Καιάδας - "Καιάδας - Ὁ μῦθος τῆς θανάτωσης βρεφῶν ἀπὸ τοὺς Σπαρτιᾶτες"

 

Ὁ Καιάδας εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ διαβόητα μέρη τῆς ἀρχαίας Σπάρτης καὶ συνδέεται στενὰ μὲ τὸν μῦθο τῆς θανάτωσης βρεφῶν ποὺ θεωροῦνταν ἀδύναμα ἢ μὴ κατάλληλα νὰ γίνουν μελλοντικοὶ πολεμιστές. Αὐτὴ ἡ πρακτικὴ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σκοτεινὰ κεφάλαια τῆς σπαρτιατικῆς ἱστορίας, εἶναι ὅμως ἔτσι ἂν καὶ εἶναι συχνὰ ὑπερβολικὰ δραματοποιημένη στὴ λαϊκὴ φαντασία καὶ τὴ μεταγενέστερη λογοτεχνία. 

Ἕνας ἀπ’ τοὺς πιὸ ἀτιμωτικοὺς θανάτους κατὰ τὴν ἀρχαιότητα, ἦταν ὁ κατακρημνισμὸς σὲ βάραθρο. Ἐφαρμοζόταν στὴν Ἀθήνα, στὴν Κόρινθο, στοὺς Δελφούς, στὴ Θεσσαλία κι ἀλλοῦ καὶ ἀφοροῦσε τοὺς αἰχμαλώτους, ἐγκληματίες, ἱερόσυλους καὶ προδότες. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ αὐτονόητο μαρτύριο, ἡ ποινὴ ἐμπεριεῖχε καὶ μεταφυσικὲς προεκτάσεις, καθὼς τὸ σῶμα παρέμενε ἄταφο καὶ ἡ ψυχὴ ἀδυνατοῦσε νὰ λυτρωθεῖ. «Κόρακες» ὀνομαζόταν ὁ τόπος τιμωρίας στὴ Θεσσαλία, «βάραθρο» ἢ «ὄρυγμα» στὴν Ἀθήνα, ὅπου πάντως μετὰ τὸ 406 π.Χ. φαίνεται πὼς ἡ τιμωρία παύει νὰ ἐφαρμόζεται, 

«Καιάδας» στὴ Σπάρτη. 

Ὁ τελευταῖος εἶναι καὶ ὁ πιὸ διάσημος, καθὼς εἶναι εὐρέως διαδεδομένη σήμερα ἡ φήμη, πὼς ἐκεῖ ἔριχναν οἱ Σπαρτιᾶτες, ἐκτὸς ἀπὸ αἰχμαλώτους καὶ κατάδικους, τὰ ἀνάπηρα καὶ ἀσθενικὰ βρέφη ἢ παιδιὰ τῆς Σπάρτης. Ὁ Καιάδας, ποὺ ὁ Στράβων τὸν ἀποκαλεῖ «δεσμωτήριον τὸ παρὰ Λακεδαιμονίους σπήλαιο τί», ταυτίζεται σήμερα μὲ τὸ σπηλαιοβάραθρο τοῦ χωριοῦ Τρύπη (10 χλμ. βορειοδυτικὰ τῆς Σπάρτης), βάσει τῶν περιγραφῶν τοῦ ἀρχαίου περιηγητῆ Παυσανία (τὸν ἀποκαλεῖ «ἀπότομο καὶ βαθὺ βάραθρο»), τοῦ Πλούταρχου κ.ά., καθὼς καὶ τοῦ σύγχρονου Γάλλου περιηγητῆ O. Rayet, ὁ ὁποῖος τὸ ἐπισκέφτηκε τὸ 1879.

Κατὰ ἱστορικὲς ἀναφορές, στὸν Καιάδα ρίχτηκαν ἀπὸ τοὺς Σπαρτιᾶτες ὁ ἥρωας τοῦ Β΄ Πελοποννησιακοῦ πολέμου ὁ Ἀριστομένης ὁ Ἀνδανιεὺς μαζὶ μὲ 50 αἰχμαλώτους Μεσσηνίους. Ἐπίσης στὸν Καιάδα οἱ Σπαρτιᾶτες κατακρήμνισαν καὶ τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ βασιλέως των Παυσανία ποὺ εἶχε καταδικαστεῖ σὲ θάνατο ἐπὶ προδοσία. Οἱ ἀρχαῖες ἀναφορὲς (Θούκ. 1.134, Παυσαν. 4.18, Στράβ. Ἡ 376) καθιστοῦν σαφὲς ὅτι στὸν Καιάδα ἀπορρίπτονταν «...οἱ ἐπὶ μεγίστοις τιμωρούμενοι» καὶ οἱ αἰχμάλωτοι πολέμου. 

Πὼς ὅμως διαμορφώθηκε ὁ μῦθος περὶ κατακρήμνισης καχεκτικῶν παιδιῶν στὸν Καιάδα; 

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Πλάτων, ὁ ὁποῖος στὴν «Πολιτεία» του πρότεινε τὴ θανάτωση τῶν ἀσθενικῶν βρεφῶν σὲ βάραθρο τῆς κλασικῆς Ἀθήνας, ἀλλὰ ἀνεξήγητα τὸ ἐφιαλτικὸ ὄνειρό του Πλάτωνα χρεώθηκε ἡ Σπάρτη. Ὁ Καιάδας ἔχει -μᾶλλον κακῶς- ταυτιστεῖ μέ τους, ἐπίσης τρομερούς, «Ἀποθέτες». Τὸν τόπο δηλαδὴ ποὺ οἱ Σπαρτιᾶτες ἀπέθεταν τὰ μὴ ἀρτιμελῆ βρέφη, ὅπως ἀναφέρει ὁ Πλούταρχος καὶ μόνον αὐτός, στὸν βίο τοῦ Λυκούργου. Συγκεκριμένα ὁ ἀρχαῖος ἱστορικὸς γράφει ὅτι οἱ γονεῖς τοῦ κάθε νεογέννητου τὸ ἔφερναν ἐμπρὸς σὲ μία ἐπιτροπὴ γερόντων ποὺ τὸ ἐξέταζαν. Ἐὰν τὸ ἔβρισκαν ὑγιὲς καὶ ἀρτιμελὲς τὸ παρέδιδαν στὴν πόλη νὰ ἀνατραφεῖ, ἐνῷ στὴν ἀντίθετη περίπτωση τὸ «ἀπέπεμπον εἰς τὰς λεγομένας Ἀποθέτας», ἕναν βαραθρώδη τόπο στὸν Ταΰγετο, ἔτσι ὥστε τὸ δύσμορφο βρέφος νὰ πεθάνει μὲν ἀπὸ βέβαιο φυσικὸ θάνατο, ἀλλὰ ἡ πολιτεία νὰ μὴ μιανθεῖ ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση του. Πάντως, ἀκόμη καὶ ἔτσι, οἱ σύγχρονοι ἐρευνητὲς ὑποστηρίζουν ὅτι αὐτὴ τὴν τύχη εἶχαν μόνο τὰ παιδιὰ μὲ βαριὲς δυσμορφίες καὶ ὄχι ἐλαφρὲς ἀναπηρίες, ἀλλὰ καὶ παιδιὰ ἀπὸ ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες. 

