Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2025

 

    🎬 Ο Στρατός των Νεκρών του Βυζαντίου – Η Μαύρη Νύχτα της Τράσιας





    Ὁ Στρατὸς τῶν Νεκρῶν τοῦ Βυζαντίου – Ἡ Μαύρη Νύχτα της Τράσιας 

    «Στὸ Βυζάντιο, μιὰ νύχτα στὴ Μικρὰ Ἀσία, ἕνας στρατὸς χάθηκε χωρὶς ἴχνος. Κανεὶς δὲν ἐπέστρεψε. Κανεὶς δὲν μίλησε. Μόνο ὁ θρῦλος ἔμεινε...» 

    • «Μιὰ νύχτα τοῦ 10ου αἰῶνα... μιὰ βυζαντινὴ φάλαγγα ἐξαφανίζεται μέσα στὴ σιωπή. Κανεὶς δὲν ἐπέστρεψε. Κανεὶς δὲν μίλησε. Μόνο ἕνα ὄνομα ἔμεινε: Τράσια.» 


    Ἦταν ἀρχὲς τοῦ 10ου αἰῶνα. Ἕνα βυζαντινὸ ἀπόσπασμα, κάπου μεταξὺ 300 καὶ 800 ἀνδρῶν, στάλθηκε στὴν περιοχὴ ποὺ οἱ ντόπιοι ἀποκαλοῦσαν Τράσια. 
    Μπῆκαν σὲ ἕνα στενὸ πέρασμα... 
    Καὶ δὲν βγῆκαν ποτέ.» 


    Μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ σκοτεινὲς καὶ ἀνεξήγητες ἱστορίες τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Ἕνα ὁλόκληρο στρατιωτικὸ ἀπόσπασμα ἐξαφανίζεται μέσα στὴ νύχτα, χωρὶς μάρτυρες, χωρὶς ἐπιζῶντες, χωρὶς οὔτε ἕνα σῶμα στὸ πεδίο τῆς μάχης. 
    Ἀπὸ ἐκεῖ γεννήθηκε ὁ θρῦλος τοῦ «Στρατοῦ τῶν Νεκρῶν», ἑνὸς στρατοῦ πού – ὅπως ἔλεγαν οἱ κάτοικοι – συνέχισε νὰ ἀκούγεται νὰ πολεμᾶ μέσα στὸ σκοτάδι. 

    Στὸ σημερινὸ ἐπεισόδιο ἐξετάζουμε: 

    Τί συνέβη πραγματικὰ στὴ νύχτα της Τράσιας 


    Τί γράφουν οἱ βυζαντινὲς πηγές 


    Πῶς γεννήθηκε ὁ θρῦλος 


    Ποιά εἶναι τὰ πιθανὰ ἱστορικὰ σενάρια 


    ἐξαφάνιση 

    Στρατιώτης Ἄ: 
    «Αὐτὴ ἡ διαδρομή... δὲν μοῦ φαίνεται φυσιολογική.» 

    Στρατιώτης Β: 
    «Μὴν φοβᾶσαι. Ὁ στρατηγὸς λέει ὅτι εἶναι ἀσφαλές.» 

    «
    300–800 στρατιῶτες, νυχτερινὴ ἀποστολή, καὶ κανεὶς δὲν ἐπέστρεψε.»
    «Στὸ Βυζάντιο... μιὰ αὐτοκρατορία ποὺ ἔζησε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη... ὑπάρχουν ἱστορίες ποὺ σβήστηκαν ἀπὸ τὰ βιβλία καὶ σώθηκαν μόνο ὡς ψίθυροι.
    Μία ἀπὸ αὐτές... εἶναι ἡ νύχτα ποὺ ἕνας ὁλόκληρος στρατός... χάθηκε χωρὶς ἴχνος.»

    “Ο Στρατός των Νεκρών – Η Μαύρη Νύχτα της Τράσιας”





     ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ


    «Παιδιά, ἡ ἀποστολὴ εἶναι σαφής. Προχωρᾶμε, ἀλλὰ προσέχετε κάθε βῆμα. Ἡ Τράσια δὲν συγχωρεῖ λάθη .»


    «Ὁ 10ος αἰῶνας ἦταν ἐποχὴ ἀναγέννησης γιὰ τὸν βυζαντινὸ στρατό. 

    Ἐπὶ Νικηφόρου Φωκὰ καὶ Ἰωάννη Τσιμισκή, ἡ αὐτοκρατορία ἀνακαταλάμβανε χαμένα ἐδάφη καὶ ἀναδιοργάνωνε τὰ Θέματα. 

    Ὁ θεματικὸς στρὰτὸς βασιζόταν στὸὺς κληρούχους – μικροὺς γαιοκτήμονες πὸὺ ὄφειλαν πολεμικὴ ὑπηρεσία .» 

    Ἐξήγηση τί εἶναι τὰ Θέματα, πῶς λειτουργοῦσε ὁ στρατός. 


    Ἡ περιοχή της Ἀνατολίας γεμάτη φατρίες, ληστρικὲς ὁμάδες, Ἀραβικὲς ἐπιδρομές, ἀντάρτες. ο9ισαγωγή

    Στὰ σύνορα τῆς μεσαιωνικῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἐκεῖ ὅπου ἡ αὐτοκρατορία ἀγωνιζόταν νὰ κρατήσει ζωντανὲς τὶς τελευταῖες της ἀνάσες, ὑπάρχει μιὰ ἱστορία ποὺ ἐλάχιστοι γνωρίζουν∙ μιὰ ἱστορία ποὺ μοιάζει περισσότερο μὲ θρῦλο παρὰ μὲ πραγματικότητα. Οἱ χρόνιοι πόλεμοι, οἱ λιμοὶ καὶ οἱ ἀσταμάτητες ἐπιδρομὲς δημιούργησαν μιὰ ἐποχὴ ὅπου τὸ σκοτάδι καὶ ἡ ἀπελπισία μποροῦσαν νὰ γεννήσουν μυθεύματα. 

    Καὶ ὅμως, ἀνάμεσα σὲ αὐτά τα μυθεύματα, ὑπάρχουν ἐκεῖνα ποὺ στηρίζονται σὲ πραγματικὰ γεγονότα — γεγονότα καταγεγραμμένα ἀπὸ Βυζαντινοὺς χρονογράφους. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἡ «μαύρη νύχτα» στὴν περιοχή της Τράσιας, ὅπου σύμφωνα μὲ τὶς πηγές, ἕνας αὐτοκρατορικὸς στρατὸς ἐξοντώθηκε ὁλοκληρωτικά, ἀφήνοντας πίσω του μόνο σιωπή. 


    Ἀπὸ ἐκει   γεννήθηκε  ο  θρήλος  τοῦ  στρατου  τῶν  νεκρῶν   στρατὸς — οἱ στρατιῶτες τῆς Ρωμανίας — ἦταν ἡ μόνη γραμμὴ προστασίας ἀπέναντι στὸ χάος. 

    Η Τράσια και τα Ανατολικά Θέματα

    Η Τράσια ήταν στρατηγικής σημασίας περιοχή κοντά στο Θέμα Ανατολικών. Η περιοχή λειτουργούσε ως αμυντικό ανάχωμα απέναντι στις αραβικές επιδρομές. Στον 9ο και 10ο αιώνα, ολόκληρη η περιοχή έμοιαζε με οριακό τόπο: κάθε χωριό μπορούσε να εξαφανιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη.

    Οἱ κάτοικοι ζοῦσαν μέσα σὲ φόβο καὶ ἀνασφάλεια, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ αὐτοκρατορικὸς στρατὸς — οἱ στρατιῶτες τῆς Ρωμανίας — ἦταν ἡ μόνη γραμμὴ προστασίας ἀπέναντι στὸ χάος. 




     Ἡ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ – Ἡ ΤΡΑΣΙΑ 

    Τοποθεσία: περιοχὴ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μεταξὺ Φρυγίας – Γαλατίας.

    «Ἡ Τράσια βρισκόταν στὴ Μικρὰ Ἀσία, ἀνάμεσα σὲ ὀρεινὲς περιοχές της Φρυγίας καὶ τῆς Γαλατίας.

    Ἦταν διάδρομος ἐπικοινωνίας ἀλλὰ καὶ πέρασμα ληστῶν, Τουρκομάνων, καὶ Ἀράβων ἐπιδρομέων.»

    «Ἡ Τράσια, στενὰ περάσματα καὶ ἀπότομοι βράχοι, ἦταν ἰδανικὴ γιὰ ἐνέδρες.»

    Στρατηγικὸς διάδρομος → στενά, φαράγγια, ὀρεινοὶ ὄγκοι. 
    Στρατιώτης Γ (ψιθυριστά):
    «Άκουσες αυτό; Σαν ποδοβολητό… αλλά δεν υπάρχει κανείς…»

    Στρατιώτης Ἄ: 
    «Σταμάτα νὰ φαντάζεσαι!» 

    Ἱστορικὲς πηγές: Θεοφάνης, Κεδρηνός, Χρονικὸ τοῦ Γεωργίου Μοναχοῦ. 

    Ἡ φήμη τῆς περιοχῆς: συχνὰ ἐνέδρες, δύσβατο ἔδαφος. 


    «Οἱ ἴδιοι οἱ χρονικογράφοι τὴν περιέγραφαν ὡς "τόπο ἀπατηλὸ καὶ ὕπουλο στὸν ὁποῖο χάνονται ὁλόκληρα σώματα".» 

    3. Πού βρίσκεται η Τράσια

     Η ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ – Η ΤΡΑΣΙΑ

    «Ἡ Τράσια βρισκόταν στὴ Μικρὰ Ἀσία, ἀνάμεσα σὲ ὀρεινὲς περιοχές της Φρυγίας καὶ τῆς Γαλατίας. 

    Ἦταν διάδρομος ἐπικοινωνίας ἀλλὰ καὶ πέρασμα ληστῶν, Τουρκομάνων, καὶ Ἀράβων ἐπιδρομέων.» 


    «Οἱ ἴδιοι οἱ χρονικογράφοι τὴν περιέγραφαν ὡς "τόπο ἀπατηλὸ καὶ ὕπουλο στὸν ὁποῖο χάνονται ὁλόκληρα σώματα".» 

     Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ – Η Καταστροφη

    Ἡ ἀποστολὴ ξεκίνησε... καὶ χάθηκε στὴ σιωπή.» 


      • Τὸ ἀπόσπασμα ξεκίνησε μὲ σκοπὸ νὰ ἐντοπίσει μιὰ ληστρικὴ ὁμάδα ἢ νὰ ἐνισχύσει μιὰ τοπικὴ φρουρά.
        Οἱ ἄνδρες πέρασαν μέσα ἀπὸ ἕνα στενὸ πέρασμα.
        Ὡς ἐδῶ ὅλα μοιάζουν συνηθισμένα.»
        Διοικητής: πιθανότατα τοπικὸς στρατηγὸς ἢ τουρμάρχης.


        Οἱ πηγὲς ἀναφέρουν "ὁ στρατὸς χάθηκε στὴν Τράσια χωρὶς ἴχνος".


