O Κίτσος Τζαβέλας ή Τσαβέλλας (Σούλι, 1800- Αθήνα, 9 Μαρτίου 1855) ήταν Έλληνας – Αρβανίτης αγωνιστής της επανάστασης του ’21 από το Σούλι της Ηπείρου και μετέπειτα στρατηγός, υπουργός και πρωθυπουργός. — Βιογραφία — Ήταν δευτερότοκος γιος του Φώτου Τζαβέλα και εγγονός του Λάμπρου Τζαβέλα και της Μόσχως. Γεννήθηκε στο Σούλι, μεγάλωσε στην Κέρκυρα και το 1820 γύρισε μαζί με τους Σουλιώτες στην πατρίδα τους, όπου ανακηρύχτηκε καπετάνιος – αρχηγός, σε ηλικία μόλις 19 χρονών. Μετά την ήττα και τον θάνατο του Αλή Πασά, πήγε στην Πίζα της Ιταλίας για να συνεννοηθεί με τους Φιλικούς για την Επανάσταση. Το 1822 γύρισε και πήρε μέρος ως αρχηγός 35 Σουλιωτών, μαζί με το Μάρκο Μπότσαρη, στην Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου το φθινόπωρο του 1822 και στη μάχη του Κεφαλόβρυσου το 1823. Πήρε μέρος και στη Δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου το 1823. — Συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη στη νίκη της Άμπλιανης το 1824. Πολέμησε στο Δίστομο και στο Κρεμμύδι της Πύλου. Διέσπασε τα στρατεύματα του Κιουταχή τον Ιούνιο του 1825 στο Μεσολόγγι και μπήκε στην πόλη. Κατά την ηρωική έξοδο των Μεσολογγιτών, ως αρχηγός 2.500 ανθρώπων έσπασε τις γραμμές των Τούρκων και κατέφυγε στα Σάλωνα (Άμφισσα) με 1.300 άνδρες. Πήρε μέρος μαζί με τον Καραϊσκάκη στις μάχες τις Αττικής και, μετά το θάνατο του δεύτερου, ανατέθηκε σ” αυτόν η αρχιστρατηγία, προσωρινά. — Ο Καποδίστριας τον έκανε χιλίαρχο, αναθέτοντάς του μάλιστα να καθαρίσει την Στερεά Ελλάδα από τους Τουρκαλβανούς και τους Τουρκοαιγυπτίους. Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, ρίχτηκε στη φυλακή, διότι υπήρξε μέλος της ρωσόφιλης μερίδας. Ο Όθωνας τον έκανε υποστράτηγο κι αργότερα αντιστράτηγο και υπασπιστή του. Το 1844 αναδείχτηκε Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη, το 1847-1848 πρωθυπουργός (Κυβέρνηση Κίτσου Τζαβέλλα 1847) και το 1849 Υπουργός των Στρατιωτικών πάλι. Το 1854, όταν στην Ελλάδα ξέσπασε το Απελευθερωτικό Κίνημα των Αλύτρωτων περιοχών, μαζί με άλλους Σουλιώτες αξιωματικούς ανέλαβε την ηγεσία των επιχειρήσεων στην Ήπειρο. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος, αποσύρθηκε. Πέθανε στις 9 Μαρτίου 1855 στην Αθήνα.
Συνεπώς το ερώτημα παραμένει καίριο και είναι το εξής: Οι Ρώσοι στο διάβα των αιώνων ευεργέτησαν τους Ομόδοξους Έλληνες έναντι των αλλόθρησκων ή οι Έλληνες πάντοτε υπήρξαν οι ανιδιοτελείς ευεργέτες τους; Η απάντηση μετά την ανωτέρω ιστορική παράθεση ας δοθεί από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά, έχοντας όμως όλοι μας στη θύμηση μας τη ρήση του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη το Πάσχα του 1985 ότι "οἱ ῞Ελληνες εἴμεθα «Έθνος ἀνάδελφον» ἀφοῦ συγγενικά μας ἔθνη δὲν ὑπάρχουν· κατ᾽ ἀντίθεσι πρὸς ἄλλους λαούς, ποὺ δὲν εἶναι μόνοι, ἀλλὰ διαθέτουν συγγενεῖς, ὅπως οἱ σλαβικοὶ λαοί, οἱ ἀραβικοί, οἱ ἀγγλοσάξωνες, οἱ λατινογενεῖς λαοί, κλπ Εν κατακλείδι ο Εθνοφυλετισμός στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι εξαιρετικά επικίνδυνος καθότι δύναται ακόμη να φτάσει σε σημείο διαστροφής τέτοιο και ικανό να διαστρεβλώσει τον Αγιορείτικο χαιρετισμό "Ευλογείτε-ο Κύριος" σε "Ευλογείτε – ο Κύρι(λλ)ος"… με τις όποιες συνέπειες οι οποίες δε θα απέχουν και πολύ από τις Παπικές δοξασίες…!
(Ἡ «Ἀνασύνθεση των Μυστηρίων» βασίζεται στήν Ὀρφική Θεολογία, στὶς πληροφορίες ποῦ ἔχουμε γιά τα Μυστήρια, καθώς καί στὶς μαρτυρίες του Πλάτωνα καί των ἄλλων μεγάλων φιλοσόφων της ἀρχαιότητας). Εἰσαγωγή Τα Ἑλληνικά Μυστήρια (τα Ἐλευσίνια Μυστήρια) ἔχουν σάν Θεωρητική Βάση την Ὀρφική Θεολογία ποῦ ἐνέπνευσε ὁλόκληρο τον ἀρχαῖο κόσμο... κι εἶχαν σάν σκοπό νά ὁδηγήσουν τον μύστη ὡς την Αὐτοψία του Ἀληθινοῦ Ὄντος, της Θεότητας. Ὑπῆρχαν Τέσσερις (Φανερές) Βαθμίδες Μύησης (καί μία Πέμπτη Βαθμίδα, γιά την ὁποῖα δέν ἀναφέρονται πολλά)... ἀλλά οἱ περισσότεροι δέν έφἔφταναν κἄν στήν δεύτερη Βαθμίδα... Ἔτσι, αὐτοί ποῦ θά μποροῦσαν νά μιλήσουν πραγματικά γιά τα Μυστήρια ἦταν οἱ «Πραγματικοί Μύστες», σάν τον Πλάτωνα, κι ὄχι ὅσοι εἶχαν μία ἐπιφανειακή, ἐξωτερική σχέση με τα Μυστήρια... Πολύ περισσότερο δέν θά μποροῦσαν νά εἶναι σε θέση νά μιλήσουν οἱ μετέπειτα χριστιανοί πατέρες, ὄχι μόνο γιατί ἀπέχουν χρονολογικά κάποιους αἰῶνες ἀπὸ την ἀκμὴ του ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ἀλλά προπάντων γιατί ἡ ἔλλειψή πληροφοριῶν κι ἡ ἀμαθής ἐμπάθεια ὡδηγοῦσε (ἀκόμα καί φωτισμένα μυαλά) σε μία διαστρεβλωμένη εἰκόνα των Μυστηρίων, ποῦ εἶναι ἀναξία ἀναφοράς καί ἀπὸ φιλοσοφική, καί ἀπὸ ἱστορική, ἄποψή.. Οἱ ἀμαθεῖς χριστιανοί θεωροῦσαν ὅλους τους ἕλληνες ἀνόητους καί παρίσταναν τα Μυστήρια κάτι σάν θεατρική παράσταση...
Ὅμως το νά μιλᾶνε γιά κάτι ποῦ δέν γνώριζαν καί μάλιστα νά ἐκφέρουν γνώμη, ἐμπνεόμενοι μόνο ἀπὸ μῖσος, δέν δείχνει μόνο ἔλλειψή λογικῆς ἀλλά καί βαθιά ἀνοησία καί μικροπρέπεια... Οἱ Πέντε Μυητικές Βαθμίδες των Μυστηρίων εἶναι: Α) Τα Μικρά Μυστήρια της Περσεφόνης: Ψυχοσωματική Κάθαρση (καθαρμοί ποῦ συμπεριλαμβάνουν ὄχι μόνο σωματικούς καθαρμούς, ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένες τροφές, πράξεις, ἀλλά καί ἀπόρριψη ἐπιθυμιῶν καί ὀρέξεων, ἀλλά καί ὑλικὲς σκέψεις προσανατολισμένες πρὸς τον ὑλικό κόσμο). Β) Τα Μεγάλα Μυστήρια της Κόρης: Ψυχοδυναμική Μύηση, Ἀπελευθέρωση ἀπὸ τις ὁρμές της ψυχῆς, ἀπάθεια, ἀπελευθέρωση ἀπὸ τον κύκλο της μετενσωμάτωσης. Γ) Τα Μεγάλα Ἐποπτικά Μυστήρια των τιτάνων: Ὑπέρβαση των νοητικῶν διαδικασιῶν καί της πολλαπλότητας. Δ) Τα Μεγάλα Μυστήρια του Ζαγρέα: Ἔκσταση, Αὐτοψία, Ἕνωση με την Θεότητα – Εἶναι, (Ἀπορρόφηση στήν Ἑνότητα του Εἶναι) Ε) Τα Ἄρρητα Μυστήρια του Διός: ἡ Πέμπτη Μυητική Βαθμίδα ποῦ Ὁδηγεῖ Ὡς την Ἀπορρόφηση στήν Θεότητα (ποῦ ἀναφέρεται ἐνδεικτικά μόνο ἀπὸ τον Πλάτωνα). Ὁλόκληρη ἡ ἑλληνική φιλοσοφία (ποῦ ἦταν ὄχι μόνο μία θεωρητική ἀντίληψη της Πραγματικότητας ἀλλά καί μία βιοθεωρία, μία πρακτική ζωῆς) δέν εἶναι παρά «σχόλια» της Μυστηριακῆς Πρακτικῆς καί Ζωῆς.. Ὁ Πλάτωνας ὑπῆρξε ὁ μεγαλύτερος ἴσως μύστης στήν ἀρχαιότητα Ἀναφέρθηκε με σεβασμό στὰ Μυστήρια, κι εἶπε «ὅσα» του ἐπιτρεπόταν νά «πεῖ», με καλυμένο τρόπο.
Στὸν «Φαίδωνα» ταυτίζει ἀπόλυτα τον μυητικό σκοπό των Μυστηρίων με το ἔργο της «ἀληθινῆς φιλοσοφίας», ποῦ εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση (λύσις) της ψυχῆς ἀπὸ το σῶμα.. Στὴν πραγματικότητα τα Μυστήρια, ὅπως διαμορφώθηκαν ἀπὸ την Ὀρφική Θεολογία, κι ὅπως τα γνώρισε ὁ Πλάτωνας, ὑπήρξανε ἡ Ἀνεξάντλητη Δεξαμενή ὅλης της ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καὶ σκέψης. Ὁ Πλάτωνας καὶ οἱ ἄλλη μεγάλοι ἕλληνες φιλόσοφοι, μόλις ποὺ ψέλλισαν κάτι ἀπὸ το «Ἱερὸ Μυστικό».
Ὁ Πλάτωνας δὲν ἔκανε τίποτα ἄλλο ἀπὸ το νά μεταφέρει καὶ νά ἐκλαϊκεύσει σε φιλοσοφικό καὶ ψυχολογικό καὶ ἀνθρωπολογικό ἐπίπεδο, την «Μυστική Θεωρία καὶ Πρακτική». Σύμφωνα με την Ὀρφική Θεολογία Ταύτιζε το Ἄπειρο Θεῖο με το Ἀγαθὸν, καὶ τον Κοσμικό Θεῖο Λόγο ποὺ Διαπερνᾶ τα πάντα (τον Διόνυσο Ζαγρέα) με το «Εἶναι». Ἀπὸ το Σῶμα του Λόγου ποὺ «κοματιάζεται» (στὴν γλῶσσα του μύθου), «πολλαπλασιάζεται», προκύπτουν οἱ κόσμοι, ὁ νοητικός κόσμος, ὁ κόσμος της κατώτερης ψυχῆς, κι ἐμψυχώνεται ὁ κόσμος της ὕλης.. Ἡ Πλατωνική Θεωρία του Ὄντος ἔχει καθαρά «Ὀρφική καταγωγή».
