Γιατί οἱ Ἕλληνες πολέμησαν ἐναντίων τῶν Ὀλυμπίων Θεῶν

 

Οἱ Ἕλληνες πολεμοῦσαν ἐνάντια στοὺς Ὀλύμπιους θεοὺς καὶ τὶς δυνάμεις τους. 

Αὐτὲς οἱ συγκρούσεις συχνὰ παραμένουν στὸ σκοτάδι τῆς ἱστορίας.

 Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο, θὰ ἐξερευνήσουμε αὐτὲς τὶς ἄγνωστες μάχες.

 Θὰ ρίξουμε φῶς στοὺς ἥρωες καὶ τὶς στρατηγικὲς ποὺ χρησιμοποίησαν. Ἑτοιμαστεῖτε νὰ ἀνακαλύψετε μιὰ διαφορετικὴ πλευρὰ τῆς Τροῖας. 

Παρόλο που δὲν ὑπάρχουν «άγνωστες» μάχες με την έννοια ὅτι δὲν καταγράφονται σὲ κλασικὲς πηγές, μποροῦμε νὰ ἐξετάσουμε μερικὰ παραδείγματα ὅπου ἡ σχέση μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ θεῶν ἦταν συγκρουσιακή

         Ἡ ραψωδία Ἐ΄ τῆς Ἰλιάδας ἐπικεντρώνεται στήν

ἀνδρεῖα τοῦ Διομήδη στὸ πεδίο τῆς μάχης, ὁ ὁποῖος

κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀπουσίας τοῦ Ἀχιλλέα, γίνεται

ὁ ἰσχυρότερος πολεμιστὴς τοῦ στρατοῦ τῶν Ἀχαιῶν

σπέρνοντας τὸν ὄλεθρο στὶς Τρωικὲς τάξεις. Ὁ Διομήδης ἐμφανιζόμενος στὴ μάχη σφαγιάζει μιὰ δράκα

Τρώων πολεμιστῶν, συμπεριλαμβανομένων καὶ μερικῶν γιων του Πριάμου, προκαλῶντας ἔτσι το φόβο καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους.

Στοχοποιεῖται καὶ δέχεται τίς ἐπιθέσεις δύο ἐκ τῶν καλύτερων Τρώων στρατιωτῶν, τοῦ ἠμίθεου Αἰνεία (γιου τῆς Ἀφροδίτης) καὶ τοῦ τοξότηΠάνδαρου. 

Ὁ Πάνδαρος μὲ ἕνα βέλος του τραυματίζει τὸν Διομήδη ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἐπηρεάζει καὶ πολὺ τὴν ἱκανότητά του στὴ μάχη.

Ὁ Διομήδης φονεύει τὸν Πάνδαρο μὲ τὸ δόρυ του καὶ ρίχνει ἕναν

βράχο στὸν Αἰνεία, ὁ ὁποῖος τραυματίζεται σοβαρά.

 Ἡ Ἀφροδίτη, τότε, ἀναμειγνύεται στὴ μάχη σὲ μιὰ προσπάθεια νὰ σώσει τὴ ζωὴ τοῦ γιου της, τὸν ὁποῖο ἁρπάζει καὶ προσπαθεῖ νὰ φυγαδεύσει.

                               Ὁ Διομήδης ἐπιτίθεται καὶ τραυματίζει τὴν Ἀφροδίτη πού

ξεσπάει σὲ κλάματα, ἀφήνει τὸν Αἰνεία καὶ κατευθύνεται

πρὸς τὸν Ὄλυμπο γιὰ νὰ παραπονεθεῖ στὸν Δία.

 Ἐν τῷ μεταξύ

ὁ Ἀπόλλων ἁρπάζει τὸ σῶμα τοῦ ἀναίσθητου Αἰνεία καὶ προσπαθεῖ

νὰ ξεφύγει. 

Ὁ Διομήδης τοῦ ἐπιτίθεται τρεῖς φορὲς καὶ ἀπωθεῖται

ἀπὸ ἀπαστράπτον φῶς.

 Κατὰ τὴν τέταρτή του ἐπίθεση ὁ Διομήδης

κοντοστέκεται στὶς προειδοποιήσεις τοῦ Ἀπόλλωνα, θυμούμενος

τίς ὁδηγίες ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ Ἀθηνᾶ, σύμφωνα μὲ τίς ὁποῖες ὁ Διομήδης

ἐπιτρεπόταν νὰ ἐπιτεθεῖ στὴν Ἀφροδίτη ἀλλὰ ὄχι σὲ κάποιον ἄλλο Ὀλύμπιο θεό. 

Ἀργότερα, σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς μάχης, ὁ Διομήδης μάχεται μὲ τόν

Ἕκτορα καὶ συγκρούεται μὲ τὸν Ἄρη, τὸν θεὸ τοῦ πολέμου ποὺ ἦταν μὲ τὸ πλευρὸ τῶν Τρώων.

Ἐνθυμούμενος καὶ πάλι τίς συμβουλὲς τῆς Ἀθηνᾶς ὁ Διομήδης καλεῖ τοὺς στρατιῶτες νὰ ὑποχωρήσουν. 

Τότε ὅμως ἡ Ἀθηνᾶ τὸν ἐνθαρρύνει νὰ ξαναμπεῖ στὴ μάχη καὶ ἀφοῦ τὸν ἐφοδιάζει μὲ ἕνα ἅρμα αὐτὸς ἐπιτίθεται καρφώνει τὸ δόρυ του στὸ σῶμα του Ἄρη. 

Οὐρλιάζοντας ἀπὸ τὸν πόνο ὁ τραυματισμένος θεὸς ἀνεβαίνει στὸν Ὄλυμπο μέσα σὲ μιὰ στήλη καπνοῦ ἀναγκάζοντας τοὺς Τρῶες νὰ ὑποχωρήσουν.

                            Ὁ Διομήδης εἶναι ἕνας ἐκ τῶν Ἀχαιῶν ἡρώων ποὺ ἀπέσπασε ἀπὸ τοὺς θεούς

ἀσφαλῆ, ἢ σχεδὸν ἀσφαλῆ, ἐπιστροφὴ στὴν πατρίδα. 

Παρὰ τὴν εὐνοϊκή μεταχείριση τοῦ Διομήδη πρὸς τὸ γιο της Αἰνεία, ἡ Ἀφροδίτη δὲν κατόρθωσε

ποτὲ νὰ ξεχάσει τὸ βέλος ποὺ τῆς ἔσκισε τὸ δέρμα στὰ πεδία τῆς Τροίας.

Μόλις φτάνει στὸ Ἄργος ὁ Διομήδης βρίσκεται πρὸ ἐκπλήξεως. 

Ἡ σύζυγος του ἔχει ξαναπαντρευτεὶ καὶ στὴ θέσῃ τοῦ βασιλεύει ὁ νέος ἄντρας τῆς γυναίκας του.

Ὁ ἥρωας διαπιστώνει ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖ πλέον οὔτε νὰ τιμωρήσει τὴ γυναῖκα του,

οὔτε νὰ παραμείνει ὅμως σὲ ἀχαϊκὸ ἔδαφος.

 Ἔτσι λοιπὸν σαλπάρει μὲ τούς

συντρόφους του στὴν Ἰταλία, ὅπου ἱδρύει δύο νέες πόλεις.

Στὴν Αἰνειάδα τοῦ Βιργίλιου ὁ Διομήδης ἀντιμετωπίζει γιὰ δεύτερη φορά τον

παλιό του ἐχθρὸ Αἰνεία, τὸν ὁποῖο θὰ εἶχε σκοτώσει κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ

τρωικοῦ  πολέμου, ἂν δὲν παρενέβαιναν καταρχὴν ἡ Ἀφροδίτη καὶ στὴ συνέχεια

ὁ Ἀπόλλωνας. 

Οἱ κάτοικοι τοῦ Λάτιου ἐπισκέπτονται τὸ παλάτι τοῦ Διομήδη

μὲ σκοπὸ νὰ τὸν πείσουν νὰ ἡγηθεῖ τῶν στρατευμάτων τους ποὺ θὰ κινηθοῦν

ἐναντίον τοῦ Αἰνεία.

 Ὁ Διομήδης ἀπορρίπτει τὴν προσφορά τους, ἰσχυριζόμενος

ὅτι ἔχει ἤδη θανατώσει πάρα πολλοὺς Τρῶες στὴ ζωή του καὶ ὅτι ὁ σκοπός

τῆς ἄφιξης του στὴν Ἰταλία ἦταν νὰ ζήσει εἰρηνικὰ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του.

                  Τόσο ὁ Ὅμηρος ὅσο καὶ ὁ Βιργίλιος δὲν προϊδεάζουν τὸν ἀναγνώστη

γιὰ τὸ τέλος τοῦ ἥρωα, μὲ ἐξαίρεση ἴσως ἕνα χωρίο τῆς Ἰλιάδας, ὅπου

ἡ Διώνη, ἡ μητέρα τῆς Ἀφροδίτης, περιθάλπει τὴν τραυματισμένη

ἀπό το Διομήδη κόρη της, λέει στὴν κόρη της ὅτι ὅποιος τὰ βάζει μὲ τούς

θεοὺς δὲ ζεῖ γιὰ πολύ, ὡστόσο ἡ Ἀθηνᾶ ἐγγυᾷται στὸ Διομήδη τὴν ἀθανασία,

ἡ ὁποία προοριζόταν ἐξαρχῆς γιὰ τὸν πατέρα του.

Ἔτσι ὁ Διομήδης ἔγινε θεὸς καὶ λατρευόταν μὲ διάφορες ὀνομασίες στὴν Ἰταλία.

Στὴ Θεία Κωμωδία, ὁ Δάντης συναντᾷ το Διομήδη στὸν ὄγδοο κύκλο

τῆς κολάσεως, ὅπου βρίσκεται μαζὶ μὲ τὸν Ὀδυσσέα, καταδικασμένος

αἰώνια νὰ εἶναι ἐγκλωβισμένος σὲ φλόγες.

 Τὸ ἁμάρτημα γιὰ τὸ ὁποῖο, σύμφωνα

μὲ τὸ Δάντη, καταδικάστηκε στὴν αἰώνια τιμωρία εἶναι ἡ κλοπὴ τοῦ παλλαδίου τῆς Τροίας.

Ἕκτωρ καὶ Ἀχιλλέας – Θεϊκὲς Παρεμβάσεις

Ἡ τελικὴ μονομαχία τοῦ Ἕκτορα καὶ τοῦ Ἀχιλλέα εἶχε μεγάλη θεϊκὴ παρέμβαση. Παρόλο ποὺ ἡ σύγκρουση ἦταν μεταξύ θνητῶν, οἱ θεοὶ διαδραμάτισαν καθοριστικὸ ρόλο.

 Ἡ Ἀθηνᾶ ἐξαπατᾶ τὸν Ἕκτορα προσποιούμενη τὸν ἀδελφὸ του Δείφοβο, βοηθώντας τὸν Ἀχιλλέα νὰ νικήσει. 

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ Ἀπόλλων, ὁ προστάτης τῆς Τροίας, εἶχε ὑποστηρίξει τὸν Ἕκτορα νωρίτερα. Ἡ θεϊκὴ παρέμβαση δείχνει ὅτι οἱ θνητοὶ συχνὰ δὲν μποροῦν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴν βούληση τῶν θεῶν, παρ᾿ ὅλο ποὺ ἡ τελικὴ σύγκρουση ἔχει ἀνθρώπινο χαρακτῆρα.

Ἀχιλλέας ἐναντίον Σκάμανδρου (Ξάνθου)

 Ἀπό τις περιπτώσεις ὅπου ἕνας ἥρωας συγκρούεται μὲ θεότητα στὴν «Ἰλιάδα» εἶναι ἡ ἀντιπαράθεση τοῦ Ἀχιλλέα μὲ τὸν Σκάμανδρο, τὸν θεὸ τοῦ ποταμοῦ τῆς Τροίας. 

Ὁ Ἀχιλλέας σκότωσε πάρα πολλοὺς Τρῶες καὶ τοὺς ἔριχνε στὸν ποταμό Σκάμανδρο, με ἀποτέλεσμα νὰ ὑπερχειλίσει. 

Ὁ Σκάμανδρος θύμωσε καὶ προσπάθησε νὰ πνίξει τὸν Ἀχιλλέα, ὁ ὁποῖος ἀναγκάστηκε νὰ παλέψει μὲ τὴ θεότητα.

 Τελικὰ, ὁ θεὸς Ἥφαιστος, μετὰ ἀπὸ ἔκκληση τῆς Ἥρας, χρησιμοποίησε τὴ φωτιὰ τοῦ γιὰ νὰ καταστρέψει τὸ ποτάμι καὶ νὰ σώσει τὸν Ἀχιλλέα. Αὐτὴ ἡ μάχη δείχνει τὴ σύγκρουση ἀνάμεσα σὲ ἕνα θνητό καὶ μία ὑπέρτατη φυσικὴ δύναμη, ποὺ εἶχε ὑπερφυσικὲς ἰδιότητες.

. Οἱ Ἑλληνικὲς θυσίες καὶ ὀργὴ τῶν θεῶν

Ἐκτός ἀπὸ τὶς ἀπευθείας συγκρούσεις, οἱ Ἕλληνες πολεμιστὲς συχνὰ ἔρχονταν σὲ ρήξη μὲ τοὺς θεοὺς ἐξαιτίας τῶν πράξεών τους. 

Ἡ πιο χαρακτηριστικὴ περίπτωση εἶναι ἡ ὁργὴ τῆς θεᾶς Ἄρτεμης πρὸς τὸν Ἀγαμέμνονα, ὅταν σκότωσε ἕνα ἱερὸ ἐλάφι τῆς.

 Ἡ Ἄρτεμης ἀπαίτησε νὰ θυσιάσει τὴν κόρη του, τὴν Ἰφιγένεια, γιὰ νὰ ἡρεμήσει. Αὐτὸ δεικνύει ὅτι ἡ ἀνυπακοή ἢ ὕβρις μποροῦσε νὰ φέρει καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ τοὺς θνητοὺς.

Συνοψίζοντας, δὲν ὑπάρχουν «άγνωστες» μάχες με τὴν ἀκριβῆ ἔννοια ἀπευθείας πολέμου τῶν Ἑλλήνων ἐναντίον τῶν Ὀλυμπίων. Ὡστόσο, ἡ Ἰλιάδα καὶ ἄλλες πηγὲς ἀναδεικνύουν περιπτώσεις ὅπου θνητοὶ καὶ θεοὶ συγκρούονται με ἄμεσο ἢ ἔμμεσο τρόπο.

Ὅταν ὁ Ζεύς ὁ Ποσειδῶνας καί ὁ Πλούτωνας διαμοιράσθηκαν την κοσμική ἀρχὴ

 Ὅταν ὁ Ζεύς ὁ Ποσειδῶνας καί ὁ Πλούτωνας διαμοιράσθηκαν την κοσμική ἀρχὴ

Ὁ διαμοιρασμὸς τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας μεταξύ τῶν ὑπέρτατων θεῶν ἦταν ἕνα σημεῖο-κλειδὶ στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία. Σύμφωνα μὲ τὸν Ἡσίοδο, ὁ Ζεύς, ὁ Ποσειδῶνας καὶ ὁ Πλούτων, μετὰ τὴν νίκη τῶν Ὀλυμπίων ἐπὶ τῶν Τιτάνων, μοίρασαν ἀνάμεσά τους τὰ τρία κύρια βασίλεια τοῦ σύμπαντος. Ὁ Ζεύς ἔλαβε τὸν οὐρανό, ὁ Ποσειδῶνας τὴ θάλασσα, καὶ ὁ Πλούτων τὸν κάτω κόσμο. Αὐτὸς ὁ διαχωρισμὸς τῆς ἐξουσίας ἔθεσε τὰ θεμέλια γιὰ τὴν τάξη τοῦ κόσμου, μὲ ἕνα ἀρμονικὸ πλέγμα κυριαρχίας ποὺ ἀντανακλᾶ τὴν μυθικὴ ἀντίληψη τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν φύση καὶ τὴν δομὴ τοῦ σύμπαντος.

Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο, θὰ ἐξερευνήσουμε τὴ δυναμικὴ τοῦ διαμοιρασμοῦ τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Θὰ ἀναλύσουμε ποιοί θεοὶ κατέχουν τὸν ἔλεγχο καὶ πῶς οἱ ἀλληλεπιδράσεις τους διαμορφώνουν τὸν κόσμο μας. 

"Σωκ.:

Ἄκου λοιπόν, καθώς ἀφηγοῦνται, μία πολύ ὄμορφη ἱστορία, την ὁποία ἐσύ ἀσφαλῶς θὰ ἐκλάβεις ὡς μῦθο, ὅπως νομίζω, ἐγὼ ὅμως τὴ θεωρῶ πραγματική με ἔλλογη ὑπόσταση· καί ἐξ ἄλλου ὡς ἀληθινά γεγονότα θὰ σου διηγηθῶ ὅσα πρόκειται νὰ διατυπώσω. Ὅπως δηλαδή ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος ὁ Ζεύς ὁ Ποσειδῶνας καί ὁ Πλούτωνας διαμοιράσθηκαν μεταξύ τους την κοσμική ἀρχὴ, ὅταν την παρέλαβαν ἀπὸ τον πατέρα τους...

Ὑπῆρχε λοιπόν ὁ ἐξῇς νόμος ὅσον ἀφορᾶ τους ἀνθρώπους την ἐποχῆ του Κρόνου, ὁ ὁποῖος διαχρονικά καί τώρα ἀκόμη ἰσχύει ἀνάμεσα στοὺς θεούς, ὅποιος ἀπὸ το γένος των ἀνθρώπων διανύσει τὴ ζωή του με δίκαιο καί εὐσεβῆ τρόπο, ὅταν πεθάνει, νὰ μεταβαίνει καί νὰ κατοικεῖ στὰ Νησιά των Μακάριων σε κατάσταση ἀπόλυτης εὐδαιμονίας, μακριά ἀπὸ κάθε συμφορά· ὅποιος ὅμως διάγει τὴ ζωή του με ἄδικο καί ἀσεβῆ τρόπο νὰ ὁδηγεῖται στὸ δεσμωτήριο της τιμωρίας καί της (ἀπονομῆς της δικαιοσύνης) Δίκης, το ὁποῖο ὡς γνωστό το ἀποκαλοῦν Τάρταρο.

Δικαστές ἐκείνων λοιπόν, την ἐποχῆ της βασιλείας του Κρόνου καὶ πρόσφατα ἀκόμη, ὅταν την ἐξουσία κατεῖχε ὁ Δίας, ἦταν ζωντανοί γιὰ τους ζωντανούς, οἱ ὁποῖοι δίκαζαν τους ἀνθρώπους ἐκείνη την ἡμέρα την ὁποῖα ἐπρόκειτο νὰ πεθάνουν. Ἔτσι λοιπόν με ἐσφαλμένο τρόπο ἐκφέρονταν οἱ δικαστικές ἐτυμηγορίες

Ὁ Πλούτων λοιπόν καὶ οἱ ἐπιτηρητές του Ἄδη, ποῦ κατέφθαναν ἀπὸ τα Νησιά των Μακάρων, κατήγγειλαν πρὸς τον Δία, ὅτι ἐμφανίζονται συχνά καὶ στοὺς δύο μεταθανάτιους προορισμούς ἄνθρωποι ποῦ ἡ ἀξία τους δὲν ἀνταποκρίνεται στὸν τόπο ἄφιξης τους.

Ἀποκρίθηκε λοιπόν τότε ὁ Ζεὺς:

«Ἐγώ, εἰπέ, θὰ θέσω τέρμα σ’ αὐτὸ ποῦ συμβαίνει, διότι τώρα οἱ δίκες ἐκδικάζονται ἄσχημα». «Αὐτοὶ δηλαδή ποῦ κρίνονται» εἰπέ «περιβάλλονται με σάρκα τὴ στιγμή της κρίσης, ἐπειδή δικάζονται ζωντανοί».

