Ὅταν οἱ Γάλλοι σκότωναν Ἕλληνες γιὰ την Ἀφροδίτη της Μήλου - Πάνω ἀπὸ 200 ἔπεσαν νεκροί

Ἡ Ἱστορία εἶναι μιὰ πύλη ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀνακαλύψουμε τὸ παρελθὸν καὶ νὰ κατανοήσουμε τὸ παρόν. Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο, θὰ ἐξερευνήσουμε τὴ σπουδαιότητα τῆς Ἱστορίας καὶ πῶς μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει τὸν κόσμο μας σήμερα. Ἂς ξεκινήσουμε τὸ ταξίδι μας στὸ χρόνο!

Ὅταν οἱ Γάλλοι σκότωναν Ἕλληνες γιὰ την Ἀφροδίτη της Μήλου - Πάνω ἀπὸ 200 ἔπεσαν νεκροί
Πολλοί ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε ἐπισκεφθεῖ το Μουσεῖο του Λούβρου στὸ Παρίσι, καὶ ἔχουμε θαυμάσει τον τεράστιο καλλιτεχνικό πλοῦτο ποῦ φυλάσσεται σ΄αὐτό το Μουσεῖο.

Ὁ ἐπισκέπτης μένει ἔκθαμβος καὶ ἄφωνος μπροστά σε ἔργα τέχνης ποῦ ἔχουν δημιουργήσει μεγάλοι καλλιτέχνες ἀπ' ὅλο τον κόσμο, ὅπου ἡ ἁρμονία, το αἰσθητικό κάλλος, καὶ ἡ τεχνική ἀρτιότητα ἀποτυπώνονται στὸ καμβά, στὸ μπροῦντζο καὶ στὸ μάρμαρο.

Ἕνα ἀπὸ τα πιὸ σημαντικά ἔργα τέχνης, ποῦ ἡ διεύθυνση του Μουσείου προβάλλει με ἰδιαίτερο καμάρι, εἶναι το μαρμάρινο ἄγαλμα της Ἀφροδίτης της Μήλου, ἕνα ἔργο ποῦ δὲν ἔχει με ἀκρίβεια προσδιοριστεῖ ἀπὸ ποῖον καλλιτέχνης ἔχει φιλοτεχνηθεῖ.

Το ἄγαλμα βρέθηκε το 1820 στὴ κατεχόμενη ἀπὸ την Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία Μῆλο.

Αὐτὸ ποῦ δὲν εἶναι εὐρέως γνωστό εἶναι ὅτι το ἄγαλμα πουλήθηκε ἀπὸ τους Τούρκους στοὺς Γάλλους καὶ οἱ Γάλλοι γιὰ νὰ το φυγαδεύσουν στὸ Παρίσι μετά την ἀγορὰ του, το φόρτωσαν σε ἕνα καράβι. Ὅταν οἱ Ἕλληνες της Μήλου πληροφορήθηκαν ὅτι το ἄγαλμα θὰ ἔφευγε ἀπὸ το νησί, ξεσηκώθηκαν γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴ φυγή του, κι' αὐτὸ, γιατί το θεωροῦσαν μέρος του Πολιτισμοῦ τους. Τέτοια ἦταν ἡ ἀντίδραση ποῦ οἱ Γάλλοι πυροβόλησαν καὶ σκότωσαν μερικούς Ἕλληνες.

Ὅταν τελικά το ἄγαλμα φορτώθηκε στὸ πλοῖο, ὁδηγήθηκε πρῶτα στὸν Πειραιᾶ πρὶν ταξιδέψει γιὰ τὴ Γαλλία. Κάποιοι ἀπὸ τους 'Ἕλληνες της Μήλου πῆγαν στὸν Πειραιᾶ γιὰ νὰ σταματήσουν την ἁρπαγῆ του ἀγάλματος.

Ὅπως γράφει ὁ Ἕλληνας στοργικός Δημήτρης Φωτιάδης στὴν ἐξάτομη «Ἱστορία της Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης του 1821»: Στὸν Πειραιᾶ ὅταν μαθεύτηκε το γεγονός μαζεύτηκαν στὴν προκυμαία πάνω ἀπὸ χίλιοι ἄνθρωποι ποῦ προσπαθοῦσαν νὰ ματαιώσουν την ἁρπαγῆ του ἀγάλματος. Τέτοια ἦταν ἡ ἀντίδραση, ποῦ συγκρουστήκαν με το γαλλικό πλήρωμα του πλοίου καὶ τα τουρκικά στρατεύματα. Το ἀποτέλεσμα ἦταν τραγικό. Πάνω ἀπὸ 200 Ἕλληνες πέσανε νεκροί καὶ τελικά το ἄγαλμα της Ἀφροδίτης της Μήλου φυγαδεύτηκε στὴ Γαλλία. (μάλιστα λέγεται ὅτι το ἕνα χέρι του ἀγάλματος μέσα στὴ δίνη της συμπλοκῆς ἔπεσε στὴ θάλασσα καὶ χάθηκε).

Αὐτοί λοιπόν οἱ «ἀμόρφωτοι» Ἕλληνες ψαρᾶδες καὶ ἀγρότες δώσανε τὴ μάχη της ἀξιοπρέπειας δίνοντας ἀκόμα καὶ τὴ ζωή τους γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν το Πολιτισμό τους.

Μπορεῖ νὰ μὴν ἦταν μορφωμένοι, μπορεῖ νὰ μὴν γνώριζαν ἀπὸ Τέχνη ὅμως ἔνιωθαν βαθειά μέσα τους ὅτι το ἄγαλμα αὐτὸ ἦταν μέρος της ἱστορίας τους, μέρος της Πολιτιστικῆς τους παρακαταθήκης ποὺ τους εἶχαν ἀφήσει οἱ πρόγονοι τους.

Αὐτὴ ἡ τραγική ἱστορία ἐπιμελῶς παρασιωπάτε γιὰ εὐνόητους λόγους. Ἔτσι ἄν κάποια στιγμή ἐπισκεφθεῖτε το Μουσεῖο του Λούβρου καὶ θαυμάσετε την Ἀφροδίτη της Μήλου, θυμηθεῖτε ὅτι καὶ σ΄αὐτή την περίπτωση οἱ κυρίαρχες δυνάμεις της ἐποχῆς ἐκείνης ἁρπάξαν αὐτὸ το θαυμάσιο ἄγαλμα ποὺ οἱ Ἕλληνες το πότισαν με αἷμα.

                                                                         

Ποῖος Ἠρώας ; Ἔφτασε χίλια χρόνια πρὶν ἀπὸ τὸν Μεγάλο Ἀλέξανδρο στὸν Ἰνδὸ ποταμό;

Ἱστορικὸ πρόσωπο ποὺ ἔφτασε ὼς τὸν Καναδᾶ ἦταν ὁ Ἡρακλῆς τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας, σύμφωνα μὲ τὸν καθηγητὴ Γεωλογίας Ἠλία Μαριολάκο.
Ἔφτασε χίλια χρόνια πρὶν ἀπὸ τὸν Μεγάλο Ἀλέξανδρο στὸν Ἰνδὸ ποταμό.
Πέρασε ἀπὸ τὴν Αἰθιοπία, ἔφτασε ὼς τὴ Γροιλανδία καὶ ἴσως νὰ πάτησε πρῶτος τὸ πόδι του στὴν Ἀμερική.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ γνωστοὺς ἥρωες τῆς παγκόσμιας μυθολογίας- ὁ Ἡρακλῆς- δὲν ἦταν μόνο ἕνας σπουδαῖος ὑδραυλικός, μηχανικὸς καὶ ὑδρογεωλόγος, ὅπως μαρτυροῦν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς δώδεκα ἄθλους του, ἀλλὰ καὶ ὁ πρῶτος ποὺ ἔκανε πράξη τὴν παγκοσμιοποίηση καὶ ὁ ἀρχιτέκτονας τῆς μυκηναϊκῆς κοσμοκρατορίας, ὅπως ὑποστήριξε σὲ ὁμιλία του, στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, ὁ ὁμότιμος καθηγητὴς Γεωλογίας καὶ μέλος τοῦ Κεντρικοῦ Ἀρχαιολογικοῦ Συμβουλίου Ἠλίας Μαριολάκος.
«Ὁ Ἡρακλῆς δὲν εἶναι ἕνα πρόσωπο γιὰ νὰ διασκεδάζουν τὰ παιδιά.
Οὔτε ἡ ἑλληνικὴ μυθολογία ἕνα παραμύθι γιὰ ἕναν φανταστικὸ κόσμο», λέει στὰ «ΝΕΑ» ὁ Ἠλίας Μαριολάκος.
«Ὁ Ἡρακλῆς εἶναι ἕνα ἱστορικό- καὶ ὄχι μυθικό- πρόσωπο, ἕνας ἄγνωστος μεγάλος κατακτητής, ἥρωας- ἱδρυτὴς πόλεων, πρῶτος συνδετικὸς κρίκος τοῦ κοινοῦ πολιτισμικοῦ ὑποστρώματος τῶν Εὐρωπαίων, τοῦ μυκηναϊκοῦ καὶ κατὰ συνέπεια τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Καὶ ἡ μυθολογία εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος τῶν κατοίκων αὐτοῦ τοῦ τόπου, ποὺ πολὺ ἀργότερα θὰ ὀνομαστεῖ Ἑλλάς».
Πρῶτος στὸ μικροσκόπιο τοῦ καθηγητῆ μπῆκε ὁ ἆθλος μὲ τὴν ἁρπαγὴ τῶν βοδιῶν τοῦ Γηρυόνη, τοῦ τρικέφαλου καὶ τρισώματου γίγαντα ποὺ ζοῦσε στὰ Γάδειρα, τὸ σημερινὸ Κάντιθ τῆς Ἱσπανίας, κοντὰ στὸ στενό του Γιβραλτάρ.
«Οἱ περισσότεροι πιστεύουν πὼς ὁ Ἡρακλῆς ταξίδεψε ὼς τὴν Ἰβηρικὴ Χερσόνησο γιὰ νὰ φέρει μιὰ καλὴ ράτσα βοδιῶν στὴν Πελοπόννησο», ἐξηγεῖ ὁ κ. Μαριολάκος.
«Ἄν διαβάσουμε μὲ προσοχὴ τὸν Στράβωνα, ποὺ ἔζησε τον 1ο αἰ. π.Χ. ὅμως, θὰ διαπιστώσουμε πὼς σὲ κανένα ἄλλο μέρος τοῦ κόσμου δὲν ἔχει βρεθεῖ τόσος πολὺς χρυσός, ἄργυρος, χαλκὸς καὶ σίδηρος.
. Καὶ τὰ βόδια δικαιολογοῦνται διότι ὑπῆρχαν μαρτυρίες ὅτι τὸ "κοσκίνισμα" τοῦ χρυσοῦ ἀπὸ τὴν ἄμμο γινόταν πάνω σὲ δέρματα βοδιῶν».
Ἡ ἵδρυση δὲ τῆς πόλης ἀπὸ τὸν Ἡρακλῆ μνημονεύεται στὸν θυρεὸ τῆς πόλης καὶ σήμερα.
Ὁ Ἡρακλῆς ὁλοκληρώνει τὸν ἆθλο του καὶ συνεχίζει βόρεια πρὸς τὴν Κελτικὴ καὶ ἱδρύει τὴν Ἀλέσια (γνωστὴ καὶ ὡς πόλη τοῦ Ἀστερίξ), τὸ ὄνομα τῆς ὁποίας προέρχεται ἀπὸ τὴ λέξη ἄλυς (= περιπλάνηση). Πόλη μὲ στρατηγικὴ σημασία, καθὼς συνδέεται μέσῳ πλωτῶν ποταμῶν πρὸς τὴ Μεσόγειο, τὸν Ἀτλαντικό, τὴ Μάγχη καὶ τὴ Βόρεια Θάλασσα, ὅπου ὁ Ἰούλιος Καίσαρας κατατρόπωσε τοὺς Γαλάτες. Ἀκόμη ἱδρύει τὸ Μονακὸ καὶ τὴν Ἀλικάντε - ἡ ποδοσφαιρική της ὁμάδα ὀνομάζεται Ἡρακλῆς.


Τί γύρευε στὴ Γαλατία ὁ Ἡρακλῆς;
«Χρυσό», ἀπαντᾷ ὁ κ. Μαριολάκος, «ἀφοῦ ὁ Διόδωρος μᾶς λέει πὼς στὴ Γαλατία ὑπάρχουν πλούσια χρυσοφόρα κοιτάσματα». Ὁ Ἡρακλῆς ὅμως φέρεται- σύμφωνα μὲ τὸν Πλούταρχο- νὰ ἔφτασε καὶ ὼς τὴν Ωγυγία ποὺ ἀπέχει πέντε ἡμέρες δυτικὰ τῆς Βρετανίας. «Πέντε ἡμέρες ἰσοδυναμοῦν μὲ 120 ὧρες.
Ἄν ἡ μέση ταχύτητα ἑνὸς πλεούμενου τῆς ἐποχῆς ἦταν 4 μίλια τὴν ὥρα, τότε ἡ ἀπόσταση εἶναι 890 χλμ., ἄρα πρόκειται γιὰ τὴ σημερινὴ Ἰσλανδία καὶ συνέχισε ὼς τὴ Γροιλανδία, ἐνῶ τὸ Κρόνιο Πέλαγος, ποὺ ἀναφέρεται, σύμφωνα μὲ τοὺς ὑπολογισμοὺς ταυτίζεται μὲ τὸν Βόρειο Ἀτλαντικό»
«Γιὰ νὰ φέρει τὰ χρυσᾶ μῆλα τῶν Ἑσπερίδων (ἤτοι τὸν χρυσὸ) ὁ Ἡρακλῆς ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο ἔφτασε ὼς τὴν Αἰθιοπία κι ἔπειτα στὸν Καύκασο- γιὰ νὰ ζητήσει τὴ βοήθεια τοῦ Προμηθέα- καὶ στὴ Λιβύη προτοῦ ἐπιστρέψει στὶς Μυκῆνες»
Ὁ Ἡρακλῆς ἔφτασε, σύμφωνα μὲ τὸν καθηγητὴ Ἠλία Μαριολάκο, ὼς τὴν Ἀμερική.
«Στὶς πηγὲς διαβάζουμε πὼς ἐγκατέστησε ἀκολούθους τοῦ "ὼς τὸν κόλπο ποὺ τὸ στόμιό του βρίσκεται στὴν ἴδια εὐθεῖα μὲ τὸ στόμιο τῆς Κασπίας".
Ἕνας κόλπος μόνον καλύπτει αὐτὲς τίς προϋποθέσεις: τοῦ Ἁγίου Λαυρεντίου στὸ Τορόντο τοῦ Καναδᾶ».
Μαρτυράται δὲ πὼς ἔμειναν «σὲ νησιὰ ποὺ βλέπουν τὸν ἥλιο νὰ κρύβεται γιὰ λιγότερο ἀπὸ μία ὥρα γιὰ 30 ἡμέρες»- δηλαδὴ στὸν πολικὸ κύκλο.
Τί γύρευε ἐκεῖ;
Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στὰ εὑρήματα τῶν ἀνασκαφῶν ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τὴ λίμνη Σουπίριορ στὸ Μίτσιγκαν.
Ἀρκεῖ νὰ σκεφτεῖτε πὼς ἔχουν ἐξορυχθεῖ πάνω ἀπὸ 500.000 τόνοι χαλκοῦ στὴν περιοχή, ὅταν στὴν κάτ΄ ἐξοχὴν πηγὴ χαλκοῦ- τὴν Κύπρο- ἐξορύχθηκαν 200.000 τόνοι.
Ἡ ἐξόρυξη ἔγινε τὴν περίοδο 2.450 π.Χ.- 1050 π.Χ., σταματάει ξαφνικά, ὅταν καταρρέει ὁ μυκηναϊκὸς πολιτισμός. Καὶ ὅλα αὐτὰ σὲ μιὰ περιοχὴ ὅπου οἱ γηγενεῖς βρίσκονταν στὴ λίθινη ἐποχή!

