Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821






"Το κρυφό σχολειό". Ν. Γύζης

Η Ελληνική Επανάσταση κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κηρύσσεται στις 25 Μαρτίου 1821 από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό σε ιδιαίτερα δυσχερείς συνθήκες, κυρίως έπειτα από τις πολύ σκληρές αποφάσεις της Ιερής Συμμαχίας μετά το Συνέδριο της Βιέννης το 1815. Πολιτικά, καμιά μεγάλη δύναμη δεν ήθελε την εξέγερση των Ελλήνων γιατί θα ενίσχυε τις κοινωνικές εξεγέρσεις στην Ευρώπη που εκείνη την εποχή ήταν σε έξαρση. Μετά, η κάθε χώρα είχε συμφέροντα στην ύπαρξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παρόμοια συμφέροντα με τα σημερινά, γεωγραφικά και οικονομικά. Ο πνευματικός κόσμος της Ευρώπης όμως είχε διαποτίσει τους λαούς με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό που διδάσκονταν στα Πανεπιστήμια και επέφερε μια γενική και ισχυρή διάθεση συστράτευση με τους εξεγερμένους Έλληνες. Στρατολογήθηκαν οικειοθελώς πολλοί φοιτητές και παλιοί στρατιώτες. Έλληνες του εξωτερικού και φιλέλληνες με εράνους έστελναν χρήματα, τρόφιμα και όπλα. Πέρα από αυτό, και οι άνθρωποι της τέχνης (κυρίως μέσα από την ζωγραφική και την ποίηση) ενίσχυαν το φιλελληνικό πνεύμα. Από καιρό, πολλοί φιλέλληνες που θαύμαζαν την κλασική αρχαιότητα επισκέπτονταν την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Αρχαιόφιλοι αλλά και αρχαιοκάπηλοι, συγγραφείς και καλλιτέχνες ποθούσαν να θαυμάσουν τα αρχαία μνημεία, να πατήσουν την γη των αρχαίων Ελλήνων σοφών. Ζωγράφιζαν ερείπια με διάχυτη τη δόξα της αρχαίας Ελλάδας. Ο αριθμός των έργων αυτού του αιώνα εντυπωσιάζει! Το γνωστότερο μοτίβο ήταν η Ακρόπολη. Ως τότε, το αρχαίο πνεύμα επισκίαζε την πραγματικότητα των σύγχρονων Ελλήνων. Αδυνατούσαν να εκτιμήσουν οτιδήποτε στην Ελλάδα που δεν αφορά την αρχαιότητα.


"Οι Τούρκοι, θεωρούντες εαυτούς κύριους της χώρας, υποβάλλουν τους Έλληνας εις απόλυτον τυραννίαν… Η αμάθεια και η έλλειψη κάθε ενδιαφέροντος επροξένησαν εις τας αρχαιότητας περισσότερας βλάβας παρά η επίδρασις του χρόνου. Δια να μην κοπιάσουν δια τη μεταφορά υλικού από τα λατομεία, καταστρέφουν λαμπρά μνημεία της αρχαιότητος και μεταχειρίζονται κομμάτια των δια την κατασκευήν αθλίων σπιτιών. Είδα τα ερείπια ενός ναού με υπέροχον αρχιτεκτονικήν, όγκου γρανίτου, μάρμαρα πολύτιμα, ανάγλυφα και κοσμήματα λεπτότατα, να χρησιμοποιούνται δια να κατασκευαστή ένα πρόχωμα και να διοχετευθή αλλού το νερό του αυλακιού ενός μύλου… Ένα άγαλμα, που δεν ήτο δυνατόν να μετατοπισθή, κατεστράφη από τους φανατικούς οπαδούς του Κορανίου, που προγράφει κάθε ανθρώπινον ομοίωμα. Τέλος, εις ένα εργαστήριο είδα έναν κατασκευαστή τάφων να καταγίνεται να εξαλείψη από αρχαία μάρμαρα τας επιγραφάς δια να τα χρησιμοποιήση ως τύμβον κάποιου απόγονου του Μωάμεθ.." γράφει στα "Γράμματα περί Μορέως" το 1797 ο γάλλος ζωγράφος, αρχιτέκτονας και χαράκτης Antoine Laurent Castellan (1772- 1838).

Έργο του Edward Dodwell





Ο Edward Dodwell είναι από τους ελάχιστους που κατέγραψε ζωγραφικά την τότε καθημερινότητα. Με τον καιρό όμως, άρχισε να τους ξενίζει η δυστυχία των υπόδουλων Ελλήνων σε σχέση με την παλιά τους δόξα και ένιωσαν υποχρέωση τους να τους βοηθήσουν. Καταλάβαιναν ότι οι τέχνες και η φιλοσοφία της Ελλάδας ήταν η βάση του Ευρωπαϊκού τους πολιτισμού. Εξάλλου στην Ευρώπη είχε προηγηθεί και ο Διαφωτισμός.






Τόμας Φίλιπς Λόρδος Βύρων

Τα διάχυτα συναισθήματα υπέρ της Ελλάδας πριν το 1820 κλιμακώθηκαν χάρη στην προσωπικότητα και το έργο του Άγγλου ποιητή λόρδου Βύρωνα όπου περιόδευσε στην Ελλάδα από το 1809 ως το 1811. Επιστρέφοντας στην Αγγλία με το χειρόγραφο των στίχων του «Child Harold» επιβάλλει την σύγχρονη πραγματικότητα στην φαντασία και την συνείδηση της Ευρώπης. Σε αυτό αναφέρεται στο ταξίδι του στην μυθική Ήπειρο. Πληροφορεί πως: «Πέντε χιλιάδες Σουλιώτες, ανάμεσα από τα βράχια και το κάστρο πάνω στο Σούλι, αντιστάθηκαν σε 30.000 Αλβανούς για 18 ολόκληρα χρόνια. Το φρούριο τελικά πάρθηκε από δωροδοκία» καταλήγοντας πως «Σε αυτόν τον αγώνα κατορθώθηκαν ηρωικές πράξεις αντάξιες των καλύτερων ημερών της Ελλάδας». Στο ποίημα του ύμνησε την φύση της Ηπείρου με τα βουνά και τους ποταμούς της, όπως και την αδούλωτη ψυχή και την παλικαριά των Ελλήνων. Ξεκινά το ποίημα του από την διαμονή του στους Δελφούς λέγοντας:
«Μούσα! Που στην Ελλάδα θαρρούσαν πως είσαι από ουράνια γενιά,
Μούσα, πλασμένη η μυθολογούμενη κατά του ραψωδού την πεθυμιά…
Και στέκω με λύπη στον Δελφικό από πολύ καιρό ερημικό βωμό,
Όπου εξόν από μιαν υπότονη πηγή το παν είναι βουβό.»
Ακόμη λίγοι στίχοι του από την Γ΄ Ραψωδία του Δον Ζουάν που έγραψε στις ακτές του Σουλίου:
«Πάνω στους βράχους του Σουλίου και επά στης Πάργας την ακτή
Ζούν ακόμα απόγονοι, από μια τέτοια μεγάλη φυλή,
που μόνο μανάδες Δώριδες έχουν γεννήσει
και ίσως εκεί κάποιος σπόρος έχει βλαστήσει
που πάει ίσια στο αίμα των απογόνων του Ηρακλή».
Και στον Ύμνο για την Ελλάδα γράφει: « Αρχαία πατρίδα των ελευθέρων ψυχών, φωτισμένη Ελλάδα, τιμή της ανθρωπότητας το ξαναγέννημα σου! Με θερμές ζητωκραυγές αποδέχονται η γη και ο ουρανός, με καινούρια δόξα τα παιδιά σου λάμπουν όπως οι γενναίοι πρόγονοι τους και από συμπάθεια πάλι για εσένα κάθε ευγενική και ζεστή καρδιά..»
Η Ελλάδα του Βύρωνα ήταν ζωντανή.
Η αρχαία ιστορία εξάπτει την φαντασία, ενώ οι σφαγές της Χίου και η καταστροφή των Ψαρών όπως και η δραματική πολιορκία του Μεσολογγίου αλλά και η προσφυγιά προκαλούν την συμπόνια. Αυτός ο πόλεμος, κατά την έκφραση της εποχής, ήταν ένας πόλεμος του σταυρού ενάντια της ημισελήνου. Ένας θρησκευτικός πόλεμος που άγγιζε την καρδιά της χριστιανικής Ευρώπης. Αυτό ενισχύθηκε ακόμη με τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου ‘Ε και όλης της Ιεράς Συνόδου.
Μεταξύ Μαρτίου και Μαΐου 1821, η Ελληνική Επανάσταση έχει επεκταθεί σε όλη την Ελλάδα. Μόλις μαθεύτηκε στην Ευρώπη, πολλοί ήθελαν να συμμετάσχουν στον Ελληνικό απελευθερωτικό αγώνα. Από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Από ρομαντικοί ως και τυχοδιώκτες. Μέσα σε αυτούς που έρχονταν στον ξεσηκωμένο Ελληνισμό ήταν και πράκτορες ξένων δυνάμεων.
Ο φιλελληνισμός ήταν πάνω από όλα ένα ευρύ λαϊκό κίνημα που συγκινούσε το ίδιο όλες τις τάξεις της Ευρωπαϊκής κοινωνίας. Ανάμεσα τους και άνθρωποι του πνεύματος έγραψαν υποστηρικτικά για την Ελλάδα όπως ο ρομαντικός Γάλλος ποιητής Αλφόνσος Λαμαρτίνος ( 1790 -1869) , ο Βίκτωρ Ουγκώ κ.α.
Ο Τζοακίνο Ροσσίνι συνθέτει μια όπερα με θέμα την πολιορκία της Κορίνθου που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Παρίσι στις 9 Οκτωβρίου του 1826 στα γαλλικά. Οι Γάλλοι υμνούν την ναυμαχία του Ναβαρίνου! O συνθέτης Κωνσταντίνος Νικολόπουλος, μαθητής του Francois Joseph Fetis και φίλος και συνεργάτης του Αδαμάντιου Κοραή,συνέθετε κομμάτια στρατευμένα στην προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης. Αργότερα ο Μάντζαρος θα μελοποιήσει τον θούριο του Ρήγα Βελενστινλή αλλά και τον "Ύμνον εις την ελευθερίαν" του Διονύσιου Σολωμού. Την Ελληνική Επανάσταση θα την τραγουδήσουν αργότερα ως όπερα με τα έργα του Παύλου Καρρέρ που ήταν κυρίως οι όπερες "Μάρκος Μπότσαρης", "Δέσπω η ηρωίς του Σουλίου¨και "Κυρά Φροσύνη και ο Αλή Πασάς"..
Ο Λουδοβίκος Ά, πατέρας του Όθωνα που αργότερα θα γινόταν ο βασιλιάς της Ελλάδας, με το ξεκίνημα της Επανάστασης στέλνει στην Ελλάδα τον Βαυαρό ζωγράφο Πίτερ φον Ες (Peter Von Hess) να απεικονίσει τον αγώνα. Ήταν κάτι σαν πολεμικός ανταποκριτής. Η θεματογραφία του Ελληνικού αγώνα γενικά στους Eυρωπαίους καλλιτέχνες ήταν συνδυασμός θρησκευτικού και ηρωικού στοιχείου, κλασικού και ανατολίτικου. Το θέμα έγινε πολύ οικείο στην Ευρώπη που με αυτό εξέφραζαν και την διαμαρτυρία τους στις δικές τους κυβερνήσεις. Στο Σαλόνι του 1824 στο Παρίσι παρουσιάστηκε «Η σφαγή της Χίου» από τον Ντελακρουά που θεωρείται ο κατ΄εξοχήν φιλέλληνας ζωγράφος. Στο έργο του παρουσίαζε την πραγματικότητα του πολέμου, χωρίς τίποτα το επιτηδευμένο.
Η εξέλιξη της Ελληνικής Επανάστασης μεταδίδονταν άμεσα από ανταποκριτές της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης μέσω ελληνικών πλοίων που ταξίδευαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Ευρώπη και στην συνέχεια από τους Έλληνες φοιτητές που σπούδαζαν εκεί. Τα νέα προωθούνταν στις εφημερίδες.
Προϋπάρχουσας της Γαλλικής και της Αμερικανικής Επανάστασης και το ρεύμα του ρομαντισμού, το κλίμα ευνοούσε την Ελληνική Επανάσταση. Ισχυρές κοινότητες Ελλήνων σε όλη την Ευρώπη είχαν καταφύγει εκεί, μόνιμα ή προσωρινά, και διατηρούσαν δεσμούς με την καταγωγή τους. Ο Αδαμάντιος Κοραής στο Παρίσι, ο μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιος που βρισκόταν στην Πίζ. Ο σπουδαίος γιατρός που κούραρε και τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο Πέτρος Ηπίτης ο οποίος είχε σπουδάσει στην Βιέννη και στο Βουκουρέστι και με τις περιοδείες του σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και τις γνωριμίες του, προωθούσε το Ελληνικό ζήτημα. Και πολλοί άλλοι.
Μας κάνει εντύπωση ο ρόλος του πανίσχυρου Ελβετού τραπεζίτη Eynard (που είχε σχέσεις με όλους τους ηγέτες στην Ευρώπη) ως συντονιστή της φιλελληνικής προσπάθειας. Αυτός έδωσε υπέρογκα ποσά από την τσέπη του στον αγώνα για να τροφοδοτήσει τους πολιορκημένους Έλληνες στο Μεσολόγγι και να εξαγοράσει τους Έλληνες αιχμαλώτους, όπως και πολλά άλλα.
Στην Γερμανία ο Winckelmann, πατέρας της κλασικής αρχαιολογίας, στο σύγγραμμα του «Σκέψεις για τη μίμηση των Ελληνικών έργων στη ζωγραφική και τη γλυπτική» εξήρε το Ελληνικό καλλιτεχνικό ιδεώδες. Προέτρεπε όλους τους καλλιτέχνες να διδαχθούν και να μιμηθούν την αρχαία Ελληνική τέχνη σαν την ανώτερη μορφή τέχνης. Σημαντικότατο υποστηρικτικό ρόλο έπαιξε και ο Γκαίτε που ως ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεωρητικός της τέχνης και επιστήμονας, ανέδειξε το ποιοτικό έργο των Ελλήνων μέσα στους αιώνες. Στην Λειψία όπου σπούδασε νομικά και εικαστικά είχε έρθει σε επαφή με το δυναμικό Ελληνικό στοιχείο της πόλης. Πολλά έργα του τα αφιέρωσε στην Ελληνική αρχαιότητα. Από τις ρήσεις του σχετικά με την Ελλάδα ήταν «’Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στην νύχτα» και το «Ότι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη» όπως και το «Από όλους τους λαούς, οι Έλληνες ονειρεύτηκαν το όνειρο της ζωής με τον πιο όμορφο τρόπο».
Στην Γαλλία, το φιλελληνικό κίνημα ξεκίνησε από το ιστορικό μυθιστόρημα του αββά Barthelemy το 1788 «Το ταξίδι του νεαρού Ανάρχαρση στην Ελλάδα τον 4ο αιώνα π.Χ.». Αυτός είχε επισκεφτεί την Ελλάδα και μιλούσε για τα δεινά των ομόθρησκων Ελλήνων από τους Οθωμανούς και την "τεράστια ευθύνη των Ευρωπαίων για αυτό". Ακολούθησαν και άλλοι λογοτέχνες περιηγητές. Ο ρομαντικός Γάλλος ποιητής Αλφόνσος Λαμαρτίνος (Lamartine) μίλησε για το θέμα, ειδικά με τα έργα του «Επίκληση για τους Έλληνες» και «Το τελευταίο Άσμα» το 1820.
Ο Βίκτωρ Ουγκώ, που ήταν ένας από τους εκπροσώπους του Γαλλικού ρομαντισμού έγραψε ποιήματα εμπνευσμένος από την Ελληνική Επανάσταση. Όπως «Το Ελληνόπουλο» που γράφτηκε το 1828 σε μετάφραση Παλαμά και ξεκινά έτσι: «Τούρκοι διάβηκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα. Η Χίο, το ολόμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα…». Και η ερώτηση του ξένου προς το μοναδικό μαραζωμένο παιδί που βρήκε μόνο του μετά την καταστροφή: «Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;» Ο Ουγκώ βάζει το παιδί να αποκρίνεται: "Διαβάτη μου, κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι, βόλια, μπαρούτη θέλω, να!". Και έτσι τελειώνει το ποίημα. Ο Ουγκώ με αυτό τον τρόπο προτρέπει τους Γάλλους να βοηθήσουν αυτό το παιδί! Να αναφέρουμε και το ποίημα του «Ενθουσιασμός» όπου καλεί όλους τους Γάλλους να υποστηρίξουν με την ζωή τους τον αγώνα για την ελευθερία της Ελλάδας! Το παρακάτω ποίημα του ανήκει στην συλλογή του «Ύμνοι προς τους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821».
«Εις την Ελλάδα! Εις την Ελλάδα!
Λεβέντες γειά σας! Πέρα για πέρα,
Ανάγκη είναι με γρήγοράδα να αναχωρήσω πριν φύγει η μέρα…
Τα χρόνια φθάνουν των μαρτυρίων, το αίμα φθάνει οπώχουν χύσει.
Φθάνει η Ελλάδα η δοξασμένη, σήμερα ακόμα σκλάβα να μένει…
Πότε θα φύγω; .. Πώς; Το βραδάκι; Αύριο ίσως αργά θα φθάσω.
Άλογα.. όπλα.. και ένα καραβάκι
Να περιμένει στη Μασσαλία , το καραβάκι στην παραλία.
Ή φτερά μάλλον για να προφθάσω…
Εμπρός, ω φίλοι! Τι καρτεράτε;
Εις το καράβι μέσα εμπάτε, ανδρείοι Γάλλοι ξακουσμένοι…»


Ανάλογα, και πολύ πιο νωρίς, το 1816, ο Γάλλος Alfred de Vigny στο ποίημα του «Ελένη» γράφει για την «Αθάνατη Ελλάδα, την Βασίλισσα των Τεχνών». Ο Claude Faurier θα εκδώσει τα «Ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια» σε 2 τόμους (1824 και 1825). Εκδόθηκαν τάχιστα και στην Ρωσία, στην Αγγλία και στην Γερμανία και έγιναν ανάρπαστα συγκινώντας όλο τον κόσμο της Ευρώπης.
Με όλα αυτά, ανταποκρίθηκαν Γάλλοι και Ιταλοί ως εθελοντές υπό την ηγεσία του Baleste οι οποίοι έφθασαν στην Ελλάδα αρχές Ιουνίου του 1821. Μέσα σε όλους αυτούς συγκαταλέγεται και ο Γάλλος αξιωματικός του ναυτικού Jourdain de la Graviere, ο οποίος στην συνέχεια δημοσίευσε και απομνημονεύματα για την Ελληνική Επανάσταση. Άλλη μια πολύ δυνατή φιγούρα ήταν και ο Γάλλος συνταγματάρχης Φαβιέρος (έτσι ήταν γνωστός στους Έλληνες). Στην Ελλάδα ήρθε το 1825 και οργάνωσε σώμα τακτικού στρατού από φιλέλληνες.
Η Αγγλία βοήθησε και αυτή στον αγώνα μέσα από την φιλελληνική επιτροπή του Λονδίνου στην οποία άνηκε και ο Μπάιρον (Βύρων). Ο Άγγλος ποιητής Percy Bysshe Shelley (βασικός εκπρόσωπος του ρομαντισμού στην Αγγλία) είχε γράψει προλογίζοντας το λυρικό του δράμα «Ελλάς» το 1821: «Είμαστε όλοι μας Έλληνες. Οι νόμοι μας, η λογοτεχνία, η θρησκεία μας, οι τέχνες μας έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα» (Percy Bysshe Shelley «Ελλάς» 1821, Σύλλογος προς διάδοσιν ωφέλιμων βιβλίων, Αθήνα 1990, σελ. )
Ένας από τους Άγγλους φιλέλληνες ήταν και ο Frank Abney Hasting. Αξιωματικός του ναυτικού και αργότερα κυβερνήτης της «Καρτερία» που ήταν και η πρώτη ατμοκίνητη κορβέτα του Ελληνικού Πολεμικού μας Ναυτικού.
Υπάρχουν όμως και εχθρικές χώρες ως προς την Ελληνική Επανάσταση όπως ήταν ξεκάθαρα η Αυστρία. Η Αγγλία ήταν αρκετά συντηρητική με συμφέροντα στους Οθωμανούς.
Με την Ρωσία η Ελλάδα είχε παραδοσιακά φιλικές σχέσεις και κοινό ορθόδοξο φρόνημα που ενθάρρυνε τον απεγκλωβισμό της Ρωσίας από τα στενά του Βοσπόρου που κατείχαν οι Οθωμανοί. Θυμόμαστε τον μεγάλο αγωνιστή για την ελευθερία της πατρίδας μας, δεινού διπλωμάτη Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά και την ενεργητική συμμετοχή των Ελλήνων στο Ρώσικο Πολεμικό της Ναυτικό. Τον ατρόμητο Λάμπρο Κατσώνη (1752 – 1805) που από μικρός έφυγε στην Ρωσία και έφτασε μέχρι Χιλίαρχος στον στόλο της Μεγάλης Αικατερίνης. Ιππότης του Ρωσικού Τάγματος και ήρωας του απελευθερωτικού κινήματος του 1787 που έλαβε μέρος στα Ορλωφικά στα 1770. Επίσης, η Φιλική Εταιρία είχε έδρα της την Οδησσό της Ρωσίας που εκεί άνθιζε η Ελληνική κοινότητα. Από την Ρωσία μας ήρθε και ο πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης που ήταν στρατιωτικός, λόγιος αλλά και ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρίας. Ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας ο Pushkin (Πούσκιν) με τα ποιήματα του έκανε γνωστό στους Ρώσους τον Ελληνικό αγώνα όπως το ποίημα του «Πίστη Γραικιά μην την θρηνείς! Έχει σαν ήρωας πέσει». Περισσότερο ενδιαφέρον έχει το ποίημα του μετά την ανεξαρτησία της Ελλάδας «Εμπρός Ελλάδα, σήκω!».
Στην Ιταλία που είχε και αυτή Αυστριακή κατοχή σε πολλά κρατίδια της, είχαν και αυτά επαναστατήσει την ίδια περίοδο με τους Έλληνες. Η ιδέα για την ελευθερία ήταν ο συνδετικός κρίκος των δυο λαών. Επιπλέον, εκεί είχαν δημιουργηθεί και αρκετές Ελληνικές παροικίες μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η βοήθεια των Ιταλών πολλαπλή και πολύ δυναμική. Τους είχαν επηρεάσει οι προσωπικότητες του Μάρκου Μπότσαρη και του Κωνσταντίνου Κανάρη.

Έργα με τον Μάρκο Μπότσαρη



Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη



Μπότσαρης


Μπότσαρης (απο τον Θεόφιλο)



A. de Feoli, Ο θάνατος του παλικαριού (μάλλον του Μάρκου Μπότσαρη)





Έργο του Eugene Ferdinand Victor Delacroix (1798-1863)-Botzaris Surprises the Turkish Camp and Falls Fatally Wounded



Filippo Marsigli - Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη



Franciszek Tomasz Tepa - Ο Μπότσαρης στη μάχη του Καρπενησίου
τη νύχτα της 8ης Αυγούστου 1823, (1852)


Franz Seraph Hanfstaengl - Ο θάνατος του Μπότσαρη 1846




Frederick Weekes - Ο θάνατος του ήρωα (Μάρκου Μπότσαρη)



Georg Emanuel Opitz - Ο θάνατος του Μπότσαρη



Jean-Charles Langlois - Ο θάνατος του Μπότσαρη








Peter Von Hess - Η δολοφονία του Μπότσαρη


Ο Μπότσαρης αποχαιρετά την οικογένεια του








Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη






Ludovico Lipparini - Lord Byron Ο λόρδος Βύρωνας στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη
Έργα με τον Κωνσταντίνο Κανάρη


Κανάρης


Κανάρης. Λιθογραφία. του K. Krazeisen






Καπετάνιος Κανάρης απο τον FriedelAdam (1832)


Dupre - Κανάρης






Κανάρης


Georg Emanuel Opiz (1775-1841)-Σκηνή απο τον
πόλεμο της
Ανεξαρτησίας με τον Κωνσταντίνο Κανάρη






Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας απο τον Κανάρη του Νικηφόρου Λύτρα










ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ




Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός έργων, από πολύ σημαντικούς Ευρωπαίους ζωγράφους που κατά την διάρκεια της Επανάστασης κατέγραψαν τους αγώνες για την ελευθερία και ανεξαρτησία των Ελλήνων. Εκτός από τα μεγάλα ονόματα της Επανάστασης που αποθανατίζονται, αναδεικνύεται ο αγώνας και των ανώνυμων αγωνιστών της που σε πολλά έργα τους, τους ονοματίζουν στους τίτλους τους ως «παλικάρια».