Πιθανότατα, οἱ ἀόριστες ἀναφορὲς γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη νεογνῶν στοὺς «Ἀποθέτες» του Ταΰγετου, ποὺ συνδέονται συχνὰ μὲ τὸν ἀρχαῖο Καιάδα, συγχέονταν μὲ τὴ γνωστή, σὲ ὅλη τὴν ἀρχαιότητα, πρακτική της βρεφοκτονίας. Ἡ πρακτική της βρεφοκτονίας, ἀποτελοῦσε ἔσχατο καὶ ἐπώδυνο μέσο οἰκογενειακοῦ προγραμματισμοῦ σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἀπὸ τὴν ἀπώτερη προϊστορία μέχρι τὴ σύγχρονη ἰατρικὴ ἐπανάσταση καὶ τὴν ἐφαρμογὴ προηγμένων μεθόδων ἀντισύλληψης καὶ ἀποφυγῆς ἀνεπιθύμητων κυήσεων. Ἡ δέ, ἔκθεση τῶν παιδιῶν μὲ κάποια γενετικὴ δυσπλασία ἢ δυσμορφία ἀποτελοῦσε κοινὴ πρακτικὴ καὶ δὲν παρατηροῦνται διακρίσεις ἢ πολυνομία ἀπὸ πόλη σὲ πόλη καὶ ἀπὸ ἐποχὴ σὲ ἐποχή. 

Ὅμως, ἀκόμη καὶ ἡ συνθήκη τῆς ψυχικὰ ἐπώδυνης βρεφοκτονίας, βρίσκεται σὲ πλήρη ἀντιπαράθεση μὲ τὴν ἀποτρόπαιη καὶ ἀήθη παραβίαση τῆς ἔμφυτης ἀνθρώπινης αἴσθησης τοῦ φυσικοῦ καὶ νομικοῦ δικαίου, ποὺ συνεπάγεται ὁποιαδήποτε ἀντίληψη ἐγκατάλειψης ἀνυπεράσπιστων καὶ ἐν ζωῇ νεογνῶν, στὶς διαθέσεις ἐπιθετικῶν καιρικῶν συνθηκῶν καὶ ἄγριων ζώων. Συνεπῶς, ἡ ἄποψη αὐτὴ φαίνεται νὰ ἀποτελεῖ πάρεργο τῆς ἴδιας δυσφημιστικῆς παρερμηνείας τοῦ Καιάδα καὶ τῆς ἐγχώριας ἱστορικῆς ὑποβάθμισης τῆς ἀρχαίας Σπάρτης (μὲ τὴν ἑλληνικὴ Ἐκκλησία νὰ ὑποστηρίζει αὐτὸν τὸν μῦθο, μὲ ἰδιαίτερο «ζῆλο»). 

Σύμφωνα μὲ τὸν Ἡρόδοτο οἱ ἐκτελέσεις καταδίκων (ἢ αἰχμαλώτων) γίνονταν πάντα τὴ νύχτα καὶ πολλὲς ἑρμηνεῖες μποροῦν νὰ δοθοῦν πάνω σὲ αὐτό, ποὺ ἀφοροῦν εἴτε σὲ κάποια τελετουργικὴ πρακτικὴ εἴτε σὲ ψυχολογικὰ αἴτια ἢ στὴν ἐπιθυμία νὰ κρυφτεῖ ἀπὸ τὴν κοινὴ θέα τὸ ἐπαίσχυντο τέλος ἑνὸς Σπαρτιάτη. Ἐπιπλέον, οἱ ἐκτελέσεις γίνονταν στὴ φυλακή, προφανῶς διὰ ἀπαγχονισμοῦ, τοὐλάχιστον ἕως τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἡροδότου. Ὁ Καιάδας δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ οὔτε κάποιο ἄλλο εἶδος κατακρημνισμοῦ. Ἴσως ὁ Καιάδας νὰ χρησιμοποιοῦνταν ὡς ἕνα μέρος ὅπου ρίχνονταν τὰ σώματα μετὰ τὴν ἐκτέλεση. 

Ἡ ἀλήθεια εἶναι, πάντως, πὼς ἔχουμε ἐλάχιστες μαρτυρίες γιὰ ὑποθέσεις ἀνθρωποκτονίας στὴ Σπάρτη καὶ ἀκόμη λιγότερες γιὰ τὶς ποινὲς ποὺ ἐπιβάλλονταν ἐκεῖ. Γενικότερα, στὴν ἀρχαιότητα οἱ ἀναφορὲς γιὰ τὴ θανάτωση βρεφῶν στὸν Καιάδα εἶναι ἐξαιρετικὰ περιορισμένες καὶ χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἀσάφεια καὶ ἀπροσδιοριστία, ἐνῷ στὴ σύγχρονη ἐποχὴ ἀποκτοῦν μεγαλύτερη ἀποδοχὴ καὶ διάδοση καὶ μάλιστα σὲ συγγράμματα τῆς στοιχειώδους ἐκπαίδευσης, παρὰ τὴν παντελῆ ἔλλειψη τεκμηρίωσης καὶ ὑποστήριξης τῆς αἰνιγματικῆς μυθοπλασίας. Ἀντίθετα, στὴ διεθνῆ ἱστοριογραφία οἱ σχετικὲς ἀναφορὲς ἀμφισβητοῦνται ἢ ἀγνοοῦνται παντελῶς.

Ὁ θρῦλος αὐτός, φαίνεται νὰ παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ τὸ 1904, ὅταν κατὰ τὴν διεξαγωγὴ ἀρχαιολογικῆς ἔρευνας, τὰ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα ἐντὸς τοῦ Καιάδα ὁδήγησαν τὴν τότε ὁμάδα τῶν ξένων ἀρχαιολόγων στὴ διαπίστωση, ποὺ ἕως σήμερα κακῶς παραμένει, ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Σπαρτιᾶτες ἔριχναν στὸν γκρεμὸ τὰ ἀνάπηρα παιδιά, μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι τοὺς ἦταν βάρος καὶ ἄχρηστα γιὰ τὴν κοινωνία τους. Ἡ ἐπιστημονικὴ ὁμάδα βασίστηκε στὸ μικρὸ μέγεθος τῶν ὀστῶν, ποὺ ἀποκάλυψε ἡ ἀρχαιολογικὴ ἔρευνα, τὰ ὁποῖα ἀπεδόθησαν σὲ ὀστᾶ μικρῶν παιδιῶν. 

Τὸ 1956, μισὸ αἰῶνα μετά, ἡ μέθοδος τοῦ ἄνθρακος C14 ἀξιολόγησε τὰ συγκεκριμένα εὑρήματα ὡς μὴ ἀνήκοντα σὲ παιδιὰ ἀλλὰ σὲ ἐνήλικους ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ μόνον σὲ ἕνα ποσοστὸ 15% ἀνήλικων. Ἅπαντες δέ, εἶχαν κατάγματα. Κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1980, ἀλλὰ καὶ τὸ 2003, πολλοὶ ἀρχαιολόγοι, σπηλαιολόγοι ἀλλὰ καὶ ὀρειβάτες κατέβηκαν στὸν Καιάδα καὶ ἔδωσαν διάφορα στοιχεῖα γιὰ τὰ εὑρήματα ποὺ ὑπάρχουν στὸ ἐσωτερικό του. Ἐπικρατεῖ, βέβαια, μιὰ σύγχυση γιὰ τὸ κατὰ πόσο ἔφτασαν στὸν «πάτο» τοῦ πηγαδιοῦ. Ἄλλωστε, δὲν γνωρίζουμε ἂν μὲ τὰ χρόνια λόγῳ τῶν σεισμῶν ἡ δομὴ τοῦ Καιάδα ἔχει ἀλλάξει. Κατὰ τὸν Πλούταρχο (Κίμων 16.4) ὁ σεισμὸς τοῦ 464 π.Χ. ἦταν τρομακτικὰ ἰσχυρός: «Ἡ χώρα τῶν Λακεδαιμόνιων χάσμασιν ἐνώλισθε πολλοῖς καὶ τῶν Ταϋγέτων τιναχθέντων κορυφαὶ τινὲς ἀπερράγησαν» (ἄνοιξαν χάσματα καὶ ἀποκόπηκαν βράχοι ἀπὸ τὶς κορφὲς τοῦ Ταΰγετου). Εἶναι ἑπομένως φυσικὸ νὰ ἔπεσαν ἀπὸ τότε μεγάλοι βράχοι καὶ στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ Καιάδα. 

