Ἡλύσια πεδία

Στὴν Ἑλληνική μυθολογία τα Ἡλύσια Πεδία ἦσαν οἱ μεταθανάτιες κατοικίες γιὰ τις ψυχές τῶν ἡρώων καὶ ἐνάρετων ἀνθρώπων. Διακρίνονταν σε δύο βασίλεια – την νῆσο τῶν Μακάρων καὶ τα Λήθεια πεδία του Ἄδη. Συγκρινόμενα με την σύγχρονη ἀντίληψη γιὰ την μετά θάνατον ζωή, ἦταν ὁ παράδεισος σε ἀντιθέσει με τα Τάρταρα ποῦ ἦταν ἡ κόλαση.

Το πρῶτο ἐξ’ αὐτῶν γνωστό ὥς Λευκή νῆσος ἡ νῆσος τῶν Μακάρων, ἦταν μεταθανάτιο βασίλειο ποῦ προοριζόταν γιὰ τους μυθικούς ἥρωες. Βρισκόταν σε παραδείσιο νησί δυτικά του ποταμοῦ Ὠκεανοῦ, καὶ διοικεῖτο σύμφωνα με τον Ἡσίοδο καὶ τον Πίνδαρο ἀπὸ τον Τιτᾶνα Κρόνο, ἡ σύμφωνα με τον Ὅμηρο ἀπὸ τον Ραδάμανθυ, γιό του Δία.

Το δεύτερο Ἡλύσιο πεδίο ἦταν β
ασίλειο του κάτω κόσμου στὰ βάθη του Ἄδη πέρα ἀπὸ τον ποταμό Λήθη καὶ στὸ ὁποῖο κατευθύνονταν οἱ μύστες των Μυστηρίων ποῦ εἶχαν διάγει ἐνάρετο βίο. Οἱ θεοί των Μυστηρίων ποῦ συνδέονται με το πέρασμα των μυημένων στὸ Ἡλύσιο πεδίο εἶναι ἡ Περσεφόνη, ὁ Ἴακχος (Ελευσίνιος Ἑρμῆς ἡ Διόνυσος) ὁ Τριπτόλεμος, ἡ Ἐκάτη, ὁ Ζαγρεύς (Ὀρφικός Διόνυσος) ἡ Μελινόη (Ὀρφικὴ Ἐκάτη) καὶ ἡ Μακαρία.

Θά πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι τα Ἡλύσια ἦταν μιά συγκεχυμένη ἔννοια, καθότι ἐπὶ παραδείγματι ἐνῶ ὁ Ἡσίοδος καὶ ἄλλοι ποιητές μιλοῦν γιὰ παραδείσια βασίλεια ποῦ προορίζονταν ἀποκλειστικά γιὰ ήρωες, οἱ Ρωμαῖοι συγγραφθείς (ὅπως ὁ Βιργίλιος) συνδυάζουν ἀμφότερα τα Ἡλύσια πεδία – το βασίλειο των ἐνάρετων νεκρῶν καὶ το βασίλειο τῶν ἡρώων – σε ἕνα καὶ το αὐτὸ.

Μεταγενέστεροι Ἕλληνες συγγραφεῖς ποῦ προσπάθησαν νὰ ἐξορθολογήσουν τους μύθους, ἐντόπισαν το μυθικό λευκό νησί κοντά στὶς ἐκβολὲς του ποταμοῦ Δούναβη στὴ Μαύρη Θάλασσα. Τα νησιά τῶν Μακάρων, ἀπὸ την ἄλλη πλευρά, ὁρισμένες φορές ταυτίζονται με τα νησιά του ἀνατολίτικού Αἰγαίου, ἡ με τα νησιά στὸν Ἀτλαντικὸ Ὠκεανό.

