Ὑπάρχει μιὰ θεωρία πὼς ἡ Σελήνη δὲν εἶναι ἡ Σελήνη ἀλλὰ ἕνα γιγαντιαῖο διαστημόπλοιο (Βίντεο)

Ὑπάρχει μιὰ θεωρία ποὺ ἐξηγεῖ τὴν ὕπαρξη τῆς σελήνης Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ σελήνη νὰ βρέθηκε σὲ αὐτὴ τὴν τροχιὰ καὶ νὰ περιστρέφεται ἀκριβῶς γύρω ἀπο τὴ Γῆ; Ἂν σκεφτοῦμε ὀτι δημιουργήθηκαν ἀνεξάρτητα τὸ ἕνα σῶμα ἀπο τὸ ἄλλο;

Ἄν λοιπὸν ἡ Σελήνη πρόκυψε ἀνεξάρτητα ἀπο τὴ Γῆ , σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία τῶν ἀστροφυσικῶν, ἡ Σελήνη τότε θὰ ἦταν σὲ θέση νὰ βρεῖ ἐνα «ἀσφαλὲς καὶ τέλειο» σημεῖο γιὰ νὰ μπεῖ ἀπο «μόνη» της σὲ τροχιά, νὰ γίνει ξαφνικὰ δορυφόρος καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ περιστρέφεται γύρω ἀπο τὴν γῆ ..

Ὁ ἀσθενὴς μαγνητισμὸς ποὺ βρέθηκε σὲ μερικὲς πέτρες, εἶναι ἡ ἔνδειξη ὅτι ἡ Σελήνη θὰ πρέπει νὰ ἔχει ἕνα μαγνητικὸ πεδίο, ἀλλιῶς ἀπο ποῦ προέρχεται τὸ ἀσθενὲς μαγνητικὸ πεδίο τους; Ἀλλὰ ἡ Σελήνη δὲν ἔχει μαγνητικὸ πεδίο, ἔτσι θέτουμε τὸ ἑπόμενο ἔγκυρο ἐρώτημα: « Ἀπο ποῦ προέρχεται αὐτὸ τὸ μαγνητικὸ πεδίο»;

Ἡ ἑπόμενη σχεδὸν μαγικὴ ἐρώτηση εἶναι ἂν ἡ Σελήνη εἶναι «κοίλη-κούφια»; Ὀτι ἡ Σελήνη εἶναι κούφια, εἶναι σχεδὸν ἐνα ἀναπόφευκτο συμπέρασμα.. ..! Ἡ πιὸ ἰσχυρὴ ἀπόδειξη γιὰ αὐτὸ εἶναι διάφορα συμπεράσματα ποὺ ἔβγαλε τὸ πλήρωμα τοῦ Ἀπόλλωνα 12. Στὶς 20 Νοεμβρίου 1969, ὅταν ἡ σεληνιακὴ ἄκατος (LM), τὸ σκάφος προσγείωσης τῆς ἀποστολῆς Ἀπόλλωνα, ἀποφασίστηκε νὰ ἐγκαταλείψουν τὸ LM, ἐτσι αὐτο στὴν συνέχεια συνετρίβη στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. Τὸ LM συνετρίβη στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης, περίπου 60 χιλιόμετρα ἀπὸ τὸν τόπο ὅπου ὁ Ἀπόλλων 12 προσγιώθηκε στὴ Σελήνη.

Στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης ἦταν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι, ἐξαιρετικὰ εὐαίσθητοι σεισμικοι μετρητές, οἱ ὁποῖοι κατέγραψαν τοὺς σεληνιακοὺς σεισμούς. Αὐτὸ ποὺ κατέγραψαν οἱ συσκευὲς ἦταν μὲ μιὰ λέξη συγκλονιστικό, ὁ ἀντίκτυπος τοῦ LM διήρκησε περισσότερο ἀπὸ μία ὥρα, μετὰ τὴν σύγκρουση μὲ τὸ LM ..! Σὲ συνέντευξη Τύπου ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τοῦ σεισμικοῦ πειράματος τῆς NASA, ὁ Maurice Ewing, δήλωσε στοὺς δημοσιογράφους ὅτι οἱ ἐπιστήμονες δὲν μποροῦν νὰ δώσουν καμία ἐξήγηση γιὰ τὸ φαινόμενο αὐτό.

NASA Mission Control:

«Τί εἶναι ἐκεῖ; καλῶντας τὸν Ἀπόλλωνα »

Ἀπόλλων 11:

Αὐτὰ τὰ μωρὰ εἶναι τεράστια, κύριε ... Τεράστια .... Θεέ μου, δὲν θὰ τὸ πιστεύετε!

Σᾶς λέω ὑπάρχουν καὶ ἄλλα διαστημικὰ σκάφοι ἐκεῖ ... παρατάσσονται στὴ μακρινὴ πλευρὰ στὴν ἄκρη τοῦ κρατῆρα ...

Βρίσκονται στὴ Σελήνη καὶ μᾶς παρακολουθοῦν.

Σελήνη

Τὸ πείραμα ἐπαναλαμβάνεται

Ἀργότερα ἐπιβεβαιώθηκε ὅτι οἱ δονήσεις διήρκησαν περισσότερο ἀπὸ μία ὥρα, ὀταν τὸ πείραμα ἐπαναλήφθηκε μὲ τὸν Ἀπόλλωνα 13, ὀταν ὁ LM συνετρίβη ἐπάνω στὴν ἐπιφάνεια τῆς Σελήνης. Τὸ ὄχημα συνετρίβη μὲ τὴ δύναμη βάρους τῶν 11.000 kg.
Καὶ παρ' ὅλο ποὺ τὰ σεισμογραφικὰ ὄργανα βρίσκονταν περισσότερο ἀπὸ 150 μίλια μακριὰ ἀπὸ τὸν τόπο τῆς συντριβῆς, ἦταν σὲ θέση νὰ καταγράψουν μὲ ἀκρίβεια τὸν σεισμό... Ἡ σύγκρουση καὶ ὁ σεισμὸς ποὺ προκάλεσε διήρκησε περισσότερο ἀπὸ 3 ὧρες καὶ 20 λεπτά, φτάνοντας σὲ βάθος τῶν 30-35 χλμ κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια.

Μεταγενέστερες μελέτες στὸν τομέα αὐτὸ ἔδειξαν τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπιπτώσεις, ὡς ἀποτέλεσμα ἔδειξε ὅτι ἡ σελήνη πάνω ἀπὸ 4 ὧρες δονηζόταν. Στὶς 13 Μαΐου 1972, ἡ σεληνιακὴ ἐπιφάνεια χτυπήθηκε ἀπὸ ἕναν μεγάλο μετεωρίτη, ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἕνα ἰσοδύναμο σὲ ἐκρηκτικὴ δύναμη τῶν 200 τόνων. Μετὰ τὸ σὸκ τοῦ ἀντικτύπου αὐτοῦ στὸν πυρῆνα τῆς Σελήνης, οἱ ἐπιστήμονες ἀπέδειξαν ξακάθαρα ὅτι δὲν ὑπάρχει κῦμα δονήσεων ποὺ ἐπέστρεψε στὴν ἐπιφάνεια .. Ἔτσι, συμβαίνει κάτι τὸ πολὺ ἰδιαίτερο μὲ τὸν πυρῆνα της

Σελήνης, ἢ ἁπλὰ δὲν ὑπάρχει πυρῆνας!!!

Ἡ ἐπιρροὴ τοῦ φεγγαριοῦ ἐπάνω στὴν περιστροφὴ τῆς Γῆς γύρω ἀπὸ τὴ μέση του.(Green cross) Αὐτὴ ἡ κινούμενη εἰκόνα ἔχει βελτιωθεῖ γιὰ νὰ δείξει τὸ ἀποτέλεσμα. Τὸ βαρυτικὸ πεδίο, ἕνα ἀκόμη περίεργο φαινόμενο.

Ἐπίσης βλέπουμε πολλὲς βίαιες διακυμάνσεις τοῦ βαρυτικοῦ πεδίου τῆς Σελήνης καὶ δείχνουν μιὰ πολὺ περίεργη δομὴ τῆς ἐπιφάνειας τῆς Σελήνης. Ἡ Σελήνη εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ εἶναι ἕνας κούφιος δορυφόρος..! Ἀπὸ τὸ 1962, ὁ ἐπιστήμονας Δρ Gordon MacDonald δήλωσε, «Ἂν μειώσουμε τὰ ἀστρονομικὰ δεδομένα, καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ ἐσωτερικὸ τῆς Σελήνης ἔχει πολὺ μικρότερη πυκνότητα ἀπὸ τὰ ἐξωτερικά της στρώματα. Πράγματι, φαίνεται πιὸ πιθανὸ ὅτι ἡ Σελήνη μοιάζει περισσότερο μὲ ἕνα κοῖλο ἀπὸ ἕνα ὁμοιογενὲς (κλειστὸ) σῶμα. Ἀργότερα εἰπώθηκε ἀπὸ τὴ NASA, ὅτι θὰ μποροῦσαν νὰ ὑπάρχουν «τεράστιες σπηλιὲς» στὸ φεγγάρι ..

Ὁ Δρ Σὸν Γ Σολομῶν ἀνάφερε: «Τὸ πείραμα μὲ τὴν σεληνιακὴ ἄκατος (LM) , μεγάλωσε πάρα πολὺ τὴ γνώση μᾶς γιὰ τὸ βαρυτικὸ πεδίο της Σελήνη. Ὑπάρχει ἡ «τρομακτικὴ» πιθανότητα ὅτι τὸ φεγγάρι θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι κούφιο». Πολὺ περίεργο εἶναι γιατί ὁ ἐπιστήμονας χρησιμοποιῆσε τὴ λέξη «τρομακτική»...;;; Ἡ λέξη αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ διάσημου καὶ ἔμπειρου ἀστρονόμου Κὰρλ Σαγκάν, στὸ ἐπιστημονικό του ἔργο ἀπὸ τὸ 1966 μὲ τίτλο «Εὐφυὴς Ζωὴ στὸ Σύμπαν» ποὺ βγάζει τὸ ἁπλὸ συμπέρασμα ὅτι «Ἕνας φυσικὸς δορυφόρος δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι ἕνα κοῖλο ἀντικείμενο.» Δηλαδὴ μᾶς λέει ὀτι: «Ἕνας φυσικὸς δορυφόρος δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι κούφιος»..!
Μετάφραση
Βίντεο 2013:

Σημείωση: δεῖτε τὸ βίντεο καὶ βγάλτε τὰ δικά σας συμπεράσματα! Ἡ σελήνη «μας» δὲν εἶναι δική μας...αλλά μαλλον ἐμεῖς τῆς ἀνήκουμε.... ἐνεργειακά!... Ἡ μήτρα τῆς γυναίκας προγραμματίζεται ὅταν τὸ φεγγάρι γεμίσει...Γιατί ἄραγε; Ποιός προγραμματίζει τὴν ροὴ τῆς ζωῆς ἀπο τὸ φεγγάρι καὶ γιατί;
Ἐπάνω της βρίσκονται πολλὲς θεόρατες κατασκεῦες, κτίρια, γέφυρες, πυραμίδες, διαστημόπλοια παλια καὶ νεότερα σὰν τὸ στόλο ποὺ βγαίνει μέσα ἀπὸ τὸν πυρῆνα της...Αυτό ποὺ ἡ ἐλιτ κρύβει γιὰ τὴν λειτουργία τῆς Σελήνης πρέπει νὰ εἶναι ἐνα φοβερὸ μυστικό! Ἐνα συγκλονιστικὸ μυστικὸ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα...που βρίσκεται πολὺ καλὰ κρυμμένο...

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

ΑΤΤΙΚΗ -        -- ΣΠΑΡΤΗ
ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝ --- ΠΑΝΑΜΟΣ

Μὴ παρὰ Άθηναίοις εἴρηται Ὅτι έν αὐτῶ ἐτιμᾶτο βοηδρόμιος Άπολλων .

Τὴ ν δὲ ἀρχὴ ν ἔλαβεν Ὅτι πολέμου συντάτος Ἀθηναίοις καὶ Ἐλευσινίοις .

