Ὁ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

 431 - 404 π.χ - Τό δρᾶμα τῶν Ἑλλήνων )

<< Ἀθάνατων ἔχθραν μὴ φύλαττε θνητός ὤν >>

( Μὴ διατηρεῖς γιὰ πάντα ἔχθρα ἐνῶ εἶσαι Θνητός )

( Μέναδρος ὁ Ἀθηναῖος )

”Ότι κατάφεραν οἱ Ἕλληνες στοὺς ἐνδόξους Μηδικοῦς πολέμους μὲ τὸ ξίφος καὶ τὴν Ἑνότητα, τὸ κατέστρεψαν πάλι μὲ τὸ ξίφος ἀλλὰ μὲ τὴν διχόνοια αὐτὴ τὴ φορά τό ἔτος 431 ἕως καὶ τὸ 404 π.Χ.

Εἶναι ἡ περίοδος τοῦ ἐμφυλίου ἡ γνωστότερη , τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου. Οἱ ἀνθέλληνες κατάλαβαν πολὺ καλά, ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν ἀντιμετωπίζονται σὲ μάχες ! Ὁ χειρότερος ἐχθρός ποῦ τοῦς νικᾶ, εἶναι ἡ διχόνοια μὲ τὰ παιδία της , δηλαδή τὴν δωροδοκία, τὴν προδοσία καὶ τῶν ἐνδοτισμό.

Ἡ Πατρίδα θὰ κάνει ἀρκετά χρόνια γιά νὰ ἀνακάμψει . Οἱ πληγές , ὅμως τοῦ ἀφανιστικοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου δὲν θὰ ἐπουλωθοῦν , δυστυχῶς ΠΟΤΕ .

Οἱ μισέλληνες αὐτὴ τὴν φορὰ δὲν διέρχονται <<διὰ πυρός καὶ σιδήρου >> τὴν Ἑλλάδα. Διέρχονται << διὰ ταλάντου καὶ παπύρου >> Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐνδόξου Κίμωνος τοῦ Μιλτιάδου, τὸ 449 π.χ. Ἡ ἐξουσία καὶ ἡ δύναμη τῆς Ἀθηναϊκῆς πολιτείας περιέχεται στὰ χέρια τοῦ Περικλέους τοῦ Ξανθίππου . Ὁ Περικλῆς ἦτο τῆς ἀπόψεως ὅτι τὸ συμφέρον τῆς πόλεως

ἐπέβαλε τὴ σύναψη τῆς εἰρήνης μὲ τοῦς Πέρσες καὶ ἀπέστειλε πρέσβεις στὰ Σοῦσα, τὸ 448 π.χ γι΄ αὐτὸν τὸ λόγο! Ὁ Θουκυδίδης εἶναι σαφὴς γιὰ τὰ φιλομηδικά καὶ ἀντιλακωνικά αἰσθήματα τοῦ Περικλέους.

Καὶ ἐνῶ ἡ νέα παρόρμηση τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἄνθιση πάλι τοῦ πολιτισμοῦ τους , εὑρίσκεται σὲ μεγάλο ὀργασμό, καὶ ἀκολουθεῖ μία σειρά πολεμικῶν συγκρούσεων μεταξὺ τῶν << Ἑλληνίδων πόλεων >> ἀπὸ διάφορες αἰτίες , ἡ κυριότερη τῶν ὁποῖων ἦτο ἡ ἡγεμονία σὲ ὅλη τὴν χώρα! Οἱ δύο κυρίως πόλεις ποῦ εἶναι ἡ Σπάρτη καὶ ἡ Ἀθήνα ! Ὁ ἀνταγωνισμός αὐτὸς ἔφεραι τὴν διάλυση τῆς Συμμαχίας ἀνάμεσα στὶς δύο πόλεις καθὼς καὶ τὴν διαίρεση τοῦ <<ἀντίπαλου >> στρατόπεδα αὐτά :

Τὸ ἕνα εἶναι τῆς Σπάρτης τῶν ὑπολοίπων Πελοποννήσιων καθὼς καὶ τῶν Μεγαρέων μὲ τοῦς Αἰγινῆτες . Τὸ ἄλλο Εἶναι τῶν Ἀθηναῖων μὲ συμμάχους τους , τοῦς Θεσσαλοῦς καὶ τοῦς Ἀργεῖους .

Τὸ δρᾶμα αὐτὸ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὅπου θὰ ἀποκαλυφθοῦν καὶ οἱ << κάποιοι >> ποῦ ὑπεδαύλιζαν τὰ πάθη, ἐξιστορεῖ ὁ Θουκυδίδης στὴν << Ἱστορία >> του καὶ μᾶς λέγει ὅτι αὐτὸς ὁ πόλεμος ὑπῆρξε χειρότερος τοῦ Τρωϊκοῦ ! Τὸ ἔργο τοῦ Θουκυδίδη διακόπτεται τὸ 411 λόγο τῆς ἐξορίας του, κατὰ πολλοὺς , καὶ μᾶς δίδεται σὲ ὀκτὼ βιβλία .

Τὴν συνέχεια τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου μᾶς δίδει ὁ Ξενοφῶν στὰ <<Ἑλληνικὰ >> του , ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ σημεῖο ποῦ σταμάτησε ὁ Θουκυδίδης:

<<Μετὰ δὲ ταῦτα οὗ πολλαῖς ἡμέραις ὕστερων ἦλθε ἐξ Ἀθηναίων Θυμοχάρης ναῦς ἔχων ὀλίγας ...κ.λ.π

Ὁ ἀδελφοκτόνος πόλεμος ἐτελείωσε μὲ συντριβή τῶν Ἀθηναίων, οἱ ὁποῖοι ἀναγκάσθηκαν νή δεχθοῦν τοῦς , πράγματι, βαρεῖς ὅρους τῶν Σπαρτιατῶν.

Κρίνω σκόπιμο νὰ ἀναφερθοῦν οἱ κυριότερες χρονολογίες τοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμπρός μας μία εἰκόνα τῶν γεγονότων ποῦ διεδραματίσθησαν καὶ νὰ κρίνουμε σωστά, πρόσωπα καὶ καταστάσεις

Ἂς δοῦμε τί μᾶς λέγουν οἱ χρονολογίες Προσέχοντας ποῖοι ἦσαν αὐτοὶ ποῦ ξεκίνησαν τὸν ἐμφύλιο πόλεμο αὐτόν:

431 Οἱ Θηβαῖοι ^{Μήπως ἀναμένατε ἄλλοι νὰ ἐπιτεθοῦν : Οἱ αἰώνιοι μηδίζοντες καὶ φοινικκίζοντες θὰ ξεκινοῦσαν κάτι τέτοιο ὀλέθριο .} ἐπιτίθενται στοῦ Πλαταιεῖς ! Ἔναρξη τοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου . Οἱ Ἀθηναῖοι εἰσβάλουν στὴν Μεγαρίδα.

430 Λιμός στὴν Ἀθήνα . Παραδίδεται ἡ Ποτίδαια

429 ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΛΟΙΜΟ Ο ΠΕΡΕΚΛΗΣ . Οἱ Σπαρτιᾶτες πολιορκοῦν τοῦς Πλαταιεῖς . Νίκη τοῦ Φορμίωνος κατά τῶν Πελοποννησίων .

428 Ἡ ΛΕΣΒΟΣ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Α΄ ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Ἡ Νῆσος Κέρκυρα εἰσέρχεται καὶ αὐτοὶ σέ ἐμφύλιο.

427 : ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΛΕΣΒΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΙΩΝ . Αἷμα στὴ Κέρκυρα .

425: Ο ΚΛΕΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΥΛΟ.

424 – 422 : Ὁ Ἀδελφοκτόνος πόλεμος διεξάγεται στὴν Χαλκιδική .

422: Πεθαίνουν ὁ Κλέων καὶ ὁ Σπαρτιάτης Βρασίδας

421: <<Νικίειος εἰρήνη>> . Τὸ 420 οἱ Σπαρτιᾶτες παραβιάζουν τὴν συνθήκη .

416: ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ....ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ, ὄχι μόνο τοῦς φοινικογεφυραῖους ἡ τοῦς Πέρσες, ἀλλά καὶ τὴ νῆσο Μῆλο ! Ἕλληνες πωλοῦν Ἕλληνες .

415: Ἡ Σικελική Ἐκστρατεία . Ἡ Ἔγεστα πείθει τὴν Ἀθήνα γιὰ βοήθεια

414: ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΣΤΗ Μ. ἙΛΛΑΔΑ . Ἡ Σπάρτη ἐπεμβαίνει

413: Οἱ Σπαρτιᾶτες καταλαμβάνουν τὴν Δεκέλεια καὶ τὴν ὀχυρώνουν . Δεκελεικός καί Ἰωνικός πόλεμος . Πανωλεθρία των Ἀθηναίων στὸ μέγα κόλπο.

412: Οἱ σύμμαχοι τῶν Ἀθηναίων ἀποστασιοποιούνται . Ἡ Σπάρτη συμμαχεί μέ.......... τούς Πέρσες Τισσαφέρνης καί Φαρνάβαζος γίνονται φίλοι .

411: Ἡ δημοκρατία στήν Ἀθήνα περνά στὸ περιθώριο .

410: Ἡ Δημοκρατία στην Ἀθήνα ἐπανέρχεται . Νίκη τῶν Ἀθηναίων στήν Κύζικο.

408: Ὁ Θρυλικός Ἀλκιβιάδης ἐπιστρέφει στήν Ἀθήνα ἀπό τὴν ἐξορία .

406 : Νίκη τῶν Ἀθηναίων στίς Ἀργινούσες . Καταδικάζονται , ὅμως οἱ Στρατηγοί τους.

405 : Πανωλεθρία τῶν Ἀθηναίων στούς Αιγός ποταμούς. Ἀρχίζει ἡ πολιορκία τῶν Ἀθηναίων .

404: Δολοφονία τοῦ Ἀλκιβιάδου καί τῶν ἀθηναίων ὁριστικός .

<< Κάποιοι ἔτριβαν τά ἄτιμα χέρια τους , ἀφοῦ ἡ μισή Ἑλλάδα χάθηκε ἀπό τό ἰδία τά παιδιά της !