Το Ὄν Ὁρίζεται (ἀπὸ τον Πλάτωνα) στὶς Πέντε Ἐκδηλώσεις Του: Δίας - Ἀγαθόν Ζαγρέας (Λόγος) – Εἶναι Νοῦς Ψυχή Ὕλη – Σῶμα Ἐπίσης ὁ Πλάτωνας καθόριζε την Ἀπελευθέρωση του Ὄντος ἀπὸ το σῶμα καὶ τον κόσμο καὶ την «ἀνάβαση» του ὡς την Θεότητα (Ἀγαθὸν) σε τέσσερις βαθμίδες: Ἀπελευθέρωση ἀπὸ την κατώτερη ὑλική ψυχή (ἐπιθυμητικό – ψυχοσωματικές λειτουργίες), ἀπάρνηση του κόσμου. Ἀπελευθέρωση ἀπὸ την ἀστρική ψυχή (θυμικό – ψυχοδυναμικές ροπές), ἀπάθεια Ἀπελευθέρωση ἀπὸ την νοητική ψυχή ἤ νοῦ (λόγος – νοητικές διαδικασίες), περισυλλογή ἀπὸ την πολλαπλότητα κι ἀνύψωση ὡς την Ἑνότητα Θεωρία του Εἶναι, ἀπορρόφηση στὴν Ἑνότητα του Εἶναι, ὁμοίωση με το θεό. Ἀντιστοιχεῖ μάλιστα στὶς Τέσσερις Βαθμίδες της Ὀντολογικῆς Ἀνάβασης τις Τέσσερις Μεγάλες Ἀρετές: Φρόνηση, Σωφροσύνη, Ἀνδρεία, Δικαιοσύνη. Μία Πέμπτη Βαθμίδα της Ὀντολογικῆς Ἀνάβασης, Ἀπορρόφηση στό Ἀγαθόν, μόλις ποῦ ἀναφέρεται ἀπό τον Πλάτωνα, στά Κείμενά του, στήν Ἕβδομη Ἐπιστολή του, με ἐπιφύλαξη Στὰ βήματα του Πλάτωνα πάτησαν ὅλοι οἱ μεγάλοι φιλόσοφοι της ἀρχαιότητας, κι οἱ Στωικοί, κι ὁ Ἐπίκουρος, κι ὁ Πλωτῖνος.. Ἀκόμα ὁ Πλάτωνας, μέσῳ των χριστιανῶν πατέρων «πέρασε» ὁλόκληρος στήν χριστιανική θεολογία. Ἄλλωστε ὁ Ἰησοῦς δέν δίδασκε κάτι διαφορετικό ἀπό τον Ὀρφέα (τον «θεολόγο, κατά τον Πλάτωνα), καὶ τον Πλάτωνα. Ἡ Ὀρφικὴ Θεολογία Ἡ Ὀρφικὴ Θεολογία, μολονότι ἀφομοιώνει ὅλη την ἑλληνική (Ἡσιόδεια) θεογονία, ἀναλύοντας καὶ ἀποσαφηνίζοντας δυσνόητους μεταφυσικούς ὄρους, ὅπως το Χάος, ὁ Φάνης (Ἔρως), καὶ τις διαλεκτικές σχέσεις πνευματικοῦ, «κουκούλι» στοιχείου... ἑντοῦτοις ἀπὸ τον 7ο π.Χ. αἰῶνα (καὶ ἀποδεδειγμένα ἀπὸ τον 6ο π.Χ. αἰῶνα) καὶ μετά, ἔχει ἐγκαθιδρυθεῖ ἡ Ἀντίληψη Μίας καὶ Μόνης Πνευματικῆς Ἀρχῆς ποὺ ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τον Δία. Ὁ Ζεύς Εἶναι ἡ Ἀρχὴ ποὺ Διαχέεται Παντοῦ, σε ὅλο το Βάθος καὶ ὅλο το Πλάτος της Ὕπαρξης Ὁ Ζεύς Ἀποτελεῖ την ἀρχὴ, το μέσον καὶ το τέλος των πάντων, του ὄντος, του ἀνθρώπου Ὁ ἴδιος ὁ Πλάτωνας ἀναφέρεται (στοὺς «Νόμους» κι ἀλλοῦ) στὸν «παλαιό λόγο» κατά τον ὁποῖο «ὁ μέν δή Θεός ἀρχήν καὶ τελευτήν καὶ μέσα των ὄντων ἀπαντῶν ἔχει». Καὶ στὸ «ἀποδιδόμενο» στὸν Ἀριστοτέλη σύγγραμμα «Περί κόσμου» ἀναφέρεται: «Ζεὺς πρῶτος ἐγένετο, Ζεὺς ὕστατος ἀρχικέραυνος. Ζεὺς κεφαλή, Ζεὺς μέσα. Διός δ’ ἐκ πάντα τελεῖται Ζεὺς πυθμήν γαῖης τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος...». Ἡ Ὀρφική Θεολογία διαποτίζει το ἑλληνικό πνεῦμα γιά, τουλάχιστον, 12 αἰῶνες (μέχρι την πολιτική ἐπικράτηση του ἐξωτερικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χριστιανισμοῦ, καὶ «διασώζεται» μέσα στὴν παγκόσμια φιλοσοφική σκέψη. Ἀπὸ τον Δία, την Ἄρρητη κι Ἄγνωστη Ἀρχή, τον Ὑπέρτατο ὅλων Θεό, Γεννιέται στούς Κόλπους της Ἀπόκρυφης Φύσης (της Δημιουργίας κι Ἐξέλιξης), ποῦ Ἐκφράζεται ἀπὸ την Προκοσμική Δήμητρα (Δηώ), ἡ Κόρη, ὁ Ζαγρέας, ποῦ Εἶναι ἡ Κοσμική Οὐσία στὴν Ἀπόλυτη Ἑνότητά της (Εἶναι), κι ἀπὸ την Ὁποία θὰ προέλθουν ὅλα μέσα στὴν δημιουργία. Ὁ Ζαγρέας Εἶναι το «Εἶναι» των φιλοσόφων (Πλάτωνας), ὁ Λόγος των Στωικῶν, ποῦ Βρίσκεται στὴν Βάση των πάντων. Ἀλλὰ μέσα στὴν Οὐσία του Ὄντος (Εἶναι) Ἐκδηλώνονται ἤδη διασπαστικές τάσεις ποῦ θά «ὁδηγήσουν» στὴν πολλαπλότητα, σε Θεϊκό Ἐπίπεδο στὴν ἀρχὴ, καί μετά στούς κατώτερους κόσμους. Σύμφωνα με τον «μῦθο» (δηλαδή τον «ἀλληγορικό λόγο», στό νοηματικό ὑπόστρωμα του ὁποίου ὑποδηλώνεται ἕνα διαφορετικό νόημα ἀπὸ τα λεγόμενα, ποῦ μόνο οἱ μύστες μποροῦν νά ἀποκωδικοποιήσουν, ἀφοῦ χρειάζεται εἰδική ἀναγνώση «κάτω ἀπὸ τις λέξεις», γιά την κατανόηση του πραγματικοῦ νοήματος, ἕνα «κλειδί» ἀποκωδικοποίησης..), ὅταν ὁ Ζαγρέας παίζει με τα «παιχνίδια» ποῦ του ἔφεραν οἱ Τιτᾶνες, κι ἀντικρύζει το «εἴδωλο» του στόν «καθρέφτη» ξεκινᾶ ἡ πρώτη διάσπαση. Σε ἕνα τελετουργικό «κατασπαραγμό» οἱ Τιτᾶνες θά κοματιάσουν το Σῶμα του Θεοῦ καί ἀφοῦ το «βράσουν» τελετουργικά, θά το καταπιοῦν, ἀφομοιώνοντας το «Θεῖο Στοιχεῖο» μέσα σε ξεχωριστές ὀντότητες Ἀλλὰ ἡ Διάσπαση του Θείου Ὄντος, τουλάχιστον σε Θεϊκό Ἐπίπεδο, δέν εἶναι δυνατή καί τελειωτική. Ἥ Καρδιά του Ὄντος Μένει Ζωντανή καί το Ὄν Ἀναγεννᾶται στὴν Πλήρη Ἑνότητά Του. Ὁ Ζαγρέας θά Ξαναγεννηθεῖ σὰν Διόνυσος, Γιός του Δία, (ἀπὸ την Σεμέλη, ἕνα ἄλλο ὄνομα της «γῆς»). Αὐτό σημαίνει ὅτι το Εἶναι Παραμένει Εἶναι, ἀκόμα κι ὅταν Διασπᾶται Διατηρεῖ την Ἑνότητά Του σάν Πραγματική Οὐσία ἀκόμα κι ὅταν Διαχωρίζεται. Ἥ Διάσπαση δὲν μπορεῖ ποτέ νά εἶναι ἀπόλυτα πραγματική. Ἐξ’ ἄλλου, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ Διάσπαση του Ὄντος δὲν εἶναι δυνατή στὴν Οὐσία Του, γι’ αὐτὸ καί οἱ Τιτᾶνες δὲν μποροῦν νά «ἐπιβιώσουν», τουλάχιστον στὸ Θεϊκό Ἐπίπεδο, καί «κατακεραυνώνονται» καί γίνονται στάχτες. Στήν πραγματικότητα ἡ Διάσπαση του Ὄντος, ὁ «κατασπαραγμός» του Θεοῦ, δὲν εἶναι παρά ἡ Φυσική Ἐξελίξη, κι οἱ Τιτᾶνες δὲν κάνουν τίποτα ἄλλο ἀπὸ το νὰ προωθοῦν την Ἐξελίξη της Δημιουργίας. Ἥ Τελετουργική Πράξη τους δὲν εἶναι κακή καὶ ἁμαρτωλή παρά μόνο ἀπὸ την ἄποψη της Κατάβασης του Ὄντος ἀπὸ την Ἑνότητα στὴν πολλαπλότητα, της Κατάβασης σε κατώτερα ὀντολογικά πεδία, κόσμους. Ἀπὸ τις στάχτες των «κατακεραυνωμένων» Τιτάνων θὰ γεννηθοῦν ὅλα τα ὄντα καὶ οἱ ἄνθρωποι Τα ὄντα ποὺ θὰ γεννηθοῦν ἔτσι ἔχουν μέσα τους τον Θεό, τον Ἑνοποιό Λόγο (των φιλοσόφων), την Πραγματική Θεϊκή Οὐσία του Ὄντος, την Ἑνότητα του Εἶναι, (το Διονυσιακό Στοιχεῖο), καὶ την «τιτανική φύση», (την ὁρμὴ πρὸς την πολλαπλότητα καὶ την ἀτομικοποίηση, την ἀτομικότητα). Αὐτὰ τα ὄντα θά γεννηθοῦν σε διάφορες βαθμίδες στόν οὐράνιο νοητικό τόπο, σάν νοητικές ψυχές (νόες, σύμφωνα με τους φιλοσόφους) ἀλλὰ λόγῳ της «τιτανικῆς φύσης» τους, δὲν θά μπορέσουν νὰ ἐπιβιώσουν ἐκεῖ καί θά ξεπέσουν στόν κόσμο της Φύσης ποῦ «ἐκπροσωπεῖται» ἀπὸ την Δήμητρα. Ἡ Δήμητρα (Δῆ-μήτηρ, γῆ-μητέρα) εἶναι ἡ Ὑπερφύση, ἡ Παγκόσμια Ψυχή, εἶναι ἡ Ἀληθινή Γῆ ὅπου κατοικοῦν τα ὄντα σάν ψυχές (ἁστρικές ψυχές). Κι εἶναι ἡ Δήμητρα (με τις ψυχές) ποῦ θὰ «ἐμψυχώσει» τον «κάτω κόσμο» της ὕλης
Ὁ κόσμος της ὕλης, εἶναι ὁ Κόσμος του Πλούτωνα, του Ἄδη, ὁ κόσμος των «νεκρῶν».
Ὁ Κόσμος του Πλούτωνα εἶναι ὁ «κάτω κόσμος» γιά ὅσους βρίσκονται στὴν Ἀληθινή Γῆ της Δήμητρας (Ψυχή), σε «σπήλαια» καί κοιλότητες της Ἀληθινῆς Γῆς, στόν κόσμο των «νεκρῶν». Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι ὑπάρχει μία πλήρης ἀνατροπή της εἰκόνας της ζωῆς ποῦ εἶχε ὁ ἁπλός ἄνθρωπος
Ὁ Κόσμος των ψυχῶν ὅπου κατοικοῦν αὐτοί ποῦ δὲν ἔχουν γεννηθεῖ ἡ ἔχουν πεθάνει, εἶναι ὁ Ἀληθινός Κόσμος, καί τοῦτος ἐδῶ ὁ κόσμος της ὕλης εἶναι πραγματικά ὁ «κόσμος των νεκρῶν». Ἡ Ψυχή (στὸν Τόπο της Δήμητρας, της Παγκόσμιας Ψυχῆς, της Ἀληθινῆς Γῆς) ποῦ «ἐκπροσωπεῖται» στὸν «μῦθο» (στὸν «ἀλληγορικό λόγο») ἀπὸ την Κόρη (ὄχι την Προκοσμική Κόρη, την Μητέρα του Ζαγρέα, ἀλλὰ την Κόρη της Ἐλευσίνας Μυθολογίας ποῦ διασώζεται στὸν Ὅμηρό, στὸν ὕμνον του γιά την Δήμητρα) λόγῳ της τιτανικῆς φύσης της «ἁρπάζεται» κυριολεκτικά ἀπὸ τον Πλούτωνα της ὕλης, καί κατοικεῖ στὸν κόσμο των «νεκρῶν» μέσα σε ἕνα «σῶμα» («σῶμα εἶναι το σῆμα της ψυχῆς»). Ἐξ’ αἰτίας της σύνδεσης της Ψυχῆς με το σῶμα γεννιοῦνται οἱ ψυχοσωματικές λειτουργίες (ἡ Περσεφόνη, ἡ ὑλοψυχή, ἡ ὑλική ψυχή των φιλοσόφων). Αὐτὲς οἱ ψυχοσωματικές λειτουργίες εἶναι τα δεσμά της Ψυχῆς, ποῦ την δένουν στὸ σῶμα, το ὁποῖο θεωρεῖται σάν τάφος της Ψυχῆς.. Ἀλλά ἡ Ψυχή δέν μπορεῖ νά μείνει γιά πάντα στὸν Κόσμο του Πλούτωνα...
