Ἡ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ

( 27^η Μεταγειτνιωνος 479 π.χ )

<< οὗ ποιήσομαι περί πλείονος τὸ ζῆν

τῆς ἐλευθερίας >>

Ἀπόδοσις : << Δὲν θὰ προτιμήσω τὴν

ζωῇ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία >>

( Ἀρχὴ Ὅρκου τῶν Πλαταιομάχων )

Ὁ Ξέρξης συντετριμμένος ἐπέστρεψε στὴν Περσία ὅπου ἔπεσε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς συζύγου του Ἐσθήρ καί ἐπεδόθη στὴν ..... τρυφηλή ζωὴ , ἀφοῦ ἔπεσε σὲ πλήρη ἀδράνεια.

 Δολοφονήθηκε τὸ 465 ἀπὸ τὸν στρατηγὸ τοῦ Ἀρτάβανο τὸν Ὑρκάνιο , ὁ ὁποῖος συνέπραξε μὲ τὸν εὐνοῦχο Μιθριδάτη ^{Διοδωροσ σικελιωτης <<βιβλιοθήκη >> ΙΑ΄ 60} ὅπως γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἑνότητα, ὁ Ξέρξης εἶχε ἀφήσει τὸν Μαρδόνιο – Μαρδοχάϊ στὴν Ἑλλάδα μέ πολυάριθμο στρατό.

Ὁ Μαρδοχάϊ ἤθελε νὰ ἀφανίσει τὴν Ἑλλάδα δὲ μποροῦσε νὰ ἀφήση τὴν ἀπάνθρωπη ἀποστολή του παρ΄ ὅλη τὴν συντριβὴ ποῦ ἔπαθαν οἱ βάρβαροι στὴν Σαλαμῖνα , ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴ ὑποχώρησή τους. Ἕνας ἐλεεινός μισέλλινας ὅπως καὶ ἡ ἀνεψιά τοῦ Ἐσθήρ ..169    < Ἐσθήρ >>: Α΄, 2,5- 14 ΚΑῚ δ΄6, 1-10 καὶ ἀλλοῦ στὸ ἴδιο κεφάλαιο .      

Ἡ καταγωγὴ δὲν πρέπει νὰ λησμονεῖται :

Ὁ Μαρδόνιος διεχείμασε στὴν Θεσσαλία ἀπ΄ ὅπου .ἄρχισε νὰ κινεῖται διπλωματικῶς . 

 Ἤθελε νὰ διχάσει τοῦς Ἕλληνες.

Οἱ φύλακες , ὅμως , εἶχαν τὴν γνώση καὶ κατὰ τὴν παραμονή του Θεμιστοκλέους στὴν Σπάρτη, χειμών 480 μὲ 479 , κατέστρωσαν τὸ σχέδιο γιὰ ἐνδεχόμενο πόλεμο μὲ τοῦς βάρβαρους .

Ὁ Μαρδόνιος ἔστειλλε στὴν Ἀθήνα τίς προτάσεις του, οἱ ὁποῖες κατέληγαν στὴν σύνοψη :

α) Διεύρυνση τοῦ Ἀττικοῦ ἐδάφους 

β) αὐτονομία , καὶ 

γ) ἀνοικοδόμηση τῶν Ναῶν , κτιρίων κλπ. 

Οἱ Ἀθηναῖοι , μέσο τοῦ Ἀριστείδη , τοῦ ἐδωσαν τὴν ἀπάντηση ποῦ τοῦ ἔπρεπε : << Ἄν ἀνατείλει ὁ Ἥλιος ἀπὸ τὴν δύση, τότε θὰ συμμαχήσουμε μὲ τὸν βάρβαρο >> !

 καὶ ὅσο ὁ ἥλιος ἀκολουθεῖ τὴν ἴδια πορεία στὸν οὐρανὸ , ἐμεῖς οἱ Ἀθηναῖοι , δὲ θὰ συμμαχήσουμε ποτὲ .

 Ἀντιθέτως θὰ ἀντιστεκώμεθα χωρὶς ἀνάπαυση, ἔχοντες τίς ἐλπίδες μας στοὺς θεοὺς καὶ τοῦς ἥρωες μας , τοῦς ὁποῖους ἐκεῖνος περιφρονεῖ , πυρπολῶντας τοῦς Ναούς καὶ τὰ ἀγάλματα >> ^{ἩΡΟΔΟΤΟΣ : << ἱστορία . Η΄143}

Οἱ Ἀθηναῖοι στέλνουν μήνυμα γιὰ βοήθεια ἀπὸ τὰ ἀδέλφια του τῆς Σπάρτης : << Πρίν ἐμφανισθεῖ - ὁ Μαρδόνιος - πάλι στὰ ἐδάφη μας θὰ πρέπει νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε στὴν Βοιωτία .

 Ὁδηγῆστε τὸν στρατὸ στὸ πεδίο τῆς μάχης μὲ τὴν μικρότερη δυνατὴ καθυστέρηση ( στρατιήν ὥς τάχιστα ἐκπέμπετε ) . ^{ἔνθ ,ἄν Η΄, 144}

Ὅμως .... Νέος ξεριζωμός τῶν Ἀθηναῖων , λοιπόν. 

Ἐπιβιβάζονται στὰ πλοῖα καὶ πηγαίνουν στὴν Σαλαμῖνα. 

Ὁ Μαρδόνιος βρίσκει τὴν Ἀθήνα ἔρημη καὶ εἰδοποιεῖ τὸν Ξέρξη ὅτι κατέλαβε.

Ὁ Ξέρξης , λόγο τῆς στενοχώριας του , ἀπολάμβανε τὴν ἀγκαλιὰ της Ἱουδαῖας συζύγου του Ἔσθηρ καὶ δὲν ἔδωσε σημασία ...

Ὁ Μαρδόνιος ἀποστέλλει στὴν Σαλαμῖνα τὸν Ἑλλησπόντιο μὲ προτάσεις << εἰρηνιστάδικες >> καὶ << λύσιν >> συμβιβασμοῦ >>.

Οἱ Ἀθηναῖοι ὅμως, οὔτε γιὰ εἰρήνη οὔτε γιὰ συμβιβασμούς ἤθελαν νὰ ἀκούσουν !

Τότε ἕνας πολιτικὸς , ὁ βουλευτὴς Λυκίδης

( τῶν δὲ βουλευτῶν Λυκίδης ) εἶπε ὅτι , << μᾶς συμφέρουν οἱ προτάσεις τοῦ Μαρδονίου >> Οἱ Ἀθηναῖοι , τότε , ἐξοργίσθησαν καὶ περικύκλωσαν τὸν λιθοβόλησαν !

Τὸν Μουρυχίδη τὸν Ἑλλησπόντιο τὸν ἄφησαν νὰ πάει στὸ κάλὸ του....

Αὐτὴ ἦταν οἱ τύχη τῶν << εἰρηνιστάδων >> ἐκεῖνες τίς ἐποχές .

Τότε ἡ τιμὴ τῆς πατρίδος δὲν ἐσήκωνε συμβιβασμούς .

Τὸν λόγο τώρα ἔχουν τὰ ὅπλα !

Ὁ Μαρδοχάϊ ἡ Μαρδόνιος δίδει διαταγὴ νὰ πυρποληθεῖ ὅλη ἡ Ἀττικὴ .

 Τὸ βαρβαρικὸ ἱππικὸ καταστρέφει τὴν Μεγαρίδα , διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου τὰ πάντα ! 

Ὁ ἄνανδρος Ἰουδαῖος δὲν ἦρθε πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τοῦς Ἀθηναῖους ! ^{ἔνθ ἄν Θ΄13}

Οἱ Πέντε Ἔφοροι τῆς Σπάρτης δὲν δίδουν διαταγή νὰ ξεκινήσει ὁ στρατὸς ἀπὸ Ἰσθμὸ !

Οἱ Ἀθηναῖοι στέλλουν ἀντιπροσώπους καὶ τοῦς ἐπικρίνουν. 

Ὁ λαὸς τῆς Σπάρτης διαμαρτύρεται γιὰ τὴν ἀποφασιστικότητα τῶν Ἐφόρων . << Ἡ Ἑλλάς χάνεται, ἀφυπνισθῆτε καὶ τὰ Ὑακίνθια ποῦ ἑορτάζουμε μπορεῖ ἀργότερα νὰ μὴν τὰ ἑορτάζουμε μπορεῖ ἀργότερα νὰ μὴν τὰ ἑορτάζουμε Ἑλληνικά ! 

Μὴν ἀναβάλλετε πάλι αὔριο καὶ συνεχῶς αὔριο ! >>

Οἱ Ἀθηναῖοι μὲ ρημαγμένη τὴν πόλη τους καὶ καρβουνιασμένη τελείως , λαχταροῦν μία ἀπάντηση ... Ξημερώνη ἡ ἑπόμενη μέρα.

Μὲ τοῦς συγκινημένους Ἀθηναῖους καὶ τὸν Σπαρτιατικό λαό νὰ παραληρεί , κατευοδῶνοντας τὰ παλικάρια του , ἡ φοβερή στρατιωτική μηχανή τῆς Σπάρτης Ξεκινά !!

Δέκα χιλιάδες στρατιῶτες , μὲ συνοδεία ἀπὸ ἐπτὰ (!) εἵλωτες ὁ καθένας στρατιώτης καὶ ἀρχηγὸ τὸν βασιλέα Παυσανία, ὁ ὁποῖος ἐκτελοῦσε χρέη ἐπιτρόπου τοῦ ἀνήλικου βασιλέως καὶ ἀνεψιοῦ τοῦ Πλειστάρχου, γιοῦ τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Λεωνίδα τοῦ Α΄ τοῦ ἡμίθεου τῶν Θερμοπυλῶν .

Τὸ θέμα τῆς στρατίας εἶναι ἐπιβλητικό καὶ μεγαλοπρεπὲς !

Ὁ Παυσανίας, ἄξιος ἡγέτης , ἀποστέλλει τὸν ἀγγελιαφόρο Θαρσία στὴν Σαλαμῖνα γιὰ νὰ ἀναγγείλει στοὺς Ἀθηναῖους τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς .

 Τὸ τὶ γίνεται στήν Σαλαμῖνα μὲ τὴν ἀναγγελία τῆς εἰδήσεως , δὲ περιγράφεται !

Τὴν ἴδια ὥρα ὅμως , στὴν Θῆβα , ὁ ἄρχοντας Ἀτταγίνος , γιὸς τοῦ Φρύωνος παρέθετε μεγαλοπρεπές γεῦμα στὸν Ἰουδαῖο Μαρδόνιο καὶ σὲ πενῆντα ἄλλους << τῶν Περσῶν λιγιμωτάτους >> .

Αὐτός ὁ αἰσχρός Ἀτταγγίνος μαζί μὲ τὸν Τιμηγενίδη , ἦσαν ἐπικεφαλὴς τῆς << φιλομιηδηκὴς >> ἡγεσία τῶν Θηβαίων. ^{Ἔνθ ἄν θ΄86-88}

Ἄς ἔρθουμε γιὰ λίγο σ΄ αὐτὸ τὸ περιβόητο << ποιευμένον δεῖπνον >> ποῦ μᾶς διασώζει -τὸ γεγονός - ὁ Ἡρόδοτος μέσω του πληροφοριοδότη του Θερσάνδρου του Ὁρχομενίου ! 

( Εἶναι ἡ τελευταία φορὰ ποῦ ὁ Ἡρόδοτος ἀποκαλύπτει τὸν πληροφοριοδότη του στὰ ἐννέα βιβλία τῆς <<Ἱστορίας του! >> ^{Οἱ ἄλλες ἀναφορές δίδονται στὴν << ἱστορία >> τοῦ στά ἐξῇς Β΄ -55-Γ΄, 55ΚΑῚ Δ΄ 76}

Διαβάζουμε λοιπόν στὴν << Καλλίπολη >> ( Θ΄) παράγραφος 16 :

<< Ὁ Ἀτταγίνος ἐκάλεσε καὶ πενῆντα Θηβαίους στὸ δεῖπνο .

Πρίν ἀρχίσει τὸ δεῖπνο λέγει πῶς οἱ Ἕλληνες( σ.σ. Ποῦ τοῦ εἶδε ὁ ἀλητήριος;) καὶ οἱ Πέρσες δὲν χωρίσθηκαν καὶ στὰ ἀνάκλιντρα θὰ καθήσουν ἐναλὰξ, δηλαδὴ ἕνας Ἕλληνας ἕνας Πέρσης .

 Ἕνας Πέρσης καθόταν δίπλα στὸν Θέρσανδρο καὶ τὸν ἐρώτησε στὰ Ἑλληνικὰ ἀπὸ ποῖα πόλη ἦταν .

Ὁ Πέρσης ἄρχισε νὰ τοῦ λέγει συγκινημένος ὅτι ἀφοῦ φάγαμε καὶ κάναμε σπονδί μαζί συγκινημένος ὅτι φάγαμε καὶ κάναμε σπονδή μαζί ( ὁμόσπονδος ἐγένετο ) θὰ σοῦ πῶ κάτι γιὰ νὰ θυμάσαι τὴ σωστὴ κρίση μου . 

Βλέπεις αὐτούς τοῦς Πέρσες ποῦ κάθοταν ἐδῶ καὶ τὸ ὑπόλοιπο στράτευμα ποῦ εἶναι κάτω στὸν ποταμὸ; 

Πολύ γρήγορα, ἐλάχιστοι ἀπ΄ αὐτοὺς θὰ ἐπιζήσουν, διότι αὐτὸ ποῦ ὥρισε ὁ Θεός , δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ ἀλλάξει ! 

Ἡ χειρότερη συμφορὰ ποῦ βρίσκει ἕναν ἄνδρα εἶναι νὰ γνωρίζει πολλὰ καὶ νὰ μὴν ἔχει τὴν δύναμη ἀντιδράσεως >>!

Τί ἐγνώριζε ὁ Πέρσης στρατηγός ; Γιὰ νὰ εἶδε κάτι στὸ ὄνειρό του, δὲν τὸ πιστεύω ὅτι καὶ ἄν μου πεῖτε !

Ὁ Μαρδοχάϊ πληροφορεῖτε ἀπὸ Ἀργεῖους προδότες ὅτι , οἱ Σπαρτιᾶτες ἔχουν ξεκινήσει γιὰ << νὰ σὲ ἀντιμετωπίσουν >>.

Οἱ δύο στρατοί ἀντιπαράσσονται στὶς Πλαταιές .

Ὁ Ἑλληνικός Στρατός ὑπὸ τὴν Ἀρχιστρατηγία τοῦ Παυσανία , γιὸ τοῦ κλεομβρότου , γιὰ πρώτη φορὰ (!) ἀπαριθμεῖ πλέων τῶν 100.000 ἀνδρῶν .

Ἡ Ἑλληνική στρατία ἀποτελεῖται ἀπὸ 40.000 βαρέως ὁπλισμένους ἄνδρες καὶ 70.000 ψηλοὺς . Διακρίνουμε καὶ 600 ἡρωικούς Ἐρετριεῖς ποῦ ἦλθαν γιὰ νὰ ἐκδικηθοῦν τὸ << διά πυρός καὶ σιδήρου >> πέρασμα τῶν ἀνθελλήνων βαρβάρων ἀπὸ τὴν Ἱερή πόλη τους !

Ποιὸ κάτω εἶναι παρατεταγμένοι 2.000 Θεσπιεῖς μὲ στρατηγὸ τὸν ἀδελφό του Ἡμίθεου δημοφίλου , ποῦ ἔπεσε στὶς Θερμοπύλες , Τί σύμπτωσις : 

Δύο ἥρωες ἔπεσαν στὶς Θερμοπύλες , Λεωνίδας καὶ Δημόφιλος , τὰ ἴδια τ΄ ἀδέλφια του στίς Πλαταιές ἑτοιμάζουν νὰ πολεμήσουν τὸν Ἴδιο ὠχρό , Παυσανίας καὶ Νίκων !