 Παρατηρήθηκε ὅτι καὶ πάνω σὲ πεσμένους ὀγκολίθους ὑπῆρχαν ὀστᾶ ἀνθρώπινων σκελετῶν, ποῦ ρίχτηκαν προφανῶς ἀπὸ τὴν ἄνω, ἀρχικὴ εἴσοδο καὶ μετὰ τὸ 464 π.χ. Πάντως, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι τὰ ὀστᾶ ποὺ βρῆκαν ἐκεῖ ἀνήκουν σὲ ἐνηλίκους, ἡλικίας 18-35 ἐτῶν. Βρέθηκε μόνο ἕνας σκελετὸς παιδιοῦ, ὄχι πολὺ μικρῆς ἡλικίας, τὸ ὁποῖο πιθανολογεῖται ὅτι ἔπεσε κατὰ λάθος μέσα στὸν Καιάδα. Μαζὶ μὲ τὰ ὀστᾶ βρέθηκαν αἰχμὲς ἀπὸ βέλη καὶ δόρατα, ἐνῷ ἕνα θραῦσμα κρανίου εἶχε καρφωμένη πάνω του τὴν αἰχμὴ ἑνὸς βέλους. Πολλοὶ κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ σώματα ποὺ ρίχτηκαν ἐκεῖ ἦταν ἤδη νεκρά. Βρέθηκαν, ἐπίσης, λύχνοι καὶ σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά. 

Σὲ κάθε περίπτωση δὲν διαπιστώθηκε ἡ παρουσία σκελετικῶν εὑρημάτων νεογέννητων ἀτόμων ἢ βρεφῶν, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸ πιὸ ἀμφιλεγόμενο καὶ ἀμφισβητούμενο στοιχεῖο τῆς σχετικῆς ἱστοριογραφίας ποὺ συνδέεται μὲ τὸ σπηλαιοβάραθρο τοῦ Καιάδα καὶ τὴν ἀρχαία Σπάρτη. 

Ἐπίσης, δὲν μπόρεσε νὰ διαπιστωθεῖ μέχρι σήμερα, παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες ἔρευνες, ἡ παρουσία σκελετικῶν εὑρημάτων μικρῶν παιδιῶν, βιολογικῆς ἡλικίας 1-4 ἐτῶν ἢ μεγαλύτερων παιδιῶν ἡλικίας 5-10 ἐτῶν, στὸ χῶρο του σπηλαιοβαράθρου. 

Ὅπως ἔχει, ἤδη, ἀναφερθεῖ, τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα σκελετικὰ εὑρήματα, ποὺ βρέθηκαν στὸ χῶρο του σπηλαιοβαράθρου, ἀνήκουν σὲ ἄνδρες βιολογικῆς ἡλικίας, μεταξὺ 18 καὶ 35 ἐτῶν. Μόνο δύο κρανία ἐνηλίκων ἀνδρῶν ἐμφανίζουν ἐνδείξεις πιθανῆς βιολογικῆς ἡλικίας μεγαλύτερης τῶν πενῆντα ἐτῶν, ἐνῷ βρέθηκαν λίγα σκελετικὰ εὑρήματα δύο ἐφήβων, πιθανῆς ἡλικίας 14-17 ἐτῶν, καθὼς καὶ τμήματα μετωπιαίου ὀστοῦ καὶ ἄνω γνάθου ποὺ πρέπει νὰ ἀνήκουν σὲ ἕνα ἀκόμη νεαρὸ ἄτομο ἡλικίας, περίπου, δώδεκα ἐτῶν. 

Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἀκόμη ἡ περίπτωση τοῦ νεαρότερου ἀτόμου δὲν θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ τεκμήριο θανάτωσης βρεφῶν στὸν Καιάδα. Ἀντίθετα εἶναι γνωστή, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἱστορικὴ περίοδο, ἡ συχνὴ ἐμπλοκὴ μεγαλύτερων παιδιῶν καὶ ἐφήβων σὲ βίαιες ἀντιπαραθέσεις καὶ πολεμικὲς συρράξεις. 

Τὰ συμπεράσματά περί εὐγονίας τῶν Σπαρτιατῶν, στὸ πλαίσιο μιᾶς στρατοκρατούμενης κοινωνίας, ὁ ὑπερβάλλων ρόλος των φυλετὼν στὶς οἰκογενειακὲς καὶ ἀτομικὲς ὑποθέσεις, στὸ πλαίσιο τοῦ κοινοβιακοῦ χαρακτῆρα τῆς σπαρτιατικῆς κοινωνίας, προέρχονται καὶ ἀποτελοῦν ἀναπόσπαστα μέρη τοῦ σπαρτιατικοῦ μύθου, τοῦ ὁποίου ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους ἀρχιτέκτονες ἦταν καὶ ὁ Πλούταρχος. Συνεπῶς, ἡ οὕτως ἢ ἄλλως ἀμφισβητήσιμη ἀναφορὰ στὴ σκόπιμη θανάτωση βρεφῶν στὸν Καιάδα, γιὰ λόγους εὐγονικῆς, φαίνεται νὰ κλονίζεται σοβαρά. Τὸ παραμύθι περί «...ὡραίων Σπαρτιατῶν, Καιάδα ἀνάπηρων τέκνων» ἄλλωστε δὲν συμπορεύεται μὲ τὸν ποιητὴ Τυρταῖο (ἐκ γενετῆς τυφλόν), τὸν βασιλιᾶ Ἀγησίλαο τῆς Σπάρτης (ἐκ γενετῆς χωλὸν) καὶ πλείστους ἄλλους διακεκριμένους Σπαρτιᾶτες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν ἀρτιμελεῖς, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἱστορία. Χαρακτηριστικὸ εἶναι δέ, πὼς ὅταν κάποτε εἰρωνεύτηκαν ἕναν κουτσὸ Σπαρτιάτη ποὺ πήγαινε νὰ πολεμήσει, αὐτὸς ἀπάντησε πὼς «ὁ πόλεμος χρειάζεται ἄτομα ποὺ μένουν στὴ θέση τους καὶ ὄχι ἄτομα ποὺ τὸ βάζουν στὰ πόδια», ἐνῷ σὲ παρόμοια περίπτωση τυφλοῦ Σπαρτιάτη, αὐτὸς ἀπάντησε πὼς «καὶ τίποτα νὰ μὴν κάνω, ὅλο καὶ κάποια λεπίδα τοῦ ἐχθροῦ θὰ στομώσω μὲ τὸ σῶμα μου». 

Ἐκφοβιστικὴ Προβολή: Ἡ ἀφήγηση αὐτὴ ἐνίσχυσε τὸν φόβο καὶ τὸ δέος γύρω ἀπὸ τὴ Σπάρτη, παρουσιάζοντας τὴν πόλη ὡς ἕνα μέρος ὅπου μόνο οἱ ἰσχυρότεροι ἐπιβιώνουν. Ἦταν ἕνας τρόπος νὰ δείξουν οἱ Σπαρτιᾶτες τὴν ἀφοσίωσή τους στὴν ἐπιβίωση τοῦ κράτους καὶ τὴ στρατιωτικὴ ὑπεροχή. 

Ἀποθετήριο ἀναπήρων τέκνων πρωτολειτούργησε ἐπὶ Βυζαντίου (τὰ ἀνάπηρα τέκνα τὰ ἀπέθεταν στὰ «ἄντρα», τὰ ὁποῖα ἦταν σπηλιές), προηγήθηκε ὅμως ἡ ἀπόθεση τέκνων ὑγιῶν καὶ μὴ ὑγιῶν ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους κατὰ τὴν τελευταία περίοδο τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γνωστὴ καὶ ὡς πτώση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γιὰ ἄλλους λόγους (κοινωνικοὺς κατ’ ἐξοχήν). 