Ὅταν ἔρχεται ὕμνο χρόνος ἡ Περσεφόνη ἐγκαταλείπει τον σκοτεινό κόσμο γιά νά ἀναδυθεῖ σάν Κόρη στὸν Ἀληθινό Κόσμο, στήν Ἀληθινή Γῆ της Δήμητρας, στὸν Φωτεινό Κόσμο, ἐνῶ οἱ δεσμοί με το σῶμα (ἡ ὑλική ψυχή) καταστρέφεται... (ὅλοι οἱ νεκροί ὀνομάζονται «Δημητρίου»). Ἀλλὰ ἐφ’ ὅσον δὲν εἶχε φροντίσει ἡ Ψυχή ὅσο ἦταν στὸ Βασίλειο του Πλούτωνα νὰ μυηθεῖ στὰ Μυστήρια (ἡ νὰ ἀσκήσει την «ἀληθινή φιλοσοφία» κατά τον Πλάτωνα), νὰ κατανοήσει την πραγματική ὀντότητα της καί νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τα δεσμά του σώματος, μετά ἀπὸ εὔλογο χρόνο θὰ «ξανά- ἀρπαχθεί» ἀπὸ την κόσμο της ὕλης καί θὰ μετενσωματωθεί σε κάποιο ἄλλο σῶμα (μετενσωμάτωση, μετεμψύχωση).
Ὁ Πλάτωνας γράφει στὸν «Φαίδωνα» ὅτι οἱ ζωντανοί προέρχονται ἀπὸ τους νεκρούς κι οἱ νεκροί ἀπὸ τους ζωντανούς. Ἔτσι ὁ «μῦθος» της Κόρης-Περσεφόνης (Ψυχῆς καί ὑλοψυχῆς, ἀντίστοιχα) ἑρμηνεύεται σὰν ὁ κύκλος της Ζωῆς καί του θανάτου (στὸν Ἀληθινό Κόσμο, καί στὸν κόσμο της ὕλης, ἀντίστοιχα), ὁ κύκλος της μετεμψύχωσης, ποῦ ἀκολουθεῖ κάθε Ψυχή.
Ἤ Ἀθάνατη Κόρη της Δήμητρας γίνεται θνητή σύζυγος του Πλούτωνα, ἡ Περσεφόνη, καί «ξαναβγαίνει» στόν Ἀληθινό Κόσμο σάν Κόρη. κι ἔτσι συνέχεια. Ἤ συσχέτιση του «μύθου» με τον κύκλο της ζωῆς στὴν γῆ (βλάστηση, στάρι, κλπ) ἄν καί δέν εἶναι ἄστοχος, ἐν τούτοις ἀποτελεῖ μία πολύ ἐπιφανειακή ἐξήγηση των Μυστηρίων..
Ἁπλά οἱ Ἐλευσίνιοι Μύστες γιά νὰ μιλήσουν γιά την Ἀληθινή Ζωή καί τον Κύκλο της Ζωῆς χρησιμοποίησαν την παραβολή της βλάστησης, κι ἰδιαίτερα του σταριοῦ, κάτι ποῦ ἔκανε καί ὁ Ἰησοῦς ὅταν μιλοῦσε με παραβολές. Ἀλλά ὁ «μῦθος» λέει πολύ περισσότερα, τουλάχιστον γιά ὅσους γνωρίζουν την ἀλληγορική γλῶσσα των μύθων. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ἡ Ὀρφική Θεολογία ὅπως διαμορφώθηκε τον 7ο καί 6ο π.Χ. καί διδάσκονταν στὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια ἀποτελεῖ «σύνθεση διαφορετικῶν παραδόσεων» (της Λατρείας του Ζαγρέα-Διονύσου, ποῦ ἀποτελεῖ μετεξέλιξη της ἐκστατικῆς Διονυσιακῆς Λατρείας, καί ποῦ προῆλθε ἀπὸ την Ὀρφική Μεταρύθμιση, καί της Ἐλευσίνας Μυθολογίας...), σε ἕνα ἀρκετά συγκροτημένο σύνολο καί μία «Ἑνιαία Θεώρηση της Πραγματικότητας». Ὁ Σκοπός τῶν Μυστηρίων Ὁ πραγματικός σκοπός των Μυστηρίων ἦταν ὄχι μόνο νά μυήσει τον ἄνθρωπο στὴν γνώση του πραγματικοῦ ὄντος, στὸ ἀληθινό νόημα της μετά-ὑλικῆς ζωῆς καί του «θανάτου μέσα στὴν ὕλῃ», ἀλλὰ προπάντων νά τον ἀπελευθερώσει ἀπὸ τα δεσμά του σώματος, ἀπὸ τον κύκλο των μετενσωματώσεων, ὥστε νά ἀνέλθη πάλι στούς «οὐράνιους» κόσμους ἀπὸ τους ὁποίους «ἔπεσε». Τα Μυστήρια τελοῦνταν δύο φορές τον χρόνο, στὴν ἐαρινή (τα Μικρά Μυστήρια) καί στὴν φθινοπωρινή (τα Μεγάλα Μυστήρια) ἱσημερία, ποῦ συμβόλιζαν την «κατάβαση της Ψυχῆς στὸν κόσμο της ὕλης» στὸ Βασίλειο του Πλούτωνα, καί την «ἀνάβαση της Ψυχῆς στὸν Κόσμο της Ὑπερφύσης» της Ἀληθινῆς Γῆς (στὸ Βασίλειο της Δήμητρας, της Παγκόσμιας Ψυχῆς), ἀντίστοιχα Τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης), ἐν Ἄγραις – Κάθαρση καί Ἀναγέννηση Τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) στὴν Ἄγρα, γίνονταν τον μῆνα Ἀνθεστηριώνα (Φεβρουάριος-Μάρτιος), ὅταν πλησίαζε ἡ ἐαρινή ἰσημερία.
Ἡ περιοχή της Ἄγρας ἐκτείνονταν ἀπὸ το Α΄ Νεκροταφεῖο μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο, περιλάμβανε τον Λόφο της Ἄγρας κι ὅλη την περιοχή πάνω ἀπὸ τον Ἱλισσό, μέχρι τον Λόφο Ἀρδηττό. Ἐκεῖ, σε μία κατάφυτη περιοχή κι ὄχι μακριά ἀπὸ την πηγή της Καλιρρόης, ὑπῆρχε ὁ Ναός της Δήμητρας καί Της Περσεφόνης, ὅπου τελοῦνταν τα Μικρά Μυστήρια («τα Ἐν Ἄγραις»). Ὁ Ναός αὐτὸς (καί τα Μυστήρια) σχετίζονταν με τον ἐξωτερικό γήινο κόσμο ἐνῶ ὁ Ναός στὴν Ἐλευσῖνα σχετίζονταν με την Ἐσωτερική Ζωή της Ψυχῆς καί τα μεταθανάτια μυστήρια. Τους ὑποψήφιους μύστες δίδασκε ὁ Ἱεροφάντης, ὁ Ἀρχιερέας της Ἐλευσίνας, κι οἱ μυσταγωγοί. Σε αὐτή την Μύηση ἦταν δεκτοί ὅλοι, κάθε ἄνθρωπος, (με προϋπόθεση ὅτι ἦταν καθαρός ἄνθρωπος καὶ δὲν εἶχε διαπράξει φόνο ἡ κάποιο ἄλλο μεγάλο κακό)...
Τελοῦνταν καθαρτήριες τελετές ποῦ περιελάμβαναν καὶ ἕνα τελετουργικό λουτρό στὸν Ἰλισσό ποῦ κυλοῦσε ἐκεῖ κοντά. Στὴν πραγματικότητα ὅμως, πέρα ἀπό την Διδασκαλία κι ὅσα τελοῦνταν ἐξωτερικά τα Πραγματικά Μυστήρια Βιώνονταν μέσα στὴν Ψυχή του καθενός ποῦ δέχονταν την Μύηση. Τα Μυστήρια εἶχαν σὰν ἀντικείμενο την Ἀπελευθέρωση της Ψυχῆς ἀπό τις ψυχοσωματικές λειτουργίες ποῦ την ἔδεναν με το σῶμα Ὁ μύστης ἔπρεπε νά ἀποκτήσει Φρόνηση καὶ νά διευθετήσει τις ψυχοσωματικές λειτουργίες.
Ἡ καθαρή σωματική ζωή, ἡ ἀποχὴ ἀπό βρώμικες τροφές, ἀλλά κι οἱ τελετουργικοί καθαρμοί, δὲν ἦταν παρά ἕνα ἐξωτερικό στάδιο στὴν ἐξελίξη Ὁ μύστης ἔπρεπε ἀκόμα νά καθαρθεῖ ἀπό ὀρέξεις, ἐπιθυμίες, πάθη, ποῦ τον ἔδεναν με τα ὑλικὰ πράγματα. Σε ἕνα ἀκόμα πιό ὑψηλό ἐπιπέδῳ ἔπρεπε νά ἀποβάλλει ὅλες τις σκέψεις ποῦ στρέφονταν πρὸς τον ὑλικὸ κόσμο, καὶ νά ἀνυψώσουν το νοῦ τους στὴν Ἀληθινή Ζωή, ποῦ εἶναι πέρα ἀπό τον ὑλικὸ κόσμο. Αἰτῆ ἡ ψυχοσωματική κάθαρση ἦταν ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά περάσει κάποιος ἀπό την ἐξωτερική ζωή στὴν γῆ στὴν ἐσωτερική ζωή της Ψυχῆς Αὐτὸ εἶναι το πραγματικό νόημα της «Ἀναγέννησης». Ἄν κι ὅσοι μυοῦνταν στὰ Μικρά Μυστήρια ἔφερναν τον τίτλο του «μύστη», στὴν πραγματικότητα μόνο ὅσοι ὁλοκλήρωναν την ψυχοσωματική κάθαρση, ὅσοι «Ἀναγεννήθηκαν» πραγματικά, ἦταν σε θέση νά γίνουν ἀληθινοί μύστες στὰ Μεγάλα Μυστήρια ποῦ γίνονταν στὴν φθινοπωρινή Ἱσημερία, στὴν Ἐλευσῖνα.. Τα Μεγάλα Μυστήρια στὴν Ἐλευσῖνα, γενικά Τα Μεγάλα Μυστήρια στὴν Ἐλευσῖνα γίνονταν στὸ Ναό της Δήμητρας στὴν Ἐλευσῖνα, το μῆνα Βοηδρομιώνα (Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος), ὅταν πλησίαζε ἡ φθινοπωρινή ἰσημερία καὶ διαρκοῦσαν ἐννέα ἡμέρες Ὑπῆρχαν Τέσσερις Βαθμίδες Μύησης. Ἀπὸ Αὐτὲς τις Τέσσερις Βαθμίδες, οἱ Δύο Βαθμίδες, ἡ Μύηση καὶ ἡ Ἐποπτεία ἦταν εὐρέως γνωστές σε ἕνα ἱκανὸ ἀριθμό μυστῶν, ἐνῶ οἱ Τελευταῖες Βαθμίδες, ἡ Αὐτοψία καὶ ἡ Ἔκσταση ἦταν ἐλάχιστα γνωστές κι εἶχαν μυηθεῖ σε αὐτές ἐλάχιστοι ἄνθρωποι (μεταξύ αἰτῶν καὶ ὁ Πλάτωνας). Το γεγονός ὅτι υπήρχαν αὐτὲς οἱ Βαθμίδες Μύησης ἀποδεικνύεται ἀπό τις μαρτυρίες του Πλάτωνα (στά κείμενά του) καί ἄλλων φιλοσόφων, ἀπό τα λεγόμενά τους καί τις ἀναφορές τους σε αὐτά Οἱ Πέντε Βαθμίδες Μύησης (μαζί με την πρώτη βαθμίδα