Πρέπει νά δοῦμε καί ἀναλυτικά τά γεγονότα καί τὰ πρόσωπα ποῦ ἔπαιξαν δραματικό ρόλο στὴν ἀλληλοσφαγή τῶν Ἑλλήνων

Περίοδος του << Δεκαετοῦς >> πολέμου

( 431 - 421 Π.χ )

Ὅλα ἀρχίζουν τό Ἀπρίλιο τοῦ 431, ^{Θουκυδίδης <<Ἱστορία >> Β΄, Ι -6}

Οἱ αἰωνίως μηδίζοντες΄ ἡγέτες τῶν Θηβαίων διατάζουν τόν στρατό τους καὶ ἐπιτίθενται ἐναντίων τῶν Πλαταιῶν ! Οἱ Σπαρτιᾶτες μἐ τόν Βασιλέα τους Ἀρχίδαμο καταλαμβάνουν καί λεηλατοῦν τὴν Ἀττική. Κατόπιν πολιορκοῦν τὴν Ἀθήνα γιὰ δέκα χρόνια. Οἱ ἀσθένειες καὶ εἰδικὸς ὁ λοιμός ἀποδεκατίζουν τοῦς Ἀθηναίους . Οἱ Ἀθηναῖοι ἔχοντες ναυτικὴ ὑπεροχὴ κάνουν ἐπιθέσης στὰ παράλια της Πελοποννήσου προβαίνοντας σὲ καταστροφές μἐ στόλο 100 πλοίων. ^{ἔνθ ἄν , Β΄, 47 -54}

τὸ 421 ὑπογράφεται ἡ <<Νικίειος >> εἰρήνη καὶ δυνάμεις ἀντιμαχομένων ἐπανέρχονται στὶς ἀρχικές τους βάσεις, Κυριαρχεῖ ἡ μορφή τοῦ δημαγωγοῦ τῶν δημαγωγῶν, τοῦ Ἀθηναῖου Κλέωνος

Ἡ Σικελικὴ Ἐκστρατεία

415 - 431 π.Χ

Οἱ Ἀθηναῖοι ἔχουν στό ἐνεργητικό τους κάποιες ἐπιτυχίες καί παίρνουν τήν ἀνάλογη ἀπόφαση νά στείλουν στήν Μ. Ἑλλάδα στόλο ἀπό 60 πλοῖα καὶ ἀνάλογο ἐκστρατευτικό σῶμα. 

Ἡγοῦνται οἱ στρατηγοί Ἀλκιβιάδη , Λάμαχος καὶ ὁ Νικίας ὁ ὁποῖος ἦτο ἀρνητικός σ΄ αὐτήν τήν ἐκστρατεία.

Τόν Ἰούλιο τοῦ ἔτους ὅλα εἶναι ἕτοιμα καί ὁ ἀριθμὸς τῶν πλοίων ἀνεβαίνει στὰ 136! Περίπου 7.500 ἄνδρες ἐπιβιβάζονται στά πλοῖα μέ τους ἤδη 26.000 ναῦτες ! ἔνθ. Ἄν Ζ΄ 30-32

Φθάνοντας στὶς Συρακοῦσες ἀρχίζουν τἀ προανακρούσματα τῆς ἦτας ἀφοῦ οἷ Συρακούσιοι τοῦς ἀπωθοῦν . Ἔρχεται ὁ Νοέμβριος καὶ οἱ Ἀθηναῖοι δέν καταφέρνουν κάτι . Ὁ Σπαρτιάτης στρατηγὸς Γὐλιππος τοῦς φέρνει δυσκολίες ! Καὶ τήν ἄνοιξη τοῦ 413 ὁ Γύλιππος καταλαμβάνει τὸ Πλημμύριον , ὀχυρὸ ζωτικῆς σημασίας γιὰ τοὺς Ἀθηναίους

Ἡ <<Νικίειος >> εἰρήνη εἶχε καταργηθεῖ ἀπὸ τὸν Αὔγουστο τοῦ 414 καί ὁ τόπος γέμιζε αἷμα Ἑλληνικό παντοῦ . ἐνθ ἄν Δ΄, 15 -23 Τέλη Ἰουλίου τοῦ 413 φθάνει ὁ Ἀθηναῖος Δημοσθένης , γιὸς τοῦ Ἀλκισθένους , ἀπὸ τοῦς καλύτερους στρατηγοὺς μὲ 73 πλοῖα !

Ἡ ὅλη δύναμη τοῦ Δημοσθένους ἔφθανε τοῦς 27.000 ἄνδρες ἔνθ ἄν Η΄, 31-33, Αὐτὸ ὅμως δέν ἦτο ἀρκετό γιά νὰ ἀνυψώσει τὸ ἤδη πεσμένο ἠθικό τῶν Ἀθηναῖων καὶ ἔτσι φθάνουμε στὴν ἡμερομηνία ποῦ οἱ Ἀθηναῖοι δὲν λησμονοῦσαν ποτέ!

Ξημέρωμα τῆς 30^ος Αὐγούστου τοῦ 413 , ὁ Σπαρτιάτης στρατηγός Γύλιππος γιὸς τοῦ Κλεανδρίδη, ἐνθ ἄν Ζ΄, 93 Δίδει τὸ σύνθημα ἐπιθέσεως καὶ ἀπὸ στερία καὶ ἀπὸ θάλασσα.

Σὲ λίγο ὁ <<Μέγας Λιμνήν >> τῶν Συρακουσῶν βάφεται μὲ αἷμα Ἑλληνικό! Τὸ ἴδιο καὶ ἡ στεριά... ἐνθ ἄν Η΄, 51 -54 Οἱ Ἀθηναῖοι παθαίνουν πανωλεθρία

κυριολεκτικῶς . Ἐμπρός σὲ τέτοια σφαγῆ ὁ Νικίας παραδίδεται στὸν Γύλιππο . Αἰχμάλωτοι σὲ τέτοιες περιπτώσεις δὲν ὑπάρχουν. Πάρα πολλοί Ἀθηναῖοι καὶ σύμμαχοί τους πωλοῦνται ἀπὸ τὰ .....ἀδέρφια τους ὤς δοῦλοι καὶ ἄλλοι πέθαναν στὰ λατομεῖα τῶν Ἐπιπολῶν ἐνθ ἄν Η΄, 86 -87

Οἱ στρατηγοί τῶν Ἀθηναῖων Νικίας καὶ Δημοσθένης ἐκτελέσθηκαν ἐνθ ἄν Η΄, 86 -87 Ἡ στρατιά τῶν Ἀθηναῖων , 50.000 ἄνδρες ἐσφάγη καὶ κατεστράφη ἀπὸ τὰ ἀδέλφια τῆς Σπάρτης καὶ συμμάχους !

Πρός το τέλος τής ἀλληλοσφαγῆς

( 413 -404 π.Χ. )

 Οἱ Ἀθηναῖοι ἐγκαταλείπονται ἀπὸ τοῦς συμμάχους καὶ οἱ Πέρσες ρυθμίζουν τὰ πολιτικὰ πράγματα στὴν Ἰωνία! Οἱ Πέρσες ἐπίσης, δίδουν ἀμέριστη βοήθεια στοὺς Σπαρτιᾶτες στὸν διπλωματικὸ καὶ οἰκονομικὸ τομέα .^{ενθ,ἄν Θ΄, 14-18 καὶ 55 -59}

Στὴν Ἀθήνα ὑπάρχουν μεγάλες διαφορές καὶ ἀνησυχίες . Τὸ τέλος πλησιάζει καὶ ἡ καταστροφή ἔρχεται στοὺς Αἰγός ποταμούς μὲ Πανωλεθρία τοῦ ἀθηναϊκοῦ στόλου , τό 405. ^{ΞΕΝΟΦΩΝ : <<Ἑλληνικά >>, β, 1,21-1,30 .}

Ἡ Τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὸ ἀδελφικὸ αἷμα σταματοῦν τὸ 404 μὲ τὴν παράδοση τῶν Ἀθηναῖων στὴν Σπάρτη μὲ ταπεινωτικούς ὅρους κὶ ἕρμαιο πλέον στίς ὀρέξεις τῶν νικητῶν. ^{ἔνθ. ἄν. Β', 2,20 -2,24}

Τὸ μόνο παρήγορο σὲ ὅλη αὐτοὶ τὴν τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἦτο ὅτι οἱ Σπαρτιᾶτες δὲν συμφώνησαν νὰ ὑποδουλώσουν Ἑλληνική πόλη , ἡ ὁποία προσέφερε μεγάλες ὑπηρεσίες τὸν καιρό τοῦ μεγαλύτερου κινδύνου ποῦ εἶχε ἀπειλήσει τὴν Ἑλλάδα, δέχθηκαν εἰρήνη μὲ τὸν νὰ γκρεμιστοῦν τὰ << Μακρά Τείχη >>καὶ ἄλλοι ὅροι .

<< Λακεδαιμόνιοι δὲ οὐκ ἔφασαν πόλιν Ἑλληνίδα ἀνδραποδιεῖν μέγα ἀγαθὸν εἰργασμένην ἐν τοῖς μεγίστοις κινδύνοις γενομένοις τὴ Ἑλλάδι ἄλλ ἐποιοῦντο εἰρήνη ..) κ.λ.π κ.λ.π ^{ἔνθ ἄν Β΄, 2,20} .

Ὁ Μάρτης ἔλειπε ἁπό τὴ Σαρακοστή :

Εἶναι δυνατόν ; καὶ ποιός ὑπεκίνησε τοὺς Θηβαίους νὰ ξεκινήσουν τὸν ἀδελφοκτόνο πόλεμο; ἀφοῦ τόσα καὶ τόσα χρόνια χρόνια οἱ Θηβαῖοι τοῦς ἔκαναν τὸ χατήρι ;

Θουκυδίδης μᾶς τοὺς δίδει ἀπὸ τὸ Α' κιόλας βιβλίο ὡς πειρατές ! Θουκυδίδης <<ἱστορία >>Ἂ ', 8,

Στὸ ἴδιο πάλι βιβλίο, μᾶς θυμίζει τὸ θανάσιμο μῖσος τῶν φοινίκων ποῦ εἶχαν γιὰ τοῦς Ἀθηναῖους , λόγο τῆς συντριβῆς τούς ἀπὸ τὸν Κίμωνα καὶ τὸ (καλύτερο τώρα ) τὴν μεταφορὰ κυριότητος τῶν μεταλλείων στοὺς Ἀθηναῖους ! ἔνθ ἄν Α', 100.

Στὴν συνέχεια στὸ ἴδιο βιβλίο μᾶς λέγει γιὰ τὸν ἀθηναϊκό στόλο ποῦ ἔπλευσε ... γιὰ νὰ προσέξει τὰ φοινικικὰ πλοῖα . ^{ἔνθ ἄν Α', 116}

Θουκυδίδης ἀποκαλεῖ τοῦς Θηβαίους <<βᾶσιν ἐξορμήσεως τῶν βαρβάρων >>! ^{ἔνθ ἄν Α', 90.}

Κάτι τὸ παρόμοιο μᾶς ἀναφέρει καὶ ὁ Ἡρόδοτος στὴν << Καλλιόπη >> (Θ ) στὴν παράγραφο 13!

Σὲ ὅλους τοὺς πολέμους μὲ σκοπὸ τῶν ἀφανισμὸ τῶν Ἑλλήνων , ὑπῆρχε μία << ὁμογάλακτη >> συμφωνία μεταξὺ Θηβαίων , Βοιωτῶν , Ταναγραίων Γεφυραῖων κ.α.

Ἐξαίρεση ἀποτελοῦσαν πάντοτε , οἱ Πλαταιεῖς καὶ οἱ Θεσπιεῖς .

Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς ἀναφέρει στὴν <<Οὐρανία >> ( Η΄) παράγραφο 1, γιὰ τοῦς << πρόθυμους Πλαταιέες )!

Νὰ, γιατί οἱ Θηβαῖοι ἐπετέθησαν τὴν ἄνοιξη τοῦ 431 π.Χ. κατά τῶν Πλαταιῶν ἀρχίζοντας ἔτσι ὁ ἀδελφοκτόνος πόλεμος .

Συνεπῶς ἐγνώριζε πολὺ καλά τὸ Περσικό κράτος ποιοὺς θὰ δωροδοκοῦσε οὗτος ὥστε νὰ ὑπάρχει διχόνοια στὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ χάρη ὅλον τῶν ὕπουλων ἀνθελλήνων νὰ ἀφανισθεῖ ἐντελῶς .

Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ Θηβαῖοι δὲν στεναχωρήθησαν ποῦ κατέλαβαν τίς Πλαταιές νύκτα καὶ σὲ ἱερή μέρα << ἱερομηνία >> δηλαδὴ τὴν νύκτα τῆς τελευταίας ἡμέρας τοῦ σεληνιακοῦ μηνὸς, ἡ ὁποῖα ἐθεωρεῖτο ἱερή σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ! 199 ^{ἔνθ ἄν Β΄, 2 -6}

Οἱ <<ἕς ἀεί >> μηδίζοντες Θηβαῖοι, δὲν ἐφείδοντο Ἑλληνικῶν ἑορτῶν .

Ὁ Θουκυδίδης εἶναι ἀποκαλυπτικότατος ! Μᾶς ἀναφέρει τὴ νίκη τοῦ Ἀθηναῖου στρατηγοῦ Νικία ἐναντίων τῶν Ταναγραίων οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἀδελφοὶ τῶν Θηβαίων καὶ τῶν Γεφυραῖων . Τὸ μῖσος θεριεύει .........

Καὶ Ἰδοὺ οἱ συνταρακτικές ἀποκαλύψεις συνεχίζονται :

Ὁ Παγώνδας γιὸς τοῦ Αἰολάδου ἦτο Βοιωτάρχης καὶ ὁμιλῶν πρὸς τοῦς Βοιωτούς ἀπεκάλεσε τοῦς ἀθηναῖος ...... Ἀλλοφύλους ( στρατόν ἀλλόφυλον ἐπελθόντα ...)! Διεχώρισε τὸ αἷμα του.... Λίγο πιό κάτω διαβάζουμε << Οἱ Θηβαῖοι γκρέμισαν τὸ τεῖχος τῶν Θεσπιέων ἐπειδὴ ἦσαν <<ἀττικίζοντες>> ! ^{ἔνθ ἄν Δ ΄, 133}

Ἐνῶ οἱ ἴδιοι μηδίζοντες καὶ φοινικίζοντες ...............

Ἔχεται ἐκπλαγεῖ λίγο;

Ὁ μέγας ἱστορικός μας Θουκυδίδης ἀναφέρει συνεχῶς στὸ βιβλίο Ε΄ τὶς <<Ἱστορίας >> του, τοῦς Βοιωτούς καὶ ἀποκαλύπτει τὸν πονηρό καὶ ὕπουλο ρόλο τους σὲ ὅλα τὰ χρόνια τοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου . ^{ἔνθ ἄν Ε΄, 32 κ. ἔξ}

Εἶχαν μυστικές συνομιλίες ποῦ ὑπέθαλπταν τὸ μῖσος μεταξύ ἄλλον πόλεων , μὲ <<ἡγέτιδα πόλη τὴν Θήβα ! ^{ἔνθ ἄν Ε΄, 36}

Ἦσαν οἱ ἄνθρωποι ποῦ διέλυαν τίς σπονδές πολύ εὔκολα. ^{ἔνθ ἄν Ε΄, 3}

Στὸ βιβλίο ΣΤ΄, τῆς << Ἱστορίας >> του ὁ Θουκυδίδης μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν << καλή ἡγεσία >> τῶν Θηβῶν . Ὁ λαός τῶν Θηβῶν , ἐπαναλαμβάνω γιὰ πολλοστὴ φορά , δὲν ἤθελε <<ἀλλοφύλους >> !

Μᾶς ὑπενθυμίζει πάλι τὸν ρόλο τους στὸ βιβλίο Ζ΄, καὶ στὶς παραγράφους 29-30

Ποιοὶ λοιπόν φοροῦσαν μανδύα Ἑλληνικό γιὰ νὰ ἀφανίσουν τοῦς Ἕλληνες; Τὸ ἴδιο διερωτᾶται καὶ ὁ Θουκυδίδης ^{ἔνθ ἄν Ζ΄, 44}

Στὸ τελευταῖο βιβλίο τῆς << ἱστορίας >> τοῦ Θουκυδίδη , μᾶς δίδει γιὰ πολλοστὴ φορὰ πληροφορίες γιὰ τοῦς Φοινικογεφυραῖους καὶ γιὰ τὸ ρόλο τους , στὸν Πελοποννησιακό πόλεμο.

Συγκεκριμένα : Στὸ βιβλίο Η΄, καὶ στὸ τέλος τοῦ παραγράφου 87, διαβάζουμε ὅτι : << Ὁ Τισσαφέρνης μὲ ὅποιο σχέδιο καὶ ἅν εἶχε , ἔφθασε στὸ Ἅπενδο καὶ βρῆκε ..... τοῦς φοίνικες ! >> Καὶ ἐρωτᾶ ὁ κάθε νοῦς : << Εἶναι δυνατόν ὁ Πέρσης Ἀρχιστράτηγος νὰ σπεύδει πρό συνάντηση τῶν Φοινίκων καὶ ὄχι τό ἀντίθετο; >> Αὐτὸ δηλώνει ὅτι οἱ Φοίνικες εἶχαν μεγάλη ἐπιρροή, δὲν γνωρίζουμε μὲ ποιῶν τρόπο ὅμως !

Στὸ ἴδιο βιβλίο τῆς ἱστορίας τοῦ Η΄, - ὁ Θουκυδίδης μᾶς τοῦς ἀναφέρει πάλι καὶ μάλιστα στίς παραγράφους 108 -109 !

Φοινικικά πλοῖα ὁμογάλακτοι Βιωτείς νὰ χαρακτηρίζουν << ἀλλόφυλους >> τοῦς Ἀθηναῖους , Ἕλληνες ποῦ << ξυμμαχούν >> μὲ τοῦς ἀνθέλληνες καὶ << κάποιοι >> οἱ ὁποῖοι λόγο φυλετικὴς διαφοράς - οἱ Φοίνικες γιὰ παράδειγμα - θέλουν νὰ ἀφανίσουν τὸν Ἑλληνισμό!

Πἀρ΄ ὅλο τὸ αἶμα τὸ ἀδελφικὸ ποῦ χύθηκε καὶ ὅσο μίσος ἔτρεφε ἡ μία πόλη γιὰ τὴν ἄλλη , ὁ Ἑλληνισμός καὶ ΠΑΛΙ ΕΠΕΖΗΣΕ ! Οἱ πληγές βεβαίως ἐπουλώνονται μὲ τὸν καιρό ....

Νὰ πάρουμε τουλάχιστον ὥς παράδειγμα τὰ μηνύματα τοῦ παρελθόντος διότι ὁ Πελοποννησιακός πόλεμος ἐπαναλήφθη μετὰ ἀπό 2.350 χρόνια, ἀλλὰ μὲ μικρότερη διάρκεια .

Ἡ διάρκεια δὲν παίζει σημαντικὸ ρόλο . Τὸ αἶμα ποῦ χύνεται καὶ αἱ καταστροφές ποῦ γίνονται εἶναι πρωταγωνιστὲς !

Σὲ τελικὴ ἀνάλυση οἱ δύο αὐτοί ἐμφύλιοι ἦσαν ξενοκίνητοι. Τὸτε ἦσαν οἱ φοινικογεφυραῖοι , οἱ Πέρσες κ.α Στὸν ἄλλο ἦσαν οἱ σύγχρονοι ἀντιπρὀσωποί τοῦ τότε , δηλαδὴ οἱ Ρῶσοι, Ἀγλοαμερικάνοι , καὶ πίσω ἀπὸ τὰ νήματα τους, ὁ διεθνής σιωνισμός .

Ὁ νοῶν νοῆτο ...μελετᾶτε Ἕλληνες !

Οἱ ἐχθροὶ παραμονεύουν . ΠΟΤΕ δὲν εἴχαμε φίλους ΠΟΤΕ!

.........Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, μετὰ τὴν λήξη τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου, ὁ Ἀσύγκριτος θὰ ἐκδικηθεῖ τοῦς << ὅπου γῆς ἀνθέλληνες !

Ἡ ἑνότης τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου θὰ κλείσει μὲ λίγες ἐρωτήσεις , μέσα ἀπὸ τίς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ἐξαχθοῦν σοβαρά συμπεράσματα καθώς καὶ ἀποκαλύψεις !

Ἐρωτήσεις ποῦ πρέπει νὰ ἀπαντηθοῦν

( Χωρίς συναισθηματικὴ φόρτιση )

α) Πρίν ἀρχίσει ὁ ἀδελφοκτόνος πόλεμος , ἡ Σπάρτη ἀποστέλλει τοῦς πρέσβεις τής, Μελήσιππο , Ράμφια καὶ Ἀγήσανδρου οἱ ὁποῖοι εἶπαν στὸν Περικλῆ: << Οἱ Σπαρτιᾶτες ἐπιθυμοῦν εἰρήνη ἡ ὁποῖα μπορεῖ νὰ διατηρηθεῖ >>

Ὁ Περικλῆς γιατί ἀρνήθηκε ;

β) Γιατὶ οἱ Σπαρτιᾶτες στρατοπέδευσαν στὴν Τανάγρα καὶ πολέμησαν τοῦς Ἀθηναῖους στὸ ἴδιο μέρος ^{Πλούταρχος : <<Περικλῆς 10.}

Ἐφόσον εἶναι πασίγνωστο ὅτι στὴν << Τάναγραία γῆ >> κατοικοῦσαν οἱ Γεφυραῖοι , ἀδέλφια τῶν Φοινίκων ;

γ) Ὅλοι ἐγνώριζαν τίς σχέσεις τῶν σατραπῶν τῆς Περσίας μὲ τοῦς Φοίνικες καὶ εἰδικῶς ὁ Φαρνάβαζος, γιὸς τοῦ Φαρνὰκη καὶ σατράπη τῆς Φρυγίας εἶχε ἄριστες σχέσεις μὲ τοῦς γεφυραίους ἐμπόρους . Ποιὸς ὁ λόγος ποῦ προσεταιρίσθησαν καὶ ἡ Σπάρτη καὶ ἡ Ἀθήνα .