Ἡ παράταξη τῶν Ἑλλήνων, εἶναι μεγαλοπρεπής ! 

Στὸ τιμητικὸ δεξιό κέρας παρατάσσονται οἱ Σπαρτιᾶτες . 

Δίπλα τους εἶναι οἱ Τεγεάτες , ἔπειτα οἱ Κορίνθιοι , καὶ κατόπιν οἱ ὑπόλοιποι Ἕλληνες . 

Ἀριστερὰ εὑρίσκονται οἱ Ἀθηναῖοι , μὲ στρατηγό τὸν Ἀριστείδη. 

Ἀρχιστράτηγο τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὁ Σπαρτιάτης Παυσανίας .

Τότε τὰ Ἱερὰ Τέκνα τῆς Ἑλλάδος , ὑψώνουν τὸ δεξί τους χέρι καὶ δίδουν τὸν ἀκόλουθο ὅρκο :

<< Οὗ ποιήσομαι περί πλείονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας οὐδ΄ ἐγκαταλείψω τοῦς ἡγεμόνας , οὔτε ζῶντας ἀποθανόντας , ἀλλὰ τοῦς ἐν τὴ μάχη τελευτήσαντας τῶν συμμάχων ἅπαντας θὰψω . 

Καὶ κρατήσας τῷ πόλεμο τους βαρβάρου τῶν μὲν μαχησάντων ὑπέρ τῆς Ἑλλάδος πόλεων οὐδεμία ἀνάστατον ποιήσω , τας δὲ τὸ βαρβάρου προελομένας ἀπάσας δεκατεύσω ´ καὶ τῶν Ἱερὸν τῶν ἐμπρησθέτων καὶ καταβληθέντων ὑπὸ τῶν βαρβάρων οὐδέν ἀνοικοδομήσω παντάσιν, ἄλλ΄ ὑπόμνημα τοῖς ὲπιγιγνομένοις ἐάσω καταλείπεσθε τῆς τῶν Βαρβάρων ἀσεβείας >>.

Ἀπόδοσις : << Ὁρκίζομαι ὅτι : Δὲν θὰ προτιμήσω τὴν ζωὴ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία , οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τοῦ ἀρχηγούς , οὔτε ζῶντες οὔτε νεκροῦ, ἀλλὰ αὐτούς ποῦ ἔπεσαν στὴν μάχη , τοῦς συμμαχητάς μου ὅλους θὰ θάψω . 

Καὶ ἄν νικήσω τοῦς βαρβάρους στὸν πόλεμο , ἀπὸ τὶς πόλεις ποῦ πολέμησαν ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος καμία δὲν θὰ καταστρέψω. 

Ἐκεῖνες δὲ οἱ ὁποῖες ἐντάχθησαν μὲ τοῦς βαρβάρους , θὰ τὶς ὑποχρεώσω ὅλες νὰ πληρώσουν τὸ δέκατον .

 Καὶ ἀπὸ τοῦς Ναούς οἱ ὁποῖοι κάηκαν καὶ κατερρίφθησαν ἀπὸ τοῦς βαρβάρους κανέναν δὲν θὰ ἀνοικοδομήσω ἀλλὰ θὰ ἀφήσω νὰ παραμείνουν ( ὡς ἐρείπια ) στοὺς μεταγενέστερους , ὥς ὑπενθύμιση τῆς ἀσέβειας τῶν βαρβάρων >>!

Τὰ Ἱερὰ Τέκνα τῆς Ἑλλάδος ἐφορμοῦν κατὰ τῶν βαρβάρων . 

Ἡ νίκη τῶν << Γιῶν τῶν Θεῶν >> εἶναι συντριπτική !

 Οἱ βάρβαροι πληρώνουν τὴν ἀσέβεια τους πρὸς τὴν Ἱερὰ Γὴ ποῦ λέγεται ΕΛΛΑΣ ! Οἱ σάλπιγγες τοῦ Ἄρεως ἀντηχοῦν παντοῦ .

Ὁ Ἰουδαῖος Μαρδόνιος λαμβάνη << τὸ δῶρο >> τῶν Ἑλλήνων σὲ τέτοιες περιπτώσεις ! 

Πέφτει νεκρός ἀπὸ τὸ ξίφος τοῦ Σπαρτιάτη τοῦ Ἀριμνήστου .

 Νωρίτερα κάποιος πράγματι γενναῖος ἄνδρας, ὁ ἀρχηγός τοῦ βαρβαρικοῦ ἱππικοῦ Μασίστιος εἶχε σκοτωθεῖ.

Ἀπὸ τοῦς 300.000 βαρβάρους διεσώθησαν γύρω στοὺς 3.000. Ἐκτός ἀπὸ αὐτοὺς σώθηκαν καὶ τὰ τμήματα τοῦ στρατηγοῦ Ἀρτάβαζουν ποῦ εἶχαν ὑποχωρήσει νωρίτερα καὶ ἀριθμοῦσαν περί τοῦς 40,000 ἄνδρες .

Ὁ Ἑλληνικὸς Στρατός θρηνεῖ 91 Σπαρτιᾶτες , 16 Τεγεάτες καὶ 52 Ἀθηναῖους 178 Ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα καὶ πλουσιότατα λάφυρα τῶν Ἑλλήνων ποῦ κυρίευσαν ἀπὸ τοῦς βαρβάρους , μέγα μέρος ἀφιερώθη στὸν Ὀλύμπιο Δία , τὸν Ποσειδῶνα Ἴσθμιον καὶ στὸν Δελφικὸ Ἀπόλλωνα . 

Στὶς ἡρωικές Πλαταιές ἱδρύθηκε βωμὸς πρὸς τιμὴν τοῦ Ἐλευθερίου Διός , στὸν ὁποῖο ἐγράφη τὸ ἐπίγραμμα :

<< Τόνδε ποῦ Ἕλληνες Νίκης κράτει ἔργῳ Ἄρηος Πέρσας ἐξαλάσαντας , ἐλευθέρα Ἑλλάδι κοινόν ἰδρισάντο Διός βωμὸν Ἐλευθερίου >>.

Ἔρχεται ἡ Ἱερὴ στιγμὴ τῆς ταφῆς τῶν Ἡρώων ποῦ ἔπεσαν γιὰ τὴν Ἐλευθερία .

Οἱ σημαῖες κατεβαίνουν , δεῖγμα τιμῆς πρὸς τοῦς νεκρούς . 

Ἡ τελετή εἶναι ἐπιβλητικὴ .

Ἐκφωνοῦνται ἐπικήδειοι . Μετὰ τὴν ἐκτέλεση τοῦ Θρησκευτικοῦ καθήκοντος ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς ἀπονομὴς τῶν << Ἀριστείων Ἀνδρείας >> . 

Πρῶτος ἀπ΄ ὅλους ἐτιμήθη ὁ Σπαρτιάτης Ἀριστὸδημὸς καὶ κατόπιν οἱ Σπαρτιάτες Φιλόκυνας , Ποσειδώνιος καὶ Ἀμοφάρετος . Ἀπὸ τοῦς Ἀθηναῖους ἐτιμήθη ὁ Σωφάνης , γιὸς τοῦ Εὐτυχίδη ἀπὸ τὴν Δεκέλεια. Ἐτιμήθη , ἐπίσης , ὁ Ἀρίμνηστος ποῦ ἐσκότωσε τὸν Μαρδόνιο .

Χαρακτιριστικὸ εἶναι αὐτὸ ποῦ ἔκανε ὁ Ἀρχιστράτηγος Παυσανίας : Καλεί τὸν ἀρχιμάγειρο τοῦ Μαρδονίου καὶ τοῦ λέγει τοῦ κυρίου του .

Σὲ λίγο ἕνα πλουσιπάροχο τραπέζι εἶναι γεμᾶτο. Τὸ τραπέζι εἶναι χρυσὸ, βεβαίως, ἀπὸ τὰ λάφυρα τῶν Ἑλλήνων .

Κατόπιν λέγει στὸν δικό του μάγειρο νὰ τοῦ μαγειρεύσει τὸν μέλανα ζωμὸ καὶ νὰ τὸν τοποθετήσει στὸ τραπεζάκι του .

Σὲ λίγο ὁ μέλας ζωμὸς καὶ τὸ κρίθινο ψωμὶ εἶναι στὸ τραπέζι τοῦ Παυσανία, τὸ ὁποῖο εἶναι ξύλινο καὶ ὄχι χρυσό !

Τότε στρέφεται στὸ Στράτευμα καὶ λέγει τὸ ἀθάνατο :

<< Σᾶς κάλεσα νὰ σᾶς δείξω τὴν ἀνοησία τοῦ Ξέρξη καὶ τοῦ ἀρχιστρατήγου του . Ἐνῶ εἶχαν αὐτὰ ( δείχνοντας τὸ πλουσιότατο γεῦμα στὸ χρυσὸ τραπέζι )

ἦλθαν νὰ μᾶς πάρουν αὐτά ( καὶ ἔδειξε τὸ λιτὸ πιάτο μὲ μέλανα ζωμό καὶ τὸ ψωμί)! >> Ἡ ἀνάμνηση τῆς μάχης τῶν Πλαταιῶν ἄρχισε νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ τὴν ἑπομένῃ χρονία ( 478) κάθε ἔτος τὴν 18^η τοῦ Μαιμακηριώνος μηνός .

Ὁ ἄρχων τῶν Πλαταιῶν κάνοντας τὴν σπονδἠ ἔλεγε :

<<Προπίνω τοῖς ἄνδρασι τοῖς ὑπέρ τῆς Ἐλευθερίας τῶν Ἑλλήνων ἀποθανοῦσι >>. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ << Ἀριστείδης>> 212.

Κράτησα γιὰ τὸ τέλος ὡς ὑπενθύμιση σὲ κάποιους τὴν τιμωρία τῶν ἡγετῶν τῆς μηδίζουσας Θήβας ποῦ ὁ Παυσανίας τοῦς ἔστειλε στὸν ἰσθμὸ γιὰ τὰ ... περαιτέρω ! Ὅταν δὲ τοῦς ἔφεραν τοῦς γιοὺς τοῦ βρωμερου Ἀτταγγίνου , εἶπε : << Αὐτοί ὅπως ἔμαθα εἶναι Ἕλληνες ! Δὲν φταῖνε γιὰ τὴν προδοσία τοῦ πατέρα τους >>

Στὸν δὲ χάλκινο σῶμα ἀπὸ τοῦς τρεῖς ὄφεις συσπειρωμένους ὅπου στηριζόταν ὁ χρυσὸς τρίποδας τὸν ὁποῖο κατασκεύασαν οἱ Ἕλληνες μετὰ τὴν μάχη καὶ ἀφιέρωσαν στὸ Δελφικὸ Ἱερό τοῦ Ἀπόλλωνας ἐγράφησαν τὰ ὀνόματα τῶν << Ἑλληνίδων πόλεων >> ποῦ συνέτριψαν τὰ σκοτεινὰ καὶ ἀνθελληνικὰ σχέδια τῶν τότε παγκοσμιοιποιητῶν . Δυστιχώς “ << χριστιανισμός >> Ἀλάριχος , τὸ ἔλαβε ὡς λάφυρο καὶ τὸ μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη , δίδοντὰς τὸ

ὡς ἀπόδειξη τοῦ << θεάρεστου ἔργου >>, στὸν μὴ Ἕλληνα αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου τὸν μισέλληνα Ἀρκάδιο ! Τὰ ὀνόματα τῶν πόλεων ἦταν τὰ ἐξῆς

<< Τὸ δὲ τὸν πόλεμον ἐπολέμεον >>

Λακεδαιμόνιοι ------- Κείοι

Ἀθηναῖοι --------- Μάλιοι

Κορίνθιοι ---------- Τένιοι

Τεγεάτες ---------- Νάξιοι

Σικνόνιοι ------------ Ἑρετριεῖς

Αἰγινάται ------------- Στυρές

Μεγαρεῖς ----------- Fαλείοι

Ἐπιδαύριοι --------- Ποτιδαιάτες

Ἐρχομένιοι ----------- ΛΕΥΚΑΔΙΟΙ

Φλειάσιοι -------- Fανακτορίες

Τροζάνιοι ----------- Fανακτορίες

''Ερμόνες ----------- Κύθνιοι

Τιρύνθιοι ---------- Σίφνιοι

Πλαταιές ---------- Ἀμβρακιόται

Θεσπιές ---------- Λεπρεάτες

Μυκάνες

Ἡ Ἑλλάς, ἄν καὶ διήλθε << διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου >> , δὲν ἀφανίσθηκε !

 Στὶς Πλαταιές ἔριξε τὴν ταφόπλακα στοῦς

σκοτεινούς μισέλληνες Ξέρξη, Μαρδοχαίο - Μαρδοχάι , Ἐσθήρ , Ἀρτάβαζον καὶ ὅλο τὸ βαρβαροφοινικομάνι τῆς ἐποχῆς .

Αἰώνια ἄς εἶναι ἡ Ἱερὰ Μνήμη τῶν Πλαταιομάχων .

Συμπεράσματα - Ἀπόψεις

Εἶναι ἀναμφισβήτητο γεγονὸς κατὰ τῶν ἀνθελλήνων βαρβάρων εἶναι παγκόσμια . Διότι νικήσαμε ὅλον ἐκείνων τὸν συρφετὸ -

ἀνεμομάζωμα, δίδοντας κατεύθυνση – πορεία γιὰ πάρα πολλὰ χρόνια , στὴν στὴν πολιτιστικὴ καὶ καὶ ζωή της Ευρώπης,

Μπορεῖ νὰ κάηκε ἡ Ἑλλάδα , νὰ σκοτώθηκαν χιλιάδες Ἕλληνες ἀλλὰ ΕΠΙΖΗΣΑΜΕ , Διότι εἴμαστε Ἕλληνες !

Οἱ φοινικογεφυραῖοι πάντα συμμαχοῦσαν μὲ τοῦς Πέρσες γιὰ νὰ ἀφανίσουν τὸν Ἑλληνισμὸ , πρὸς τὶ αὐτὸ μῖσος Μὴν ἀναμένεται ἀπάντηση.......

Ὑπερασπισθήκαμε τὴν Ἐλευθερία καὶ στὴν συνέχεια μας ὡς Ἔθνους . Ἀγωνισθήκαμε γιὰ τὴν πνευματικὴ αὐτονομία του ἀνθρώπου . Αὐτὲς

εἶναι οἱ ἔνοιες ποῦ δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν οἱ μισέλληνες ὅλον τὸν ἐποχῶν , ἀκόμη καὶ σήμερα !

Καὶ ἰδοῦ τὸ μήνυμα γιὰ <<κάποιους >> ποῦ νομίζουν ὅτι θὰ ἀφανισθεῖ ὁ Ἑλληνισμός !

Κατὰ τὴν ναυμαχία τῆς Μυκάλης , λίγες μέρες μετὰ τὴν νίκη στὶς πλαταιές , ὁ Σπαρτιάτης Ναύαρχος Λεωτυχίδης, κατέκαψε καὶ ἀφάνισε τὸν Περσοφοινικικὸ στόλο !

Ἡ χερσόνησος τῆς Μυκάλης εὑρίσκεται στὶς ἐκβολὲς τοῦ ποταμοῦ Μαιάνδρου στὴν Ἰωνία.