Ἡ Ἱερή πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ ἐπιβίωση τῶν Ἑλλήνων

         

ΕΝΟΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑ




Ἡ Ἱερή πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ

ἡ ἐπιβίωση τῶν Ἑλλήνων


<< Εἶστε τὸ γένος τῶν

ἀνθρώπων

καὶ ἀπὸ ἐσᾶς ξεκίνησαν τὰ πάντα >>

( Ὁ Αἰγύπτιος ἀρχιερεύς

ἀπευθυνόμενος

στὸν Σόλωνα . Ἔργον << ΤΙΜΑΙΟΣ >>

τοῦ Πλάτωνος ).





Οἱ μνήμης τοῦ προκατακλυσμιαίου πολιτισμοῦ διεσώθησαν ἀπὸ ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι διέφυγαν ἡ ὑπῆρχαν καὶ ζοῦσαν στὰ ὄρη, δίπλα στὰ Μουσεῖα τὰ ὁποῖα ἦσαν τὰ ἀχρεία Γνώσεως . Μ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο ἄρχισε ἡ πορεία τῶν Ἑλλήνων μετὰ τὴν μεγάλη καταστροφή ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ, τὸν ὁποῖο εἶχαν προβλέψει οἱ περίφημοι ἱερεῖς Τελχίνες. Οἱ Ἕλληνες ἀρχίζουν νὰ μεγαλουργοῦν , πάλι, μέσα ἀπὸ τὶς νέες δυσκολίες καὶ ἐμπόδια . Δὲν λείπουν, ὅμως , οἱ διάφορες πολεμικές ἐπιχειρήσεις, ἔστω καὶ ἐμφύλιος, ποῦ θὰ τοῦς κάνουν δυνατούς. Τὶς ἱστορικὲς πτυχές ὅλων αὐτῶν τῶν ἀγώνων θὰ ἐξετάσουμε ἀπ΄ ἐδῶ καὶ πέρα, ἀναλύοντας τὰ αἴτια, τὰ ἀποτελέσματα, ποιοὶ πράγματι εὐθύνοντο γι΄ αὐτὲς τὶς καταστάσεις καὶ μὲ τὶς ψυχικὲς δυνάμεις ὁ Ἑλληνισμὸς ἐπιβίωσε διὰ << πυρὸς καὶ σιδήρου >> Εἴμαστε ἔνα Ἔθνος, τὸ ὁποῖο μὲ τὴν πανάρχαια ἱστορία του, ἔχει θέσει ἀνεξίτηλη τὴν σφραγῖδα του στὴν ἀνθρωπότητα. Ἡ διαπίστωση αὐτή ἐξάγεται ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τὴς δημιουργικῆς εὐθυΐας τῆς Ἑλληνικὴς Φυλής σὲ καιρούς εἰρηνικούς, ἀλλὰ καὶ στὴν πολεμικὴ ἀρετή μας ! Γιὰ τοῦς λόγους αὐτούς πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε ὑπερηφάνεια καὶ νὰ ἀτενίζουμε τὸ μέλλον μὲ αἰσιοδοξία. Μὲ τὴν δημιουργία του, ὁ Ἕλληνας ἐπλούτισε τὴν ἀνθρωπότητα μὲ θεμελιῶδες πολιτιστικές ἀξίες οἱ ὁποῖες ἐξακολουθοῦν νὰ κατευθύνουν τὰ βήματα της. Μὲ τὴν πολεμικὴ μας ἀρετὴ, ὄχι μόνο ἐπιβιώσαμε καὶ διασωθήκαμε ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ, ἀλλὰ καταστήσαμε τὴν Ἑλλάδα Κοσμοκράτειρα καθὼς καὶ πρόμαχο τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ . Ἀποδείξαμε , σὲ ὅλο τὸ διάβα τῶν ἰσῶνον , ὅτι ἀγαπᾶμε τὴν Εἰρήνη ἀλλὰ δὲν φοβόμαστε τὸν πόλεμο. Ὄντα μᾶς ζητοῦσαν τῆς Ἐλευθερίας μας τὴν Ἀνεξαρτησία μας καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια μας , ἡ ἀπάντηση μας ἦτο ἀποφασιστική, χωρὶς ὑπολογισμούς καὶ ἐμποτισμένη μὲ ὑψηλὸ ἰδεαλισμό. Ἡ πατρίδα μας ἀποτελοῦσε πάντοτε σημεῖο διασταυρώσεως πολλῶν βλέψεων . Αὐτὸ τὸ προνόμιο , ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω, τὸ ἐπληρώσαμε πολὺ ἀκριβά . Ἔχουμε τὴν ἱκανοποίηση ὅτι ἐπληρώσαμε πολύ ἀκριβὰ. Ἔχουμε τὴν ἱκανοποίηση ὅτι ἐκπληρώσαμε τὸ χρέος μας καὶ ἡ στάση μας ἀπετέλεσε σταθμό στὴν ἱστορία τὴν ἀνθρωπότητος καὶ ἔκρινε , ἐκτὸς τῆς δικῆς μας τύχης καὶ τὴν δικῆς της , τόσο στὴν ἀρχαιότητα ὅσο καὶ κατὰ τους μέσους χρόνους καὶ νεωτέρους . Ὁποιοσδήποτε ἄλλος λαὸς θὰ εἶχε ἀφανισθεῖ ἀπὸ τους μέσους χρόνους καὶ νεωτέρους . Ὁποιοσδήποτε ἄλλος θὰ ἀφανισθεῖ ἀπὸ τοῦς κατακλυσμούς τῶν δοκιμασιῶν , τους ὁποῖους ἔχει ὑποστεῖ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς . Αὐτὴ ἡ διαπίστωση πρέπει νὰ μᾶς γεμίζει μὲ αὐτοπεποίθηση καὶ φυσικὰ, αἰσιοδοξία . Ἄν μελετήσουμε προσεκτικὰ τὴν ἱστορία μας , θὰ διαπιστώσουμε ὅτι στὶς κρίσιμες στιγμὲς μας ἀνακτοῦμε σὲ ἐκθαμβωτικὸ βαθμὸ τὴν αἴσθηση τοῦ χρέους ἡ ὁποῖα ἐξαλείφει ὅλες τὶς ἀδυναμίες μας καὶ μᾶς ὑψώνει ως ἱστορικό παράγοντα . Πρόσφατο , σχετικό παράδειγμα εἶναι ἡ στάση του Ἕλληνα στὸν Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Τοῦ ἐτέθη τὸ δίλημμα μεταξύ ταπεινωτικῆς ὑποταγῆς στὴν φασιστοναζιστική ἐπιδρομὴ καὶ τῆς ὑπέρτατης θυσίας μὲ συνθῆκες χωρίς ἐλπίδα . Μὲ ὁμοψυχία ἐτάχθη ὑπέρ τῆς θυσίας καὶ μέσως αὐτῆς. Μετέβαλε, κατὰ παγκόσμια ἀναγνώριση, τὸν ροῦ τοῦ πολέμου . Ἡ πολεμική ἀρετὴ τοῦ Ἕλληνα ἄγγιξε τῆς κορυφές κατὰ τὴν μεγάλη αὐτὴ δοκιμασία . Ἄς ξεκινήσουμε , ὅμως , τὴν ἱστορική διαδρομή μας ἀπὸ τοῦς χρόνους τοῦ Τρωϊκοῦ πολέμου ἕως σήμερα καὶ στὸ τέλος θὰ δεῖτε πόσο περήφανοι θὰ νιώσετε, ἀφοῦ ἐπιζήσαμε κυριολεκτικῶς ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὸ σίδερο .


Ο ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ


Ἡ Ἱστορκοὶ τοποθετοῦν τὸν Τρωικὸ πόλεμο στὰ 1170 π.Χ. Τώρα πῶς σὲ ἑκατὸ χρόνια ἔγιναν ἐξαπλώσεις, ἀνεπτύχθησαν πολιτισμοί κ.λ.π. εἶναι κάτι τὸ ὁποῖον δὲν τοῦς ἐνδιαφέρει. Χρονολογήσεις οἱ ὁποῖες δίδονται ἀπὸ λαμπρούς ἐπιστήμονες καὶ ἐρευνητές Ἕλληνες, καὶ ἀφήνουν ἄφωνούς τοῦς ἐρευνητὲς τῆς πολυθρόνας . Ὁ Ταξίαρχος ε.α. Τῆς Γεωγραφικὴς Ὑπηρεσίας στρατοῦ καὶ μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Γεωγραφικὴς Ἑταιρίας , κος Κωνσταντίνος Κουτρουβέλης στὸ ἐκπληκτικό ἐπιστημονικό ἔργο του, τοποθετεῖ τὰ γεγονότα τοῦ Τρωικοῦ πολέμου στὰ ἔτη 3.087 – 3.078 βάσει ἀστρονομικῶν καὶ ἄλλων ἐπιστημονικῶν στοιχείων τὰ ὁποῖα εἶναι συγκλονιστικά . Κ. Κουτρουβελης << Ἡ ἀναχρονολόγηση τῆς Προϊστορίας κυρίως μὲ βάση τίς ἀστρονομικές πληροφορίες ἀρχαίων συγγραφέων >> ἐκδόσεις << Δάυλὸς >> Ἀθήνα 1999, σε, 265 – 292 πιναξ σελίδος 30

Οἱ προσχώσεις, πάντως τῶν παραλιακῶν τοποθεσιῶν ποῦ ἀναφέρονται στὴν Ἰλιάδα ὁδηγοῦν καὶ δείχνουν 3.300 π.Χ.

α) Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς ἀναφέρει ὅτι ὁ πόλεμος στὸ ἵλιον ἔγινε τρεῖς γενεές μετὰ τὸν Μίνωα. Ὁ Μίνωας συμφώνως μὲ τὸν Μανέθωνα στὰ << Αἰγυπτιακὰ >> , ἦτο ὁ πρῶτος κυβερνήτης τῆς Αἰγύπτου Α΄ δυναστεία τῆς δευτέρας περιόδου στὰ 3.500 π.Χ ἩΡΟΔΟΤΟΣ Ἱστορία Ζ΄ 171 β) Μελετῶντας τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου , ἀντλοῦμε τὴν πληροφορία ὅτι στὸν τελευταῖο ἔτος τοῦ Τρωικοῦ πολέμου , ἦλθε πρὸς βοήθεια τῶν πολιορκούμενων Τρώων ὁ βασιλεύς Μέμνων τῆς Αἰθιοπίας . Στὰ <<αἰθιοπικά >> πληροφορούμεθα πῶς ὁ Μέμνων ἐβασίλευε περίπου στὰ 3.500 π.Χ.

Μετὰ δύο παραδείγματα θέσαμε κάποια λογικὰ ἐρωτήματα , ἀφοῦ κάνουμε κάποιές διαπιστώσεις : Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος αὐτὸς ἔγινε μεταξύ 1170 π.Χ. ( ἐπιμονή μ΄ αὐτή τὴν χρονολογία ), διότι Ὁ Μινωικός πολιτισμὸς κατεστράφη ἀπὸ τὸν μεγάλο σεισμό τῆς Θήρας Σαντορίνης μετὰ τὸ 1700 π.Χ. Καὶ ὁ Μυκηναϊκός πολιτισμὸς χωρὶς αἴγλη καὶ δύναμη στὰ 1400 π.Χ. δὲν ὑφίστατε . Οἱ ἄλλοτε κραταιές πόλεις Μυκῆνες, τίρυνθα κ.α εἶναι ἐγκαταλελειμμένες . Οἱ Ἱστορικοί συμφωνοῦν μὲ τὴν ἄποψη ὅτι ἐπῆλθε καταστροφή ἀπὸ ἰσχυρὸ σεισμό καὶ οἱ κάτοικοι ἔφυγαν γειά ἄλλες περιοχές .

Ἐρωτήσεις





α) Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔγινε ὁ Τρωικός Πόλεμος στὰ 1170 π.Χ. ἐφόσον τὰ κέντρα ἦσαν κατεστραμμένα ;

β) Ποιοὶ ἦσαν οἱ ἀρχηγοί τῆς ἐκστρατείας στρατηγοί κ.λ.π. Οἱ ὁποῖοι κατάφεραν καὶ συγκέντρωσαν κοντὰ στὰ 1300 πλοία καὶ

γ) Εἶναι δυνατόν νὰ ἔχει γίνει ἡ μεγάλη ἐκστρατεία ; του Ἀγαμέμνονος πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση της Τροίας.

