωσαν τον μπροῦντζο καὶ τα ἄλλα μέταλλα ἀπὸ τους μηχανισμούς ποὺ ἄφησε ὁ Δημήτριος γιὰ νὰ φτιάξουν το ἐξωτερικό του Κολοσσοῦ, καὶ ἡ τεράστια σκαλωσιά ἀπὸ τον πολεμικό μηχανισμό του ἔγινε η σκαλωσιά γιὰ την κατασκευή του ἀγάλματος. Ἡ ἐνάρξει τῶν ἐργασιῶν σύμφωνα με τους ἱστορικούς, ὑπολογίζεται γύρω στὸ 304 π.Χ., καὶ κατά τον ἱστορικό Πλίνιο, περατώθηκε σε 12 ἔτη.
Ὁ γλύπτης Χάρις της Λίνδου ὁ ὁποῖος μάλιστα πολέμησε γιὰ την ὑπεράσπιση της Ρόδου ἀπὸ τον Δημήτριο, ἐπιμελήθηκε το ἔργο. Ὁ Χάρις ἦταν μαθητής του Λυσσίπου, καὶ δέν εἶχε ξαναφτιάξει ἄγαλμα παρομοίου μεγέθους. Πιθανόν ἄρχισε φτιάχνοντας ἕνα μικρό ἄγαλμα γιὰ νὰ πειραματιστεῖ γιὰ το δέσιμο των ὑλικῶν καὶ την τελική μορφή του ἔργου.
Το ἄγαλμα εἶχε ὕψος 33 μέτρα, ἦταν γυμνό, στὸ κεφάλι φοροῦσε στέμμα σὰν τις ἀκτῖνες του ἡλίου (ὅπως το ἄγαλμα της Ἐλευθερίας στὴν Νέα Ὑόρκη). Εἰκάζεται ὅτι με το δεξί χέρι προστάτευε τα μάτια ἀπὸ τον ἥλιο καὶ με το ἀριστερό κρατοῦσε ἕναν χιτῶνα.
Φτιάχτηκαν πρῶτα τα πόδια του ἀγάλματος καὶ ἡ κατασκευή ἀνέβαινε σταδιακά, καθώς το χάλκινο σχῆμα ἐνισχυόταν ἐσωτερικά με σιδερένια δοκάρια καὶ πέτρινες κολόνες. (Ἡ τεχνική ἀντιγράφηκε γιὰ την κατασκευή του ἀγάλματος της Ἐλευθερίας της Νέας Ὑόρκης, στὸ ὁποῖο χύθηκε χαλκός πάνω ἀπὸ ἀτσάλινο 'σκελετό'). Χρειάστηκε πολύ δουλειά γιὰ νὰ ἐφαρμόζουν ἀπόλυτα ὁ ἐσωτερικός σκελετός (σίδερα καὶ πέτρες) με το χάλκινο 'δέρμα' ἐξωτερικά. Ἡ βάση του ἀγάλματος ἦταν ἀπὸ λευκό μάρμαρο.
Ὁ Πίλων του Βυζαντίου ἀναφέρει ὅτι χρησιμοποιήθηκαν 15 τόνοι ἀπὸ μπροῦντζο καὶ 9 τόνοι σιδήρου, ὅμως καὶ ὑπολογίζεται ὅτι οἱ ἀληθινές ποσότητες ἦσαν πολύ μεγαλύτερες. Λαμβάνοντας ὑπ' ὄψιν ὅτι το ἄγαλμα της Ἐλευθερίας στὴν Νέα Ὑόρκη ἔχει το ἴδιο περίπου μέγεθος καὶ βάρος 225 τόνους, ὁ Κολοσσός πρέπει νὰ εἶχε ἀνάλογο βάρος.
Το 226 π.Χ. το ἄγαλμα καταστράφηκε ὁλοσχερῶς ἀπὸ μεγάλο σεισμό, ὁ ὁποῖος κατέστρεψε την πόλη. Ὁ Πτολεμαίος ΙΙΙ ὁ Εὐεργέτης προσέφερε την χρηματοδότηση γιὰ ἀναστήλωση του κατεστραμμένου ἔργου. Ὅμως, σύμφωνα με ἕναν χρησμό, ἀπαγορεύτηκε ἡ ἀναστήλωση του Κολοσσοῦ, γιατί θεωρήθηκε ὅτι ὁ Θεός Ἥλιος δὲν τὸ ἤθελε
.
Ὁ ἱστορικός Πλίνιος ἔζησε αἰῶνες μετά την καταστροφή του ἀγάλματος, κι ἀνέφερε ὅτι ἀκόμα καὶ πεσμένο, τραβοῦσε τον θαυμασμό τῶν ἀνθρώπων. Καθώς το ἄγαλμα στὴν ἐποχῆ του ἦταν σπασμένο σε κομμάτια, ὁ Πλίνιος εἶχε την εὐκαιρία νά μελετήσει το ἐσωτερικό του. Ἔτσι, μας δίνει χρήσιμες πληροφορίες γιὰ τα ὑλικά καὶ την τεχνική δόμησης του ἀγάλματος. Γιὰ νὰ περιγράψει το μέγεθος του ἀγάλματος ἀναφέρει ὅτι λίγοι ἄνθρωποι μπορούσανε νὰ κλείσουν στὴν ἀγκαλιὰ τους τον ἀντίχειρα του Κολοσσοῦ με τα χέρια τους.