        Ξαφνικὴ σιωπή: πάψει κάθε ἐπικοινωνία. Ἡ Ἐκστρατεία ποὺ Ἐξαφανίστηκε
        Οἱ πηγὲς ἀναφέρουν ἕνα συγκεκριμένο περιστατικό:
        Ἕνα βυζαντινὸ ἀπόσπασμα, ὑπὸ τὴν ἐντολὴ τοπικῶν στρατηγῶν, κινήθηκε σὲ μιὰ νυχτερινὴ ἐπιχείρηση ἀναχαίτισης ἀραβικῶν δυνάμεων. Ἀπὸ ἐκείνη τὴ νύχτα ὅμως... κανεὶς δὲν ἐπέστρεψε.


        Ὁ Θεοφάνης καὶ ἄλλοι χρονογράφοι περιγράφουν ὅτι οἱ κάτοικοι τῶν γύρω περιοχῶν ἄκουγαν μάχες νὰ μαίνονται γιὰ ὧρες, κραυγές, λάμψεις καὶ ἤχους ὅπλων — ἀλλὰ τὸ ἑπόμενο πρωί, στὸ πεδίο δὲν βρέθηκαν παρὰ μόνο σπασμένες ἀσπίδες καὶ ἴχνη αἵματος.             

             Ὅλα τὰ σώματα ἦταν... ἄφαντα.           Ἱστορικὰ τεκμηριωμένο χωρὶς ὑπερβολές. 


        «Καὶ τότε... ἡ σιωπή.» 


        «Στρατηγὸς (ἀγχωμένος): 

        «Προχωροῦμε ἀργά... μὴν χωρίζεστε!» 


        Στρατιώτης Β (φωνάζει): 

        «Τί ἦταν αὐτό;!» 

        (ἦχοι ὅπλων καὶ κραυγὲς στὸ background) 



        «Τὴν ἑπόμενη μέρα, κανένα σῶμα, καμία ἐπικοινωνία... μόνο σπασμένες ἀσπίδες καὶ σιωπή.» 

      •      Ὅλα τὰ σώματα ἦταν... ἄφαντα. 


      •  Ὅλα τὰ σώματα ἦταν... ἄφαντα.       






    Ὁ Θρῦλος: Ὁ Στρατὸς ποὺ Δὲν Ἀναπαύτηκε Ποτέ 

    Ἡ ἐξαφάνιση τοῦ ἀποσπάσματος ἄνοιξε τὸν δρόμο στὴ λαϊκὴ φαντασία. Στὰ χωριὰ διαδόθηκε ὅτι οἱ στρατιῶτες ἦταν «καταραμένοι», ὅτι πέθαναν ἀτιμώτως, ὅτι οἱ ψυχές τους δὲν βρῆκαν ποτὲ ἀνάπαυση. 


    Γιὰ αἰῶνες, οἱ κάτοικοι ἔλεγαν ὅτι: 


    τὴ νύχτα ἀκούγονταν ποδοβολητὰ ὁπλισμένων ἀνδρῶν, 


    σὰν κάποιος νὰ ἔκανε ἔφοδο στὸ σκοτάδι, 


    καὶ ὅτι ὅσοι τόλμησαν νὰ περάσουν ἀπὸ τὸ σημεῖο εἶδαν φαντάσματα μὲ στρατιωτικὴ στολή. 


    Τὸ Βυζάντιο, ἕνας κόσμος ὅπου ὁ Χριστιανισμὸς καὶ οἱ ἀρχαῖες δεισιδαιμονίες συνυπῆρχαν, ἦταν γεμᾶτο τέτοιες ἱστορίες. Ὅμως ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο: ὁ χαμένος στρατὸς καταγράφεται ὡς ἱστορικὸ γεγονός. 





    Ὁ θρῦλος γεννήθηκε ἀπὸ κάτι ποὺ πράγματι συνέβη. 

    Ἐξερευνητὴς Ἄ: 
    «Δὲν ὑπάρχει κανείς... μόνο θραύσματα, σπασμένες λόγχες...» 

    Ἐξερευνητὴς Β: 
    «Αὐτὴ ἡ νύχτα θὰ μὲ στοιχειώνει γιὰ πάντα.» 

    «Πλάνα: 

    Στρατιῶτες μὲ πυρσούς 

    Ἦχος ποὺ σταματᾶ ἀπότομα 

    Πυρσοὶ ποὺ πέφτουν στὸ ἔδαφος 

    «Ἡ διοίκηση περίμενε νέα. Δὲν ἦρθαν ποτέ.» 

    Οἱ πηγὲς ἀναφέρουν τὴν ἴδια φράση:  «ἔλαβεν αὐτοὺς ὁ τόπος» — ο τόπος τους πήρε


     Η ΕΡΕΥΝΑ – ΤΙ ΒΡΕΘΗΚΕ

    «Ἡ αὐτοκρατορία ἔστειλε ἐξερευνητές.» 

    «Στάλθηκε ἐξερευνητικὸ σῶμα. 

    Ὅταν ἔφτασαν στὰ στενά της Τράσιας... δὲν βρῆκαν τίποτα ἀπὸ τὸν στρατό. 

    Οὔτε ζωντανούς. Οὔτε νεκρούς.» 


    Δὲν ὑπάρχει κανείς... μόνο θραύσματα, σπασμένες λόγχες...» 


    Πλάνα: 


    Καμένα ξύλα 


    Κομμάτια πανοπλίας 


    Σπασμένες ἀσπίδες 


    Χωρὶς κανένα σῶμα 



    «Οἱ πηγὲς λένε... βρέθηκαν ἐλάχιστα σημάδια μάχης. Σπασμένες λόγχες. Σχισμένες χλαμύδες. 

    Ἀλλὰ κανένα πτῶμα. Μόνο σιωπή.» .

    • Τροφὴ γιὰ φῆμες τῆς ἐποχῆς – ἀλλὰ τὸ ἐπεισόδιο παραμένει ἱστορικό. 


      Αὐτὴ ἡ νύχτα θὰ μὲ στοιχειώνει γιὰ πάντα.» 

      «Οἱ πηγὲς ἀναφέρουν τὴν ἴδια φράση: «ἔλαβεν αὐτοὺς ὁ τόπος» — ὁ τόπος τους πῆρε 



    1) ΕΝΕΔΡΑ ΑΡΑΒΩΝ Ή ΤΟΥΡΚΟΜΑΝΩΝ

    A.Ἐνέδρα ἀπὸ Ἄραβες ἀλ-Σακάλι ἢ Τουρκομάνους 

    Στρατιώτης Γ: 
    «Βλέπω κίνηση πίσω ἀπὸ τὰ βράχια... Ἄραβες!» 
    «Μιὰ πιθανὴ αἰφνιδιαστικὴ ἐπίθεση θὰ ἐξηγοῦσε τὴν καταστροφή.» 
    «Οἱ βυζαντινοὶ χρονικογράφοι δὲν μιλοῦν συχνὰ γι’ αὐτὸ τὸ γεγονός. 
    Ὅμως ὅπου ἀναφέρεται... ὑπάρχει πάντα ἡ ἴδια φράση:» 
    «Πιθανότερο σενάριο: ἐνέδρα. 
    Ἡ περιοχὴ ἦταν γεμάτη Τουρκομάνους νομάδες καὶ Ἄραβες ἐπιδρομεῖς. 
    Μιὰ αἰφνιδιαστικὴ ἐπίθεση σὲ στενὸ πέρασμα θὰ ἐξηγοῦσε τὴν καταστροφή.» 


    1. Νυχτερινὴ ἐνέδρα 



    Ἡ πιὸ πιθανὴ ἐκδοχή: τὸ ἀπόσπασμα περικυκλώθηκε καὶ ἀποδεκατίστηκε. Οἱ ἐπιτιθέμενοι ἴσως πῆραν τὰ σώματα, εἴτε γιὰ νὰ τὰ λεηλατήσουν εἴτε γιὰ ταφικοὺς λόγους. 

    “Ἔλαβεν αὐτοὺς ὁ τόπος.”
    (= 
    Τοὺς πῆρε ὁ τόπος.) 


    «Ἡ ὑπόθεση δὲν ἐξηγήθηκε ποτέ. 

    Ὁ αὐτοκράτορας, σύμφωνα μὲ τὰ χειρόγραφα, διέταξε ἐπιπλέον ἔρευνες. 

    Καμία δὲν ἀπέδωσε.» 


    Μακρὰ παράδοση ἐπιδρομῶν. 


    Πιθανὴ αἰφνιδιαστικὴ ἐπίθεση σὲ στενὸ φαράγγι → σφαγὴ → μεταφορὰ αἰχμαλώτων. 




    2) ΠΡΟΔΟΣΙΑ Ή ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

    Ἐσωτερικὴ προδοσία – ταραχὲς μέσα στὸ σῶμα 


    «Μερικοὶ ἀπὸ ἐσᾶς... δὲν εἶστε πιστοί...» 



    «Ὁ 10ος αἰῶνας στὸ Βυζάντιο ἦταν γεμᾶτος φατρίες. 


    Προδοσία, λιποταξίες, ἐσωτερικὲς συγκρούσεις δὲν ἦταν σπάνιες.» 

    3) ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

    • Καταστροφὴ ἀπὸ φυσικὰ αἴτια 
    • Χειμερινὴ καταιγίδα, κατολίσθηση, παγετός. 

    • Ἡ Τράσια εἶχε φήμη γιὰ "καταβόθρες" καὶ ἀπότομα πρανῆ. 

    • «Ἡ Τράσια φημιζόταν γιὰ κατολισθήσεις, φαράγγια καὶ ἀπότομες χαράδρες. 
    • Ἕνα σῶμα θὰ μποροῦσε νὰ χαθεῖ κυριολεκτικὰ μέσα στὴ γῆ.» 

    • Στρατιώτης Ἄ: 

    • «Ἡ γῆ... κινεῖται;!» 

    • (ἦχος κατολίσθησης) 

    2. Θανάσιμη παγίδα της φύσης

    Στρατιώτης Α:
    «Η γη… κινείται;!»
    (ήχος κατολίσθησης)

    Σὲ ὀρεινὲς περιοχές της Ἀνατολίας ὑπάρχουν χαράδρες ὅπου στρατιωτικὲς μονάδες ἔχουν χαθεῖ στὸ παρελθόν. Ἕνα νυχτερινὸ λάθος ἀρκοῦσε γιὰ νὰ ἐξαφανιστεῖ μιὰ ὁλόκληρη δύναμη 

    C. 3. Πολεμική προπαγάνδα

    • Ἡ ἀπώλεια μιᾶς μονάδας μποροῦσε νὰ «ντυθεῖ» μὲ μυστήριο ὥστε νὰ ἀποφευχθοῦν εὐθύνες ἀνωτέρων ἀξιωματικῶν. 

    • 4.Μικτὴ ἱστορία – μισὴ ἀλήθεια, μισὸς μῦθος 

      Ὅπως οἱ περισσότεροι βυζαντινοὶ θρῦλοι, ἡ πραγματικότητα πιθανῶς ἑνώθηκε μὲ τὸν φόβο καὶ τὸ ὑπερφυσικό. 


