Ἱστορική σημασία τἠς Ἐκστρατεἰας τοῦ Διονύσου

 Ἡ ἐκστρατεία του Διονύσου καὶ ἡ "Ἑλληνικότητα" τοῦ Ἀνατολίτικού πολιτισμοῦ

Πέρα ἀπὸ το μυθολογικό ἔπος τῶν "Διονυσιακῶν" τοῦ Νόννου το ὁποῖο ἀναφέρεται σε ἕνα καθαρά ἀστρονομικό ἡ οὐράνιο ἐπίπεδο με ἀπολήξεις στὴν χθόνια σχετικά με τις ἐκστρατεῖες του Διονύσου στὴν ἀνατολὴ, λαμβάνουμε ὥς κύρια πηγή το "Περί Ἴσιδος καὶ Ὀσίριδος" του Πλουτάρχου κεφ. 13.
<<Καὶ ὅταν ἐβασίλευε ὁ Ὄσιρις τους μέν Αἰγύπτιους ἀμέσως ἀπήλλαξε ἀπὸ την γεμάτη στερήσεις θηριώδη ζωή ἀφοῦ τους δίδαξε την γεωργία,τους ἐθέσπισε νόμους καὶ τους δίδαξε νὰ τιμοῦν τους θεούς (σημ: ἀστρονομία, φιλοσοφία, τέχνη, μυθολογία).

 Μετά ταξίδεψε σε ὅλῃ τὴ γῇ καὶ ἐξημέρωσε τους τρόπους των ἀνθρώπων καὶ ἐλάχιστες φορές μάλιστα χρειάστηκε τα ὅπλα γιατί τις περισσότερες φορές τους ἔθελγε μέσῳ της μουσικῆς, του τραγουδιοῦ καὶ της πειθοῦς του λόγου.

 Γι' αὐτό καὶ οἱ Ἕλληνες πίστευαν ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος με τον Διόνυσο>> Φυσικά δὲν θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε τον Διόνυσο ὡς φυσικό ἱστορικό πρόσωπο ἀλλὰ ὥς ἕνα εὐρύτερο σύνολο στοιχείων καὶ καταστάσεων με βαθύ μυθολογικό ὑπόβαθρο το ὁποῖο ὥς ἐκφράση ἀποκτᾶ ἀπόσταση μέσα ἀπὸ τον συμβολισμό του Διονύσου δὲ Νόννος ἀναφέρει ὅτι ἐπι κεφαλῆς της ἐκστρατείας του Διονύσου στὴν ἀνατολὴ ἦταν ὁ Ὀφέλτης ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τον Ἀστερίωνα.

 Ὁ Διόνυσος σε γενικές γραμμές συμβολίζει την κάθοδο καὶ ἄνοδο των ψυχῶν σε σχέση με τον ἐνδοκοσμικό νοῦ καὶ τον Σείριο (Ὄσιριος),σε ἄμεση σχέση τις φάσεις της Σελήνης ὥς υἱός της Περσεφόνης (βλ. Ὀρφικούς Ὕμνους πρὸς Διόνυσον, Περσεφόνη, Εὔβουλο),με εὐρύτερες συμβολικές ἀπολήξεις στο πολιτισμικό ὑπόβαθρο του Μεσογειακοῦ χώρου καὶ δή του ἑλλαδικοῦ.
Ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Εὐριπίδης στὶς "Βάκχαι" στίχο 270: <<<<Δύο δυνάμεις πρωτοῆρθαν στοὺς ἀνθρώπους, ἡ θεά ΔΗΜΗΤΡΑ ἡ Γῆ ἡ ὅπως θέλεις πές την ποὺ βρέφει τους ἀνθρώπους.

 Μετά ἦρθε της ΣΕΜΕΛΗΣ γόνος ὁ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ποὺ με τον οἶνο (σημείωση γράφοντα: ἀναφέρεται ὄχι μόνον στὸν οἶνο καθ'αὐτό ὡς ποτό,ἀλλά στό νηπενθές νᾶμμα των μυστηρίων,της μουσικῆς,του χοροῦ,του πολιτισμοῦ καὶ τῶν τεχνῶν) παύει τὴ λύπη των θνητῶν.

 Καὶ σὰν χορταίνουν το ποτό απ'του ἀμπελιοῦ τὴ ροή,ὕπνο δίνει καὶ λήθη στὰ κακά της ἡμέρας. Θεός χύνεται σπονδή στοὺς ἀθανάτους ὥστε γιὰ χάρη του οἱ θνητοί νὰ μὴν στεροῦνται πλούτη. Τον περιγελᾶς ποὺ στὸν ΜΗΡΟ εἶναι ραμμένος; Θὰ σου ἐξιστορρίσω μία ὄμορφη ἱστορία: Ὅταν ο ΖΕΥΣ ἀπ'τη φωτιά του κεραυνοῦ τον πῆρε στὸν Ὄλυμπο τον ἔφερε ὡς θεῖον βρέφος. 

Ἡ ἭΡΑ βάλθηκε νὰ τον διώξει ἀπὸ τον ΟΥΡΑΝΟ. Ὁ ΖΕΥΣ σὰν μέγας θεός κάτι ἄλλο μηχανεύθει. Απ'τον ΑΙΘΕΡΑ ποὺ κυκλώνει τὴ χθόνα μέρος κόβει καὶ φτιάχνει ἄλλον ΔΙΟΝΥΣΟ και ΟΜΗΡΟ τον δίνει νὰ πάψει το νεῖκος της γιὰ το Διόνυσο. Καὶ με τα χρόνια εἴπανε πῶς τράφηκε ραμμένος μέσα στοῦ Δία το Μηρό καὶ το μετέλλαξαν σε ΟΜΗΡΟΣ κι ἔτσι το μῦθο πλάσανε πώς τάχα ὁ Διόνυσος ἦταν ὅμηρος της Ἤρας ΒΝΜ1Ο ΑΣΤΕΡΙΩΝ ὡς Υἱός του Κομήτου (βλ. "Ἀργοναυτικά" Ὀρφέως στίχο 164) σχετίζεται ἄμεσα με την Κρήτη καὶ τον (πρό)Μινωϊκό πολιτισμό της.                   Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Κρήτη ἔλαβε το ὄνομα της ἀπὸ τον βασιλιά Κρίς ἐνῶ πρὶν ὀνομαζόταν Αἴθρα.

Ὁ Ἀστερίων ἔλαβε ὥς σύζυγο την Εὐρώπη καὶ "υἱοθέτησε" τους υἱούς της ἀπὸ τον Δία, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ καὶ τὸν Σαρπηδόνα

. Οἱ παραπάνω πληροφορίες συνδέονται κυρίως με τα Ἀστερούσια Ὄρη καὶ τον Τσούτσουρα, το πιθανό μέρος συνάντησης του Μίνωα με τον Δία, ὁπού κάθε 9 ἔτη ἐλάμβανε τους νόμους του βασιλείου του καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος ἐννεαώρως ἐβασίλευε.

 Ὁ δέ Ἀστερίων κατά την παράδοση συνδέεται καὶ με τον Μινώταυρο. 

Στὴν Ἱστορία του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους διαβάζουμε σχετικά: <<Στήν Κρήτη,ὁ Ταῦρος ταυτίζεται με τον Οὐρανὸ καὶ τον Ἥλιό ποῦ γονιμοποιοῦν τὴ Γῆ, ἐνῶ το θηλυκό στοιχεῖο συσχετίζεται με τη Σελήνη, πού το σχῆμα της θυμίζει τα κέρατα. Ἔτσι, ὁ Γάμος του Ταύρου με την Ἀγελάδα, εἶναι μαζί Γάμος Ἥλιου καὶ Φεγγαριοῦ.

 Ἀργότερα, τα πρόσωπα του Ἱεροῦ αὐτοῦ Γάμου τα ὑποδύεται ὁ Βασιλιάς καὶ η Βασίλισσα της Κνωσού πού το ὄνομα της Πασιφαῆ δηλαδή Ὁλόφωτη, δείχνει ἀκριβῶς τὴ σχέση Βασίλισσας-Θεάς με την Σελήνη. 

Ὁ Υἱός της ὁ Μινώταυρος, ἄνθρωπος με κεφαλή Ταύρου, λέγεται καὶ <<Ἀστερίων>>,γιατί καὶ αὐτὸς, ὅπως καὶ ὁ πατέρας του σχετίζεται με τον ἔναστρο οὐρανό...>> Στόν Ὀρφικὸ Ὕμνο στὸ Διόνυσο ἀναφέρεται: <<Τον βαρυβρόντη Διόνυσο πού Εὐάν Εὐοί κραυγάζει, τον πρωτογενῆ ποῦ ἔχει δυό φύσεις καὶ γεννήθει τρεῖς φορές τον Βασιλέα Βάκχειο πού ζεῖ μέσα στοὺς ἀγρούς, τον Δίμορφο,το Διπλοκερασφόρο,τον Κισσοστεφανομένον, τον Ἀπόκρυφον πού εἶναι Βακχικός,Ἁγνὸς,με Ταύρου Πρόσωπο>> Τα παραπάνω σχετίζονται καὶ με την Ἀμᾶλθεια Αἴξ ποὺ ἔθρεψε τον νεογέννητο Δία στὸ Ἰδαῖον Ἄντρον ὅπως καὶ με τους Ἰδαίους δάκτυλους καὶ τους Κορυβαντικοὺς Χορούς, τους Κουρῆτες καὶ την θεμελίωση του Μινωικοῦ Πολιτισμοῦ πού σὰν κυρίαρχο σύμβολο εἶχε τον Διπλοῦν Πέλεκυν καὶ τον Ταῦρο πάνω στὴν μητριαρχική πελασγική Κρήτη.

Ἕνα πρόχειρο συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὁ Ἀστερίων συνδέεται ἄμεσα με τον Διόνυσο. Κατά κάποιο τρόπο θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ πρῶτος εἶναι προσωποποιήση του δευτέρου. 

Ἄν ὁ Διόνυσος εἶναι κάτι το πολύ γενικό στὰ δισερεύνητα πλαίσια της μυθολογίας, τότε ὁ Ἀστερίων εἶναι κάτι πιὸ εἰδικό. Δύο στοιχεῖα ποῦ ρίχνουν ἀρκετὸ φῶς στὰ μυστήρια ποῦ περικλείουν το πρόσωπο του Διονύσου μέσα στὴν μυθολογία.

 

 Ἡ σχέση της Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας με τις ἀνατολικές θρησκεῖες εἶναι ἄμεση καὶ πολύ στενή με τὴ χαώδη διαφορά ὅτι οἱ θρησκεῖες -ἀνατολικές καὶ μὴ- εἶναι δόγματα δηλαδή κλειστές σε νέες ἰδέες, ἐνῶ ἡ φιλοσοφία εἷναι ἀνοικτή σε διαρκῶς νέες ἰδέες.

 Ἔχουν ὅμως πάρα πολλά κοινά με την Κοσμοθεώρηση τῶν Ἑλλήνων καὶ κυρίως τῶν Πυθαγορείων, τῶν Πλατωνικῶν καὶ του Ἡράκλειτο δίχως νὰ γνωρίζω καὶ νὰ μπορῶ νὰ ἀπαντήσω το γιατί. Ἴσως οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι νὰ σχετίζονται με τους Ντέβα Αβατάρ του Ἰνδουϊσμοῦ...

 Ἡ ἰνδουϊστική φιλοσοφία μιλάει γιὰ ἕναν ὑλικὸ κόσμο ψευδαισθήσεων ὅμοιο με το "Μή ὄν" τῶν Ἑλλήνων καὶ κυρίως τῶν ἐπικουριῶν, των σοφιστῶν (με ἄλλες διαφορές) καὶ τῶν σκεπτικῶν. 

Ἡ ὕλη διαρκῶς ὑπόκειται στὸν νόμο της φθοράς γιʼ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συλληφθεῖ ἀπὸ τον νοῦ μας μέσῳ τῶν αἰσθήσεών μας, καθώς αὐτὸ πού παρατηροῦμε τώρα μετά ἀπὸ λίγο θὰ ἀλλάξει, ἀκόμη κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἀλλάξουμε. Πάνω σε αὐτὴ τὴ λογική ἔρχεται ἡ πλατωνική φιλοσοφία σαφῶς ἐπηρεασμένη ἀπὸ την ἐλεατική νὰ ὑποστηρίξει ὅτι το

 Ὅλον εἶναι Πολλά καὶ Ἐν με τὴ διαφορά ὅτι κάποιοι ἐκ τῶν Ἐλεατῶν ὅπως ὁ Ζήνων καὶ ὁ Παρμενίδης ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν προϋπάρχει τῶν Πολλῶν καὶ κάποιοι ἐξ αὐτῶν ὅπως ὁ Ἐμπεδοκλῆς ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν καὶ τα Πολλά συνυπάρχουν. Ὁ δὲ Πλάτων θεώρησε ὅτι στὸν Ὑλικὸ κόσμο ἐπικρατεῖ ἡ Λήθη ἐνῶ στὸν κόσμο τῶν Ἰδεῶν ἡ Ἀλήθεια καὶ σκοπός ὅλων τῶν ὄντων εἶναι ἡ ἀνέλιξη πρὸς αὐτὴν, κάτι ἀνάλογο με τον πραγματικό σκοπό της ζωῆς στὸν Ἰνδουϊσμό καὶ κυρίως τον Μπεκτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα ἡ φιλοσοφική θεώρηση του ὁποίου ἄρχισε νὰ προσδιορίζει τα λεπτά ὅρια μεταξύ ἰνδουϊστικῆς φιλοσοφίας ,θρησκείας καὶ μυστικισμοῦ.

Ὁ Κρίσνα ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" του Ἰνδουϊσμοῦ ἐπὶ της οὐσίας εἶναι ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" κόσμος τῶν Ἰδεῶν του Πλάτωνα καὶ σκοπός των ψυχῶν εἶναι κατά τον Πλάτωνα η συναναστροφή με τις ἀληθινές Ἰδέες πρὸς αὐτόβουλη καὶ συνειδητή μείωση των ὑλικῶν παθών, με ἀποτέλεσμα την λύτρωση των ψυχῶν καὶ την ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τα δεσμά της ὕλης καὶ της διαρκοῦς παλιγγενεσίας (μετεμψύχωσης) θεωρία σαφῶς προερχόμενη ἀπὸ τους Ὀρφικούς καὶ του Πυθαγόρειους. 

Ὁ Κόσμος τῶν Ἰδεῶν λοιπόν εἶναι το ἀληθινό το ὁποῖο εἶναι κάτι σὰν καθαρό φῶς καὶ ἀείζωη ἐνέργεια ἀλλὰ περισσότερο ἰδεατό.

 Ὡστόσο ὁ Πλάτων διατηρῶντας ταυτόχρονα καὶ τις παραδόσεις τῶν προσωκρατικῶν Ἐλεατῶν ὡς πρὸς το ἘΝ διατύπωσε ὅτι το ἘΝ εἶναι διφυές ὥς ἘΝ τέλειο (ἐνέργεια) καὶ ὡς Μονάδα ἐξελίξιμη (ὕλη) ἐντὸς του ὁποίου ὡστόσο το ἀρχικό ἘΝ το πλατωνικό

 Ἀγαθόν διατηρεῖ την ὑπερβατικότητά του σε σχέση με το ὄντως 

Ὄν ἡ Μονάδα ἡ ὁποία μετέχει στὸ γίγνεσθαι καὶ συνεπῶς εἶναι ταυτόχρονα καλή καὶ κακή ἡ ὀρθοτέρα φθαρτή καὶ ἄφθαρτη.