Στήν ἀρχαία Ἑλληνική οἱ ὀροί Ἡλύσιο καὶ Ἄδη ἐπέχουν θέση ἐπιθέτου παρά κυρίου ὀνόματος, π.χ Ἡλύσιο πεδίο καὶ Ἄδου οἶκος. Ἡ ἐτυμολογία της λέξης Ἡλύσιον εἶναι ἀσαφής. Μπορεῖ νὰ προέρχεται ἀπὸ το ρῆμα ἐλευσώ ἡ ἐλευθῶ ποῦ σημαίνει «γιὰ την ἀνακούφιση» ή «ἀπελευθέρωση» (δηλαδή από τον πόνο) ή ἀπὸ την πόλη της Ἐλευσίνας, τοποθεσία των φημισμένων Ἐλευσινίων Μυστηρίων, ἡ σύμφωνα με τον Εὐστάθιο τον Θεσσαλονικέα ἀπὸ την λέξη ἀλυούσας (ἀναβλύζω ἀπὸ χαρά) ἡ ἀπὸ την λέξη ἀλύτως (συνώνυμο του ἀφθάρτως).

Ὁρισμένα ἀπὸ τα μυθικά πρόσωπα ποῦ μεταφέρθηκαν στὰ Ἡλύσια πεδία εἶναι τα κάτωθι:

Κάδμος καὶ Ἁρμονία (βασιλικό ζεῦγος τῶν Θηβῶν) Λύκος (γιός του Ποσειδῶνα) Ραδάμανθυς (γιός του Διός) Ἀλκμήνη (μητέρα του Ἡρακλῆ) Μήδεια (κόρη του Αἱήτη) Ὀρφεύς καὶ Εὐρυδίκη,

Ἀχιλλεύς (γιός του Πηλέα) Αἴας ὁ Τελαμόνιος, Αἴας ὁ Λοκρός, Αντίλοχος (γιός του Νέστορα) Διομήδης (γιός του Τυδέα) Ἑλένη (κόρη του Δία) Ἰφιγένεια (κόρη του Ἀγαμέμνονα) Μέμνων (γιός της Ἠοῦς) Μενέλαος (γιός του Ἀτρέα) Νεοπτόλεμος (γιός του Ἀχιλλέα) Πάτροκλος (φίλος του Ἀχιλλέα) Πηνελόπη (σύζυγος του Ὀδυσσέα) Τηλέγονος (γιός του Ὀδυσσέα) Τηλέμαχος (γιός του Ὀδυσσέα).

———————————–

… τὸν δ’ ἴδον ἐν νήσῳ θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντα,

νύμφης ἐν μεγάροισι Καλυψοῦς, ἥ μιν ἀνάγκῃ

ἴσχει ὁ δ’ οὐ δύναται ἣν πατρίδα γαῖαν ἱκέσθαι

οὐ γάρ οἱ πάρα νῆες ἐπήρετμοι καὶ ἑταῖροι,

οἵ κέν μιν πέμποιεν ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσης.

σοὶ δ’ οὐ θέσφατόν ἐστι, διοτρεφὲς ὦ Μενέλαε,

Ἄργει ἐν ἱπποβότῳ θανέειν καὶ πότμον ἐπισπεῖν,

ἀλλά σ’ ἐς Ἠλύσιον πεδίον καὶ πείρατα γαίης

ἀθάνατοι πέμψουσιν, ὅθι ξανθὸς Ῥαδάμανθυς,

τῇ περ ῥηΐστη βιοτὴ πέλει ἀνθρώποισιν

οὐ νιφετός, οὔτ’ ἂρ χειμὼν πολὺς οὔτε ποτ’ ὄμβρος,

ἀλλ’ αἰεὶ ζεφύροιο λιγὺ πνείοντος ἀήτας

Ὠκεανὸς ἀνίησιν ἀναψύχειν ἀνθρώπους (Ομήρου – Οδύσσεια 4.560 έως 565)

