Ἰφικράτης: ὡς στρατηγὸς τῆς ἀρχαιότητας

 Ἰφικράτης, ένα όνομα που αντηχεί μέσα από τα χρονικά της αρχαίας στρατιωτικής ιστορίας. Υπήρξε εξέχων στρατηγός .

ΒΙΝΤΕΟ 

 

Η τακτική και η ηγεσία του διαμόρφωσαν την πορεία των μαχών και επηρέασαν τις επόμενες γενιές. Σε αυτήν την ανάρτηση,

 θα εξερευνήσουμε την αξιοσημείωτη συμβολή του στον πόλεμο.

 Θα εμβαθύνουμε στις στρατηγικές, τις νίκες και την κληρονομιά που άφησε πίσω του.

 Ελάτε μαζί μας καθώς αποκαλύπτουμε την ιστορία αυτής της θρυλικής φιγούρας και τον αντίκτυπό του στην αρχαία στρατιωτική σκέψη.

Ἰφικράτης: Μιὰ στρατιωτικὴ ἰδιοφυΐα τῆς ἀρχαιότητας


Ὁ Ἰφικράτης ἐμφανίστηκε στὸ ἱστορικὸ προσκήνιο κατὰ τὸν Κορινθιακὸ Πόλεμο.

 

Ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς ποὺ νίκησε τοὺς ἀήττητους ὡς τότε Σπαρτιᾶτες ὁπλῖτες - Ἡ πολύχρονη δράση του Ἰφικράτη, δημιουργοῦ τοῦ σώματος τῶν πελταστών - Ἡ συμβολή του στὴν ἐξέλιξη τῆς πολεμικῆς τέχνη 

Ὁ Ἰφικράτης ἦταν Ἀθηναῖος στρατηγὸς καταγόμενος ἀπὸ πτωχὴ οἰκογένεια, ἐκ τοῦ δήμου Ραμνοῦντος. Ἔζησε στὸ πρῶτο μισὸ τοῦ 4ου π.Χ. αἰῶνα.


Διακρίθηκε ὄχι μόνο γιὰ τὴ γενναιότητά του καὶ τὴν πολεμική του ἱκανότητα, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο, γιὰ τὴν ἐπιτυχῆ ἐφαρμογὴ στρατιωτικῶν μεταρρυθμίσεων τακτικῆς καὶ ὁπλισμοῦ, τὶς ὁποῖες ἐπέβαλε ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀποκτηθεῖσα ἐμπειρία καὶ ἀνάλυση τῶν διδαγμάτων τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου.

 Σὲ πολὺ νεαρὴ ἡλικία, ἔζησε τὴν ὀδυνηρὴ γιὰ τὴν Ἀθήνα κατάληξη τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου καὶ ἴσως ἦταν κι ὁ ἴδιος αὐτόπτης μάρτυρας τοῦ γκρεμίσματος τῶν Μακρῶν Τειχῶν ἀπὸ τὸν νικητή, Σπαρτιάτη Λύσανδρο (404 π.Χ.). Οἱ δημοκρατικοὶ τῆς Ἀθήνας, μὲ ἐπί κεφαλῆς τοὺς Ἐπικράτη καὶ Κέφαλο, ἄρχισαν ἀμέσως μετὰ νὰ ἀναζητοῦν τρόπους γιὰ νὰ ἀποτινάξουν τὴ σπαρτιατικὴ ἡγεμονία. .


Βοιωτικὸς ἢ Κορινθιακὸς πόλεμος (395 – 387 π.Χ.)


Ὁ Ἰφικράτης ἐμφανίστηκε στὸ ἱστορικὸ προσκήνιο κατὰ τὸν Κορινθιακὸ Πόλεμο. Διακρίθηκε ἀρχικὰ στὶς ναυμαχίες στὸ Αἰγαῖο ποὺ εἶχαν ὡς συνέπεια τὴν μερικὴ ἀποκατάσταση τῆς ἀθηναϊκῆς ναυτικῆς ἰσχύος. Ἔπειτα, ὡς διοικητὴς μισθοφορικοῦ σώματος, ποὺ ὁ στρατηγὸς Κόνων ὀργάνωσε μὲ περσικὰ χρήματα (τέλη τοῦ 393 π.Χ.), ἐστάλη στὴν συμμαχικὴ Κόρινθο γιὰ νὰ ἐνισχύσει τὴν ἄμυνα τῆς πόλης ἐναντίον ἐνδεχόμενης ἐπίθεσης τοῦ λακωνικοῦ συνασπισμοῦ.

Τὸ σῶμα αὐτὸ ἀποτελεῖτο κυρίως ἀπὸ ἐλαφρὰ ὁπλισμένους ἄνδρες, σὲ μιὰ παραλλαγὴ τῶν Θρακῶν πελταστών-ἀκοντιστών. Ὀργανώθηκε, ἐκπαιδεύτηκε καὶ ἐνεργοῦσε σύμφωνα μὲ τὶς ἰδέες καὶ ἀπόψεις τοῦ διοικητῆ του. Σύντομα οἱ «ἰφικράτειοι» πελταστές, ὅπως ὀνομάστηκαν, θὰ δικαίωναν τὶς ἐπιλογὲς τοῦ νεαροῦ στρατηγοῦ. 

Τὸ 392 π.Χ. μέρος τῶν μακρῶν τειχῶν τῆς Κορίνθου (ποὺ ἕνωναν τὴν πόλη μὲ τὸ δυτικὸ λιμάνι της, Λέχαιο) κατελήφθη ἀπὸ τοὺς Σπαρτιᾶτες. Λόγῳ τῆς ἀντίστασης τοῦ Ἰφικράτους ἡ Κόρινθος παρέμεινε στὰ χέρια τῶν δημοκρατικῶν. Τὸ 391 π.Χ. οἱ ἐξόριστοι Κορίνθιοι ὀλιγαρχικοί, ποὺ εἶχαν καταφύγει στὸ Λέχαιο, προσπάθησαν νὰ καταλάβουν τὴν Κόρινθο ἀλλὰ ἡττήθηκαν ἀπὸ τὶς δυνάμεις του Ἰφικράτους. Ἀργότερα τὸ ἴδιο ἔτος, κατέλαβε τὸ ἴδιο τὸ Λέχαιο καὶ μὲ ὁρμητήριο τὴν πόλη αὐτὴ ἐπέδραμε κατὰ τῶν περιοχῶν της Φλειούντας, Σικυῶνος καὶ Ἀρκαδίας. 

Οἱ δύο πρῶτες πόλεις ποὺ ἐπιδίωξαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς πελταστές του Ἰφικράτους ὑπέστησαν διαδοχικὰ συντριπτικὲς ἧττες, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ φημισμένοι Ἀρκάδες πολεμιστὲς νὰ μὴν τολμήσουν νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς ἐχθρούς τους ποὺ ἀνενόχλητοι δήωσαν τὴν χώρα τους. Οἱ πελταστὲς εἶχαν ἤδη ἀρχίσει νὰ ἀποκτοῦν φήμη, ὅπως καὶ ὁ ἀρχηγός τους, τόσο λόγῳ τῶν ἐντυπωσιακῶν νικῶν ποὺ πέτυχαν ὅσο καὶ τῶν ἐλάχιστων ἀπωλειῶν τους. 

Οἱ ἐπιτυχίες αὐτὲς αὔξησαν τὴν ἀθηναϊκὴ δύναμη καὶ ἐπιρροὴ καὶ ἀκολούθως ἀνησύχησαν τοὺς Σπαρτιᾶτες οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν πιὸ δυναμικὰ στέλνοντας τὸν βασιλιᾶ τοὺς Ἀγησίλαο Β΄ μὲ στρατὸ καὶ στόλο. Ὁ τελευταῖος πραγματοποίησε δύο ἐκστρατεῖες στὴν περιοχὴ τῆς Κορίνθου κατὰ τὰ ἔτη 391 καὶ 390 π.Χ. καταλαμβάνοντας ἀρκετὲς θέσεις καὶ οἰκισμοὺς γύρω ἀπὸ τὴν Κόρινθο, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸ Λέχαιο. 

Ἡ ἐπικράτηση τοῦ Ἀγησίλαου φαινόταν ἀδιαμφισβήτητη καὶ οἱ Βοιωτοί, σύμμαχοι τῶν Ἀθηναίων, ἔσπευσαν νὰ ζητήσουν εἰρήνη. Τότε ἀκριβῶς οἱ πελταστὲς τοῦ Ἰφικράτους κατατρόπωσαν μία σπαρτιατικὴ μόρα (στρατὸς) (600 ἄνδρες) προκαλῶντας ἀπώλειες 250 νεκρῶν καὶ ἀγνώστου ἀριθμοῦ τραυματιῶν (μάχη του Λεχαίου). 

Ἡ μόρα αὐτὴ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν Σικυώνα στὸ Λέχαιο ἀφοῦ πρῶτα εἶχε συνοδεύσει κάποιους συμπατριῶτες τους, κατοίκους των Ἀμυκλῶν, ποὺ πήγαιναν στὴν πατρίδα τους γιὰ νὰ συμμετάσχουν σὲ μιὰ τοπικὴ γιορτή. Ὁ Ἰφικράτης καὶ ὁ Καλλίας παρατήρησαν ὅτι ἡ μόρα δὲν εἶχε «ψιλούς», οὔτε ἐπαρκῆ κάλυψη ἱππικοῦ καὶ ἀποφάσισαν νὰ τὴν προσβάλουν μὲ τοὺς εὐκίνητους πελταστές. 

Ὁ Καλλίας μὲ τοὺς ὁπλῖτες του ἔμεινε κοντὰ στὴν Κόρινθο ὡς ἐφεδρεία ποὺ τελικὰ δὲν χρειάστηκε. Οἱ πελταστὲς μὲ ἀλλεπάλληλες προσβολὲς καὶ ὑποχωρήσεις κατάφεραν νὰ ἀποσυντονίσουν καὶ νὰ καταπονήσουν τοὺς πιὸ δυσκίνητους ἀντιπάλους, ποὺ τελικὰ ὑποχώρησαν ἄτακτα πρὸς τὸ Λέχαιο. 

Ἡ ἀναπάντεχη ἧττα ἀλλὰ καὶ τὸ μέγεθος τῆς συμφορᾶς (ἡ Σπάρτη ἔχασε τὸ ἕνα δέκατο τῶν πολιτῶν της) τῶν μέχρι τότε ἀήττητων Σπαρτιατῶν προκάλεσε μεγάλη ἐντύπωση στὴν Ἑλλάδα καὶ ἰδιαίτερα μεταξὺ τῶν Λακεδαιμονίων βαθὺ πένθος, κλονίζοντας σοβαρὰ τὸ κῦρος τῆς σπαρτιατικῆς στρατιωτικῆς ἰσχύος. 

Μάλιστα, ὁ Ἀγησίλαος ἐπιστρέφοντας στὴν Σπάρτη μετὰ τὸ συμβάν, φρόντισε ὥστε ὁ στρατός του νὰ μπαίνει στὶς πόλεις, ὅπου ἐπρόκειτο νὰ διανυκτερεύσει, ἀφοῦ νυχτώσει καὶ νὰ βγαίνει ἀπὸ αὐτὲς ὅσο τὸ δυνατὸν νωρίτερα τὸ πρωί, ἐνῷ στὴν Μαντίνεια δὲν διανυκτέρευσε κἄν, ἀλλὰ τὴ διέσχισε μέσα στὴ νύχτα γιὰ νὰ μὴν δοῦν οἱ στρατιῶτες του τους Μαντινεὶς νὰ χαίρονται ἀπὸ τὴν ἧττα τῶν Σπαρτιατῶν. 

Οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς θέσεις ποὺ εἶχε καταλάβει ὁ Ἀγησίλαος ἀνακατελήφθησαν ἀπὸ τὸν Ἰφικράτη ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Λέχαιο, ἀλλὰ σύντομα ὁ Ἰφικράτης ἀνακλήθηκε στὴν Ἀθήνα καθὼς κάποιες πρωτοβουλίες του δὲν ἄρεσαν στοὺς συμμάχους καὶ κυρίως στοὺς Ἀργείους. Τὴ θέση του πῆρε ὁ στρατηγὸς Χαβρίας ἐπί κεφαλῆς ἄλλου μισθοφορικοῦ τμήματος. 

Τὸ 388 π.Χ. ἐστάλη μὲ ὀχτὼ τριήρεις καὶ 1.200 πελταστὲς στὸν Ἑλλήσποντο ἐναντίον τοῦ σπαρτιατικοῦ στόλου καὶ τῶν συμμάχων του. Οἱ περισσότεροι τῶν πολεμιστῶν του ἦταν παλαίμαχοι τῶν ἐπιχειρήσεων στὴν Πελοπόννησο κατὰ τὰ προηγούμενα χρόνια. 

Τὸ καλοκαίρι τοῦ ἰδίου ἔτους κατατρόπωσε ξανὰ (μὲ τέχνασμα) τοὺς Σπαρτιᾶτες καὶ τοὺς συμμάχους τους, Ἀβυδινοὺς ὑπό τον Ἀναξίβιο ὁ ὁποῖος ἔπεσε στὴ μάχη. Μὲ τὶς ἑπόμενες ἐπιχειρήσεις στὸν Ἑλλήσποντο, φάνηκε ὅτι ἡ ἀθηναϊκὴ ἰσχὺς θὰ μποροῦσε νὰ ἀποκατασταθεῖ πλήρως στὴν περιοχή, ἀλλὰ τὸ ἑπόμενο ἔτος ὁ Ἰφικράτης καὶ ἄλλοι τέσσερις Ἀθηναῖοι στρατηγοὶ παραπλανήθηκαν ἀπὸ τὸν Σπαρτιάτη Ἀνταλκίδα καὶ ἀναγκάστηκαν νὰ συνθηκολογήσουν (Βασίλειος ἢ Ἀνταλκίδειος εἰρήνη, 387 π.Χ.). 

Μὲ τὴν λήξη τοῦ Κορινθιακοῦ Πολέμου, ὁ Ἰφικράτης δὲν ἐπέστρεψε στὴν Ἀθήνα ἀλλὰ μετέβη μὲ τοὺς πελταστές του στὴ Θράκη ὅπου ὑπῆρχαν πολλὲς εὐκαιρίες πλουτισμοῦ καὶ διάκρισης γιὰ ἕναν ἔμπειρο στρατιωτικὸ ἡγέτη, λόγῳ τῆς ἀστάθειας ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴν περιοχή. Ἀρχικὰ προσέφερε τὶς ὑπηρεσίες του στὸν Σεύθη Β΄, βασιλιᾶ τοῦ ἰσχυροῦ φύλου τῶν Ὀδρυσῶν Θρακῶν καὶ ἔπειτα στὸν διάδοχό του, Ἐβρύζελμι. Σύντομα ὅμως ἐγκατέλειψε τὸν τελευταῖο καὶ τάχθηκε μὲ τὸν ἀντίπαλό του, Κότυ Α΄ (384 π.Χ.-359 π.Χ.). Μὲ ἀρχιστράτηγο τὸν Ἰφικράτη οἱ δυνάμεις του Κότυος νίκησαν τὸν Ἐβρύζελμι (385 π.Χ.) καὶ στὴ συνέχεια ἕνωσαν τοὺς Ὀδρύσες Θρᾶκες ὑπὸ τὸ σκῆπτρο τοῦ νέου βασιλιᾶ τους, δημιουργῶντας ἕνα ἰσχυρὸ κράτος ἀπὸ τὸν Ἕβρο ποταμὸ μέχρι τὴν Ὀδησσό. Ὡς ἀνταμοιβή, ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς ἔλαβε μιὰ κόρη τοῦ ἐργοδότη του ὡς σύζυγο καὶ τὶς πόλεις Δρῦ καὶ Ἄντισσα τοῦ θρακικοῦ βασιλείου (382 π.Χ.). 

Ὁ Ἰφικράτης δὲν ἔμεινε πολὺ στὴ Θράκη ἀλλὰ ἀναζήτησε καὶ ἀλλοῦ εὐκαιρίες γιὰ νὰ προσφέρει τὶς πολύτιμες ὑπηρεσίες του. Τὸ χειμῶνα τοῦ 380/379 π.Χ. ταξίδεψε στὴν Αἴγυπτο ὅπου συνέπραξε μὲ τοὺς Πέρσες ἐναντίον τῶν ἐπαναστατημένων Αἰγυπτίων. 