Ὁ Θεόδωρος Πίτσος, Καθηγητὴς Φυσικῆς Ἀνθρωπολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐξηγεῖ πὼς μετὰ ἀπὸ ἔρευνες ἀποδείχτηκε πὼς ποτὲ οἱ Ἀρχαῖοι Σπαρτιᾶτες δὲν πέταγαν τὰ παιδιά τους στὸν Καιάδα σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ἑλληνικὸ κράτος ποὺ γιὰ δεκαετίας μέσῳ τῆς ἐκπαίδευσης ὑποστηρίζουν τὸ ἀντίθετο. 

ΣΕΙΡΙΟΣ: ΠΙΘΑΝΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ…

Σήμερα γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀστεριῶν εἶναι μεγάλος, ἀλλὰ ὄχι ἄπειρος, κι ἕνας παρατηρητὴς μὲ ὀξὺ μάτι μπορεῖ νὰ μετρήσει τὸ πολὺ 25.000 ἄστρα, ὅταν οἱ ἀτμοσφαιρικὲς συνθῆκες εἶναι καλές.
Ἡ ἀπεραντοσύνη ὅμως τοῦ οὐρανοῦ, ἀκόμη καὶ κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τῆς σύγχρονης γνώσης, εἶναι δεδομένη καὶ πάντα προκαλοῦσε κι ἐξακολουθεῖ νὰ προκαλεῖ δέος σιον ἄνθρωπο. Γι" αὐτὸ τὸ λόγο ἄλλωστε, ἡ γνώση τῶν ἄστρων καὶ τῶν ἀστερισμῶν καὶ ἡ ἐπίκληση τους μὲ συγκεκριμένα ὀνόματα, δημιουργεῖ στὸν ἄνθρωπο ἕνα αἴσθημα ἀσφάλειας καὶ ἱκανοποίησης.
Πολλὰ ἀπὸ τὰ ὀνόματα τῶν ἀστεριῶν ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἀκόμη καὶ σήμερα εἶναι Ἑλληνικά. Καὶ οἱ Ἕλληνες ἦταν ἴσως οἱ πρῶτοι ποὺ ἔδωσαν ὀνόματα σὲ συστάδες ἀστεριων καὶ δημιούργησαν καταλόγους ἀστέρων. Γιὰ αὐτόν το λόγο μποροῦμε νὰ δηλώσουμε μὲ βεβαιότητα πὼς ἡ ἱστορία τῆς ἀστρονομίας ἄρχισε στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα.


Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ἄλλωστε ὅτι κατὰ τὴ μυθολογία, ὁ Ἕλληνας θεὸς Ἑρμῆς ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ παρατήρησε τὴν τάξη στὰ πράγματα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὑπολόγισε τὴ διάταξη τῶν ἄστρων καὶ τὰ διαστήματα τῶν ἐποχῶν.
Ἡ πρώτη σαφὴς ἀναφορὰ γιὰ τὴν ἔστω καὶ στοιχειώδη γνώση τῶν ὀνομάτων κάποιων ἄστρων καὶ ἀστερισμῶν προέρχεται ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὰ ἐπικὰ ἔργα του Ἰλιάδα καὶ Ὀδύσσεια, ποὺ γράφθηκαν τον 8οΠ.Χ. αἰῶνα. Στὴν Ἰλιάδα, περιγράφοντας τὴν ἀσπίδα τοῦ Ἀχιλλέα, ὁ Ὅμηρος κατονομάζει τίς Πλειάδες, τίς Ὑάδες, τὸν Ωρίωνα καὶ τὴ Μεγάλη Ἄρκτο. Ἐπίσης, παρομοιάζει τὴν ἀπαστράπτουσα περικεφαλαία καὶ τὴν ἀσπίδα τοῦ Διομήδη μὲ τὸ «φθινοπωρινὸ ἀστέρα», δηλαδή το Σείριο. Ὁ Σείριος, ὡς «κύων τοῦ Ωρίωνος» λόγῳ τῆς θέσης τοῦ κοντὰ στὸν ἀστερισμὸ αὐτό, χρησιμοποιεῖται καὶ σὲ παρομοιώσεις ποὺ ἀφοροῦν τὸν Ἀχιλλέα καὶ τὸν Ἕκτορα.
Στὴν Ὀδύσσεια, ὑπάρχουν ἀναφορὲς σὲ ὅλους τοὺς παραπάνω ἀστέρες καὶ ἀστερισμούς, π.χ. τὸν Βοώτη. Ἐπίσης, σὲ αὐτὸ τὸ ἔπος συναντᾶμε καὶ μιὰ σαφέστατη ἀναφορὰ στὶς τροπὲς τοῦ Ἥλιου «τροπαὶ ἠελιοιο». Ἀπὸ τίς ἀναφορὲς λοιπὸν τοῦ Ὁμήρου μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε πὼς ἤδη τὸν 8ο π.Χ. αἰῶνα, κάποιοι ἀστερισμοί, ἀλλὰ καὶ κάποια οὐράνια φαινόμενα ἦταν γνωστὰ στοὺς Ἕλληνες. Διάφοροι ἀστέρες εἶχαν κατονομαστεὶ καὶ μάλιστα θεώρούνταν τόσο οἰκεῖοι, ὥστε νὰ χρησιμοποιηθοῦν σὲ παρομοιώσεις ποὺ ἀφοροῦσαν θεοὺς καὶ ἀνθρώπους.