Γιὰ πολλές ἑκατοντάδες χρόνια τα συντρίμμια βρίσκονταν στὸν βυθό του λιμανιοῦ της Ρόδου, ὡς ποῦ το 654 μ.Χ., οἱ Ἄραβες κατέλαβαν την Ρόδο. Λέγεται ὅτι ἀποσυναρμολόγησαν τα κομμάτια του ἀγάλματος καὶ τα πούλησαν στὴν Συρία. Μάλιστα, χρειάστηκαν 900 καμῆλες γιὰ την μεταφορά τῶν κομματιῶν ἀπὸ τα παράλια της Μικράς Ἀσίας ἀπέναντι ἀπὸ την Ρόδο, ὡς την Συρία.
Ἐνῶ παλαιότερα πιστευόταν ὅτι ο Κολοσσός στεκόταν στὴν εἴσοδο του λιμανιοῦ (σημερινό Μανδράκι), οἱ ἀρχαιολόγοι σήμερα θεωροῦν ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον λόγο του μεγάλου ὕψους του ἀγάλματος καὶ του σχετικά μικροῦ πλάτους του λιμανιοῦ.
Πρόσφατες μελέτες ὑπολογίζουν την τοποθεσία του ἀγάλματος λίγο πιὸ ἔξω ἀπὸ το Μανδράκι.
ΛΙΝΔΟΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΝΑΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΛΙΝΔΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΡΕΙΠΙΑ.
Ὁ Κολοσσός της Ρόδου δὲν ἦταν μόνο ἕνα ἔργο τέχνης . Χτίστηκε ὡς εὐγνωμοσύνη πρὸς τον Θεό Ἥλιο, προστάτη του νησιοῦ, καὶ συμβόλιζε την ἐλευθερία κι ἀνεξαρτησία τῶν Ροδίων.
το ἔργο καταστράφηκε 56 χρόνια μετά ἀπὸ την κατασκευή του, ἡ φήμη του πέρασε τα ὅρια της χώρας μας, κι ἔμηνε στὴν ἱστορία ὡς ἕνα ἀπὸ τα ἑπτὰ θαύματα του ἀρχαίου κόσμου.
Μέχρι σήμερα στὰ Ἑλληνικά ἀλλὰ καὶ σε ὅλες τις Λατινογενεῖς γλῶσσες (Ἀγγλικά καὶ Γερμανικά: Colosseum, Γαλλικά: Colisée και Colosse, Ἰταλικά: Colosseo, κλπ.) 'Κολοσσιαῖο' σημαίνει ἕνα μεγάλου μεγέθους, ἐντυπωσιακό ἔργο. Ἔτσι, το θέατρο της Ἀρχαίας Ρώμης (80 π.Χ.) ὀνομάστηκε Κολοσσιαῖο (Colosseo).
Ὅπως βλέπουμε στὴν ἀναπαράσταση ποὺ ἐξακολουθεῖ, στὴν εἴσοδο του Κολοσσιαίου Θεάτρου της Ρώμης (80 π.Χ.) δέσποζε ἕνα ἄγαλμα (με ἐμφανῆ ἐπιρροή κι ὁμοιότητα με τον Κολοσσό της Ρόδου), ποὺ μετά τον θάνατο του Νέρωνα ἀφιερώθηκε στόν ΘΕΟ ΗΛΙΟ.
ἔχουν δυστυχῶς μία ἀπόλυτα διαστρεβλωμένη εἰκόνα στὸ μυαλό τους σχετικά με τὴ ζωή στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα, ἡ ὁποίᾳ μπορεῖ νὰ συνοψιστεῖ σε δύο κύριες ἀντιλήψεις:
1) Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ἔκφυλοι καὶ ζοῦσαν τρυφηλή ζωή 2) Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ἀνόητοι καὶ πίστευαν σε εἴδωλα.
Αὐτὰ δὲν ἔχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, ἀφοῦ ὅπως ἱστορικά ἀποδεικνύεται στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ὑπῆρχαν νόμοι ποῦ καταδίκαζαν τις ἔκφυλες καὶ παρά φύσιν συμπεριφορές. Οἱ ὁμοφυλόφιλοι καὶ οἱ παιδεραστές, οἱ ὁποῖοι πράγματι ὑπῆρχαν καὶ τότε, ἔχαναν ὅλα τους τα πολιτικά δικαιώματα καὶ ἐθεωροῦντο ἄτομα περιθωριακά. Ἐπίσης ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὄχι μόνο δὲν ἦταν θεσμοθετημένη στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀλλὰ και διωκόταν βάσει αὐστηρότατων νόμων. Ἡ ἀρχαία Ἑλληνική σκέψη καὶ ζωή στηριζόταν στὶς ἠθικές ἀξίες της δικαιοσύνης,
της φιλαλληλίας, της ἀλήθειας, της ἔρευνας, της ἐλευθερίας καὶ της ἀλληλεγγύης μεταξύ των πολιτῶν. Ὅσον ἀφορᾶ, δὲ, την πνευματική πίστη, Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γνώριζαν, ἄλλοι λιγότερο καὶ ἄλλοι περισσότερο, ὅτι γενικά ὑπάρχει μιά παγκόσμια ἀρχὴ, ἕνας Ὑπέρτατος Δημιουργός Νοῦς, γιὰ τον ὁποῖο οἱ μεγάλοι σοφοί ἔλεγαν μάλιστα ὅτι ἔχει ὑπόσταση τριαδική. Αὐτή ἡ ἄποψη συναντᾶται στὰ πανάρχαια κείμενα του Ἑρμῆ του Τρισμέγιστου, τῶν Ὀρφικῶν, μέχρι τον Πυθαγόρα, τον Ἀναξίμανδρο, τον Παρμενίδη, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, τον Αριστοτέλη καὶ πολλούς ἄλλους. Εἶναι ἱστορικά ἀδιαμφισβήτητο, πῶς οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦταν ποῦ μίλησαν πρῶτοι γιὰ την πηγή της ζωῆς, τον Ἀγαθὸ Δημιουργό, τον ὁποῖο θεωροῦσαν την αἰτία δημιουργίας των πάντων.