Μετὰ καὶ ἀπὸ αὐτὸ ποῦ ἔπαθαν οἱ Φοίνικες καὶ οἱ συγγενεῖς τους ποῦ ὁ φόβος τους ἀπὸ τίς συμφορές ποῦ τοῦς ἐπροξένησαν οἱ Ἕλληνες, μὲ τὸ δίκαιό τους φυσικά , ἦτο παροιμιώδης στὴν ἀρχαία ἐποχή .

Οὔτε ἐτόλμησαν νὰ σηκώσουν ξανὰ τὰ χέρια τους νἀ πειράξουν τὴν Ἑλλάδα , τους << περιποιήθηκε >> ὁ γιός τοῦ Μιλτιάδη, ὁ θρυλικός Κίμων, στὸ Κίτιον τῆς Κύπρου τὸ449 π.χ.

 Καταλάβατε γιατί σήμερα θέλουν τὸν Ἑλληνισμό νωθρό τρυφηλό, ἄβουλο ( ὅπως ὁ Ξέρξης ) καὶ ὄχι ἀγωνιστικὸ , πατριώτη μὲ ὑψηλό φρόνημα. Ἡ ἀπάντηση εἶναι εὐκολότατη ..    

 

«Παγανισμός, ένας Ανθρωπισμός»

 «Παγανισμός, ἕνας Ἀνθρωπισμός»

Kείμενο διάλεξης τοῦ δημοσιογράφου Γιώργου Πήττα ποὺ δόθηκε τὴν τετάρτη 5 Μαρτίου 2008 στὸν Ὅμιλο Ἔλευσις Κύπρου
Ἂν ρωτήσετε τυχαίους περαστικοὺς στὸ δρόμο «τί εἶναι ὁ Παγανισμός;» οἱ ἀπαντήσεις θὰ ποικίλουν ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἄγνοια, μέχρι τὸν θολὸ μῦθο.
Βλέπετε, ἡ λέξη καὶ ἡ ἔννοια, φορτώθηκαν μὲ χίλιες δυὸ ἐνοχικὲς ἐπιστρώσεις, μέσα ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ ἀρχαίου κόσμου καὶ τὴν λυσσαλέα προσπάθεια ἑνὸς νέου, ὄχι ἀναγκαῖα καλύτερου, νὰ ἐπικρατήσει.
Καὶ ὅπως πάντα, ἡ ἐπίσημη ἱστορία καταγράφει τὸ χρονικό του νικητὴ ἀπὸ τὴν δική του πλευρὰ ἐνῶ τὸν ἡττημένο τὸν τεμαχίζει προκειμένου νὰ ἀλλοτριώσει τὴν ἱστορικὴ μνήμη τοῦ μέλλοντος.
Ὁ Παγανισμὸς πρῶτα ἀπὸ ὅλα σὰν λέξη, ἔρχεται ἀπὸ τὸ λατινικὸ paganus: χωριάτης /ἀγρότης/ἄνθρωπος τῆς γῆς. Κατὰ συνέπεια μιλᾶμε γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἐξ ὁρισμοῦ ζοῦσαν μακριὰ ἀπὸ τὰ ἀστικὰ κέντρα, στὴν περιφέρεια τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.
Ὅταν ἄρχισε ὁ ἐκχριστιανισμὸς τῆς Εὐρώπης, μὲ συνέπεια τὸ ξεθεμελίωμα τῶν μέχρι τότε παραδόσεων, κάποιοι, καὶ ἦσαν πολὺ αὐτοί, δὲν ἤθελαν οὔτε τίς συνήθειες τῶν προγόνων τους νὰ ἀλλάξουν, οὔτε τίς λατρευτικές τους παραδόσεις.
Εὔλογο, μιᾶς ποὺ μιλᾶμε γιὰ πράγματα ποὺ ὑπῆρχαν γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, ποὺ δημιουργήθηκαν πηγαῖα μέσα ἀπὸ τὴ σχέση μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ περιβάλλοντος χώρου καὶ μὲ αὐτὰ ἔζησαν καὶ μεγάλωσαν γενιὲς καὶ γενιές.
Καί, νὰ τονίσω σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο πὼς ὅταν προσδιορίζουμε τὴν ἔννοια «Περιβάλλον» περιλαμβάνουμε μὲ τὴν ἴδια ἔνταση καὶ τὸ ἄνθος ποὺ φυτρώνει δίπλα μας, ἀλλὰ καί, τὸ τελευταῖο ἄστρο στὶς ἐσχατιές του Σύμπαντος.
Τὸ Φυσικό μας Περιβάλλον εἶναι τὸ Ὅλον.
Μὲ τὴ διαφορά, πὼς ἡ ἀποτύπωση τοῦ Ὅλου σὲ Τοπικὴ Κλίμακα, εἶναι ποὺ φιλτράρει καὶ ἀβίαστα καθοδηγεῖ τὸ Περιεχόμενο τῶν κατὰ τόπους Ἀντιλήψεων γιὰ τὸν Κόσμο-τῶν Κοσμοαντιλήψεων.
Παρένθεση:
Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικό, πὼς ὅταν οἱ ἐκπρόσωποι τῶν χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν ἀντιμάχονται Ἀντιλήψεις ἢ ἀπόψεις ποὺ μοιάζουν νὰ διακυβεύουν τὴν δική τους συνεισφορά –ἂς τὸ πῶ ἔτσι «κομψὰ» – στὴν Παράδοση, λησμονοῦν ἐπιλεκτικὰ πὼς ἡ δική τους ἀντίληψη εἶναι ποὺ ξεθεμελίωσε καὶ μάλιστα βιαιότατα παραδόσεις ποὺ προΰπαρχαν γιὰ πολλοὺς αἰῶνες καὶ μάλιστα μέσα σὲ αὐτὲς τίς παραδόσεις εἶναι ποὺ χτίστηκαν ἐπιστῆμες, τέχνες , φιλοσοφίες καί, ὅλα ὅσα σήμερα ἀποκαλοῦμε «Κλασικὲς Σπουδές». Ἱστορικά, αὐτὸ τὸ μῖσος στὸ «χθεσινὸ» καὶ τὸ «Ἄλλο» δὲν εἶχε προηγούμενο-ὁ χριστιανισμὸς διατηρεῖ ἐπάξια τὰ πρωτεῖα στὴν Συστηματικὴ Καταστροφή.
Κλείνει ἡ παρένθεση.
Ὁ Παγανισμός, εἶναι ἕνας ὅρος, ποὺ πλέον προσδιορίζει γενικὰ καὶ ἀόριστα τὸν Πολυθεϊσμό, δηλαδὴ τὸν «πλουραλισμὸ» στὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τεκταινόμενα.
Αὐτὸ βέβαια, εἶχε σὰν συνέπεια τὴν ἀντανάκλαση αὐτῆς ἀντίληψης καὶ στὰ ἐπὶ τῆς γῆς.
Ὁ κόσμος ἄλλαξε καὶ ἄλλαξε ριζικὰ καὶ δραματικά.
Δὲν θὰ μποῦμε ἐδῶ τώρα σὲ λεπτομέρειες γιατί εἴμαστε στὸ πλαίσιο μιᾶς ὁμιλίας ποὺ δὲν θέλει νὰ προκαλέσει πάρα πολλὰ χασμουρητά.
Κατὰ συνέπεια , θὰ κάνουμε σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἕνα τεράστιο ἅλμα στὸ χρόνο –θὰ προσπεράσουμε μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα αἰῶνες ὁλάκερους –τοὺς αἰῶνες τῆς χριστιανικῆς ἐπικράτησης καὶ τοῦ βασικοῦ μοτίβου , αὐτοῦ τῆς Ἐνοχῆς ὡς ἐργαλείου ποδηγέτησης καὶ ἐξανδραποδισμοῦ-θυμίζουμε ἐπιλεκτικὰ τὸν Μεσαίωνα-τὸ Βυζάντιο-τὴν Βικτωριανὴ Βρετανία-τὴν ἄνοδο τοῦ Πουριτανισμοῦ στὶς ΗΠΑ.
Καί, θὰ φθάσουμε στὶς μέρες μας, στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ περασμένου αἰῶνα:
Ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 60 καὶ ἐντεῦθεν, ἀρχῆς γενομένης μὲ τὸ θαυμάσιο ἀλλὰ ἀφελέστατο flower power τοῦ κινήματος τῶν Hippies ὁ Παγανισμός, ὡς ἀντίλαλος, ἄρχισε νὰ ἐπιστρέφει.
Εἶναι ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ μεγάλη πλάνη νὰ πιστεύουμε πὼς ἡ δεκαετία τοῦ 60 ἦταν μόνο λουλούδια τραγούδια καὶ ἀφέλεια.
Κατὰ τὴν ἀπίθανη ἐκείνη δεκαετία ἡ δύση προσπάθησε κυρίως νὰ ἀπενοχοποιηθεῖ –καὶ θυμίζω ἐδῶ τίς ἐνοχικὲς ἐπιστρώσεις ποὺ ἀνέφερα στὴν ἀρχή.
Ποιητὲς μουσικοί, ζωγράφοι , σκηνοθέτες ἀλλὰ καὶ ἀκαδημαϊκοὶ μέσα ἀπὸ μία ἀργὴ ἀλλὰ ἐξελικτικὴ διαδικασία ποὺ πέρασε μέσα ἀπὸ ὅλες τίς μορφὲς ἔκφρασης εἴτε τῆς καλλιτεχνικῆς εἴτε τῆς στοχαστικῆς κυριολεκτικὰ ἔμοιασαν νὰ συντονίζονται σὲ μία ἔκρηξη.
Ἴσως , αὐτὸ ποὺ λέμε Ἱστορικὴ Συγκυρία ἡ ὁποία –νομίζω-ποτὲ δὲν ἀποτελεῖ μία τυχαιότητα ἀλλὰ εἶναι προϊὸν ἑνὸς ντόμινο ποὺ δὲν εἶναι πάντα ἠχηρό.
Ἕνα Butterfly Effect τὸ ὁποῖο συμβαίνει πάντα ὑπογείως-Underground-γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὸν προσδιορισμὸ τῶν κινημάτων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.
Τὸ περίφημο «κάντε ἔρωτα ὄχι πόλεμο» ποὺ ἐπίσης μοιάζει στὶς μέρες μας ἁπλοϊκό, δὲν εἶναι παρὰ ἕνα σλόγκαν.
4 λέξεις ποὺ ἐκφράζουν πλήρως το συναίσθημα τῶν ἀνθρώπων μετὰ ἀπὸ δύο παγκοσμίους πολέμους, τὴν ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι νὰ τὰ βροῦν μεταξύ τους, τὴν διάθεση νὰ παραγκωνισθοῦν οἱ ἱεραρχίες καὶ οἱ ἐξουσίες ὥστε νὰ ἐξαλειφθοῦν αὐτὰ ποὺ χωρίζουν τὸν κόσμο, ποὺ πρακτικὰ ἀλλὰ καὶ συμβολικὰ ἀποκαλοῦμε σύνορα-ὅρια.
Γιὰ πρώτη φορά, μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, ἀναζητήθηκε ξανὰ,σε κινηματικὰ ἐπίπεδα, τὸ νόημα τῆς ὕπαρξης –δηλαδὴ ἡ Ἱερότητα-μέσα στὴ Φυσικὴ Διαδικασία.
Ἡ σύγκρουση τότε, στὴ δεκαετία τοῦ 60 εἶχε καὶ μία ἄλλη κρίσιμη παράμετρο.
Πολὺ πρὶν ἡ Οἰκολογία καὶ ἡ ἐναρμόνιση τῆς Οἰκονομίας μὲ τὴ Φύση γίνουν ὀντολογικὲς ἐπιταγές, τὰ κινήματα τοῦ 60 μίλησαν γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὴ φύση.
O Neal Young ἔγραφε τὸν Ὕμνο στὴ Μάνα Φύση διασκευάζοντας τὸν ἀμερικανικὸ ἐθνικὸ ὕμνο ὁ Paul McCartney τὸ Mother Nature o Donovan τὰ χρώματα τῆς φύσης.
Ἦταν ὅλοι τους γνήσια τέκνα του William Blake τοῦ σημαντικοῦ Βρετανοῦ Ποιητῆ ζωγράφου καὶ στοχαστῆ ποὺ πρὶν ἀπὸ ὅλους, ἀπὸ τὸ ξημέρωμα ἀκόμα της βιομηχανικῆς ἐπανάστασης, εἶδε τὸν ἐφιάλτη τοῦ βιασμοῦ τῆς φύσης νὰ ἔρχεται.
Στὴ δεκαετία τοῦ 60 λοιπόν, μπῆκαν οἱ σπόροι τῆς ἀναβίωσης τοῦ Παγανισμοῦ .
Καὶ τὰ τελευταῖα 15 περίπου χρόνια, σὰν κίνημα διογκώνεται σὲ ὅλες τίς χῶρες τῆς δύσης καὶ ὄχι μόνο. Γιατί;
Γιατί ἁπλούστατα ὁ «Παγανισμὸς» ἰσοῦται μὲ τὴν ἐπιστροφὴ στὸν Κατὰ Φύση Ἄνθρωπο ποὺ θεωρεῖ τὸ Οἰκοσύστημα ὀργανικὸ μέρος του ὅπως τὸ χέρι καὶ τὸ πόδι καὶ ὄχι ἰδιοκτησία πρὸς ἐκμετάλλευση ἢ δῶρο τοῦ ἑνὸς θεοῦ, γιὰ ξόδεμα, ἅλωση καὶ ἀσέλγεια.
Παραφράζοντας λοιπὸν τὸν Jean Paul Sartre καὶ τὸν τίτλο τοῦ σημαντικοῦ ἔργου του «Ὑπαρξισμός, ἕνας Ἀνθρωπισμὸς», λέμε, πὼς στὸν 21ο αἰῶνα ὁ Παγανισμὸς ἢ νέο-Παγανισμὸς εἶναι σὲ μεγάλο ποσοστό του ἕνας καινούργιος ἀνερχόμενος Ἀνθρωπισμὸς ποὺ ἀνταποκρίνεται μὲ σημαντικὴ εὐστοχία στὴν κορυφαία ἀγωνία τῆς ἐποχῆς:
Τὴ σχέση μας μὲ τὴ Γῆ, μὲ τὸ Περιβάλλον, κυρίως μὲ τὴν Ἱερότητα ποὺ πρέπει νὰ διέπει τὴ ματιά μας γιὰ τὴ Μητέρα Φύση-μὲ τὸ Ὅλον του Περιβάλλ-Οντος.
Κακὰ τὰ ψέματα. Ἂν φτάσαμε ἐδῶ ποὺ φτάσαμε στὶς μέρες μας, εἶναι ἀκριβῶς γιατί χάσαμε αὐτὴν τὴν Ἱερότητα στὴν ἀντίληψή μας γιὰ τὴ Φύση, τὴν ὁποία ἐπὶ μακρόν, θεωρήσαμε ὡς ὑποχείριο καὶ ἀντικείμενο πρὸς καθυπόταξη.
Δὲν ξέρω πόσο ἔχουν ἀντιληφθεῖ οἱ ἰθύνοντες τὸ ἀκριβῶς συμβαίνει. Τὸ πρόβλημά μας ὅμως δὲν εἶναι οἱ ἰθύνοντες, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.
Στὸ κατὰ πόσο ἔχουμε κατανοήσει τὸ μέγεθος τοῦ προβλήματος καὶ στὸ κατὰ πόσο κάνουμε ὅτι μποροῦμε ὁ καθένας.
Ἡ Κλιματικὴ Ἀλλαγή, ἡ Παγκόσμια Ὑπερθέρμανση, ἡ κατ ἐξακολούθηση παρὰ φύση ἀσέλγεια στὴν κατὰ Φύση Τάξη, μᾶς φέρνει κάθε μέρα μὲ ἐξαιρετικὰ γοργοὺς ρυθμοὺς στὸ τέλος τοῦ κόσμου ἔτσι ὅπως τὸν ξέρουμε.
Καὶ λέω «ὅπως τὸν ξέρουμε» γιατί ὁ Φυσικὸς Νόμος ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μπορεῖ νὰ μᾶς ἀποβάλλει ὡς παρασιτικοὺς ὀργανισμοὺς καὶ νὰ ἐπιστρέψει ἀνενόχλητος πλέον στὸν Θρίαμβό Τοῦ.
Τὸ χειρότερο;
Ὅλα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα, ἔχουν προβλεφθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες ἐδῶ καὶ πολλά, πάρα πολλὰ χρόνια ἀλλά, κανεὶς δὲν ἄκουγε. Τώρα, στὸ «καὶ πέντε» χτύπησε ὁ συναγερμός.
Ἀλλά, τὸ ζητούμενο, δὲν εἶναι ἁπλὰ κάποια πρακτικὰ μέτρα.
Τὸ μέγα ζητούμενο, εἶναι ἡ καθολική, ἕως τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας ἀλλαγὴ Ἠθικῆς καὶ Παιδείας (ἔννοιες ταυτόσημες κατὰ τὴν ἀντίληψή μας) ὡς πρὸς τὴ σχέση μας μὲ τὸν Κόσμο τοῦ ὁποίου εἴμαστε ἁπλὰ ἕνα Μέλος καὶ ὄχι οἱ ἐξ ἀποκαλύψεως ἰδιοκτῆτες.
Στὴν Ἀρχαιότητα ὁ παγανιστὴς ἄνθρωπος συμβολοποιοῦσε τὴ σχέση του μὲ τὴ Φύση ἀποδίδοντάς τη Θεϊκὴ Ἰδιότητα καὶ βαφτίζοντας τὴν κάθε ἰδιότητα μὲ ἕνα ὄνομα.
Κρατοῦσε ἔτσι τὴν σεβαστικὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὴ μία ἀλλὰ συντηροῦσε καὶ τὴν συγγενικὴ οἰκειότητα ἀπὸ τὴν ἄλλη.
Ὁ Χριστιανισμός, σὰν θρησκεία ποὺ στηρίχτηκε καὶ στηρίζεται πάνω στὴν ἐνοχὴ γιὰ κάθε τί ποὺ παράγει Ἐνθουσιασμὸ καὶ Ἐσωτερικὸ Πάθος λειτούργησε ὄχι ἁπλὰ ἀνασταλτικά, ἀλλὰ εὐνουχιστικά.
Θεωρῶντας τον Κόσμο ὄχι ὡς Κόσμημα καὶ Δόξα ἀλλὰ ὡς ἰδιόκτητο δεδομένο, τοῦ ἄλλαξε τὸν ἀ-Δόξαστο.
Καὶ παρήγαγε μία σειρὰ ἀπὸ ἠθικολογικοὺς κανόνες ποὺ ἐπειδὴ εἶναι βαθύτατα ἐνάντιοι στὴν ἀνθρώπινη φύση ,διαμόρφωσαν μὲ τοὺς μὲ τοὺς αἰῶνες μία οὐσιαστικὰ διεστραμμένη ἀνθρωπότητα ποὺ μισεῖ τὸν ἑαυτό της.
Μιὰ ἀνθρωπότητα ποὺ ντρέπεται διαρκῶς.
Μία «νῦν καὶ ἀεὶ» ξεφτίλα...
Θὰ τὸ πάω πολὺ μακριά, ἀλλὰ ἂν αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἡ φύση μας ἐκδικεῖται εἶναι γιατί πρῶτα ἀπὸ ὅλα πήγαμε οἱ ἴδιοι κόντρα στὴν φύση μας.
Τσακίσαμε τὸν Ἐρωτισμό μας ποὺ εἶναι ὁ ἀπόλυτος φυσικὸς ὁδηγὸς καὶ διάχυτος ὅσο ὁ ἀέρας ποὺ ἀναπνέουμε.
Δὲν θὰ ἀνοίξω ἐδῶ ἕνα ἄλλο μέγα κεφάλαιο γιὰ τὸν Ἔρωτα καὶ τὴν Συμπαντικὴ Συνουσία. Θεωρῶ πὼς σὲ αὐτὴ τὴν αἴθουσα, εἴμαστε λίγο πολύ, ὑποψιασμένοι.
Καὶ ναί, ἐρχόμαστε ἐδῶ στὸν πυρῆνα.
Ὁ Παγανιστὴς εἶναι Ἐρωτικὸς καὶ Φιλήδονος.
Τί σημαίνει αὐτό;
Ἐρωτικὸς: Ἐναρμονισμένος δηλαδὴ μὲ τὸ ἔνστικτό του ἐνορχηστρωμένος μὲ τίς ὁρμές του.
Ὅπως ὁλάκερη ἡ Φύση ποὺ ὅταν ἀνθίζει λέμε πὼς «Ὀργιάζει»
Φιλήδονος: Δηλαδή, ποὺ ἀγαπάει τὴν ἡδονή-μας ἐνοχλεῖ ἡ λέξη; Μὰ εἶναι κατὰ τὸ λεξικὸ ἕνα συνώνυμο τῶν λέξεων Χαρά, Ἀπόλαυση, Πληρότητα, Εὐτυχία. Αὐτὸς ὁ Ἄνθρωπος, ὁ «ἀνθισμένος» ἄρα Ὀργιαστικὸς στὶς αἰσθήσεις του, ὁ Χαρούμενος καὶ Εὐτυχής, εἶναι ὁ Ἐνθουσιαμένος Παγανιστὴς Ἄνθρωπος.
ΝΑΙ Ὁ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ , ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ..
Ἡ τάση του, εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ στὴ Φυσικὴ Τάξη καὶ ἡ διείσδυσή του σὰν ἀντίληψη στὶς σημερινὲς κοινωνίες εἶναι ὑπαρκτή.
Ἡ οὐσία του, ἡ ἀγωνία του, ποὺ εἶναι καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ κόσμου ὅλου, νὰ ξαναβρεθεῖ ὁ ρυθμός.
Σκεφτεῖτε τὴν λέξη ΡΥΘΜΟΣ σὲ σχέση μὲ ὅσα εἴπαμε νωρίτερα. Ρυθμός:
Κάπου στὰ 1230 ὁ δημιουργὸς τοῦ χοροῦ τῶν δερβίσηδων ὁ Πέρσης Γιαλαλουντὶν Ρούμι, δίδασκε πὼς τὸ μυστικό της ζωῆς βρίσκεται στὴν ὑποταγὴ στὸν ἔρωτα. Ἔγραφε:
«Ἡ καρδιὰ εἶναι τὸ σιτάρι. Ἐμεῖς, ὁ μύλος. Ξέρει ὁ μύλος γιατί γυρίζει;»
Αἰῶνες ἀργότερα, ὁ T.S Elliot του ἀποκρίθηκε:
«Στὸ ἀκίνητο σημεῖο τοῦ Κόσμου ποὺ γυρίζει, οὔτε σάρκα οὔτε ἄϋλο.
Οὔτε ἀπό, οὔτε πρός. Εἶναι χορός. Μὰ οὔτε σταματᾶ μηδὲ ἀρχίζει. Εἶναι.»