 Ὁ δὲ Ἀριστοτέλης ἀναφέρει ὅτι το Ὅλον εἶναι Οὐσία. Πάνω στὴν ἐννιά του καλοῦ καὶ του κακοῦ ὁ Ἡράκλειτος ἀναφέρει 

"Το καλό καὶ το κακό εἶναι ἕνα καὶ το αὐτὸ" ἀπόσπασμα 58 ὅσον ἀφορᾶ το Ὅλον, ἐνῶ ὅσον ἀφορᾶ το ἘΝ λέει Ἕνα εἶναι το σοφό, νὰ γνωρίσεις τον λόγο ποὺ κυβέρνησε τα πάντα μέσο των πάντων" στὸ ἀπόσπασμα 41. Διαβάζοντας στὸ βιβλίο "Τέλειες ἐρωτήσεις τέλειες ἀπαντήσεις" του Σουάμι Πραμπουπάντα σελ. 35 <<Βασάμσι τζιρνάνι γιατά βιχάγια , που σημαίνει "Τώρα φοράς ἕνα πουκάμισο καὶ ὅταν παλιώσει θὰ το πετάξεις καὶ θὰ πάρεις ἄλλο">> βρίσκουμε την ρήση του Ἡράκλειτου ποὺ ἀναφέρει <<ἀθάνατοι θνητοί , θνητοί ἀθάνατοι>> 62 καὶ "εἶναι τέρψη ἥ θάνατος γιὰ τις ψυχές νὰ γίνονται ὑγρές. Τέρψη εἶναι η πτώση στὴ γέννηση.

Ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους καὶ ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους" ἀπόσπασμα 77. Συνεχίζοντας τον Διάλογό του ὁ Πραμπουπάντα στὸν διάλογό του (σχεδόν πλατωνικό) συνεχίζει λέγοντας "Τί εἶναι αὐτὸ πού ἀλλάζει το ἄλλο ;

 Τι εἶναι αὐτὸ ποὺ μένει σταθερό; (θυμίζοντας τον διάλογο "Τίμαιο" ποὺ ρωτάει ὁ Σωκράτης "Τι εἶναι αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ἀεί καὶ δὲν γεννήθηκε καὶ τί ἐκεῖνο ποὺ διαρκῶς γίνεται;) Συνεχίζοντας ὁ Σουάμι:

 Το ΆΤΜΑ (ψυχή).Ἀπὸ τῇ μία ζωή στὴν ἄλλη. Ὁ πραγματικός σου ἑαυτός. 

Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ μιλάει μέσα σου;

Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ μιλάει μέσῳ ἐμοῦ;" Πάνω σε αὐτὸ ὑπενθυμίζω το σοφό γνωμικό των προγόνων μας ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ σε ἰσορροπία πάντα με το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Ὁ Κρίσνα καὶ το Ἄτμα. 

Ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ Διόνυσος. Το ΕΝ καὶ τα Πολλά. Ἡ Ὕλη καὶ ἡ Ἐνέργεια. Το Εἶναι καὶ το Μὴ Εἶναι. Ἡ Ψυχή καὶ ὁ Θεός. Ἐντὸς του Γίγνεσθαι τῶν προσωκρατικῶν "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ" ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Ἡράκλειτος. Τα πάντα μεταστοιχειώνονται σε διάφορες μορφές ὕλης καὶ ἐνέργειας καὶ ἡ ἀνθρώπινη ὑπάρξη καὶ ὑπόσταση εἶναι μέρος τους ἐμπεριέχοντας τον ἀνθρώπινο λόγο ὡς μέρος του συμπαντικοῦ ὁ ὁποῖος μετέχει μεταξύ φθοράς καὶ ἀφθαρσίας, χρόνου καὶ αἰωνιότητας, ὕλης καὶ ἐνέργειας.

 "Ὅσο μακριά κι ἂν σε βγάλει ὁ δρόμος τα πέρατα της ψυχῆς δὲν θὰ τα βρεῖς, τόσο βαθύ λόγο ἐμπεριέχει λέει ὁ Ἡράκλειτος ἀποσπ. 45 καὶ "Σʼ ὅλους τους ἀνθρώπους ἔχει δοθεῖ ἡ αὐτογνωσία καὶ ἡ φρόνηση 116,"στὰ ἴδια ποτάμια μπαίνουμε καὶ δὲν μπαίνουμε εἴμαστε καὶ δὲν εἴμαστε" ἀπόσπ. 49 αλλά ταυτόχρονα "ἀδύνατον νὰ μποῦμε δύο φορές στὸν ἴδιο ποταμό" ἀπόσπασμα 91 καθώς τα πάντα μεταβάλλονται ὅπως "το πῦρ ζεῖ το θάνατο της γῆς, κι ὁ ἀέρας το θάνατο του πυρός, το ὕδωρ το θάνατο του ἀέρα καὶ ἡ γῇ του ὕδατος Ἡράκλ. απόσπ. 76.
Βάση του ἰνδουϊσμοῦ καὶ τῶν ἀνατολικῶν φιλοσοφιῶν τα πάντα μεταστοιχειώνονται καὶ ἀποτελοῦν μία πλάνη γιὰ τον ἄνθρωπο (Μάγια) διότι τίποτε δὲν κρατάει γιὰ πάντα καὶ δὲν ὑπάρχει ἀμετάβλητο, ἐνῷ το μόνον ἀληθινό εἶναι ἡ οὐσία τῶν πάντων το ἄπειρα ἑλκυστικό (Κρίσνα) εἶναι αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ἀμετάβλητο σὰν κοσμική ἐνέργεια (Ατμα) καὶ σκοπός της εἶναι ἡ ἐπιστροφή πρὸς την εὐδαιμονία (Νιρβάνα) μέσω της διαλεκτικής μας σχέσης με τη ζωή και το θάνατο (Διαλογισμός) καὶ της ἄσκησης/ἀναπνοῆς του ἀθλητισμοῦ- ἀθλῶν (Γιόγκα/Ζέν).

 "Διόνυσος καὶ Ἄϊδης ἐν καὶ το αὐτό" Ἡράκλειτος ἀπόσπ. 15. ΓΙΝ και ΓΙΑΝΓΚ... 

Ὁ Ἡράκλειτος καὶ ὁ Πλάτων ἦταν δύο ἀπὸ ὅλους τους Ἕλληνες. Την "ἑλληνικότητα" του πολιτισμοῦ της ἀνατολῆς ἦρθε νὰ ἐνδυναμώσει καὶ νὰ ἀναζωπυρώσει ἡ ἐκστρατεία ἑλλογοποίησης του Ἀλεξάνδρου στὴν Ἀνατολὴ, ὅπου ἐκεῖ συνάντησε πολιτισμούς ποὺ του εἶπαν "κι ἐμεῖς Ἕλληνες εἴμαστε" καὶ ὁ ἴδιος συχνά τους ἔλεγε        "Καὶ τώρα μπορεῖτε νὰ καλεῖστε Ἕλληνες". Κατά κάποιο παράδοξο (;;;) τρόπο συναντοῦμε στοιχεῖα καὶ σύμβολα του ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ὄχι μόνον στὶς Ἰνδίες, ἀλλὰ καὶ στὴν Νότια Κίνα καὶ στὸ Θιβέτ. ἄν παρατηρήσουμε φυσιογνωμικά καὶ πολιτισμικά την φυλή τῶν Καλάς στὸ Ἀφγανιστάν ἡ την φυλή Σίκχ (Σινδούς) στὰ σύνορα του Πακιστᾶν θὰ βγάλουμε ἀρκετὰ σημαντικά συμπεράσματα.

 
Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι κατά την μυθολογία ὁ Διόνυσος μεγάλωσε στὸ ὄρος της Νύσσας (βλ. "Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις" του Ἀρριανοῦ Δ/27 Ι ) ἀλλὰ καὶ λαμβάνοντας ὑπʼ ὄψιν το ἀκόλουθο ἀπόσπασμα του Ἀρριανοῦ ἀπὸ τα "Ἰνδικὰ" (Ε 12) σχετικά με την καταγωγή τῶν Σίβας ἡ Σίνδων και λαμβάνοντας ὑπʼ ὄψιν την ἐτυμολογική συγγένεια τῶν Σίβας με την Ἰνδικὴ Θεότητα Σίβα....:

 <<Ὅσον ἀφορᾶ τους Σίβας οἱ ὁποῖοι ἦταν γένος Ἰνδικόν ἐπειδὴ ὁρισμένοι τους εἶδαν νὰ ντύνονται με δέρματα, ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ὑπολείμματα του στρατοῦ ἐκ της ἐκστρατείας τοῦ Ἡρακλέους ἐπειδὴ μάλιστα οἱ Σίβαι φέρουν καὶ ράβδο ὥς ἀνάμνησιν του ροπάλου του Ἡρακλέους>>. ἐνῶ στὰ "Ἀργοναυτικά" του Ὀρφέως στίχος 1046 διαβάζουμε: <<Ἔπειτα τρέχοντες (ἡ Μήδεια καὶ ὁ Ἰάσων) το ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ Φάσι λόγῳ ἀνοησιῶν εἰς το μέσο της πεδιάδος ἔφτασαν ποὺ κατοικοῦν οἱ Γυμνοί,οἱ Βουονόμαι,καὶ οἱ ἀγρότες Ἄρκυες,ἐπίσης καὶ ἡ φυλή των Κερκετικῶν ὑπερήφανων Σινδών>>. Ἡ σημερινή φυλή των Σίντ δλδ. Στὴν παραπάνω εἰκόνα βλέπουμε Ἱερεῖς στὸ Θιβέτ σε τελετουργικό χορό. Παρατηρῆστε τις περικεφαλαῖες ποὺ φορᾶνε. Σας θυμίζουν τίποτα;

                                                                              

Η Θεά Εἰρήνη στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα

Η Θεά Ειρήνη στην Αρχαία Ελλάδα

Στὸ κέντρο της Ἀγορᾶς της Ἀρχαίας Ἀθήνας δέσποζε το ἄγαλμα της θεάς Εἰρήνης, προσωποποίηση της εἰρηνικῆς κατάστασης τῶν πραγμάτων, νὰ κρατάει ἕνα μικρό ἀγοράκι τον Πλοῦτο, με το δεξί του χέρι ἁπλωμένο πρὸς το πρόσωπο της θεάς, ἐνῶ με το ἀριστερό του χέρι νὰ κρατάει το κέρας της Αμαλθείας ποὺ εἶναι σύμβολο της ἀφθονίας.
Η θεά Εἰρήνη, μία ἀπὸ τις τρεῖς Ὧρες, ἦταν κόρη του Δία καὶ της Θέμιδας, καὶ ἦταν ἀδελφὴ της Δίκης καὶ της Εὐνομίας ποὺ ἀποτελοῦν τα ὑπέρτατα ἀγαθὰ μιᾶς κοινωνίας…

Μαζί φύλαγαν την εἴσοδο του Ὀλύμπου, καὶ ἐπιτηροῦσαν την εὔνομη ζωή των ἀνθρώπων.
Ἔργο τους ἦταν νὰ παρακολουθοῦν τα ἔργα τῶν ἀνθρώπων…
Οἱ θεές Ὧρες ἦταν οἱ πρῶτες ποὺ ἀποδέχτηκαν την Ἀφροδίτη καὶ, ἀφοῦ την ἔντυσαν, την συνόδεψαν στὸν Ὄλυμπο. Ἀναφέρεται πῶς ἦταν βοηθοί του θεοῦ Ἥλιου καὶ ἐπιπλέον βοηθοῦσαν την θεά Χλωρίδα στὸ ἔργο της, στὴν βλάστηση της γῆς, ρυθμίζοντας τις ἐποχὲς του Χρόνου.

Στὴν Ἀθήνα ἀναφέρονταν ὡς Θαλλῷ, Αὔξω καὶ Καρπῶ,ὅπου συμβολικά καὶ κυριολεκτικά συμβόλιζαν την βλάστηση της φύσεως ἀλλὰ καὶ του πνεύματος καὶ τῶν τεχνῶν σε περίοδο Εἰρήνης,την δίκαιη διάταξη των βοσκότοπων ὅπως καὶ την δίκαιη μεταχείριση των πολιτῶν,την Δικαιοσύνη.
Ἀπὸ τον Ὅμηρό μαθαίνουμε πῶς ἄνοιγαν καὶ ἔκλειναν τις πύλες του Ὀλύμπου, με σύννεφα, καὶ φρόντιζαν τα ἄλογα της Ἤρας καὶ βοηθοῦσαν τους Ὀλυμπιονίκες ὀργανώνοντας τις ἐποχὲς καὶ προσθέτοντας την ἰσορροπία στὴ φύση.
Στὴν τέχνη ἀπεικονίζονταν σὰν μία νεαρή ὄμορφη γυναῖκα ποὺ κρατοῦσε το Κέρας της Ἀμάλθειας, σκῆπτρο καὶ ἕνα πυρσό,ἡ ἕνα κλαδί ἐλιᾶς,ὡς προστάτης καὶ πολιοῦχος του Πλούτου.
Ὁ Εὐριπίδης καὶ ὁ Ἀριστοφάνης την παρουσιάζουν στὰ ἔργα τους ὡς φορέα της εὐφορίας καὶ του πλούτου. Πολύ γνωστό γλυπτό εἶναι αὐτὸ του Κηφισόδοτου, πατέρα του Πραξιτέλη τῶν ἀρχῶν του 4ου αἰῶνα π.χ. ποὺ ἀναπαριστᾶ την Εἰρήνη νὰ κρατᾶ στὴν ἀγκαλιά της τον Πλοῦτο.
Βοηθοῦσε νὰ κυβερνηθεῖ ἡ κοινωνία με ἐξισορρόπηση καὶ σταθερότητα.
Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες πολύ συχνά ἵδρυαν βωμούς πρὸς αὐτὴν μετά το πέρας τῶν ἐχθροπραξιῶν. Γνωστά της ἐπίθετα ἦταν τα «Γλυκεῖα», «Βαθύπλουτος», «Πλουτοδότειρα», κ. α.
Ο συμβολισμός της Εἰρήνης καὶ του γενεολογικού της δέντρου, μαζί με την ἀφθονία τῶν ἀγαθῶν ποὺ την προσφέρει με ἀθωότητα ὁ μικρός Πλοῦτος, ἦταν ἡ εὐχὴ τῶν Ἀθηναίων γιὰ μία διαρκεῖ εἰρήνη με βάση την δικαιοσύνη, της Θέμιδας, την Δίκη καὶ την Εὐνομία, μετά τους πολέμους καὶ την δυστυχία ποὺ ἔφερναν μαζί τους….





Μας γράφει ὁ Ἡρόδοτος:


«Κανένας δὲν εἶναι τόσο ἀνόητος ποὺ νὰ προτιμάει τον πόλεμο ἀπ’ την εἰρήνη· γιατί στὸν καιρό της εἰρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονεῖς τους, ἐνῶ, ἀντίθετα, στὸν καιρό του πολέμου οἱ γονεῖς θάβουνε τα παιδιά τους.»

Παρ’ ὅλον ὅτι ἡ θεά Εἰρήνη δὲν λατρεύτηκε ὅσο ὁ Ἄρης, ἐν τούτοις ἡ Εἰρήνη ἔχει καὶ τις δικές της νῖκες, ὄχι λιγότερο δοξασμένες ἀπ’ αὐτὲς του πολέμου.


Τὴ σοφία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων νὰ θέλουν την Εἰρήνη καὶ την Δικαιοσύνη νὰ συμβαδίζουν, την ἔχει ἐπιβεβαιώσει καὶ ἡ σύγχρονη ἱστορία.


«Ἡ εἰρήνη εἶναι ἡ μεγαλύτερη εὐλογία ὅταν μᾶς ἐγγυᾶται την τιμή μας καὶ τα νόμιμα δικαιώματα μας. Ἀλλὰ ὅταν ἔχει σὰν ἐπακόλουθο το χάσιμο της ἐθνικῆς μας ἀνεξαρτησίας καὶ το λέρωμα της δοξασμένης μας ἱστορίας, τότε δὲν ὑπάρχει τίποτε το πιὸ ἀτιμωτικό καὶ το πιὸ καταστροφικό γιὰ τα πραγματικά μας συμφέροντα.» ΠΟΛΥΒΙΟΣ


«Νὰ ἀγαπᾶς την Εἰρήνη» ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ (Δελφικό παράγγελμα)


«Εἰρήνη εἶναι ἡ στοργική μάνα της Γῆς» ΗΣΙΟΔΟΣ
Το οὐσιαστικό Εἰρήνη εἰκάζεται ὅτι προέρχεται ἀπὸ το ρῆμα εἴρω (λέγω-συνδέω).Εἰρήνη =>εἴρω=ἑνώνω, λέγω+συνδέω + νοῦς.


Το τέλος της ἄνοιξης ἦταν ἡ συνηθισμένη ἐποχὴ ἐκστρατείας στὴν Ἑλλάδα, ὅταν ἡ εἰρήνη ἦταν πλέον σε αὐξημένο κίνδυνο.