«Πολλοί λοιπόν», συνέχισε αὐτός, «ἄν καὶ διαθέτουν διεφθαρμένες ψυχές εἶναι ἐνδεδυμένοι με καλλίγραμμα σώματα καὶ εὐγενική καταγωγή καὶ πλούτη καὶ ὅταν συντελεῖται ἡ κρίση, καταφθάνουν γι’ αὐτούς πολλοί μάρτυρες νὰ βεβαιώσουν ὅτι ἔχουν ζήσει δίκαια.

Ἔτσι ἡ δικαστές θαμβώνονται ἀπὸ αὐτὰ, ἀφοῦ μάλιστα καὶ ἡ ἴδιοι δικάζουν ἐνδεδυμένοι (με σάρκες) καὶ μπροστά ἀπὸ την ψυχή τους ἔχουν, σὰν προκάλυμμα τα μάτια καὶ τα αὐτιά καὶ ὁλόκληρο το σῶμα Ὅλα αὐτὰ τα ἐπικαλύμματα συνιστοῦν ἀσφαλῶς ἐμπόδιό καὶ τα «ἐνδύματα» των δικαστῶν καὶ αὐτὰ των κρινομένων. «Πρωταρχικά λοιπόν», εἰπέ, «εἶναι ἀναγκαῖο νὰ καταργήσουμε τὴ δυνατότητα νὰ προβλέπουν ἡ ἄνθρωποι τον θάνατό τους, διότι τώρα γνωρίζουν ἐκ των προτέρων τὴ στιγμή του θανάτου τους. Αὐτὴ λοιπόν ἡ διαταγή ἔχει διαβιβαστεί στὸν Προμηθέα γιὰ νὰ σταματήσει την προγνωστική δυνατότητα των ἀνθρώπων

Ἔπειτα εἶναι ἀναγκαῖο νὰ κρίνονται ὅλοι αὐτοὶ γυμνοί· πρέπει δηλαδή αὐτοὶ να δικάζονται ἀφοῦ ἔχουν πεθάνει. Καὶ ὁ κριτής πρέπει νὰ εἶναι γυμνός (ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κάθε ἔνδυμα) πεθαμένος, ὥστε ἡ ἴδια ἡ ψυχή του νὰ ἀτενίζει την ψυχή κάθε ἀνθρώπου ἀμέσως με το θάνατο, ἀφοῦ τον ἐγκαταλείψουν ὅλοι οἱ συγγενεῖς καὶ ἀφοῦ θὰ ἔχει ἀφήσει στὴ γῆ ὅλο ἐκεῖνο τον ὑλικό στολισμό, γιὰ νὰ ἀποβεῖ δίκαια ἡ κρίση. Ἔχοντας λοιπόν διαγνώσει αὐτό πρὶν ἀπὸ ἐσᾶς, ἔχρισα δικαστές τους γιοὺς μου, δύο ἀπὸ την Ἀσία, το Μίνωα καὶ τον Ραδάμανθυ καὶ ἕνα ἀπὸ την Εὐρώπη τον Αιακό.

Αὐτοὶ λοιπόν ὅταν πεθάνουν, θὰ δικάσουν στὸ λειμῶνα, στὸ σημεῖο ὅπου ὁ δρόμος χωρίζεται σε τρεῖς κατευθύνσεις, ἀπ’ ὅπου δύο ὁδοί ὁδηγοῦν ἡ μία στὶς Νήσους των Μακάρων καὶ ἡ ἄλλη στὸν Τάρταρο. Ἐκείνους τους νεκρούς ποῦ καταφθάνουν ἀπὸ την Ἀσία θὰ τους κρίνει ὁ Ραδάμανθυς, αὐτούς ποῦ ἔρχονται ἀπὸ την Εὐρώπη ὁ Αἰακός. Στὸ Μίνωα θὰ ἀποδώσω τὴ δικαιοδοσία ὁριστικῆς ἐτυμηγορίας, ἄν ὑπάρχει κάτι ἀμφισβητούμενο στὶς κρίσεις των ἄλλων δύο, γιὰ νὰ καταστεῖ ὅσο το δυνατό πιὸ δίκαιη ἡ κρίση γιὰ την μεταθανάτια πορεία των ἀνθρωπίνων ψυχῶν».

Αὐτὴ εἶναι Καλλικλή ἡ ἀφήγηση ποῦ ἐγὼ ἔχω ἀκούσει καὶ πιστεύω ὅτι εἶναι ἀληθινή Ἀπὸ τις ἀναφορές αὐτές, συλλογίζομαι ὅτι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Ὁ θάνατος, ὅπως ἐγὼ νομίζω, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ὁ διαχωρισμός δύο πραγμάτων, της ψυχῆς καὶ του σώματος, του ἑνός ἀπὸ το ἄλλο

Ἀπὸ τὴ στιγμή λοιπόν ποῦ θὰ ἐπέλθει ὁ διαχωρισμός της ψυχῆς ἀπὸ το σῶμα, το κάθε ἕνα ἀπὸ τα δύο μέρη σχεδόν ἐξίσου διατηρεῖ ἐκεῖνα τα χαρακτηριστικά, ποῦ εἶχε ὅταν ὁ ἄνθρωπος βρισκόταν ἐν ζωή, το σῶμα διατηρεῖ ἀναλλοίωτη τὴ φύση του καὶ ὁρατές ὅλες τις περιποιήσεις καὶ τις διαμορφώσεις ποῦ δέχτηκε.

Γιὰ παράδειγμα ἄν το σῶμα κάποιου ἦταν μεγάλο ἡ ἀπὸ τὴ φύση ἡ ἀπὸ την ὑπερβολική κατανάλωση τροφῆς ἡ ἀπὸ την ἐπίδραση καὶ των δύο παραγόντων, ὅσο ἦταν ζωντανός καὶ ὅταν πεθάνει ὁ νεκρός θὰ εἶναι μεγάλος καὶ ἄν ὑπῆρξε παχύς θὰ εἶναι παχύς καὶ μετά το θάνατο καὶ γιγιὰ ὅλα τα χαρακτηριστικά του σώματος το ἴδιο ἰσχύει

Ἄν πάλι ἔτρεφε μακριά κόμη, μακρομᾶλλης θὰ εἶναι καὶ ὁ νεκρός. Ἄν ἐπιπρόσθετα κάποιος εἶχε μαστιγωθεῖ καὶ εἶχαν ἀποτυπωθεῖ στὸ σῶμα του οἱ οὐλές ἀπὸ τις μαστιγώσεις ἡ ἀλλὰ τραύματα, ἐνῶ βρισκόταν στῆ ζωή καὶ μετά το θάνατο αὐτὰ θὰ εἶναι ἔκδηλα στῆ μορφή του πεθαμένου. Ἡ ἄν κανείς κατά την διάρκεια της ζωῆς του εἶχε μέλη του σώματός του σπασμένα ἡ διαστρεβλωμένα, οἱ ἴδιες αὐτὲς διαμορφώσεις θὰ εἶναι ὁρατές καὶ στῆ μεταθανάτια οὐσία του.

Με μία φράση δηλαδή, ὅλα ἐκεῖνα τα χαρακτηριστικά ποῦ ἀποτυπώθηκαν στὸ σῶμα του ἀνθρώπου ἐνῶ ζοῦσε εἶναι εὐδιάκριτα καὶ ὅταν πεθάνει ἡ ἄν ὄχι ὅλα τα περισσότερα γιὰ κάποιο χρονικό διάστημα.

Ἤ ἴδια διεργασία νομίζω ὅτι ἰσχύει καὶ γιὰ τὴ ψυχή Καλλικλή. Ἔκδηλα εἶναι ὅλα τα χαρακτηριστικά της ψυχῆς, ὅταν ἀπογυμνωθεῖ ἀπὸ το σῶμα, καὶ ἡ ἔμφυτες ἰδιότητες καὶ ἡ ἐπίκτητες, ὅσες διαμορφώσεις ἀπέκτησε ἡ ψυχή του ἀνθρώπου λόγῳ της ἐνασχόλησής της με κάθε πρᾶγμα

Ὅταν λοιπόν παρουσιαστοῦν ἐνώπιον του δικαστή, ἐκεῖνοι ποῦ ἔρχονται ἀπὸ την Ἀσία στὸν Ραδάμανθυ, ὁ Ραδάμανθυς τους βάζει σε σειρά καὶ ἐποπτεύει την ψυχή καθενός, χωρίς νὰ γνωρίζει σε ποῖον ἀνήκει, ἀλλὰ πολλές φορές ἀφοῦ παραλάβει την ψυχή του Μεγάλου Βασιλιά ἡ ἀλλοῦ ὁποιουδήποτε βασιλιά ἡ δυνάστη καὶ διαπιστώσει ὅτι τίποτα δὲν εἶναι ὑγιές στὴν ψυχή του, ἀλλὰ ἀντίθετα εἶναι ὅλη μαστιγωμένη ἀπὸ ραπίσματα καὶ γεμάτη οὐλὲς ἀπὸ την ἐπίδραση των ἐπιορκιῶν καὶ της ἀδικίας, ποῦ με κάθε πράξη του ἔχει ἀποτυπώσει στὴν ψυχή του καὶ ὅλα διεστραμμένα ἀπὸ το ψεῦδος καὶ την ἀλαζονεία καὶ τίποτα ὀρθὸ, ἀφοῦ ἔχει ἀνατραφεῖ χωρίς την ἀλήθεια Ὑπό την ἀρνητική ἐπίδραση τέλος, της ἐξουσίας της τρυφῆς της ἀλαζονείας καὶ της αὐθαιρεσίας των ενεργειών του, διέκρινε την ψυχή νὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀσύμμετρη καὶ ἀσχήμια Ἀφοῦ διαπίστωσε λοιπόν ὁ δικαστής αὐτὰ, ἀπέπεμψε ἀμέσως αὐτὴν με περιφρόνηση στὸ δεσμωτήριο, ὁπού πρόκειται, ἀφοῦ φθάσει, νὰ ὑποστεῖ τις ἁρμόζουσες κυρώσεις…

Ὅπως λοιπόν ἔλεγα, ὅταν ἐκεῖνος ὁ Ραδάμανθυς παραλάβει (γιὰ νὰ δικάσει) κάποιον τέτοιου εἴδους, δὲν γνωρίζει τίποτα σχετικά με αὐτὸν, οὔτε ποῖος εἶναι οὔτε ἀπὸ ποίους κατάγεται, γνωρίζει μόνο ὅτι κάποιος εἶναι διεφθαρμένος. Ἔτσι, ἀφοῦ διαπιστώσει αὐτὸ, τον ἀποπέμπει στὸν Τάρταρο, ἐπισημαίνοντας, εἴτε ὅτι δύναται νὰ θεραπευθεῖ, εἴτε ὅτι εἶναι ἀνίατος, σύμφωνα με την ἀλάθευτη κρίση του. Εκείνος ἀφοῦ φτάσει στὸν Τάρταρο ὑφίσταται αὐτὰ ποῦ του ἁρμόζουν

Ἐνίοτε ὅταν ὁ ἀδέκαστος κριτής διακρίνει ἄλλη ψυχή ἀνθρώπου, ὁ οποίος ἔχει ζήσει με εὐσέβεια καὶ ὑπό το πνεῦμα της ἀλήθειας, ἁπλοῦ ἰδιώτη ἡ κάποιου ἀλλοῦ, κυρίως ὅμως, ὅπως ἐγώ θεωρῶ, Καλλικλή, ψυχή φιλοσόφου ποῦ ἀφοσιώθηκε στὰ δικά του ἔργα καὶ δεδὲν ἀκολούθησε ποικίλες κατευθύνσεις στὴ ζωή του, τὴ θαυμάζει καὶ τὴ στέλνει στὰ Νησιά των Μακάρων.

Ἔτσι ἀκριβῶς ἐνεργεῖ καὶ ὁ Αιακός καὶ καθένας ἀπὸ αὐτούς δικάζει κρατῶντας ράβδο, ὁ Μίνωας ὅμως κάθεται ἐποπτεύοντας, κρατῶντας μόνος αὐτὸς χρυσό σκῆπτρο, ὅπως ἀναφέρει ὁ ὁμηρικός Ὀδυσσέας ὅτι εἶδε αὐτὸν «νὰ κρατεῖ χρυσό σκῆπτρο καὶ νὰ ἀπονέμει δικαιοσύνη στοὺς νεκρούς.

Ἐγώ λοιπόν Καλλικλή, ἔχω πεισθεῖ ἀπόλυτα ἀπὸ την διήγηση αὐτὴ καὶ μεριμνῶ πῶς θὰ παρουσιαστῶ στὸν κριτή με ὅσο το δυνατό πιὸ ὑγιῆ την ψυχή μου. Ἀντλῶ ἱκανοποίηση λοιπόν στὸ νὰ ἀπέχω ἀπὸ τις τιμές των πολλῶν ἀνθρώπων καὶ ἀφιερώνομαι στὸ εγἐγχείρημα ἀνεύρεσης της ἀλήθειας, πῶς πραγματικά θὰ μπορέσω νὰ γίνω καλύτερος καὶ κατά τὴ διάρκεια της ζωῆς μου καὶ ὅταν πεθάνω, μετά το θάνατο.

Προτρέπω μάλιστα καὶ ὅλοις τους ἄλλους ἀνθρώπους, ὅσο δύναμαι νὰ πράξω κάτι τέτοιο, καὶ σε σένα ἀπευθύνω την παραίνεση νὰ κατευθύνεις τή ζωή σου στὸν ἀγῶνα αὐτὸ, τον ὁποῖο ἐγώ θεωρῶ τον ἐπικρατέστερο ἀπὸ ὅλοις τους ἐγκόσμιους ἀγῶνες, καὶ σε ἐπικρίνω ποῦ δὲν ἔχεις τή δυνατότητα νὰ βοηθήσεις τον ἑαυτό σου, ὅταν ἔρθει ἡ στιγμή της δικῆς σου δίκης καὶ κρίσης, την ὁποῖα ἐγώ μόλις τώρα ἀνέφερα, ἀλλά, ἀφοῦ προσέλθεις ἐνώπιον του δικαστή τον γιὸ της Αίγινας, ὅταν σε συλλάβει καὶ σε ὁδηγήσει πρός το δεσμωτήριο, θὰ μείνεις ἄναυδος καὶ θὰ κυριευτεῖς ἀπὸ ἰλίγγῳ, ἐσύ ἐκεῖ ὄχι λιγότερο ἀπὸ ἐμένα ἐδῶ, καὶ ἴσως κάποιος σε χτυπήσει ἀτιμωτικά στὸ πρόσωπο καὶ σε ἐξευτελίσει με κάθε δυνατό τρόπο."

Πλάτων, Γοργίας, 523a-527e



Ὁ μῦθος γύρω ἀπὸ το δικαστήριο των ψυχῶν ὑστέρα ἀπὸ

το θάνατο (C. 79-82, 523a-527e):

"Ἀπομένει ἡ μεταφυσική θεμελίωση των διαλεκτικῶν συμπερασμάτων. Ποιὸς γνωρίζει ἄν ἡ ζωή εἶναι θάνατος ἡ ὁ θάνατος ζωή; Ὁ θάνατος, γιὰ το Σωκράτη, δὲν τίποτα ἄλλο παρά ὁ χωρισμός δύο πραγμάτων, της ψυχῆς καὶ του σώματος. Ἤ ἀθάνατη ψυχή ἐξέρχεται ἀπὸ το θνητό σῶμα καὶ ὁδεύει πρὸς το σταυροδρόμι της κρίσης. Ἐκεῖ ἀναμένουν ἡ ἀκριβοδίκαιοι καὶ ἀδέκαστοι Κριτές του Ἄδη, ὁ Αἰακός, ὁ Μίνως καὶ ὁ Ραδάμανθυς, ἡ οποίοι ἀτενίζουν την ψυχή κάθε νεκροῦ καὶ ἐκδίδουν την ἀταλάντευτη ἐτυμηγορία τους, βασιζόμενοι στὰ ὁρατὰ σημάδια ποὺ φέρει πάνω της κάθε ψυχή ἀπὸ την προθανάτια δράση της.

Οἱ ψυχές των διεφθαρμένων καὶ των ἀδικῶν ἀποστέλλονται στὸ δεσμωτήριο της τιμωρίας καὶ της ἀπονομή της δικαιοσύνης, στὸν στυγερό Τάρταρο καὶ ὑποβάλλονται σε φρικτά, συνεχῶς ἐπαναλαμβανόμενα βασανιστήρια.

Οἱ ψυχές, ποὺ ἔζησαν με δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη κατευθύνονται στὶς Νήσους των Μακάρων καὶ βιώνουν της αἰώνια εὐδαιμονία

Ἤ φιλοσοφία, ὅπως ἀκριβῶς καὶ στὸν πλατωνικό Φαίδωνα, ὀράται ὡς μελέτη καὶ προετοιμασία θανάτου.

Ὁ Σωκράτης συρμένος ἄδικα σε δίκη ἀπό κάποιο εὐτελές ἀποκείμενο, ἴσως νὰ μὴν δύναται νὰ ὑπερασπιστεῖ τον ἑαυτὸ του ἐνώπιον της ἐγκόσμιας δικαστικῆς ἀρχῆς, ἐλλείψει ο

ὀνομαστῶν μαρτύρων ποὺ θὰ συνηγορήσουν ὑπέρ του καὶ ἐλλείψει της μεγαλεπήβολης ρητορικῆς πειθοῦς, ἡ ὁποῖα θὰ δημιουργήσει ἐπίφαση ἀλήθειας καὶ θὰ ἐξαπατήσει τους δικαστές, στὸ ἐπέκεινα, ὅμως, θὰ βρεθεῖ ἀναπόδραστα στὶς νήσους των Μακάρων.

Ὁ πολιτευτής μπορεῖ ἔντεχνα νὰ διαφεύγει τις δάγκανες του πολιτειακοῦ νόμου ὅσο βρίσκεται στή ζωή καὶ νὰ πραγματοποιεῖ τις ἄδικες ἐπιδιώξεις του, στό μεταθανάτιο σταυροδρόμι της κρίσης, ὅμως, θὰ καταληφθεῖ ἀπὸ ἔντρομο ἴλιγγο, καθώς τα τέκνα του Διός θὰ ἐποπτεύουν την ψυχή του καὶ θὰ του ἐπιβάλλουν, μετά ραπισμάτων καὶ προπηλακισμῶν, σκληρότατη τιμωρία.

Ἤ προτροπή πρὸς τον φιλοσοφικό τρόπο ζωῆς ἐνδύεται το μέγιστο κλέος.

Ὁ πολιτικός ἀνήρ ἁρμόζει νὰ κατακτήσει σε ἀτομικό ἐπίπεδο την αὐτοκυριαρχία (ἡ κυριαρχία του λόγου ἐπὶ του θυμοῦ καὶ των ἡδονῶν) καὶ τὴ δικαιοσύνη (διατήρηση αὐτῆς της εὐταξίας) καὶ ἐν συνεχείᾳ, ἀφοῦ το κατορθώσει αὐτὸ νὰ ἐπιδοθεῖ στὴν ἐφαρμογή των ἀρχῶν της πολιτικῆς ἐπιστήμης

Καιάδας - "Καιάδας - Ὁ μῦθος τῆς θανάτωσης βρεφῶν ἀπὸ τοὺς Σπαρτιᾶτες"

 

Ὁ Καιάδας εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ διαβόητα μέρη τῆς ἀρχαίας Σπάρτης καὶ συνδέεται στενὰ μὲ τὸν μῦθο τῆς θανάτωσης βρεφῶν ποὺ θεωροῦνταν ἀδύναμα ἢ μὴ κατάλληλα νὰ γίνουν μελλοντικοὶ πολεμιστές. Αὐτὴ ἡ πρακτικὴ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σκοτεινὰ κεφάλαια τῆς σπαρτιατικῆς ἱστορίας, εἶναι ὅμως ἔτσι ἂν καὶ εἶναι συχνὰ ὑπερβολικὰ δραματοποιημένη στὴ λαϊκὴ φαντασία καὶ τὴ μεταγενέστερη λογοτεχνία. 