μύησης των Μικρῶν Μυστηρίων ποῦ ἔχει προηγηθεῖ) ἦταν: α) Τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) – Κάθαρση καὶ Ἀναγέννηση β) Τα Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης) – Μύηση καὶ Λύσις ἡ Ἀπελευθέρωση ἀπὸ τον «κύκλο της μετενσωμάτωσης». γ) Τα Μεγάλα Ἐποπτικά Μυστήρια (των «τιτάνων») – Ἐποπτεία καὶ Ἑνοποίηση του ὄντος δ) Τα Μεγάλα Μυστήρια της Ἱερῆς Μετάληψης (του Ζαγρέα) – Αὐτοψία καὶ Ἕνωση με το θεό. ε) Τα Ἄρρητα Μυστήρια (του Διός) – Ἔκσταση καὶ Ἀπορρόφηση στὸ Θεό. Στὰ Μεγάλα Μυστήρια ἐκτός ἀπό την Μύηση ποῦ ἦταν Μυστική (κι «ἄρρητη» στίς Ὑψηλές Βαθμίδες), γίνονταν καί δημόσιες γιορτές καί τελετουργίες στίς ὁποῖες συμμετεῖχε ὅλος ὁ λαός. Οἱ δημόσιες ἐκδηλώσεις εἶναι γνωστές καί δέν παρουσιάζουν κάποιο ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον Το Πραγματικό Περιεχόμενο των Μυστηρίων ὅμως εἶναι ἤ Μύηση στά Μυστήρια της Ψυχῆς Οἱ Δημόσιες Ἐκδηλώσεις (στὴν Κλασσική Περίοδο) ἦταν: 1) Ἱερή Πομπή ἱερέων της Ἐλευσίνας με τα «ἱερά ἀντικείμενα», ξεκινοῦσε ἀπό την Ἐλευσῖνα (μέσῳ της Ἱερᾶς Ὁδοῦ), καί ἔφτανε ὡς το ἐν ἄστει Ἐλευσίνιο, στὴν Ἀθήνα, στοὺς πρόποδες της Ἀκρόπολης 2) Ἀγυρμός καί πρόρρηση στὴν Ποικίλη Στοά της Ἀθηναϊκῆς Ἀγορᾶς (Συγκέντρωση των ὑποψήφιων μυστῶν καί ἀνακοίνωση της ἔναρξης των Μυστηρίων καί των προϋποθέσεων συμμετοχῆς στά Μυστήρια). 3) Ἡ Τελετή «Ἄλαδε μύσται» (οἱ «μύστες στὴν θάλασσα»). Ἱερή πομπή ὡς την θάλασσα του Φαλήρου, τελετουργικό λουτρό στὴ θάλασσα καί θυσία μικροῦ χοίρου... 4) Μεγάλη Θυσία πρὸς τιμήν της Ἄχθειας (Λυπημένης) Δήμητρας, στὸ ἐν ἄστει Ἐλευσίνιο. 5) Τα «Ἐπιδαύρεια», Μεγάλη Θυσία πρὸς τιμήν του Ἀσκληπιοῦ (δεύτερη θυσία ἀνάλογη με ἐκείνη της προηγούμενης μέρας). 6) Ἱερὴ Πομπή του Ίακχου (ἀγάλματος της θεότητας πάνω σε ἅρμα), καὶ των «ἱερῶν ἀντικειμένων», ἀπὸ το ἐν ἄστει Ἐλευσίνιο ὡς το Ἱερὸ Τελεστήριο της Θεάς στὴν Ἐλευσίνα (μέσῳ της Ἱερᾶς Ὁδοῦ), στὴν ὁποία συμμετεῖχαν Ἱερεῖς, μύστες καὶ πλῆθος κόσμου. 7) Θυσίες πρὸς τιμήν της Θεάς... Πρίν εἰσέλθουν στό Τελεστήριο οἱ μύστες μετελάμβαναν τον «Κυκεῶνα» (παχύρρευστο ποτό ἀπὸ νερό, ἀλεύρι, καὶ μυρωδικά) καὶ «ἱερά γλυκίσματα» ἀπὸ στάρι καὶ κριθάρι... Μετά ἀπὸ αὐτὴ την τελετή ἀκολουθοῦσε (ἀργά τή νύχτα) ἡ Μύηση (Μύηση Δεύτερου Βαθμοῦ) στό Τελεστήριο, των ὑποψήφιων μυστῶν 8) Την νύχτα της 21ης Βοηδρομιώνος γίνονταν ἡ Ἐποπτεία (Μύηση Τρίτου Βαθμοῦ), σε ὅσους εἶχαν λάβει τις προηγούμενες μυήσεις κι εἶχαν προετοιμαστεῖ τουλάχιστον γιά ἕνα χρόνο... 9) Την τελευταία ἡμέρα γίνονταν ἡ τελετή των πλημμοχόων, σπονδές πρὸς τους νεκρούς. Κατά την τελετή ἀνύψωναν δύο πήλινα δοχεῖα (πλημμοχόες), με κάποιο «ἄγνωστο» ὑγρὸ, ἕνα πρὸς την ἀνατολή, ἕνα πρὸς την δύση, κι ἔχυναν το περιεχόμενο τους στή γῆ, προφέροντας μυστικές φράσεις. Ἀκολουθοῦσαν ἑορταστικές ἐκδηλώσεις Τέλος, ἡ Ἱερὴ Πομπή με τον Ίακχο ἐπέστρεφε στὴν Ἀθήνα.. Οἱ Ἀνώτερες Μυήσεις «δίνονταν» ἕξω ἀπό την ἐπίσημη ἑορταστική περίοδο, καί με μυστικό τρόπο, σε ἐλάχιστους ἀνθρώπους Το γεγονός ὅτι δίνονταν αὐτὲς οἱ Ἀνώτερες Μυήσεις καθώς καί το «περιεχόμενό» τους μαρτυρεῖται τόσο ἀπό το θεολογικό ὑπόστρωμα των Μυστηρίων, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ μορφή του Βάκχου, πάρεδρου της Δήμητρας στὴν Ἐλευσῖνα, ὅσο καί ἀπό μαρτυρίες του Πλάτωνα, καθώς καί ἄλλων φιλοσόφων. Οἱ Κατώτερες Μυήσεις ποῦ σχετίζονταν με την Περσεφόνη καί την Κόρη (καί την Δήμητρα), ἦταν λίγο πολύ, ἐξωτερικές μυήσεις ποῦ εἶχαν σκοπό την ἀπελευθέρωση των ἀνθρώπων ἀπό τα κατώτερα βασίλεια. Ἡ Μέση Μύηση, ἡ Ἐποπτεία, εἶχε σκοπό την «ἑνοποίηση του νοῦ», του «ὀντολογικοῦ πυρῆνα» του ἀνθρώπου..
Οἱ Ἀνώτερες Μυήσεις ὅμως ποῦ σχετίζονταν με τον Ζαγρέα-Διόνυσο, (τον Βάκχο, τον Ἵακχο...) καί τον Δία, ἦταν ἐσωτερικές μυήσεις ποῦ εἶχαν σκοπό την Ἕνωση με τον θεό Ζαγρέα, την Ἀπορρόφηση στὴν Ἀρχὴ των Πάντων (τον Θεό Δία). Το γεγονός ὅτι ὑπάρχει ἱερὴ σιγή γιά τις Ἀνώτερες Μυήσεις καί «σχεδόν» παντελής ἔλλειψη πληροφοριῶν, δείχνει ἁπλά ὅτι ἐπρόκειτο γιά ἕνα Ἱερό Μυστικό ποῦ μεταδίδονταν σε ἐλάχιστους, ὄχι ὅτι δέν ὑπῆρχαν Ἀνώτερες Μυήσεις καί δὲν συνέβαιναν αὐτὰ ποῦ περιγράφουμε. Ἄλλωστε, ἄν δέν ὑπῆρχε, ὁ Ὀρφέας (ὁ «θεολόγος» κατά τον Πλάτωνα), ἡ Ὀρφική Θεολογία (στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Πλάτωνας καί μεταφέρει στὰ κείμενά του), τα Ἐλευσίνια Μυστήρια με τις Πέντε Βαθμίδες Μύησης, ὁ Πλάτωνας δέν θὰ μποροῦσε νὰ μιλήσει γιά το Εἶναι (ποῦ «σχετίζει» με τον Ζαγρέα, το Ὄν), οὔτε γιά το «τελείως εἶναι», το Ἀγαθόν (ποῦ «σχετίζει» με τον Θεό Δία).Οὔτε θά μποροῦσαν οἱ Στωικοί νὰ μιλοῦν γιά τον Παγκόσμιο Λόγο ποῦ βρίσκεται στὴν Βάση των Πάντων. Ἅλες αὐτὲς οἱ «ἀντιλήψεις» ἔχουν ἀφετηρία, τα Μυστήρια, την Ὀρφική Θεολογία, τον Ὀρφέα (ποῦ ἦταν πραγματικό πρόσωπο, κι ὄχι μυθικός ἥρωας του πολιτισμοῦ..)... Τα Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης) – Μύηση καὶ Λύσις, Ἀπελευθέρωση ἀπό τον «κύκλο των μετενσωματώσεων» Διδασκαλία... Ἥ Μύηση εἶχε σάν σκοπό την ἀποκάλυψη της ἀναληθής φύσης της Ψυχῆς ποῦ ὁ Πραγματικός Τόπος της εἶναι ἡ Ὑπερφύση (ἡ Ἀθάνατη Κόρη – Ψυχή) σε ἀντιδιαστολή με τα Μικρά Μυστήρια ποῦ είεἶχαν σάν σκοπό την διευθέτηση των ψυχοσωματικῶν λειτουργιῶν (ἡ Θνητή Περσεφόνη – ὑλοψυχή). Ὁ μύστης (ὁ ἄνθρωπος, ἡ Ψυχή) ἔπρεπε πέρα ἀπό την ἐξωτερική ζωή νά βιώσει την ἀληθινή ἐσωτερική φύση του καὶ μέσα ἀπό τον ψυχοδυναμικό διασκορπισμό σε ὁρμές καὶ ἐπιθυμίες ποῦ προσανατολίζουν πρός τον ἐξωτερικό ὑλικό κόσμο νά ἀναδυθεῖ στήν ἤρεμη, γαλήνια καὶ ἀπαθῆ ἀληθινή ζωή της Ψυχῆς Μέσα στήν Ἴδια την Ψυχή (στήν Ἀθάνατη Κόρη – Ψυχή) ἀνοίγονται δύο δρόμοι: Ὁ Δρόμος πρὸς τα Ἄνω, πρὸς το Βασίλειο της Ψυχῆς (το Βασίλειο της Δήμητρας, της Υπερφύσης), κι ὁ Δρόμος πρὸς τα κάτω, πρὸς την ἐνσωμάτωση (στὸ Βασίλειο του Πλούτωνα). Μόνο ὅταν ἡ Ψυχή Καθαρθεῖ ἀπό κάθε ἐσωτερική ὁρμὴ κι ἐπιθυμία πρὸς τον ἐξωτερικό ὑλικὸ κόσμο, ἀσκῶντας την Ἀρετή της Σωφροσύνης, κάνοντας την «σωστή» ἐπιλογή, με ἐσωτερική ψυχική μεταμόρφωση, κι ὄχι με μαγικό τρόπο, ἡ μέσῳ κάποιας τελετουργίας, μπορεῖ νά γλυτώσει ἀπό τον «κύκλο της μετενσωμάτωσης». Τότε μόνο, ὅταν ἡ Ψυχή φτάσει στὴν γαλήνια ἀπάθεια «λύεται» πραγματικά ἀπό τα δεσμά του σώματος καὶ του κόσμου καὶ μπορεῖ νά ἀκολουθήσει μία πορεία, στὰ Ἡλύσια Πεδία καὶ σε ἀκόμη Ψηλότερους Οὐράνιους Κόσμους.