                                                                  

Οἱ κυνοκέφαλοι στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα!!!

 Οἱ κυνοκέφαλοι στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα!!!

 

«Ὁ ἀέρας κινεῖ τὰ καράβια στς θάλασσες καὶ καθαρίζει τήν ἀτμόσφαιρα ἀπὸ τὰ κακά. Αὐτὸς κτυπᾷ καὶ τὴν καμπάνα, ποὺ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔβαλε ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους, ὅπου εἶναι, κλεισμένοι οἱ σκυλοκέφαλοι, ποὺ θὰ βγοῦν ἔπειτα ἀπὸ καιρούς».

Μία ἀπὸ τίς πλέον παράδοξες ἐπιβιώσεις ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι τὴ σύγχρονη ἐποχὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀφορᾷ τοὺς κυνοκέφαλους, πλάσματα ἀνθρώπινα ποὺ ἔχουν ὅμως κεφάλι σκύλου, πλάσματα ποὺ ἀναφέρονται συχνὰ καὶ τῶν ὁποίων -παραδόξως- ἔχουμε πολλὲς ἀπεικονίσεις. Φυσικὰ ἔχουν διατυπωθεῖ πολλὲς ἀπόψεις .

 
 

 Ὠς κυνοκέφαλο λάτρευαν οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι τόν θεὸ Ἄνουβι (θεὸ τοῦ θανάτου), οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὸν ταύτιζαν μὲ τὸν ψυχοπομπὸ Ἑρμῆ, ἐνῶ ἕνας χριστιανός ἅγιος, ὁ Ἅγιος Χριστόφορος, ἐμφανίζεται στὶς πηγὲς ὡς κυνοκέφαλος καὶ ὡς τέτοιος ἀπεικονίζεται σὲ πολλές ἀναπαραστάσεις του.

Στήν προχριστιανικὴ ἐποχὴ μποροῦμε νὰ ἀνιχνεύσουμε δύο διαύλους ποὺ ἀφοροῦν τοῦς κυνοκέφαλους

. Ὁ πρῶτος ξεκινᾷ σὲ ἄγνωστη ἐποχή, μὲ μυθολογικές ρίζες στὸ ἀπώτατο ἑλληνικὸ προϊστορικὸ παρελθόν, ἐνσωματωμένος σὲ ἀρχέγονες  θυσιαστικές τελετουργίες καὶ χρονολογικὰ φτάνει μέχρι τον θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. 

Ὁ δεύτερος δίαυλος εἶναι ὁ ἴδιος μὲ τὸν προηγούμενο, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται δεχόμενος ἐπιδράσεις ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τοῦ μεγάλου στρατηλάτη καθώς σὲ αὐτὸν ἐντάσσεται ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου καὶ ἀποκτᾷ μεγάλες φιλολογικές καὶ κατ' ἐπέκταση λαογραφικὲς διαστάσεις.

Ἡ τεράστια ἀποδοχὴ τῆς προσωπικότητας τοῦ Ἀλέξανδρου ἀπὸ πλῆθος λαῶν -φαινόμενο μοναδικὸ στὴν παγκόσμια ἱστορία- καὶ οἱ πραγματικὲς ἢ μυθολογικὲς περιγραφὲς τῶν κατορθωμάτων του, ὅπως ἐξιστοροῦνται στὴ Φυλλάδα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἀπὸ τὸν ψευδο-Καλλισθένη συνέβαλλαν στὴν ὅλη ὑπόθεση.

 Μέσῳ αὐτῆς τῆς φιλολογίας οἱ κυνοκέφαλοι «πέρασαν» στὴ βυζαντινὴ εἰκονογραφία ἐνῶ ἡ ἀρχέγονη, ἰδιότυπη μορφὴ τοῦ κυνὸς ἢ καὶ τοῦ λύκου (λὺκ = φῶς) ἀποδόθηκε στὸν Ἅγιο Χριστόφορο.

 

Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ μυθολογία ἔχει διασώσει πολλὲς πληροφορίες γιὰ τοὺς σκυλόμορφους τῶν προϊστορικῶν χρόνων,  Π.χ. ὁ τρικέφαλος σκύλοςκέρβερος, φύλακας τοῦ Ἅδη, τὸν ὁποῖο οἱ Δωριεῖς συσχέτιζαν μὲ τὸν κυνοκέφαλο αἰγυπτιακὸ θεὸ Ἄνουβι, τὸν ψυχοπομπό. Πίστευαν ὅτι ὁ Κέρβερος, ἐπειδὴ εἶχε τρία κεφάλια ἦταν ἀρχικὰ ἡ θεὰ τοῦ θανάτου Ἐκάτη ἢ Ἑκάβη.

Ἡ θεά, ποὺ καὶ αὐτὴ ἦταν τριπλῆς φύσης, εἰκονιζόταν σὰν σκύλα, ἐπειδὴ τὰ σκυλιὰ τρῶνε σάρκες πτωμάτων καὶ ἀλυχτοῦν στὸ φεγγάρι. 

Ὅταν ὁ Ἡρακλῆς κατεβαίνει στὸν Τάρταρο γιὰ νὰ αἰχμαλωτίσει τὸν Κέρβερο (12ος ἆθλος), ἦταν ἡ τρικέφαλη Ἐκάτη ποὺ τὸν ὑποδέχθηκε ὡς Κέρβερος. 

Θεωροῦνταν θανατηφόρα ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸν Κέρβερο ἀφοῦ ὅταν γαύγιζε ράντιζε μὲ τὸ σάλιο του τὰ πράσινα λιβάδια καὶ ἔκανε νὰ φυτρώνει τὸ δηλητηριῶδες φυτὸ στριγγλοβότανο, ποὺ τὸ ὀνόμαζαν καὶ φυτὸ τῆς Ἐκάτης.

Ἡ Ἐκάτη ἢ Ἀγριόπης (=αγριοπρόσωπη), μιὰ πανάρχαια θεὰ τοῦ μητριαρχικοῦ κύκλου, ταυτισμένη ἐν πολλοῖς καὶ μὲ τὴ Σελήνη ἢ τὴν Ἄρτεμη, δύο ἄλλες φεγγαροθεές, εἶχε κόρες τίς Ἔμπουσες (= αὐτὲς ποὺ παραβιάζουν), θηλυκοὺς δαίμονες τῆς ἀποπλάνησης, οἱ ὁποῖες μεταμορφώνονταν (ἀνάμεσα σὲ ἄλλα) καὶ σὲ σκύλες.

Ἡ Ἐκάτη, ὅμως, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μορφὴ τῆς Σκύλας (= αὐτὴ ποὺ σκίζει), θεωρεῖται ὅτι θήλαζε τὸν Ἀσκληπιό, τὸν ἡμίθεο τῆς Ἰατρικῆς καὶ γι' αὐτὸ ἀπὸ τότε τὸν συνοδεύει σὲ κάθε ἀναπαράσταση ἢ ἀπεικόνιση τοῦ. 

Ἄλλη σημαντικὴ ἐκδοχὴ γιὰ τὴν Ἐκάτη εἶναι ὅτι γέννησε μιὰ κληματόβεργα καὶ ἔφερε τὸ ἀμπέλι στὴν Ἑλλάδα, καὶ αὐτὴ ἡ ἐκδοχὴ εἶναι ὁ ἀρχαιότερος ἑλληνικὸς μῦθος γιὰ τὴν πρώτη παρουσία τοῦ κρασιοῦ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο.

 Ἡ ταύτιση φαίνεται καὶ ἀπὸ ἄλλο γεγονός- μιὰ μεταμόρφωση τῆς Ἐκάτης ἦταν σὲ Μαίρα (ἡ ἄλλη ἦταν σὲ «Σκύλα»), ποὺ ἀποτελοῦσε τὸ σύμβολο τῆς Σκύλας στὸν οὐρανό, δηλαδὴ ἦταν ὁ ἀστερισμὸς τοῦ Μικροῦ Κυνός.

 

Ἡ ἐξήγηση γι' αὐτὸ ἦταν ἡ ἑξῆς: ὅταν ὁ Διόνυσος θέλησε νὰ ἐξαπλώσει τὴν καλλιέργεια τῆς ἀμπέλου στὴν Ἀττικὴ ἔπεισε τὸν βασιλιᾶ Ἰκάριο νὰ τὸ κάνει. 

Ὅταν ὁ τελευταῖος ἔφτιαξε κρασὶ πρόσφερε ἀπὸ αὐτὸ σὲ βοσκοὺς τῆς Ἀττικῆς γιὰ νὰ τοὺς κάνει νὰ τὸ συνηθίσουν.

Τὸ κρασί, ὅμως, ἦταν ἄκρατος οἶνος (δὲν ἦταν δηλαδὴ κρασὶ ἤτοι ἀνακατεμένο μὲ νερό), ὁπότε γρήγορα τοὺς ζάλισε καὶ νιώθοντας ἄσχημα, νόμισαν ὅτι ὁ Ἰκάριος προσπάθησε νὰ τοὺς δολοφονήσει.

Τότε, μέσα στὴ ζάλη τους, τὸν σκότωσαν καὶ τὸν ἔθαψαν σ' ἕνα μέρος ποὺ κράτησαν μυστικό.

 Ὅμως τὴν ταφὴ εἶδε ἡ σκύλα του Ἰκάριου ἡ Μαίρα, ἡ ὁποία ὁδήγησε ἐκεῖ τὴν κόρη τοῦ Ἠριγόνη ποὺ τὸν ξέθαψε καὶ τὸν ἔθαψε ἀλλοῦ μὲ τίς ἀνάλογες τιμές.

Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστὴ καὶ ταυτίζεται μὲ τὴν κατάρα τῆς Ἠριγόνης στοὺς Ἀθηναίους. Λόγῳ τῆς πράξης τῆς αὐτῆς ἡ Μαίρα κέρδισε μιὰ θέση στὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε τὸ ἄστρο Μικρὸς Κύων, ποὺ ὅταν ἔβγαινε στὸν οὐρανὸ οἱ βοσκοὶ τοῦ Μαραθῶνα Ἀττικῆς του πρόσφεραν   θυσίες

.

Ἄλλη μεταμόρφωση τῆς Ἐκάτης ἦταν στὴ γνωστὴ Σκύλλα τοῦ ὁμηρικοῦ ἔπους Ὀδύσσεια. Ὁ θρῦλος διηγεῖται ὅτι ἡ Σκύλλα ἦταν κάποτε μιὰ πανέμορφη κοπέλλα. κόρη τῆς Ἐκάτης Κραταιΐδας ἀπὸ τον φόρκυνα ἢ τὸν Φόρβαντα -ἢ τῆς Ἔχιδνας ἀπὸ τὸν Τυφῶνα, τὸν Τρίτωνα ἢ τὸν Τυρρηνό- ἀλλὰ ὕστερα μεταμορφώθηκε σ' ἕνα φοβερὸ σκυλάμορφο τέρας, μὲ ἕξι κεφάλια καὶ δώδεκα πόδια. 

Ἡ Σκύλλα γαύγιζε σὰν μικρὸ κουτάβι καὶ ταυτιζόταν μὲ τὰ κόκκινα σκυλιὰ τοῦ ψυχοπομποῦ Ἄνουβι.

Ἄλλη πληροφορία γιὰ κυνοκέφαλα ὄντα προέρχεται ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Τζέτζη (Εἰς τὸν Λυκόφρονα, 45 καὶ 50), ὁ ὁποῖος «...ἀναφέρει κάτι ποὺ φαίνεται νὰ ἔχει ἐσφαλμένα συναχθεῖ ἀπὸ ἀρχαία,ἀρχαῖα ἀγγειογραφία, ὅπου ἡ Ἀμφιτρίτη στέκεται δίπλα σὲ μιὰ πηγὴ ποὺ τὴν ἔχει καταλάβει ἕνα κυνόμορφο τέρας- ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ ἀγγείου εἶναι ἕνας πνιγμένος ἥρωας ποὺ περιβάλλεται ἀπὸ δύο τριάδες κυνοκέφαλες θεὲς στὴν εἴσοδο τοῦ Κάτω Κόσμου».

 Μὲ κυνοκέφαλες θεὲς ποὺ τὴ συνοδεύουν ἀπεικονίζεται ἡ Ἐκάτη, τὰ γνωστὰ στὴ φιλολογία ὡς «κυνοκέφαλα φάσματα τῆς Ἐκάτης», ἀπεικονίσεις ποὺ διασώζονται ἀκόμα καὶ σὲ χριστιανικὰ χειρόγραφα καὶ κώδικες, ὅπως π.χ. αὐτὸς τοῦ Παναγίου Τάφου" ἢ τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης τοῦ Παρισιοῦ".

Ἀπό το χῶρο τῆς μυθολογίας καὶ περνῶντας στὸ χῶρο τῆς ἱστορίας καὶ τῆς φιλολογικῆς παράδοσης εἶναι φανερὸ ὅτι ὅσα στοιχεῖα διαθέτουμε προέρχονται ἀπὸ καταγραφὲς ἐκστρατειῶν τῶν διαφόρων ἡρώων καὶ μυθικῶν (;) προσώπων σὲ ἄγνωστους τόπους μακρινούς, ὅπως π.χ. τοῦ Ἡρακλῆ, τοῦ Περσέα, τοῦ Θησέα, τοῦ Ἰάσονα κ.α.

 Εἰδικὰ γιὰ τοὺς σκυλόμορφους («Ἠμίκυνες»), πλάσματα ἀνθρώπινα μὲ κεφάλι σκύλου, γράφει πρῶτος ὁ Ἡσίοδος καὶ κατόπιν ὁ Αἰσχύλος, ποὺ μιλᾷ γιὰ «κυνοκέφαλους», ἐνῶ ἄλλοι περιγράφουν τέτοια τέρατα ποὺ συναντῶνται στὰ ταξίδια τῶν Ἑλλήνων ἀνατολικά, κυρίως στὴν Ἰνδία, σὲ ἐποχὲς ἀκόμα πρὶν τὴν ἄφιξη ἐκεῖ τοῦ Ἀλέξανδρου.

Ἡ ἐπαφὴ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ἰνδία εἶναι πολὺ παλιά.

Σύμφωνα μὲ το θρῦλο, τὴ χώρα αὐτὴ εἶχε ἐπισκεφτεῖ ὁ θεὸς Διόνυσος καὶ ἡ ἀκολουθία του καὶ εἶχε διδάξει στοὺς κατοίκους της τὴν καλλιέργεια τῆς ἀμπέλου καὶ τὴν παραγωγὴ κρασιοῦ.

Πέρα ἀπό το μῦθο, ὅμως, ἡ ἱστορία ἔχει διασώσει πραγματικὲς ἐπαφὲς μὲ αὐτὴ τὴ χώρα καὶ πρῶτος, ἀπὸ ὅλους ὅσους τὴν ἀναφέρουν, εἶναι ὁ Σκύλαξ ὁ Καρυανδεὺς (520 π.Χ.) στὸ ἔργο τοῦ Γῆς περίοδος. 

Ὁ πρῶτος αὐτὸς Σκύλαξ, γιατί ὑπάρχει καὶ ἕνας νεότερος μὲ τὸ ἴδιο ὄνομα γύρῳ στὸ 350 π.Χ., κατ' ἐντολὴ τοῦ Δαρείου τοῦ Κοδομανοῦ εἶχε διαπλεύσει τὸν Ἰνδὸ ποταμὸ καὶ ἐκτέλεσε περίπλου ἀπὸ τίς ἐκβολές του ἕως τὴν Ἀραβία καὶ τὸ Σουέζ". Δυστυχῶς ὁ Σκύλαξ δὲν ἀναφέρεται σὲ Κυνοκέφαλους, κάτι ποὺ κάνει ἐκτεταμένα ὁ Κτησίας.

Ὁ Κτησίας ὁ Κνίδιος (5ος-4ος αἰ. π.Χ.) εἶναι ὁ πρῶτος Ἕλληνας συγγραφέας ποὺ ἔγραψε βιβλίο εἰδικὰ γιὰ τὴν Ἰνδία, τὰ Ἰνδικά, τὸ ὁποῖο ἀπωλέσθηκε, ὅπως καὶ τὸ ἄλλο περίφημο ἔργο του τὰ Περσικά.