Ἴσως οἱ πλανῆτες νὰ μὴν εἶχαν ἀκόμη διαφοροποιηθεῖ, μιὰ καὶ δὲν ὑπάρχουν ἐνδείξεις γιὰ κάτι τέτοιο, ὡστόσο θὰ πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι δὲν ὑπάρχουν καὶ ἐνδείξεις ποὺ νὰ ὑποδηλώνουν ὅτι κάτι τέτοιο δὲν εἶχε συμβεῖ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὑπάρχουν πολλὲς ἐνδείξεις ἱκανὲς νὰ μᾶς πείσουν όϊι ἡ συσχέτιση τῆς κατάστασης τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου στὴ γῆ ἦταν εὐρέως γνωστά, βάσει παρατηρήσεων. Τὴν ἴδια ἐποχὴ μὲ τὸν Ὅμηρο ἢ λίγο ἀργότερα, ὁ Ἡσίοδος, στὸ βιβλίο του Ἔργα καὶ Ἡμέραι, ἀναφέρει πολλοὺς ἐπίσης ἀστερισμούς, ποὺ ὁ γεωργὸς πρέπει νὰ συμβουλευτεῖ γιὰ τίς καθημερινὲς ἀσχολίες του. Γιὰ παράδειγμα, συνιστᾷ νὰ ἀρχίζει ὁ θερισμὸς ὅταν ἀνατέλλουν οἱ Πλειάδες καὶ ἡ σπορὰ ὅταν πλησιάζουν σιη δύση τούς.
Ὁ Ἡσίοδος κάνει ἀναφορὰ σὲ ὅλους τοὺς ἀστέρες καὶ ἀστερισμοὺς ποὺ εἶχε κατονομάσει καὶ ὁ Ὅμηρος, κάνοντας ἰδιαίτερη μνεία στὸ Σείριο καὶ στὸν Ἀρκτοῦρο. Στὸ Ἔργα καὶ Ἡμέραι ὑπάρχουν ἐπίσης τρεῖς ἀναφορὲς στὰ ἡλιοστάσια. Μιὰ φήμη μάλιστα λέει ὅτι ὁ Ἡσίοδος ἔγραψε κι ἕνα ἔργο ἀποκλειστικὰ γιὰ τοὺς ἀστερισμούς, ποὺ ὅμως χάθηκε ὅπως καὶ πολλὰ ἄλλα ἀπὸ τὰ ἔργα του. Θὰ πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ὀτι Σείριος εἶναι τὸ ἀστέρι ποὺ ἀναφέρεται σὲ ὅλες τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου μὲ τὰ ὀνόματα Σείριος, Σούρια, Σούρ, Σήειρ, Ὀσιρις κ.α.
Ἀπὸ τὸ Περοῦ καὶ τὸ Μεξικὸ μέχρι τὴν Αὐστραλία καὶ Ἰαπωνία καὶ ἀπὸ τὴν Ἰσλανδία μέχρι τὴν Ν. Ἀφρική, μιὰ παράδοση ζεῖ χιλιάδες χρόνια, παρὰ τίς προσπάθειες ἐξαλείψεως της, γιὰ νὰ θυμίζει στὸν ἄνθρωπο τὴν σχέση του μὲ τὸ μακρινὸ ἀστέρι καὶ πὼς οἱ θεοί-βασιλιᾶδες ἐποικιστές, ἔφεραν τὸ σπέρμα τῆς ζωῆς στὸν ἀπόμακρο τοῦτο πλανήτη τοῦ γαλαξία μας.
θὰ γίνει προσπάθεια συσχετισμοῦ τῆς ζωῆς τῆς γῆς μὲ τὸ μυστηριῶδες ἀστέρι, ὅσο πιὸ πειστικά, μὲ βάση τὰ στοιχεῖα ἀπὸ τίς παραδόσεις τῶν λαῶν τῆς γῆς. Αὐτοὶ οἱ λαοὶ παρὰ τὴν τεράστια ἀπόσταση τοῦ ἄστρου ἀπό την γῆ, ἤτοι κατὰ τοὺς ἀστρονόμους 8,8 ἔτη φωτὸς ἢ 83.255.040.000.000 χιλιόμετρα, γνωρίζουν παραδόξως πάρα πολλὰ γι" αὐτὸ τὸ ἄστρο, ποὺ ἀποτέλεσε ἀντικείμενο λατρείας τῶν ἀρχαίων λαῶν. Ἀφετηρία ἐκκινήσεως, τῶν θεῶν ποὺ ἐποίκησαν την γῆ ὑπῆρξε ὁ Σείριος χωρὶς νὰ ἀποκλείουμε καὶ τὴν συμμετοχὴ πιὸ μακρυνῶν ἄστρων. Ἀφετηρία τῶν θεῶν Θεωρεῖται ὁ Σείριος καὶ ὄχι κάποιο ἄλλο ἄστρο. Αὐτὸ δικαιολογεῖται ἀφοῦ σὲ παγκόσμια κλίμακα ὁ Σείριος ἀποτέλεσε ἀντικείμενο λατρείας, λατρεία ποὺ χρονολογεῖται ταυτόχρονα μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴν γῆ.
Παρὰ τὴν τεράστια γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα ἀπόσταση, ὁ Σείριος εἶναι ἕνα πολὺ κοντινὸ ἄστρο γιὰ τὰ συμπαντικὰ δεδομένα καὶ τοὺς θεούς. Παρακάτω ἀναφέρονται τὰ οὐράνια σώματα ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ἀστρικὸ σύστημα τοῦ Σείριου καὶ πληροφορίες ποὺ τὰ ἀφοροῦν, σύμφωνα μὲ τὰ τελευταῖα ἐπιστημονικὰ δεδομένα.
(Σείριος Ἀ΄) εἶναι ἕνα ἄστρο τεραστίων διαστάσεων, ἥλιος-γίγαντας σὲ σχέση μὲ τὸν ἥλιο τοῦ ἡλιακοῦ μᾶς συστήματος.εῖναι ἕνα πολὺ λαμπερὸ ἀστέρι. Ἔχει ἀκτῖνα 1,5 φορὰ μεγαλύτερη ἀπὸ τὸν ἥλιο, ἡ μᾶζα του εἶναι 2,5 φορὲς μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν μᾶζα ἴου ἥλιου καὶ 35,5 φορὲς φωτεινότερος ἀπὸ αὐτόν. Ἔχει θερμοκρασία ἐπιφανείας 11.200C τόση ὅση εἶναι σὲ χιλιόμετρα ἡ ἀπόσταση μεταξὺ Πυραμίδων Χέοπος καὶ Γιουκατὰν Μεξικοῦ, ἀλλὰ τόση εἶναι σὲ μέτρα ἀνὰ δευτερόλεπτο καὶ ἡ ταχύτητα διαφυγῆς τῶν σωμάτων ἀπὸ τὴν ἕλξῃ τῆς γῆς.
(Σείριος Β") Εἶναι βαρὺ ἀστέρι, ἄσπρος νᾶνος, ἔχει χρῶμα ἄσπρο καὶ εἶναι ἀόρατος μὲ γυμνὸ ὀφθαλμό. Ἀνακαλύφθηκε ΜΟΛΙΣ τὸ 1862 μὲ ἰσχυρὸ τηλεσκόπιο καὶ τονίζω τὸ ἔτος γιατί θὰ χρειαστεῖ πιὸ κάτω. Ἐπὶ 50 χρόνια καλύπτεται ἀπὸ τὸν Σείριο «Α» καὶ ἡ ὁρατὴ περίοδος τοῦ εἶναι ἄλλα πενῆντα (50) χρόνια. Εἶναι 65.000 φορὲς πυκνότερος ἀπὸ τὸν δικό μας ἥλιο καὶ ἔχει τὸ 95% τῆς μάζας αὐτοῦ ἐνῶ εἶναι 10.000 φορὲς πιὸ σκοτεινὸς ἀπὸ τὸν Σείριο «Α».
(Σείριος Γ") ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΣΤΡΟ Ὁ ἀστρονόμος Φὸξ ἰσχυρίζεται ὅτι εἶδε τὸν Σείριο Γ» τὸ 1920. Εἶναι τέσσερις φορὲς ἐλαφρύτερος ἀπὸ τὸν Σείριο «Α» καὶ κινεῖται ὅπως ὁ Σείριος «Β». Ἔχει ἕναν δορυφόρο «Ε» ποὺ εἶναι ὁ πλανήτης τοῦ συστήματος ποὺ κατοικεῖται καὶ ἀπὸ αὐτὸν ξεκίνησε ὁ ἐποικισμὸς τῆς γῆς.
Ὁ πλανήτης αὐτὸς ἐπηρεάζεται καθ" ὁλοκληρία ἀπὸ τὸν Συνοδό. Τὰ πενῆντα χρόνια τῆς περιόδου τοῦ Συνοδοῦ εἶναι διάχυτα στὴν Ἑλληνικὴ παράδοση. H ὕπαρξη τοῦ Σείριου ἦταν γνωστὴ σὲ ἀρχαίους πολιτισμούς, ΠΡΙΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ὅπως μαρτυροῦν ἀρχαῖα κείμενα καὶ ἀρχαῖες παραστάσεις.
Τὸ «περίεργο» τῆς ὅλης ὑπόθεσης, ἔγκειται στὸ ὀτι ὁ Σείριος Β΄ καὶ ὁ Σείριος Γ΄ δὲν φαίνονται μὲ «γυμνὸ μάτι», γεγονὸς ποὺ προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη φακοῦ, τηλεσκοπίου ἢ κάποιου ἄλλου τεχνολογικοῦ ἐπιτεύγματος γιὰ νὰ διαπιστωθεῖ ἡ ὕπαρξή τους, ἢ κάποια ἐπαφὴ τῶν ἀρχαίων προγόνων μας μὲ ἐξωγήϊνους καί -γιατί ὄχι;- τὴν πιθανὴ καταγωγὴ τοὺς ἀπο αὐτούς...
Τὸ Ἑλληνικὸ γράμμα E ὑπῆρχε στὴν μετώπη τοῦ ἱεροῦ του Ἀπόλλωνα, θεοῦ φωτός, στοὺς Δελφοὺς καὶ συνέδεε τὴν θεϊκὴ ἐπιλογὴ τοῦ χώρου μὲ τὴν φυλὴ ποὺ τὸν λάτρευε, τὴν θεϊκὴ φυλὴ τῶν Ἑλλήνων οἱ ρίζες τῆς ὁποίας ὑπάρχουν στὸν οὐρανὸ στὸ ἄστρο E τοῦ Σείριου. Ἀνπάρουμε τὴν τροχιὰ τοῦ ἀστερισμοῦ Σείριου «Β» καὶ τὴν συνδέσουμε μὲ τίς τρεῖς ὁριακὲς θέσεις του μὲ τὸν Σείριο «Α» τὸ γίγαντα ἄστρο τοῦ συστήματος, τότε ἔχουμε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἑλληνικοῦ γράμματος E. Οἱ τρεῖς θέσεις ποὺ ἐπιλέχτηκαν εἶναι ὁριακὲς θέσεις, ἀνατολή-δύση-ζενὶθ τοῦ Σείριου «Β», ἐπειδὴ ἀποτελοῦν καθοριστικὰ σημεῖα τῆς ὁρατῆς τροχιᾶς του γύρω ἀπὸ τον «Α» ποὺ διαρκεῖ 50 χρόνια.