δ) Ὁ Τρωικός πόλεμος ἦτο ἀδελφοκτόνος , ναὶ ἡ ὄχι , Ἐμεῖς ἄς ἀποδείξουμε γιὰ πολλοστή φορᾶ τὴν Ἑλληνική καταγωγή τῶν Τρώων , ἀφοῦ ὑπενθυμισθεῖ ὅτι ὁ Τρωικός πόλεμος δὲν ἔγινε γιὰ τὰ μάτια τῆς Ἑλένης , ἀλλὰ καθαρά γιὰ πολιτικούς καὶ ἐμπορικούς λόγους διότι, τὸ Ἵλιον ἐκείνη τὴν ἐποχῆ ἐπηρέαζε τὶς ἀποικίες καὶ φορολογοῦσε τὰ πλοῖα ποῦ περνοῦσαν ἀπὸ ἐκεῖ . Οἱ Μυκήνες καὶ Σπάρτη κυριαρχοῦσαν τότε στὴν Μητροπολιτική Ἑλλάδα καὶ ἔστειλαν ἀντιπροσώπους νὰ διευθετηθεῖ τὸ θέμα , ἀλλὰ ἡ Τροία ἀρνήθηκε τὴν εἴσοδο τους καὶ τοῦς ἀπέπεμψε . Ἡ συνέχεια ἐδόθη στὰ ξίφη καὶ στίς ἀσπίδες . Ὁ Τρώς, λοιπόν , ὁ ἐπώνυμος τῆς Τροίας , ἦτο γιός τοῦ Ἐριχθονίου καὶ τῆς Ἀστυόχης . Ἡ Ἀστυόχη ἦτο κόρη τοῦ Σιμόεντος καὶ τῆς Καλλιρόης .

Ἡ Τροία πρὶν ἀπὸ τὸν Τρῶα ὀνομαζόταν Δαρδανία ἐκ τοῦ παπποῦ του Τρώος Δάρδανο . ἈΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ βιβλιοθήκη Γ΄ 140

Οἱ Τρῶες εἶχαν Ἑλληνικὰ ὀνόματα καὶ ἐλάτρευαν τοῦς θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου . Ἡ Ἀθηνᾶ ἦτο προστάτις τῆς Τροίας καὶ σύμμαχοι τῶν Τρώων ἦσαν οἱ Μακεδόνες, Θεσσαλοί, Βοιωτοί , Θράκες κ.α Ἐξάλλου, ἡ ἵδρυση τῆς Τροίας ὡς ἱστορικὸ γεγονός εἶναι μέρος τῆς Ἱερὰς Ἑλληνικῆς Παραδόσεως . Ὁ Ὅμηρος στὴν << Ἰλιάδα >> κάνεις συχνές ἀναφορές στὴν ἔννοια ἀδελφοκτόνος πόλεμος . Ἄς δοῦμε τώρα , χωρίς μικρὲς παρενθέσεις ποιοὶ ἔλαβαν στὸν αὐτὸν πόλεμο καὶ ἀπὸ τίς δύο πλευρές .. ὅλα τὰ στοιχεῖα εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου καὶ συγκεκριμένα στὴν Β΄ ραψωδία στίχος 494

ἙΛΛΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ

Γεωγραγική Ἀρχηγός Στρατηγός πλοία

περιοχὴ

Ἀττική (Ἀθήνα ) Μενεσθεός του Πετέου 50

Αἰτωλία θόας Ἀδραιόμονος Περίφης του Ὀχησίου 40

Ἀρκαδία Ἀγαπήνωρ τοῦ Ἀγκαὶου 60

Ἄργος Διομήδης του Τυδέως σθένελος τοῦ

/// // Καπανέως, Εὐρύλαος τοῦ Ταλαοῦ. 80

Βοιωτία Ἀρκεσίλαος , Πηνέλεως ,Λήιτος

////////// Προθήνωρ καὶ Κλώνιος 50

Ἡλεῖα Δώρης τοῦ Ἀμαραγκέως , Πολύξενος

/////// τοῦ Ἀγασθένους , Ἀμφίμαχος τοῦ 40

/////// Κτεάτου Θάλπικὸς τοῦ Εὐρύτατου

Λακεδαίμων (Σπάρτη) Μενέλαος τοῦ Ἀρτέως 60

Λοκρίς Αἱας τοῦ Οϊλέως 40

Μυκῆνες Ἀγαμέμνων τοῦ Ἀρτέως 100

/////////// Ἀρχιστράτηγος //

Μεσσηνία Νέστωρ τοῦ Νηλέως , Ἀντίλογος 90

///////// καὶ Θρασυμήδης

Ὀρχομενός, Βοιωτίας Ἀσκάλαφος -Ἱάλμενος γιοὶ του Ἄρεως 30

Φωκίς Σχέδιος καὶ Ἐπίστροφος γιοὶ τοῦ Ἰφίτου 40

Ἰστιαία ( Τρίκκη)

Μαχάων καὶ Ποδαλείριος γιοὶ τοῦ Ασκληπιοῦ 30

Μαγνησία -Πηνειοῦ

Πηλίου Πρόθοος τοῦ Τενθρηδόνας 40

Πελασγιώτις

(Φέραι, Ἱωλκός) Εὔμηγος του Ἀδμήτου 11

Β. Μαγνησία

( Ὀρμένιο Ἀστεριο ) Εὐρόπυλος τοῦ Εὐδαίμονος 40

Περραιβια α Γουνέος ἐκ τῆς Κύπρου 40

Περραιβια β Πολυποίτης τοῦ Πειρίθου απὸ Ἀργισσα

Λεονετεύς τοῦ Κορωνοὺ 40

Φθία // Ἑλλὰς Ἀχιλλεύς τοῦ Πηλέως Εὐδωρος τοῦ

////////////////// Ἐρμοῦ Μενέσθίος τοῦ Σπαρχειού

///////////////////// Πείσανδρος τοῦ Μαιμάλου Ἀλκιμέων

////////////////////// τοῦ Λαέρτου 50

Φθιώτης Ἀχαιά Προτεσίλαος ὁ Ἱφίκλους 40

Μαγνησία Μηθώνη Μελίβοια εἶναι ὁ πρώτος ποῦ ἀπεβιβάσθη στὸν

//////////////////////////////////////////// Ἱλιον καθώς καὶ ὁ πρώτος νεκρός του Τρωικοῦ

///////////////////////////////////////////// πολέμου Φιλοκτήτης τοῦ Ποίαντος

///////////////////////////////////////////// Μέδων τοῦ Οἱλέως 7

Ἰόνιον α Ἱθακήσιοι Κεφαλληνές Ὁδυσσεύς τοῦ Λαέρτου 12

Ἰόνιον β Δουλλίχινον Ἐλινάδες Μέγης τοῦ Φυλέως 40

Σαλαμῖνα Αἴας ὁ Μέγας τοῦ Τελαμώνος 12

Εὐβοίᾳ Ἑληφήνωρ τοῦ Χάλκόδοντος 40

Κῶς Φειδίππος τοῦ Θεσσαλού Νισυρος

////// Ἀντίφος τοῦ Θεσσαλοῦ Νίσυρος 30

Σύμη Νυρεύς τοῦ Χαρακόπου 3

Ῥόδος Τληπόλλεμος τοῦ Ἡρακλέους 9

Κρήτη Μήριόνης 80



Σύνολο πλοίων 1169

Ἄν ὑπολογισθεῖ ὅτι κάθε πλοῖο μετέφερε 120 μὲ 125 ἀνθρώπους ἔχουμε ἕνα

σύνολο 150,000 ἀνδρών


ΤΡΟΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ

Βασιλεῖς - Ἀρχιγοί - Στρατηγοί

Τρωάς Ἵλιον Ἕκτωρ τοῦ Πριάμου Ἀρχιστράτηγος

Δαρδανία α Αινείας τοῦ Άγχίση

Δαρδανία β Ἀκαμάς καὶ Ἀρχίλογος γιοὶ τοῦ Άντήνορος

Ἴδη Βουνό τῆς Τροίας Πάνδαρος τοῦ Λκάονος

Προποντίς Ἄδραστος καὶ Ἄμφιος γιοί τοῦ Μάντη Μέροπος καὶ Περκουσίου

Ἑλλήσποντος Ἄσιος τοῦ Ἀρτάκου

Τρώας Λαρίσης Ἱππόθοος καὶ Πυλαίος , γιοί τοῦ Πελασγοῦ Λήθου, γιοῦ τοῦ Τευτάμου

Μυσία Χρόμις καὶ Ἔννομος

Παφλαγονία α' Ὁδίος καὶ Ἐπίστροφος

//////////////// β' Πυλαιμένης

Φρυγία ( ἀπὸ Ἀσκανία ) φόρκος καὶ Ἀσκάνιος

Θράκη τοῦ Ἑλλησπόντου Ἀκμας καὶ Πείροος γιοὶ τοῦ Ἰμβράσου

Θράκη β΄ ( Κίκονες ) Εὔφημος τοῦ Καιάδου

Θράκη γ ΄ ( Παίονες ) πυραίχμης

Μαιονία ( ἡ μετέπειτα Λυδία ) Μεσθλής καὶ Ἄντιφος , γιοὶ τοῦ Ταλαιμένους

Καρία Ἀμφίμαχος καὶ Νάστης , γιοὶ τοῦ Νομίωνος

Θράκη δ΄ ( ἐνδότερη περιοχή ) Ρήσος

Αἱθιοπία Μέμνων τοῦ Τιθώνου

Ἀμαζόνες Πενθεσίλεια , κόρη τοῦ Ἄρη καὶ τῆς Ὁτρήρης

φοινίκη Πολυδάμας 47




Ἐννοεῖται πῶς τὰ ἀδέρφια σκοτώνονταν μεταξύ τους καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ἔγιναν σχόλια στὴν << Φοινίκη >> διότι τότε ( 3.500 π.Χ ) δὲν ὑπῆρχαν σημῖτες ἡ τίποτα ἄλλο στὴ Φοινίκη.

Ὁ Πολυδάμος, λοιπόν, ἦταν γιὸς τοῦ Πανθόου καὶ τῆς Φροντίδος, ἀδερφὸς τοῦ Εὐφόρβου καὶ τοῦ Ὑπερήνορος . Ὁ πατέρας τοῦ Πανθόου ἦτο ἱερεύς τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνος . Ὁπότε μὴν ψάχνουμε τίποτε τὸ πονηρό, ἔχουμε δρόμο καὶ ἀποκαλύψεις ἀκόμη...

Ἡ Πενθεσίλεια , ἡ βασίλισσα τῶν Ἀμαζόνων, κόρη τοῦ Ἄρεως καὶ τῆς Ὁτρήρης, σκοτώθηκε σὲ μάχη ἀπὸ τὸν Ἀχιλλέα.

Ἡ <<Ἰλιάς >> δὲν ἀναφέρει γιὰ πτώση τῆς Τροίας. Ἡ τελευταία ραψωδία ( Ω ΄ ) μᾶς διηγεῖται τὴν ταφή τοῦ Ἕκτορος καὶ θρὴν ὁ τῶν δικών του. Περί πτώσεως τῆς Τροίας ὑπάρχουν δύο ἀπόψεις:

α) Ἡ ἄποψις τοῦ Δούρειου Ἵππου ποῦ ἀναφέρετε ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τζέτζη καὶ τοῦς ἄλλους ποιητές ἱστοριογράφους , ὅπου καὶ ἔχουμε τὴν περίπτωση τῆς δωροδοκίας τῶν Ἀχαιῶν ἀπὸ τοῦς Τρῶες.

β) Ἡ ἄποψις τῶν << Σκαιῶν Πυλῶν >> , ὅπου ὁ Ἀινείας καὶ ὁ Ἀντήνωρ πατέρας τοῦ Ἀκάμαντος καὶ τοῦ Άρχιλόχου, ἦλθαν σὲ μυστική συμφωνία μὲ τοῦς Ἀχαιούς καὶ παρέδωσαν τὴν πόλη. Γεγονός εἶναι ὅτι ὁ Τρωικός πόλεμος ἦτο ἐμφύλιος. Τὴν Ἑλληνική Τροία τὴν πολιορκοῦσαν Ἕλληνες . Ὅλη οἱ ἀνθρωπολόγοι συμφωνοῦν περὶ τῆς καταγωγῆς τῶν Τρώων ἀφοῦ εἶχαν κοινή Θρησκεία, γλῶσσα, παραδόσεις κ.α. μἐ τοῦς Ἀχαιούς. Ἐὰν ἐμβαφύνουμε τὴν μελέτη μας στὴν Ἰλιάδα τότε θὰ διαπιστώσουμε τίς πραγματικές αἰτίες τοῦ συγκεκριμένου πολέμου καὶ δὲν ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ πόλεμος ἔγινε γὶα τὰ μάτια τῆς Ἑλένης.

Ὁ ἐξαίρετος Ἄγγελος Σακκέτος ἀποκαλεῖ τὸν Τρωικὸ πόλεμο : <<Τὸ Ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑλλήνων >> 48 Καὶ πῶς νὰ μὴν ἦτο ἀφοῦ δέκα χρόνια ἔρεε αἷμα Ἑλληνικό..


Ἡ ΒΟΉΘΕΙΑ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ ΣΤΟΥΣ ΤΡΩΕΣ

Προηγουμένως εἴδαμε ὅτι Πολυδάμας ἔφθασε στὸ Ἴλιον μὲ τὰ πλοῖα του καὶ τὸ στρατό του, πρὸς βοήθεια τῶν Τρῶων . Γεγονός ἀναμφισβήτητον εἶναι πῶς ὁ Ὅμηρος τοῦς ἀποκαλεῖ << ἔθνος ἐμπορικόν κερδοσκοπικόν πανοῦργον ἀπατεῶνες >> κ.α Συνεπῶς δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἦσαν μὲ τὴν μεριά τῶν Ἀχαιῶν, τῆς Μητροπολιτικὴς Ἑλλάδας.

Ὁ Καθηγητής τῆς Ἑλληνικὴς Γλώσσας , Ἀθανάσιος Σταγειρίτης , στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βιέννης , ὅπως εἶναι γνωστόν , ἔγραψε τὸ καταπληκτικό ἔργο : << Ὡγυγία ἡ Ἀρχαιολογία , σὲ πέντε τόμους τὸ 1815 ( κυκλοφορεῖ σήμερα).