Συμμαχήσαντος Ἰωνος κατὰ συγγένειον , ἐνίκησαν Ἀθηναῖοι. Ἀπὸ οὖν τοῦ στρατεύματος βοῆσ τῆσ ἐπιτῶ ᾄστει δραμούσης ὄ τε Ἀπόλλων βοηδρομιος ἐκλήθη καὶ ἡ θυσία , καὶ ὄ μην . καὶ διήρθωσεν .
῾Ο Βοηδρομιὼν εἶναι ἀττικὸσ Ὀ ὁποῖος ὠνομάσθηκε ἔτσι ἀπὸ τοὺσ Ἀθηναίους διότι κατ αὐτὸν ἐτιμᾶτο Ὁ βοηδρόμιος Ἀπόλλων.
Καὶ δημιουργήθηκε διότι , Ὅταν ἔγινε πόλεμος μεταξὺ Ἀθηναίων καὶ Ἐλευσινίων , καὶ ἐπειδὴ Ὁ Ἴων κατὰ συγγένεια συμμάχησε μὲ τοὺσ Ἀθηναίους , αὐτοὶ ἐνίκησαν. Ἀπὸ τὴν βοὴ λοιπὸν τοῦ στρατεὺματος , ποὺ διέτρεχε τὸ ἄστυ ( βοὴ +δρόμος ), καὶ Ὁ Ἀπόλλων ώνομάσθηκε βοηδρόμιος ἀλλὰ καὶ Ἡ θυσία ( Ἡ Ἑορτὴ ) καὶ Ὁ μῆνας . Τὴν ἑορτὴ δημηούργησε ὁ φερεκύδης γιὰ τοὺσ αὐτόχθονες Ἀθηναίους ..

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

"Κλῦθι, θεὰ βασίλεια, φαεσφόρε, δῖα Σελήνη, ταυρόκερως· Μήνη, νυκτιδρόμε, ἠεροφοῖτι, ἐννυχία, δαιδοῦχε, κόρη, εὐάστερε, Μήνη, αὐξομένη καὶ λειπομένη, θῆλύς τε καὶ ἄρσην, αὐγάστειρα, φίλιππε, χρόνου μῆτερ, φερέκαρπε, ἠλεκτρίς, βαρύθυμε, καταυγάστειρα· νυχία, πανδερκής, φιλάγρυπνε, καλοῖς ἄστροισι βρύουσα, ἡσυχίηι χαίρουσα καὶ εὐφρόνηι ὀλβιομοίρωι, λαμπετίη, χαριδῶτι, τελεσφόρε, νυκτὸς ἄγαλμα, ἀστράρχη, τανύπεπλ᾽, ἑλικοδρόμε, πάνσοφε κούρη, ἐλθέ, μάκαιρ᾽, εὔφρων, εὐάστερε, φέγγεϊ τρισσῶι λαμπομένη, σώζουσα νέους ἱκέτας σέο, κούρη".

Ἄκουσε με, θεὰ βασίλισσα ποῦ φέρεις τὸ φῶς, σεβαστή Σελήνη. Μήνη, ποῦ ἔχεις κέρατα ταύρου, και τρέχεις τῆν νύκτα καὶ περιπλανάσαι εἴς τον ἀέρα. Νυκτερινή, ποῦ ἔχεις δάδα (δαυλό), κόρη ποῦ εἶσαι ἕνας λαμπρός ἀστέρας, ἡ Μήνη ποῦ μεγαλώνεις καὶ λιγοστεύεις, θηλυκή καὶ ἀρσενική ποῦ φωτίζεις καὶ ἀγαπᾷς τοὺς ἵππους, μητέρα τοῦ χρόνου, ποῦ φέρεις καρπούς· ποῦ εἶσαι λαμπερή, κατηφής, ποῦ καταυγάζεις καί επιβλέπεις τοὺς τοκετοῦς βλέπεις τα πάντα, σου ἀρέσει να εἶσαι ἅγρυπνος, ποῦ σε συνοδεύουν ὡραῖα ἀστέρια, καὶ χαίρεσαι στὴν ἡσυχία καὶ στὴν νύχτα τὴν καλότυχη εἶσαι λαμπρά και παρέχεις χαρά και φέρεις εἰς πέρας (τά ἔργα) καί εἶσαι το καμάρι τῆς νύχτας.
Εἶσαι ἡ βασίλισσα τῶν ἄστρων, ποῦ φορεῖς μακρό πέπλο καὶ τρέχεις κυκλοτερῶς ώ κόρη. ποῦ εἶσαι γεμάτη ἀπὸ σοφία, λαμπρό ἄστρο, ἔλα, μακάρια, με χαρά, λάμπουσα μὲ το δικό σου φέγγος, καὶ σῶσε, ώ κόρη, τοῦς νέους ἱκέτας σου.

Τί Γιόρταζαν οἱ Ἑλληνες στὶς 15 Αὐγούστου

 Ἡ Παναγία τῶν ἀρχαῖων Ἑλλήνων

Στρατηγός, προστάτις καὶ παρθένος. Εἶναι ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ ἢ ἡ Παναγία; Προστάτις τῶν γυναικῶν, τῶν παιδιῶν καὶ τοῦ τοκετοῦ. Εἶναι ἡ Ἀρτεμις Παιδοτρόφος καὶ Λοχεία ἢ μήπως ἡ Παναγία; Συνετή, κόσμια, καλόβουλη, μειλίχια καὶ πολυεύσπλαχνη, ποὺ δοκίμασε ἀβάσταχτο πόνο καὶ γνώρισε πολλὰ βάσανα.
Εἶναι ἡ θεᾷ Ἰσις ἢ πρόκειται γιὰ τὴν Παναγία, μητέρα τοῦ Χριστοῦ;









Στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ μεγάλη γιορτὴ τοῦ Δεκαπενταύγουστου εἶναι τὰ γενέθλια τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὶς 28 τοῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰουλίου-μέσα Αὐγούστου), ὅταν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας. Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Ἀθηνᾶ ἡ ἀειπάρθενος, ἡ συνετή, ἡ κόσμια, ἡ καλόβουλη, ἡ μειλίχια, ἡ πολυεύσπλαχνη, προστατεύει τοὺς Ἀθηναίους. Ναός της ὁ Παρθενῶνας.



Στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ μεγάλη γιορτὴ τὸῦ Δεκαπενταύγουστου ἔἶναὶ τὰ γενέθλια τῆς Θέᾶς Ἀθὴνᾶς στὶς 28 τόῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰὁὐλίου-μέσα Αὐγούστου), ὅτὰν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας. Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Ἀθήνᾶ ἡ ἀἔἰπάρθενος, ἡ συνετὴ, ἡ κόσμια, ἡ καλόβουλη, ἡ μειλίχια, ἡ πολυεύσπλαχνη, προστατεύει τόὺς Ἀθηναίους. Νὰὸς τῆς ὁ Παρθενῶνας.


Ἐπίσης ὁ Δεκαπενταύγουστος ἦταν ἡ γιορτὴ τῆς ΜΑΡΜΕΡΑΣ ἢ Μαρμαρηγὴς ποὺ σημαίνει τὸ φῶς των ἄστρων ποὺ τρεμοσβύνει.


Τὸ Ἄστρο αὐτὸ εἶναι ἡ κόρη τοῦ Σείριου.


Ἀλλιῶς ἡ Μαρμέρα λέγεται ΗΜΕΡΑ.


Εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ τὸ φῶς ἀπὸ τὸν Σείριο φώτιζε τὸ πρόσωπο τοῦ ἀγάλματος τῆς ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ στὸν ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ.





Ὁ Σείριος εἶναι τὸ ζωοποιὸ ἄστρο τῆς γῆς. Εἶναι τὸ ἄστρο ποὺ ἔχει τὴν ἀπόλυτη εὐθύνῃ γιὰ τὴν πορεία τῆς ζωῆς στὸν πλανήτη μας. Ὁ Ἱεροφάντης τῶν Ἑλληνικῶν μυστηρίων ἦταν γνώστης τῆς δραστηριότητας τῶν Ἀρείων κατοίκων τοῦ ἀστερισμοῦ τοῦ Σειρίου ... Αὐτοὶ ἔφεραν τὴν ζωὴ στὴν Γαῖα. Τὸ Ἄστρο τοῦ Σειρίου, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ παράδοση, ἦταν τὸ ἄστρο τῆς δημιουργίας τῆς ζωῆς στὴν Γῆ, καὶ τὸ τιμοῦσαν σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα μὲ ἱερὰ ἀφιερωμένα στόν
Κύνα καὶ τὸν Κυναῖο Δία διότι ὁ Σείριος ἀνήκει στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Κυνός. "Μὰ τὸν Κύνα" ἔλεγε ὁ Σωκράτης ὅταν ὁρκιζόταν καὶ κάποιοι ἄσχετοι βέβηλοι λένε ὅτι ὁρκιζόταν σὲ σκύλο ...


"Ὑπάρχει μιὰ φυλὴ ἀνθρώπων καὶ μιὰ φυλὴ Θεῶν, Ἔχουν καὶ οἱ δυὸ πνοὴ ζωῆς ἀπὸ τὴν ἴδια μητέρα. Χωριστές, ὅμως, δυνάμεις μας κρατᾶνε μοιρασμένους, καὶ ἡ μιὰ εἶναι τίποτα, ἐνῶ ἡ ἄλλη ἔχει τὸν ὀρειχάλκινο οὐρανὸ γιὰ σίγουρη Ἀκρόπολη. Κι ὅμως ἔχουμε κάποια ὁμοιότητα σὲ μεγάλη εὐφυΐα καὶ δύναμη μὲ τοὺς Ἀθανάτους κι ἂς μὴ ξέρουμε τί θὰ μᾶς φέρει ἡ μέρα."
Πίνδαρος (ΣΤ΄ Ὠδὴ Νεμεονίκου) @Maria Merabeliotiο


Ἡ Παρθένος Θεᾷ Ἀθηνᾶ τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων


Θεᾷ Παρθένος, γεννημένη περὶ τὸν Δεκαπενταύγουστο. Ἰσχυρή, ἀφοῦ οἱ πινακίδες τῆς Γραμμικῆς Β' μαρτυροῦν πὼς τὴ λάτρευαν ἀπὸ παλιά, καὶ μάλιστα ὡς Πότνια (σεβαστῇ). Στρατηγὸς καὶ προστάτις τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Τὸ ὄνομά της, προφανῶς το μαντέψατε: Ἀθηνᾶ. Χάρη σὲ ἐκείνην καὶ τὰ Παναθήναια, τίς μεγάλες ἑορτὲς ποὺ ξεκινοῦσαν μὲ τὸ γενέθλιο τῆς θεᾶς στὴν ἀρχαία Ἀθήνα, εἶναι τόσο μεγάλη γιορτὴ ὁ Δεκαπενταύγουστος. Σήμερα, ἡ ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν Κοίμηση μιᾶς ἄλλης Παρθένου, τῆς Θεοτόκου. Καταφανῶς, ὄχι ἀπὸ τυχαιότητα.



Ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ εἶχε γεννηθεῖ σύμφωνα μὲ τίς παραδόσεις τοῦ δωδεκάθεου τὴν 28η Ἑκατομβαιώνος, περὶ τὸν δεκαπενταύγουστο δηλαδή. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἡ πόλις-κράτος τῆς Ἀθήνας, γιόρταζε μὲ θυσία ἑκατὸ βοῶν-ἐξ οὗ καὶ ὁ ὅρος «ἑκατόμβη». Ἡ θυσία, σήμαινε ὅτι οἱ θεοὶ θὰ χόρταιναν με.... τὴν τσίκνα (καὶ κάποια ἀπὸ τὰ ἐντόσθια) καὶ οἱ προσκυνητὲς-ὁ λαὸς-θὰ ἀπολάμβαναν κρέας. Ποὺ τότε δὲν περιλαμβανόταν καὶ τόσο συχνὰ στὴ διατροφή.