Ὁ Τριαδικός αὐτὸς Δημιουργός κατά τους ἀρχαίους Ἕλληνες, ἀλλὰ καὶ την μαθηματική λογική, εἶναι μόνο Φῶς καὶ Ζωή, χωρίς ἴχνος σκοταδιοῦ μέσα Του. Εἶναι ἡ πηγή κάθε ἀγαθοῦ καὶ μονάχα χαρίζει τα πάντα χωρίς νὰ ζητεῖ κάτι ὡς ἀντάλλαγμα. Εἶναι γραμμένο στὰ ἀρχαία ἑλληνικά κείμενα: στὸν Ἑρμῇ τον Τρισμέγιστο, τον Πλάτωνα, το Θαλῆ, τον Πλωτῖνο, κτλ.
Μτφ : Ὁ δὲ Θεός εἶναι το ἀγαθὸ, ὄχι τιμῆς ἕνεκα ἀλλὰ ἀπὸ τὴ φύση Του. Διότι ἡ φύση του Θεοῦ εἶναι το ἀγαθὸ. Ὁ ἀγαθὸς εἶναι ἐκεῖνος ποῦ τα πάντα δίνει καὶ τίποτα δὲν παίρνει. Ο Θεός τα πάντα δίνει καὶ τίποτα δὲν ζητᾶ νὰ πάρει. Ο Θεός ἑπομένως εἶναι το ἀπόλυτο Ἀγαθὸ καὶ το ἀπόλυτο Ἀγαθό εἶναι ὁ Θεός. Αὐτὸ το Δημιουργό, οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, δὲν τον λάτρευαν με κάποια τυπική τελετουργία καὶ ὀργανωμένα,οὔτε Του προσέφεραν κάτι ὑλικὸ, γιατί ἁπλούστατα, ἤξεραν ὅτι ὁ Δημιουργός τῶν πάντων ποῦ εἶναι μόνο φῶς καὶ ἀγάπη, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τυπικά ἀνθρώπων καὶ ἀπὸ λατρευτικές διαδικασίες ὑλικῶν πραγμάτων. Ὅπως ὁ Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος λέει : “τι μποροῦμε νὰ προσφέρουμε ἐμεῖς στὸν Δημιουργό τῶν πάντων ποῦ νὰ μή το ἔχει;” “Τι μποροῦμε νὰ δώσουμε στὸ ἄπειρον;” Ἦταν ἐπίσης γνωστό, ὅτι το μόνο ποῦ "θέλει" ὁ Δημιουργός μας, εἶναι νὰ εἴμαστε δίκαιοι καὶ νὰ φερόμαστε με ἀγάπη. Καὶ αὐτὸ, ὄχι γιὰ Ἐκεῖνον, ἀλλὰ ἐπειδή αὐτὴ εἶναι ἡ φύση μας καὶ ἔτσι εἴμαστε δημιουργημένοι, ὥς τέκνα φωτός. Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες δηλαδή, γνώριζαν ποῖο εἶναι αὐτὸ ποῦ θὰ ὀνομάζαμε δίκαιο καὶ καλό, ἀσχέτως ἄν δὲν το ἐφάρμοζαν ὅλοι πάντοτε. Οἱ μεγάλοι σοφοί στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα γνώριζαν ἐπίσης, αὐτὸ ποῦ μας πιστοποιεῖ ἡ προχωρημένη κβαντομηχανική σήμερα. Το ὅτι ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι νοητός, ψεύτικοςκαὶ ἀποτελεῖ μία εἰκονική πραγματικότητα, ἕνα στοῦντιο προσωπικῆς δοκιμασίας της κάθε ἀθάνατης ἀνθρώπινης συνείδησης (ψυχῆς).