Περί τοῦ Τρωικοῦ Πολέμου μᾶς ἀναφέρει τὸ ἐξῆς καταπληκτικό , ἀφοῦ βασίζεται στὸν Ἡρόδοτο καὶ σὲ δικὲς του πηγές : << περί ἁρπαγῆς τῆς Ἑλένης καὶ τὰ αἰτίας πολέμου , τοῦτο εἴρηται ἱκανός ἐν τοῖς οἰκείους τόποις , Ἀλλὰ ὁ Ἡρόδοτος λέγει ὅτι οἱ Φοίνικες ἦσαν οἱ πρωταίτιοι τῆς δυστυχίας ταύτης , διότι ἥρπασαν αὐτοὶ πρῶτον γυναῖκα ἐκ τῆς Ἑλλάδος τὴν Ἴω τοῦ Ἰνάχου καὶ αὐτὴ ἡ ἀρπαγή ἐγένετο ἀρχή τῆς μεταξύ Ἀσίας καὶ Εὐρώπης ἔχθρας >>. Οἱ κρίσεις καὶ τὰ σχόλια δικά μας . Δυότι εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ γίνει πόλεμος , καὶ εἰδικά ἐμφύλιος , δίχως ὑποκινητές .


Ἐπίμετρον ὑποενότητος

Γιὰ τὴν πτώση τῆς Τροίας ἔχουμε ἐπίσης πληροφορίες τὰ λεγόμενα <<ΚΥΚΛΙΑ ΕΠΗ >> ποῦ συμπληρώνουν τὴν ἱστορικὴ ἀφήγηση , δηλαδὴ τὰ << ΚΥΠΡΙΑ ΕΠΗ >> καθώς καὶ ἡ << Αἰθιοπίς >> τοῦ Ἀρκτίνου τοῦ Μιλήσιου, ἡ ὁποῖα ξεκινᾶ καὶ ἱστορεῖ τὰ γεγονότα ἀπὸ τὴν ταφή του Ἕκτορος καὶ μετά. Ἡ δὲ περισωθεῖσα ἀρχὴ τῆς << Αἰθιοπίδος >> ἡ κατ΄ ἄλλους << Αἰθιοπικά >> ἀρχίζει ὡς ἐξῆς :

<< Ὡς οἱ ἀμφίεπον τάφον Ἕκτορος ἦλθε δ΄ Ἀμαζών , Ἄρηος , θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀνδροφόνοιο >>.

Ἡ << Αἰθιοπίς >> τελειώνει στὴν ἔριδα Ὀδυσσέως καὶ Αἴαντος γιὰ τὸ ποιός θὰ πάρει τὴν πανοπλία τοῦ Ἀχιλλέως .

Ἕνα ἀπὸ τὰ <<Κύλια >> ἔπη εἶναι ἡ << Μικρά Ἰλιάς >> τοῦ Λέσχου ἀπὸ τὴν Λέσβο μὲ τέσσερα βιβλία ἡ ὁποία ἀφηγεῖται τὰ γεγονότα ἀπὸ τὰ πανοπλίας τοῦ Ἀχιλλέως ἕως τοῦ τέλους τοῦ πολέμου, καὶ ἀρχίζει ὡς ἐξῆς.

<< ἵλιων ἀείδω καὶ Δαρανίνην εὕπωλονης περὶ πολλὰ πάθον Δαναοί Θεράποντες Ἄρηος >>.

Ἀπὸ τοῦς ἀρχαῖους , ἡ << Μικρά Ἰλιάς >> ἐτιμᾶτο ἰδιαίτερα γιὰ τὴν παράθεση πολλῶν γεγονότων ,

Στὸ ἔργο τοῦ Ἀρκτίνου << Ἱλίου Πέρσις >> ἔχουμε τὰ γεγονότα μετὰ τὴν καταστροφή τῆς Τροίας μέ τήν εἴσοδο τοῦ << Δούρειου Ἵππου >>.

Στὸ ὡς ἄνω ἔργο τοῦ Ἀρκτίνου τοποθετοῦμε καὶ ἄλλο ἔπος , τοῦς << Νόστους >> τοῦ Ἁγίου τοῦ Τροιζηνίου ποῦ ξεκινᾶ μὲ τὴν ἐπιστροφή τῶν Άρχαῖων καὶ λήγει μὲ τὸν φόνο τοῦ Ἀγαμέμνονος καὶ τὴν τιμωρία τῶν Ὀρέστη καὶ Πυλάδη .

Οἱ << Νόστοι >> τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὴν Τροιζήνα ὁμοίαζαν μὲ τὴν << Ὀδύσσεια >> καὶ μετὰ μὲ τοῦς << Νόστος >> ἔχουμε τὸ ἔργον << Τηλεγόνεια >> τοῦ Εὑγάμμωνος τοῦ Κηρηναίου ὁ ὁποῖος ἀναλύει τὴν περιπέτεια τοῦ Ὀδυσσέως ἕως τὸν θάνατο του.

Ὅλα αὐτὰ , τὰ << Κύκλια Ἕπη , εἶναι πηγή πληροφοριῶν γιὰ ὅτι διεδραματίσθη στὸν Τρωικό καὶ μετὰ τῆς πτώσης τῆς Τροίας Πραγματικοὶ θησαυροί .

Πὼς ἐξαφανίστηκε ἡ Ἀρχαία Σπάρτη; Μιὰ ἀπίστευτη βαρβαρότητα

 

NOW PLAYING

Σταυρούλα Χρυσαειδή και Ηλίας Μπόγδανος έγιναν viral στο Survivor παρά το κόλπο του Κατσούλη

Ο Σάκης Κατσούλης κέρδισε και τα «παιχνίδια Καραϊβικής» του Survivor αλλά το κοινό είναι καχύποπτο

 

Θησαυροὶ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς τέχνης καταστράφηκαν καὶ λεηλατήθηκαν, ὅπως εἶναι γνωστό, ἀπὸ Ρωμαίους, Φράγκους σταυροφόρους, ἀπὸ τὸν Ἑνετὸ στρατηγὸ Μοροζίνι καὶ ἀπὸ τὸν Ἄγγλο (Σκῶτο γιὰ τὴν ἀκρίβεια) Ἔλγιν.Εξίσου μεγάλη καταστροφὴ ἐπῆλθε ἀπὸ περιηγητὲς καὶ ἀπεσταλμένους μουσείων, πανεπιστημίων καὶ βασιλιάδων τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἦλθαν στὴν Ἑλλάδα στοὺς χρόνους τῆς τουρκοκρατίας, γιὰ νὰ ἀποθησαυρίσουν νομίσματα, χειρόγραφα, ἐπιγραφὲς καὶ ἔργα τέχνης. 

Ὅλους αὐτοὺς ὑπέρβαλε σὲ ἀπληστία καὶ σὲ καταστροφὲς ποὺ προκάλεσε στοὺς προγονικοὺς θησαυροὺς τῆς Ἑλλάδας ὁ Μισὲλ Φουρμόν, Γάλλος ἱερωμένος ποὺ δίδασκε στὸ Γαλλικὸ Κολλέγιο τοῦ Παρισίου(1690/1746), ὁ ὁποῖος ξεπερνάει καὶ τὸν Ἔλγιν ὅσον ἀφορᾶ στὸ βάναυσο τρόπο τῆς καταστροφῆς τῶν μνημείων, ποὺ κυριολεκτικὰ ἀφάνισε, ἀλλὰ καὶ στὸν ἀπίστευτο ἀριθμὸ τῶν ἀρχαιοτήτων ποὺ κατάστρεψε. 

Τὸν χειμῶνα τοῦ 1724 δύο ἄντρες ἔφτασαν στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀπεσταλμένοι τοῦ Βασιλιᾶ Λουδοβίκου 15ου. 

Ἦταν ὁ Μισὲλ Φουρμόν, Γάλλος ἱερωμένος ποὺ δίδασκε στὸ Γαλλικὸ Κολλέγιο τοῦ Παρισίου καὶ Ἔτσι, τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1729, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν ἀνιψιό του, ὁ Φρανσουὰ Σεβίν, ἐπίσης ἱερωμένος καὶ φιλόλογος. 

Ἀποστολή τους ἦταν ἡ συλλογὴ ἀρχαίων συγγραμμάτων καὶ ἐπιγραφῶν ἀπὸ τὸν ἑλλαδικὸ χῶρο.

καὶ ἐφοδιάστηκε μὲ φιρμάνι τοῦ Σουλτάνου Ἀχμὲτ Γ', μὲ τὸ ὁποῖο ἀποκτοῦσε τὸ δικαίωμα νὰ ἐρευνήσει καὶ νὰ μελετήσει ὅσους ἀρχαιολογικοὺς χώρους ἤθελε στὴν ἐπικράτεια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. 

Δὲν δυσκολεύτηκαν καθόλου νὰ ἐξασφαλίσουν τὶς ἀπαραίτητες ἄδειες ποὺ θὰ τοὺς ἐπέτρεπαν νὰ ἐξερευνήσουν τὶς ἀρχαιότητες. 

Οἱ Τοῦρκοι δὲν τὰ θεωροῦσαν κληρονομιά τους καὶ δὲν ἦταν δύσκολοι, ἀρκεῖ τὸ μπαξίσι νὰ ἦταν γενναῖο. 

Ὁ Σεβὶν ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος τον κατεύθυνε πρὸς τὶς πλουσιότερες βιβλιοθῆκες τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ στρώθηκε στὴ δουλειά. 

Ὁ Φουρμόν, ὅμως, δὲν ἀρκέστηκε στὰ βυζαντινὰ χειρόγραφα καὶ τὶς μουχλιασμένες βιβλιοθῆκες. 

Ἤθελε νὰ δοξάσει τὴ Γαλλία καὶ τὸν Βασιλιᾶ ὅσο κανεὶς ἄλλος καὶ ἤξερε μὲ ποιό τρόπο θὰ τὸ κατάφερνε. 

Θὰ ξέθαβε τὶς ἀρχαιότερες καὶ πιὸ δυσεύρετες ἐπιγραφὲς ἀπὸ τὰ λαμπρότερα μνημεῖα τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πολιτισμοῦ. Ὅ,τι δὲν μποροῦσε νὰ πάρει μαζί του, θὰ τὸ κατέστρεφε, τάχα γιὰ νὰ τὸ σώσει ἀπὸ τοὺς ἀρχαιοκάπηλους καὶ τοὺς «ἀμόρφωτους» ντόπιους. 

Ἂν δὲν μποροῦσε νὰ τὰ ἔχει ὁ ἴδιος, δὲν ἤθελε νὰ τὰ εἶχε κανείς. 

Ἔτσι ξεκίνησε μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἄγριες καὶ παράλογες καταστροφὲς ἀρχαίων μνημείων στὴν Ἑλλάδα. 

Πρῶτος σταθμός του ὑπῆρξε ἡ Ἀθήνα, ὅπου ἔμεινε πέντε μέρες. 

Τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1730, ὁ Φουρμὸν πάτησε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ πόδι του στὴ Μάνη. 

πῆγε στὴν Πελοπόννησο καὶ μέσῳ Μεγαλοπόλεως ἔφτασε στὸν Μυστρᾶ, ὅπου οἱ δημογεροντία τον ὑποδέχτηκε σὰν φιλέλληνα. 

Ἐγκαταστάθηκε στὴ Ζαρνάτα καὶ δὲν προχώρησε στὸ ἐσωτερικὸ τῆς περιοχῆς, γιατί τὸν φόβιζαν οἱ ὁπλοφοροῦσες γυναῖκες καὶ ἡ ἀγριότητα τῶν κατοίκων, ποὺ διψοῦσαν γιὰ ἐλευθερία καὶ αἷμα. 

Τὶς πρῶτες μέρες τῆς παραμονῆς του ἐκεῖ, ἀνακάλυψε ἐντοιχισμένα στὸ μεσαιωνικὸ τεῖχος ἐνεπίγραφα ἀρχαῖα βάθρα. 

Ἀμέσως, μὲ δέκα ἐργάτες, τὰ «ξήλωσε» ἀπὸ τὴν ἀρχική τους θέση. 

Ἔπειτα βρέθηκαν στὸ τεῖχος τῶν Παλαιολόγων εἴκοσι ἀκόμη κομμάτια ἐνεπίγραφων λίθων, ποὺ εἶχαν τὴν ἴδια μὲ τὰ προηγούμενα τύχη. 

Ἀμέσως ὁ Fourmont προσέλαβε ἄλλους πενῆντα ἐργάτες. 

Ἐπὶ 53 συνεχῶς μέρες δὲν ἄφησε στὴν κυριολεξία «λίθον ἐπὶ λίθου» στὸν Μυστρᾶ, στὴν Σπάρτη καὶ στὶς Ἀμύκλες. 

Κατεδαφίζοντας καὶ σκάβοντας, ἀνακάλυψε 300 ἐπιγραφὲς τὶς ὁποῖες ἀντέγραψε, διάφορα ἀνάγλυφα, ἀναθήματα καὶ μικροτεχνήματα τὰ ὁποῖα ἀποκόμισε στὴν πατρίδα του. 

Στὶς Στὶς ἐπιστολές του, ὁ ἱερωμένος περιέγραψε τοὺς Μανιάτες μὲ τὰ χείριστα λόγια: «Ἔφυγα ἀπὸ τὴν βάρβαρη πατρίδα τους χωρὶς νὰ ἀποκομίσω τίποτε τὸ ἀξιόλογο, τίποτε γιὰ νὰ βγοῦν τοὐλάχιστον τὰ ἔξοδά μου». 

Γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὸ «σκυλολόϊ», ὅπως ἀποκάλεσε τοὺς ντόπιους, ἀποφάσισε νὰ καταστρέψει ὁλοσχερῶς τὰ ἀριστουργήματα τῶν προγόνων τους. ρίχτηκα πάνω στὴν ἀρχαία Σπάρτη.' 

Δυστυχῶς, ἐπέλεξε τὴν Ἀρχαία Σπάρτη. 