Στρατιωτική ὀργάνωση καὶ ἐκπαίδευση τῶν Ἑλληνίδων πόλεων

ΕΝΟΤΗΣ ΤΡΙΤΗ

α) Στρατιωτική ὀργάνωση καὶ ἐκπαίδευση τῶν Ἑλληνίδων πόλεων

β) Τό ἔργο τοῦ λαμπροῦ Ἡρόδοτου

<< Ὄλβιος ὅστις ἔσχεν Ἱστορίας μάθησιν >>

Ἀπόδοσις << Εὐτυχῆς αὐτός ποῦ γνωρίζει τήν Ἱστορία >>

( ἘΥΡΙΠΙΔΗΣ )

Θεωρῶντας ἐπιβεβλημένο νὰ κάνουμε πράξη τὴν ρήση τοῦ Εὐριπίδου, θὰ παρατεθεῖ αὐτή ἡ ἑνότητα διότι ὁ Ἑλληνισμός ἐπέζησε, ἀπό φωτιὰ καὶ σίδερο ἀφοῦ γνώριζε τίς << τοῦ πολέμου τέχνες >> ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ξενοφῶν.

Ἡ ἱστορία μας εἶναι γεμάτη ἀγῶνες καὶ θυσίες , θὰ σᾶς δώσω μία σαφῆ εἰκόνα γιὰ τὶς ἀρετές τῶν προγόνων μας : Γιατὶ πολεμοῦσαν , γιατὶ ἔπρεπε νὰ σκληραγωγοῦνται, γιὰ ποῖους λόγους ἐνίκησαν τοῦς Πέρσες καθὼς καὶ ποῖοι ὑπεκίνησαν τοῦς πολέμους ^{5 βιβλίο << αὐτοὶ ποῦ πρόδωσαν τους Ἕλληνες >>} ἐναντίων τῆς Ἱερὰς μας Γῆς ! 

 Συνεπῶς θεωρήσατε αὐτήν τὴν ἑνότητα σὰν μία εἰσαγωγῇ περὶ τῶν γεγονότων τῶν << Μηδικῶν Πολέμων >>, ὅπου στὸ τέλος τους θὰ νιώσετε περήφανοι διότι οἱ Ἱεροί Πρόγονοι μας ἐπέζησαν καὶ συνέχισαν τὴν Ἑλλάδα μας , τὴν ὁποῖα ἤθελαν νὰ ἀφανίσουν << κάποιοι << διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου >> Δὲν γνώριζαν, ὅμως, ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ ψυχὴ ΔΕΝ σκλαβώνεται !

                                      Ἡ Λακεδαίμων (Σπάρτη )

Ὁ Ξενοφῶν εἶναι σαφέστατος καὶ δὲ μπορεῖ νὰ ἀμφιβάλλει κανεὶς :

<< τοῦς μὲν ἄλλους αὐτοσχέδιους εἶναι τῶν στρατιωτικῶν, Λακεδαιμονίους, δὲ μόνους τῶν πολεμικῶν >> ! ἔνθ ἄν Η΄ 62

Δηλαδὴ : << Οἱ ἄλλοι εἶναι πρόχειροι στὰ στρατιωτικὰ θέματα , ἐνῶ οἱ Λακεδαιμόνιοι εἶναι , πράγματι εἰδικοί στὰ πολεμικὰ >>!

Ἡ Σπάρτη βασιζόταν σὲ αὐστηρὴ πολιτικὴ καὶ κοινωνική πειθαρχία, ἡ δὲ ἀγωγὴ τῶν πολιτῶν ἦτο καθαρὰ στρατιωτική .

Ἡ πολιτεία παρελάμβανε τὸν πολίτη ἀπὸ ἑπτά ἐτῶν καὶ τὸν ἐφρόντιζε γιὰ τὴν μετέπειτα ἀνατροφὴ του .

Οἱ Σπαρτιᾶτες , ἀπὸ μικρὴ ἡλικία βάδιζαν ἀσκεπεῖς καὶ χωρὶς ὑποδήματα καὶ συνήθιζαν στὴν σκληραγωγία τις πείνας , τῆς δίψας , τοῦ κρύου , τοῦ καύσωνα καὶ τοῦ λίγου ὕπνου ! Φοροῦσαν τὸ ἴδιο ἔνδυμα χειμῶνα καλοκαίρι !

Ἐκοιμόταν σὲ ἀγέλες καὶ στρώματα ἀπὸ καλάμια καὶ ἐγυμνάζοντο συνέχεια στὴν πάλη , τὸ ἅλμα , τοῦς δρόμους , τὸν δίσκο καὶ τὸ ἀκόντιο .

Τούς ἐπιτρεπόταν νὰ κλέβουν (!) γιὰ νὰ μποροῦν σὲ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις νὰ ξεγελοῦν τὸν ἐχθρὸ καὶ νὰ βρίσκουν τροφή.

Ὅλοι ἔτρωγαν μαζί σὲ << κοινές τράπεζες >>, ἀκόμη καὶ οἱ βασιλεῖς τους.

Ἐκάθοντο ἀνὰ ἀνὰ δεκαπέντε σὲ κάθε τράπεζα καὶ τὸ φαγητὸ τους ἦτο ὁ περίφημος <<Μέλανα ζωμός >>! Ἡ περίφημη << Αἰματία >> ἡ << βάφα >> . Ἦτο χοιρινὸ κρέας μέσα σὲ αἷμα , ξύδι καὶ ἁλάτι. Προσεφέρετο γιὰ τὴν τήρηση των ἐθίμων τῆς Σπάρτης

Οἱ << 'Ἐμφρουροι >> , λοιπὸν , λάμβαναν τὴν στρατιωτικὴ ἀγωγὴ ἡ ὁποῖα συνίστατο στὸ νὰ ἔχουν οἱ Σπαρτιᾶτες ὑψηλὰ καὶ γενναία φρονήματα καὶ ἀνεπτυγμένο τὸ αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας .

Μάθαιναν μουσικὴ καὶ χορό !  ἐν ἄν Ἡ ,75 Ἀποστήθιζαν τοῦς νόμους του θεῖου Λυκούργου καθὼς καὶ τὰ << Ἔπη >> τοῦ Ὁμήρου μὲ πολλὰ ἄλλα πολεμικὰ τραγούδια , στά ὁποῖα ἐξυμνοῦντο οἱ πεσόντες ὑπὲρ τῆς πατρίδος καὶ ἐψέγοντο οἱ δειλοί καὶ οἱ ἄνανδροι.

Οἱ Σπαρτιᾶτες ἐδιδάσκοντο νὰ εἶναι σεμνοί στὸ ἦθος , νὰ σέβονται καὶ νὰ τιμοῦν τοῦς μεγαλύτερους , ὅπως , ἐπίσης , καὶ νὰ πειθαρχοῦν στοὺς ἄρχοντες .

Ἡ στρατιωτικὴ τους ὑπηρεσία ἄρχιζε ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν εἴκοσι χρόνον καὶ ἐτελείωνε στὰ ἑξῆντα ..

Ἡ Ἱερὰ ἀποστολὴ τῶν Σπαρτιατῶν , γιὰ ὅλη τους τὴν ζωὴ , ἦταν μία καὶ μοναδικὴ : Νὰ μάχονται καὶ νὰ θυσιάζονται ὑπὲρ Πατρίδος !

Ἡ περιφρόνησις του θανάτου , γιὰ χάρη τῆς πατρίδος , ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ ἔνα παρορμητικὸ πολεμικὸ τραγούδι τοῦ    Τυρταίου:

<< Ἀγέτ ω Σπάρτας εὐάνδρω

κώροι πατέρων πολιατάν

λαιά μέν ἶτο προβάλεσθε

δόρυ δ΄ εὐτόλμως ἄνχεσθε,

μὴ φειδόμενοι τας ζωάς

οὗ γάρ πάτριον Σπάρτα >>

Ἀπόδοσις : << 'Ἐμπρὸς ὤ τέκνα τῆς γεμάτης μὲ ἄνδρες  Βλ. << λεξικόν ἀρχαίας Ἑλληνικὴς Γλώσσης >> , τοῦ ΔΡ. Σταματάκου λέξις εὐανδρος - εὐανδρία.

Σπάρτης , μὲ τὸ ἀριστερὸ χέρι σας προβάλεται τὴν ἀσπίδα , μὲ τὸ δεξὶ ἀνυψῶστε μὲ τόλμη τὸ δόρυ, μὴ νοιάζεστε γιὰ τήν ζωή σας , διότι αὐτὸ δὲν εἶναι πατροπαράδοτο στὴν Σπάρτη >>!