Ἕνας ἀπ’ τοὺς πιὸ ἀτιμωτικοὺς θανάτους κατὰ τὴν ἀρχαιότητα, ἦταν ὁ κατακρημνισμὸς σὲ βάραθρο. Ἐφαρμοζόταν στὴν Ἀθήνα, στὴν Κόρινθο, στοὺς Δελφούς, στὴ Θεσσαλία κι ἀλλοῦ καὶ ἀφοροῦσε τοὺς αἰχμαλώτους, ἐγκληματίες, ἱερόσυλους καὶ προδότες. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ αὐτονόητο μαρτύριο, ἡ ποινὴ ἐμπεριεῖχε καὶ μεταφυσικὲς προεκτάσεις, καθὼς τὸ σῶμα παρέμενε ἄταφο καὶ ἡ ψυχὴ ἀδυνατοῦσε νὰ λυτρωθεῖ. «Κόρακες» ὀνομαζόταν ὁ τόπος τιμωρίας στὴ Θεσσαλία, «βάραθρο» ἢ «ὄρυγμα» στὴν Ἀθήνα, ὅπου πάντως μετὰ τὸ 406 π.Χ. φαίνεται πὼς ἡ τιμωρία παύει νὰ ἐφαρμόζεται, 

«Καιάδας» στὴ Σπάρτη. 

Ὁ τελευταῖος εἶναι καὶ ὁ πιὸ διάσημος, καθὼς εἶναι εὐρέως διαδεδομένη σήμερα ἡ φήμη, πὼς ἐκεῖ ἔριχναν οἱ Σπαρτιᾶτες, ἐκτὸς ἀπὸ αἰχμαλώτους καὶ κατάδικους, τὰ ἀνάπηρα καὶ ἀσθενικὰ βρέφη ἢ παιδιὰ τῆς Σπάρτης. Ὁ Καιάδας, ποὺ ὁ Στράβων τὸν ἀποκαλεῖ «δεσμωτήριον τὸ παρὰ Λακεδαιμονίους σπήλαιο τί», ταυτίζεται σήμερα μὲ τὸ σπηλαιοβάραθρο τοῦ χωριοῦ Τρύπη (10 χλμ. βορειοδυτικὰ τῆς Σπάρτης), βάσει τῶν περιγραφῶν τοῦ ἀρχαίου περιηγητῆ Παυσανία (τὸν ἀποκαλεῖ «ἀπότομο καὶ βαθὺ βάραθρο»), τοῦ Πλούταρχου κ.ά., καθὼς καὶ τοῦ σύγχρονου Γάλλου περιηγητῆ O. Rayet, ὁ ὁποῖος τὸ ἐπισκέφτηκε τὸ 1879.

Κατὰ ἱστορικὲς ἀναφορές, στὸν Καιάδα ρίχτηκαν ἀπὸ τοὺς Σπαρτιᾶτες ὁ ἥρωας τοῦ Β΄ Πελοποννησιακοῦ πολέμου ὁ Ἀριστομένης ὁ Ἀνδανιεὺς μαζὶ μὲ 50 αἰχμαλώτους Μεσσηνίους. Ἐπίσης στὸν Καιάδα οἱ Σπαρτιᾶτες κατακρήμνισαν καὶ τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ βασιλέως των Παυσανία ποὺ εἶχε καταδικαστεῖ σὲ θάνατο ἐπὶ προδοσία. Οἱ ἀρχαῖες ἀναφορὲς (Θούκ. 1.134, Παυσαν. 4.18, Στράβ. Ἡ 376) καθιστοῦν σαφὲς ὅτι στὸν Καιάδα ἀπορρίπτονταν «...οἱ ἐπὶ μεγίστοις τιμωρούμενοι» καὶ οἱ αἰχμάλωτοι πολέμου. 

Πὼς ὅμως διαμορφώθηκε ὁ μῦθος περὶ κατακρήμνισης καχεκτικῶν παιδιῶν στὸν Καιάδα; 

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Πλάτων, ὁ ὁποῖος στὴν «Πολιτεία» του πρότεινε τὴ θανάτωση τῶν ἀσθενικῶν βρεφῶν σὲ βάραθρο τῆς κλασικῆς Ἀθήνας, ἀλλὰ ἀνεξήγητα τὸ ἐφιαλτικὸ ὄνειρό του Πλάτωνα χρεώθηκε ἡ Σπάρτη. Ὁ Καιάδας ἔχει -μᾶλλον κακῶς- ταυτιστεῖ μέ τους, ἐπίσης τρομερούς, «Ἀποθέτες». Τὸν τόπο δηλαδὴ ποὺ οἱ Σπαρτιᾶτες ἀπέθεταν τὰ μὴ ἀρτιμελῆ βρέφη, ὅπως ἀναφέρει ὁ Πλούταρχος καὶ μόνον αὐτός, στὸν βίο τοῦ Λυκούργου. Συγκεκριμένα ὁ ἀρχαῖος ἱστορικὸς γράφει ὅτι οἱ γονεῖς τοῦ κάθε νεογέννητου τὸ ἔφερναν ἐμπρὸς σὲ μία ἐπιτροπὴ γερόντων ποὺ τὸ ἐξέταζαν. Ἐὰν τὸ ἔβρισκαν ὑγιὲς καὶ ἀρτιμελὲς τὸ παρέδιδαν στὴν πόλη νὰ ἀνατραφεῖ, ἐνῷ στὴν ἀντίθετη περίπτωση τὸ «ἀπέπεμπον εἰς τὰς λεγομένας Ἀποθέτας», ἕναν βαραθρώδη τόπο στὸν Ταΰγετο, ἔτσι ὥστε τὸ δύσμορφο βρέφος νὰ πεθάνει μὲν ἀπὸ βέβαιο φυσικὸ θάνατο, ἀλλὰ ἡ πολιτεία νὰ μὴ μιανθεῖ ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση του. Πάντως, ἀκόμη καὶ ἔτσι, οἱ σύγχρονοι ἐρευνητὲς ὑποστηρίζουν ὅτι αὐτὴ τὴν τύχη εἶχαν μόνο τὰ παιδιὰ μὲ βαριὲς δυσμορφίες καὶ ὄχι ἐλαφρὲς ἀναπηρίες, ἀλλὰ καὶ παιδιὰ ἀπὸ ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες. 

Πιθανότατα, οἱ ἀόριστες ἀναφορὲς γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη νεογνῶν στοὺς «Ἀποθέτες» του Ταΰγετου, ποὺ συνδέονται συχνὰ μὲ τὸν ἀρχαῖο Καιάδα, συγχέονταν μὲ τὴ γνωστή, σὲ ὅλη τὴν ἀρχαιότητα, πρακτική της βρεφοκτονίας. Ἡ πρακτική της βρεφοκτονίας, ἀποτελοῦσε ἔσχατο καὶ ἐπώδυνο μέσο οἰκογενειακοῦ προγραμματισμοῦ σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἀπὸ τὴν ἀπώτερη προϊστορία μέχρι τὴ σύγχρονη ἰατρικὴ ἐπανάσταση καὶ τὴν ἐφαρμογὴ προηγμένων μεθόδων ἀντισύλληψης καὶ ἀποφυγῆς ἀνεπιθύμητων κυήσεων. Ἡ δέ, ἔκθεση τῶν παιδιῶν μὲ κάποια γενετικὴ δυσπλασία ἢ δυσμορφία ἀποτελοῦσε κοινὴ πρακτικὴ καὶ δὲν παρατηροῦνται διακρίσεις ἢ πολυνομία ἀπὸ πόλη σὲ πόλη καὶ ἀπὸ ἐποχὴ σὲ ἐποχή. 

Ὅμως, ἀκόμη καὶ ἡ συνθήκη τῆς ψυχικὰ ἐπώδυνης βρεφοκτονίας, βρίσκεται σὲ πλήρη ἀντιπαράθεση μὲ τὴν ἀποτρόπαιη καὶ ἀήθη παραβίαση τῆς ἔμφυτης ἀνθρώπινης αἴσθησης τοῦ φυσικοῦ καὶ νομικοῦ δικαίου, ποὺ συνεπάγεται ὁποιαδήποτε ἀντίληψη ἐγκατάλειψης ἀνυπεράσπιστων καὶ ἐν ζωῇ νεογνῶν, στὶς διαθέσεις ἐπιθετικῶν καιρικῶν συνθηκῶν καὶ ἄγριων ζώων. Συνεπῶς, ἡ ἄποψη αὐτὴ φαίνεται νὰ ἀποτελεῖ πάρεργο τῆς ἴδιας δυσφημιστικῆς παρερμηνείας τοῦ Καιάδα καὶ τῆς ἐγχώριας ἱστορικῆς ὑποβάθμισης τῆς ἀρχαίας Σπάρτης (μὲ τὴν ἑλληνικὴ Ἐκκλησία νὰ ὑποστηρίζει αὐτὸν τὸν μῦθο, μὲ ἰδιαίτερο «ζῆλο»). 

Σύμφωνα μὲ τὸν Ἡρόδοτο οἱ ἐκτελέσεις καταδίκων (ἢ αἰχμαλώτων) γίνονταν πάντα τὴ νύχτα καὶ πολλὲς ἑρμηνεῖες μποροῦν νὰ δοθοῦν πάνω σὲ αὐτό, ποὺ ἀφοροῦν εἴτε σὲ κάποια τελετουργικὴ πρακτικὴ εἴτε σὲ ψυχολογικὰ αἴτια ἢ στὴν ἐπιθυμία νὰ κρυφτεῖ ἀπὸ τὴν κοινὴ θέα τὸ ἐπαίσχυντο τέλος ἑνὸς Σπαρτιάτη. Ἐπιπλέον, οἱ ἐκτελέσεις γίνονταν στὴ φυλακή, προφανῶς διὰ ἀπαγχονισμοῦ, τοὐλάχιστον ἕως τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἡροδότου. Ὁ Καιάδας δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ οὔτε κάποιο ἄλλο εἶδος κατακρημνισμοῦ. Ἴσως ὁ Καιάδας νὰ χρησιμοποιοῦνταν ὡς ἕνα μέρος ὅπου ρίχνονταν τὰ σώματα μετὰ τὴν ἐκτέλεση. 

Ἡ ἀλήθεια εἶναι, πάντως, πὼς ἔχουμε ἐλάχιστες μαρτυρίες γιὰ ὑποθέσεις ἀνθρωποκτονίας στὴ Σπάρτη καὶ ἀκόμη λιγότερες γιὰ τὶς ποινὲς ποὺ ἐπιβάλλονταν ἐκεῖ. Γενικότερα, στὴν ἀρχαιότητα οἱ ἀναφορὲς γιὰ τὴ θανάτωση βρεφῶν στὸν Καιάδα εἶναι ἐξαιρετικὰ περιορισμένες καὶ χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἀσάφεια καὶ ἀπροσδιοριστία, ἐνῷ στὴ σύγχρονη ἐποχὴ ἀποκτοῦν μεγαλύτερη ἀποδοχὴ καὶ διάδοση καὶ μάλιστα σὲ συγγράμματα τῆς στοιχειώδους ἐκπαίδευσης, παρὰ τὴν παντελῆ ἔλλειψη τεκμηρίωσης καὶ ὑποστήριξης τῆς αἰνιγματικῆς μυθοπλασίας. Ἀντίθετα, στὴ διεθνῆ ἱστοριογραφία οἱ σχετικὲς ἀναφορὲς ἀμφισβητοῦνται ἢ ἀγνοοῦνται παντελῶς.

Ὁ θρῦλος αὐτός, φαίνεται νὰ παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ τὸ 1904, ὅταν κατὰ τὴν διεξαγωγὴ ἀρχαιολογικῆς ἔρευνας, τὰ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα ἐντὸς τοῦ Καιάδα ὁδήγησαν τὴν τότε ὁμάδα τῶν ξένων ἀρχαιολόγων στὴ διαπίστωση, ποὺ ἕως σήμερα κακῶς παραμένει, ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Σπαρτιᾶτες ἔριχναν στὸν γκρεμὸ τὰ ἀνάπηρα παιδιά, μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι τοὺς ἦταν βάρος καὶ ἄχρηστα γιὰ τὴν κοινωνία τους. Ἡ ἐπιστημονικὴ ὁμάδα βασίστηκε στὸ μικρὸ μέγεθος τῶν ὀστῶν, ποὺ ἀποκάλυψε ἡ ἀρχαιολογικὴ ἔρευνα, τὰ ὁποῖα ἀπεδόθησαν σὲ ὀστᾶ μικρῶν παιδιῶν. 

Τὸ 1956, μισὸ αἰῶνα μετά, ἡ μέθοδος τοῦ ἄνθρακος C14 ἀξιολόγησε τὰ συγκεκριμένα εὑρήματα ὡς μὴ ἀνήκοντα σὲ παιδιὰ ἀλλὰ σὲ ἐνήλικους ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ μόνον σὲ ἕνα ποσοστὸ 15% ἀνήλικων. Ἅπαντες δέ, εἶχαν κατάγματα. Κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1980, ἀλλὰ καὶ τὸ 2003, πολλοὶ ἀρχαιολόγοι, σπηλαιολόγοι ἀλλὰ καὶ ὀρειβάτες κατέβηκαν στὸν Καιάδα καὶ ἔδωσαν διάφορα στοιχεῖα γιὰ τὰ εὑρήματα ποὺ ὑπάρχουν στὸ ἐσωτερικό του. Ἐπικρατεῖ, βέβαια, μιὰ σύγχυση γιὰ τὸ κατὰ πόσο ἔφτασαν στὸν «πάτο» τοῦ πηγαδιοῦ. Ἄλλωστε, δὲν γνωρίζουμε ἂν μὲ τὰ χρόνια λόγῳ τῶν σεισμῶν ἡ δομὴ τοῦ Καιάδα ἔχει ἀλλάξει. Κατὰ τὸν Πλούταρχο (Κίμων 16.4) ὁ σεισμὸς τοῦ 464 π.Χ. ἦταν τρομακτικὰ ἰσχυρός: «Ἡ χώρα τῶν Λακεδαιμόνιων χάσμασιν ἐνώλισθε πολλοῖς καὶ τῶν Ταϋγέτων τιναχθέντων κορυφαὶ τινὲς ἀπερράγησαν» (ἄνοιξαν χάσματα καὶ ἀποκόπηκαν βράχοι ἀπὸ τὶς κορφὲς τοῦ Ταΰγετου). Εἶναι ἑπομένως φυσικὸ νὰ ἔπεσαν ἀπὸ τότε μεγάλοι βράχοι καὶ στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ Καιάδα. 

 Παρατηρήθηκε ὅτι καὶ πάνω σὲ πεσμένους ὀγκολίθους ὑπῆρχαν ὀστᾶ ἀνθρώπινων σκελετῶν, ποῦ ρίχτηκαν προφανῶς ἀπὸ τὴν ἄνω, ἀρχικὴ εἴσοδο καὶ μετὰ τὸ 464 π.χ. Πάντως, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι τὰ ὀστᾶ ποὺ βρῆκαν ἐκεῖ ἀνήκουν σὲ ἐνηλίκους, ἡλικίας 18-35 ἐτῶν. Βρέθηκε μόνο ἕνας σκελετὸς παιδιοῦ, ὄχι πολὺ μικρῆς ἡλικίας, τὸ ὁποῖο πιθανολογεῖται ὅτι ἔπεσε κατὰ λάθος μέσα στὸν Καιάδα. Μαζὶ μὲ τὰ ὀστᾶ βρέθηκαν αἰχμὲς ἀπὸ βέλη καὶ δόρατα, ἐνῷ ἕνα θραῦσμα κρανίου εἶχε καρφωμένη πάνω του τὴν αἰχμὴ ἑνὸς βέλους. Πολλοὶ κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ σώματα ποὺ ρίχτηκαν ἐκεῖ ἦταν ἤδη νεκρά. Βρέθηκαν, ἐπίσης, λύχνοι καὶ σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά. 

Σὲ κάθε περίπτωση δὲν διαπιστώθηκε ἡ παρουσία σκελετικῶν εὑρημάτων νεογέννητων ἀτόμων ἢ βρεφῶν, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ πιὸ ἀμφιλεγόμενο καὶ ἀμφισβητούμενο στοιχεῖο τῆς σχετικῆς ἱστοριογραφίας ποὺ συνδέεται μὲ τὸ σπηλαιοβάραθρο τοῦ Καιάδα καὶ τὴν ἀρχαία Σπάρτη. 

Ἐπίσης, δὲν μπόρεσε νὰ διαπιστωθεῖ μέχρι σήμερα, παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες ἔρευνες, ἡ παρουσία σκελετικῶν εὑρημάτων μικρῶν παιδιῶν, βιολογικῆς ἡλικίας 1-4 ἐτῶν ἢ μεγαλύτερων παιδιῶν ἡλικίας 5-10 ἐτῶν, στὸ χῶρο του σπηλαιοβαράθρου. 

Ὅπως ἔχει, ἤδη, ἀναφερθεῖ, τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα σκελετικὰ εὑρήματα, ποὺ βρέθηκαν στὸ χῶρο του σπηλαιοβαράθρου, ἀνήκουν σὲ ἄνδρες βιολογικῆς ἡλικίας, μεταξὺ 18 καὶ 35 ἐτῶν. Μόνο δύο κρανία ἐνηλίκων ἀνδρῶν ἐμφανίζουν ἐνδείξεις πιθανῆς βιολογικῆς ἡλικίας μεγαλύτερης τῶν πενῆντα ἐτῶν, ἐνῷ βρέθηκαν λίγα σκελετικὰ εὑρήματα δύο ἐφήβων, πιθανῆς ἡλικίας 14-17 ἐτῶν, καθὼς καὶ τμήματα μετωπιαίου ὀστοῦ καὶ ἄνω γνάθου ποὺ πρέπει νὰ ἀνήκουν σὲ ἕνα ἀκόμη νεαρὸ ἄτομο ἡλικίας, περίπου, δώδεκα ἐτῶν. 

Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ περίπτωση τοῦ νεαρότερου ἀτόμου δὲν θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ τεκμήριο θανάτωσης βρεφῶν στὸν Καιάδα. Ἀντίθετα εἶναι γνωστή, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἱστορικὴ περίοδο, ἡ συχνὴ ἐμπλοκὴ μεγαλύτερων παιδιῶν καὶ ἐφήβων σὲ βίαιες ἀντιπαραθέσεις καὶ πολεμικὲς συρράξεις. 

