Τί κρύβεται στὴ Σελήνη μῦθοι καὶ ἀποδείξεις

 

Μιὰ πολὺ παλιὰ Σουδανικὴ παράδοση τῆς φυλῆς Σιλλοὺκ ἀναφέρει: «Τὸν παλιὸ καιρὸ οἱ ἄνθρωποι ἀνέβαιναν στὸ φεγγάρι ἀπὸ κάποιο ἀνηφορικὸ δρόμο ἀλλὰ μετὰ κουράστηκαν καὶ δὲν μποροῦσαν ν' ἀνέβουν». Τά ... 

Ἰνδικὰ χειρόγραφα ἀναφέρουν ὅτι «οἱ Ἕλληνες θεοὶ πολέμησαν ἐναντίον τῶν κατοίκων τῆς σελήνης καὶ τῶν συμμάχων της.» Οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι γνώριζαν πάρα πολλὰ γιὰ τὴν σελήνη. 

Ὁ Σωκράτης τὴν χαρακτηρίζει: «Μεγάλη κούφια σφαῖρα ποὺ στὸ ἐσωτερικό της ὑπάρχουν θάλασσες καὶ στεριὲς καὶ κατοικοῦν ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς». 

Αὐτὰ ἀναφέρει ὁ Ξενοφάνης γιὰ τὸν δάσκαλο του. 

Αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ὁ Σωκράτης τὰ ὑποστηρίζουν καὶ σύγχρονοι ἀστρονόμοι. 

Ὁ Ἕλληνας θεὸς Ὀρφέας, γιὸς τοῦ Ἀπόλλωνα, ὁ πιὸ τακτικὸς ταξιδιώτης τῆς Σελήνης καὶ τοῦ Σειρίου, καὶ μᾶς λέει: 

«Ἡ Σελήνη ἔχει βουνὰ πολιτεῖες καὶ σπίτια, ἡ ἐπιφάνεια τῆς εἶναι ἔδαφος ὅπως τῆς γῆς καὶ κατοικεκαι ἀπὸ θεϊκοὺς κατοίκους.» Τὶς πληροφορίες αὐτές μας τὶς δίνουν Πλούταρχος καὶ Διογένης ὁ Λαέρτιος. 

Ὁ Ὀρφέας γνώριζε τὸ σεληνιακὸ ἡμερολόγιο τῶν 12 μηνῶν καὶ τὶς φάσεις τῆς σελήνης. 

Μιλᾶ γιὰ τὴν περιστροφὴ τῆς γῆς γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο, τὶς εὔκρατες, τροπικὲς καὶ πολικὲς ζῶνες τῆς γῆς, τὶς ἐκλείψεις τῆς σελήνης, τὰ ἡλιοστάσια, τὶς ἰσημερίες, τὶς κινήσεις τῶν πλανητῶν καὶ τὴν παγκόσμια ἕλξη καὶ ἐπιμένει στὸ θέμα τῶν κατοίκων τῆς σελήνης, ὅτι εἶναι αὐτοὶ ποὺ περιπλανήθηκαν ἀπὸ πλανήτη σὲ πλανήτη. 

Οἱ Τελχίνες τῆς Ρόδου καὶ οἱ Κάβειροι τῆς Σαμοθράκης ἐξαφανίστηκαν μετὰ τὸν μεγάλο κατακλυσμό. Ἡ τεχνολογική τους ἐξέλιξη ἦταν τέτοια ποὺ τοὺς ἐπέτρεπε νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν γῆ καὶ νὰ σωθοῦν στὴν Σελήνη ἢ τὸν Ἀρη. 

Ἡ ἄποψη μοῦ εἶναι ὅτι ἐπέστρεψαν στὶς βάσεις τους στὴν Σελήνη καὶ τὸν Ἀρη ἀντίστοιχα, βάσεις ποὺ χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ τοὺς θεοὺς κατὰ τὸν ἐποικισμὸ τῆς γῆς. 

Ὁ Νονὸς ἀναφέρει ὅτι ὁ Φαέθων ἔκανε 30 περιστροφὲς γύρω ἀπὸ τὸ φεγγάρι, ταξίδεψε στὴν Ἀφροδίτη καὶ ἐπισκεπτόταν τὸν Β. καὶ Ν. Πόλο. 

Ὁ Διόνυσος καὶ ὁ Ἡρακλῆς πῆγαν στὴν Σελήνη καὶ ὁ Ἴδμων ὅπως ἀναφέρει ὁ Νονὸς ταξίδεψε στὴν Σελήνη μὲ τὸ ἅρμα του ποὺ ἔμοιαζε μὲ ἀπαστράπτοντα κομήτη καὶ δίνει ἀκριβέστατες πληροφορίες γιὰ τὴν ἀθέατη πλευρὰ τῆς σελήνης κάτι, ποὺ πρὶν λίγα χρόνια ἔκανε ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος. 

Ὁ Ἑλληνικῆς καταγωγῆς Λουκιανὸς ἀπὸ τὴν Σαμοσάτα τῆς Συρίας ἔζησε τὸ 120 μ.χ. Στὸ βιβλίο του 

«Ἀληθινὴ Ἱστορία» ἂν καὶ τὸ χαρακτηρίζει παραμύθι, ἐν τούτοις δίνει πληροφορίες ἐπιστημονικὰ ἀπόλυτα ἀκριβεῖς, οἱ ὁποῖες ἐπαληθεύτηκαν στὴν ἐποχή μας. 

Τὶς πληροφορίες αὐτὲς ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν ἀνάλογες ἐμπειρίες, ἦταν ἀδύνατον νὰ τὶς φαντασθεῖ ἄνθρωπος. «Πήγαινε μὲ ἕνα καράβι ποὺ τὸ πῆρε ὁ ἀέρας γιὰ ἑφτὰ μερόννχτα καὶ τὴν ὄγδοη ἡμέρα ἔφτασε στὸ φεγγάρι. 

(Τόσο κάνουν τὰ σύγχρονα διαστημόπλοια τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ φεγγάρι). 

Μπῆκε μέσα σ' ἕνα πηγάδι ποὺ ἀπὸ πάνω εἶχε καθρέφτες καὶ ἔβλεπε ὅλη τὴ γῆ. 

(Πρόκειται γιὰ ὑπερσύγχρονο τηλεσκόπιο ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀκόμη δὲν τὸ ἔχει φτιάξει γιατί μὲ αὐτὸ ἔβλεπε καὶ τοὺς ἀνθρώπους στὴν γῆ). Βασιλιᾶς τῆς Σελήνης ἦταν ὁ Ἐνδυμίωνας ποὺ τὸν πῆραν ἀπὸ τὴν γῆ καὶ τὸν πῆγαν στὸ φεγγάρι καὶ τὸν ἔκαναν βασιλιᾶ.» Περιγράφει τρικινητήρια ἀεροπλάνα (τρικέφαλοι ἀλογογύπες ποὺ πετοῦσαν) περιγράφει σύγχρονες διόπτρες (ἔβαζαν καὶ ἔβγαζαν τὰ μάτια τους ποὺ μποροῦσε νὰ τὰ φορᾶ ὁ καθένας καὶ ἔβλεπαν πολὺ μακρυὰ) περιγράφει πολεμιστὲς μὲ διαστημικὴ στολὴ ποὺ εἶχε δύο κέρατα "κεραῖες". 

Ὁ στρατὸς αὐτὸς ἦταν τοῦ Φαέθοντα καὶ ἐπειδὴ ἦταν ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς καὶ ἡ θερμοκρασία τῆς σελήνης μεγάλη γι αὐτὸ φοροῦσαν τὶς διαστημικὲς στολές. Περιγράφει ταξίδια στ' ἄστρα τοῦ ζωδιακοῦ καθὼς καὶ προσθαλάσσωση ἴδια μὲ αὐτὴ τῶν συγχρόνων κοσμοναυτὼν καὶ μάλιστα στὴν περιοχὴ τῶν Βερμούδων. 