Θεᾷ τῆς σοφίας, τῆς στρατηγικῆς καὶ τοῦ πολέμου, ἡ Ἀθηνᾶ ἦταν ἡ ἀγαπημένη κόρη του Δία, τοῦ πατέρα τῶν θεῶν. Μητέρα της ἦταν ἡ πάνσοφη Μήτις. Ὁ Δίας ἀπὸ προφητεία ἔμαθε ὅτι τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννοῦσε ἡ Μήτις θὰ ἀνέτρεπε τὸν πατέρα του ἀπὸ τὴν ἐξουσία, ὁπότε τὴν κατάπιε ἐνῶ ἦταν ἔγκυος. Τὴν 28η του Ἑκατομβαιώνος, αἰσθάνθηκε τρομερὸ πονοκέφαλο καὶ κάλεσε τὸν Ἥφαιστο νὰ τὸν βοηθήσει. Ἐκεῖνος τοῦ χτύπησε τὸ κεφάλι μὲ ἕνα βαρὺ σφυρὶ καὶ πετάχτηκε πάνοπλη ἡ Ἀθηνᾶ φορῶντας περικεφαλαία, κρατῶντας ἀσπίδα καὶ πάλλοντας τὸ δόρυ (ἐξ οὗ καὶ τὸ ἐπίθετο Παλλάς). Βλέποντας τὸν Δία, πέταξε ἀσπίδα καὶ δόρυ στὰ πόδια του, δεῖγμα ἀναγνώρισης τῆς ἀνωτερότητάς του.

Σύμφωνα μὲ τὸν καθηγητὴ ἀρχαιολογίας Πάνο Βαλαβάνη, ἡ Ἀθηνᾶ «εἶναι μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ σύνθετες καὶ πολυσήμαντες μορφὲς τῆς ἀρχαίας θρησκείας. Στὸ πρόσωπό της συνδυάζονται προϊστορικὲς ἀντιλήψεις, ἰδιότυπα λατρευτικὰ ἔθιμα, καθὼς καὶ ἐκλογικευμένες ἀξίες τῆς ἱστορικῆς περιόδου, ποὺ τὴν ἀναδεικνύουν σὲ κορυφαία μορφὴ τῆς θρησκευτικῆς ἰδεολογίας τῶν ἀρχαίων.» («Ἱερὰ καὶ ἀγῶνες στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα», ἐκδόσεις «Καπόν).


Στὴν ὑποτιθέμενη ὁμοιότητα τῆς παράστασης μιᾶς μαρμάρινης μετόπης του Παρθενῶνα μὲ τὴ σκηνὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὀφείλεται ἐξάλλου ἡ διάσωσή της κατὰ τὸν Μεσαίωνα ἀπὸ φανατικοὺς τῆς νέας θρησκείας ποὺ κατέστρεψαν τὸν ἀρχαῖο διάκοσμο του ναοῦ. Ἡ μετόπη βρίσκεται σήμερα στὸ Μουσεῖο Ἀκρόπολης.





Εἶναι σύμπτωση ὅτι ἡ γιορτὴ τῆς Παναγίας τὸν Δεκαπενταύγουστο συμπίπτει μὲ τὰ γενέθλια τῆς Ἑλληνίδας Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὶς 28 τοῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰουλίου – μέσα Αὐγούστου), ὅταν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας;


Ἢ μήπως εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ ναὸς τῆς Παρθένου Ἀθηνᾶς στὴν Ἀκρόπολη μετατράπηκε σὲ ναὸ τῆς Παναγίας Παρθένου;


Ἀλλωστε δὲν ἦταν μόνον ὁ Παρθενῶνας ποὺ καταστράφηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς γιὰ νὰ γίνει χριστιανικὴ ἐκκλησία, ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τὸ διάταγμα τοῦ κτηνώδους Ἰουστινιανοῦ ὅλα τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ Ἱερὰ ἔπρεπε νὰ μετατραποῦν σὲ χριστιανικοὺς ναοὺς προκειμένου νὰ "ἐξαγνιστοῦν". Σὲ πολλὰ δὲ ἀπὸ αὐτά, ὅπου λατρεύονταν γυναικεῖες, παγανιστικὲς θεότητες, χτίστηκαν ναοὶ ἀφιερωμένοι στὴν Παναγία, ἡ ὁποία φυσικὰ προσλάμβανε καὶ τίς ἰδιότητες τῶν ἀρχαίων θεοτήτων.


Εἶναι ἄγνωστο πότε ἀκριβῶς μετατράπηκε ὁ Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Φωτός, ὁ Παρθενῶνας, σὲ ἰουδαιοχριστιανικὸ ναό, τὸ βέβαιο ὅμως εἶναι ὅτι ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ (482-565) καταστράφηκε καὶ ὁρίστηκε ὡς ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν».
Ἡ λατρεία τῆς Ὁλόφωτης, Ἑλληνίδας Παρθένου Θεᾶς Ἀθηνάς.


Τὸ κῦρος του ναοῦ ἦταν μεγάλο, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ὁ Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος γιόρτασε τὴν νίκη του κατὰ τῶν Βουλγάρων στὴν Παναγία Ἀθηνιώτισσα. Κατὰ τὴν Ἀλωση των Ἀθηνῶν ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἡ ἐκκλησία συλήθηκε ξανὰ καὶ μετατράπηκε σὲ καθολικὴ μὲ τὴν ὀνομασία «Σάντα Μαρία ντὶ Ἀτένε», ἐνῶ ἀργότερα ἔγινε τζαμί




Οἱ ἰδιότητες


Οἱ ἐπαναλαμβανόμενοι ἐποχικοὶ κύκλοι τοῦ θανάτου και τῆς ἀναγέννησης καὶ τὰ λατρευτικὰ ἔθιμα ποὺ σχετίζονται μὲ τὴ γῆ, τὴ βλάστηση καὶ τὴν καλῇ σοδειὰ συνδέθηκαν καὶ μὲ τὴν Παναγία, ὅπως ἔχει γράψει ὁ μεγάλος λαογράφος Γεώργιος Μέγας.
Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου συνδέονται μὲ τὴ σπορὰ καὶ ἡ Παναγία λαμβάνει τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς θεᾶς Δήμητρας ἀποκτῶντας ἄλλοτε τὸ προσωνύμιο Ἀποσπορίτισσα καὶ ἄλλοτε Μεσοσπορίτισσα.
Παραμένει μάλιστα καὶ τὸ ἀρχαῖο ἔθιμο τῆς πανσπερμίας, τὰ πολυσπόρια, ὅπως τὸ λέμε σήμερα.
Ἀειπάρθενος, ὅπως οἱ ἀρχαῖες θεὲς Ἀθηνᾶ καὶ Ἀρτεμη, ὀνομάστηκε ἡ Παναγία ἀπὸ τὸν 6ο αἰῶνα.
Ταυτόχρονα ὅμως εἶναι ἡ προστάτις τῶν ἐγκύων γυναικῶν ποὺ γιὰ νὰ ἔχουν καλὸ τοκετὸ κρατοῦν ἕνα φυλαχτὸ-φυτό, «τῆς Παναγίας τὸ χορτάρι», ὅπως λέγεται.




Ἀρχαῖες μητρικὲς θεότητες ἦταν καὶ ἄλλες:


ἡ Ἀστάρτη, ἡ Λητώ, ἡ Γαῖα, ἡ Ἰσις, μὲ ρίζες ποὺ χάνονται στὸ βάθος τῆς Νεολιθικῆς ἐποχῆς.
Ἀρχέτυπο ὅλων ὅμως θεωρεῖται ἡ Μεγάλη Μητέρα ἢ Μητέρα Γῆ ἢ Μεγάλη Μητέρα Θεᾷ, ποὺ κατὰ τὸν Γιουνγκ πρόκειται γιὰ ἕνα μητριαρχικὸ μοντέλο ποὺ ἐνυπάρχει στὸν ἄνθρωπο πρὶν καὶ ἀπὸ τὴν κύηση.
Ἡ Μεγάλη Μητέρα ἦταν ἄλλωστε ἡ κύρια θεότητα στὴ Μινωικὴ Κρήτη, ἀπὸ κάποια ἐποχῇ μάλιστα παράλληλα μὲ τὸν «νεαρὸ θεὸ» (εἴτε ὡς «θεῖο βρέφος» εἴτε ὡς σύζυγό της).
Σύμφωνα μὲ τὸν κύκλο τῆς φύσῃς γιὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀναγέννηση ἡ Μεγάλη Μητέρα παντρεύεται διαρκῶς τον νεαρὸ θεὸ ποὺ γεννιέται καὶ πεθαίνει κάθε χρόνο.


Προστάτις


Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Παναγία προστατεύει τοὺς πιστούς της – ὅπως καὶ ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ τοὺς Ἀθηναίους – σὲ κάθε δύσκολη στιγμή.
Τὸ 626, στὴν πολιορκία τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ Ἀβαρους καὶ Πέρσες, οἱ πιστοὶ ποὺ ἔχουν συγκεντρωθεῖ στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία θὰ δοῦν ξαφνικὰ μπροστά τους τὴν Παναγία νὰ ἔχει ἁπλώσει προστατευτικὰ τὸ πέπλο τῆς πάνω ἀπὸ τὴν πόλη (θυμηθεῖτε τὸν πέπλο τῆς Ἀθηνᾶς στὰ Παναθήναια). Καὶ ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη: «Τὴ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια» ψάλλουν οἱ πολιορκημένοι χριστιανοὶ στὴν τελευταία λειτουργία τῆς Ἁγίας Σοφίας, τὸ 1453.
Ὁ Ἀκάθιστος Ὑμνος ὡστόσο μοιάζει κάπως μὲ τίς «ἰσιακὲς ἀρεταλογίες», τοὺς ὕμνους δηλαδὴ πρὸς τὴ θεᾷ Ἰσιδα, ὅπως λέει ὁ καθηγητὴς Ἀρχαιολογίας κ. Μιχάλης Τιβέριος.
Πολλὰ ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς αἰγύπτιας θεᾶς, ποὺ εἶχε ἐξελληνιστεῖ, πέρασαν καὶ στὴν Παναγία. «Ὀπως ἡ Παναγία, ἔτσι καὶ ἡ θεᾷ αὐτὴ ἀπέκτησε μύριες προσωνυμίες, ἦταν δηλαδὴ μυριώνυμη, ὅπως «παντοκράτειρα» καὶ «βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ, τῆς γῆς καὶ τοῦ κάτω κόσμου»» σημειώνει ὁ κ. Τιβέριος.


Ἡ βασιλική του Παρθενῶνα


Εἶναι ἄγνωστο πότε ἀκριβῶς μετατράπηκε ὁ Παρθενῶνας σὲ χριστιανικὸ ναό, τὸ βέβαιο ὅμως εἶναι ὅτι ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ (482-565) καθαγιάστηκε καὶ ὁρίστηκε ὡς ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν». Ἡ λατρεία τῆς <<εἰδωλολατρικῆς>> παρθένου ἔδωσε ἔτσι τὴ θέσῃ της στὴ χριστιανὴ Παρθένο καὶ ὁ ναὸς πῆρε τὸ ὄνομα Παναγία Ἀθηνιώτισσα.
Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν μάλιστα καὶ προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσει τίς ἀνάγκες τῆς νέας λατρείας ὁ Παρθενῶνας ὑπέστη πολλὲς ἐπεμβάσεις καὶ μετατράπηκε σὲ τρίκλιτη βασιλική.
Τὸ κῦρος του ναοῦ ἦταν μεγάλο, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ὁ Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος γιόρτασε τὴ νίκη του κατὰ τῶν Βουλγάρων στὴν Παναγία Ἀθηνιώτισσα.
Ἐπρόκειτο ἄλλωστε γιὰ περίλαμπρο ναό, μὲ τὴ χρυσῆ εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ θαυμάσια ψηφιδωτά.
Μόνο 188 ψηφῖδες διασώθηκαν ἀπὸ αὐτὰ καὶ μεταφέρθηκαν τὸ 1848 στὸ Βρετανικὸ Μουσεῖο, ἐνῶ σήμερα διακρίνονται ἐλάχιστα ἴχνη τῶν ἀρχικῶν παραστάσεων. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ διασώζεται εἶναι τὰ ἑκατοντάδες χαράγματα μὲ ὀνόματα στρατηγῶν, ἐπισκόπων κ.λπ., ἀλλὰ καὶ ἁπλὲς ἀναγραφὲς ὀνομάτων, θανάτων, τίτλοι καὶ ἐπαγγέλματα, προσευχὲς καὶ συμβολικὲς παραστάσεις ποὺ ἀναγράφηκαν μέσα στοὺς αἰῶνες στοὺς κίονες του ναοῦ. Κατὰ τὴν Ἀλωση των Ἀθηνῶν ἀπὸ τοὺς Λατίνους ὅμως ἡ ἐκκλησία συλήθηκε καὶ μετατράπηκε σὲ καθολικὴ μὲ τὴν ὀνομασία «Σάντα Μαρία ντὶ Ἀτένε», ἐνῶ ἀργότερα ἔγινε τζαμί.