Τὰ συμπεράσματά περί εὐγονίας τῶν Σπαρτιατῶν, στὸ πλαίσιο μιᾶς στρατοκρατούμενης κοινωνίας, ὁ ὑπερβάλλων ρόλος των φυλετὼν στὶς οἰκογενειακὲς καὶ ἀτομικὲς ὑποθέσεις, στὸ πλαίσιο τοῦ κοινοβιακοῦ χαρακτῆρα τῆς σπαρτιατικῆς κοινωνίας, προέρχονται καὶ ἀποτελοῦν ἀναπόσπαστα μέρη τοῦ σπαρτιατικοῦ μύθου, τοῦ ὁποίου ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους ἀρχιτέκτονες ἦταν καὶ ὁ Πλούταρχος. Συνεπῶς, ἡ οὕτως ἢ ἄλλως ἀμφισβητήσιμη ἀναφορὰ στὴ σκόπιμη θανάτωση βρεφῶν στὸν Καιάδα, γιὰ λόγους εὐγονικῆς, φαίνεται νὰ κλονίζεται σοβαρά. Τὸ παραμύθι περί «...ὡραίων Σπαρτιατῶν, Καιάδα ἀνάπηρων τέκνων» ἄλλωστε δὲν συμπορεύεται μὲ τὸν ποιητὴ Τυρταῖο (ἐκ γενετῆς τυφλόν), τὸν βασιλιᾶ Ἀγησίλαο τῆς Σπάρτης (ἐκ γενετῆς χωλὸν) καὶ πλείστους ἄλλους διακεκριμένους Σπαρτιᾶτες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν ἀρτιμελεῖς, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἱστορία. Χαρακτηριστικὸ εἶναι δέ, πὼς ὅταν κάποτε εἰρωνεύτηκαν ἕναν κουτσὸ Σπαρτιάτη ποὺ πήγαινε νὰ πολεμήσει, αὐτὸς ἀπάντησε πὼς «ὁ πόλεμος χρειάζεται ἄτομα ποὺ μένουν στὴ θέση τους καὶ ὄχι ἄτομα ποὺ τὸ βάζουν στὰ πόδια», ἐνῷ σὲ παρόμοια περίπτωση τυφλοῦ Σπαρτιάτη, αὐτὸς ἀπάντησε πὼς «καὶ τίποτα νὰ μὴν κάνω, ὅλο καὶ κάποια λεπίδα τοῦ ἐχθροῦ θὰ στομώσω μὲ τὸ σῶμα μου». 

Ἐκφοβιστικὴ Προβολή: Ἡ ἀφήγηση αὐτὴ ἐνίσχυσε τὸν φόβο καὶ τὸ δέος γύρω ἀπὸ τὴ Σπάρτη, παρουσιάζοντας τὴν πόλη ὡς ἕνα μέρος ὅπου μόνο οἱ ἰσχυρότεροι ἐπιβιώνουν. Ἦταν ἕνας τρόπος νὰ δείξουν οἱ Σπαρτιᾶτες τὴν ἀφοσίωσή τους στὴν ἐπιβίωση τοῦ κράτους καὶ τὴ στρατιωτικὴ ὑπεροχή. 

Ἀποθετήριο ἀναπήρων τέκνων πρωτολειτούργησε ἐπὶ Βυζαντίου (τὰ ἀνάπηρα τέκνα τὰ ἀπέθεταν στὰ «ἄντρα», τὰ ὁποῖα ἦταν σπηλιές), προηγήθηκε ὅμως ἡ ἀπόθεση τέκνων ὑγιῶν καὶ μὴ ὑγιῶν ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους κατὰ τὴν τελευταία περίοδο τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γνωστὴ καὶ ὡς πτώση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γιὰ ἄλλους λόγους (κοινωνικοὺς κατ’ ἐξοχήν). 

Ὁ Θεόδωρος Πίτσος, Καθηγητὴς Φυσικῆς Ἀνθρωπολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐξηγεῖ πὼς μετὰ ἀπὸ ἔρευνες ἀποδείχτηκε πὼς ποτὲ οἱ Ἀρχαῖοι Σπαρτιᾶτες δὲν πέταγαν τὰ παιδιά τους στὸν Καιάδα σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ἑλληνικὸ κράτος ποὺ γιὰ δεκαετίας μέσῳ τῆς ἐκπαίδευσης ὑποστηρίζουν τὸ ἀντίθετο. 

ΣΕΙΡΙΟΣ: ΠΙΘΑΝΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ…

Σήμερα γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀστεριῶν εἶναι μεγάλος, ἀλλὰ ὄχι ἄπειρος, κι ἕνας παρατηρητὴς μὲ ὀξὺ μάτι μπορεῖ νὰ μετρήσει τὸ πολὺ 25.000 ἄστρα, ὅταν οἱ ἀτμοσφαιρικὲς συνθῆκες εἶναι καλές.
Ἡ ἀπεραντοσύνη ὅμως τοῦ οὐρανοῦ, ἀκόμη καὶ κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τῆς σύγχρονης γνώσης, εἶναι δεδομένη καὶ πάντα προκαλοῦσε κι ἐξακολουθεῖ νὰ προκαλεῖ δέος σιον ἄνθρωπο. Γι" αὐτὸ τὸ λόγο ἄλλωστε, ἡ γνώση τῶν ἄστρων καὶ τῶν ἀστερισμῶν καὶ ἡ ἐπίκληση τους μὲ συγκεκριμένα ὀνόματα, δημιουργεῖ στὸν ἄνθρωπο ἕνα αἴσθημα ἀσφάλειας καὶ ἱκανοποίησης.
Πολλὰ ἀπὸ τὰ ὀνόματα τῶν ἀστεριῶν ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἀκόμη καὶ σήμερα εἶναι Ἑλληνικά. Καὶ οἱ Ἕλληνες ἦταν ἴσως οἱ πρῶτοι ποὺ ἔδωσαν ὀνόματα σὲ συστάδες ἀστεριων καὶ δημιούργησαν καταλόγους ἀστέρων. Γιὰ αὐτόν το λόγο μποροῦμε νὰ δηλώσουμε μὲ βεβαιότητα πὼς ἡ ἱστορία τῆς ἀστρονομίας ἄρχισε στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα.


Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ἄλλωστε ὅτι κατὰ τὴ μυθολογία, ὁ Ἕλληνας θεὸς Ἑρμῆς ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ παρατήρησε τὴν τάξη στὰ πράγματα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὑπολόγισε τὴ διάταξη τῶν ἄστρων καὶ τὰ διαστήματα τῶν ἐποχῶν.
Ἡ πρώτη σαφὴς ἀναφορὰ γιὰ τὴν ἔστω καὶ στοιχειώδη γνώση τῶν ὀνομάτων κάποιων ἄστρων καὶ ἀστερισμῶν προέρχεται ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὰ ἐπικὰ ἔργα του Ἰλιάδα καὶ Ὀδύσσεια, ποὺ γράφθηκαν τον 8οΠ.Χ. αἰῶνα. Στὴν Ἰλιάδα, περιγράφοντας τὴν ἀσπίδα τοῦ Ἀχιλλέα, ὁ Ὅμηρος κατονομάζει τίς Πλειάδες, τίς Ὑάδες, τὸν Ωρίωνα καὶ τὴ Μεγάλη Ἄρκτο. Ἐπίσης, παρομοιάζει τὴν ἀπαστράπτουσα περικεφαλαία καὶ τὴν ἀσπίδα τοῦ Διομήδη μὲ τὸ «φθινοπωρινὸ ἀστέρα», δηλαδή το Σείριο. Ὁ Σείριος, ὡς «κύων τοῦ Ωρίωνος» λόγῳ τῆς θέσης τοῦ κοντὰ στὸν ἀστερισμὸ αὐτό, χρησιμοποιεῖται καὶ σὲ παρομοιώσεις ποὺ ἀφοροῦν τὸν Ἀχιλλέα καὶ τὸν Ἕκτορα.
Στὴν Ὀδύσσεια, ὑπάρχουν ἀναφορὲς σὲ ὅλους τοὺς παραπάνω ἀστέρες καὶ ἀστερισμούς, π.χ. τὸν Βοώτη. Ἐπίσης, σὲ αὐτὸ τὸ ἔπος συναντᾶμε καὶ μιὰ σαφέστατη ἀναφορὰ στὶς τροπὲς τοῦ Ἥλιου «τροπαὶ ἠελιοιο». Ἀπὸ τίς ἀναφορὲς λοιπὸν τοῦ Ὁμήρου μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε πὼς ἤδη τὸν 8ο π.Χ. αἰῶνα, κάποιοι ἀστερισμοί, ἀλλὰ καὶ κάποια οὐράνια φαινόμενα ἦταν γνωστὰ στοὺς Ἕλληνες. Διάφοροι ἀστέρες εἶχαν κατονομαστεὶ καὶ μάλιστα θεώρούνταν τόσο οἰκεῖοι, ὥστε νὰ χρησιμοποιηθοῦν σὲ παρομοιώσεις ποὺ ἀφοροῦσαν θεοὺς καὶ ἀνθρώπους.

Ἴσως οἱ πλανῆτες νὰ μὴν εἶχαν ἀκόμη διαφοροποιηθεῖ, μιὰ καὶ δὲν ὑπάρχουν ἐνδείξεις γιὰ κάτι τέτοιο, ὡστόσο θὰ πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι δὲν ὑπάρχουν καὶ ἐνδείξεις ποὺ νὰ ὑποδηλώνουν ὅτι κάτι τέτοιο δὲν εἶχε συμβεῖ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὑπάρχουν πολλὲς ἐνδείξεις ἱκανὲς νὰ μᾶς πείσουν όϊι ἡ συσχέτιση τῆς κατάστασης τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου στὴ γῆ ἦταν εὐρέως γνωστά, βάσει παρατηρήσεων. Τὴν ἴδια ἐποχὴ μὲ τὸν Ὅμηρο ἢ λίγο ἀργότερα, ὁ Ἡσίοδος, στὸ βιβλίο του Ἔργα καὶ Ἡμέραι, ἀναφέρει πολλοὺς ἐπίσης ἀστερισμούς, ποὺ ὁ γεωργὸς πρέπει νὰ συμβουλευτεῖ γιὰ τίς καθημερινὲς ἀσχολίες του. Γιὰ παράδειγμα, συνιστᾷ νὰ ἀρχίζει ὁ θερισμὸς ὅταν ἀνατέλλουν οἱ Πλειάδες καὶ ἡ σπορὰ ὅταν πλησιάζουν σιη δύση τούς.
Ὁ Ἡσίοδος κάνει ἀναφορὰ σὲ ὅλους τοὺς ἀστέρες καὶ ἀστερισμοὺς ποὺ εἶχε κατονομάσει καὶ ὁ Ὅμηρος, κάνοντας ἰδιαίτερη μνεία στὸ Σείριο καὶ στὸν Ἀρκτοῦρο. Στὸ Ἔργα καὶ Ἡμέραι ὑπάρχουν ἐπίσης τρεῖς ἀναφορὲς στὰ ἡλιοστάσια. Μιὰ φήμη μάλιστα λέει ὅτι ὁ Ἡσίοδος ἔγραψε κι ἕνα ἔργο ἀποκλειστικὰ γιὰ τοὺς ἀστερισμούς, ποὺ ὅμως χάθηκε ὅπως καὶ πολλὰ ἄλλα ἀπὸ τὰ ἔργα του. Θὰ πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ὀτι Σείριος εἶναι τὸ ἀστέρι ποὺ ἀναφέρεται σὲ ὅλες τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου μὲ τὰ ὀνόματα Σείριος, Σούρια, Σούρ, Σήειρ, Ὀσιρις κ.α.
Ἀπὸ τὸ Περοῦ καὶ τὸ Μεξικὸ μέχρι τὴν Αὐστραλία καὶ Ἰαπωνία καὶ ἀπὸ τὴν Ἰσλανδία μέχρι τὴν Ν. Ἀφρική, μιὰ παράδοση ζεῖ χιλιάδες χρόνια, παρὰ τίς προσπάθειες ἐξαλείψεως της, γιὰ νὰ θυμίζει στὸν ἄνθρωπο τὴν σχέση του μὲ τὸ μακρινὸ ἀστέρι καὶ πὼς οἱ θεοί-βασιλιᾶδες ἐποικιστές, ἔφεραν τὸ σπέρμα τῆς ζωῆς στὸν ἀπόμακρο τοῦτο πλανήτη τοῦ γαλαξία μας.
θὰ γίνει προσπάθεια συσχετισμοῦ τῆς ζωῆς τῆς γῆς μὲ τὸ μυστηριῶδες ἀστέρι, ὅσο πιὸ πειστικά, μὲ βάση τὰ στοιχεῖα ἀπὸ τίς παραδόσεις τῶν λαῶν τῆς γῆς. Αὐτοὶ οἱ λαοὶ παρὰ τὴν τεράστια ἀπόσταση τοῦ ἄστρου ἀπό την γῆ, ἤτοι κατὰ τοὺς ἀστρονόμους 8,8 ἔτη φωτὸς ἢ 83.255.040.000.000 χιλιόμετρα, γνωρίζουν παραδόξως πάρα πολλὰ γι" αὐτὸ τὸ ἄστρο, ποὺ ἀποτέλεσε ἀντικείμενο λατρείας τῶν ἀρχαίων λαῶν. Ἀφετηρία ἐκκινήσεως, τῶν θεῶν ποὺ ἐποίκησαν την γῆ ὑπῆρξε ὁ Σείριος χωρὶς νὰ ἀποκλείουμε καὶ τὴν συμμετοχὴ πιὸ μακρυνῶν ἄστρων. Ἀφετηρία τῶν θεῶν Θεωρεῖται ὁ Σείριος καὶ ὄχι κάποιο ἄλλο ἄστρο. Αὐτὸ δικαιολογεῖται ἀφοῦ σὲ παγκόσμια κλίμακα ὁ Σείριος ἀποτέλεσε ἀντικείμενο λατρείας, λατρεία ποὺ χρονολογεῖται ταυτόχρονα μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴν γῆ.
Παρὰ τὴν τεράστια γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα ἀπόσταση, ὁ Σείριος εἶναι ἕνα πολὺ κοντινὸ ἄστρο γιὰ τὰ συμπαντικὰ δεδομένα καὶ τοὺς θεούς. Παρακάτω ἀναφέρονται τὰ οὐράνια σώματα ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ἀστρικὸ σύστημα τοῦ Σείριου καὶ πληροφορίες ποὺ τὰ ἀφοροῦν, σύμφωνα μὲ τὰ τελευταῖα ἐπιστημονικὰ δεδομένα.
(Σείριος Ἀ΄) εἶναι ἕνα ἄστρο τεραστίων διαστάσεων, ἥλιος-γίγαντας σὲ σχέση μὲ τὸν ἥλιο τοῦ ἡλιακοῦ μᾶς συστήματος.εῖναι ἕνα πολὺ λαμπερὸ ἀστέρι. Ἔχει ἀκτῖνα 1,5 φορὰ μεγαλύτερη ἀπὸ τὸν ἥλιο, ἡ μᾶζα του εἶναι 2,5 φορὲς μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν μᾶζα ἴου ἥλιου καὶ 35,5 φορὲς φωτεινότερος ἀπὸ αὐτόν. Ἔχει θερμοκρασία ἐπιφανείας 11.200C τόση ὅση εἶναι σὲ χιλιόμετρα ἡ ἀπόσταση μεταξὺ Πυραμίδων Χέοπος καὶ Γιουκατὰν Μεξικοῦ, ἀλλὰ τόση εἶναι σὲ μέτρα ἀνὰ δευτερόλεπτο καὶ ἡ ταχύτητα διαφυγῆς τῶν σωμάτων ἀπὸ τὴν ἕλξῃ τῆς γῆς.
(Σείριος Β") Εἶναι βαρὺ ἀστέρι, ἄσπρος νᾶνος, ἔχει χρῶμα ἄσπρο καὶ εἶναι ἀόρατος μὲ γυμνὸ ὀφθαλμό. Ἀνακαλύφθηκε ΜΟΛΙΣ τὸ 1862 μὲ ἰσχυρὸ τηλεσκόπιο καὶ τονίζω τὸ ἔτος γιατί θὰ χρειαστεῖ πιὸ κάτω. Ἐπὶ 50 χρόνια καλύπτεται ἀπὸ τὸν Σείριο «Α» καὶ ἡ ὁρατὴ περίοδος τοῦ εἶναι ἄλλα πενῆντα (50) χρόνια. Εἶναι 65.000 φορὲς πυκνότερος ἀπὸ τὸν δικό μας ἥλιο καὶ ἔχει τὸ 95% τῆς μάζας αὐτοῦ ἐνῶ εἶναι 10.000 φορὲς πιὸ σκοτεινὸς ἀπὸ τὸν Σείριο «Α».
(Σείριος Γ") ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΣΤΡΟ Ὁ ἀστρονόμος Φὸξ ἰσχυρίζεται ὅτι εἶδε τὸν Σείριο Γ» τὸ 1920. Εἶναι τέσσερις φορὲς ἐλαφρύτερος ἀπὸ τὸν Σείριο «Α» καὶ κινεῖται ὅπως ὁ Σείριος «Β». Ἔχει ἕναν δορυφόρο «Ε» ποὺ εἶναι ὁ πλανήτης τοῦ συστήματος ποὺ κατοικεῖται καὶ ἀπὸ αὐτὸν ξεκίνησε ὁ ἐποικισμὸς τῆς γῆς.
Ὁ πλανήτης αὐτὸς ἐπηρεάζεται καθ" ὁλοκληρία ἀπὸ τὸν Συνοδό. Τὰ πενῆντα χρόνια τῆς περιόδου τοῦ Συνοδοῦ εἶναι διάχυτα στὴν Ἑλληνικὴ παράδοση. H ὕπαρξη τοῦ Σείριου ἦταν γνωστὴ σὲ ἀρχαίους πολιτισμούς, ΠΡΙΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ὅπως μαρτυροῦν ἀρχαῖα κείμενα καὶ ἀρχαῖες παραστάσεις.
Τὸ «περίεργο» τῆς ὅλης ὑπόθεσης, ἔγκειται στὸ ὀτι ὁ Σείριος Β΄ καὶ ὁ Σείριος Γ΄ δὲν φαίνονται μὲ «γυμνὸ μάτι», γεγονὸς ποὺ προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη φακοῦ, τηλεσκοπίου ἢ κάποιου ἄλλου τεχνολογικοῦ ἐπιτεύγματος γιὰ νὰ διαπιστωθεῖ ἡ ὕπαρξή τους, ἢ κάποια ἐπαφὴ τῶν ἀρχαίων προγόνων μας μὲ ἐξωγήϊνους καί -γιατί ὄχι;- τὴν πιθανὴ καταγωγὴ τοὺς ἀπο αὐτούς...
Τὸ Ἑλληνικὸ γράμμα E ὑπῆρχε στὴν μετώπη τοῦ ἱεροῦ του Ἀπόλλωνα, θεοῦ φωτός, στοὺς Δελφοὺς καὶ συνέδεε τὴν θεϊκὴ ἐπιλογὴ τοῦ χώρου μὲ τὴν φυλὴ ποὺ τὸν λάτρευε, τὴν θεϊκὴ φυλὴ τῶν Ἑλλήνων οἱ ρίζες τῆς ὁποίας ὑπάρχουν στὸν οὐρανὸ στὸ ἄστρο E τοῦ Σείριου. Ἀνπάρουμε τὴν τροχιὰ τοῦ ἀστερισμοῦ Σείριου «Β» καὶ τὴν συνδέσουμε μὲ τίς τρεῖς ὁριακὲς θέσεις του μὲ τὸν Σείριο «Α» τὸ γίγαντα ἄστρο τοῦ συστήματος, τότε ἔχουμε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἑλληνικοῦ γράμματος E. Οἱ τρεῖς θέσεις ποὺ ἐπιλέχτηκαν εἶναι ὁριακὲς θέσεις, ἀνατολή-δύση-ζενὶθ τοῦ Σείριου «Β», ἐπειδὴ ἀποτελοῦν καθοριστικὰ σημεῖα τῆς ὁρατῆς τροχιᾶς του γύρω ἀπὸ τον «Α» ποὺ διαρκεῖ 50 χρόνια.