Διὰ τί ὁ ζέφυρος εὐδιεινὸς καὶ ἥδιστος δοκεῖ εἶναι τῶν ἀνέμων͵ καὶ οἷον καὶ Ὅμηρος ἐν τῷ Ἠλυσίῳ πεδίῳ͵ ἀλλ΄ αἰεὶ ζεφύροιο διαπνείουσιν ἀῆται (Αριστοτέλους – Προβλήματα 943b.21 έως 943b.23)

ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΦΑΕΘΩΝ. Ἡ ἐπίδρασις τοῦ Φαέθων εἰς τὸν πολιτισμὸν τῆς λευκῆς φυλῆς

 ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΦΑΕΘΩΝ- Ἡ ἱστορια τῆς λευκῆς φυλῆς

Στὸν Τίμαιο τοῦ Πλάτωνος ὁ αἰγύπτιος ἱερέας ἀναφέρει τὴν καταστροφὴ ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸ μῦθο τοῦ Φαέθοντα τοῦ γιοῦ τοῦ ἥλιου ποὺ πῆρε τὸ ἅρμα τοῦ πατέρα του καὶ κατευθύνθηκε σὲ λάθος διαδρομή.
Τὸ ἀποτέλεσμα νὰ κατακάψει τὰ πάντα ἀπ' ὅπου πέρναγε καὶ νὰ βρεὶ τραγικὸ τέλος ἀπὸ τὸν Δία"κεραυνωθεὶς διεφθάρῃ"- πέφτοντας τὸ σῶμα τοῦ κάπου στὸν Ἠριδανὸ ποταμό!

Ὁ Λουκιανὸς μιλᾷ στὴν "ἀληθινὴ ἱστορία" ξανὰ γιὰ τὸν Φαέθοντα ὡς ἀρχηγὸ τῶν Ἡλιακῶν θεῶν ἐνάντια στοὺς Ἀτλαντες!
Οἱ Ἰνδοὶ στὴ Μαχαμπαράτα ἀναφέρουν τὴ σύγκρουση Ἡλιακῶν μὲ Σεληνιακοὺς θεοὺς καὶ τὴ χρήση ,καλὰ περιγραφέντων,πυρηνικῶν ὅπλων!
Ἡ Ἀτλαντίδα μᾶλλον καὶ ἡ καταστροφή της ,ὅμως δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν καταστροφὴ τοῦ Φαέθοντα ,παρ,ὅλα ὅσα ἰσχυρίστηκαν ἀξιόλογοι ἐρευνητὲς ὅπως ὁ μακαρίτης Θ.Αξιώτης.
Εἶναι ἕνα πολὺ μεταγενέστερο γεγονὸς τοῦ 18ου π.χ.αιώνα,περίπου, ἐνῶ αὐτὸ τοῦ Φαέοντα πιθανὰ ἀντιστοιχεῖ στοὺς ἀστεροειδεὶς ποὺ ἔπληξαν τη Γῆ πρὸ 65.000.000 χρόνια καὶ ἔφεραν τὸ τὸ τέλος τῶν δεινοσαύρων.


 ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ  ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Ἀσπασία, ἡ πιὸ μορφωμένη γυναῖκα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας ποὺ τὴν κατηγόρησαν γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα.

Ἀσπασία: H ἑταίρα ποὺ δίδασκε φιλοσοφία καὶ σημάδεψε τὴ ζωὴ τοῦ Περικλῆ

Ἀσπασία, ἡ πιὸ μορφωμένη γυναῖκα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας ποὺ τὴν κατηγόρησαν γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα. Τὴν ἐρωτεύτηκε ὁ Φειδίας, ἀλλὰ αὐτὴ προτίμησε τὸν Περικλῆ καὶ τοῦ ἄλλαξε τὴ ζωή.

Γιατί δὲν τὴν παντρεύτηκε...


Διαβάστε ὅλο τὸ ἄρθρο:

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μάχη τῆς Πιερίας 168 π.Χ.