Αὐτὴ ἦταν ἡ «Λύσις» (ἀπό το σῶμα), ἀλλὰ δὲν ἦταν το τελικό στάδιο στὴν Ἐξελίξη της Ψυχῆς Αὐτὴ ἦταν ἡ Πραγματική Μεγάλη Ψυχική Ἀναγέννηση καὶ Τελετουργίες. Ὅλα αὐτά ποῦ διδάσκονταν ὁ μύστης στό μεταξύ διάστημα ἀπό τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) μέχρι τα Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης), «συμβολίζονταν» στό Ναό της Δήμητρας, την νύχτα της Μύησης. Ὁ μύστης καθοδηγοῦνταν σε δύο κλίμακες, μία καθοδική ποῦ ὁδηγοῦσε (ἴσως στό Πλουτώνιο καί στήν «σπηλιά» ποῦ περιλάμβανε) στήν ἀναπαράσταση του ὑλικοῦ κόσμου (του Πλούτωνα) καί μετά σε μία ἀνοδική κλίμακα (μέσα στό Τελεστήριο) ποῦ ὁδηγοῦσε στὴν Ὁλόφωτη Αἴθουσα της Θεάς, στήν ἀναπαράσταση της Ἀληθινῆς Γῆς καί της Ἀληθινῆς Ζωῆς (στά Ἡλύσια Πεδία). Ἔτσι, σάν την Κόρη – Περσεφόνη, ὁ μύστης (ἡ Ψυχή) ἀναδυόταν ἀπό τον κόσμο του Πλούτωνα στό Βασίλειο της Δήμητρας. Σύμφωνα με μερικούς μελετητές ἡ μετάβαση ἀπό το σκότος του κόσμου στό Φῶς της Ζωῆς γίνονταν μέσα στό Τελεστήριο (ἀλλὰ αὐτὸ ἔχει λίγη σημασία ἀφοῦ ὁ συμβολισμός της τελετουργίας εἶναι ὁλοφάνερος..) Ἥ «Λύσις» της Ψυχῆς ἀπό τα δεσμά του σώματος καί του κόσμου ἦταν καθαρά ἐσωτερική, ψυχολογική, κι αὐτὴ ἡ «ψυχική μεταμόρφωση» ἀναπαριστάνονταν καί την Νύχτα της Μύησης. Αὐτὴ ἡ «Λύσις» ἦταν προετοιμασία γιά την «ἀντικειμενική» μετάβαση στούς μεταθανάτιους κόσμους. Ἥ Τελετουργία δὲν ἦταν ἁπλὰ μία «θεατρική ἀναπαράσταση» των δύο κόσμων... Ἡ Τελετουργία συμβόλιζε καί την «Προσωπική Ἐσωτερική Λύσιν» του μύστη καί την ἀντικειμενική μετάβασή του στόν μεταθανάτιο κόσμο. Ἐξ’ ἄλλου οἱ μεταθανάτιοι κόσμοι ἦταν ἐσωτερικοί, μή- ὑλικοί κόσμοι κι ὄχι τόποι μέσα στόν ἴδιο κοσμικό χῶρο Τα Μεγάλα Ἐποπτικά Μυστήρια (των «τιτάνων») – Ἐποπτεία καὶ Ἑνοποίηση του ὄντος Διδασκαλία... Ἕνα χρόνο μετά την Μύηση στά Μυστήρια της Ψυχῆς, την νύχτα της 21ης Βοηδρομιώνος, την προτελευταία ἡμέρα των ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων στήν Ἐλευσῖνα, μποροῦσαν ὅσοι μύστες ἦταν ἕτοιμοι (εἶχαν δηλαδή ἀποδεδειγμένα πραγματοποιήσει την «Λύσιν» της Ψυχῆς ἀπό τα δεσμά του σώματος καί του κόσμου κι αὐτό «φαίνονταν» ὄχι μόνο ἀπὸ την προσωπική ψυχολογική μεταμόρφωση του μύστη, ἀλλὰ καί ἀπὸ τον «ἔλεγχο» του μύστη ἀπὸ τους Μυσταγωγούς), νὰ λάβουν την Τρίτη Μύηση, την Ἐποπτεία Με ἄλλα λόγια, γιά νά λάβει κάποιος την Ἐποπτεία ἔπρεπε να πληροί πραγματικούς ὄρους κι ὄχει ἁπλὰ τυπικές προϋποθέσεις. Η συμμετοχή στὴν Ἐποπτεία ἀπαιτοῦσε ὀντολογική μεταμόρφωση του μύστη κι ὄχι μία ἁπλὴ συμμετοχή στὴν Τελετουργία. Στὴν Ἐποπτεία δίνονταν σαφεῖς ὁδηγίες γιά το πῶς θά βιώσει ὁ μύστης την Ἑνότητα του Ὄντος, πέρα ἀπὸ την πολλαπλότητα του νοῦ (πέρα ἀπὸ τις διασπαστικές νοητικές λειτουργίες ποῦ ὁδηγοῦν στὴν «ἀτομικότητα», στὴν πολλαπλότητα). Ὁ νοῦς εἶναι ποῦ ἐκδηλώνει κατ’ ἐξοχήν την τιτανική φύση του ὄντος κι εἶναι ἀκριβῶς το ξεπέρασμα αὐτῆς της φύσης ποῦ μπορεῖ νά ἀποκαλύψει την «θεία φύση μέσα στό ὄν» («Διονυσιακή φύση», το θεϊκό στοιχεῖο, το Ἀληθινό Εἶναι,)... Η «ἀναβάσῃ» ἀπό την κεντρόφυγο δραστηριότητα της ἀντίληψης στὴν ἀνακυκλούμενη διαδικασία της διανόησης κι ἀπό κεκεῖ στὴν κεντρομόλο ἐπίγνωση της ἀτομικότητας, του ἐγώ, ὁδηγεῖ τελικά στὴν συνειδητοποίηση της βαθύτερης ἀληθινῆς ὀντότητας, ποῦ Προέρχεται, Βασίζεται, κι Ὁλοκληρώνεται στό Ὄν (Εἶναι). Το ξεπέρασμα της νοητικῆς ἀτομικότητας ποῦ μας κρατᾶ στό κόσμο της πολλαπλότητας, ἡ «ἐγκατάλειψη του ἐγώ», ὁ νοητικός θάνατος εἶναι ἀπόδειξη της Ἀναληθής Ἀνδρείας, της Τρίτης Μεγάλης Ἀρετῆς Μόνο ὅταν ἀναπτύξουμε στὸ ἔπακρο την Ἀρετὴ της Ἀνδρείας καὶ «πεθάνουμε» νοητικά μποροῦμε νὰ ἀναγεννηθοῦμε σὰν θεός, νὰ ἐκδηλώσουμε δηλαδή το θεϊκό Διονυσιακό στοιχεῖο ποῦ ἀποτελεῖ την ἀληθινή ὀντότητα μας. Αὐτὴ ἡ Δεύτερη Μεγάλη Νοητική Ἀναγέννηση ἀνυψώνει την ὀντότητα (την Ψυχή) ἀπὸ το Βασίλειο της Δήμητρας, τα Ἡλύσια Πεδία, στὸν Ἐπουράνιο Τόπο ἀπὸ ὅπου «κατέβηκαν» οἱ νοητικές ψυχές. Ἐπαρκῆ στοιχεῖα γιά την Ἐποπτεία (την Τρίτη Βαθμίδα Μύησης) δέν ὑπάρχουν Μόνο ἔμμεσα, μέσα ἀπὸ την Ὀρφικὴ Διδασκαλία, καὶ τον Πλάτωνα (ποῦ εἶχε ἀποδεδειγμένα μυηθεῖ) μποροῦμε νά ἀνασυνθέσουμε καὶ νά διευκρινίσουμε το πραγματικό περιεχόμενό της. Μιλῶντας ὁ Πλάτωνας (στόν «Φαίδωνα») γιά την ἀθανασία της Ψυχῆς ἀναφέρεται σε δύο ἐπιχειρήματα (ἁπλές ἐνδείξεις), το ἐπιχείρημα των ἐναντίων καί το ἐπιχείρημα της ἀνάμνησης.. ποῦ ἀναφέρονται στίς Δύο Πρῶτες Βαθμίδες Μύησης στά Ἐλευσίνια Μυστήρια, την Μύηση καί την Ἐποπτεία καί «σχετίζονται» με τους δύο οὐράνιους τόπους, τα Ἡλύσια Πεδία (τον Τόπο της Δήμητρας) καί τον ἐπουράνιο τόπο των νοητικῶν ψυχῶν, τον ἐπουράνιο τόπο των ἰδεῶν.. Ἐκεῖ ὅμως ποῦ ὁ Πλάτωνας μιλᾶ ξεκάθαρα γιά τους οὐράνιους τόπους διαμονῆς, ἀνάλογα με την Ἐξελίξη της Ψυχῆς, εἶναι στόν μῦθο γιά την «τύχη των ψυχῶν» καί Τελετουργίες Καί την Νύχτα της Ἐποπτείας γίνονταν κάποιες Τελετουργίες ποῦ «σχετίζονταν» με τον κοσμογονικό, ὀντολογικό καί ψυχολογικό μῦθο της Διάσπασης του Ὄντος ἀπό τις τιτανικές δυνάμεις ποῦ ὁδηγοῦσε στήν «ἀτομικότητα» καί την πολλαπλότητα... Τι ἀκριβῶς λέγονταν καί πώς «ἀναπαρίσταναν» τον «διασπαραγμό» δέν εἶναι επακριβώς γνωστό... Η Τελετουργία αὐτὴ προέρχονταν ἀπό την μεταρύθμιση της «διονυσιακῆς ὠμοφαγίας» (δηλαδή την πραγματική τελετουργική ἀναπαράσταση του κατασπαραγμού του Ζαγρέα, με την μορφή του ταύρου, ἀπό τους τιτᾶνες..)... Γίνονταν χρήση κάποιων τελετουργικῶν ἀντικειμένων (τα «παιχνίδια» με τα ὁποία ξεγέλασαν οἱ τιτᾶνες τον Ζαγρέα)... Εἶναι ἐπίσης βέβαιο ὅτι γίνονταν κάποιο εἶδος «ἱερῆς μετάληψης» καί «κοινωνίας με τον θεό», (της ὁποίας ἀγνοοῦμε το «ὑλικὸ») ποῦ εἶχε ἀντικαταστήσει την «διονυσιακή ὠμοφαγία»... Τα Μεγάλα Μυστήρια της Ιερής Μετάληψης (του Ζαγρέα) – Αὐτοψία καί Ἕνωση με το θεό. Διδασκαλία... Στὴν Τέταρτη Βαθμίδα Μύησης (τα Μυστήρια του Ζαγρέα, του Θείου Ὄντος) ὁδηγοῦνταν, ἔξω ἀπό τον ἑορταστικό κύκλο των Ἐλευσινίων Μυστηρίων, ὅσοι μύστες ἦταν σε θέση νά κατανοήσουν την Ἑνότητα του Ὄντος και νά βιώσουν προσωπικά το Μυστήριο του Ἀναγεννώμενου Θεοῦ, ποῦ μολονότι Διασπᾶται σε πολλαπλότητα, Ἀναγεννᾶται Πάλι, Ἀνασταίνεται ξανά στήν Ἑνότητά Του. Ο Ζαγρέας της Ὀρφικῆς Θεολογίας Εἶναι το Ὄν ποῦ Βρίσκεται μέσα σε ὅλα, Διαχέεται μέσα σε ὅλα κακαί Συνέχει τα πάντα. Εἶναι το «Εἶναι» του Πλάτωνα καί των φιλοσόφων, εἶναι ὁ Κοσμικός Λόγος των Στωικῶν Η Ἀνύψωση Ὅς την Ἑνότητα του Ὄντος εἶναι δυνατή ὅταν ὑπερβαίνονται οἱ διασπαστικές διαδικασίες του νοῦ.. Σε αὐτή την Κατάσταση Ἑνότητας το ὑποκειμενικό διαχέεται στό Ὑπερβατικό Ἀντικειμενικό, στήν Κοσμική Πραγματικότητα του θεοῦ Σε αὐτή την Κατάσταση ποῦ ξεκινᾶ σάν Ἐπίγνωση της Ἑνότητας της Ὀντότητας ξεπερνιέται κάθε ἀντίληψη διαχωρισμοῦ καί κάθε ὁρμή ἀτομικοποιήσεως. Το Ὄν Ἀποκαθίσταται στήν Ἀρχική Ἑνότητά Του... Αὐτός ποῦ φτάνει (ὁ μύστης) σε αὐτό το Μυστικό Βάθος Ὕπαρξης, Ἀναγεννᾶται στήν Ἑνότητα, ὅπως ὁ θεός (Ζαγρέας), γίνεται ὁ Δευτερογεννημένος, Ταυτίζεται με τον θεό... Ἡ Ἀληθινή Ὀντότητα γιά κάθε ὄν εἶναι ὁ Ζωντανός Θεός (ὁ Διόνυσος, το Διονυσιακό Στοιχεῖο), ποῦ Ἀναγεννᾶται Διαρκῶς μέσα στήν Ἑνότητά Του, πέρα ἀπό την ἐπιφανειακή ἀτομικότητα καί την ἀπατηλή πολλαπλότητα. Ὁ Δευτερογεννημένος Ζαγρέας, ὁ θεός ποῦ Ἀναγεννᾶται Διαρκῶς, ὁ Γιός του Δία (Διόνυσος) εἶναι Εἰκόνα του Ἀόρατου κι Ἄρρητου Δία, ποῦ Ἀποτελεῖ την Ἀρχή του Παντός... Ἡ Ἀνύψωση Ὅς την Ἑνότητα του Ὄντος, ἡ Ταύτιση με το θεό, ἡ Ἕνωση με το Ἀρχικό Ὄν, εἶναι ἡ πραγματική θεία μετάληψη, το μυστήριο της θείας κοινωνίας με τον Ζαγρέα, ποῦ ἀποτελεῖ μεταρύθμιση της ἐκστατικῆς ἕνωσης με το θεό Διόνυσο. Με την μεταρύθμιση του Ὀρφέα οἱ μύστες κοινωνοῦν ἐσωτερικά με τον θεό κι ὄχι με ἐξωτερικές ἱερουργίες καί τελετουργίες. Το μυστήριο ἐδῶ εἶναι πλήρως ἐσωτερικευμένο, ἐνῶ στήν παλιά Διονυσιακή Λατρεία ἦταν ἐξωτερικό καί τελετουργικό... Η