Ὁ τελευταῖος θεϊκὸς ἐποικισμὸς τῆς γῆς ἔγινε ἀπὸ τὸν Δία τὸ 25.000 πχ καὶ εἶχε ἀφετηρία τὸ ἄστρο E τοῦ Σείριου ποὺ οἱ Ντόκον ὀνομάζουν «Ἀστρο τῆς Δημιουργίας», τυχαῖο; ἀδύνατον. Ἐὰν δὲν τοὺς εἶχε δοθεῖ δὲν ὑπῆρχε οὔτε μία πιθανότητα στὶς χίλιες νὰ τὸ γνώριζαν. Ἡ ἀστρικὴ ἀποστολή του Δία καὶ ἡ ἀστροπολιτεία του ἔπρεπε νὰ δείχνουν τὸ ἄστρο ἐκκίνησης τοὺς καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ κυρίαρχη εἰκόνα γιὰ λόγους ἀσφαλείας καὶ ἀναγνώρισης.
Οἱ ΗΠΑ ἔστειλαν στὸ φεγγάρι την ἀστερόεσσα, ἡ ΕΟΚ τὴν σημαία τῶν 15 ἀστέρων ὅπου κάθε ἕνα δηλώνει καὶ ἕνα κράτος. Τὸ ἄστρο E τοῦ Σείριου εἶχε σὰν ἔμβλημα του τὰ 8 ἢ 6 ἔψιλον ποὺ συμβάλλουν στὸ κέντρο τοῦ γίντα «Α». Ἔτσι δήλωναν τὴν ἀφετηρία τῆς ἀστρικὴς κοινωνίας τοῦ Σείριου.
Ὅταν ἡ ΝΑSΑ τὸ 1972 ἐκτόξευσε τὸν «Πάϊονηρ-10″ γιὰ ταξίδι στὸ ἄπειρο καὶ στὸν χρόνο, τοποθέτησε τὴν παρακάτω πλακέτα μὲ τὰ ἑξῆς στοιχεῖα:
- Σχηματικὴ παράσταση δύο ἀτόμων ὑδρογόνου.
- Εἰκόνα ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς σὲ ἀδαμιαία περιβολή.
- Τὸ ἡλιακὸ σύστημα μὲ τοὺς πλανῆτες του, τὴν ἀφετηρία καὶ πορεία τοῦ διαστημοπλοίου.
- Δέκα πέντε ἀκτῖνες ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ τὸ κέντρο, οἱ δεκα-τέσσαρες εἴνα μαρκαρισμένες.\

Πῶς νὰ συνδεθεῖτε μὲ τὴν Οὐράνια Μουσικὴ τῶν Σφαιρῶν τοῦ Δία

 

Ἡ μουσικὴ τῶν Οὐράνιων Σφαιρῶν 

Ξεκλειδώνοντας τὰ Μυστήρια τῆς Οὐράνιας Μουσικῆς τοῦ Δία 

Ἔχετε ἀναρωτηθεῖ ποτὲ γιὰ τὴ μαγευτικὴ μουσικὴ ποὺ ἀντηχεῖ μέσα ἀπὸ τὶς οὐράνιες σφαῖρες τοῦ Δία, τοῦ βασιλιᾶ τῶν θεῶν; 

Στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία, ὁ Δίας δὲν εἶναι μόνο γνωστὸς γιὰ τοὺς δυνατοὺς κεραυνοὺς καὶ τὴν ὑπέρτατη δύναμή του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν οὐράνια μουσικὴ ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἐπικράτειά του. 

Αὐτὴ ἡ θεϊκὴ μουσική, γνωστὴ ὡς «μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία» ἢ «μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία», λέγεται ὅτι ἔχει ἀπέραντη δύναμη καὶ ὀμορφιά. 

Ἡ προέλευση τῆς Οὐράνιας Μουσικῆς τοῦ Δία 

Σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχαῖες ἑλληνικὲς πεποιθήσεις, ὁ Δίας, ὁ ἡγεμόνας τοῦ Ὀλύμπου, περιβάλλεται ἀπὸ μιὰ οὐράνια σφαῖρα ποὺ παράγει ἁρμονικὴ καὶ οὐράνια μουσική. 

Αὐτὴ ἡ μουσικὴ λέγεται ὅτι εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τῆς θεϊκῆς ἁρμονίας καὶ τάξης στὸ σύμπαν. Πιστεύεται ὅτι ἡ οὐράνια μουσικὴ τοῦ Δία δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν κίνηση τῶν πλανητῶν, τῶν ἀστεριῶν καὶ ἄλλων οὐράνιων σωμάτων σὲ τέλεια εὐθυγράμμιση, δημιουργῶντας μιὰ συμφωνία ποὺ ὑπερβαίνει τὴ θνητὴ κατανόηση. 

Ἡ δύναμη τῆς μουσικῆς τοῦ Δία 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ πηγὴ ὀμορφιᾶς καὶ θαύματος, ἀλλὰ ἔχει καὶ τεράστια δύναμη. 

Λέγεται ὅτι ὅσοι εἶναι συντονισμένοι μὲ αὐτὴ τὴν οὐράνια μουσικὴ μποροῦν νὰ ἔχουν πρόσβαση σὲ ὑψηλότερα βασίλεια συνείδησης καὶ νὰ συνδεθοῦν μὲ τὸ θεῖο. 

Ἡ ἀκρόαση αὐτῆς τῆς οὐράνιας μουσικῆς πιστεύεται ὅτι ἔχει βαθιὰ ἐπίδραση στὴν ψυχή, φέρνοντας εἰρήνη, ἁρμονία καὶ φώτιση. 

Πῶς νὰ συνδεθεῖτε μὲ τὴν Οὐράνια Μουσικὴ τοῦ Δία 

Ἐνῷ ἡ οὐράνια μουσικὴ τοῦ Δία λέγεται ὅτι εἶναι πέρα ἀπὸ τὴ θνητὴ ἐμβέλεια, ὑπάρχουν τρόποι νὰ συντονιστεῖτε μὲ τὶς συχνότητές της. 

Ὁ διαλογισμὸς κάτω ἀπὸ τὸν νυχτερινὸ οὐρανό, ἡ ἀκρόαση τῶν ἤχων τῆς φύσης καὶ τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς σας στὴν ὀμορφιὰ τοῦ σύμπαντος εἶναι ὅλοι τρόποι γιὰ νὰ συνδεθεῖτε μὲ τὴ θεϊκὴ μουσικὴ τοῦ Δία. 

Ἠρεμῶντας τὸ μυαλό σας καὶ συντονίζεστε στὶς λεπτὲς δονήσεις του.. 

 

Πολλοὺς αἰῶνες πρὶν ἡ ΝΑΣΑ ἀποδείξει τὴν ὕπαρξη τὴν Μουσικῆς στὸ Σύμπαν, ὁ Πλάτων ὀνόμαζε τὴν μουσικὴ ὡς τὴν ὀμορφιὰ τοῦ Σύμπαντος κι ἔλεγε ὅτι ἡ «ἡ Μουσικὴ εἶναι ἡ κίνηση τοῦ ἤχου γιὰ νὰ φτάσει τὴν ψυχὴ καὶ νὰ τῆς διδάξει τὴν ἀρετή», ὅτι «ἡ μουσικὴ εἶναι ἕνας ἠθικὸς κανόνας. 

Δίνει ψυχὴ στὸ σύμπαν, φτερὰ στὴ σκέψη, ἀπογειώνει τὴ φαντασία, χαρίζει χαρὰ στὴ λύπη καὶ ζωὴ στὰ πάντα". 

Πιὸ πρὶν ὅμως ὁ Πυθαγόρας ὁ Σάμιος, αὐτὸς ὁ μέγιστος τῶν μεγίστων φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης καὶ μουσικός, εἶχε φτάσει σὲ τέτοιο ἐπίπεδο εὐαισθησίας ὥστε ν’ ἀκούει (ὄχι βέβαια μὲ τὰ φυσικὰ αὐτιὰ) τὴ συμφωνία τοῦ οὐρανοῦ, τὴ μουσικὴ τῶν οὐράνιων σφαιρῶν καὶ 6 αἰῶνες π.Χ. ἀπὸ τὸν Κρότωνα τῆς Ἰταλίας αὐτὸς καὶ οἱ μαθητές του " θεμελίωναν τὴν θεωρία τους γιὰ τοὺς ἀριθμούς. «κατὰ δὴ τὸὺς Πυθαγορικοὺς πρεσβευτέα τὰ τῶν ἀριθμῶν ὡς ἀρχὴ καὶ πὴγὴ καὶ ῥἴζα τῶν πάντων» 

.

Ἀνακάλυπταν τὶς ἁρμονικὲς σχέσεις τῶν ἀριθμῶν στὴ μουσικὴ καὶ βάσει αὐτῶν ἑρμήνευσαν τὸν Σύμπαντα Κόσμο. Ἡ μουσικὴ γιὰ τοὺς Πυθαγόρειους ἦταν πάνω ἀπὸ ὅλα μαθηματικά. 

 Ἡ τεράστια σημασία τῆς μουσικῆς γιὰ τοὺς Πυθαγόρειους). 

Ἡ οὐσία της ἦταν οἱ ἀριθμοὶ καὶ ἡ ὀμορφιά της ἡ ἔκφραση τῶν ἁρμονικῶν σχέσεων τῶν ἀριθμῶν, «τὸὺς ἐν τοῖς ἀριθμοῖς ἁρμονικοὺς λόγους ἐννοῶν καὶ τὸ ἐν αὐτοῖς ἀκουστὸν ἀκούειν ἔλεγε τῆς ἁρμονίας». 

Ἡ μουσικὴ ἦταν ἀκόμα ἡ εἰκόνα τῆς οὐράνιας ἁρμονίας.

 Οἱ ἁρμονικὲς σχέσεις τῶν ἀριθμῶν μεταφέρονταν στοὺς πλανῆτες. Οἱ πλανῆτες καθὼς περιστρέφονται – δίδασκε – παράγουν διάφορους μουσικοὺς ἤχους, «ἁρμονία τῶν σφαιρῶν», ποὺ δὲν τοὺς ἀκοῦμε" : «Ἐστὶν οὗν ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων ἁρμονία καὶ ἀριθμὸς σφαιρῶν στρεφομένων»!! 

2.500+ ἔτη μετά, στὸ σήμερα, ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἔχει ἀπόδειξη μέχρι κεραίας ὅλα ὅσα ἔλεγαν ὁ Πλάτων καὶ ὁ Πυθαγόρας γιὰ τὴν μουσικὴ τῶν οὐράνιων σφαιρῶν. 

Ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἰάμβλιχος, στὸ «Περὶ Πυθαγόρειου βίου, 938 – 958», ὁ Πυθαγόρας χρησιμοποιῶντας κάποιον ἄρρητο καὶ δυσκολονόητο θεϊκὸ τρόπο, τέντωνε τὴν ἀκοή του καὶ προσήλωνε τὸν νοῦ του στὶς «μεταρσίαις» (ὑπερκόσμιες) «τοῦ κόσμου συμφωνίαις», ἀκούοντας μυστικά, ὅπως ἔδειχνε, μόνον αὐτὸς καὶ κατανοῶντας τὴν καθολικὴ τῶν σφαιρῶν καὶ τῶν κατ’ αὐτὰς κινούμενων ἀστέρων ἁρμονία, ποὺ ἦταν κάτι πληρέστερο ἀπὸ ἐκείνη τῶν θνητῶν καὶ ἀπέδιδε «κατακορέστερον μέλος». 

Ἡ ὑπερκόσμια αὐτὴ συμφωνία, ἔλεγε, εἶναι ἀποτέλεσμα «ἐξ ἀνομοίων μὲν καὶ ποικίλως διαφερόντων ῥοἰζημάτων ταχῶν τε καὶ μεγεθῶν καὶ ἐποχήσεων» (ἐξ ἀνόμοιων μὲν καὶ ποικίλων ταχύτατων ἤχων καὶ μεγεθῶν καὶ συνακόλουθων στοιχείων), ποὺ ἔχουν ἀναμεταξύ τους ἐναρμονισθεῖ μὲ κάποια μουσικὴ διάταξη, ἀποτελούμενη ἀπὸ κίνηση καὶ μελωδικότητα περιστροφὴ ἅμα καὶ ποικιλόμορφη ὡραιότητα. 

Ἀπὸ τὴν ὑπερκόσμια αὐτὴ συμφωνία ἐμπνεόμενος, σὰν νὰ εἶχε βάλει σὲ τάξη καὶ αὐτὴ λογικὴ τοῦ νοῦ του, ὅπως ὅταν μιλοῦμε γιὰ ἄσκηση σωματική, ἐπινοοῦσε ὅσο ἦταν δυνατὸν κάποιες εἰκόνες ἴδιες μὲ αὐτὲς ποὺ ἔβλεπε, τὶς ὁποῖες παρεῖχε στοὺς μαθητές του μιμούμενος μὲ τὰ μουσικὰ ὄργανα καὶ τὴν φωνὴ τὴν ὑπερκόσμια συμφωνία. 

Γιατί σὲ αὐτὸν μόνον ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς θεωροῦσε ὅτι ἦταν κατανοητοὶ καὶ μποροῦσε νὰ ἀκουσθοῦν οἱ κοσμικοὶ αὐτοὶ φθόγγοι. 

Ἐὰν σταθοῦμε γιὰ λίγο στὴν γεωμετρικὴ καὶ μαθηματικὴ πλευρὰ τοῦ θέματος θὰ παρατηρήσουμε ὅτι ὑπάρχουν 5 συμμετρικὰ πολύεδρα.

 Ὁ μέγας Πλάτων ἔλεγε ὅτι αὐτὰ τὰ πολύεδρα εἶναι οἱ βασικοὶ δομικοὶ κρίκοι, τὰ πλέον σημαντικὰ δομικὰ στοιχεῖα στὴν δημιουργία τοῦ σύμπαντος.

 Ὁ Kepler ποὺ μελέτησε τὰ ἔργα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Πλάτωνα παρατήρησε μὲ τὶς μετέπειτα ἔρευνές του, ὅτι οἱ τροχιὲς τῶν πλανητῶν, καὶ φυσικὰ τῆς Χθονός – Γῆς, "γράφουν" τὴν περιφέρεια συγκεκριμένων πολυέδρων.

 Γιὰ παράδειγμα ἡ τροχιὰ τοῦ Ἄρεως γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς τετράεδρου (Πῦρ). Ἡ τροχιὰ τοῦ Διὸς γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς κύβου (γῆ). Ἡ τροχιὰ τῆς Ἀφροδίτης γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς ὀκτάεδρου (Ἀήρ). Ἡ τροχιὰ τῆς Γῆς γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς εἰκοσάεδρου (Ὕδωρ). 

Καὶ τὰ πράγματα δὲν σταματοῦν ἐκεῖ : οἱ ἀρχαίου 

Ἕλληνες ταύτιζαν τὰ οὐράνια σώματα ἢ ὀρθὰ τὶς τροχιές του μὲ τὶς νότες τῆς μουσικῆς, ἤτοι 

ΝΤΟ, ΡΕ, ΜΙ, ΦΑ, ΣΟΛ, ΛΑ ΣΙ, ΝΤΟ, δηλαδὴ μὲ τοὺς νόμους τῆς μουσικῆς.

 Κάτι ποὺ ἔχει ἐπαληθευθεῖ ἀπὸ σύγχρονους ἐπιστήμονες, ὅτι δηλαδὴ συγκεκριμένες νότες ἀποδίδουν συγκεκριμένα γεωμετρικὰ σχήματα – στερεά. 

Ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς ἤχους τῶν πλανητῶν μοιάζουν μὲ τοὺς ἤχους πουλιῶν , μὲ κύματα, μὲ ἀνέμους, μὲ δελφίνια, κρύσταλλα, κ.α 

καὶ εἶναι ὅμοιες ἀπόλυτα μὲ 7 νότες 

τῶν ἑπτὰ κύριων πλανητῶν μὲ τοὺς μουσικοὺς φθόγγου νότες ποὺ εἶναι 

1) Ἥλιος = Μί 

2) Ἀφροδίτη = φά 

3) Ἑρμῆς = Σόλ 

4) Σελίνι = Λά 

5) Κρόνος = Σί 

6) Ἄρης = Ρέ 

7) Δίας =Ντό 

Μετὰ 2.500 Χρόνια δικαιώνεται ὁ Πυθαγόρας ἀπο την 

  NASA

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Ἡλίου! 

οἱ ἀστρονόμοι τοῦ Τμήματος Ἡλιακῆς Φυσικῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Σέφιλντ καταγράφουν τοὺς ἤχους ποὺ παράγουν τὰ μαγνητικὰ κυκλώματα στὴν ἐξωτερικὴ στιβάδα τῆς ἀτμόσφαιρας τοῦ ἥλιου ποὺ πάλλονται σὰν χορδὲς μουσικῶν ὀργάνων! Οἱ ἀστρονόμοι κατάφεραν νὰ μετατρέψουν αὐτοὺς τοὺς Παλμοὺς σὲ ἤχους καὶ ἰδοὺ τὸ ἀποτέλεσμα στὸ παραπάνω βίντεο. 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τῆς Γῆς! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Πλούτωνα! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία! 

Συναρπαστικὴ καταγραφὴ τῶν ἤχων τοῦ Δία (ἠλεκτρομαγνητικὲς «φὼνὲς») ἀπὸ τὸ Voyager τῆς NASA. Οἱ σύνθετες ἀλληλεπιδράσεις ἠλεκτρομαγνητικὰ φορτισμένων σωματιδίων πὸὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν ἡλιακὸ ἄνεμο, τὴν πλανητικὴ μαγνητόσφαιρα κλπ. δημιουργοῦν «ἠχοτόπους δονήσεων».

 Φαίνεται πὸλὺ ἐνδιαφέρον, ἀκόμα καὶ τρομακτικό. ὁ Δίας ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀποτελεῖται ἀπὸ ὑδρογόνο καὶ ἥλιο. ὁλόκληρος ὁ πλανήτης, εἶναι κατασκευασμένος ἀπὸ ἀέριο, καὶ δὲν ἔχει στερεὴ ἐπιφάνεια κάτω ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα. Οἱ πιέσεις καὶ θερμοκρασίες στὸ βάθος τοῦ Δία εἶναι τόσο ὑψηλὲς πὸὺ τὰ ἀέρια ὑφίστανται μὶὰ σταδιακὴ μετατροπὴ σὲ ὑγρὰ πὸὺ μὲ τὴν σειρά τους συμπυκνώνονται σταδιακὰ σὲ ἕνα μεταλλικὸ "πλάσμα" στὸ ὁποῖο τὰ μόρια ἔχουν χάσει τὰ ἐξωτερικά τους ἠλεκτρόνια . 

Οἱ ἄνεμοι τοῦ Δία ἔχουν ταχύτητα χίλια μέτρα ἀνὰ δευτερόλεπτο σὲ σχέση μὲ τὸ περιστρεφόμενο ἐσωτερικό. Τὸ μαγνητικὸ πεδίο τοῦ Δία εἶναι τέσσερις χιλιάδες φορὲς ἰσχυρότερο ἀπὸ τῆς Γῆς, καὶ ἔχει κλίση 11° μοιρῶν ἀπο τὸν ἄξονα περιστροφῆς. 

Αὐτὸ προκαλεῖ μιὰ ταλάντωση τοῦ μαγνητικοῦ πεδίου, ἡ ὁποία ἔχει μιὰ βαθιὰ ἐπίδραση στὰ παγιδευμένα ἠλεκτρονικὰ φορτισμένα σωματίδια. 

Αὐτὸ τὸ πλάσμα φορτισμένων σωματιδίων ἐπιταχύνεται πέρα ἀπὸ τὴν μαγνητόσφαιρα τοῦ Δία, μὲ ταχύτητες δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων ἀνὰ δευτερόλεπτο. Εἶναι οἱ ταλαντώσεις αὐτῶν τῶν μαγνητικῶν σωματιδίων ποὺ δημιουργοῦν μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ἤχους ποὺ ἀκοῦτε σὲ αὐτὴ τὴν ἐγγραφή. From an original CD: JUPITER NASA-VOYAGER SPACE SOUNDS (1990) BRAIN/MIND Research. 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τῆς Ἰοῦς (δορυφόρος τοῦ Δία)! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Κρόνου! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Οὐρανοῦ! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας της Μιράντας (δορυφόρος τοῦ Οὐρανοῦ) !