«Θνήσκε ὑπὲρ Πατρίδος»
(Δελφικὸ πρόσταγμα)

Η Μάχη τῆς Πύνδας ἐστὶν σταθμὸς σὴν ἀρχαία Ἱστορία τῶν Ἑλλήνων.   διότι μετὰ τὰ γεγονότα ὅσα διεδραματίσθησαν σὴν μάχην, ἡ ἙΛΛΑΣ κατελήφθη.  ἀπὸ τοὺς πράγματι, τυχοδιῶκτες καὶ τυχάρπαστους Ρωμαίους.

Τὸ 178 πεθαίνει ὁ Βασιλεὺς τῆς Μακεδονίας καὶ πάντων τῶν Ἑλλήνων, Φίλιππος ὁ Ε΄, ὁ ὁποῖος ἐβασίλευε ἀπὸ τὸ 221 π.Χ.

Στὸν θρόνον ἀνέβη ὁ πρῶτος υἱὸς αὐτοῦ, «Θρυλικὸς καὶ Πανελλήν», Περσεὺς ὁ Ἀ´.

Ὁ Νέος βασιλεὺς ἦτο ἦρεμος καὶ ἦπιος, μά καὶ γενναῖος, ικανότατος ὡς στρατηγὸς, μέ ἄψογον παράστημα καὶ τέλειος ὡς πολιτικὸς.

Οἱ Ἕλληνες τὸν ἠγάπησαν ἀμέσως καὶ στὸ πρόσωπόν του ἔβλεπαν ἕναν νέο Ἀλέξανδρον!

Δὲν εἶχαν ἄδικο, διότι ὁ πατὴρ του πρὶν πεθάνει τοῦ ἔθεσε τὸ πρόβλημα τῶν Ῥωμαίων καὶ τὸν τρόπον ἀντιμετωπίσεώς τους, οὕτως ὥστε νὰ μὴν ὑποδουλωθῇ ἡ πατρίδα του.    

Ὁ Περσεὺς ἐκινήθη ἐπιδεξία   στόν  πολιτικό ΄ ἀγῶνα  ἐναντίον  τῶν  Ρωμαίων καὶ ἔκανε τὸν φίλον τους.   Παραλλήλως, ὡς ἀπαιτεῖ ἡ πολιτικὴ καὶ συμφώνως μὲ τὰς ὁδηγίας τοῦ πατέρας του,  συνῆψε ἄριστες σχέσεις μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῶν Ῥωμαίων, ἕνωσε τοὺς Ἕλληνας τοῦ νότου, καθὼς ἐπίσης τοὺς Ῥοδίους, τὰς πόλεις τοῦ Βυζαντίου καὶ τοὺς δημοκρατικούς πολίτας ὅλης τῆς Ἑλλάδος.

   Ὁ Περσεὺς ἦτο ἀπὸ τοὺς μυημένους στὰ Ἱερὰ Ἑλληνικὰ Μυστήρια καὶ ἐγνώριζε ἀρκετὰ πράγματα.

Μία κίνησις του ἔκαμε τοὺς Ἕλληνας νὰ τὸν ὑπεραγαπήσουν, τοὺς μισέλληνας, ὅμως, νὰ τὸν μισήσουν.

    Ἕστειλλε  πρέσβεις στὸ ἱερὸ τῆς Δήλου τὸ 171 π.Χ., ὅπου καλοῦσε ὈΛΟΥΣ τοὺς ἐξόριστους γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους ἀπὸ τὰς πόλεις τους, καθὼς καὶ τοὺς ἄπορους, στὴ Μακεδονία γιὰ νὰ ἐργαστοῦν,  Μία καὶ ἡ Μακεδονία πάντοτε εἶχε (καὶ ἔχει) εὔφορη γῆ στὰ πάντα. Ἀπὸ γεωργικὰ ἔως ... ὀρυκτά.

«Ἡ κίνησις αὕτη ἔσωσε ἑκατοντάδας χιλιάδας Ἑλλήνων καὶ ὁ Περσεύς ἐθεωρεῖτο μεγάλη μορφή.