Ἂν καὶ ἡ Ἀθήνα ἀρχικὰ εἶχε ταχθεῖ μὲ τὸ μέρος τῶν ἐξεγερθέντων, στὴν πορεία ἄλλαξε πολιτική, γιὰ νὰ μὴν δυσαρεστήσει περισσότερο τοῦ Πέρσες καὶ ἀνακάλεσε τὸν στρατηγὸ Χαβρία ποὺ βοηθοῦσε τοὺς Αἰγυπτίους. Ἐπίσης ἐνέκρινε τὴν ἀπόφαση τοῦ Ἰφικράτους κι ἔτσι αὐτὸς ἐνεργοῦσε πλέον ὡς ἐντολοδόχος τῆς πατρίδας του. 

Μέχρι τὸ 373 π.Χ. ὑπηρέτησε στὸ μέτωπο αὐτὸ ὡς ἀρχηγὸς τῶν μισθοφόρων (12.000 – 20.000), συμβάλλοντας σὲ σημαντικὸ βαθμὸ στὸν περιορισμὸ τῶν ἐπαναστατῶν. Ὅμως παρὰ τὶς ἐπιτυχίες του, ἦρθε σὲ ρήξη μὲ τὸν Φαρνάβαζο, ἀρχηγὸ τῶν περσικῶν στρατευμάτων, καὶ γιὰ νὰ μὴν χρεωθεῖ τὴν ἀποτυχία τῶν ἐπιχειρήσεων, ἔφυγε κρυφὰ καὶ ἐπέστρεψε στὴν Ἀθήνα. 

Κυρίαρχος στὴν πολιτικὴ σκηνὴ τῆς Ἀθήνας – Ἐκστρατεία στὸ Ἰόνιο 

Ἐν τῷ μεταξὺ στὴν μητροπολιτικὴ Ἑλλάδα μαίνονταν οἱ ἐμφύλιες συγκρούσεις χωρὶς κάποια παράταξη νὰ μπορέσει νὰ πάρει οὐσιαστικὸ προβάδισμα. Ἡ ἰσχὺς τῆς Σπάρτης, ποὺ μετὰ τὴν Ἀνταλκίδειο εἰρήνη φαινόταν ἀδιαμφισβήτητη, δέχτηκε ἀνεπανόρθωτα πλήγματα μὲ τὴν ἀνεξαρτητοποίηση καὶ τὴν ἄνοδο τῆς Θήβας (378 π.Χ.) καὶ τὴν ἵδρυση τῆς Β΄ Ἀθηναϊκῆς Συμμαχίας (377 π.Χ.). Τὸ 375 π.Χ. συνήφθη γιὰ πολλοστὴ φορὰ εἰρήνη, ἡ ὁποία σύντομα παραβιάστηκε καὶ ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρές. 

Τὸ 373 ὁ ἀθηναϊκὸς δῆμος ἀνέθεσε στὸν στρατηγὸ Τιμόθεο τὴν προστασία καὶ ἐνίσχυση τῶν συμμάχων τους στὸ Ἰόνιο. Δὲν διέθεσε ὅμως τὰ ἀνάλογα οἰκονομικὰ μέσα στὸν στρατηγὸ μὲ συνέπεια αὐτὸς νὰ κωλυσιεργεῖ προσπαθῶντας νὰ βρεῖ τοὺς ἀπαραίτητους πόρους. Οἱ πολιτικοὶ ἀντίπαλοι τοῦ Τιμοθέου, Ἰφικράτης (ποὺ μόλις εἶχε ἐπιστρέψει μετὰ τὴν πολυετῆ ἀπουσία του) καὶ Καλλίστρατος ἐκμεταλλεύτηκαν τὴν δυσφορία τῶν Ἀθηναίων καὶ πέτυχαν τὴν καθαίρεση τοῦ Τιμοθέου ἀναλαμβάνοντας οἱ ἴδιοι τὴν ἀρχηγία τῆς ἐκστρατείας. 

Ὁ Ἰφικράτης καὶ ὁ Καλλίστρατος ἦταν πλέον οἱ ἰσχυρότεροι ἄνδρες τοῦ «κλεινοῦ ἄστεως» κι ἔτσι ὁ Ἰφικράτης ἐπιδόθηκε μὲ ζῆλο στὴν ὀργάνωση τῆς ἐκστρατείας στὸ Ἰόνιο. Συγκέντρωσε μεγάλο ἀριθμὸ πλοίων (70) καὶ κατευθύνθηκε χωρὶς καθυστέρηση πρὸς τὴν Κέρκυρα, ἡ ὁποία πολιορκοῦνταν ἀπὸ τὸν Σπαρτιάτη Μνάσιππο. 

Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ περίπλου τῆς Πελοποννήσου ὑπέβαλε τὰ πληρώματά του σὲ ἐντατικὲς ἀσκήσεις, π.χ. ἑλιγμούς, ἀσκήσεις ταχύτητας κ.λπ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπέτυχε τὴν συνεχῆ ἐγρήγορση καὶ ἑτοιμότητα ἀλλὰ καὶ ἐπιπλέον ἐκπαίδευση τῶν ναυτῶν του χωρὶς νὰ καθυστερήσει. Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Μνάσιππος σκοτώθηκε στὶς συγκρούσεις ἔξω ἀπὸ τὴν πολιορκούμενη Κέρκυρα καὶ ὁ στρατός του ἐπιβιβάστηκε ὅπως-ὅπως στὰ πλοῖα καὶ ἔφυγε. 

Ὅταν ὁ Ἰφικράτης ἔφτασε στὴν Κέρκυρα ἔμαθε ὅτι πλησίαζε στόλος των Συρακουσίων πρὸς ἐνίσχυσιν τῶν Σπαρτιατῶν. Ἀφοῦ μελέτησε καλὰ τὴν περιοχὴ ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς κατάφερε νὰ αἰχμαλωτίσει τὸ σύνολο τῶν ἐχθρικῶν πλοίων. 

Στὰ πλοῖα αὐτὰ ὁ τύραννος τῶν Συρακουσῶν Διονύσιος ὁ Πρεσβύτερος εἶχε φορτώσει καὶ πλούσια ἀναθήματα γιὰ τὰ ἱερὰ τῶν Δελφῶν καὶ τῆς Ὀλυμπίας. Ὁ Ἰφικράτης ἀφαίρεσε τὰ ἀναθήματα καὶ εἰσέπραξε 60 τάλαντα ἀπὸ τὴν ἐκποίησή τους, μὲ τὸ ὁποῖο πλήρωσε μέρος τῶν ἐξόδων τῆς ἐκστρατείας. 

Ἐπίσης φορολόγησε τὶς πόλεις της Κεφαλονιάς, τὴν ὁποία εἶχε κυριεύσει κατὰ τὸν πλοῦ πρὸς τὴν Κέρκυρα, ἐνῷ ἐπέβαλε στοὺς ναῦτες του ὑποχρεωτικὴ ἐπ’ ἀμοιβῇ ἐργασία στοὺς ἀγροὺς τῶν Κερκυραίων καθὼς δὲν εἶχε ἀρκετὰ χρήματα γιὰ τὴν καταβολὴ τῶν μισθῶν. Παράλληλα, ἀποβιβάστηκε μὲ τοὺς πελταστές του στὴν Ἀκαρνανία καὶ βοήθησε τὶς ἐκεῖ συμμαχικὲς πόλεις. Ὁ στόλος του τώρα ἀριθμοῦσε 90 πλοῖα ἀφοῦ εἶχε ἑνωθεῖ μαζί του καὶ ὁ στόλος τῶν Κερκυραίων. 

Ὅμως τὰ ἔξοδα ἦταν μεγάλα καὶ ὁ Ἰφικράτης ἔθεσε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου τὸ δίλημμα εἴτε νὰ βρεῖ πόρους γιὰ τὴ συνέχιση τῶν ἐπιχειρήσεων εἶτα νὰ κλείσει εἰρήνη μὲ τὴν Σπάρτη. Ἡ Ἀθήνα ἐπέλεξε τὴν δεύτερη λύση. Ἤθελε νὰ διατηρήσει τὰ κέρδη ποὺ εἶχε ἀποκομίσει μέχρι στιγμῆς, ἐνῷ ἀνησυχοῦσε γιὰ τὴν αὐξανόμενη δύναμη τῶν Θηβαίων οἱ ὁποῖοι συμμετέχοντας μόνον περιστασιακὰ στὶς συγκρούσεις ἦταν οἱ οὐσιαστικῶς κερδισμένοι. 

Τελευταίες επιχειρήσεις

Μὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς εἰρήνης, ὁ Ἰφικράτης ἀνακλήθηκε ἀπὸ τὸ Ἰόνιο (371 π.Χ.). Ἡ Ἀθήνα καὶ ἡ Σπάρτη θεωρῶντας πλέον ὡς κοινὸ κίνδυνο τὴ Θήβα ἀνέπτυξαν στενὲς σχέσεις. Τὸ ἴδιο ἔγινε ἡ μάχη των Λεύκτρων στὴν ὁποία ὁ θηβαϊκὸς στρατὸς ὑπό τον Ἐπαμεινώνδα συνέτριψε τοῦ Λακεδαιμονίους καὶ τοὺς συμμάχους τους. 

Ἔπειτα ἐξεστράτευσε στὴν Πελοπόννησο ὅπου ἀποδυνάμωσε περαιτέρω τοὺς Σπαρτιᾶτες. Οἱ Ἀθηναῖοι τότε ψήφισαν γενικὴ ἐπιστράτευση καὶ ἔθεσαν τὸν Ἰφικράτη ἐπί κεφαλῆς τοῦ στρατοῦ. Ὁ τελευταῖος κατάλαβε τὰ περάσματα τοῦ Ἰσθμοῦ μὲ σκοπὸ νὰ ἀποκόψει τὴν ὁδὸ ἐπιστροφῆς τῶν Θηβαίων. Ὁ Ἐπαμεινώνδας ὅμως κατάφερε μὲ τέχνασμα νὰ ἀποφύγει τὸν ἀθηναϊκὸ στρατὸ καὶ νὰ ἐπιστρέψει στὴν Θήβα χωρὶς ἀπώλειες. 

Τὸ 368 π.Χ. ὁ Ἰφικράτης ἐστάλη στὴν Χαλκιδική, οἱ πόλεις τῆς ὁποίας εἶχαν ἀποστατήσει ἀπὸ τὴν Β Ἀθηναϊκὴ Συμμαχία καὶ εἶχαν συμμαχήσει μὲ τὴν Ἀμφίπολη. Ὁ Ἰφικράτης ἐπέκτεινε τὴν ἐπιρροὴ τῆς Ἀθήνας στὸ Μακεδονικὸ βασίλειο (ἦταν προσωπικὸς φίλος τῆς βασίλισσας Εὐρυδίκης) ἀλλὰ ἀπέτυχε νὰ καταλάβει τὴν Ἀμφίπολη, παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες προσπάθειες. Ἔτσι τὸ 365 π.Χ. καθαιρέθηκε καὶ τὴν θέση του ἔλαβε ὁ πολιτικός του ἀντίπαλος Τιμόθεος. 

Δυσαρεστημένος ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐξέλιξη ὁ Ἰφικράτης πῆγε ξανὰ στὴν Θράκη ὅπου πρόσφερε τὶς ὑπηρεσίες του στὸν βασιλιᾶ Κότυ ἐναντίον τῆς πατρίδας του. Κυρίευσε τὴν Σηστό του Ἐλλήσποντου, ἀθηναϊκὴ κτήση, ἀλλὰ ὅταν ὁ Κότυς θέλησε νὰ καταλάβει καὶ τὶς ὑπόλοιπες ἀθηναϊκὲς κτήσεις τῆς περιοχῆς, ὁ Ἰφικράτης τὸν ἐγκατάλειψε καὶ γύρισε στὴν Ἀθήνα, μὴ θέλοντας νὰ προκαλέσει κι ἄλλο κακὸ στὴν πατρίδα του. 

Ἐκεῖ κατάφερε νὰ ἀνακτήσει τὴν προηγούμενη πολιτική του ἐπιρροὴ καὶ θέση, παρὰ τὶς ἐνέργειές του στὴν Θράκη. Μάλιστα συμφιλιώθηκε μὲ τὸν παλιὸ ἀντίζηλό του, Τιμόθεο καὶ μαζὶ κυριάρχησαν γιὰ κάποιο διάστημα στὴν ἐσωτερικὴ πολιτικὴ σκηνή. 

Ἑπόμενη ἐνέργεια τοῦ Ἰφικράτους ἦταν ἡ ἐκστρατεία στὸ Βυζάντιο μαζὶ μὲ τὸν γιό του καὶ τὸν Τιμόθεο, πρὸς ἐνίσχυση τοῦ στρατηγοῦ Χάρητα, ὁ ὁποῖος ἀγωνιζόταν ἐναντίον τῶν ἀποστατῶν συμμάχων τῆς Ἀθήνας. Ὅμως ἡ ἐκστρατεία δὲν εἶχε τὰ ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα, παρὰ τὶς μεγάλες δυνάμεις ποὺ κινητοποίησε ἡ Ἀθήνα (120 τριήρεις, ὁ μεγαλύτερος στόλος μετὰ τὴ ναυμαχία των Ἀργινουσῶν). 

Ἀφοῦ ἐπανέφεραν στὴ συμμαχία κάποιες πόλεις, ὁ στόλος των Ἰφικράτους καὶ Τιμοθέου ἑνώθηκε μὲ τὶς δυνάμεις του Χάρητα, κοντὰ στὴν Χίο. Ὅμως λόγῳ θαλασσοταραχῆς στὴν περιοχή, οἱ Ἰφικράτης καὶ Τιμόθεος δίστασαν νὰ ἐμπλακοῦν μὲ τὸν ἀντίπαλο στόλο. Ὁ Χάρης τους κατηγόρησε ὡς προδότες καὶ ἔσπευσε μόνος του νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς ἀντιπάλους. Ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, ἡττήθηκε. 

Ὅταν ἐπέστρεψαν στὴν Ἀθήνα, ὁ Χάρης κατηγόρησε τοὺς συστρατήγους του ὡς προδότες. Τελικὰ μετὰ ἀπὸ δίκη, ὁ Ἰφικράτης καὶ ὁ γιός του Μενεσθέας ἀθωώθηκαν, ἐνῷ στὸν Τιμόθεο ἐπιβλήθηκε πρόστιμο (355 π.Χ.). Μὲ τὰ γεγονότα αὐτά, ὁ Ἰφικράτης ἔχασε τὴν πολιτική του ἐπιρροὴ καὶ οἱ πηγὲς δὲν ξανακάνουν λόγο γι’ αὐτόν. Ἄγνωστος παραμένει καὶ ὁ ἀκριβὴς χρόνος τοῦ θανάτου του. Συνήθως τοποθετεῖται περὶ τὸ 350 π.Χ. ἢ λίγο ἀργότερα. 

Οἱ καινοτομίες του Ἰφικράτους στὴν πολεμικὴ τέχνη 

Κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, ιδίως δε κατά την τελευταία φάση, η πολεμική τέχνη των Ελλήνων άρχισε να αλλάζει και να απομακρύνεται από την κλασσική εικόνα της σύγκρουσης μεταξύ οπλιτικών φαλαγγών, που είχε επικρατήσει από τον 7ο π.Χ. αι. Ο ατομικός οπλισμός, κυρίως ο αμυντικός, άρχισε να μειώνεται ενώ οι τακτικές έτειναν να γίνουν πιο πολύπλοκες και ρευστές.

Ὡς ἐκ τούτου, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ αὐτὴ κι ἔπειτα τὰ ἐλαφρὰ τμήματα, οἱ λεγόμενοι ψιλοὶ (ἀκοντιστές, τοξότες, σφενδονίτες κ.ά.), ἀποκτοῦν ὅλο καὶ μεγαλύτερη σημασία καὶ δὲν περιορίζονται ἁπλῶς σὲ ἐπικουρικοὺς ρόλους. 