<< Εὔανδρος >> Ἡ Σπάρτη μας καὶ ὄχι ἀνώμαλη ἡ ὁτιδήποτε ἄλλο !

Οἱ <<σκοτεινοί >> τῶν σιωνιστῶν κύκλων καὶ λεσχῶν , ἄν ἄνοιγαν κάποιο λεξικὸ ἡ βιβλίο γιὰ τοῦς Σπαρτιᾶτες δὲν θὰ μιλοῦσαν !

Ἁπλῶς βάζουν << κάποιους >> νὰ συκοφαντοῦν κάθε τί ποῦ μιλᾶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα , θρησκεία , οἰκογένεια , ἤθη καὶ ἔθιμα, διότι αὐτὸ εἶναι ὁ Ἑλληνισμός !

Οἱ ξένοι << κάποιοι >> λοιπὸν , ἄς ἀφήσουν ἥσυχους τοῦς Ἕλληνές διότι ὅταν θὰ ἔρθουν οἱ καιροί - καὶ εἶναι τόσο κοντά - δὲν θὰ ἔχουν νὰ ἀπολογηθοῦν καὶ κάτι στὸν Ἑλληνικὸ Λαό.

Ἡ ἀνδρεία, ἡ γενναιότητα καὶ ἡ περιφρόνηση τοῦ θανάτου εἶναι αὐτὰ ποῦ χαρακτήριζαν στοὺς Σπαρτιᾶτες στὴν ἀρχαιότητα καὶ χαρακτηρίζουν καὶ σήμερα τους Ἕλληνες , ὅταν ἔρχονται οἱ περιστάσεις !

Αὐτοί ποῦ μὲ φωτιά καὶ σίδερο προσπάθησαν νὰ μᾶς ἀφανίσουν τότε, βρῆκαν ἐμπρός τους Ἥρωες .

Οἱ σημερινοί Ἕλληνες πρέπει νὰ <<συνεχίσουμε τὸ αἷμα >> ποῦ λένε οἱ παπποῦδες μας , ὅταν ἔρχεται κάποια Ἐθνικὴ Ἑορτή καὶ μᾶς διηγοῦνται κατορθώματα.

Θὰ τὰ καταφέρουμε , ἄν ἀπομονώσουμε τοῦς μισέλληνες καὶ εἰδικὰ αὐτούς ποῦ τρέφει << μέσα στὸ Ἱερό Σῶμα της , ἡ Ἑλλάδα

                                                   Ἀθήνα

Τὸ πολίτευμα τῶν Ἀθηνῶν , κατόπιν πολυετῶν ἀγώνων , περιπέτειες καὶ κοινωνικές ἀναταραχές ἀπέβη Δημοκρατικό, βασισμένο στὴν ἰσότητα , τήν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου καὶ τοῦ λόγου . Δὲν ἦταν , ὅμως λίγες οἱ στιγμὲς ὅπου ὁ ὄχλος κατεχράσθη τὰ Ἱερά Δικαιώματα μὲ ὑποκινητές τοῦς δημαγωγοὺς καὶ τοῦς διάφορους << μηδίζοντες >> καὶ << φοινκοίζοντες >> .

Καταλυτικός ὁ Θουκυδίδης ποῦ μᾶς ἀναφέρει :

<< Οὖς νῦν ἐμεῖς ζηλώσαντες καὶ τό εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δὲ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες μὴ περιοράσθε τοῦς πολεμικοὺς κινδύνους >>, δηλαδή << αὐτούς λοιπὸν , ( ἐνν. τοῦς πεσόντες στὸν πόλεμο ) νὰ πάρετε παράδειγμα καὶ νὰ πιστεύετε ὅτι ἡ εὐτυχία ἔγκειται στὴν ἐλευθερία στὴν ἀνδρεία , μὴν ἀποφεύγετε τοῦς κίνδυνους τοῦ πολέμου ). ^{ἩΣΙΟΔΟΣ <<Θεογονία >> στ.126} Οἱ Ἀθηναῖοι ὑπῆρξαν εὔψυχοι ὑπερασπιστές τῆς ἐλευθερίας , ὄχι μόνο τῆς δικῆς τους , ἀλλά καὶ ὅλων τῶν Ἑλλήνων , ἀφοῦ τὸ ἀπέδειξαν σὲ κρίσιμες ἱστορικές στιγμές ( Μαραθών Σαλαμίνες κ.λ.π ).

Ἀπὸ τὸ 18^ον ἔτος τῆς ἡλικίας τους, οἱ Ἀθηναῖοι ὁρκίζοντο στόν ἱερὸ ναὸ τῆς Ἀγλαύρου, στὴν Ἀκρόπολη, δίδοντες τὸν ὅρκο του στρατιώτη καὶ τοῦ πολίτου ,ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ ἐξῆς, ὅπως μᾶς διασώζεται ἀπὸ τὸν ρήτορα Λυκοῦργο ^{57. << κατά Λεωκράτους >> 76}

1<< Οὗ καταισχυνῶ ὅπλα τὰ ἱερά , οὐδ΄ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην ὅπου ἄν στοιχήσω, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπέρ ἱερῶν καὶ ὑπέρ ὁσίων καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν . Τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω καὶ δὲ ἀρείῳ ὅση ἄν παραδέξωμαι , καὶ εὐηκοήσω τῶν ἀεί κραινόντων , καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένους πείσομαι καὶ ὅσους ἄν ἄλλους τὸ πλῆθος ἱδρύσηται ὁμοφρόνως καὶ ἄν τὶς ἀναιρῆ τοῦς θεσμούς ἡ μή πείθηται οὐκ ὁμοφρόνως, καὶ ἄν τὶς ἀναιρῆ τοῦς θεσμοὺς ἡ μὴ πείθηται, οὐκ ἐπιστρέψω ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ παντῶν. Καὶ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω, Ἵστορες θεοί ( τούτων ) , Ἄγλαυρος , Ἐνυάλιος Ἄρης, Ζεύς , θαλλῷ, Αὐξῶ , Ἡγεμόνη >>!

 Ἀπόδοσης

<< Δέν θὰ ντροπιάσω τὰ ἱερά ὅπλα οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τὸν σύντροφο μέ τόν ὁποῖον καὶ ἄν σταθῶ στήν γραμμὴ, θὰ ἀμυνθῶ δὲ καὶ ὑπέρ τῶν Ἱερῶν καὶ ὁσίων καὶ μόνος καὶ τοῦς πολλούς . Τὴ πατρίδα δὲν θά παραδώσω μικρότερη, ἀλλά μεγαλύτερη καὶ ἰσχυρότερη ἀπὸ ὅτι θὰ τήν παραλάβω. Θὰ σέβομε τίς ἀποφάσεις τῶν δικαστηρίων καὶ θὰ πείθομαι στοὺς κειμένους νόμους καὶ σέ ὅσους ὁμόφωνα ψηφίσει ἡ πλειοψηφία , καὶ ἄν κάποιος ἄλλος καταστρέψει τοῦς θεσμούς ἡ δὲ πείθεται σ΄ αὐτούς, δὲν θὰ τό ἐπιστρέψω, ἀλλά θὰ ἀμυνθῶ καὶ μόνος καὶ μὲ ὅλους τοῦς ἄλλους. Θὰ τιμήσω καὶ τὰ πατροπαράδοτα ἱερά. Μάρτυρες αὐτῶν ( ποῦ λέγω ) ἐπικαλοῦμαι τοῦς θεοὺς τὴν Ἄγραυλο * ^{Ἄγραυλο Ἡ κόρη τοῦ βασιλέως τῆς Ἀττκής, Κέκροπος, ποῦ θυσιάστηκε γιὰ τὴν πατρίδα.} Τὸν Ἐνυάλιο Ἄρη, τὸν Δία, τὴν Θαλλῷ ^{* Θαλλῷ : Μία τῶν τριῶν Ὡρῶν ποῦ ἐλατρεύτο ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια} τήν Αὐξῶ , ^{* Αὐξῶ : Μία τῶν τριῶν Χαρίτων.} Τὴν Ἡγεμόνη , * ^{Ἡγεμόνη Προσωνυμία τῆς θεᾶς Ἀρτέμιδος.} >> . Μετά τὸ τέλος τοῦ ὅρκου, οἱ ἔφηβοι Ἀθηναῖοι ἔπαιρναν τὸν πολεμικό ὁπλισμὸ καὶ ἀσκοῦντο ἐπὶ δύο χρόνια στὰ στρατιωτικά. 

 Τὸ πρῶτο ἔτος μάθαιναν τήν χρήση τῶν ὅπλων καὶ φρουροῦσαν τὸν Πειραιᾶ, τὸ δὲ δεύτερο ἔτος περιπολοῦσαν τὴν χώρα καὶ μελετοῦσαν περί τῆς φρουρήσεως τῶν τόπων καὶ περί τῶν τόπων καὶ περί τῶν πολεμικῶν ἔργων, στὸ χρόνο αὐτὸ, ἐπίσης, φρουροῦσαν τὰ σύνορα τῆς χώρας στὰ φρούρια τῆς Ἀττικῆς, τὰ ὁποῖα ἦσαν : 

 ὁ Ῥαμνοῦς , ἡ Ἐλευσίς , ὁ Ἀνάφλυστος , ὁ Θόρικος , τὸ Σούνιο , ἡ Φυλῇ , οἱ Ἀφίδνες , καὶ τὸ Πάνακτον . Μετά τὴν συμπλήρωση τοῦ εἰκοστοῦ ἔτους ἐγράφοντο ὁριστικά στοὺς καταλόγους τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς πατρίδος καὶ ἡ διάρκεια τῆς θητείας ἦτο εἰκοσαετής ἕως του 40 ^ου ἔτους μετά τὸ ὁποῖον δὲν ἔπαιρναν μέρος στίς μάχες τῶν μακρινῶν ἐκστρατειῶν , ἀλλά ἦσαν ὑποχρεωμένοι νὰ ὑπερασπίζονται τὰ πάτρια ἐδάφη ἕως καὶ του 60 ^ου ἔτους τῆς ἡλικίας τους ,^{* στὴν Σπάρτη ἦτο ἡ ἰδανική Πολιτεία . Ἕνας λόγος εἶναι ὅτι καὶ οἱ γυναῖκες ἐκπαιδεύοντο στὰ στρατιωτικά} Αὐτά φθονοῦσαν οἱ φοινικογεφυραῖοι , τότε μὲ κάθε τρόπο προσπαθοῦσαν νὰ διασπάσουν τὴν Ἑνότητά μας , Τά αἴτια τῶν διαφόρων συμφορῶν καὶ τοῦς ὑποκινητές τῶν συμφορῶν μας, τοὺς ὁποῖους θὰ καταδείξουμε . Ὑπάρχει Ἱερά ὑποχρέωση, στὴν μνήμη ὅλον ποῦ ἔπεσαν γιά πατρίδα.

 Ἄλλες Ἑλληνίδες πόλεις

Ἐκτὸς τῆς Σπάρτης καὶ τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἄλλες πόλεις διεκδικοῦσαν τὰ πρωτεῖα τῆς πατρίδος καὶ διατηροῦσαν ἰσχυρὸ στρατό καὶ στόλο π.χ. Τὸ Ἄργος, ἡ Κόρινθος κ.λ.π

7Πολλές πόλεις αὐτόνομες τῆς ἀνατολικῆς Πελοποννήσου, ὅπως ἡ Ἐπίδαυρος, ἡ Τροιζήνα, οἱ Κλιώνες , ὁ Φλοιούς , ἡ Σικυών , κα. Ἀποτελοῦσαν ὁμοσπονδία τῆς ὁποίας προΐστατο τὸ Ἄργος . Π.χ στὴν Κόρινθο ὑπήγοντο ¨ Κέρκυρα , ἡ Ἀμβρακία . Ἡ Λευκάδα, ἡ Ἀπολλωνία ἡ Ἐπίδαυρος καὶ τὰ Μέγαρα, ἀργότερα, ὅμως ὑπήχθη στὴν Πελοποννησιακή Συμμαχία ὑπὸ τὴν ἡγεμονία τῆς Σπάρτης . Σιγά – Σιγά ἀνέβηκε καὶ ἡ Θῆβα μὲ τὸν Πελοπίδα.

Μὲ τὰ χρόνια ἔχουμε τὴν ἡγεμονία τῶν Μακεδόνων καὶ πορεία τῶν Ἑλλήνων ὑπὸ τὸν Φίλιππο καὶ τὸν Ἀλέξανδρο τὸν Μέγα.

Ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ἱστορία, οἱ πρόγονοι μας ἦσαν πάντοτε ἕτοιμοι στρατιωτικά, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοῦς βάρβαρους ἡ νὰ σκοτωθοῦν μεταξύ τους , μειώνοντας τὸν πληθυσμό τῆς χώρας , ὑποκινούμενοι - ἀρκετές - φόρες - ἀπὸ << μηδίζοντες >> καὶ φοινικίζοντες .

Ἡρόδοτος ὁ Ἀλικαρνασσεύς ( 485 -410 π.Χ.

Ὁ λαμπρος Ἡρόδοτος ἀπεκλήθη ὁ << πατήρ τῆς Ἱστορίας >> ἀπό τόν Κικέρωνα  ^{Κικέρων  <<De  Legibus1,1}Τό περίφημο ἔργο του << Ἱστορίαι >> τό ἔχει ἀφιερώσει στήν ἱστορία τῶν πολέμων ποῦ διεξήγαγαν οἱ Ἕλληνες ἐναντίον τῶν Περσῶν .

Γιά τήν συγγραφή αὐτή, αὐτοψία τῶν τόπων καί συγκέτρωση τοῦ ὑλικοῦ του, ὁ ¨Ηρόδοτος ἐπραγματοποίησε μεγάλες περιηγήσεις σέ διάφορες χῶρες παρά τίς συγκοινωνιακές δυσκολίες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.

Τό 445 π.Χ. ἐπισκέφθηκε τὴν Ἀθήνα ὅπου ἀνέγνωσε μεγάλο μέρος τῶν Ἱστορίων του καί οἱ Ἀθηναῖοι συγκινήθηκαν πολύ . Ἀποτέλεσμα ἦτο ἡ προσφορά μεγάλης δωρεάς τῶν δέκα ταλάντων !!

Στὴν Ἀθήνα συνδέθηκε διὰ τῆς φιλίας μὲ τόν Περικλῆ καί ἄλλους μεγάλους ἄνδρες τῆς πόλεως .

Τὸ ἱστορικό ἔργο του Ἡροδότου εἶναι διατηρημένο σέ ἐννέα βιβλία, ποῦ τὸ κάθε ἕνα εἶναι ἀφιερωμένο σὲ μία τῶν ἐννέα Μουσῶν, δηλαδή :

1⁰ βιβλίο : Κλειώ ( Α)

2⁰ βιβλίο : Ευτέρπη (Β )

3⁰βιβλίο : Θάλεια ( Γ )

4⁰βιβλίο : Μελπομένη ( Δ΄ )

5⁰βιβλίο : Τερψιχόρη (Ε΄ )

6⁰βιβλίο : Ἐρατώ ( ΣΤ΄ )

7⁰ βιβλίο : Πολύμνια ( Ζ΄ )

8⁰ βιβλίο : Οὐρανία ( Η΄)

9⁰βιβλίο : Καλλιόπη ( Θ΄ )

Ἄς δοῦμε τι περιλαμβάνει , συνοπτικῶς , κάθε ἕνα βιβλίο τῶν <<ἱστοριῶν >> τοῦ Ἡρόδοτου :

Στὸ βιβλίο Α' ἔχουμε μικρὴ εἰσαγωγή << περί τοῦ σκοποῦ τῆς συγγραφῆς >> καὶ τὰ αἴτια τῆς ἔχθρας μεταξύ τῶν Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων.