<< κάποιοι  ὅμως   δὲν   χάρηκαν   γι΄  αὐτὸ  καὶ  ἄρχισαν   νὰ  του   διαβάλλουν   στοὺς   Ρωμαίους.   Τὸ   τυφλὸ   ὄργανο   τῶν   Ρωμαίων,  ὁ   βασιλεύς   τῆς  Περγάμου  Εὐξένης  τὸν  κατήγγειλε  στήν  Ρώμη ,  λὲς  καὶ  ἡ  Ρώμη   ἦταν   ....Ἀμφικτυονία..

Ή    αἰσχρή   προδοσία    του  ἀλιτήριου   καὶ  ἀργυρώνητου  Εύξένη,  μᾶς  φέρνει  στὴν   Ἑλλάδα  τοὺς  Ρωμαίους     

   Συνάπτονται      μάχες    ὅπου   οἱ   Ἕλληνες    θριαμβεύουν ,  καί   ἐπί  παραδείγματι    στὴν     Ἀπολλωνία   τὸ   169   π. Χ. 

     Ὁ   Εὐξένης   ὅμως   δὲν   ἡσυχάζει .   Ἦτο   γνωστὴ  ἡ  φιλία   του  μὲ  τοῦς  φοινικογεφυραίους   ἔμπορος   διότι   ἐδωροδοκεῖτο.        Οἱ    Ἕλληνες   τῆς  τότε   ἐποχῆς   .ἕλεγαν   γι΄ αὐτὲς  του   τίς   δραστηριοτητες :    

         <<   Ἄν  φθάσει   ὁ   Περσεύς    στὸν   Πέργαμο   γιὰ   νὰ   τιμωρήσει   τὸν   Εὐξένη,   τότε  αὐτὸς   (ὁ   Εὐξένης  )     θὰ   δραπετεύσει   μὲ   φοινικικὸ   πλοῖο.   

0ἱ Ρωμαῖοι δέν ἐπαναπαύονται. Γνωρίζουν ὅτι τοῦς Ἕλληνες σὲ μάχη δὲν τους Νικᾶς!

Ὑπάρχουν ἄλλοι τρόποι . Ποιοὶ ἔδωσαν τέτοια Θανάσιμη πληροφορία;΄ Ὁ καιρὸς ὅμως ἔρχεται.....

Οἱ δύο στρατοί ἑτοιμάζονται γιὰ τὴν τελευταία συνάντηση τους στὴν Πύδνα τῆς Πιερίας τὸ 168 π.Χ.

Ἀρχιστράτηγος τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὁ βασιλεύς Περσεύς ὁ Ἀ΄ Ἀρχιστράτηγος τῶν Ρωμαίων ( καί ὅχι μόνο ) Ὁ Λεύκιος Αἰμίλιος Παῦλος .

Ὁ Ἕλληνας βασιλεύς ἀναμένει τοῦς ὑπολοίπους ἀδελφοὺς του ποῦ τοῦ ὑποσχέθησαν στρατιωτική βοήθεια. Ἀναμένει ὁ Θρῦλος ...

Οἱ Μακεδόνες ἡττῶνται ἀπὸ τὸν ἄσημο Αἰμίλιο καὶ ὅ θρῦλος των Ἑλλήνων, ὁ Περσεύς ὁδηγεῖται σιδηροδέσμιος μὲ τὰ παιδιά του στὴν Ρώμη καθὼς καὶ το σύνολο τῶν ἐπιφανῶν Μακεδόνων . Τά παιδιά του δολοφονοῦνται ἐμπρός στά μάτια του Ὁ Περσεύς συνελήφθη

στὸ ἱερὸ τῶν Καβείριων τῆς Σαμοθράκης '”ὅπου καὶ κατέφυγε μετὰ τό κακό της Πύνδας.

Τόν ρίχνουν φυλακή καί .....πεθαίνει ἀπὸ τὴ πείνα !