Ἀξιοποιῶντας τὰ διδάγματα τοῦ πολέμου αὐτοῦ, ὁ Ἰφικράτης εἰσήγαγε καθοριστικὲς καινοτομίες στὸν ὁπλισμὸ τῶν στρατιωτῶν, τὴν ἐκπαίδευση, τὶς τακτικὲς μάχης καὶ γενικότερα στὴν πολεμικὴ τέχνη. Εἰδικότερα εἰσήγαγε ἕναν νέο τύπο πεζικοῦ, τοὺς πελταστές. Ἀρχικὰ οἱ πελταστὲς ἀποτελοῦσαν ἕναν ἀπὸ τοὺς παραδοσιακοὺς τύπους πολεμιστὴ τῶν θρακικῶν φυλῶν καὶ ἦταν γνωστοὶ στὴν Νότιο Ἑλλάδα, ὅπου ὑπηρετοῦσαν ὡς μισθοφόροι, ἀρκετὰ πρὶν τὴν ἐποχή του Ἰφικράτους. Οἱ «ἰφικράτιοι» πελταστὲς ἀποτελοῦσαν ἕναν ἐνδιάμεσο τύπο μεταξὺ τῶν παλαιῶν πελταστὼν καὶ τῶν κλασσικῶν ὁπλιτῶν. 

Συγκεκριμένα ἐξοπλίστηκαν μὲ ἀκόντιο διπλάσιου μήκους καὶ ξίφος μεγαλύτερου τῶν ἀντίστοιχων κλασσικῶν, ἐλαφρὺ θώρακα ἀπὸ λινὸ ἢ δέρμα, ἐνῷ γιὰ ἀσπίδα υἱοθετήθηκε ἡ «πέλτη» τῶν Θρακῶν ὁμολόγων τους, πολὺ ἐλαφρύτερη τῆς ὀπλιτικῆς. Ἐπίσης οἱ χάλκινες περικνημίδες ἀντικαταστάθηκαν μὲ δερμάτινα ὑποδήματα, τὶς περίφημες «ἰφικρατίδες ὑποδέσεις», ποὺ ἦταν ἐλαφρύτερα, πρακτικὰ καὶ πιὸ εὔχρηστα. 

Οἱ ἀλλαγὲς στὸν ὁπλισμὸ συνοδεύτηκαν ἀπὸ ἀντίστοιχες καινοτομίες σὲ τακτικὸ ἐπίπεδο. Οἱ «ἰφικράτειοι» πελταστές, συγκέντρωναν στὸν καλύτερο δυνατὸ συνδυασμὸ τὰ πλεονεκτήματα τόσο τῶν πελταστὼν ὅσο καὶ τῶν ὁπλιτῶν. 

Λόγῳ τοῦ βαρύτερου ὁπλισμοῦ τους, ὑπερεῖχαν σαφῶς τῶν ὑπολοίπων ψιλῶν στρατευμάτων, ἐνῷ ὑπὸ κάποιες συνθῆκες μποροῦσαν νὰ ἀντιπαραταχθοῦν καὶ σὲ ὀπλιτικὴ φάλαγγα. Συνήθως βέβαια ἀπέφευγαν τὴν ἄμεση ἐπαφὴ μὲ φάλαγγα, ἰδίως σὲ πεδινὲς περιοχές, καὶ ἀκολουθοῦσαν τακτικὲς διαδοχικῶν προσβολῶν καὶ ὑπαναχωρήσεων, ποὺ συνήθως εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τὸν ἀποσυντονισμὸ καὶ τελικὰ τὴν καταστροφὴ τῆς ἀντίπαλης παράταξης (χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἡ κατανίκηση τῶν Σπαρτιατῶν στὸ Λέχαιο). 

Ἐπίσης ἡ μείωση τοῦ βαρέως ὁπλισμοῦ ἔδινε τὴ δυνατότητα μεταφορᾶς περισσότερων προμηθειῶν, σὲ σχέση μὲ τοὺς ὁπλῖτες. Ἔτσι οἱ πελταστὲς μποροῦσαν νὰ πραγματοποιοῦν μεγαλύτερες πορεῖες καὶ σὲ δύσβατο ἔδαφος, κάτι ποὺ πολλὲς φορὲς τοὺς ἔδινε τὸ πλεονέκτημα τοῦ αἰφνιδιασμοῦ. Μὲ ἄλλα λόγια οἱ μισθοφόροι του Ἰφικράτους ἀκολουθοῦσαν τακτικὲς καταδρομῶν ἐνῷ μὲ τὴν εὐκινησία τους, ἀναλάμβαναν τὸν ρόλο τοῦ ἱππικοῦ σὲ ἐδάφη ποὺ αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ ἐνεργήσει. 

Ὁ Ἰφικράτης ὡς στρατηγός 

Ὁ Ἰφικράτης διακρίθηκε καὶ ὡς διοικητής, τόσο τοῦ νέου σώματος τῶν πελταστὼν ποὺ ὁ ἴδιος δημιούργησε, ὅσο καὶ κάθε σχηματισμοῦ ἢ στρατεύματος ποὺ τοῦ ἀνατέθηκε. Ἡ ταραχώδης καὶ ἀσταθὴς ἐποχὴ στὴν ὁποία ἔζησε καὶ ἔδρασε, ἀπαιτοῦσε πλέον τὸν ἐπαγγελματισμὸ στὸν στρατιωτικὸ τομέα καὶ ὁ Ἰφικράτης ἀνταποκρίθηκε στὴν ἀνάγκη αὐτὴ μὲ ἀναλόγου ἐπιπέδου ὑπηρεσίες. 

Ἀπὸ τοὺς ἱστορικούς, καὶ κυρίως ἀπὸ τὸν βιογράφο του Κορνήλιο Νέπω, χαρακτηρίζεται ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς εὐφυέστερους στρατηγοὺς τῆς ἐποχῆς του, ἀπὸ τοὺς ὁποίους μάλιστα οὔτε οἱ μεγαλύτεροι σὲ ἡλικία δὲν μποροῦν νὰ τὸν ξεπεράσουν. Εἶχε τὴν ἱκανότητα νὰ ἐπιβάλλεται ἀλλὰ καὶ νὰ ἐμπνέει τοὺς ὑφισταμένους του, ὥστε τὰ στρατεύματά του νὰ διακρίνονται ἀπὸ αὐστηρὴ πειθαρχία καὶ συνοχή. Τὸν σεβασμὸ τῶν στρατιωτῶν του τὸν κέρδιζε καὶ μὲ τὸ προσωπικό του παράδειγμα, καθὼς ἦταν ὁ ἴδιος γενναῖος, ριψοκίνδυνος καὶ μοιραζόταν τὶς κακουχίες ποὺ ταλαιπωροῦσαν τοὺς ἄνδρες του. 

Προσιτὸς καὶ αὐστηρός, ἀναλόγως τῶν περιστάσεων, δίκαιος σὲ οὐσιώδη ζητήματα ὅπως ἡ διανομὴ τῶν λαφύρων, «ἐργασία ἐξίσου σπουδαῖα μὲ τὴ μισθοδοσία γιὰ τοὺς στρατοὺς τῆς ἐποχῆς του». Ἐπίσης ἡ ἱκανότητά του νὰ κερδίζει τὶς μάχες μὲ ἐλάχιστο κόστος τοῦ ἐξασφάλιζε τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνδρῶν του. 

Ἐπέβαλε συνεχῆ καὶ ἐντατικὴ ἐκγύμναση στοὺς στρατιῶτες του ἐκπαιδεύοντάς τους γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση διαφόρων περιπτώσεων (ἐνέδρες, αἰφνιδιασμούς, ἐπιθέσεις, τακτικὲς ὑποχωρήσεις κ.α.). Δὲν ἐπέτρεπε τὴν ἀδράνεια, ἀκόμα καὶ σὲ καιρὸ εἰρήνης, πολλὲς φορὲς δὲ ἔβρισκε πρωτότυπους τρόπους γιὰ νὰ τὸ πετύχει. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ πλοῦς τοῦ ἀθηναϊκοῦ στόλου πρὸς τὴν Κέρκυρα τὸ 373 π.Χ.. Γιὰ νὰ κερδίσει χρόνο ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ διατηρεῖ σὲ ἐγρήγορση καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερη φυσικὴ κατάσταση τὰ πληρώματα, ὀργάνωνε ἀγῶνες ταχύτητας μεταξὺ τῶν πλοίων. 

Ἐπίσης κατὰ τὶς ἀπαραίτητες στάσεις γιὰ ἀνεφοδιασμὸ στὴν ξηρά, τὰ ἐφόδια δὲν συγκεντρώνονταν ὥστε νὰ μοιραστοῦν δίκαια σὲ ὅλους, ἀλλὰ κάθε πλήρωμα εἶχε δικαίωμα νὰ ἁρπάξει ὅσα ἤθελε. Ἔτσι «βραβεύονταν» πάλι οἱ γρηγορότεροι. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ στόλος κάλυψε τὴν ἀπόσταση μέχρι τὴν Κέρκυρα κωπηλατῶντας καὶ σὲ πολὺ σύντομο χρονικὸ διάστημα. 

Συχνὰ ἐφάρμοζε εὐφυῆ τεχνάσματα καὶ στρατηγήματα γιὰ νὰ παραπλανήσει καὶ αἰφνιδιάσει τοὺς ἀντιπάλους καὶ πάντα λάμβανε αὐξημένα μέτρα γιὰ νὰ μὴν βρεθεῖ πρὸ ἀπροόπτου ὁ ἴδιος. Ὡστόσο, ὅταν τὸ ἔκρινε ἀπαραίτητο, τὰ τεχνάσματα στόχευαν στοὺς ὑφισταμένους του, ὥστε νὰ διαλυθεῖ τυχὸν ἡττοπάθεια καὶ νὰ διατηρηθεῖ ἀκμαῖο τὸ ἠθικό. Σὲ μιὰ περίπτωση ποὺ ὁ στρατός του ὑστεροῦσε ἀριθμητικά, φρόντισε νὰ διαδοθοῦν στοὺς ἄνδρες του φῆμες περὶ δωροδοκίας ἐχθρικῶν τμημάτων, ὥστε αὐτὰ νὰ αὐτομολήσουν πρὶν τὴν ἐπικείμενη μάχη. 

Ἡ ὑποτιθέμενη προδοσία ὅπλισε τὸ στράτευμα τοῦ Ἰφικράτη μὲ περισσὸ θάρρος καὶ πίστη στὴν νίκη. Ἔδινε μεγάλη βαρύτητα στὴν ψυχολογία τῶν ἐμπλεκομένων, ματαιώνοντας κάποιες φορὲς τὴ σύγκρουση τὴν τελευταία στιγμή, ἂν ἔβλεπε ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἀναστρέψει τὴν ἡττοπάθεια τῶν δικῶν του ἢ τὴν αἰσιοδοξία τῶν ἀντιπάλων. Γενικὰ προσπαθοῦσε νὰ ἐκβιάσει πρὸς ὄφελός του τὸ ἀποτέλεσμα τῆς μάχης, χρησιμοποιῶντας κάθε διαθέσιμο μέσο. Αὐτὸ ἄλλωστε ἐπίτασσε καὶ ἡ ἐποχή του. Οἱ συγκρούσεις στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο ἦταν πλέον συνεχεῖς, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ οἰκονομία δυνάμεων καὶ πόρων νὰ εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας. 

Ἐπίλογος 

Ὁ Ἰφικράτης ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς κορυφαίους καὶ εὐφυέστερους στρατιωτικοὺς τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας, μὲ πολυετῆ δράση σὲ διάφορα μέτωπα τῆς ἀνατολικῆς μεσογειακῆς λεκάνης. Συνέλαβε καὶ ἐφήρμοσε ποικίλους νεωτερισμούς, συμβάλλοντας καταλυτικὰ στὴν ἐξέλιξη τῆς ἑλληνικῆς πολεμικῆς τέχνης. 

Συχνὰ χαρακτηρίζεται ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς μεγάλους στρατιωτικοὺς μεταρρυθμιστὲς τοῦ 4ου π.Χ. αἱ., ἀκολουθούμενος ἀπὸ τὸν Ἐπαμεινώνδα καὶ τὸν Φίλιππο Β΄ τῆς Μακεδονίας. Πέραν ὅμως ἀπὸ τὸ στρατιωτικὸ ἔργο, ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἀξιόλογη δράση καὶ στὸν πολιτικὸ τομέα. Γιὰ σημαντικὸ διάστημα κυριάρχησε στὸν πολιτικὸ στίβο τῆς πατρίδας του, κατευθύνοντας τὴν ἀθηναϊκὴ ἐξωτερικὴ πολιτική. 

Μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους συμπατριῶτες τοῦ στρατηγοὺς κατόρθωσαν νὰ διατηρήσουν τὴν ἐπιρροὴ τῆς Ἀθήνας στὰ ἑλληνικὰ πράγματα, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πάλαι θαλασσοκράτειρα πόλη τῆς Παλλάδας εἶχε πλέον εἰσέλθει ὁριστικὰ σὲ τροχιὰ πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς παρακμῆς. Ὁ Ἀριστοτέλης του ἀποδίδει δύο ρητορικοὺς λόγους, τὸν «Πρὸς Ἁρμόδιον» καὶ «Ὑπὲρ Ἰφικράτους ἀπολογία». 

Στοὺς λόγους αὐτούς, ὅπως καὶ ἀλλοῦ (Πολυαίνου) διακρίνεται ἡ ρητορικὴ δεινότητα καὶ ἡ εὐστροφία του, ἀφοῦ τὰ ἐπιχειρήματα καὶ οἱ ἀπαντήσεις ποὺ προτάσσει σὲ ἀντιδίκους, πολιτικοὺς ἀντιπάλους ἢ συνομιλητὲς εἶναι συχνὰ εὐφυεῖς καὶ ἀποστομωτικές. 

Παρόλα αὐτά, ὁ Ἰφικράτης διακρίθηκε κυρίως στὸ στρατιωτικὸ πεδίο, ἀπ’ ὅπου καὶ ἀπέσπασε τὴ μεγάλη φήμη καὶ ὑστεροφημία. Ἀνῆκε στὴ γενιὰ αὐτὴ τῶν Ἑλλήνων στρατιωτικῶν, ποὺ ὁ πόλεμος ἀποτελοῦσε τὴν κύρια ἀσχολία τους. 

Κατεῖχαν τὴν τέχνη τοῦ πολέμου σὲ σχεδὸν ἐπαγγελματικὸ ἐπίπεδο καὶ ἐκεῖ παρουσίαζαν ἐφευρετικότητα καὶ δυναμισμό. Δὲν ἦταν σπάνιο τὸ φαινόμενο, αὐτοὶ οἱ ἄνδρες νὰ ἐγκαταλείπουν τὴν πόλη τους ὅταν ἡ ἐπιρροή τους μειωνόταν, μὲ σκοπὸ νὰ προσφέρουν ἀλλοῦ τὶς στρατιωτικές τους ὑπηρεσίες καὶ νὰ ἐπανέρχονται ὅταν μποροῦσαν νὰ ἔχουν πρωταρχικὸ λόγο. Στὸν ἀντίποδα βρίσκονταν οἱ πολιτικοὶ ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ ἐπηρεάζουν τὶς ἐξελίξεις καὶ τὴν πορεία τοῦ τόπου τους, ἀλλὰ ἀπέφευγαν νὰ ἀναλάβουν στρατιωτικὰ πόστα. 

Ἐν κατακλεῖδι, ἡ προσωπικότητα καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ Ἰφικράτους ἀπέσπασαν τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀναγνώριση τόσο τῶν συγχρόνων του Ἀθηναίων ὅσο καὶ μεταγενέστερων ἐπιφανῶν ἀνδρῶν, Ἑλλήνων καὶ μή. 