 Ὅμως τὰ γνωρίζουμε διότι, ἐκτὸς τῶν λίγων ἀποσπασμάτων ποὺ ἔχουν διασώσει διάφοροι συγγραφεῖς -ὅπως ὁ Αἰλιανός-, τὰ περιλαμβάνει ὁ Φώτιος στὴν περίφημη «Βιβλιοθήκη» του, γνωστὴ καὶ ὡς «Μυριόβιβλος». 

Ὁ Φώτιος, μιὰ ἀπὸ τίς μεγάλες πνευματικὲς προσωπικότητες τοῦ Βυζαντίου, διετέλεσε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τίς περιόδους 857-867 καὶ 877-886.

Κάποτε μὲ ἀπόφαση τῆς Βυζαντινῆς Γερουσίας διορίσθηκε «πρέσβης στοὺς Ἀσσυρίους». Προτοῦ ἀναχωρήσει, συνέγραψε τὴ «Βιβλιοθήκη» ποὺ εἶναι οὐσιαστικὰ περίληψη 279 ἀκριβῶς βιβλίων ἀπὸ ὅσα εἶχε διαβάσει ὁ εὐρυμαθὴς Πατριάρχης, στὰ ὁποῖα ἀναφέρθηκε ἀπὸ μνήμης . 

Καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου, τὸ ἔργο τοῦ Κτησία Ἰνδικὰ σαφέστατα εἶναι διαφοροποιημένο καὶ ὄχι ἀκριβές. Ἀντιπαρέρχομαι τὰ ὅσα «θαυμαστὰ» ἀναφέρει ὁ Κτησίας στὸ ἔργο του Ἰνδικὰ καὶ περιορίζομαι στὰ ὅσα ἔγραφε γιὰ τοὺς κυνοκέφαλους:

«Στὰ βουνὰ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν κεφάλι σκύλου. 

Τὰ ροῦχα τους εἶναι ἀπὸ δέρμα ἄγριων ζώων.

 Δὲν μιλοῦν καμμιὰ γλῶσσα ἀλλὰ γαυγίζουν σάν τα σκυλιὰ καὶ συνεννοοῦνται μὲ τὸν τρόπο αὐτό.

 Οἱ Ἰνδοί τους ἀποκαλοῦν "Καλύστριους" ποὺ σημαίνει "κυνοκέφαλοι". 

Τὰ δόντια τους εἶναι ἰσχυρότερα ἀπὸ ἐκεῖνα τῶν σκύλων.

 Τοὺς βρίσκει κανεὶς μέχρι καὶ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ. 

Εἶναι μαῦροι καὶ ἔχουν βαθὺ τὸ αἴσθημα τῆς δικαιοσύνης ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἰνδοὶ μὲ τοὺς ὁποίους ἄλλωστε εἶναι σὲ ἐπαφή.

 Καταλαβαίνουν τὴν γλῶσσα τῶν ἄλλων ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τοὺς μιλήσουν. Συνεννοοῦνται μὲ νοήματα ὅπως οἱ κωφάλαλοι.

το ἔθνος τους ἀριθμεῖ 120.000.»

Οἱ κυνοκέψαλοι ποὺ κατοικοῦν στὰ βουνὰ δὲν κάνουν καμμιὰ δουλειά. 

Ζοῦν ἀπὸ τὸ κυνήγι, τὸ κρέας τοῦ ὁποίου ξηραίνουν στὸν ἥλιο. 

Ἔχουν πρόβατα, κατσίκες καὶ ὄνους. Πίνουν γάλα καὶ ξυνόγαλα. 

Τρῶνε ἐπίσης τὸν καρπὸ τοῦ "σιπταχόρου" ποὺ εἶναι γλυκὸ καὶ ποὺ οἱ Ἰνδοὶ ξεραίνουν ὅπως οἱ Ἕλληνες τὴ σταφίδα.

»Οἱ κυνοκέφαλοι κατασκευάζουν σχεδία στὴν ὁποία φορτώνουν τοὺς ξεροὺς αὐτοὺς καρπούς, τὸ ἄνθος τῆς πορφύρας καθαρισμένο καὶ τὸ ἤλεκτρο, τὰ ὁποῖα ἀνταλλάσονν μὲ τοὺς Ἰνδοὺς ἔναντι ἄρτων, ἀλευριοῦ καὶ βαμβακερῶν ρούχων.

 Ἀγοράζουν ἀπὸ αὐτοὺς τὰ ξίφη ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ κυνηγήσουν ἄγρια θηρία, ἀκόμη δὲ καὶ τόξα καὶ ἀκόντια, στὴ χρήση τῶν ὁποίων εἶναι ἐξαιρετικὰ ἱκανοί. 

Εἶναι ἀήττητοι γιατί ζοῦν στὰ ψηλὰ βουνὰ ποὺ εἶναι ἀπρόσιτα. Κάθε τρία χρόνια ὁ βασιλιᾶς τους χαρίζει 300.000 βέλη, 120.000 ἀσπίδες καὶ 500.000 ξίφη.

»Οἱ κυνοκέφαλοι δὲν ζόuν σὲ σπίτια. Ζοῦν σὲ σπήλαια, κυνηγοῦν θηρία μὲ τόξα καὶ ἀκόντια. Εἶναι τόσο γρήγοροι ὥστε ξεπερνοῦν τὰ θηρία αὐτὰ στὸ τρέξιμο.

»Οἱ γυναῖκες τους λούζονται μιὰ φορά το μῆνα ὅταν ἔλθει ἡ περίοδο τους -ποτὲ ἄλλοτε. 

Οἱ ἄνδρες δὲν λούζονται ἀλλὰ τρίβονται μὲ κάποιο λάδι ποὺ βγάζουν ἀπὸ τὸ γάλα καὶ σκουπίζονται μὲ δέρματα. Ντύνονται μὲ λεπτὰ δέρματα, ἄνδρες καὶ γυναῖκες.

Οἱ πλουσιότεροι φοροῦν λινὰ ἀλλὰ εἶναι λίγοι.

 Δὲν ἔχουν κρεβάτια. 

Κοιμοῦνται σὲ στρώματα ἀπὸ φύλλα δέντρου.

 Ὁ πλοῦτος ὑπολογίζεται μὲ βάση τὸν ἀριθμὸ τῶν προβάτων. Κατὰ τὰ λοιπὰ ὅμως εἶναι ἀρκετὰ ἰσόνομα κατανεμημένος.

»Ὅλοι τους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἔχουν οὐρὰ ὅπως τα σκυλιά.

Οἱ ἄνδρες ἑνώνονται μὲ τὴν γυναῖκα "τετραποδιστί", ὅπως καὶ πάλι τα σκυλιά. Εἶναι δίκαιοι καὶ ζοῦν μέχρι 200 χρόνια».

ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἑλλήνων ὡς τὸν Πάπα Πιὸ τὸν Β'. Μερικοὶ συγγραφεῖς ἢ καλλιτέχνες περιέγραψαν ἢ ἀπεικόνισαν τέρατα, ποὺ ἀναπαριστοῦσαν ἄλλωστε καὶ τὰ γλυπτὰ τῆς ρωμαϊκῆς ἐποχῆς.

 

Πολὺ συχνὰ πράγματι παρίσταναν ἀνθρώπους μὲ κεφάλια σκύλων, μὲ μακριὰ αὐτιά, ἀνθρώπους φυτά, κενταύρους καὶ ἀνθρώπους κατὰ τὸ ἥμισυ ζῶα». 

Ἄρα ἦταν φαινόμενο ποὺ παρουσιάστηκε καὶ ἀλλοῦ ἐκτὸς Ἑλλάδος.

 Ὁ Ἠeers ἀναφέρει ὀνομαστικὰ κάποιον Ὀderic De Paderne «...ποῦ εἶχε ἐπισκεφθεῖ ὡρισμένες περιοχὲς τῆς Ἀσίας καὶ ποὺ διηγεῖται ὅτι συνάντησε πυγμαίους τριῶν σπιθαμῶν καὶ κυνοκέφαλους καὶ ἄλλα τερατόμορφα ὄντα...», ἐνῶ προσθετικὰ σημειώνεται καὶ ὁ Μάρκο Πόλο, ποὺ ἀναφέρει ὅτι κυνοκέφαλοι ζοῦσαν στὸ ἀρχιπέλαγος τοῦ Ἀdaman.

Ὅμως δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει κάτι. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κτησία (5ος αἰ. π.Χ.) ἕως τὸ 1500 μ.Χ. (Κολόμβος) μεσολαβοῦν 2000 χρόνια καὶ δεδομένου ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Κτησία Ἰνδικὰ ἀπωλέσθηκε, πρέπει νὰ βροῦμε ἀπὸ ποιά πηγὴ ἀντλήθηκε αὐτὴ ἡ παράδοση γιὰ τὴν ὕπαρξη κυνοκέφαλων ἀνθρώπων. Ἀλλὰ πρὶν φτάσουμε στὸν ἐνδιάμεσο κρίκο, πρέπει νὰ δοῦμε κάτι ἄλλο: τὴ σχέση τοῦ «κυνοκέφαλου» μὲ ἀντίστοιχα αἰγυπτιακὰ πρότυπα.

Πράγματι δὲν μπορεῖ νὰ περάσει ἀπαρατήρητη ἡ ταύτιση καὶ ἡ ὀνομασία.

 Ἡ ἑλληνικὴ λέξη Κυνοκέφαλος σαφέστατα ἀναφερόταν στὸν ἱερὸ μπαμπουΐνο τῆς αἰγυπτιακῆς θρησκείας, ποὺ εἶχε μορφὴ σκύλου, καὶ ὁ Reau στὸ θαυμαστὸ ἔργο του συνδέει τὸν Κυνόμορφο Ἅγιο Χριστόφορο μὲ τὸν Αἰγύπτιο θεὸ Ἄνουβι ποὺ εἶχε κεφάλι τσακαλιοῦ.

 Ὡστόσο ἡ μεταγενέστερη εὐρωπαϊκὴ παράδοση γιὰ τοὺς κυνοκέφαλους δὲν ὀφείλεται σὲ ἑλληνικῆς προέλευσης πηγή, ἀλλὰ στὸν Πλίνιο καὶ στὸ ἔργο του Φυσικὴ Ἱστορία (βιβλ. 7, 2.), στὸ ὁποῖο φυσικὰ προστέθηκαν καὶ ὅσα ἀναφέρονται στὴ σχετικὰ μὲ τὸν Μ. Ἀλέξανδρο φιλολογία, ἡ ὁποία ἔγινε ἀποδεκτὴ καὶ ἀπὸ Ἄραβες λόγιους μεταγενέστερων ἐποχῶν. Καὶ βέβαια αὐτὴ ἡ ἀλληλουχία εἶναι μιὰ θαυμάσια ἀπεικόνιση τῆς διάδοσης τῶν ἰδεῶν (καὶ ἰδεοληψιῶν) ἀπὸ τὸν ἕναν πολιτισμὸ στὸν ἄλλο.

Ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου

 

Στὴ γνωστὴ παραλλαγὴ τοῦ μυθιστορήματος τοῦ Ψευδο-Καλλισθένη Τὸ Μυθιστόρημα τοῦ Ἀλέξανδρου, ποὺ γνωρίζουμε καὶ ὡς Φυλλάδα τὸν Μέγ' Ἀλέξανδρου, θέμα στὸ ὁποῖο ἔχω ἀναφερθεῖ σὲ σχετικὸ ἄρθρο, ἀναφέρεται ἡ συνάντηση τοῦ στρατηλάτη μὲ τοὺς κυνοκέφαλους:

 «...Ἀπ' αὐτοῦ ἡμέρας δέκα ἐδιάβη εἰς ἕνα τόπον, ὅπου ῆτον οἱ Σκυλοκέφαλοι. Τούτων τὸ κορμὶ ῆτον ἀνθρώπινον, τὸ κεφάλι σκύλινον, καὶ ἡ φωνή τους ἀνθρώπινη καὶ ἐπεριπατούσαν ὡσὰν σκυλιά. Ἐσκότωσεν ὁ Ἀλέξανδρος πολλοὺς καὶ ἀπὸ ἐκείνους, καὶ μετὰ δέκα ἡμέρας ἀφήνοντας τὸν τόπον τους, ἐπῆγε εἰς ἕνα χωρίον...»....

Αὐτὴ ἡ σύντομη ἀναφορὰ φαινομενικὰ εἶναι ἀρκετὴ ὥστε νὰ δικαιολογήσει τὴν ἔκταση τῆς παρουσίας κυνοκέφαλων στοὺς μεταγενέστερους χρόνους καί την τόσο ἔντονη ἐπιρροή τους στὴ βυζαντινὴ ἁγιογραφία καὶ στὸ Χριστιανισμὸ ἐν γένει.

 

Ὅπως φαίνεται, ὅμως, ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου εἶχε ἄλλη, πολὺ μεγαλύτερη διεισδυτικὴ ἱκανότητα καὶ δὲν ὑπῆρξε ἕνα ἀκόμη ἑλληνικὸ μυθιστόρημα ἀνάμεσα στὰ πολλὰ ἄλλα τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς.

Αὐτὴ ἡ ὑπὲρ τὰ ὅρια  καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου  συνέβῃ φυσικὰ. 

Ἀπὸ ὅλους τοὺς ἱστορικούς, ἐρευνητὲς καὶ μελετητὲς τῆς λογοτεχνίας εἶναι σήμερα ἀποδεκτὴ ἡ ἄποψη ὅτι τὸ λογοτεχνικὸ εἶδος ποὺ γνωρίζουμε ὡς μυθιστόρημα ἀποτελεῖ μιὰ ἑλληνικὴ συνεισφορὰ στὴν παγκόσμια λογοτεχνία.

 

Στὴν παράδοση γιὰ τὴν ἐπαφὴ τοῦ Ἀλέξανδρου μὲ τοὺς κυνοκέφαλους ἀνήκει μιὰ λαογραφικὴ ἀναφορὰ ἀπὸ τὴ Ρουμανία, καὶ εἶναι ἐνδιαφέρουσα ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς διάστασης ἀλλὰ καὶ παραμόρφωσης τοῦ μύθου:

                               

 

«Ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν μέγαν Ἀλέξανδρο νὰ τιμωρήσει τοὺς κακούς. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἐνίκησε τὸν Βασιλέα Πῶρο, τὸν ἔπιασε καὶ τὸν ἐφυλάκισε μέσα στὰ σκοτεινὰ κοιλώματα μιᾶς λοφοσειράς, ποὺ ἔκλεινε τοὺς σκυλοκέφαλους.

      Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Πῶρος δὲν ἠμπορεῖ νὰ βγεὶ παρὰ στὸν κατοπινὸ καιρό. 

Πάνω ἀπὸ τοὺς λόφους αὐτοὺς ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔμπηξε μιὰ φούρκα (δίκρανο) καὶ τοῦ ἔβαλε μιὰ καμπάνα ποὺ κτυπᾷ μονάχη της μὲ τὸ φύσημα τοῦ ἀέρα.

 Οἱ σκυλοκέφαλοι, ὅταν ἀκοῦνε τὴν καμπάνα, ξέρουν πὼς ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι ἐκεῖ καὶ τοὺς φυλάει. Αὐτοὶ θὰ βγοῦν στὸν κατοπινὸ καιρὸ καὶ θὰ ἀρχίσουν τὴ δουλειὰ ποὺ γι' αὐτοὺς τοὺς προώρισε ὁ θεός. 

Οἱ σκυλοκέφαλοι ἔχουν ἕνα μάτι στὸ μέτωπο κι ἕνα στὸν τράχηλο. 

Εἶναι βίαιοι καὶ ὑπερβολικὰ κακοί. Ἡ ὁμιλία τους εἶναι ἄσχημη. Πιάνουν τοὺς ἀνθρώπους καί, ἀφοῦ τοὺς λιπαίνουν, τοὺς ψήνουν στὸ φοῦρνο καὶ τοὺς τρῶνε».