Ἐπισκέφθηκε τὰ νησιὰ τῶν Μακάρων (Σείριος) καὶ δὲν ἤθελε νὰ φύγει ἀφοῦ σὲ λίγα χρόνια θὰ γύρναγε πίσω. 

 Τέλος περιγράφει πόλεμο μεταξὺ τῶν κατοίκων τῆς Σελήνης καὶ τοῦ Σειρίου ὅπου ἔγιναν ἀερομαχίες καὶ χρησιμοποιήθηκαν τρομερὰ ὅπλα καὶ νίκησαν οἱ Σείριοι. 

Ὅπως φαίνεται ὁ Λουκιανὸς διάβασε κάποιο χειρόγραφο ποὺ ἔγραφε γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ ἐπειδὴ τοῦ φαινόταν ἐξωφρενικὰ τὰ ἀποκάλεσε παραμύθι τὰ ἔγραψε καὶ τὰ ὀνόμασε ἀληθινὴ ἱστορία. Ἡ δίδυμη ἀδελφὴ τοῦ Ἀπόλλωνα, ἡ Ἀρτεμη, χρημάτισε βασίλισσα τῆς σελήνης. 

Ὁ Πυθαγόρας, γιὸς τοῦ Ἀπόλλωνα κατὰ μία παράδοση, ἐπέμενε ὅτι ἡ Σελήνη κατοικεῖται ἀπὸ ὄντα θεϊκὰ ὅμοια μὲ τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς 

 Ὁ Πυθαγόρας ἀφηγεῖται ἐπίσης ὅτι ἔκανε στροφὲς γύρω ἀπὸ τὴν σελήνη μὲ τὰ ἀστρόπλοια τῶν θεῶν ποὺ κατοικοῦσαν στὸ φεγγάρι καὶ μὲ τὰ ὄντα αὐτὰ εἶχε δημιουργήσει φιλία, ἐνῶ ἀναφέρει ὅτι ἡ σεληνιακὴ ἡμέρα εἶναι 15 φορὲς μεγαλύτερηαπό της γῆς ὅπως καὶ εἶναι. 

Ὁ Ἀριστοτέλης ἀναφέρει ὅτι ὅπως ἄκουσε ἀπὸ μαρτυρίες πολλὲς φορές, ὁ Πυθαγόρας μποροῦσε τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ βρίσκεται σὲ δύο διαφορετικὸ μέρη - ἰδιότητα ποὺ ἔχει μόνο τὸ ἠλεκτρόνιο τοῦ ἀτόμου - καὶ ἔκανε ταξίδια στὸν Ἅδη ἀκολουθῶντας τὴν διαδρομὴ τοῦ Προμηθέα. Ὁ Πυθαγόρας μποροῦσε νὰ αἰωρεῖται καὶ νὰ γίνεται ἀόρατος ἢ νὰ βρίσκεται ταυτόχρονα σὲ δύο μέρη. Τὸν δίδαξε ὁ Ἀπόλλωνας ὅπως τὸν Ἀρισταία καὶ τὸν ἱερέα του 'Ἀβαρι. 

 Οἱ θεϊκοὶ κάτοικοι τῆς σελήνης εἶναι πιὸ ψηλοὶ ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς γῆς, ξανθοὶ καὶ πολὺ ὄμορφοι. Ὅλες οἱ γνώσεις τοῦ Πυθαγόρα, Μαθηματικά, Μουσική, Γεωμετρία, Φυσικὴ εἶναι δοτὲς γνώσεις ποὺ πῆρε ἀπὸ τοὺς οὐράνιους μὲ τοὺς ὁποίους εἶχε συνεχῆ ἐπαφῆ. Τὸ 1950 σὲ ναὸ τῶν Μαγιᾶς στὸ Μεξικὸ βρέθηκε χάρτης τῆς ἀθέατης πλευρᾶς τῆς σελήνης, ὁ ὁποῖος ἀποδείχτηκε ἀπόλυτα ἀκριβὴς συγκρινόμενος μὲ τοὺς πρόσφατους ποὺ ἔφεραν τὰ διαστημόπλοια. Ἡ πρώτη χαρτογράφηση τῆς ἀθέατης πλευρᾶς τῆς σελήνης ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἔγινε τὴν 7.10.1959, ἑπομένως ὁ παλαιὸς χάρτης βρέθηκε στὴν γῆ ἢ ἀπὸ ἐπίσκεψη γήινων στὸ φεγγάρι ἢ ἀπὸ ἐπίσκεψη ἐξωγήινων στὴν γῆ. 

Ἡ σελνη σύμφωνα πάντα μὲ τὰ Σανσκριτικὰ κείμενα καὶ τὴν Ἰνδουϊστικὴ θρησκεία, σὲ κάποια ἀπώτατη ἐποχὴ δὲν ὑπῆρχε σὰν δορυφόρος τῆς γῆς. Ἀργότερα ἡ γῆ εἶχε τρεῖς δορυφόρους. Τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ γῆ δὲν εἶχε δορυφόρους, οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀνάστημα ὕψους 1.20-1.50 μέτρων. 

Ὅταν εἶχε τρεῖς δορυφόρους τότε οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἀνάστημα 2.50-12.00 μέτρα καὶ τέλος μὲ ἕνα δορυφόρο ἔχουν τὸ ὕψος τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου 1.60-2.00 μέτρα, λόγῳ βαρύτητας (g=9.81m/sec2). Ἡ σελήνη σὰν οὐράνιο σῶμα ἀσκεῖ σημαντικὴ ἐπίδραση σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς γῆς, παλίρροιες, βαρυτικὰ καὶ ἐλκτικὰ φαινόμενα, αὐξομείωση τοῦ ἠλεκτρικοῦ δυναμικοῦ, αὔξηση δένδρων, ἀναστάτωση ὀργανισμῶν, κρίσεις αἱμοραγιὼν καὶ ἔντονος ἐπηρεασμὸς ἀθλητῶν καὶ μοναχικῶν ἀνθρώπων. Τὸ 1957 ὁ Χ. Σ. Τζόουνς, διευθυντὴς τοῦ ἀστεροσκοπείου τοῦ Γκρίνουιτς, ἀπέκλειε μὲ ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα τὴν περίπτωση νὰ πατήσει ὁ ἄνθρωπος τὸ πόδι του στὸ φεγγάρι διότι δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν ἕλξη τῆς γῆς. 

 Διαψεύσθηκε πανηγυρικὰ μετὰ ἀπὸ 12 χρόνια. Στὴν ἐπιστήμη δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀδύνατο. Τὴν ἐκδοχὴ τῆς δημιουργίας γῆς-σελήνης ταυτόχρονα πρέπει νὰ τὴν ἀποκλείσουμε γιατί ἡ πυκνότητα τῆς γῆς εἶναι 5,5 καὶ τῆς σελήνης 3,3. Ἡ ἡλικία τῶν πετρωμάτων ποὺ ἔφεραν οἱ ἀποστολὲς τοῦ «Ἀπόλλωνα» ἀπὸ τὴν σελήνη παρουσιάζουν ἡλικία ποὺ κυμαίνεται ἀπὸ 7 - 20 δισεκατομμύρια χρόνια ἐνῶ τῆς γῆς εἶναι 4,5 καὶ τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος 5 δισεκατομμύρια χρόνια. 