«Τὴν ἔσβησα, τὴν κατέσκαψα, τὴν ἐκθεμελίωσα, δὲν τῆς ἄφησα λίθο ἐπὶ λίθου», καὶ συνεχίζει: »Τὴν ἰσοπέδωσα λοιπὸν μὲ κάθε ἐπισημότητα. Καὶ αὐτὸ προκάλεσε τὸ θαυμασμὸ τῶν Τούρκων, ἐνῶ οἱ Ἕλληνες λύσσαξαν καὶ οἱ Ἑβραῖοι ἔμειναν κατάπληκτοι. 

Εἶμαι ἥσυχος, πολὺ περισσότερο γιατί ἀπόκτησα ἀπὸ τὸ ταξίδι μου πράγματα ἱκανὰ νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ θαμπώσουν ὅλους τοὺς σοφούς». 

καὶ δεκάδες ἐργάτες δούλευαν πυρετωδῶς γιὰ ἕνα μῆνα καὶ δὲν ἄφησαν τίποτα ὄρθιο. 

Παρανοϊκός; ἡμιμαθής; φανατικὸς ἐχθρὸς τοῦ ἀρχαίου πνεύματος; δὲν ξέρει κανεὶς τὴν ἀκριβὴ ἀπάντηση. 

Ἴσως λίγο ἀπὸ ὅλα.Το βέβαιο ὡστόσο εἶναι πὼς ἡ καταστροφὴ ποὺ προκάλεσε εἶναι κολοσσιαία καὶ σ' αὐτὴν ὀφείλεται ἡ ἐξαφάνιση τῆς ἀρχαίας Σπάρτης, τῆς Τροιζήνας καὶ τῆς Ἑρμιόνης. 

Ὁ Φουρμὸν καὶ δεκάδες ἐργάτες δούλευαν πυρετωδῶς γιὰ ἕνα μῆνα καὶ δὲν ἄφησαν τίποτα ὄρθιο. 

Σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα, ποὺ ὁ ἴδιος δίνει, μόνο στὴ Σπάρτη πλήρωσε 1.200 ἡμερομίσθια γιὰ τὸ γκρέμισμα τῶν μνημείων καὶ τῶν κτιρίων ποὺ σώζονταν ἀκόμη. 

Ἀνατριχιάζει κανεὶς μὲ τὴ σκέψη ὅτι θὰ μποροῦσε ὁ Fourmont νὰ μεταφέρει τὸ βαρβαρικὸ μένος στὴν Ὀλυμπία, ποὺ τὴν ἐπίσκεψη τῆς μάλιστα εἶχε προγραμματίσει. 

Ἀλλὰ ἀνακλήθηκε, εὐτυχῶς, στὴ Γαλλία λίγο ἀργότερα. Συγκέντρωσε περισσότερες ἀπὸ 300 ἐπιγραφές, τὶς ἀντέγραψε καὶ ὅσες βρίσκονταν σὲ καλὴ κατάσταση τὶς φόρτωσε σὲ πλοῖα γιὰ τὴ Γαλλία. 

Οἱ πληροφορίες ποὺ ἀναφέρονταν στὶς ἐπιγραφὲς ἦταν ἀνεκτίμητης ἀξίας. Ὀνόματα Ἐφόρων, Γυμνασιαρχῶν, Ἀγορανόμων, φιλοσόφων, ἰατρῶν, ποιητῶν, ρητόρων, διάσημων γυναικῶν, ψηφίσματα τῆς Γερουσίας, ἀκόμα καὶ τὴ Ρήτρα τοῦ Λυκούργου. 

εἰσῆλθα στὸν τάφο τοῦ Λυσάνδρου καὶ ἀνεκάλυψα τὸν τάφο τοῦ Ὀρέστου. Τὸ ἔκανα γιὰ τὴ Γαλλία, γιὰ τὴν Αὐτοῦ ἐξοχότητα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ γιὰ μένα μιὰ νέα δόξα». 

Μὲ περηφάνια ἔγραφε ὅτι διέλυσε αὐτὰ ποὺ ἀκόμα καὶ οἱ Βενετοὶ εἶχαν σεβαστεῖ καὶ γιὰ χιλιάδες χρόνια κανεὶς δὲν εἶχε τολμήσει νὰ ἀγγίξει. 

Μετὰ τὴ Σπάρτη, σειρὰ εἶχαν οἱ Ἀμύκλες, ὅπου κατεδάφισε τὸν ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνα. Μόνο οἱ Μυκῆνες γλίτωσαν, γιατί οἱ ὀγκόλιθοι ἦταν τόσο τεράστιοι ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ τοὺς ξεθεμελιώσει. 

θαυμασμός του Φουρμὸν γιὰ τὸν ἀρχαῖο πολιτισμὸ συνοδευόταν ἀπὸ μία ἀδυσώπητη μανία καταστροφῆς. 

Ὁτιδήποτε δὲν μποροῦσε νὰ μεταφέρει στὴ Γαλλία, ἤθελε νὰ τὸ ἐξαφανίσει ἀπὸ προσώπου γῆς γιὰ νὰ μὴν τὸ ἀπολαύσει κανεὶς ἄλλος. 

Ἡ ἄρρωστη μεγαλομανία του ἱκανοποιοῦνταν μόνο ὅταν κατέστρεφε τὰ λαμπρότερα μνημεῖα, γιατί ἔνιωθε ὅτι μόνο αὐτὸς εἶχε τὴ δύναμη νὰ τὸ κάνει. Φαντασιωνόταν ὅτι τὸ ὄνομά του θὰ γινόταν γνωστὸ σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη καὶ θὰ τὸν ὑμνοῦσαν γιὰ αἰῶνες: 

«Ὁ ἀντίλαλος θὰ ἀκουστεῖ σὲ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη. Δὲν γκρεμίζει κανεὶς δύο καὶ τρεῖς πολιτεῖες χωρὶς θόρυβο. 

Ἐγώ τις κατέσκαψα, ἐνῶ οἱ παλαιότεροι περιηγητὲς ἔρχονταν μόνο γιὰ νὰ τὶς ἀνακαλύψουν». 

Βέβαια δὲν ξεχνοῦσε νὰ δοξάσει τὸν Βασιλιᾶ καὶ τὴ Γαλλία γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ ὁποίου δούλευε. 

Ὁ λατρεία του πρὸς τὸ Λουδοβίκο τὸν τύφλωνε καὶ τὸν ὁδηγοῦσε σὲ ἀκραῖες πράξεις: «Ἡ εὐσέβειά μου ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ μὴν ἀφήσω σὲ ἡσυχία οὔτε τὴν τέφρα τῶν βασιλιάδων τους. 

Ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ σὲ χειρόγραφο του, ποὺ σώζεται μαζὶ μὲ τὸ ἡμερολόγιο του, ὅτι συγκέντρωσε πάνω ἀπὸ 1.500 ἐπιγραφὲς στὴν περιήγηση του τὸ 1729 στὴν Ἑλλάδα. 

Σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν κόμη Maurepas, o Fourmont καυχιέται ὅτι κατέστρεψε(!) τὶς ἐπιγραφές, γιὰ νὰ μὴν ἀντιγραφοῦν ἀπὸ μελλοντικὸ περιηγητή!!! 

Ὅσα γραφεῖ ὁ fourmont γιὰ τὴν καταστροφὴ ποὺ ἔκανε στὴ Σπάρτη ἐξηγοῦν καὶ τὴ σπανιότητα τῶν ἀρχαιοτήτων σήμερα στὴ φημισμένη πόλη. 

Σημειώνει λοιπὸν ὁ ἀββας τὰ ἑξῆς ἀπίστευτα: «ἐπὶ 30 μέρες καὶ πλέον 30, 40 καὶ 60 ἐργάτες ἐκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, ἐξαφανίζουν τὴν πόλη τῆς Σπάρτης. Μοῦ ὑπολείπονται 4 μονὸ πύργοι νὰ καταστρέψω... 

Πρὸς τὸ παρὸν ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν καταστροφὴ τῶν τελευταίων ἀρχαιοτήτων τῆς Σπάρτης.Καταλαβαίνετε (ἀποτείνεται στὸ Maurepas) τί χαρὰ δοκιμάζω(!). 

Ἀλλὰ νὰ ἡ Μαντινεία, ἡ Στυμφαλία, ἡ Τεγέα καὶ ἰδιαίτερα ἡ Νεμέα καὶ ἡ Ὀλυμπία ἀξίζουν τὴν ἐκ βάθους ἐκθεμελίωση. 

Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. 

Ἀνάμεσα τους τὴν Τροιζήνα, τὴν Ἑρμιόνη, τὴν Τύρινθα (tyrins στὸ χειρόγραφο ἀντὶ tiryns), τὴ μισὴ ἀκρόπολη τοῦ Ἄργους, τὴ Φλιασιά, τὸ Φενέο... 

Εἰσέδυσα στὴ Μάνη. Ἐδῶ καὶ ἕξι ἑβδομάδες ἀσχολοῦμαι μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ τῆς Σπάρτης! 

Γκρεμίζοντας τὰ τείχη, τοὺς ναούς της, μὴν ἀφήνοντας πέτρα στὴν πέτρα θὰ κάνω καὶ τὴν τοποθεσία της ἄγνωστη στὸ μέλλον, γιὰ νὰ τὴν ξανακάνω ἐγὼ γνωστή. Ἔτσι θὰ δοξάσω τὸ ταξίδι μου. Δὲν εἶναι αὐτὸ κάτι; 

Καὶ πιὸ κάτω: «ἡ Σπάρτη εἶναι ἡ πέμπτη πόλη ποὺ κατέσκαψα. 

Δὲν θέλω νὰ ἀφήσω λίθο ἐπὶ λίθου. 

Δὲν ξέρω ἂν ὑπάρχει στὸν κόσμο πρᾶγμα ἱκανὸ νὰ δοξάσει μιὰ ἀποστολὴ περισσότερο ἀπὸ τοῦ νὰ σκορπίσεις στοὺς ἀνέμους τὴ στάχτη του Ἀγησιλάου, ἀπὸ τὸ ἀνακαλύψεις τὰ ὀνόματα τῶν ἐφόρων, τῶν γυμνασιαρχῶν, ἀγορανόμων, φιλοσόφων, γιατρῶν, ποιητῶν, ρητόρων, διάσημων γυναικῶν, ψηφίσματα τῆς Γερουσίας, τοὺς νόμους τοῦ Λυκούργου. 

Ἀσχολοῦμαι τώρα μὲ τὴν καταστροφὴ τῶν βαθύτερων θεμελίων τοῦ ναοῦ τοῦ Ἀμυκλαίου Ἀπόλλωνα. Θὰ κατέστρεφα καὶ ἄλλους ἀρχαίους τόπους τὸ ἴδιο εὔκολα, ἂν μὲ ἄφηναν. Τὸν πύργο τὸν γκρέμισα ὁλοκληρωτικά.» 

Γιὰ τὴν Τροιζήνα ἀναφέρει: «γκρέμισα ὅτι ἀπέμεινε ἀπὸ τὰ ὀχυρὰ καὶ τοὺς ναούς της.». Καὶ μὲ ἀπίστευτη ἀφέλεια ὁμολογεῖ: «ἀπὸ τοὺς περιηγητὲς ποὺ προηγήθηκαν δὲν θυμᾶμαι νὰ τόλμησε κανεὶς νὰ κατεδαφίσει πύργους καὶ ἄλλα μεγάλα κτίρια! 

Ἐγὼ δὲν μοιάζω μὲ αὐτοὺς ποὺ τρέχουν ἀπὸ πόλη σὲ πόλη γιὰ ἰδοῦν. 

Πρέπει νὰ παίρνω χρήσιμα πράγματα». 

Καὶ πῶς δικαιολογεῖται; Στὶς 20 Ἀπριλίου 1730, ὁ Fourmont γράφοντας στὸν πρεσβευτὴ τῆς Γαλλίας στὴν Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεῖ τοὺς βανδαλισμούς του στὴν Σπάρτη σὰν ἐκδίκηση, ἀπὸ τὴν κακὴ ἀπέναντί του συμπεριφορά των Μανιατῶν: » 

Τέλος, πρέπει νὰ σημειωθεῖ πὼς τὰ χειρόγραφά του, τὰ ἡμερολόγια καὶ οἱ ἐπιγραφὲς βρίσκονται στὴ Βασιλικὴ Βιβλιοθήκη στὸ Παρίσι. 

Ἀκολουθοῦν εἰκόνες ἀπὸ τὰ ἡμερολόγια του: 

1. Η πεδιάδα του Άργους με καταγεγραμμένες τις πόλεις και τα χωριά που έψαχνε

2. Ένα από τα πολλά ενεπίγραφα από τη Σπάρτη. Σκίτσο από το βιβλίο σημειώσεων του αββά

3. Αποτύπωση αγάλματος δαφνοστεφανωμένου νέου.



4. Βάθρο Λακεδαιμονίων καταγεγραμμένο στο βιβλίο του ιδίου πριν την καταστροφή του αντικειμένου



5. Σκίτσο του Σουλτάνου Αχμέτ Γ’ στο βιβλίο σημειώσεών του.

 6. Χάρτης της περιοχής της αρχαίας Σπάρτης.

 7.Το εξώφυλλο ενός βιβλίου σημειώσεων του.

                                              

Ὁ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

 431 - 404 π.χ - Τό δρᾶμα τῶν Ἑλλήνων )

<< Ἀθάνατων ἔχθραν μὴ φύλαττε θνητός ὤν >>

( Μὴ διατηρεῖς γιὰ πάντα ἔχθρα ἐνῶ εἶσαι Θνητός )

( Μέναδρος ὁ Ἀθηναῖος )

”Ότι κατάφεραν οἱ Ἕλληνες στοὺς ἐνδόξους Μηδικοῦς πολέμους μὲ τὸ ξίφος καὶ τὴν Ἑνότητα, τὸ κατέστρεψαν πάλι μὲ τὸ ξίφος ἀλλὰ μὲ τὴν διχόνοια αὐτὴ τὴ φορά τό ἔτος 431 ἕως καὶ τὸ 404 π.Χ.