Τὰ ἴδια περίπου ἀναφέρει καὶ ἡ ἑπόμενη παράδοση:

 

«Ὁ ἀέρας κινεῖ τὰ καράβια στὶς θάλασσες καὶ καθαρίζει τὴν ἀτμόσφαιρα ἀπὸ τὰ κακά. Αὐτὸς κτυπᾷ καὶ τὴν καμπάνα, ποὺ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔβαλε ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους, ὅπου εἶναι, κλεισμένοι οἱ σκυλοκέφαλοι, ποὺ θὰ βγοῦν ἔπειτα ἀπὸ καιρούς».

Οἱ δύο αὐτὲς παραδόσεις ποὺ σαφέστατα ἀνήκουν στὸν κύκλο περὶ Μ. Ἀλεξάνδρου, παρουσιάζουν μιὰ νέα ἐκδοχή- εἰσβάλλουν στὴν ὅλη μυθιστορία τῶν μονόφθαλμων-ἀνθρωποφάγων (κύκλωπες;), τοὺς ἐπονομαζόμενους καὶ μονομμάτηδες, ἐνῶ ἕνας μονομμάτης δράκος ἀναφέρεται σὲ παραμύθι ἀπὸ τὴν Κερασούντα. Ἀκόμα μιλοῦν ἢ ὑπαινίσσονται ὄντα μὲ τρία μάτια, γνωστοὺς ὡς Τριαμμάτες, ποὺ καὶ αὐτοὶ σχετίζονται μὲ τοὺς κύκλωπες σύμφωνα μὲ δημώδεις παραδόσεις.

 

                               

Ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Ἀnsbacher, ὁ μῦθος τῶν κυνοκέφαλων ὑπάρχει καὶ στὴν ἀραβικὴ φιλολογία, κάτι ποὺ εἶναι φανερὸ στὸ ἔργο τοῦ Ἄραβα λόγιου Ἀl-Qazwini, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται σὲ μιὰ φυλὴ κυνοκέφαλων ποὺ εἶχαν πρόσωπο σκύλου, σῶμα ἀνθρώπινο καὶ φτερά(!), μιὰ παραλλαγὴ τοῦ μύθου ποὺ δὲν συναντᾶμε πουθενὰ ἀλλοῦ. Μιὰ δεύτερη παραλλαγὴ θέλει τοὺς κυνοκέφαλους μὲ δύο σώματα(!) καὶ ὑπάρχουν σχετικὰ ἀπεικονίσεις τους στὰ ἔργα τοῦ Wolfhardt ἢ τοῦ Aldrovandi.

Ὡς ὄντα μὲ διπλὴ σωματικὴ ἐμφάνιση -ἀνθρώπου καὶ σκύλου- οἱ κυνοκέφαλοι ἐμφανίζονται κυρίως στοὺς σλαβικοὺς λαούς, ὅπου ἡ λαϊκὴ φιλολογία τοὺς θεωρεῖ καννίβαλους καὶ μερικὲς φορὲς τοὺς ταύτιζαν μὲ τοὺς Τάρταρους (236), καὶ στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε σχετικὲς ἀναφορές, ὅπως ἀναφέρει ὁ Οἰκονομίδης: «Ἐν Θράκῃ διηγοῦνται ὅτι "οἱ κυνοκέφαλοι ἀπ' ἐμπρὸς εἶναι ἄνθρωποι καὶ ἀπὸ πίσω σκύλοι ἀπ' ἐμπρὸς μιλοῦν καὶ ἀπὸ πίσω γαυγίζουνε ἀπ' ἐμπρὸς σὲ καλοπιάνουνε καὶ ἀπὸ πίσω σὲ τρῶνε". Ἐν Λακεδαίμονι παραδίδονται ὅτι οὗτοι κατοικοῦσαν παρὰ τὴν Βουρλιὰν καὶ ἔτρωγαν ἀνθρώπους. Εἰς ἑλληνικὰ τινὰ παραμύθια οἱ κυνοκέφαλοι εἶναι παραπλήσιοι πρὸς δράκους, ποὺ καταπολεμεῖ ὁ παραμυθιακὸς ἥρωας καὶ γίνεται κύριος τῶν θησαυρῶν αὐτῶν».

 

Ὁμοιότητα πρὸς τοὺς κυνοκέφαλους ἔχουν ἡ συκιένεζα τῶν Ἀλβανῶν, ὁ psoglavi τῶν Βουλγάρων καὶ οἱ capcani ἢ catsuni (κατσαοῦνοι) τῶν Ρουμάνων, ἔτσι γιὰ νὰ πάρουμε μιὰ γενικότερη βαλκανικὴ ἰδέα περὶ κυνοκέφαλων. Ὑποθέτω ὅτι σὲ ἁδρὲς γραμμὲς αὐτὴ εἶναι μιὰ συνολικὴ σκιαγράφιση τοῦ ἱστορικοῦ προβλήματος ποὺ ἀφορᾷ στοὺς κυνοκέφαλους, τοὐλάχιστον μέχρι τὸ τέλος τοῦ Μεσαίωνα, ὁπόταν ἔχουμε καὶ πάλι μιὰ ἰδιάζουσα «ἔξαρση» πληροφοριῶν γύρω ἀπὸ τὸ θέμα, ὅπως ἔχω ἀναφέρει ἤδη.

Ἐκτὸς τοῦ Ὀderic de Paderne, τοῦ Φραγκισκανοῦ καλόγερου, ποὺ ἄλλοι ὀνομάζουν Oderico of Pordenone, τίς ἴδιες θεωρίες πρέσβευε καὶ ὁ John Mandeville, ἐνῶ ἡ ὅλη ἱστορία (ἀναφορὰ δηλ. σὲ τερατόμορφους ἀνθρώπους) ἐπιτάθηκε μὲ τίς ἀνακαλύψεις καὶ ἐξερευνήσεις τον 15ου αἰῶνα. Ὅμως ὅσο τὰ ὅρια τοῦ γνωστοῦ κόσμου ἐπεκτείνονταν λόγῳ αὐτῶν ἀκριβῶς τῶν ἐξερευνητικῶν ταξιδιῶν, οἱ φῆμες γιὰ τὴν ὕπαρξη κάποιας φυλῆς κυνοκέφαλων ἀνθρώπων ὑπεχώρησαν καὶ οἱ πληροφορίες περιορίστηκαν στὸ μυθολογικὸ παρελθόν.

Προφανῶς αὐτὸ τὸ μυθολογικὸ παρελθὸν ἐπέζησε μέσῳ μιᾶς ἄλλης διαδικασίας: τῆς παρουσίας στὴ χριστιανικὴ ἱστορία καὶ εἰκονογραφία ἑνὸς ἁγίου μὲ κυνοκέφαλη ἐμφάνιση, τοῦ Ἁγίου Χριστόφορου, τοῦ προστάτη τῶν αὐτοκινητιστῶν.

Πῶς συνέβῃ τὸ καθόλα παράδοξο αὐτὸ φαινόμενο;

Ὅταν ὁ Χριστιανισμὸς ἑδραιώθηκε ὡς ἐπίσημη θρησκεία τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους, ποὺ γνωρίζουμε ὡς Βυζάντιο, εἰδικὰ ἀπὸ τὸν 4 ἕως τὸν 6ο αἰῶνα, οἱ λεγόμενοι παγανιστές, δηλαδὴ οἱ Ἐθνικοί, οἱ Ἕλληνες Δωδεκαθεϊστὲς ὑπέστησαν δεινοὺς διωγμοὺς καὶ ἡ θρησκεία τους ἀπαγορεύθηκε τοὐλάχιστον ἐπισήμως διότι ἐν κρυφῷ αὐτὴ ἐπέζησε γιὰ πολλοὺς αἰῶνες ἀκόμη.

Καὶ ὄχι μόνο ἐπέζησε, ἀλλὰ διέτρησε τίς λαϊκὲς δοξασίες περὶ χριστιανισμοῦ καὶ ἁγίων ἐμβολιάζοντας τες μὲ διάφορα παγανιστικὰ ἔθιμα, ὅπως τὰ χελιδονίσματα, τὰ λιθοβολία κ.λπ. Στὸ ἐπίπεδο τῆς τέχνης, μεταξὺ τῶν ἄλλων, αὐτὸ ὑλοποιήθηκε κυρίως μὲ τὴν παρουσία τοῦ κυνοκέφαλου Ἁγίου Χριστόφορου, μοναδικοῦ (μὲ τὴν ἔννοια τους παράδοξου) χαρακτηριστικοῦ τῆς βυζαντινῆς τέχνης, ὅπως τὸ παρουσίασε διεξοδικὰ σὲ σχετικὴ ἐργασία του ὁ Χ. Χοτζάκογλου.

                  

                                                              

 

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ - ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ἕνα πέπλo μυστηρίoυ σκεπάζει μέχρι σήμερα τὰ βάθη τῆς ἱστορίας, προκαλῶντας ...
τὴν φαντασία, τὴν περιέργεια καὶ τὸ ἐπιστημονικὸ ἐνδιαφέρoν.
Ἀρχαῖοι μῦθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες ἀναφορὲς τῶν ἱστορικῶν καὶ τῶν χρονογράφων ἐκείνων τῶν ἐποχῶν, ἀλλὰ καὶ οἱ σύγχρονες ἐπιστημονικὲς ἀποδείξεις ποὺ ἔρχονται νὰ προσδώσουν ἕνα ἄλλο νόημα, ἢ καὶ νὰ ἐπιβεβαιώσουν μερικὲς φορὲς τὶς ἀρχαῖες δοξασίες, δημιουργοῦν ἕνα πολύμορφο σύνολο ποὺ μεταφέρει ἀχνὰ ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων τὸν δυνατὸ παλμὸ ἑνὸς πανάρχαιου πολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος στὴν μεγαλύτερη τοῦ ἔκταση παραμένει ἀκόμα καὶ σήμερα ἀνεξερεύνητος καὶ ἄγνωστος.


Ἴσως δὲν θὰ ἦταν οὐτοπικὸ νὰ προσπαθήσουμε νὰ βροῦμε πίσω ἀπὸ τὴν ἀλληγορία τῶν μύθων, τὴν ἄκρη τοῦ νήματος ποὺ ὁδηγεῖ σὲ μία ἄγνω στὴ ἀλήθεια. Ἀλλωστε ἡ ἴδια αὐτὴ "οὐτοπία" ὁδήγησε τὸν Σλίμαν στὴν ἀνακάλυψη τῶν Μυκηνῶν καὶ τῆς Τροῖας, τὸν Ἔβανς στὴν ἀνακάλυψη τῶν ἀνακτόρων τῆς Κνωσοῦ κ.λ.π. Οἱ ἀρχαῖοι λοιπὸν μῦθοι, εἴτε Ἑλληνικοὶ εἶναι αὐτοί, εἴτε Περσικοί, Ἰνδικοί, Αἰγυπτιακοί, Ἰνδιάνικοι κ.λ.π., σύμφωνα μὲ ἀρκετοὺς μελετητὲς μεταφέρουν μία ἀντίληψη ποὺ σὲ ἐμᾶς φαντάζει παράλογη: ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία δὲν ἀκολούθησε μία γραμμικὴ πορεία ἀπὸ ἕναν πρωτόγονο πολιτισμὸ σὲ ἕναν πιὸ ἐξελιγμένο, ἀλλὰ ἀντίστροφα μία σπειροειδῆ πορεία ἀπὸ ἕναν πανάρχαιο ἐξελιγμένο πολιτισμὸ σὲ μία συνεχόμενη παρακμὴ ἕως τὴν ἐποχὴ ποὺ ὑπῆρξε ἡ μυθολογικὴ ἐκείνη καταγραφή, καὶ μετὰ πάλι ἄρχισε ἡ ἄνοδος κ.ο.κ.


ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ


Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ καταγραφὴ τοῦ Ἡσιόδου στὸ "Ἔργα καὶ ἡμέραι", ὅπου ἀναφέρει ὅτι οἱ θεοὶ δημιούργησαν πρῶτα τὸ Χρυσὸ Γένος τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔζησε τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ Κρόνος βασίλευε στὸ κράτος τοῦ Οὐρανοῦ. Τοῦτο τὸ γένος ἦταν τὸ πιὸ σοφὸ καὶ προηγμένο ἀπ' ὅλα, ἐνῷ ἐν συνεχείᾳ ἀκολούθησαν - σὲ μία συνεχῆ παρακμή - τὰ ἑπόμενα γένη φτάνοντας στὸ κατώτερο: τὸ Σιδηροῦν. Ἐδῶ ἔχουμε τὴν ἀντίληψη τῆς ἀντίστροφης πορείας του






ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, ἀλλὰ καὶ μιὰ ἀναφορὰ σὲ κάποιον πανάρχαιο ἐξελιγμένο πολιτισμό: Στὸ κράτος τοῦ Οὐρανοῦ. Ὁ Οὐρανὸς σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ παράδοση ἦταν ὁ πρῶτος βασιλέας ὁ ὁποῖος καὶ δημιούργησε ἕνα παγκόσμιο κράτος. Ὁ Εὐήμερος ὁ Μεσσήνιος ἀναφέρει ὅτι ὁ Οὐρανὸς φέρεται ὡς ὁ πρῶτος τῶν βασιλέων, ἐνῷ ὁ Ἀπολλόδωρος ἀναφέρει ὅτι ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ κατέκτησε τὸν κόσμο.




Ἀνάλογη καταγραφὴ ἔχουμε ἀπὸ τὴν ἀρχαία κινεζικὴ παράδοση, ὁποὺ κατὰ τὸ πανάρχαιο κείμενο " I Τσὶνκ" ὁ πρῶτος βασιλέας ἦταν ὁ 'Τσάνγκ - Τί", ποὺ μεταφράζεται ὡς "Ὅ Βασιλιᾶς Οὐρανός". Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὸ "Ι Τσίνκ", κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς βασιλείας του "ἐθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος καὶ δικαιοσύνης. Δὲν ὑπῆρχε τότε τόπος στὴ Γῆ ποὺ νὰ μὴν ἀνῆκε στὸν βασιλέα Οὐρανό...".


Παρόμοιες ἀναφορὲς ὑπάρχουν καὶ στὰ ἀρχαῖα Ἰνδικὰ κείμενα "Ραγγοῦ Βάνσα" καὶ "Ραμαγιάνα", ὅπου γίνεται λόγος γιὰ ἕνα πανάρχαιο βασίλειο ποὺ ἵδρυσε ὁ "Μανοῦ", ὁ "πρῶτος τῶν βασιλέων" καὶ στὸ ὁποῖο ἴσως εἶχε ἀναπτυχθεῖ ἕνας ἐξελιγμένος πολι τισμός.


Τὸ ἀρχαῖο Ἰνδιάνικο κείμενο "Popol Vux" ἀναφέρει τὴν ὕπαρξη κατὰ τὰ πανάρχαια χρόνια ἑνὸς παγκόσμιου πολιτισμοῦ, ἐνῷ μιλάει καὶ γιὰ τὸν ἐποικισμὸ τῆς Ἀμερικῆς ἀπὸ τοὺς λευκοὺς στρατιῶτες τοῦ βασιλιᾶ "'Ἠλα Τάκι".


Οἱ παρόμοιες ἕως ταυτόσημες αὐτὲς ἀρχαῖες καταγραφές, ποὺ ἔρχονται ἀπὸ λαοὺς ποὺ ζοῦν σὲ φοβερὰ ἀπομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δὲν μποροῦν παρὰ νὰ μᾶς κινήσουν τοὐλάχιστον τὴν ὑποψία, ὅτι τότε ὑπῆρχε ἕνα κράτος ποὺ εἶχε κατακτήσει ὅλον, ἢ τοὐλάχιστον τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ πλανήτη δημιουργῶντας ἕναν προηγμένο πολιτισμό.