    7. Τί λένε τὰ χειρόγραφα 

    «Οἱ χρονογράφοι τοῦ Βυζαντίου ἀναφέρουν τὴν ἐξαφάνιση μὲ σύντομες φράσεις. Ὁ αὐτοκράτορας διέταξε ἔρευνες ποὺ δὲν ἀπέδωσαν ποτέ.» 


    On-screen citation: Θεοφάνης, Ἰωάννης Σκυλίτζης, Λέων ὁ Διάκον 


    Σημειώσεις χρονικογράφων: «ὁ στρατὸς χάθηκε ἐν μιᾷ νυκτί». 


    Κάποιοι μιλοῦν γιὰ "πλήρη ἐξολόθρευση". 

    Ἀναφορὰ ὅτι ὁ αὐτοκράτορας διέταξε ἔρευνα ποὺ δὲν ἀπέδωσε ποτὲ ἀποτελέσματα. 

    Χαρακτηριστικὴ βυζαντινὴ φράση: «ἔλαβεν αὐτοὺς ὁ τόπος». 


     Ο ΟΡΟΣ «ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ»


    «Ὁ ὅρος δὲν εἶναι μεταφυσικός. 

    Χρησιμοποιοῦνταν γιὰ στρατιῶτες ποὺ θεωροῦνταν νεκροὶ χωρὶς νὰ βρεθοῦν ποτὲ τὰ σώματά τους. 

    Στὸ Βυζάντιο, αὐτὸ ἦταν ἡ ἀπόλυτη ντροπὴ γιὰ μιὰ μονάδα.» 

    Στρατιώτης Β (ψιθυριστά): 

    «Μᾶς λένε... νεκρούς, ἀλλὰ κανεὶς δὲν ξέρει ποῦ...» 

    Σύγχρονοι βυζαντινολόγοι ἔχουν δώσει διάφορες ἑρμηνεῖες: 

    ΧΡΟΝΙΚΑ & ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ

    :«Οἱ χρονογράφοι τοῦ Βυζαντίου ἀναφέρουν τὴν ἐξαφάνιση μὲ σύντομες φράσεις. Ὁ αὐτοκράτορας διέταξε ἔρευνες ποὺ δὲν ἀπέδωσαν ποτέ.» 

    On-screen citation: Θεοφάνης, Ἰωάννης Σκυλίτζης, Λέων ὁ Διάκονος 


    8. Τί σημαίνει ἡ φράση "Ὁ Στρατὸς τῶν Νεκρῶν ”

    • Ὄχι μεταφυσικὸ → εἶναι ἱστορικὸς ὅρος γιὰ στρατιῶτες ποὺ θεωροῦνται νεκροὶ χωρὶς νὰ βρεθοῦν πτώματα. 


      Συμβολίζει πολιτικοστρατιωτικὴ ἀποτυχία καὶ ἀδυναμία τοῦ κράτους νὰ ἐξηγήσει τὸ περιστατικό. 

    «Ἡ Τράσια ἴσως νὰ μὴν μᾶς ἀποκαλύψει ποτὲ τί συνέβη. Ἀλλὰ μᾶς θυμίζει ὅτι ἀκόμη καὶ ἡ αὐτοκρατορία τῶν χιλίων χρόνων εἶχε σκοτεινὰ μυστικά.» 

    Ἡ Κληρονομιὰ τῆς Νύχτας της Τράσιας 


    Ἡ ἱστορία τοῦ «Στρατοῦ τῶν Νεκρῶν» δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἀκόμα μεσοβυζαντινὸς θρῦλος. Εἶναι μιὰ ὑπενθύμιση τῆς ἀβεβαιότητας ποὺ ἐπικρατοῦσε στὰ σύνορα τῆς Αὐτοκρατορίας. 
    Εἶναι μιὰ ἱστορία ποὺ δείχνει: 
    πόσο ἐπισφαλὴς ἦταν ἡ ζωή, 
    πόσο εὔθραυστες ἦταν οἱ γραμμὲς ἄμυνας, 
    πόσο γρήγορα ἡ ἱστορία μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ σὲ μῦθο. 
    Γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς, οἱ νεκροὶ στρατιῶτες δὲν χάθηκαν ἁπλῶς. 
    Ἔμειναν ἐκεῖ, νὰ πολεμοῦν γιὰ πάντα. 


    9. Outro – Σύνδεση με την εποχή

    • «Τὸ Βυζάντιο, μιὰ αὐτοκρατορία ποὺ ἐπέζησε χίλια χρόνια, κρύβει ἀκόμη ἱστορίες ποὺ δὲν γράφτηκαν ποτὲ πλήρως... κι αὐτὴ εἶναι μία ἀπὸ τὶς πιὸ σκοτεινές.» 

    • OUTRO – ΚΛΕΙΣΙΜΟ

    Voice-over:

    «Ἡ Τράσια ἴσως νὰ μὴν μᾶς ἀποκαλύψει ποτὲ τί συνέβη ἐκείνη τὴ νύχτα. 

    Ἀλλὰ μᾶς θυμίζει κάτι: 

    ὅτι ἀκόμη καὶ μιὰ αὐτοκρατορία χιλίων χρόνων... εἶχε στιγμὲς ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει.» 

    Τελικὸ μήνυμα: 

    «Ἂν σᾶς ἄρεσε αὐτὸ τὸ ταξίδι στὸ σκοτεινὸ Βυζάντιο, πατῆστε like, ἀφῆστε τὸ σχόλιό σας καὶ ἐγγραφεῖτε. 

    Μέχρι τὸ ἑπόμενο ἐπεισόδιο... μείνετε στὶς σκιὲς τῆς ἱστορίας.» 


    📚 Πλήρης Βιβλιογραφία 


    Θεοφάνης ὁ Ὁμολογητής, Χρονογραφία. 


    Θεοφάνης Συνεχιστής, Συνέχεια τῆς Χρονογραφίας. 


    Ἰωάννης Σκυλίτζης, Σύνοψις Ἱστοριῶν. 


    Λέων ὁ Διάκονος, Historia. 


    Τὸ Τακτικὸν Λέοντος ΣΤ΄. 

    Σύγχρονη Βιβλιογραφία

    • John Haldon, Warfare, State and Society in the Byzantine World, 565–1204 (1999).

    • Warren Treadgold, Byzantium and Its Army, 284–1081 (1995).

    • Mark Whittow, The Making of Orthodox Byzantium (1996).

    • Michael Angold, Byzantium: The Bridge from Antiquity to the Middle Ages (2001).

    • Paul Lemerle, The Agrarian History of Byzantium (1979).

    • Catherine Holmes, Basil II and the Governance of Empire (2005).

    • Jonathan Shepard (ed.), The Cambridge History of the Byzantine Empire (2008).

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2025

Ἱερὸ νησὶ Δήλου - Γιατί ἀπαγορεύθηκε νὰ γεννιέται καὶ νὰ πεθαίνει κάποιος ἐπάνω σε αὐτό

 

Ἱερὸ νησὶ Δήλου - Γιατί ἀπαγορεύθηκε νὰ γεννιέται καὶ νὰ πεθαίνει κάποιος ἐπάνω σε αὐτό




Αὐγουστιάτικη πανσέληνος,


στὸ νησὶ τοῦ Ἀπόλλωνα καί της της Ἄρτεμις, στὴ Δῆλο
Πολλὰ τὰ ἐρωτήματα: Γιατί o Δαρεῖος ἀπαγόρευσε στὸν ναύαρχό του Δάτη νὰ εἰσβάλει στὴ Δῆλο; Γιατί ὁρίστηκε ἡ ἀπαγόρευση νὰ γεννιέται ἢ νὰ πεθαίνει κανεὶς στὴ Δῆλο;
Τί σημαίνει ἄραγε ὁ ὅρος «δῆλοι» καὶ τί ἀναφέρει γι' αὐτὸν ἡ Παλιὰ Διαθήκη;
Πῶς καὶ γιατί οἱ ἀνασκαφὲς ἔδειξαν ὅτι πρὶν λατρευτεῖ o Ἀπόλλωνας, ἡ Δῆλος ἦταν τόπος λατρείας τῆς Ἄρτεμης, γεγονὸς ποὺ μαρτυρὰ μιὰ συνέχεια στὴ λατρεία τῆς μεγάλης προελληνικὴς γυναικείας θεότητας, ἡ ὁποία περιθωριοποιήθηκε μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς λατρείας τοῦ Ἀπόλλωνα; Διαβάστε τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ!.



Ἡ ΔΗΛΟΣ


, ὅπως ὅλοι γνωρίζουν, εἶναι ἕνα ὀλοφώτεινο μικρὸ (μέγιστο μῆκος 6 χλμ., μέγιστο πλάτος 1,3 χλμ.) ἄγονο νησί, ποὺ βρίσκεται σχεδὸν στὸ κέντρο τῶν Κυκλάδων (6 μίλια ἀπὸ τὴ Μύκονο). Ὁ παράλιος ὁμώνυμος οἰκισμὸς (14 κάτ., ὑπάλληλοι τῆς Ἀρχαιολογικῆς Ὑπηρεσίας) ὑπάγεται διοικητικὰ στὸν δῆμο Μυκόνου τοῦ νομοῦ Κυκλάδων. Πάντως, στὸ νησὶ ἀπαγορεύεται ἡ παραμονὴ ἐπισκεπτῶν μετὰ τὴ δύση τοῦ Ἥλιου.


Στὴ Δῆλο, σύμφωνα μὲ τὴ μυθολογία, γεννήθηκε ὁ Ἀπόλλωνας. Στὴν ἀρχαιότητα, τὸ νησὶ ὑπῆρξε λατρευτικὸ κέντρο μεγάλης σημασίας. Ἀπὸ τὴ λατρεία τοῦ Ἀπόλλωνα ἀλλὰ καὶ ἄλλων θεοτήτων σώζονται σπουδαῖα δείγματα, καθὼς καὶ μαρτυρίες τοῦ σημαντικοῦ ρόλου ποὺ διαδραμάτισε ἡ Δῆλος στὴν ἱστορία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας.