Ἡ Μακεδονία χωρίζεται, δια πυρὸς καί σιδήρου , σὲ τέσσερις ἐπαρχίες (Θεσ/κης - Πελαγονίας - Πέλλης -Αμφιπόλεος ) καὶ βγαίνει ἕνα διάταγμα νὰ μὴν ἐπικοινωνοῦν οἱ Ἕλληνες τῶν περιοχῶν αὐτῶν , οὔτε κοινωνικά μὰ καὶ οὔτε γιὰ ἐμπορικούς λόγους .

Συμφώνως μὲ τὴν Ἱερὰ Ἑλληνική Παράδοση, πρίν ὁδηγηθεῖ μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ὁ Περσέας ὥρκισε δύο στρατηγοὺς του <<ἵνα διατηρηθῶσιν ἡ Ἑλλὰς , ἡ Ἐλευθερία καὶ ἀποτέμνειν (νὰ κοπεῖ ) τὴν διχόνοιαν >>.

Ὁ Αἰμίλιος Παῦλος κάτι γράφει σχετικὸς στὰ ἀποσπάσματα ποῦ διασώζονται .

Τὸ 146 π.Χ. Ὁ στρατηγὸς τῶν Ρωμαίων καταφθάνει στὴν Ἑλλάδα μὲ πολυάριθμο στράτευμα ὅπου προβαίνει στὶς ἀκόλουθες <<πολιτιστικὲς >> καὶ <<ἀντιρατσιστικές >>πράξεις.

Καίει την Κόρινθο διότι ( εἶχε πολεμήσει μαζί με τὸν Περσέα, λεηλατεῖ ὅλη τὴν περιοχὴ κατασφάζει τὸν Ἑλληνικὸ πληθυσμό καὶ πωλεῖ ὡς δούλους ὅσους ἐσώθησαν ἀπὸ τὴν φωτιά καὶ τὸ σίδερο. Ἡ μεσημβρινὴ Ἑλλάδα κατέστη Ρωμαϊκή ἐπαρχία μὲ τὸ ὄνομα Ἀχαΐα .

Ἡ Ἑλλάς ὑπετάγη στοὺς νεοβάρβαρους παγκοσμιοποιητές τῆς τότε ἐποχῆς, ΑΛΛΑ

Δέν ἐξέπνευσε καὶ δέν ἀφανίσθηκε ! Ὑπέταξε τούς κατακτητές της, πολιτιστικὸς !

<<Ἐδειξε σ΄΄ αὐτούς ὅτι ζούσε >>!

Ὁ Ἡρακλῆς στὴν μάχη του Μαραθῶνα...

 

Ἡ μάχη τοῦ Μαραθῶνα, μία ἀπὸ τὶς πιὸ σημαντικὲς συγκρούσεις τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας, θεωρεῖται ὄχι μόνo ἱστορικὸ γεγονός ἀλλὰ καὶ πηγή θρύλων καὶ συμβολισμῶν. Σὺμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ὁ Ἡρακλῆς, ὁ μέγας ἥρωας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, εἶχε ἐξαιρετικὴ ἐπιρροὴ καὶ προστασία γιὰ τὸν στρατὸ τῶν Ἑλλήνων, ὑποστηρίζοντάς τους συμβολικὰ στὴ μάχη ἐνάντια στὶς ἀνατολικὲς δυνάμεις. Αὐτὸς ὁ ἥρωας ἐκπροσωπεῖ τὴν ἀνδρεία καὶ τὴ θυσία, καθὼς ὁ μῦθος τοῦ συνεχίζει νὰ ἐμπνέει καὶ νὰ διαμορφώνει τὸν ἑλληνικὸ χαρακτῆρα, ἐμπνέοντας τοὺς πολεμιστὲς τοῦ Μαραθῶνα στὸν ἀγῶνα τοὺς γιὰ ἐλευθερία.