Διηγεῖται, ἐπίσης, γιὰ τοῦς Λυδούς βασιλεῖς καὶ εἰδικῶς γιὰ τὸν Κροῖσο, τήν ὑποταγῆ του στὸν Κῦρο, πῶς τὸ Περσικὸ κράτος προῆλθε ἀπὸ τὸ Μηδικὸ καὶ τέλος, πῶς ὁ Κῦρος τὸ μεγάλωσε.

Στὸ βιβλίο Β ἔχουμε τὴν ἐξιστόρηση τῆς διαδοχῆς τοῦ Κύρου ἀπὸ τὸν γιὸ του Καμβύση καὶ παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τήν ἐκστρατεία του ἐναντίον της Αἰγύπτου περιγράφει αὐτή καθὼς καὶ τὰ μνημεῖα της , τοῦς κατοίκους της τὰ ἔθιμά της , τὰ ἤθη καὶ τὸν πολιτισμό της .

Στὸ βιβλίο Γ ἐπιστρέφει, ὁ Ἡρόδοτος στὴν Περσική ἱστορία καὶ μᾶς ἀναφέρει τὸν θάνατο του Καμβύση, τὴν διαδοχή αὐτοῦ ἀπὸ τὸν Δαρεῖο , τὴν ὀργάνωση τοῦ κράτους ἀπὸ τὸν Δαρείό καὶ μᾶς δίδει ἐξιστόρηση γεγονότων γύρω ἀπὸ τὴν ζωῆ του τυράννου τῆς Σάμου, Πολυκράτη.

Τὸ βιβλίο Δ΄ περιλαμβάνει τὴν ἐκστρατεία τοῦ Δαρείου κατὰ τῶν Σκυθῶν καὶ τά γεγονότα ποῦ συνέβησαν στὴν Κυρηναϊκὴ χερσόνησο, περιγράφοντας τὰ ἔθνη τῆς Λιβύης ποῦ ἐγνώριζε ὁ Ἡρόδοτος .

Στὸ βιβλίο ΣΤ΄ διηγεῖται τὴν καταστολή τῆς Ἱωνικὴς Ἐξεγέρσεως τοῦ Μαρδονίου (Μαρδοχάι ) κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν συντριβὴ του Δάτη καὶ τοῦ Ἀταφέρνη στὸν Μαραθῶνα.

Στὰ τελευταία τρία, δηλαδή Ζ΄, Η΄, καὶ Θ΄, ἐξιστορεῖ τὴν ἐκστρατεία τοῦ Ξέρξη ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, τίς μεγάλες προπαρασκευές του , τὰ διάφορα ἔθνη καὶ φυλὲς ποῦ ἤθελαν νὰ ἀφανίσουν τὴν Πατρίδα μας , τὴν πορεία τοῦ Περσικοῦ <<συνοθυλεύματος >> μέσω Ἰωνίας , Θράκης , Μακεδονίας , Θεσσαλίας , τὴν μάχη τῶν Θερμοπυλῶν, τὴν ναυμαχία του Ἀρτεμισίου , τίς καταστροφές τίς συλήσεις καὶ τὴν <<διὰ πυρός καὶ σιδήρου >> κάθοδο τῶν βαρβάρων στὴν Ἀθήνα καὶ τὸ ἱερό Μαντεῖο τῶν Δελφῶν , ὅπου ἀναφέρονται ἐκπληκτικὰ πράγματα περί << Ἱερῶν Ὅπλων >> κ.λ.π τὴ ναυμαχία τῆς Σαλαμίνος καὶ τὴ φυγῆ τοῦ Ξέρξει , τὴ μάχη τῶν Πλαταιῶν , τὴ μάχη τῆς Μυκάλης καὶ τὰ ὑπόλοιπα κατορθώματα τῶν Ἑλλήνων ἐως τῆς ἀλώσεως τῆς Σηστοῦ τὸ ἔτος 478 π.Χ.

Εἶναι καταπλικτικές οἱ ἐξιστορήσεις τοὺ λαμπροῦ μας Ἡρόδοτου καθὼς ὁ τρόπος ποῦ περνᾶ τὰ ἐθνικὰ μηνύματα του.

Ὁρισμένοι ἔχουν πεῖ γιὰ τὸν Ἀλικαρνασσέα ἱστορικό, ὅτι ἦτο βάρβαρος καὶ ὄχι Ἕλλην καθὼς καὶ διάφορα εὐτράπελα

<< Ὤς 'ἐμοὶ .δοκεῖ >> , εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμὴ νὰ δοῦμε ἄν ἦτο Ἕλλην ἡ ὄχι . Ἄν ἦτο βάρβαρος δὲν θὰ ἔγραφε μὲ τέτοιο Ἑλληνικὸ πατριωτικὸ ὕφος καὶ θὰ ἐκθείαζε << τὰ τῶν Ἑλλήνων ἀδελφῶν μου >> κατορθώματα ! Λοιπὸν στὸν Σουϊδα καὶ τὸ << Λεξικὸν >> τοῦ , στὴν λέξη << Ἡρόδοτος >> διαβάζουμε:

<< Ἀλικαρνασσεύς τῶν επιφανών >>! Καὶ    Ἕλλην καὶ ἀριστοκρατικής καταγωγῆς ὁ λαμπρὸς Ἡρόδοτος !

Ἑπομένως :           Τὸ ἔργο του λοιπὸν , ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἁρπαγὴ της Ἰοῦς καὶ τὴν Ἑλένης , ὁποῦ μᾶς κατονομάζει τοῦς Φοίνικες κατηγορηματικὰ καὶ λήγει στὴν ἄλωση τῆς Σηστοῦ.

 Τὸ θὲμα τοῦ ἔργου εἶναι ἡ ἀφήγηση τῆς ἀντιθέσεως μεταξὺ του βαρβαρικοῦ κόσμου καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ .

Ἔγραψε κάποιες ὑπερβολὲς γιὰ τοῦ Αἰγυπτίους καὶ τοῦς Φοίνικες ( γράμματα κ.λ.π ) καὶ ἐπέσυρε , δικαιολογημένα τὴν μῆνιν τοῦ συνόλου τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων καὶ Πανεπιστημόνων .

γὶα τοῦς Φοίνικες , πάντως δὲν ἐκφράσθηκε ποτὲ μὲ << καλὰ >> λόγια , ἀφοῦ τοῦς κατονομάζει ὥς << κλέπτας >> , << ἅρπαγάς >> << πονηροὺς >> καὶ ἄλλα κοσμητικά ἐπίθετα !

Στὸ Λεξικό τοῦ << Σουϊδα >> διαβάζουμε ὅτι, ὁ Ἡρόδοτος , πῆγε στὸν Θούριο , ἀποικία τῶν Ἀθηναῖων , ὅπου καὶ ἀπέθανε .

Ἀσπασία, ἡ πιὸ μορφωμένη γυναῖκα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας ποὺ τὴν κατηγόρησαν γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα.

 

Ἀσπασία: H ἑταίρα ποὺ δίδασκε φιλοσοφία καὶ σημάδεψε τὴ ζωὴ τοῦ Περικλῆ

Ἀσπασία, ἡ πιὸ μορφωμένη γυναῖκα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας ποὺ τὴν κατηγόρησαν γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα. Τὴν ἐρωτεύτηκε ὁ Φειδίας, ἀλλὰ αὐτὴ προτίμησε τὸν Περικλῆ καὶ τοῦ ἄλλαξε τὴ ζωή.

Γιατί δὲν τὴν παντρεύτηκε...

ἡ Ἀσπασία γεννήθηκε στὴ Μίλητο γύρῳ στὸ 470 π.Χ.

Ὁ πατέρας της ἦταν ὁ Ἀξίοχος, ὁ ὁποῖος εἶχε φροντίσει ἡ κόρη του νὰ ἔχει ἐπιμελημένη μόρφωση καὶ κατὰ συνέπεια νὰ γίνει ἕνα σπάνιο κορίτσι γιὰ ἐκείνη τὴν ἐποχή, ποὺ ἡ μόρφωση ἦταν ἀνδρικὸ προνόμιο.

Τὴν ἔπαιρνε μαζί του στὴ φιλοσοφικὴ σχολὴ ὅπου φοιτοῦσαν μόνο ἄνδρες, μὲ ἀποτέλεσμα ἐκείνη νὰ θεωρεῖ τὴ συναναστροφὴ μαζί τους κάτι τὸ ἀπόλυτα φυσιολογικό.

Διδάχθηκε μουσική, χορό, τραγούδι, ρητορική, ἱστορία κλπ.

Ἦταν ἄριστη μαθήτρια καὶ ἐξαιρετικὰ ἐντυπωσιακὴ κοπέλα καὶ πολλοὶ πλούσιοι νέοι της Μιλήτου της προσέφεραν μεγάλα ποσὰ γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσουν.

Ἡ Ἀσπασία στὴν Ἀθήνα

Στὴ Μίλητο πῆγε ὁ γνωστὸς ἀρχιτέκτονας καὶ πολεοδόμος, Ἰππόδαμος. Ἡ Ἀσπασία λέγεται ὅτι τοῦ ζήτησε νὰ τὴν πάρει μαζί του στὴν Ἀθήνα ὅπου ἀνθοῦσε ἡ φιλοσοφία.

Ἔτσι ἔφθασε στὸ λίκνο τῆς φιλοσοφίας ἄρκετὰ ἕτοιμη γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει ὅλες τίς πνευματικὲς προκλήσεις.

Ἔμεινε γιὰ κάποιο διάστημα μαζί του καὶ σύντομα ξεκίνησε τίς συναναστροφὲς μὲ τοὺς πνευματικοὺς κύκλους τῆς Ἀθήνας.

Ἡ Ἀσπασία ἦταν 20 χρονῶν ὅταν νοίκιασε ἕνα σπίτι καὶ δίδασκε φιλοσοφία, μιὰ πράξη πολὺ προχωρημένη γιὰ τὰ δεδομένα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας.

Στὴ δημοκρατικὴ Ἀθήνα ξεσηκώθηκε θύελλα ἀντιδράσεων καὶ κατηγορίες παντὸς εἶδος γιὰ τὸ ἦθος καὶ τὴν προσωπική της ζωή, ἀλλὰ ἡ Ἀσπασία δὲν πτοήθηκε.

Ὁ Περικλῆς τότε ἦταν παντρεμένος καὶ εἶχε δυὸ γιους τὸν Ξάνθιππο καὶ τὸν Πάραλο.

Ἦταν ἡ περίοδος ποὺ εἶχε ξεκινήσει τὸ οἰκοδομικὸ πρόγραμμα τοῦ Περικλῆ καὶ συνεχίζονταν τὰ ἔργα γιὰ τὴν ἀποπεράτωση τοῦ Παρθενῶνα.

Ἡ γνωριμία της μὲ τὸν Περικλῆ

Ὁ Περικλῆς καὶ ἡ Ἀσπασία ἐπισκέπτονται τὸ ἐργαστήριο τοῦ Φειδία

(πίνακας τοῦ Hector Le Roux, 1829-1900)

Ἔτσι, ἡ Ἀσπασία θέλησε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ ἐργαστήριο τοῦ Φειδία καὶ νὰ δεῖ ἀπὸ κοντά τα ἔργα. Καὶ οἱ δυὸ ἄνδρες ἔμειναν ἄφωνοι μὲ τὴν ὀμορφιά της. Λέγεται ὅτι τὴν ἐρωτεύτηκαν καὶ οἱ δύο γι αὐτὸ καὶ ὁ Φειδίας θέλησε ἀργότερα νὰ δώσει τὴ μορφή της στὸ γλυπτὸ τῆς Ἀθηνᾶς. Ἡ ἴδια ὅμως προτίμησε τὸν Περικλῆ. Ἐκεῖνος ἀμέσως ἄφησε τὴ σύζυγό του μὲ τὴν ὁποία εἶχαν ἤδη προβλήματα καὶ ἔμεινε μὲ τὴν Ἀσπασία. Τὰ κουτσομπολιὰ ἔδιναν κι ἔπαιρναν στὴ μικρὴ κοινωνία τῆς Ἀθήνας.

Ἡ Ἀσπασία ὅμως «εἶχε τὴν ἀρετὴ νὰ ἀντιλαμβάνεται τὰ πολιτικὰ πράγματα», ἔτσι ὁ Περικλῆς στὸ πρόσωπό της βρῆκε κι ἕνα πολύτιμο σύμβουλο. Ἦταν ἡ πρώτη ποὺ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴ χειραφέτηση τῶν γυναικῶν καὶ ὑπέστῃ τίς συνέπειες.

Ἡ Ἀσπασία κερδίσει το θαυμασμὸ ἀλλά...και τὴ μήνῃ

Διατηροῦσε ἕνα σχολεῖο γιὰ τὰ κορίτσια τῶν πλούσιων οἰκογενειῶν, ὅπου σύχναζαν μεγάλοι πολιτικοὶ καὶ φιλόσοφοι. Ἔκδηλος ἦταν ὁ θαυμασμὸς τοῦ Σωκράτη στὸ πρόσωπό της, ἀλλὰ καὶ τοῦ Πλάτωνα.

Τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι ὁ ρόλος τῆς Ἀσπασίας στὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ τῆς Ἀθήνας ὑπερέβαινε τὸ καθιερωμένο ρόλο μιᾶς «πρώτης κυρίας», σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ εἰσέπραξε τὴ μήνῃ ὅλων σχεδὸν τῶν κωμικῶν καὶ σατιρικῶν συγγραφέων τῆς ἐποχῆς.

Οἱ παρεμβάσεις της ἐκθέτουν τὸν Περικλῆ

Σωκράτης καὶ Ἀσπασία

Ἡ ἐμπλοκή της στὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου κάποιες φορὲς εἶχε σοβαρὲς ἐπιπτώσεις γιὰ τὸν Περικλῆ. Ἡ ἴδια ἦταν πίσω ἀπὸ τὴν ἀπόφαση τοῦ Περικλῆ γιὰ ἀποστολὴ ἐκστρατευτικῆς δύναμης κατὰ τῆς Σάμου. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ εἶχε καταστροφικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τοὺς Ἀθηναίους. Ὁ Πλούταρχος ἀναφέρει ὅτι ὁ Περικλῆς ἔστειλε τὸ ἐκστρατευτικὸ σῶμα μεροληπτῶντας ὑπὲρ τῆς Μιλήτου, ἐπειδὴ ἦταν ἡ γενέτειρα τῆς Ἀσπασίας. Οἱ Ἀθηναῖοι κατέλαβαν τὸ νησὶ ἀλλὰ ἔχασαν σημαντικὲς δυνάμεις. Ἀκόμα καὶ τὸ ἐμπάργκο τῶν Ἀθηναίων στοὺς Μεγαρεῖς θεωρεῖται ἐκδίκηση τῆς Ἀσπασίας γιὰ τὴν ἀπαγωγὴ ἑταίρων, ἀπὸ τὸν οἶκο ἀνοχῆς ποὺ διατηροῦσε στὴν Ἀθήνα. Ὅλα αὐτὰ προκάλεσαν πολλὰ κακόβουλα σχόλια γιὰ τὴν ἑταίρα ποὺ ἔκανε ὅτι ἤθελε τὸν Περικλῆ.

Τὸ 432 π.Χ. τὴν παρέπεμψαν σὲ δίκη γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα, ἀφοῦ δὲν μποροῦσαν νὰ τὴν ὁδηγήσουν σὲ δίκη γιὰ ὅλα ὅσα τῆς καταλόγιζαν. Ὅμως, οἱ δικαστὲς τῆς Ἠλιαίας τὴν ἀθώωσαν χάρη στὴ συγκινητικὴ ὑπεράσπιση τοῦ Περικλῆ.