Ἡμισέληνος: Ἡ ἀρχαία προέλευσις τοῦ συμβόλου ποὺ ἔκλεψαν οἱ Τούρκοι

Ἡμισέληνος: Το ἀρχαιοελληνικό καὶ βυζαντινό σύμβολο ποῦ ἔκλεψαν οἱ Τοῦρκοι

1. Ὁ ὅρος ἡμισέληνος στὰ Ἑλληνικά εἶναι λανθασμένος, ἀφοῦ το
σύμβολο δὲν ἀπεικονίζει «μισό» φεγγάρι, ἀλλὰ το ἕνα τέταρτο
αὐτοῦ.

Πιὸ σωστός θὰ ἦταν ὁ ὅρος «ἀμφίκυρτος σελήνη». Ἐπειδὴ ὅμως
ἔχει καθιερωθεῖ, ἔστω καὶ λανθασμένα θὰ το χρησιμοποιοῦμε καὶ
ἐμεῖς. Στὰ τουρκικά την ὀνομάζουν (περιγραφικά) ἀκόμα πιὸ λάθος
ὡς «φεγγάρι-ἄστρο» (ay yıldız), σὰν νὰ ἦταν ὁλόκληρο φεγγάρι.

Το σύμπλεγμα της ἡμισελήνου (δηλ. το μισοφέγγαρο καὶ το ἄστρο)
ἔχει βαθιά σχέση στὸ χρόνο με την Ἑλληνική παράδοση καὶ τον
πολιτισμό.

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Το ἀρχαιότερο Ἑλληνικό νόμισμα
πάνω στὸ ὁποῖο ὑπάρχει ἡ
ἡμισέληνος εἶναι νόμισμα ἀπὸ την Κάτω Ἰταλία ποῦ χρονολογεῖται
στὸν 6ο αἰῶνα π.Χ. Στὴ συνέχεια το βρίσκουμε σε πολλές ἑλληνικές
περιοχές του ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου ἀπὸ την Κρήτη μέχρι τὴ
Μακεδονία καὶ την Μικρά Ἀσία.


Την ἡμισέληνο τὴ βρίσκουμε καὶ στὴν ἀρχαία ἑλληνική ἀποικία του
Βυζαντίου, πάνω στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ σημερινή Κωνσταντινούπολη.

ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Στόν 5ο αἰῶνα μ.Χ. σε νόμισμα του αὐτοκράτορα Ἀναστασίου
Ι (491-518 μ.Χ.), βρίσκουμε νόμισμα ποῦ στὴ μία μεριά ἔχει την
προτομή του αὐτοκράτορα καὶ στὴν ἄλλη την ἡμισέληνο. Στὴ
συνέχεια καὶ γιὰ πολλούς αἰῶνες συναντοῦμε την ἡμισέληνο με
πολλούς τρόπους σε ἀπεικονίσεις στὸ Βυζάντιο.

Ὅταν ἔφτασαν οἱ Ὀθωμανοί στὴν περιοχή της Μικράς Ἀσίας
(κυρίως ὅμως οἱ Σελτζούκοι, οἱ ὁποῖοι ἀντέγραψαν σε πάρα πολλά
πράγματα το ἀνωτέρω πολιτισμικά Βυζάντιο), «δανείστηκαν» την
ἡμισέληνο ἀπὸ τους Βυζαντινούς καὶ σταδιακά ἔγινε το ἔμβλημα της
Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.

Σήμερα ὅσοι θέλουν νὰ δοῦν την ἡμισέληνο σε βυζαντινά νομίσματα
δὲν ἔχουν παρά νὰ ἐπισκεφθοῦν τις νομισματικές συλλογές των Ἑλληνικῶν
Μουσείων ἀλλὰ ἀκόμα καὶ σε Βυζαντινές τοιχογραφίες στὴ Λακωνία
(χωριό Γεράκι
κ.α.),
ὁποῦ ὑπάρχει πεντακάθαρο σε ἀσπίδα του Ἁγίου Γεωργίου.

Μέχρι τον 18ο αἱ. το τουρκικό ἐθνόσημο ἦταν ἡ ἁπλὴ ἡμισέληνος,
χωρίς το ἄστρο.


Το ἄστρο το πρόσθεσε ὁ σουλτᾶνος Σελίμ Γ΄ (1789-1808) καὶ εἶχε
ὀκτώ ἀκτῖνες, ἐνῶ ὁ σουλτᾶνος Αβδοῦλ Μετζίτ (1840-1861) το ἔκανε
με πέντε ἀκτῖνες.

Φαίνεται λοιπόν ὅτι οἱ Ὀθωμανοί ὅπως ἀντέγραψαν το Βυζάντιο σε διοίκηση,
θεσμούς, μοντέλα σκέψης καὶ χίλια ἀλλά πράγματα ἔτσι καὶ ἡ ἴδιά η
σημαία τους ἦταν ἕνα κλεμμένο βυζαντινό σύμβολο.

Ἡ κλεμμένη Ἑλληνική ημισέληνος Ἀρχαῖο Ἑλληνικό νόμισμα ἀπὸ το
Βυζάντιο (σημερινή Κωνσταντινούπολη)Νόμισμα Αὐτοκράτορα Θεοδώρου Β΄
Λασκᾶρεως 1254-1258μ.Χ.
Και οἱ Ρῶσοι εἶχαν πάρει το μισοφέγγαρο ἀπὸ το Βυζάντιο

Λυπούμαστε ποῦ αὐτὴ ἡ παρουσίασή μας, θὰ στεναχωρήσει τους Γενίτσαρος


Πομάκους ποῦ βλέπουν την τουρκική σημαία καὶ νιώθουν ρῖγος.
Τους συνιστοῦμε νὰ μὴν νιώθουν τόσο ἐθνικό ρῖγος γιατί θὰ ἀκριβολογήσουν
καὶ νὰ σκεφτοῦν ὅτι αὐτὸ το σύμβολο ἦταν καὶ σύμβολο χριστιανῶν
Ἁγίων.
Ἄς συγκρατήσουν λοιπόν την ἐθνική τους συγκίνηση, γιατί ἀλλιῶς
θὰ κινδυνεύουν νὰ τους κατηγορήσουμε ἐμεῖς ὅτι θέλουν νὰ κάνουν τους
Πομάκους χριστιανούς…

Ἄν δὲαν μας πιστεύετε τότε ὀργανῶστε με την «Τουρκική ἐνῶσι Ξάνθης»
ἡ με τον Σύλλογο Ἐπιστημόνων Μειονότητας, μία ἐκδρομὴ στὴν Πελοπόννησο
καὶ πηγαίνετε στὶς τοιχογραφίες των χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν νὰ θαυμάσετε την …
Τουρκική σημαία δίπλα σε σταυρούς καὶ κεριά! Ἀλλὰχ κορουσούν!


Οἱ ἀρχικὲς καταβολὲς τοῦ συμβόλου αὐτοῦ, ὅμως, δὲν εἶναι οὔτε χριστιανικές,
ἀλλὰ παγανιστικές, ἀφοῦ τὸ σύμβολο αὐτὸ ἦταν τὸ σύμβολο τῆς θεᾶς Ἄρτεμης
ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα.
Ταυτίστηκε μὲ τὴν πόλη τοῦ Βυζαντίου τὸ 339 π.Χ., σύμφωνα μὲ θρῦλο
κατὰ τὸν ὁποῖο ὅταν ὁ Φίλιππος Β΄ ὁ Μακεδὼν πολιόρκησε τὴν τότε
ἀποικία τῶν Μεγαρέων, τὸ Βυζάντιο.
Τὴ νύχτα τῆς ἐπίθεσης εἶχε πανσέληνο ἀλλὰ καὶ συννεφιά.
Ὁ θρῦλος, λοιπόν, μᾶς λέει ὅτι ὅταν φάνηκε τὸ φεγγάρι πίσω ἀπὸ τὰ
σύννεφα, τὰ σκυλιὰ τῆς πόλης ἄρχισαν νὰ γαβγίζουν, ξυπνῶντας τοὺς
κατοίκους της, οἱ ὁποῖοι κατάφεραν νὰ διώξουν τοὺς Μακεδόνες.
Ἔτσι, ἡ σωτηρία τῆς πόλης ἀποδόθηκε στὴ θεὰ Ἄρτεμη καὶ ἔκτοτε
τὸ σύμβολο τῆς πόλης ἔγινε ἡ ἡμισέληνος.
Ἐξακολούθησε δὲ νὰ χρησιμοποιεῖται ὡς σύμβολο τοῦ Βυζαντίου
εὐρέως μέχρι καὶ τὸ 330 μ.Χ., ὁπότε καὶ ἀντικαταστάθηκε στὸ
μεγαλύτερο μέρος του ἀπὸ τὸν χριστιανικὸ σταυρό.
Πάντως ἡ υἱοθέτησή του ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς καὶ ὁρισμένα
βυζαντινὰ νομίσματα, τῶν πρώιμων κυρίως βυζαντινῶν χρόνων,
τὰ ὁποῖα ἔχουν βρεθεῖ μὲ τὴν ἀπεικόνιση τῆς ἡμισελήνου, δείχνουν
ὅτι τὸ σύμβολο αὐτὸ συνέχισε νὰ χρησιμοποιεῖται, ἔστω καὶ περιορισμένα, μέχρι καὶ τὸ 1453 ὡς σύμβολο τῆς πόλης.
Πολλοί, λοιπόν, πιστεύουν λανθασμένα ὅτι ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία
δημιούργησε τὴν ἡμισέληνο ὡς σύμβολό της ἀμέσως μετὰ τὴν
ὀθωμανικὴ κατάκτηση τῆς Κωνσταντινούπολης τὸ 1453.
Κι ὅμως τὸ σύμβολο αὐτὸ δὲν ἀνῆκε πρὶν ἀπὸ τὴν Ἅλωση στοὺς
Ὀθωμανούς,
ἀλλὰ στὸ Βυζάντιο, καὶ οἱ τελευταῖοι μόνο μετὰ ἀπὸ τὴν κατάκτηση
τῆς Βασιλεύουσας τὸ οἰκειοποιήθηκαν καὶ τὸ ἔκαναν σύμβολο
τῆς αὐτοκρατορίας τους.
Ἀπὸ αὐτοὺς τὸ πῆραν ἀργότερα καὶ οἱ ὑπόλοιποι μουσουλμᾶνοι,
κάνοντας τὴν ἡμισέληνο νὰ ταυτιστεῖ ἐξολοκλήρου μὲ τὸ ἰσλάμ.
Τὴν ἡμισέληνο τὴν ταυτίζουμε ὅλοι σήμερα μὲ τὸ ἰσλάμ, μουσουλμᾶνοι
καὶ χριστιανοί, ἀφοῦ αὐτὴ ὑπάρχει ὡς σύμβολο στὶς σημαῖες πολλῶν
κρατῶν ποὺ ἔχουν ὡς ἐπίσημη θρησκεία τὴν ἰσλαμική.
Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ ἡ σημαία τῆς σύγχρονης Τουρκίας, ἀλλὰ 

εἶναι γνωστὸ
ὅτι ὑπῆρχε καὶ στὴν παλαιότερη σημαία τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας

 ποὺ ἦταν πράσινη, τὸ ἱερὸ χρῶμα τοῦ ἰσλὰμ καὶ τοῦ Προφήτη 

Μωάμεθ.

Πηγή :

Ἔρως καὶ Ψυχή - Μία μυθική ἱστορία ἀγάπης

 

Ὁ Ἔρωτας καὶ ἡ Ψυχὴ εἶναι ἕνα μυθολογικό ζευγάρι, ποῦ βασανίστηκαν πολύ μέχρι νὰ μπορέσουν νὰ χαροῦν την ἀγάπη τους ἀνεμπόδιστα. Αὐτὸς εἶναι ὁ μῦθος του Ἔρωτα καὶ της Ψυχῆς ὅπως τον ἀναφέρει ὁ Απουλήιος, Ρωμαῖος συγγραφέας του 2ου μ.Χ. αἰῶνα:


"Μία φορά κι ἕναν καιρό ζοῦσαν σε μία πολιτεία μεγάλη, πλούσια καὶ δυνατή ἕνας βασιλιάς καὶ μία βασίλισσα. Ἡ μικρότερη ἀπὸ τις τρεῖς κόρες τους την ἔλεγαν Ψυχή ἦταν τόσο ὄμορφη, ποῦ μόνο με τὴ θεά Ἀφροδίτη μποροῦσε νὰ παραβληθεῖ. Ἔτσι, ὅποιος την ἔβλεπε, ἔπεφτε θαμπωμένος καὶ την προσκυνοῦσε σὰν νὰ εἶχε μπροστά του την ἴδια τὴ θεά. Με τον καιρό ὅλοι πίστεψαν πῶς ἡ ψυχή δὲν ἦταν παρά ἡ ἴδια ἡ θεά του ἔρωτα ποῦ εἶχε κατεβεῖ στὴ γῇ. Τα ἱερὰ της Ἀφροδίτης στὴν Πάφο, στὰ Κύθηρα, στὴν Κνίδο, ἐρημώθηκαν. Οἱ προσευχές λησμονήθηκαν. Οἱ θυσίες σταμάτησαν. Ὁ κόσμος, ποῦ λάτρευε πρὶν τὴ μεγάλη θεά, σαγηνεύτηκε ἀπὸ την ὀμορφιά της θνητῆς, καὶ αὐτὴν προσκυνοῦσε πιά καὶ λάτρευε.


Ἡ Ἀφροδίτη δὲν ἄντεξε την προσβολή καὶ ἀποφάσισε νὰ διεκδικηθεῖ... Πρόσταξε λοιπόν το γιὸ της, τον Ἔρωτα, νὰ χτυπήσει την ἀντίζηλό της με τα βέλη του καὶ νὰ την κάνει νὰ ἀγαπήσει παράφορα τον πιὸ ἀσήμαντο καὶ περιφρονημένο ἄνθρωπο του κόσμου. Ἔτσι, ὅπως ἄλλωστε γίνεται συχνά, ἡ ὀμορφιά της Ψυχῆς στάθηκε ἡ αἰτία της μεγάλης της δυστυχίας: ὅλοι οἱ νέοι ἔμειναν μαγεμένοι ἀπὸ τὴ χάρη της, κανείς ὅμως δὲν ἀποφάσιζε νὰ την κάνει γυναῖκα του, καὶ ἡ Ψυχή ἔμενε μόνη καὶ ἔρημη. Οἱ δύο ἀδερφὲς της εἶχαν παντρευτεῖ πρὶν ἀπὸ καιρό στὰ ξένα, καὶ η Ψυχή, κλεισμένη στὸ παλάτι, ἔκλαιγε τὴ μοῖρα της καὶ καταριόταν την ὀμορφιά της.

Ὅταν ὁ βασιλιάς εἶδε κι ἀπόειδε, ἀποφάσισε νὰ ρωτήσει το μαντεῖο του Ἀπόλλωνα στῆ Μίλητο, γιὰ την τύχη της κόρης του. Ἡ ἀπάντηση του θεοῦ ἦταν ἀλλόκοτη καὶ σκληρή: ἔπρεπε νὰ ὁδηγήσουν την Ψυχή νυφοστολισμένη, σὰν νὰ ἦταν νὰ παντρευτεῖ στὸν Κάτω Κόσμο, στὴν πιὸ ψηλή κορφή ἑνὸς ἔρημου καὶ μακρινοῦ βουνοῦ. Ἐκεῖ θὰ συναντοῦσε το γαμπρό ποῦ της εἶχε τάξει το ριζικό της: ἕνα πελώριο φίδι φτερωτό ποῦ προξενοῦσε το φόβο καὶ τον τρόμο, ἀκόμη καὶ στὸν μεγάλο Δία. Τρόμαξε ὁ βασιλιάς. Μήπως ὅμως μποροῦσε νὰ κάνει κι ἀλλιῶς; Ἔτσι ὅλος ὁ λαός, μαζί με τους γονεῖς της, τὴ συνόδεψε με κλάματα καὶ μοιρολόγια ὡς την κορφή του βουνοῦ, ὁποῦ την ἄφησαν κι ἔφυγαν. Τότε ὁ Ζέφυρος την ἀνασήκωσε, καὶ ταξιδεύοντάς την πάνω ἀπὸ στεριές καὶ θάλασσες, την ἔφερε καὶ την ἄφησε μέσα σε ἕνα μαγεμένο περιβόλι. Σ' αὐτὸ το περιβόλι ἡ Ψυχή σαστισμένη πῆρε νὰ σεργιανᾶει ἐδῶ κι ἐκεῖ, ὅταν ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σ' ἕνα ὁλόχρυσο παλάτι, ἐντελῶς ἀφύλαχτο. Παρ' ὅλο το φόβο ποῦ ἔνιωθε, μπῆκε μέσα καὶ ἄρχισε νὰ το τριγυρίζει, ὥσπου ἄκουσε μία φωνή: «ὅλα ὅσα βλέπεις, κυρά μου, εἶναι δικά σου. Μὴ φοβᾶσαι! Κάθισε νὰ ξαποστάσεις, καὶ ὅταν θελήσεις νὰ λουστεῖς καὶ νὰ νοιαστεῖς γιὰ την ὀμορφιά σου, φώναξέ μας νὰ σε βοηθήσουμε. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ὑπηρέτες σου. Ἢ κάθε σου ἐπιθυμία εἶναι γιὰ μας προσταγή».