δ) Ποιοὶ ἐδολοφόνησαν τὸν Ἀλκιβιάδη ; Ἄν Ἀνοίγουμε τὸν Πλούταρχο θὰ μάθουμε πολλά .... Κάτι συνέβαινε μεταξύ τοῦ Φαρνάβαζου τῆς πανέμορφης συζύγου του καὶ τοῦ Ἀλκιβιάδη ^{ἔνθ. ἄν . <<Ἂλκιβιάδης >>,39}

ε) Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ποῖος ὁ λόγος νὰ συμμετέχουμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στὰ ἀρρωστημένα σχέδια τῶν μισελλήνων ΠΟΤΕ ΠΙΑ!

Τὶ ἀπέγινε ἡ ὡραία Ἑλένη

 

Τὶ ἀπέγινε ἡ ὡραία Ἑλένη




"Ἑλένη, εἶσαι του Δία θυγατέρα, σὰν ἄσπρος κύκνος ὁ γονιός σου στὸν κόρφο σ’ ἔσπειρε της Λήξας.
Ὕστερα σ’ ὅλη την Ἑλλάδα σε εἶπαν ἄδικη, ἄπιστη, ἄθεή, προδότρια.
Μὲς στοὺς ἀνθρώπους δὲν ὑπάρχει τίποτα σίγουρο, στῶν θεῶν μόνο τα λόγια βρῆκα την ἀλήθεια."Εὐριπίδης- Ἑλένη στ. 1144-1150
Την τραγικότητα του ρόλου της γυναίκας ποῦ "ἔστειλε" χιλιάδες ἄνδρες νὰ πολεμήσουν στὸν δεκαετῆ πόλεμο της Τροίας ὅλοι τον γνωρίζουμε. Ἡ ὡραία Ἑλένη μισήθηκε, ὑμνήθηκε κατηγορήθηκε καὶ ἐνέπνευσε. Ὅμως τι ἀπέγινε ἡ ὡραία Ἑλένη; Ποῖο ἦταν το τέλος της; Ἄς πᾶμε νὰ ξετυλίξουμε το κουβάρι του μύθου.


Μετά την φυγή της ἀπὸ την Σπάρτη, μετά τα χρόνια του Τρωικοῦ πολέμου, μετά την πολυτάραχη ἐπιστροφή της στὴν Σπάρτη, μετά τον θάνατο του Μενελάου, ἡ Ἑλένη βρέθηκε ἀνάμεσα σε δύο προγόνους ποῦ την ἀπεχθάνονταν: τον Νικόστρατο καὶ τον Μεγαπένθη. Τότε πῆρε την ἀποφάσει νὰ ξαναφύγει, αὐτὴ την φορά μόνη, -κατά μία ἄλλη ἐκδοχὴ ἐξορίστηκε ἀπὸ τους γιοὺς του Μενέλαου-, γιὰ νὰ βρεθεῖ με μία παιδική της φίλη. Ταξίδεψε μέχρι την Ρόδο καὶ μετέβη στὴν ἀργολική ἀποικία της Ρόδου, ὅπου βασίλευε ἡ Πολυξώ, χήρα τότε ἀπὸ τις πολλές του Τρωικοῦ πολέμου. Ἡ Ἑλένη ἀναζητοῦσε ἐπὶ τέλους καταφύγιο κοντά σε μία γυναῖκα στὶς παιδικές της ἀναμνήσεις. Ἡ Πολυξώ ὅμως ἤθελε νὰ ἐκδικηθεῖ γιὰ τον ἄντρα της τον Τληπόλεμο . (Παυσανίας - 3.19.9-11). Ὅπως πολλές ἄλλες γυναῖκες ἐπέρριπτε στὴν Ἑλένῃ την εὐθύνη γιὰ τον χαμό του. Ἀλλὰ ὑποδέχθηκε την Ἑλένη εὐγενικά. Γιὰ πρώτη φορά δὲν παρενοχλοῦσαν την Ἑλένη ἄντρες.
Μία μέρα ὀνειροπολοῦσε ξαπλωμένη στὴν μπανιέρα, ὅταν εἰσέβαλαν μερικές θεραπαινίδες της Πολυξούς μεταμφιεσμένες σε Ἐρινύες . Την ἔσυραν ἕξω γυμνή ἐνῶ ἔσταζε ἀκόμη νερά καὶ την κρέμασαν σε ἕνα δέντρο, σε ἕνα πλάτανο, δέντρο ἀγαπημένο της θεάς Ἀφροδίτης ἀλλὰ καὶ της Ἐκάτης. Ἀργότερα οἱ Ρόδιοι ἀφιέρωσαν ναό δίπλα στὸν πλάτανο ποῦ την εἶχαν βρεῖ κρεμασμένη καὶ λατρεύτηκε σὰν Ἑλένη Δεντρίτις. Ἡ Ἑλένη τῶν δέντρων, ἡ δενδρίτις τιμήθηκε με πλῆθος γονιμικά ἀφιερώματα. Ἡ δεντρολατρεῖα φαίνεται πῶς εἶναι θέμα πολλῶν μυκηναϊκῶν ἔργων τέχνης. Ἔτσι συναντᾶμε στὸν μῦθο την Ἀριάδνη , θεά της Κρήτης νὰ ἀπαγχονίζεται μόνη της ὅπως ἔκανε καὶ ἡ Ἡριγόνη της Ἀττικῆς, ἐνῶ ἡ Ἄρτεμις ἡ ἀπαγχονισμένη, εἶχε ἱερὸ στὴν Κονδυλαία της Ἀρκαδίας.
Ὁ Ἀπολλόδωρος παραδίδει ὅτι ἡ Ἑλένη μεταφέρθηκε στὰ Ἡλύσια πεδία,
ὅπου ἔζησε με τον Μενέλαο. Ὁ Εὐριπίδης (Ορ. 1629 κ.ε.) την εἶχε ἀνεβάσει
στοὺς οὐρανούς με παρέμβαση του Ἀπόλλωνα, ποῦ με προσταγή του Δία,
σώζει την Ἑλένη ἀπὸ τα σπαθιά των δύο φίλων, Ὀρέστη καὶ Πυλάδη, τ

ὑψώνει στοὺς αἰθέρες, ὅπου ἡ Ἑλένη θὰ ζήσει ἀθάνατη δίπλα στὰ ἀδέλφια
της τους Διόσκουρους, παραστέκοντάς τους στὸ ἔργο τους γιὰ την προστασία
των ταξιδιωτῶν της θάλασσας.
Ἄλλοτε πάλι λέγεται ὅτι ἡ Ἰφιγένεια
τὴ θυσίασε στὴν Ταυρίδα ἡ ὅτι ἡ Θέτιδα τὴ σκότωσε ηνστὸ ταξίδι της
ἐπιστροφῆς γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τον θάνατο του Ἀχιλλέα. Σύμφωνα με
ἄλλη παράδοση ἡ Ἑλένῃ παντρεύτηκε τον Ἀχιλλέα καὶ ἔζησαν μαζί στὸ νησάκι
Λευκή . Ἔκαναν μάλιστα καὶ ἕνα γιὸ, τον Εὐφορίωνα.
Ἡ Ἑλένη ἔζησε περιτριγυρισμένη ἀπὸ τον ἔρωτα μερικῶν ἀντρῶν, ἀπὸ το μῖσος πολύ περισσοτέρων καὶ ἐκεῖνο ὅλων των γυναικών. Ἔτσι ἡ Ἑλένη ἐπέδειξε την ἴδια ἄσεμνη θρασύτητα τῶν θεαινῶν, ὅταν ἐμφανίστηκε μία νύχτα στὸν Ὅμηρο καὶ του ἔδωσε την ἐντολὴ νὰ γράψει ἕνα ἔπος γιὰ τους πολεμιστές του Τρωικοῦ πολέμου, θέλοντας νὰ παρουσιάσει τον θάνατό τους πιὸ ζηλευτό ἀπὸ τῶν ἄλλων, καὶ κατά κάποιο τρόπο χάρη στὴν τέχνη του Ὁμήρου, ἀλλὰ ἰδιαίτερα ἐξ αἰτίας της, ἐκεῖνο το ἔπος εἶναι τόσο θελκτικό καὶ διάσημο ἀνάμεσα σε ὅλα.
Ἀντὶ νὰ κλάψει τις ἐνοχὲς της, παρήγγειλε, σὰν βασίλισσα, την Ἰλιάδα στὸν Ὅμηρο, γιὰ νὰ την ὑμνήσει. Η λογοτεχνία ὑπάκουσε στὸ κέλευσμά της ἀπορροφῶντας την ἀφροδίσια μαγεία της. Ο Στησίχορος -ποῦ μας διηγεῖται την ἱστορία του ὁ Πλάτωνας στὸν Φαῖδρο- την κατηγόρησε ὥς " δίγαμη καὶ τρίγαμη, αὐτή ποῦ ἐγκαταλείπει τους ἄντρες". Χρειάστηκε νὰ τυφλωθεῖ καὶ νὰ ἀναιρέσει τα λόγια καὶ τις κατηγορίες του γιὰ την Ἑλένη καὶ νὰ ἐπανέλθει ἀπολογητικά λέγοντας: "Δέν εἶναι ἀληθινός τοῦτος ὁ λόγος· δὲν μπῆκες στὰ ὑπερήφανα καράβια κι οὔτε ἔφτασες στῆς Τροίας το κάστρο".
Ἡ ἔνταση ἀνάμεσα στὸ εἴδωλό καὶ το σῶμα της Ἑλένης, σὰν εἴδωλό καὶ μία ὀμορφιά ποῦ ἐκκολάφτηκε ἀπὸ το αὐγὸ της Ἀνάγκης, ἦταν πολύ δυνατή. Γιὰ πολλά χρόνια οἱ Ἕλληνες δὲν κατάφεραν νὰ την ἀντέξουν. Στὸν Ὅμηρο το σῶμα καὶ το εἴδωλό συνυπάρχουν σιωπηλά. Μετά το Ὅμηρο, ὁ κόμπος ποῦ τα σφίγγει σε ἕνα καὶ μόνο πλάσμα χαλαρώνει ὅλο καὶ περισσότερο, μέχρι ποῦ διαχωρίζονται. Ἀπὸ την μία πάντα θὰ ὑπάρχει ἡ ἔνοχη γυναῖκα με τους πολλούς ἄντρες, ἐπανειλημμένα πουλημένη γιὰ την ὀμορφιά της, ὅπως μία ὁποιαδήποτε ἑταίρα. Ἀπὸ την ἄλλη θὰ ἐμφανίζεται ἡ Ἑλένη, θῦμα της οὐράνιας μοχθηρίας.
Με ἕναν ἐσωτερικό κόσμο ἀμφισβητήσιμο καὶ με πρόθεση νὰ ἐπιδεικνύεται καὶ νὰ ἐξαπατᾶ, ἡ ὡραία Ἑλένη γιὰ αἰῶνες ὑπέμεινε προσβολές καὶ βλαστήμιες. Ἀλλὰ ἦταν πάντα ἡ μοναδική γυναῖκα στὴν ὁποία ὁ Δίας, ἐπέτρεψε νὰ τον ἀποκαλεῖ πατέρα,

Ὑπάρχει μιὰ θεωρία πὼς ἡ Σελήνη δὲν εἶναι ἡ Σελήνη ἀλλὰ ἕνα γιγαντιαῖο διαστημόπλοιο (Βίντεο)

Ὑπάρχει μιὰ θεωρία ποὺ ἐξηγεῖ τὴν ὕπαρξη τῆς σελήνης Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ σελήνη νὰ βρέθηκε σὲ αὐτὴ τὴν τροχιὰ καὶ νὰ περιστρέφεται ἀκριβῶς γύρω ἀπο τὴ Γῆ; Ἂν σκεφτοῦμε ὀτι δημιουργήθηκαν ἀνεξάρτητα τὸ ἕνα σῶμα ἀπο τὸ ἄλλο;

Ἄν λοιπὸν ἡ Σελήνη πρόκυψε ἀνεξάρτητα ἀπο τὴ Γῆ , σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία τῶν ἀστροφυσικῶν, ἡ Σελήνη τότε θὰ ἦταν σὲ θέση νὰ βρεῖ ἐνα «ἀσφαλὲς καὶ τέλειο» σημεῖο γιὰ νὰ μπεῖ ἀπο «μόνη» της σὲ τροχιά, νὰ γίνει ξαφνικὰ δορυφόρος καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ περιστρέφεται γύρω ἀπο τὴν γῆ ..