Ὁ τελευταῖος θεϊκὸς ἐποικισμὸς τῆς γῆς ἔγινε ἀπὸ τὸν Δία τὸ 25.000 πχ καὶ εἶχε ἀφετηρία τὸ ἄστρο E τοῦ Σείριου ποὺ οἱ Ντόκον ὀνομάζουν «Ἀστρο τῆς Δημιουργίας», τυχαῖο; ἀδύνατον. Ἐὰν δὲν τοὺς εἶχε δοθεῖ δὲν ὑπῆρχε οὔτε μία πιθανότητα στὶς χίλιες νὰ τὸ γνώριζαν. Ἡ ἀστρικὴ ἀποστολή του Δία καὶ ἡ ἀστροπολιτεία του ἔπρεπε νὰ δείχνουν τὸ ἄστρο ἐκκίνησης τοὺς καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ κυρίαρχη εἰκόνα γιὰ λόγους ἀσφαλείας καὶ ἀναγνώρισης.
Οἱ ΗΠΑ ἔστειλαν στὸ φεγγάρι την ἀστερόεσσα, ἡ ΕΟΚ τὴν σημαία τῶν 15 ἀστέρων ὅπου κάθε ἕνα δηλώνει καὶ ἕνα κράτος. Τὸ ἄστρο E τοῦ Σείριου εἶχε σὰν ἔμβλημα του τὰ 8 ἢ 6 ἔψιλον ποὺ συμβάλλουν στὸ κέντρο τοῦ γίντα «Α». Ἔτσι δήλωναν τὴν ἀφετηρία τῆς ἀστρικὴς κοινωνίας τοῦ Σείριου.
Ὅταν ἡ ΝΑSΑ τὸ 1972 ἐκτόξευσε τὸν «Πάϊονηρ-10″ γιὰ ταξίδι στὸ ἄπειρο καὶ στὸν χρόνο, τοποθέτησε τὴν παρακάτω πλακέτα μὲ τὰ ἑξῆς στοιχεῖα:
- Σχηματικὴ παράσταση δύο ἀτόμων ὑδρογόνου.
- Εἰκόνα ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς σὲ ἀδαμιαία περιβολή.
- Τὸ ἡλιακὸ σύστημα μὲ τοὺς πλανῆτες του, τὴν ἀφετηρία καὶ πορεία τοῦ διαστημοπλοίου.
- Δέκα πέντε ἀκτῖνες ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ τὸ κέντρο, οἱ δεκα-τέσσαρες εἴνα μαρκαρισμένες.\

Πῶς νὰ συνδεθεῖτε μὲ τὴν Οὐράνια Μουσικὴ τῶν Σφαιρῶν τοῦ Δία

 

Ἡ μουσικὴ τῶν Οὐράνιων Σφαιρῶν 

Ξεκλειδώνοντας τὰ Μυστήρια τῆς Οὐράνιας Μουσικῆς τοῦ Δία 

Ἔχετε ἀναρωτηθεῖ ποτὲ γιὰ τὴ μαγευτικὴ μουσικὴ ποὺ ἀντηχεῖ μέσα ἀπὸ τὶς οὐράνιες σφαῖρες τοῦ Δία, τοῦ βασιλιᾶ τῶν θεῶν; 

Στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία, ὁ Δίας δὲν εἶναι μόνο γνωστὸς γιὰ τοὺς δυνατοὺς κεραυνοὺς καὶ τὴν ὑπέρτατη δύναμή του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν οὐράνια μουσικὴ ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἐπικράτειά του. 

Αὐτὴ ἡ θεϊκὴ μουσική, γνωστὴ ὡς «μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία» ἢ «μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία», λέγεται ὅτι ἔχει ἀπέραντη δύναμη καὶ ὀμορφιά. 

Ἡ προέλευση τῆς Οὐράνιας Μουσικῆς τοῦ Δία 

Σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχαῖες ἑλληνικὲς πεποιθήσεις, ὁ Δίας, ὁ ἡγεμόνας τοῦ Ὀλύμπου, περιβάλλεται ἀπὸ μιὰ οὐράνια σφαῖρα ποὺ παράγει ἁρμονικὴ καὶ οὐράνια μουσική. 

Αὐτὴ ἡ μουσικὴ λέγεται ὅτι εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τῆς θεϊκῆς ἁρμονίας καὶ τάξης στὸ σύμπαν. Πιστεύεται ὅτι ἡ οὐράνια μουσικὴ τοῦ Δία δημιουργεῖται ἀπὸ τὴν κίνηση τῶν πλανητῶν, τῶν ἀστεριῶν καὶ ἄλλων οὐράνιων σωμάτων σὲ τέλεια εὐθυγράμμιση, δημιουργῶντας μιὰ συμφωνία ποὺ ὑπερβαίνει τὴ θνητὴ κατανόηση. 

Ἡ δύναμη τῆς μουσικῆς τοῦ Δία 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ πηγὴ ὀμορφιᾶς καὶ θαύματος, ἀλλὰ ἔχει καὶ τεράστια δύναμη. 

Λέγεται ὅτι ὅσοι εἶναι συντονισμένοι μὲ αὐτὴ τὴν οὐράνια μουσικὴ μποροῦν νὰ ἔχουν πρόσβαση σὲ ὑψηλότερα βασίλεια συνείδησης καὶ νὰ συνδεθοῦν μὲ τὸ θεῖο. 

Ἡ ἀκρόαση αὐτῆς τῆς οὐράνιας μουσικῆς πιστεύεται ὅτι ἔχει βαθιὰ ἐπίδραση στὴν ψυχή, φέρνοντας εἰρήνη, ἁρμονία καὶ φώτιση. 

Πῶς νὰ συνδεθεῖτε μὲ τὴν Οὐράνια Μουσικὴ τοῦ Δία 

Ἐνῷ ἡ οὐράνια μουσικὴ τοῦ Δία λέγεται ὅτι εἶναι πέρα ἀπὸ τὴ θνητὴ ἐμβέλεια, ὑπάρχουν τρόποι νὰ συντονιστεῖτε μὲ τὶς συχνότητές της. 

Ὁ διαλογισμὸς κάτω ἀπὸ τὸν νυχτερινὸ οὐρανό, ἡ ἀκρόαση τῶν ἤχων τῆς φύσης καὶ τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς σας στὴν ὀμορφιὰ τοῦ σύμπαντος εἶναι ὅλοι τρόποι γιὰ νὰ συνδεθεῖτε μὲ τὴ θεϊκὴ μουσικὴ τοῦ Δία. 

Ἠρεμῶντας τὸ μυαλό σας καὶ συντονίζεστε στὶς λεπτὲς δονήσεις του.. 