Πραγματικά, οἱ ὑπηρέτες ἔκαναν ὃ,τι μποροῦσαν γιὰ νὰ την περιποιηθοῦν καὶ νὰ τὴ διασκεδάσουν. Τὴ βοήθησαν νὰ λουστεῖ, της ἔστρωσαν πλούσιο το τραπέζι καὶ της τραγούδησαν, χωρίς ὅμως νὰ τους δεῖ. Τὴ νύχτα ἔφτασε ὁ ἄγνωστός ἄντρας της καὶ μέσα στὸ βαθύ σκοτάδι την ἔκανε δική του, προτοῦ ὅμως ξημερώσει ἀκόμη, χάθηκε ἀπὸ κοντά της.


Ἔτσι περνοῦσε ὁ καιρός: την ἡμέρα οἱ ἀόρατοι ὑπηρέτες φρόντιζαν νὰ μὴν της λείψει τίποτα καὶ τὴ νύχτα ἐρχόταν ὁ μυστηριώδης ἐραστὴς της καὶ την ἔκανε εὐτυχισμένη. Στὸ μεταξύ οἱ γονεῖς της γερνοῦσαν μέσα στὴν ἀπελπισία καὶ στὸ πένθος. Κοντά τους εἶχαν ἔρθει οἱ δύο ἄλλες θυγατέρες τους καὶ προσπαθοῦσαν μάταια νὰ τους παρηγορήσουν. Ἀλλὰ καὶ ἡ Ψυχή ἄρχισε νὰ αἰσθάνεται δυστυχισμένη: ὁλομόναχη τὴ μέρα νὰ ζεῖ ἀνάμεσα σε ἀόρατα πνεύματα καὶ το βράδυ νὰ πλαγιάζει στὴν ἀγκαλιὰ ἑνὸς ἄντρα, ποῦ οὔτε γιὰ μιά στιγμή δὲν εἶχε ἀντικρίσει το πρόσωπό του. Στὸ τέλος με δάκρυα καὶ παρακάλια καταφέρνει η Ψυχή νὰ πείσει τον ἄντρα της μέσα στὰ χάδια νὰ ἐπιτρέψει νὰ ἔρθουν, ἂς εἶναι καὶ γιὰ λίγον καιρό, οἱ ἀδερφές της γιὰ νὰ της κρατήσουν συντροφιά. Ἡ ἄδεια δίνεται, με ἕναν ὅρο ὅμως: «Μπορεῖς, της εἶπε, νὰ τους χαρίσεις ό,τι θελήσουν ἀπὸ τα πλούτη του παλατιοῦ. Μὰ μὴν πλανηθείς ἀπὸ τα λόγια τους καὶ θελήσεις νὰ με αντικρίσεις στὸ φῶς. Θὰ με χάσεις γιὰ πάντα καὶ θὰ γίνεις δυστυχισμένη». Ἡ Ψυχή του ὑπόσχεται νὰ σεβαστεῖ την ἐπιθυμία του. Ἄλλωστε καὶ ἡ ἴδια τον ἔχει ἀγαπήσει στὸ μεταξύ καὶ δὲν θέλει νὰ τον χάσει. Ξέρει ἀκόμη πῶς ἀπὸ τὴ διαγωγή της θὰ ἐξαρτηθεῖ καὶ ἡ φύση του παιδιοῦ ποῦ ἔχει στὰ σπλάχνα της: ἄν συμμορφωθεῖ με την ἐντολὴ του ἄντρα της, το παιδί ποῦ θὰ γεννήσει θὰ εἶναι ἀθάνατο. Ἄν ὄχι, θνητό.


Ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες οἱ ἀδερφὲς ἀνεβαίνουν στὸ βουνό γιὰ νὰ κλάψουν την Ψυχή, ποῦ τὴ νόμισαν πιὰ χαμένη γιὰ πάντα. Στοὺς θρήνους τους ἀποκρίνεται ἡ φωνή της ἴδιας της Ψυχῆς ποῦ τις καλεῖ κοντά της. Σε λίγο, ταξιδεμένες κι αὐτὲς ἀπὸ το Ζέφυρο, βρίσκονται μέσα στὸ παλάτι. Η χαρά τους εἶναι ἀνείπωτη. Ὅμως, σιγά σιγά ἀρχίζουν νὰ ζηλεύουν την τύχη της ἀδερφῆς τους καὶ ὁ φθόνος τους μεγαλώνει ὑστέρα ἀπὸ κάθε ἐπισκέψη, καθώς ἡ Ψυχή, ἐντελῶς ἀνυποψίαστη γιὰ τα αἰσθήματά τους, τις σεργιανίζει μέσα στὸ παλάτι καὶ τους δείχνει τους ἀρίθμητους θησαυρούς. Στοὺς γέρους γονεῖς τους δὲν λένε κουβέντα γειά την τύχη της Ψυχῆς. Τους ἀφήνουν νὰ πιστεύουν πῶς ἡ μικρότερη ἀδερφὴ εἶναι ἀπὸ καιρό πεθαμένη. Οἱ φθονερές ἀδερφὲς δὲν σκέφτονται παρά μόνο πώς θὰ κάνουν κακό στὴν Ψυχή. Δὲν σταματοῦν νὰ τὴ ρωτοῦν γιὰ τον ἄντρα της. Καὶ ἡ Ψυχή ἀναγκάζεται στὸ τέλος νὰ τους πεῖ ψέματα, πῶς τάχα ὁ ἄντρας της εἶναι ἕνας νέος ὄμορφος καὶ δυνατός ποῦ περνᾶ τὴ μέρα του πάνω στὰ βουνά κυνηγῶντας.


Ἡ ὁμολογία της Ψυχῆς κάνει νὰ φουντώνει ἀκόμα πιὸ πολύ ὁ φθόνος στὰ στήθη τῶν ἀδερφάδων της, γιατί καὶ οἱ δύο ἔχουν παντρευτεῖ γέρους καὶ ἀνήμπορους βασιλιᾶδες. Ὅμως καὶ ο σύντροφος της Ψυχῆς ξέρει τι διαθέσεις ἔχουν οἱ κακές ἀδερφὲς καὶ σε κάθε εὐκαιρία την προειδοποιεῖ γιὰ την ἀνεπανόρθωτη καταστροφή ποῦ θὰ προκαλέσει ἡ ἴδιά ἄν τυχόν παραβεῖ την ἐντολὴ του. Οἱ ἀδερφὲς της ὡστόσο ἐπιμένουν νὰ μάθουν λεπτομέρειες καὶ ἔτσι, κάποτε ποῦ ἡ Ψυχή ξεχάστηκε καὶ εἶπε πῶς ὁ ἄντρας της εἶναι κάποιος πλούσιος ἔμπορός ἀπὸ την κοντινή ἐπαρχία, κάπως μεγάλος στὴν ἡλικία, πέφτουν πάνω της καὶ την ἀναγκάζουν νὰ παραδεχτεῖ, μία καὶ ἡ ἴδιά ἀλλὰ τους εἶχε πεῖ πιὸ παλιά, πῶς τον ἄντρα της δὲν τον εἶχε ποτέ δεῖ στὰ μάτια της. Στὸ τέλος κατορθώνουν νὰ την πείσουν πῶς αὐτὸς ὁ ἄγνωστος ἄντρας της δὲν ἦταν παρά το φοβερό φίδι ποὺ μνημόνευε ἡ προφητεία του Ἀπόλλωνα. Ἄν τη φροντίζει, της εἶπαν, εἶναι γιατί θέλει νὰ τὴ φάει, μόλις το παιδί μεγαλώσει στὰ σπλάχνα της. Ἕνας μόνο τρόπος ὑπάρχει γιὰ νὰ γλιτώσει ἀπὸ το θάνατο: μία νύχτα, νὰ ἀνάψει ἕνα λυχνάρι καὶ νὰ κόψει το κεφάλι του τέρατος.


Ἡ ψυχή βασανίστηκε πολύ ὥσπου νὰ πάρει την ἀπόφαση, ἀλλὰ στὸ τέλος πίστεψε πῶς αὐτὴ θὰ ἔπρεπε νὰ χτυπήσει πρώτη. Ἔτσι, μία μέρα, ὅταν ἔπεσε το σκοτάδι καὶ ὁ ἄντρας της πλάγιασε κοντά της καὶ ἀποκοιμήθηκε βαθιά, σηκώθηκε καὶ ἄναψε το λυχνάρι. Κάτω ὅμως ἀπὸ το φῶς του ἡ Ψυχή τα ἔχασε: μπροστά της βρισκόταν ὁ ἴδιος ὁ Ἔρωτας, πιὸ ὡραῖος κι ἀπ' ὅ,τι τον φανταζόταν. Στὰ πόδια του κρεβατιοῦ ἦταν ριγμένα τα ἅρματα του : το τόξο, ἡ φαρέτρα καὶ τα βέλη. Ἡ Ψυχή πῆρε τότε μία σαΐτα καὶ, καθώς την περιεργαζόταν, πληγώθηκε ἐλαφρὰ στὸ δάχτυλο. Ἀπὸ κείνη τὴ στιγμή, χωρίς καὶ ἡ ἴδια νὰ το καταλάβει, ἐρωτεύεται παράφορα τον ἴδιό τον Ἔρωτα. Μετανιωμένη γιὰ την εὐπιστία καὶ την ἀμυαλιά της προσπαθεῖ νὰ αὐτοκτονήσει γιὰ νὰ τιμωρήσει τον ἑαυτὸ της. Ἄδικος κόπος. Το μαχαίρι γλιστρᾶ καὶ πέφτει ἀπὸ το χέρι της.


Ξαφνικά, μία σταγόνα καφτό λάδι χύνεται ἀπὸ το λυχνάρι καὶ πέφτει πάνω στὸν γυμνό ὠμό του κοιμισμένου θεοῦ. Ὁ Ἔρωτας πετιέται πάνω ἀλαφιασμένος ἀπὸ τον πόνο καὶ, διαπιστώνοντας την ἀπιστία της γυναίκας του, ἀνοίγει τα φτερά του γιὰ νὰ φύγει. Μόλις ποῦ προφταίνει ἡ Ψυχή νὰ πιαστεῖ ἀπὸ το πόδι του καὶ νὰ ἀνυψωθεῖ μαζί του πάνω στὰ σύννεφα. Ὕστερα ἀπὸ λίγο, ἐξαντλημένη ἀπὸ την κούραση, πέφτει στὴ γῆ, χωρίς νὰ σκοτωθεῖ. Καὶ ὁ Ἔρωτας ὅμως κατέβηκε, στάθηκε στὴν κορυφή ἑνός κοντινοῦ κυπαρισσιοῦ, καὶ ἀφοῦ της παραπονέθηκε γιὰ την ἀχαριστία ποῦ ἔδειξε, πέταξε πάλι στὰ ὕψη. Η Ψυχή ρίχτηκε ἀπὸ την ἀπελπισία της σ' ἕνα ποτάμι γιὰ νὰ πνιγεῖ, ἐκεῖνο ὅμως τὴ σήκωσε ἁπαλὰ πάνω στὰ νερά του καὶ την ἄφησε πάνω στὴν πυκνή χλόη της ὄχθης του. Ὁ Πᾶν, ποῦ βρισκόταν ἐκεῖ κοντά, κατάφερε νὰ τὴ μεταπείσει καὶ νὰ της δώσει θάρρος.


Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμή ἕνας εἶναι ὁ σκοπός της ζωῆς της: νὰ ξαναβρεῖ τὴ χαμένη της εὐτυχία. Πρῶτα ὅμως πρέπει νὰ τιμωρήσει τις ἀδερφὲς της. Στὴν πρώτη ἐξομολογεῖται πῶς ὁ Ἔρωτας ἔφυγε ἀπὸ κοντά της, τάχα γιὰ νὰ παντρευτεῖ ἐκείνην. Δὲν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια γιὰ νὰ πειστεῖ ἡ φθονερή ἀδερφὴ νὰ παρατήσει τον ἄντρα της, λέγοντάς του πῶς τάχα πέθαναν οἱ γονεῖς της, νὰ ἀνεβεῖ στὸ βουνό καὶ νὰ γκρεμιστεῖ στὰ βράχια, πιστεύοντας ὡς την τελευταία στιγμή πῶς θὰ τὴ σηκώσει, ὅπως καὶ την ἄλλη φορά, ὁ Ζέφυρος. Με τον ἴδιο τρόπο σκοτώνεται καὶ η δεύτερη.


Ὕστερα ἀπὸ την τιμωρία τους, ἡ Ψυχή ξεκινάει νὰ βρεῖ τον Ἔρωτα. Ἄδικα ὅμως παραδέρνει σε στεριές καὶ θάλασσες. Οἱ θεοί την ἔχουν ἐγκαταλείψει. Οὔτε ἡ Ἤρα, οὔτε η Δήμητρα, παρόλο ποῦ τὴ συμπονοῦν, δέχονται νὰ τὴ βοηθήσουν, ὅταν καταφεύγει στὰ ἱερὰ τους, γιατί δὲν θέλουν νὰ ἔρθουν σε σύγκρουση με την Ἀφροδίτη, ποῦ τὴ μισεῖ θανάσιμα, ἐπειδή μπόρεσε αὐτή, μία θνητή, νὰ ξελογιάσει το γιὸ της. Τέλος, πηγαίνει στὸ παλάτι της Ἀφροδίτης, με την ἐλπίδα πῶς ἐκεῖ θὰ ἔβρισκε τον Ἔρωτα, καὶ πέφτει ἀσυλλόγιστα στὰ χέρια της. Ἀπὸ καιρό ἄλλωστε ἡ θεά εἶχε στείλει τον Ἑρμῆ νὰ τὴ βρεῖ καὶ νὰ την ὁδηγήσει με το καλό ἡ με τὴ βία μπροστά της.


Ἀπὸ τὴ στιγμή αὐτὴ ἀρχίζουν οἱ μεγάλες δοκιμασίες γιὰ την Ψυχή. Δύο ἔμπιστες δοῦλες της ζηλότυπης θεάς, ἡ Θλίψη καὶ ἡ Ἔγνοια, τὴ μαστιγώνουν ἀλύπητα. Ἄλλη της βγάζει τρίχα τρίχα τα μαλλιά, ἡ Ἀφροδίτη ἡ ἴδια τὴ δέρνει καὶ της ξεσκίζει τα ροῦχα. Ὕστερα την προστάζει μέσα σε λίγες ὧρες νὰ ξεδιαλέξει ἀπὸ ἕναν τεράστιο σωρό καρπούς της γῆς το κάθε εἶδος στάρι, παπαρουνόσπορο, κεχρί, ρεβίθια, φακῆ, κουκιά, κριθάρι καὶ νὰ το βάλει χωριστά. Ἡ Ψυχή καταφέρνει νὰ τα βγάλει πέρα με τὴ βοήθεια των μυρμηγκιῶν. Την ἄλλη μέρα ὑποχρεώνεται νὰ πάει νὰ βρεῖ καὶ νὰ φέρει το χρυσό μαλλί ἀπὸ τα ἀγρία πρόβατα του βουνοῦ, καὶ ὑστέρα νὰ κουβαλήσει νερό ἀπὸ την πηγή της Στύγας, ποῦ τὴ φύλαγαν, νύχτα καὶ μέρα, δράκοι ἀκοίμητοι. Στὶς ἐπικίνδυνες αὐτὲς ἀποστολές δὲν της ἔλειψαν ὡστόσο οἱ παραστάτες: πρῶτα το προφητικό καλάμι ποῦ τὴ συμβούλεψε νὰ μαζέψει με την ἡσυχία της τις τοῦφες το μαλλί πού ἄφηναν τα πρόβατα πάνω στὰ ἀγκάθια τῶν θάμνων καὶ ὑστέρα ὁ ἀετὸς του Δία ποὺ γέμισε το κανάτι με το νερό της πηγῆς.