Εἶναι ἡ περίοδος τοῦ ἐμφυλίου ἡ γνωστότερη , τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου. Οἱ ἀνθέλληνες κατάλαβαν πολὺ καλά, ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν ἀντιμετωπίζονται σὲ μάχες ! Ὁ χειρότερος ἐχθρός ποῦ τοῦς νικᾶ, εἶναι ἡ διχόνοια μὲ τὰ παιδία της , δηλαδή τὴν δωροδοκία, τὴν προδοσία καὶ τῶν ἐνδοτισμό.

Ἡ Πατρίδα θὰ κάνει ἀρκετά χρόνια γιά νὰ ἀνακάμψει . Οἱ πληγές , ὅμως τοῦ ἀφανιστικοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου δὲν θὰ ἐπουλωθοῦν , δυστυχῶς ΠΟΤΕ .

Οἱ μισέλληνες αὐτὴ τὴν φορὰ δὲν διέρχονται <<διὰ πυρός καὶ σιδήρου >> τὴν Ἑλλάδα. Διέρχονται << διὰ ταλάντου καὶ παπύρου >> Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐνδόξου Κίμωνος τοῦ Μιλτιάδου, τὸ 449 π.χ. Ἡ ἐξουσία καὶ ἡ δύναμη τῆς Ἀθηναϊκῆς πολιτείας περιέχεται στὰ χέρια τοῦ Περικλέους τοῦ Ξανθίππου . Ὁ Περικλῆς ἦτο τῆς ἀπόψεως ὅτι τὸ συμφέρον τῆς πόλεως

ἐπέβαλε τὴ σύναψη τῆς εἰρήνης μὲ τοῦς Πέρσες καὶ ἀπέστειλε πρέσβεις στὰ Σοῦσα, τὸ 448 π.χ γι΄ αὐτὸν τὸ λόγο! Ὁ Θουκυδίδης εἶναι σαφὴς γιὰ τὰ φιλομηδικά καὶ ἀντιλακωνικά αἰσθήματα τοῦ Περικλέους.

Καὶ ἐνῶ ἡ νέα παρόρμηση τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἄνθιση πάλι τοῦ πολιτισμοῦ τους , εὑρίσκεται σὲ μεγάλο ὀργασμό, καὶ ἀκολουθεῖ μία σειρά πολεμικῶν συγκρούσεων μεταξὺ τῶν << Ἑλληνίδων πόλεων >> ἀπὸ διάφορες αἰτίες , ἡ κυριότερη τῶν ὁποῖων ἦτο ἡ ἡγεμονία σὲ ὅλη τὴν χώρα! Οἱ δύο κυρίως πόλεις ποῦ εἶναι ἡ Σπάρτη καὶ ἡ Ἀθήνα ! Ὁ ἀνταγωνισμός αὐτὸς ἔφεραι τὴν διάλυση τῆς Συμμαχίας ἀνάμεσα στὶς δύο πόλεις καθὼς καὶ τὴν διαίρεση τοῦ <<ἀντίπαλου >> στρατόπεδα αὐτά :

Τὸ ἕνα εἶναι τῆς Σπάρτης τῶν ὑπολοίπων Πελοποννήσιων καθὼς καὶ τῶν Μεγαρέων μὲ τοῦς Αἰγινῆτες . Τὸ ἄλλο Εἶναι τῶν Ἀθηναῖων μὲ συμμάχους τους , τοῦς Θεσσαλοῦς καὶ τοῦς Ἀργεῖους .

Τὸ δρᾶμα αὐτὸ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὅπου θὰ ἀποκαλυφθοῦν καὶ οἱ << κάποιοι >> ποῦ ὑπεδαύλιζαν τὰ πάθη, ἐξιστορεῖ ὁ Θουκυδίδης στὴν << Ἱστορία >> του καὶ μᾶς λέγει ὅτι αὐτὸς ὁ πόλεμος ὑπῆρξε χειρότερος τοῦ Τρωϊκοῦ ! Τὸ ἔργο τοῦ Θουκυδίδη διακόπτεται τὸ 411 λόγο τῆς ἐξορίας του, κατὰ πολλοὺς , καὶ μᾶς δίδεται σὲ ὀκτὼ βιβλία .

Τὴν συνέχεια τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου μᾶς δίδει ὁ Ξενοφῶν στὰ <<Ἑλληνικὰ >> του , ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ σημεῖο ποῦ σταμάτησε ὁ Θουκυδίδης:

<<Μετὰ δὲ ταῦτα οὗ πολλαῖς ἡμέραις ὕστερων ἦλθε ἐξ Ἀθηναίων Θυμοχάρης ναῦς ἔχων ὀλίγας ...κ.λ.π

Ὁ ἀδελφοκτόνος πόλεμος ἐτελείωσε μὲ συντριβή τῶν Ἀθηναίων, οἱ ὁποῖοι ἀναγκάσθηκαν νή δεχθοῦν τοῦς , πράγματι, βαρεῖς ὅρους τῶν Σπαρτιατῶν.

Κρίνω σκόπιμο νὰ ἀναφερθοῦν οἱ κυριότερες χρονολογίες τοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμπρός μας μία εἰκόνα τῶν γεγονότων ποῦ διεδραματίσθησαν καὶ νὰ κρίνουμε σωστά, πρόσωπα καὶ καταστάσεις

Ἂς δοῦμε τί μᾶς λέγουν οἱ χρονολογίες Προσέχοντας ποῖοι ἦσαν αὐτοὶ ποῦ ξεκίνησαν τὸν ἐμφύλιο πόλεμο αὐτόν:

431 Οἱ Θηβαῖοι ^{Μήπως ἀναμένατε ἄλλοι νὰ ἐπιτεθοῦν : Οἱ αἰώνιοι μηδίζοντες καὶ φοινικκίζοντες θὰ ξεκινοῦσαν κάτι τέτοιο ὀλέθριο .} ἐπιτίθενται στοῦ Πλαταιεῖς ! Ἔναρξη τοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου . Οἱ Ἀθηναῖοι εἰσβάλουν στὴν Μεγαρίδα.

430 Λιμός στὴν Ἀθήνα . Παραδίδεται ἡ Ποτίδαια

429 ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΛΟΙΜΟ Ο ΠΕΡΕΚΛΗΣ . Οἱ Σπαρτιᾶτες πολιορκοῦν τοῦς Πλαταιεῖς . Νίκη τοῦ Φορμίωνος κατά τῶν Πελοποννησίων .

428 Ἡ ΛΕΣΒΟΣ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Α΄ ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Ἡ Νῆσος Κέρκυρα εἰσέρχεται καὶ αὐτοὶ σέ ἐμφύλιο.

427 : ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΛΕΣΒΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΙΩΝ . Αἷμα στὴ Κέρκυρα .

425: Ο ΚΛΕΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΥΛΟ.

424 – 422 : Ὁ Ἀδελφοκτόνος πόλεμος διεξάγεται στὴν Χαλκιδική .

422: Πεθαίνουν ὁ Κλέων καὶ ὁ Σπαρτιάτης Βρασίδας

421: <<Νικίειος εἰρήνη>> . Τὸ 420 οἱ Σπαρτιᾶτες παραβιάζουν τὴν συνθήκη .

416: ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ....ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ, ὄχι μόνο τοῦς φοινικογεφυραῖους ἡ τοῦς Πέρσες, ἀλλά καὶ τὴ νῆσο Μῆλο ! Ἕλληνες πωλοῦν Ἕλληνες .

415: Ἡ Σικελική Ἐκστρατεία . Ἡ Ἔγεστα πείθει τὴν Ἀθήνα γιὰ βοήθεια

414: ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΣΤΗ Μ. ἙΛΛΑΔΑ . Ἡ Σπάρτη ἐπεμβαίνει

413: Οἱ Σπαρτιᾶτες καταλαμβάνουν τὴν Δεκέλεια καὶ τὴν ὀχυρώνουν . Δεκελεικός καί Ἰωνικός πόλεμος . Πανωλεθρία των Ἀθηναίων στὸ μέγα κόλπο.

412: Οἱ σύμμαχοι τῶν Ἀθηναίων ἀποστασιοποιούνται . Ἡ Σπάρτη συμμαχεί μέ.......... τούς Πέρσες Τισσαφέρνης καί Φαρνάβαζος γίνονται φίλοι .

411: Ἡ δημοκρατία στήν Ἀθήνα περνά στὸ περιθώριο .

410: Ἡ Δημοκρατία στην Ἀθήνα ἐπανέρχεται . Νίκη τῶν Ἀθηναίων στήν Κύζικο.

408: Ὁ Θρυλικός Ἀλκιβιάδης ἐπιστρέφει στήν Ἀθήνα ἀπό τὴν ἐξορία .

406 : Νίκη τῶν Ἀθηναίων στίς Ἀργινούσες . Καταδικάζονται , ὅμως οἱ Στρατηγοί τους.

405 : Πανωλεθρία τῶν Ἀθηναίων στούς Αιγός ποταμούς. Ἀρχίζει ἡ πολιορκία τῶν Ἀθηναίων .

404: Δολοφονία τοῦ Ἀλκιβιάδου καί τῶν ἀθηναίων ὁριστικός .

<< Κάποιοι ἔτριβαν τά ἄτιμα χέρια τους , ἀφοῦ ἡ μισή Ἑλλάδα χάθηκε ἀπό τό ἰδία τά παιδιά της !

Πρέπει νά δοῦμε καί ἀναλυτικά τά γεγονότα καί τὰ πρόσωπα ποῦ ἔπαιξαν δραματικό ρόλο στὴν ἀλληλοσφαγή τῶν Ἑλλήνων

Περίοδος του << Δεκαετοῦς >> πολέμου

( 431 - 421 Π.χ )

Ὅλα ἀρχίζουν τό Ἀπρίλιο τοῦ 431, ^{Θουκυδίδης <<Ἱστορία >> Β΄, Ι -6}

Οἱ αἰωνίως μηδίζοντες΄ ἡγέτες τῶν Θηβαίων διατάζουν τόν στρατό τους καὶ ἐπιτίθενται ἐναντίων τῶν Πλαταιῶν ! Οἱ Σπαρτιᾶτες μἐ τόν Βασιλέα τους Ἀρχίδαμο καταλαμβάνουν καί λεηλατοῦν τὴν Ἀττική. Κατόπιν πολιορκοῦν τὴν Ἀθήνα γιὰ δέκα χρόνια. Οἱ ἀσθένειες καὶ εἰδικὸς ὁ λοιμός ἀποδεκατίζουν τοῦς Ἀθηναίους . Οἱ Ἀθηναῖοι ἔχοντες ναυτικὴ ὑπεροχὴ κάνουν ἐπιθέσης στὰ παράλια της Πελοποννήσου προβαίνοντας σὲ καταστροφές μἐ στόλο 100 πλοίων. ^{ἔνθ ἄν , Β΄, 47 -54}

τὸ 421 ὑπογράφεται ἡ <<Νικίειος >> εἰρήνη καὶ δυνάμεις ἀντιμαχομένων ἐπανέρχονται στὶς ἀρχικές τους βάσεις, Κυριαρχεῖ ἡ μορφή τοῦ δημαγωγοῦ τῶν δημαγωγῶν, τοῦ Ἀθηναῖου Κλέωνος

Ἡ Σικελικὴ Ἐκστρατεία

415 - 431 π.Χ

Οἱ Ἀθηναῖοι ἔχουν στό ἐνεργητικό τους κάποιες ἐπιτυχίες καί παίρνουν τήν ἀνάλογη ἀπόφαση νά στείλουν στήν Μ. Ἑλλάδα στόλο ἀπό 60 πλοῖα καὶ ἀνάλογο ἐκστρατευτικό σῶμα. 

Ἡγοῦνται οἱ στρατηγοί Ἀλκιβιάδη , Λάμαχος καὶ ὁ Νικίας ὁ ὁποῖος ἦτο ἀρνητικός σ΄ αὐτήν τήν ἐκστρατεία.

Τόν Ἰούλιο τοῦ ἔτους ὅλα εἶναι ἕτοιμα καί ὁ ἀριθμὸς τῶν πλοίων ἀνεβαίνει στὰ 136! Περίπου 7.500 ἄνδρες ἐπιβιβάζονται στά πλοῖα μέ τους ἤδη 26.000 ναῦτες ! ἔνθ. Ἄν Ζ΄ 30-32

Φθάνοντας στὶς Συρακοῦσες ἀρχίζουν τἀ προανακρούσματα τῆς ἦτας ἀφοῦ οἷ Συρακούσιοι τοῦς ἀπωθοῦν . Ἔρχεται ὁ Νοέμβριος καὶ οἱ Ἀθηναῖοι δέν καταφέρνουν κάτι . Ὁ Σπαρτιάτης στρατηγὸς Γὐλιππος τοῦς φέρνει δυσκολίες ! Καὶ τήν ἄνοιξη τοῦ 413 ὁ Γύλιππος καταλαμβάνει τὸ Πλημμύριον , ὀχυρὸ ζωτικῆς σημασίας γιὰ τοὺς Ἀθηναίους

Ἡ <<Νικίειος >> εἰρήνη εἶχε καταργηθεῖ ἀπὸ τὸν Αὔγουστο τοῦ 414 καί ὁ τόπος γέμιζε αἷμα Ἑλληνικό παντοῦ . ἐνθ ἄν Δ΄, 15 -23 Τέλη Ἰουλίου τοῦ 413 φθάνει ὁ Ἀθηναῖος Δημοσθένης , γιὸς τοῦ Ἀλκισθένους , ἀπὸ τοῦς καλύτερους στρατηγοὺς μὲ 73 πλοῖα !

Ἡ ὅλη δύναμη τοῦ Δημοσθένους ἔφθανε τοῦς 27.000 ἄνδρες ἔνθ ἄν Η΄, 31-33, Αὐτὸ ὅμως δέν ἦτο ἀρκετό γιά νὰ ἀνυψώσει τὸ ἤδη πεσμένο ἠθικό τῶν Ἀθηναῖων καὶ ἔτσι φθάνουμε στὴν ἡμερομηνία ποῦ οἱ Ἀθηναῖοι δὲν λησμονοῦσαν ποτέ!

Ξημέρωμα τῆς 30^ος Αὐγούστου τοῦ 413 , ὁ Σπαρτιάτης στρατηγός Γύλιππος γιὸς τοῦ Κλεανδρίδη, ἐνθ ἄν Ζ΄, 93 Δίδει τὸ σύνθημα ἐπιθέσεως καὶ ἀπὸ στερία καὶ ἀπὸ θάλασσα.