Έργα με ανώνυμα Παλικάρια








August Wilhelm Ammon -
Έλληνας έφιππος ανάμεσα στα αρχαία


Apelle Apelli - Έλληνας στρατιώτης






BERARD, J - Battle Σκηνή μάχης




carl wilhelm von heideck - Παλικάρια μπροστά στον ναό της Κορίνθου




Christian Johann Georg Perlberg - Παλικάρια παλεύουν για την ελευθερία




Dominique Papety - Ενα παλικάρι


Denis Dighton - Field Officer. The Duke of York's
Greek Light Infantry, 1813








Eugene Delacroix - Deux Guerriers Grecs Dansant




Eugène Delacroix - Έλληνας πολεμιστής 1820


Eugene Delacroix - Δυο Σουλιώτες στρατιώτες(1826)






Franz Ludwig Catel - Σπουδή
Έλληνα στρατιώτη 1820-’25


Jean-Claude Bonnefond -Τραυματισμένος Έλληνας
αξιωματικός μπροστά στα τείχη κατειλημμένης πόλης






Juvénal Le Jeune Dolard -Έλληνες στρατιώτες


Leopold Carl Muller -Έλληνες με καριοφύλια






Louis Emile Pinel De Grandchamp
Έλληνας στρατιώτης


Ludovic (Louis Hippolyte) Mouchot
Έλληνας στρατιώτης










Paul Joanovitch (1859-1957)-Έλληνας φρουρός








Richard Parkes Bonnington - Αρματωλός


Peytier Έλληνας κλέφτης




Theodore Leblanc - Camp Des Grecs Palikares Devant Lepante 1827






"Ορεσίβιος" του Καρλ Χαγκ


William Derby (1786-1847)-
Ένας Εύζωνας, c.1808-38






Η Ευρωπαϊκή ζωγραφική εκείνη την περίοδο σηματοδοτείται από 2 κύρια στοιχεία: Την κοινωνική κυρίως επανάσταση και το ρομαντικό κίνημα. Στην δεκαετία του 1820 οι ρομαντικοί ζωγράφιζαν με ενθουσιασμό τους αγώνες των λαών για ελευθερία και ανεξαρτησία. Δημιουργείται το φιλελληνικό κίνημα για την Ελλάδα. Οι Ευρωπαίοι έβλεπαν στις τέχνες και τη φιλοσοφία της Ελλάδας, την βάση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τον 18ο αιώνα πολυτελείς εικονογραφημένες εκδόσεις αποκαλύπτουν μνημεία της αρχαίας Ελληνικής τέχνης.
Ο Ρομαντισμός στην τέχνη δεν είναι ένα αισθητικό φαινόμενο ενός τρόπου και χρόνου αλλά μια κατάσταση της ανθρώπινης συνείδησης. Στην τέχνη εκδηλώθηκε σαν μια αντίθεση στους αρχαίους κλασικούς κανόνες και απόρριψη του υλισμού. Οι κοινωνικές συγκρούσεις και οι νέες ιδέες του Διαφωτισμού είχαν αλλάξει την μορφή, την τεχνοτροπία και την θεματολογία της τέχνης, και από την περίοδο του Ναπολέοντα και μετά, επικράτησε η αναπαράσταση ιστορικών θεμάτων, όπως η Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η τέχνη πια ξεφεύγει από το αριστοκρατικό πλαίσιο και ανοίγεται στον κόσμο και την ζωή. Προάγγελος ήταν ο φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσσώ όπου έλεγε ότι οι κρίσεις μας πρέπει να θεμελιώνονται περισσότερο στις αξιώσεις του συναισθήματος και λιγότερο στη λογική. Τρείς ζωγράφοι θεωρούνται οι πρίγκιπες του ρομαντισμού: Ο Γκόγια, ο Βελάσκεθ και ο φιλέλληνας Ντελακρουά.


Delacroix-Η σφαγή της Χίου






Ο Γάλλος Ντελακρουά (Ferdinard Victor Eugene Delacroix 26/3/1798- 13/8/1863) ήταν ένας μεγάλος πρεσβευτής της Ελληνικής Επανάστασης, παρόλο που δεν είχε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα. Η επαφή του με τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα ήταν μέσα από την φιλία του με τον λόρδο Βύρωνα. Ζωγράφιζε Ελληνικά θέματα και μετά την απελευθέρωση. Το κορυφαίο έργο του «Η σφαγή της Χίου» το 1824, βασίστηκε στα «Απομνημονεύματα» του συνταγματάρχη Voutier το 1823. Η σφαγή της Χίου



έγινε στις 30 Μαρτίου του 1822. Οι 7000 άντρες του Οθωμανικού στρατού που αποβιβάστηκε στο νησί έκαψαν όλα τα σπίτια, σκότωσαν όλα τα παιδιά κάτω από 3 ετών, όλους τους άντρες από 12 ετών και πάνω και όλες τις γυναίκες από 40 ετών και πάνω με εξαίρεση όσους θα ασπάζονταν βιαίως το Ισλάμ. Συνολικά, πάνω από 40.000 Έλληνες σφαγιάστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν! Με το έργο του αυτό ο Ντελακρουά αναστάτωσε όλο το Παρίσι, ξύπνησε συνειδήσεις και προσέφερε μεγάλη βοήθεια στον αγώνα των Ελλήνων, σε μια εποχή που δεν υπήρχε ακόμη αναπτυγμένη η δημοσιογραφία.


Delacroix -Η μάχη του Γκιαούρη και του Πασά


Delacroix - Επεισόδιο με Έλληνα πολεμιστή




Delacroix - Τούρκος παραδίνεται σε Έλληνα ιππέα


Delacroix- Φιγούρα Έλληνα στρατιώτη






Delacroix- Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγιού




Η πολιορκία του Μεσολογγίου ενέπνευσε πολλούς ζωγράφους, όπως τον Βέλγο J. D. Odevaere με το έργο του «Οι τελευταίοι υπερασπιστές του Μεσολογγίου», τoν Louis Joseph Toussaint Rossignon με το «Η τελευταία μετάληψη των Μεσολογγιτών», τον Ary Scheffer «Η αριστερά φρουρά του Μεσολογγίου», τον Jean M. Mercier "Μεσολογγίτες πρόσφυγες", τον Francois Emile de Lansac "Σκηνή από το Μεσολόγγι", τον Giuseppe Pietro Mazzola "Ο Ιμπραήμ επιτίθεται στο Μεσολόγγι", τον Louis Benjamin Devouges "Ο όρκος των Μεσολλογγιτών", «Η έξοδος του Μεσολογγίου» του Έλληνα Θεόδωρου Βρυζάκη..








Έργα με θέμα τα γεγονότα στο Μεσολόγγι




Βρυζάκης - Η έξοδος του Μεσολογγίου


Jean M. Mercier Μεσολογγίτες πρόσφυγες




Francois Emile de Lansac-Σκηνή απο το Μεσολόγγι 1827




Σουλιώτισσες γυναίκες 1827






Giuseppe Pietro Mazzola- Ο Ιμπραήμ επιτίθεται στο Μεσολόγγι


Haralambos Pahis - Μεσολόγγι


Ary Scheffer - Η αριστερά της φρουράς του Μεσολογγίου






Joseph Denis Odevaere, 1826
- Η τελευταία άμυνα του ΜεσολογγίουApril 22, 1826






Louis Benjamin Marie Devouges -Ο όρκος των Μεσογολλιτών 1828




Louis Josef Toussain Rossignion -Η τελευταία μετάληψη των Μεσολογγιτών
















Αugusto Grossi- H φυγή απο την Πάργα






Ο Ιταλός ποιητής Giovanni Berchet εξέδωσε ένα ποίημα του το 1821 με τίτλο «I Profughi di Parga” όπου ανάμεσα σε άλλα γεγονότα της ελληνικής επανάστασης αναφέρει και την πώληση της Πάργας από τους Άγγλους στον Πασά. Η Πάργα ήταν σημαντικότατο λιμάνι από όπου εφοδιάζονταν οι Σουλιώτες με τρόφιμα και όπλα. Εκεί κατέφυγαν οι εναπομείναντες αγωνιστές μετά την πτώση του Σουλίου και από εκεί ο Άγγλος διοικητής των Επτανήσων Thomas Maitland τους εκδίωξε, μαζί με τους 4000 Παργιανούς στις 28 Απριλίου του 1819 πουλώντας την Πάργα πολύ ακριβά (150.000 λίρες) στον Αλί Πασά με σκοπό να μειώσει και την εκεί επιρροή των Ρώσων. Όλοι κατέληξαν πρόσφυγες στα Επτάνησα. Οι Άγγλοι δεν τους άφησαν να πάρουν τίποτε άλλο μαζί τους, εκτός από τα ιερά κειμήλια και ένα πολύ παλιό λάβαρο. Το 1930 αυτά επέστρεψαν με τιμές στην Πάργα με μοίρα του Ελληνικού στόλου και επικεφαλή το καταδρομικό "Έλλη".




Antonio Bonamore χαλκογραφία Η φυγή των Παργινών απο την πατρίδα τους






Όταν εκπατρίστηκαν, ένας ξένος περιηγητής που ήταν αυτόπτης μάρτυρας ανέφερε πως "Το θέαμα αυτού του πολιτισμένου λαού, που γονάτιζε για να ασπαστεί για τελευταία φορά τα χώματα του ποτίζοντας τα με τα δάκρυα του, ήταν σπαρακτικό. Άλλοι έπαιρναν μια χούφτα χώμα για παρηγορία στην εξορία και για κληρονομιά στα παιδιά τους, θυμητάρι των συμφορών και ελπίδα γυρισμού με χρόνια και καιρούς για την πατρίδα, άλλοι έπαιρναν τη στάχτη από τα κόκκαλα των γονιών τους και πολλοί τα ίδια τα κόκκαλα γιατί δεν προλάβαιναν να τα κάψουν". Στην Πάργα οι Οθωμανοί εγκαταστήσαν Τουρκαλβανούς. Η κίνηση των Άγγλων να πουλήσουν στους Οθωμανούς την Πάργα, προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή! Το ποίημα του Berchet, ενέπνευσε τον ζωγράφο Francesco Hayez και φιλοτέχνησε το έργο «Οι πρόσφυγες της Πάργας». Το ιταλικό κοινό το αγκάλιασε με θέρμη! Σημαντικό είναι και το ανάλογο έργο του ζωγράφου Διονύσιου Τσόκου με τίτλο «Η φυγή της Πάργας», όπως και το έργο του Alphonse Apollodore Gallet "Το δράμα της Πάργας"(1827) που παρουσιάστηκε στο Σαλόνι του Παρισιού την ίδια χρονιά. Στο έργο, διακρίνεται στο βάθος αριστερά η φρεγάτα "Γλασκώβη". Τα βλέμματα των Ελλήνων ταραγμένα, άγρια πρόσωπα. Απελπισμένοι άνθρωποι. Ας προσέξουμε δεξιά κάτω την σωριασμένη γυναίκα που έχει καταρρεύσει έχοντας μαζί της τα οστά των προγόνων της.






Alphonse Apollodore Gallet - Το δράμα των Παργανιωτών 1827




Σημαντικά και τα έργα των Augusto Grossi "Η φυγή από την Πάργα", Gherubino Cornieti "Οι πρόσφυγες της Πάργας", Edouard Charles Dons "Πρόσφυγες", Pistor Hermann "Φυγάδες", Lorenzo Gravagnin "Ο εκπατρισμός των Παργινών", Theodore Gericault το 1823 "Η επιβίβαση των Παργινών", η χαλκογραφία του Antonio Bonamore "Η φυγή των Παργινών από την πατρίδα τους", η χαλκογραφία του George Foggo "Η τραγωδία της Πάργας" και πόσων άλλων.


Charles Lock Eastlake - Έλληνες πρόσφυγες (1833)




Cherubino Cornienti -I Profughi di Parga




Edouard Charles Dons -Πρόσφυγες










Η φυγή απο την Πάργα- Διονύσιος Τσόκος




Francesco Hayez - Πρόσφυγες απο την Πάργα






Η φυγή απο την Πάργα






Εντυπωσιακό είναι το πόσοι ζωγράφισαν τον θάνατο του οπλαρχηγού Μάρκου Μπότσαρη χρόνια μετά! Ο Μπότσαρης ήταν ένας από τους Σουλιώτες αυτού του ξεριζωμού, όπως και ο Κίτσος Τζαβέλας.
Η Πάργα θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης και για τον ποιητή μας Ανδρέα Κάλβο που έγραψε το 1824 την "Ωδή έβδομη είς Πάργαν". Σε κάποιους στίχους του λέει: "Καλός, γλυκός ο αέρας όπου πρώταν επίναμεν, και η θρέπτειρα γη από τον ιδρώτα μας πεποτισμένη". Και ο Διονύσιος Σολωμός θα γράψει στο έργο του "Λάμπρος" για την προδοσία του Άγγλου προστάτη "που γνέφει στον Αλή να έρθει με πολύ χρυσάφι". Ξένοι λογοτέχνες, συγγραφείς και ποιητές που έγραψαν σχετικά με πολύ πάθος καταγγέλλοντας τους Άγγλους είναι ο Γάλλος συγγραφέας Amaury Duval το 1820, ο Γάλλος πολιτικός και συγγραφέας Abel Francois Villenmain με τα φλογερά άρθρα του στον τύπο, ο Γάλλος πολιτικός, στρατιωτικός, θεατρικός συγγραφέας Jean Pons Guillaume Viennet με το ποίημα του "Πάργα", ο κορυφαίος Ιταλός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Vincenzo Monti που το σονέτο του για την Πάργα κυκλοφόρησε σε πολλές χώρες.








Ο Βαυαρός ζωγράφος Πίτερ φον Ες (Peter Von Hess 1792 - 1871) ζωγραφίζει την επανάσταση, σαν πολεμικός ανταποκριτής. Ζωγράφισε 39 σκηνές. Με το έργο του χάραξε στην μνήμη μας τις μορφές των ηρώων του 1821. Ο Πίτερ φον Ες είχε σπουδάσει στην Ακαδημία του Μονάχου και αργότερα έγινε εκεί καθηγητής διδάσκοντας και Έλληνες ζωγράφους όπως τον Βρυζάκη. Έγινε πολύ γνωστός από τα ιστορικά γεγονότα που ζωγράφιζε. Εκτός από την Ελληνική Επανάσταση, είχε ζωγραφίσει σκηνές από την εισβολή του Μ. Ναπολέοντα στην Ρωσία κατά παραγγελία του τσάρου Αλέξανδρου Β΄, τον καταυλισμό του Αυστριακού λαού κτλ. Την δεύτερη φορά που επισκέφτηκε την Ελλάδα, ζωγράφισε την κεντρική αίθουσα του ανακτόρου του βασιλιά, το οποίο κάηκε στην πυρκαγιά του 1909.
Κάποια απο τα έργα του:






Peter Von Hess


Peter Von Hess








Peter Von Hess Ο Αντώνης Οικονόμου
στην Ύδρα


Peter Von Hess Ο μητροπολίτης Γερμανός
ευλογεί τη σημαία της ελευθερίας






Peter Von Hess Ο Τομπάζης πυρπολεί
το πρώτο τούρκικο Τρίκροτο


Peter Von Hess Η Μπουμπουλίνα










Peter Von Hess
Η απελευθέρωση της Ελλάδας


Peter Von Hess Ο απαγχονισμός του
Πατριάρχη Γρηγορίου Έ




Peter Von Hess Ο Νικηταράς
κουβαλά πληγωμένο στους ώμους του


Peter Von Hess










































Karl Krazeisen- Τζαβέλας


Ο Karl Krazeisen (1794 – 1878) ήταν Γερμανός αξιωματικός του στρατού, φιλέλληνας που πολέμησε στην Ελληνική Επανάσταση για ένα χρόνο (1826-1827) στην πολιορκία της Αθήνας και της Ακρόπολης. Ζωγράφισε 19 πορτρέτα των μεγάλων ηρώων του αγώνα όπως είναι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Γεώργιου Καραϊσκάκη, του Κωνσταντίνου Κανάρη, του Ανδρέα Μιαούλη, του Ιωάννη Μακρυγιάννη και άλλων. Αυτά τα φιλοτέχνησε παραβρισκόμενος είτε στα στρατόπεδα (Πόρος, Αίγινα, Ναύπλιο, Σαλαμίνα) είτε στην Γ Εθνοσυνέλευση και απέδωσε πιστά τα χαρακτηριστικά τους. Ήταν αυτοδίδακτος ζωγράφος. Φιλοτέχνησε και αρκετά τοπία, όπως το Ναύπλιο και την Ακρόπολη και αρκετά πορτρέτα ακόμα σε χαρτί με μολύβι. Καθώς και το πρώτο Ελληνικό ατμόπλοιο «Καρτερία» στον κατάπλου του οποίου ήταν παρών στον Πόρο. Το σύνολο των έργων του είναι 91 πίνακες. Τα 70 από αυτά είναι σχέδια με μολύβι. Επιστρέφοντας στην Γερμανία λιθογραφεί τα σχέδια του και τα κυκλοφόρησε (από το 1827 ως το 1831) σε 7 λευκώματα με τίτλο «Προσωπογραφίες των διασημότερων Ελλήνων και Φιλελλήνων, μαζί με μερικές απόψεις και ενδυμασίες σχεδιασμένες εκ του φυσικού και δημοσιευμένες από τον Κάρλ Κράτσαιζεν». Έγιναν ανάρπαστα!
Κάποια απο τα έργα του:


Karl Krazeisen - Ο Charles_Favier


Karl Krazeisen - Frank Abney Hastings






Karl Krazeisen- Γ. Καραϊσκάκης




Karl Krazeisen- Γ. Μαυρομιχάλης




Karl Krazeisen- Γ. Κολοκοτρώνης




Karl Krazeisen- Κ. Κανάρης




Karl Krazeisen- Μακρυγιάννης




Karl Krazeisen- Μιαούλης




Karl Krazeisen- Νικηταράς






Ένας Γάλλος τεχνοκριτικός την ίδια περίπου εποχή γράφει: «Βαρέθηκα τους αρχαίους Έλληνες. Εκείνοι που με ενδιαφέρουν είναι οι σύγχρονοι Έλληνες. Ο Έκτωρας, Ο Αχιλλέας, ο Αγαμέμνονας με κουράζουν με την υπερ τελειότητα τους. Γιώργος, Οδυσσέας, Κολοκοτρώνης, να τα ονόματα που σήμερα μιλούν στην καρδιά μου. Αρκετά θρήνησα τα αιώνια πάθη της αιώνιας Τροίας. Ψαρά, τα τελευταία σου δεινοπαθήματα αναστατώνουν την ψυχή μου. Τι σημασία έχουν για εμένα οι στρατιώτες του βασιλέα Πριάμου; Αυτοί που με ενθουσιάζουν είναι οι κλέφτες και οι αρματολοί. Σε αφήνω λοιπόν αρχαία Ελλάδα που για εσένα χύθηκε τόσο αίμα και που στοίχησες στους ποιητές μας τόσο μελάνι και στους ζωγράφους μας τόσα χρώματα. Χαίρε λοιπόν εσύ Ελλάδα νέα και υπερήφανη».




Τα έργα του Karl Krazeisen αλλά και του Διονύσιου Τσόκου συντροφεύουν όμορφες μνήμες από τα πρώτα σχολικά μου χρόνια. Ήταν αναρτημένα στην σειρά στον τοίχο του μακρύ διαδρόμου που οδηγούσε στις αίθουσες και η μάνα μου, που με πήγαινε εκεί ως "πρωτάκι", μου έλεγε ότι για να βρω την πόρτα της δικής μου αίθουσας, που ήταν όλες ίδιες, θα ακολουθούσα τα πορτρέτα όλων των ηρώων απέναντι στον τοίχο και θα σταματούσα στην ζωγραφιά της Μπουμπουλίνας και του Κανάρη. Εκεί ήταν η πόρτα της δικής μου αίθουσας.








Ο Διονύσιος Τσόκος (1814 ή 1820 – 1862) θεωρείται, και δικαίως, ως ο πρώτος εθνικός ζωγράφος της ελεύθερης πια Ελλάδας. Τα πρώτα μαθήματα τα πήρε από τον συντοπίτη του Νικόλαο Καντούνη και έπειτα σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βενετίας με καθηγητή του τον φιλέλληνα Ludovico Lipparini που ζωγράφισε πολλά έργα για την Επανάσταση των Ελλήνων και έτσι στήριξε περισσότερο την αγάπη του Τσόκου για αυτά τα θέματα. Στην Ελλάδα ήρθε το 1847 και το 1856 γίνεται καθηγητής στο Αρσάκειο. Θα ζωγραφίσει σειρά από έργα με την Ελληνική Επανάσταση και όλα με μεγάλη επιτυχία! Τα πορτρέτα των αγωνιστών συγκινούν βαθειά, όπως και τα έργα του «Η φυγή από την Πάργα», «Ο όρκος των Φιλικών», «Η δολοφονία του Καποδίστρια» που βάζει και τον εαυτό του στο άκρο δεξιά κτλ. Η δουλειά του έχει ακαδημαϊκά στοιχεία και κάποιες επιρροές από την Επτανησιακή Σχολή. Τα έργα του έχουν μικρό μέγεθος και συγκινούν προβάλλοντας τον ηρωισμό των προσώπων χωρίς να εξιδανικεύει εμφανώς.
Κάποια απο τα έργα του:


Διονύσιος Τσόκος Η δολοφονία του Καποδίστρια




Διονύσιος Τσόκος- Φυγή απο την Πάργα




Διονύσιος Τσόκος- Ανδρούτσος


Διονύσιος Τσόκος- Καποδίστριας






Διονύσιος Τσόκος Όρκος του Κολοκοτρώνη στην Φιλική




Διονύσιος Τσόκος Η φυγή απο την Πάργα








Διονύσιος Τσόκος Βάφτιση στην Ζάκυνθο




Ludovico Lipparini ( Μπολόνια 17/2/1800 – Βενετία 1856) Σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βενετίας. Ο καθηγητής του T. Matteini τον καθοδήγησε στην μελέτη της Ελληνικής τεχνικής και σχεδίασης αλλά και στην μάθηση πορτρέτων με γνώμονα έργα κυρίως του Ρέμπραντ και του Βελάσκεθ. Ο Francesco Hayez ήταν συμμαθητής του. Το 1821- 1822 στη Ρώμη μελέτησε τις αρχαιότητες των ρωμαίων κυρίως και είδε πόσο ήταν επηρεασμένα από την αρχαία Ελληνική τέχνη και την φιλοσοφία της που επηρέασε όλη την ανθρωπότητα! Θαύμαζε πολύ το Ελληνικό πνεύμα. Έκανε και άλλα σχετικά ταξίδια και πολύ όμορφα έργα όπως το «Ο όρκος των Οράτιων». Επηρεασμένος από τον Hayez και το έργο του «Οι πρόσφυγες της Πάργας», από το φιλελληνικό κλίμα και από το βιβλίο του Francois Pouqueville για την «Ιστορία της Αναγέννησης της Ελλάδας» ζωγραφίζει ανάλογα θέματα. Μερικά από τα έργα του είναι «Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει την σημαία της Ανεξαρτησίας του Ελληνικού αγώνα», «Ο θάνατος του Μ. Μπότσαρη» τα οποία προβλήθηκαν σε μεγάλες εκθέσεις στην Βενετία. Αγαπημένο του θέμα ο Έλληνας αγωνιστής με παλικαρίσια θέληση ως σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία. Από το 1847 έγινε πρόεδρος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βενετίας.
Κάποια απο τα έργα του:




Antonio Liparrini Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη






Ludovico Lipparini -Έλληνας Κουρσάρος, 1839




Ludovico Lipparini - Ο λόρδος Βύρωνας στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη




Antonio Liparrini Ο θάνατος του Τζαβέλα














Francesco Hayez - Farewell of a Greek
warrior and his beloved


Όσον αφορά τον Francesco Hayez (10/2/1791- 21/12/1882) , είχε και αυτός αγανακτήσει από την πώληση της Πάργας από τους ‘Άγγλους στους Τούρκους, όπως και όλοι οι Ευρωπαίοι. Ζωγράφισε το «Οι πρόσφυγες της Πάργας» εμπνευσμένο από το ομώνυμο ποίημα του Giovanni Bechet και ίσως απο το βιβλίο του ποιητή Ugo Foscolo με τίτλο «Αι ατυχίαι και η παραχώρησης της Πάργας» (1819). Στα πρόσωπα αναδύεται η μεταξύ τους αδελφοσύνη και στα βλέμματα αποτυπώνεται η τραγωδία τους. Ζωγραφίζει τον εαυτό του σαν ο παπάς της σκηνής, μάλλον για να δείξει την ταύτιση του με αυτό το πρόσωπο σαν θρησκευτικό σύμβολο. Ο Hayez στο βιβλίο του “Le mie memorie” (σελ. 168 εκδ. Vicenza 1995) γράφει πως η Ιταλία «έβλεπε τον ίδιο της τον εαυτό σε εκείνη την κοντινή ιστορία της Πάργας» και πως ο ποιητής Bechet «στον άνθρωπο της Πάργας είχε υμνήσει τον πόνο των ιταλών εξόριστων». Αργότερα, το 1845, ο μαθητής του ο Carlo Berligioso ξαναζωγραφίζει το ίδιο θέμα με τον ίδιο τίτλο και τον ίδιο τρόπο. Με μια παραλλαγή μόνο: τα ρούχα των Ελλήνων, είναι σε πιο ανατολίτικο στυλ. Και ξανά, ο Cherubino Cornienti το 1843 θα ζωγραφίσει το ίδιο θέμα. Η δική του παραλλαγή είναι πως πια η βάρκα έχει ολιγάριθμους μέσα της. Μόνο μια γυναίκα ζωντανή με τα παιδιά της και δυο άντρες στο κουπί.
Κάποια απο τα έργα του:


Francesco Hayez -Πρόσφυγες απο την Πάργα-1831




Francesco Hayez -Φυγή απο την Χίο




Antoine-Laurent Άποψη ανεμόμυλων, πιθανόν
σε κάποιο νησί του Αιγαίου














Ο Antoine Laurent Castellan είχε επισκεφτεί την Πελοπόννησο, Ύδρα, Κύθηρα, Ζάκυνθο, Κέα, Ψαρά, Εύβοια, Λέσβος , Ελλήσποντο, Κωνσταντινούπολη για να συμμετάσχει ως σχεδιαστής σε ένα άνοιγμα της Γαλλίας προς την Οθωμανική αυτοκρατορία. Δημοσίευσε σειρές με επιστολές από αυτούς τους τόπους με έργα του πάνω που είχε χαράξει ο ίδιος. Ο λόρδος Βύρων τον επαίνεσε ιδιαίτερα για το έργο του "Οι Μοίρες, οι συνήθειες και τα κουστούμια των Οθωμανών". Επίσης, ο Castellan είχε εφεύρει έναν διαφορετικό τρόπο να εργάζεται: Ζωγράφιζε και με κερί. (δείτε έργα του στον σύνδεσμο του εξαιρετικού Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη στο el.traveloues.gr/collection.php?view20 ).