Αὐτὸς ὁ πολιτισμὸς παρέμεινε στὴν μνήμη τῶν ἀνθρώπων καὶ μετὰ τὴν καταστροφή του (πιθανὸν ἀπὸ κάποιον παγκόσμιο πόλεμο καὶ ἀπὸ ἕναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα ποὺ καταγράφονται καὶ πάλι στὰ κεὶ μενα τῶν ἀρχαίων λαῶν), ἡ δὲ αἴγλη του ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε οἱ πρὼ ταγωνιστές του νὰ πάρουν - μὲ τὴν πάροδο τῶν αἰώνων - διαστάσεις θεῶν καὶ τὰ γεγονότα ποὺ τὸν σημὰ δεψαν νὰ πάρουν ἀπὸ στόμα σὲ στόμα τὶς διαστάσεις μύθου.
Ἡ αἰτία τῆς θεοποίησης αὐτῶν τῶν προσώπων μπορεῖ νὰ γίνει εὔκολα ἀντιληπτὴ ἀπὸ ἕναν ἀναγνώστη τῶν ἀρχαίων κειμένων, ἀφοῦ πάρα πολλοὶ χρονογράφοι, ἱστορικοὶ καὶ συγγραφεῖς ἐκεῖ νὴς τῆς ἐποχῆς μιλοῦν γιὰ τοὺς θεοὺς καὶ περιγράφουν τὰ περιστατικὰ τῆς ζωῆς τους σὰν νὰ πρόκειται γὰ ἱστορικὰ πρόσωπα καὶ ἱστορικὰ γεγονότα.


Δυστυχῶς δὲν ἔχει φτάσει στὰ χέρια μας λεπτομερὴς καταγραφὴ τῆς ἱστορίας ἐκείνου τοῦ πανάρχαιου πολιτισμοῦ. Ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους εἶναι ἡ ἐξαφάνιση τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν ἀρχαίων καταγραφῶν μὲ τὴν πυρπόληση τῶν βιβλιοθηκῶν τῆς Ἀλεξάνδρειας, τῆς Κωνσταντινούπολης κλπ., ποὺ μᾶς στέρησε ἀπὸ ἕναν πολύτιμο θησαυρὸ γνώσεων. Ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι ἡ βιβλιοθήκη τῆς Κωνσταντινούπολης καιγόταν ἐπὶ μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα. Καὶ μόνο αὐτὴ ἡ πληροφορία μας προκαλεῖ ρῖγος, ὅταν ἀναλογιζόμαστε τὸ πλῆθος καὶ τὴν ἔκταση τῶν γραπτῶν μνημείων ποὺ ἐξαφανίστηκαν.


Παρ' ὅλα αὐτά, ἔφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικὲς ἀναφορές, οἱ ὁποῖες σὲ συνδυασμὸ μὲ διάφορα παράδοξα ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα καὶ διάφορα πορίσματα ἐπιστημονι κὼν ἐρευνῶν, μποροῦν νὰ μᾶς μεταφέρουν ἀχνὰ τὸν παλμὸ ἐκείνου τοῦ πολιτισμοῦ. Στόχος τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ δὲν εἶναι νὰ ἀναπαραστήσει τὴν ἱστορία ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ νὰ μεταφέρει ἕνα μέρος (ὅσο μπορεῖ νὰ ἐπιτρέψει ὁ περιορισμένος χῶρος) ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν στοιχείων ποῦ παραμένουν ἀνε ξήγητα ἢ τοὐλάχιστον ἐλλιπῶς ἑρμηνευμένα ἀπὸ τὴν συμβατικὴ ἱστορία καί, ἂν δὲν ἀποδεικνύουν, τοὐλάχιστον δημιουργοῦν τὴν ὑποψία γιὰ τὴν ὕπαρξη ἑνὸς πολιτισμοῦ, ἴσως πιὸ προηγμένου καὶ ἐξελιγμένου ἀπὸ τὸν δικό μας.


ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΜΙΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ


Εἶναι φυσικό, ἡ ἱστορία ἑνὸς πολιτισμοῦ ποὺ ὑπολογίζεται ὅτι ὑπῆρξε δέκα χιλιάδες χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐξαφανίστηκε ἀπὸ μία κοσμογονικὴ καταστροφή, νὰ τυλίχτηκε μὲ τὴν ἀχλὴ καὶ τὴν αἴγλη τοῦ μύθου, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ ἡ σημαντικότερη ἔνδειξη τῆς ὕπαρξης του. Οἱ γενιὲς ποὺ ἔζησαν τὰ ἑπόμενα ἀπὸ τὴν καταστροφὴ χρόνια χωρίζονταν στοὺς ἀνθρώπους τῶν ἱερατείων, ποὺ εἶχαν στὴν κατοχή τους τὴν προγονικὴ γνώση μαζὶ μὲ κάποια ἀπὸ τὰ κατὰ λοιπα τῆς πανάρχαιας τεχνολογίας, καὶ στὴν μεγάλη μᾶζα τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων. Ἐκεῖνοι, τὶς μνῆμες τὶς ὁποῖες διατήρησαν ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς ἀκμῆς, τὶς περιέβαλαν μὲ τὸ προστατευτικὸ κάλυμμα τῆς μυθολογίας.


Ἡ μυθολογία βρίθει ἀπὸ ἀναφορὲς στὰ φοβερὰ ὅπλα τῶν θεῶν, στὰ ἱπτάμενα ἅρματα τους, στὰ αὐτόματα μηχανήματα καὶ τὰ πολεμικὰ τέρατα, στὶς "μαγικὲς" δυνάμεις ποὺ ἔφτιαχναν πελώρια οἰκοδομήματα ἢ γκρέμιζαν ἀνίκητα τείχη, στοὺς ταξιδιῶτες τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν ἄστρων. Σίγουρα ὅλα αὐτὰ μπορεῖ νὰ εἶναι δημιουργήματα τῆς φαντασίας.


Αὐτὴ ἡ "φαντασία" ὅμως εἶναι παρόμοια - σχεδὸν ταυτόσημη -σὲ διάφορους λαούς, καὶ ἐφ' ὅσον ὑπάρχουν ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγηθοῦν ἐπαρκῶς ἂν δὲν θεωρηθοῦν ὡς ἀπεικόνιση τῆς πραγματικότητας ποὺ κρύβουν οἱ μῦθοι, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἱστορικὲς μὰρ τυρίες ποὺ ὑπαινίσσονται τὴν χρησι μοποίηση κατὰ διάφορες κρίσιμες περιόδους μὴ συμβατικῆς μὲ τὰ δεδο μένα τῆς ἐποχῆς τεχνολογίας, καὶ ἐφ' ὅσον σύγχρονοι ἐρευνητὲς στηριζόμε νοῖ σὲ ἀρχαῖες μαρτυρίες κατασκευὰ ζοῦν πράγματα ποὺ ἕως τώρα τὰ θεωρούσαμε ἀντικείμενα ποὺ συνα ντοῦμε μόνο σὲ μύθους. Ἑπομένως, εἶναι φυσικὸ νὰ γεννιέται ἡ ὑποψία ὅτι τὰ περὶ ἁπλῆς φαντασίας δὲν ἀποτε λοὺν ἱκανοποιητικὴ καὶ ἐπαρκῆ ἐξήγηση.


Οἱ ἀρχαῖοι μῦθοι καὶ τὰ κείμενα εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ ἀναφορὲς σὲ ἱπτάμενα ὀχήματα ποὺ χρησιμοποιοῦνταν γιὰ διάφορους σκοπούς. Ὅσες ἀπὸ αὐτὲς καὶ νὰ καταγράψουμε, δὲν θὰ μπὸ ρέσουμε νὰ μὴν ἔχουμε ἀφήσει ἕνα σημαντικὸ πλῆθος ἀπ' ἔξω. Ἀξίζει ὅμως νὰ μεταφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικὲς περι πτώσεις, ὅπου ἕνας καχύποπτος ἐρευνητὴς μπορεῖ νὰ διακρὶ νεὶ πίσω ἀπὸ τὴν ἀλληγορία πολλὰ πράγματα.


Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι ὁ μῦθος τοῦ Τριπτόλεμου μὲ τὴν θεὰ Δήμητρα. Πρόκειται γιὰ ἕναν μῦθο τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο ἡ θεὰ Δήμητρα μετὰ ἀπὸ μία περιπλάνηση μὲ τὸ ἱπτάμενο πύρινο ἅρμα της, ποὺ ἐσύρετο ἀπὸ φτερωτοὺς δράκοντες, προσγειώθηκε στὴν "ἀγέλαστο πέτρα" στὴν Ἐλευσῖνα.


Ὕστερα παρέδωσε τὸ ἴδιο αὐτὸ φτερωτὸ ἅρμα σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς τέσσερις βασιλεῖς τῆς Ἐλευσίνας, τὸν Τριπτόλεμο, ὁ ὁποῖος ἔφυγε πετῶντας, καὶ ἀπουσίασε γὰ πολλὰ χρόνια μὲ σκοπὸ νὰ διδάξει καὶ σὲ ἄλλους λαοὺς τὴν τέχνη τῆς σπορᾶς τοῦ σίτου καὶ τοῦ θερίσματος τῶν χωραφιῶν. Εἶναι σκανδαλιστικὰ παρόμοια ἡ τοπωνυμία τῆς περιοχῆς ("Ἐλευσὶς") μὲ τὴν λέξη "ἔλευσις", ποὺ θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ ὑποδηλώνει τὴν ἔλευση τῆς θεᾶς Δήμητρας μὲ τὸ ἱπτάμενο ἅρμα της. Ἐπιπλέον τὸ ἐκπολι τιστικὸ ἔργο τὸ ὁποῖο ἀνέλαβε νὰ φέρει σὲ πέρας ὁ Τριπτόλεμος μὲ τὰ μέσα ποὺ τοῦ παρεῖχε ἡ θεά, καταγράφε ταὶ καὶ σὲ μυθολογίες ἄλλων λαῶν. Μεταφέρουμε χαρακτηρι στικὰ ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γουὶλ Ντιρὰν (Wil Durant) "Ἡ ἱστορία καὶ ὁ πολιτισμὸς τῆς Κίνας" τὴν μαρτυρία τῆς Κινεζικῆς παρὰ δοσης:


"...Πρὶν ἔρθουν οἱ οὐράνιοι Βασιλεῖς, οἱ ἄνθρωποι στὴν Κίνα ζοῦσαν σὰν τὰ ζῶα. Σκεπάζονταν μὲ δέρματα ζώων, τρέφο ντὰν μὲ ὠμὸ κρέας καὶ δὲν ἤξεραν τὸν πατέρα τους...

...Ὅταν ἦρθε ὁ Φοὺ Χί, μὲ τὴν βοήθεια μιᾶς πολὺ μορφωμὲ νὴς βασίλισσας, ἔμαθε στὸν λαὸ τὸν γάμο, τὴν μουσική, τὰ γράμματα, καὶ τὴν ζωγραφική. Τοὺς ἔμαθε ἐπίσης νὰ ψαρεὺ οὗν μὲ δίκτυα καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὸν μεταξοσκώληκα...
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Φοὺ Χί, τὸ ἔργο του τὸ συνέχισε ὁ Σὲνγκ Μούγκ. Αὐτὸς βρῆκε τὸ ἀλέτρι, τὴ γεωργία, τὸ ἐμπόριο, τὴν Ἰατρικὴ ἐπιστήμη, καὶ τὸ πὼς νὰ θεραπεύονται οἱ ἄνθρωποι μὲ τὰ βότανα..."


Παραστάσεις τοῦ ἅρματος μὲ τοὺς φτερωτοὺς δράκοντες ἔχουμε σὲ ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἀρχαῖα ἀγγεῖα. Ἕνα τέτοιο ἅρμα συναντᾶμε καὶ στὴν τραγωδία τοῦ Εὐριπίδη "Μήδεια", πάνω στὸ ὁποῖο ἀποχωρεῖ στὸ τέλος τοῦ ἔργου ἡ τραγικὴ παιδοκτόνος. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ σκηνοθετικὲς παρεμβάσεις προξενοῦν τὴν περιέργεια, ἀφοῦ ἡ θεατρική τους ἀπόδοση ἦταν ἰδιαίτερα δύσκολη γιὰ τὴν ἐποχὴ καὶ σίγουρα θὰ προξενοῦσε πολλὰ προβλήματα.


Ἡ ἐμμονὴ τῶν δημιουργῶν καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Αἰσχύλου στὴν χρήση (στὸ θέατρο) φτερωτῶν ἁρμάτων, ἱπταμένων ἀνθρώπων καὶ ζώων, ἀλλὰ καὶ περιέργων ἐνδυμάτων μὲ χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες ποὺ θυμίζουν ἔντονα αὐτὲς τῶν σημερινῶν ἀστροναυτῶν), ὑποδηλώνει τὴν ἐπιθυμία τῶν τραγωδῶν νὰ γίνει πιστὴ καταγραφὴ τῶν μύθων ἢ τοὐλάχιστον τὴν προσπάθεια νὰ περάσουν ἐμμέσως στὸ κοινὸ κάποιες κρυφὲς ἀλήθειες (χωρὶς ἡ μία περίπτωση νὰ ἀναιρεῖ τὴν ἄλλη).





Στὴν τραγωδία τοῦ Αἰσχύλου "Προμηθέας Δεσμώτης" βλέπουμε τὸν Ὠκεανὸ καὶ τὶς κόρες του νὰ ἔρχονται στὸν Προμηθέα ὁδηγῶντας "μὲ τὴν θέληση, χωρὶς χαλινοὺς" ἕνα "τετράσκελο πουλί". Στὰ ἀποσπάσματα ποὺ σώθηκαν ἀπὸ τὴν τραγωδία "Σφίγγα" τὸν βλέπουμε νὰ μιλάει γιὰ ἕνα "πουλὶ ποῦ 'χει νυχάτο χέρι, τὸ πολεμικό, μὲ τὸ κοντάρι", ἐνῷ στὸν "Ἀγαμέμνονα" εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἐντολή: "τὰ σκυλιά, τὰ τολμηρά, ὅπου πετᾶνε στὸν ἀγέρα ἄφησε".


Ἡ πιθανὴ ἐμμονὴ τοῦ Αἰσχύλου νὰ ἀποκαλύψει μὲ συμβολισμοὺς στοὺς θεατὲς κάποια μυστικά, μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει καὶ τὶς διώξεις του ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο τῆς ἐποχῆς μὲ τὴν κατηγορία ὅτι ἀνεβάζει ἐπὶ σκηνῆς τὰ μυστικὰ τῶν Ἐλευσίνιων Μυστηρίων, καὶ ἴσως καὶ τὴν ἀνεξιχνίαστη δολοφονία του.


Τὸ τετράσκελο πουλὶ ποὺ ἀναφέρεται στὸν "Προμηθέα Δεσμώτη" τὸ συναντᾶμε σὲ πολλὲς ἀρχαῖες ἀπεικονίσεις, καθὼς καὶ σὲ κείμενα διαφόρων λαῶν. Ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἡ περιγραφὴ τοῦ Ἰεζεκιὴλ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὅπου μιλάει γιὰ ἕνα ζῶο μὲ τέσσερα σκέλη:
"...καὶ τὰ σκέλη αὐτῶν ὀρθὰ καὶ πτερωτοὶ οἱ πόδες αὐτῶν καὶ σπινθῆρες ὡς ἐξαστράπτων χαλκὸς καὶ ἐλαφραὶ αἱ πτέρυγες αὐτῶν..."
Τὸ ὄχημα τὸ εἶδε ὁ προφήτης νὰ βγαίνει λάμποντας ὁλόκληρο, μέσα ἀπὸ ἕνα σύννεφο σκόνης.


Ὁ Αὐστριακὸς μηχανικὸς Τ. Φ. Μπλούμριχ (J.F. Blumrich), ὁ ὁποῖος ἐργάστηκε στὴν NASA καὶ βραβεύτηκε" μὲ τὸ μετάλλιο "Ἐξαιρετικὲς Ὑπηρεσίες - Exceptional Services", ἐρεύνησε διεξοδικὰ τὶς περιγραφὲς αὐτὲς τοῦ Ἰεζεκιήλ, καὶ σχεδίασε ἕναν ὑπερμοντέρνο θαλαμίσκο προσγείωσης ἀπὸ διαστημόπλοιο, μὲ ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ περιγράφει ὁ προφήτης. Τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐρευνῶν του τὰ δημοσίευσε σὲ ἕνα βιβλίο μὲ τίτλο "Καὶ ἠνοίχθησαν οἱ οὐρανοί..."