Μᾶς πληροφοροῦσαν γιὰ το ὅτι ἀπὸ τον εἰκονικό κόσμο αὐτὸ της ὕλης, ὅλοι εἴμαστε περαστικοί ταξιδιῶτες ποῦ περνᾶμε ἕνα τέστ συνειδήσεως, ἐλέγχοντας ἕνα σῶμα ἀπόλυτα μειωμένων δυνατοτήτων, με σκοπό νὰ ἐκπαιδευτοῦμε, νὰ συνέλθουμε, νὰ μετά-νοήσουμε,(ἀλλάξουμε νοῦ) καὶ νὰ γυρίσουμε ἕτοιμοι καὶ συνειδητοποιημένοι στὴν τέλεια ἐκείνη πνευματική κατάσταση ποῦ κάποτε ἀντιλαμβανόμασταν καὶ την ὁποία χάσαμε λόγω δικοῦ μας σφάλματος. Ἤρθαμε λοιπόν με σκοπό νὰ θυμηθοῦμε ποιοί εἴμαστε («ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ») γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε ξανά ἐκεῖ συνειδητοποιημένοι. Τόνιζαν ἐπίσης, πῶς μετά τον θάνατο του βιολογικοῦ σώματος κάποιου, ἀκολουθεῖ μία ἀκατάληπτη ἀξιολόγηση του ἀθάνατου ἀνθρώπου ποῦ το ἔλεγχε. Κατόπιν, ἄν κριθεῖ ἱκανὸς νὰ ζήσει στὸν τέλειο κόσμο του φωτός, ἐξυψώνεται λαμβάνοντας ἄφθαρτο “σῶμα” καὶ ἀντιλαμβάνεται καὶ πάλι τα φωτεινά (Ἡλύσια) πεδία. Ὅσοι κριθοῦν ἐπικίνδυνοι νὰ ζήσουν στοὺς ἀμόλυντους φωτεινούς τόπους, τότε θὰ συνεχίσουν το ταξίδι τους σε ἕνα ἄλλο περιορισμένο μέρος, στὸ ὁποῖο θὰ ἔχουν την ἑπόμενη τους εὐκαιρία νὰ συνέλθουν
Καὶ ἕτοιμοι νὰ γυρίσουν καὶ αὐτοὶ πίσω στὸ Φῶς.
Ἕνα ἀκόμη θέμα ποῦ χρειάζεται νὰ διευκρινίσουμε, εἶναι αὐτό της μετενσάρκωσης – μετεμψύχωσης.
Η θεωρία του ὅτι κάποιος ξαναγεννιέται στὸν κόσμο αὐτὸ εἴτε ὡς ἄνθρωπος εἴτε ὡς θηρίο, δὲν ἦταν ἀποδεκτὴ ἀπὸ τους μεγάλους φιλοσόφους.
Σίγουρα ὑπῆρχε καὶ ἡ ἀντίθετη ἄποψη, ὡστόσο διατυπωνόταν πιὸ πολύ σε ἐπίπεδο προσωπικῶν τους φιλοσοφικῶν συζητήσεων.
Ὅποιος κριθεῖ ἀνάξιος καὶ ἀνέτοιμος νὰ γυρίσει στὸ φῶς τῶν "Ἡλύσιων πεδίων" θὰ μεταβεῖ σε μία ἄλλῃ κατάσταση καὶ σε ἄλλο τόπο, καὶ πάλι γιὰ νὰ ἐκπαιδευτεῖ μέν, ἀλλὰ δὲ μιλᾶμε γιὰ την μετενσάρκωση-μετεμψύχωση δέ ὅπως την δέχονται οἱ ἀνατολικοί ἐν γένει.
Την ἄποψη αὐτή, ξεκάθαρα βλέπουμε στὶς διδασκαλίες του Σωκράτη καὶ στὰ πανάρχαια ἑλληνικά κείμενα του Ἑρμῆ του Τρισμέγιστου, ἐνῶ το ἀντίθετο μόνο σε ἐπίπεδο προσωπικῶν συζητήσεων διατυπώνεται σε συζητήσεις φιλοσόφων:
“Διότι διαφορετικό σῶμα, δὲν χωρᾶ την ἀνθρώπινη ψυχή, οὔτε εἶναι καὶ θεμιτό ἡ ἀνθρώπινη ψυχή, νὰ ξεπέσει σε σῶμα ζώου, ποῦ δὲν ἔχει λογική. Διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ νόμο του Θεοῦ, νὰ προφυλάσσει δηλαδή την ἀνθρώπινη ψυχή, ἀπὸ τέτοιον ἐξευτελισμό.” ~ Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.
“Παιδί μου, μήπως ἔχεις ἐσὺ, ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι, την ἄποψή πῶς ἡ ψυχή, ὅταν βγεῖ ἀπὸ το σῶμα πηγαίνει σε θηρίο, πρᾶγμα ποῦ ἀποτελεῖ πλάνη μεγάλη;”~ Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.
“Ὅταν ὁ Νοῦς ἀπαλλαχτεῖ ἀπὸ το γήινο σῶμα, ἀμέσως ντύνεται το δικό του χιτῶνα, τον πύρινο, (ἐνεργειακό) τον ὁποῖο δὲν μποροῦσε νὰ ἔχει κατοικῶντας στὸ γήινο σῶμα. Γι’ αὐτὸ παιδί μου, πρέπει νὰ εὐχαριστεῖς το Θεό.
Διότι ἡ ψυχή μεταβαίνει σε σῶμα ἀνώτερο καὶ δὲν εἶναι δυνατόν νὰ μεταβεῖ σε κατώτερο.“ ~
Ἑρμῆς Τρισμέγιστος πρὸς Τατ : Λόγος Ι : Το κλειδί.
Ἀπ’ ὅτι εἴδατε, καὶ ἀπ’ ὅτι θὰ βρεῖτε ἄν ψάξετε περαιτέρω μόνοι σας, ἡ ζωή στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν ἦταν ὅπως μας την παρουσιάζουν. Το ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τις γνώσεις τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Τις γνώσεις ποῦ θέλησαν οἱ ἐπικυρίαρχοι νὰ ἐξαφανίσουν ἀπὸ προσώπου γῆς γιὰ νὰ μὴν γνωρίσει κανείς την ἀλήθεια.
Ὅποιος ψάχνει βρίσκει ὅμως, ἔστω καὶ λίγα ἀπὸ τα ἀπομεινάρια της χρυσῆς ἐκείνης ἐποχῆς της γνώσης.