Οἱ δοκιμασίες ὅμως καὶ τα βάσανα της Ψυχῆς δὲν τελειώνουν. Ἡ Ἀφροδίτη τὴ στέλνει στὸν Κάτω Κόσμο νὰ δανειστεῖ ἀπὸ την Περσεφόνη την ἀλοιφή της ὀμορφιᾶς, μία καὶ ἡ δική της εἶχε τελειώσει. Καὶ αὐτὴ τὴ φορά ἡ Ψυχή, παίρνοντας κουράγιο ἀπὸ τὴ δύναμη του πάθους της καὶ ἔχοντας βοηθό ἕναν μαγικό πύργο, θὰ τα καταφέρει, ὄχι βέβαια χωρίς δοκιμασίες. Ὁ πύργος αὐτὸς, ὁποῦ εἶχε ἀνεβεῖ γιὰ νὰ αὐτοκτονήσει, τὴ συμβούλεψε πώς θὰ κατεβεῖ στὸν Ἄδη καὶ της φανέρωσε τι εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει ἐκεῖ. Ἡ ἀτυχία της, ὅμως, δὲν εἶχε ὅρια. Μόλις πῆρε το βάζο με τὴ θεϊκή ἀλοιφή, θέλησε νὰ δοκιμάσει ἡ ἴδια το θαυματουργό φάρμακο, ἐλπίζοντας πῶς, ἄν ἔβαζε λίγη ἀλοιφή στὸ πρόσωπό της, θὰ γινόταν ἀκόμη πιό ὄμορφη, καὶ ἔτσι θὰ μποροῦσε νὰ ξανακερδίσει την ἀγάπη του Ἔρωτά. Τὴ στιγμή ὅμως ποῦ ἄνοιξε το βάζο, ἔνιωσε νὰ την τυλίγει σὰν ἀποπνικτικός καπνός, ὁ Ὕπνος, καὶ ἔχασε τις αἰσθήσεις της.


Τα βάσανα της Ψυχῆς βρίσκονται ὅμως πιὰ στὸ τέλος τους. Ἀρκετὰ εἶχε δοκιμαστεῖ. Ὁ Ἔρωτάς ποὺ δὲν την εἶχε ποτέ ἀπολησμονήσει, κατορθώνει νὰ γλιστρήσει ἀπὸ το δωμάτιο ὁποὺ τον εἶχε κλειδωμένο ἡ Ἀφροδίτη, τάχα γιὰ νὰ του γιατρέψει την πληγή, τρέχει καὶ ξανακλείνοντας τον Ὕπνο μέσα στὸ βάζο, τὴ συνεφέρνει. Ἔπειτα κατορθώνει, σε ἕνα συμβούλιο των θεῶν, νὰ καταπραΰνει το θυμό της μητέρας του με τὴ βοήθεια του Δία, ποὺ ἀντιμετωπίζει με κατανόηση την περιπέτεια του Ἔρωτά, καὶ πρωτοστατεῖ στὸ μεγάλο γλέντι ποὺ στήνεται στὸν Ὄλυμπο, γιὰ νὰ τιμηθεῖ ἡ γαμήλια ἐνῶσι του θεοῦ με τὴ θνητή.


Ἡ Ψυχή γίνεται πιὰ ἐπίσημα γυναῖκα του καὶ την ἴδια ὥρα της χαρίζεται ἡ ἀθανασία. Ὕστερα ἀπὸ λίγο καιρό φέρνει στὸν κόσμο τον καρπό της ἀγάπης της με τον Ἔρωτά: την Ἡδονὴ."

Ἀνακαλύψτε τὰ Κορυφαῖα Προϊόντα ποὺ Ὑποστηρίζουν τὸ Κανάλι Μᾶς                                          ΑΜΑΖΟΝ. COM @https://amzn.to/40N3FFR Ξοδέψτε λιγότερα. Χαμογελάστε περισσότερο. Apartment Rentals Near the Sea ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ Κρατήσεις - Booking - Airbnb κ.α  

     @ kyriakipetalas@gmail.com

Patra Hellas Πάτρα έξω Αγυιά   Διακοπές Ειδικές προσφορές Γατί να κάνετε κράτηση μαζί μας Παρέχουμε εξυπηρέτηση πελατών. Μια γραφική παραλία για κολύμπι απέχει μόλις 3 λεπτά με τα πόδια, ενώ η Μαρίνα απέχει μόλις 600 μέτρα. Ἐπαγγελματίες ἀναπτύξτε τήν ἐπιχείρησή σας Διαφημιστῆτε Δίαυλο ἄὐτὸν !! @ ellasmegaliistoria.blogspot.com @ soldatosikos.blogspot.com @https://www.facebook.com/nikos.soldatos.10 @ https://www.instagram.com/soldatosntools/?hl=el @https://www.tiktok.com/@nikossoldatos0?is_from_webapp=1&sender_device=pc @linkedin.com/in/νικος-σολδατος-93442325 Ἀποκλειστικά ἐθελοντικὰ , κάθε δωρεὰ μας βοηθᾶ @ paypal.me/nikossoldatos1 @ soldatosntools@yahoo.gr

Ποιόν ἀρχαῖο θεὸ προσκυνᾶ ὅλος κόσμος τῆς Γῆς ἀκόμα καὶ Σήμερα !!

 

«Των γὰρ ἠλιθίων ἀπείρων γένεθλα».

(Ἄπειρη ἡ γενιά των ἠλιθίων).

Σιμωνίδης ο Κείος.

Ἔχουν γραφτεῖ καί ειπωθεί πολλά γειά τήν ἀνθρώπινη βλακεία.

Ἐγχειρίδια, ὁδηγοί, ἀναλύσεις προσπάθησαν νὰ ἐξηγήσουν την ἀνθρώπινη ἠλιθιότητα ἀπὸ την ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Οἱ πρόγονοι μας εἶχαν δώσει σε μία θεότητα, ἕναν δαίμονα, ὅλη την εὐθύνη της βλακείας ποῦ ἐπισκέπτεται τον ἄνθρωπο καὶ τον καθιστά ἀνήμπορο νὰ ἰσορροπήσει την νόηση του πρὸς ὄφελος του.

«Δύο πράγματα εἶναι ἄπειρα,         το σύμπαν καὶ ἡ ἀνθρώπινη βλακεία. >>

Δὲν εἶμαι, ὅμως, βέβαιος γιὰ το πρῶτο”. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πρίν, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀντιμετώπιζαν ἐπίσης με δέος την ἀνθρώπινη βλακεία

Γιὰ τον λόγο αὐτό εἶχαν ὁρίσει καὶ θεό ποῦ ἐπέβλεπε αὐτὸ το ἀνθρώπινο χαρακτηριστικό. Ἦταν ἕνας δαίμονας, κατώτερη μορφή θεότητας, ὁ Κοάλεμος....

Ὁ Κοάλεμος εἶναι το πνεῦμα της ἠλιθιότητας, ὁ θεός της βλακείας.

Στήν ἀρχαία ἑλληνική μυθολογία με το ὄνομα Κοάλεμος ἦταν γνωστός ἕνας δαίμονας, ὁ ὁποῖος χαρακτηριζόταν ὥς «αἰματοπότης», «ἀπαιτητικός» καὶ «ἠλίθιος»

.Ἀναφέρθηκε ἀπὸ τὸν Ἀριστοφάνη καὶ ἐπίσης στοὺς Παράλληλους Βίους του Πλούταρχου.

Οἱ δύο Κίμωνες 

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα κάθε βλάκας χαρακτηριζόταν ὡς «Κοάλεμος». Σήμερα θὰ τὸν λέγαμε «ἕνας βλάκας καὶ μισός». 
Ὁ πιὸ διάσημος «Κοάλεμος» ἦταν ὁ Κίμων ὁ Πρεσβύτερος, πατέρας τοῦ Μιλτιάδη τοῦ νικητῆ τῆς Μάχης τοῦ Μαραθῶνα. 

Ὁ Πλούταρχος στὸ Βίο τοῦ Κίμωνα (4.3), ἐγγονοῦ καὶ συνονόματου τοῦ Κίμωνα τοῦ Πρεσβύτερου, ἀναφέρει ὅτι ὅταν τὸ 489 π.Χ. ὁ Μιλτιάδης πέθανε στὴ φυλακή, ὅπου εἶχε ἐγκλειστεῖ ἀπὸ τὸν Δῆμο μετὰ τὴν καταδίκη νὰ πληρώσει 50 τάλαντα πρόστιμο γιὰ τὴν ἀποτυχημένη ἐκστρατεία ἐναντίον της Πάρου, ὁ γιός του ὁ Κίμωνας ὁ Νεότερος ἦταν μικρός. 

Ὁ Πλούταρχος γράφει γιὰ τὸν Κίμωνα ὅτι ἀρχικὰ ζοῦσε στὴν Ἀθήνα κάνοντας ἄσωτη ζωή, καθὼς ἦταν ζωηρὸς καὶ μέθυσος, ὅμοιος στὸν χαρακτῆρα μὲ τὸν παπποῦ τοῦ Κίμωνα, ποὺ τοῦ εἶχαν δώσει τὸ ὄνομα Κοάλεμος χαρακτηρισμὸς τοῦ ἀνόητου, τοῦ ἠλιθίου.

 Ὁ Πλούταρχος ἐπισημαίνει ὅτι καθὼς ὁ συνονόματος παπποῦς του ἦταν γνωστὸς βλάκας καὶ εἶχε τὸ παρατσούκλι «Κοάλεμος», οἱ Ἀθηναῖοι πίστευαν ὅτι ὁ ἐγγονὸς εἶχε πάρει ἀπὸ ἐκεῖνον.

Ἀριστοφάνης

{Αὐτός [ἕνας ἄνδρας] εἶχε τὸ κακὸ ὄνομα ὅτι ἦταν διαλυμένος καὶ δοσίλογος, καὶ ὅτι κυνηγᾶ τὸν παπποῦ τοῦ Κίμωνα, ὁ ὁποῖος, λένε, λόγῳ τῆς ἁπλότητάς του, ὀνομαζόταν Κοάλεμος, ὁ Ἠλίθιος.}

               

 

                                                                Amazon     

                             Ξοδέψτε λιγότερα. Χαμογελάστε περισσότερο.    

  

Ὁ Κίμων του Στησαγόρα ἢ Κίμων ὁ Κοάλεμος 

Ὁ Κίμων του Στησαγόρα ἢ Κίμων ὁ Κοάλεμος (6ος αἰῶνας π.Χ.) ἦταν ἀρχαῖος Ἕλληνας διοργανωτὴς ἱππικῶν ἀγώνων καὶ ὀλυμπιονίκης μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ὁ ὁποῖος στέφθηκε 3 φορὲς νικητὴς στὸ ἀγώνισμα τοῦ τέθριππου κατὰ τοὺς 61ους (536 π.Χ.), 62ους (532 π.Χ.), καὶ 63ους (528 π.Χ.), ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες τῆς ἀρχαιότητας. 

Ἡ οἰκογένεια τοῦ ἀνῆκε στὴν Ἀθηναϊκὴ φυλή των Φιλαϊδῶν, καὶ ὁ ἴδιος παρέλαβε τὴ διοίκηση τῆς Ἀθηναϊκῆς ἀποικίας στὴν Καλλίπολη ἀπὸ τὸν Μιλτιάδη τὸν Πρεσβύτερο, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ θετὸς ἀδερφὸς τοῦ πατέρα τοῦ Κίμωνα, Στησαγόρα. Γιὸς τοῦ Κίμωνα ἦταν ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς Μιλτιάδης (στρατηγὸς τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα κατὰ τοὺς Περσικοὺς πολέμους), ἐνῷ ὁ ἐγγονός του ἦταν ὁ διάσημος Ἀθηναῖος πολιτικὸς Κίμων ὁ Μιλτιάδου. 

Λίγα χρόνια ἀργότερα ὁ Κίμων ὁ Νεότερος τοὺς διέψευσε μὲ τὸν πιὸ θεαματικὸ τρόπο. Ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς κορυφαίους στρατηγούς – πολιτικοὺς τῆς Ἀθήνας καὶ κέρδισε σημαντικὲς νῖκες κατὰ τῶν Περσῶν. Ὑπὸ τὴ διοίκηση τοῦ Κίμωνα ἡ Ἀθήνα ἔγινε ἡ κυρίαρχη δύναμη, ὄχι μόνο στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο. 

Εὐτυχῶς, ποὺ τελικὰ τὸ παιδὶ εἶχε πάρει ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ ὄχι τὸν παπποῦ του! 

Πλούταρχος

 
(Ἀριστοφάνης)”.Mέ το ὄνομα Κόβαλοι ἦταν γνωστή μία ὁμάδα ἀπὸ δαίμονες ποῦ ἀνῆκαν στὴν ἀκολουθία του θεοῦ Διονύσου.

Ὁ Ἀριστοφάνης στοὺς «Ἰππὴς» (στ. 221) ἀναφέρει ὅτι ὁ θεὸς τῆς βλακείας ἦταν ἐπίσης «αἰματοπότης» καὶ «ἀπαιτητικός».

{Εἶναι πολύ πιθανό ὁ δαίμονας αὐτὸς ναό ἔχει κάποια σχέση με τους Κοβάλους, δαίμονες τῆς ἀκολουθίας του θεοῦ Διονύσου ἀναφερόμενους ἀπὸ τον Ἀριστοφάνη

“Ἐλᾶτε, κάντε παράκληση καὶ προσφέρετε μία σπονδή στὸν Κοάλεμο τον θεό της βλακείας καὶ φροντίστε νὰ πολεμήσετε δυναμικά.

Οἱ Κόβαλοι ἀναφέρονται ἀπὸ τον Ἀριστοφάνη, ὁ ὁποῖος τους χαρακτηρίζει «κακόβουλους», «πανούργους» καὶ «ὑβριστές».

Ἡ λέξη «Κόβαλοι» ἔχει κοινή ρίζα με τη γερμανική Kobold = στοιχειό, δαιμόνιο, κακό πνεῦμα.

Ἡ λέξη Kobold ἔδωσε τό ὄνομα τῆς στὸ χημικό στοιχεῖο της ὕλης κοβάλτιο (ἐξαιτίας τῶν τοξικῶν ὀρυκτῶν του).

Ὑπάρχει καὶ ἡ θεωρία ὅτι ὁ Κοάλεμος ἴσως ἦταν γιὸς τῆς θεᾶς Νύχτας, ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ μυθολογία ἦταν ἡ προσωποποίησης τῆς νύχτας. 

Σύμφωνα μὲ τὴ Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου, ἡ θεὰ Νύκτα ("Νὺξ") τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἦταν κόρη τοῦ Χάους καὶ ἀδερφὴ τοῦ Ἐρέβους. 

Ἡ μορφή της ἦταν αὐτὴ μιᾶς ὄμορφης γυναίκας μὲ μεγάλες μαῦρες φτεροῦγες, ἐνῷ μεταξὺ τῶν τέκνων της συγκαταλέγονταν ὁ Αἰθέρας, ὁ Ὕπνος, τὰ Ὄνειρα, ὁ Μῶμος (Σαρκασμός), ὁ Μόρος (Κλῆρος), ὁ Θάνατος, οἱ Μοῖρες, ἡ Ἀπάτη καὶ τὸ Γῆρας. 

Πιὸ ἐνδιαφέρον, ὅμως, ὁ ἀναζητητὴς ἔβρισκε τὸ γεγονὸς ὅτι ὡς τέκνο τῆς νύχτας λογιζόταν καὶ ἡ ἡμέρα. 