Στὴν ὑποτιθέμενη ὁμοιότητα τῆς παράστασης μιᾶς μαρμάρινης μετόπης του Παρθενῶνα μὲ τὴ σκηνὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὀφείλεται ἐξάλλου ἡ διάσωσή της κατὰ τὸν Μεσαίωνα ἀπὸ φανατικοὺς τῆς νέας θρησκείας ποὺ κατέστρεψαν τὸν ἀρχαῖο διάκοσμο του ναοῦ.

Ἡ μετόπη βρίσκεται σήμερα στὸ Μουσεῖο Ἀκρόπολης.

                                                          

Ὅρκοι Άρχαῖων Ἑλλήνων Πολεμιστῶν

Ὅρκος Ἀθηναίων ἐφήβων
...πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ...
κρατῶντας τὰ ὅπλα ποὺ τοῦ ἐμπιστευόνταν ἡ Πατρίδα, ὁ
Ἀθηναῖος ἔφηβος μπροστὰ στὸ ναὸ τῆς Ἀγραύλου ἔδιδε τὸν
παρακάτω ὅρκο:
Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα, οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν προστάτην ὢ ἂν στοίχῳ, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων, καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν, καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ ὅσης ἂν παραδέξωμαι. Καὶ συνήσω τῶν ἀεὶ κρινόντων, καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι, καὶ οὓς τίνας ἄλλους ἱδρύσεται τὸ πλῆθος ἐμφρόνως. Καὶ ἂν τὶς ἀναιρεῖ τοὺς θεσμοὺς ἣ μὴ πείθηται οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων. Καὶ τὰ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεὺς, θαλλῷ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη

Μετάφραση:Δὲ θὰ ντροπιάσω τὰ ὄπλα μου, οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τὸν συμπολεμιστή μου ὅπου κι ἂν ταχθῶ νὰ πολεμήσων, θὰ ὑπερασπίζω τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, καὶ μόνος καὶ μὲ πολλούς, καὶ τὴν πατρίδα δὲν θὰ παραδώσω μικρότερη, ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ μαχητικότερη ἀπ᾿ ὅση θὰ μοῦ παραδοθεῖ. Θὰ πιστεύω στοὺς Θεοὺς καὶ στοὺς ἰσχύοντες νόμους θὰ ὑπακούω, καὶ σὲ ὅσους ἄλλους νόμιμα θεσπισθοῦν. Κι ἂν κάποιος ἀναιρέσει τοὺς θεσμοὺς ἢ ἀμφισβητήσει, δὲν θὰ τὸ ἐπιτρέψω, θὰ τὸν πολεμήσων εἴτε μόνος εἴτε μὲ ὅλους. Καὶ τὶς ἱερὲς παρακαταθῆκες τῶν πατέρων θὰ τιμήσω. Μάρτυρές μου οἱ θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεὺς, Θαλλῶ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη.
Παιᾶν Σπαρτιατῶν
Βαδίζοντας πρός τή μάχη, οἱ Σπαρτιᾶτες πολεμιστές ἔψαλλαν τὸν παιᾶνα..

Ἄγετ᾿, ὢ Σπάρτας εὐάνδρω κῶροι πατέρων πολιατᾶν λαιᾷ μὲν ἴτυν προβάλεσθε, δόρυ δ᾿ εὐτόλμως ἄνχεσθε, μὴ φειδόμενοι τὰς ζωάς· οὐ γὰρ πάτριον τᾷ Σπάρτᾳ!
Μετάφραση:Ἐμπρὸς ὢ τῆς εὐάνδρου Σπάρτης τέκνα πατέρων πολιτῶν, διὰ τῆς ἀριστερᾶς χειρὸς τὴν ἀσπίδαν προβάλετε, διὰ δὲ τῆς δεξιᾶς μὲ τόλμη τὸ δόρυ ὑψώσατε, μὴ φειδόμενοι τὴν ζωὴ γιατὶ αὐτὸ δὲν εἶναι πατροπαράδοτον στὴν Σπάρτη!

Ὅρκος Ἑλλήνων στὶς Πλαταιές:Οὐ ποιήσομαι περὶ πλείονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας. Οὐδὲ ἐγκαταλείψω τοὺς ἡγεμόνας, οὔτε ζῶντας, οὔτε ἀποθανόντας. ἀλλὰ τοὺς ἐν τῇ μάχῃ τελευτήσαντας τῶν συμμάχων ἁπάντας θάψω. καὶ κρατήσας τῷ πολέμῳ τοὺς βάρβαρους,τῶν μὲν μαχεσαμένων ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος πόλεων οὐδεμίαν ἀνάστατον ποιήσω τὰς δὲ τὰ τοῦ βάρβαρου προελομένας ἅπασας δεκατεύσω. καὶ τῶν ἱερῶν ἐμπρησθέντων καὶ καταβληθέντων ὑπὸ τῶν βάρβαρων οὐδὲν ἀνοικοδομήσω παντάπασιν. ἀλλὰ ὑπόμνημα τοῖς ἐπιγιγνομένοις ἐάσω καταλείπεσθαι τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.
Μετάφραση:Δὲν θὰ ἐκλάβω ὡς πολυτιμότερη τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία. οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω στὴ μάχη κανέναν ἀπὸ τοὺς ἡγέτες μας, οὔτε ζωντανὸ, μὰ οὔτε καὶ νεκρὸ ἀλλὰ καὶ τοὺς πεσόντες στὴ μάχη ἀπὸ τοὺς συμμάχους μας ὅλους θὰ ἐνταφιάσω. καὶ ἀφοῦ ἐπικρατήσουμε στὸν πόλεμο κατὰ τῶν βάρβαρων, ἀπὸ τὶς πόλεις ποὺ ἔδωσαν μάχη ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος καμία νὰ μὴν καταστρέψω. ὅσες ὅμως στὴ μάχη συνετάχθησαν μὲ τοὺς βάρβαρους ὅλες νὰ ἀποδεκατίσω. καὶ ἀπὸ τοὺς ναοὺς ποὺ πυρπολήθηκαν καὶ κατεδαφίστηκαν ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κανέναν καθόλου νὰ μὴν ἀνοικοδομήσω ἀλλὰ ὡς ὑπενθύμιση στὶς ἐπερχόμενες γενεὲς νὰ ἐπιτρέψω νὰ ἀφεθοῦν, τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.

Ἡ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ

( 27^η Μεταγειτνιωνος 479 π.χ )

<< οὗ ποιήσομαι περί πλείονος τὸ ζῆν

τῆς ἐλευθερίας >>

Ἀπόδοσις : << Δὲν θὰ προτιμήσω τὴν

ζωῇ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία >>

( Ἀρχὴ Ὅρκου τῶν Πλαταιομάχων )

Ὁ Ξέρξης συντετριμμένος ἐπέστρεψε στὴν Περσία ὅπου ἔπεσε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς συζύγου του Ἐσθήρ καί ἐπεδόθη στὴν ..... τρυφηλή ζωὴ , ἀφοῦ ἔπεσε σὲ πλήρη ἀδράνεια.

 Δολοφονήθηκε τὸ 465 ἀπὸ τὸν στρατηγὸ τοῦ Ἀρτάβανο τὸν Ὑρκάνιο , ὁ ὁποῖος συνέπραξε μὲ τὸν εὐνοῦχο Μιθριδάτη ^{Διοδωροσ σικελιωτης <<βιβλιοθήκη >> ΙΑ΄ 60} ὅπως γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἑνότητα, ὁ Ξέρξης εἶχε ἀφήσει τὸν Μαρδόνιο – Μαρδοχάϊ στὴν Ἑλλάδα μέ πολυάριθμο στρατό.

Ὁ Μαρδοχάϊ ἤθελε νὰ ἀφανίσει τὴν Ἑλλάδα δὲ μποροῦσε νὰ ἀφήση τὴν ἀπάνθρωπη ἀποστολή του παρ΄ ὅλη τὴν συντριβὴ ποῦ ἔπαθαν οἱ βάρβαροι στὴν Σαλαμῖνα , ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴ ὑποχώρησή τους. Ἕνας ἐλεεινός μισέλλινας ὅπως καὶ ἡ ἀνεψιά τοῦ Ἐσθήρ ..169    < Ἐσθήρ >>: Α΄, 2,5- 14 ΚΑῚ δ΄6, 1-10 καὶ ἀλλοῦ στὸ ἴδιο κεφάλαιο .      

Ἡ καταγωγὴ δὲν πρέπει νὰ λησμονεῖται :

Ὁ Μαρδόνιος διεχείμασε στὴν Θεσσαλία ἀπ΄ ὅπου .ἄρχισε νὰ κινεῖται διπλωματικῶς . 

 Ἤθελε νὰ διχάσει τοῦς Ἕλληνες.

Οἱ φύλακες , ὅμως , εἶχαν τὴν γνώση καὶ κατὰ τὴν παραμονή του Θεμιστοκλέους στὴν Σπάρτη, χειμών 480 μὲ 479 , κατέστρωσαν τὸ σχέδιο γιὰ ἐνδεχόμενο πόλεμο μὲ τοῦς βάρβαρους .

Ὁ Μαρδόνιος ἔστειλλε στὴν Ἀθήνα τίς προτάσεις του, οἱ ὁποῖες κατέληγαν στὴν σύνοψη :

α) Διεύρυνση τοῦ Ἀττικοῦ ἐδάφους 

β) αὐτονομία , καὶ 

γ) ἀνοικοδόμηση τῶν Ναῶν , κτιρίων κλπ. 

Οἱ Ἀθηναῖοι , μέσο τοῦ Ἀριστείδη , τοῦ ἐδωσαν τὴν ἀπάντηση ποῦ τοῦ ἔπρεπε : << Ἄν ἀνατείλει ὁ Ἥλιος ἀπὸ τὴν δύση, τότε θὰ συμμαχήσουμε μὲ τὸν βάρβαρο >> !

 καὶ ὅσο ὁ ἥλιος ἀκολουθεῖ τὴν ἴδια πορεία στὸν οὐρανὸ , ἐμεῖς οἱ Ἀθηναῖοι , δὲ θὰ συμμαχήσουμε ποτὲ .

 Ἀντιθέτως θὰ ἀντιστεκώμεθα χωρὶς ἀνάπαυση, ἔχοντες τίς ἐλπίδες μας στοὺς θεοὺς καὶ τοῦς ἥρωες μας , τοῦς ὁποῖους ἐκεῖνος περιφρονεῖ , πυρπολῶντας τοῦς Ναούς καὶ τὰ ἀγάλματα >> ^{ἩΡΟΔΟΤΟΣ : << ἱστορία . Η΄143}

Οἱ Ἀθηναῖοι στέλνουν μήνυμα γιὰ βοήθεια ἀπὸ τὰ ἀδέλφια του τῆς Σπάρτης : << Πρίν ἐμφανισθεῖ - ὁ Μαρδόνιος - πάλι στὰ ἐδάφη μας θὰ πρέπει νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε στὴν Βοιωτία .

 Ὁδηγῆστε τὸν στρατὸ στὸ πεδίο τῆς μάχης μὲ τὴν μικρότερη δυνατὴ καθυστέρηση ( στρατιήν ὥς τάχιστα ἐκπέμπετε ) . ^{ἔνθ ,ἄν Η΄, 144}

Ὅμως .... Νέος ξεριζωμός τῶν Ἀθηναῖων , λοιπόν. 

Ἐπιβιβάζονται στὰ πλοῖα καὶ πηγαίνουν στὴν Σαλαμῖνα. 

Ὁ Μαρδόνιος βρίσκει τὴν Ἀθήνα ἔρημη καὶ εἰδοποιεῖ τὸν Ξέρξη ὅτι κατέλαβε.