Τὴν ἀγάπησε ἀλλὰ δὲν τὴν παντρεύτηκε

Ὁ Περικλῆς τὴν ἀγάπησε πολὺ ἀλλὰ ποτὲ δὲν τὴν παντρεύτηκε, γιατί πολὺ ἁπλᾶ δὲν μποροῦσε. Ὁ νόμος περὶ ὑπηκοότητας ποὺ εἶχε περάσει ὁ ἴδιος τὸ 451, στὴν προσπάθειά του νὰ ἀποτρέψει τίς ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες ἀπὸ τὸ νὰ συμμαχοῦν μὲ ἄλλες πόλεις, σήμαινε ὅτι θὰ διακινδύνευε ὁλόκληρη τὴν πολιτική του σταδιοδρομία, ἐὰν παντρευόταν τὴν Ἀσπασία. Ἀπέκτησαν ὡστόσο ἕνα γιο, τὸν Περικλῆ τὸ νεότερο, ἕναν ἀπὸ τοὺς νικητὲς στρατηγοὺς στὴ ναυμαχία τῶν Ἀργινουσῶν τὸ 406 π.Χ.

Οἱ δύο νόμιμοι γιοι τοῦ Περικλῆ εἶχαν πεθάνει, κι ἔτσι ὁ γιος της Ἀσπασίας ἔγινε ὁ νόμιμος κληρονόμος του.

Κατὰ συνέπεια, ἡ Μιλήσια ἑταίρα ποὺ εἶχε φανατικοὺς ἐχθροὺς ἀλλὰ καὶ φανατικοὺς ὑποστηριχτές, ἀπόλαυσε σχεδὸν ὅλα τὰ προνόμια μιᾶς Ἀθηναίας.

Ὁ Περικλῆς πεθαίνει

Ο θάνατος του Περικλή

Τὸ 429 π.Χ. ἡ Ἀθήνα δοκιμαζόταν ἀπό το λοιμό. Ὁ Περικλῆς ἔζησε τὸ θάνατος τῆς ἀδερφῆς του καὶ τῶν δυό του παιδιῶν. Μὲ πεσμένο τὸ ἠθικό του ἔπεσε σὲ κατάθλιψη. Λίγο πρὶν πεθάνει, οἱ Ἀθηναῖοι γιὰ χάρη τοῦ ἀγαπημένου τους ἡγέτη, ἄλλαξαν το νόμο γιὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἀθηναίου Πολίτη. Πλέον ὁ γιος του ἀπὸ τὴν Ἀσπασία μποροῦσε νὰ ἀποκτήσει πλήρη πολιτικὰ δικαιώματα καὶ νὰ γίνει κληρονόμος τοῦ πατέρα του.

Ὁ Περικλῆς πεθαίνει καὶ ἡ Ἀσπασία μόνη πιὰ ἔχει ν" ἀντιμετωπίσει ὅλα ὅσα τῆς χρέωναν οἱ Ἀθηναῖοι. Τότε ἄρχισε νὰ ζεῖ μὲ τὸν Λυσικλή, Ἀθηναῖο στρατηγό, ἀρχηγὸ τῆς δημοκρατικῆς παράταξης καὶ πιθανότατα φίλο τοῦ Περικλῆ. Ὁ Αἰσχίνης ἀναφέρει ὅτι οἱ δυὸ τοὺς ἀπέκτησαν ἀκόμα ἕνα γιο. Ὡστόσο, τονίζει ὅτι ἡ πολιτικὴ ἐπιτυχία τοῦ Λυσκικλὴ ὀφείλεται κατὰ κύριο λόγο στὴν Ἀσπασία. Γιὰ τὴν Ἀσπασία δὲν ξέρουμε πότε καὶ πὼς πέθανε. Γνωρίζουμε μόνο πὼς εἶχε πεθάνει, ὅταν ἤπιε τὸ κώνιο ὁ Σωκράτης.

Παρὰ τίς ἀντιδράσεις στὸ προσωπό της δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀμφισβητήσει πὼς ἦταν μιὰ ἀξιόλογη καὶ δυναμικὴ γυναῖκα ποὺ στάθηκε ἐπάξια δίπλα στὸν Περικλῆ.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ὁ καλλωπισμὸς τῆς Ἀθήνας καὶ τοῦ Πειραιᾶ ὅπως καὶ ἡ κάποιας μορφῆς χειραφέτηση τῶν γυναικῶν, ὀφειλόταν σὲ κείνη γί΄ αὐτὸ καὶ ὑπάρχει μερίδα ἱστορικῶν ποὺ ἴσως ὑπερβολικά, τὸν 5ο αἰῶνα τὸν ὀνομάζουν «Αἰῶνα τῆς Ἀσπασίας»!

Μεγάλη Ἑλλάδα: Σελινοῦς (Σελινοῦντας)

 

Ὁ Σελινούντας, ὅπως εἶναι γνωστόν, ἦταν μία σημαντική ἀρχαία ἑλληνική πόλη της νοτιοδυτικής Σικελίας. Ἦταν ἀποικία τῶν Ὑβλαῖων Μεγάρων. Ἱδρύθηκε το 628 π.Χ. καὶ γνώρισε μεγάλη ἀκμὴ στοὺς 6ο καὶ 5ο αἵ. π.Χ. Καταστράφηκε το 409 π.Χ. ἀπὸ τους Καρχηδόνιους, ἀλλὰ ξαναχτίστηκε το 408 π.Χ. ἀπὸ τον Ἐρμοκράτη καὶ καταστράφηκε τελειωτικά το 250 π.Χ. ἀπὸ τον Ἀννίβα.

Στά ἐρείπια της πόλης, ὅπως γράφει ἡ ἐγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης- παιδεία», βρέθηκαν ὀκτὼ σπουδαῖοι ἀρχαῖοι ναοί. Ἐπειδὴ δὲν εἶναι γνωστό ποιά θεότητα λατρευόταν στοὺς περισσότερους, χαρακτηρίζονται, γιὰ διάκριση, με γράμματα του λατινικοῦ ἀλφαβήτου. Η ὁμάδα τῶν ναῶν Α, Β, C, D, εἶναι του 6ου αἵ. π.Χ., ἑνῶ ὁ ναός Ε καὶ ἡ ὁμάδα τῶν τριῶν ναῶν ἀνατολικά της πόλης (F, G, H) εἶναι μεταγενέστεροι. Σε ὅλους σχεδόν διατηρεῖται ὁ τύπος του μεγάρου, με κλειστό πρόδομο καὶ προσθήκη δεύτερης κιονοστοιχίας στὴν ἀνατολική πλευρά.

Ὁ ἐπιβλητικός περίπτερος ναός C στὴν ἀκρόπολη του Σελινοῦντα οἰκοδομήθηκε το 550-540 π.Χ. Ἔχει 108 κίονες ἀραιά τοποθετημένους σε ἕξι σειρές καὶ σχῆμα μακρόστενο. Οἱ ἀρχαϊκές μετόπες του ἀπεικονίζουν τον Ἡρακλῆ με τους Κέκροπες, τον Περσέα νὰ σκοτώνει τὴ Μέδουσα κ.ά. Ὁ γιγαντιαῖος δίπτερος δωρικός ναός G του Ἀπόλλωνα εἶναι ὁ μεγαλύτερος σε διαστάσεις ναός της Μεγάλης Ἑλλάδας, μετά το ναό του Ἀκράγαντα. Οἱ διαστάσεις του εἶναι 50,07x110,12 μ., ἐνῶ το ὕψος των κιόνων του 14,7 μ. Χτίστηκε το 520-470 π.Χ. Διαθέτει ὀπισθόδομο καὶ πρόναο, ὁ ὁποῖος στολίζεται με πρόστυλο ἀπὸ τέσσερις κίονες στὴν πρόσοψη καὶ ἀπὸ ἕνα δεξιά καὶ ἀριστερά ἀνάμεσα σε αὐτούς καὶ τις παραστάδες. Κοντά στὴ νεκρόπολη του Σελινοῦντα βρέθηκαν τάφοι, ἐπιγραφές καὶ τα ἐρείπια του ἀρχαιότατου ναοῦ της Μαλοφόρας Δήμητρας.

Γιὰ νὰ δοῦμε μία ἐνδιαφέρουσα πληροφορία ποὺ μας δίνει το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ μέσα στὴν «Ἱστορία της Ἀρχαίας Ἑλλάδας»:

«Σε κάθε περίπτωση, ἡ οἰκοδόμηση τῶν ναῶν ἦταν ἐκείνη ποὺ ἀντιπροσώπευε τὴ μεγα­λύτερη πρόκληση καὶ ἐπίσπευσε τὴ μεγαλύ­τερη ἀλλαγῆ, κι ἄς μὴν ὑποτιμοῦμε το γεγονός ὅτι τα χρηματικά ποσά ἦταν πολύ ὑψηλὰ. Η μοναδική περίπτωση πού γνωρίζουμε το κό­στος ἀνέγερσης ἑνὸς ναοῦ στὸ τέλος της ἀρχαϊκῆς περιόδου εἶναι τα 300 τάλαντα τα ὁποία οἱ κάτοικοι τῶν Δελφῶν συγκέντρωσαν με κό­πο ἀπὸ τον ἑλληνικό κόσμο γιὰ νὰ κατασκευάσουν τους ναούς τῶν Ἀλκμεωνιδῶν (Ηρόδ. Β', 180.1 και Ε', 62). Το ποσό αὐτὸ μας δίνει μία τάξη μεγέθους ποὺ μπορεῖ νὰ ἀφορᾶ καὶ το Ὀλύμπιο (ἡ Ὀλυμπιεῖο) στὴν Ἀθήνα ἡ το Ἀπολλώνιο στὸν Σελινοῦντα.»

Ἄς δοῦμε, λοιπόν, ὁρισμένους ἀρχαίους Ἕλληνες ποὺ διέπρεψαν στὴν πόλη αὐτὴ:

Τελεστής ἀπὸ τον Σελινοῦντα (Σελινούντιος)

Ποιητής γύρω στὸ 400 π.Χ. Καλλιέργησε τὴ χο­ρική λυρική ποίηση καὶ νίκησε με ἕναν διθύ­ραμβο το 402 στὴν Ἀθήνα. Μας σώθηκαν ἀποσπάσματα ἀπὸ τους διθυράμβους του ποὺ εἶχαν τους τίτλους 'Ἀργῶ, 'Ἀσκληπιός, Ὑμέναιος'. Tὰ ποιήματά του ἦταν ἀπὸ τα ἀναγνώσματα του Μ. Ἀλεξάνδρου· στὸ ὕφος καὶ τὴ δομή θύμιζαν τα ποιήματα του Τιμόθεου του Μιλήσιου. Ὁ Ἀριστόξενος ὁ Ταραντίνος ἔγραψε βιογραφία του Τελεστή.

Θυμίζουμε εδώ ότι:

Ἀπὸ τους Βίους του Ἀριστόξενου του Ταραντίνου μας σώθηκαν ἀποσπάσματα γιὰ τον Πυθαγόρα, τον Ἀρχύτα τον Ταραντίνο, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα (με κακόβουλους σαρκαστικούς ὑπαινιγμούς σε βάρος του Ἀριστοτέλη) καὶ τον Τελεστή τον Σελινούντιο.

Ἡ καταγωγή τοῦ θρύλου τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιά

Ἕνας ἀπὸ τους δημοφιλέστερους ἐθνικούς μας θρύλους εἶναι αὐτὸς του μαρμαρωμένου βασιλιά, ὁ ὁποῖος μέλλει κάποτε νὰ διώξει τους Τούρκους ἀπὸ την Κωνσταντινούπολη καὶ νὰ ἀναβιώσει τὴ βυζαντινή αὐτοκρατορία. Ἀναζητῶντας ὡστόσο την προέλευσή του, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι σχετίζεται με μεσσιανικές καὶ ἐσχατολογικές παραδόσεις πού διαπερνοῦν τὴ χιλιόχρονη ἱστορική διάρκεια του Βυζαντίου καὶ φτάνουν μέχρι τις πηγές του πρώιμου Χριστιανισμοῦ, οἱ ὁποῖες, ὡς γνωστόν, εἶναι ἰουδαϊκές.
«Ὅταν μπῆκαν οἱ Τοῦρκοι στὴν Κωνσταντινούπολη, ὁ βασιλιάς ἀντιστάθηκε ἡρωικά. Καθώς ὅμως οἱ ἐχθροὶ τον περικύκλωσαν καὶ ἑτοιμάζονταν νὰ τον σκοτώσουν, ἄγγελος Κυρίου τον ἅρπαξε καὶ τον πῆγε σε μία μυστική σπηλιά. Ἐκεῖ βρίσκεται μαρμαρωμένος καὶ περιμένει τον ἄγγελο νὰ τον σηκώσει καὶ νὰ του ξαναδώσει το σπαθί του. Ὅταν γίνει αὐτὸ, ὁ βασιλιάς θὰ διώξει τους Τούρκους ἀπὸ την Πόλη καὶ θὰ τους κυνηγήσει μέχρι την Κόκκινη Μηλιά».

Αὐτὸς εἶναι με δύο λόγια ὁ θρῦλος πού ἀπηχοῦσε τους πόθους τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων γιὰ την ἀποτίναξη του τουρκικοῦ ζυγοῦ καὶ την ἐπανασύσταση της βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Πρωταγωνιστής ἦταν ὁ τελευταῖος βυζαντινός αὐτοκράτορας, ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, ὁ ἡρωισμός του ὁποίου ἔκανε τὴ λαϊκή μοῦσα νὰ άρνηθεῖ το γεγονός πῶς εἶχε πεθάνει.

Ὁ θρῦλος του λυτρωτή βασιλιά πρὶν ἀπὸ την Ἅλωση

Το βασικό ὅμως θέμα αὐτῆς της παράδοσης – ὁ βασιλιάς-λυτρωτής ποὺ θὰ κατατρόπωνε τους ἐχθρούς καὶ θὰ ἀποκαθιστοῦσε την τάξη – δὲν γεννήθηκε οὔτε ἐξαιτίας τῶν φρικτῶν συνθηκῶν της Τουρκοκρατίας, οὔτε ἐξαιτίας της προσωπικότητας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ἀνάγεται πρὶν ἀπὸ την Ἅλωση του 1453, σε ἐποχὲς κατά τις ὁποῖες οἱ συνθῆκες ἦταν διαφορετικές. Προφητικά καὶ χρησμολογικά κείμενα, ὅπως οἱ «Ὁράσεις του Δανιήλ» καὶ οἱ «Χρησμοί του Λέοντος του Σοφοῦ», προέλεγαν ὅτι ὁ βασιλιάς-λυτρωτής θὰ ἐμφανιζόταν τὴ στιγμή του ἐσχάτου κινδύνου ἡ μετά ἀπὸ μία μεγάλη, ἀλλὰ πρόσκαιρη, καταστροφή. Ο βυζαντινός ἱστορικός Δούκας (εκδ. Βόννης, σ. 289-290) ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὅτι κατά την ἡμέρᾳ της Ἁλώσης ὁ λαός συνέρρεε στὴν Ἁγία Σοφία ἀναμένοντας τὴ θεία λύση του δράματος: ὅταν οἱ Τοῦρκοι θὰ ἔμπαιναν στὴν Πόλη σφάζοντας τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς), ἄγγελος Κυρίου θὰ κατέβαινε ἀπὸ τον οὐρανὸ, θὰ ἔστεφε βασιλιά κάποιον ἄγνωστο καὶ φτωχοντυμένο ἄνδρα καὶ θὰ του ἔδινε τὴ ρομφαία με την ὁποία θὰ νικοῦσε τους ἄπιστους καὶ θὰ τους ἔδιωχνε ὡς τα σύνορα της Περσίας, στὸν τόπο ποῦ λέγεται Μονοδένδρι.