Στὸ Ἀγγλικὸ Γεωλογικὸ Ἐργαστήριο ὁ Μ. Μορὼ διαπίστωσε ὅτι μιὰ σεληνιακὴ πέτρα ἐκμηδένιζε τὴν βαρύτητα. Ἡ σελήνη εἶναι ἕνας ἄγνωστος ἐπισκέπτης ταξιδευτῇς τοῦ διαστήματος. Τὰ πετρώματα τῆς ἐπιφανείας τῆς σελήνης εἶναι θόριο, ζιρκόνιο, τιτάνιο, χρώμιο, πυρίτιο, ἀλουμίνιο, σίδηρος, μαγνήσιο καὶ ἀσβέστιο. Βρέθηκαν δὲ μὲ τέτοιο τρόπο διατεταγμένα καὶ σὲ τόσο μεγάλες ποσότητες, σὰν νὰ τοποθετήθηκαν ἀπὸ κάποιον ποὺ ἤθελε νὰ ἐξασφαλίσει προστασία ἀπὸ κοσμικὲς ἀκτινοβολίες καὶ πτώση μετεωριτῶν. Ἡ γεωχημικὴ σύσταση τῶν πετρωμάτων δὲν μοιάζει μὲ αὐτὴ τῆς γῆς, ἐνῶ τὰ πετρώματα πυροξενομαγγανίτη, σιδηροψευδοβρουκίτη καὶ τιτανιούχου πικοτίτη εἶναι ἄγνωστα στὴν γῆ, πρᾶγμα ποὺ φανερώνει ὅτι γῆ-σελήνη δὲν ἔχουν γεωλογικὴ συγγένεια. Ἂν ἡ σελήνη εἶχε ἀποσπασθεῖ ἀπὸ τὴν γῆ ὅπως ὑποστηρίζει Μία ἐκδοχή, θὰ πρέπει νὰ εἶχε τὴν αὐτὴ χημικὴ σύσταση καὶ τὴν αὐτὴ πυκνότητα καὶ ἔστω ὑπόγεια νερά, ἀλλὰ ἡ σελήνη δὲν φαίνεται νὰ εἶχε ποτὲ νερό. 

Τὸ νὰ αἰχμαλωτίστηκε ἡ σελήνη ἀπὸ τὴ γῆ πρέπει νὰ ἀπόκλεισθέί, γιατί ἀντίκειται στοὺς νόμους τπς οὐράνιας μηχανικῆς. Λόγῳ τῶν τεραστίων τριβὼν ἡ σελήνη θὰ ἀναφλεγόταν. 

Οἱ κρατῆρες τῆς σελήνης δὲν εἶναι ἡφαιστειογενεῖς, ἀλλὰ προέρχονται ἀπὸ πτώση μετεωριτῶν. Ἠφαιστειακὰ ἡ σελήνη εἶναι νεκρὴ ἐδῶ καὶ 3 δισεκατομμύρια χρόνια, γεγονὸς ἀνεξήγητο σὲ συσχετισμὸ μὲ τὴ γῆ. 

 Οἱ κρατῆρες ἔχουν μεγαλύτερο πλάτος, 150 χιλιόμετρα καὶ βάθος μέχρι ἕξη χιλιόμετρα, φαινόμενο ποὺ δημιουργεῖ ἀπορίες, τί ὑπάρχει μετὰ τὸ βάθος αὐτό. Ὁ φλοιὸς τῆς σελήνης ἔχει πάχος μόλις 40 χιλιόμετρα καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἐνεργὰ ἡφαίστεια ἐὰν ἡ κατάσταση τοῦ ἐσωτερικοῦ ἦταν διάπυρη. Ἐὰν κρίνουμε ἀπὸ τὴν ἡλικία της θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει ψυχθεῖ τελείως σὲ συνάρτηση μὲ τὶς διαστάσεις της καὶ ὁ φλοιός της θὰ ἔπρεπε νὰ ἰσοῦται μὲ τὴν ἀκτῖνα της. Τὰ 40 χιλιόμετρα τοῦ φλοιοῦ της ἐπιβεβαιώνουν ὅτι εἶναι τεχνητὸ περίβλημα καὶ ὄχι φυσικὸ ἀποτέλεσμα λόγῳ ψύξεως τῆς ἀρχικῆς πυρακτωμένης μάζας. 

Μὲ ἁπλὲς μαθηματικὲς σκέψεις, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὴν διάμετρο τῶν κρατήρων, τὴν ταχύτητα τῶν μετεωριτῶν καὶ τὴν πυκνότητα τῆς σελήνης, θὰ ἔπρεπε οἱ κρατῆρες τῆς σελήνης νὰ εἶχαν βάθος ἴσο μὲ τὸ πάχος τοῦ φλοιοῦ ἐνῶ ἔχουν μόνο 6 χιλιόμετρα, ποὺ σημαίνει ὅτι κάποιο πανίσχυρο ὑλικὸ ἐμποδίζει τὴν παραπέρα εἰσχώρηση τῶν μετεωριτῶν καὶ ἑπομένως ἡ ἐπιφανειακὴ διάταξη τῶν πετρωμάτων δὲν εἶναι τυχαία. Ἡ σελήνη σὰν οὐράνιο σῶμα χαρακτηρίζεται ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες «Ἀστρικὴ Ἀνωμαλία», γιατί ἡ ἀπόσταση της ἀπὸ τὴν γῆ εἶναι πολὺ μεγάλη γιὰ δορυφόρο. Εἶναι ὁ μεγαλύτερος δορυφόρος τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος. 

 Ὁ φωτεινός της δίσκος εἶναι ἴσος μὲ αὐτὸν τοῦ ἡλίου, ἡ τροχιά της κυκλική, περίεργο φαινόμενο γιὰ δορυφόρο, ἐνῶ τὸ φαινόμενο τῶν ἐκλείψεων εἶναι τὸ μοναδικὸ φαινόμενο στὸ ἡλιακό μας σύστημα. 

Ὁ ἥλιος ἕλκει τὴν σελήνη μὲ διπλασία δύναμη ἀπ' ὅτι ἡ γῆ καὶ θὰ ἔπρεπε λογικὰ νὰ τὴν ἀποσπάσει. Κάτι τέτοιο ὅμως δὲν συμβαίνει ἀλλὰ καὶ κατὰ τρόπο μυστήριο ἡ τροχιὰ διορθώνεται ὅταν ὑπάρχουν ἀποκκλίσεις, σὰν κάποιο κοσμικὸ χέρι νὰ ἐπεμβαίνει ὅταν ἀπαιτεῖται. Μὲ βάση τὶς παραπάνω ἰδιαιτερότητες ὁ Αὐστριακὸς καθηγητὴς Χόμπιργκερ εἶπε: Ἡ σελήνη εἶναι ἐπισκέπτης τοῦ διαστήματος. Οἱ Ρῶσοι καθηγητὲς Μιχαὴλ Μπάζιν καὶ Ἀλεξάντερ Σέρ-μπακὼφ τῆς Ρωσικῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν καὶ αὐτοὶ μὲ βάοη ὅλα τὰ παράδοξα τῆς σελήνης εἶπαν: Ὑπάρχουν στοιχεῖο ποὺ πείθουν ὅτι ἡ σελήνη εἶναι κούφια καὶ ἔργο νοημόνων ὄνιων ποὺ κατοικοῦν στὸ ἐσωτερικό της. Εἶναι διαστημόπλοιο ποὺ κατασκευάστηκε νὰ ταξιδεύει στὸ διάστημα γιὰ ἑκατομμύρια χρόνια. 

Ποιοῖτο ἔφτιαξαν καὶ ἀπὸ ποὺ ἔρχεται δὲν γνωρίζουε. 