Τὸ ψηλότερο σημεῖο τῆς Δήλου (112 μ.) εἶναι ὁ Κύνθος, τὸ ἱερὸ ὅρος στὰ Α τῆς στενῆς πεδιάδας, ὅπου ἐκτεινόταν ἡ ἀρχαία πόλη καὶ τὸ ἱερὸ τοῦ Ἀπόλλωνα. Ἄλλοι μικρότεροι λόφοι ὁρίζουν τὴν πεδιάδα ἀπὸ τὰ B καὶ τὰ Ν.
Οἱ ἀκτές, ποὺ εἶναι διαβρωμένες ἀπὸ τὴ θάλασσα καὶ γι' αὐτὸ ἀφιλόξενες, ἔχουν δύο μικρὰ λιμάνια στὴ δυτικὴ πλευρά: τὸ ἀρχαῖο, στὸ ὁποῖο ἀποβιβάζονται καὶ σήμερα οἱ ἐπισκέπτες, καὶ τοὺς Φούρνους. Ὑπάρχουν ἀκόμα δύο μικροὶ ὅρμοι, ἡ Γούρνα ΒΑ καὶ ὁ Σκαρδανὰς ΒΔ.
Ἕνας χείμαρρος, ὁ Ἰνωπός, ποὺ ξεκινᾷ ἀπὸ τὴ δυτικὴ ἄκρη τοῦ Κύνθου, σχηματίζει ἕνα ἕλος, ποὺ στὴν ἀρχαιότητα ἀποτελοῦσε τὴν «Ἱερὰ Λίμνη» τῆς Δ.
Ἡ βλάστηση εἶναι ἀραιὴ καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ χαμηλοὺς θάμνους· ἀπὸ ἐπιγραφές, ὅμως, προκύπτει πὼς στὴν ἀρχαιότητα ὑπῆρχαν ἐλιές, συκιές, ἀμπέλια, κῆποι καί, μέσα στὸ τέμενος, ὁλόκληρο ἄλσος. Σήμερα στὸν χῶρο τοῦ ἱεροῦ ὑπάρχει μόνο ἕνας φοίνικας, τὸν ὁποῖο φύτεψαν οἱ ἀρχαιολόγοι ποὺ ἔκαναν τίς ἀνασκαφές τον 19ο αἰ.



Λίγα λόγια γιὰ τὴ Μυθολογία καὶ τὴν Ἱστορία.


Ἡ σημαντικὴ θέση τῆς Δήλου, λόγῳ τῆς ἀσφάλειας ποὺ παρεῖχε σὲ ὅσους ταξίδευαν μεταξὺ Μικρᾶς Ἀσίας, Χίου, Σάμου καὶ κυρίως Ἑλλάδας, προσέλκυσε κατοίκους ἤδη ἀπό την 3η χιλιετία π.Χ. Ἀρχικὰ πρέπει νὰ χρησίμευε ὡς σταθμὸς καὶ ἀργότερα γιὰ μόνιμη ἐγκατάσταση ψαράδων, ναυτικῶν ἀλλὰ καὶ πειρατῶν.



Οἱ πρῶτοι κάτοικοι ἐγκαταστάθηκαν στὸν Κύνθο, γεγονὸς ποὺ μαρτυρὰ ὅτι τὰ παράλια τοῦ νησιοῦ δὲν ἦταν ἀσφαλῆ. Ὁ πρῶτος οἰκισμὸς (περίπου δώδεκα καλύβες) ἱδρύθηκε ἀπὸ ναυτικοὺς ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία, ἴσως Κᾶρες, κατὰ τὴ μαρτυρία τοῦ Θουκυδίδη.


Μέχρι τὸν 14o αἰ. π.Χ. ἡ Δ. ἦταν ἄσημη, γιατί τὸ ἔδαφός της δὲν προσφερόταν γιὰ ἀνάπτυξη οἰκισμοῦ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ὅμως ἄρχισε ἡ ἐγκατάσταση κατοίκων στὴν παραλία καὶ στὴ θέση τοῦ κατοπινοῦ ἱεροῦ οἰκοδομήθηκαν κάποια λατρευτικὰ κτίρια, ἄγνωστο ποιας θεότητας· εἰκάζεται ὅτι καὶ ἐκεῖ, ὅπως καὶ ἀλλοῦ στὴ Μυκηναϊκὴ Ἑλλάδα, λατρευόταν ἡ μεγάλη γυναικεία θεότητα τῆς γονιμότητας.


Οἱ ἀνασκαφὲς ἔδειξαν ὅτι πρὶν λατρευτεῖ o Ἀπόλλωνας, ἡ Δῆλος ἦταν τόπος λατρείας τῆς Ἄρτεμης, γεγονὸς ποὺ μαρτυρὰ μιὰ συνέχεια στὴ λατρεία τῆς μεγάλης προελληνικὴς γυναικείας θεότητας, ἡ ὁποία περιθωριοποιήθηκε μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς λατρείας τοῦ Ἀπόλλωνα. Στοιχεῖο ἐπιβίωσης τῆς παλιᾶς γυναικείας θεότητας εἶναι καὶ ἡ λατρεία τῆς Λητοῦς ἀλλὰ καὶ τῶν Ὑπερβόρειων Παρθένων, τίς ὁποῖες ἡ ἑλληνικὴ μυθολογία ὑποβίβασε σὲ ἱέρειες τῆς Ἄρτεμης.


Ἡ εἰκόνα τῆς Δ. ἄλλαξε ριζικὰ στὶς ἀρχὲς τῆς 1ης χιλιετίας π.Χ., μὲ τὴν ἐγκατάσταση τῶν Ἰώνων στὸ Αἰγαῖο. Μαζὶ μὲ τοὺς Ἴωνες θὰ πρέπει νὰ μεταφέρθηκε, ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία, καὶ ἡ λατρεία τοῦ Ἀπόλλωνα, τοῦ ὁποίου ἡ μορφὴ κυριάρχησε στὶς γυναικεῖες θεότητες τοῦ νησιοῦ καὶ μετέβαλε τὴ Δῆλο σὲ λατρευτικὸ κέντρο τεράστιας σημασίας.
Ἔκφραση αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς ἀλλὰ καὶ τῶν ἀγώνων ποὺ ἔγιναν γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς ἀπολλώνιας λατρείας πρέπει νὰ ἀποτελοῦν τὰ γεγονότα ποὺ ἀναφέρονται στὸν λατρευτικὸ μῦθο τοῦ Ἀπόλλωνα τῆς Δήλου, σχετικὰ μὲ τὴ ζηλοτυπία τῆς Ἥρας γιὰ τὴ Λητώ, τὴ μητέρα τοῦ θεοῦ καὶ τῆς Ἄρτεμης.


Κατὰ τὴν κυρίαρχη ἐκδοχὴ αὐτοῦ τοῦ μύθου, ὅπως δίνεται στὸ πρῶτο μέρος τοῦ ὁμηρικοῦ Ὕμνου στὸν Ἀπόλλωνα (περίπου 700 π.Χ.), ἡ Δ., ποὺ πλανιόταν στὰ κύματα, ἦταν ὁ μόνος τόπος ποὺ δέχτηκε -ὅταν ὅλοι τὴν ἔδιωχναν ἐπειδὴ φοβοῦνταν τὴ ζήλια τῆς Ἥρας- τὴν κυριευμένη ἀπὸ τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ καὶ κυνηγημένη ἀπὸ τὴν Ἥρα, Λητώ, γιὰ νὰ γεννήσει ἐκεῖ.
Σὲ ἀντάλλαγμα, ἡ Λητὼ εἶχε ὑποσχεθεῖ στὴ Δῆλο ὅτι ὁ θεὸς ποὺ θὰ γεννιόταν ἀπὸ τὴν ἕνωσή της μὲ τὸν Δία δὲν θὰ περιφρονοῦσε τὴν ἄγονη γῆ τοῦ νησιοῦ.


Μόλις ἡ Λητώ, μὲ τὴ βοήθεια τῆς Εἰλειθυίας καὶ ὅλων τῶν θεῶν ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ ἐκεῖ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἥρα φυσικά, ἔφερε στὸν κόσμο τον Ἀπόλλωνα, τὰ πάντα στὴ Δῆλο πλημμύρισαν χρυσὸ φῶς καὶ o τόπος γέμισε λουλούδια.


Ἄλλες ἐκδοχὲς τοῦ μύθου ἀναφέρουν πὼς o ἴδιος ὁ Δίας παρακολούθησε τὴ γέννηση τοῦ Ἀπόλλωνα ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ Κύνθου καὶ ὅτι τὰ πρῶτα δῶρα στὸν Φοῖβο τὰ ἔφεραν νέοι καὶ νέες ἀπὸ τὸν τόπο τῆς εὐλάβειας καὶ τῆς εὐδαιμονίας, τὴ χώρα τῶν Ὑπερβορείων, ὅπου ἔμενε o Ἀπόλλωνας τοὺς χειμερινοὺς μῆνες.


Ἡ λατρεία τοῦ Ἀπόλλωνα


H λατρεία τοῦ Ἀπόλλωνα, «τοῦ γνησιότερου δημιουργήματος τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος» (Βιλαμόβιτς), κυριάρχησε στὴ Δῆλο ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς χρόνους, παραμερίζοντας ὅλες τίς ἄλλες λατρεῖες. H μορφὴ τοῦ ἐδῶ ἦταν διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ Δελφική, παρὰ τὰ κοινὰ χαρακτηριστικά. Καὶ στὰ δύο ἱερὰ ἦταν θεὸς τῆς μουσικῆς καὶ τοῦ φωτός!


Ἐνῶ ὅμως στὴ Δῆλο γιορταζόταν μὲ χοροὺς καὶ ὕμνους καὶ τιμοῦσαν κυρίως τὴ γέννησή του, στοὺς Δελφοὺς ὁ θεὸς ἦταν αὐστηρὸς καὶ ὑπέβαλλε τὸν ἄνθρωπο σὲ πολλὲς δοκιμασίες.
Στὴ Δῆλο, παρότι ἀναφέρεται ἡ ὕπαρξη μαντείου, δὲν φαίνεται νὰ ἀναπτύχθηκε αὐτὴ ἡ πλευρὰ τῆς προσωπικότητας τοῦ θεοῦ, ἐνῶ στοὺς Δελφοὺς ἦταν ὁ θεὸς ποὺ φανέρωνε μὲ σημάδια (σήμαινε) τὴ θέληση τοῦ πατέρα του Δία, καὶ μὲ τὴ βοήθειά του οἱ ἄνθρωποι ἀποκτοῦσαν πολιτισμένη καὶ ἀνώτερη ζωή.


Μὲ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς λατρείας τοῦ Φοίβου, ἡ Δῆλος ἔγινε σπουδαῖο θρησκευτικὸ κέντρο. Μὲ τὸν καιρὸ καὶ μὲ τίς ἀλλαγὲς τῆς ἱστορικῆς πορείας τῶν ἑλληνικῶν πόλεων, ἡ σημασία καὶ o πληθυσμὸς τοῦ νησιοῦ μεγάλωναν, ἐνῶ οἱ Ἴωνες τοῦ Αἰγαίου καὶ τῶν δυτικῶν παραλίων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας συγκεντρώνονταν ἐκεῖ μία φορὰ τὸν χρόνο γιὰ τὰ Δήλια, γιορτὲς πρὸς τιμὴν τοῦ θεοῦ.


Τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Ἀθηναίων


Ἀποφασιστικὸ στοιχεῖο γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ δηλιακοῦ ἱεροῦ ἦταν τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Ἀθηναίων ἀπὸ τὴν ἀρχαϊκὴ περίοδο. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Πεισίστρατου (6ος αἰ. π.Χ.) οἱ Ἀθηναῖοι συνέδεσαν παλιὲς παραδόσεις τους μὲ τὴ Δῆλο:
οἱ Ὑπερβόρειες Παρθένες πρὶν φτάσουν στὴ Δῆλο πέρασαν ἀπὸ τίς Πρασιὲς (Πόρτο Ράφτη) τῆς Ἀττικῆς· ὁ πρῶτος βασιλιᾶς τῆς Ἀθήνας Ἐρυσίχθων ἦταν ὁ πρῶτος θεωρὸς (προσκυνητὴς) τοῦ ἱεροῦ νησιοῦ κ.ἄ.
Οἱ Ἀθηναῖοι διαδέχτηκαν στὴν κυριαρχία τῆς Δήλου τὴ Νάξο, ἡ ὁποία πρέπει νὰ εἶχε τὰ πρωτεῖα ἐκεῖ ἕως τον 6ο αἰ., καὶ ἐπικράτησαν ἕως τὸ 314 π.Χ.