 

Πολλοὺς αἰῶνες πρὶν ἡ ΝΑΣΑ ἀποδείξει τὴν ὕπαρξη τὴν Μουσικῆς στὸ Σύμπαν, ὁ Πλάτων ὀνόμαζε τὴν μουσικὴ ὡς τὴν ὀμορφιὰ τοῦ Σύμπαντος κι ἔλεγε ὅτι ἡ «ἡ Μουσικὴ εἶναι ἡ κίνηση τοῦ ἤχου γιὰ νὰ φτάσει τὴν ψυχὴ καὶ νὰ τῆς διδάξει τὴν ἀρετή», ὅτι «ἡ μουσικὴ εἶναι ἕνας ἠθικὸς κανόνας. 

Δίνει ψυχὴ στὸ σύμπαν, φτερὰ στὴ σκέψη, ἀπογειώνει τὴ φαντασία, χαρίζει χαρὰ στὴ λύπη καὶ ζωὴ στὰ πάντα". 

Πιὸ πρὶν ὅμως ὁ Πυθαγόρας ὁ Σάμιος, αὐτὸς ὁ μέγιστος τῶν μεγίστων φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης καὶ μουσικός, εἶχε φτάσει σὲ τέτοιο ἐπίπεδο εὐαισθησίας ὥστε ν’ ἀκούει (ὄχι βέβαια μὲ τὰ φυσικὰ αὐτιὰ) τὴ συμφωνία τοῦ οὐρανοῦ, τὴ μουσικὴ τῶν οὐράνιων σφαιρῶν καὶ 6 αἰῶνες π.Χ. ἀπὸ τὸν Κρότωνα τῆς Ἰταλίας αὐτὸς καὶ οἱ μαθητές του " θεμελίωναν τὴν θεωρία τους γιὰ τοὺς ἀριθμούς. «κατὰ δὴ τὸὺς Πυθαγορικοὺς πρεσβευτέα τὰ τῶν ἀριθμῶν ὡς ἀρχὴ καὶ πὴγὴ καὶ ῥἴζα τῶν πάντων» 

.

Ἀνακάλυπταν τὶς ἁρμονικὲς σχέσεις τῶν ἀριθμῶν στὴ μουσικὴ καὶ βάσει αὐτῶν ἑρμήνευσαν τὸν Σύμπαντα Κόσμο. Ἡ μουσικὴ γιὰ τοὺς Πυθαγόρειους ἦταν πάνω ἀπὸ ὅλα μαθηματικά. 

 Ἡ τεράστια σημασία τῆς μουσικῆς γιὰ τοὺς Πυθαγόρειους). 

Ἡ οὐσία της ἦταν οἱ ἀριθμοὶ καὶ ἡ ὀμορφιά της ἡ ἔκφραση τῶν ἁρμονικῶν σχέσεων τῶν ἀριθμῶν, «τὸὺς ἐν τοῖς ἀριθμοῖς ἁρμονικοὺς λόγους ἐννοῶν καὶ τὸ ἐν αὐτοῖς ἀκουστὸν ἀκούειν ἔλεγε τῆς ἁρμονίας». 

Ἡ μουσικὴ ἦταν ἀκόμα ἡ εἰκόνα τῆς οὐράνιας ἁρμονίας.

 Οἱ ἁρμονικὲς σχέσεις τῶν ἀριθμῶν μεταφέρονταν στοὺς πλανῆτες. Οἱ πλανῆτες καθὼς περιστρέφονται – δίδασκε – παράγουν διάφορους μουσικοὺς ἤχους, «ἁρμονία τῶν σφαιρῶν», ποὺ δὲν τοὺς ἀκοῦμε" : «Ἐστὶν οὗν ἡ οὐσία τῶν πραγμάτων ἁρμονία καὶ ἀριθμὸς σφαιρῶν στρεφομένων»!! 

2.500+ ἔτη μετά, στὸ σήμερα, ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἔχει ἀπόδειξη μέχρι κεραίας ὅλα ὅσα ἔλεγαν ὁ Πλάτων καὶ ὁ Πυθαγόρας γιὰ τὴν μουσικὴ τῶν οὐράνιων σφαιρῶν. 

Ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἰάμβλιχος, στὸ «Περὶ Πυθαγόρειου βίου, 938 – 958», ὁ Πυθαγόρας χρησιμοποιῶντας κάποιον ἄρρητο καὶ δυσκολονόητο θεϊκὸ τρόπο, τέντωνε τὴν ἀκοή του καὶ προσήλωνε τὸν νοῦ του στὶς «μεταρσίαις» (ὑπερκόσμιες) «τοῦ κόσμου συμφωνίαις», ἀκούοντας μυστικά, ὅπως ἔδειχνε, μόνον αὐτὸς καὶ κατανοῶντας τὴν καθολικὴ τῶν σφαιρῶν καὶ τῶν κατ’ αὐτὰς κινούμενων ἀστέρων ἁρμονία, ποὺ ἦταν κάτι πληρέστερο ἀπὸ ἐκείνη τῶν θνητῶν καὶ ἀπέδιδε «κατακορέστερον μέλος». 

Ἡ ὑπερκόσμια αὐτὴ συμφωνία, ἔλεγε, εἶναι ἀποτέλεσμα «ἐξ ἀνομοίων μὲν καὶ ποικίλως διαφερόντων ῥοἰζημάτων ταχῶν τε καὶ μεγεθῶν καὶ ἐποχήσεων» (ἐξ ἀνόμοιων μὲν καὶ ποικίλων ταχύτατων ἤχων καὶ μεγεθῶν καὶ συνακόλουθων στοιχείων), ποὺ ἔχουν ἀναμεταξύ τους ἐναρμονισθεῖ μὲ κάποια μουσικὴ διάταξη, ἀποτελούμενη ἀπὸ κίνηση καὶ μελωδικότητα περιστροφὴ ἅμα καὶ ποικιλόμορφη ὡραιότητα. 

Ἀπὸ τὴν ὑπερκόσμια αὐτὴ συμφωνία ἐμπνεόμενος, σὰν νὰ εἶχε βάλει σὲ τάξη καὶ αὐτὴ λογικὴ τοῦ νοῦ του, ὅπως ὅταν μιλοῦμε γιὰ ἄσκηση σωματική, ἐπινοοῦσε ὅσο ἦταν δυνατὸν κάποιες εἰκόνες ἴδιες μὲ αὐτὲς ποὺ ἔβλεπε, τὶς ὁποῖες παρεῖχε στοὺς μαθητές του μιμούμενος μὲ τὰ μουσικὰ ὄργανα καὶ τὴν φωνὴ τὴν ὑπερκόσμια συμφωνία. 

Γιατί σὲ αὐτὸν μόνον ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς θεωροῦσε ὅτι ἦταν κατανοητοὶ καὶ μποροῦσε νὰ ἀκουσθοῦν οἱ κοσμικοὶ αὐτοὶ φθόγγοι. 

Ἐὰν σταθοῦμε γιὰ λίγο στὴν γεωμετρικὴ καὶ μαθηματικὴ πλευρὰ τοῦ θέματος θὰ παρατηρήσουμε ὅτι ὑπάρχουν 5 συμμετρικὰ πολύεδρα.

 Ὁ μέγας Πλάτων ἔλεγε ὅτι αὐτὰ τὰ πολύεδρα εἶναι οἱ βασικοὶ δομικοὶ κρίκοι, τὰ πλέον σημαντικὰ δομικὰ στοιχεῖα στὴν δημιουργία τοῦ σύμπαντος.

 Ὁ Kepler ποὺ μελέτησε τὰ ἔργα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Πλάτωνα παρατήρησε μὲ τὶς μετέπειτα ἔρευνές του, ὅτι οἱ τροχιὲς τῶν πλανητῶν, καὶ φυσικὰ τῆς Χθονός – Γῆς, "γράφουν" τὴν περιφέρεια συγκεκριμένων πολυέδρων.