Ὁ Ξέρξης , λόγο τῆς στενοχώριας του , ἀπολάμβανε τὴν ἀγκαλιὰ της Ἱουδαῖας συζύγου του Ἔσθηρ καὶ δὲν ἔδωσε σημασία ...

Ὁ Μαρδόνιος ἀποστέλλει στὴν Σαλαμῖνα τὸν Ἑλλησπόντιο μὲ προτάσεις << εἰρηνιστάδικες >> καὶ << λύσιν >> συμβιβασμοῦ >>.

Οἱ Ἀθηναῖοι ὅμως, οὔτε γιὰ εἰρήνη οὔτε γιὰ συμβιβασμούς ἤθελαν νὰ ἀκούσουν !

Τότε ἕνας πολιτικὸς , ὁ βουλευτὴς Λυκίδης

( τῶν δὲ βουλευτῶν Λυκίδης ) εἶπε ὅτι , << μᾶς συμφέρουν οἱ προτάσεις τοῦ Μαρδονίου >> Οἱ Ἀθηναῖοι , τότε , ἐξοργίσθησαν καὶ περικύκλωσαν τὸν λιθοβόλησαν !

Τὸν Μουρυχίδη τὸν Ἑλλησπόντιο τὸν ἄφησαν νὰ πάει στὸ κάλὸ του....

Αὐτὴ ἦταν οἱ τύχη τῶν << εἰρηνιστάδων >> ἐκεῖνες τίς ἐποχές .

Τότε ἡ τιμὴ τῆς πατρίδος δὲν ἐσήκωνε συμβιβασμούς .

Τὸν λόγο τώρα ἔχουν τὰ ὅπλα !

Ὁ Μαρδοχάϊ ἡ Μαρδόνιος δίδει διαταγὴ νὰ πυρποληθεῖ ὅλη ἡ Ἀττικὴ .

 Τὸ βαρβαρικὸ ἱππικὸ καταστρέφει τὴν Μεγαρίδα , διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου τὰ πάντα ! 

Ὁ ἄνανδρος Ἰουδαῖος δὲν ἦρθε πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τοῦς Ἀθηναῖους ! ^{ἔνθ ἄν Θ΄13}

Οἱ Πέντε Ἔφοροι τῆς Σπάρτης δὲν δίδουν διαταγή νὰ ξεκινήσει ὁ στρατὸς ἀπὸ Ἰσθμὸ !

Οἱ Ἀθηναῖοι στέλλουν ἀντιπροσώπους καὶ τοῦς ἐπικρίνουν. 

Ὁ λαὸς τῆς Σπάρτης διαμαρτύρεται γιὰ τὴν ἀποφασιστικότητα τῶν Ἐφόρων . << Ἡ Ἑλλάς χάνεται, ἀφυπνισθῆτε καὶ τὰ Ὑακίνθια ποῦ ἑορτάζουμε μπορεῖ ἀργότερα νὰ μὴν τὰ ἑορτάζουμε μπορεῖ ἀργότερα νὰ μὴν τὰ ἑορτάζουμε Ἑλληνικά ! 

Μὴν ἀναβάλλετε πάλι αὔριο καὶ συνεχῶς αὔριο ! >>

Οἱ Ἀθηναῖοι μὲ ρημαγμένη τὴν πόλη τους καὶ καρβουνιασμένη τελείως , λαχταροῦν μία ἀπάντηση ... Ξημερώνη ἡ ἑπόμενη μέρα.

Μὲ τοῦς συγκινημένους Ἀθηναῖους καὶ τὸν Σπαρτιατικό λαό νὰ παραληρεί , κατευοδῶνοντας τὰ παλικάρια του , ἡ φοβερή στρατιωτική μηχανή τῆς Σπάρτης Ξεκινά !!

Δέκα χιλιάδες στρατιῶτες , μὲ συνοδεία ἀπὸ ἐπτὰ (!) εἵλωτες ὁ καθένας στρατιώτης καὶ ἀρχηγὸ τὸν βασιλέα Παυσανία, ὁ ὁποῖος ἐκτελοῦσε χρέη ἐπιτρόπου τοῦ ἀνήλικου βασιλέως καὶ ἀνεψιοῦ τοῦ Πλειστάρχου, γιοῦ τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Λεωνίδα τοῦ Α΄ τοῦ ἡμίθεου τῶν Θερμοπυλῶν .

Τὸ θέμα τῆς στρατίας εἶναι ἐπιβλητικό καὶ μεγαλοπρεπὲς !

Ὁ Παυσανίας, ἄξιος ἡγέτης , ἀποστέλλει τὸν ἀγγελιαφόρο Θαρσία στὴν Σαλαμῖνα γιὰ νὰ ἀναγγείλει στοὺς Ἀθηναῖους τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς .

 Τὸ τὶ γίνεται στήν Σαλαμῖνα μὲ τὴν ἀναγγελία τῆς εἰδήσεως , δὲ περιγράφεται !

Τὴν ἴδια ὥρα ὅμως , στὴν Θῆβα , ὁ ἄρχοντας Ἀτταγίνος , γιὸς τοῦ Φρύωνος παρέθετε μεγαλοπρεπές γεῦμα στὸν Ἰουδαῖο Μαρδόνιο καὶ σὲ πενῆντα ἄλλους << τῶν Περσῶν λιγιμωτάτους >> .

Αὐτός ὁ αἰσχρός Ἀτταγγίνος μαζί μὲ τὸν Τιμηγενίδη , ἦσαν ἐπικεφαλὴς τῆς << φιλομιηδηκὴς >> ἡγεσία τῶν Θηβαίων. ^{Ἔνθ ἄν θ΄86-88}

Ἄς ἔρθουμε γιὰ λίγο σ΄ αὐτὸ τὸ περιβόητο << ποιευμένον δεῖπνον >> ποῦ μᾶς διασώζει -τὸ γεγονός - ὁ Ἡρόδοτος μέσω του πληροφοριοδότη του Θερσάνδρου του Ὁρχομενίου ! 

( Εἶναι ἡ τελευταία φορὰ ποῦ ὁ Ἡρόδοτος ἀποκαλύπτει τὸν πληροφοριοδότη του στὰ ἐννέα βιβλία τῆς <<Ἱστορίας του! >> ^{Οἱ ἄλλες ἀναφορές δίδονται στὴν << ἱστορία >> τοῦ στά ἐξῇς Β΄ -55-Γ΄, 55ΚΑῚ Δ΄ 76}

Διαβάζουμε λοιπόν στὴν << Καλλίπολη >> ( Θ΄) παράγραφος 16 :

<< Ὁ Ἀτταγίνος ἐκάλεσε καὶ πενῆντα Θηβαίους στὸ δεῖπνο .

Πρίν ἀρχίσει τὸ δεῖπνο λέγει πῶς οἱ Ἕλληνες( σ.σ. Ποῦ τοῦ εἶδε ὁ ἀλητήριος;) καὶ οἱ Πέρσες δὲν χωρίσθηκαν καὶ στὰ ἀνάκλιντρα θὰ καθήσουν ἐναλὰξ, δηλαδὴ ἕνας Ἕλληνας ἕνας Πέρσης .

 Ἕνας Πέρσης καθόταν δίπλα στὸν Θέρσανδρο καὶ τὸν ἐρώτησε στὰ Ἑλληνικὰ ἀπὸ ποῖα πόλη ἦταν .

Ὁ Πέρσης ἄρχισε νὰ τοῦ λέγει συγκινημένος ὅτι ἀφοῦ φάγαμε καὶ κάναμε σπονδί μαζί συγκινημένος ὅτι φάγαμε καὶ κάναμε σπονδή μαζί ( ὁμόσπονδος ἐγένετο ) θὰ σοῦ πῶ κάτι γιὰ νὰ θυμάσαι τὴ σωστὴ κρίση μου . 

Βλέπεις αὐτούς τοῦς Πέρσες ποῦ κάθοταν ἐδῶ καὶ τὸ ὑπόλοιπο στράτευμα ποῦ εἶναι κάτω στὸν ποταμὸ; 

Πολύ γρήγορα, ἐλάχιστοι ἀπ΄ αὐτοὺς θὰ ἐπιζήσουν, διότι αὐτὸ ποῦ ὥρισε ὁ Θεός , δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ ἀλλάξει ! 

Ἡ χειρότερη συμφορὰ ποῦ βρίσκει ἕναν ἄνδρα εἶναι νὰ γνωρίζει πολλὰ καὶ νὰ μὴν ἔχει τὴν δύναμη ἀντιδράσεως >>!

Τί ἐγνώριζε ὁ Πέρσης στρατηγός ; Γιὰ νὰ εἶδε κάτι στὸ ὄνειρό του, δὲν τὸ πιστεύω ὅτι καὶ ἄν μου πεῖτε !

Ὁ Μαρδοχάϊ πληροφορεῖτε ἀπὸ Ἀργεῖους προδότες ὅτι , οἱ Σπαρτιᾶτες ἔχουν ξεκινήσει γιὰ << νὰ σὲ ἀντιμετωπίσουν >>.

Οἱ δύο στρατοί ἀντιπαράσσονται στὶς Πλαταιές .

Ὁ Ἑλληνικός Στρατός ὑπὸ τὴν Ἀρχιστρατηγία τοῦ Παυσανία , γιὸ τοῦ κλεομβρότου , γιὰ πρώτη φορὰ (!) ἀπαριθμεῖ πλέων τῶν 100.000 ἀνδρῶν .

Ἡ Ἑλληνική στρατία ἀποτελεῖται ἀπὸ 40.000 βαρέως ὁπλισμένους ἄνδρες καὶ 70.000 ψηλοὺς . Διακρίνουμε καὶ 600 ἡρωικούς Ἐρετριεῖς ποῦ ἦλθαν γιὰ νὰ ἐκδικηθοῦν τὸ << διά πυρός καὶ σιδήρου >> πέρασμα τῶν ἀνθελλήνων βαρβάρων ἀπὸ τὴν Ἱερή πόλη τους !

Ποιὸ κάτω εἶναι παρατεταγμένοι 2.000 Θεσπιεῖς μὲ στρατηγὸ τὸν ἀδελφό του Ἡμίθεου δημοφίλου , ποῦ ἔπεσε στὶς Θερμοπύλες , Τί σύμπτωσις : 

Δύο ἥρωες ἔπεσαν στὶς Θερμοπύλες , Λεωνίδας καὶ Δημόφιλος , τὰ ἴδια τ΄ ἀδέλφια του στίς Πλαταιές ἑτοιμάζουν νὰ πολεμήσουν τὸν Ἴδιο ὠχρό , Παυσανίας καὶ Νίκων !

Ἡ παράταξη τῶν Ἑλλήνων, εἶναι μεγαλοπρεπής ! 

Στὸ τιμητικὸ δεξιό κέρας παρατάσσονται οἱ Σπαρτιᾶτες . 

Δίπλα τους εἶναι οἱ Τεγεάτες , ἔπειτα οἱ Κορίνθιοι , καὶ κατόπιν οἱ ὑπόλοιποι Ἕλληνες . 

Ἀριστερὰ εὑρίσκονται οἱ Ἀθηναῖοι , μὲ στρατηγό τὸν Ἀριστείδη. 

Ἀρχιστράτηγο τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὁ Σπαρτιάτης Παυσανίας .

Τότε τὰ Ἱερὰ Τέκνα τῆς Ἑλλάδος , ὑψώνουν τὸ δεξί τους χέρι καὶ δίδουν τὸν ἀκόλουθο ὅρκο :

<< Οὗ ποιήσομαι περί πλείονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας οὐδ΄ ἐγκαταλείψω τοῦς ἡγεμόνας , οὔτε ζῶντας ἀποθανόντας , ἀλλὰ τοῦς ἐν τὴ μάχη τελευτήσαντας τῶν συμμάχων ἅπαντας θὰψω . 

Καὶ κρατήσας τῷ πόλεμο τους βαρβάρου τῶν μὲν μαχησάντων ὑπέρ τῆς Ἑλλάδος πόλεων οὐδεμία ἀνάστατον ποιήσω , τας δὲ τὸ βαρβάρου προελομένας ἀπάσας δεκατεύσω ´ καὶ τῶν Ἱερὸν τῶν ἐμπρησθέτων καὶ καταβληθέντων ὑπὸ τῶν βαρβάρων οὐδέν ἀνοικοδομήσω παντάσιν, ἄλλ΄ ὑπόμνημα τοῖς ὲπιγιγνομένοις ἐάσω καταλείπεσθε τῆς τῶν Βαρβάρων ἀσεβείας >>.