Ἐδῶ φυσικὰ γεννιέται τὸ ἐρώτημα τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει τὸ ὄχημα ποὺ εἶδε ὁ Ἰεζεκιὴλ μὲ τὴν τεχνολογία ἑνὸς πολιτισμοῦ ποὺ ὑποτίθεται ὅτι καταστράφηκε 7000 περίπου χρόνια πρὶν ἀπὸ αὐτόν. Ἴσως λοιπόν, κάποια ἀπομεινάρια αὐτῆς τῆς ὑψηλῆς τεχνολογίας νὰ σώθηκαν καὶ μετὰ τὴν καταστροφή, φυλαγμένα μὲ κάθε μυστικότητα ἀπὸ τὰ ἱερατεῖα. Τὴν γνώση γι' αὐτὰ νὰ εἶχαν μόνον κάποιοι ἀπὸ τοὺς μυημένους στὰ ἀρχαῖα μυστήρια.


Ἕνα ἐπιπλέον γεγονὸς ποὺ πηγάζει μέσα ἀπὸ τὴν παράδοση ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν ἀρχαίων συγγραφέων εἶναι τὰ ταξίδια πέρα ἀπὸ τὴ γῆ.


Εἶναι πολλὲς οἱ ἀναφορὲς τῶν μύθων γιὰ τὰ ἡλιακὰ ἅρματα μὲ τὰ ὁποῖα ταξίδευαν διάφοροι ἥρωες, μὲ χαρακτηριστικότερο τὸν μῦθο τοῦ ταξιδιοῦ του Φαέθωνος. Ἀκόμη οἱ ἀναφορὲς σὲ ἀστρονομικὰ θέματα, διαφόρων μυημένων στὰ μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνοῦν τὰ ὅρια τῶν γνώσεων, ποὺ κατὰ τὴν συμβατικὴ ἱστορία θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἀναφορὰ τοῦ Σωκράτη στὸν "Φαίδωνα" τοῦ Πλάτωνα, ὅπου μιλάει γιὰ τὴν σφαιροειδῆ μορφὴ τῆς Γῆς, τὴν περιγράφει πὼς φαίνεται ἀπὸ ψηλά, καὶ λέει ὅτι αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς βλέπουμε γιὰ οὐρανὸ δὲν εἶναι ὁ πραγματικός, ἀλλὰ ὅταν βγοῦμε ἔξω ἀπὸ αὐτὸν (ἔξω ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα) βλέπουμε τὴν πραγματική του εἰκόνα.


Μία σειρὰ πανάρχαιων βραχογραφιών, θέτουν στὸν καλόπιστο ἐρευνητὴ τὴν ἀπορία γιὰ τὸ ἂν ὅσα λέγονται γὰ τὰ διαστημικὰ ταξίδια ἐκείνης τῆς ἐποχῆς δὲν εἶναι ἁπλὰ παραμύθια. Ὁρισμένες βραχογραφίες, ἂν εἰδωθοῦν καὶ ἑρμηνευθοῦν μ' ἕνα συγκεκριμένο τρόπο, παρουσιάζουν μορφὲς ἀστροναυτῶν. Τέτοιες ἔχουν βρεθεῖ στὸ Παγγαῖο ὅρος στὴν Θράκη, στὴν Βάλ. Καμόνικα τῆς Ἰταλίας, στὸ Κίμπερλι τῆς Αὐστραλίας καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀνεξήγητα γιὰ τοὺς ἐπιστήμονες στοιχεῖα, ἀποτελοῦν μία σημαντικὴ ἔνδειξη ἑνὸς πανάρχαιου ἐξελιγμένου πολιτισμοῦ.


ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;


Στὰ κείμενα τῶν ἀρχαίων λαῶν ὑπάρχει ἡ περιγραφὴ ἑνὸς τρομεροῦ πολέμου ποὺ συγκλόνισε ὅλη τὴ Γῆ. Αὐτὸς ὁ πόλεμος, ποὺ ἴσως στάθηκε καὶ ἡ ἀφορμὴ γὰ τὴν ἀρχὴ τῆς παρακμῆς ἐκείνου τοῦ πολιτισμοῦ, διεξήχθη μὲ τὴν χρησιμοποίηση ἐξελιγμένων ὅπλων. Οἱ περιγραφὲς τῶν ἀρχαίων κειμένων μᾶς μεταφέρουν τὴν εἰκόνα μίας σύγκρουσης, ἡ ὁποία ἐπέφερε σφοδρὲς καταστροφές. Ἐκείνη ἡ πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατὰ πᾶσα πιθανότητα σὲ ἕνα πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα.


Φαντάζει ἀκραῖο, ὅμως διαβάζοντας κανεὶς τὶς περιγραφὲς τῶν ἀρχαίων παραδόσεων δὲν μπορεῖ νὰ μὴν πάει ὁ νοῦς του σὲ μία τέτοια πιθανότητα. Οἱ ἀναφορὲς σὲ "ἕνα βλῆμα ποὺ μέσα του ἔκλεινε τὴν δύναμη τοῦ σύμπαντος", σὲ μία "λευκό-φωτη λάμψη" καὶ μία "φωτιὰ πρωτόφαντη ποὺ χυνόταν παντοῦ", σὲ "μία θανατηφόρα σκόνη" πόυ σκέπασε ὅσους σώθηκαν ἀπὸ τὸν ὄλεθρο, δύσκολα μποροῦν νὰ περάσουν ἀπαρατήρητες. Ἀξίζει νὰ μεταφέρουμε τὰ κείμενα τῶν λαῶν, μέσα στὰ ὁποῖα ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ διακρίνει τὶς μεγάλες ὁμοιότητες ποὺ ὑπάρχουν, καὶ νὰ ἐξάγει τὰ συμπεράσματα του.


Ἀπὸ τὴν Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου, ὅπου γίνεται ἡ περιγραφὴ τοῦ τρομεροῦ ἐκείνου πολέμου μεταξὺ τῶν "Θεῶν" καὶ τῶν 'Τιτάνων", μεταφέρουμε τὸ ἑξῆς χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα:


"...Ἔβραζε ἡ γῆ καὶ ἡ θάλασσα ἡ ἀπέραντη, καὶ τοὺς Τιτᾶνες τους τύλιξε μιὰ καυτὴ πνοή. Κι ὅπως ἡ φλόγα ἀνέβαινε στὸν οὐρανό, ὅσο γενναῖοι κι ἂν ἦσαν, οἱ Τιτᾶνες τυφλώθηκαν. Τοὺς τύφλωσε ἡ λευκόφωτη ἀπὸ τοὺς κεραυνοὺς λάμψη. Ζέστη, φωτιὰ πρωτόφαντη χύνονταν παντοῦ. Κι ὅτι ἔβλεπαν τὰ μάτια, κι ὅτι τὰ αὐτιὰ ἄκουγαν ἤτανε σὰν νὰ εἶχαν σμίξει ἡ ὁ οὐρανὸς κι ἡ γῆ..."


Ἕνας ἐρευνητὴς θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ ὑποψιαστεῖ ὅτι ὁ "κεραυνὸς τοῦ Δία" ποὺ ἦταν τὸ ὅπλο ποὺ ἔδωσε τὴν νίκη τῆς Τιτανομαχίας στοὺς "Θεούς", στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν σημερινὴ πυρηνικὴ βόμβα.


Ἀκόμα πιὸ χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ περιγραφὴ ποὺ ὑπάρχει στὸ ἰνδιάνικο κείμενο "Popol Vux":
"...Ἕνας σιδερένιος κεραυνὸς ἔπεσε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ. Τὰ πτώματα τῶν ἀνδρῶν τῆς φυλῆς των Βρίσχνες, καὶ τῶν Ἀγχίκας. ἔγιναν ἀγνώριστα. Τὰ μαλλιά τους καὶ τὰ νύχια τους εἶχαν πέσει, τὰ φτερὰ τῶν πτηνῶν ἄλλαξαν χρῶμα, οἱ τροφὲς δηλητηριάστηκαν κι ὅσοι ἄνθρωποι σώθηκαν ἀπὸ τὸν ὄλεθρο σκεπάστηκαν μὲ μία θανατηφόρα σκόνη."


Ἡ Ἰνδικὴ βίβλος "Μαχαμπαράτα" ἀναφέρει σχετικά:


"Ἦταν ἕνα βλῆμα ποὺ μέσα του ἔκλεινε τὴν δύναμη τοῦ Σύμπαντος. Ἦταν μία στήλη ἀπὸ καπνὸ καὶ φλόγα λαμπρή, σὰν δέκα χιλιάδες ἥλιοι, ποὺ σηκώθηκε μ' ὅλη τὴ δύναμη τῆς... Ἦταν ἕνα νέο καὶ ἄγνωστο ὅπλο, ἕνας σιδερένιος κεραυνὸς ποὺ ἔκανε στάχτη τη. φυλή των Βρίσνις καὶ τῶν Ἀνδάκας...


...Τὰ κορμιὰ κάηκαν, καὶ κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὰ ἀναγνωρίσει. Τὰ μαλλιὰ καὶ τὰ νύχια ἔπεσαν ἀπὸ τὰ σώματα. Τὰ πουλιὰ ἔγιναν κάτασπρα... Λίγες ὧρες ἀργότερα ὅλα τὰ τρόφιμα εἶχαν μολυνθεῖ... Γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὴ φωτιὰ αὐτή, οἱ στρατιῶτες ἔπεσαν στὰ ποτάμια μὲ τὰ ροῦχα καὶ τὰ ὅπλα τους... Ἀρχισε νὰ φυσάει ἕνας καυτὸς ἄνεμος...
Τὸ Σύμπαν τυλίχτηκε μὲ τόση ζέστη σὰν νὰ ἦταν ἄρρωστο μὲ δυνατὸ πυρετό. Οἱ ἐλέφαντες καὶ τ' ἄλλα ζῶα τοῦ πολέμου χτυπήθηκαν ἀπὸ τὴν δύναμη τοῦ ὅπλου... Τὰ νερὰ ζεστάθηκαν τόσο, ὥστε ὅτι ζεὶ μέσα τους, ἅρπαξε φωτιά...


...Ἕνα ἀκόντιο μοιραῖο, σὰν ραβδὶ τοῦ θανάτου. Μετροῦσε τρία κύβιτα καὶ ἕξι πόδια. Προικισμένο μὲ τὴν δύναμη τοῦ κεραυνοῦ του Ἴντρα μὲ τὰ χίλια μάτια...καταοτρεπτικό γιὰ ὅλα τὰ ζωντανὰ πλάσματα..."


Ἡ καταπληκτικὴ ὁμοιότητα τῶν περιγραφῶν της "ΡοροΙ Vux" καὶ τῆς "Μαχαμπαράτα", ἀλλὰ καὶ οἱ προκλητικὰ ὅμοιες ὀνομασίες τῶν φυλῶν "Βρίσχνες καὶ Ἀγχίκας" ἀπὸ τὴν μία καὶ "Βρίσνις καὶ Ἀνδάκας" ἀπὸ τὴν ἄλλη, μᾶς ὠθοῦν στὸ συμπέρασμα ὅτι δὲν ἀποκλείεται τὰ δύο αὐτὰ κείμενα νὰ περιγράφουν τὸ ἴδιο γεγονός.




Σὲ ἕνα ἄλλο σημεῖο της "Μαχαμπαράτα" διαβάζουμε γιὰ τὴν σύγκρουση στὸν ἀέρα δύο ὅπλων ἀπὸ αὐτὰ ποὺ προαναφέραμε: "...Τὰ δύο ὅπλα συνάντησαν τὸ ἕνα τ' ἄλλο στὴ μέση τοῦ ἀέρα. Τότε ἡ γῆ ἄρχισε νὰ τρέμει μαζὶ μὲ ὅλα τὰ βουνά της καὶ τὶς θάλασσες καὶ τὰ δέντρα, καὶ ὅλα τὰ ζωντανὰ πλάσματα κάηκαν ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τῶν ὅπλων καὶ ἐπηρεάστηκαν ἄσχημα. Τὰ οὐράνια φλέγονταν καὶ τὰ δέκα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα γέμισαν μὲ καπνό...".


Ἡ περιγραφὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, σχετικὰ μὲ τὴν καταστροφὴ στὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα, μπορεῖ ἐπίσης νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς μία μυθολογικὴ ἀπεικόνιση τῶν δεινῶν ἐκείνου τοῦ μεγάλου πολέμου:
"...Καὶ ἔβρεξεν ὁ Κύριος ἐπὶ τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα Φεῖον καὶ πῦρ ἐξ ουρανοῦ, καὶ κατέστρεψε τὰς πόλεις αὐτάς, καὶ πάντα τὰ περίχωρα..."


Ἕνα ἄλλο ἐνδιαφέρον στοιχεῖο ποὺ μᾶς μεταφέρουν οἱ ἀρχαῖες παραδόσεις, εἶναι αὐτὸ τῆς κατασκευῆς τοῦ περίφημου κεραυνοῦ τοῦ Διὸς ἀπὸ τοὺς Κύκλωπες. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ μυθολογία, οἱ Κύκλωπες ἦταν αὐτοὶ ποὺ δημι¬ούργησαν τὸ ἀνίκητο αὐτὸ ὅπλο, τὸ ὁποῖο καὶ ἔδωσαν στὸν Δία γιὰ νὰ κατατροπώσει τοὺς Τιτᾶνες.


Ἀπὸ τὰ "Σχόλια τοῦ Ἀρτεμιδώρου" διαβάζουμε τὴν γνώμη του Ἐρατοσθένη ποὺ ὑποστήριζε ὅτι ἡ συνωμοσία τῶν Θεῶν κατὰ τῶν Τιτάνων ἔγινε στὸ "θυτήριο", ὅπου οἱ Κύκλωπες κατασκεύαζαν τὸ φοβερὸ ὅπλο, "ἔχων ἐπὶ τοῦ πυρὸς κάλυμμα, ὅπως μὴ ἰδώσει την τοῦ κεραυνοῦ δύναμιν".
Μήπως ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ ἕνα πυρηνικὸ ἐργοστάσιο, τοῦ ὁποίου τὰ τοιχώματα προστάτευαν τοὺς ἐργαζόμενους σὲ αὐτὸ ἀπὸ "τὴν τοῦ κεραυνοῦ δύναμιν", καὶ τοῦ ὁποίου οἱ ἐπιστήμονες, ποὺ θὰ φοροῦσαν προφανῶς μία ἰδιόμορφη στολὴ μὲ κράνος, ἡ ὁποία τοὺς προσέδιδε μία διαφορετικὴ περίεργη εἰκόνα, ὀνομάστηκαν ἀπὸ τὴν μυθολογία "Κύκλωπες"; Ἀρκετὰ τολμηρὴ ἐτούτη ἡ ὑπόθεση, ἀλλὰ καὶ ἀρκετὰ πιθανή, ἂν λάβει κάποιος ὑπόψιν του τὶς παραπάνω περιγραφές, καθὼς καὶ μία βραχογραφία 10000 ἐτῶν, ποὺ βρέθηκε σὲ σπηλιὰ τῆς κοιλάδας Τασσιλί, στὶς παρυφὲς τῆς ἐρήμου τῆς Σαχάρας, ἡ ὁποία παρουσιάζει τὴν μορφὴ ἑνὸς ἀνθρώπου, ντυμένου μὲ μία παράξενη στολή, ποὺ θυμίζει ἔντονα αὐτὴ τῶν ἀστροναυτῶν ἢ τῶν ἐργαζομένων σὲ πυρηνικὸ ἐργοστάσιο. Τὸ κράνος τῆς στολῆς φέρνει στὴν μνήμη μας τὴν περιγραφὴ ἑνὸς Κύκλωπα, ἀφοῦ ἔχει στὸ μέτωπο ἕναν στρογγυλὸ φεγγίτη γιὰ νὰ ἐπιτρέπει τὴν ὅραση.


ἩΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ




Τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ ἐκείνου τοῦ πολιτισμοῦ, ἔφερε ἕνας μεγάλος κατακλυσμός, ποὺ ἦταν ἀποτέλεσμα ἀλλὰ καὶ αἰτία τεραστίων γεωλογικῶν μεταβολῶν ποὺ ἀναστάτωσαν ὁλόκληρο τὸν πλανήτη. Τὰ ἀρχαῖα κείμενα ἀναφέρονται ἐκτενῶς καὶ σὲ ἐκεῖνον τὸν κατακλυσμό, ἀλλὰ καὶ σὲ παλαιότερους.