Ἦταν τόσο μεγαλειῶδες αὐτὸ ποῦ συνέβη στὴν μάχη του Μαραθῶνα το 490 π.Χ., ὥστε οἱ Ἕλληνες ἀπέδωσαν τὴ νίκη στὴν ἀνάμειξη τῶν θεῶν Μαζί με τον Μιλτιάδη, τον Καλλίμαχο καὶ τους ἄλλους, στὴ γνωστή εἰκόνα της Ποικίλης Στοάς της Ἀγορᾶς τῶν Ἀθηνῶν, ὁ Πᾶναινος κατέγραψε την παρουσία της Ἀθηνᾶς, του Πᾶνα, τοῦ Ἡρακλῆ, του Θησέα, του Μαραθῶνα, του Έχετλαῖου.

Στήν περιοχή της Τετραπόλεως, ποῦ ἀπαρτίζεται ἀπὸ τους οἰκισμούς του Μαραθῶνα, της Τρικορύθου, της Οἰνόης καὶ της Προβαλίνθου, πιστοποιεῖται τόσο ἡ λατρεία του Ἡρακλῆ καὶ του Πᾶνα ὅσο καὶ της Ἀθηνᾶς Ὡστόσο, μόνο δύο εἶναι τα ταυτισμένα ἱερὰ: το ρωμαϊκό ἱερὸ της Ἴσιδας στὴν Μπρεξίζα καὶ ἡ σπηλιά του Πᾶνα στὴν Οἰνόη.

Ἀπὸ ἐπιγραφή του πρώιμου 5ου αἰῶνα π.Χ. πληροφορούμαστε ὅτι ἡ γιορτή καὶ οἱ ἀγῶνες γιὰ τον Ἡρακλῆ, ποῦ προσφωνεῖται καὶ «ἐμπύλιος», τώρα ἀναβαθμίζονται

Πολυθάλαμη σπηλιά, φορτωμένη σταλακτῖτες καὶ σταλαγμῖτες, με ἔντονη χρήση ἀπὸ τα νεολιθικά ὡς τα ὑστεροελλαδικά χρόνια, γίνεται τόπος λατρείας του Πᾶνα ἀπὸ τον 5ο αἰῶνα π.Χ. Βρέθηκε μεγάλος ἀριθμὸς εἰδωλίων του Πᾶνα καὶ των Νυμφών ποῦ λατρεύονταν στή σπηλιά μέχρι καὶ τα ρωμαϊκά χρόνια.

Η τρίτη θεότητα ποῦ συσχετίζεται με τὴ μάχη του Μαραθῶνα εἶναι ἡ Ἀθηνᾶ «Ἑλλωτίς».

Το ἱερὸ του Διονύσου, ὅπου στήνονταν τα ψηφίσματα τῆς Τετραπόλεως, τοποθετεῖται στὴν πεδιάδα. Ἐκεῖ κοντά βρισκόταν καὶ ὁ τάφος του ἥρωα ἰατροῦ Ἀριστόμαχου. Ὁ Φιλόχωρος μας πληροφορεῖ γιά την ὕπαρξη δύο ἱερῶν του Ἀπόλλωνα, ὥς Πυθίου στὴν Οἰνόη καὶ ὥς Δηλίου στὸν Μαραθῶνα Τή λατρεία της Ἄρτεμις βεβαιώνει περιγραφή πάνω σε μαρμάρινα μέλη βωμοῦ Σύμφωνα με τον Παυσανία στὰ “ΑΤΤΙΚΑ” (Ι, 15,3) ὁ Ἡρακλῆς ἔσπευσε ὁπλισμένος με το τρομερό του ρόπαλο νὰ συμπαραταχθεῖ με τους Ἕλληνες ὁπλῖτες..