Ὁ ἀσθενὴς μαγνητισμὸς ποὺ βρέθηκε σὲ μερικὲς πέτρες, εἶναι ἡ ἔνδειξη ὅτι ἡ Σελήνη θὰ πρέπει νὰ ἔχει ἕνα μαγνητικὸ πεδίο, ἀλλιῶς ἀπο ποῦ προέρχεται τὸ ἀσθενὲς μαγνητικὸ πεδίο τους; Ἀλλὰ ἡ Σελήνη δὲν ἔχει μαγνητικὸ πεδίο, ἔτσι θέτουμε τὸ ἑπόμενο ἔγκυρο ἐρώτημα: « Ἀπο ποῦ προέρχεται αὐτὸ τὸ μαγνητικὸ πεδίο»;

Ἡ ἑπόμενη σχεδὸν μαγικὴ ἐρώτηση εἶναι ἂν ἡ Σελήνη εἶναι «κοίλη-κούφια»; Ὀτι ἡ Σελήνη εἶναι κούφια, εἶναι σχεδὸν ἐνα ἀναπόφευκτο συμπέρασμα.. ..! Ἡ πιὸ ἰσχυρὴ ἀπόδειξη γιὰ αὐτὸ εἶναι διάφορα συμπεράσματα ποὺ ἔβγαλε τὸ πλήρωμα τοῦ Ἀπόλλωνα 12. Στὶς 20 Νοεμβρίου 1969, ὅταν ἡ σεληνιακὴ ἄκατος (LM), τὸ σκάφος προσγείωσης τῆς ἀποστολῆς Ἀπόλλωνα, ἀποφασίστηκε νὰ ἐγκαταλείψουν τὸ LM, ἐτσι αὐτο στὴν συνέχεια συνετρίβη στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. Τὸ LM συνετρίβη στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης, περίπου 60 χιλιόμετρα ἀπὸ τὸν τόπο ὅπου ὁ Ἀπόλλων 12 προσγιώθηκε στὴ Σελήνη.

Στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης ἦταν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι, ἐξαιρετικὰ εὐαίσθητοι σεισμικοι μετρητές, οἱ ὁποῖοι κατέγραψαν τοὺς σεληνιακοὺς σεισμούς. Αὐτὸ ποὺ κατέγραψαν οἱ συσκευὲς ἦταν μὲ μιὰ λέξη συγκλονιστικό, ὁ ἀντίκτυπος τοῦ LM διήρκησε περισσότερο ἀπὸ μία ὥρα, μετὰ τὴν σύγκρουση μὲ τὸ LM ..! Σὲ συνέντευξη Τύπου ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τοῦ σεισμικοῦ πειράματος τῆς NASA, ὁ Maurice Ewing, δήλωσε στοὺς δημοσιογράφους ὅτι οἱ ἐπιστήμονες δὲν μποροῦν νὰ δώσουν καμία ἐξήγηση γιὰ τὸ φαινόμενο αὐτό.

NASA Mission Control:

«Τί εἶναι ἐκεῖ; καλῶντας τὸν Ἀπόλλωνα »

Ἀπόλλων 11:

Αὐτὰ τὰ μωρὰ εἶναι τεράστια, κύριε ... Τεράστια .... Θεέ μου, δὲν θὰ τὸ πιστεύετε!

Σᾶς λέω ὑπάρχουν καὶ ἄλλα διαστημικὰ σκάφοι ἐκεῖ ... παρατάσσονται στὴ μακρινὴ πλευρὰ στὴν ἄκρη τοῦ κρατῆρα ...

Βρίσκονται στὴ Σελήνη καὶ μᾶς παρακολουθοῦν.

Σελήνη

Τὸ πείραμα ἐπαναλαμβάνεται

Ἀργότερα ἐπιβεβαιώθηκε ὅτι οἱ δονήσεις διήρκησαν περισσότερο ἀπὸ μία ὥρα, ὀταν τὸ πείραμα ἐπαναλήφθηκε μὲ τὸν Ἀπόλλωνα 13, ὀταν ὁ LM συνετρίβη ἐπάνω στὴν ἐπιφάνεια τῆς Σελήνης. Τὸ ὄχημα συνετρίβη μὲ τὴ δύναμη βάρους τῶν 11.000 kg.
Καὶ παρ' ὅλο ποὺ τὰ σεισμογραφικὰ ὄργανα βρίσκονταν περισσότερο ἀπὸ 150 μίλια μακριὰ ἀπὸ τὸν τόπο τῆς συντριβῆς, ἦταν σὲ θέση νὰ καταγράψουν μὲ ἀκρίβεια τὸν σεισμό... Ἡ σύγκρουση καὶ ὁ σεισμὸς ποὺ προκάλεσε διήρκησε περισσότερο ἀπὸ 3 ὧρες καὶ 20 λεπτά, φτάνοντας σὲ βάθος τῶν 30-35 χλμ κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια.

Μεταγενέστερες μελέτες στὸν τομέα αὐτὸ ἔδειξαν τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπιπτώσεις, ὡς ἀποτέλεσμα ἔδειξε ὅτι ἡ σελήνη πάνω ἀπὸ 4 ὧρες δονηζόταν. Στὶς 13 Μαΐου 1972, ἡ σεληνιακὴ ἐπιφάνεια χτυπήθηκε ἀπὸ ἕναν μεγάλο μετεωρίτη, ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἕνα ἰσοδύναμο σὲ ἐκρηκτικὴ δύναμη τῶν 200 τόνων. Μετὰ τὸ σὸκ τοῦ ἀντικτύπου αὐτοῦ στὸν πυρῆνα τῆς Σελήνης, οἱ ἐπιστήμονες ἀπέδειξαν ξακάθαρα ὅτι δὲν ὑπάρχει κῦμα δονήσεων ποὺ ἐπέστρεψε στὴν ἐπιφάνεια .. Ἔτσι, συμβαίνει κάτι τὸ πολὺ ἰδιαίτερο μὲ τὸν πυρῆνα της

Σελήνης, ἢ ἁπλὰ δὲν ὑπάρχει πυρῆνας!!!

Ἡ ἐπιρροὴ τοῦ φεγγαριοῦ ἐπάνω στὴν περιστροφὴ τῆς Γῆς γύρω ἀπὸ τὴ μέση του.(Green cross) Αὐτὴ ἡ κινούμενη εἰκόνα ἔχει βελτιωθεῖ γιὰ νὰ δείξει τὸ ἀποτέλεσμα. Τὸ βαρυτικὸ πεδίο, ἕνα ἀκόμη περίεργο φαινόμενο.

Ἐπίσης βλέπουμε πολλὲς βίαιες διακυμάνσεις τοῦ βαρυτικοῦ πεδίου τῆς Σελήνης καὶ δείχνουν μιὰ πολὺ περίεργη δομὴ τῆς ἐπιφάνειας τῆς Σελήνης. Ἡ Σελήνη εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ εἶναι ἕνας κούφιος δορυφόρος..! Ἀπὸ τὸ 1962, ὁ ἐπιστήμονας Δρ Gordon MacDonald δήλωσε, «Ἂν μειώσουμε τὰ ἀστρονομικὰ δεδομένα, καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ ἐσωτερικὸ τῆς Σελήνης ἔχει πολὺ μικρότερη πυκνότητα ἀπὸ τὰ ἐξωτερικά της στρώματα. Πράγματι, φαίνεται πιὸ πιθανὸ ὅτι ἡ Σελήνη μοιάζει περισσότερο μὲ ἕνα κοῖλο ἀπὸ ἕνα ὁμοιογενὲς (κλειστὸ) σῶμα. Ἀργότερα εἰπώθηκε ἀπὸ τὴ NASA, ὅτι θὰ μποροῦσαν νὰ ὑπάρχουν «τεράστιες σπηλιὲς» στὸ φεγγάρι ..

Ὁ Δρ Σὸν Γ Σολομῶν ἀνάφερε: «Τὸ πείραμα μὲ τὴν σεληνιακὴ ἄκατος (LM) , μεγάλωσε πάρα πολὺ τὴ γνώση μᾶς γιὰ τὸ βαρυτικὸ πεδίο της Σελήνη. Ὑπάρχει ἡ «τρομακτικὴ» πιθανότητα ὅτι τὸ φεγγάρι θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι κούφιο». Πολὺ περίεργο εἶναι γιατί ὁ ἐπιστήμονας χρησιμοποιῆσε τὴ λέξη «τρομακτική»...;;; Ἡ λέξη αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ διάσημου καὶ ἔμπειρου ἀστρονόμου Κὰρλ Σαγκάν, στὸ ἐπιστημονικό του ἔργο ἀπὸ τὸ 1966 μὲ τίτλο «Εὐφυὴς Ζωὴ στὸ Σύμπαν» ποὺ βγάζει τὸ ἁπλὸ συμπέρασμα ὅτι «Ἕνας φυσικὸς δορυφόρος δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι ἕνα κοῖλο ἀντικείμενο.» Δηλαδὴ μᾶς λέει ὀτι: «Ἕνας φυσικὸς δορυφόρος δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι κούφιος»..!
Μετάφραση
Βίντεο 2013:

Σημείωση: δεῖτε τὸ βίντεο καὶ βγάλτε τὰ δικά σας συμπεράσματα! Ἡ σελήνη «μας» δὲν εἶναι δική μας...αλλά μαλλον ἐμεῖς τῆς ἀνήκουμε.... ἐνεργειακά!... Ἡ μήτρα τῆς γυναίκας προγραμματίζεται ὅταν τὸ φεγγάρι γεμίσει...Γιατί ἄραγε; Ποιός προγραμματίζει τὴν ροὴ τῆς ζωῆς ἀπο τὸ φεγγάρι καὶ γιατί;
Ἐπάνω της βρίσκονται πολλὲς θεόρατες κατασκεῦες, κτίρια, γέφυρες, πυραμίδες, διαστημόπλοια παλια καὶ νεότερα σὰν τὸ στόλο ποὺ βγαίνει μέσα ἀπὸ τὸν πυρῆνα της...Αυτό ποὺ ἡ ἐλιτ κρύβει γιὰ τὴν λειτουργία τῆς Σελήνης πρέπει νὰ εἶναι ἐνα φοβερὸ μυστικό! Ἐνα συγκλονιστικὸ μυστικὸ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα...που βρίσκεται πολὺ καλὰ κρυμμένο...