 Μὲ τὶς παραπάνω ἀπόψεις συμφωνοῦν καὶ ὁ ἀστρονόμος τῆς ΝΑΣΑ Μὰκ Ντόναλντ καὶ ὁ Ἀγγλος συνάδελφος τοῦ Γουέλκινς. Μὲ τὴν ἀποστολὴ «Ἀπόλλων 11 καὶ 12» ἐγκατέστησαν ὑπερευαίσθητους σεισμογράφους στὴ «θάλασσα τῆς Γαλήνης» καὶ στὴ «θάλασσα τῶν Καταιγίδων» ἀντίστοιχα, προκειμένου νὰ μελετήσουν σεισμικὰ φαινόμενα τῆς σελήνης. 

Ὅταν ἡ σεληνάκατος τοῦ «Ἀπόλλων 12» ἐπέστρεψε στὸ διαστημόπλοιο τὴν ἄφησαν νὰ πέσει στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης σὲ ἀπόσταση 65 χιλιομέτρων μακρυὰ ἀπὸ τὸν σεισμογράφο καὶ πρὸς κατάπληξη ὅλων παρουσιάστηκε ἕνα μὴ ἀναμενόμενο φαινόμενο: 

Οἱ παλμικὲς δονήσεις τῆς σύγκρουσης ποὺ μεταδιδόταν μὲ τὴν ἀπίστευτη ταχύτητα τῶν 10 χιλιομέτρων τὸ δευτερόλεπτο, αὐξήθηκαν προοδευτικά, ἔφθασαν σὲ μιὰ μέγιστη τιμὴ καὶ μετὰ ἔσβησαν. 

Ἡ ταχύτητα τοῦ ἤχου στὴν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας εἶναι 1240 μέτρα τὸ δευτερόλεπτο. Τὸ φαινόμενο κράτησε μία ὥρα καὶ θύμιζε χτύπους καμπάνας. 

Οἱ χτύποι στὴν καμπάνα θὰ διαρκοῦσαν λιγότερο ἀπὸ μισὴ ὥρα. Ἡ ἀποστολή του «Ἀπόλλων 13» μὲ μικρὴ ποσότητα ἐκρηκτικῶν ποὺ πυροδότησε προκάλεσε ἁρμονικὲς δονήσεις ποὺ κράτησαν 3ω30', καὶ ἡ ΝΑΣΑ ἀρκέστηκε νὰ πεῖ: 

Κάτι περίεργο συμβαίνει στὸ ἐσωτερικὸ τῆς σελήνης γιὰ νὰ ἔχουμε ἀντὴν τὴν ἀρμονικότητο μὲ τὴν ὁποία μποροῦμε νὰ συντονίσουμε τὸ ρολόγια μας. Ἡ ἀποστολή του «Ἀπόλλων 14» προκάλεσε καὶ αὐτὴ δονήσεις καὶ ἡ ΝΑΣΑ εἶπε: 

Οἱ πιθανότητες νὰ εἶναι κούφια ἡ σελήνη εἶναι πολὺ μεγάλες. 

Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς τεχνητὲς δονήσεις ποὺ προκάλεσαν οἱ ἄνθρωποι, διαπιστώθηκαν δονήσεις σὲ βάθος 800 χιλιομέτρων ποὺ δὲν ξεπέρασαν τὴν «βαθμίδα 2» τῆς κλίμακας Ρίχτερ. 

Ἦταν ἀπόλυτα ἁρμονικές, φαινόμενο ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἄποψη ὅτι ἡ σελήνη εἶναι κούφια καὶ ἐνδέχεται νὰ εἶναι κατοικημένη. 

Οἱ δονήσεις αὐτὲς ἐπαναλαμβάνονταν σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα, μιὰ φορὰ τὸν μῆνα καὶ μὲ τὴν ἴδια ἔνταση πάντα. 

Οἱ «Τάϊμς» τῆς Ν. Ὑόρκης ἔγραφαν τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1976 ὅτι ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς πέντε σεισμογράφους ποὺ τοποθέτησε ὁ «Ἀπόλλων 14» ἐργάστηκε κανονικὰ μέχρι τὸν Μάρτιο τοῦ 1975 καὶ κατόπιν σίγησε. Τὸ περίεργο εἶναι ὅτι μετὰ ἀπὸ ἕνα μῆνα σιγῆς λειτούργησε ξανὰ καὶ κανονικά. Ἐπίσης ἕνα ἄλλο μηχάνημα ποὺ εἶχε σιγήσει γιὰ 4 ὁλόκληρα χρόνια λόγῳ ὑπερβολικῆς ζέστης τῆς σεληνιακῆς ἐπιφάνειας, ἄρχισε καὶ αὐτὸ νὰ λειτουργεῖ κανονικὰ γιὰ πρώτη φορὰ μαζὶ μὲ τὸ προηγούμενο ἂν καὶ δὲν ἦταν συνδεδεμένα μεταξύ τους. 

Ὁ «Ἀπόλλων 16» κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ του πρὸς τὴν σελήνη ἔχασε ξαφνικὰ τὸν αὐτόματο ἔλεγχο τῆς πορείας χωρὶς ἐξήγηση καὶ χωρὶς ἐξήγηση τὸν ἐπανεῦρε ξαφνικά. Στὸ ἐσωτερικό του κρατῆρα «Ρέητζερ» τὸ διαστημόπλοιο «Ρέητζερ 7» τράβηξε ἀπὸ ἀπόσταση 5 χιλιομέτρων μιὰ φωτογραφία, λίγο πρὶν πέσει στὴ σελήνη. 

Ἡ φωτογραφία παρουσίαζε μιὰ σειρὰ ἀπὸ παράξενα ἀντικείμενα ποὺ ἡ ΝΑΣΑ τὰ χαρακτήρισε πέτρες, ἐνῶ διάφοροι ἐρευνητὲς μίλησαν γιὰ ΑΤΙΑ. 

Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1973 τὸ Σοβιετικὸ «Λοῦγχοντ 2» σιην θάλασσα τῆς Γαλήνης βρῆκε μιὰ μεταλλικὴ πλάκα μήκους ἑνὸς μέτρου ἀσυνήθους στιλπνότητας καὶ πολὺ μικρῆς ἡλικίας. 

Σιτην ἴδια αὐτὴ θάλασσα παρατηρήθηκαν πυραμίδες στὴν ἴδια ἀκριβῶς διάταξη μὲ τὶς πυραμίδες τῆς Αἰγύπτου ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Ρῶσος ἐπιστήμονας Ἀλεξάντερ Ἀβράμωφ. 

Γιατί ἡ ΝΑΣΑ προσελήνωσε πολλὲς ἀπὸ τὶς ἀποστολές της στὴν θάλασσα τῆς Γαλήνης; Μήπως κάποιο μυστικὸ τπν ὑποχρέωσε σὲ αὐτὴ τὴν ἀπόφαση; 

Τὰ διαστημόπλοια «Λούνα 9» καὶ «Ὄρμπιτερ 2» φωτογράφησαν ὀκτὼ ὀρελίσκους ὅμοιους μὲ αὐτοὺς τῆς Κλεοπάτρας στὴν Αἴγυπτο, ὕψους οὐρανοξύστη. 

Σὲ φωτογραφίες ποὺ πάρθηκαν ἀπὸ διαστημόπλοια καὶ χαρακτηρίστηκαν ἀπόρρητες, φαινόταν ἕνας φωτεινὸς συμμετρικὸς σταυρός. 