Σὲ λίγο ὁ <<Μέγας Λιμνήν >> τῶν Συρακουσῶν βάφεται μὲ αἷμα Ἑλληνικό! Τὸ ἴδιο καὶ ἡ στεριά... ἐνθ ἄν Η΄, 51 -54 Οἱ Ἀθηναῖοι παθαίνουν πανωλεθρία

κυριολεκτικῶς . Ἐμπρός σὲ τέτοια σφαγῆ ὁ Νικίας παραδίδεται στὸν Γύλιππο . Αἰχμάλωτοι σὲ τέτοιες περιπτώσεις δὲν ὑπάρχουν. Πάρα πολλοί Ἀθηναῖοι καὶ σύμμαχοί τους πωλοῦνται ἀπὸ τὰ .....ἀδέρφια τους ὤς δοῦλοι καὶ ἄλλοι πέθαναν στὰ λατομεῖα τῶν Ἐπιπολῶν ἐνθ ἄν Η΄, 86 -87

Οἱ στρατηγοί τῶν Ἀθηναῖων Νικίας καὶ Δημοσθένης ἐκτελέσθηκαν ἐνθ ἄν Η΄, 86 -87 Ἡ στρατιά τῶν Ἀθηναῖων , 50.000 ἄνδρες ἐσφάγη καὶ κατεστράφη ἀπὸ τὰ ἀδέλφια τῆς Σπάρτης καὶ συμμάχους !

Πρός το τέλος τής ἀλληλοσφαγῆς

( 413 -404 π.Χ. )

 Οἱ Ἀθηναῖοι ἐγκαταλείπονται ἀπὸ τοῦς συμμάχους καὶ οἱ Πέρσες ρυθμίζουν τὰ πολιτικὰ πράγματα στὴν Ἰωνία! Οἱ Πέρσες ἐπίσης, δίδουν ἀμέριστη βοήθεια στοὺς Σπαρτιᾶτες στὸν διπλωματικὸ καὶ οἰκονομικὸ τομέα .^{ενθ,ἄν Θ΄, 14-18 καὶ 55 -59}

Στὴν Ἀθήνα ὑπάρχουν μεγάλες διαφορές καὶ ἀνησυχίες . Τὸ τέλος πλησιάζει καὶ ἡ καταστροφή ἔρχεται στοὺς Αἰγός ποταμούς μὲ Πανωλεθρία τοῦ ἀθηναϊκοῦ στόλου , τό 405. ^{ΞΕΝΟΦΩΝ : <<Ἑλληνικά >>, β, 1,21-1,30 .}

Ἡ Τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὸ ἀδελφικὸ αἷμα σταματοῦν τὸ 404 μὲ τὴν παράδοση τῶν Ἀθηναῖων στὴν Σπάρτη μὲ ταπεινωτικούς ὅρους κὶ ἕρμαιο πλέον στίς ὀρέξεις τῶν νικητῶν. ^{ἔνθ. ἄν. Β', 2,20 -2,24}

Τὸ μόνο παρήγορο σὲ ὅλη αὐτοὶ τὴν τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἦτο ὅτι οἱ Σπαρτιᾶτες δὲν συμφώνησαν νὰ ὑποδουλώσουν Ἑλληνική πόλη , ἡ ὁποία προσέφερε μεγάλες ὑπηρεσίες τὸν καιρό τοῦ μεγαλύτερου κινδύνου ποῦ εἶχε ἀπειλήσει τὴν Ἑλλάδα, δέχθηκαν εἰρήνη μὲ τὸν νὰ γκρεμιστοῦν τὰ << Μακρά Τείχη >>καὶ ἄλλοι ὅροι .

<< Λακεδαιμόνιοι δὲ οὐκ ἔφασαν πόλιν Ἑλληνίδα ἀνδραποδιεῖν μέγα ἀγαθὸν εἰργασμένην ἐν τοῖς μεγίστοις κινδύνοις γενομένοις τὴ Ἑλλάδι ἄλλ ἐποιοῦντο εἰρήνη ..) κ.λ.π κ.λ.π ^{ἔνθ ἄν Β΄, 2,20} .

Ὁ Μάρτης ἔλειπε ἁπό τὴ Σαρακοστή :

Εἶναι δυνατόν ; καὶ ποιός ὑπεκίνησε τοὺς Θηβαίους νὰ ξεκινήσουν τὸν ἀδελφοκτόνο πόλεμο; ἀφοῦ τόσα καὶ τόσα χρόνια χρόνια οἱ Θηβαῖοι τοῦς ἔκαναν τὸ χατήρι ;

Θουκυδίδης μᾶς τοὺς δίδει ἀπὸ τὸ Α' κιόλας βιβλίο ὡς πειρατές ! Θουκυδίδης <<ἱστορία >>Ἂ ', 8,

Στὸ ἴδιο πάλι βιβλίο, μᾶς θυμίζει τὸ θανάσιμο μῖσος τῶν φοινίκων ποῦ εἶχαν γιὰ τοῦς Ἀθηναῖους , λόγο τῆς συντριβῆς τούς ἀπὸ τὸν Κίμωνα καὶ τὸ (καλύτερο τώρα ) τὴν μεταφορὰ κυριότητος τῶν μεταλλείων στοὺς Ἀθηναῖους ! ἔνθ ἄν Α', 100.

Στὴν συνέχεια στὸ ἴδιο βιβλίο μᾶς λέγει γιὰ τὸν ἀθηναϊκό στόλο ποῦ ἔπλευσε ... γιὰ νὰ προσέξει τὰ φοινικικὰ πλοῖα . ^{ἔνθ ἄν Α', 116}

Θουκυδίδης ἀποκαλεῖ τοῦς Θηβαίους <<βᾶσιν ἐξορμήσεως τῶν βαρβάρων >>! ^{ἔνθ ἄν Α', 90.}

Κάτι τὸ παρόμοιο μᾶς ἀναφέρει καὶ ὁ Ἡρόδοτος στὴν << Καλλιόπη >> (Θ ) στὴν παράγραφο 13!

Σὲ ὅλους τοὺς πολέμους μὲ σκοπὸ τῶν ἀφανισμὸ τῶν Ἑλλήνων , ὑπῆρχε μία << ὁμογάλακτη >> συμφωνία μεταξὺ Θηβαίων , Βοιωτῶν , Ταναγραίων Γεφυραῖων κ.α.

Ἐξαίρεση ἀποτελοῦσαν πάντοτε , οἱ Πλαταιεῖς καὶ οἱ Θεσπιεῖς .

Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς ἀναφέρει στὴν <<Οὐρανία >> ( Η΄) παράγραφο 1, γιὰ τοῦς << πρόθυμους Πλαταιέες )!

Νὰ, γιατί οἱ Θηβαῖοι ἐπετέθησαν τὴν ἄνοιξη τοῦ 431 π.Χ. κατά τῶν Πλαταιῶν ἀρχίζοντας ἔτσι ὁ ἀδελφοκτόνος πόλεμος .

Συνεπῶς ἐγνώριζε πολὺ καλά τὸ Περσικό κράτος ποιοὺς θὰ δωροδοκοῦσε οὗτος ὥστε νὰ ὑπάρχει διχόνοια στὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ χάρη ὅλον τῶν ὕπουλων ἀνθελλήνων νὰ ἀφανισθεῖ ἐντελῶς .

Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ Θηβαῖοι δὲν στεναχωρήθησαν ποῦ κατέλαβαν τίς Πλαταιές νύκτα καὶ σὲ ἱερή μέρα << ἱερομηνία >> δηλαδὴ τὴν νύκτα τῆς τελευταίας ἡμέρας τοῦ σεληνιακοῦ μηνὸς, ἡ ὁποῖα ἐθεωρεῖτο ἱερή σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ! 199 ^{ἔνθ ἄν Β΄, 2 -6}

Οἱ <<ἕς ἀεί >> μηδίζοντες Θηβαῖοι, δὲν ἐφείδοντο Ἑλληνικῶν ἑορτῶν .

Ὁ Θουκυδίδης εἶναι ἀποκαλυπτικότατος ! Μᾶς ἀναφέρει τὴ νίκη τοῦ Ἀθηναῖου στρατηγοῦ Νικία ἐναντίων τῶν Ταναγραίων οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἀδελφοὶ τῶν Θηβαίων καὶ τῶν Γεφυραῖων . Τὸ μῖσος θεριεύει .........

Καὶ Ἰδοὺ οἱ συνταρακτικές ἀποκαλύψεις συνεχίζονται :

Ὁ Παγώνδας γιὸς τοῦ Αἰολάδου ἦτο Βοιωτάρχης καὶ ὁμιλῶν πρὸς τοῦς Βοιωτούς ἀπεκάλεσε τοῦς ἀθηναῖος ...... Ἀλλοφύλους ( στρατόν ἀλλόφυλον ἐπελθόντα ...)! Διεχώρισε τὸ αἷμα του.... Λίγο πιό κάτω διαβάζουμε << Οἱ Θηβαῖοι γκρέμισαν τὸ τεῖχος τῶν Θεσπιέων ἐπειδὴ ἦσαν <<ἀττικίζοντες>> ! ^{ἔνθ ἄν Δ ΄, 133}

Ἐνῶ οἱ ἴδιοι μηδίζοντες καὶ φοινικίζοντες ...............

Ἔχεται ἐκπλαγεῖ λίγο;

Ὁ μέγας ἱστορικός μας Θουκυδίδης ἀναφέρει συνεχῶς στὸ βιβλίο Ε΄ τὶς <<Ἱστορίας >> του, τοῦς Βοιωτούς καὶ ἀποκαλύπτει τὸν πονηρό καὶ ὕπουλο ρόλο τους σὲ ὅλα τὰ χρόνια τοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου . ^{ἔνθ ἄν Ε΄, 32 κ. ἔξ}

Εἶχαν μυστικές συνομιλίες ποῦ ὑπέθαλπταν τὸ μῖσος μεταξύ ἄλλον πόλεων , μὲ <<ἡγέτιδα πόλη τὴν Θήβα ! ^{ἔνθ ἄν Ε΄, 36}

Ἦσαν οἱ ἄνθρωποι ποῦ διέλυαν τίς σπονδές πολύ εὔκολα. ^{ἔνθ ἄν Ε΄, 3}

Στὸ βιβλίο ΣΤ΄, τῆς << Ἱστορίας >> του ὁ Θουκυδίδης μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν << καλή ἡγεσία >> τῶν Θηβῶν . Ὁ λαός τῶν Θηβῶν , ἐπαναλαμβάνω γιὰ πολλοστὴ φορά , δὲν ἤθελε <<ἀλλοφύλους >> !

Μᾶς ὑπενθυμίζει πάλι τὸν ρόλο τους στὸ βιβλίο Ζ΄, καὶ στὶς παραγράφους 29-30

Ποιοὶ λοιπόν φοροῦσαν μανδύα Ἑλληνικό γιὰ νὰ ἀφανίσουν τοῦς Ἕλληνες; Τὸ ἴδιο διερωτᾶται καὶ ὁ Θουκυδίδης ^{ἔνθ ἄν Ζ΄, 44}

Στὸ τελευταῖο βιβλίο τῆς << ἱστορίας >> τοῦ Θουκυδίδη , μᾶς δίδει γιὰ πολλοστὴ φορὰ πληροφορίες γιὰ τοῦς Φοινικογεφυραῖους καὶ γιὰ τὸ ρόλο τους , στὸν Πελοποννησιακό πόλεμο.

Συγκεκριμένα : Στὸ βιβλίο Η΄, καὶ στὸ τέλος τοῦ παραγράφου 87, διαβάζουμε ὅτι : << Ὁ Τισσαφέρνης μὲ ὅποιο σχέδιο καὶ ἅν εἶχε , ἔφθασε στὸ Ἅπενδο καὶ βρῆκε ..... τοῦς φοίνικες ! >> Καὶ ἐρωτᾶ ὁ κάθε νοῦς : << Εἶναι δυνατόν ὁ Πέρσης Ἀρχιστράτηγος νὰ σπεύδει πρό συνάντηση τῶν Φοινίκων καὶ ὄχι τό ἀντίθετο; >> Αὐτὸ δηλώνει ὅτι οἱ Φοίνικες εἶχαν μεγάλη ἐπιρροή, δὲν γνωρίζουμε μὲ ποιῶν τρόπο ὅμως !

Στὸ ἴδιο βιβλίο τῆς ἱστορίας τοῦ Η΄, - ὁ Θουκυδίδης μᾶς τοῦς ἀναφέρει πάλι καὶ μάλιστα στίς παραγράφους 108 -109 !

Φοινικικά πλοῖα ὁμογάλακτοι Βιωτείς νὰ χαρακτηρίζουν << ἀλλόφυλους >> τοῦς Ἀθηναῖους , Ἕλληνες ποῦ << ξυμμαχούν >> μὲ τοῦς ἀνθέλληνες καὶ << κάποιοι >> οἱ ὁποῖοι λόγο φυλετικὴς διαφοράς - οἱ Φοίνικες γιὰ παράδειγμα - θέλουν νὰ ἀφανίσουν τὸν Ἑλληνισμό!

Πἀρ΄ ὅλο τὸ αἶμα τὸ ἀδελφικὸ ποῦ χύθηκε καὶ ὅσο μίσος ἔτρεφε ἡ μία πόλη γιὰ τὴν ἄλλη , ὁ Ἑλληνισμός καὶ ΠΑΛΙ ΕΠΕΖΗΣΕ ! Οἱ πληγές βεβαίως ἐπουλώνονται μὲ τὸν καιρό ....

Νὰ πάρουμε τουλάχιστον ὥς παράδειγμα τὰ μηνύματα τοῦ παρελθόντος διότι ὁ Πελοποννησιακός πόλεμος ἐπαναλήφθη μετὰ ἀπό 2.350 χρόνια, ἀλλὰ μὲ μικρότερη διάρκεια .

Ἡ διάρκεια δὲν παίζει σημαντικὸ ρόλο . Τὸ αἶμα ποῦ χύνεται καὶ αἱ καταστροφές ποῦ γίνονται εἶναι πρωταγωνιστὲς !