Το βιβλίο του Antoine-Laurent

"Οι Μοίρες, οι συνήθειες και τα κουστούμια των Οθωμανών"




Λιθογραφία της Μαντούς Μαυρογένους
από τον Adam Friedel von Friedelsburg



Παπαφλέσσας- Friedel von Friedelsburgάντας





Παναγιώτης Ζωγράφος, Η μάχη της Ακρόπολης

Ο Παναγιώτης Ζωγράφος γεννήθηκε το 1800 στη Βορδώνια Λακωνίας. Ήταν ένας από τους αγωνιστές του ’21. Αυτοδίδακτος ζωγράφος που είχε ασχοληθεί με την αγιογραφία της μεταβυζαντινής λαϊκής παράδοσης. Ο στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης τον κάλεσε το 1836 μαζί με τους 2 γιούς του για να αναπαραστήσει σε εικόνα αυτά που ζούσαν και τα ήξεραν τόσο καλά. Ο Μακρυγιάννης κατέγραψε όλους τους αγώνες στα «Απομνημονεύματα» του και επειδή ο περισσότερος κόσμος ήταν αγράμματος κατάλαβε την ανάγκη της εικόνας. Ο ίδιος έμαθε γράμματα σε πολύ μεγάλη ηλικία μόνο για να καταγράψει τα γεγονότα και να σώσει τη μνήμη μας σαν έθνος. Αρχικά είχε αναθέσει τα ζωγραφικά έργα σε έναν φράγκο (δηλ ευρωπαίο) ζωγράφο αλλά τελικά προτίμησε τον Ζωγράφο, γιατί ήταν και αυτός ο ίδιος αγωνιστής και ήξερε και γιατί ήθελε τα γεγονότα να αποδοθούν περιγραφικά με τον «υπέρλογο χώρο» της μεταβυζαντινής λαϊκής παράδοσης. Ο Ζωγράφος ήταν αυτό που χρειαζόταν ο Μακρυγιάννης. Ο Μακρυγιάννης περιέγραφε, ο Ζωγράφος ζωγράφιζε. Από την συνεργασία τους προέκυψαν 25 έργα σε ξύλο με αυγοτέμπερα (υλικά της αγιογραφίας). Τα 24 από αυτά τα αντέγραψαν 4 φορές και τα δώρισαν στον βασιλιά Όθωνα, στον Τσάρο της Ρωσίας, τον βασιλιά της Γαλλίας και βασιλιά της Αγγλίας μέσω των πρεσβευτών τους. Ήταν μια προσπάθεια του Μακρυγιάννη να επηρεάσει θετικά τους ξένους ηγέτες προς τα Ελληνικά συμφέροντα. Τα έργα του Ζωγράφου έχουν οπτική από ψηλά προς τα κάτω. Μοιάζει σαν να βλέπεις τις μάχες πετώντας με αεροπλάνο. Ο Ζωγράφος θεωρείται, και δικαίως, ως ο πρόδρομος του ζωγράφου Θεόφιλου.

Η μάχη της Σφακτηρίας  και  η  ναυμαχία του Ναβαρίνου
1825-Παναγιώτης  Ζωγραφος

Παναγιώτης  Ζωγράφος   Ναυμαχία

Παναγιώτης  Ζωγράφος  Η πολιορκία  των  Αθηνών 1827

Βρυζάκης -Έλληνας Πολεμιστής

Ο Θεόδωρος Βρυζάκης (19 Οκτωβρίου 1814 – 6 Δεκεμβρίου 1878) είναι ο πρώτος Έλληνας που σπούδασε την ζωγραφική στην περίφημη Σχολή του Μονάχου. Γεννήθηκε στη Θήβα σε άγριες καταστάσεις. Είδε τον πατέρα του να τον απαγχονίζουν οι Τούρκοι τον Μάιο του 1821. Ήταν 7 χρονών. Όταν έγινε 18 χρονών, ένας Γερμανός φιλόλογος τον παρότρυνε και μετανάστευσε στο Μόναχο της Βαυαρίας. Μιαν άλλη εκδοχή είναι πως τον έστειλε ο Όθωνας ως γιό θύματος του αγώνα. Δεν γύρισε ποτέ πίσω. Τα θέματα του όμως είναι σχεδόν αποκλειστικά από την Ελληνική Επανάσταση. Θεωρούνται πληθωρικά, με πομπώδες ύφος που δεν ενοχλεί όμως καθόλου, καθαρά χαρακτηριστικά των ρομαντικών ζωγράφων της εποχής του, τα οποία θα έχουν πολύ μεγάλη ζήτηση ως πιστές αναπαραστάσεις της Ελληνικής Επανάστασης. Το 1844 θα φοιτήσει στην Ακαδημία του Μονάχου έχοντας την υποτροφία της Ελληνικής παροικίας του Μονάχου. Οι δάσκαλοι του ήταν φιλέλληνες ρομαντικοί με κορυφαίο τον Peter Von Hess. Το 1855 θα συμμετάσχει στην Διεθνή Έκθεση του Παρισιού με το έργο του «Η έξοδος του Μεσολογγίου». Αργότερα θα το παρουσιάσει σε μεγάλη έκθεση στη Λειψία, μαζί με τα πολύ δυνατά του έργα «Ο όρκος της Αγίας Λαύρας», «Ο Λόρδος Βύρωνας στο Μεσολόγγι» κτλ. Στην διαθήκη του κληροδότησε όλα τα έργα του εργαστηρίου του στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών.

Βρυζάκης - Η άφιξη  του  Λόρδου  Βύρωνα  στο Μεσολόγγι  1861

Βρυζάκης

Βρυζάκης   Καραούλι

Βρυζακης - Η Ελλάς Ευγνωμονούσα

Βρυζάκης   Πορτρέτο  του  Αναγνωστόπουλου

Βρυζάκης  Πολεμικό συμβούλιο

Θεόδωρος Βρυζάκης  Μάχη

Βρυζάκης, Στρατόπεδο Καραϊσκάκη

Θεόδωρος Βρυζάκης  Ο θρύλος της Αγίας Λαύρας

Alexandre-Gabriel Decamps - Μάχη  Έλληνα και Τούρκου

Alexandre-Marie Colin - Ο Γκιαούρης

Auguste Étienne François Mayer - Greek revolution battle

Emile Jean Horace Vernet -
Ο  Γκιαούρης νικά τον Πασά

Eugene Delacroix - Γκιαούρης Πασας

eugene-ferdinand-victor-delacroix-Μάχη Γκιαούρη Πασα

Henri  Leopold  Levy  -Γκιαούρης και Τούρκος
(Έλληνας παλεύει για την ανεξαρτησία του)

Ivan Aivazovsky-1817-1900- Το κάψιμο της τουρκικής
ναυαρχίδας απο τον Κανάρη

Άλλοι ζωγράφοι που εμπνεύστηκαν από την επανάσταση του 1821 και θα τους δημοσιεύσω την επόμενη φορά γιατί είναι πολλά για την παρουσίαση εδώ και τα έργα τους που αξίζουν είναι οι: Andrea Gasparini, Auguste Vinchon, Augusto Grossi, Claude Francois Pinet, Edward Dodwell, Eugene Peytier, Filippo Marsigli, Francis Philip Stefanoff, Francois Andre Vincent, Franz Ludwing Catel, French school, Gatteri Giuseppe Lorenzo, Georg Pelberg, Georg Emanuel Opiz, George Philip Peinagle, Gerome, Giuseppe Pietro Mazzola, Henri Leopold Levy, Henri Decaisne, Hugues Fourau, Jean Baptiste Vanmour, Jean Claude Bonnefond, Johann Georg Cristian Pelberg, Joseph Cartwright, Jules le Coeur, Vincent Nicolas Raverat, A.G. Decamps, Anton Schranz, Karl Wilhelm Freiherr Von Heideck, Cermal Jaroslav, Chudiakov, D. Trouos, Denis Dighton, E. Grollos, Ernst Wilhelm Rietscel, F.P. Stefanoff, Finert D. Noel, French School, Gatteri Jiuseppe Lorenzo, Georg Pelberg, Giovanni Marghinotti, Gottlieb Bodmer, Henri Decaisne, Jean Charles Langlois, Jean Claude Bonnefond, Leonardo Gavagnin, Louis Dupre, Luigi Marta, Marinelli Vincenzo, Michele Bisi, N. L. F. Gosse, Paja Jovanovic, Pierre Bonirotte, Prosper Baccuet, Stanislas Henri Benoit Darondeau, Theodore Leblanc, Vasily Grigoryevich, Loise Rang Batu, Joseph Mallord William Terner και άλλοι ξένοι ζωγράφοι που μου διαφεύγουν. Από τους Έλληνες ζωγράφους αξία έχουν τα έργα του Αλέξανδρου Ησαϊα και αργότερα τα σπουδαία έργα από τον Νικηφόρο Λύτρα (για την βιογραφία του πατήστε ΕΔΩ ), του Γύζη (για την βιογραφία του πατήστε ΕΔΩ) , του Θεόδωρο Ράλλη (για την βιογραφία του πατήστε ΕΔΩ), του Κωνσταντίνου Βολανάκη (για την βιογραφία του πατήστε ΕΔΩ ) του Θεόφιλου (για την βιογραφία του πατήστε ΕΔΩ) και άλλων, τα οποία έχουν σχέση με το ελληνικό θέμα. Έχει αξία να δούμε τα έργα αυτών των Ελλήνων ζωγράφων στις ήδη υπάρχουσες βιογραφίες ως την επόμενη φορά.


22 Μαρτίου 1829 το πρωτόκολλο του Λονδίνου καθορίζει την συνοριακή γραμμή του ελληνικού κράτους. Ο Φον Ες εικονογραφεί τις εξελίξεις. Οι Μεγάλες Δυνάμεις στέλνουν τον δεκαεφτάχρονο Οθωνα ως ηγεμόνα της Ελλάδας. 6 Φεβρ 1833 ο βασιλιάς Όθων αποβιβάζεται στο Ναύπλιο με τους 3 αντιβασιλείς.

Peter von Hess - Η είσοδος του βασιλιά της  Ελλάδας  Όθωνα στην Αθήνα

ΕΠΙΛΟΓΟΣ


"Οι Τούρκοι, θεωρούντες εαυτούς κύριους της χώρας, υποβάλλουν τους Έλληνας εις απόλυτον τυραννία", γράφει στα "Γράμματα περί Μορέως" (1797) ο Γάλλος ζωγράφος, αρχιτέκτονας και χαράκτης Antoine Laurent Castellan. Μεγάλο κακό κάποια χώρα να κυριαρχεί πάνω σε μια άλλη χώρα και να ορίζει την ζωή υπόδουλων κατά το δοκούν. Για να μην γίνεται αυτό, είναι κορυφαία ανάγκη να ξεκινήσουμε από τον πυρήνα: Τον άνθρωπο, τον κάθε έναν από εμάς που απαρτίζει την κοινωνία μας, το Έθνος μας, τον κόσμο μας. Ο άνθρωπος, για να νοιώθει άνθρωπος χρειάζεται να είναι ελεύθερος να εκφράζει τις πρακτικές του ανάγκες στην βάση της εσωτερικής του πραγματικότητας και να γίνονται σεβαστές μέσα σε έναν συνεχή διάλογο. Αυτό για να μπορεί να γίνει, χρειάζεται να μάθουμε από μωρά ότι ο κάθε άλλος άνθρωπος από μας έχει ομοιότητες με μας στον χαρακτήρα αλλά και διαφορές. Αυτές έχουμε χρέος να κατανοήσουμε και να σεβαστούμε. Το μεγάλο μας χρέος στη ζωή είναι να καταφέρουμε να κατανοήσουμε τον κάθε άλλον άνθρωπο που έχουμε μπροστά μας κάθε φορά, για να μπορέσουμε να τον σεβαστούμε στην μεταξύ μας σχέση. Να γίνουμε ψυχολόγοι του εαυτού μας και του άλλου. Δεν έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε έτσι και αυτό μας ξενίζει. Οι διαπροσωπικές μας σχέσεις είναι το κύτταρο της κοινωνίας. Σε αυτό χρειάζεται να εστιαστεί η παιδεία μας, πολύ περισσότερο από την επαγγελματική μας εκπαίδευση. Όσο αυτό δεν γίνεται και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις θα συνεχίζουν να χτίζονται στην αναζήτηση ενίσχυσης της θέσης του καθένα μας από τρίτους, θα έχουμε κοινωνίες οι οποίες θα βασίζονται στην δύναμη της επιβολής και όχι στην αγάπη. Ο ζυγός δεν αφορά μόνον τα έθνη. Ξεκινά από τις διαπροσωπικές σχέσεις και επεκτείνεται. Αυτό δεν μπορεί παρά να καταλήγει σε πολέμους μεγάλης αγριότητας, αν αναλογιστούμε μάλιστα τα τόσο τερατώδη και αθέατα όπλα που έχουν συσσωρευτεί.
Η επιστήμη της ψυχολογίας χρειάζεται να βγει από τα στεγανά των πανεπιστημίων και των γραφείων των ειδικών και να μπει εμφαντικά στα σχολεία και στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης κυρίως. Μια επιστήμη που όμως δεν θα εστιάζει στην υποστήριξη της επιβολής του δυνατότερου στον αδύνατο (γιατί υπάρχουν και τέτοιες σχολές, ότι ψάχνει κανείς βρίσκει) αλλά στην κατανόηση και τον σεβασμό, του ενός για τον άλλον. Χρειάζεται να ωριμάσουμε. Να ανοίξει η συζήτηση. Να μάθουμε να κατανοούμε, να σεβόμαστε και να αγαπάμε για να μπορέσει ο ένας να γιατρεύει τις πληγές του άλλου. Να νικήσουμε τον κακό μας εαυτό που μας ωθεί να βρούμε στα γρήγορα δύναμη με ενισχύσεις τρίτων και έτσι ακυρώνουμε την διαπροσωπική σχέση, τον πυρήνα της ζωής μας ως κοινωνία. Ας θυμηθούμε πως ο τόσο σημαντικός Έλληνας Ιωάννης Καποδίστριας στο ξεκίνημα της Επανάστασης είχε τις αντιρρήσεις του λέγοντας ότι δεν έχουμε ακόμα την ανάλογη παιδεία που χρειάζεται. Το ήξερε αυτό και ας μην είχε αναπτυχθεί ακόμα η επιστήμη της ψυχολογίας. Έγινε η Επανάσταση (πολύ δύσκολο εγχείρημα!) κατά των Οθωμανών αλλά όχι κατά του κακού μας εαυτού. Αυτό υπάρχει ακόμα ως αίτημα.
Πόσο μπορούμε να ελπίζουμε ότι στην μετά τον ιό κατάσταση θα υπάρχουν ακόμη αυτά τα περιθώρια; Συνεχώς προσεύχομαι για αυτό. Να μην μας συνεριστεί ο Θεός για τις κακίες μας και να μας ενισχύσει στην προσπάθεια για το καλό!

O Κίτσος Τζαβέλας ή Τσαβέλλας (Σούλι, 1800- Αθήνα, 9 Μαρτίου 1855)

O Κίτσος Τζαβέλας ή Τσαβέλλας (Σούλι, 1800- Αθήνα, 9 Μαρτίου 1855) ήταν Έλληνας – Αρβανίτης αγωνιστής της επανάστασης του ’21 από το Σούλι της Ηπείρου και μετέπειτα στρατηγός, υπουργός και πρωθυπουργός.
— Βιογραφία
— Ήταν δευτερότοκος γιος του Φώτου Τζαβέλα και εγγονός του Λάμπρου Τζαβέλα και της Μόσχως. Γεννήθηκε στο Σούλι, μεγάλωσε στην Κέρκυρα και το 1820 γύρισε μαζί με τους Σουλιώτες στην πατρίδα τους, όπου ανακηρύχτηκε καπετάνιος – αρχηγός, σε ηλικία μόλις 19 χρονών. Μετά την ήττα και τον θάνατο του Αλή Πασά, πήγε στην Πίζα της Ιταλίας για να συνεννοηθεί με τους Φιλικούς για την Επανάσταση. Το 1822 γύρισε και πήρε μέρος ως αρχηγός 35 Σουλιωτών, μαζί με το Μάρκο Μπότσαρη, στην Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου το φθινόπωρο του 1822 και στη μάχη του Κεφαλόβρυσου το 1823. Πήρε μέρος και στη Δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου το 1823.
— Συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη στη νίκη της Άμπλιανης το 1824. Πολέμησε στο Δίστομο και στο Κρεμμύδι της Πύλου. Διέσπασε τα στρατεύματα του Κιουταχή τον Ιούνιο του 1825 στο Μεσολόγγι και μπήκε στην πόλη. Κατά την ηρωική έξοδο των Μεσολογγιτών, ως αρχηγός 2.500 ανθρώπων έσπασε τις γραμμές των Τούρκων και κατέφυγε στα Σάλωνα (Άμφισσα) με 1.300 άνδρες. Πήρε μέρος μαζί με τον Καραϊσκάκη στις μάχες τις Αττικής και, μετά το θάνατο του δεύτερου, ανατέθηκε σ” αυτόν η αρχιστρατηγία, προσωρινά.
— Ο Καποδίστριας τον έκανε χιλίαρχο, αναθέτοντάς του μάλιστα να καθαρίσει την Στερεά Ελλάδα από τους Τουρκαλβανούς και τους Τουρκοαιγυπτίους. Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, ρίχτηκε στη φυλακή, διότι υπήρξε μέλος της ρωσόφιλης μερίδας. Ο Όθωνας τον έκανε υποστράτηγο κι αργότερα αντιστράτηγο και υπασπιστή του. Το 1844 αναδείχτηκε Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη, το 1847-1848 πρωθυπουργός (Κυβέρνηση Κίτσου Τζαβέλλα 1847) και το 1849 Υπουργός των Στρατιωτικών πάλι.
Το 1854, όταν στην Ελλάδα ξέσπασε το Απελευθερωτικό Κίνημα των Αλύτρωτων περιοχών, μαζί με άλλους Σουλιώτες αξιωματικούς ανέλαβε την ηγεσία των επιχειρήσεων στην Ήπειρο. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος, αποσύρθηκε.
Πέθανε στις 9 Μαρτίου 1855 στην Αθήνα.

Ἡ ΡΩΣΙΑ ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Πολλοὶ περιμένουν νὰ μᾶς βοηθήσει, ἀκόμη & νὰ μᾶς σώσει, ἡ Ὀρθόδοξη Ρωσία.
Ἡ Ρωσία ὅμως ποτὲ δὲν βοήθησε τὴν Ἑλλάδα, σύμφωνα μὲ τὴν Ἱστορία
. Οὔτε & τώρα θὰ τὸ πράξει, ἀπ' ὅτι ἀρχίζει νὰ φαίνεται, διότι ἡ Ρωσία πρέπει νὰ παίξει τὸν ρόλο τοῦ «κακοῦ» στὴν ἐγκαθίδρυση τῆς παμπάλαιας Τάξης Πραγμάτων πού μας τὴν παρουσιάζουν ὡς Νέα.
Ὁ ρόλος τῆς Ρωσίας εἶναι ὕποπτος, ἐπειδὴ ὑπάρχουν πολλὰ περίεργα σημεῖα στὴν πολιτική της, παράλληλα ἑτοιμάζεται γιὰ πόλεμο καὶ ὡς γνωστὸν πόλεμος μὲ ἕναν δὲν γίνεται. Πρέπει νὰ ὑπάρχει καὶ ἐχθρός, ἀλλὰ ὅταν δὲν ὑπάρχει τέτοιος, τὸν δημιουργοῦν.
Πρὶν ἀρχίσει ἡ καταγραφὴ τῶν συμπεριφορῶν τῆς Ρωσίας πρὸς τὴν Ἑλλάδα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ἱστορίας, ἂς δοῦμε τὴν προσφορὰ τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὴν Ρωσία ὅπως τὴν περιέγραψε ὁ Ἀκαδημαϊκὸς καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Α. Παπαδόπουλος.




«Τί ἔπραξαν οἱ Ἕλληνες ὑπὲρ τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ, καταφαίνεται ἀπὸ τὴν ἴδια τους τὴν Ἱστορία, τὴν ὁποία Ἕλληνες διηύθυναν καὶ χειραγώγησαν, γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ ὁ νέος Χριστιανικὸς λαός.
Ὅλες οἱ λεπτομέρειες, ὄχι μόνον τῆς θρησκευτικῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς ζωῆς, κάθε τάξη στὴ χώρα, κάθε θεσμὸς καὶ νόμος, κάθε τί ποὺ συνετέλεσε στὴν θεμελίωση τῆς ἀληθινῆς ἱστορικῆς ζωῆς, ἐπιτελέσθῃ ὑπὸ τὴν ἄμεση χειραγωγία τῶν Ἑλλήνων.
Τὸ 862 μ.Χ. οἱ Ἕλληνες ἀδερφοὶ Κύριλλος καὶ Μεθόδιος ἀποφασίζουν νὰ διαδώσουν τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Σλάβους καὶ νὰ τοὺς διδάξουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.
Ἕλληνες ὑπῆρξαν οἱ πρῶτοι Ἅγιοι τῆς Ρωσίας, οἱ πρῶτοι Ἐπίσκοποι, οἱ πρῶτοι διδάσκαλοι αὐτῆς καὶ χειραγωγοί.
Οἱ Ἕλληνες εἰσήγαγαν πρῶτοι τίς τέχνες καὶ τίς δίδαξαν στοὺς Ρώσους.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ποτὲ δὲν εὐεργετήθηκε ἔτσι ἄλλος λαὸς ὅπως ὁ Ρωσικὸς ἀπὸ τὸν Ἑλληνικό».
Ἀκόμη καὶ ὁ δικέφαλος βυζαντινὸς ἀετὸς τὸν ὁποῖο χρησιμοποιοῦν ὡς ἔμβλημα οἱ Ρῶσοι ὀφείλεται στὸ δικαίωμα ποὺ ἀπέκτησαν ἀπὸ τὸν γάμο τοῦ Τσάρου Ἰβὰν Γ' μὲ τὴν Βυζαντινὴ Πριγκίπισσα Σοφία Παλαιολογίνα, ἡ ὁποία ἦταν ἀνεψιὰ τοῦ τελευταίου μας Αὐτοκράτορα, Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου. Δηλαδή, προῖκα τους ἦταν ὁ δικέφαλος ἀετός.

Ἄς δοῦμε τώρα τί ἔπραξαν οἱ Ρῶσοι γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἡ πρώτη ἐπίθεση τῶν Ρώσων ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὡς ἔτσι δὲν θέλουν νὰ τὴν γνωρίζουμε, ἔγινε κατὰ τὴν Ρωμαϊκὴ περίοδο, ἐπὶ διοικήσεως τοῦ Αὐτοκράτορος Ἀντωνίνου τοῦ Εὐσεβοῦς (138 - 161 μ.Χ.), περίοδο κατὰ τὴν ὁποία κινήθηκαν οἱ Σαυρομάτες ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ δὲν ξέρουμε τί ἔγινε μετά.
Φυσικὰ ποτὲ δὲν διδάχθηκε ἡ ἐπίθεση τῶν Σαυροματῶν στὴν χώρα μας γιατί δὲν πρέπει νὰ γνωρίζουμε τί εἶναι οἱ Σαυρομάτες, ποιά ἡ σχέση τους μὲ τὸν Ἡρακλῆ, οὔτε γιατί ἐπιτέθηκαν στὴν Ἑλλάδα.
Ἔτσι, στὰ καλὰ καθούμενα, ἀποφάσισαν μιὰ μέρα νὰ ἐπιτεθοῦν στὴν Ἑλλάδα;


Οἱ Σαυρομάτες, μὲ ὅτι ὑπονοεῖ ἡ ὀνομασία τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, ἦταν ἕνας λαὸς στὰ ἐδάφη τῆς σημερινῆς Ρωσίας.
Στὰ ἑλληνικὰ ὀνομαζόντουσαν Σαυρομάτες, ἀλλὰ στὰ λατινικὰ Σαρμάτες, καὶ ἡ χώρα στὴν ὁποία ζοῦσαν ὀνομαζόταν Σαρματία.
Σύμφωνα μὲ τὴν γεωγραφία, ἡ Ἀσιατικὴ Σαρματία εἶναι ὁ σημερινὸς Καύκασος καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Σαρματία εἶναι ἡ Ρωσία.
Οἱ σημερινοὶ Ρῶσοι φυσικὰ καὶ γνωρίζουν ὅτι οἱ πρόγονοί τους ἦταν οἱ Σαυρομάτες - Σαρμάτες.
Ὡς ἀπόδειξη ἀποτελεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουν δώσει τὸ ὄνομα «Σαρμὰτ» στὸν τελευταῖο τους διηπειρωτικὸ πυρηνικὸ πύραυλο.
Τὸν ρωσικὸ πύραυλο «Σαρμὰτ» τὸ ΝΑΤΟ τὸν ἔχει κωδικοποιήσει ὡς «Σατανᾶ» (Satan). Συμπτώσεις!




Ἀργότερα... πολλὲς φορὲς ἐπιτέθηκαν οἱ Ρῶσοι ἐναντίον τοῦ Βυζαντίου, τὸ 865, 906, 941, 943, 971 καὶ 1043.
Τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐπιθέσεων αὐτῶν ἦταν φόνοι, ἐμπρησμοί, ἀτιμώσεις, λεηλασίες, βεβηλώσεις ἱερῶν καὶ ὁσίων, αἰχμαλωσίες, ἁρπαγὲς καὶ κάθε ἄλλο κακό.
Ὅλα αὐτὰ ἀνάγκασαν τὸν Πατριάρχη Φώτιο νὰ πεῖ: Τί τοῦτο;
Τίς ἡ χαλεπὴ αὕτη καὶ βαρεῖα πληγὴ καὶ ὀργή; Πόθεν ἐν ἡμῖν ὁ ὑπερβόρειος οὗτος καὶ φοβερὸς ἐνέσκηψε κεραυνός; Πόθεν ἡ βαρβαρικὴ αὕτη καὶ πυκνὴ καὶ ἀθρόα κατερράγη θάλασσα;»



Ὅταν ἡ Βασιλεύουσα Πόλη τοῦ πλανήτη κινδύνευε νὰ πέσει στὰ χέρια τῶν Ὀθωμανῶν ἡ ὁμόδοξη Ρωσία ἦταν ἀποῦσα καὶ οἱ Ἕλληνες εἶχαν στηρίξει τίς ἐλπίδες τους στὴν Δύση.
Ὅπως ἀκριβῶς γίνεται καὶ τώρα.


Καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας ἡ Ρωσία ποτὲ δὲν βοήθησε. Ἐπιφανειακὰ ἔκανε κάποιες ἐνέργειες ἀλλὰ ὁ σκοπός της ἦταν ὁ ἀντιπερισπασμὸς μὲ σκοπὸ νὰ ὠφεληθεῖ ἡ ἴδια.
Οἱ σκλαβωμένοι Ἕλληνες περίμεναν τὴν βοήθεια τῆς Ρωσίας, ποὺ δὲν ἦρθε ποτέ, καὶ ἡ ἐλευθερία ἦρθε ὅταν κάποιοι ἀρχηγοὶ συνεπῆραν τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ στὴν ἐπανάσταση χωρὶς τὴν βοήθεια κανενός.
Ὅταν οἱ Ἕλληνες κάναμε τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, πάλι ἡ Ρωσία ἔλειπε.
Ἡ Ρωσία ὡς μέλος τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας τῶν Μοναρχῶν τῆς Εὐρώπης (Ἱσπανία, Γαλλία, Πρωσία, Αὐστροουγγαρία καὶ Ρωσία) παρουσία τῆς Ἀγγλίας στὸ Λάϋμπαχ ἀντιτίθετο στὴν Ἑλληνικὴ ἐπανάσταση.
Κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ὁ τότε Τσάρος τῆς Ρωσίας Ἀλέξανδρος Α', δια τοῦ Πρεσβευτοῦ του, στὴν Κωνσταντινούπολη, Στρογκονώφ, προσφέρθηκε νὰ βοηθήσει τοὺς τούρκους γιὰ νὰ καταπνίξουν τὴν ἑλληνικὴ ἀνταρσία.



Ὁ δὲ ἀντικαταστάτης του Τσάρος Νικόλαος Α' δήλωνε: Καταριέμαι, ἀποτροπιάζομαι τοὺς Ἕλληνες ἂν καὶ εἶναι ομόπἱστοί μου
Ἡ διαγωγή τους ὑπῆρξε φρικώδης, ἐγκληματικὴ καὶ ἀπόβλητος. Θεωρῶ δὲ αὐτοὺς πάντοτε ὡς ὑπηκόους, στασιάζοντας ὁλοφάνερα κατὰ τοῦ νόμιμου ἡγεμόνα τοὺς (Σημ. ἐννοεῖ τὸν σουλτᾶνο). Δὲν ἐπιθυμῶ τὴν ἀπελευθέρωσή τους.
Δὲν τὴν ἀξίζουν καὶ θὰ εἶναι ὀλέθριο παράδειγμα γιὰ τοὺς ἄλλους λαοὺς ἂν κατόρθωναν νὰ ἱδρύσουν ἐλεύθερο κράτος.
Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, καὶ μετὰ τὴν ἀνακωχὴ τοῦ πολέμου τοῦ 1878, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν συζητήσεων γιὰ τὴν Συνθήκη Εἰρήνης στὸν Ἅγιο Στέφανο Κωνσταντινουπόλεως, ἡ Ρωσία ἤθελε νὰ ἱδρύσει τὴν Μεγάλη Βουλγαρία. Ἤθελε δηλαδὴ τὴν ἔξοδό της στὸ Αἰγαῖο ἀγνοῶντας τὴν Ἑλλάδα.
Ἐν συνεχείᾳ, τὸ 1921, ὁ Στάλιν, βοήθησε τὸν Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ (κατόπιν γραπτῆς συμφωνίας) δίνοντάς του χρυσὸ καὶ ὁπλισμό.
Δὲν μπορῶ νὰ μὴν ἀναφέρω μιὰ πληροφορία πολλαπλῆς χρησιμότητος, παρακάμπτοντας γιὰ λίγο τὸ θέμα, γιὰ τὸν Στάλιν ποὺ ἐνδεχομένως νὰ δικαιολογήσει τὴν ἀνθελληνική του στάση






Μήπως βοήθησαν τοὺς ὁμόδοξους Ἕλληνες τὸ 1922 στὴ Σμύρνη; Προφανῶς..., γι αὐτὸ μάλιστα ὑπεγράφῃ στὶς 16 Μαρτίου 1921 σύμφωνο φιλίας ἀνάμεσα στοὺς Μπολσεβίκους καὶ τὴν Ἄγκυρα, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ἡ Ἄγκυρα παραχωρεῖ τὸ Ναχισεβὰν καὶ τὸ Βατοὺμ καὶ ἡ Μόσχα δεσμεύεται γιὰ στρατιωτικὴ καὶ οἰκονομικὴ βοήθεια.


Τοῦτο ἄξιζε γιὰ τὸν Κεμὰλ ὅσο τίποτα ἄλλο τὴ δεδομένη χρονικὴ στιγμὴ ποὺ εἶχε ὡς ἀντίπαλο ἕναν ἰσχυρότατο Ἑλληνικὸ στρατό.










Οἱ συνέπειες ἀπὸ τὴ σύναψη τοῦ συμφώνου εἶναι τεράστιες καταρχὰς γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου καθότι ἐπέτρεψε στὴν Ἄγκυρα νὰ μεταφέρει τίς μοναδικὲς ἰσχυρὲς στρατιωτικὲς δυνάμεις (Κιαζὶμ πασᾶς) ποὺ διέθετε ἀπὸ τὸ ἀνατολικὸ στὸ δυτικὸ μέτωπο, ἐναντίον τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, καθὼς καὶ νὰ ἐκσυγχρονίσει τὸν στρατὸ μὲ σταθερὴ προμήθεια ρωσικῶν ὅπλων ἀλλὰ καὶ μὲ τροφοδοσία. Ἡ βοήθεια ποὺ πρόσφερε στὴν Τουρκία ὁ Στάλιν ἦταν τότε ποὺ ἡ Ρωσία ἐμαστίζετο ἀπὸ πρωτοφανῆ πεῖνα καὶ ὁ χρυσὸς ἦταν ἀναγκαῖος γιὰ νὰ χρησιμοποιηθεῖ στὸ νὰ τραφοῦν οἱ Ρῶσοι καὶ ὄχι νὰ βοηθηθοῦν οἱ τοῦρκοι γιὰ νὰ μᾶς σφάξουν στὴν Μικρὰ Ἀσία. Ἐν τούτοις προτιμήθηκε ἡ καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος παρὰ νὰ χορτάσουν οἱ Ρῶσοι.










Ὁ Νορβηγὸς καθηγητὴς καὶ διπλωμάτης Φρ. Νάνσεν, ὁ ὁποῖος εἶχε ὁρισθεῖ ἀπὸ τὴν Κοινωνία Τῶν Ἐθνῶν (τώρα ΟΗΕ) ὡς Ὕπατος Ἁρμοστὴς γιὰ τὸν ἐπαναπατρισμὸ τῶν ἁπανταχοῦ αἰχμαλώτων ἔγραψε τo 1928 ὅτι ἡ πείνα τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ τὸ 1921 ἦταν φρικιαστική, πολλοὶ πέθαιναν ἀπὸ τὴν πεῖνα, ὑπῆρχε ἀνθρωποφαγία, ἔκαναν ἐκταφῇ πτωμάτων γιὰ νὰ φᾶνε καὶ τὸ τραγικότατο, γονεῖς σκότωναν καὶ ἔτρωγαν τὰ νήπια παιδιά τους.
Ὁ Στάλιν προτίμησε νὰ βοηθήσει τὸν Ἀτατοὺρκ νὰ μᾶς καταστρέψει παρὰ νὰ βοηθήσει τοὺς Ρώσους.



Μετὰ τὴν ὕπουλη συμπεριφορὰ τῆς Ρωσίας στὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή, ἡ Ρωσία πάλι ἐνεπλάκῃ στὰ ἑλληνικὰ ζητήματα μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου μὲ σκοπὸ τὴν φθορὰ τῆς Ἑλλάδος.
Στὸν συμμοριτοπόλεμο (σύμφωνα μὲ πόρισμα ἐπιτροπῆς τοῦ ΟΗΕ) ἢ ἐμφύλιο (σύμφωνα μὲ ἀπόφαση τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων) ἡ Ρωσία συνέδραμε στὴν διεξαγωγὴ τοῦ πολέμου αὐτοῦ καίτοι ἡ τύχη τῆς Ἑλλάδος εἶχε ἀποφασιστεῖ στὴν Γιάλτα, ἡ Ἑλλὰς νὰ ἀνήκει 90-10 στὴν Δύσῃ.
Αὐτὰ ποὺ γινόντουσαν παλιὰ γίνονται καὶ τώρα


Οἱ Ἕλληνες περιμένουν τοὺς Ρώσους νὰ μᾶς σώσουν, ἀλλὰ ἡ Ρωσία, δια τοῦ Α. Ντούγκιν, ἀνακοίνωσε ὅτι ἡ Ρωσία εἶναι κληρονόμος τοῦ Βυζαντίου, ὅτι ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία τοὺς ἀνήκει καὶ ὅτι ἡ Μόσχα θὰ εἶναι ἡ Τρίτη Ρώμη (Σημ. Ἡ λέξη «Τσὰρ» προέρχεται ἀπό το «Καῖσαρ»).
Ἀκόμη καὶ τὰ βυζαντινὰ χρώματα ἔχουν βάλει στὶς ἀθλητικὲς στολὲς τῶν ρώσικων ὁμάδων.
Μπορεῖ ὁ Πούτιν νὰ μὴν ἀνέχεται «πουτινιὲς» ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα, ἀπ' ὅτι φαίνεται, θὰ φερθεῖ «πουτινίστικα». Γιὰ τοὺς Ρώσους προέχει ὁ μισελληνικὸς Πανσλαβισμός, παρὰ ἡ Ὀρθοδοξία.
Ἀλλὰ εἴπαμε, ἡ Ἑλλὰς εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο τῶν διεθνιστῶν, ὁπότε ὅλες οἱ δυνατὲς χῶρες θέλουν τὴν καταστροφή της.
Ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν σύσταση τῆς ὡς ἐλεύθερο κράτος τὸ 1831 , μέχρι καὶ σήμερα, ἔχει χρεοκοπήσει τρεῖς φορὲς ἐπισήμως καὶ ἔχει φλερτάρει μὲ τὴν χρεοκοπία ἀκόμα περισσότερες.
Ποτὲ ὅμως δὲν ὑπῆρξε ρωσικὴ βοήθεια, ποὺ νὰ ἀποτελέσει «μαξιλάρι» ἀσφαλείας γιὰ τὴν χώρα μας.



1917, οἱ Μπολσεβίκοι, ποὺ τερματίζουν τὸ Τσαρικὸ καθεστώς, θὰ ἀκολουθήσουν ἐπακριβῶς τὴν καιροσκοπικὴ πολιτικὴ τῶν Τσάρων ἔναντι τῆς Ἑλλάδας.
Ὁ μπολσεβίκος Ρῶσος ἔστειλε ὅπλα, πυρομαχικὰ καὶ προμήθειες στὸν Mustafa Kemal Atatürk ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, σιώπησε προκλητικὰ ὅταν οἱ ἄτακτοι τοῦ Κεμὰλ ἔσφαζαν Ἑλληνες τῆς Ἰωνίας, Ἑλληνες τοῦ Πόντου καὶ Ἀρμενίους,
ἐνῶ δὲν ἔχασε τὴν εὐκαιρία τοῦ συστηματικοῦ πληροφοριακοῦ καὶ ἰδεολογικοῦ πολέμου ἐντὸς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ ἐντὸς τοῦ στρατεύματος μὲ ὄργανο τοὺς Ἕλληνες κομμουνιστές.


Ἐνῶ, ὅπως ἔχει ἀναγνωριστεῖ, ἡ ἀντίσταση τῆς Ἑλλάδος ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονα κατὰ τὸ Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ἦταν καθοριστικὴ γιὰ τὴν ἄμυνα τῶν Ρώσων ἐναντίον τῶν Γερμανῶν, μετὰ τὸ τέλος τοῦ πολέμου καὶ ἐνῶ εἶχε συμφωνήσει μὲ τὸν Τσώρτσιλ τὸ μεταπολεμικὸ σκηνικὸ στὴν Ἑλλάδα, ἐν τούτοις ὁ Joseph Stalin ἔπαιξε τὸν πιὸ βρώμικο ρόλο στὴ μεταπολεμική μας ἱστορία, καλλιεργῶντας στὴν ἑλληνικὴ ἀριστερὰ καταστροφικὰ μυθεύματα.


Στὴ Συνθήκη προσάρτησης τῶν Δωδεκανήσων στὴν Ἑλληνικὴ ἐπικράτεια (1948), εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔθεσε ἐπιτακτικὰ ζήτημα ἀποστρατιωτικοποίησης τούς, δημιουργῶντας προηγούμενο τὸ ὁποῖο σήμερα ἐκμεταλλεύεται ἡ Τουρκία.
Ἡ ἔξοδος τοῦ ρωσικοῦ ναυτικοῦ στὸ Αἰγαῖο καὶ στὴ Μεσόγειο ἦταν στρατηγικὸς στόχος τῆς Μόσχας ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Τσάρου Peter Alexeyevich (Πέτρος Ἀ΄ τῆς Ρωσίας -ὁ Μέγας), ὁπότε κάθε σκέψη στρατιωτικῆς παρουσίας στὰ νησιὰ τοῦ Β. Αἰγαίου καὶ τῶν Δωδεκανήσων πρωτίστως ἐνοχλοῦσε τὴ Ρωσία καὶ φυσικὰ βόλευε καὶ ἐξυπηρετοῦσε τους Τούρκου













Ἡ Ρωσία κρύβεται καὶ πίσω ἀπο τὸ Τουρκικὸ casus belli γιὰ τὴν ἐπέκταση τῶν θαλασσίων συνόρων τῆς Ἑλλάδας ἀπὸ τὰ 6 στὰ 12 ναυτικὰ μίλια.


Ἀντιτίθεται κάθετα σὲ μιὰ τέτοια ἐξέλιξη, γεγονὸς ποὺ ἐξυπηρετεῖ θαυμάσια τὴν τουρκικὴ στρατηγικὴ στὸ Αἰγαῖο.
Κατὰ τὰ ἄλλα, ἐμεῖς τοὺς παρέχουμε ἀγκυροβόλιο ἀνοιχτὰ τῆς Λήμνου καὶ ἐμεῖς σώζουμε πολεμικά τους καράβια ποὺ χάνουν τὸ πηδάλιο ἕν πλώ...

Φυσικά, οὔτε λέξῃ οἱ Ρῶσοι γιὰ τίς προκλήσεις τῆς Τουρκίας ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος! Μάλιστα, μετὰ τὸ ἀποτυχημένο πραξικόπημα ἔσπευσαν νὰ ἀγκαλιάσουν τὸν Τοῦρκο Πρόεδρο, Recep Tayyip Erdoğan, -φοβούμενοι ὅτι μπορεῖ κάποια στιγμὴ νὰ τοὺς πάρουν χαμπάρι οἱ Ἑλληνες, ἔτσι σοῦ λένε ἂς ἐκμεταλλευτοῦμε καὶ τὸ ἀντιαμερικανικὸ αἴσθημα τῶν Τούρκων.
Ὑπόσχεται στὸ φίλο του, Erdoğan, ὅτι θὰ τὸν ἐξυπηρετήσει στὸν τυχοδιωκτισμό του καὶ μάλιστα τοῦ φτιάχνει καὶ πυρηνικὸ ἐργοστάσιο γιὰ νὰ παράξει ἐκτὸς ἀπὸ ρεῦμα, ἴσως καὶ πυρηνικὲς πολεμικὲς προοπτικές.
Μήπως οἱ Ρῶσοι στάθηκαν στὸ πλευρὸ τῶν ὁμόδοξων Ὀρθόδοξων Ἑλλήνων ὅταν ἀναγνώρισαν τὸ ψευδοκράτος τῶν Σκοπίων ὡς "Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας"; Καὶ πάλι ὄχι.
Κι ἂν θέλει κάποιος νὰ ἀνατρέξει ἀκόμη πιὸ πίσω στὴν ἱστορία εὔκολα θὰ ἀντιληφθεῖ τὴν συνεισφορὰ τῶν Ἑλλήνων πρὸς τοὺς Ρώσους καὶ τοὺς Σλάβους γενικότερα.

Συνεπώς το ερώτημα παραμένει καίριο και είναι το εξής: Οι Ρώσοι στο διάβα των αιώνων ευεργέτησαν τους Ομόδοξους Έλληνες έναντι των αλλόθρησκων ή οι Έλληνες πάντοτε υπήρξαν οι ανιδιοτελείς ευεργέτες τους;
Η απάντηση μετά την ανωτέρω ιστορική παράθεση ας δοθεί από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά, έχοντας όμως όλοι μας στη θύμηση μας τη ρήση του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη το Πάσχα του 1985 ότι "οἱ ῞Ελληνες εἴμεθα «Έθνος ἀνάδελφον» ἀφοῦ συγγενικά μας ἔθνη δὲν ὑπάρχουν· κατ᾽ ἀντίθεσι πρὸς ἄλλους λαούς, ποὺ δὲν εἶναι μόνοι, ἀλλὰ διαθέτουν συγγενεῖς, ὅπως οἱ σλαβικοὶ λαοί, οἱ ἀραβικοί, οἱ ἀγγλοσάξωνες, οἱ λατινογενεῖς λαοί, κλπ
Εν κατακλείδι ο Εθνοφυλετισμός στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι εξαιρετικά επικίνδυνος καθότι δύναται ακόμη να φτάσει σε σημείο διαστροφής τέτοιο και ικανό να διαστρεβλώσει τον Αγιορείτικο χαιρετισμό "Ευλογείτε-ο Κύριος" σε "Ευλογείτε – ο Κύρι(λλ)ος"… με τις όποιες συνέπειες οι οποίες δε θα απέχουν και πολύ από τις Παπικές δοξασίες…!


                                                                        

ΕΝΟΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

 

ΕΝΟΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

( Λεοννάτος - μάχες Μ. Ἀλεξάνδρου )

Ὁ Φίλιππος ὁ β΄ ἦτο αὐτὸς ποῦ ἔκανε τὸ ὄνειρό τῶν Ἑλλήνων πραγματικότητα καὶ ἐτοιμάζετο νὰ ἐκστρατεύσει πρὸς ἀνατολάς τιμωρῶντας τοῦς βαρβάρους ἱἐρόσυλους ποῦ πέρασαν διά πυρὸς καὶ σιδήρου τὴν Ἑλλάδα μας !

Τὸ σχέδιο του πῆρε μία μικρή ἀναβολή λόγο τῆς ὕποπτης δολοφονίας του . ^{ΗΛΙΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ << Αὐτοὶ ποῦ πρόδωσαν τοῦς Ἕλληνες >> κεφ. << φιλίππου >> ἔκδ. <<Λιακόπουλος >> Θεσ/κη 2003} Συνεχιστὴς τοῦ σχεδίου καθὼς καὶ ἐκτελεστὴς ὑπῆρξε ὁ γιὸς του Ἀλέξανδρος “Γ΄,

Οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἑλλήνων ἔδωσαν μυστικές ὁδηγίες στὸν Ἀσύγκριτο γιὰ τὴν τιμωρία ὅλον Αὐτὸν ποῦ διῆλθαν μὲ φωτιά καὶ σίδερο ἀπὸ τήν Ἱερὰ Ἑλλάδα. Ἄλλωστε οἱ ποιὸ πολλοί κατενόησαν τὴν κίνηση τῶν χεριῶν τοῦ Ἀλεξάνδρου ὅταν σηκώθηκε πάνω ἀπὸ τὸ ἄψυχο σῶμα τοῦ ἱεροῦ βασιλέως τῶν Ἑλλήνων , πατέρα τοῦ Φιλίππου τοῦ Β΄,

Γεγονός εἶναι ὅτι μετὰ τὸν θάνατο συνέβησαν δραματικὰ γεγονότα γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς διαδοχῆς του.

Ἕνα εἶναι ὁ λεγόμενος << Λαμιακὸς πόλεμος >> τὸ 322 π.Χ. Στὸν πόλεμο αὐτὸν, τὸν ἀδελφοκτόνο , ἔπεσαν μεγάλες μορφές τῶν Μακεδόνων, τῶν Ἀθηναῖων καὶ γενικὸς τῶν Ἐλλήνων .

Τὸ χειρότερο καὶ ὕποπτο συνάμα εἶναι ὁ θάνατος τοῦ στρατηγοῦ Λεοννάτου ἔμπιστου τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου ὅπου μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἀσύγκριτου , ὁ Στρατὸς ἐναπέθεσε τίς ἐλπίδες στὸν Λεοννάτο .

Ὁ Λεοννάτος ἦτο ἄνδρας καὶ Ἕλλην μεγάλης ἀξίας, Ἄριστος ἐπιτελικὸς καὶ πολυαγαπημένος τῶν στρατιωτῶν . Ἦτο ὁ διοικητὴς τοῦ ἱππικοῦ.

Βορείως ὅμως τῆς Λαμίας , ὁ ἄριστος Λεοννάτος γιὸς τοῦ Ἀνταίου καὶ συνεπίτροπος τοῦ Ἀντιπάτρου στὴν Μακεδονία μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου , μαχόμενος μόνος του σὲ κάποια φάση τοῦ ἀγῶνα πέφτει νεκρός ... ^{ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ << βιβλιοθήκη >>, Ι Η΄, 13 -15}

Κὶ ἐδῶ ἀρχίζουν οἱ ἐρωτήσεις!

α) Ὁ Ἀντίπατρος γιατὶ δὲν προσέτρεξε κοντὰ στὸν Λεοννάτο; Γιατὶ ἐπίσης παρακολουθοῦσε ἀπὸ τὴν πεδιάδα τὴ μάχη;

β) Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου , ὁ Λεοννάτος ἔγινε διοικητὴς τὴς μικρᾶς Φρυγίας !

Ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης μᾶς λέγει πῶς τὸ μέρος αὐτὸ ἔβριθε ἀπὸ Γεφυραίους ἐμπόρους καὶ φοινικίζοντες !

Γιὰ ποιόν λοιπὸν, τὸ λόγο ἐστάλη ὁ Λεοννάτος μὲ τὴν ἀδελφὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου , τὴν Κλεοπάτρα;

γ) Οἱ Ἀθηναῖοι στ5ὴ μάχη αὐτή ἔξω ἀπὸ τὴν Λαμία εἶχαν ὥς ἀρχηγὸ τους τὸν Ἀντίφιλο, γνωστὸ ἀντιμακεδόνα , φοινικίζοντα καὶ μηδίζοντα.

Τὶ σύνθεση << φυλῶν >> εἶχε ὁ στρατὸς του , ἀφοῦ ὅπως μᾶς λέγει ὁ Διόδωρος : << Τὸν ἀχρεῖον εἷς παράταξιν ὄχλον >>! ^{ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ << βιβλιοθήκη >>, Ι Η΄, 13 -15 ,} Γιὰ σκεφθεῖτε λίγο ........

Καὶ ὅσο γιὰ τὸν περίεργο θάνατο τοῦ Ἀσύγκριτου ἄς δοῦμε τὸν Ἀρριανό καὶ τὶς συγκλονιστικὲς λεπτομέρειες ποῦ ἀναφέρει ^{Ἀρριανός : << Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις >> 27 ,} Ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἀσύγκριτου μετὰ τὸν θάνατο του , περνᾶ κυριολεκτικά << Διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου >> ἀπὸ τὸν .... ἐξάδελφό του καὶ βασιλέα Κάσσανδρο !

 Ὁ Κάσσανδρος φυλακίζει τὴν Ὀλυμπιάδα καὶ τὴν δολοφονεῖ ! Τὸ ἴδιο κάνει στὴν ΝΟΜΙΜΗ σύζυγο τοῦ Ἀλεξάνδρου , Ροξάνη,

καθώς καὶ στὸ ΝΟΜΙΜΟ ΔΙΑΔΟΧΟ τοῦ Βασιλείου Ἀλέξανδρο Δ΄ τοῦ Ἀλεξάνδρου! Ὁπότε τὸ πονηρό μας , ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ τὸ πονηρό μας ! Τὸ ἀφυπνισθέν μυαλό μας - σκεπτικὸ , ρωτᾶ : 

 Ποιοί ἐκρύβοντο πίσω ἀπὸ τὸν Κάσσανδρο ; Γιατὶ τέτοιο μίσος ἐνάντια στὴν οἰκογένεια τοῦ Ἀσύγκριτου ; Εὐτυχῶς ὑπάρχει ὁ Ἀρριανός καὶ ἡ << Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις >>

καὶ κάτι τελευταῖο γι΄ αὐτοὺς μπορεῖ , ἀθῶα καὶ ἀξιοπρεπέστατα, νὰ ἐρωτηθοῦν : << Οἱ Βαβυλώνιοι τί λαός ἦτο; Αὐτοί δὲν ὑποστήριξαν τὸν Ἀλέξανδρο >> Ἡ ἀπάντηση μου εἶναι ἡ ἐξῆς : << Οἱ Βαβυλώνιοι ἀνήκουν στὸν Σημητικό κλάδο τῶν ἀπογόνων τοῦ Νόε! ^{Γ, ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ << λεξικῶν τῶν Ἀγίων Γραφῶν >>, ἐκδόσεις <<Γρηγόρη >> , Ἀθήνα τὸ 1999.}

Ἡ ἐξαγωγή συμπερασμάτων εὔκολη , διὸτι οἱ Βαβυλώνιοι ἔδιδαν καὶ χρησμούς - ὁδηγίες σὲ <<ὁρισμένους >>. Διαβάστε τὸν Ἀρριανό γι' αὐτὸ τὸ θέμα καθώς καὶ τὸν <<ψεύδο >> Καλλισθένη!

ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ὁ Ἀρριανός στὴν << Ἀνάβαση Ἀλεξάνδρου ( Α΄12,4 ) μᾶς ἀναφέρει ὅτι ἅνδρες ἀπὸ τοῦς Ἕλληνες ἡ τοῦς Βαρβάρους δὲν παρουσίασε ποτὲ τόσο μεγάλα ἔργα σὲ πλῆθος ἡ μέγεθος !

Καὶ εἶναι βάσιμο αὐτὸ διότι ὅταν ξεκίνησε ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὴν Δίον τῆς Μακεδονίας γιὰ τὴν μεγάλη ἐκστρατεία , ἐκτὸς τοῦ στρατοῦ ποῦ ἀριθμοῦσε 55,000 πεζούς καὶ 8.000 ἱππεῖς , ὑπῆρχαν καὶ 6.000 ἐπιστήμονες καὶ τεχνῖτες ὅλον τῶν εἰδικοτήτων !

 Ἀπὸ ἰατρούς μέχρι ὑποδηματοποιούς ἀπὸ οἱκονομολόγους μέχρι ταριχευτές, νομισματοποιοῦς κ.λ.π. Ἐκτὸς αὐτῶν τὸν στρατὸ ἀκολουθοῦσαν 20.000 γυναῖκες , τῶν ὁποῖον 7.000 εἶχαν μαζί τους μικρὰ παιδιά ἡ ἦσαν ἔκγυοι, γιὰ τὴν ἀνανέωση τοῦ στρατεύματος κατὰ τὴν ἐκστρατεία . τὰ παιδάκια αὐτὰ ἀριθμοῦσαν 10.000!

Ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἔδιδε ἐργασία καὶ πολλὰ δῶρα στὶς γυναῖκες τῶν στρατιωτῶν ! ( Διόδωρος Σικελιώτης : << Ἱστορ. Βιβλιοθ. >> XVII 110 ,3 )

Τὸ σχέδιο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου ἀποσκοποῦσε στὴν ραγδαῖα διάβαση τοῦ Ἑλλήσποντου καὶ ἀκολοῦθος τὴν προέλαση στὴν Μ. Ἀσία καὶ τὴν κατάληψή της !

Γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ, ἔπρεπε νὰ κατασυντριβεῖ ὁ Περσικὸς στρατὸς . 

 Οἱ δύο στρατοί βρέθηκαν ἀντιμέτωποι στὶς μάχες ποῦ θὰ παρατεθοῦν , μὲ ἀποτέλεσμα τὸ Ἑλληνικὸ φῶς νὰ φθάσει στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένη .

Ἦταν, ὅμως καὶ ἡ τιμωρία τῶν Περσῶν γιὰ τὴς καταστροφές ποῦ ἐπέφεραν στὴν Ἑλλάδα κατά τὰ ἔτη 490 – 479 π.Χ.

α) Ἡ μάχη τοῦ Γρανικοῦ

(Δαίσιος ( Μάϊος ) 334 πΧ. )

Ἡ πρώτη συνάντηση τῶν δύο στρατῶν ἔγινε στὸν Γρανικὸ ποταμό, ὄπου ἦταν συντεταγμένος ὁ Περσικὸς στρατὸς καὶ ἀνέμενε τὸν Ἑλληνικό . Ὁ Παρμενίων εἶχε ἀντιρρήσεις γιὰ τὴν παράταξη τοῦ στρατεύματος , λόγω τοῦ ἰσχυροῦ ρεύματος τοῦ ποταμοῦ.

 Ὁ Ἀλέξανδρος τότε τοῦ ἀπαντᾶ μὲ σεβασμὸ , ὅπως ἄρμοζε σὲ ἕναν τέτοιον μεγάλο καὶ νικηφόρο στρατό .

<< Ἀγαπημένε Παρμενίωνα , περάσαμε τὸν Ἑλλήσποντο καὶ θὰ βοηθοῦμε ἀπὸ τὸ ρυάκι ;>>.

Ὁ Ἀλέξανδρος τίθεται ἐπικεφαλῆς τῆς δεξιᾶς πτέρυγος καὶ ὑπὸ τῶν ἤχων τῶν σαλπίγγων καὶ τὸν << Ἀλαλαγμό >>, οἱ Ἕλληνες ἐπιτίθενται κατὰ τῶν Βαρβάρων.

Ἡ φάλαγγα τοῦ Ἀλέξανδρου συνάντησε δυσκολίες καὶ εἶχε ἀρκετές ἀπώλειες .

 Ὁ ἴδιος ὁ Ἀλέξανδρος κινδύνευσε νὰ σκοτωθεῖ ἀπὸ τὸν Πέρση

Σπιθριδάτη , ἀλλὰ ὁ Κλεῖτος ἔσωσε τὸν Ἀλέξανδρο ἀπὸ τὸν θάνατο .

Τὸ Περσικὸ ἱππικό διαλύθηκε τελείως καὶ τράπηκε ἀπὸ Ἑταίρους σὲ φυγή !

 Οἱ ἀπώλειες τῶν βαρβάρων ἀνῆλθαν σὲ 1.000 ἱππεῖς καὶ 18.000 πεζούς, σὲ σύνολο 100.000 ἀνδρῶν ! Ἀνάμεσα στοῦς νεκρούς βαρβάρους ἦταν ὁ Σπιθριδάτης ποῦ ἀναφέραμε , ἡγεμόνας τῶν Περσῶν ( σατράπης ), ὁ Νιφάτης καὶ ὁ Πετήνης , στρατηγοί καὶ ἡγεμόνες ἐπίσης , ὁ διοικητὴς Μιθροβουζάκης τῆς Καππαδοκίας , ὁ γαμπρὸς τοῦ Δαρεῖου Μιθριδάτης , ὁ γιὸς τοῦ Δαρεῖου τοῦ Ἀρταξέρξη Ἀρβουπάλης κ.α.

Ἀπὸ τὸν Ἑλληνικό στρατὸ 85 ἱππεῖς καὶ 52 πεζοὶ , τοῦς ὁποῖους ἔθαψε μαζί μὲ τὰ ὅπλα τους . Ἐπέδειξε δὲ καὶ μεγάλη φροντίδα στοῦς συγγενεῖς τῶν πεσόντων Ἑλλήνων.

Στὴν ἴδια μάχη ἔπεσε μαχόμενη καὶ ἡ ἀρχηγὸς τῶν ἑταίρων ἡ Μυρσίνη (!) τῆς ὁποίας ὁ Ἀλέξανδρος ἔστησε ξεχωριστὸ τύμβο καὶ ἀπέδωσε σ' αὐτὴν ὅπως καὶ στὶς ἄλλες ἐταῖρες ποῦ ἔπεσαν ξεχωριστές τιμές ! 

 Ἀπὸ τὰ πλούσια λάφυρα ποῦ μάζεψαν οἱ Ἕλληνες , ὁ Ἀλέξανδρος ἔστειλε στὴν Ἀθήνα 300 Περσικές πανοπλίες ! Ἡ νίκη αὐτοὶ στὸν Γρανικό ποταμό ἐδρέωσε τὸ ἠθικό τῶν Ἑλλήνων καὶ τὸ ὄνειρο τῆς ἀπελευθερώσεως τῶν Ἰωνικῶν καὶ Αἰολικῶν πόλεων ἄρχιζε νὰ πραγματοποιεῖται ! ὁ Φρούραρχος τῶν Σάρδεων παρέδωσε τὴν πόλη καὶ τὸ δημόσιο ταμεῖο! 

 Ἡ Ἔφεσος ἔπεσε χωρίς μάχη. Κατελήφθησαν, ἐπίσης ἡ Μίλητος καὶ οἱ Ἀλικαρνασσός οἱ ὁποῖες χρησιμοποιήθηκαν ὥς βάσεις γία τίς μετέπειτα ἐπιχειρήσεις τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου .

β) Γόρδιος δεσμός
Ἀρτεμίσιος (Ἀπρίλιος ) 333 μ.χ. )


Μετὰ τὴν κατάληψη - ἀπελευθέρωση τῶν πόλεων ποῦ ἀναφέρθηκὰν , ὁ Μ. Ἀλέξανδρος κατέκτησε τὶς περιοχές τῆς Λυκίας, Πισιδίας καὶ Παμφιλίας .
Ἀρχές τοῦ Ἀρτεμισίου ( Ἀπριλίου ) τοῦ 333 π.Χ. ἔφθασε στήν πόλη Γόρδιον κοντὰ στὸν Σαγγάριο ποταμό . Ἐκεῖ ἀναπαύτηκε ὁ στρατὸς καὶ ὁ Ἀλέξανδρος ἔκοψε τὸν περίφημο << Γόρδιο δεσμό >>, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο, ὁποῖος τὸν ἔλυνε θὰ κυριαρχοῦσε στὴν Ἀσία ! Ἐδῶ ἦρθαν καὶ οἱ πρῶτες στρατιωτικὲς ἐνισχύσεις ἀπὸ τήν Ἑλλάδα.
Ὁ Ἀλέξανδρος , βεβαίως, τὸν ἔκοψε μὲ τὸ ξίφος του !
Ὁ δεσμός αὐτὸς ἦταν δεμένος σὲ ζυγό ἅρματος καὶ ἡ σύσταση του ἀπετελεῖτο ἀπὸ φλοιό κρανιάς τοῦ ὁποῖου οὔτε ἀρχὴ οὔτε τέλος φαινόταν. Μετά τὸν Γόρδιο ὁ Ἀλέξανδρος, βεβαίως τὸν ἔκοψε μὲ τὸ ξίφος του ! Ὁ δεσμός αὐτός ἦταν δεμένος σὲ ζυγό ἅρματος καὶ ἡ σύστασή του ἀποτελεῖτο ἀπό φλοιὸ κρανιάς, τοῦ ὁποῖου οὔτε τέλος φαινόταν.
Μετὰ τὸν Γόρδιο ὁ Ἀλέξανδρος κατέλαβε τὴν Ταρσό . Φθάνοντας στὸν Μαλλό , πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Δαρεῖος μὲ ὅλον τὸν στρατὸ εἶχε στρατοπεδεύσει στούς Σώχους , μία περιοχή ποῦ ἦταν δυνατή ἡ χρησιμοποίηση ὅλης τῆς στρατιᾶς καὶ τοῦ ἱππικοῦ. Ὁ Ἀλέξανδρος προελαύνοντας , στρατοπέδευσε στὴν πόλη Μυρίανδρος.

γ) Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΙΣΣΟΥ

( ἈΠΕΛΑΙΟΣ (ΝΟΕΜΒΡΊΟΣ ) 333Π.Χ

Ἀλλάζοντας γνώμη ὁ Δαρεῖος πῆγε στήν πόλη Ἰσσό ὅπου ὁ ἀνθέλληνας αὐτὸς βασάνισε καί σκότωσε τοῦς τραυματίες στρατιῶτες !   Του Ἀλεξάνδρου ! Ὁ Πανβάρβαρος δολοφόνος ....

Ὁ Ἀλἐξανδρος , μέσως τῆς κατασκοπείας του , ἄλλαξε τὸ δρομολόγιο του καί κατευθύνθηκε γρήγορα πρὸς τὴν Ἱσσό. Ἔδωσε διαταγή νὰ δειπνήσουν πολύ καλά οἱ στρατιῶτες καί το βραδύ ἔστειλε τοῦς καταδρομεῖς τῆς ἐποχῆς καί ἔκλεισαν τὰ στενά τῆς διόδου πρὸς τὴν Ἰσσό.

 Ξημερώνη ἡ ἡμέρα καὶ οἱ Ἕλληνες τοῦ Ἀλεξάνδρου ἔχουν ἀπέναντί τους 600.000 βαρβάρους, ἕτοιμους γιὰ μάχη καὶ ἀποφασισμένους νὰ συντρίψουν τοῦς Ἕλληνες . 

Ὁ Δαρεῖος, βλέπει τὸν Ἀλέξανδρο νὰ ὁδηγεῖ μὲ τάξη καὶ ἠρεμία τὸν στρατό του καί παραμένει στίς ὄχθες τοῦ Πινάρου ποταμοῦ. Ἐπικρατεῖ ἀπόλυτη ἡσυχία ! 

Ὁ Ἀλέξανδρος ἡγεῖται του ἱππικοῦ καί διέρχεται μὲ τό ἄλογο του μπροστά τῶν Ἑλλήνων, παροτρύνοντας τους νὰ δείξουν γενναιότητα .

 Οἱ σάρρισες κτυποῦν το ἔδαφος ! τά ξίφη κτυποῦν τις ἀσπίδες καί οἱ Πέρσες τά ...χάνουν ! Τί κάνουν οἱ Ἕλληνες, μήπως τοῦς ἔφυγε ὁ νοῦς ;        Μόλις σταμάτησαν τὰ <<πολεμικά κτυπήματα >> φάνηκε << ἄν ἔφυγε ὁ νοῦς τῶν Ἑλλήνων ! Τά ἱερὰ τέκνα τῆς Ἑλλάδος ἐφορμοῦν κατά τῶν βαράβαρων . Ἡ μάχη εἶναι ἄγρια καί μπροστά στὴν ὀρμητικώτητα τῶν Ἑλλήνων , οἱ βάρβαροι ἀρχίζουν νὰ ὑποχωροῦν, ὡς συνήθως .... σὲ αὐτό τό χρονικό σημεῖο γίνεται μία τρομερή ἱππομαχία, μεταξὺ τοῦ Θεσσαλικοῦ καὶ Περσικοῦ ἱππικοῦ. 

Οἱ Πέρσες ἐδῶ φάνηκαν γενναιότατη καὶ ἀποφασισμένη ἀλλὰ δὲν εἶχαν τὸ τρομερὸ ὅπλο ποῦ ἔχουν οἱ Ἕλληνες την ψυχή! 

Ὁ Δαρεῖος σε κάποια ἔρχεται πολύ κοντά τόν Ἀλέξανδρο ἀλλὰ γυρίζει πρὸς τὰ πίσω σὲ ἄτακτη φυγή !

 Ὁ Δαρεῖος ρίχνει ἀπὸ τὸ ἅρμα του τὴν ἀσπίδα , τὸν πλούσιό χιτῶνα του καὶ τὸ τόξο του! Κυριεύεται τὸ στρατόπεδο του καὶ ἀνάμεσα στούς αἰχμαλώτους εἶναι ἡ μητέρα του , ἡ σύζυγός του , τὸ μικρὸ ἀγοράκι, οἱ δύο κόρες στου καὶ πολλές Περσίδες εὐγενεῖς! 

Τέτοιος ἡγέτης ἤτανε ¨ βαρβαρός . Οἱ Πέρσες ἔχασαν 150.000 πεζούς 15,000 Ἱππεῖς , Οἱ Ἕλληνες ἔχασαν 350 πεζοὺς καὶ 120 ἱππεῖς . 

Οἱ Ἕλληνες πεσόντες θάπτονται μὲ τάς νενομισμένας καὶ κεκανονισμένας τιμᾶς! Ὅσοι διέπρεψαν στὴν μάχη τιμήθηκαν ἀξιοπρεπῶς ἀπὸ τὸν ἀρχηγὸ τους τὸν Μ. Ἀλέξανδρο ! Νὰ σημειωθεῖ ὅτι : Στὴν μάχη τῆς Ἰσσοῦ ἔπεσε ἡρωικῶς μαχόμενος ὁ ἀξιωματικὸς τῆς Μακεδονικῆς φάλαγγος, Πτολεμαῖος ὁ γιὸς του Σελεύκου.

Ἀργὰ τὸ βράδυ, ὁ Ἀλέξανδρος ἐπιστρέφοντας στὴν σκηνή του, ἄκουσε κλάματα γυναικῶν. Ρώτησε τὸν Ἠφαιστίωνα τί κλάματα εἶναι αὐτὰ καὶ ὁ λαμπρός Στρατηγὸς καὶ ἐπιστήθιος φίλος του, ἀπάντησε ὅτι <<εἶναι ἡ οἰκογένεια του Δαρίου καὶ φοβοῦνται νὰ μὴν τοῦς σκοτώσης...>>
 Ὁ Ἀλέξανδρος εἰσῆλθε στὴν σκηνή τους καὶ ἀφοῦ διεβεβαίωσε τὴν οἰκογένεια τοῦ Δαρεῖου ὅτι δὲν σκοτώθηκε ὁ βασιλεύς τους ἀσπάστηκε μὲ σεβασμὸ τὴν μητέρα του ἀντιπάλου του κάτω ἀπὸ τὰ βουρκωμένα μάτια ΟΛΩΝ τῶν παρισταμένων στρατηγῶν καὶ τῶν αἰχμαλώτων τῆς Περσικῆς βασιλικὴς οἰκογενείας ! Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὁ Ἀλέξανδρος , ἀποκαλοῦσε μὲ σεβασμὸ καὶ πολύ ἀγάπη <<ΜΗΤΈΡΑ >> τὴν βασιλομήτορα τῆς Περσίας

δ) Ἡ κατάληψη τῆς Συρίας καὶ Φοινίκης ( Ὑπερβερεταῖος (Σεπτέμβριος 332 π.χ )

Ἔπειτα ἀπό τὴ μάχη τῆς Ἱσσοῦ, ὅλοι οἱ Ἕλληνες ὑποδέχονταν τὸν Ἀλέξανδρο ὡς <<λυτρωτήν καὶ ἐλευθερωτήν >>!

Ἀποστέλλει τον Παρμενίωνα στήν Δαμασκὸ καὶ ὁ ἴδιος προχωρεῖ πρὸς Φοινίκη καὶ Συρία . Στὴν Συρία στρατοπεδεύει στὴν Μάραθο (Ἀμρίτ ) ἡ ὁποῖα βρίσκεται δίπλα στὰ ἑλληνόφωνα χωρία Χαμιντιέ καὶ Ἀντάραδο, ἀποικία τῶν Χαλκιδέων. Ἐκεῖ , λαμβάνει ἐπιστολή ἀνακωχῆς ἀπὸ τόν Δαρεῖο καὶ τοῦ ἀνταπαντᾶ ὁ Ἀλέξανδρος πῶς ἔχει ( ὁ Δαρεῖος ) τὴν βασιλικὴ του ἐξουσία καὶ θὰ ἀπελευθερώσει τὴν οἰκογένειά του ἄν γίνει ἰδιώτης

 ! Στὴν ἐπιστολή αὐτὴ ἐξηγοῦσε τοῦς λόγους τῆς ἐκστρατείας καὶ ὅτι αὐτὸς ( ὁ Δαρεῖος ) εὐθυνόταν γιὰ τὴν δολοφονία του πατέρα του Φιλίππου του β . Εἶναι χαρακτηριστική ἡ ἀρχὴ τὴς ἐπιστολὴς του Ἀλεξάνδρου ὁπού γράφει ;

 <<Οἱ πρόγονοι ἡμῶν τῆς Μακεδονίας καὶ λοιπῆς Ἑλλάδος ...>> , ἡ ὁποία ἀρχὴ καταδεικνύει τὴν ἑλληνικότητα τῶν Μακεδόνων ! Αὐτὰ γιὰ ὁρισμένους ποῦ ἐπιμένουν ἀνθελληνικὰ , εἴτε ἔσω εἴτε ἕξω τοῦ Ἑλληνικοῦ κορμοῦ ! 

 Ὁ Ἀλέξανδρος, ἀκολούθως , καταλαμβάνει τὴν Φοινίκη καὶ ἀπελευθερώνει τίς Ἑλληνικές πόλεις βύβλο, Τύρο Σιδώνα κ.α.

 Ὅλες οἱ πόλεις κατελήφθησαν χωρίς ἀντίσταση, ἐκτὸς τῆς Τύρου, ὅπου οἱ φοίνικες - πρωτοπόροι σε ἀνθελληνισμό – ἀντιστάθηκαν λόγο τῶν ψηλῶν τειχῶν καὶ ὄχι τῆς γενναιότητός τους.

 Ἑπτά μῆνες διήρκησε ἡ πολιορκία τῆς πόλεως καὶ , τελικὸς , ἡ Τύρος ὑπέκυψε ἐμπρὸς στὸν Ἀλέξανδρο καὶ στούς Ἕλληνες. 

 Ὅταν εἰσῆλθε ὁ Ἀλέξανδρος ἦτο τραυματισμένος σε 7 (!) σημεῖα τοῦ σώματος του ! Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ στρατηγὸς τοῦ Πευκάστας , ἕνας ἔκ τῶν ἀρχηγῶν τῆς σωματοφυλακής του, τὸν ἔσωσε ἀπὸ βέβαιο θάνατο σὲ κάποια φάση τῆς πολιορκίας . 

 Ὁ Ἀλέξανδρος φέρθηκε ὅπως ἔπρεπε στοὺς σημιτοφοίνικες ἀνθέλληνες, οἱ εἶχαν γκρεμίσει ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Τύρου αἰχμαλώτους Ἕλληνες κάτω στὰ βράχια τῆς παραλίας ! Πράγματί , γενναία καὶ ἄξια τῆς φυλῆς του πράξη !

 Μετὰ ἀπὸ δύο μῆνες , ὁ Ἀλέξανδρος , κατέλαβε τὴν Ἑλληνική πόλη τῆς γάζας καὶ ἔγινε κύριος τῆς Φοινίκης, Παλαιστίνης καὶ Συρίας . 

 Ἦταν ὁ μήνας Δίος ( Ὀκτώβριος ) καὶ θὰ ἀναφερθεῖ δύο φάσεις τῆς πολιορκίας τῆς Γάζας.

α) Κάποιος σημιτοφοίνικας ὑποκρίθηκε τὸν λιποτάκτη καὶ σὲ κάποια στιγμὴ ποῦ ὁ Ἀλέξανδρος γύρισε τὴν πλάτη αὐτὸς σήκωσε τὸ χέρι του μὲ τὀ μαχαίρι του γιὰ νὰ δολοφονήση τὸν Ἀσύγκριτό ! 

 Τὸ χέρι τοῦ Λεοννάτου ἔκοψε τὸ χέρι τοῦ σημιτοφοίνικα .... 

 (β Στὴν διάρκεια τὴς πολιορκίας ὁ Ἀλέξανδρος τραυματίστηκε βαριὰ, ὅταν τὸ δορύ ποῦ καρφώθηκε στὸν ὦμο του , εἶχε διαπεράσει τὴν ἀσπίδα καὶ τὸν θώρακα του, ἀφοῦ ἐξακοντίσθηκε ἀπὸ καταπέλτη !

                                ε) Μάχη τῶν Γαυγαμήλων

                                  ( Δίος 9 Ὁκτῶβριος 331 π.Χ.

Μετὰ τὴν κυριαρχία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου , οἱ Φοινίκη, Παλαιστίνη, Συρία, ὁ Ἀλέξανδρος κατευθύνθηκε στὴν Αἴγυπτο ὁποῦ καὶ παρέμεινε ἒπὶ πέντε μῆνες ! 

 Ἄρχισε τὸ κτίσιμο τῆς Ἀλεξάνδρειας καθώς καὶ καὶ ἄλλων πόλεων σὲ ὅλη τὴν Αἴγυπτο. Στὴν Μέμφιδά , ὁ Ἀσύγκριτος ἔδωσε ὁδηγίες γιὰ τὴν διοίκηση τῆς χώρας καὶ ἐπέστρεψε ἀνατολικὸς ἀφοῦ πέρασε τόν Εὐθράτη καὶ τὸν Τίγρη ποταμό , διότι πληροφορήθηκε πῶς ὁ Δαρεῖος ἑτοιμάζεται γιὰ νέα ἀναμέτρηση .

 Ὅταν πέρασαν οἱ Ἕλληνες τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸν Τίγρη ποταμό πληροφορήθηκε ὁ Ἀλέξανδρος , ὅτι ὁ Δαρεῖος μὲ ἀπειράριθμο στράτευμα εἶχε στρατόπεδα στὴν πόλη τῶν Ἀρβήλων, ἡ ὁποῖα ἦταν στὴν πεδιάδα τῶν Γαυγαμήλων. Ἕνα ἑκατομμύριο πεζοὶ, 40.000 ἱππεῖς καὶ 200 δρεπανηφόρα ἅρματα ἦσαν ἕτοιμοι νὰ ἀντιπροσωπεύσουν τὸ Φῶς καὶ τὸ Ἅλας του κόσμου ! 

 Ὁ Ἀλέξανδρος μὲ στρατηγούς του, κάνουν τὰ σχέδια της μάχης μὲ προσοχὴ καὶ νηφαλιότητα . Παραμονὴ τῆς μάχης , ὁ Ἀλέξανδρος πληροφορεῖται ἀπὸ τοῦς ὅτι ἡ πεδιάδα εἶναι γεμάτη ἀπὸ τριβόλους ἐμπόδια δηλαδὴ κατὰ τοῦ ἱππικου ! 

 Ὁ Ἀλέξανδρος ἀποστέλλει τους ἀκαταπόνητους καταδρομεῖς>> καὶ τὴν νύχτα , οἱ ὑπερστρατιῶτες αὐτοί καθάρισαν τὴν πεδιάδα ἀπὸ τοῦς τριβόλους ! 

 Τὸ πρωί ὅλα ἦσαν ἔτοιμα γιὰ γιὰ τὴ μεγάλη μάχη! Εἶναι ἡ 1^η ἱσταμένου τοῦ Μακεδονικοῦ μηνὸς Δίου του 331 π.χ 1^η

Ὀκτωβρίου μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα. 

 Ὁ στρατὸς παρατάσσεται ἀλλὰ .......λείπει ὁ Ἀλέξανδρος ! Ὁ Παρμενίων τρέχει καὶ ἀνοίγει τὴν σκηνὴ τοῦ βασιλέως << καλὰ, Ἀλέξανδρε , πῶς μπορεῖς καὶ κοιμᾶσαι ἀκόμα τέτοια μεγάλη ἡμέρα >>, καὶ ὁ αἰῶνιος Ἕλληνας τοῦ ἀπαντᾶ <<Γιατὶ ὄχι Παρμενίωνα μήπως μετὰ τὴ μάχη δὲν θὰ εἴμαστε οἱ νικητὲς >>!!!

 Ὁ Ἀλέξανδρος ἐπιθεωρεῖ τὸν Ἑλληνικὸ Στρατὸ καὶ λέγει λόγια προτρεπτικά στοὺ στρατιῶτες . Ὁ στρατηγικὸς νοῦς τοῦ Ἀλεξάνδρου θριαμβεύει! Οὔτε δρεπανοφόρα ἅρματα οὔτε ἀπειράριθμο στράτευμα , οὔτε οἱ διάφοροι ἀπίθανοι σύμμαχοι του Δαρεῖου φοβῆσαν τοῦς Ἕλληνες ! 

 Οἱ καταπληκτικοί καὶ πειθαρχημένοι ἑλιγμοί τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἔφεραν καὶ τὸ νικηφόρο ἀποτέλεσμα! Ὁ Ἀλέξανδρος δημιούργησε ρῆγμα μὲ τὸ ἱππικό μας στὸ μέσον τῆς Περσικῆς παρατάξεως καὶ οἱ Στρατηγοί τοῦ Ἱππικοῦ μας Μενίδας , Ἀρέτας καὶ Κλέανδρος, τρέπουν σὲ ἄτακτη φυγὴ τους Πέρσες ! 

 Ὁ Ἀρριανός μᾶς ἀναφέρει 300.000 Πέρσες νεκροὺς καὶ ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης 500 Ἕλληνες, μὲ πολλοὺς ὅμως τραυματίες . Ὁ Διόδωρος δὲ μᾶς ἀναφέρει ὅτι σὲ κάποια φάση τῆς μάχης ὁ Ἀλέξανδρος βρέθηκε ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Δαρεῖο καὶ ἐξακόντισε τὸ δόρυ του .