Χαρακτηριστικὸ τῆς φήμης τῆς Δήλου εἶναι πὼς o Δαρεῖος ἀπαγόρευσε στὸν ναύαρχό του Δάτη νὰ εἰσβάλει στὸ νησὶ κατὰ τοὺς Μηδικοὺς πολέμους.


Τὸ 476 π.Χ., ὅταν ἱδρύθηκε ἡ Α' Ἀθηναϊκὴ Συμμαχία, ἡ Δ. ὁρίστηκε ἕδρα τῶν συνελεύσεων καὶ τοῦ ταμείου (τὸ 454 π.Χ. μεταφέρθηκε στὴν Ἀθήνα) ὅπου συγκεντρώνονταν οἱ φόροι τῶν συμμάχων.


Τὸ 426-5 π.Χ., μὲ τὴ δεύτερη κάθαρση τῆς Δ. (ἡ πρώτη εἶχε γίνει τὸ 540 π.Χ.), τὴ μεταφορὰ δηλαδὴ τοῦ περιεχομένου ὅλων τῶν τάφων στὴ γειτονικὴ Ρήνεια, ὁρίστηκε ἡ ἀπαγόρευση νὰ γεννιέται ἢ νὰ πεθαίνει κανεὶς στὴ Δῆλο, ἀφοῦ o Ἀπόλλωνας μισεῖ τὸν θάνατο καὶ οἱ νεκροὶ μιαίνουν τὸ ἱερό του.


Τὸ 403 π.Χ. οἱ Ἀθηναῖοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴ Δῆλο, ἐπανῆλθαν τὸ 394 π.Χ., μετὰ τὴ νίκη τοῦ ναυάρχου Κόνωνα καὶ ἀποσύρθηκαν πάλι τὸ 314 π.Χ.


Ἀπὸ τότε ἕως τὸ 166 π.Χ. ποὺ κυριάρχησαν πάλι (περίοδος τῆς λεγόμενης Δηλιακὴς ἀνεξαρτησίας) τὸ ἱερὸ κατακλύστηκε ἀπὸ πλῆθος κτίρια, ἀγάλματα καὶ ἄλλες δωρεὲς τῶν ἰσχυρῶν. Τὴν περιουσία τοῦ ἱεροῦ διαχειρίζονταν οἱ Ἰεροποιοί.


Ἀπὸ τὸ 166 π.Χ. ἕως τὸ τέλος τοῦ ἀρχαίου κόσμου κυριάρχησαν στὴ Δῆλο οἱ Ἀθηναῖοι, οἱ ὁποῖοι ἐκδίωξαν τοὺς κατοίκους γιὰ νὰ ἐγκαταστήσουν Ἀθηναίους κληρούχους.


Οἱ Ρωμαῖοι ἀργότερα, γιὰ νὰ πλήξουν τὴ Ρόδο, ἀνακήρυξαν τὴ Δῆλο ἐλεύθερο λιμάνι· τότε ἐγκαταστάθηκαν ἐκεῖ πολλοὶ ξένοι μεταφέροντας μαζὶ καὶ τίς λατρεῖες τῶν θεῶν τους. Ὕστερα ἀπὸ δύο φοβερὲς ἐχθρικὲς ἐπιθέσεις (88 καὶ 69 π.Χ.) ἡ ζωὴ στὴ Δῆλο ἄρχισε νὰ φθίνει καὶ ὁ συνοικισμός της νὰ περιορίζεται, γιὰ νὰ ἐγκαταλειφθεῖ ἐντελῶς στὰ τέλη τοῦ 5ου αἰ. μ.Χ. Ἀπὸ τότε ἔρημη, ἡ Δῆλος χρησίμευσε μόνο ὡς βοσκότοπος.


Ἀπὸ τὴν Ἀναγέννηση καὶ μετὰ τὴν ἐπισκέφθηκαν διάφοροι περιηγητὲς ἀναζητῶντας ἴχνη τῆς ἀρχαιότητας.


Τί ἀναφέρει ἡ Ἀρχαιολογία


Οἱ ἀνασκαφὲς στὴ Δῆλο -τίς ὁποῖες ξεκίνησε τὸ 1873 ἡ Γαλλικὴ Ἀρχαιολογικὴ Σχολή- ἀποκάλυψαν τὰ σπουδαιότερα σημεῖα τοῦ ἱεροῦ του Ἀπόλλωνα καὶ τῆς ἀρχαίας πόλης. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἐρείπια, οἱ νεκροὶ δρόμοι, τὰ ἐρειπωμένα σπίτια μὲ τίς αὐλὲς ποὺ διακοσμοῦνται μὲ λαμπρὰ μωσαϊκά, διασώζονται στὴν ἀρχική τους θέσῃ ἀκόμα καὶ σήμερα.
Πέρα ἀπὸ τὴν εἰδικὴ καλλιτεχνικὴ ἀξία τους, προσφέρουν ἄμεση καὶ χαρακτηριστικὴ αἴσθηση τῆς καθημερινῆς ζωῆς σὲ ἕναν χῶρο ὅπου ἀναπτύχθηκε γιὰ τόσους αἰῶνες μιὰ ἐξαιρετικὰ ποικιλόμορφη καὶ πλούσια δραστηριότητα.


To ἱερὸ τοῦ Ἀπόλλωνα καὶ τὰ δημόσια κτίρια ποὺ τὸ περιστοιχίζουν βρίσκονται στὴ βορειοδυτικὴ πλευρὰ τοῦ νησιοῦ. Τὸ τέμενος τοῦ Ἀπόλλωνα βρίσκεται στὴ θέση ἀμέσως μετὰ τὸ λιμάνι. Μετὰ τὰ προπύλαια τοῦ ἱεροῦ (2ος αἰ. π.Χ.) καὶ τὴν Ἀγορὰ τῶν Κομπεταλιαστῶν (Ἰταλῶν ἐμπόρων ποὺ εἶχαν ἐγκατασταθεῖ στὴ Δ.) βρίσκεται ὁ Οἶκος τῶν Ναξίων (560 π.Χ.) καὶ ἀνατολικότερα τὸ κτίριο Γ, μία ἀπὸ τίς πιὸ καλοδιατηρημένες κατασκευὲς τοῦ νησιοῦ.


Ἡ Ἱερὰ ὁδός, πλαισιωμένη ἀπὸ ἀναθηματικὲς βάσεις, ὁδηγεῖ ἐμπρὸς στοὺς τρεῖς ναοὺς τοῦ Ἀπόλλωνα. Γύρω ἀπὸ τὸν ἕναν, τὸν πώρινο, εἶναι χτισμένοι σὲ ἡμικύκλιο πέντε θησαυροί, ἕνας ἀρχαϊκὸς καὶ τέσσερις κλασικοί.


Καὶ οἱ τάφοι τῆς Όπιδας καὶ τῆς Ἄργης, ὅπως καὶ τῶν Ὑπερβόρειων Παρθένων;
Στὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ περιβόλου του ἱεροῦ ὑπάρχει τὸ Πρυτανεῖο (ἀρχὲς 5ου αἰ. π.Χ.). Τὴ βόρεια πλευρὰ τοῦ ἱεροῦ διασχίζει ἡ Στοὰ τοῦ βασιλιᾶ τῆς Μακεδονίας Ἀντίγονου (τέλη 3ου αἰ. π.Χ.), μπροστὰ ἀπὸ τὴν ὁποία βρίσκεται ἡ Θήκη, τάφος τῆς Όπιδας καὶ τῆς Ἄργης, τῶν δύο Ὑπερβόρειων Παρθένων ποὺ παραστάθηκαν στὴ γέννηση τοῦ Ἀπόλλωνα· ὁ τάφος τῶν δύο ἄλλων Ὑπερβόρειων Παρθένων, τῆς Λαοδίκης καὶ τῆς Ὑπερύμης, βρίσκεται στὸ Σῆμα, στὴ δυτικὴ πλευρὰ τοῦ τεμένους, ἡ ὁποία, ὅπως καὶ ἡ νότια, κλείνει μὲ τὴ Στοὰ τῶν Ναξίων.


Κοντὰ στοὺς ναοὺς τοῦ Ἀπόλλωνα βρίσκεται τὸ Ἀρτεμίσιο, ναὸς τοῦ 7ου αἰ. π.Χ., σὲ ἕναν χῶρο ποὺ ἦταν λατρευτικὸς ἀπό τη 2η χιλιετία π.Χ., ὅπως πιστοποιοῦν πολλὰ μυκηναϊκὰ ἀναθηματικὰ εὑρήματα. Ἐπάνω στὸν ἀρχαϊκὸ ναὸ κατασκευάστηκε ἄλλος κατὰ τὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο.


Βόρεια τοῦ Ἀρτεμισίου βρίσκονται τὸ Ἐκκλησιαστήριο καὶ τὸ Θεσμοφόριο. Βόρεια τοῦ τεμένους τοῦ Ἀπόλλωνα βρίσκονται ἡ συνοικία τῆς Λίμνης, ναὸς ἀφιερωμένος στοὺς 12 θεούς, τὸ ἱερὸ τῆς Λητοῦς καὶ ἡ περίφημη Λεωφόρος τῶν λεόντων. Πρόκειται γιὰ σπουδαῖα δείγματα τῆς ἀρχαϊκῆς τέχνης τῆς Νάξου, μοναδικὰ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο.


Στὴ συνοικία τοῦ θεάτρου, ΝΑ, ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ πολλὲς κατοικίες μὲ ὡραῖα μωσαϊκά. Στὰ Ν προβάλλει ἡ συνοικία τοῦ ποταμοῦ Ἰνωποῦ καὶ ἡ Ταράτσα τῶν Ξένων θεῶν μὲ τὸ Ἠραῖο, τὸν μοναδικὸ ναὸ ἑλληνικῆς θεότητας στὴν περιοχή (!). Μιὰ σκάλα, νοτιότερα, ὁδηγεῖ στὴν κορυφὴ τοῦ Κύνθου καὶ στὸ Ἄντρο, ὅπου κατὰ τὰ ἑλληνιστικὰ χρόνια χτίστηκε ἕνα ἱερὸ τοῦ Ἀπόλλωνα. Στὴν κορυφὴ τοῦ λόφου ὑπάρχει τὸ Κύνθιο, ἕνα ἀπὸ τὰ ἱερότερα σημεῖα τῆς Δήλου







Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2025

Ὁ Χρεμωνίδειος πόλεμος (268 π.Χ. 267 π.Χ. 261 π.Χ.) ὁ ὁποῖος ἔφερε ἀντιμέτωπους τόὺς Ἀθηναίους καὶ τὺς Σπαρτιάτας μὲ τὸν βασιλέα τῆς Μακεδονίας.