Ἄκου λοιπόν, καθώς ἀφηγοῦνται, μία πολύ ὄμορφη ἱστορία, την ὁποία ἐσύ ἀσφαλῶς θὰ ἐκλάβεις ὡς μῦθο, ὅπως νομίζω, ἐγὼ ὅμως τὴ θεωρῶ πραγματική με ἔλλογη ὑπόσταση· καί ἐξ ἄλλου ὡς ἀληθινά γεγονότα θὰ σου διηγηθῶ ὅσα πρόκειται νὰ διατυπώσω. Ὅπως δηλαδή ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος ὁ Ζεύς ὁ Ποσειδῶνας καί ὁ Πλούτωνας διαμοιράσθηκαν μεταξύ τους την κοσμική ἀρχὴ, ὅταν την παρέλαβαν ἀπὸ τον πατέρα τους...
Ὑπῆρχε λοιπόν ὁ ἐξῇς νόμος ὅσον ἀφορᾶ τους ἀνθρώπους την ἐποχῆ του Κρόνου, ὁ ὁποῖος διαχρονικά καί τώρα ἀκόμη ἰσχύει ἀνάμεσα στοὺς θεούς, ὅποιος ἀπὸ το γένος των ἀνθρώπων διανύσει τὴ ζωή του με δίκαιο καί εὐσεβῆ τρόπο, ὅταν πεθάνει, νὰ μεταβαίνει καί νὰ κατοικεῖ στὰ Νησιά των Μακάριων σε κατάσταση ἀπόλυτης εὐδαιμονίας, μακριά ἀπὸ κάθε συμφορά· ὅποιος ὅμως διάγει τὴ ζωή του με ἄδικο καί ἀσεβῆ τρόπο νὰ ὁδηγεῖται στὸ δεσμωτήριο της τιμωρίας καί της (ἀπονομῆς της δικαιοσύνης) Δίκης, το ὁποῖο ὡς γνωστό το ἀποκαλοῦν Τάρταρο.
Δικαστές ἐκείνων λοιπόν, την ἐποχῆ της βασιλείας του Κρόνου καὶ πρόσφατα ἀκόμη, ὅταν την ἐξουσία κατεῖχε ὁ Δίας, ἦταν ζωντανοί γιὰ τους ζωντανούς, οἱ ὁποῖοι δίκαζαν τους ἀνθρώπους ἐκείνη την ἡμέρα την ὁποῖα ἐπρόκειτο νὰ πεθάνουν. Ἔτσι λοιπόν με ἐσφαλμένο τρόπο ἐκφέρονταν οἱ δικαστικές ἐτυμηγορίες
Ὁ Πλούτων λοιπόν καὶ οἱ ἐπιτηρητές του Ἄδη, ποῦ κατέφθαναν ἀπὸ τα Νησιά των Μακάρων, κατήγγειλαν πρὸς τον Δία, ὅτι ἐμφανίζονται συχνά καὶ στοὺς δύο μεταθανάτιους προορισμούς ἄνθρωποι ποῦ ἡ ἀξία τους δὲν ἀνταποκρίνεται στὸν τόπο ἄφιξης τους.
Ἀποκρίθηκε λοιπόν τότε ὁ Ζεὺς:
«Ἐγώ, εἰπέ, θὰ θέσω τέρμα σ’ αὐτὸ ποῦ συμβαίνει, διότι τώρα οἱ δίκες ἐκδικάζονται ἄσχημα». «Αὐτοὶ δηλαδή ποῦ κρίνονται» εἰπέ «περιβάλλονται με σάρκα τὴ στιγμή της κρίσης, ἐπειδή δικάζονται ζωντανοί».
Ἔτσι ἡ δικαστές θαμβώνονται ἀπὸ αὐτὰ, ἀφοῦ μάλιστα καὶ ἡ ἴδιοι δικάζουν ἐνδεδυμένοι (με σάρκες) καὶ μπροστά ἀπὸ την ψυχή τους ἔχουν, σὰν προκάλυμμα τα μάτια καὶ τα αὐτιά καὶ ὁλόκληρο το σῶμα Ὅλα αὐτὰ τα ἐπικαλύμματα συνιστοῦν ἀσφαλῶς ἐμπόδιό καὶ τα «ἐνδύματα» των δικαστῶν καὶ αὐτὰ των κρινομένων. «Πρωταρχικά λοιπόν», εἰπέ, «εἶναι ἀναγκαῖο νὰ καταργήσουμε τὴ δυνατότητα νὰ προβλέπουν ἡ ἄνθρωποι τον θάνατό τους, διότι τώρα γνωρίζουν ἐκ των προτέρων τὴ στιγμή του θανάτου τους. Αὐτὴ λοιπόν ἡ διαταγή ἔχει διαβιβαστεί στὸν Προμηθέα γιὰ νὰ σταματήσει την προγνωστική δυνατότητα των ἀνθρώπων
Ἔπειτα εἶναι ἀναγκαῖο νὰ κρίνονται ὅλοι αὐτοὶ γυμνοί· πρέπει δηλαδή αὐτοὶ να δικάζονται ἀφοῦ ἔχουν πεθάνει. Καὶ ὁ κριτής πρέπει νὰ εἶναι γυμνός (ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κάθε ἔνδυμα) πεθαμένος, ὥστε ἡ ἴδια ἡ ψυχή του νὰ ἀτενίζει την ψυχή κάθε ἀνθρώπου ἀμέσως με το θάνατο, ἀφοῦ τον ἐγκαταλείψουν ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ ἀφοῦ θὰ ἔχει ἀφήσει στὴ γῆ ὅλο ἐκεῖνο τον ὑλικό στολισμό, γιὰ νὰ ἀποβεῖ δίκαια ἡ κρίση. Ἔχοντας λοιπόν διαγνώσει αὐτό πρὶν ἀπὸ ἐσᾶς, ἔχρισα δικαστές τους γιοὺς μου, δύο ἀπὸ την Ἀσία, το Μίνωα καὶ τον Ραδάμανθυ καὶ ἕνα ἀπὸ την Εὐρώπη τον Αιακό.