Καί, μάλιστα, ἡ ἰδέα αὐτὴ ὑπῆρχε ἐνσωματωμένη καὶ σὲ ἄλλες μυθολογίες, ὅπως ἐκείνη τῶν βόρειων λαῶν τῆς Εὐρώπης. 

Ἦταν ἕνας δαίμονας, κατώτερη μορφὴ θεότητας, ὁ Κοάλεμος. 

Μιὰ ἀρχαία πηγὴ δίνει ὡς ἐτυμολογία τῆς λέξης «Κοάλεμος» τὸ «κοέω» («ἀντιλαμβάνομαι», «ἀκούω») μὲ τὸ «ἡλεός» («τρελός», «ἠλίθιος»). Δηλαδή, «Κοάλεμος» ἦταν αὐτὸς ποὺ ἀρχικὰ ἄκουγε συνέχεια βλακεῖες, πρὶν καταλήξει καὶ αὐτὸς νὰ γίνει βλάκας. Ἡ ἐτυμολογία αὐτή, ὡστόσο, δὲν γίνεται σήμερα ἀποδεκτὴ ἀπὸ κάποιους σύγχρονους μελετητές. 

Κόβαλοι καὶ Νύξ 

Δυστυχῶς, δὲν ἔχει διασωθεῖ κάποιο ἱερὸ πρὸς τιμή του Κοαλέμου ἢ ἀπεικόνισή του σὲ ἀρχαῖο ἔργο τέχνης. Πολλοὶ μελετητὲς θεωροῦν ὅτι ὁ δαίμονας αὐτὸς μπορεῖ νὰ συγγένευε μὲ τοὺς «Κοβάλους», δαίμονες τῆς ἀκολουθίας τοῦ Διονύσου. Οἱ συγκεκριμένοι εἶχαν διάφορες ἰδιότητες καὶ χαρακτηριστικὰ ποὺ «μετέδιδαν» στοὺς ἀνθρώπους. 

Ἔτσι ἂν ὁ Κοάλεμος ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς Κοβάλους δὲν θὰ ἐκπροσωποῦσε ἁπλᾶ αὐτοὺς ποὺ ἦταν ἤδη βλᾶκες, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ εἶχε τὴν ἱκανότητα νὰ μετατρέπει σὲ ὀπαδούς του, ἀκόμη καὶ τοὺς νοήμονες. 

Ὑπάρχει καὶ ἡ θεωρία ὅτι ὁ Κοάλεμος ἴσως ἦταν γιὸς τῆς θεᾶς Νύχτας, ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ μυθολογία ἦταν ἡ προσωποποίησης τῆς νύχτας. 

Ἡ Νὺξ ἦταν κόρη τοῦ Χάους καὶ μητέρα τοῦ Θανάτου (καὶ τοῦ Ὕπνου). Ἦταν μία πολὺ ἰσχυρὴ θεότητα ποὺ προκαλοῦσε φόβο ἀκόμη καὶ στὸν Δία. Τὸ νὰ ἦταν μητέρα καὶ τοῦ θεοῦ τῆς βλακείας δὲν εἶναι παράλογο, ἂν σκεφτοῦμε ὅτι ὁλόκληρες αὐτοκρατορίες κατέρρευσαν γιατί ἔτυχε κάποια στιγμὴ νὰ βρεθοῦν ἐπί κεφαλῆς τους ὀπαδοί του Κοαλέμου. 

                                    Ὁ Κοάλεμος δὲν ἐγκατέλειψε ποτὲ τὴν ἀνθρωπότητα.




Δὲν χρειαζόταν νὰ κτιστοῦν ναοὶ οὔτε νὰ ἀφιερωθοῦν γιορτὲς πρὸς τιμήν του γιατί ὁ ἄνθρωπος τὸν τιμᾶ συνεχῶς μέσα ἀπὸ πράξεις ἀνοησίας.

Ἔτσι βλέπουμε πὼς οὐδέποτε ξεχάστηκε αὐτὸς ὁ θεός.

Συνεχίζει νὰ κρατᾶ τὰ πρωτεῖα καὶ τὸ ἀνθρώπινο γένος εἶναι πραγματικὰ δεμένο μαζί του.

 

“Ο βλαξ” όπως απεικονίζεται σε γαλλική τράπουλα ταρώ των αρχών του 18ου αιώνα. Πηγή: Wikipedia

Σύγχρονη προτομή του Κίμωνα του Νεότερου στη Λάρνακα της Κύπρου. Ο Κίμωνας πέθανε στη διάρκεια εκστρατείας για την απελευθέρωση της Μεγαλονήσου από τους Πέρσες.

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΜΗ

Εἰς Ἑρμῆν

In Mercurium .1

Ἑρμῆν ὕμνει Μοῦσα Διὸς καὶ Μαιάδος υἱόν,

Κυλλήνης μεδέοντα καὶ Ἀρκαδίης πολυμήλου,

ἄγγελον ἀθανάτων ἐριούνιον, ὃν τέκε Μαῖα

νύμφη ἐϋπλόκαμος Διὸς ἐν φιλότητι μιγεῖσα

5

αἰδοίη· μακάρων δὲ θεῶν ἠλεύαθ' ὅμιλον

ἄντρον ἔσω ναίουσα παλίσκιον, ἔνθα Κρονίων

νύμφῃ ἐϋπλοκάμῳ μισγέσκετο νυκτὸς ἀμολγῷ,

ὄφρα κατὰ γλυκὺς ὕπνος ἔχοι λευκώλενον Ἥρην,

λήθων ἀθανάτους τε θεοὺς θνητούς τ' ἀνθρώπους.

10

ἀλλ' ὅτε δὴ μεγάλοιο Διὸς νόος ἐξετελεῖτο,

τῇ δ' ἤδη δέκατος μεὶς οὐρανῷ ἐστήρικτο,

εἴς τε φόως ἄγαγεν, ἀρίσημά τε ἔργα τέτυκτο·

καὶ τότ' ἐγείνατο παῖδα πολύτροπον, αἱμυλομήτην,

ληϊστῆρ', ἐλατῆρα βοῶν, ἡγήτορ' ὀνείρων,

15

νυκτὸς ὀπωπητῆρα, πυληδόκον, ὃς τάχ' ἔμελλεν

ἀμφανέειν κλυτὰ ἔργα μετ' ἀθανάτοισι θεοῖσιν.

ἠῷος γεγονὼς μέσῳ ἤματι ἐγκιθάριζεν,

ἑσπέριος βοῦς κλέψεν ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος,

τετράδι τῇ προτέρῃ τῇ μιν τέκε πότνια Μαῖα.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

1.τὸν Ἑρμῇ ὕμνησε Μοῦσα, το γιὸ του Διός καὶ της Μαιάδος,της Κυλλήνης τὸν ἄρχοντα καὶ της πολυπρόβατης Ἀρκαδίας,τον καλόδεχτο ἀγγελιαφόρο τῶν ἀθανάτων, ποὺ γέννησε ἡ Μαῖαἡ νύμφη με τα ὄμορφα μαλλιά, ποὺ δέχτηκε νὰ σμίξει με τον Δία

5.με σεμνότητα. μακριά ἀπ’ την σύναξη τῶν μάκαρων θεῶν,

σε καταφύγιο ζῶντας ἀπόκρυφο, κρυφά στὴν ἠρεμία της νύκτας

ὅταν ὁ ὕπνος ὁ γλυκός, καὶ τὴν λευκοχέρα βάραινε την ᾞρα,

την λησμονιά σκορπίζοντας, σε θεούς καὶ σε ἀνθρώπους.

10 μὰ του μεγάλου του Διός, ὁ νοῦς ἀφυπνιζόταν,

καὶ πάνω στὸν δέκατο οὐρανὸ, ἀμέσως γαντζωνόταν,

βγάζοντας λάμψη, καὶ τα ἄριστα ἔργα δημιουργοῦσε.

καὶ τότε γέννησε, ἕνα παιδί πανέξυπνο, μὰ καὶ ἐλπιδοφόρο,

κατακτητή, ὁδηγὸ βοδιῶν μὰ καὶ ἡγεμόνα ὀνείρων,

15 νυκτερινό κατάσκοπο, της πύλης ἐπιστάτη, ποὺ γρήγορα ἐπρόκειτο  νὰ φανερώσει ἔργα θαυμαστά, στοὺς θεούς τους ἀθανάτους.Κι ἐνῶ ἡ μέρα χάραξε μέσα στὸ μεσημέρι, κι ὅταν αὐτὸς κιθάριζε,βόδι ἔκρυψε ἀπὸ βραδύς τ' Ἀπόλλωνα, ποὺ μακριά βόλια σκορποῦσε,

σε μία σκιά, την μέρα μόλις την τέταρτη ποὺ τον γέννησε ἡ Μαῖα.

Κατά την μυθολογία ἐδῶ συνάντησε ἡ Μαῖα τον Δία καὶ ἔκρυψε τα βόδια του Ἀπόλλωνα ὁ Ἑρμῆς στὴν πρώτη βρεφική του ἡλικία.

ΕΙΚΟΝΑ: ΤΟ Σπήλαιο του Ερμή..... Θά το συναντήσετε στὸ ὄρος Ζήρεια της Κορινθίας καὶ συγκεκριμένα στὴν ἀνατολική του πλαγιά σε ὑψόμετρο 1700 μέτρων.

Ἡ Ναυπήγησις τῆς Ἀργοῦ καὶ ὁ Ῥόλος τῆς Ἀθηνᾶς

                                       

Ἀργῶ. Το ἀρχαίο διαστημόπλοιο

 Σήμερα παρὰ τίς ἀντίρρησις κάποιων μελετιτῶν - εἶναι σχεδόν βέβαιο πῶς ἡ ἐκστρατεία αὐτὴ δὲν ὑπάγεται στὴ σφαῖρα τῆς μυθολογίας ἀλλά ὑπῆρξε πραγματικότητα ἀποτείνοντας ἕνα τόλμημα ἄξιο θαυμασμοῦ .

Η ἀρχαία ἑλληνική μυθολογία δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ μυθεύματα, ἀλλὰ περιέχει πραγματικά γεγονότα τα ὁποῖα σήμερα, ὑστέρα ἀπὸ τα τεχνολογικά ἐπιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιῶν, γίνονται κατανοητά καί παίρνουν τις ἀληθινές τους διαστάσεις.

Τυπικό παράδειγμα αὐτοῦ του τρόπου ἀποκρυπτογράφησης της ἀρχαίας φιλελληνικός μυθολογίας ἀποτελεῖ ἤ Ἀργῶ, ποῦ, ὅπως ἀναφέρεται στή Μυθολογία, ἦταν ἕνα πλοῖο. 

Ὅμως, ὅπως θά διαφανεῖ ἀπό τα στοιχεῖα ποῦ θά παρατεθοῦν παρακάτω, ἤ Ἀργῶ οὐσιαστικά ἦταν ἕνα διαστημόπλοιο.

Η Ἀθηνᾶ ἐκπονεῖ τα σχέδια γιά την κατασκευή της Ἀργοὺς καί ἐπιβλέπει καί βοηθάει στὴν κατασκευή της ἀπὸ τον Ἀργό, ἐπέβλεψε ἡ θεὰ Ἀθηνᾷ, ἡ θεὰ τῆς τεχνολογίας .

 Οἱ ἀλάνθαστες ὑποδείξεις της , καλὸς καὶ ἄγρυπνοι ἐπιβλέψη της συντέλεσαν στὴν κατασκευή ἑνὸς τέλειου καραβιοῦ.

 <<Νῆα μὲν σὺν οἱ πρόσθεν ἔτι κλείουσιν ἀοιδοὶ Ἄργον Ἀθηναίης καμέειν ὑποθυμοσύνησιν  >>               ( δηλαδή ὅπως μᾶς λένε οἱ ἀρχαῖοι ἀοιδοί τὸ πλοῖο κατασκευάστηκε ἀπὸ τὸν Ἄργο μὲ της συμβουλές καὶ τὴ ἐπιτήρηση τῆς θεᾶς Ἀθηνὰς ).

 Τὸ ὑλικό ἀπ΄ τὸ ὁποῖο κατασκευάστηκε ἡ Ἀργῶ - σύμφωνα μὲ τὴν ἐπικρατέστερη .ἄποψη - ἦταν τὸ ἐκλεκτό ξύλο τῆς πεύκης (πίτυς ) , ποῦ συναντᾶται στῆ περιοχή τοῦ Πηλίου . Εἶναι τὸ ξύλο ποῦ τῆς ἔδωσε καὶ τὴν προσωνυμία <<Πηλιάδα >> Ἀργῶ. Πρόκειται γιὰ ξύλο ἀνθεκτικό καὶ στὸ νερὸ καὶ στὴ φωτιά, ποῦ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπ΄ τὰ ἀκριβότερα εἴδη ξυλείας .                     

 Εἶναι τὸ σημερινὸ ξύλο πιτς πάιν, ἀπ΄ τὸ ὁποῖο εἶχαν κατασκευαστή ἀργότερα χιλιάδες ἑλληνικὲς τριήρεις ποῦ μεγαλούργησαν στίς ναυμαχίες . 

 Ἡ θεὰ ἦταν ἐκείνη ποῦ /ἔβαλε τὴν τελευταία πινελιά στὴν κατασκευή τοῦ πλοίου . 

 Ὅταν οἱ ἐργασίες τελείωσαν, πρόσθεσε στὴν πλώρη του ἕνα κομμάτι ξύλο , τὸ << φωνῆεν >> ξύλο , ποῦ τὸ εἶχε φέρει ἀπ΄ τὴν ἱερὴ βελανιδιὰ τῆς Δωδώνης . Τὸ ξύλο αὐτὸ ἔδωσε στὴν Ἀργῶ ἀνθρώπινη λαλιά καὶ προφητική ἱκανότητα μετατρέποντας τὸ κατὰ τὰ ἄλλα φυσιολογικὸ πλοῖο σὲ πλοῖο μὲ ὑπερφυσικές δυνατότητες . Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ ἐπίθετα ποῦ ἀποδίδονται στὴν Ἀργῶ σχετικὰ μὲ τήν ἱκανότητα της νὰ μιλᾶ. Ὁ Καλίμαχος τὴν ἀποκαλεῖ << φωνήεσσα >> , ὁ Λυσίμαχος << λάληθρο >>.

 Τὸ πλοῖο της Ἀργοῦς κατασκευάστηκε στὶς Παγασές ἡ στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Μαγνησίας κοντά στὸ λόφο Γορίτσα στὸ Βόλο . Τὸ ὄνομα μάλιστα << Παγασές >> λέγεται πῶς προέρχεται ἀπ΄ τὸ γεγονός τῆς ναυπήγησης τοῦ πλοίου τῆς Ἀργοῦς στὸ τόπο αὐτὸ, καθότι τὸ ρῆμα << πήγνυμι >> σημαίνει σκαρώνω καράβι. 

Σὲ μία περιοχῇ, ὅπου παράξενα γεγονότα λαμβάνουν χώρα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐπιστημονική ἐξήγηση δὲ ἔχει δοθεῖ. 

 Ἀνεξήγητες ἐμφανίσεις    ἱπτάμενον ἀντικειμένων ,

 Ἀνεξήγητες ἐξαφανίσεις ἀνθρώπων εἶναι κάποια ἀπ΄ αὐτὰ τὰ γεγονότα ποῦ καθιστοῦν μυστηριώδη τὴ περιοχή. 

      Τὰ περισσότερο ἀξιοπερίεργο εἶναι στὸ λόφο τῶν Παγασῶν μὲ τὰ ἔντονα μαγνητικὰ πεδία,

  ἔχη ἀνακαλυφθεῖ ἕνα κτίσμα τὸ ὁποῖο φέρει δύο ἀνάστροφα ἔψιλον ἑνωμένα στὴ μέση μὲ μία ὁριζόντια γραμμή , τὴν ὁποῖα διαπερνᾶ μία ἄλλη κάθετη γραμμὴ . Πρόκειται γιὰ κάτι τυχαῖο ἡ σχετίζεται μὲ σύμβολα , ποῦ παρατηρήθηκαν σὲ σύγχρονα UFO;

Αὐτὸ το σύμβολο δέν εἶναι τυχαῖο, γιατί, σύμφωνα με μαρτυρίες ἀπὸ διαφορετικά σημεῖα του πλανήτη μας, αὐτὸ το σύμβολο ὑπάρχει πάνω σε σύγχρονα UFO.'