Ἐμφανίστηκε ξαφνικὰ καὶ ξαφνικὰ χάθηκε. Παρακάτο παραθέτουμε διάφορες ἀστρονομικὲς παρατηρήσεις ποὺ κατὰ καιροὺς κατέγραψαν διάφορα περίεργα φαινόμενα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 11.3.1587: 

Οἱ ἀστρονόμοι τῆς ἐποχῆς παρατηροῦν μὲ γυμνὸ μάτι ἕνα λαμπρὸ ἀστέρι πάνω στὸ φεγγάρι ἀνάμεσα στὰ δύο ἄκρα τοῦ ἡλιακοῦ μηνίσκου. 12.11.1671: 

Παρατηρεῖται στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης ἕνα λευκὸ σύννεφο ἂν καὶ ἡ σελήνη δὲν ἔχει σύννεφα. 1783 & 1784: Παρατηροῦνται σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα κινούμενα φῶτα στὴν σεληνιακὴ ἐπιφάνεια. 1794: Ἕνα περίεργο ἀντικείμενο πετοῦσε πάνω ἀπὸ τὴν σελήνη. 7.9.1800: Οἱ Γάλλοι ἀστρονόμοι παρατηροῦν κατὰ τὴν διάρκεια μιᾶς ἔκλειψης σειρὰ ἀπὸ κινούμενα φῶτα ποὺ ἀλλάζουν συνεχῶς σχηματισμοὺς καὶ ἀφοῦ εὐθυγραμμίστηκαν ἐξαφανίστηκαν. 4/5/6/7.2.1821, ἄ/6.5.1821, 11.7.1821, 28/29.11.1821: Στὶς παραπάνω ἡμερομηνίες καὶ σχεδὸν σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 1821 οἱ ἀστρονόμοι παρατηροῦν πλῆθος ἀπὸ ἀνεξήγητα φῶτα νὰ κινοῦνται στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης καὶ μετὰ ἀπὸ ὁρισμέ-μοὺς σχηματισμοὺς ποὺ πῆραν ἐξαφανίστηκαν. 22.1.1825, 12.4.1826, 7.3.1826, 22.12.1835: Σὲ ὅλες τὶς παραπλεύρως ἡμερομηνίες παρατηρήθηκε μεγάλη δραστηριότητα φωτεινῶν ἀντικειμένων μὲ σημεῖο ἀναφορᾶς γύρω καὶ μέσα στὴν «θάλασσα τῶν Κρίσεων». Ἀρχὲς 1860. 10.6.1866, 7.5.1867, 

Ὅλο τὸ 1869: Καθ' ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ 1860 παρατηρεῖται μεγάλη δραστηριότητα φῶ-ἰεινὼν ἀντικειμένων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης καὶ ἰδιαίτερη ἔξαρση στὶς παραπάνω ἡμερομηνίες ὅπου παρατηρήθηκαν καὶ χαρτογραφήθηκαν κωνικὲς κατασκευὲς μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν κρατῆρα του Λινὲ ὁ ὁποῖος ἔχει βάθος 360 μέτρα καὶ διάμετρο 10 χιλιόμετρα. 

Οἱ ἀστρονόμοι ἔμειναν ἄφωνοι ὅταν πέντε χρόνια ἀργότερα διαπίστωσαν ὅτι ὁ κρατῆρας εἶχε ἐξαφανιστεῖ. Ὅλο τὸ 1871: Παρατηροῦνται πάνω ἀπὸ 1500 φωτεινὰ ἀντικείμενα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης μὲ συχνότητα ἐμφανίσεως καθημερινά. 5.2.1877: Στὸν κρατῆρα Εὔδοξος φαίνεται γιὰ πολλὲς μέρες μιὰ φωτεινὴ γραμμὴ μεγάλου μήκους. 21.3.1877 καὶ 4.5.1877: Τὸ ἐσωτερικό του κρατῆρα Πρόκλος εἶναι κατάφωτο ἀπὸ πάρα πολλὰ κινούμενα φῶτα. Ὅλο τὸ 1879: Τὸ ἔτος αὐτὸ ἔχουμε πλῆθος ἐμφανίσεων φωτεινῶν ἀντικειμένων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 

Ὁ κρατῆρας τοῦ Ὑνγίνου παρουσίαζε φωτεινότητα σὰν νὰ φωτιζόταν ἀπὸ κάποια πηγὴ φωτός, ἐνῶ ἔξω ἀπὸ αὐτὸν φωτεινὰ ἀντικείμενα ἄλλαζαν συνέχεια σχηματισμούς. Στὸν κρατῆρα Φρακαστόριους φάνηκε ἕνας φωτεινὸς κύκλος ποὺ στὴν συνέχεια πῆρε σχῆμα κώνου. Πρὶν τὸ 1879 δὲν ὑπῆρχε καμμιὰ κωνικὴ κατασκευὴ ἐνῶ σήμερα οἱ κωνικὲς κατασκευὲς ξεπερνοῦν τὶς 1000. 23.1.1880: Φωτεινὲς γραμμὲς ἀναβόσβυναν ἐπὶ ἀρκετὲς ὧρες στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης σὰν νὰ γινόταν σινιάλο. 4,7.1881: Δύο πυραμιδοειδεῖς φωτεινὲς προεξοχὲς παρατηρήθηκαν στὸν σεληνιακὸ ὁρίζοντα. 8.5.1881: Περίπου 1.000 φωτεινὲς δέσμες φάνηκαν στὴν «θάλασσα τῶν Κρίσεων». Στὸ ἴδιο σημεῖο ἐντοπίστηκε ἀργότερα μιὰ γέφυρα ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἐξαφανίστηκε. 24.4.1882: Παρατηρεῖται μεγάλος ἀριθμὸς κινουμένων ἀντικειμένων στὸν κρατῆρα «Ἀριστοτέλης». 26,3.1882: Στὴν «θάλασσα τῶν Κρίσεων» παρουσιάζονται ἀμέτρητα φωτεινὰ ἀντικείμενα διαφόρων σχημάτων. 23.11.1887: Μιὰ κοκκινωπὴ σκιὰ παρατηρεῖται στὸν κρατῆρα «Πλάτων». 15.7.1888: Παρατηρήθηκε ξαφνικὰ ἕνα φωτεινὸ στίγμα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης δέκα φορὲς φωτεινότερο ἀπὸ αὐτήν. 

 Προσεληνώθηκε στὶς σεληνιακὲς Ἄλπεις, παρέμεινε 20' καὶ μετὰ χάθηκε. Στὸ σημεῖο προσεληνώσεως ἔμεινε μιὰ περιφέρεια ποὺ ἄλλαζε συνέχεια χρώματα. 10.9.1889: Στὸν κρατῆρα τοῦ «Πλίνιου» φάνηκε ἕνα κυκλικὸ φῶς μὲ στίγμα στὸ κέντρο. 7.11.1891: Φωτεινὲς γραμμὲς ἀναβόσβυναν σὰν σινιάλο γιὰ ἀρκετὲς ὧρες στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 1892, 1896, 1899: Καθ' ὅλη τὴ διάρκεια τῶν ἐτῶν αὐτῶν παρατηρεῖται μεγάλος ἀριθμὸς κινουμένων φώτων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 23.4.1915: Μιὰ φωτεινὴ ἀκτῖνα παρατηρεῖται στὸν κρατῆρα «Κλάβιου». 15.1.1915: Ἑπτὰ φωτεινὰ ἀντικείμενα σχημάτιζαν τὸ Ἑλληνικὸ γράμμα «Γ» στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 10.10.1916: Ἕνα φωτεινὸ τρίγωνο παρατηρεῖται στὸν κρατῆρα τοῦ «Πλάτωνα». Ἀπὸ τὸ 1922 ἕως τὸ 1980: 