Αὐτοὶ λοιπόν ὅταν πεθάνουν, θὰ δικάσουν στὸ λειμῶνα, στὸ σημεῖο ὅπου ὁ δρόμος χωρίζεται σε τρεῖς κατευθύνσεις, ἀπ’ ὅπου δύο ὁδοί ὁδηγοῦν ἡ μία στὶς Νήσους των Μακάρων καὶ ἡ ἄλλη στὸν Τάρταρο. Ἐκείνους τους νεκρούς ποῦ καταφθάνουν ἀπὸ την Ἀσία θὰ τους κρίνει ὁ Ραδάμανθυς, αὐτούς ποῦ ἔρχονται ἀπὸ την Εὐρώπη ὁ Αἰακός. Στὸ Μίνωα θὰ ἀποδώσω τὴ δικαιοδοσία ὁριστικῆς ἐτυμηγορίας, ἄν ὑπάρχει κάτι ἀμφισβητούμενο στὶς κρίσεις των ἄλλων δύο, γιὰ νὰ καταστεῖ ὅσο το δυνατό πιὸ δίκαιη ἡ κρίση γιὰ την μεταθανάτια πορεία των ἀνθρωπίνων ψυχῶν».
Αὐτὴ εἶναι Καλλικλή ἡ ἀφήγηση ποῦ ἐγὼ ἔχω ἀκούσει καὶ πιστεύω ὅτι εἶναι ἀληθινή Ἀπὸ τις ἀναφορές αὐτές, συλλογίζομαι ὅτι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Ὁ θάνατος, ὅπως ἐγὼ νομίζω, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ὁ διαχωρισμός δύο πραγμάτων, της ψυχῆς καὶ του σώματος, του ἑνός ἀπὸ το ἄλλο
Ἀπὸ τὴ στιγμή λοιπόν ποῦ θὰ ἐπέλθει ὁ διαχωρισμός της ψυχῆς ἀπὸ το σῶμα, το κάθε ἕνα ἀπὸ τα δύο μέρη σχεδόν ἐξίσου διατηρεῖ ἐκεῖνα τα χαρακτηριστικά, ποῦ εἶχε ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρισκόταν ἐν ζωή, το σῶμα διατηρεῖ ἀναλλοίωτη τὴ φύση του καὶ ὁρατές ὅλες τις περιποιήσεις καὶ τις διαμορφώσεις ποῦ δέχτηκε.
Γιὰ παράδειγμα ἄν το σῶμα κάποιου ἦταν μεγάλο ἡ ἀπὸ τὴ φύση ἡ ἀπὸ την ὑπερβολική κατανάλωση τροφῆς ἡ ἀπὸ την ἐπίδραση καὶ των δύο παραγόντων, ὅσο ἦταν ζωντανός καὶ ὅταν πεθάνει ὁ νεκρός θὰ εἶναι μεγάλος καὶ ἄν ὑπῆρξε παχύς θὰ εἶναι παχύς καὶ μετά το θάνατο καὶ γιγιὰ ὅλα τα χαρακτηριστικά του σώματος το ἴδιο ἰσχύει
Ἄν πάλι ἔτρεφε μακριά κόμη, μακρομᾶλλης θὰ εἶναι καὶ ὁ νεκρός. Ἄν ἐπιπρόσθετα κάποιος εἶχε μαστιγωθεῖ καὶ εἶχαν ἀποτυπωθεῖ στὸ σῶμα του οἱ οὐλές ἀπὸ τις μαστιγώσεις ἡ ἀλλὰ τραύματα, ἐνῶ βρισκόταν στῆ ζωή καὶ μετά το θάνατο αὐτὰ θὰ εἶναι ἔκδηλα στῆ μορφή του πεθαμένου. Ἡ ἄν κανείς κατά την διάρκεια της ζωῆς του εἶχε μέλη του σώματός του σπασμένα ἡ διαστρεβλωμένα, οἱ ἴδιες αὐτὲς διαμορφώσεις θὰ εἶναι ὁρατές καὶ στῆ μεταθανάτια οὐσία του.
Με μία φράση δηλαδή, ὅλα ἐκεῖνα τα χαρακτηριστικά ποῦ ἀποτυπώθηκαν στὸ σῶμα του ἀνθρώπου ἐνῶ ζοῦσε εἶναι εὐδιάκριτα καὶ ὅταν πεθάνει ἡ ἄν ὄχι ὅλα τα περισσότερα γιὰ κάποιο χρονικό διάστημα.