Μύηση της Τέταρτης Βαθμίδας των Μυστηρίων του Ὄντος, ἐπειδή ἀναφερόταν στήν Ἐσωτερική Ζωή του ὄντος κι ἀποτελοῦσε προσωπική πραγματοποίηση του κάθε μύστη χωρίς νά μπορεῖ νά «ἀνιχνευτεῖ» ἀντικειμενικά, παρά μόνο ἀπό το ἐπίπεδο γνώσης του μύστη, τον βαθμό κατανόησής του, το ἐπίπεδο βίωσης της Τέταρτης Μεγάλης Ἀρετῆς, της Δικαιοσύνης, καί την μεταστοιχειώση των μυστικῶν βιωμάτων του σε ὀρθό λόγο, δίνονταν σε ἐλάχιστους ἀνθρώπους καί δεδέν ὑπάρχουν ἐπαρκῆ στοιχεῖα καί σαφεῖς πληροφορίες... Το γεγονός εἶναι ὅτι ἀπό την «θεμελιακή ἀντίληψη» της Ὀρφικῆς Θεολογίας περί Ἑνότητας του Ὄντος καί την μυητική διδασκαλία των Ἐλευσινίων Μυστηρίων, ἐπηρεάστηκε ὅλη ἡ μετέπειτα ἑλληνική φιλοσοφία. Πάντως τις πιό λεπτομερεῖς καί πιό ἐπαρκεῖς ἔρευνες γιά την «Ἑνότητα του Εἶναι» ἔκανε ὁ Πλάτωνας, ἐνῶ οἱ Στωικοί ἀντλοῦν την βασική ἀντίληψη περί «Ἑνότητας του Εἶναι» ἀπό τους «θεολόγους» καί τον Ἡράκλειτο, δομῶντας ἕνα ἀπό τα πιό σημαντικά θεωρητικά συστήματα της ἀρχαιότητας Πέρα ὅμως ἀπό την θεωρητική διδασκαλία γιά την Ἑνότητα του Ὄντος πρέπει νά γίνονταν καί κάποια τελετουργία. Αὐτὸ προκύπτει ἀπό κάποιες σκόρπιες μαρτυρίες. Την διάρκεια αὐτῆς της τελετουργίας στήν ὁποία ἔφταναν βέβαια ἐλάχιστοι ἄνθρωποι ὁ μύστης «ταυτιζόταν» με το θεό κι ἀνακηρυσσόταν Διόνυσος, Ἀναγεννημένος θεός... Η «ἀνακοίνωση» του ἱερέα: «Ἱερόν ἔτεκε πότνια κούρον, Βριμώ, Βριμόν» (Η Δέσποινα γέννησε Ἱερόν Κούρον, ἡ Ἰσχυρή τον Ἰσχυρό). Δέν ἀναφέρεται στόν θεό Διόνυσο ἀλλά στόν ἀναγεννημένο μύστη. (Η τελετή κι ἡ «ἀνακοίνωση» γινόταν στήν Τέταρτη Βαθμίδα Μύησης, στὰ Μυστήρια του Ζαγρέα. Ἐσφαλμένα κάποιοι μελετητές τα τοποθετοῦν στήν Δεύτερη Βαθμίδα Μύησης, στὰ Μυστήρια της Κόρης...)... Αὐτή εἶναι ἡ Τελική Θεϊκή Ἀναγέννηση. Τα Ἄρρητα Μυστήρια (του Διός) – Ἔκσταση καὶ Ἀπορρόφηση στὸ Θεό Διδασκαλία... χωρίς τελετουργίες Ὁ Ζεύς, ἤδη ἀπό τον 8ο π.Χ. αἰῶνα θεωρεῖται Ὑπέρτατος Θεός, ἄρχοντας καί δημιουργός του κόσμου. Εἶναι ὁ Θεός των Οὐρανῶν, ὁ Ἐξουσιαστής του «Οὐράνιου Πυρός». Εἶναι ὁ «πατήρ θεῶν τε καί ἀνθρώπων». Σάν Οὐράνιος Βασιλεύς Εἶναι κι Ἐκπρόσωπος της «Θείας Πρόνοιας», της προνοούσης σκέψης. Ἡ Ἐξουσία Του περιορίζεται μόνο ἀπό τους Ἀπαρασάλευτους Νόμους της Μοίρας, τους ὁποίους ὅμως ἀπό μία ἀπόψει «ἀποκαλύπτει» κι «ἐπιβάλλει» στό σύμπαν, εἶναι δηλαδή ὁ Ἐκφραστής τους. Κυρίως ὅμως μετά τον Ὀρφέα, την Ὀρφική Θεολογία καί τους θεολόγους, (ποῦ τοποθετοῦνται ἱστορικά ἀνάμεσα στούς Ἐπικούς Ποιητές του 8ου π.Χ αἰῶνα καί τους φιλοσόφους του 6ου π.Χ. αἰῶνα..) ὁ Ζεύς θεωρεῖται σάν ὁ Μοναδικός Θεός... Γιά τους Στωικούς τους ἑπόμενους αἰῶνες ὁ Ζεύς Εἶναι ὁ Κατ’ ἐξοχήν Θεός, Ταυτόσημος με την «Ψυχή του Παντός»... Ὁ Ζεύς σάν Ὑπέρτατος Θεός Εἶναι Ὑπερκόσμιος, «ἐπέκεινα της οὐσίας», Εἶναι το «τελείως εἶναι» του Πλάτωνα καί των φιλοσόφων... Ἀκατάληπτος, Ἀκατανόητος, Χωρίς Ἰδιότητες, δέν μπορεῖ νά «περιγραφεῖ» παρά μόνο ἔμμεσα Εἶναι ὁ «Ἄρρητος Θεός»... Εἶναι φανερό λοιπόν ὅτι ἡ Προσέγγιση Ἑνός Τέτοιου Θεοῦ γίνεται ἀπό τους λάτρεις Του μέσα στήν «Ἱερή Σιγή»... Ἀπό τα πιό πάνω γίνεται φανερό ὅτι ἡ «Ὑπέρτατη Διδασκαλία γιά τον Ἄρρητο Θεό», ποῦ ἔχει την καταγωγή της στόν Ὀρφέα καί τους θεολόγους του 7ου π.Χ. αἰῶνα δίνονταν ἀπὸ τους Μυσταγωγούς της Ἐλευσίνας σε ἐλάχιστους ἀνθρώπους Ο «τρόπος» ποῦ «μιλᾶ» ὁ Πλάτωνας γιά το Ἀγαθόν στήν Ἕβδομη Ἐπιστολή του δείχνει ὁλοφάνερα την Ὀρφική καταγωγή των ἀντιλήψεών του κι ἀποδεικνύει ὅτι μυήθηκε σε ὅλες τις Βαθμίδες τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων... Καθώς ἡ Ὀντότητα, στό τελικό στάδιο της ἐξέλιξής της, «Χάνεται» στήν Ἄπειρη Θεότητα, στόν «Ἄρρητο Θεό», ἡ Μύηση αὐτή της Πέμπτης Βαθμίδας δίνονταν με μεγάλο σεβασμό καί προσοχή καί χωρίς τελετουργικές πράξεις ποῦ δέν εἶχαν πιά κανένα νόημα σε αὐτό το πεδίο ἐξέλιξης.. γι’ αὐτό καί δέν ὑπάρχει καμία πληροφορία γιά ἱερουργίες καί τελετουργίες στά Μυστήρια της Πέμπτης Βαθμίδας... Ὑπῆρχε μόνο ἡ προφορική μετάδοση της Ὑπέρτατης Ἀλήθειας ἀπό τους Μυσταγωγούς στόν μύστη... Αὐτός ὁ τρόπος διδασκαλίας των πιό Ἱερῶν Μυστικῶν υἱοθετήθηκε ἀπό τους μύστες σε ὅλες τις θρησκεῖες Κι ὁ Πλάτωνας στὴν Ἀκαδημία του δίδασκε κυρίως προφορικά (τουλάχιστον τις ὑπέρτατες ἀλήθειες)... τα κείμενά του δέν περιέχουν ὅλη την διδασκαλία του... Γιά Γίνει Κατανοητός ὁ Θεός (στό μέτρο ποῦ εἶναι δυνατό) θά πρέπει νά ξεπερασθεῖ ἀκόμα καί ἡ «ἀντίληψη προσωπικῆς ὕπαρξης» (ποῦ Ἐκπροσωπεῖται ἀπό τον Διόνυσο, το Γιό του Θεοῦ), καί το ὄν θά πρέπει νά «ἐξέλθει» ἀπό τον ἑαυτό του καί νά εἰσέλθει στήν «Ἀχανῆ Θεότητα». Αὐτὴ ἡ Κατάσταση εἶναι ἡ Ὑπέρτατη Ἔκσταση, ἡ Καρδιά των Ἄρρητων Μυστηρίων του Διός, κι ἡ Ὁλοκλήρωση της Ἐξέλιξης του Ὄντος Ο Πλάτωνας περιγράφει αὐτὴ την Κατάσταση στήν Ἕβδομη Ἐπιστολή του ὀνομάζοντας την Ὑπέρτατη Πραγματικότητα (του Θεοῦ) Ἀγαθόν: « Περί αἰτῶν των πραγμάτων ἐγώ δέν ἔχω γράψει κανένα σύγγραμμα καί δέν θά γράψω ποτέ στό μέλλον, διότι δέν εἶναι δυνατόν νά ἀνακοινωθεῖ με λεκτική ἔκφραση, ὅπως συμβαίνει σχετικά με τα ἀλλά μαθήματα, ἀλλά μετά ἀπό μακροχρόνια ἐνασχόληση ποῦ ἀναφέρεται στήν οὐσία αἰτοῦ του πράγματος καί μετά ἀπό μακροχρόνια με αὐτὸ συμβίωση, αἰφνίδια, σάν ἀπό φωτιά, ἡ ὁποία ξεπετιέται, ἀνάβει φῶς καί παρουσιάζεται στήν ψυχή καί μέσα σε αὐτήν αὐξάνεται συντηρούμενο ἀπό τον ἑαυτό του»... Η ἀντίληψη αὐτὴ του Πλάτωνα γιά την Προσέγγιση της Ἀπόλυτης Θεότητας μέσα στήν Ἐκστατική Σιγή υἱοθετήθηκε κι ἀπό ἄλλους φιλοσόφους ποῦ εἴτε ἐμπνέονταν ἀπό την Ὀρφική Θεολογία, εἴτε εἶχαν μυηθεῖ στά Ἐλευσίνια Μυστήρια, ἐπαναλήφθηκε ἀπό τον Πλωτῖνο καί κηρύχθηκε ἀπό τον Διονύσιο τον Ἀρεοπαγίτη καί ἄλλους χριστιανούς φιλοσόφους... Ἐπίλογος Ο Ορφισμός σάν θρησκευτικό κίνημα ἐπηρέασε ὁλόκληρη την ἀρχαιότητα: την Θρησκεία, την Διονυσιακή Λατρεία, τα Μυστήρια, την Φιλοσοφία, την πολιτική ζωή... Ἀντιλήψεις ὅπως ὅτι, «Ὑπάρχει Ἕνας καί Μοναδικός Θεός», ὅτι ο «Γιός του Θεοῦ» (Διόνυσος) Εἶναι ἡ «Κοσμική Οὐσία του Παντός», «διά του Ὁποίου γίνονται ὅλα», ἀντιλήψεις περί ψυχῆς, μετενσωμάτωσης, κλπ., ἀλλὰ καί θρησκευτικές πρακτικές ποῦ ἔχουν σκοπό την «λύσιν» της ψυχῆς ἀπὸ τα δεσμά του σώματος καί του κόσμου, καί την «ἀνάβασή» της Ὡς την Θεότητα (ὁμοίωση με τον Θεό), διαποτίζουν ὅλη την ἀρχαία σκέψη... καί ἐπηρέασαν ἀκόμα καί τον Χριστιανισμό... Ἀκόμα καί σε θρησκευτικό τελετουργικό ἐπίπεδο πολλές «ἱερές συνήθειες» των ἀρχαίων ἑλλήνων, ὅπως ἡ «Ἱερή Μετάληψη» (μεταρύθμιση της ἀρχαίας «Διονυσιακῆς Ὠμοφαγίας»), τελετουργίες, καθαρμοί, κι ἄλλες συνήθειες της λαϊκῆς θρησκευτικότητας πέρασαν εἴτε αὐτούσιες, εἴτε «μεταρυθμισμένες», στόν Χριστιανισμό... Αὐτοὶ ποῦ «ὑποκρύπτουν» (μέχρι σήμερα) τα πραγματικά στοιχεῖα γιά την «Ἀρχαία Θρησκευτικότητα» καί την «σχέση» της με τον Χριστιανισμό, θέλοντας νά παρουσιάσουν τον Χριστιανισμό σὰν την μοναδική, θεϊκῆς προέλευσης, θρησκεία, δέν προσφέρουν καμία ὑπηρεσία στήν Ἀλήθεια καί στήν ἀνθρωπότητα.. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἐπειδὴ ὁ Ὀρφέας προηγήθηκε του Ἰησοῦ, κι εἰπέ «κάποια πράγματα» γιά την «Θεία Πραγματικότητα», ὅτι ο Ἰησοῦς δὲν είεἶναι θεϊκό πρόσωπο ἡ ὅτι δὲν εἰπέ την Ἀλήθεια.. Το μόνο λογικό συμπέρασμα στὸ ὁποῖο μποροῦμε νά καταλήξουμε εἶναι ὅτι ὅλοι οἱ Μεγάλοι Μύστες λένε τα ἰδία πράγματα γιά την Πραγματικότητα (το Θεό). Οἵ Σοφοί των Οὐπανισάδ, ὁ Βούδας, ὁ Λαό Τσε, ὁ Ὀρφέας, ὁ Ἰησοῦς, οἱ Μυστικοί της Καμπάλα, κι οἱ Σούφι Μυστικοί, δὲν περιγράφουν παρά αὐτὸ ποῦ Βιώνουν ἀπὸ την Ὑπερβατική Πραγματικότητα. Ὅμως οἱ «ὀπαδοί» τους ποῦ δέν «κατανοοῦν» καί δέν «βιώνουν» την «Ζωντανή Θεία Πραγματικότητα», κι ἔχουν ἄλλα (διανοητικά καί ὑλικά) συμφέροντα, μένουν στίς «περιγραφές» καί φιλονικοῦν γιά τα «λόγια»... Ὅμως «ἡ Πραγματικότητα Εἶναι Ζωντανή», τα λόγια εἶναι «νεκρά», φλοῦδες ξερές του Βιώματος. Τι ἀξία ἔχουν; Καμία...