Ἔχουν παρατηρηθεῖ στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης πάνω ἀπὸ 200 θόλοι διαμέτρου 250-300 μέτρων ποὺ κινοῦνται καὶ ἀλλάζουν θέση, πιθανῶς ἐπιφανειακὲς κατασκευὲς τύπου «Ἰγκλοῦ», λυόμενες καὶ προκατασκευασμένες. 14.6.1940: Δυὸ φωτεινὲς στῆλες παρατηροῦνται στὸν κρατῆρα τοῦ «Πλάτωνα». 7.4.1944: Παρατηρεῖται ἀνεξήγητη λάμψη στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 19.10.1945: Τρία ἔντονα φῶτα παρατηροῦνται στὸ τεῖχος τοῦ «Δαρβίνου» Ἀπὸ τὸ 1950 ἕως τὸ 1960: Παρατηρήθηκαν κωνικὲς κατασκευὲς ποὺ πολλαπλασιαζόταν κατὰ ἀσυνήθιστο τρόπο ἀφοῦ τὸ 1865 ὑπῆρχαν δύο, σήμερα ὑπάρχουν πάνω ἀπὸ 1000. 7.3.1950: Φωτογραφίζονται κινούμενα φῶτα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 18.9.1953: Κάτι σὰν νησὶ ὑψώθηκε πάνω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. 8.9.1955: Δυὸ λάμψεις παρατηρήθηκαν στὴν περιοχὴ τοῦ «Ταύρου». 24.5.1955: Μιὰ ἀστραπὴ παρατηρεῖται στὸν νότιο πόλο τῆς σελήνης. 18.3.1958: 

 Οἱ Ἄγγλοι ἀστρονόμοι Τ. Ὁ'Νήλ καὶ Χ. Π. Γουέλ-κὶνς παρατηροῦν μιὰ γέφυρα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες ἐξαφανίστηκε. 29.9.1958: 

Στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης παρατηροῦνται φωτεινὰ γραμμικὰ σύμβολα σὰν γράμματα ἀλφαβήτου. 3.11.1958: Παρατηροῦνται κινούμενα φῶτα καὶ ἀπελευθέρωση ἀερίων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης, ἐνῶ ἕνα κόκκινο φῶς ἐκινεῖτο πολὺ ἀργά. 5.11.1959: Φῶτα ἀναβόσβυναν σὰν σινιάλο γιὰ πολλὴ ὥρα. 17.11.1959: Ἕνα φωτεινὸ ἀντικείμενο ἀναβόσβυνε στὸν κρατῆρα τοῦ «Πλάτωνα». 13.9.1959: Φωτογραφήθηκαν δυὸ φωτεινὰ ἀντικείμενα ποὺ ἔφευγαν ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης μὲ μεγάλη ταχύτητα ἐνῶ ἕνα φωτεινὸ σύννεφο ἦταν πάνω ἀπὸ τὴν περιοχὴ «Λί-τρώφ». Ἡ σελήνη δὲν ἔχει σύννεφα. Τὸ 1960: Ἡ σκοτεινὴ πλευρὰ τοῦ κρατῆρα «Βιτέλο» φωτιζόταν ἐπὶ 5'. Τὸ 1961: Πέντε φωτεινὰ ἀντικείμενα ἀναβόσβυναν καὶ ἔφευγαν ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης. Μὲ τὴν ἀπομάκρυνση τοὺς παρατηρήθηκε ἀπελευθέρωση ἀερίων. 

Τὸ 1963: Πολλὰ κόκκινα ἀντικείμενα κινοῦνται στὴν ἐπιφάνεια. 

21.6.1964: Μιὰ μαύρη σκιὰ κινεῖται στὸ Ν. ἡμισφαίριο τῆς σελήνης. 3.7.1965: Γιὰ 70' λεπτὰ στὴν περιοχὴ τοῦ «Ἀριστάρχου» παρατηροῦνται φωτεινὲς ἀναλαμπές. 6, 7, 8/8/1965: Καὶ τὶς τρεῖς μέρες συνέχεια μιὰ ἰσχυρὴ ἀκτῖνα ἐκπέμπεται ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης πρὸς ἄγνωστη κατεύθυνση. Μάρτιος 1966: Μεγάλος ἀριθμὸς φωτεινῶν ἀντικειμένων σὲ ὅλη τὴν ἐπιφάνεια. 

25.9.1966 25.10.1966: Παρατηρεῖται ἀσυνήθης ἀριθμὸς φωτεινῶν λάμψεων στὸν κρατῆρα τοῦ «Πλάτωνα»» καὶ στὴν περιοχὴ «Γκασέντι» γιὰ μιὰ ὥρα. 4.2.1966: Τὸ Σοβιετικὸ διαστημόπλοιο «Λούνα 9» φωτογραφίζει στὴν «θάλασσα τῶν Καταιγίδων» πυργοειδεῖς κατασκευὲς διατεταγμένες σὲ εὐθεῖες γραμμές. 11.9.1967: Ἕνα μαῦρο σύννεφο μὲ κόκκινο περίγραμμα παρατηρήθηκε στὴ «θάλασσα τῆς Γαλήνης». 24.12.1968: Ὁ «Ἀπόλλων 8» περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὴν σελήνη. Οἱ ἀστροναῦτες εἶδαν ἕνα τεράστιο ΑΤΙΑ καὶ τὸ φωτογράφησαν. Εἶχε ἐπιφάνεια 16 τετραγωνικὰ χιλιόμετρα (4,000μ. Χ4.000μ,) 22.5.1969: Ὁ «Ἀπόλλων 10» περιφερόταν γύρω ἀπὸ τὴν σελήνη καὶ ἡ σεληνάκατος πήγαινε γιὰ προσελήνωση καὶ ἐνῶ ἀπεῖχε ἀπὸ τὸ ἔδαφος 7.200 μέτρα ἕνα ΑΤΙΑ ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης σηκώθηκε κάθετα καὶ πῆγε καὶ τὴν συνάντησε. Οἱ ἀστροναῦτες τὸ φωτογράφησαν καὶ τὸ κινηματογράφησαν. 16.7.1969: Ὅταν ὁ «Ἀπόλλων 11» κατευθυνόταν πρὸς τὴν σελήνη ἕνα ΑΤΙΑ πῆγε τὸν συνάντησε καὶ τὸν συνόδευσε μέχρι τὴν σελήνη. 

19.7.1969: Ὅταν ἡ σεληνάκατος τοῦ «Ἀπόλλων 11» προσεληνώθηκε συνοδευόταν ἀπὸ δύο μεγάλα.ΑΤΙΑ τὰ ὁποῖα κινηματογραφήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀστροναῦτες. 

Τὰ δύο ΑΤΙΑ φεύγοντας πολλαπλασίασαν τπν φωτεινότητα τους. Ἀργότερα ἐμφανίστηκε ἕνα πολὺ μεγάλο ΑΤΙΑ καὶ τὸ συνόδευαν 10 μικρότερα. Τέλος ὁ «Ἀπόλλων 17» φωτογράφησε καὶ αὐτὸς δύο ΑΤΙΑ κατὰ τὴν διαδρομή του πρὸς τπν σελήνη. 

Οἱ κρατῆρες Λιναίου-Ευδόξου-Μίστερ ἔχουν γίνει ἑστίες συγκεντρώσεων φωτεινῶν ἀντικειμένων. Ὁ κρατῆρας τοῦ Ἀριστάρχου εἶναι ὁ πιὸ αἰνιγματικὸς καὶ συγκεντρώνει τὶς πιὸ πολλὲς πιθανότητες νὰ ὑπάρχουν σ' αὐτὸν εἴσοδοι γιὰ τὸ ἐσωτερικὸ τῆς σελήνης. 