Ἤ ἴδια διεργασία νομίζω ὅτι ἰσχύει καὶ γιὰ τὴ ψυχή Καλλικλή. Ἔκδηλα εἶναι ὅλα τα χαρακτηριστικά της ψυχῆς, ὅταν ἀπογυμνωθεῖ ἀπὸ το σῶμα, καὶ ἡ ἔμφυτες ἰδιότητες καὶ ἡ ἐπίκτητες, ὅσες διαμορφώσεις ἀπέκτησε ἡ ψυχή του ἀνθρώπου λόγῳ της ἐνασχόλησής της με κάθε πρᾶγμα
Ὅταν λοιπόν παρουσιαστοῦν ἐνώπιον του δικαστή, ἐκεῖνοι ποῦ ἔρχονται ἀπὸ την Ἀσία στὸν Ραδάμανθυ, ὁ Ραδάμανθυς τους βάζει σε σειρά καὶ ἐποπτεύει την ψυχή καθενός, χωρίς νὰ γνωρίζει σε ποῖον ἀνήκει, ἀλλὰ πολλές φορές ἀφοῦ παραλάβει την ψυχή του Μεγάλου Βασιλιά ἡ ἀλλοῦ ὁποιουδήποτε βασιλιά ἡ δυνάστη καὶ διαπιστώσει ὅτι τίποτα δὲν εἶναι ὑγιές στὴν ψυχή του, ἀλλὰ ἀντίθετα εἶναι ὅλη μαστιγωμένη ἀπὸ ραπίσματα καὶ γεμάτη οὐλὲς ἀπὸ την ἐπίδραση των ἐπιορκιῶν καὶ της ἀδικίας, ποῦ με κάθε πράξη του ἔχει ἀποτυπώσει στὴν ψυχή του καὶ ὅλα διεστραμμένα ἀπὸ το ψεῦδος καὶ την ἀλαζονεία καὶ τίποτα ὀρθὸ, ἀφοῦ ἔχει ἀνατραφεῖ χωρίς την ἀλήθεια Ὑπό την ἀρνητική ἐπίδραση τέλος, της ἐξουσίας της τρυφῆς της ἀλαζονείας καὶ της αὐθαιρεσίας των ενεργειών του, διέκρινε την ψυχή νὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀσύμμετρη καὶ ἀσχήμια Ἀφοῦ διαπίστωσε λοιπόν ὁ δικαστής αὐτὰ, ἀπέπεμψε ἀμέσως αὐτὴν με περιφρόνηση στὸ δεσμωτήριο, ὁπού πρόκειται, ἀφοῦ φθάσει, νὰ ὑποστεῖ τις ἁρμόζουσες κυρώσεις…
Ὅπως λοιπόν ἔλεγα, ὅταν ἐκεῖνος ὁ Ραδάμανθυς παραλάβει (γιὰ νὰ δικάσει) κάποιον τέτοιου εἴδους, δὲν γνωρίζει τίποτα σχετικά με αὐτὸν, οὔτε ποῖος εἶναι οὔτε ἀπὸ ποίους κατάγεται, γνωρίζει μόνο ὅτι κάποιος εἶναι διεφθαρμένος. Ἔτσι, ἀφοῦ διαπιστώσει αὐτὸ, τον ἀποπέμπει στὸν Τάρταρο, ἐπισημαίνοντας, εἴτε ὅτι δύναται νὰ θεραπευθεῖ, εἴτε ὅτι εἶναι ἀνίατος, σύμφωνα με την ἀλάθευτη κρίση του. Εκείνος ἀφοῦ φτάσει στὸν Τάρταρο ὑφίσταται αὐτὰ ποῦ του ἁρμόζουν
Ἐνίοτε ὅταν ὁ ἀδέκαστος κριτής διακρίνει ἄλλη ψυχή ἀνθρώπου, ὁ οποίος ἔχει ζήσει με εὐσέβεια καὶ ὑπό το πνεῦμα της ἀλήθειας, ἁπλοῦ ἰδιώτη ἡ κάποιου ἀλλοῦ, κυρίως ὅμως, ὅπως ἐγώ θεωρῶ, Καλλικλή, ψυχή φιλοσόφου ποῦ ἀφοσιώθηκε στὰ δικά του ἔργα καὶ δεδὲν ἀκολούθησε ποικίλες κατευθύνσεις στὴ ζωή του, τὴ θαυμάζει καὶ τὴ στέλνει στὰ Νησιά των Μακάρων.
Ἐγώ λοιπόν Καλλικλή, ἔχω πεισθεῖ ἀπόλυτα ἀπὸ την διήγηση αὐτὴ καὶ μεριμνῶ πῶς θὰ παρουσιαστῶ στὸν κριτή με ὅσο το δυνατό πιὸ ὑγιῆ την ψυχή μου. Ἀντλῶ ἱκανοποίηση λοιπόν στὸ νὰ ἀπέχω ἀπὸ τις τιμές των πολλῶν ἀνθρώπων καὶ ἀφιερώνομαι στὸ εγἐγχείρημα ἀνεύρεσης της ἀλήθειας, πῶς πραγματικά θὰ μπορέσω νὰ γίνω καλύτερος καὶ κατά τὴ διάρκεια της ζωῆς μου καὶ ὅταν πεθάνω, μετά το θάνατο.