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

ΑΤΤΙΚΗ -        -- ΣΠΑΡΤΗ
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝ --- ΠΑΝΑΜΟΣ

Μὴ παρὰ Άθηναίοις εἴρηται Ὅτι έν αὐτῶ ἐτιμᾶτο βοηδρόμιος Άπολλων .

Τὴ ν δὲ ἀρχὴ ν ἔλαβεν Ὅτι πολέμου συντάτος Ἀθηναίοις καὶ Ἐλευσινίοις .

Συμμαχήσαντος Ἰωνος κατὰ συγγένειον , ἐνίκησαν Ἀθηναῖοι. Ἀπὸ οὖν τοῦ στρατεύματος βοῆσ τῆσ ἐπιτῶ ᾄστει δραμούσης ὄ τε Ἀπόλλων βοηδρομιος ἐκλήθη καὶ ἡ θυσία , καὶ ὄ μην . καὶ διήρθωσεν .
῾Ο Βοηδρομιὼν εἶναι ἀττικὸσ Ὀ ὁποῖος ὠνομάσθηκε ἔτσι ἀπὸ τοὺσ Ἀθηναίους διότι κατ αὐτὸν ἐτιμᾶτο Ὁ βοηδρόμιος Ἀπόλλων.
Καὶ δημιουργήθηκε διότι , Ὅταν ἔγινε πόλεμος μεταξὺ Ἀθηναίων καὶ Ἐλευσινίων , καὶ ἐπειδὴ Ὁ Ἴων κατὰ συγγένεια συμμάχησε μὲ τοὺσ Ἀθηναίους , αὐτοὶ ἐνίκησαν. Ἀπὸ τὴν βοὴ λοιπὸν τοῦ στρατεὺματος , ποὺ διέτρεχε τὸ ἄστυ ( βοὴ +δρόμος ), καὶ Ὁ Ἀπόλλων ώνομάσθηκε βοηδρόμιος ἀλλὰ καὶ Ἡ θυσία ( Ἡ Ἑορτὴ ) καὶ Ὁ μῆνας . Τὴν ἑορτὴ δημηούργησε ὁ φερεκύδης γιὰ τοὺσ αὐτόχθονες Ἀθηναίους ..

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

"Κλῦθι, θεὰ βασίλεια, φαεσφόρε, δῖα Σελήνη, ταυρόκερως· Μήνη, νυκτιδρόμε, ἠεροφοῖτι, ἐννυχία, δαιδοῦχε, κόρη, εὐάστερε, Μήνη, αὐξομένη καὶ λειπομένη, θῆλύς τε καὶ ἄρσην, αὐγάστειρα, φίλιππε, χρόνου μῆτερ, φερέκαρπε, ἠλεκτρίς, βαρύθυμε, καταυγάστειρα· νυχία, πανδερκής, φιλάγρυπνε, καλοῖς ἄστροισι βρύουσα, ἡσυχίηι χαίρουσα καὶ εὐφρόνηι ὀλβιομοίρωι, λαμπετίη, χαριδῶτι, τελεσφόρε, νυκτὸς ἄγαλμα, ἀστράρχη, τανύπεπλ᾽, ἑλικοδρόμε, πάνσοφε κούρη, ἐλθέ, μάκαιρ᾽, εὔφρων, εὐάστερε, φέγγεϊ τρισσῶι λαμπομένη, σώζουσα νέους ἱκέτας σέο, κούρη".

Ἄκουσε με, θεὰ βασίλισσα ποῦ φέρεις τὸ φῶς, σεβαστή Σελήνη. Μήνη, ποῦ ἔχεις κέρατα ταύρου, και τρέχεις τῆν νύκτα καὶ περιπλανάσαι εἴς τον ἀέρα. Νυκτερινή, ποῦ ἔχεις δάδα (δαυλό), κόρη ποῦ εἶσαι ἕνας λαμπρός ἀστέρας, ἡ Μήνη ποῦ μεγαλώνεις καὶ λιγοστεύεις, θηλυκή καὶ ἀρσενική ποῦ φωτίζεις καὶ ἀγαπᾷς τοὺς ἵππους, μητέρα τοῦ χρόνου, ποῦ φέρεις καρπούς· ποῦ εἶσαι λαμπερή, κατηφής, ποῦ καταυγάζεις καί επιβλέπεις τοὺς τοκετοῦς βλέπεις τα πάντα, σου ἀρέσει να εἶσαι ἅγρυπνος, ποῦ σε συνοδεύουν ὡραῖα ἀστέρια, καὶ χαίρεσαι στὴν ἡσυχία καὶ στὴν νύχτα τὴν καλότυχη εἶσαι λαμπρά και παρέχεις χαρά και φέρεις εἰς πέρας (τά ἔργα) καί εἶσαι το καμάρι τῆς νύχτας.
Εἶσαι ἡ βασίλισσα τῶν ἄστρων, ποῦ φορεῖς μακρό πέπλο καὶ τρέχεις κυκλοτερῶς ώ κόρη. ποῦ εἶσαι γεμάτη ἀπὸ σοφία, λαμπρό ἄστρο, ἔλα, μακάρια, με χαρά, λάμπουσα μὲ το δικό σου φέγγος, καὶ σῶσε, ώ κόρη, τοῦς νέους ἱκέτας σου.

Τί Γιόρταζαν οἱ Ἑλληνες στὶς 15 Αὐγούστου

 Ἡ Παναγία τῶν ἀρχαῖων Ἑλλήνων

Στρατηγός, προστάτις καὶ παρθένος. Εἶναι ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ ἢ ἡ Παναγία; Προστάτις τῶν γυναικῶν, τῶν παιδιῶν καὶ τοῦ τοκετοῦ. Εἶναι ἡ Ἀρτεμις Παιδοτρόφος καὶ Λοχεία ἢ μήπως ἡ Παναγία; Συνετή, κόσμια, καλόβουλη, μειλίχια καὶ πολυεύσπλαχνη, ποὺ δοκίμασε ἀβάσταχτο πόνο καὶ γνώρισε πολλὰ βάσανα.
Εἶναι ἡ θεᾷ Ἰσις ἢ πρόκειται γιὰ τὴν Παναγία, μητέρα τοῦ Χριστοῦ;









Στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ μεγάλη γιορτὴ τοῦ Δεκαπενταύγουστου εἶναι τὰ γενέθλια τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὶς 28 τοῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰουλίου-μέσα Αὐγούστου), ὅταν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας. Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Ἀθηνᾶ ἡ ἀειπάρθενος, ἡ συνετή, ἡ κόσμια, ἡ καλόβουλη, ἡ μειλίχια, ἡ πολυεύσπλαχνη, προστατεύει τοὺς Ἀθηναίους. Ναός της ὁ Παρθενῶνας.



Στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ μεγάλη γιορτὴ τὸῦ Δεκαπενταύγουστου ἔἶναὶ τὰ γενέθλια τῆς Θέᾶς Ἀθὴνᾶς στὶς 28 τόῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰὁὐλίου-μέσα Αὐγούστου), ὅτὰν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας. Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Ἀθήνᾶ ἡ ἀἔἰπάρθενος, ἡ συνετὴ, ἡ κόσμια, ἡ καλόβουλη, ἡ μειλίχια, ἡ πολυεύσπλαχνη, προστατεύει τόὺς Ἀθηναίους. Νὰὸς τῆς ὁ Παρθενῶνας.


Ἐπίσης ὁ Δεκαπενταύγουστος ἦταν ἡ γιορτὴ τῆς ΜΑΡΜΕΡΑΣ ἢ Μαρμαρηγὴς ποὺ σημαίνει τὸ φῶς των ἄστρων ποὺ τρεμοσβύνει.


Τὸ Ἄστρο αὐτὸ εἶναι ἡ κόρη τοῦ Σείριου.


Ἀλλιῶς ἡ Μαρμέρα λέγεται ΗΜΕΡΑ.


Εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ τὸ φῶς ἀπὸ τὸν Σείριο φώτιζε τὸ πρόσωπο τοῦ ἀγάλματος τῆς ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ στὸν ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ.





Ὁ Σείριος εἶναι τὸ ζωοποιὸ ἄστρο τῆς γῆς. Εἶναι τὸ ἄστρο ποὺ ἔχει τὴν ἀπόλυτη εὐθύνῃ γιὰ τὴν πορεία τῆς ζωῆς στὸν πλανήτη μας. Ὁ Ἱεροφάντης τῶν Ἑλληνικῶν μυστηρίων ἦταν γνώστης τῆς δραστηριότητας τῶν Ἀρείων κατοίκων τοῦ ἀστερισμοῦ τοῦ Σειρίου ... Αὐτοὶ ἔφεραν τὴν ζωὴ στὴν Γαῖα. Τὸ Ἄστρο τοῦ Σειρίου, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ παράδοση, ἦταν τὸ ἄστρο τῆς δημιουργίας τῆς ζωῆς στὴν Γῆ, καὶ τὸ τιμοῦσαν σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα μὲ ἱερὰ ἀφιερωμένα στόν
Κύνα καὶ τὸν Κυναῖο Δία διότι ὁ Σείριος ἀνήκει στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Κυνός. "Μὰ τὸν Κύνα" ἔλεγε ὁ Σωκράτης ὅταν ὁρκιζόταν καὶ κάποιοι ἄσχετοι βέβηλοι λένε ὅτι ὁρκιζόταν σὲ σκύλο ...