Ὁ Ἡρακλῆς εἶχε παλαιούς δεσμούς με τον Μαραθῶνα, ἀφοῦ, σύμφωνα με την παράδοση, ἐκεῖ εἶχαν βρεῖ καταφύγιο οἱ Ἡρακλεῖδες, οἱ ἀπόγονοί του, ὅταν τους καταδίωκε ὁ βασιλιάς Εὐρυσθέας Μάλιστα οἱ Μαραθώνιοι, ὅπως ἀναφέρει ὁ Παυσανίας, ἦταν οἱ πρῶτοι ποῦ τίμησαν τον Ἡρακλῆ ὥς Θεό.

Στὸν Μαραθῶνα το ἱερὸ του βρισκόταν στό στενό πέρασμα ἀνάμεσα στό βουνό Ἀγριλίκι (*) καὶ τὴ θάλασσα καὶ γιά το λόγο αὐτὸ ὁ Ἡρακλῆς ὀνομαζόταν Ἐμπύλιος, δηλαδή αὐτὸς ποῦ βρίσκεται μπροστά ἀπὸ τις πύλες. Στὸ σημεῖο αὐτὸ, κοντά στό ἱερὸ του Ἡρακλῆ, ἐπέλεξαν νὰ στρατοπεδεύσουν οἱ Ἀθηναῖοι φθάνοντας στὸν Μαραθῶνα

Σύμφωνα με τις πληροφορίες ποῦ μας παρέχει ὁ ἀρχαῖος ἱστορικός Ἡρόδοτος, ἡ θέση του ελληνικού στρατεύματος το 490 π.Χ. εἶχε ὡς ὁρμητήριο το τέμενος του Ἡρακλῆ κοντά στοὺς πρόποδες, ὅπως ἀποθέτουμε, του ὑψώματος Βρανά καὶ Ἀφορισμού. Η θέση των τύμβων Ἀθηναίων καὶ Πλαταιέων δηλώνουν το ἐπίκεντρο της περιοχῆς της μάχης. Γύρω ἀπὸ το σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἐντοπισθεῖ το ἱερὸ του Ἡρακλῆ καὶ ἡ ἀφετηρία του ἀγγελιαφόρου της νίκης.

Ἴσως ὁ ἀγγελιαφόρος της κοσμοϊστορικῆς Νίκης του πνεύματος κατά του σκοταδισμοῦ νὰ χρησιμοποίησε τον πλέον σύντομο δρόμο, περίπου 34 χιλιόμετρα καὶ ὄχι τον κατά 25 αἰῶνες μεταγενέστερο (περίπου 42 χιλιόμετρα), ὁ Αἰθίοπος ἦταν ἄγνωστος καὶ ἀνύπαρκτος Κατά πᾶσα πιθανότητα ἀνηφόρισε πρὸς τὴ χαράδρα ποῦ σχηματίζουν τα ὑψώματα Βρανάς, Ἀγριλίκι, Ἀφορισμός καὶ Κοτρώνι με προοπτική το ἱερὸ του Διόνυσου καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πρὸς την Εκάλη...

Ἡ μορφὴ τοῦ Ἡρακλέους ἔμεινε ἀναλλοίωτη στὴ μνήμη τῶν Ἑλλήνων, συνδέοντας τὸν ἥρωα μὲ τὴ θρυλικὴ νίκη τῆς Μάχης τοῦ Μαραθῶνα. Οἱ στρατιῶτες τῆς Ἀθήνας πολέμησαν μὲ σθένος, ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὴν ἀνδρεία τοῦ μεγάλου ἥρωα, ποὺ συμβόλιζε τὴν Ἑλλάδα ποὺ ἀντιστέκεται καὶ θριαμβεύει ἀπέναντι σὲ κάθε ἀπειλή. Ἐτσί, ὁ Ἡρακλῆς καὶ τὸ πνεῦμα του, ἔγιναν φάροι ἐλπίδας, καὶ ἡ μάχη ἔμεινε στὴν ἱστορία ὡς μιὰ νίκη ὄχι μόνο τῶν ὅπλων ἀλλὰ καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ θάρρους.