 Γιὰ παράδειγμα ἡ τροχιὰ τοῦ Ἄρεως γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς τετράεδρου (Πῦρ). Ἡ τροχιὰ τοῦ Διὸς γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς κύβου (γῆ). Ἡ τροχιὰ τῆς Ἀφροδίτης γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς ὀκτάεδρου (Ἀήρ). Ἡ τροχιὰ τῆς Γῆς γράφει τὴν περιφέρεια ἑνὸς εἰκοσάεδρου (Ὕδωρ). 

Καὶ τὰ πράγματα δὲν σταματοῦν ἐκεῖ : οἱ ἀρχαίου 

Ἕλληνες ταύτιζαν τὰ οὐράνια σώματα ἢ ὀρθὰ τὶς τροχιές του μὲ τὶς νότες τῆς μουσικῆς, ἤτοι 

ΝΤΟ, ΡΕ, ΜΙ, ΦΑ, ΣΟΛ, ΛΑ ΣΙ, ΝΤΟ, δηλαδὴ μὲ τοὺς νόμους τῆς μουσικῆς.

 Κάτι ποὺ ἔχει ἐπαληθευθεῖ ἀπὸ σύγχρονους ἐπιστήμονες, ὅτι δηλαδὴ συγκεκριμένες νότες ἀποδίδουν συγκεκριμένα γεωμετρικὰ σχήματα – στερεά. 

Ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς ἤχους τῶν πλανητῶν μοιάζουν μὲ τοὺς ἤχους πουλιῶν , μὲ κύματα, μὲ ἀνέμους, μὲ δελφίνια, κρύσταλλα, κ.α 

καὶ εἶναι ὅμοιες ἀπόλυτα μὲ 7 νότες 

τῶν ἑπτὰ κύριων πλανητῶν μὲ τοὺς μουσικοὺς φθόγγου νότες ποὺ εἶναι 

1) Ἥλιος = Μί 

2) Ἀφροδίτη = φά 

3) Ἑρμῆς = Σόλ 

4) Σελίνι = Λά 

5) Κρόνος = Σί 

6) Ἄρης = Ρέ 

7) Δίας =Ντό 

Μετὰ 2.500 Χρόνια δικαιώνεται ὁ Πυθαγόρας ἀπο την 

  NASA

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Ἡλίου! 

οἱ ἀστρονόμοι τοῦ Τμήματος Ἡλιακῆς Φυσικῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Σέφιλντ καταγράφουν τοὺς ἤχους ποὺ παράγουν τὰ μαγνητικὰ κυκλώματα στὴν ἐξωτερικὴ στιβάδα τῆς ἀτμόσφαιρας τοῦ ἥλιου ποὺ πάλλονται σὰν χορδὲς μουσικῶν ὀργάνων! Οἱ ἀστρονόμοι κατάφεραν νὰ μετατρέψουν αὐτοὺς τοὺς Παλμοὺς σὲ ἤχους καὶ ἰδοὺ τὸ ἀποτέλεσμα στὸ παραπάνω βίντεο. 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τῆς Γῆς! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Πλούτωνα! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Δία! 

Συναρπαστικὴ καταγραφὴ τῶν ἤχων τοῦ Δία (ἠλεκτρομαγνητικὲς «φὼνὲς») ἀπὸ τὸ Voyager τῆς NASA. Οἱ σύνθετες ἀλληλεπιδράσεις ἠλεκτρομαγνητικὰ φορτισμένων σωματιδίων πὸὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν ἡλιακὸ ἄνεμο, τὴν πλανητικὴ μαγνητόσφαιρα κλπ. δημιουργοῦν «ἠχοτόπους δονήσεων».

 Φαίνεται πὸλὺ ἐνδιαφέρον, ἀκόμα καὶ τρομακτικό. ὁ Δίας ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀποτελεῖται ἀπὸ ὑδρογόνο καὶ ἥλιο. ὁλόκληρος ὁ πλανήτης, εἶναι κατασκευασμένος ἀπὸ ἀέριο, καὶ δὲν ἔχει στερεὴ ἐπιφάνεια κάτω ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα. Οἱ πιέσεις καὶ θερμοκρασίες στὸ βάθος τοῦ Δία εἶναι τόσο ὑψηλὲς πὸὺ τὰ ἀέρια ὑφίστανται μὶὰ σταδιακὴ μετατροπὴ σὲ ὑγρὰ πὸὺ μὲ τὴν σειρά τους συμπυκνώνονται σταδιακὰ σὲ ἕνα μεταλλικὸ "πλάσμα" στὸ ὁποῖο τὰ μόρια ἔχουν χάσει τὰ ἐξωτερικά τους ἠλεκτρόνια . 

Οἱ ἄνεμοι τοῦ Δία ἔχουν ταχύτητα χίλια μέτρα ἀνὰ δευτερόλεπτο σὲ σχέση μὲ τὸ περιστρεφόμενο ἐσωτερικό. Τὸ μαγνητικὸ πεδίο τοῦ Δία εἶναι τέσσερις χιλιάδες φορὲς ἰσχυρότερο ἀπὸ τῆς Γῆς, καὶ ἔχει κλίση 11° μοιρῶν ἀπο τὸν ἄξονα περιστροφῆς. 

Αὐτὸ προκαλεῖ μιὰ ταλάντωση τοῦ μαγνητικοῦ πεδίου, ἡ ὁποία ἔχει μιὰ βαθιὰ ἐπίδραση στὰ παγιδευμένα ἠλεκτρονικὰ φορτισμένα σωματίδια. 

Αὐτὸ τὸ πλάσμα φορτισμένων σωματιδίων ἐπιταχύνεται πέρα ἀπὸ τὴν μαγνητόσφαιρα τοῦ Δία, μὲ ταχύτητες δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων ἀνὰ δευτερόλεπτο. Εἶναι οἱ ταλαντώσεις αὐτῶν τῶν μαγνητικῶν σωματιδίων ποὺ δημιουργοῦν μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ἤχους ποὺ ἀκοῦτε σὲ αὐτὴ τὴν ἐγγραφή. From an original CD: JUPITER NASA-VOYAGER SPACE SOUNDS (1990) BRAIN/MIND Research. 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τῆς Ἰοῦς (δορυφόρος τοῦ Δία)! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Κρόνου! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας τοῦ Οὐρανοῦ! 

Ἡ μουσικὴ τῆς οὐράνιας σφαίρας της Μιράντας (δορυφόρος τοῦ Οὐρανοῦ) !

Ὁλόκληρο τὸ Σύμπαν δονεῖται ἀπὸ ἤχους, ἀπὸ μουσικοὺς φθόγγους ποὺ ἑνωμένοι φτειάχνουν μουσική. Αὐτὸ κατέδειξαν, αὐτὸ κατέγραψαν οἱ ἔρευνες τῆς ΝΑΣΑ . Δεῖτε καὶ Ἀκοῦστε : 

Ἡ συμφωνία τῶν Πλανητῶν – Νό.2!

Ἡ "Μουσικὴ τῶν Οὐράνιων Σφαιρῶν" δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ θεωρία γιὰ τὴν κίνηση τῶν πλανητῶν, ἀλλὰ καὶ μιὰ βαθιὰ φιλοσοφικὴ ἰδέα ποὺ ἐκφράζει τὴ σύνδεση τῆς φύσης μὲ τὸ θεῖο καὶ τὴν ἁρμονία ποὺ διέπει τὸν κόσμο. Ἀντιπροσωπεύει τὴν ἰδέα ὅτι τὸ σύμπαν δὲν εἶναι χαοτικὸ ἀλλὰ διέπεται ἀπὸ τάξη, ἰσορροπία καὶ ὀμορφιά. 

Αὐτὴ ἡ μουσικὴ εἶναι ἡ κοσμικὴ μελωδία ποὺ οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι πίστευαν ὅτι μποροῦσε νὰ συνδεθεῖ μὲ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή, προσφέροντας ἕναν δρόμο γιὰ τὴν κατανόηση τῆς θεϊκῆς φύσης τοῦ κόσμου.