Ἡ ἐκστρατεία του Διονύσου καὶ ἡ "Ἑλληνικότητα" τοῦ Ἀνατολίτικού πολιτισμοῦ
Πέρα ἀπὸ το μυθολογικό ἔπος τῶν "Διονυσιακῶν" τοῦ Νόννου το ὁποῖο ἀναφέρεται σε ἕνα καθαρά ἀστρονομικό ἡ οὐράνιο ἐπίπεδο με ἀπολήξεις στὴν χθόνια σχετικά με τις ἐκστρατεῖες του Διονύσου στὴν ἀνατολὴ, λαμβάνουμε ὥς κύρια πηγή το "Περί Ἴσιδος καὶ Ὀσίριδος" του Πλουτάρχου κεφ. 13. <<Καὶ ὅταν ἐβασίλευε ὁ Ὄσιρις τους μέν Αἰγύπτιους ἀμέσως ἀπήλλαξε ἀπὸ την γεμάτη στερήσεις θηριώδη ζωή ἀφοῦ τους δίδαξε την γεωργία,τους ἐθέσπισε νόμους καὶ τους δίδαξε νὰ τιμοῦν τους θεούς (σημ: ἀστρονομία, φιλοσοφία, τέχνη, μυθολογία).
Μετά ταξίδεψε σε ὅλῃ τὴ γῇ καὶ ἐξημέρωσε τους τρόπους των ἀνθρώπων καὶ ἐλάχιστες φορές μάλιστα χρειάστηκε τα ὅπλα γιατί τις περισσότερες φορές τους ἔθελγε μέσῳ της μουσικῆς, του τραγουδιοῦ καὶ της πειθοῦς του λόγου.
Γι' αὐτό καὶ οἱ Ἕλληνες πίστευαν ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος με τον Διόνυσο>>Φυσικά δὲν θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε τον Διόνυσο ὡς φυσικό ἱστορικό πρόσωπο ἀλλὰ ὥς ἕνα εὐρύτερο σύνολο στοιχείων καὶ καταστάσεων με βαθύ μυθολογικό ὑπόβαθρο το ὁποῖο ὥς ἐκφράση ἀποκτᾶ ἀπόσταση μέσα ἀπὸ τον συμβολισμό του Διονύσου δὲ Νόννος ἀναφέρει ὅτι ἐπι κεφαλῆς της ἐκστρατείας του Διονύσου στὴν ἀνατολὴ ἦταν ὁ Ὀφέλτης ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τον Ἀστερίωνα.
Ὁ Διόνυσος σε γενικές γραμμές συμβολίζει την κάθοδο καὶ ἄνοδο των ψυχῶν σε σχέση με τον ἐνδοκοσμικό νοῦ καὶ τον Σείριο (Ὄσιριος),σε ἄμεση σχέση τις φάσεις της Σελήνης ὥς υἱός της Περσεφόνης (βλ. Ὀρφικούς Ὕμνους πρὸς Διόνυσον, Περσεφόνη, Εὔβουλο),με εὐρύτερες συμβολικές ἀπολήξεις στο πολιτισμικό ὑπόβαθρο του Μεσογειακοῦ χώρου καὶ δή του ἑλλαδικοῦ. Ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Εὐριπίδης στὶς "Βάκχαι" στίχο 270: <<<<Δύο δυνάμεις πρωτοῆρθαν στοὺς ἀνθρώπους, ἡ θεά ΔΗΜΗΤΡΑ ἡ Γῆ ἡ ὅπως θέλεις πές την ποὺ βρέφει τους ἀνθρώπους.
Μετά ἦρθε της ΣΕΜΕΛΗΣ γόνος ὁ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ποὺ με τον οἶνο (σημείωση γράφοντα: ἀναφέρεται ὄχι μόνον στὸν οἶνο καθ'αὐτό ὡς ποτό,ἀλλά στό νηπενθές νᾶμμα των μυστηρίων,της μουσικῆς,του χοροῦ,του πολιτισμοῦ καὶ τῶν τεχνῶν) παύει τὴ λύπη των θνητῶν.
Καὶ σὰν χορταίνουν το ποτό απ'του ἀμπελιοῦ τὴ ροή,ὕπνο δίνει καὶ λήθη στὰ κακά της ἡμέρας. Θεός χύνεται σπονδή στοὺς ἀθανάτους ὥστε γιὰ χάρη του οἱ θνητοί νὰ μὴν στεροῦνται πλούτη. Τον περιγελᾶς ποὺ στὸν ΜΗΡΟ εἶναι ραμμένος; Θὰ σου ἐξιστορρίσω μία ὄμορφη ἱστορία: Ὅταν ο ΖΕΥΣ ἀπ'τη φωτιά του κεραυνοῦ τον πῆρε στὸν Ὄλυμπο τον ἔφερε ὡς θεῖον βρέφος.
Ἡ ἭΡΑ βάλθηκε νὰ τον διώξει ἀπὸ τον ΟΥΡΑΝΟ. Ὁ ΖΕΥΣ σὰν μέγας θεός κάτι ἄλλο μηχανεύθει. Απ'τον ΑΙΘΕΡΑ ποὺ κυκλώνει τὴ χθόνα μέρος κόβει καὶ φτιάχνει ἄλλον ΔΙΟΝΥΣΟ και ΟΜΗΡΟ τον δίνει νὰ πάψει το νεῖκος της γιὰ το Διόνυσο. Καὶ με τα χρόνια εἴπανε πῶς τράφηκε ραμμένος μέσα στοῦ Δία το Μηρό καὶ το μετέλλαξαν σε ΟΜΗΡΟΣ κι ἔτσι το μῦθο πλάσανε πώς τάχα ὁ Διόνυσος ἦταν ὅμηρος της Ἤρας ΒΝΜ1Ο ΑΣΤΕΡΙΩΝ ὡς Υἱός του Κομήτου (βλ. "Ἀργοναυτικά" Ὀρφέως στίχο 164) σχετίζεται ἄμεσα με την Κρήτη καὶ τον (πρό)Μινωϊκό πολιτισμό της. Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Κρήτη ἔλαβε το ὄνομα της ἀπὸ τον βασιλιά Κρίς ἐνῶ πρὶν ὀνομαζόταν Αἴθρα.
Ὁ Ἀστερίων ἔλαβε ὥς σύζυγο την Εὐρώπη καὶ "υἱοθέτησε" τους υἱούς της ἀπὸ τον Δία, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ καὶ τὸν Σαρπηδόνα
. Οἱ παραπάνω πληροφορίες συνδέονται κυρίως με τα Ἀστερούσια Ὄρη καὶ τον Τσούτσουρα, το πιθανό μέρος συνάντησης του Μίνωα με τον Δία, ὁπού κάθε 9 ἔτη ἐλάμβανε τους νόμους του βασιλείου του καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος ἐννεαώρως ἐβασίλευε.
Ὁ δέ Ἀστερίων κατά την παράδοση συνδέεται καὶ με τον Μινώταυρο.
Στὴν Ἱστορία του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους διαβάζουμε σχετικά: <<Στήν Κρήτη,ὁ Ταῦρος ταυτίζεται με τον Οὐρανὸ καὶ τον Ἥλιό ποῦ γονιμοποιοῦν τὴ Γῆ, ἐνῶ το θηλυκό στοιχεῖο συσχετίζεται με τη Σελήνη, πού το σχῆμα της θυμίζει τα κέρατα. Ἔτσι, ὁ Γάμος του Ταύρου με την Ἀγελάδα, εἶναι μαζί Γάμος Ἥλιου καὶ Φεγγαριοῦ.
Ἀργότερα, τα πρόσωπα του Ἱεροῦ αὐτοῦ Γάμου τα ὑποδύεται ὁ Βασιλιάς καὶ η Βασίλισσα της Κνωσού πού το ὄνομα της Πασιφαῆ δηλαδή Ὁλόφωτη, δείχνει ἀκριβῶς τὴ σχέση Βασίλισσας-Θεάς με την Σελήνη.
Ὁ Υἱός της ὁ Μινώταυρος, ἄνθρωπος με κεφαλή Ταύρου, λέγεται καὶ <<Ἀστερίων>>,γιατί καὶ αὐτὸς, ὅπως καὶ ὁ πατέρας του σχετίζεται με τον ἔναστρο οὐρανό...>> Στόν Ὀρφικὸ Ὕμνο στὸ Διόνυσο ἀναφέρεται: <<Τον βαρυβρόντη Διόνυσο πού Εὐάν Εὐοί κραυγάζει, τον πρωτογενῆ ποῦ ἔχει δυό φύσεις καὶ γεννήθει τρεῖς φορές τον Βασιλέα Βάκχειο πού ζεῖ μέσα στοὺς ἀγρούς, τον Δίμορφο,το Διπλοκερασφόρο,τον Κισσοστεφανομένον, τον Ἀπόκρυφον πού εἶναι Βακχικός,Ἁγνὸς,με Ταύρου Πρόσωπο>> Τα παραπάνω σχετίζονται καὶ με την Ἀμᾶλθεια Αἴξ ποὺ ἔθρεψε τον νεογέννητο Δία στὸ Ἰδαῖον Ἄντρον ὅπως καὶ με τους Ἰδαίους δάκτυλους καὶ τους Κορυβαντικοὺς Χορούς, τους Κουρῆτες καὶ την θεμελίωση του Μινωικοῦ Πολιτισμοῦ πού σὰν κυρίαρχο σύμβολο εἶχε τον Διπλοῦν Πέλεκυν καὶ τον Ταῦρο πάνω στὴν μητριαρχική πελασγική Κρήτη.
Ἕνα πρόχειρο συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὁ Ἀστερίων συνδέεται ἄμεσα με τον Διόνυσο. Κατά κάποιο τρόπο θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ πρῶτος εἶναι προσωποποιήση του δευτέρου.
Ἄν ὁ Διόνυσος εἶναι κάτι το πολύ γενικό στὰ δισερεύνητα πλαίσια της μυθολογίας, τότε ὁ Ἀστερίων εἶναι κάτι πιὸ εἰδικό. Δύο στοιχεῖα ποῦ ρίχνουν ἀρκετὸ φῶς στὰ μυστήρια ποῦ περικλείουν το πρόσωπο του Διονύσου μέσα στὴν μυθολογία.
Ἡ σχέση της Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας με τις ἀνατολικές θρησκεῖες εἶναι ἄμεση καὶ πολύ στενή με τὴ χαώδη διαφορά ὅτι οἱ θρησκεῖες -ἀνατολικές καὶ μὴ- εἶναι δόγματα δηλαδή κλειστές σε νέες ἰδέες, ἐνῶ ἡ φιλοσοφία εἷναι ἀνοικτή σε διαρκῶς νέες ἰδέες.
Ἔχουν ὅμως πάρα πολλά κοινά με την Κοσμοθεώρηση τῶν Ἑλλήνων καὶ κυρίως τῶν Πυθαγορείων, τῶν Πλατωνικῶν καὶ του Ἡράκλειτο δίχως νὰ γνωρίζω καὶ νὰ μπορῶ νὰ ἀπαντήσω το γιατί. Ἴσως οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι νὰ σχετίζονται με τους Ντέβα Αβατάρ του Ἰνδουϊσμοῦ...
Ἡ ἰνδουϊστική φιλοσοφία μιλάει γιὰ ἕναν ὑλικὸ κόσμο ψευδαισθήσεων ὅμοιο με το "Μή ὄν" τῶν Ἑλλήνων καὶ κυρίως τῶν ἐπικουριῶν, των σοφιστῶν (με ἄλλες διαφορές) καὶ τῶν σκεπτικῶν.