Ὁλόκληρο τὸ Σύμπαν δονεῖται ἀπὸ ἤχους, ἀπὸ μουσικοὺς φθόγγους ποὺ ἑνωμένοι φτειάχνουν μουσική. Αὐτὸ κατέδειξαν, αὐτὸ κατέγραψαν οἱ ἔρευνες τῆς ΝΑΣΑ . Δεῖτε καὶ Ἀκοῦστε : 

Ἡ συμφωνία τῶν Πλανητῶν – Νό.2!

Ἡ "Μουσικὴ τῶν Οὐράνιων Σφαιρῶν" δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ θεωρία γιὰ τὴν κίνηση τῶν πλανητῶν, ἀλλὰ καὶ μιὰ βαθιὰ φιλοσοφικὴ ἰδέα ποὺ ἐκφράζει τὴ σύνδεση τῆς φύσης μὲ τὸ θεῖο καὶ τὴν ἁρμονία ποὺ διέπει τὸν κόσμο. Ἀντιπροσωπεύει τὴν ἰδέα ὅτι τὸ σύμπαν δὲν εἶναι χαοτικὸ ἀλλὰ διέπεται ἀπὸ τάξη, ἰσορροπία καὶ ὀμορφιά. 

Αὐτὴ ἡ μουσικὴ εἶναι ἡ κοσμικὴ μελωδία ποὺ οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι πίστευαν ὅτι μποροῦσε νὰ συνδεθεῖ μὲ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή, προσφέροντας ἕναν δρόμο γιὰ τὴν κατανόηση τῆς θεϊκῆς φύσης τοῦ κόσμου. 

Γιατί οἱ Ἀμερικανοὶ δὲν ξαναπάτησαν στὸ φεγγάρι !!

Τα αἰνίγματα τῆς Σελήνης... καὶ τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ κείμενα 

Τὸ ταξίδι στὸ φεγγάρι πάντα ἦταν ἕνα ὄνειρο πὸὺ συναρπάζει. Πολλοὶ ἀναρωτιοῦνται γιατί οἱ Ἀμερικανοὶ δὲν ἐπέστρεψαν. Ἂς ρίξουμε μὶὰ ματιὰ σὲ αὐτὸ τὸ μυστήριο καὶ τὶς πιθανὲς ἀπαντήσεις. 

Ἔχετε κοιτάξει ποτὲ τὸν νυχτερινὸ οὐρανὸ καὶ νιώσατε μιὰ αἴσθηση θαύματος καὶ μυστηρίου κοιτάζοντας τὸ φεγγάρι; Τὸ φεγγάρι ἔχει αἰχμαλωτίσει τὴν ἀνθρωπότητα γιὰ αἰῶνες, ἐμπνέοντας μύθους, θρύλους καὶ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα. Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, τὸ φεγγάρι συνδέθηκε συχνὰ μὲ διάφορες θεότητες καὶ κατεῖχε σημαντικὴ θέση στὸν πολιτισμὸ καὶ τὴ λογοτεχνία τους. Ἂς ἐμβαθύνουμε στὰ αἰνίγματα τοῦ φεγγαριοῦ ὅπως ἐξερευνήθηκαν μέσα ἀπὸ ἀρχαῖα 

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γοητεύτηκαν ἀπὸ τὴ διαρκῶς μεταβαλλόμενη ἐμφάνιση τοῦ φεγγαριοῦ καὶ προσπάθησαν νὰ ἀποκαλύψουν τὰ μυστήρια τοῦ μέσῳ τῆς παρατήρησης καὶ τοῦ στοχασμοῦ. Ἀνέπτυξαν σεληνιακὰ ἡμερολόγια γιὰ νὰ παρακολουθοῦν τὶς φάσεις τῆς σελήνης καὶ νὰ προβλέψουν οὐράνια γεγονότα, θέτοντας τὰ θεμέλια γιὰ τὴ σύγχρονη ἀστρονομία καὶ ἀστρολογία. 

Μὲ μιὰ προσεκτικὴ ἐρευνητικὴ ματιά, μοιάζει σὰν ὅλα τὰ περίεργα φαινόμενα τοῦ κόσμου, νὰ ἔχουν συγκεντρωθεῖ στὸ φυσικό (;) μᾶς δορυφόρο. Θὰ προσπαθήσω νὰ παρουσιάσω συνοπτικὰ καὶ ὅσο πιὸ περιεκτικὰ γίνεται γιὰ νὰ μὴν κουράσω, κάποια μόνο, ἀπ' τὰ παράδοξα στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα λαμβάνουν χώρα στὴ Σελήνη. Σκοπὸς τοῦ ταξιδιοῦ μας; Αὐτὸ καθ' αὐτὸ τὸ ταξίδι! Θέτοντας κίνητρα γιὰ περαιτέρω ἔρευνα καὶ προβληματισμό. 

Ἡ Κληρονομιὰ τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν Κειμένων 

Τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ κείμενα ποὺ ἐξερευνοῦν τὰ αἰνίγματα τοῦ φεγγαριοῦ συνεχίζουν νὰ ἐμπνέουν περιέργεια καὶ γοητεία στὴ σύγχρονη ἐποχή. Μελετῶντας αὐτά τα κείμενα ἀποκτοῦμε διορατικότητα 

1) Καὶ πρῶτα - πρῶτα, ἡ Σελήνη μας δὲν θὰ ἔπρεπε κἂν νὰ βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται. 

Ὁ Ἰσαὰκ Ἀσίμωφ, ὁ μεγάλος αὐτὸς ἀστρονόμος καὶ συγγραφέας ἐπιστημονικῆς φαντασίας τοῦ προηγούμενου αἰῶνα, ὑπελόγισε, ὅτι ἡ ἐλκτικὴ δύναμη, ποὺ ἀσκεῖ ὁ Ἥλιος πάνω στὴ Σελήνη εἶναι διπλάσια ἀπὸ αὐτήν, ποὺ τῆς ἀσκεῖ ἡ Γῆ, σύμφωνα μὲ τὸν Νόμο τῆς Παγκόσμιας Ἕλξης, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ Ἥλιος, φυσιολογικά, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἀποσπάσει τὴ Σελήνη ἀπὸ τὴ Γῆ. Φαίνεται ὅμως, ὅτι κάτι τὴν κρατάει καρφωμένη στὴ θέση της. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Ἀσίμωφ, κατέληξε στὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ Σελήνη δὲν εἶναι φυσιολογικὸς δορυφόρος τῆς Γῆς. 

2) Ἡ Σελήνη ἔχει βρεθεῖ πολὺ μακριὰ ἀπ' τὴ Γῆ. 

Οἱ ἀποστάσεις, μὲ βάση τὶς ὁποῖες ἕνας δορυφόρος περιστρέφεται γύρω ἀπὸ ἕναν πρωτεύοντα πλανήτη, ἔχουν νὰ κάνουν καὶ μὲ τὴν ἀπόσταση ἀσφαλείας, ποὺ κρατάει ὁ δορυφόρος ἀπὸ τὸν πλανήτη γιὰ νὰ μὴν καταστραφεῖ ἀπὸ τὶς παλιρροιακὲς δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἀναπτύσσονται ἐξ' αἰτίας τῆς βαρυτικῆς ἕλξης, ποὺ ἀσκεῖται μεταξὺ τῶν σωμάτων. Ἡ ἀπόσταση αὐτὴ εἶναι γνωστὴ σὰν «ὅριο τοῦ Ρός». Τὸ ὅριο τοῦ Ρὸς γιὰ τo δίδυμο Γῆ-Σελήνη εἶναι 18.261 χιλιόμετρα. Ἂν ἡ Σελήνη πλησιάσει ἢ περάσει αὐτὴ τὴν ἀπόσταση, θὰ διαλυθεῖ ἀπὸ τὶς παλιρροιακὲς δυνάμεις τῆς Γῆς. Ἡ Σελήνη ὅμως, βρίσκεται σὲ μέση ἀπόσταση...384.000 χιλιόμετρα ἀπὸ τὴ Γῆ, δηλαδὴ 21 φορὲς μακριὰ ἀπὸ τὸ ὅριο τοῦ Ρὸς τῆς Γῆς, (!) ὅταν οἱ πλησιέστεροι δορυφόροι τῶν ἄλλων πλανητῶν βρίσκονται 1,5 φορὰ μακριὰ ἀπὸ τὸ ὅριο τοῦ Ρὸς τοῦ κάθε πλανήτη. 

3) Ἡ Σελήνη εἶναι ἐπίσης ὁ μοναδικὸς δορυφόρος τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος, ὁ ὁποῖος περιστρέφεται σχεδὸν στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐκλειπτικῆς (κλίση 5 μοῖρες), ὅταν ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι δορυφόροι περιστρέφονται γύρω ἀπὸ τὸ ἰσημερινὸ ἐπίπεδο κάθε πλανήτη. Ἔχει βρεθεῖ δηλαδὴ σὲ τέτοιο σημεῖο, οὕτως ὥστε τὰ τρία σώματα Ἥλιος, Γῆ καὶ Σελήνη νὰ βρίσκονται στὸ ἴδιο ἐπίπεδο! Ἐξ' αἰτίας αὐτῆς τῆς μοναδικότητας, τὸ σύστημα Γῆς-Σελήνης θεωρεῖται σὰν «διπλὸ σύστημα πλανητῶν». Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ Σελήνη εἶναι δορυφόρος καὶ πλανήτης ταυτόχρονα! 

4) Ἐντελῶς «συμπτωματικά», ἡ φαινόμενη διάμετρος τῆς Σελήνης εἶναι ἴση μὲ τὴ φαινόμενη διάμετρο τοῦ Ἡλίου. Συγκεκριμένα, ἡ φαινόμενη διάμετρος τῆς Σελήνης ἀπὸ τὴ Γῆ εἶναι: Τόξο ἐφαπτομένης διαμέτρου/ἀπόσταση, δηλαδὴ Arc tan (3476/ 384000) = 0,52°. Ὁμοίως, ἡ φαινόμενη διάμετρος τοῦ Ἥλιου εἶναι: Arc tan (1375000/ 149900000) = 0,52°. Δηλαδὴ οἱ δυὸ δίσκοι φαίνονται ἀκριβῶς ἴσοι γιὰ τὸν παρατηρητὴ ἀπὸ τὴ Γῆ! Αὐτὸ ἔχει ὡς συνέπεια νὰ δημιουργεῖται τὸ καταπληκτικὸ φαινόμενο τῶν ὁλικῶν ἡλιακῶν ἐκλείψεων! 

5) Ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον μείζονα μυστήρια τῆς συμπεριφορᾶς τῆς Σελήνης εἶναι, ὅτι ὁ δορυφόρος μας ἀκολουθεῖ μιὰν ἀμιγῶς κυκλικὴ τροχιά, μοναδικὴ σὲ ὁλόκληρο τὸ ἡλιακό μας σύστημα! Ἐὰν ἡ Σελήνη εἶχε δεσμευτεῖ ἀπὸ τὴν ἕλξη τῆς Γῆς τότε θὰ εἶχε υἱοθετήσει μιὰν ἐπιμήκη, ἐλλειψοειδῆ τροχιά, ὅπως οἱ δορυφόροι ἄλλων πλανητῶν. Ἐπιπλέον, στρέφει πάντοτε τὴν ἴδια πλευρά της πρὸς τὴ Γῆ, ἐμφανίζει δηλαδὴ σύγχρονη τροχιά. Ἡ Σελήνη κατὰ συνέπεια, περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό της σὲ ἴσο χρόνο, στὸν ὁποῖο περιφέρεται καὶ γύρω ἀπὸ τὴ Γῆ. Σὲ ἀκριβῶς 29,53 ἡμέρες! 

Κατ' ἀντιπαραβολή, φανταστεῖτε ἕναν παρατηρητή, ὁ ὁποῖος κάθεται στὸ κέντρο ἑνὸς τραπεζιοῦ ἐνῷ κάποιος ἄλλος γυρίζει γύρω-γύρω ἀπ' τὸ τραπέζι, κατὰ τέτοιον τρόπο, οὕτως ὥστε αὐτὸς ποὺ κάθεται στὸ τραπέζι νὰ βλέπει πάντοτε τὸ ἀνφὰς τοῦ προσώπου αὐτοῦ, ποὺ περιστρέφεται γύρω του. Αὐτὴ ἡ συγκεκριμένη τροχιὰ δίνει ἀρκετὰ πλεονεκτήματα σὲ κάποιον ποὺ θὰ ἀποφάσιζε νά...κρυφτεί (λέμε τώρα ) στὴ Σελήνη! 

Ἡ θεατὴ πλευρὰ ἀποτελεῖ φυσικὴ ἀσπίδα τῆς ἀθέατης πλευρᾶς τῆς Σελήνης στὶς ἐκπομπὲς ἠλεκτρομαγνητικὴς ἀκτινοβολίας. Ὅταν οἱ ἀποστολὲς Ἀπόλλων, βρίσκονταν σὲ τροχιὰ γύρω ἀπ' τὴ Σελήνη καὶ περνοῦσαν πίσω ἀπ' τὴν ἀθέατη πλευρά, στὸ Χιοῦστον σήμαινε συναγερμός! Ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸ διαστημόπλοιο χάνονταν γιὰ ἀρκετὰ λεπτά, οἱ ἐπικοινωνίες διεκόπτονταν τελείως καὶ στὴ Γῆ εἶχαν...μαύρα μεσάνυχτα γιὰ τὴν κατάσταση ἀλλὰ καί την...ύπαρξη τοῦ διαστημοπλοίου. Συνεπῶς, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ ἀθέατη πλευρὰ προστατεύεται ἀπὸ μιὰ φυσικὴ ἀσπίδα. 

6) Ἡ Σελήνη εἶναι κομματάκι...μεγάλη γιὰ νὰ ἀποτελεῖ φυσικὸ δορυφόρο τῆς Γῆς ! 

Μεγάλη, ὅσο κανεὶς ἄλλος δορυφόρος τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος σὲ σχέση μὲ τὸν πρωτεύοντα πλανήτη του. Μὲ διάμετρο 3.476 χιλιόμετρα φαντάζει πολὺ μεγάλη μπροστὰ στὰ 12.756 χλμ τῆς Γῆς (ἔχει ἀναλογία διαμέτρων μὲ τὴ Γῆ 1:4), ὅταν οἱ μεγάλοι δορυφόροι Γανυμήδης τοῦ Δία καὶ Τιτᾶνας τοῦ Κρόνου ἔχουν ἀντίστοιχα ἀναλογία διαμέτρων 1:30 καὶ 1:27. 

7) Σχετικὰ τώρα μὲ τὴν ἡλικία τῆς Σελήνης... Χμμ.. Πάνω ἀπὸ τὸ 99% τῶν σεληνιακῶν βράχων ποὺ ἐξετάστηκαν κάτω ἀπὸ ἀνάλυση, προσδιορίσθηκε, ὅτι εἶναι ἀρχαιότεροι ἀπὸ τὸ 90% τῶν πιὸ ἀρχαίων βράχων ποὺ βρέθηκαν στὴ Γῆ. Ὁρισμένα δείγματα μάλιστα, σύμφωνα μὲ τὴν ἄποψη ἀρκετῶν ἐπιστημόνων, εἶναι πιὸ παλιὰ καὶ ἀπ' τὸν Ἥλιο! Καὶ σημειῶστε, ὅτι οἱ Σεληνιακὲς θάλασσες, ἀπ' ὅπου προῆλθαν τὰ περισσότερα δείγματα εἶναι νεότεροι σχηματισμοὶ τῆς Σελήνης! Σαφῶς λοιπόν, ἡ παροῦσα ἡλικιακὴ ἀνακολουθία μεταξὺ Γῆς καὶ Σελήνης, ὅπου ἀποδεδειγμένα πλέον ἡ δεύτερη δείχνει νὰ προϋπάρχει τῆς πρώτης, καταρρίπτει καὶ τὴν ἐπικρατοῦσα θεωρία σχηματισμοῦ τῆς Σελήνης ἀπὸ τὴ σύγκρουση ἑνὸς πλανητοειδοῦς μὲ τὴ Γῆ. 

8)  Πιστεύω ὅμως, πὼς θὰ πρέπει ἐπί τέλους ἡ NASA νὰ βγεῖ καὶ νὰ ἐξηγήσει γιὰ ποιόν λόγο ἡ Σελήνη ἀντηχοῦσε σάν....καμπάνα στὰ ἐπαναλαμβανόμενα πειράματα τῶν ἀποστολῶν Ἀπόλλων 12,14,15,16 καὶ 17, ὅπου οἱ ἀστροναῦτες πέταξαν ἀπὸ ὁρισμένο ὕψος ἐξοπλισμό, ποὺ προσέκρουσε στὴν ἐπιφάνεια τοῦ φεγγαριοῦ καὶ δημιούργησε δονήσεις, οἱ ὁποῖες διαρκοῦσαν κάθε φορὰ γιὰ πολὺ μεγάλο χρονικὸ διάστημα (ἄνω τῆς μιᾶς ὥρας). Τὰ σεισμικὰ κύματα, ποὺ δημιουργήθησαν, ἐνεφάνισαν συμπεριφορὰ (ταχύτητα 9,5 km/sec σὲ βάθος 32 km) ἀνάλογη τῆς κινήσεώς τους μέσα ἀπὸ ὑλικὸ μὲ πολὺ καλὴ ἀγωγιμότητα, ὅπως τὰ μέταλλα! Ἐπίσης, περιμένω...εδώ καὶ χρόνια ἀπ' τὴ NASA νὰ δώσει μιὰν ἐξήγηση γιὰ τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετώπισαν οἱ ἀστροναῦτες στὸ νὰ τρυπήσουν τὴν ἐπιφάνεια τῆς Σελήνης... 

9) Παρατηρῶντας τή γεωλογία ἤ καλύτερα τή γεωμορφολογία τοῦ φεγγαριοῦ, θά διαπιστώσει κανείς, ὅτι παρουσιάζεται σὰν κάτι νά του...γύρισε τα μέσα ἔξω. Σὰν γάντι.  Τὰ βαρύτερα ὑλικά, τὰ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε κανονικὰ νὰ βρίσκονταν στὸν πυρῆνα, ὅπως εἶναι γιὰ παράδειγμα 

τὰ λιωμένα μέταλλα, ἐνυπάρχουν στὴ ἐπιφάνειά του, στὶς Σεληνιακὲς θάλασσες 

, κάτω ἀπ' τὴ σκόνη. Γιατί ὅμως καὶ ἡ ἀθέατη ὄψη τῆς Σελήνης δὲν ἐμφανίζει θάλασσες ἀλλὰ μόνο βουνὰ καὶ κρατῆρες; 

10) Τί εἶναι ἀλήθεια ὅλες αὐτὲς οἱ περίεργες κατασκευές, σχήματα καὶ ἀπεικονίσεις, οἱ ὁποῖες ἔχουν φωτογραφηθεῖ τόσο ἀπ' τὶς διαστημικὲς ἀποστολὲς τῆς NASA 
, ὅσο καὶ ἀπὸ ἀστρονόμους ἐδῶ στὴ Γῆ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἰδιῶτες ἐρασιτέχνες ἀστρονόμους καὶ παριστάνουν ἁρμονικὰ γεωμετρικὰ σχήματα, ὅπως ὁ τριγωνικὸς κρατῆρας Οὐκέρτ, ὁ πενταγωνικὸς Πρόκλος, ὁ ἑξαγωνικὸς Πυθαγόρας καὶ τόσοι ἄλλοι καὶ τέλος δομές, οἱ ὁποῖες νὰ θυμίζουν τεχνουργήματα κάποιου πολιτισμοῦ, ὅπως σήραγγες, γέφυρες καὶ τείχη; 

Ἐπίσης, πασίγνωστα εἶναι τα λεγόμενα Transient Lunar Phenomena ἢ TLP's, τὰ ὁποῖα περιλαμβάνουν λάμψεις, ἀντανακλάσεις καὶ ἀνεξήγητες ἀλλαγὲς στὸ χρῶμα ἢ στὸ σχῆμα, ποὺ συμβαίνουν πάνω στὴν ἐπιφάνεια τῆς Σελήνης. Γνωρίζετε, ὅτι ἀρκετὰ ἀπὸ τὰ χιλιάδες TLP's, τὰ ὁποῖα ἔχουν παρατηρηθεῖ στὴν Σελήνη σχετίζονται μὲ ἐκπομπὲς ἀερίων ἀπὸ κοιλότητες (τὸ τονίζω κοιλότητες) στὸ ἐσωτερικό της; Iδίως στοὺς κρατῆρες Ἀρίσταρχο καὶ Κέπλερ, τὰ διετῆ δεδομένα, ποὺ συνέλεξε o φασματογράφος τοῦ διαστημικοῦ σκάφους Lunar Prospector εἶναι ἐνδεικτικὰ αὐτῆς τῆς δραστηριότητας. Ἀναρωτιέμαι λοιπόν, πῶς γίνεται ἡ NASA νὰ συνεχίζει νὰ θεωρεῖ γεωλογικὰ νεκρὴ τὴ Σελήνη, ὅταν ἐκπέμπει φυσικὸ ἀέριο ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό της... 