Ἡ εἰκόνα του ταπεινοῦ καὶ φτωχοῦ (πένητα) ἄνδρα ποῦ θὰ γινόταν ὁ λυτρωτής βασιλιάς εἶχε ἰδιαίτερη ἀπήχηση πρὶν την Ἅλωση. Ἄλλη ἐκδοχὴ μιλοῦσε γιὰ κάποιο μυστηριῶδες πρόσωπο ποὺ δὲν εἶχε πεθάνει, ἀλλὰ κοιμόταν (προδρομική φιγούρα του μαρμαρωμένου βασιλιά) καὶ θὰ ξυπνοῦσε τον κατάλληλο καιρό. Σε ὁρισμένες παραλλαγές εἶχε το ὄνομα Ἰωάννης, γεγονός ποὺ κάνει κάποιους σημερινούς θιασῶτες τῶν προφητειῶν νὰ τον ταυτίζουν με τον Ἰωάννη Γ’ Βατάτζη, ἕναν ἀπὸ τους ἱκανότερους βυζαντινούς αὐτοκράτορες, ὁ ὁποῖος ἔδρασε κατά την ἐποχῆ της λατινικῆς κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης (1204-1261). Οἱ περισσότερες ὅμως συμφωνοῦσαν σε ἕνα σημεῖο: μετά την ἐξουδετέρωση τῶν Ἰσμαηλιτῶν (Τούρκων) θὰ ἀκολουθοῦσε μία περίοδος γενικῆς εὐημερίας. Κατόπιν ὁ βασιλιάς θὰ παρέδιδε το στέμμα του στὸ Θεό καὶ τότε ἀκριβῶς θὰ ἐμφανιζόταν ὁ Ἀντίχριστος. Πώς συνδέεται ὅμως ὁ θρῦλος του λυτρωτή βασιλιά με τη χριστιανική παράδοση γιὰ τον Ἀντίχριστο καὶ το Τέλος του Κόσμου;

Ὁ τελευταῖος αὐτοκράτορας των Ρωμαίων

Μετά την Ἀποκάλυψη του Ἰωάννη, το προφητικό βιβλίο ποὺ ἄσκησε τὴ μεγαλύτερη ἐπιρροή τόσο στὴ βυζαντινή, ὅσο καὶ στὴ δυτική ἐσχατολογική παράδοση, ἦταν ἡ Ἀποκάλυψη του Μεθόδιου Πατάρων. Ἄν καὶ ἀποδόθηκε ψευδεπίγραφα στὸν ὁμώνυμο ὁσιομάρτυρα του 4ου αἱ., ἡ προφητεία γράφτηκε στὰ τέλη του 7ου αἱ., ὅταν οἱ Ἄραβες εἶχαν κατακτήσει τις βυζαντινές ἐπαρχίες της Παλαιστίνης, της Συρίας καὶ της Αἰγύπτου καὶ εἶχαν ὑποδουλώσει τους ντόπιους χριστιανούς. Ὁ ψεύδω-Μεθόδιος λοιπόν, ὁ ὁποῖος ἄνηκε σε μία χριστιανική κοινότητα της περιοχῆς της Μεσοποταμίας, προσδοκοῦσε την ἐλεήση ἑνὸς λυτρωτή ποὺ θὰ ἀναχαιτοῦσε την ἀραβική λαίλαπα. Αὐτὸς δὲν μποροῦσε νὰ ἦταν ἄλλος ἀπὸ τον Ρωμαῖο (Βυζαντινό) αὐτοκράτορα.

Σε μεταγενέστερες εποχές, η προφητεία κυκλοφόρησε σε πολλές παραλλαγές καὶ δέχθηκε ἀλλοιώσεις, ἡ ἀρχικὴ της ὅμως ἐκδοχὴ ἔλεγε τα ἐξῆς: «Οἱ Ἰσμαηλίτες γεμᾶτοι ἔπαρση θὰ ἰσχυριστοῦν ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένας σωτῆρας γιὰ τους χριστιανούς. Τότε ξαφνικά θὰ σηκωθεῖ καὶ θὰ ἐπιτεθεῖ ἐναντίον τους με μεγάλο θυμό ἕνας βασιλιάς των Ρωμαίων, ὁ ὁποῖος θὰ ξυπνήσει ὅπως ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ξεμεθύσει ἀπὸ το κρασί καὶ θεωροῦνταν ‘ὤσει νεκρός’ καὶ χωρίς ἀξία».

Ἄς σταθοῦμε λίγο στὴν περιγραφή της ἐμφάνισης του αὐτοκράτορα. Πρόκειται γιὰ ἀντιγραφή των στίχων ἀπὸ τους Ψαλμούς του Δαυίδ («Καὶ ἐξηγέρθη ὡς ὁ ὑπνῶν Κύριος, ὡς δυνατός κεκραιπαληκώς ἐξ οἴνου καὶ ἐπάταξε τους ἐχθρούς αὐτοῦ», 77, 65-66) με την προσθήκη ὅτι θεωροῦνταν «σὰν νὰ ἦταν νεκρός», δηλαδή ὑπερβολικά ἀδύναμος. Ἡ αἰνιγματική αὐτή ἀναπαράσταση της μεταμόρφωσης ἑνὸς ἀνίσχυρου ἀρχικά Ρωμαίου αὐτοκράτορα σε πολέμαρχο-ἐκδικητή, ἔδωσε την ἀπαραίτητη τροφή ὥστε νὰ διαμορφωθοῦν οἱ παραλλαγές γιὰ τον ἀνωνύμῳ καὶ «πένητα» ἄνδρα ποὺ θὰ γινόταν ὁ ἐκλεκτὸς του Θεοῦ, καθώς καὶ γιὰ το βασιλιά ποῦ βρισκόταν ἕν ὑπνώσει σε ἕνα μυστικό τόπο καὶ θὰ σηκωνόταν κάποτε γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει την τιμή του λαοῦ του. Η τελευταία μάλιστα πέρασε καὶ στη Δύση, με πρωταγωνιστές ὁρισμένους ἀπὸ τους σημαντικότερους ἡγεμόνες της Ἁγίας Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ὅπως τον Καρλομάγνο, το Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσσα καὶ ἄλλους.

Η συνέχεια της Ἀποκάλυψης εἶναι ἡ ἀκόλουθη: Ἀφοῦ κατατροπώσει τους Ἱσμαηλίτες- Ἄραβες (τὴ θέση τῶν ὁποίων θὰ πάρουν στὶς μεταγενέστερες καὶ ἀναθεωρημένες προφητεῖες οἱ Τοῦρκοι, ὁ νέος θανάσιμος ἰσλαμικός κίνδυνος), ὁ αὐτοκράτορας θὰ ἐγκαινιάσει μία ἐποχῆ παγκόσμιας εἰρήνης καὶ εὐημερίας. Λίγο πρὶν το τέλος αἰτῆς της περιόδου, τα «ρυπαρά ἔθνη» του Γωγ καὶ του Μαγῶγ θὰ βγοῦν ἀπὸ τις «Πύλες του Βορρᾶ», ὁπού τα εἶχε κλείσει σύμφωνα με την παράδοση ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, γιὰ νὰ ἐξουδετερωθοῦν τελικά ἀπὸ τον ἄγγελο του Θεοῦ. Στή συνέχεια ὁ αὐτοκράτορας θὰ μεταβεῖ στὴν Ἱερουσαλήμ καὶ θὰ ἐναποθέσει το στέμμα του πάνω στὸν Τίμιο Σταυρό ποὺ βρίσκεται στὸ Γολγοθᾶ, σὰν ἀπόδειξη πῶς κάθε ἐπίγεια βασιλεία θὰ λάβει τέλος. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῶν «ἔσχατων χρόνων» ποὺ θὰ περιλαμβάνουν την κυριαρχία του Ἀντίχριστου, τὴ συντριβή του καὶ τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστοῦ.

Ἕνας «μαρμαρωμένος» βασιλιάς ἀπέναντι στοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες!

Ἕνα ἄλλο προφητικό κείμενο πού σχετίζεται ἄμεσα με τον θρῦλο του μαρμαρωμένου βασιλιά, ὁ χρησμός της Τιμπουρτίνας Σίβυλλας, ἀπηχεῖ ἀκόμα παλαιότερες καταστάσεις, ἀφοῦ σε αὐτὸ οἱ ἐχθροὶ ποὺ θὰ κατατροπώνονταν ἀπὸ τον τελευταῖο Ρωμαῖο αὐτοκράτορα δὲν εἶναι οἱ Ἰσμαηλῖτες, ἀλλὰ οἱ «παγανιστές». Ὁ ἀναμενόμενος αὐτοκράτορας, το ὄνομα του ὁποίου θὰ ἦταν Κώνστας, θὰ κατέστρεφε τις πόλεις καὶ τους ναούς τῶν Ἐθνικῶν, θὰ τους βάφτιζε στὸ ὄνομα του Χριστοῦ καὶ σε κάθε ναό θὰ τοποθετοῦσε τον Σταυρό. Ὅποιος ἀρνοῦνταν νὰ ἀποδώσει τιμές στὸ Σταυρό του Κυρίου θὰ τιμωροῦνταν με θάνατο. Η βασιλεία του θὰ ἀποτελοῦσε μία χρυσή ἐποχῆ γιὰ την ἀνθρωπότητα καὶ θὰ διαρκοῦσε 112 χρόνια. Κατά τις ἔσχατες μέρες ὁ αὐτοκράτορας θὰ νικοῦσε τους λαούς του Γωγ καὶ του Μαγώγ, θὰ πήγαινε στὴν Ἱερουσαλήμ ὅπου θὰ παρέδιδε τὴ βασιλεία του στὸ Θεό καὶ τότε θὰ ξεκινοῦσε ἡ ἐποχῆ του Ἀντίχριστου.

ὁ Μεσσίας τῶν Ἰουδαίων

Οἱ βυζαντινές λοιπόν Ἀποκαλύψεις δὲν ἐνδιαφέρονταν μόνο γιὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία καὶ την Οὐράνια Βασιλεία. Ἀνησυχοῦσαν παράλληλα γιὰ την τύχη της αὐτοκρατορίας καὶ ἀνέμεναν ἕναν ἡγεμόνα, ὁ ὁποῖος θὰ νικοῦσε ὁριστικά τους ἐχθροὺς ποὺ την ἀπειλοῦσαν καὶ θὰ ἔφερνε μία χρυσή ἐποχῆ ἐπὶ γῆς, λίγο πρὶν το Τέλος του Κόσμου. Με λίγα λόγια ἀνέμεναν ἕναν κοσμικό Μεσσία πρὶν τὴ Δευτέρα Παρουσία του πνευματικοῦ Μεσσία-Χριστοῦ.

Η προέλευση αὐτῆς της δοξασίας ἐντοπίζεται στὶς ἰουδαϊκές ρίζες του χριστιανισμοῦ. Συγκεκριμένα, στὴν ὕστερη ἰουδαϊκή φιλολογία παρατηροῦνταν ἔντονοι διαξιφισμοί σχετικά με τὴ μορφή του Μεσσία, καθώς ἄλλες πηγές τον παρουσίαζαν σὰν κοσμικό ἡγέτη καὶ λυτρωτή του ἑβραϊκοῦ ἔθνους καὶ ἄλλες σὰν ὑπερβατικό λυτρωτή ὅλης της ἀνθρωπότητας. Ὁρισμένοι συγγραφεῖς ἀπόκρυφων κειμένων (Εσδρας Δ’, Βαρούχ Β’), συνδυάζοντας τις δύο ἐκδοχὲς, προφήτευαν ἀρχικὰ την ἔλευση ἑνὸς ἐθνικοῦ Μεσσία ποὺ θὰ κατατρόπωνε τους ἐχθρούς καὶ θὰ ἐγκαινίαζε μία χρυσή ἐποχῆ γιὰ το Ἰσραήλ. Η τελική μάχη θὰ δινόταν με τους Γωγ καὶ Μαγώγ καὶ θὰ ἐπακολουθοῦσε η παγκόσμια βασιλεία του Γιαχβέ.

Ο Χριστιανισμός υἱοθέτησε ἐξ ἀρχῆς την ἐκδοχὴ του Μεσσία ὡς ὑπερβατικοῦ σωτῆρα ὅλης της ἀνθρωπότητας, δημιουργῶντας παράλληλα καὶ ἕναν τελικό ἐχθρὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ νικήσει ὁ Χριστός, ὥστε νὰ ἐγκαινιάσει την ἐποχὴ της οὐράνιας βασιλείας: τον Ἀντίχριστο. Κάποιοι χριστιανικοί κύκλοι ὡστόσο δὲν μποροῦσαν νὰ ἀποκοποῦν ἀπὸ την παράδοση γιὰ την ἐπίγεια βασιλεία ἑνὸς κοσμικοῦ Μεσσία. Ἔτσι, σύμφωνα με την Ἀποκάλυψη του Ἰωάννη (Κ’, 1-15), μετά τὴ συντριβή του Ἀντίχριστου θὰ ὑπάρξει μία χιλιετής βασιλεία του Χριστοῦ καὶ τῶν Δικαίων στὴ γῆ. Στὸ τέλος αὐτῆς της περιόδου θὰ γίνει ἡ σύγκρουση με τον Γωγ και τον Μαγώγ καὶ θὰ ἀκολουθήσει ἡ Τελική Κρίση.

Μπορεῖ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία νὰ θεώρησε το συγκεκριμένο ἀπόσπασμα σὰν δικηγορικό (ποὺ ὑποτίθεται ὅτι συμβόλιζε την πνευματική βασιλεία του Χριστοῦ στὶς καρδιές τῶν πιστῶν, στὸ διάστημα μεταξύ της πρώτης καὶ της δεύτερης ἔλευσής του) καὶ νὰ ἀποκήρυξε σὰν πλάνη την πίστη σε ἕνα γήινο «Παράδεισο» ποὺ θὰ προηγηθεῖ του ἐπουράνιου, ἡ ἰδέα αὐτή ὅμως δὲν ἔσβησε. Η μεταστροφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ ἡ καθιέρωση του χριστιανισμοῦ ὡς ἐπίσημης θρησκείας, συνετέλεσαν ὥστε ἡ ρωμαϊκή αὐτοκρατορία νὰ θεωρηθεῖ σὰν προστάτης τῶν Χριστιανῶν, σὰν το 4Ο καὶ τελευταῖο βασίλειο του ὁράματος του προφήτη Δανιήλ ποὺ ἔμελλε νὰ διαρκέσει μέχρι τις ἔσχατες μέρες. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ ἡ μορφή του μελλοντικοῦ τελευταίου αὐτοκράτορα τῶν Ρωμαίων, με τον ὁποῖο θὰ τερμάτιζε κάθε ἐπίγεια βασιλεία, μυθοποιήθηκε καὶ ἔλαβε τα χαρακτηριστικά του κοσμικοῦ Μεσσία της ἰουδαϊκῆς καὶ πρωτοχριστιανικής παράδοσης.

Mε το πέρασμα τῶν αἰώνων καὶ συνεχῶς μετασχηματιζόμενος ὥστε νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς συνθῆκες της ἑκάστοτε ἐποχῆς, ὁ μῦθος αὐτὸς διατήρησε τὴ θρησκευτική του ἀπόχρωση (ποὺ ἀντανακλᾶται στὴν προσδοκία γιὰ την «ἀναλαμπὴ της Ὀρθοδοξίας»), ἀποκτῶντας παράλληλα ἐκ νέου ἐθνικὴ σημασία, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴ νεοελληνική παράδοση γιὰ το μαρμαρωμένο βασιλιά.