"Ὑπάρχει μιὰ φυλὴ ἀνθρώπων καὶ μιὰ φυλὴ Θεῶν, Ἔχουν καὶ οἱ δυὸ πνοὴ ζωῆς ἀπὸ τὴν ἴδια μητέρα. Χωριστές, ὅμως, δυνάμεις μας κρατᾶνε μοιρασμένους, καὶ ἡ μιὰ εἶναι τίποτα, ἐνῶ ἡ ἄλλη ἔχει τὸν ὀρειχάλκινο οὐρανὸ γιὰ σίγουρη Ἀκρόπολη. Κι ὅμως ἔχουμε κάποια ὁμοιότητα σὲ μεγάλη εὐφυΐα καὶ δύναμη μὲ τοὺς Ἀθανάτους κι ἂς μὴ ξέρουμε τί θὰ μᾶς φέρει ἡ μέρα."
Πίνδαρος (ΣΤ΄ Ὠδὴ Νεμεονίκου) @Maria Merabeliotiο


Ἡ Παρθένος Θεᾷ Ἀθηνᾶ τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων


Θεᾷ Παρθένος, γεννημένη περὶ τὸν Δεκαπενταύγουστο. Ἰσχυρή, ἀφοῦ οἱ πινακίδες τῆς Γραμμικῆς Β' μαρτυροῦν πὼς τὴ λάτρευαν ἀπὸ παλιά, καὶ μάλιστα ὡς Πότνια (σεβαστῇ). Στρατηγὸς καὶ προστάτις τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Τὸ ὄνομά της, προφανῶς το μαντέψατε: Ἀθηνᾶ. Χάρη σὲ ἐκείνην καὶ τὰ Παναθήναια, τίς μεγάλες ἑορτὲς ποὺ ξεκινοῦσαν μὲ τὸ γενέθλιο τῆς θεᾶς στὴν ἀρχαία Ἀθήνα, εἶναι τόσο μεγάλη γιορτὴ ὁ Δεκαπενταύγουστος. Σήμερα, ἡ ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν Κοίμηση μιᾶς ἄλλης Παρθένου, τῆς Θεοτόκου. Καταφανῶς, ὄχι ἀπὸ τυχαιότητα.



Ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ εἶχε γεννηθεῖ σύμφωνα μὲ τίς παραδόσεις τοῦ δωδεκάθεου τὴν 28η Ἑκατομβαιώνος, περὶ τὸν δεκαπενταύγουστο δηλαδή. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἡ πόλις-κράτος τῆς Ἀθήνας, γιόρταζε μὲ θυσία ἑκατὸ βοῶν-ἐξ οὗ καὶ ὁ ὅρος «ἑκατόμβη». Ἡ θυσία, σήμαινε ὅτι οἱ θεοὶ θὰ χόρταιναν με.... τὴν τσίκνα (καὶ κάποια ἀπὸ τὰ ἐντόσθια) καὶ οἱ προσκυνητὲς-ὁ λαὸς-θὰ ἀπολάμβαναν κρέας. Ποὺ τότε δὲν περιλαμβανόταν καὶ τόσο συχνὰ στὴ διατροφή.


Θεᾷ τῆς σοφίας, τῆς στρατηγικῆς καὶ τοῦ πολέμου, ἡ Ἀθηνᾶ ἦταν ἡ ἀγαπημένη κόρη του Δία, τοῦ πατέρα τῶν θεῶν. Μητέρα της ἦταν ἡ πάνσοφη Μήτις. Ὁ Δίας ἀπὸ προφητεία ἔμαθε ὅτι τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννοῦσε ἡ Μήτις θὰ ἀνέτρεπε τὸν πατέρα του ἀπὸ τὴν ἐξουσία, ὁπότε τὴν κατάπιε ἐνῶ ἦταν ἔγκυος. Τὴν 28η του Ἑκατομβαιώνος, αἰσθάνθηκε τρομερὸ πονοκέφαλο καὶ κάλεσε τὸν Ἥφαιστο νὰ τὸν βοηθήσει. Ἐκεῖνος τοῦ χτύπησε τὸ κεφάλι μὲ ἕνα βαρὺ σφυρὶ καὶ πετάχτηκε πάνοπλη ἡ Ἀθηνᾶ φορῶντας περικεφαλαία, κρατῶντας ἀσπίδα καὶ πάλλοντας τὸ δόρυ (ἐξ οὗ καὶ τὸ ἐπίθετο Παλλάς). Βλέποντας τὸν Δία, πέταξε ἀσπίδα καὶ δόρυ στὰ πόδια του, δεῖγμα ἀναγνώρισης τῆς ἀνωτερότητάς του.

Σύμφωνα μὲ τὸν καθηγητὴ ἀρχαιολογίας Πάνο Βαλαβάνη, ἡ Ἀθηνᾶ «εἶναι μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ σύνθετες καὶ πολυσήμαντες μορφὲς τῆς ἀρχαίας θρησκείας. Στὸ πρόσωπό της συνδυάζονται προϊστορικὲς ἀντιλήψεις, ἰδιότυπα λατρευτικὰ ἔθιμα, καθὼς καὶ ἐκλογικευμένες ἀξίες τῆς ἱστορικῆς περιόδου, ποὺ τὴν ἀναδεικνύουν σὲ κορυφαία μορφὴ τῆς θρησκευτικῆς ἰδεολογίας τῶν ἀρχαίων.» («Ἱερὰ καὶ ἀγῶνες στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα», ἐκδόσεις «Καπόν).


Στὴν ὑποτιθέμενη ὁμοιότητα τῆς παράστασης μιᾶς μαρμάρινης μετόπης του Παρθενῶνα μὲ τὴ σκηνὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὀφείλεται ἐξάλλου ἡ διάσωσή της κατὰ τὸν Μεσαίωνα ἀπὸ φανατικοὺς τῆς νέας θρησκείας ποὺ κατέστρεψαν τὸν ἀρχαῖο διάκοσμο του ναοῦ. Ἡ μετόπη βρίσκεται σήμερα στὸ Μουσεῖο Ἀκρόπολης.





Εἶναι σύμπτωση ὅτι ἡ γιορτὴ τῆς Παναγίας τὸν Δεκαπενταύγουστο συμπίπτει μὲ τὰ γενέθλια τῆς Ἑλληνίδας Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὶς 28 τοῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰουλίου – μέσα Αὐγούστου), ὅταν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας;


Ἢ μήπως εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ ναὸς τῆς Παρθένου Ἀθηνᾶς στὴν Ἀκρόπολη μετατράπηκε σὲ ναὸ τῆς Παναγίας Παρθένου;


Ἀλλωστε δὲν ἦταν μόνον ὁ Παρθενῶνας ποὺ καταστράφηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς γιὰ νὰ γίνει χριστιανικὴ ἐκκλησία, ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τὸ διάταγμα τοῦ κτηνώδους Ἰουστινιανοῦ ὅλα τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ Ἱερὰ ἔπρεπε νὰ μετατραποῦν σὲ χριστιανικοὺς ναοὺς προκειμένου νὰ "ἐξαγνιστοῦν". Σὲ πολλὰ δὲ ἀπὸ αὐτά, ὅπου λατρεύονταν γυναικεῖες, παγανιστικὲς θεότητες, χτίστηκαν ναοὶ ἀφιερωμένοι στὴν Παναγία, ἡ ὁποία φυσικὰ προσλάμβανε καὶ τίς ἰδιότητες τῶν ἀρχαίων θεοτήτων.


Εἶναι ἄγνωστο πότε ἀκριβῶς μετατράπηκε ὁ Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Φωτός, ὁ Παρθενῶνας, σὲ ἰουδαιοχριστιανικὸ ναό, τὸ βέβαιο ὅμως εἶναι ὅτι ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ (482-565) καταστράφηκε καὶ ὁρίστηκε ὡς ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν».
Ἡ λατρεία τῆς Ὁλόφωτης, Ἑλληνίδας Παρθένου Θεᾶς Ἀθηνάς.


Τὸ κῦρος του ναοῦ ἦταν μεγάλο, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ὁ Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος γιόρτασε τὴν νίκη του κατὰ τῶν Βουλγάρων στὴν Παναγία Ἀθηνιώτισσα. Κατὰ τὴν Ἀλωση των Ἀθηνῶν ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἡ ἐκκλησία συλήθηκε ξανὰ καὶ μετατράπηκε σὲ καθολικὴ μὲ τὴν ὀνομασία «Σάντα Μαρία ντὶ Ἀτένε», ἐνῶ ἀργότερα ἔγινε τζαμί




Οἱ ἰδιότητες


Οἱ ἐπαναλαμβανόμενοι ἐποχικοὶ κύκλοι τοῦ θανάτου και τῆς ἀναγέννησης καὶ τὰ λατρευτικὰ ἔθιμα ποὺ σχετίζονται μὲ τὴ γῆ, τὴ βλάστηση καὶ τὴν καλῇ σοδειὰ συνδέθηκαν καὶ μὲ τὴν Παναγία, ὅπως ἔχει γράψει ὁ μεγάλος λαογράφος Γεώργιος Μέγας.
Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου συνδέονται μὲ τὴ σπορὰ καὶ ἡ Παναγία λαμβάνει τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς θεᾶς Δήμητρας ἀποκτῶντας ἄλλοτε τὸ προσωνύμιο Ἀποσπορίτισσα καὶ ἄλλοτε Μεσοσπορίτισσα.
Παραμένει μάλιστα καὶ τὸ ἀρχαῖο ἔθιμο τῆς πανσπερμίας, τὰ πολυσπόρια, ὅπως τὸ λέμε σήμερα.
Ἀειπάρθενος, ὅπως οἱ ἀρχαῖες θεὲς Ἀθηνᾶ καὶ Ἀρτεμη, ὀνομάστηκε ἡ Παναγία ἀπὸ τὸν 6ο αἰῶνα.
Ταυτόχρονα ὅμως εἶναι ἡ προστάτις τῶν ἐγκύων γυναικῶν ποὺ γιὰ νὰ ἔχουν καλὸ τοκετὸ κρατοῦν ἕνα φυλαχτὸ-φυτό, «τῆς Παναγίας τὸ χορτάρι», ὅπως λέγεται.




Ἀρχαῖες μητρικὲς θεότητες ἦταν καὶ ἄλλες:


ἡ Ἀστάρτη, ἡ Λητώ, ἡ Γαῖα, ἡ Ἰσις, μὲ ρίζες ποὺ χάνονται στὸ βάθος τῆς Νεολιθικῆς ἐποχῆς.
Ἀρχέτυπο ὅλων ὅμως θεωρεῖται ἡ Μεγάλη Μητέρα ἢ Μητέρα Γῆ ἢ Μεγάλη Μητέρα Θεᾷ, ποὺ κατὰ τὸν Γιουνγκ πρόκειται γιὰ ἕνα μητριαρχικὸ μοντέλο ποὺ ἐνυπάρχει στὸν ἄνθρωπο πρὶν καὶ ἀπὸ τὴν κύηση.
Ἡ Μεγάλη Μητέρα ἦταν ἄλλωστε ἡ κύρια θεότητα στὴ Μινωικὴ Κρήτη, ἀπὸ κάποια ἐποχῇ μάλιστα παράλληλα μὲ τὸν «νεαρὸ θεὸ» (εἴτε ὡς «θεῖο βρέφος» εἴτε ὡς σύζυγό της).
Σύμφωνα μὲ τὸν κύκλο τῆς φύσῃς γιὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀναγέννηση ἡ Μεγάλη Μητέρα παντρεύεται διαρκῶς τον νεαρὸ θεὸ ποὺ γεννιέται καὶ πεθαίνει κάθε χρόνο.