Ὅπως ὅμως γιὰ ὅλα - ἢ σχεδὸν γιὰ ὅλα - τὰ προβλήματα, ἡ λύση τους φαίνεται νὰ ὑπάρχει - ποῦ ἀλλοῦ - στὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ κείμενα. Οἱ μεγάλες μορφὲς τῆς Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητας γνώριζαν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸν δορυφόρο μας, ὅπως γνώριζαν καὶ πολλὲς ἄλλες ἀλήθειες. Οἱ Ὀρφικοὶ ὕμνοι ἐμπεριέχουν θαυμαστὲς πληροφορίες γιὰ ὅλα τὰ ἐπιστημονικὰ θέματα καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὴν ἀστρονομία. Θέλετε νὰ μάθετε τί ἀναφέρει ὁ Ὀρφεὺς γιὰ τὴν Σελήνη; Πὼς ἔχει «βουνά, πολιτεῖες καὶ σπίτια...!» Τί ἄλλο εἶπε ὁ Ὀρφέας; Πὼς «ἡ Σελήνη ἔχει στέρεο ἔδαφος καὶ θεϊκοὺς κατοίκους!» Καὶ αὐτά, τὰ ἀναμετέδωσαν μὲ τὴν σειρά τους ὁ Πλούταρχος, ὁ Διογένης Λαέρτιος ἀλλὰ καὶ ἄλλοι Ἕλληνες σοφοί. 

Ἡ φλόγα τῆς σοφίας ὅμως δὲν ἔσβησε ποτὲ ἀπὸ τὴν χώρα μας. Ὁ θρῦλος τῆς σύγχρονης Ἑλληνικῆς ἀστρονομίας Κωνσταντῖνος Χασάπης ἐνέδωσε στὸν πειρασμὸ νὰ ἀναλύσει τοὺς Ὀρφικοὺς ὕμνους κάτω ἀπ' το φῶς τῶν σημερινῶν γνώσεων. Ἀπέδειξε λοιπόν, ὅτι ὁ Ὀρφέας ἤξερε νὰ ὑπολογίζει τὶς ἐκλείψεις, τὰ ἡλιοστάσια καὶ τὶς ἰσημερίες. Ἐγνώριζε ἐπίσης, πὼς ἡ ἐναλλαγὴ τῶν ἐποχῶν ὀφείλεται στὴν κλίση τοῦ ἄξονα περιστροφῆς τῆς Γῆς καὶ τῆς κινήσεώς της γύρω ἀπ' τὸν Ἥλιο. Οἱ παραπάνω ὅμως γνώσεις θὰ ἦταν ἀδιανόητες ἐὰν ὁ ἀρχαῖος μας ἀστρονόμος ἀγνοοῦσε τὸ πραγματικὸ σχῆμα τῆς Γῆς καθὼς καὶ τὴν κίνησή της γύρω ἀπ' τὸν ἑαυτό της καὶ γύρω ἀπ' τὸν Ἥλιο, πρᾶγμα ποὺ δὲν συνέβαινε σύμφωνα μὲ τὴν ἄποψη τοῦ σύγχρονου Ἕλληνα ἀστρονόμου. 

Μὲ βάση τὴν ἀνάλυση τοῦ δρὸς Χασάπη κατὰ τὴν διδακτορικὴ διατριβή, ποὺ εἶχε τίτλο «Οἱ Ὀρφικοὶ Ὕμνοι καὶ ἡ Ἀστρονομία κατὰ τὴν Β' χιλιετηρίδα Π.Χ.», οἱ Ἕλληνες ἤδη στὴν δεύτερη προΧριστιανικὴ χιλιετηρίδα εἶχαν συλλάβει τὴν ἠλιοκεντρικὴ ἰδέα ἐνῷ χρησιμοποιοῦσαν σεληνιακὸ ἡμερολόγιο μὲ δώδεκα μῆνες. Ἐγνώριζαν ὅλες τὶς φάσεις τῆς Σελήνης, τὶς κινήσεις τῶν πλανητῶν καὶ τὸν νόμο τῆς Παγκόσμιας Ἕλξης τῶν σωμάτων! 

Ὁ μέγας μύστης Πυθαγόρας βασιζόμενος στὶς πληροφορίες τοῦ Ὀρφέα ἀναφέρει σχετικὰ μὲ τὴ Σελήνη, ὅτι «κατοικεῖται ἀπὸ θεϊκὰ ὄντα, ὅμοια μὲ τοὺς κατοίκους τῆς Γῆς. Στὴν Σελήνη ὑπάρχουν ὅλα ὅσα βλέπουμε στὴ Γῆ μὲ τὴν μόνη διαφορά, ὅτι οἱ σεληνιακὲς μέρες εἶναι δεκαπέντε φορὲς μεγαλύτερες ἀπὸ τὶς δικές μας!». Ἡ παραπάνω ἀποκάλυψη προκαλεῖ μεγάλη ἔκπληξη κυρίως γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον οἱ πρόγονοί μας ἦταν σὲ θέση νὰ γνωρίζουν, ὅτι ἡ Σεληνιακὴ ἡμέρα διαρκεῖ δύο ἑβδομάδες. 

Αὐτό, ποὺ παραμένει γνωστό, εἶναι πὼς ὁ μεγάλος Πυθαγόρας ἔμεινε περισσότερο ἀπὸ εἴκοσι χρόνια στὴν Αἴγυπτο, ὅπου ἴσως ἐξ' αἰτίας τῆς μορφολογίας τοῦ ἐδάφους της, τὸ μυημένο ἱερατεῖο διετηροῦσε πανάρχαιες γνώσεις, τὶς ὁποῖες καὶ ἐνεφάνιζε ὡς διδασκαλίες «θεῶν». Καὶ βέβαια, ὁ νοῦς μας πηγαίνει ἀμέσως στὸν διάλογο μεταξὺ τοῦ Αἰγύπτιου ἱερέα της Σαϊδος καὶ τοῦ Σόλωνος, ὅταν ὁ τελευταῖος ἐπισκέφθηκε τὴν Αἴγυπτο. Διάλογο, τὸν ὁποῖον διασώζει ὁ Πλάτων στὸν «Τίμαιό» του καὶ φέρει τὸν ἰερεὰ νὰ λέγει στὸν Σόλωνα πώς: «ἐσεῖς οἱ Ἕλληνες μοιάζετε σὰν νὰ εἶστε γιὰ πάντα παιδιά. Διότι ἀπ' τὶς πολλὲς καταστροφὲς εἴτε ἀπὸ πλημμύρες εἴτε ἀπὸ ἄλλα αἴτια, ποὺ συνέβησαν στὴν πατρίδα σας, ἔχετε χάσει τὴν ροὴ τῆς γνώσης, ἡ ὁποία ὅμως ὑπάρχει ἀτόφια καὶ φυλάσσεται ἐδῶ ἀπὸ καταβολῆς κόσμου». 

«Προσέλληνοι Ἡρόδοτος τοὺς Ἀρκάδας οὕτω λέγει, τοὐτέστιν ἀρχαίους πρὸ τῆς Σελήνης» γράφει τὸ λεξικό του Σουίδα. Ὑπῆρξαν δηλαδὴ οἱ Ἀρκάδες πρὶν ἀπ' τὴν ἐμφάνιση τῆς Σελήνης στὸν οὐρανό! Τὸ ἴδιο ἀναφέρει καὶ ὁ Ἀπολλώνιος ὁ Ρόδιος στὰ Ἀργοναυτικά του ἀλλὰ καὶ ὁ Παυσανίας στὰ Ἀρκαδικά του. Παρόμοιες ἀναφορὲς ἔχουμε ἀπὸ τὸν Πλούταρχο, τὸν Ὀβίδιο, τὸν Ἱππόλυτο καὶ τὸν Λουκιανὸ ἐνῷ ὁ Δημόκριτος καὶ ὁ Ἀναξαγόρας δίδασκαν ὅτι ὑπῆρχε μιὰ ἐποχὴ ὅπου ἡ Γῆ ἦταν χωρὶς φεγγάρι. 

Θὰ καταλήξω στὸν Νεοπλατωνικὸ φιλόσοφο Πρόκλο, ὁ ὁποῖος λέγει: «Μήσαντο δ' ἄλλην γαῖαν ἀπείρατον, ἤν τε σελήνην ἀθάνατοι κλήζουσιν, ἐπιχθόνιοι δέ τε μήνην, ἡ πόλλ' οὖρε ἔχει, πόλλ' ἄστεα πολλὰ μέλαθρα». Δηλαδή: «Μελέτησαν μιὰν ἄλλην Γῆ, ἄγνωστη, τὴν ὁποίαν οἱ ἀθάνατοι ὀνομάζουν Σελήνη, οἱ δὲ κάτοικοι τῆς Γῆς Μήνην καὶ ἡ ὁποία ἔχει πολλὰ ὄρη, πολλὲς πόλεις, πολλὰ μέγαρα. 

Ἀπὸ τὴν πανάρχαια λέξη Μήνην, φαίνεται νὰ προέρχεται καὶ ἡ λέξη μῆνας, ὁ ὁποῖος καὶ διαρκεῖ περίπου ὅσο μιὰ περιφορὰ τῆς Σελήνης γύρω ἀπὸ τὴ Γῆ, τα...έμμηνα τῶν γυναικῶν, ποὺ συγχρονίζονται μὲ τὴν περίοδο περιφορᾶς τῆς Σελήνης γύρω ἀπ' τὴ Γῆ, ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ Ἀγγλικὲς λέξεις moon καὶ month! 

Ὑπάρχουν ἀρκετὰ καλὰ βιβλία γιὰ κάποιον, ποὺ θέλει νὰ ψάξει, μὲ ἀναρίθμητα στοιχεῖα γιὰ τὸ ὅλο ζήτημα, τὰ ὁποῖα βεβαίως ἀντιτίθενται στὸ λεγόμενο «ἀκαδημαϊκό ...ἱερατεῖο» ποὺ θέλει κάθε ἐξαγγελία τῆς NASA νομοτέλεια! Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρω τὴν «Ἐξωγήινη Ἀρχαιολογία» τοῦ Γεωργίου Κασιμάτη, «Τὰ μυστικὰ τῆς Σελήνης» τοῦ Don Wilson καὶ τὸ «Τὸ μυστήριο τῆς Σελήνης» του Σωτήρη Σοφιά. 

Γιὰ ὅποιον σπεύσει νὰ κατηγορήσει τὸν Don Wilson ὡς...παραμυθά, ἔχω νὰ τοῦ πῶ, ὅτι τὸ μόνο ποὺ ἔκανε ἦταν νὰ ἀναμασήσει τὴν θεωρία δύο Ρώσων ἀστροφυσικῶν, τοῦ Μιχαὴλ Βάζιν καὶ τοῦ Ἀλεξάντερ Στσερμπάκωφ, οἱ ὁποῖοι σὲ ἕνα ἄρθρο τους, ποὺ δημοσιεύθηκε σὲ ἐπίσημο κυβερνητικὸ ἔντυπο τὸν Ἰούλιο τοῦ 1970 ἀλλὰ καὶ σὲ συμπληρωματικὴ ἐπιστημονικὴ μελέτη τὸ 1976, ὑπεστήριξαν πὼς ἡ Σελήνη εἶναι ἕνας τεχνητὰ μετασκευασμένος πλανητοειδής, κούφιος στὸ ἐσωτερικό του καὶ δὲν ἀποκλείεται νὰ ἀποτελεῖ στὴν πραγματικότητα ἕνα διαστημόπλοιο, κατασκευασμένο ἀπὸ λογικὰ ὄντα κάποιου μακρινοῦ ἡλιακοῦ συστήματος, τὰ ὁποῖα καὶ ἀπεφάσισαν νὰ ἀναχωρήσουν μαζὶ μέ τον...πλανήτη, 

 ὅταν διεπίστωσαν πὼς οἱ συνθῆκες στὴν διαστημικὴ γειτονιά τους ἦταν τέτοιες, ποὺ θὰ ἔθεταν σὲ κίνδυνο τὴν ἐπιβίωσή τους. Μετὰ ἀπὸ ἕνα πολὺ μεγάλο ταξίδι, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὁποίου τὸ φυσικὸ αὐτὸ διαστημόπλοιο ἄντεξε ὅλες τὶς συγκρούσεις μὲ τοὺς μετεωρῖτες καὶ τοὺς ἀστεροειδεῖς, μὲ τοὺς ὁποίους ἦρθε σὲ ἐπαφή, προσῆρθε στὸ ἡλιακό μας σύστημα, «παρκάροντας» στὸ συγκεκριμένο σημεῖο λίγο ἔξω ἀπ' τὴ Γῆ καὶ υἱοθετῶντας κυκλικὴ τροχιὰ γύρω ἀπ' τὸν πλανήτη μας! 

Ἡ ἐν λόγῳ «τρελὴ» ἐκ πρώτης ὄψεως θεωρία, περιγράφει το πῶς ἀκριβῶς ἔλαβε χώρα αὐτὴ ἡ τεχνολογικὴ ἐπεξεργασία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποίαν «ἄδειασε» τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ πλανητοειδοῦς ἀπὸ τὴν λάβα καὶ τὰ βαρέα μέταλλα, ποὺ ἀντλήθησαν ἀπ' τὸν πυρῆνα, ὄχι μόνο γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ ὁ κατάλληλος κατοικήσιμος χῶρος ἀλλὰ παράλληλα γιὰ νὰ ἐνισχυθεῖ ἡ ἐξωτερικὴ ἐπιφάνεια, οὕτως ὥστε νὰ ἀντέχει στὶς προσκρούσεις τῶν μετεωριτῶν. Οἱ δυὸ ἐπιστήμονες γράφουν: «Οἱ λεγόμενες σεληνιακὲς θάλασσες δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ ἐνισχύσεις τοῦ ἐξωτερικοῦ φλοιοῦ, ποὺ κατεσκευάσθησαν χάρη στὴν ἄντληση τῆς λάβας ἀπ' τὸν πυρῆνα. Οἱ θάλασσες αὐτὲς δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ ἐκρήξεις τῶν δοκῶν ἀντιστήριξης, ποὺ ἐνίσχυσαν τὰ ἀδύνατα σημεῖα τοῦ φλοιοῦ». 

Βεβαίως, ἡ παραπάνω θεωρία τῶν δύο Ρώσων βασίζεται σὲ πληθώρα δεδομένων καὶ ἐπιστημονικῶν ἐνδείξεων, ποὺ ἐνυπάρχουν στὸν δορυφόρο μας, γιὰ τὶς ὁποῖες, ὅπως εἶπα καὶ πρίν, ἡ NASA δὲν ἔχει δώσει ἀκόμη πειστικὲς ἐξηγήσεις. Τὸ σημαντικότερο ὅμως μὲ αὐτὴ τὴ θεωρία εἶναι, ὅτι ἐμφανίζεται ἀπόλυτα συμβατὴ μὲ ὅλα τὰ τὰ περίεργα καὶ ἀνεξήγητα φαινόμενα, ποὺ παρατηροῦνται στὸν δορυφόρο μας, μερικὰ μόνο ἀπ' τὰ ὁποῖα σᾶς ἀνέφερα παραπάνω. Ὅλα μοιάζουν νὰ δένουν μεταξύ τους... 

Μὲ βάση τὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα προσέφεραν οἱ διαστημικὲς ἀποστολές, οἱ παλαιότερες θεωρίες γιὰ τὴ Σελήνη τινάχτηκαν στὸν ἀέρα. Ἀντιθέτως, ὅλα τὰ νέα στοιχεῖα συνηγοροῦν, ὅτι ἡ Σελήνη δὲν ἀποτελεῖ - στὸ σύνολό της τοὐλάχιστον - ἕνα φυσιολογικὸ οὐράνιο σῶμα. 

Θὰ πρέπει ἐδῶ νὰ ἐπισημάνω, ὅτι ἐὰν ἐπιχειρήσουμε νὰ ἐξετάσουμε μὲ σοβαρὴ ἐρευνητικὴ ματιὰ τὴν παραπάνω θεωρία τοῦ διαστημοπλοίου, δὲν θὰ πρέπει σὲ καμία περίπτωση νὰ τὴν μελετήσουμε ἀποσπασματικὰ δυιλίζοντάς την μὲ ἐπιστημονικὴ προσέγγιση μόνο μέσα ἀπ' τὸν χῶρο τῆς ἀστροφυσικῆς ἀλλὰ νὰ τὴν ἐντάξουμε σὲ μιὰν ὁλιστικὴ θεώρηση, στὴν ὁποία θὰ ἐμπεριέχεται τὸ σύνολο τῆς Συμπαντικῆς γνώσης, ποὺ ἔχει γίνει ἕως τώρα κατανοητὴ ἀπ' τὸν ἀνθρώπινο νοῦ. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ προσέγγιση, ἡ ὁποία κάπου ἀγγίζει τὰ ὅρια καὶ τῆς φιλοσοφίας, μᾶς θέτει κάποια ἀμείλικτα ἐρωτήματα. 

Γιὰ νὰ μπορέσουν γιὰ παράδειγμα, κάποιες ὀντότητες νὰ ἐπιταχύνουν ἕνα τέτοιο οὐράνιο σῶμα μὲ ἕνα 20% τῆς ταχύτητας τοῦ φωτός, (ἀκόμα καὶ μὲ 10%) θέτωντάς το σὲ ταχύτητα δίνης (ἕνα σῶμα διαμέτρου σχεδὸν τρεισήμισι χιλιάδων χλμ. καὶ ἀνάλογης μάζας, ὅπως ἡ Σελήνη) καὶ ταξιδεύοντας μὲ αὐτὴν τὴν ταχύτητα γιὰ ἑκατοντάδες, χιλιάδες, ἴσως καὶ ἑκατομμύρια χρόνια, αὐτὸ σημαίνει, ὅτι τὰ ἐπίπεδα τῆς ἐνέργειας, ποὺ χρησιμοποίησαν θὰ ἦταν πρακτικῶς ἀνεξάντλητα. Γιατί λοιπόν, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ διαθέτεις ἄφθονη ἐνέργεια, νὰ μπεῖς στὸν κόπο νὰ κάνεις ὅλο αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα καὶ νὰ μὴν ἐπιχειρήσεις νὰ κατασκευάσεις σκουλικότρυπες ἂς ποῦμε, (ὅπου ἔχει ἀποδειχτεῖ μαθηματικά, ὅτι μποροῦν νὰ κατασκευαστοῦν ἐὰν δαπανήσεις τὴν ἀντίστοιχη ἐνέργεια) καὶ νὰ στείλεις, ὅπου ἐσὺ θέλεις, σύντομα καὶ μὲ ἀσφάλεια τοὺς κατοίκους σου; 

Τὰ ρομπότ σου θὰ συλλέξουν ἀπὸ τοὺς ἀεριώδεις πλανῆτες τὸν ἄνθρακα καὶ θὰ δημιουργήσουν νέες, τεράστιες πολιτεῖες, ὁπουδήποτε! Μὲ σωστὴ τεχνογνωσία, ἐξελιγμένη τεχνολογία καὶ τὸ ἐπαρκὲς ἐνεργειακὸ δυναμικό, φαντάζουν πιὸ εὔκολα ἀξιοποιήσιμες ἄλλες λύσεις, ἔστω καὶ ἐὰν πρόκειται νὰ καταστραφεῖ ὁ ἴδιος ὁ πλανήτης. 