Τὸ δόρυ ὅμως βρῆκε κατάστηθα τὸν ἡνίοχο του Δαρείου, ὁ ὁποῖος Δαρεῖος τράπηκε σε φυγή ! Μετὰ τὴν μάχη τῆς πεδιάδας τῶν Γαυγαμήλων ἔπαψε νὰ ὑφίστατε ὁ Περσικὸς στρατὸς . 

 Ὁ Ἀλέξανδρος εἰσῆλθε στὰ Ἄρβιλα τῆν ἑπομένη ἡμέρα, ὅπου τὰ ὅπλα, τὸ ἄρμα καὶ τὸν θησαυρὸ τοῦ Δαρείου. Βαβυλῶνα παραδόθηκε χωρίς μάχη. Κατέλαβε τὴν προτεύσα Περσέπολι ὅπου καὶ ἐπισκέφθηκε τὸν τάφο τοῦ Κύρου .

 Ὁ τάφος εἶχε τὴν ἐξὴς ἐπιγραφή ποῦ ἀνέφερες; <<Ἐγὼ, ὦ ἄνθρωπε, εἶμαι ὁ Κῦρος ὁ γιὸς τοῦ Καμβύση, ἱδρυτής τοῦ Περσικοῦ κράτους καὶ βασιλεύς τῆς Ἀσίας. Μὴ λοιπὸν μὲ φθονήσης γιὰ τὸ μνῆμα μου >>.

Ὁ Ἀλέξανδρος , ἀφοῦ βρῆκε κατεστραμμένο τὸν τάφο καὶ συλημένο, ἔδωσε διαταγὴ νὰ ἀνακατασκευαστεῖ, καὶ ἔγραψε ! <<Τοῦτο τὸ μνῆμα βρῆκε ὁ Ἀλέξανδρος κατεστραμμένο καὶ συλημένο, Διέταξε ἀμέσως τὸν Ἀριστόβουλο νὰ νὰ τὸ ἐπισκεύασε καὶ νὰ τὸ τακτοποιήσει ἔκ νέου >>! 

 Τὴν ἄνοιξη τοῦ 330 π.Χ ὁ Ἀλέξανδρος κατέλαβε τὸ Ἐκβάτανα, πρωτεύσας τῆς Μηδίας . Λίγο ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη βρῆκε τὸν δολοφονημένο ἀπὸ τὸν σατράπη Βήσσο τῆς Βακτριανὴς, βασιλέα Δαρεῖο . Ἀμέσως διέταξε νὰ σταλεῖ ὁ νεκρὸς Δαρεῖος στὴν Περσέπολι καὶ νὰ ταφεῖ στούς τάφους τῶν Βασιλέων μὲ τιμὲς καὶ μεγαλοπρέπεια !

Αὐτοί εἴμαστε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ! Τὸ κόσμημα της Γῆς ! Καὶ αὐτὸ ἀντιπαραβάλλεται μὲ τὴν πράξη τῶν βαρβάρων ὑπάνθρωπον , οἱ ὁποῖοι πρὶν εἰσέλθει ὁ Ἀλέξανδρος στὴν Περσέπολη εἶχαν ἀκρωτηριάσει φρικτὰ 800 Ἕλληνες αἰχμάλωτος ! 

 Τούς εἶχαν κόψει χέρια ἡ πόδια, οὗτος ὥστε νὰ μήν δραπετεύσουν. Ἀλλὰ ἦσαν μὲ κομμένες μύτες , κομμένα, αὐτιὰ καὶ ἕτεροι μὲ ἐξοργισμένους ὀφθαλμούς, τοῦς ἔβγαλαν τὰ μάτια δηλαδὴ! Τέτοιοι ὑπάνθρωποι ἦσαν. 

 Ὁ Ἀλέξανδρος ἔκλαψε πολὺ ὅταν τοῦς εἶδε καὶ διέταξε νὰ τοῦς παρασχεθεῖ κάθε δυνατὴ βοήθεια . Ἔτσι εἶναι οἱ ἀληθινοί ἡγέτες! Ἐλλείψει βασιλέως στὴν Περσία, πλέον, ὡς νόμιμο .. οἱ σατράπες ἀναγνώρισαν τὸν Ἀλέξανδρο ;΄ << Ὡς νόμιμον βασιλέα αὐτῶν >> Ὁ κύκλος ἔκλυσε ! 

 Οἱ Πέρσες, οἱ ὅποιοι πέρασαν διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου τὴν Ἑλλάδα κατὰ τὸν περασμένο αἰῶνα ἀφοῦ μὲ τοῦς αἰωνίους συμμάχους τοῦς Φοίνικες ὑπεκίνησαν τὸν Πελοποννησιακό πόλεμο καὶ ἐπέφεραν τόσες συμφορὲς στὴν πατρίδα μας, τιμωρήθηκαν μέσα στὸ ἔδαφος τους , στὸ βασίλειο τους! 

Ὁ Ἱσοκράτης καὶ ὁ Φίλιππος β΄΄ δικαιώθηκαν ! Καὶ κοντὰ σ΄ αὐτούς δικαιώθηκαν ὅλοι ποῦ ἔλεγαν , ὅτι, << Ἡ ἑνότητα σώζει τοῦς Ἕλληνες >>!

                                           

Ἐλευσίνια Μυστήρια. Μῦθοι καί δρώμενα

(Ἡ «Ἀνασύνθεση των Μυστηρίων» βασίζεται στήν Ὀρφική Θεολογία, στὶς πληροφορίες ποῦ ἔχουμε γιά τα Μυστήρια, καθώς καί στὶς μαρτυρίες του Πλάτωνα καί των ἄλλων μεγάλων φιλοσόφων της ἀρχαιότητας).
Εἰσαγωγή
Τα Ἑλληνικά Μυστήρια (τα Ἐλευσίνια Μυστήρια) ἔχουν σάν Θεωρητική Βάση την Ὀρφική Θεολογία ποῦ ἐνέπνευσε ὁλόκληρο τον ἀρχαῖο κόσμο... κι εἶχαν σάν σκοπό νά ὁδηγήσουν τον μύστη ὡς την Αὐτοψία του Ἀληθινοῦ Ὄντος, της Θεότητας. Ὑπῆρχαν Τέσσερις (Φανερές) Βαθμίδες Μύησης (καί μία Πέμπτη Βαθμίδα, γιά την ὁποῖα δέν ἀναφέρονται πολλά)... ἀλλά οἱ περισσότεροι δέν έφἔφταναν κἄν στήν δεύτερη Βαθμίδα...
Ἔτσι, αὐτοί ποῦ θά μποροῦσαν νά μιλήσουν πραγματικά γιά τα Μυστήρια ἦταν οἱ «Πραγματικοί Μύστες», σάν τον Πλάτωνα, κι ὄχι ὅσοι εἶχαν μία ἐπιφανειακή, ἐξωτερική σχέση με τα Μυστήρια... Πολύ περισσότερο δέν θά μποροῦσαν νά εἶναι σε θέση νά μιλήσουν οἱ μετέπειτα χριστιανοί πατέρες, ὄχι μόνο γιατί ἀπέχουν χρονολογικά κάποιους αἰῶνες ἀπὸ την ἀκμὴ του ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἀλλά προπάντων γιατί ἡ ἔλλειψή πληροφοριῶν κι ἡ ἀμαθής ἐμπάθεια ὡδηγοῦσε (ἀκόμα καί φωτισμένα μυαλά) σε μία διαστρεβλωμένη εἰκόνα των Μυστηρίων, ποῦ εἶναι ἀναξία ἀναφοράς καί ἀπὸ φιλοσοφική, καί ἀπὸ ἱστορική, ἄποψή..
Οἱ ἀμαθεῖς χριστιανοί θεωροῦσαν ὅλους τους ἕλληνες ἀνόητους καί παρίσταναν τα Μυστήρια κάτι σάν θεατρική παράσταση... 

Ὅμως το νά μιλᾶνε γιά κάτι ποῦ δέν γνώριζαν καί μάλιστα νά ἐκφέρουν γνώμη, ἐμπνεόμενοι μόνο ἀπὸ μῖσος, δέν δείχνει μόνο ἔλλειψή λογικῆς ἀλλά καί βαθιά ἀνοησία καί μικροπρέπεια...
Οἱ Πέντε Μυητικές Βαθμίδες των Μυστηρίων εἶναι:
Α) Τα Μικρά Μυστήρια της Περσεφόνης: Ψυχοσωματική Κάθαρση (καθαρμοί ποῦ συμπεριλαμβάνουν ὄχι μόνο σωματικούς καθαρμούς, ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένες τροφές, πράξεις, ἀλλά καί ἀπόρριψη ἐπιθυμιῶν καί ὀρέξεων, ἀλλά καί ὑλικὲς σκέψεις προσανατολισμένες πρὸς τον ὑλικό κόσμο).
Β) Τα Μεγάλα Μυστήρια της Κόρης: Ψυχοδυναμική Μύηση, Ἀπελευθέρωση ἀπὸ τις ὁρμές της ψυχῆς, ἀπάθεια, ἀπελευθέρωση ἀπὸ τον κύκλο της μετενσωμάτωσης.
Γ) Τα Μεγάλα Ἐποπτικά Μυστήρια των τιτάνων: Ὑπέρβαση των νοητικῶν διαδικασιῶν καί της πολλαπλότητας.
Δ) Τα Μεγάλα Μυστήρια του Ζαγρέα: Ἔκσταση, Αὐτοψία, Ἕνωση με την Θεότητα – Εἶναι, (Ἀπορρόφηση στήν Ἑνότητα του Εἶναι)
Ε) Τα Ἄρρητα Μυστήρια του Διός: ἡ Πέμπτη Μυητική Βαθμίδα ποῦ Ὁδηγεῖ Ὡς την Ἀπορρόφηση στήν Θεότητα (ποῦ ἀναφέρεται ἐνδεικτικά μόνο ἀπὸ τον Πλάτωνα).
Ὁλόκληρη ἡ ἑλληνική φιλοσοφία (ποῦ ἦταν ὄχι μόνο μία θεωρητική ἀντίληψη της Πραγματικότητας ἀλλά καί μία βιοθεωρία, μία πρακτική ζωῆς) δέν εἶναι παρά «σχόλια» της Μυστηριακῆς Πρακτικῆς καί Ζωῆς..
Ὁ Πλάτωνας ὑπῆρξε ὁ μεγαλύτερος ἴσως μύστης στήν ἀρχαιότητα Ἀναφέρθηκε με σεβασμό στὰ Μυστήρια, κι εἶπε «ὅσα» του ἐπιτρεπόταν νά «πεῖ», με καλυμένο τρόπο. 

Στὸν «Φαίδωνα» ταυτίζει ἀπόλυτα τον μυητικό σκοπό των Μυστηρίων με το ἔργο της «ἀληθινῆς φιλοσοφίας», ποῦ εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση (λύσις) της ψυχῆς ἀπὸ το σῶμα..
Στὴν πραγματικότητα τα Μυστήρια, ὅπως διαμορφώθηκαν ἀπὸ την Ὀρφική Θεολογία, κι ὅπως τα γνώρισε ὁ Πλάτωνας, ὑπήρξανε ἡ Ἀνεξάντλητη Δεξαμενή ὅλης της ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καὶ σκέψης. Ὁ Πλάτωνας καὶ οἱ ἄλλη μεγάλοι ἕλληνες φιλόσοφοι, μόλις ποὺ ψέλλισαν κάτι ἀπὸ το «Ἱερὸ Μυστικό». 

Ὁ Πλάτωνας δὲν ἔκανε τίποτα ἄλλο ἀπὸ το νά μεταφέρει καὶ νά ἐκλαϊκεύσει σε φιλοσοφικό καὶ ψυχολογικό καὶ ἀνθρωπολογικό ἐπίπεδο, την «Μυστική Θεωρία καὶ Πρακτική».
Σύμφωνα με την Ὀρφική Θεολογία Ταύτιζε το Ἄπειρο Θεῖο με το Ἀγαθὸν, καὶ τον Κοσμικό Θεῖο Λόγο ποὺ Διαπερνᾶ τα πάντα (τον Διόνυσο Ζαγρέα) με το «Εἶναι».
Ἀπὸ το Σῶμα του Λόγου ποὺ «κοματιάζεται» (στὴν γλῶσσα του μύθου), «πολλαπλασιάζεται», προκύπτουν οἱ κόσμοι, ὁ νοητικός κόσμος, ὁ κόσμος της κατώτερης ψυχῆς, κι ἐμψυχώνεται ὁ κόσμος της ὕλης..
Ἡ Πλατωνική Θεωρία του Ὄντος ἔχει καθαρά «Ὀρφική καταγωγή». 

Το Ὄν Ὁρίζεται (ἀπὸ τον Πλάτωνα) στὶς Πέντε Ἐκδηλώσεις Του:
Δίας - Ἀγαθόν
Ζαγρέας (Λόγος) – Εἶναι
Νοῦς
Ψυχή
Ὕλη – Σῶμα
Ἐπίσης ὁ Πλάτωνας καθόριζε την Ἀπελευθέρωση του Ὄντος ἀπὸ το σῶμα καὶ τον κόσμο καὶ την «ἀνάβαση» του ὡς την Θεότητα (Ἀγαθὸν) σε τέσσερις βαθμίδες:
Ἀπελευθέρωση ἀπὸ την κατώτερη ὑλική ψυχή (ἐπιθυμητικό – ψυχοσωματικές λειτουργίες), ἀπάρνηση του κόσμου.
Ἀπελευθέρωση ἀπὸ την ἀστρική ψυχή (θυμικό – ψυχοδυναμικές ροπές), ἀπάθεια
Ἀπελευθέρωση ἀπὸ την νοητική ψυχή ἤ νοῦ (λόγος – νοητικές διαδικασίες), περισυλλογή ἀπὸ την πολλαπλότητα κι ἀνύψωση ὡς την Ἑνότητα
Θεωρία του Εἶναι, ἀπορρόφηση στὴν Ἑνότητα του Εἶναι, ὁμοίωση με το θεό.
Ἀντιστοιχεῖ μάλιστα στὶς Τέσσερις Βαθμίδες της Ὀντολογικῆς Ἀνάβασης τις Τέσσερις Μεγάλες Ἀρετές: Φρόνηση, Σωφροσύνη, Ἀνδρεία, Δικαιοσύνη.
Μία Πέμπτη Βαθμίδα της Ὀντολογικῆς Ἀνάβασης, Ἀπορρόφηση στό Ἀγαθόν, μόλις ποῦ ἀναφέρεται ἀπό τον Πλάτωνα, στά Κείμενά του, στήν Ἕβδομη Ἐπιστολή του, με ἐπιφύλαξη
Στὰ βήματα του Πλάτωνα πάτησαν ὅλοι οἱ μεγάλοι φιλόσοφοι της ἀρχαιότητας, κι οἱ Στωικοί, κι ὁ Ἐπίκουρος, κι ὁ Πλωτῖνος.. Ἀκόμα ὁ Πλάτωνας, μέσῳ των χριστιανῶν πατέρων «πέρασε» ὁλόκληρος στήν χριστιανική θεολογία. Ἄλλωστε ὁ Ἰησοῦς δέν δίδασκε κάτι διαφορετικό ἀπό τον Ὀρφέα (τον «θεολόγο, κατά τον Πλάτωνα), καὶ τον Πλάτωνα.
Ἡ Ὀρφικὴ Θεολογία
Ἡ Ὀρφικὴ Θεολογία, μολονότι ἀφομοιώνει ὅλη την ἑλληνική (Ἡσιόδεια) θεογονία, ἀναλύοντας καὶ ἀποσαφηνίζοντας δυσνόητους μεταφυσικούς ὄρους, ὅπως το Χάος, ὁ Φάνης (Ἔρως), καὶ τις διαλεκτικές σχέσεις πνευματικοῦ, «κουκούλι» στοιχείου... ἑντοῦτοις ἀπὸ τον 7ο π.Χ. αἰῶνα (καὶ ἀποδεδειγμένα ἀπὸ τον 6ο π.Χ. αἰῶνα) καὶ μετά, ἔχει ἐγκαθιδρυθεῖ ἡ Ἀντίληψη Μίας καὶ Μόνης Πνευματικῆς Ἀρχῆς ποὺ ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τον Δία.
Ὁ Ζεύς Εἶναι ἡ Ἀρχὴ ποὺ Διαχέεται Παντοῦ, σε ὅλο το Βάθος καὶ ὅλο το Πλάτος της Ὕπαρξης Ὁ Ζεύς Ἀποτελεῖ την ἀρχὴ, το μέσον καὶ το τέλος των πάντων, του ὄντος, του ἀνθρώπου Ὁ ἴδιος ὁ Πλάτωνας ἀναφέρεται (στοὺς «Νόμους» κι ἀλλοῦ) στὸν «παλαιό λόγο» κατά τον ὁποῖο «ὁ μέν δή Θεός ἀρχήν καὶ τελευτήν καὶ μέσα των ὄντων ἀπαντῶν ἔχει».
Καὶ στὸ «ἀποδιδόμενο» στὸν Ἀριστοτέλη σύγγραμμα «Περί κόσμου» ἀναφέρεται: «Ζεὺς πρῶτος ἐγένετο, Ζεὺς ὕστατος ἀρχικέραυνος. Ζεὺς κεφαλή, Ζεὺς μέσα. Διός δ’ ἐκ πάντα τελεῖται Ζεὺς πυθμήν γαῖης τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος...».
Ἡ Ὀρφική Θεολογία διαποτίζει το ἑλληνικό πνεῦμα γιά, τουλάχιστον, 12 αἰῶνες (μέχρι την πολιτική ἐπικράτηση του ἐξωτερικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χριστιανισμοῦ, καὶ «διασώζεται» μέσα στὴν παγκόσμια φιλοσοφική σκέψη.
Ἀπὸ τον Δία, την Ἄρρητη κι Ἄγνωστη Ἀρχή, τον Ὑπέρτατο ὅλων Θεό, Γεννιέται στούς Κόλπους της Ἀπόκρυφης Φύσης (της Δημιουργίας κι Ἐξέλιξης), ποῦ Ἐκφράζεται ἀπὸ την Προκοσμική Δήμητρα (Δηώ), ἡ Κόρη, ὁ Ζαγρέας, ποῦ Εἶναι ἡ Κοσμική Οὐσία στὴν Ἀπόλυτη Ἑνότητά της (Εἶναι), κι ἀπὸ την Ὁποία θὰ προέλθουν ὅλα μέσα στὴν δημιουργία. Ὁ Ζαγρέας Εἶναι το «Εἶναι» των φιλοσόφων (Πλάτωνας), ὁ Λόγος των Στωικῶν, ποῦ Βρίσκεται στὴν Βάση των πάντων.
Ἀλλὰ μέσα στὴν Οὐσία του Ὄντος (Εἶναι) Ἐκδηλώνονται ἤδη διασπαστικές τάσεις ποῦ θά «ὁδηγήσουν» στὴν πολλαπλότητα, σε Θεϊκό Ἐπίπεδο στὴν ἀρχὴ, καί μετά στούς κατώτερους κόσμους. Σύμφωνα με τον «μῦθο» (δηλαδή τον «ἀλληγορικό λόγο», στό νοηματικό ὑπόστρωμα του ὁποίου ὑποδηλώνεται ἕνα διαφορετικό νόημα ἀπὸ τα λεγόμενα, ποῦ μόνο οἱ μύστες μποροῦν νά ἀποκωδικοποιήσουν, ἀφοῦ χρειάζεται εἰδική ἀναγνώση «κάτω ἀπὸ τις λέξεις», γιά την κατανόηση του πραγματικοῦ νοήματος, ἕνα «κλειδί» ἀποκωδικοποίησης..), ὅταν ὁ Ζαγρέας παίζει με τα «παιχνίδια» ποῦ του ἔφεραν οἱ Τιτᾶνες, κι ἀντικρύζει το «εἴδωλο» του στόν «καθρέφτη» ξεκινᾶ ἡ πρώτη διάσπαση.
Σε ἕνα τελετουργικό «κατασπαραγμό» οἱ Τιτᾶνες θά κοματιάσουν το Σῶμα του Θεοῦ καί ἀφοῦ το «βράσουν» τελετουργικά, θά το καταπιοῦν, ἀφομοιώνοντας το «Θεῖο Στοιχεῖο» μέσα σε ξεχωριστές ὀντότητες Ἀλλὰ ἡ Διάσπαση του Θείου Ὄντος, τουλάχιστον σε Θεϊκό Ἐπίπεδο, δέν εἶναι δυνατή καί τελειωτική. Ἥ Καρδιά του Ὄντος Μένει Ζωντανή καί το Ὄν Ἀναγεννᾶται στὴν Πλήρη Ἑνότητά Του.
Ὁ Ζαγρέας θά Ξαναγεννηθεῖ σὰν Διόνυσος, Γιός του Δία, (ἀπὸ την Σεμέλη, ἕνα ἄλλο ὄνομα της «γῆς»). Αὐτό σημαίνει ὅτι το Εἶναι Παραμένει Εἶναι, ἀκόμα κι ὅταν Διασπᾶται Διατηρεῖ την Ἑνότητά Του σάν Πραγματική Οὐσία ἀκόμα κι ὅταν Διαχωρίζεται. Ἥ Διάσπαση δὲν μπορεῖ ποτέ νά εἶναι ἀπόλυτα πραγματική.
Ἐξ’ ἄλλου, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ Διάσπαση του Ὄντος δὲν εἶναι δυνατή στὴν Οὐσία Του, γι’ αὐτὸ καί οἱ Τιτᾶνες δὲν μποροῦν νά «ἐπιβιώσουν», τουλάχιστον στὸ Θεϊκό Ἐπίπεδο, καί «κατακεραυνώνονται» καί γίνονται στάχτες.
Στήν πραγματικότητα ἡ Διάσπαση του Ὄντος, ὁ «κατασπαραγμός» του Θεοῦ, δὲν εἶναι παρά ἡ Φυσική Ἐξελίξη, κι οἱ Τιτᾶνες δὲν κάνουν τίποτα ἄλλο ἀπὸ το νὰ προωθοῦν την Ἐξελίξη της Δημιουργίας. Ἥ Τελετουργική Πράξη τους δὲν εἶναι κακή καὶ ἁμαρτωλή παρά μόνο ἀπὸ την ἄποψη της Κατάβασης του Ὄντος ἀπὸ την Ἑνότητα στὴν πολλαπλότητα, της Κατάβασης σε κατώτερα ὀντολογικά πεδία, κόσμους.
Ἀπὸ τις στάχτες των «κατακεραυνωμένων» Τιτάνων θὰ γεννηθοῦν ὅλα τα ὄντα καὶ οἱ ἄνθρωποι Τα ὄντα ποὺ θὰ γεννηθοῦν ἔτσι ἔχουν μέσα τους τον Θεό, τον Ἑνοποιό Λόγο (των φιλοσόφων), την Πραγματική Θεϊκή Οὐσία του Ὄντος, την Ἑνότητα του Εἶναι, (το Διονυσιακό Στοιχεῖο), καὶ την «τιτανική φύση», (την ὁρμὴ πρὸς την πολλαπλότητα καὶ την ἀτομικοποίηση, την ἀτομικότητα).
Αὐτὰ τα ὄντα θά γεννηθοῦν σε διάφορες βαθμίδες στόν οὐράνιο νοητικό τόπο, σάν νοητικές ψυχές (νόες, σύμφωνα με τους φιλοσόφους) ἀλλὰ λόγῳ της «τιτανικῆς φύσης» τους, δὲν θά μπορέσουν νὰ ἐπιβιώσουν ἐκεῖ καί θά ξεπέσουν στόν κόσμο της Φύσης ποῦ «ἐκπροσωπεῖται» ἀπὸ την Δήμητρα.
Ἡ Δήμητρα (Δῆ-μήτηρ, γῆ-μητέρα) εἶναι ἡ Ὑπερφύση, ἡ Παγκόσμια Ψυχή, εἶναι ἡ Ἀληθινή Γῆ ὅπου κατοικοῦν τα ὄντα σάν ψυχές (ἁστρικές ψυχές). Κι εἶναι ἡ Δήμητρα (με τις ψυχές) ποῦ θὰ «ἐμψυχώσει» τον «κάτω κόσμο» της ὕλης 

Ὁ κόσμος της ὕλης, εἶναι ὁ Κόσμος του Πλούτωνα, του Ἄδη, ὁ κόσμος των «νεκρῶν». 

Ὁ Κόσμος του Πλούτωνα εἶναι ὁ «κάτω κόσμος» γιά ὅσους βρίσκονται στὴν Ἀληθινή Γῆ της Δήμητρας (Ψυχή), σε «σπήλαια» καί κοιλότητες της Ἀληθινῆς Γῆς, στόν κόσμο των «νεκρῶν».
Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι ὑπάρχει μία πλήρης ἀνατροπή της εἰκόνας της ζωῆς ποῦ εἶχε ὁ ἁπλός ἄνθρωπος 

Ὁ Κόσμος των ψυχῶν ὅπου κατοικοῦν αὐτοί ποῦ δὲν ἔχουν γεννηθεῖ ἡ ἔχουν πεθάνει, εἶναι ὁ Ἀληθινός Κόσμος, καί τοῦτος ἐδῶ ὁ κόσμος της ὕλης εἶναι πραγματικά ὁ «κόσμος των νεκρῶν».
Ἡ Ψυχή (στὸν Τόπο της Δήμητρας, της Παγκόσμιας Ψυχῆς, της Ἀληθινῆς Γῆς) ποῦ «ἐκπροσωπεῖται» στὸν «μῦθο» (στὸν «ἀλληγορικό λόγο») ἀπὸ την Κόρη (ὄχι την Προκοσμική Κόρη, την Μητέρα του Ζαγρέα, ἀλλὰ την Κόρη της Ἐλευσίνας Μυθολογίας ποῦ διασώζεται στὸν Ὅμηρό, στὸν ὕμνον του γιά την Δήμητρα) λόγῳ της τιτανικῆς φύσης της «ἁρπάζεται» κυριολεκτικά ἀπὸ τον Πλούτωνα της ὕλης, καί κατοικεῖ στὸν κόσμο των «νεκρῶν» μέσα σε ἕνα «σῶμα» («σῶμα εἶναι το σῆμα της ψυχῆς»). Ἐξ’ αἰτίας της σύνδεσης της Ψυχῆς με το σῶμα γεννιοῦνται οἱ ψυχοσωματικές λειτουργίες (ἡ Περσεφόνη, ἡ ὑλοψυχή, ἡ ὑλική ψυχή των φιλοσόφων).
Αὐτὲς οἱ ψυχοσωματικές λειτουργίες εἶναι τα δεσμά της Ψυχῆς, ποῦ την δένουν στὸ σῶμα, το ὁποῖο θεωρεῖται σάν τάφος της Ψυχῆς.. Ἀλλά ἡ Ψυχή δέν μπορεῖ νά μείνει γιά πάντα στὸν Κόσμο του Πλούτωνα... 