Σὲ τελικὴ ἀνάλυση οἱ δύο αὐτοί ἐμφύλιοι ἦσαν ξενοκίνητοι. Τὸτε ἦσαν οἱ φοινικογεφυραῖοι , οἱ Πέρσες κ.α Στὸν ἄλλο ἦσαν οἱ σύγχρονοι ἀντιπρὀσωποί τοῦ τότε , δηλαδὴ οἱ Ρῶσοι, Ἀγλοαμερικάνοι , καὶ πίσω ἀπὸ τὰ νήματα τους, ὁ διεθνής σιωνισμός .

Ὁ νοῶν νοῆτο ...μελετᾶτε Ἕλληνες !

Οἱ ἐχθροὶ παραμονεύουν . ΠΟΤΕ δὲν εἴχαμε φίλους ΠΟΤΕ!

.........Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, μετὰ τὴν λήξη τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου, ὁ Ἀσύγκριτος θὰ ἐκδικηθεῖ τοῦς << ὅπου γῆς ἀνθέλληνες !

Ἡ ἑνότης τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου θὰ κλείσει μὲ λίγες ἐρωτήσεις , μέσα ἀπὸ τίς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ἐξαχθοῦν σοβαρά συμπεράσματα καθώς καὶ ἀποκαλύψεις !

Ἐρωτήσεις ποῦ πρέπει νὰ ἀπαντηθοῦν

( Χωρίς συναισθηματικὴ φόρτιση )

α) Πρίν ἀρχίσει ὁ ἀδελφοκτόνος πόλεμος , ἡ Σπάρτη ἀποστέλλει τοῦς πρέσβεις τής, Μελήσιππο , Ράμφια καὶ Ἀγήσανδρου οἱ ὁποῖοι εἶπαν στὸν Περικλῆ: << Οἱ Σπαρτιᾶτες ἐπιθυμοῦν εἰρήνη ἡ ὁποῖα μπορεῖ νὰ διατηρηθεῖ >>

Ὁ Περικλῆς γιατί ἀρνήθηκε ;

β) Γιατὶ οἱ Σπαρτιᾶτες στρατοπέδευσαν στὴν Τανάγρα καὶ πολέμησαν τοῦς Ἀθηναῖους στὸ ἴδιο μέρος ^{Πλούταρχος : <<Περικλῆς 10.}

Ἐφόσον εἶναι πασίγνωστο ὅτι στὴν << Τάναγραία γῆ >> κατοικοῦσαν οἱ Γεφυραῖοι , ἀδέλφια τῶν Φοινίκων ;

γ) Ὅλοι ἐγνώριζαν τίς σχέσεις τῶν σατραπῶν τῆς Περσίας μὲ τοῦς Φοίνικες καὶ εἰδικῶς ὁ Φαρνάβαζος, γιὸς τοῦ Φαρνὰκη καὶ σατράπη τῆς Φρυγίας εἶχε ἄριστες σχέσεις μὲ τοῦς γεφυραίους ἐμπόρους . Ποιὸς ὁ λόγος ποῦ προσεταιρίσθησαν καὶ ἡ Σπάρτη καὶ ἡ Ἀθήνα .

δ) Ποιοὶ ἐδολοφόνησαν τὸν Ἀλκιβιάδη ; Ἄν Ἀνοίγουμε τὸν Πλούταρχο θὰ μάθουμε πολλά .... Κάτι συνέβαινε μεταξύ τοῦ Φαρνάβαζου τῆς πανέμορφης συζύγου του καὶ τοῦ Ἀλκιβιάδη ^{ἔνθ. ἄν . <<Ἂλκιβιάδης >>,39}

ε) Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ποῖος ὁ λόγος νὰ συμμετέχουμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στὰ ἀρρωστημένα σχέδια τῶν μισελλήνων ΠΟΤΕ ΠΙΑ!

Τὶ ἀπέγινε ἡ ὡραία Ἑλένη

 

Τὶ ἀπέγινε ἡ ὡραία Ἑλένη




"Ἑλένη, εἶσαι του Δία θυγατέρα, σὰν ἄσπρος κύκνος ὁ γονιός σου στὸν κόρφο σ’ ἔσπειρε της Λήξας.
Ὕστερα σ’ ὅλη την Ἑλλάδα σε εἶπαν ἄδικη, ἄπιστη, ἄθεή, προδότρια.
Μὲς στοὺς ἀνθρώπους δὲν ὑπάρχει τίποτα σίγουρο, στῶν θεῶν μόνο τα λόγια βρῆκα την ἀλήθεια."Εὐριπίδης- Ἑλένη στ. 1144-1150
Την τραγικότητα του ρόλου της γυναίκας ποῦ "ἔστειλε" χιλιάδες ἄνδρες νὰ πολεμήσουν στὸν δεκαετῆ πόλεμο της Τροίας ὅλοι τον γνωρίζουμε. Ἡ ὡραία Ἑλένη μισήθηκε, ὑμνήθηκε κατηγορήθηκε καὶ ἐνέπνευσε. Ὅμως τι ἀπέγινε ἡ ὡραία Ἑλένη; Ποῖο ἦταν το τέλος της; Ἄς πᾶμε νὰ ξετυλίξουμε το κουβάρι του μύθου.


Μετά την φυγή της ἀπὸ την Σπάρτη, μετά τα χρόνια του Τρωικοῦ πολέμου, μετά την πολυτάραχη ἐπιστροφή της στὴν Σπάρτη, μετά τον θάνατο του Μενελάου, ἡ Ἑλένη βρέθηκε ἀνάμεσα σε δύο προγόνους ποῦ την ἀπεχθάνονταν: τον Νικόστρατο καὶ τον Μεγαπένθη. Τότε πῆρε την ἀποφάσει νὰ ξαναφύγει, αὐτὴ την φορά μόνη, -κατά μία ἄλλη ἐκδοχὴ ἐξορίστηκε ἀπὸ τους γιοὺς του Μενέλαου-, γιὰ νὰ βρεθεῖ με μία παιδική της φίλη. Ταξίδεψε μέχρι την Ρόδο καὶ μετέβη στὴν ἀργολική ἀποικία της Ρόδου, ὅπου βασίλευε ἡ Πολυξώ, χήρα τότε ἀπὸ τις πολλές του Τρωικοῦ πολέμου. Ἡ Ἑλένη ἀναζητοῦσε ἐπὶ τέλους καταφύγιο κοντά σε μία γυναῖκα στὶς παιδικές της ἀναμνήσεις. Ἡ Πολυξώ ὅμως ἤθελε νὰ ἐκδικηθεῖ γιὰ τον ἄντρα της τον Τληπόλεμο . (Παυσανίας - 3.19.9-11). Ὅπως πολλές ἄλλες γυναῖκες ἐπέρριπτε στὴν Ἑλένῃ την εὐθύνη γιὰ τον χαμό του. Ἀλλὰ ὑποδέχθηκε την Ἑλένη εὐγενικά. Γιὰ πρώτη φορά δὲν παρενοχλοῦσαν την Ἑλένη ἄντρες.
Μία μέρα ὀνειροπολοῦσε ξαπλωμένη στὴν μπανιέρα, ὅταν εἰσέβαλαν μερικές θεραπαινίδες της Πολυξούς μεταμφιεσμένες σε Ἐρινύες . Την ἔσυραν ἕξω γυμνή ἐνῶ ἔσταζε ἀκόμη νερά καὶ την κρέμασαν σε ἕνα δέντρο, σε ἕνα πλάτανο, δέντρο ἀγαπημένο της θεάς Ἀφροδίτης ἀλλὰ καὶ της Ἐκάτης. Ἀργότερα οἱ Ρόδιοι ἀφιέρωσαν ναό δίπλα στὸν πλάτανο ποῦ την εἶχαν βρεῖ κρεμασμένη καὶ λατρεύτηκε σὰν Ἑλένη Δεντρίτις. Ἡ Ἑλένη τῶν δέντρων, ἡ δενδρίτις τιμήθηκε με πλῆθος γονιμικά ἀφιερώματα. Ἡ δεντρολατρεῖα φαίνεται πῶς εἶναι θέμα πολλῶν μυκηναϊκῶν ἔργων τέχνης. Ἔτσι συναντᾶμε στὸν μῦθο την Ἀριάδνη , θεά της Κρήτης νὰ ἀπαγχονίζεται μόνη της ὅπως ἔκανε καὶ ἡ Ἡριγόνη της Ἀττικῆς, ἐνῶ ἡ Ἄρτεμις ἡ ἀπαγχονισμένη, εἶχε ἱερὸ στὴν Κονδυλαία της Ἀρκαδίας.
Ὁ Ἀπολλόδωρος παραδίδει ὅτι ἡ Ἑλένη μεταφέρθηκε στὰ Ἡλύσια πεδία,
ὅπου ἔζησε με τον Μενέλαο. Ὁ Εὐριπίδης (Ορ. 1629 κ.ε.) την εἶχε ἀνεβάσει
στοὺς οὐρανούς με παρέμβαση του Ἀπόλλωνα, ποῦ με προσταγή του Δία,
σώζει την Ἑλένη ἀπὸ τα σπαθιά των δύο φίλων, Ὀρέστη καὶ Πυλάδη, τ

ὑψώνει στοὺς αἰθέρες, ὅπου ἡ Ἑλένη θὰ ζήσει ἀθάνατη δίπλα στὰ ἀδέλφια
της τους Διόσκουρους, παραστέκοντάς τους στὸ ἔργο τους γιὰ την προστασία
των ταξιδιωτῶν της θάλασσας.
Ἄλλοτε πάλι λέγεται ὅτι ἡ Ἰφιγένεια
τὴ θυσίασε στὴν Ταυρίδα ἡ ὅτι ἡ Θέτιδα τὴ σκότωσε ηνστὸ ταξίδι της
ἐπιστροφῆς γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τον θάνατο του Ἀχιλλέα. Σύμφωνα με
ἄλλη παράδοση ἡ Ἑλένῃ παντρεύτηκε τον Ἀχιλλέα καὶ ἔζησαν μαζί στὸ νησάκι
Λευκή . Ἔκαναν μάλιστα καὶ ἕνα γιὸ, τον Εὐφορίωνα.
Ἡ Ἑλένη ἔζησε περιτριγυρισμένη ἀπὸ τον ἔρωτα μερικῶν ἀντρῶν, ἀπὸ το μῖσος πολύ περισσοτέρων καὶ ἐκεῖνο ὅλων των γυναικών. Ἔτσι ἡ Ἑλένη ἐπέδειξε την ἴδια ἄσεμνη θρασύτητα τῶν θεαινῶν, ὅταν ἐμφανίστηκε μία νύχτα στὸν Ὅμηρο καὶ του ἔδωσε την ἐντολὴ νὰ γράψει ἕνα ἔπος γιὰ τους πολεμιστές του Τρωικοῦ πολέμου, θέλοντας νὰ παρουσιάσει τον θάνατό τους πιὸ ζηλευτό ἀπὸ τῶν ἄλλων, καὶ κατά κάποιο τρόπο χάρη στὴν τέχνη του Ὁμήρου, ἀλλὰ ἰδιαίτερα ἐξ αἰτίας της, ἐκεῖνο το ἔπος εἶναι τόσο θελκτικό καὶ διάσημο ἀνάμεσα σε ὅλα.
Ἀντὶ νὰ κλάψει τις ἐνοχὲς της, παρήγγειλε, σὰν βασίλισσα, την Ἰλιάδα στὸν Ὅμηρο, γιὰ νὰ την ὑμνήσει. Η λογοτεχνία ὑπάκουσε στὸ κέλευσμά της ἀπορροφῶντας την ἀφροδίσια μαγεία της. Ο Στησίχορος -ποῦ μας διηγεῖται την ἱστορία του ὁ Πλάτωνας στὸν Φαῖδρο- την κατηγόρησε ὥς " δίγαμη καὶ τρίγαμη, αὐτή ποῦ ἐγκαταλείπει τους ἄντρες". Χρειάστηκε νὰ τυφλωθεῖ καὶ νὰ ἀναιρέσει τα λόγια καὶ τις κατηγορίες του γιὰ την Ἑλένη καὶ νὰ ἐπανέλθει ἀπολογητικά λέγοντας: "Δέν εἶναι ἀληθινός τοῦτος ὁ λόγος· δὲν μπῆκες στὰ ὑπερήφανα καράβια κι οὔτε ἔφτασες στῆς Τροίας το κάστρο".
Ἡ ἔνταση ἀνάμεσα στὸ εἴδωλό καὶ το σῶμα της Ἑλένης, σὰν εἴδωλό καὶ μία ὀμορφιά ποῦ ἐκκολάφτηκε ἀπὸ το αὐγὸ της Ἀνάγκης, ἦταν πολύ δυνατή. Γιὰ πολλά χρόνια οἱ Ἕλληνες δὲν κατάφεραν νὰ την ἀντέξουν. Στὸν Ὅμηρο το σῶμα καὶ το εἴδωλό συνυπάρχουν σιωπηλά. Μετά το Ὅμηρο, ὁ κόμπος ποῦ τα σφίγγει σε ἕνα καὶ μόνο πλάσμα χαλαρώνει ὅλο καὶ περισσότερο, μέχρι ποῦ διαχωρίζονται. Ἀπὸ την μία πάντα θὰ ὑπάρχει ἡ ἔνοχη γυναῖκα με τους πολλούς ἄντρες, ἐπανειλημμένα πουλημένη γιὰ την ὀμορφιά της, ὅπως μία ὁποιαδήποτε ἑταίρα. Ἀπὸ την ἄλλη θὰ ἐμφανίζεται ἡ Ἑλένη, θῦμα της οὐράνιας μοχθηρίας.
Με ἕναν ἐσωτερικό κόσμο ἀμφισβητήσιμο καὶ με πρόθεση νὰ ἐπιδεικνύεται καὶ νὰ ἐξαπατᾶ, ἡ ὡραία Ἑλένη γιὰ αἰῶνες ὑπέμεινε προσβολές καὶ βλαστήμιες. Ἀλλὰ ἦταν πάντα ἡ μοναδική γυναῖκα στὴν ὁποία ὁ Δίας, ἐπέτρεψε νὰ τον ἀποκαλεῖ πατέρα,