Σύμφωνα μὲ κάποιες σύγχρονες θεωρίες, τὸ 9654 π.Χ., ἕνα ἀστρικὸ σῶμα ἔπληξε τὴν Γῆ στὸν Εἰρηνικὸ Ὠκεανό, προκαλῶντας τεράστιες καταστροφὲς σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο. Ἡ χρονολογία αὐτὴ δὲν ἀπέχει ἀπὸ ἐκείνη ποὺ δίνει ὁ Πλάτωνας στὸν 'Τίμαιο", γιὰ τὸν καταποντισμὸ τῆς Ἀτλαντίδας. Αὐτὴ ἡ καταστροφή, πρέπει νὰ ταυτίζεται μὲ αὐτὴν ποὺ ἀναφέρεται ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία ὡς ὁ Κατακλυσμὸς τοῦ Δευκαλίωνα.


Σύμφωνα μὲ μιὰ ἱστορικὴ ἑρμηνεία, ἐν ὄψῃ τοῦ κατακλυσμοῦ ποὺ ἐρχόταν, οἱ σοφοὶ ἐκείνου τοῦ πανάρχαιου πολιτισμοῦ, ποὺ εἶχαν προβλέψει τὴν καταστροφή, θέλησαν νὰ διασώσουν τὶς γνώσεις τους γιὰ τὶς ἐπερχόμενες γενιές. Αὐτὲς οἱ γνώσεις κλείστηκαν εἴτε σὲ κάποια οἰκοδομήματα ποῦ ἦταν προορισμένα νὰ "ἐπιβιώσουν", εἴτε διασώθηκαν μαζὶ μὲ τοὺς κατόχους τους σὲ κάποια ἀπρόσβλητα σημεῖα.


Οἰκοδομήματα, μέσα στὰ ὁποῖα φυλάχτηκε ἡ γνώση, λέγεται ὅτι ἀποτελοῦν οἱ πυραμίδες. Ἡ Αἰγυπτιακὴ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ἡ μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε πρὶν τὸν κατακλυσμὸ (ἴσως αὐτὸ ποὺ ἔγινε στὰ τέλη τῆς τρίτης χιλιετίας νὰ ἦταν κάποιου εἴδους ἀνακαίνιση) καὶ εἶχε φυλαγμένα στὰ σωθικά της τὰ ἀπομεινάρια τῆς χαμένης σοφίας. Ἕνα χειρόγραφο τοῦ ἀρχαίου Αἰγυπτίου ἱστορικοῦ Μασχουντὶ ποὺ βρίσκεται στὴν βιβλιοθὴ κὴ τοῦ πανεπιστημίου) τῆς Ὀξφόρδης, ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:



"...Ὁ Σουρὶντ ποὺ βασίλευε στὴν Αἴγυπτο, πρὶν ἀπὸ τὸν κατακλυσμό, κατασκεύασε τὶς δύο μεγάλες πυραμίδες. Καὶ διέταξε τοὺς ἱερεῖς του νὰ ἐναποθέσουν σὲ αὐτὲς τὸ σύνολο τῶν γνώσεων καὶ τῆς σοφίας τῆς ἐποχῆς του, καθὼς καὶ τὰ γραπτὰ κείμενα τῆς ἀριθμητικῆς καὶ τῆς γεωμετρίας, πρὸς χάριν τῶν μεταγενεστέρων, γιὰ νὰ τὰ μελετήσουν καὶ νὰ διδαχθοῦν ἀπ' αὐτά.


Στὴν Ἀνατολικὴ πυραμίδα καταγράφηκαν οἱ οὐράνιες σφαῖρες, τὰ σχήματα τῶν ἄστρων καὶ τῶν πλανητῶν μὲ τὶς θέσεις των καὶ τοὺς κύκλους των, καθὼς καὶ ἡ ἱστορία τοῦ παρελθόντος..."


Ὁ Ἔντγκαρ Κεϊσι στὰ ἔργα τοῦ "Ἱστορία τῆς προέλευσης καὶ τοῦ πεπρωμένου του ἀνθρώπου" καὶ "Ἀτλαντίδα", ἀναφέρει ὅτι ἀρχιτέκτονας τῆς μεγάλης πυραμίδας ἦταν ὁ Ἑρμῆς, ἐνῷ γιὰ τὴν Σφίγγα ἀναφέρει ὅτι κατασκευάστηκε γύρω στὴν δέκατη χιλιετία πρὸ Χριστοῦ.


Τὴν κατασκευὴ τῆς μεγάλης πυραμίδας ἀπὸ τὸν Ἑρμῆ, γιὰ νὰ φυλαχτεῖ ἐκεῖ ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση ὑποστηρίζει καὶ ὁ Ἄραβας ἱστορικὸς Ἰμπ Μπαλούσι. Σύμφωνα μὲ τὴν παρὰ δοση ἡ Σφίγγα ἔκρυβε τὴν λύση κάποιου μεγάλου αἰνίγματος.


Στὶς 22 Μαρτίου τοῦ 1993 στὶς 11:05 ἀκριβῶς, ἕνα μίνι ρομπὸτ τοῦ Γερμανοῦ μηχανικοῦ Δρᾶ. Ροῦντολφ Γκάντεμπρινκ (Dr. Rudolf Gantenbrink) ἀνακάλυψε μέσα στὴ πυραμίδα τοῦ Χέωπα, στὸ τέρμα ἑνὸς σφραγισμένου ἀπὸ τοὺς ἀρχαι ὀλόγους διαδρόμου 59,84 μέτρων, μία μυστικὴ πόρτα. Ἡ ἂ πόσταση ἀπὸ τὸ σημεῖο τῆς πόρτας αὐτῆς ἕως τὸ ἐξωτερικὸ τῆς πυραμίδας, εἶναι 17 μέτρα.


Ὁ Γερμανὸς μηχανικὸς καθὼς καὶ ἕνα πλῆθος ἀρχαιολόγων πιστεύουν ὅτι πίσω της ὑπάρχει μία αἴθουσα ποὺ περιέχει κάτι τὸ σημαντικό. Μετὰ τὴν ἱστορικὴ αὐτὴ ἀνακάλυψη, ἀφαιρέθηκαν οἱ ἄδειες τῶν ἐργασιῶν ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς ἀρχαιολόγους, διακόπτοντας ἔτσι τὶς ἔρευνες στὸ πιὸ κρίσιμο σημεῖο καὶ προκαλῶντας τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἰδίων καὶ πολλῶν ἐρευνητικῶν φορέων. Στὴν ἱστοσελίδα τῆς "Κοινότητας τῶν Ἀρχαίων Ἀστροναυτῶν" (Ancient Astronaut Society), διαβάζουμε γιὰ τὴν ὕπαρξη μίας κασέτας, μὲ τὴν διάλεξη (ποὺ ἔγινε πρὶν ἀπὸ πενῆντα χρόνια) τῶν ἀρχαιολόγων Σὲρ Φλίντριου Πέτρι (Sir Flindrew Petrie) καὶ Τζὸν Κινάναν (John Kinnanan), στὴν ὁποία ὑπάρχει ἡ ἀναγγελία τῆς ἀνακάλυψης αὐτῆς τῆς μυστικῆς κάμαρας!



Σήμερα, πέντε χρόνια μετὰ τὴν ἀνακάλυψη τοῦ Δρᾶ. Ροῦντολφ Γκάντεμπρινκ, καὶ ἀφοῦ ἡ βασιλικὴ αἴθουσα, ἀπὸ τὴν ὁποία ξεκινάει ὁ διάδρομος, παραμένει σφραγισμένη τοὐλάχιστον ἀπὸ τὰ μέσα Νοεμβρίου (ὅπως καταγγέλλει στὴν παραπάνω ἱστοσελίδα ὁ Ἔριχ φὸν Νταίνικεν), οἱ Αἰγυπτιακὲς ἀρχὲς ἀνακοινώνουν ὅτι θὰ γίνει μία προσπάθεια νὰ ἀνοιχτεῖ ἡ μυστηριώδης, πόρτα.


Ἡ Γερμανικὴ ἐφημερίδα "DIE WELT" σ' ἕνα φύλλο της στὶς 29 Ἰανουαρίου τοῦ 1998, ἀναφέρει ὅτι μέχρι τα μέσα Μαρτίου οἱ ἀρχαιολόγοι πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν πρόσβαση στὴ μυστικὴ κάμαρα. Κάτι τέτοιο ὅμως, μέχρι τὴν σπγμὴ πόυ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμές, δὲν ἔχει γίνει. Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ περιμένουμε τὰ ἀποτελέσματα ἐλπίζοντας πὼς δὲν θὰ δοθεῖ καὶ ἄλλη περίεργη ἀναβολή.


Ἀπὸ ἕνα πλῆθος ἱστορικῶν μαρτυριῶν καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι τὰ ἀπομεινάρια τῆς πανάρχαιας ἐπιστημονικῆς γνώσης ποὺ ἐπιβίωσαν μετὰ τὸν κατακλυσμό, ἔμειναν καλὰ κρυμμένα μέσα στὰ ἱερατεῖα ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς μυημένους στὰ ἀρχαῖα μυστήρια. Οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν θέλησαν νὰ γίνει γνωστὴ στὸ εὐρὺ κοινὸ μπορεῖ νὰ εἶναι πολλοί, μὲ κυριότερο ἴσως αὐτὸν τῆς προσπάθειας νὰ ἀποφευχθεῖ
στὸ μέλλον ἕνα πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα, ὅπως αὐτὸ τοῦ παρελθόντος.


Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴ θεωρία, σὲ ὁρισμένες στιγμὲς τῆς ἱστορίας, ὅταν ἡ κρισιμότητα τῶν περιστάσεων τὸ ἔκρινε ἀπαραίτητο, χρησιμοποιοῦνταν κάποια ἀπὸ τὰ ἐξελιγμένα ὅπλα τοῦ παρελθόντος γιὰ νὰ βοηθήσουν στὴν θετικὴ ἔκβαση διαφόρων γεγονότων. Ἕνα τέτοιο χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι αὐτὸ τῆς ναῦ μαχίας τῆς Σαλαμίνας, ὅπου οἱ Ἱερεῖς ἐπισκέπτόμενοί τον Θεμιστοκλῆ, τὸν ἔπεισαν ὅτι ἡ ναυμαχία μὲ τοὺς Πέρσες ἔπρε πὲ νὰ γίνει ὁπωσδήποτε στὰ νερὰ τῆς Σαλαμίνας μπροστὰ ἀπο τὸ Θριάσιο πεδίο,όπου βρίσκονταν οἱ ναοὶ τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων.



Ὁ Θεμιστοκλῆς μετὰ ἀπο ἐπίμονες προσπάθειες καὶ τεχνάσματα, κατάφερε νὰ φέρει ἀντιμέτωπα τὰ Ἑλληνικὰ καὶ τὰ Περσικὰ πλοῖα μπροστὰ ἀπὸ τὸ Θριάσιο πεδίο, ὅπου καὶ ἔγινε αὐτὸ ποὺ μᾶς περιγράφει ὁ Πλούταρχος στὸ 15ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του "Θεμιστοκλῆς":


"...Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀγῶνος, μέγα φῶς ἔλαμψε ἀπὸ τὴν Ἐλευσῖνα, ἐνῷ ἡ πεδιὰς ἐγέμισε ἀπὸ ἦχον καὶ θόρυβον ὅμοιον μὲ φωνὰς πλήθους, μὲ βουητό, ὡσὰν πολλοὶ ἄνθρωποι μαζὶ νὰ περιφέρουν τὸν μυστικὸν Ἴακχον. Ἀπὸ τὸ μέσον δὲ αὐτοῦ τοῦ θορύβου ἐδημιουργήθη νέφος, ποὺ ἀνυψώθη ἀπὸ τὴν γῆ καὶ ἔπειτα ἐπέστρεψε καὶ ἐπέπιπτε εἰς τὰς ἐχθρικὸς τριήρεις."


Τί ἄλλο μπορεῖ νὰ περιγράφει ἐδῶ ὁ Πλούταρχος; Ἀποκλείεται νὰ μιλᾶ γιὰ μία ἐκτόξευση πυραύλων ποὺ ἔπλη ξὰν τὰ Περσικὰ πλοῖα;


Ὑπάρχει ἕνα σημαντικὸ πλῆθος τέτοιων μαρτυριῶν ποὺ δυστυχῶς ἡ στενότητα τοῦ χώρου δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ τὶς μεταφέρουμε. Αὐτὸ ποὺ εἶναι σίγουρο, εἶναι ὅτι τὰ λίγα στοὶ χεία ποὺ ἀναφέραμε ὡς χαρακτηριστικὰ τοῦ πλήθους ποῦ ὑπάρχει, μποροῦν νὰ δώσουν μία εἰκόνα, μέσα στὴν ὁποία οἱ ἐξηγήσεις τῆς συμβατικῆς ἱστορίας καθίστανται ἀνεπαρκεῖς νὰ καλύψουν τὰ ἐρωτηματικὰ ποὺ προκύπτουν.

ΠΗΓΕΣ - ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1)Παντελής Κ. Ιωαννίδης "Η άγνωστη προϊστορία των Ελλήνων".
2)Βογιατζής Γιώργος "Οι βραχογραφίες του Παγγαίου απο καλύπτουν".
3)Δημ. Λαζογιώργος - Ελληνικός "Οι αποκαλύψεις του Αισχύλου για την Ατλαντίδα".
4)Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) "Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας".
5)Μπλούμριχ Γιόζεφ "Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί...".
6) Ησίοδος "Θεογονία".
7) Ησίοδος "Εργα και Ημέραι". 8)Πλάτωνας "Φαίδων".
9) Πλάτωνας 'Τίμαιος".
10) Πλούταρχος "Θεμιστοκλής".
11 )Die Welt, 29 Ιανουαρίου 1988.
12)"Acient Astronaut Society" Home page.

Η νομοθεσία Σόλωνα γιὰ την Ὁμοφυλοφιλία στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα

 

Η νομοθεσία Σόλωνα για την Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα



Τι ἀκριβῶς συνέβαινε στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ τι προέβλεπαν οἱ νόμοι γιὰ ὅσους προέβαιναν σε ὁμοφυλοφιλικές σχέσεις;


Οἱ νόμοι στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ἦταν ξεκάθαροι.


«Ἄν τις Ἀθηναῖος ἐταιρήση, με ἔξεστω αὐτῷ τῶν ἐννέα ἀρχόντων γενέσθαι, μηδέ ἱερωσύνην ἱερώσασθαι, μηδέ συνδικῆσαι τω δήμῳ, μηδέ ἀρχὴν ἀρχέτω μηδεμιάν, μήτε ἔνδημον, μήτε ὑπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ ἐπικυρήκειαν ἀποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εἰς τα δημοτελή ἱερὰ εἰσίτω, μηδέ ἕν ταῖς κοιναῖς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ ἐντὸς τῶν της ἀγορᾶς περιρραντηριων πορευέσθω. Ἐάν δὲ ταῦτα τις ποιῆ, καταγνωσθέντως αὐτοῦ ἐταιρείν, θανάτῳ ζημιούσθω».




Δηλαδή:

Ἄν κάποιος Ἀθηναῖος συνάψει ὁμοφυλοφιλική σχέση με ἄλλον θὰ ἔχει τις ἐξῆς κυρώσεις:


1. Δὲν του ἐπιτρέπεται νὰ γίνει μέλος των 9 ἀρχόντων

2. Δὲν του ἐπιτρέπεται νὰ ἐκλεγεῖ ἱερέας

3. Δὲν του ἐπιτρέπεται νὰ εἶναι συνήγορος του λαοῦ

4. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀσκεῖ ἐξουσία ἐντὸς ἡ ἐκτὸς της Ἀθήνας

5. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ σταλεῖ ὡς κήρυκας πολέμου

6. δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἐκθέσει γνώμη (ὡς ἄμουσος – ἀνισόρροπος)

7. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μπεῖ σε (δημόσιους) Ναούς

8. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ στεφανωθεῖ στὶς στεφανοφορίες

9. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μπαίνει στὸν ἱερὸ χῶρο της ἀγορᾶς


ὅποιος λοιπόν ἔχει καταδικαστεῖ ὡς ὁμοφυλόφιλος ἀλλὰ ἐνεργήσει ​ἀντίθετα τῶν διατάξεων του νόμου θὰ τιμωρεῖται με Θάνατο!