Προστάτις


Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Παναγία προστατεύει τοὺς πιστούς της – ὅπως καὶ ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ τοὺς Ἀθηναίους – σὲ κάθε δύσκολη στιγμή.
Τὸ 626, στὴν πολιορκία τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ Ἀβαρους καὶ Πέρσες, οἱ πιστοὶ ποὺ ἔχουν συγκεντρωθεῖ στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία θὰ δοῦν ξαφνικὰ μπροστά τους τὴν Παναγία νὰ ἔχει ἁπλώσει προστατευτικὰ τὸ πέπλο τῆς πάνω ἀπὸ τὴν πόλη (θυμηθεῖτε τὸν πέπλο τῆς Ἀθηνᾶς στὰ Παναθήναια). Καὶ ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη: «Τὴ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια» ψάλλουν οἱ πολιορκημένοι χριστιανοὶ στὴν τελευταία λειτουργία τῆς Ἁγίας Σοφίας, τὸ 1453.
Ὁ Ἀκάθιστος Ὑμνος ὡστόσο μοιάζει κάπως μὲ τίς «ἰσιακὲς ἀρεταλογίες», τοὺς ὕμνους δηλαδὴ πρὸς τὴ θεᾷ Ἰσιδα, ὅπως λέει ὁ καθηγητὴς Ἀρχαιολογίας κ. Μιχάλης Τιβέριος.
Πολλὰ ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς αἰγύπτιας θεᾶς, ποὺ εἶχε ἐξελληνιστεῖ, πέρασαν καὶ στὴν Παναγία. «Ὀπως ἡ Παναγία, ἔτσι καὶ ἡ θεᾷ αὐτὴ ἀπέκτησε μύριες προσωνυμίες, ἦταν δηλαδὴ μυριώνυμη, ὅπως «παντοκράτειρα» καὶ «βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ, τῆς γῆς καὶ τοῦ κάτω κόσμου»» σημειώνει ὁ κ. Τιβέριος.


Ἡ βασιλική του Παρθενῶνα


Εἶναι ἄγνωστο πότε ἀκριβῶς μετατράπηκε ὁ Παρθενῶνας σὲ χριστιανικὸ ναό, τὸ βέβαιο ὅμως εἶναι ὅτι ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ (482-565) καθαγιάστηκε καὶ ὁρίστηκε ὡς ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν». Ἡ λατρεία τῆς <<εἰδωλολατρικῆς>> παρθένου ἔδωσε ἔτσι τὴ θέσῃ της στὴ χριστιανὴ Παρθένο καὶ ὁ ναὸς πῆρε τὸ ὄνομα Παναγία Ἀθηνιώτισσα.
Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν μάλιστα καὶ προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσει τίς ἀνάγκες τῆς νέας λατρείας ὁ Παρθενῶνας ὑπέστη πολλὲς ἐπεμβάσεις καὶ μετατράπηκε σὲ τρίκλιτη βασιλική.
Τὸ κῦρος του ναοῦ ἦταν μεγάλο, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ὁ Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος γιόρτασε τὴ νίκη του κατὰ τῶν Βουλγάρων στὴν Παναγία Ἀθηνιώτισσα.
Ἐπρόκειτο ἄλλωστε γιὰ περίλαμπρο ναό, μὲ τὴ χρυσῆ εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ θαυμάσια ψηφιδωτά.
Μόνο 188 ψηφῖδες διασώθηκαν ἀπὸ αὐτὰ καὶ μεταφέρθηκαν τὸ 1848 στὸ Βρετανικὸ Μουσεῖο, ἐνῶ σήμερα διακρίνονται ἐλάχιστα ἴχνη τῶν ἀρχικῶν παραστάσεων. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ διασώζεται εἶναι τὰ ἑκατοντάδες χαράγματα μὲ ὀνόματα στρατηγῶν, ἐπισκόπων κ.λπ., ἀλλὰ καὶ ἁπλὲς ἀναγραφὲς ὀνομάτων, θανάτων, τίτλοι καὶ ἐπαγγέλματα, προσευχὲς καὶ συμβολικὲς παραστάσεις ποὺ ἀναγράφηκαν μέσα στοὺς αἰῶνες στοὺς κίονες του ναοῦ. Κατὰ τὴν Ἀλωση των Ἀθηνῶν ἀπὸ τοὺς Λατίνους ὅμως ἡ ἐκκλησία συλήθηκε καὶ μετατράπηκε σὲ καθολικὴ μὲ τὴν ὀνομασία «Σάντα Μαρία ντὶ Ἀτένε», ἐνῶ ἀργότερα ἔγινε τζαμί.

Στὴν ὑποτιθέμενη ὁμοιότητα τῆς παράστασης μιᾶς μαρμάρινης μετόπης του Παρθενῶνα μὲ τὴ σκηνὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὀφείλεται ἐξάλλου ἡ διάσωσή της κατὰ τὸν Μεσαίωνα ἀπὸ φανατικοὺς τῆς νέας θρησκείας ποὺ κατέστρεψαν τὸν ἀρχαῖο διάκοσμο του ναοῦ.

Ἡ μετόπη βρίσκεται σήμερα στὸ Μουσεῖο Ἀκρόπολης.

                                                          

Ὅρκοι Άρχαῖων Ἑλλήνων Πολεμιστῶν

Ὅρκος Ἀθηναίων ἐφήβων
...πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ...
κρατῶντας τὰ ὅπλα ποὺ τοῦ ἐμπιστευόνταν ἡ Πατρίδα, ὁ
Ἀθηναῖος ἔφηβος μπροστὰ στὸ ναὸ τῆς Ἀγραύλου ἔδιδε τὸν
παρακάτω ὅρκο:
Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα, οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν προστάτην ὢ ἂν στοίχῳ, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων, καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν, καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ ὅσης ἂν παραδέξωμαι. Καὶ συνήσω τῶν ἀεὶ κρινόντων, καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι, καὶ οὓς τίνας ἄλλους ἱδρύσεται τὸ πλῆθος ἐμφρόνως. Καὶ ἂν τὶς ἀναιρεῖ τοὺς θεσμοὺς ἣ μὴ πείθηται οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων. Καὶ τὰ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεὺς, θαλλῷ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη

Μετάφραση:Δὲ θὰ ντροπιάσω τὰ ὄπλα μου, οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τὸν συμπολεμιστή μου ὅπου κι ἂν ταχθῶ νὰ πολεμήσων, θὰ ὑπερασπίζω τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, καὶ μόνος καὶ μὲ πολλούς, καὶ τὴν πατρίδα δὲν θὰ παραδώσω μικρότερη, ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ μαχητικότερη ἀπ᾿ ὅση θὰ μοῦ παραδοθεῖ. Θὰ πιστεύω στοὺς Θεοὺς καὶ στοὺς ἰσχύοντες νόμους θὰ ὑπακούω, καὶ σὲ ὅσους ἄλλους νόμιμα θεσπισθοῦν. Κι ἂν κάποιος ἀναιρέσει τοὺς θεσμοὺς ἢ ἀμφισβητήσει, δὲν θὰ τὸ ἐπιτρέψω, θὰ τὸν πολεμήσων εἴτε μόνος εἴτε μὲ ὅλους. Καὶ τὶς ἱερὲς παρακαταθῆκες τῶν πατέρων θὰ τιμήσω. Μάρτυρές μου οἱ θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεὺς, Θαλλῶ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη.
Παιᾶν Σπαρτιατῶν
Βαδίζοντας πρός τή μάχη, οἱ Σπαρτιᾶτες πολεμιστές ἔψαλλαν τὸν παιᾶνα..

Ἄγετ᾿, ὢ Σπάρτας εὐάνδρω κῶροι πατέρων πολιατᾶν λαιᾷ μὲν ἴτυν προβάλεσθε, δόρυ δ᾿ εὐτόλμως ἄνχεσθε, μὴ φειδόμενοι τὰς ζωάς· οὐ γὰρ πάτριον τᾷ Σπάρτᾳ!
Μετάφραση:Ἐμπρὸς ὢ τῆς εὐάνδρου Σπάρτης τέκνα πατέρων πολιτῶν, διὰ τῆς ἀριστερᾶς χειρὸς τὴν ἀσπίδαν προβάλετε, διὰ δὲ τῆς δεξιᾶς μὲ τόλμη τὸ δόρυ ὑψώσατε, μὴ φειδόμενοι τὴν ζωὴ γιατὶ αὐτὸ δὲν εἶναι πατροπαράδοτον στὴν Σπάρτη!

Ὅρκος Ἑλλήνων στὶς Πλαταιές:Οὐ ποιήσομαι περὶ πλείονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας. Οὐδὲ ἐγκαταλείψω τοὺς ἡγεμόνας, οὔτε ζῶντας, οὔτε ἀποθανόντας. ἀλλὰ τοὺς ἐν τῇ μάχῃ τελευτήσαντας τῶν συμμάχων ἁπάντας θάψω. καὶ κρατήσας τῷ πολέμῳ τοὺς βάρβαρους,τῶν μὲν μαχεσαμένων ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος πόλεων οὐδεμίαν ἀνάστατον ποιήσω τὰς δὲ τὰ τοῦ βάρβαρου προελομένας ἅπασας δεκατεύσω. καὶ τῶν ἱερῶν ἐμπρησθέντων καὶ καταβληθέντων ὑπὸ τῶν βάρβαρων οὐδὲν ἀνοικοδομήσω παντάπασιν. ἀλλὰ ὑπόμνημα τοῖς ἐπιγιγνομένοις ἐάσω καταλείπεσθαι τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.
Μετάφραση:Δὲν θὰ ἐκλάβω ὡς πολυτιμότερη τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία. οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω στὴ μάχη κανέναν ἀπὸ τοὺς ἡγέτες μας, οὔτε ζωντανὸ, μὰ οὔτε καὶ νεκρὸ ἀλλὰ καὶ τοὺς πεσόντες στὴ μάχη ἀπὸ τοὺς συμμάχους μας ὅλους θὰ ἐνταφιάσω. καὶ ἀφοῦ ἐπικρατήσουμε στὸν πόλεμο κατὰ τῶν βάρβαρων, ἀπὸ τὶς πόλεις ποὺ ἔδωσαν μάχη ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος καμία νὰ μὴν καταστρέψω. ὅσες ὅμως στὴ μάχη συνετάχθησαν μὲ τοὺς βάρβαρους ὅλες νὰ ἀποδεκατίσω. καὶ ἀπὸ τοὺς ναοὺς ποὺ πυρπολήθηκαν καὶ κατεδαφίστηκαν ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κανέναν καθόλου νὰ μὴν ἀνοικοδομήσω ἀλλὰ ὡς ὑπενθύμιση στὶς ἐπερχόμενες γενεὲς νὰ ἐπιτρέψω νὰ ἀφεθοῦν, τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.