Ὁμάδες ἐπιστημόνων πού 

συνεργάστηκαν ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ΝΑΣΑ, ὑπολογίζουν καταμετρημένες περιπτώσεις ἐμφανίσεως φώτων καὶ ἀντικειμένων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης πάνω ἀπὸ 1000 περιπτώσεις. 

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἐρευνητικοῦ προγράμματος «Ἀπόλλων», ἡ ΝΑΣΑ κατέγραψε πάνω ἀπὸ 2.000 περιπτώσεις ἐμφανίσεως φώτων στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης, ὅπως ἐπίσης παρατήρησε καὶ ἕνα τεράστιο μαῦρο σῶμα μήκους 250.000 μέτρων καὶ πλάτους 50.000 μέτρων ποὺ πετοῦσε πάνω ἀπὸ τὴν σελήνη. Ὁ ἀστροφυσικὸς Δρ Μόρις Τζέσαπ τοῦ πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν λίγο πρὶν τὸν αὐτοκτονήσουν δήλωσε: Ὅλα τὰ φῶτα κατευθύνονται ἀπὸ λογικὰ ὄντα ποὺ ἐξνπηρετουν κάποια σκοπιμότητα ἄγνωστη σ' ἐμᾶς. Οἱ κατασκευὲς ποὺ παρατηροῦνται στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης καὶ ἔχουν ἐμφανισθεῖ τὰ τελευταῖα διακόσια χρόνια, εἶναι ἔργο νοημόνων ὄντων ποὺ ἔχουν βάση τὸ ἐσωτερικὸ τῆς σελήνης. Δὲν ὑπάρχει περίπτωση τὰ παραπάνω φαινόμενα νὰ εἶναι ὀφθαλμαπάτες γιατί οἱ φωτογραφικοὶ φακοὶ δὲν παθαίνουν παραισθήσεις καὶ φωτογραφίζουν μόνον ὑπαρκτὰ ἀντικείμενα. Τὸ φεγγάρι δὲν εἶναι νεκρό. Εἶναι ἕνα κοσμικὸ ἐργαστήριο νοημόνων ὄντων τοὺς σκοποὺς τῶν ὁποίων γνωρίζουν οἱ ἰθύνοντες τῶν ΗΠΑ καὶ δὲν τοὺς ἀποκαλύπτουν. Ἐκεῖνο ποὺ δημιουργεῖ σκέψεις, εἶναι ὁ θόρυβος ποὺ ἔχει γίνει γιὰ τὶς ἀποστολὲς στὴ σελήνη. Ἔγιναν ἀστρονομικὰ ἔξοδα, τοποθετήθηκαν ἐπιστημονικὰ ὄργανα στὴν ἐπιφάνεια τῆς σελήνης καὶ ὀχήματα ἔρευνας τοῦ δορυφόρου μας. Γιατί ὅλα αὐτά; γιὰ μιὰ ἀνθρώπινη περιέργεια καὶ ματαιοδοξία; Γιατί αὐτὴ ἡ ἐκνευριστικὴ σιωπὴ μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ διαστημικοῦ προγράμματος «Ἀπόλλων»; Γιατί καὶ οἱ Ρῶσοι σταμάτησαν ξαφνικὰ τὰ προγράμματα τους, σὲ μιὰ στιγμὴ ποὺ τὸ ταξίδι στὴ σελήνη θὰ ἐνίσχυε τὸ γόητρο τους; Τὸ φεγγάρι ξεχάστηκε, παραμένει σιωπηλὸ γιὰ νὰ ἐμπνέει τοὺς ἐρωτευμένους καὶ τοὺς ποιητές. Τί συμβαίνει; Καὶ ξαφνικὰ χωρὶς τίποτε νὰ τὸ δικαιολογεῖ τὴν 12.12.1996 ἡ ΝΑΣΑ ἀνακοινώνει στὰ τηλεοπτικὰ μέσα Μπορεῖ νὰ ὑπάρχει Ζωὴ στὴ σελήνη. 

                                                          

20 Δεκεμβρίου 1522: Ἡ προδοσία τῆς Ρόδου καὶ ἡ ἡρωίδα Ἀναστασία

 

20 Δεκεμβρίου 1522: Ἡ προδοσία τῆς Ρόδου καὶ ἡ ἡρωίδα Ἀναστασία

Ἡ προδοσία τῆς Ρόδου καὶ ἡ ἡρωίδα Ἀναστασία 

Οἱ μῆνες τῆς πολιορκίας τῶν Τούρκων καὶ ἡ γυναῖκα ποὺ πολέμησε σὰν ἄντρας 

Ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας τῆς Ρόδου ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Χριστόδουλο Ι. Παπαχριστοδούλου, φιλόλογο καὶ καθηγητὴ ξεκίνησε ἀπὸ τὰ νεανικά του χρόνια μέχρι τὸ πέρας τῆς ζωῆς του. Ἐργάστηκε ἐντατικὰ γι αὐτὸ καὶ παρουσίασε μελέτες οἱ ὁποῖες χωρίστηκαν σὲ τρία μέρη: στὴν Ἀρχαία, τὴ Μεσαιωνικὴ καὶ τὴ Νεώτερη ἐποχὴ τῆς Ρόδου. 

Ἡ προδοσία τῆς Ρόδου μέσα ἀπὸ τὸ Κάστρο, ἀπὸ τὸν ἱππότη ποὺ μισοῦσε τὸ μεγάλο μάγιστρο, οἱ μῆνες ποὺ ἐξάντλησαν τὸ λαὸ καὶ τέλειωσαν προμήθειες καὶ πολεμοφόδια, ἡ Ἀναστασία, μιὰ γυναῖκα ἐξέχουσας ὀμορφιᾶς ποὺ πολέμησε σὰν ἄντρας τοὺς Τούρκους, οἱ Ἱππότες λίγο πρὶν ἀναχωρήσουν γιὰ τὴ Μάλτα καὶ ἡ Ρόδος βρεθεῖ γιὰ αἰῶνες κάτω ἀπὸ τὸν Τουρκικὸ ζυγό. 

Οἱ τουρκικὲς πηγὲς λένε ὅτι ὅλοι οἱ ἀξιωματοῦχοι τοῦ Σουλτάνου τὸν παρακαλοῦσαν νὰ σώσει τοὺς πιστοὺς τοῦ Ἰσλὰμ ποὺ πήγαιναν στὴ Μέκκα, τοὺς ἐμπόρους καὶ ταξιδιῶτες, ἀπὸ τοὺς πειρατὲς τῆς Ρόδου, ποὺ προσκυνοῦν ἕνα εἴδωλο, τοῦ Σὰν Τζιβάν, ἀντὶ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Σουλεϊμὰν ἔκανε Συμβούλιο, στὸ ὁποῖο οἱ πασᾶδες τόνισαν τὶς δυσκολίες τῆς ἐκστρατείας πρὸς τὴ Ρόδο, ὅμως ὁ Μουσταφὰ πασᾶς, γαμπρὸς τοῦ ἀπὸ ἀδελφὴ τὸν παρότρυνε, κι ἀποφασίζεται ἡ ἐπιχείρηση. Δὲ φεύγουν ἀπὸ τὸ νοῦ του οἱ φράσεις τῆς διαθήκης τοῦ πατέρα του, τοῦ Σελήμ: «θὰ βασιλεύεις μεγάλος καὶ ἰσχυρός, φτάνει νὰ διώξεις τοὺς Ἱππότες ἀπὸ τὴ Ρόδο καὶ νὰ κυριεύσεις τὸ Βελιγράδι». Ἔγινε τὸ δεύτερο καὶ ἤθελε τώρα νὰ πραγματοποιήσει καὶ τὸ πρῶτο. 