Ἡ ὕλη διαρκῶς ὑπόκειται στὸν νόμο της φθοράς γιʼ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συλληφθεῖ ἀπὸ τον νοῦ μας μέσῳ τῶν αἰσθήσεών μας, καθώς αὐτὸ πού παρατηροῦμε τώρα μετά ἀπὸ λίγο θὰ ἀλλάξει, ἀκόμη κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἀλλάξουμε. Πάνω σε αὐτὴ τὴ λογική ἔρχεται ἡ πλατωνική φιλοσοφία σαφῶς ἐπηρεασμένη ἀπὸ την ἐλεατική νὰ ὑποστηρίξει ὅτι το
Ὅλον εἶναι Πολλά καὶ Ἐν με τὴ διαφορά ὅτι κάποιοι ἐκ τῶν Ἐλεατῶν ὅπως ὁ Ζήνων καὶ ὁ Παρμενίδης ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν προϋπάρχει τῶν Πολλῶν καὶ κάποιοι ἐξ αὐτῶν ὅπως ὁ Ἐμπεδοκλῆς ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν καὶ τα Πολλά συνυπάρχουν. Ὁ δὲ Πλάτων θεώρησε ὅτι στὸν Ὑλικὸ κόσμο ἐπικρατεῖ ἡ Λήθη ἐνῶ στὸν κόσμο τῶν Ἰδεῶν ἡ Ἀλήθεια καὶ σκοπός ὅλων τῶν ὄντων εἶναι ἡ ἀνέλιξη πρὸς αὐτὴν, κάτι ἀνάλογο με τον πραγματικό σκοπό της ζωῆς στὸν Ἰνδουϊσμό καὶ κυρίως τον Μπεκτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα ἡ φιλοσοφική θεώρηση του ὁποίου ἄρχισε νὰ προσδιορίζει τα λεπτά ὅρια μεταξύ ἰνδουϊστικῆς φιλοσοφίας ,θρησκείας καὶ μυστικισμοῦ.
Ὁ Κρίσνα ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" του Ἰνδουϊσμοῦ ἐπὶ της οὐσίας εἶναι ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" κόσμος τῶν Ἰδεῶν του Πλάτωνα καὶ σκοπός των ψυχῶν εἶναι κατά τον Πλάτωνα η συναναστροφή με τις ἀληθινές Ἰδέες πρὸς αὐτόβουλη καὶ συνειδητή μείωση των ὑλικῶν παθών, με ἀποτέλεσμα την λύτρωση των ψυχῶν καὶ την ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τα δεσμά της ὕλης καὶ της διαρκοῦς παλιγγενεσίας (μετεμψύχωσης) θεωρία σαφῶς προερχόμενη ἀπὸ τους Ὀρφικούς καὶ του Πυθαγόρειους.
Ὁ Κόσμος τῶν Ἰδεῶν λοιπόν εἶναι το ἀληθινό το ὁποῖο εἶναι κάτι σὰν καθαρό φῶς καὶ ἀείζωη ἐνέργεια ἀλλὰ περισσότερο ἰδεατό.
Ὡστόσο ὁ Πλάτων διατηρῶντας ταυτόχρονα καὶ τις παραδόσεις τῶν προσωκρατικῶν Ἐλεατῶν ὡς πρὸς το ἘΝ διατύπωσε ὅτι το ἘΝ εἶναι διφυές ὥς ἘΝ τέλειο (ἐνέργεια) καὶ ὡς Μονάδα ἐξελίξιμη (ὕλη) ἐντὸς του ὁποίου ὡστόσο το ἀρχικό ἘΝ το πλατωνικό
Ἀγαθόν διατηρεῖ την ὑπερβατικότητά του σε σχέση με το ὄντως
Ὁ δὲ Ἀριστοτέλης ἀναφέρει ὅτι το Ὅλον εἶναι Οὐσία. Πάνω στὴν ἐννιά του καλοῦ καὶ του κακοῦ ὁ Ἡράκλειτος ἀναφέρει
"Το καλό καὶ το κακό εἶναι ἕνα καὶ το αὐτὸ" ἀπόσπασμα 58 ὅσον ἀφορᾶ το Ὅλον, ἐνῶ ὅσον ἀφορᾶ το ἘΝ λέει Ἕνα εἶναι το σοφό, νὰ γνωρίσεις τον λόγο ποὺ κυβέρνησε τα πάντα μέσο των πάντων" στὸ ἀπόσπασμα 41. Διαβάζοντας στὸ βιβλίο "Τέλειες ἐρωτήσεις τέλειες ἀπαντήσεις" του Σουάμι Πραμπουπάντα σελ. 35 <<Βασάμσι τζιρνάνι γιατά βιχάγια , που σημαίνει "Τώρα φοράς ἕνα πουκάμισο καὶ ὅταν παλιώσει θὰ το πετάξεις καὶ θὰ πάρεις ἄλλο">> βρίσκουμε την ρήση του Ἡράκλειτου ποὺ ἀναφέρει <<ἀθάνατοι θνητοί , θνητοί ἀθάνατοι>> 62 καὶ "εἶναι τέρψη ἥ θάνατος γιὰ τις ψυχές νὰ γίνονται ὑγρές. Τέρψη εἶναι η πτώση στὴ γέννηση.
Ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους καὶ ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους" ἀπόσπασμα 77. Συνεχίζοντας τον Διάλογό του ὁ Πραμπουπάντα στὸν διάλογό του (σχεδόν πλατωνικό) συνεχίζει λέγοντας "Τί εἶναι αὐτὸ πού ἀλλάζει το ἄλλο ;
Το ΆΤΜΑ (ψυχή).Ἀπὸ τῇ μία ζωή στὴν ἄλλη. Ὁ πραγματικός σου ἑαυτός.
Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ μιλάει μέσα σου;
Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ μιλάει μέσῳ ἐμοῦ;" Πάνω σε αὐτὸ ὑπενθυμίζω το σοφό γνωμικό των προγόνων μας ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ σε ἰσορροπία πάντα με το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Ὁ Κρίσνα καὶ το Ἄτμα.
Ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ Διόνυσος. Το ΕΝ καὶ τα Πολλά. Ἡ Ὕλη καὶ ἡ Ἐνέργεια. Το Εἶναι καὶ το Μὴ Εἶναι. Ἡ Ψυχή καὶ ὁ Θεός. Ἐντὸς του Γίγνεσθαι τῶν προσωκρατικῶν "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ" ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Ἡράκλειτος. Τα πάντα μεταστοιχειώνονται σε διάφορες μορφές ὕλης καὶ ἐνέργειας καὶ ἡ ἀνθρώπινη ὑπάρξη καὶ ὑπόσταση εἶναι μέρος τους ἐμπεριέχοντας τον ἀνθρώπινο λόγο ὡς μέρος του συμπαντικοῦ ὁ ὁποῖος μετέχει μεταξύ φθοράς καὶ ἀφθαρσίας, χρόνου καὶ αἰωνιότητας, ὕλης καὶ ἐνέργειας.
"Ὅσο μακριά κι ἂν σε βγάλει ὁ δρόμος τα πέρατα της ψυχῆς δὲν θὰ τα βρεῖς, τόσο βαθύ λόγο ἐμπεριέχει λέει ὁ Ἡράκλειτος ἀποσπ. 45 καὶ "Σʼ ὅλους τους ἀνθρώπους ἔχει δοθεῖ ἡ αὐτογνωσία καὶ ἡ φρόνηση 116,"στὰ ἴδια ποτάμια μπαίνουμε καὶ δὲν μπαίνουμε εἴμαστε καὶ δὲν εἴμαστε" ἀπόσπ. 49 αλλά ταυτόχρονα "ἀδύνατον νὰ μποῦμε δύο φορές στὸν ἴδιο ποταμό" ἀπόσπασμα 91 καθώς τα πάντα μεταβάλλονται ὅπως "το πῦρ ζεῖ το θάνατο της γῆς, κι ὁ ἀέρας το θάνατο του πυρός, το ὕδωρ το θάνατο του ἀέρα καὶ ἡ γῇ του ὕδατος Ἡράκλ. απόσπ. 76. Βάση του ἰνδουϊσμοῦ καὶ τῶν ἀνατολικῶν φιλοσοφιῶν τα πάντα μεταστοιχειώνονται καὶ ἀποτελοῦν μία πλάνη γιὰ τον ἄνθρωπο (Μάγια) διότι τίποτε δὲν κρατάει γιὰ πάντα καὶ δὲν ὑπάρχει ἀμετάβλητο, ἐνῷ το μόνον ἀληθινό εἶναι ἡ οὐσία τῶν πάντων το ἄπειρα ἑλκυστικό (Κρίσνα) εἶναι αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ἀμετάβλητο σὰν κοσμική ἐνέργεια (Ατμα) καὶ σκοπός της εἶναι ἡ ἐπιστροφή πρὸς την εὐδαιμονία (Νιρβάνα) μέσω της διαλεκτικής μας σχέσης με τη ζωή και το θάνατο (Διαλογισμός) καὶ της ἄσκησης/ἀναπνοῆς του ἀθλητισμοῦ- ἀθλῶν (Γιόγκα/Ζέν).
"Διόνυσος καὶ Ἄϊδης ἐν καὶ το αὐτό" Ἡράκλειτος ἀπόσπ. 15. ΓΙΝ και ΓΙΑΝΓΚ...
Ὁ Ἡράκλειτος καὶ ὁ Πλάτων ἦταν δύο ἀπὸ ὅλους τους Ἕλληνες. Την "ἑλληνικότητα" του πολιτισμοῦ της ἀνατολῆς ἦρθε νὰ ἐνδυναμώσει καὶ νὰ ἀναζωπυρώσει ἡ ἐκστρατεία ἑλλογοποίησης του Ἀλεξάνδρου στὴν Ἀνατολὴ, ὅπου ἐκεῖ συνάντησε πολιτισμούς ποὺ του εἶπαν "κι ἐμεῖς Ἕλληνες εἴμαστε" καὶ ὁ ἴδιος συχνά τους ἔλεγε "Καὶ τώρα μπορεῖτε νὰ καλεῖστε Ἕλληνες". Κατά κάποιο παράδοξο (;;;) τρόπο συναντοῦμε στοιχεῖα καὶ σύμβολα του ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ὄχι μόνον στὶς Ἰνδίες, ἀλλὰ καὶ στὴν Νότια Κίνα καὶ στὸ Θιβέτ. ἄν παρατηρήσουμε φυσιογνωμικά καὶ πολιτισμικά την φυλή τῶν Καλάς στὸ Ἀφγανιστάν ἡ την φυλή Σίκχ (Σινδούς) στὰ σύνορα του Πακιστᾶν θὰ βγάλουμε ἀρκετὰ σημαντικά συμπεράσματα.
Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι κατά την μυθολογία ὁ Διόνυσος μεγάλωσε στὸ ὄρος της Νύσσας (βλ. "Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις" του Ἀρριανοῦ Δ/27 Ι ) ἀλλὰ καὶ λαμβάνοντας ὑπʼ ὄψιν το ἀκόλουθο ἀπόσπασμα του Ἀρριανοῦ ἀπὸ τα "Ἰνδικὰ" (Ε 12) σχετικά με την καταγωγή τῶν Σίβας ἡ Σίνδων και λαμβάνοντας ὑπʼ ὄψιν την ἐτυμολογική συγγένεια τῶν Σίβας με την Ἰνδικὴ Θεότητα Σίβα....:
<<Ὅσον ἀφορᾶ τους Σίβας οἱ ὁποῖοι ἦταν γένος Ἰνδικόν ἐπειδὴ ὁρισμένοι τους εἶδαν νὰ ντύνονται με δέρματα, ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ὑπολείμματα του στρατοῦ ἐκ της ἐκστρατείας τοῦ Ἡρακλέους ἐπειδὴ μάλιστα οἱ Σίβαι φέρουν καὶ ράβδο ὥς ἀνάμνησιν του ροπάλου του Ἡρακλέους>>. ἐνῶ στὰ "Ἀργοναυτικά" του Ὀρφέως στίχος 1046 διαβάζουμε: <<Ἔπειτα τρέχοντες (ἡ Μήδεια καὶ ὁ Ἰάσων) το ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ Φάσι λόγῳ ἀνοησιῶν εἰς το μέσο της πεδιάδος ἔφτασαν ποὺ κατοικοῦν οἱ Γυμνοί,οἱ Βουονόμαι,καὶ οἱ ἀγρότες Ἄρκυες,ἐπίσης καὶ ἡ φυλή των Κερκετικῶν ὑπερήφανων Σινδών>>. Ἡ σημερινή φυλή των Σίντ δλδ. Στὴν παραπάνω εἰκόνα βλέπουμε Ἱερεῖς στὸ Θιβέτ σε τελετουργικό χορό. Παρατηρῆστε τις περικεφαλαῖες ποὺ φορᾶνε. Σας θυμίζουν τίποτα;