Ἀπόδοσις : << Ὁρκίζομαι ὅτι : Δὲν θὰ προτιμήσω τὴν ζωὴ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία , οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τοῦ ἀρχηγούς , οὔτε ζῶντες οὔτε νεκροῦ, ἀλλὰ αὐτούς ποῦ ἔπεσαν στὴν μάχη , τοῦς συμμαχητάς μου ὅλους θὰ θάψω . 

Καὶ ἄν νικήσω τοῦς βαρβάρους στὸν πόλεμο , ἀπὸ τὶς πόλεις ποῦ πολέμησαν ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος καμία δὲν θὰ καταστρέψω. 

Ἐκεῖνες δὲ οἱ ὁποῖες ἐντάχθησαν μὲ τοῦς βαρβάρους , θὰ τὶς ὑποχρεώσω ὅλες νὰ πληρώσουν τὸ δέκατον .

 Καὶ ἀπὸ τοῦς Ναούς οἱ ὁποῖοι κάηκαν καὶ κατερρίφθησαν ἀπὸ τοῦς βαρβάρους κανέναν δὲν θὰ ἀνοικοδομήσω ἀλλὰ θὰ ἀφήσω νὰ παραμείνουν ( ὡς ἐρείπια ) στοὺς μεταγενέστερους , ὥς ὑπενθύμιση τῆς ἀσέβειας τῶν βαρβάρων >>!

Τὰ Ἱερὰ Τέκνα τῆς Ἑλλάδος ἐφορμοῦν κατὰ τῶν βαρβάρων . 

Ἡ νίκη τῶν << Γιῶν τῶν Θεῶν >> εἶναι συντριπτική !

 Οἱ βάρβαροι πληρώνουν τὴν ἀσέβεια τους πρὸς τὴν Ἱερὰ Γὴ ποῦ λέγεται ΕΛΛΑΣ ! Οἱ σάλπιγγες τοῦ Ἄρεως ἀντηχοῦν παντοῦ .

Ὁ Ἰουδαῖος Μαρδόνιος λαμβάνη << τὸ δῶρο >> τῶν Ἑλλήνων σὲ τέτοιες περιπτώσεις ! 

Πέφτει νεκρός ἀπὸ τὸ ξίφος τοῦ Σπαρτιάτη τοῦ Ἀριμνήστου .

 Νωρίτερα κάποιος πράγματι γενναῖος ἄνδρας, ὁ ἀρχηγός τοῦ βαρβαρικοῦ ἱππικοῦ Μασίστιος εἶχε σκοτωθεῖ.

Ἀπὸ τοῦς 300.000 βαρβάρους διεσώθησαν γύρω στοὺς 3.000. Ἐκτός ἀπὸ αὐτοὺς σώθηκαν καὶ τὰ τμήματα τοῦ στρατηγοῦ Ἀρτάβαζουν ποῦ εἶχαν ὑποχωρήσει νωρίτερα καὶ ἀριθμοῦσαν περί τοῦς 40,000 ἄνδρες .

Ὁ Ἑλληνικὸς Στρατός θρηνεῖ 91 Σπαρτιᾶτες , 16 Τεγεάτες καὶ 52 Ἀθηναῖους 178 Ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα καὶ πλουσιότατα λάφυρα τῶν Ἑλλήνων ποῦ κυρίευσαν ἀπὸ τοῦς βαρβάρους , μέγα μέρος ἀφιερώθη στὸν Ὀλύμπιο Δία , τὸν Ποσειδῶνα Ἴσθμιον καὶ στὸν Δελφικὸ Ἀπόλλωνα . 

Στὶς ἡρωικές Πλαταιές ἱδρύθηκε βωμὸς πρὸς τιμὴν τοῦ Ἐλευθερίου Διός , στὸν ὁποῖο ἐγράφη τὸ ἐπίγραμμα :

<< Τόνδε ποῦ Ἕλληνες Νίκης κράτει ἔργῳ Ἄρηος Πέρσας ἐξαλάσαντας , ἐλευθέρα Ἑλλάδι κοινόν ἰδρισάντο Διός βωμὸν Ἐλευθερίου >>.

Ἔρχεται ἡ Ἱερὴ στιγμὴ τῆς ταφῆς τῶν Ἡρώων ποῦ ἔπεσαν γιὰ τὴν Ἐλευθερία .

Οἱ σημαῖες κατεβαίνουν , δεῖγμα τιμῆς πρὸς τοῦς νεκρούς . 

Ἡ τελετή εἶναι ἐπιβλητικὴ .

Ἐκφωνοῦνται ἐπικήδειοι . Μετὰ τὴν ἐκτέλεση τοῦ Θρησκευτικοῦ καθήκοντος ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς ἀπονομὴς τῶν << Ἀριστείων Ἀνδρείας >> . 

Πρῶτος ἀπ΄ ὅλους ἐτιμήθη ὁ Σπαρτιάτης Ἀριστὸδημὸς καὶ κατόπιν οἱ Σπαρτιάτες Φιλόκυνας , Ποσειδώνιος καὶ Ἀμοφάρετος . Ἀπὸ τοῦς Ἀθηναῖους ἐτιμήθη ὁ Σωφάνης , γιὸς τοῦ Εὐτυχίδη ἀπὸ τὴν Δεκέλεια. Ἐτιμήθη , ἐπίσης , ὁ Ἀρίμνηστος ποῦ ἐσκότωσε τὸν Μαρδόνιο .

Χαρακτιριστικὸ εἶναι αὐτὸ ποῦ ἔκανε ὁ Ἀρχιστράτηγος Παυσανίας : Καλεί τὸν ἀρχιμάγειρο τοῦ Μαρδονίου καὶ τοῦ λέγει τοῦ κυρίου του .

Σὲ λίγο ἕνα πλουσιπάροχο τραπέζι εἶναι γεμᾶτο. Τὸ τραπέζι εἶναι χρυσὸ, βεβαίως, ἀπὸ τὰ λάφυρα τῶν Ἑλλήνων .

Κατόπιν λέγει στὸν δικό του μάγειρο νὰ τοῦ μαγειρεύσει τὸν μέλανα ζωμὸ καὶ νὰ τὸν τοποθετήσει στὸ τραπεζάκι του .

Σὲ λίγο ὁ μέλας ζωμὸς καὶ τὸ κρίθινο ψωμὶ εἶναι στὸ τραπέζι τοῦ Παυσανία, τὸ ὁποῖο εἶναι ξύλινο καὶ ὄχι χρυσό !

Τότε στρέφεται στὸ Στράτευμα καὶ λέγει τὸ ἀθάνατο :

<< Σᾶς κάλεσα νὰ σᾶς δείξω τὴν ἀνοησία τοῦ Ξέρξη καὶ τοῦ ἀρχιστρατήγου του . Ἐνῶ εἶχαν αὐτὰ ( δείχνοντας τὸ πλουσιότατο γεῦμα στὸ χρυσὸ τραπέζι )

ἦλθαν νὰ μᾶς πάρουν αὐτά ( καὶ ἔδειξε τὸ λιτὸ πιάτο μὲ μέλανα ζωμό καὶ τὸ ψωμί)! >> Ἡ ἀνάμνηση τῆς μάχης τῶν Πλαταιῶν ἄρχισε νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ τὴν ἑπομένῃ χρονία ( 478) κάθε ἔτος τὴν 18^η τοῦ Μαιμακηριώνος μηνός .

Ὁ ἄρχων τῶν Πλαταιῶν κάνοντας τὴν σπονδἠ ἔλεγε :

<<Προπίνω τοῖς ἄνδρασι τοῖς ὑπέρ τῆς Ἐλευθερίας τῶν Ἑλλήνων ἀποθανοῦσι >>. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ << Ἀριστείδης>> 212.

Κράτησα γιὰ τὸ τέλος ὡς ὑπενθύμιση σὲ κάποιους τὴν τιμωρία τῶν ἡγετῶν τῆς μηδίζουσας Θήβας ποῦ ὁ Παυσανίας τοῦς ἔστειλε στὸν ἰσθμὸ γιὰ τὰ ... περαιτέρω ! Ὅταν δὲ τοῦς ἔφεραν τοῦς γιοὺς τοῦ βρωμερου Ἀτταγγίνου , εἶπε : << Αὐτοί ὅπως ἔμαθα εἶναι Ἕλληνες ! Δὲν φταῖνε γιὰ τὴν προδοσία τοῦ πατέρα τους >>

Στὸν δὲ χάλκινο σῶμα ἀπὸ τοῦς τρεῖς ὄφεις συσπειρωμένους ὅπου στηριζόταν ὁ χρυσὸς τρίποδας τὸν ὁποῖο κατασκεύασαν οἱ Ἕλληνες μετὰ τὴν μάχη καὶ ἀφιέρωσαν στὸ Δελφικὸ Ἱερό τοῦ Ἀπόλλωνας ἐγράφησαν τὰ ὀνόματα τῶν << Ἑλληνίδων πόλεων >> ποῦ συνέτριψαν τὰ σκοτεινὰ καὶ ἀνθελληνικὰ σχέδια τῶν τότε παγκοσμιοιποιητῶν . Δυστιχώς “ << χριστιανισμός >> Ἀλάριχος , τὸ ἔλαβε ὡς λάφυρο καὶ τὸ μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη , δίδοντὰς τὸ

ὡς ἀπόδειξη τοῦ << θεάρεστου ἔργου >>, στὸν μὴ Ἕλληνα αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου τὸν μισέλληνα Ἀρκάδιο ! Τὰ ὀνόματα τῶν πόλεων ἦταν τὰ ἐξῆς

<< Τὸ δὲ τὸν πόλεμον ἐπολέμεον >>

Λακεδαιμόνιοι ------- Κείοι

Ἀθηναῖοι --------- Μάλιοι

Κορίνθιοι ---------- Τένιοι

Τεγεάτες ---------- Νάξιοι

Σικνόνιοι ------------ Ἑρετριεῖς

Αἰγινάται ------------- Στυρές

Μεγαρεῖς ----------- Fαλείοι

Ἐπιδαύριοι --------- Ποτιδαιάτες

Ἐρχομένιοι ----------- ΛΕΥΚΑΔΙΟΙ

Φλειάσιοι -------- Fανακτορίες

Τροζάνιοι ----------- Fανακτορίες

''Ερμόνες ----------- Κύθνιοι

Τιρύνθιοι ---------- Σίφνιοι

Πλαταιές ---------- Ἀμβρακιόται

Θεσπιές ---------- Λεπρεάτες

Μυκάνες

Ἡ Ἑλλάς, ἄν καὶ διήλθε << διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου >> , δὲν ἀφανίσθηκε !

 Στὶς Πλαταιές ἔριξε τὴν ταφόπλακα στοῦς

σκοτεινούς μισέλληνες Ξέρξη, Μαρδοχαίο - Μαρδοχάι , Ἐσθήρ , Ἀρτάβαζον καὶ ὅλο τὸ βαρβαροφοινικομάνι τῆς ἐποχῆς .

Αἰώνια ἄς εἶναι ἡ Ἱερὰ Μνήμη τῶν Πλαταιομάχων .

Συμπεράσματα - Ἀπόψεις

Εἶναι ἀναμφισβήτητο γεγονὸς κατὰ τῶν ἀνθελλήνων βαρβάρων εἶναι παγκόσμια . Διότι νικήσαμε ὅλον ἐκείνων τὸν συρφετὸ -

ἀνεμομάζωμα, δίδοντας κατεύθυνση – πορεία γιὰ πάρα πολλὰ χρόνια , στὴν στὴν πολιτιστικὴ καὶ καὶ ζωή της Ευρώπης,

Μπορεῖ νὰ κάηκε ἡ Ἑλλάδα , νὰ σκοτώθηκαν χιλιάδες Ἕλληνες ἀλλὰ ΕΠΙΖΗΣΑΜΕ , Διότι εἴμαστε Ἕλληνες !

Οἱ φοινικογεφυραῖοι πάντα συμμαχοῦσαν μὲ τοῦς Πέρσες γιὰ νὰ ἀφανίσουν τὸν Ἑλληνισμὸ , πρὸς τὶ αὐτὸ μῖσος Μὴν ἀναμένεται ἀπάντηση.......