 




«Ὅταν ὁ φόβος… σκέπασε τὴν Ἑλλάδα…»


«…οἱ Ἀθηναῖοι ἔλυσαν τὰ σκοινιά.

«Γιὰ νὰ πολεμήσουν…
ὄχι γιὰ νὰ νικήσουν — ἀλλὰ γιὰ νὰ μείνουν ἐλεύθεροι.»
(Παύση 2’’)

«Ὁ Χρεμωνίδειος Πόλεμος —
ἡ τελευταία ἀνάσα… τοῦ Ἑλληνικοῦ Πνεύματος!»

         «Ἡ Ἑλλάς πολεμεῖ…
           ὅταν οἱ ἄλλοι σιωποῦν.»

















                                   «Ὁ Ὕστατος Πλοῦς τῆς Ἐλευθερίας.»

«Ἐν ἔτεσιν 268 π.Χ., ὅτε ἡ Ἑλλὰς ἐσείετο ὑπὸ τὴν βαρείαν σκιὰν τῶν Μακεδόνων, οἱ Ἀθηναῖοι ἀπετόλμησαν τὸ ἀδύνατον. Ἀνέστησαν τὴν πόλιν καὶ ἤγειραν πολεμικὸν μένος κατά τῆς ἡγεμονίας τοῦ Ἀντιγόνου. Οὕτω ἤρξατο ὁ Χρεμωνίδειος Πόλεμος…»

«Ἡ Ἑλλὰς, διηρημένη, ἐμάχετο ὑπὲρ ἐλευθερίας.
Ἀθῆναι, Σπάρτη, Πτολεμαῖοι· ἕκαστος μὲ τοὺς ἰδίους φόβους καὶ ἐλπίδας.
Ἀλλὰ ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς Ἀττικῆς ἔμφανις ἐγένετο ἀνὴρ ὀνόματι Χρεμωνίδης, ὁ καλέσας τὸν δῆμον εἰς ἀγῶνα.»
«Ἀλλ’ ὁ πολέμιος ἦν δεινός.
Ὁ Ἀντίγονος Γονατᾶς, σοφὸς βασιλεύς, καρτερικός, ἔμπειρος.
Οὐκ ἦν ἀνὴρ νέος εἰς πόλεμον· ἦν λὺκος περικεκυκλωμένος ὑπὸ πόλεων ἀνταρτῶν.
Καὶ ἡ Ἀθήνα ἦν τὸ τρόπαιον ποὺ οὐκ ἤθελε νὰ χάσῃ.»

Ἀθηναῖοι ὁπλῖται ὁρκίζονται στὰ ὅπλα.

«Ἐνιαυτὸς 267 π.Χ. · τὰ τύμπανα ἠχοῦσι.
Ἀθήνα καὶ Σπάρτη, σπανίως σύμμαχοι, νῦν ἑνωμέναι ὑπὲρ τιμῆς.
Οἱ Πτολεμαῖοι τῆς Αἰγύπτου παρέσχον χρήματα·
ὁ δὲ δῆμος παρείσχε τὴν ψυχήν.»

Ὁ Χρεμωνίδειος πόλεμος (268 π.Χ. ἢ 267 π.Χ. 261 π.Χ.) ἔφερε ἀντιμέτωπους τοὺς Ἀθηναίους καὶ τοὺς Σπαρτιᾶτες μὲ τὸν βασιλιᾶ τῆς Μακεδονίας Ἀντίγονο Γονατά.Τους δυὸ συμμάχους ἐνίσχυε ὁ Πτολεμαῖος Φιλάδελφος. 


Παρακμὴ τῶν κυρίαρχων πόλεων τῆς Ἀθήνας καὶ τῆς Σπάρτης 

Ἡ Σπάρτη καὶ ἡ Ἀθήνα ἐπιθυμοῦσαν τὴν ἀποκατάσταση τὴν ἀνεξαρτησίας τους καὶ τὴν ἀπαλλαγή τους ἀπὸ τὴ μακεδονικὴ κυριαρχία. 

Ὁ σημαντικότερος ὑποστηρικτὴς τοῦ πολέμου ἐναντίον τοῦ Ἀντίγονου Γονατὰ στὴ Σπάρτη ἦταν ὁ βασιλιᾶς Ἀρεὺς Α΄,ο ὁποῖος εἶχε ἀποκτήσει μεγάλο κῦρος ὕστερα ἀπὸ τὴ νίκη του κατὰ τοῦ Πύρρου καὶ συμπεριφέρονταν σὰν ἀπολυταρχικὸς μονάρχης 

Ὁ ἄλλος βασιλιᾶς Ἀρχίδαμος ὕστερα ἀπὸ τὴν ἧττα τοῦ ἀπὸ τὸν Δημήτριο Πολιορκητὴ (294 π.Χ.) ἦταν πολιτικὰ ἀπομονωμένος.Ο ἀντιμακεδονικὸς συνασπισμὸς στὴν Ἀθήνα εἶχε ἀρχηγὸ τὸν στωικὸ Χρεμωνίδη καὶ τὸν ἀδελφό 

τοῦ Γλαύκωνα. 

Οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελαν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴ φρουρὰ τοῦ Ἀντίγονου Γονατὰ ποὺ βρίσκονταν στὸν Πειραιᾶ 

καὶ νὰ ἀνακτήσουν τὴν πλήρη ἀνεξαρτησία τους. Οἱ ὀπαδοί του Ἀντίγονου Γονατὰ στὴν Ἀθήνα δέν 

μπόρεσαν νὰ διατηρήσουν τὴν ἐξουσία καὶ ἡ πόλη προσχώρησε τὸ 268-267 π.Χ. στὸν ἀντιμακεδονικό 

συνασπισμὸ ποὺ ὀργάνωσε ὁ Λακεδαιμόνιος βασιλιᾶς. 




Ὁ Ἀντιγονίδης βασιλιᾶς εἶχε ὑπὸ τὴν ἄμεση κυριαρχία του την Εὔβοια, τὰ Μέγαρα καὶ τὴν Αἴγινα. Φρουρές 

ὑπῆρχαν στὴν Κόρινθο, τὴ Χαλκίδα καὶ ὅπως προαναφέραμε, στὸν Πειραιᾶ. Ἡ Κόρινθος ἦταν ἡ ἕδρα της 

διοίκησης ὅλων αὐτῶν τῶν περιοχῶν. Τὴ θέση τοῦ διοικητῆ κατεῖχε ὁ ἑτεροθαλὴς ἀδελφός του Ἀντίγονου 

Γονατὰ Κρατερός. 

Ἀθηναῖος ῥήτωρ στὴν Πνύκα· πλήθος ὀργισμένο.



«Τὸ ψήφισμα τοῦ Χρεμωνίδου οὐκ ἦν ἀπλῆ πολιτικὴ πράξις·
ἦν κραυγὴ ἀπὸγνωσμένης πόλεως.
Ναὶ· ἡ Ἀθῆνα, ἡ πάλαι λαμπρά, ἐστέναζε ὑπὸ τὴν Μακεδονικὴν φρουρὰν.
Καὶ οἱ πολῖται ἤκουσαν. Ἀνέκραξαν. Συνετάχθησαν.»

Στὴν Ἀθήνα ὁ Χρεμωνίδης καὶ ὁ Γλαύκων κήρυξαν τὸν πόλεμο στὸν Ἀντίγονο Γονατὰ τὸ ἔτος ποὺ ἦταν 

ἐπώνυμος ἄρχοντας ὁ Πειθίδημος (268/267 π.Χ.) μὲ ψήφισμα ὅπου γίνονταν ἀναφορὰ στούς 
Μηδικοὺς πολέμους. Στὴν ἀντιμακεδονικὴ συμμαχία συμμετεῖχαν μερικὲς πόλεις τῆς Ἀρκαδίας, οἱ Ἀχαιοί, 

οἱ Ἠλεῖοι ἀφοῦ προηγουμένως ἔδιωξαν τον Ἀριστότιμο, ἡ κρητικὴ πόλη Γόρτυς καὶ μερικὲς ἄλλες 

μικρότερες πόλεις τῆς Κρήτης ποὺ εἶχαν καλὲς σχέσεις μὲ τὸν βασιλιᾶ τῆς Σπάρτης. 

Τα πρώτα έτη του πολέμου



Ἡ Πολιορκία τῆς Πόλεως


Μακεδονικὸς στόλος κλείνει τὸν Πειραιᾶ· ἐμπόδιο τῶν σιτηρών.

«Ἡ πόλις ἐκλείσθη.
Ἡ πείνα κατέβη ὡς ἔμπυρος λύκος· ἡ ἀγωνία ἐγένετο σύντροφος τῶν πολιτῶν.
Ἐντός τῶν τειχῶν, ὁ Χρεμωνίδης ὧρκίζεν ὅτι οὐκ ἀφήσει τὴν πόλιν ἐμπεσεῖν.

Ἀλλ’ ἡ ἀλυσίς ἔσφιγγεν…»

Ὁ πόλεμος ἄρχισε μὲ τὴν εἰσβολή του Ἀντίγονου Γονατὰ στὴν Ἀττικὴ(268 ἢ 267 π.Χ.). Ἐνῷ ὁ Ἀντιγονίδης 

βασιλιᾶς ἔφτανε ἀνενόχλητος ὡς τὰ περίχωρα τῆς Ἀθήνας καὶ ἄρχιζε νὰ πολιορκεῖ τὴν πόλη, ὁ στόλος του 

κατέπλευσε στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ ποὺ ἐλέγχονταν ἀπὸ τὴ μακεδονικὴ φρουρὰ ἡ ὁποία δὲν εἶχε 

ἐξουδετερωθεῖ. 









Ἡ Ν αυμαχία

Ἀθηναϊκὲς τριήρεις συγκρούονται μὲ Μακεδονικόν στόλον.
Αφήγηση:
«Ἐπὶ τῆς θαλάσσης ὁ πόλεμος ἐξέσπασε ὡς καταιγίς.
Κράυγαι, σύριγμα βελών, συντριβὴ ξύλων.
Ἀντίγονος ἐφύλαττε τὰ ὁρμίσματα ὡς λέων τὰ σκύλα του.
Ἡ Ἀθηναϊκὴ ἐλπὶς ἐθραύσθη ὑπὸ τῆς Μακεδονικῆς ἰσχύος.»


Λίγο ἀργότερα κατέπλευσε στὸ Σούνιο ὁ πτολεμαϊκὸς στόλος ὑπὸ τὸν Πάτροκλο. Ὁ Πάτροκλος ὀχυρώθηκε σὲ μία νησῖδα δυτικὰ τοῦ Σουνίου (ἡ ὁποία ὀνομάστηκε Πατρόκλου Χάραξ) καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἔλεγχε τὸν Σαρωνικὸ κόλπο. Ὁρμητήρια ἐπίσης ἐγκατέστησε στὴν τοποθεσία Κορησσία τῆς Κέας, σὲ πολλὰ σημεῖα τῶν ἀκτῶν τῆς Ἀττικῆς, στὴν Κρήτη καὶ στὴ Θήρα. Ὡστόσο δὲν μπόρεσε νὰ προσφέρει οὐσιαστικὴ βοήθεια. 