Προτρέπω μάλιστα καὶ ὅλοις τους ἄλλους ἀνθρώπους, ὅσο δύναμαι νὰ πράξω κάτι τέτοιο, καὶ σε σένα ἀπευθύνω την παραίνεση νὰ κατευθύνεις τή ζωή σου στὸν ἀγῶνα αὐτὸ, τον ὁποῖο ἐγώ θεωρῶ τον ἐπικρατέστερο ἀπὸ ὅλοις τους ἐγκόσμιους ἀγῶνες, καὶ σε ἐπικρίνω ποῦ δὲν ἔχεις τή δυνατότητα νὰ βοηθήσεις τον ἑαυτό σου, ὅταν ἔρθει ἡ στιγμή της δικῆς σου δίκης καὶ κρίσης, την ὁποῖα ἐγώ μόλις τώρα ἀνέφερα, ἀλλά, ἀφοῦ προσέλθεις ἐνώπιον του δικαστή τον γιὸ της Αίγινας, ὅταν σε συλλάβει καὶ σε ὁδηγήσει πρός το δεσμωτήριο, θὰ μείνεις ἄναυδος καὶ θὰ κυριευτεῖς ἀπὸ ἰλίγγῳ, ἐσύ ἐκεῖ ὄχι λιγότερο ἀπὸ ἐμένα ἐδῶ, καὶ ἴσως κάποιος σε χτυπήσει ἀτιμωτικά στὸ πρόσωπο καὶ σε ἐξευτελίσει με κάθε δυνατό τρόπο."
Πλάτων, Γοργίας, 523a-527e
Ὁ μῦθος γύρω ἀπὸ το δικαστήριο των ψυχῶν ὑστέρα ἀπὸ
το θάνατο (C. 79-82, 523a-527e):
"Ἀπομένει ἡ μεταφυσική θεμελίωση των διαλεκτικῶν συμπερασμάτων. Ποιὸς γνωρίζει ἄν ἡ ζωή εἶναι θάνατος ἡ ὁ θάνατος ζωή; Ὁ θάνατος, γιὰ το Σωκράτη, δὲν τίποτα ἄλλο παρά ὁ χωρισμός δύο πραγμάτων, της ψυχῆς καὶ του σώματος. Ἤ ἀθάνατη ψυχή ἐξέρχεται ἀπὸ το θνητό σῶμα καὶ ὁδεύει πρὸς το σταυροδρόμι της κρίσης. Ἐκεῖ ἀναμένουν ἡ ἀκριβοδίκαιοι καὶ ἀδέκαστοι Κριτές του Ἄδη, ὁ Αἰακός, ὁ Μίνως καὶ ὁ Ραδάμανθυς, ἡ οποίοι ἀτενίζουν την ψυχή κάθε νεκροῦ καὶ ἐκδίδουν την ἀταλάντευτη ἐτυμηγορία τους, βασιζόμενοι στὰ ὁρατὰ σημάδια ποὺ φέρει πάνω της κάθε ψυχή ἀπὸ την προθανάτια δράση της.
Οἱ ψυχές των διεφθαρμένων καὶ των ἀδικῶν ἀποστέλλονται στὸ δεσμωτήριο της τιμωρίας καὶ της ἀπονομή της δικαιοσύνης, στὸν στυγερό Τάρταρο καὶ ὑποβάλλονται σε φρικτά, συνεχῶς ἐπαναλαμβανόμενα βασανιστήρια.
Οἱ ψυχές, ποὺ ἔζησαν με δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη κατευθύνονται στὶς Νήσους των Μακάρων καὶ βιώνουν της αἰώνια εὐδαιμονία
Ὁ Σωκράτης συρμένος ἄδικα σε δίκη ἀπό κάποιο εὐτελές ἀποκείμενο, ἴσως νὰ μὴν δύναται νὰ ὑπερασπιστεῖ τον ἑαυτὸ του ἐνώπιον της ἐγκόσμιας δικαστικῆς ἀρχῆς, ἐλλείψει ο
ὀνομαστῶν μαρτύρων ποὺ θὰ συνηγορήσουν ὑπέρ του καὶ ἐλλείψει της μεγαλεπήβολης ρητορικῆς πειθοῦς, ἡ ὁποῖα θὰ δημιουργήσει ἐπίφαση ἀλήθειας καὶ θὰ ἐξαπατήσει τους δικαστές, στὸ ἐπέκεινα, ὅμως, θὰ βρεθεῖ ἀναπόδραστα στὶς νήσους των Μακάρων.
Ὁ πολιτευτής μπορεῖ ἔντεχνα νὰ διαφεύγει τις δάγκανες του πολιτειακοῦ νόμου ὅσο βρίσκεται στή ζωή καὶ νὰ πραγματοποιεῖ τις ἄδικες ἐπιδιώξεις του, στό μεταθανάτιο σταυροδρόμι της κρίσης, ὅμως, θὰ καταληφθεῖ ἀπὸ ἔντρομο ἴλιγγο, καθώς τα τέκνα του Διός θὰ ἐποπτεύουν την ψυχή του καὶ θὰ του ἐπιβάλλουν, μετά ραπισμάτων καὶ προπηλακισμῶν, σκληρότατη τιμωρία.
Ἤ προτροπή πρὸς τον φιλοσοφικό τρόπο ζωῆς ἐνδύεται το μέγιστο κλέος.
Ὁ πολιτικός ἀνήρ ἁρμόζει νὰ κατακτήσει σε ἀτομικό ἐπίπεδο την αὐτοκυριαρχία (ἡ κυριαρχία του λόγου ἐπὶ του θυμοῦ καὶ των ἡδονῶν) καὶ τὴ δικαιοσύνη (διατήρηση αὐτῆς της εὐταξίας) καὶ ἐν συνεχείᾳ, ἀφοῦ το κατορθώσει αὐτὸ νὰ ἐπιδοθεῖ στὴν ἐφαρμογή των ἀρχῶν της πολιτικῆς ἐπιστήμης