Ὅταν ἔρχεται ὕμνο χρόνος ἡ Περσεφόνη ἐγκαταλείπει τον σκοτεινό κόσμο γιά νά ἀναδυθεῖ σάν Κόρη στὸν Ἀληθινό Κόσμο, στήν Ἀληθινή Γῆ της Δήμητρας, στὸν Φωτεινό Κόσμο, ἐνῶ οἱ δεσμοί με το σῶμα (ἡ ὑλική ψυχή) καταστρέφεται... (ὅλοι οἱ νεκροί ὀνομάζονται «Δημητρίου»).
Ἀλλὰ ἐφ’ ὅσον δὲν εἶχε φροντίσει ἡ Ψυχή ὅσο ἦταν στὸ Βασίλειο του Πλούτωνα νὰ μυηθεῖ στὰ Μυστήρια (ἡ νὰ ἀσκήσει την «ἀληθινή φιλοσοφία» κατά τον Πλάτωνα), νὰ κατανοήσει την πραγματική ὀντότητα της καί νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τα δεσμά του σώματος, μετά ἀπὸ εὔλογο χρόνο θὰ «ξανά- ἀρπαχθεί» ἀπὸ την κόσμο της ὕλης καί θὰ μετενσωματωθεί σε κάποιο ἄλλο σῶμα (μετενσωμάτωση, μετεμψύχωση). 

Ὁ Πλάτωνας γράφει στὸν «Φαίδωνα» ὅτι οἱ ζωντανοί προέρχονται ἀπὸ τους νεκρούς κι οἱ νεκροί ἀπὸ τους ζωντανούς.
Ἔτσι ὁ «μῦθος» της Κόρης-Περσεφόνης (Ψυχῆς καί ὑλοψυχῆς, ἀντίστοιχα) ἑρμηνεύεται σὰν ὁ κύκλος της Ζωῆς καί του θανάτου (στὸν Ἀληθινό Κόσμο, καί στὸν κόσμο της ὕλης, ἀντίστοιχα), ὁ κύκλος της μετεμψύχωσης, ποῦ ἀκολουθεῖ κάθε Ψυχή. 

Ἤ Ἀθάνατη Κόρη της Δήμητρας γίνεται θνητή σύζυγος του Πλούτωνα, ἡ Περσεφόνη, καί «ξαναβγαίνει» στόν Ἀληθινό Κόσμο σάν Κόρη. κι ἔτσι συνέχεια.
Ἤ συσχέτιση του «μύθου» με τον κύκλο της ζωῆς στὴν γῆ (βλάστηση, στάρι, κλπ) ἄν καί δέν εἶναι ἄστοχος, ἐν τούτοις ἀποτελεῖ μία πολύ ἐπιφανειακή ἐξήγηση των Μυστηρίων..

Ἁπλά οἱ Ἐλευσίνιοι Μύστες γιά νὰ μιλήσουν γιά την Ἀληθινή Ζωή καί τον Κύκλο της Ζωῆς χρησιμοποίησαν την παραβολή της βλάστησης, κι ἰδιαίτερα του σταριοῦ, κάτι ποῦ ἔκανε καί ὁ Ἰησοῦς ὅταν μιλοῦσε με παραβολές.
Ἀλλά ὁ «μῦθος» λέει πολύ περισσότερα, τουλάχιστον γιά ὅσους γνωρίζουν την ἀλληγορική γλῶσσα των μύθων.
Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ἡ Ὀρφική Θεολογία ὅπως διαμορφώθηκε τον 7ο καί 6ο π.Χ. καί διδάσκονταν στὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια ἀποτελεῖ «σύνθεση διαφορετικῶν παραδόσεων» (της Λατρείας του Ζαγρέα-Διονύσου, ποῦ ἀποτελεῖ μετεξέλιξη της ἐκστατικῆς Διονυσιακῆς Λατρείας, καί ποῦ προῆλθε ἀπὸ την Ὀρφική Μεταρύθμιση, καί της Ἐλευσίνας Μυθολογίας...), σε ἕνα ἀρκετά συγκροτημένο σύνολο καί μία «Ἑνιαία Θεώρηση της Πραγματικότητας».
Ὁ Σκοπός τῶν Μυστηρίων
Ὁ πραγματικός σκοπός των Μυστηρίων ἦταν ὄχι μόνο νά μυήσει τον ἄνθρωπο στὴν γνώση του πραγματικοῦ ὄντος, στὸ ἀληθινό νόημα της μετά-ὑλικῆς ζωῆς καί του «θανάτου μέσα στὴν ὕλῃ», ἀλλὰ προπάντων νά τον ἀπελευθερώσει ἀπὸ τα δεσμά του σώματος, ἀπὸ τον κύκλο των μετενσωματώσεων, ὥστε νά ἀνέλθη πάλι στούς «οὐράνιους» κόσμους ἀπὸ τους ὁποίους «ἔπεσε».
Τα Μυστήρια τελοῦνταν δύο φορές τον χρόνο, στὴν ἐαρινή (τα Μικρά Μυστήρια) καί στὴν φθινοπωρινή (τα Μεγάλα Μυστήρια) ἱσημερία, ποῦ συμβόλιζαν την «κατάβαση της Ψυχῆς στὸν κόσμο της ὕλης» στὸ Βασίλειο του Πλούτωνα, καί την «ἀνάβαση της Ψυχῆς στὸν Κόσμο της Ὑπερφύσης» της Ἀληθινῆς Γῆς (στὸ Βασίλειο της Δήμητρας, της Παγκόσμιας Ψυχῆς), ἀντίστοιχα
Τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης), ἐν Ἄγραις – Κάθαρση καί Ἀναγέννηση
Τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) στὴν Ἄγρα, γίνονταν τον μῆνα Ἀνθεστηριώνα (Φεβρουάριος-Μάρτιος), ὅταν πλησίαζε ἡ ἐαρινή ἰσημερία. 

Ἡ περιοχή της Ἄγρας ἐκτείνονταν ἀπὸ το Α΄ Νεκροταφεῖο μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο, περιλάμβανε τον Λόφο της Ἄγρας κι ὅλη την περιοχή πάνω ἀπὸ τον Ἱλισσό, μέχρι τον Λόφο Ἀρδηττό. Ἐκεῖ, σε μία κατάφυτη περιοχή κι ὄχι μακριά ἀπὸ την πηγή της Καλιρρόης, ὑπῆρχε ὁ Ναός της Δήμητρας καί Της Περσεφόνης, ὅπου τελοῦνταν τα Μικρά Μυστήρια («τα Ἐν Ἄγραις»).
Ὁ Ναός αὐτὸς (καί τα Μυστήρια) σχετίζονταν με τον ἐξωτερικό γήινο κόσμο ἐνῶ ὁ Ναός στὴν Ἐλευσῖνα σχετίζονταν με την Ἐσωτερική Ζωή της Ψυχῆς καί τα μεταθανάτια μυστήρια.
Τους ὑποψήφιους μύστες δίδασκε ὁ Ἱεροφάντης, ὁ Ἀρχιερέας της Ἐλευσίνας, κι οἱ μυσταγωγοί. Σε αὐτή την Μύηση ἦταν δεκτοί ὅλοι, κάθε ἄνθρωπος, (με προϋπόθεση ὅτι ἦταν καθαρός ἄνθρωπος καὶ δὲν εἶχε διαπράξει φόνο ἡ κάποιο ἄλλο μεγάλο κακό)... 

Τελοῦνταν καθαρτήριες τελετές ποῦ περιελάμβαναν καὶ ἕνα τελετουργικό λουτρό στὸν Ἰλισσό ποῦ κυλοῦσε ἐκεῖ κοντά.
Στὴν πραγματικότητα ὅμως, πέρα ἀπό την Διδασκαλία κι ὅσα τελοῦνταν ἐξωτερικά τα Πραγματικά Μυστήρια Βιώνονταν μέσα στὴν Ψυχή του καθενός ποῦ δέχονταν την Μύηση.
Τα Μυστήρια εἶχαν σὰν ἀντικείμενο την Ἀπελευθέρωση της Ψυχῆς ἀπό τις ψυχοσωματικές λειτουργίες ποῦ την ἔδεναν με το σῶμα Ὁ μύστης ἔπρεπε νά ἀποκτήσει Φρόνηση καὶ νά διευθετήσει τις ψυχοσωματικές λειτουργίες. 

Ἡ καθαρή σωματική ζωή, ἡ ἀποχὴ ἀπό βρώμικες τροφές, ἀλλά κι οἱ τελετουργικοί καθαρμοί, δὲν ἦταν παρά ἕνα ἐξωτερικό στάδιο στὴν ἐξελίξη Ὁ μύστης ἔπρεπε ἀκόμα νά καθαρθεῖ ἀπό ὀρέξεις, ἐπιθυμίες, πάθη, ποῦ τον ἔδεναν με τα ὑλικὰ πράγματα. Σε ἕνα ἀκόμα πιό ὑψηλό ἐπιπέδῳ ἔπρεπε νά ἀποβάλλει ὅλες τις σκέψεις ποῦ στρέφονταν πρὸς τον ὑλικὸ κόσμο, καὶ νά ἀνυψώσουν το νοῦ τους στὴν Ἀληθινή Ζωή, ποῦ εἶναι πέρα ἀπό τον ὑλικὸ κόσμο.
Αἰτῆ ἡ ψυχοσωματική κάθαρση ἦταν ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά περάσει κάποιος ἀπό την ἐξωτερική ζωή στὴν γῆ στὴν ἐσωτερική ζωή της Ψυχῆς Αὐτὸ εἶναι το πραγματικό νόημα της «Ἀναγέννησης». Ἄν κι ὅσοι μυοῦνταν στὰ Μικρά Μυστήρια ἔφερναν τον τίτλο του «μύστη», στὴν πραγματικότητα μόνο ὅσοι ὁλοκλήρωναν την ψυχοσωματική κάθαρση, ὅσοι «Ἀναγεννήθηκαν» πραγματικά, ἦταν σε θέση νά γίνουν ἀληθινοί μύστες στὰ Μεγάλα Μυστήρια ποῦ γίνονταν στὴν φθινοπωρινή Ἱσημερία, στὴν Ἐλευσῖνα..
Τα Μεγάλα Μυστήρια στὴν Ἐλευσῖνα, γενικά
Τα Μεγάλα Μυστήρια στὴν Ἐλευσῖνα γίνονταν στὸ Ναό της Δήμητρας στὴν Ἐλευσῖνα, το μῆνα Βοηδρομιώνα (Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος), ὅταν πλησίαζε ἡ φθινοπωρινή ἰσημερία καὶ διαρκοῦσαν ἐννέα ἡμέρες
Ὑπῆρχαν Τέσσερις Βαθμίδες Μύησης. Ἀπὸ Αὐτὲς τις Τέσσερις Βαθμίδες, οἱ Δύο Βαθμίδες, ἡ Μύηση καὶ ἡ Ἐποπτεία ἦταν εὐρέως γνωστές σε ἕνα ἱκανὸ ἀριθμό μυστῶν, ἐνῶ οἱ Τελευταῖες Βαθμίδες, ἡ Αὐτοψία καὶ ἡ Ἔκσταση ἦταν ἐλάχιστα γνωστές κι εἶχαν μυηθεῖ σε αὐτές ἐλάχιστοι ἄνθρωποι (μεταξύ αἰτῶν καὶ ὁ Πλάτωνας). Το γεγονός ὅτι υπήρχαν αὐτὲς οἱ Βαθμίδες Μύησης ἀποδεικνύεται ἀπό τις μαρτυρίες του Πλάτωνα (στά κείμενά του) καί ἄλλων φιλοσόφων, ἀπό τα λεγόμενά τους καί τις ἀναφορές τους σε αὐτά
Οἱ Πέντε Βαθμίδες Μύησης (μαζί με την πρώτη βαθμίδα μύησης των Μικρῶν Μυστηρίων ποῦ ἔχει προηγηθεῖ) ἦταν:
α) Τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) – Κάθαρση καὶ Ἀναγέννηση
β) Τα Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης) – Μύηση καὶ Λύσις ἡ Ἀπελευθέρωση ἀπὸ τον «κύκλο της μετενσωμάτωσης».
γ) Τα Μεγάλα Ἐποπτικά Μυστήρια (των «τιτάνων») – Ἐποπτεία καὶ Ἑνοποίηση του ὄντος
δ) Τα Μεγάλα Μυστήρια της Ἱερῆς Μετάληψης (του Ζαγρέα) – Αὐτοψία καὶ Ἕνωση με το θεό.
ε) Τα Ἄρρητα Μυστήρια (του Διός) – Ἔκσταση καὶ Ἀπορρόφηση στὸ Θεό.
Στὰ Μεγάλα Μυστήρια ἐκτός ἀπό την Μύηση ποῦ ἦταν Μυστική (κι «ἄρρητη» στίς Ὑψηλές Βαθμίδες), γίνονταν καί δημόσιες γιορτές καί τελετουργίες στίς ὁποῖες συμμετεῖχε ὅλος ὁ λαός. Οἱ δημόσιες ἐκδηλώσεις εἶναι γνωστές καί δέν παρουσιάζουν κάποιο ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον Το Πραγματικό Περιεχόμενο των Μυστηρίων ὅμως εἶναι ἤ Μύηση στά Μυστήρια της Ψυχῆς
Οἱ Δημόσιες Ἐκδηλώσεις (στὴν Κλασσική Περίοδο) ἦταν:
1) Ἱερή Πομπή ἱερέων της Ἐλευσίνας με τα «ἱερά ἀντικείμενα», ξεκινοῦσε ἀπό την Ἐλευσῖνα (μέσῳ της Ἱερᾶς Ὁδοῦ), καί ἔφτανε ὡς το ἐν ἄστει Ἐλευσίνιο, στὴν Ἀθήνα, στοὺς πρόποδες της Ἀκρόπολης
2) Ἀγυρμός καί πρόρρηση στὴν Ποικίλη Στοά της Ἀθηναϊκῆς Ἀγορᾶς (Συγκέντρωση των ὑποψήφιων μυστῶν καί ἀνακοίνωση της ἔναρξης των Μυστηρίων καί των προϋποθέσεων συμμετοχῆς στά Μυστήρια).
3) Ἡ Τελετή «Ἄλαδε μύσται» (οἱ «μύστες στὴν θάλασσα»). Ἱερή πομπή ὡς την θάλασσα του Φαλήρου, τελετουργικό λουτρό στὴ θάλασσα καί θυσία μικροῦ χοίρου...
4) Μεγάλη Θυσία πρὸς τιμήν της Ἄχθειας (Λυπημένης) Δήμητρας, στὸ ἐν ἄστει Ἐλευσίνιο.
5) Τα «Ἐπιδαύρεια», Μεγάλη Θυσία πρὸς τιμήν του Ἀσκληπιοῦ (δεύτερη θυσία ἀνάλογη με ἐκείνη της προηγούμενης μέρας).
6) Ἱερὴ Πομπή του Ίακχου (ἀγάλματος της θεότητας πάνω σε ἅρμα), καὶ των «ἱερῶν ἀντικειμένων», ἀπὸ το ἐν ἄστει Ἐλευσίνιο ὡς το Ἱερὸ Τελεστήριο της Θεάς στὴν Ἐλευσίνα (μέσῳ της Ἱερᾶς Ὁδοῦ), στὴν ὁποία συμμετεῖχαν Ἱερεῖς, μύστες καὶ πλῆθος κόσμου.
7) Θυσίες πρὸς τιμήν της Θεάς...
Πρίν εἰσέλθουν στό Τελεστήριο οἱ μύστες μετελάμβαναν τον «Κυκεῶνα» (παχύρρευστο ποτό ἀπὸ νερό, ἀλεύρι, καὶ μυρωδικά) καὶ «ἱερά γλυκίσματα» ἀπὸ στάρι καὶ κριθάρι... Μετά ἀπὸ αὐτὴ την τελετή ἀκολουθοῦσε (ἀργά τή νύχτα) ἡ Μύηση (Μύηση Δεύτερου Βαθμοῦ) στό Τελεστήριο, των ὑποψήφιων μυστῶν
8) Την νύχτα της 21ης Βοηδρομιώνος γίνονταν ἡ Ἐποπτεία (Μύηση Τρίτου Βαθμοῦ), σε ὅσους εἶχαν λάβει τις προηγούμενες μυήσεις κι εἶχαν προετοιμαστεῖ τουλάχιστον γιά ἕνα χρόνο...
9) Την τελευταία ἡμέρα γίνονταν ἡ τελετή των πλημμοχόων, σπονδές πρὸς τους νεκρούς. Κατά την τελετή ἀνύψωναν δύο πήλινα δοχεῖα (πλημμοχόες), με κάποιο «ἄγνωστο» ὑγρὸ, ἕνα πρὸς την ἀνατολή, ἕνα πρὸς την δύση, κι ἔχυναν το περιεχόμενο τους στή γῆ, προφέροντας μυστικές φράσεις. Ἀκολουθοῦσαν ἑορταστικές ἐκδηλώσεις Τέλος, ἡ Ἱερὴ Πομπή με τον Ίακχο ἐπέστρεφε στὴν Ἀθήνα..
Οἱ Ἀνώτερες Μυήσεις «δίνονταν» ἕξω ἀπό την ἐπίσημη ἑορταστική περίοδο, καί με μυστικό τρόπο, σε ἐλάχιστους ἀνθρώπους Το γεγονός ὅτι δίνονταν αὐτὲς οἱ Ἀνώτερες Μυήσεις καθώς καί το «περιεχόμενό» τους μαρτυρεῖται τόσο ἀπό το θεολογικό ὑπόστρωμα των Μυστηρίων, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ μορφή του Βάκχου, πάρεδρου της Δήμητρας στὴν Ἐλευσῖνα, ὅσο καί ἀπό μαρτυρίες του Πλάτωνα, καθώς καί ἄλλων φιλοσόφων.
Οἱ Κατώτερες Μυήσεις ποῦ σχετίζονταν με την Περσεφόνη καί την Κόρη (καί την Δήμητρα), ἦταν λίγο πολύ, ἐξωτερικές μυήσεις ποῦ εἶχαν σκοπό την ἀπελευθέρωση των ἀνθρώπων ἀπό τα κατώτερα βασίλεια.
Ἡ Μέση Μύηση, ἡ Ἐποπτεία, εἶχε σκοπό την «ἑνοποίηση του νοῦ», του «ὀντολογικοῦ πυρῆνα» του ἀνθρώπου.. 

Οἱ Ἀνώτερες Μυήσεις ὅμως ποῦ σχετίζονταν με τον Ζαγρέα-Διόνυσο, (τον Βάκχο, τον Ἵακχο...) καί τον Δία, ἦταν ἐσωτερικές μυήσεις ποῦ εἶχαν σκοπό την Ἕνωση με τον θεό Ζαγρέα, την Ἀπορρόφηση στὴν Ἀρχὴ των Πάντων (τον Θεό Δία).
Το γεγονός ὅτι ὑπάρχει ἱερὴ σιγή γιά τις Ἀνώτερες Μυήσεις καί «σχεδόν» παντελής ἔλλειψη πληροφοριῶν, δείχνει ἁπλά ὅτι ἐπρόκειτο γιά ἕνα Ἱερό Μυστικό ποῦ μεταδίδονταν σε ἐλάχιστους, ὄχι ὅτι δέν ὑπῆρχαν Ἀνώτερες Μυήσεις καί δὲν συνέβαιναν αὐτὰ ποῦ περιγράφουμε.
Ἄλλωστε, ἄν δέν ὑπῆρχε, ὁ Ὀρφέας (ὁ «θεολόγος» κατά τον Πλάτωνα), ἡ Ὀρφική Θεολογία (στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Πλάτωνας καί μεταφέρει στὰ κείμενά του), τα Ἐλευσίνια Μυστήρια με τις Πέντε Βαθμίδες Μύησης, ὁ Πλάτωνας δέν θὰ μποροῦσε νὰ μιλήσει γιά το Εἶναι (ποῦ «σχετίζει» με τον Ζαγρέα, το Ὄν), οὔτε γιά το «τελείως εἶναι», το Ἀγαθόν (ποῦ «σχετίζει» με τον Θεό Δία).Οὔτε θά μποροῦσαν οἱ Στωικοί νὰ μιλοῦν γιά τον Παγκόσμιο Λόγο ποῦ βρίσκεται στὴν Βάση των Πάντων. Ἅλες αὐτὲς οἱ «ἀντιλήψεις» ἔχουν ἀφετηρία, τα Μυστήρια, την Ὀρφική Θεολογία, τον Ὀρφέα (ποῦ ἦταν πραγματικό πρόσωπο, κι ὄχι μυθικός ἥρωας του πολιτισμοῦ..)...
Τα Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης) – Μύηση καὶ Λύσις, Ἀπελευθέρωση ἀπό τον «κύκλο των μετενσωματώσεων»
Διδασκαλία...
Ἥ Μύηση εἶχε σάν σκοπό την ἀποκάλυψη της ἀναληθής φύσης της Ψυχῆς ποῦ ὁ Πραγματικός Τόπος της εἶναι ἡ Ὑπερφύση (ἡ Ἀθάνατη Κόρη – Ψυχή) σε ἀντιδιαστολή με τα Μικρά Μυστήρια ποῦ είεἶχαν σάν σκοπό την διευθέτηση των ψυχοσωματικῶν λειτουργιῶν (ἡ Θνητή Περσεφόνη – ὑλοψυχή).
Ὁ μύστης (ὁ ἄνθρωπος, ἡ Ψυχή) ἔπρεπε πέρα ἀπό την ἐξωτερική ζωή νά βιώσει την ἀληθινή ἐσωτερική φύση του καὶ μέσα ἀπό τον ψυχοδυναμικό διασκορπισμό σε ὁρμές καὶ ἐπιθυμίες ποῦ προσανατολίζουν πρός τον ἐξωτερικό ὑλικό κόσμο νά ἀναδυθεῖ στήν ἤρεμη, γαλήνια καὶ ἀπαθῆ ἀληθινή ζωή της Ψυχῆς
Μέσα στήν Ἴδια την Ψυχή (στήν Ἀθάνατη Κόρη – Ψυχή) ἀνοίγονται δύο δρόμοι:
Ὁ Δρόμος πρὸς τα Ἄνω, πρὸς το Βασίλειο της Ψυχῆς (το Βασίλειο της Δήμητρας, της Υπερφύσης), κι ὁ Δρόμος πρὸς τα κάτω, πρὸς την ἐνσωμάτωση (στὸ Βασίλειο του Πλούτωνα).
Μόνο ὅταν ἡ Ψυχή Καθαρθεῖ ἀπό κάθε ἐσωτερική ὁρμὴ κι ἐπιθυμία πρὸς τον ἐξωτερικό ὑλικὸ κόσμο, ἀσκῶντας την Ἀρετή της Σωφροσύνης, κάνοντας την «σωστή» ἐπιλογή, με ἐσωτερική ψυχική μεταμόρφωση, κι ὄχι με μαγικό τρόπο, ἡ μέσῳ κάποιας τελετουργίας, μπορεῖ νά γλυτώσει ἀπό τον «κύκλο της μετενσωμάτωσης».
Τότε μόνο, ὅταν ἡ Ψυχή φτάσει στὴν γαλήνια ἀπάθεια «λύεται» πραγματικά ἀπό τα δεσμά του σώματος καὶ του κόσμου καὶ μπορεῖ νά ἀκολουθήσει μία πορεία, στὰ Ἡλύσια Πεδία καὶ σε ἀκόμη Ψηλότερους Οὐράνιους Κόσμους. 