Ἡ Ἔξοδος πρὸς τὴ Θάλασσαν (ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ)

νύκτωρ, οἱ Ἀθηναῖοι βγαίνουν ἀπὸ τὰ τείχη· πλοῖα ἔτοιμα στὸ λιμάνι· δάδες.

Αφήγηση:
«Καὶ τότε ἦλθεν ἡ νύξ.
Ἡ νύξ ἐκείνη, ἡ φοβερά, ἡ ἡρωική.
Οἱ Ἀθηναῖοι, ἀποδεκατισμένοι, ἐκινήθησαν σιωπηλοὶ πρὸς τὸν Πειραιᾶ.
Τὰ πλοῖα ἐσείοντο ὑπὸ νυκτερινοῦ ἀνέμου·
οἱ γυναῖκες ἔκλαιον· οἱ ὁπλῖται ἔσφιγγον τὰ ξίφη.
Ἦν ἡ ὕστατη ἐλπίς:
ἐξορμᾶν εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ διασπᾶν τὸν θεὸν τῆς πείνης.»












Στὴν Ἀθήνα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Δήμου ἐξέλεξε ὡς στρατηγοὺς καὶ ἀντιπροσώπους στὸ πολεμικό 
συμβούλιο τῶν συμμάχων τους Κάλιππο καὶ Γλαύκωνα. Ὁ στρατός του Ἀντίγονου κατέκλυσε την 
ὕπαιθρο τῆς Ἀττικῆς. Οἱ Ἀθηναῖοι κατέφευγαν καταδιωκόμενοι σὲ παράκτια φρούρια. 
Ὁ Πάτροκλος δὲν μπόρεσε νὰ προσφέρει οὐσιαστικὴ βοήθεια στοὺς Ἀθηναίους καθὼς δὲν μποροῦσε 
νὰ ἀποβιβάσει πεζικὸ στὶς ἀκτὲς τῆς Ἀττικῆς (τὸ σύνολο τῶν δυνάμεων τοῦ ἀποτελοῦνταν ἀπὸ τούς 
ναῦτες τοῦ στόλου του ποὺ δὲν εἶχαν μεγάλη μαχητικὴ ἀξία ὡς πεζοί), ἐνῷ ὁ στόλος του 
Ἀντίγονου Γονατὰ παρέμενε ἀγκυροβολημένος ἀποφεύγοντας νὰ ναυμαχήσει. 


Ἔτσι ὁ Πάτροκλος περιορίζονταν νὰ παρενοχλεῖ τοὺς ἀντιπάλους του ὥστε ἡ πολιορκία τῆς πόλης νὰ μήν 
γίνει ἀσφυκτική. 

Ὁ Ἀρεύς, παρακινούμενος ἀπὸ τὸν Πάτροκλο, ἔκανε μιὰ ἐκστρατεία γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς Ἀθηναίους 

(267 π.Χ.) ἀπέτυχε ὅμως νὰ καταλάβει τὸν Ἰσθμὸ ποὺ κατέχονταν ἀπὸ δυνάμεις του Ἀντίγονου Γονατά. 

Ὁ στρατός του Ἀντίγονου κατέστρεφε τὴν ὕπαιθρο τῆς Ἀττικῆς καὶ ἐπιτίθονταν στὰ ὀχυρὰ τῶν ἀντιπάλων  του. 

Μιὰ τέτοια ἐπίθεση ἀπέκρουσε ὁ Ἐπιχάρης στρατηγός του Ραμνούντα μὲ τὴ βοήθεια τοῦ στόλου του 

Πατρόκλου. 
Ὁ Ἐπιχάρης εἶχε ἐπιφορτιστεῖ μὲ τὴν προστασία τῶν ἀγροτῶν ποὺ καλλιεργοῦσαν τὴ γῆ καὶ τὴν ἀσφαλ 

μεταφορὰ τῆς σοδειᾶς τοῦ σιταριοῦ στὴν πόλη. 

Οἱ ἐπιχειρήσεις τοῦ πολέμου κατὰ τὰ δύο πρῶτα χρόνια ἐξελίσονταν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. 

Οἱ Ἀθήναιοι ποὺ κατεῖχαν τὸ φρούριο τῆς Ἐλευσίνας κατάφεραν πάντως τὸ 266 π.Χ. νὰ πραγματοποιήσουν 

ἀνενόχλητοι τὴν πομπὴ τῆς γιορτῆς τῶν μεγάλων Παναθηναίων. 












Ἐλέφαντες στὰ Μέγαρα 

Τὸ 266 π. Χ. στὴ διάρκεια τοῦ Χρεμωνιδείου Πολέμου (267-261 π. Χ.) ὁ Ἀντίγονος Γονατάς, βασιλιᾶ 

τῆς Μακεδονίας, ἐπιτέθηκε στὰ Μέγαρα, μία ἀπὸ τὶς πόλεις ποὺ ἦταν στὸ ἀντίπαλο στρατόπεδο. 

Οἱ Μεγαρεῖς ἑτοιμάστηκαν νὰ συγκρουστοῦν στὸ ἀνοιχτὸ πεδίο μὲ τοὺς στρατιῶτες τοῦ Ἀντιγόνου. 

Αὐτὸ ποὺ κυρίως τοὺς φόβιζε ἦταν οἱ πολλοὶ πολεμικοὶ ἐλέφαντες. 
Ὅμως, οἱ Μεγαρεῖς σκέφθηκαν καὶ ἐφάρμοσαν μιὰ πρωτόγνωρη τακτικὴ γιὰ νὰ τοὺς ἐξουδετερώσουν: 

Σύμφωνα μὲ τὸν Πολύαινο, (Στρατηγήματα, 4.6.3), οἱ Μεγαρεῖς:"άλειψαν γουρούνια μὲ πίσσα, τους 

ἔβαλαν φωτιὰ καὶ τοὺς ἀμόλησαν ἀνάμεσα στοὺς ἐλέφαντες. Τὰ γουρούνια γρύλισαν καὶ οὔρλιαξαν 

κάτω ἀπὸ τὸ μαρτύριο τῆς φωτιᾶς καὶ ξεπήδησαν ὅσο πιὸ δυνατὰ μποροῦσαν ἀνάμεσα στοὺς ἐλέφαντες". 

Οἱ ἐλέφαντες κατελήφθησαν ἀπὸ «σύγχυση καὶ τρόμο» καὶ ἀφοῦ «ἔσπασαν τὶς τάξεις τους καὶ ἔφυγαν 

τρέχοντας πρὸς διαφορετικὲς κατευθύνσεις». Ἐξ αἰτίας τοῦ τρόμου ποὺ τοὺς προκάλεσαν τὰ τσιρίγματα 

ἀπὸ τὰ φλεγόμενα γουρούνια οἱ ἐλέφαντες ἄρχισαν νὰ ποδοπατοῦν καὶ νὰ σκοτώνουν πολλοὺς στρατιῶτες 

τῆς πλευρᾶς τους. 









Ὁ θανατος του Ἀρέως 


Ὁ Πάτροκλος συνέχιζε νὰ ζητᾶ ἀπὸ τὸν Σπαρτιάτη βασιλιᾶ νὰ χτυπήσει μετωπικὰ τοὺς ἀντιπάλους 


τοῦ προσεγγίζοντας τὴν Ἀττικὴ ἀπὸ τὴν Ἐλευσῖνα. 


Οἱ προσπάθειες ὅμως ποὺ ἔκανε ὁ Ἀρεὺς γιὰ νὰ καταλάβει τὸν Ἰσθμὸ τὸ 266 π.Χ. καὶ τὸ 265/264 π.Χ. 


ἀπέτυχαν. 

Ἔτσι ἀφοῦ εἶχε πλέον ἐξαντλήσει ὅλα του τὰ ἐφόδια ἐπέστρεψε ἄπρακτος στὴ Σπάρτη, ἐνῷ ὁ στόλος 

τοῦ Πατρόκλου ἔφυγε γιὰ τὴ Μικρὰ Ἀσία ἀφήνοντας τοὺς Ἀθηναίους μόνους ἐναντίον του Ἀντίγονου. 

Ὁ πόλεμος φάνηκε νὰ παίρνει διαφορετικὴ τροπὴ ὅταν στασίασαν οἱ Γαλάτες μισθοφόροι του Ἀντίγονου 

ποῦ βρίσκονταν στὰ Μέγαρα. 

Ὁ βασιλιᾶς ὅμως ἐπενέβη ἔγκαιρα καὶ κατέπνιξε τὴ στάση. 
Ὁ Ἀρεὺς ἐπιδιώκοντας νὰ ἐπωφεληθεῖ κινήθηκε ξανὰ ἐναντίον τῶν ἀντιπάλων του. 

Σὲ μάχη ὅμως ποὺ δόθηκε στὴν Κόρινθο ὁ στρατός του ἡττήθηκε καὶ ὁ ἴδιος σκοτώθηκε(264 π.Χ.).



 








Διάλυση τοῦ ἀντιμακεδονικοῦ συνασπισμοῦ· Πτολεμαϊκὴ παρέμβαση

Ὁ θάνατος τοῦ Ἀρέως ἔφερε τὴ διάλυση τοῦ ἀντιμακεδονικοῦ συνασπισμοῦ. 

Οἱ Ἀχαιοὶ διέλυσαν τὴ συμμαχία τους μὲ τὴ Σπάρτη καὶ οἱ Μαντινεὶς προσχώρησαν στὸ Ἀρκαδικὸ Κοινό. 

Ὁ Ἀντίγονος ἐνίσχυσε τὶς θέσεις του στὸν Ἰσθμὸ τοποθετῶντας φρουρὰ στὸ ὅρος Ὄνειον (Ὄνεια Ὄρη) πού 

ξεκινοῦσε νότια τῆς Κορίνθου καὶ ἐκτείνονταν ὡς τὸν ὅρμο των Κεγχρεῶν(Κεχριών). 

Οἱ μακεδονικὲς δυνάμεις ἀπὸ τὰ ὁρμητήρια τοὺς στὴν περιοχὴ τοῦ Ἰσθμοῦ πραγματοποιοῦσαν ἐπιδρομές 

ἀπὸ ξηρὰ καὶ θάλασσα στὴν Ἀττική. 

 Ὁ Πάτροκλος δὲν κατάφερε νὰ κάνει τίποτα ἀξιόλογο πέρα ἀπὸ τὴν κατάληψη τῶν Μεθάνων στὰ ὁποῖα 

ἔδωσε τὸ ὄνομα τῆς βασίλισσας Ἀρσινόης Β'. 

Ὁ Ἀντίγονος βρίσκονταν στὴν Ἀττικὴ ὅταν ὁ βασιλιᾶς τῶν Μολοσσῶν Ἀλέξανδρος εἰσέβαλε ὕστερα 

ἀπὸ συνεννόηση μὲ τὸν Πτολεμαῖο Φιλάδελφο στὴν Ἄνω Μακεδονία καὶ κατέλαβε τὴ χώρα, ὕστερα 

ἀπὸ τὴν προσχώρηση σὲ αὐτὸν τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς. Ταυτόχρονα ὁ Ἀλέξανδρος συμμάχησε μὲ τούς 

Αἰτωλοὺς καὶ τοὺς Εὐβοεῖς. 