 Η τελευταία ἀναφορὰ σχετικά με αὐτὸ το σύμβολο προέρχεται ἀπὸ τὴ Ρωσία στίς 27/9/1989 καί μεταδόθηκε ἀπὸ ἐπίσημο πρακτορεῖο εἰδήσεων το γνωστό ἀμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CΝΝ κι ἀναφέρθηκε μετέπειτα σε ἔγκυρα ἐρευνητικά περιοδικά ὅτι αὐτὸ το UFO εἶχε στή μία πλευρά του ἕνα ἔμβλημα, το ὁποῖο, ὅπως το περιέγραφαν, ἦταν ὅμοιο μ' ἐκεῖνο  τῶν Παγασῶν.

Ἡ ἐξωγήινη καταγωγή της Ἀθηνᾶς κρυπτογραφεῖται στόν παρακάτω μῦθο, ὁ ὁποίος δέν εἶναι εὐρύτατα γνωστός καὶ προέρχεται ἀπὸ την Κρήτη.

Σύμφωνα λοιπόν με αὐτὸν το μῦθο, ὁ Δίας χτύπησε ἕνα σύννεφο ἀπὸ το ὁποῖο ἐξῆλθε ἤ Ἀθηνᾶ.

 Ὅμως, σήμερα, ἔπειτα ἀπὸ ἔρευνες πενήντα ἐτῶν κι ἀπὸ ἀναφορές ἀνθρώπων οἱ οποίοι παρέστησαν μάρτυρες θεάσεων UFO, γνωρίζουμε ὅτι ἕνας ἀπὸ τους τύπους των UFO εἶναι αὐτὸς ποῦ ἔχη μορφή σύννεφου.

Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ Λυγκέας, ὅπως οἱ γονεῖς του κι ὁ ἀδελφὸς του, εἶχε μυηθεῖ στα Ἐλευσίνια Μυστήρια, τα ὁποῖα οὐσιαστικά παρεῖχαν ἀνεκτίμητες γνώσεις, τις ὁποῖες δέν ἔπρεπε νά ξέρουν οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι.

 Πιστεύετε ὅτι ἕνα μέρος αὐτῶν των γνώσεων ἀφοροῦσε καὶ ἀνωτέρα τεχνολογικά ἐπιτεύγματα ποῦ ἐκείνη την ἐποχῆ θὰ τα θεωρούσανε μαγικά. 

Ἑπομένως, ὁ Λυγκέας θὰ χρησιμοποιοῦσε κάποια συσκευή, ἡ ὁποῖα με τις εἰδικές ἀκτῖνες ποῦ διέθετε μποροῦσε νά εἰσχωρεῖ παντοῦ καί νά βλέπει τα πάντα, ὅπως σήμερα διαθέτουμε τις ἀκτῖνες Χ γιά νά ἀκτινογραφούμε το ἀνθρώπινο σῶμα.

Ἐπίσης, συμμετεῖχε ὁ θεϊκός Ὀρφέας, ὁ ὁποῖος γοήτευσε με τὴ λύρα του ἀκόμα καὶ τα τέρατα του Ἄδη (ὅπου εἶχε κατεβεῖ, γιὰ νὰ φέρει πίσω την ἀγαπημένη του σύζυγο Εὐρυδίκη) καθώς καὶ τούς χθόνιους θεούς. Εἶναι ἀξιοσημείωτο πῶς, ὅταν κόλλησε στή Γῆ ἡ Ἀργῶ, ὁ Ὀρφέας ἔπαιξε τὴ λύρα του καὶ με παλμικές κινήσεις ποῦ προκαλοῦσε, μετέβαλε τὴ μοριακή δομή της Ἀργοὺς, με ἀποτέλεσμα νὰ μειώνεται το βάρος της καὶ νὰ καθίσταται ἱκανὴ νὰ ὑπερνικήσει τὴ δύναμη της βαρύτητας.

Κατασκευαστὴς τοῦ πλοίου ἀναφέρεται ὁ ἀρχιτέκτονας Ἄργος στὸ ὁποῖο ὁ Πελίας εἶχε δώσει ὁδηγίες νὰ προβεῖ στὴν κατασκευὴ ἑνὸς πλοίου. Ὁ Ἄργος ὅμως παρακούοντας τίς ὁδηγίες τοῦ Πελία , κατασκεύασε ἕνα καράβι τέλειο

Το τελευταῖο κομμάτι πού τοποθετήθηκε πάνω στὴν Ἀργῶ ἦταν ἕνα ξύλο ποὺ ἔφερε ἡ Ἀθηνᾶ ἀπὸ τὴ Δωδώνη, το ὁποῖο «μιλοῦσε» κι ὁδηγοῦσε τους Ἀργοναῦτες στή σωστή πορεία.

 Ὅπως γράφει ὁ ἀρχαῖος συγγραφέας Ἀπολλώνιος ὁ Ρόδιος σιο ἔργο του Ἀργοναυτικά, «στὴν πλώρη της Ἀργοὺς ἔβαλε ἡ Ἀθηνᾶ ἕνα ξύλο ἀπὸ δρῦ της Δωδώνης, το ὁποῖο μιλοῦσε ἀνθρώπινα».

Η Ἀργῶ «φώναξε» καὶ εἶπε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ κρατήσει ἄλλο το βάρος του Ἡρακλῆ. 

Αὐτό το «κυβερνητικό» ξύλο ὄχι μόνο μιλοῦσε, ἀλλὰ ἔδινε καὶ διάφορες ἐντολὲς στοὺς Ἀργοναῦτες.

 

Σχετικά με το σχῆμα της Ἀργοὺς, ὅπως διαφαίνεται ἀπό τους παρακάτω στίχους, ἦταν κυρτό κι ἀπὸ τα δύο μέρη καὶ ἐξωτερικά εἶχε ἕνα «τοίχωμα» το ὁποῖο ἔπρεπε νὰ περάσουν οἱ Ἀργοναῦτες, γιὰ νὰ εἰσέλθουν στὸ ἐσωτερικό του πλοίου ποῦ ἦταν κοῖλο·. «Οὔτε ὑπάρχει λιμάνι ὡς καταφύγιο των ἀμφικύρτων πλοίων» (Ὀρφικά, στ. 1188-1217). «Ἀφοῦ ἐβάδιζαν ὑπεράνω ἀπὸ το τοίχωμα του πλοίου» (Ὀρφικά, στ. 612-642), «ταχέως ἔπειτα οἱ Μινύαι εἰσῆλθαν ἔνοπλοι εἰς το κοῖλον» (Ὀρφικά, στ. 500-528).

Οἱ πιὸ γνωστοί κυβερνῆτες της Ἀργούς ἦταν ὁ Ἡρακλῆς, ὁ Ἱάσονας, ὁ Ἀργὸς, ὁ Τίφυς, ὁ Αγκαίος, ὁ Κάναπος.

Το πλήρωμα της Ἀργοὺς ἦταν ἐπίλεκτο, ἀφοῦ συμμετεῖχαν σε αὐτὸ ἡμίθεοι καὶ ἥρωες, ἀπὸ τους ὁποίους ὁρισμένοι εἶχαν θεϊκές ἱκανότητες. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω τον Γλυκέα, γιὰ τον ὁποῖο ὁ Ὀρφέας ἀναφέρει στὰ Ἀργοναυτικά τα παρακάτω: «Ο Λυγίσας, μόνος αὐτὸς ἀπ' ὅλους τους ἀνθρώπους, ἔβλεπε με μάτια διαπεραστικά τα πλέον ἀπομακρυσμένα βάθη του αἰθέρα καί της θάλασσας καί τα βάραθρα του Πλούτωνα ποῦ ζεῖ κάτω ἀπὸ τή Γῆ».

Ἀλλὰ ἐπίλεκτα μέλη της Ἀργοὺς ἦταν ὁ Καλάις καὶ ὁ Ζήτης, οἱ ὁποῖοι εἶχαν την ἱκανότητα νὰ πετοῦν με τα ὑποπόδια ποῦ φοροῦσαν (καὶ προφανῶς ἦταν πτητικές μηχανές). 

Ἐδῶ ὑπενθυμίζουμε την πτητική μηχανή jatpac ποῦ χρησιμοποιοῦν εἰδικοί Ἀμερικανοί κομάντος. Ἀκόμα συμμετεῖχαν οἱ Διόσκουροι, δηλαδή ὁ Κάσιορας καὶ ὁ Πολυδεύκης, οἱ ὁποῖοι ἦταν γιοὶ του Δία καὶ της Λήδας, καὶ εἶχαν κι αὐτοὶ την ἱκανότητα νὰ πετᾶνε. 

Ἐπίσης, ὁ Ἀγκαίος γνώριζε τις πορεῖες των ἄστρων στὸν οὐρανὸ καὶ τις τροχιές των πλανητῶν.

 Ὅταν τὸ καράβι ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Ἄψυρτου , τοῦ γιοῦ τοῦ Αἰήτη , ἀπ΄ τὴν Μήδεια καὶ τὸν Ἰάσονα , κάπου κοντὰ στὴν Ἤπειρο 

 Η Ἀργῶ μίλησε καὶ εἰπέ στούς Ἀργοναῦτες ὅτι δὲν θὰ σταματήσει ἡ ὀργὴ του Δία γιὰ το φόνο του Ἀψΰρτου, του ἀδελφοῦ της Μήδειας τόν ὁποῖο κομμάτιασε ἡ ἴδια καὶ πετοῦσε τα κομμάτια του στή θάλασσα γιὰ νὰ καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της,  

καὶ συμβούλεψε τοὺς Ἀργοναῦτες πῶς ἔπρεπε νὰ πᾶνε στὴν Κίρκη γιὰ νὰ ἐξαγνίσει τὸ κακὸ ἀπ΄ τή δολοφονία τοῦ Ἄψυρτου, ποῦ εἶχε προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ Δία . 

 Πράγματι , οἱ Ἀργοναῦτες καὶ πάλι ὑπάκουσαν τὴ θεϊκὴ φωνή , ποῦ ἔβγαινε μέσα άπ τὸ << λάλον ξύλον >> καὶ ξεκίνησαν γιὰ τὸ νησί τῆς Κίρκης .

Ἀλλά καὶ οἱ Ἀργοναῦτες μιλοῦσαν μαζί της, ὅπως ὁ Ὀρφέας, ὁ ὁποῖος της λέει:    «Καὶ τώρα, Ἀργῶ, ἄκουσε τὴ δική μου φωνή ὅπως την ἄκουσες προηγουμένως». Σε μία ἄλλη περίπτωση ἀναφέρεται ὅτι μίλησε ἤ Ἀργῶ καὶ εἶπε τα παρακάτω:

«Ω, ἐγὼ ἦ δυστυχισμένη, μακάρι νὰ εἶχα συντριβεῖ καὶ καταστραφεῖ σιις Κυανές Πέτρες καὶ στὴν τρικυμία του Εὐξείνου Πόντου. Παρά πού τώρα ἄδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη ἄγνοια των βασιλέων. Ἐπειδὴ τώρα ἡ αἰώνια Ερινύα μας παρακολουθεῖ ἀπὸ πίσω ὡς τιμωρούς του συγγενικοῦ αἵματος του ἀποθανόντος Ἀψύρτου. Ἐπέρχεται δὲ ἡ μία συμφορά πάνω στὴν ἄλλη. Διότι τώρα 8α κινδυνεύσω νὰ περιέλθω σε ἀθλία κι ὀδυνηρή δυστυχία, ἐάν πλησιάσω στίς Ιερνίδες Νήσους, ἐάν βεβαίως, ἀφοῦ παρακάμψετε τα Ἱερὰ Ἀκρωτήρια, δὲ φδάσειε στὸν κόλπο ἐσωτερικά της ξηράς καὶ της ἀπέραντης θάλασσας, κι ἐγὼ φθάσω ἔξω στὸ Ἀτλαντικό Πέλαγος. Ἀφοῦ εἶπε (ἡ Ἀργῶ) αὐτὰ, σταμάτησε νὰ μιλᾶ...» (στ. 1160-1188).

 Τὶ ἦταν ὅμως αὐτὸ τὸ περίεργο ξύλο, αὐτὸ τὸ μηχάνημα, ποῦ ἔδινε λαλιά στὴν πανέξυπνη Ἀργῶ . Μήπως “ θεὰ τῆς τεχνολογίας εἶχε ἐφοδιάση τὸ καράβι μὲ κάποιο εἶδος πυξίδας , ποῦ τὸν προσανατολισμό καὶ προειδοποιοῦσε γιὰ τούς κινδύνους .         Ἦταν ὁ θεός ποῦ μιλοῦσε με τὶ φωνή τοῦ καραβιοῦ;                Ἦταν ἕνα εἶδος ἀσύρματης ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν Ἀργοναύτων καὶ τῆς Ἀθηνᾶς ἡ ἄλλον θεὸν τοῦ Ὀλύμπου, ποῦ τούς καθοδηγοῦσαν ὅταν βρίσκονταν σὲ δύσκολη θέση, σὰν τὸ σημερινὸ ραντάρ ; Μήπως τὸ βουνὸ τοῦ Ὀλύμπου ἀποτελοῦσε ἕνα εἶδος πύργου ἐλέγχου;

Η ἄποψη ὅτι ἡ Ἀργῶ ἦταν διαστημόπλοιο τεκμηριώνεται περισσότερο ἀπὸ τους παρακάτω στίχους ποῦ οὐσιαστικά ἀναφέρουν ὅτι «πετοῦσε»:   «Οἱ Ἄλπεις ἔχουν ἐκτεταμένη αἰχμήν, ἐπικάθηται δὲ πάντοτε ἐκεῖ ὁμίχλη. Ἀπὸ δῶ ξεκινήσαντες βιαστικά...» (Ὀρφικά, στίχοι 1131-1136). «Τοῦτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατενίκησεν ἡ μοῖρα, καὶ ἡ ἀνάγκη του ἐπέβαλε νὰ ἀποθάνει ὑπεράνω (πάνω ἀπὸ) της Λιβύης» (Ὀρφικά, στίχοι 118-131).

 Επρόκειτο γιὰ ἕνα καράβι ποῦ ἔπλεε μὲ καταπληκτική , μᾶλλον θεϊκή , ὁρμὴ καὶ ταχύτητα . Ἐξάλλου τὸ ὄνομα της – σύμφωνα μὲ πολλούς μελετητές - προέρχεται ἀπ΄ αὐτὸ ἀκριβὸς τὸ γεγονός τῆς ἀστραπιαίας ταχύτητας . << Ἄργως >> στὴ ἀρχαιότητα σήμαινε λευκὸς καὶ συγχρόνως ταχύς γρήγορος .

Ἡ Ἀργῶ ὅμως δὲν ἔπλεε μόνο σὰν καράβι ποῦ ἦταν, ἀλλὰ εἶχε τὴν ἱκανότητα νὰ πετᾶ! Στὰ ὀρφικὰ << Ἀργοναυτικά >> ἀναφέρεται : << Οἱ Ἄλπεις ἔχουν ἐκτεταμένες αἰχμές , ἐπικάθεται δὲ πάντοτε ὁμίχλη >>. Ἀπὸ ἐδῶ, ἀφοῦ ξεκίνησαν βιαστικὰ ...>> Σὰν τόπος ἀναχώρησης της λοιπόν ἀναφέρονται τὰ βουνὰ τῶν Ἄλπεων καὶ ὄχι κάποιο λιμάνι.         Κατὰ παραγγελία τῆς Ἀθηνᾶς τὸ καράβι ἀνυψώθηκε βιαστικά ; << Παλλάδος ἐννεσίησιν ἀνηέρθη, δὲ μᾶλ΄ ὥκα >>

Ἡ Ἀργὼ, ποὺ διέσχισε θάλασσες καὶ ὠκεανούς, γίνεται ὁ ἀιώνιος ὁδηγὸς τῆς ἀνθρωπότητος πρὸς τὴν ἀναζήτησιν τοῦ ἀκατόρθωτου