Αὐτὴ ἦταν ἡ «Λύσις» (ἀπό το σῶμα), ἀλλὰ δὲν ἦταν το τελικό στάδιο στὴν Ἐξελίξη της Ψυχῆς Αὐτὴ ἦταν ἡ Πραγματική Μεγάλη Ψυχική Ἀναγέννηση καὶ Τελετουργίες.
Ὅλα αὐτά ποῦ διδάσκονταν ὁ μύστης στό μεταξύ διάστημα ἀπό τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) μέχρι τα Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης), «συμβολίζονταν» στό Ναό της Δήμητρας, την νύχτα της Μύησης. Ὁ μύστης καθοδηγοῦνταν σε δύο κλίμακες, μία καθοδική ποῦ ὁδηγοῦσε (ἴσως στό Πλουτώνιο καί στήν «σπηλιά» ποῦ περιλάμβανε) στήν ἀναπαράσταση του ὑλικοῦ κόσμου (του Πλούτωνα) καί μετά σε μία ἀνοδική κλίμακα (μέσα στό Τελεστήριο) ποῦ ὁδηγοῦσε στὴν Ὁλόφωτη Αἴθουσα της Θεάς, στήν ἀναπαράσταση της Ἀληθινῆς Γῆς καί της Ἀληθινῆς Ζωῆς (στά Ἡλύσια Πεδία).
Ἔτσι, σάν την Κόρη – Περσεφόνη, ὁ μύστης (ἡ Ψυχή) ἀναδυόταν ἀπό τον κόσμο του Πλούτωνα στό Βασίλειο της Δήμητρας. Σύμφωνα με μερικούς μελετητές ἡ μετάβαση ἀπό το σκότος του κόσμου στό Φῶς της Ζωῆς γίνονταν μέσα στό Τελεστήριο (ἀλλὰ αὐτὸ ἔχει λίγη σημασία ἀφοῦ ὁ συμβολισμός της τελετουργίας εἶναι ὁλοφάνερος..)
Ἥ «Λύσις» της Ψυχῆς ἀπό τα δεσμά του σώματος καί του κόσμου ἦταν καθαρά ἐσωτερική, ψυχολογική, κι αὐτὴ ἡ «ψυχική μεταμόρφωση» ἀναπαριστάνονταν καί την Νύχτα της Μύησης. Αὐτὴ ἡ «Λύσις» ἦταν προετοιμασία γιά την «ἀντικειμενική» μετάβαση στούς μεταθανάτιους κόσμους.
Ἥ Τελετουργία δὲν ἦταν ἁπλὰ μία «θεατρική ἀναπαράσταση» των δύο κόσμων...
Ἡ Τελετουργία συμβόλιζε καί την «Προσωπική Ἐσωτερική Λύσιν» του μύστη καί την ἀντικειμενική μετάβασή του στόν μεταθανάτιο κόσμο. Ἐξ’ ἄλλου οἱ μεταθανάτιοι κόσμοι ἦταν ἐσωτερικοί, μή- ὑλικοί κόσμοι κι ὄχι τόποι μέσα στόν ἴδιο κοσμικό χῶρο
Τα Μεγάλα Ἐποπτικά Μυστήρια (των «τιτάνων») – Ἐποπτεία καὶ Ἑνοποίηση του ὄντος
Διδασκαλία...
Ἕνα χρόνο μετά την Μύηση στά Μυστήρια της Ψυχῆς, την νύχτα της 21ης Βοηδρομιώνος, την προτελευταία ἡμέρα των ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων στήν Ἐλευσῖνα, μποροῦσαν ὅσοι μύστες ἦταν ἕτοιμοι (εἶχαν δηλαδή ἀποδεδειγμένα πραγματοποιήσει την «Λύσιν» της Ψυχῆς ἀπό τα δεσμά του σώματος καί του κόσμου κι αὐτό «φαίνονταν» ὄχι μόνο ἀπὸ την προσωπική ψυχολογική μεταμόρφωση του μύστη, ἀλλὰ καί ἀπὸ τον «ἔλεγχο» του μύστη ἀπὸ τους Μυσταγωγούς), νὰ λάβουν την Τρίτη Μύηση, την Ἐποπτεία
Με ἄλλα λόγια, γιά νά λάβει κάποιος την Ἐποπτεία ἔπρεπε να πληροί πραγματικούς ὄρους κι ὄχει ἁπλὰ τυπικές προϋποθέσεις. Η συμμετοχή στὴν Ἐποπτεία ἀπαιτοῦσε ὀντολογική μεταμόρφωση του μύστη κι ὄχι μία ἁπλὴ συμμετοχή στὴν Τελετουργία.
Στὴν Ἐποπτεία δίνονταν σαφεῖς ὁδηγίες γιά το πῶς θά βιώσει ὁ μύστης την Ἑνότητα του Ὄντος, πέρα ἀπὸ την πολλαπλότητα του νοῦ (πέρα ἀπὸ τις διασπαστικές νοητικές λειτουργίες ποῦ ὁδηγοῦν στὴν «ἀτομικότητα», στὴν πολλαπλότητα).
Ὁ νοῦς εἶναι ποῦ ἐκδηλώνει κατ’ ἐξοχήν την τιτανική φύση του ὄντος κι εἶναι ἀκριβῶς το ξεπέρασμα αὐτῆς της φύσης ποῦ μπορεῖ νά ἀποκαλύψει την «θεία φύση μέσα στό ὄν» («Διονυσιακή φύση», το θεϊκό στοιχεῖο, το Ἀληθινό Εἶναι,)...
Η «ἀναβάσῃ» ἀπό την κεντρόφυγο δραστηριότητα της ἀντίληψης στὴν ἀνακυκλούμενη διαδικασία της διανόησης κι ἀπό κεκεῖ στὴν κεντρομόλο ἐπίγνωση της ἀτομικότητας, του ἐγώ, ὁδηγεῖ τελικά στὴν συνειδητοποίηση της βαθύτερης ἀληθινῆς ὀντότητας, ποῦ Προέρχεται, Βασίζεται, κι Ὁλοκληρώνεται στό Ὄν (Εἶναι).
Το ξεπέρασμα της νοητικῆς ἀτομικότητας ποῦ μας κρατᾶ στό κόσμο της πολλαπλότητας, ἡ «ἐγκατάλειψη του ἐγώ», ὁ νοητικός θάνατος εἶναι ἀπόδειξη της Ἀναληθής Ἀνδρείας, της Τρίτης Μεγάλης Ἀρετῆς
Μόνο ὅταν ἀναπτύξουμε στὸ ἔπακρο την Ἀρετὴ της Ἀνδρείας καὶ «πεθάνουμε» νοητικά μποροῦμε νὰ ἀναγεννηθοῦμε σὰν θεός, νὰ ἐκδηλώσουμε δηλαδή το θεϊκό Διονυσιακό στοιχεῖο ποῦ ἀποτελεῖ την ἀληθινή ὀντότητα μας. Αὐτὴ ἡ Δεύτερη Μεγάλη Νοητική Ἀναγέννηση ἀνυψώνει την ὀντότητα (την Ψυχή) ἀπὸ το Βασίλειο της Δήμητρας, τα Ἡλύσια Πεδία, στὸν Ἐπουράνιο Τόπο ἀπὸ ὅπου «κατέβηκαν» οἱ νοητικές ψυχές.
Ἐπαρκῆ στοιχεῖα γιά την Ἐποπτεία (την Τρίτη Βαθμίδα Μύησης) δέν ὑπάρχουν
Μόνο ἔμμεσα, μέσα ἀπὸ την Ὀρφικὴ Διδασκαλία, καὶ τον Πλάτωνα (ποῦ εἶχε ἀποδεδειγμένα μυηθεῖ) μποροῦμε νά ἀνασυνθέσουμε καὶ νά διευκρινίσουμε το πραγματικό περιεχόμενό της.
Μιλῶντας ὁ Πλάτωνας (στόν «Φαίδωνα») γιά την ἀθανασία της Ψυχῆς ἀναφέρεται σε δύο ἐπιχειρήματα (ἁπλές ἐνδείξεις), το ἐπιχείρημα των ἐναντίων καί το ἐπιχείρημα της ἀνάμνησης.. ποῦ ἀναφέρονται στίς Δύο Πρῶτες Βαθμίδες Μύησης στά Ἐλευσίνια Μυστήρια, την Μύηση καί την Ἐποπτεία καί «σχετίζονται» με τους δύο οὐράνιους τόπους, τα Ἡλύσια Πεδία (τον Τόπο της Δήμητρας) καί τον ἐπουράνιο τόπο των νοητικῶν ψυχῶν, τον ἐπουράνιο τόπο των ἰδεῶν..
Ἐκεῖ ὅμως ποῦ ὁ Πλάτωνας μιλᾶ ξεκάθαρα γιά τους οὐράνιους τόπους διαμονῆς, ἀνάλογα με την Ἐξελίξη της Ψυχῆς, εἶναι στόν μῦθο γιά την «τύχη των ψυχῶν» καί Τελετουργίες
Καί την Νύχτα της Ἐποπτείας γίνονταν κάποιες Τελετουργίες ποῦ «σχετίζονταν» με τον κοσμογονικό, ὀντολογικό καί ψυχολογικό μῦθο της Διάσπασης του Ὄντος ἀπό τις τιτανικές δυνάμεις ποῦ ὁδηγοῦσε στήν «ἀτομικότητα» καί την πολλαπλότητα...
Τι ἀκριβῶς λέγονταν καί πώς «ἀναπαρίσταναν» τον «διασπαραγμό» δέν εἶναι επακριβώς γνωστό... Η Τελετουργία αὐτὴ προέρχονταν ἀπό την μεταρύθμιση της «διονυσιακῆς ὠμοφαγίας» (δηλαδή την πραγματική τελετουργική ἀναπαράσταση του κατασπαραγμού του Ζαγρέα, με την μορφή του ταύρου, ἀπό τους τιτᾶνες..)...
Γίνονταν χρήση κάποιων τελετουργικῶν ἀντικειμένων (τα «παιχνίδια» με τα ὁποία ξεγέλασαν οἱ τιτᾶνες τον Ζαγρέα)... Εἶναι ἐπίσης βέβαιο ὅτι γίνονταν κάποιο εἶδος «ἱερῆς μετάληψης» καί «κοινωνίας με τον θεό», (της ὁποίας ἀγνοοῦμε το «ὑλικὸ») ποῦ εἶχε ἀντικαταστήσει την «διονυσιακή ὠμοφαγία»...
Τα Μεγάλα Μυστήρια της Ιερής Μετάληψης (του Ζαγρέα) – Αὐτοψία καί Ἕνωση με το θεό.
Διδασκαλία...
Στὴν Τέταρτη Βαθμίδα Μύησης (τα Μυστήρια του Ζαγρέα, του Θείου Ὄντος) ὁδηγοῦνταν, ἔξω ἀπό τον ἑορταστικό κύκλο των Ἐλευσινίων Μυστηρίων, ὅσοι μύστες ἦταν σε θέση νά κατανοήσουν την Ἑνότητα του Ὄντος και νά βιώσουν προσωπικά το Μυστήριο του Ἀναγεννώμενου Θεοῦ, ποῦ μολονότι Διασπᾶται σε πολλαπλότητα, Ἀναγεννᾶται Πάλι, Ἀνασταίνεται ξανά στήν Ἑνότητά Του. Ο Ζαγρέας της Ὀρφικῆς Θεολογίας Εἶναι το Ὄν ποῦ Βρίσκεται μέσα σε ὅλα, Διαχέεται μέσα σε ὅλα κακαί Συνέχει τα πάντα. Εἶναι το «Εἶναι» του Πλάτωνα καί των φιλοσόφων, εἶναι ὁ Κοσμικός Λόγος των Στωικῶν
Η Ἀνύψωση Ὅς την Ἑνότητα του Ὄντος εἶναι δυνατή ὅταν ὑπερβαίνονται οἱ διασπαστικές διαδικασίες του νοῦ.. Σε αὐτή την Κατάσταση Ἑνότητας το ὑποκειμενικό διαχέεται στό Ὑπερβατικό Ἀντικειμενικό, στήν Κοσμική Πραγματικότητα του θεοῦ Σε αὐτή την Κατάσταση ποῦ ξεκινᾶ σάν Ἐπίγνωση της Ἑνότητας της Ὀντότητας ξεπερνιέται κάθε ἀντίληψη διαχωρισμοῦ καί κάθε ὁρμή ἀτομικοποιήσεως. Το Ὄν Ἀποκαθίσταται στήν Ἀρχική Ἑνότητά Του... Αὐτός ποῦ φτάνει (ὁ μύστης) σε αὐτό το Μυστικό Βάθος Ὕπαρξης, Ἀναγεννᾶται στήν Ἑνότητα, ὅπως ὁ θεός (Ζαγρέας), γίνεται ὁ Δευτερογεννημένος, Ταυτίζεται με τον θεό...
Ἡ Ἀληθινή Ὀντότητα γιά κάθε ὄν εἶναι ὁ Ζωντανός Θεός (ὁ Διόνυσος, το Διονυσιακό Στοιχεῖο), ποῦ Ἀναγεννᾶται Διαρκῶς μέσα στήν Ἑνότητά Του, πέρα ἀπό την ἐπιφανειακή ἀτομικότητα καί την ἀπατηλή πολλαπλότητα. Ὁ Δευτερογεννημένος Ζαγρέας, ὁ θεός ποῦ Ἀναγεννᾶται Διαρκῶς, ὁ Γιός του Δία (Διόνυσος) εἶναι Εἰκόνα του Ἀόρατου κι Ἄρρητου Δία, ποῦ Ἀποτελεῖ την Ἀρχή του Παντός...
Ἡ Ἀνύψωση Ὅς την Ἑνότητα του Ὄντος, ἡ Ταύτιση με το θεό, ἡ Ἕνωση με το Ἀρχικό Ὄν, εἶναι ἡ πραγματική θεία μετάληψη, το μυστήριο της θείας κοινωνίας με τον Ζαγρέα, ποῦ ἀποτελεῖ μεταρύθμιση της ἐκστατικῆς ἕνωσης με το θεό Διόνυσο. Με την μεταρύθμιση του Ὀρφέα οἱ μύστες κοινωνοῦν ἐσωτερικά με τον θεό κι ὄχι με ἐξωτερικές ἱερουργίες καί τελετουργίες. Το μυστήριο ἐδῶ εἶναι πλήρως ἐσωτερικευμένο, ἐνῶ στήν παλιά Διονυσιακή Λατρεία ἦταν ἐξωτερικό καί τελετουργικό...
Η Μύηση της Τέταρτης Βαθμίδας των Μυστηρίων του Ὄντος, ἐπειδή ἀναφερόταν στήν Ἐσωτερική Ζωή του ὄντος κι ἀποτελοῦσε προσωπική πραγματοποίηση του κάθε μύστη χωρίς νά μπορεῖ νά «ἀνιχνευτεῖ» ἀντικειμενικά, παρά μόνο ἀπό το ἐπίπεδο γνώσης του μύστη, τον βαθμό κατανόησής του, το ἐπίπεδο βίωσης της Τέταρτης Μεγάλης Ἀρετῆς, της Δικαιοσύνης, καί την μεταστοιχειώση των μυστικῶν βιωμάτων του σε ὀρθό λόγο, δίνονταν σε ἐλάχιστους ἀνθρώπους καί δεδέν ὑπάρχουν ἐπαρκῆ στοιχεῖα καί σαφεῖς πληροφορίες...
Το γεγονός εἶναι ὅτι ἀπό την «θεμελιακή ἀντίληψη» της Ὀρφικῆς Θεολογίας περί Ἑνότητας του Ὄντος καί την μυητική διδασκαλία των Ἐλευσινίων Μυστηρίων, ἐπηρεάστηκε ὅλη ἡ μετέπειτα ἑλληνική φιλοσοφία. Πάντως τις πιό λεπτομερεῖς καί πιό ἐπαρκεῖς ἔρευνες γιά την «Ἑνότητα του Εἶναι» ἔκανε ὁ Πλάτωνας, ἐνῶ οἱ Στωικοί ἀντλοῦν την βασική ἀντίληψη περί «Ἑνότητας του Εἶναι» ἀπό τους «θεολόγους» καί τον Ἡράκλειτο, δομῶντας ἕνα ἀπό τα πιό σημαντικά θεωρητικά συστήματα της ἀρχαιότητας
Πέρα ὅμως ἀπό την θεωρητική διδασκαλία γιά την Ἑνότητα του Ὄντος πρέπει νά γίνονταν καί κάποια τελετουργία. Αὐτὸ προκύπτει ἀπό κάποιες σκόρπιες μαρτυρίες. Την διάρκεια αὐτῆς της τελετουργίας στήν ὁποία ἔφταναν βέβαια ἐλάχιστοι ἄνθρωποι ὁ μύστης «ταυτιζόταν» με το θεό κι ἀνακηρυσσόταν Διόνυσος, Ἀναγεννημένος θεός... Η «ἀνακοίνωση» του ἱερέα: «Ἱερόν ἔτεκε πότνια κούρον, Βριμώ, Βριμόν» (Η Δέσποινα γέννησε Ἱερόν Κούρον, ἡ Ἰσχυρή τον Ἰσχυρό). Δέν ἀναφέρεται στόν θεό Διόνυσο ἀλλά στόν ἀναγεννημένο μύστη. (Η τελετή κι ἡ «ἀνακοίνωση» γινόταν στήν Τέταρτη Βαθμίδα Μύησης, στὰ Μυστήρια του Ζαγρέα. Ἐσφαλμένα κάποιοι μελετητές τα τοποθετοῦν στήν Δεύτερη Βαθμίδα Μύησης, στὰ Μυστήρια της Κόρης...)... Αὐτή εἶναι ἡ Τελική Θεϊκή Ἀναγέννηση.
Τα Ἄρρητα Μυστήρια (του Διός) – Ἔκσταση καὶ Ἀπορρόφηση στὸ Θεό
Διδασκαλία... χωρίς τελετουργίες
Ὁ Ζεύς, ἤδη ἀπό τον 8ο π.Χ. αἰῶνα θεωρεῖται Ὑπέρτατος Θεός, ἄρχοντας καί δημιουργός του κόσμου. Εἶναι ὁ Θεός των Οὐρανῶν, ὁ Ἐξουσιαστής του «Οὐράνιου Πυρός». Εἶναι ὁ «πατήρ θεῶν τε καί ἀνθρώπων». Σάν Οὐράνιος Βασιλεύς Εἶναι κι Ἐκπρόσωπος της «Θείας Πρόνοιας», της προνοούσης σκέψης. Ἡ Ἐξουσία Του περιορίζεται μόνο ἀπό τους Ἀπαρασάλευτους Νόμους της Μοίρας, τους ὁποίους ὅμως ἀπό μία ἀπόψει «ἀποκαλύπτει» κι «ἐπιβάλλει» στό σύμπαν, εἶναι δηλαδή ὁ Ἐκφραστής τους.
Κυρίως ὅμως μετά τον Ὀρφέα, την Ὀρφική Θεολογία καί τους θεολόγους, (ποῦ τοποθετοῦνται ἱστορικά ἀνάμεσα στούς Ἐπικούς Ποιητές του 8ου π.Χ αἰῶνα καί τους φιλοσόφους του 6ου π.Χ. αἰῶνα..) ὁ Ζεύς θεωρεῖται σάν ὁ Μοναδικός Θεός... Γιά τους Στωικούς τους ἑπόμενους αἰῶνες ὁ Ζεύς Εἶναι ὁ Κατ’ ἐξοχήν Θεός, Ταυτόσημος με την «Ψυχή του Παντός»...
Ὁ Ζεύς σάν Ὑπέρτατος Θεός Εἶναι Ὑπερκόσμιος, «ἐπέκεινα της οὐσίας», Εἶναι το «τελείως εἶναι» του Πλάτωνα καί των φιλοσόφων... Ἀκατάληπτος, Ἀκατανόητος, Χωρίς Ἰδιότητες, δέν μπορεῖ νά «περιγραφεῖ» παρά μόνο ἔμμεσα Εἶναι ὁ «Ἄρρητος Θεός»... Εἶναι φανερό λοιπόν ὅτι ἡ Προσέγγιση Ἑνός Τέτοιου Θεοῦ γίνεται ἀπό τους λάτρεις Του μέσα στήν «Ἱερή Σιγή»...
Ἀπό τα πιό πάνω γίνεται φανερό ὅτι ἡ «Ὑπέρτατη Διδασκαλία γιά τον Ἄρρητο Θεό», ποῦ ἔχει την καταγωγή της στόν Ὀρφέα καί τους θεολόγους του 7ου π.Χ. αἰῶνα δίνονταν ἀπὸ τους Μυσταγωγούς της Ἐλευσίνας σε ἐλάχιστους ἀνθρώπους Ο «τρόπος» ποῦ «μιλᾶ» ὁ Πλάτωνας γιά το Ἀγαθόν στήν Ἕβδομη Ἐπιστολή του δείχνει ὁλοφάνερα την Ὀρφική καταγωγή των ἀντιλήψεών του κι ἀποδεικνύει ὅτι μυήθηκε σε ὅλες τις Βαθμίδες τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων...
Καθώς ἡ Ὀντότητα, στό τελικό στάδιο της ἐξέλιξής της, «Χάνεται» στήν Ἄπειρη Θεότητα, στόν «Ἄρρητο Θεό», ἡ Μύηση αὐτή της Πέμπτης Βαθμίδας δίνονταν με μεγάλο σεβασμό καί προσοχή καί χωρίς τελετουργικές πράξεις ποῦ δέν εἶχαν πιά κανένα νόημα σε αὐτό το πεδίο ἐξέλιξης.. γι’ αὐτό καί δέν ὑπάρχει καμία πληροφορία γιά ἱερουργίες καί τελετουργίες στά Μυστήρια της Πέμπτης Βαθμίδας... Ὑπῆρχε μόνο ἡ προφορική μετάδοση της Ὑπέρτατης Ἀλήθειας ἀπό τους Μυσταγωγούς στόν μύστη...
Αὐτός ὁ τρόπος διδασκαλίας των πιό Ἱερῶν Μυστικῶν υἱοθετήθηκε ἀπό τους μύστες σε ὅλες τις θρησκεῖες Κι ὁ Πλάτωνας στὴν Ἀκαδημία του δίδασκε κυρίως προφορικά (τουλάχιστον τις ὑπέρτατες ἀλήθειες)... τα κείμενά του δέν περιέχουν ὅλη την διδασκαλία του...
Γιά Γίνει Κατανοητός ὁ Θεός (στό μέτρο ποῦ εἶναι δυνατό) θά πρέπει νά ξεπερασθεῖ ἀκόμα καί ἡ «ἀντίληψη προσωπικῆς ὕπαρξης» (ποῦ Ἐκπροσωπεῖται ἀπό τον Διόνυσο, το Γιό του Θεοῦ), καί το ὄν θά πρέπει νά «ἐξέλθει» ἀπό τον ἑαυτό του καί νά εἰσέλθει στήν «Ἀχανῆ Θεότητα».
Αὐτὴ ἡ Κατάσταση εἶναι ἡ Ὑπέρτατη Ἔκσταση, ἡ Καρδιά των Ἄρρητων Μυστηρίων του Διός, κι ἡ Ὁλοκλήρωση της Ἐξέλιξης του Ὄντος Ο Πλάτωνας περιγράφει αὐτὴ την Κατάσταση στήν Ἕβδομη Ἐπιστολή του ὀνομάζοντας την Ὑπέρτατη Πραγματικότητα (του Θεοῦ) Ἀγαθόν: « Περί αἰτῶν των πραγμάτων ἐγώ δέν ἔχω γράψει κανένα σύγγραμμα καί δέν θά γράψω ποτέ στό μέλλον, διότι δέν εἶναι δυνατόν νά ἀνακοινωθεῖ με λεκτική ἔκφραση, ὅπως συμβαίνει σχετικά με τα ἀλλά μαθήματα, ἀλλά μετά ἀπό μακροχρόνια ἐνασχόληση ποῦ ἀναφέρεται στήν οὐσία αἰτοῦ του πράγματος καί μετά ἀπό μακροχρόνια με αὐτὸ συμβίωση, αἰφνίδια, σάν ἀπό φωτιά, ἡ ὁποία ξεπετιέται, ἀνάβει φῶς καί παρουσιάζεται στήν ψυχή καί μέσα σε αὐτήν αὐξάνεται συντηρούμενο ἀπό τον ἑαυτό του»...
Η ἀντίληψη αὐτὴ του Πλάτωνα γιά την Προσέγγιση της Ἀπόλυτης Θεότητας μέσα στήν Ἐκστατική Σιγή υἱοθετήθηκε κι ἀπό ἄλλους φιλοσόφους ποῦ εἴτε ἐμπνέονταν ἀπό την Ὀρφική Θεολογία, εἴτε εἶχαν μυηθεῖ στά Ἐλευσίνια Μυστήρια, ἐπαναλήφθηκε ἀπό τον Πλωτῖνο καί κηρύχθηκε ἀπό τον Διονύσιο τον Ἀρεοπαγίτη καί ἄλλους χριστιανούς φιλοσόφους...
Ἐπίλογος
Ο Ορφισμός σάν θρησκευτικό κίνημα ἐπηρέασε ὁλόκληρη την ἀρχαιότητα: την Θρησκεία, την Διονυσιακή Λατρεία, τα Μυστήρια, την Φιλοσοφία, την πολιτική ζωή...
Ἀντιλήψεις ὅπως ὅτι, «Ὑπάρχει Ἕνας καί Μοναδικός Θεός», ὅτι ο «Γιός του Θεοῦ» (Διόνυσος) Εἶναι ἡ «Κοσμική Οὐσία του Παντός», «διά του Ὁποίου γίνονται ὅλα», ἀντιλήψεις περί ψυχῆς, μετενσωμάτωσης, κλπ., ἀλλὰ καί θρησκευτικές πρακτικές ποῦ ἔχουν σκοπό την «λύσιν» της ψυχῆς ἀπὸ τα δεσμά του σώματος καί του κόσμου, καί την «ἀνάβασή» της Ὡς την Θεότητα (ὁμοίωση με τον Θεό), διαποτίζουν ὅλη την ἀρχαία σκέψη... καί ἐπηρέασαν ἀκόμα καί τον Χριστιανισμό...
Ἀκόμα καί σε θρησκευτικό τελετουργικό ἐπίπεδο πολλές «ἱερές συνήθειες» των ἀρχαίων ἑλλήνων, ὅπως ἡ «Ἱερή Μετάληψη» (μεταρύθμιση της ἀρχαίας «Διονυσιακῆς Ὠμοφαγίας»), τελετουργίες, καθαρμοί, κι ἄλλες συνήθειες της λαϊκῆς θρησκευτικότητας πέρασαν εἴτε αὐτούσιες, εἴτε «μεταρυθμισμένες», στόν Χριστιανισμό...
Αὐτοὶ ποῦ «ὑποκρύπτουν» (μέχρι σήμερα) τα πραγματικά στοιχεῖα γιά την «Ἀρχαία Θρησκευτικότητα» καί την «σχέση» της με τον Χριστιανισμό, θέλοντας νά παρουσιάσουν τον Χριστιανισμό σὰν την μοναδική, θεϊκῆς προέλευσης, θρησκεία, δέν προσφέρουν καμία ὑπηρεσία στήν Ἀλήθεια καί στήν ἀνθρωπότητα..
Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἐπειδὴ ὁ Ὀρφέας προηγήθηκε του Ἰησοῦ, κι εἰπέ «κάποια πράγματα» γιά την «Θεία Πραγματικότητα», ὅτι ο Ἰησοῦς δὲν είεἶναι θεϊκό πρόσωπο ἡ ὅτι δὲν εἰπέ την Ἀλήθεια..
Το μόνο λογικό συμπέρασμα στὸ ὁποῖο μποροῦμε νά καταλήξουμε εἶναι ὅτι ὅλοι οἱ Μεγάλοι Μύστες λένε τα ἰδία πράγματα γιά την Πραγματικότητα (το Θεό). Οἵ Σοφοί των Οὐπανισάδ, ὁ Βούδας, ὁ Λαό Τσε, ὁ Ὀρφέας, ὁ Ἰησοῦς, οἱ Μυστικοί της Καμπάλα, κι οἱ Σούφι Μυστικοί, δὲν περιγράφουν παρά αὐτὸ ποῦ Βιώνουν ἀπὸ την Ὑπερβατική Πραγματικότητα.
Ὅμως οἱ «ὀπαδοί» τους ποῦ δέν «κατανοοῦν» καί δέν «βιώνουν» την «Ζωντανή Θεία Πραγματικότητα», κι ἔχουν ἄλλα (διανοητικά καί ὑλικά) συμφέροντα, μένουν στίς «περιγραφές» καί φιλονικοῦν γιά τα «λόγια»... Ὅμως «ἡ Πραγματικότητα Εἶναι Ζωντανή», τα λόγια εἶναι «νεκρά», φλοῦδες ξερές του Βιώματος. Τι ἀξία ἔχουν; Καμία...