Ἔτσι ἡ χερσαία ὁδὸς ἐπικοινωνίας του Ἀντίγονου μὲ τὶς βάσεις του στὸν βορρᾶ πρακτικὰ ἀποκόπηκε. 

Ἀπέμενε μόνο ἡ θαλάσσια ὁδὸς ὅμως ὁ στόλος τοῦ Πατρόκλου ἐνισχύθηκε μὲ νέα πλοῖα ἀπὸ τὸν Πτολεμαῖο. 


Ἡ Κατάρρευσις 

Ἀθήνα ἀπομονωμένη· πολῖται κουρασμένοι. 

Αφήγηση:
«Μῆνες ἐπέρασαν.
Ἡ πόλις ἔπεσεν εἰς ἔσχατα· οὐ σῖτος, οὐ ξύλον, οὐ ἐλπίς.
Καὶ ἐν 261 π.Χ., ἡ Ἀθήνα ἠναγκάσθη νὰ γονυκλισθῇ.»


Ὁ Ἀντίγονος ἀποφάσισε τελικὰ νὰ πολεμήσει στὴν ξηρά.
Γύρισε στὴ Μακεδονία καὶ νίκησε τὸν Ἀλέξανδρο σὲ ἀποφασιστικὴ μάχη στὴν περιοχή της Ἐλιμιώτιδος.
Κατόπιν ὁ μακεδονικὸς στρατὸς ὑπὸ τὴν τυπικὴ ἡγεσία του γιοῦ τοῦ Ἀντίγονου Δημητρίου εἰσέβαλε
στὴν Ἤπειρο (264/263 π.Χ.). Ὁ Ἀλέξανδρος κατέφυγε στὴν Ἀκαρνανία.
\Κατάφερε τελικὰ νὰ ἀνακτήσει τὸ θρόνο του λίγο ἀργότερα (259 π.Χ.).
Συντριβὴ Σπαρτιατῶν καὶ Ἀθηναίων







 Ἡ Σιωπηλὴ Ἥττα

Εἰκόνα: Ἀντίγονος εἰσέρχεται στὴν πόλη· οἱ Ἀθηναῖοι παραδίδουν τὰ ὅπλα.

Αφήγηση:
«Οὐχὶ σφαγὰς, οὐχὶ πυρά·
μόνον σιωπή.
Ἡ Ἀθήνα, ἡ πάλαι ἡγεμόνισσα τῆς Ἑλλάδος,
νῦν ἐστέκετο ὡς χήρα ἄδοξος.
Ὅμως τὸ πνεῦμά της—ἐλεύθερον.
Ἀκόμη καὶ ἐν ἡττῇ.»
Ὁ νέος βασιλιᾶς τῆς Σπάρτης Ἀκρότατος γιός του Ἀρέως ἐπιτέθηκε ἐναντίον της Μαντίνειας. 

Ὁ Ἀριστόδαμος ὅμως ὁδήγησε τὰ στρατεύματα τοῦ Ἀρκαδικοῦ Κοινοῦ ἐναντίον του. 

Στὴ μάχη ποὺ δόθηκε ὁ Ἀκρότατος ἡττήθηκε καὶ σκοτώθηκε (263 π.Χ.). 

Ὁ Ἀντίγονος Γονατὰς ἐπιτέθηκε ξανὰ στὴν Ἀττικὴ καὶ τὸ 263 π.Χ. ἄρχισε τὴ συστηματικὴ πολιορκία 

τῆς πόλης. Οἱ Ἀθηναῖοι ποὺ δὲν περίμεναν ἀπὸ πουθενὰ ἐνισχύσεις ζήτησαν ἀνακωχή. 

Στὶς διαπραγματεύσεις ποὺ ἔγιναν οἱ προτάσεις του Ἀντίγονου ἀρχικὰ ἀπορρίφθηκαν. 

Ὅταν ὅμως οἱ πολιορκημένοι, ποὺ ὑπέφεραν ἀπὸ σιτοδεία, κατάλαβαν ὅτι ὁ Ἀντίγονος θὰ ἄρχιζε ξανὰ τίς 

ἐχθροπραξίες παραδόθηκαν (τέλος 262 π.Χ.). 

Σύμφωνα με μια διαφορετική αφήγηση η εισβολή του Αλέξανδρου στην Άνω Μακεδονία έγινε το 262 π.Χ.

 Ὁ Ἀντίγονος ποὺ τότε βρίσκονταν στὴν Ἀττικὴ ἔκανε εἰρήνη μὲ τοὺς Ἀθηναίους καὶ ἐπέστρεψε στή 









Μακεδονία (φθινόπωρο τοῦ 262 π.Χ.). Ὁ Ἀντίγονος ἐπέστρεψε στὴν Ἀττικὴ τὸ 261 π.Χ. ἀφοῦ εἶχε 


ἀντιμετωπίσει μὲ ἐπιτυχία τὸν Ἀλέξανδρο. 


Ἐκεῖ οἱ ἐχθροπραξίες εἶχαν ἐπαναληφθεῖ καὶ ἡ εἰρήνη εἶχε ἀποδειχτεῖ μιὰ ἁπλῆ ἀνακωχή. 


Ἡ πόλη παραδόθηκε τελικὰ τὴν ἄνοιξη τοῦ ἴδιου ἔτους. 

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πολιορκίας πυρπολήθηκε τὸ ἱερὸ ἄλσος καὶ ὁ ναὸς τοῦ Ποσειδῶνος Ἰππίου κοντά 


στὴν Ἀκαδημία τῶν Ἀθηνῶν ποὺ ἦταν ἐγκατεστημένο τὸ ἀρχηγεῖο τοῦ ἀθηναϊκοῦ ἱππικοῦ. 


Στὴν πόλη τῆς Ἀθήνας ἐγκαταστάθηκε μακεδονικὴ φρουρὰ (στὸν λόφο τοῦ Μουσείου). Τὸ ἴδιο ἔγινε στή 


Σαλαμῖνα, στὴν Ἐλευσῖνα καὶ τὸ Σούνιο καὶ στὰ φρούρια τῆς Ἀττικῆς,Ραμνούντα,Πάνακτο καὶ Φυλή, 


ἐνῷ γκρεμίστηκε ἕνα τμῆμα τῶν Μακρῶν Τειχῶν. 


Τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα δὲν καταλύθηκε τὴν ἐξουσία ὅμως ἀνέλαβαν οἱ ὀπαδοί του Ἀντίγονου 


(ὅπως ὁ ὁμώνυμος ἐγγονός του Δημήτριου τοῦ Φαληρέως). 


Ὁ ἱστοριογράφος Φιλόχαρος ἐκτελέστηκε σύμφωνα μὲ διαταγή του Ἀντίγονου ἐπειδὴ ἀλληλογραφοῦσε 


μὲ τὸν Πτολεμαῖο. 


Ὁ Χρεμωνίδης καὶ ὁ Γλαύκων κατέφυγαν στὴν Αἴγυπτο ὅπου κατέλαβαν ὑψηλά 


ἀξιώματα στὴ διοίκηση τῆς χώρας. 




Ὕστερα ἀπὸ λίγα χρόνια ὁ Ἀθηναῖος πολιτικὸς Μικίων τοὺς κατέταξε




στὴν ἴδια κατηγορία μὲ τὸν Ἀλκιβιάδη καὶ τὸν Λεωσθένη.
 
Το τέλος του πολέμου
Ὁ στόλος του Πτολεμαίου ἡττήθηκε στὴν Κῶ τὸ 261 π.Χ. ἢ 257 π.Χ.(άλλες πηγὲς χρονολογοῦν τη 

ναυμαχία αὐτὴ καὶ τὸ 255 π.Χ). Ἡ ἧττα αὐτὴ ποὺ περιόρισε τὴν ἐπιρροή του Πτολεμαίου στὸ Αἰγαῖο καί 

ἔφερε τὴ λήξη τοῦ πολέμου. 








: Ὁ Παρθενών στὸ φῶς τῆς αὐγῆς.

Αφήγηση:
«Ὁ Χρεμωνίδειος Πόλεμος ἐχάραξεν Ἕλληνας καὶ ἱστορίαν.
Ἐδείκνυεν ὅτι λαὸς ἄνευ ἐλευθερίας ἤδη νεκρός ἐστιν.
Καὶ ἡ Ἀθήνα, ἔστω καὶ πληγείσα, ἐφύλαξε τὸν σπινθῆρα.
Τὸ φῶς ποὺ ἡγεῖται ἔθνεσιν ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων.»

9:00 – 10:00 — Τίτλοι / Κλείσιμο

Εἰκόνα: Ἀρχαϊκὰ σύμβολα, ἐρείπια, θάλασσα.

Αφήγηση:
«Μνήμην ποιούμεθα τῶν ἡρώων
καὶ τῆς πόλεως ἥτις ἐτόλμησε.
Ἡ ἱστορία ἐπαναλέγει:
Οἱ ἄνθρωποι πίπτουσιν·
τὰ ἰδεώδη οὔποτε.»

(Τύμπανα — fade out.)


Βιβλιογραφία:

  • Green, Peter (1993). Alexander to Actium: the historical evolution of the Hellenistic age. Berkeley: University of California Press. ISBN 0-520-08349-0.
  • Ιστορία του Ελληνικού έθνους Τόμος Δ' Μέγας Αλέξανδρος –Ελληνιστικοί Χρόνοι Εκδοτική Αθηνών 1979
  • Στρατιωτική Ιστορία ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΑΡΚΟΥ. ΧΡΕΜΩΝΙΔΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Η τελευταία σθεναρή προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης της Αθήνας (268 π.Χ.) Εκδότης Σ. ΠΑΝΕΛΗΣ. Τεύχος 128. 2007
  • LIVIUS Articles on Ancient History Antigonus II Gonatas Αρχειοθετήθηκε 2011-06-05 στο Wayback Machine.
  • Nicholas Geoffrey Lemprière Hammond, Frank William Walbank A History of Macedonia: 336-167 B.C. Oxford University Press, 1988
  • Xenophontis opera, ed. G.H. Schaefer. TOMVS IV LIPSIAE 1811
  • Perseus Digital Library Pausanias, Description of Greece
  • Anemi Digital Library of Modern Greek Studies Ιουστίνος Επιτομή των Φιλιππικών του Πομπηίου Τρόγου νῦν πρῶτον ἐκ τοῦ λατινικοῦ εἰς τὴν αἰολοδωρικὴν ἑλληνικὴ διάλεκτον μεταγλωττισθεῖσα, καὶ ἐκδοθεῖσα παρὰ τοῦ ἀποπειρογράφου τῆς Ρουμουνίας, καὶ προσφωνηθεῖσα. Εν Λειψία: Παρά τω Τάουχνιτζ, 1817.

Πληροφορίες αντλήθηκαν από τις παρακάτω πηγές:

Πηγή 1 Πηγή2