Ὑπερασπισθήκαμε τὴν Ἐλευθερία καὶ στὴν συνέχεια μας ὡς Ἔθνους . Ἀγωνισθήκαμε γιὰ τὴν πνευματικὴ αὐτονομία του ἀνθρώπου . Αὐτὲς

εἶναι οἱ ἔνοιες ποῦ δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν οἱ μισέλληνες ὅλον τὸν ἐποχῶν , ἀκόμη καὶ σήμερα !

Καὶ ἰδοῦ τὸ μήνυμα γιὰ <<κάποιους >> ποῦ νομίζουν ὅτι θὰ ἀφανισθεῖ ὁ Ἑλληνισμός !

Κατὰ τὴν ναυμαχία τῆς Μυκάλης , λίγες μέρες μετὰ τὴν νίκη στὶς πλαταιές , ὁ Σπαρτιάτης Ναύαρχος Λεωτυχίδης, κατέκαψε καὶ ἀφάνισε τὸν Περσοφοινικικὸ στόλο !

Ἡ χερσόνησος τῆς Μυκάλης εὑρίσκεται στὶς ἐκβολὲς τοῦ ποταμοῦ Μαιάνδρου στὴν Ἰωνία.

Μετὰ καὶ ἀπὸ αὐτὸ ποῦ ἔπαθαν οἱ Φοίνικες καὶ οἱ συγγενεῖς τους ποῦ ὁ φόβος τους ἀπὸ τίς συμφορές ποῦ τοῦς ἐπροξένησαν οἱ Ἕλληνες, μὲ τὸ δίκαιό τους φυσικά , ἦτο παροιμιώδης στὴν ἀρχαία ἐποχή .

Οὔτε ἐτόλμησαν νὰ σηκώσουν ξανὰ τὰ χέρια τους νἀ πειράξουν τὴν Ἑλλάδα , τους << περιποιήθηκε >> ὁ γιός τοῦ Μιλτιάδη, ὁ θρυλικός Κίμων, στὸ Κίτιον τῆς Κύπρου τὸ449 π.χ.

 Καταλάβατε γιατί σήμερα θέλουν τὸν Ἑλληνισμό νωθρό τρυφηλό, ἄβουλο ( ὅπως ὁ Ξέρξης ) καὶ ὄχι ἀγωνιστικὸ , πατριώτη μὲ ὑψηλό φρόνημα. Ἡ ἀπάντηση εἶναι εὐκολότατη ..    

 

«Παγανισμός, ένας Ανθρωπισμός»

 «Παγανισμός, ἕνας Ἀνθρωπισμός»