Νὰ μὴν λησμονοῦμε ὅμως, ὅτι τὸ παραπάνω ἐρώτημα τὸ ἔθεσε ἡ δική μου λογική. Ἡ ἀνθρώπινη. Ἡ ὁποῖα δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ταυτίζεται μὲ τὴν λογικὴ καὶ τὸν τρόπο σκέψης ἄλλων ὄντων, ξένων πρὸς τὸ ἀνθρώπινο εἶδος... 

Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ μὴν ἐπισημάνω μιὰ ἀρκετὰ σημαντικὴ ἀδυναμία, ποὺ ἐμφανίζει ἡ θεωρία των Βαζὶν καὶ Στσερμπάκωφ. Γνωρίζουμε, πὼς ὅλα τὰ ἔμβια πλάσματα αὐτοῦ τοῦ πλανήτη (καὶ ὄχι μόνο τὰ θηλυκὰ τῶν ἀνθρώπων) χρησιμοποιοῦν τὴν ἄμπωτη καὶ τὴν παλίρροια καὶ φυσικὰ τοὺς κύκλους τῆς Σελήνης γιὰ νὰ ρυθμίσουν τοὺς κύκλους ἀναπαραγωγῆς τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προσαρμόζουν την συμεριφορά τους σύμφωνα μὲ τὸν δορυφόρο μας. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὰ σφουγγάρια ἀλλὰ καὶ σὲ ἕνα σημαντικὸ ποσοστὸ ἀπὸ τὰ φυτά. Κάποια ἀπ' αὐτὰ τὰ χιλιάδες εἴδη, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὴν Σελήνη γιὰ νὰ πολλαπλασιαστοῦν ἐμφανίζουν χρονικὴ διάρκεια ἐξέλιξης 300 ἑκατομμύρια ἔτη. Τίθεται κατὰ συνέπεια τὸ ἐρώτημα: Πότε ἀκριβῶς τοποθετήθηκε ἡ Σελήνη σ' αὐτὴν τὴν ἀκριβὴ θέση μὲ αὐτὴν τὴν τροχιά; 

Ἡ ἐπιστημονικὴ λογικὴ ὑπαγορεύει νὰ βρίσκεται ἐκεῖ πάνω ἀπὸ 500.000.000 χρόνια δηλαδὴ κοντὰ στὴν προκάμβρια περίοδο. Αὐτὸ ὅμως ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἀρχαῖες γραφὲς τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ὅπως εἴδαμε ἀφήνουν νὰ ἐννοηθεῖ πὼς ὁ δορυφόρος μας ἔχει ἀφιχθεῖ λίγο πρὶν τὸ 15.000 π. Χ. Θεωρητικά, αὐτὴ ἡ ἄφιξη θὰ μποροῦσε νὰ ταυτίζεται μὲ τὸν κατακλυσμὸ τοῦ Ὠγύγου ἢ τοῦ Δευκαλίωνα ἢ μὲ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἀτλαντίδας, ὅπου ἡ βαρυτικὴ ἕλξη τῆς Σελήνης ἀκόμα καὶ στὸ σημεῖο, στὸ ὁποῖο βρίσκεται (21 φορὲς πίσω ἀπ' τὸ ὅριο τοῦ Ρὸς) θὰ προκαλοῦσε τεράστιες καταστροφές, ἠφαιστειακὲς ἐκρήξεις, σεισμοὺς καὶ ἴσως καὶ καταβυθίσεις ἠπείρων. 

Ἡ καταστροφὴ μάλιστα τῆς Ἀτλαντίδος συνδέεται ἀπὸ πολλοὺς ἐρευνητὲς μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς φορᾶς τοῦ Ρεύματος τοῦ Κόλπου, (Gulf Stream) τὸ ὁποῖο ἐρχόμενο σὲ ἐπαφὴ μὲ τὶς ἀκτὲς τῆς Βόρειας Εὐρώπης, αὔξησε τὴν θερμοκρασία της καὶ κατέστησε συμβατὴ τὴ ζωὴ καὶ τὸν ἐποικισμὸ φυλῶν στὴν Β.Δ. Εὐρώπη καὶ τὴν Σκανδιναυία, οἱ ὁποῖες ἕως τὸ 15.000 π.Χ. ἴσως καὶ λίγο πιὸ σύγχρονα, βρίσκονταν σὲ ἐποχὴ παγετώνων. Ἡ Βιολογία δὲν ἀποκλείει τὴν ἀλλαγὴ τῶν κύκλων ἀναπαραγωγῆς τῶν εἰδῶν σὲ σχέση μὲ κάποιο περιβαλλοντικὸ ἐρέθισμα. Ἡ μεταβατικὴ αὐτὴ περίοδος ὅμως θὰ εἶναι δύσκολη καὶ ἀρκετὰ χρονοβόρα... 

Καλύτερα ὅμως νὰ σταματήσω τὴν ἀνάλυση τῆς θεωρίας τοῦ διαστημοπλοίου μιᾶς καὶ δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπὸς τῆς συγγραφῆς τοῦ παρόντος ἄρθρου. Βεβαίως, ἐὰν ἀποδειχτεῖ τελικά, πὼς ἡ Σελήνη ἀποτελεῖ διαστημόπλοιο τότε αὐτόματα ἐπιλύεται καὶ τὸ τεράστιο πρόβλημα τῆς ταυτότητας τῶν UFO (καθὼς καὶ ἡ προέλευσή τους) τὰ ὁποῖα δὲν ἀποτελοῦν μόνο φαινόμενο τῆς ἐποχῆς μας ἀλλὰ μιὰ μόνιμη παρουσία καθ' ὅλη τὴν ἐξέλιξη τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Καὶ αὐτὸ διότι τὸ παράδοξο τῶν τόσο συχνῶν ἐμφανίσεων σχεδὸν μᾶς ἀπαγορεύει νὰ ἀποδεχτοῦμε, ὅτι τὰ UFO προέρχονται ἀπὸ μακρινοὺς πλανῆτες, οἱ ὁποῖοι ἀπέχουν ἑκατομμύρια ἔτη φωτὸς ἀπ' τὴν γῆ μας. (Ἐκτὸς καὶ ἂν μποροῦν κατὰ βούληση νὰ «χρησιμοποιοῦν» τὸ λεγόμενο χωροχρονικὸ συνεχὲς ἢ ἰδιότητες ἄλλων διαστάσεων γιὰ τὰ ταξίδια τους). 

Στὴν φιλοσοφία ὑπάρχει ὁ περίφημος κανόνας του Ὄκκαμ. Ὁ κανόνας αὐτὸς λέει, πὼς ἐὰν γιὰ ἕνα πρόβλημα ὑπάρχουν περισσότερες ἀπὸ μία ἀξιόλογες λύσεις τότε ἡ πιὸ ἁπλὴ εἶναι καὶ ἡ πιὸ σωστή. Ὁ μεγάλος ἀστροφυσικὸς Morris Jessup στὸ βιβλίο τοῦ «Ἡ ὑπόθεση γιὰ τὰ UFO» μεταφέρει τὸν ἴδιο κανόνα καὶ στὸν χῶρο τῆς ἐπιστήμης. Ἡ πιὸ ἁπλὴ ἐξήγηση ἑνὸς φαινομένου εἶναι καὶ ἡ καλύτερη... 

Δὲν θέλω νὰ σᾶς κουράσω ἄλλο. Θὰ ὑποβάλλω μόνο τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: Γιατί οἱ Ἀμερικανοὶ δὲν ξαναπῆγαν στὸ φεγγάρι; Ὅλοι γνωρίζουμε, πὼς μετὰ τὴν ἐπανδρωμένη διαστημικὴ πτήση Ἀπόλλων 17, ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα τὸ 1972, δὲν πραγματοποιήθησαν νέες ἀποστολές. Σύμφωνα μὲ τὴν NASA, ὁ λόγος ἦταν ὅτι «δὲν ὑπῆρχε κάτι νέο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μαθευτεῖ» (!!!) ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις στὴ Σελήνη καὶ ἔτσι ὁλόκληρο τὸ πρόγραμμα Ἀπόλλων μπῆκε στὸ χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας. Κατ' ἀνάλογο τρόπο, ἡ ἀποστολὴ Luna 24 ἦταν ἡ τελευταία ἀποστολὴ τῶν Ρώσων στὸ φεγγάρι τὸ 1976, ἡ ὁποία ἔφερε μαζί της ἀρκετὰ δείγματα σεληνιακοῦ ἐδάφους. 

Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ ἰσχυρισθεῖ, ὅτι οἱ οἰκονομικοὶ λόγοι ματαίωσης ἀνάλογων προγραμμάτων δὲν ἦταν διόλου εὐκαταφρόνητοι. Ὄντως, τὸ κόστος ἑνὸς ἐπανδρωμένου προγράμματος, ξεκινῶντας ἀπὸ τὸν ἀρχικὸ σχεδιασμὸ ἕως καὶ τὴν τελευταία λεπτομέρεια τῆς ἐκτέλεσης τοῦ εἶναι ἀρκετὰ μεγάλο ἀκόμα καὶ γιὰ μιὰν οἰκονομία σὰν τὴν Ἀμερικανική. Παρ'όλα αὐτά, ἡ NASA γιὰ πάνω ἀπὸ τριάντα χρόνια, συνέχιζε νὰ ἐπενδύει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια ὀργανώνοντας ἀποστολὲς σὲ τροχιὰ γύρω ἀπ' τὴν Γῆ (κάνοντας οὔτε λίγο οὔτε πολὺ κύκλους γύρω ἀπὸ τὸν πλανήτη μας) ἀντὶ γιὰ τὴν ἐπιστημονικὴ ἐξερεύνηση τῆς Σελήνης. Μήπως κάτι τὴν ἀπέτρεψε; 

Πάντως, ἐξετάζοντας τὸ ὅλο διάβημα τελείως πρακτικά, θὰ λέγαμε, πὼς ἕνα ταξίδι στὴ Σελήνη, μὲ ὅλη τὴ δυσκολία καὶ τὴ σύνθεση τῆς προσπάθειας ποὺ χρειάζεται, εἶναι στὴν πραγματικότητα πολὺ λιγότερο ἐντυπωσιακὴ ὑπόθεση ἀπὸ ὅσο φανταζόμαστε. Ἴσως εἶναι πολὺ πιὸ ἁπλὸ ἀπὸ μιὰ ἐπιχείρηση, ἂς ποῦμε, στὰ βάθη τῶν ὠκεανῶν. Σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τῶν καυσίμων, οἱ ἀπαιτούμενες ποσότητες εἶναι ἀρκετὰ μικρότερες ἀπὸ ὅσες θὰ φανταζόταν κανεὶς γιὰ ἕνα ταξίδι ἀντίστοιχης ἀπόστασης ἐπὶ τῆς Γῆς, μιᾶς καὶ οὐσιαστικὴ κατανάλωση καυσίμου ὑπῆρχε μόνο στὴ φάση τῆς ἐκτόξευσης ἀπὸ τὴ Γῆ (μὲ πυραύλους-φορεῖς καὶ ἀπορριπτόμενες δεξαμενὲς καυσίμων) καὶ σὲ ἐκείνη τῆς ἀποσελήνωσης. Τὸ κυρίως κομμάτι τοῦ ταξιδιοῦ ἦταν ἐφικτὸ χάρις στὶς δυνάμεις ἀδράνειας καὶ τὴν ἔλλειψη τριβῆς στὸ διαστημικὸ χῶρο, ἐκτὸς ἀπὸ μικροδιορθώσεις ποὺ λάμβαναν χώρα ἀπὸ μικροὺς κινητῆρες μεγέθους ἀντίστοιχου μὲ αὐτοὺς ἑνὸς μεγάλου τηλεκατευθυνόμενου μοντέλου. 

Κατὰ συνέπεια, ἡ κατανόηση καὶ ἡ κατάκτηση τοῦ δορυφόρου μας θὰ εἶχε ἀρκετὰ συνεπακόλουθα ὀφέλη στὴν κοῦρσα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴν ἐξερεύνηση τοῦ διαστήματος μιᾶς καὶ ἡ Σελήνη θὰ μποροῦσε νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὡς βάση γιὰ μελλοντικὲς ἐξορμήσεις πρὸς τοὺς πλανῆτες τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος καὶ γιατί ὄχι πέρα ἀπ' αὐτό. 

Μόλις πρόσφατα, ἀνεκοινώθη ἡ πρόθεση τόσο ἀπ' τὴν NASA ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν ESA, (Εὐρωπαϊκὴ Διαστημικὴ Ὑπηρεσία) γιὰ τὴν πραγματοποίηση νέων ἀποστολῶν μέσα στὴν ἐρχόμενη δεκαετία. Αὐτὸ δηλαδή, ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶχε συνεχισθεῖ 30 χρόνια πρίν. (Διότι προσωπικὰ ἀρνοῦμαι νὰ πιστέψω, ὅτι ἡ ἐξερεύνηση τοῦ κοντινότερου σὲ ἐμᾶς οὐρανίου σώματος καὶ καταλύτης γιὰ τὴν περαιτέρω ἐξερεύνηση τοῦ διαστήματος γιὰ λογαριασμὸ ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας, ἦταν ἕνα παιχνίδι ἐντυπώσεων καὶ μόνο, μέσα στὰ πλαίσια τοῦ Ψυχροπολεμικοῦ κλίματος, ποὺ ἐπικρατοῦσε τότε μεταξὺ Ἀμερικανῶν καὶ Σοβιετικῶν. Ὑπάρχει βέβαια καὶ ἡ ἄλλη...λύση. Νὰ εἶμαι ἀθεράπευτα ρομαντικός!) Τὴν ἐκτέλεση τῶν ἐξαγγελθέντων προγραμμάτων θὰ ἀναλάβουν ρομπὸτ καθὼς καὶ αὐτοματοποιημένα διαστημόπλοια ἐνῷ οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ ἐπιστρέψουν στὴν Σελήνη τοὐλάχιστον μέχρι τὸ ἔτος 2020. 

Δὲν ξέρω πόσοι ἀπὸ ἐσᾶς, ποὺ διαβάζετε αὐτὲς τὶς γραμμὲς ἀκούγατε ὁρισμένα στοιχεῖα γιὰ πρώτη φορά... 

Αὐτό, ποὺ θέλω νὰ σᾶς πῶ εἶναι, ὅτι δὲν ἐπιχειρῶ νὰ πείσω κανέναν γιὰ τὸ παραμικρό. Ἁπλὰ δοκίμασα νὰ δώσω κίνητρα, οὕτως ὥστε μιὰ μέρα νὰ μπορέσουμε νὰ ἀποκωδικοποιήσουμε τοὺς γρίφους τοῦ δορυφόρου μας, λύνοντας τὰ μυστήρια, ποὺ τὸν συνοδεύουν. Μυστήρια, τὰ ὁποῖα δυστυχῶς μένουν καλὰ σφαλισμένα ἕως καὶ σήμερα ἀφοῦ οἱ ἐπιστήμονες δὲν κατάφεραν νὰ ἀποκρυπτογραφήσουν... 

Ὁ ὁρισμός του ἀναζητητοῦ εἶναι ἡ χωρὶς παρωπίδες, ἐξαρτήσεις ἢ σκοπιμότητες, ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας. Ἀλήθεια, ἡ ὁποία κάποιες φορὲς προσπερνᾶται ἢ γίνεται ἀόρατη (σάν τα...τζάμια) διότι οὐσιαστικὰ δὲν θέλουμε νὰ τὴν δοῦμε τυφλωμένοι ἀπὸ τὶς ἐγωιστικὲς στρεβλώσεις τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Ποὺ νομίζει, πὼς τὰ ξέρει ὅλα... 

Ἔχει ξανασυμβεῖ χιλιάδες φορὲς στὸ παρελθόν. Πρόσφατο παράδειγμα τὸ 1903. Ὅταν ἕως καὶ τὴν τελευταία στιγμή, οἱ...ξερόλες τοῦ ἐπιστημονικοῦ ἱερατείου τῆς ἐποχῆς, (καθὼς καὶ οἱ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες τοῦ Scientific American) εἰρωνεύονταν τοὺς ἀδερφοὺς Wright, ποὺ σὲ λίγο θὰ ἐπιχειροῦσαν τὴν πρώτη πτήση τους μὲ ἀεροπλάνο, λέγοντάς τους, ὅτι σὲ καμία περίπτωση δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πετάξει κάτι, τὸ ὁποῖο εἶναι...βαρύτερο ἀπ' τὸν ἀέρα! (Καλά, τις...κουκουβάγιες δὲν τὶς εἶχαν δεῖ;) Μεχρι ἐκεῖ ἔφτανε τὸ μυαλό τους... 

Κατ' ἀνάλογο τρόπο, πρέπει κι ἐμεῖς πάντοτε νὰ ἔχουμε στὸ δικό μας μυαλὸ τὸ δόγμα, πὼς δὲν τὰ γνωρίζουμε ὅλα. 

Ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση διαρκῶς ἐξελίσσεται. Νέα δεδομένα ἀνακύπτουν. Σαφῶς καὶ ὑπάρχουν ζητήματα, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν νὰ γίνουν κατανοητὰ μὲ τὶς ἕως τώρα ὑπάρχουσες γνώσεις τῆς ἐπιστήμης. Ἀντὶ λοπὸν νὰ ἀπορρίπτουμε, καλὸ θὰ ἦταν νὰ προτείνουμε. Καὶ ὁπλισμένοι μὲ κριτικὴ σκέψη, ἐρευνητικὴ διάθεση, ἔχοντας παράλληλα ὡς λειτουργικὰ ἐργαλεῖα τὴν ἐπιστημονικὴ συνέπεια καὶ μεθοδολογία, νὰ ξεκινήσουμε τὴν ἀναζήτησή μας. Βῆμα βῆμα. Ἀφήνοντας πάντα ἕνα παράθυρο ἀνοιχτό. Εἰδάλλως ἐμποδίζουμε αὐτὴν καθ' αὐτή την ἐξέλξη τῆς ἐπιστήμης. Καὶ τὴν ἀνθρώπινη πρόοδο... 

Ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε τὰ λόγια τοῦ μεγάλου Niels Bohr, τοῦ πατέρα τῆς ἀτομικῆς ἐνέργειας, ὁ ὁποῖος ὅταν κάποτε τοῦ παρουσίασαν μιὰ ἀπίθανη θεωρία, εἶπε τὸ ἑξῆς: «Ἡ θεωρία αὐτὴ εἶναι τρελή. Ἀλλὰ ὄχι ἀρκετὰ τρελὴ γιὰ νὰ εἶναι ἀληθινή!» 

Ἀνακαλύψτε κορυφαῖες ἑταιρεῖες ποὺ Ὑποστηρίζουν τὸ Κανάλι Μᾶς ESSENS. TRAVEL https://essens.travel Πτήσεις Ξενοδοχεία Διακοπές Ειδικές προσφορές https://essens.travel/ Γιατί να κάνετε κράτηση μαζί μας Κρατάμε την τιμή του εισιτηρίου Παρέχουμε εξυπηρέτηση πελατών Ένας ισχυρός συνεργάτης για εταιρείες E-shop E - SHOP https://essensworld.com/880010579