Kείμενο διάλεξης τοῦ δημοσιογράφου Γιώργου Πήττα ποὺ δόθηκε τὴν τετάρτη 5 Μαρτίου 2008 στὸν Ὅμιλο Ἔλευσις Κύπρου
Ἂν ρωτήσετε τυχαίους περαστικοὺς στὸ δρόμο «τί εἶναι ὁ Παγανισμός;» οἱ ἀπαντήσεις θὰ ποικίλουν ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἄγνοια, μέχρι τὸν θολὸ μῦθο.
Βλέπετε, ἡ λέξη καὶ ἡ ἔννοια, φορτώθηκαν μὲ χίλιες δυὸ ἐνοχικὲς ἐπιστρώσεις, μέσα ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ ἀρχαίου κόσμου καὶ τὴν λυσσαλέα προσπάθεια ἑνὸς νέου, ὄχι ἀναγκαῖα καλύτερου, νὰ ἐπικρατήσει.
Καὶ ὅπως πάντα, ἡ ἐπίσημη ἱστορία καταγράφει τὸ χρονικό του νικητὴ ἀπὸ τὴν δική του πλευρὰ ἐνῶ τὸν ἡττημένο τὸν τεμαχίζει προκειμένου νὰ ἀλλοτριώσει τὴν ἱστορικὴ μνήμη τοῦ μέλλοντος.
Ὁ Παγανισμὸς πρῶτα ἀπὸ ὅλα σὰν λέξη, ἔρχεται ἀπὸ τὸ λατινικὸ paganus: χωριάτης /ἀγρότης/ἄνθρωπος τῆς γῆς. Κατὰ συνέπεια μιλᾶμε γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ἐξ ὁρισμοῦ ζοῦσαν μακριὰ ἀπὸ τὰ ἀστικὰ κέντρα, στὴν περιφέρεια τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.
Ὅταν ἄρχισε ὁ ἐκχριστιανισμὸς τῆς Εὐρώπης, μὲ συνέπεια τὸ ξεθεμελίωμα τῶν μέχρι τότε παραδόσεων, κάποιοι, καὶ ἦσαν πολὺ αὐτοί, δὲν ἤθελαν οὔτε τίς συνήθειες τῶν προγόνων τους νὰ ἀλλάξουν, οὔτε τίς λατρευτικές τους παραδόσεις.
Εὔλογο, μιᾶς ποὺ μιλᾶμε γιὰ πράγματα ποὺ ὑπῆρχαν γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, ποὺ δημιουργήθηκαν πηγαῖα μέσα ἀπὸ τὴ σχέση μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ περιβάλλοντος χώρου καὶ μὲ αὐτὰ ἔζησαν καὶ μεγάλωσαν γενιὲς καὶ γενιές.
Καί, νὰ τονίσω σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο πὼς ὅταν προσδιορίζουμε τὴν ἔννοια «Περιβάλλον» περιλαμβάνουμε μὲ τὴν ἴδια ἔνταση καὶ τὸ ἄνθος ποὺ φυτρώνει δίπλα μας, ἀλλὰ καί, τὸ τελευταῖο ἄστρο στὶς ἐσχατιές του Σύμπαντος.
Τὸ Φυσικό μας Περιβάλλον εἶναι τὸ Ὅλον.
Μὲ τὴ διαφορά, πὼς ἡ ἀποτύπωση τοῦ Ὅλου σὲ Τοπικὴ Κλίμακα, εἶναι ποὺ φιλτράρει καὶ ἀβίαστα καθοδηγεῖ τὸ Περιεχόμενο τῶν κατὰ τόπους Ἀντιλήψεων γιὰ τὸν Κόσμο-τῶν Κοσμοαντιλήψεων.
Παρένθεση:
Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικό, πὼς ὅταν οἱ ἐκπρόσωποι τῶν χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν ἀντιμάχονται Ἀντιλήψεις ἢ ἀπόψεις ποὺ μοιάζουν νὰ διακυβεύουν τὴν δική τους συνεισφορά –ἂς τὸ πῶ ἔτσι «κομψὰ» – στὴν Παράδοση, λησμονοῦν ἐπιλεκτικὰ πὼς ἡ δική τους ἀντίληψη εἶναι ποὺ ξεθεμελίωσε καὶ μάλιστα βιαιότατα παραδόσεις ποὺ προΰπαρχαν γιὰ πολλοὺς αἰῶνες καὶ μάλιστα μέσα σὲ αὐτὲς τίς παραδόσεις εἶναι ποὺ χτίστηκαν ἐπιστῆμες, τέχνες , φιλοσοφίες καί, ὅλα ὅσα σήμερα ἀποκαλοῦμε «Κλασικὲς Σπουδές». Ἱστορικά, αὐτὸ τὸ μῖσος στὸ «χθεσινὸ» καὶ τὸ «Ἄλλο» δὲν εἶχε προηγούμενο-ὁ χριστιανισμὸς διατηρεῖ ἐπάξια τὰ πρωτεῖα στὴν Συστηματικὴ Καταστροφή.
Κλείνει ἡ παρένθεση.
Ὁ Παγανισμός, εἶναι ἕνας ὅρος, ποὺ πλέον προσδιορίζει γενικὰ καὶ ἀόριστα τὸν Πολυθεϊσμό, δηλαδὴ τὸν «πλουραλισμὸ» στὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τεκταινόμενα.
Αὐτὸ βέβαια, εἶχε σὰν συνέπεια τὴν ἀντανάκλαση αὐτῆς ἀντίληψης καὶ στὰ ἐπὶ τῆς γῆς.
Ὁ κόσμος ἄλλαξε καὶ ἄλλαξε ριζικὰ καὶ δραματικά.
Δὲν θὰ μποῦμε ἐδῶ τώρα σὲ λεπτομέρειες γιατί εἴμαστε στὸ πλαίσιο μιᾶς ὁμιλίας ποὺ δὲν θέλει νὰ προκαλέσει πάρα πολλὰ χασμουρητά.
Κατὰ συνέπεια , θὰ κάνουμε σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἕνα τεράστιο ἅλμα στὸ χρόνο –θὰ προσπεράσουμε μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα αἰῶνες ὁλάκερους –τοὺς αἰῶνες τῆς χριστιανικῆς ἐπικράτησης καὶ τοῦ βασικοῦ μοτίβου , αὐτοῦ τῆς Ἐνοχῆς ὡς ἐργαλείου ποδηγέτησης καὶ ἐξανδραποδισμοῦ-θυμίζουμε ἐπιλεκτικὰ τὸν Μεσαίωνα-τὸ Βυζάντιο-τὴν Βικτωριανὴ Βρετανία-τὴν ἄνοδο τοῦ Πουριτανισμοῦ στὶς ΗΠΑ.
Καί, θὰ φθάσουμε στὶς μέρες μας, στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ περασμένου αἰῶνα:
Ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 60 καὶ ἐντεῦθεν, ἀρχῆς γενομένης μὲ τὸ θαυμάσιο ἀλλὰ ἀφελέστατο flower power τοῦ κινήματος τῶν Hippies ὁ Παγανισμός, ὡς ἀντίλαλος, ἄρχισε νὰ ἐπιστρέφει.
Εἶναι ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ μεγάλη πλάνη νὰ πιστεύουμε πὼς ἡ δεκαετία τοῦ 60 ἦταν μόνο λουλούδια τραγούδια καὶ ἀφέλεια.
Κατὰ τὴν ἀπίθανη ἐκείνη δεκαετία ἡ δύση προσπάθησε κυρίως νὰ ἀπενοχοποιηθεῖ –καὶ θυμίζω ἐδῶ τίς ἐνοχικὲς ἐπιστρώσεις ποὺ ἀνέφερα στὴν ἀρχή.
Ποιητὲς μουσικοί, ζωγράφοι , σκηνοθέτες ἀλλὰ καὶ ἀκαδημαϊκοὶ μέσα ἀπὸ μία ἀργὴ ἀλλὰ ἐξελικτικὴ διαδικασία ποὺ πέρασε μέσα ἀπὸ ὅλες τίς μορφὲς ἔκφρασης εἴτε τῆς καλλιτεχνικῆς εἴτε τῆς στοχαστικῆς κυριολεκτικὰ ἔμοιασαν νὰ συντονίζονται σὲ μία ἔκρηξη.
Ἴσως , αὐτὸ ποὺ λέμε Ἱστορικὴ Συγκυρία ἡ ὁποία –νομίζω-ποτὲ δὲν ἀποτελεῖ μία τυχαιότητα ἀλλὰ εἶναι προϊὸν ἑνὸς ντόμινο ποὺ δὲν εἶναι πάντα ἠχηρό.
Ἕνα Butterfly Effect τὸ ὁποῖο συμβαίνει πάντα ὑπογείως-Underground-γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὸν προσδιορισμὸ τῶν κινημάτων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.
Τὸ περίφημο «κάντε ἔρωτα ὄχι πόλεμο» ποὺ ἐπίσης μοιάζει στὶς μέρες μας ἁπλοϊκό, δὲν εἶναι παρὰ ἕνα σλόγκαν.
4 λέξεις ποὺ ἐκφράζουν πλήρως το συναίσθημα τῶν ἀνθρώπων μετὰ ἀπὸ δύο παγκοσμίους πολέμους, τὴν ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι νὰ τὰ βροῦν μεταξύ τους, τὴν διάθεση νὰ παραγκωνισθοῦν οἱ ἱεραρχίες καὶ οἱ ἐξουσίες ὥστε νὰ ἐξαλειφθοῦν αὐτὰ ποὺ χωρίζουν τὸν κόσμο, ποὺ πρακτικὰ ἀλλὰ καὶ συμβολικὰ ἀποκαλοῦμε σύνορα-ὅρια.
Γιὰ πρώτη φορά, μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, ἀναζητήθηκε ξανὰ,σε κινηματικὰ ἐπίπεδα, τὸ νόημα τῆς ὕπαρξης –δηλαδὴ ἡ Ἱερότητα-μέσα στὴ Φυσικὴ Διαδικασία.
Ἡ σύγκρουση τότε, στὴ δεκαετία τοῦ 60 εἶχε καὶ μία ἄλλη κρίσιμη παράμετρο.
Πολὺ πρὶν ἡ Οἰκολογία καὶ ἡ ἐναρμόνιση τῆς Οἰκονομίας μὲ τὴ Φύση γίνουν ὀντολογικὲς ἐπιταγές, τὰ κινήματα τοῦ 60 μίλησαν γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὴ φύση.
O Neal Young ἔγραφε τὸν Ὕμνο στὴ Μάνα Φύση διασκευάζοντας τὸν ἀμερικανικὸ ἐθνικὸ ὕμνο ὁ Paul McCartney τὸ Mother Nature o Donovan τὰ χρώματα τῆς φύσης.
Ἦταν ὅλοι τους γνήσια τέκνα του William Blake τοῦ σημαντικοῦ Βρετανοῦ Ποιητῆ ζωγράφου καὶ στοχαστῆ ποὺ πρὶν ἀπὸ ὅλους, ἀπὸ τὸ ξημέρωμα ἀκόμα της βιομηχανικῆς ἐπανάστασης, εἶδε τὸν ἐφιάλτη τοῦ βιασμοῦ τῆς φύσης νὰ ἔρχεται.
Στὴ δεκαετία τοῦ 60 λοιπόν, μπῆκαν οἱ σπόροι τῆς ἀναβίωσης τοῦ Παγανισμοῦ .
Καὶ τὰ τελευταῖα 15 περίπου χρόνια, σὰν κίνημα διογκώνεται σὲ ὅλες τίς χῶρες τῆς δύσης καὶ ὄχι μόνο. Γιατί;
Γιατί ἁπλούστατα ὁ «Παγανισμὸς» ἰσοῦται μὲ τὴν ἐπιστροφὴ στὸν Κατὰ Φύση Ἄνθρωπο ποὺ θεωρεῖ τὸ Οἰκοσύστημα ὀργανικὸ μέρος του ὅπως τὸ χέρι καὶ τὸ πόδι καὶ ὄχι ἰδιοκτησία πρὸς ἐκμετάλλευση ἢ δῶρο τοῦ ἑνὸς θεοῦ, γιὰ ξόδεμα, ἅλωση καὶ ἀσέλγεια.
Παραφράζοντας λοιπὸν τὸν Jean Paul Sartre καὶ τὸν τίτλο τοῦ σημαντικοῦ ἔργου του «Ὑπαρξισμός, ἕνας Ἀνθρωπισμὸς», λέμε, πὼς στὸν 21ο αἰῶνα ὁ Παγανισμὸς ἢ νέο-Παγανισμὸς εἶναι σὲ μεγάλο ποσοστό του ἕνας καινούργιος ἀνερχόμενος Ἀνθρωπισμὸς ποὺ ἀνταποκρίνεται μὲ σημαντικὴ εὐστοχία στὴν κορυφαία ἀγωνία τῆς ἐποχῆς:
Τὴ σχέση μας μὲ τὴ Γῆ, μὲ τὸ Περιβάλλον, κυρίως μὲ τὴν Ἱερότητα ποὺ πρέπει νὰ διέπει τὴ ματιά μας γιὰ τὴ Μητέρα Φύση-μὲ τὸ Ὅλον του Περιβάλλ-Οντος.
Κακὰ τὰ ψέματα. Ἂν φτάσαμε ἐδῶ ποὺ φτάσαμε στὶς μέρες μας, εἶναι ἀκριβῶς γιατί χάσαμε αὐτὴν τὴν Ἱερότητα στὴν ἀντίληψή μας γιὰ τὴ Φύση, τὴν ὁποία ἐπὶ μακρόν, θεωρήσαμε ὡς ὑποχείριο καὶ ἀντικείμενο πρὸς καθυπόταξη.
Δὲν ξέρω πόσο ἔχουν ἀντιληφθεῖ οἱ ἰθύνοντες τὸ ἀκριβῶς συμβαίνει. Τὸ πρόβλημά μας ὅμως δὲν εἶναι οἱ ἰθύνοντες, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.
Στὸ κατὰ πόσο ἔχουμε κατανοήσει τὸ μέγεθος τοῦ προβλήματος καὶ στὸ κατὰ πόσο κάνουμε ὅτι μποροῦμε ὁ καθένας.
Ἡ Κλιματικὴ Ἀλλαγή, ἡ Παγκόσμια Ὑπερθέρμανση, ἡ κατ ἐξακολούθηση παρὰ φύση ἀσέλγεια στὴν κατὰ Φύση Τάξη, μᾶς φέρνει κάθε μέρα μὲ ἐξαιρετικὰ γοργοὺς ρυθμοὺς στὸ τέλος τοῦ κόσμου ἔτσι ὅπως τὸν ξέρουμε.
Καὶ λέω «ὅπως τὸν ξέρουμε» γιατί ὁ Φυσικὸς Νόμος ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ μπορεῖ νὰ μᾶς ἀποβάλλει ὡς παρασιτικοὺς ὀργανισμοὺς καὶ νὰ ἐπιστρέψει ἀνενόχλητος πλέον στὸν Θρίαμβό Τοῦ.
Τὸ χειρότερο;
Ὅλα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα, ἔχουν προβλεφθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες ἐδῶ καὶ πολλά, πάρα πολλὰ χρόνια ἀλλά, κανεὶς δὲν ἄκουγε. Τώρα, στὸ «καὶ πέντε» χτύπησε ὁ συναγερμός.
Ἀλλά, τὸ ζητούμενο, δὲν εἶναι ἁπλὰ κάποια πρακτικὰ μέτρα.
Τὸ μέγα ζητούμενο, εἶναι ἡ καθολική, ἕως τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας ἀλλαγὴ Ἠθικῆς καὶ Παιδείας (ἔννοιες ταυτόσημες κατὰ τὴν ἀντίληψή μας) ὡς πρὸς τὴ σχέση μας μὲ τὸν Κόσμο τοῦ ὁποίου εἴμαστε ἁπλὰ ἕνα Μέλος καὶ ὄχι οἱ ἐξ ἀποκαλύψεως ἰδιοκτῆτες.
Στὴν Ἀρχαιότητα ὁ παγανιστὴς ἄνθρωπος συμβολοποιοῦσε τὴ σχέση του μὲ τὴ Φύση ἀποδίδοντάς τη Θεϊκὴ Ἰδιότητα καὶ βαφτίζοντας τὴν κάθε ἰδιότητα μὲ ἕνα ὄνομα.
Κρατοῦσε ἔτσι τὴν σεβαστικὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὴ μία ἀλλὰ συντηροῦσε καὶ τὴν συγγενικὴ οἰκειότητα ἀπὸ τὴν ἄλλη.
Ὁ Χριστιανισμός, σὰν θρησκεία ποὺ στηρίχτηκε καὶ στηρίζεται πάνω στὴν ἐνοχὴ γιὰ κάθε τί ποὺ παράγει Ἐνθουσιασμὸ καὶ Ἐσωτερικὸ Πάθος λειτούργησε ὄχι ἁπλὰ ἀνασταλτικά, ἀλλὰ εὐνουχιστικά.
Θεωρῶντας τον Κόσμο ὄχι ὡς Κόσμημα καὶ Δόξα ἀλλὰ ὡς ἰδιόκτητο δεδομένο, τοῦ ἄλλαξε τὸν ἀ-Δόξαστο.
Καὶ παρήγαγε μία σειρὰ ἀπὸ ἠθικολογικοὺς κανόνες ποὺ ἐπειδὴ εἶναι βαθύτατα ἐνάντιοι στὴν ἀνθρώπινη φύση ,διαμόρφωσαν μὲ τοὺς μὲ τοὺς αἰῶνες μία οὐσιαστικὰ διεστραμμένη ἀνθρωπότητα ποὺ μισεῖ τὸν ἑαυτό της.
Μιὰ ἀνθρωπότητα ποὺ ντρέπεται διαρκῶς.
Μία «νῦν καὶ ἀεὶ» ξεφτίλα...
Θὰ τὸ πάω πολὺ μακριά, ἀλλὰ ἂν αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἡ φύση μας ἐκδικεῖται εἶναι γιατί πρῶτα ἀπὸ ὅλα πήγαμε οἱ ἴδιοι κόντρα στὴν φύση μας.
Τσακίσαμε τὸν Ἐρωτισμό μας ποὺ εἶναι ὁ ἀπόλυτος φυσικὸς ὁδηγὸς καὶ διάχυτος ὅσο ὁ ἀέρας ποὺ ἀναπνέουμε.
Δὲν θὰ ἀνοίξω ἐδῶ ἕνα ἄλλο μέγα κεφάλαιο γιὰ τὸν Ἔρωτα καὶ τὴν Συμπαντικὴ Συνουσία. Θεωρῶ πὼς σὲ αὐτὴ τὴν αἴθουσα, εἴμαστε λίγο πολύ, ὑποψιασμένοι.
Καὶ ναί, ἐρχόμαστε ἐδῶ στὸν πυρῆνα.
Ὁ Παγανιστὴς εἶναι Ἐρωτικὸς καὶ Φιλήδονος.
Τί σημαίνει αὐτό;
Ἐρωτικὸς: Ἐναρμονισμένος δηλαδὴ μὲ τὸ ἔνστικτό του ἐνορχηστρωμένος μὲ τίς ὁρμές του.
Ὅπως ὁλάκερη ἡ Φύση ποὺ ὅταν ἀνθίζει λέμε πὼς «Ὀργιάζει»
Φιλήδονος: Δηλαδή, ποὺ ἀγαπάει τὴν ἡδονή-μας ἐνοχλεῖ ἡ λέξη; Μὰ εἶναι κατὰ τὸ λεξικὸ ἕνα συνώνυμο τῶν λέξεων Χαρά, Ἀπόλαυση, Πληρότητα, Εὐτυχία. Αὐτὸς ὁ Ἄνθρωπος, ὁ «ἀνθισμένος» ἄρα Ὀργιαστικὸς στὶς αἰσθήσεις του, ὁ Χαρούμενος καὶ Εὐτυχής, εἶναι ὁ Ἐνθουσιαμένος Παγανιστὴς Ἄνθρωπος.
ΝΑΙ Ὁ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ , ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ..
Ἡ τάση του, εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ στὴ Φυσικὴ Τάξη καὶ ἡ διείσδυσή του σὰν ἀντίληψη στὶς σημερινὲς κοινωνίες εἶναι ὑπαρκτή.
Ἡ οὐσία του, ἡ ἀγωνία του, ποὺ εἶναι καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ κόσμου ὅλου, νὰ ξαναβρεθεῖ ὁ ρυθμός.
Σκεφτεῖτε τὴν λέξη ΡΥΘΜΟΣ σὲ σχέση μὲ ὅσα εἴπαμε νωρίτερα. Ρυθμός:
Κάπου στὰ 1230 ὁ δημιουργὸς τοῦ χοροῦ τῶν δερβίσηδων ὁ Πέρσης Γιαλαλουντὶν Ρούμι, δίδασκε πὼς τὸ μυστικό της ζωῆς βρίσκεται στὴν ὑποταγὴ στὸν ἔρωτα. Ἔγραφε:
«Ἡ καρδιὰ εἶναι τὸ σιτάρι. Ἐμεῖς, ὁ μύλος. Ξέρει ὁ μύλος γιατί γυρίζει;»
Αἰῶνες ἀργότερα, ὁ T.S Elliot του ἀποκρίθηκε:
«Στὸ ἀκίνητο σημεῖο τοῦ Κόσμου ποὺ γυρίζει, οὔτε σάρκα οὔτε ἄϋλο.
Οὔτε ἀπό, οὔτε πρός. Εἶναι χορός. Μὰ οὔτε σταματᾶ μηδὲ ἀρχίζει. Εἶναι.»