Φρουρὰ τῶν Ἰωαννιτῶν ἱπποτῶν τῆς Ρόδου

Στὴ Ρόδο, οἱ Ἱππότες ἔκλεισαν τὸ στόμιο τοῦ μεγάλου λιμανιοῦ μὲ χονδρὲς ἁλυσίδες, τοῦ δὲ Μαντρακιοῦ μὲ βύθιση παλαιῶν πλοίων γεμάτων ἀπὸ ὀγκόλιθους. Ὁ Σουλεϊμὰν ἔστειλε ἐπιστολὴ τὴν 1η Ἰουνίου 1522 ὅτι κηρύσσει τὸν πόλεμο, στὴν ὁποία τονίζει «Ὅσοι θέλουν νὰ φύγουν, εἶναι ἐλεύθεροι νὰ πάρουν καὶ τὰ πράγματά τους, ὅσοι θέλουν νὰ μείνουν, θὰ ζήσουν ἐλεύθερα, ἐὰν δὲν παραβοῦν τὶς διαταγές μου. Θὰ ἀνασκάψουμε τὶς τάφρους, θὰ σᾶς πιάσουμε σκλάβους καὶ θὰ σᾶς βασανίσουμε ὅπως τόσους ἄλλους». 

Κι έτσι αρχίζει η εκστρατεία

Πρῶτοι τοὺς εἶδαν νὰ ἔρχονται ἀπὸ τὸ στενὸ τῆς Σύμης οἱ φρουροὶ τοῦ βουνοῦ Προφήτης Ἠλίας της Σαλάκου, κι εἰδοποίησαν τὶς φρουρές. Στὶς 24 Ἰουνίου ἀποβιβάστηκαν στὴν παραλία τοῦ φρουρίου Φάνες, κι ἔκαψαν τὰ σιτηρὰ τῆς πεδιάδας. Τὴν ἄλλη μέρα πέρασαν τὴν παραλία τῆς Βιλλανόβας (Παραδείσι), τὰ Τριάντα, πέρασαν στ΄ ἀνοικτὰ τὸ ἀκρωτήρι τῆς Ἀμμουδιᾶς, τὸ Κούμπουρνου (Κρητικὰ) τῆς πόλης Ρόδου, κι ἔφτασαν στὸ ἀκρωτήρι Βόδι καὶ στὶς θέσεις Ἰαματικὸ καὶ Ρένη, τῆς παραλίας Κοσκινοῦ. Στὶς 26 τὴ νύχτα ἑνώθηκαν μὲ τὸ στόλο ποὺ ἦταν στὴ Σύμη καὶ τὸ πρωὶ ἔπλευσαν στὴ Ρόδο. Φόβος καὶ τρόμος ἐπικράτησε στὸ λαό. Ἦταν ἡ μέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ γινόταν λιτανεία. Οἱ Ἱππότες τὴν τελείωσαν μὲ τὴ συνηθισμένη μεγαλοπρέπεια καὶ ἡσυχία, χωρὶς νὰ τὴ διακόψουν, κι ἔπειτα ἔτρεξαν ὅλοι στὶς θέσεις τους. Ὁ τουρκικὸς στόλος εἶχε 133 γαλέρες, ἄλλα μικρότερα βοηθητικά, σύνολο 400 πλοῖα, ὁ στρατὸς ἦταν 200.000 ἄνδρες. 

Ὁ Δούκας καὶ οἱ Ἀρχὲς τῆς Βενετίας δήλωσαν ὅτι δὲ μποροῦν νὰ βοηθήσουν τοὺς Ἱππότες γιατί δεσμεύονται ἀπὸ Συνθῆκες ποὺ ἔχουν ὑπογράψει μὲ τοὺς Τούρκους. Ἔπειτα, ἐξ ἀρχῆς δὲ συγχωροῦσαν στὸ Τάγμα τὴν ἐγκατάστασή του στὴ Ρόδο ποὺ ἤθελαν νὰ τὴν ἐκμεταλλεύονται ἐμπορικὰ σὰν καὶ πρῶτα. Ἀπέναντι στὸ μεγάλο ὄγκο τῶν Τουρκικῶν στρατευμάτων ἡ Ρόδος εἶχε νὰ ἀντιπαρατάξει 600 Ἱππότες, 4.500 πολιτοφυλακὴ καὶ 500 ποὺ ἦρθαν ἀπὸ τὴν Κρήτη. Βοηθοῦν ὅμως καὶ οἱ Ροδῖτες, χωρικοὶ καὶ ἀστοί. Κάνουν διάφορες ἐπισκευὲς στὰ τείχη, οἱ χωρικοὶ θερίζουν τὰ σιτηρὰ καὶ μεταφέρουν τὴν παραγωγὴ στὸ φρούριο, κόβουν τὰ δέντρα καὶ κατεδαφίζουν κτήρια γύρω ἀπὸ τὴν πόλη. 

Ἀπόβαση τῶν ἐχθρῶν, πολιορκία, σφοδρὲς ἐπιθέσεις 

Ὁ Τουρκικὸς στρατὸς βγῆκε στὴ ξηρά, κι ἔπιασε κατάλληλες θέσεις. Ἡ τακτοποίηση κράτησε ἀρκετὲς μέρες, γιατί δὲ βιάζονται, περιμένουν νὰ ρθεῖ κι ὁ ἴδιος ὁ Σουλτᾶνος. Ἡ ἀπόβαση γίνεται ἀπὸ τὶς δύο παραλίες Τριάντα, κι Ἀφάντου. Ἀπὸ ἐκεῖ εἶχαν βγεῖ κι οἱ δυνάμεις τοῦ Μεσὶχ πασᾶ, στὴν πολιορκία τοῦ 1480 τὴν πρώτη φορὰ ποὺ οἱ Τοῦρκοι προσπάθησαν νὰ πάρουν τὴ Ρόδο. Ἀπὸ ἐκεῖ βγῆκε κι ὁ Δημήτριος στὴν πολιορκία τοῦ 305 π.Χ. Λιμάνι ἀσφαλέστερο γιὰ τοὺς πολιορκητὲς δὲν ὑπάρχει ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ὅρμο Τριάντα. Ἀπὸ ἐκεῖ βγῆκαν καὶ τὰ Ἰταλικὰ στρατεύματα τὸ 1212. Παρατάχθηκαν γύρω ἀπὸ τὸ φρούριο καὶ ἄρχισε ὁ βομβαρδισμός. 

Στὶς 28 Ἰουλίου ἔφθασε ὁ Σουλεϊμὰν στὴ Ρόδο. Εἶχε ἔρθει ἀπὸ τὴ ξηρά, ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὸ Μαρμαρᾶ, κι ἀπὸ ἐκεῖ μπῆκε σὲ πλοῖο ποὺ τὸ συνόδευαν 30 γαλέρες, βγῆκε στὴ Ρόδο κι ἐστρατοπέδευσε 4 χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ τὴν πόλη στὸ Κιζὶλ Τεπέ, τὸν κόκκινο λόφο, πάνω ἀπὸ τὴ Φανερωμένη, στὸ ὀροπέδιο ἀπέναντι στὸ Μόντε Σμίθ. 

Ὁ Μέγας Μάγιστρος τοῦ τάγματος τῶν Ἰωαννιτῶν ἱπποτῶντῆς Ρόδου, Philippe Villiers de L'Isle-Adam

Ἀπειθαρχία παρουσιάστηκε στὸ στρατόπεδο τῶν Ἱπποτῶν. Μερικοὶ στρατιῶτες Ἰταλοὶ θέλουν νὰ φύγουν, τοὺς συγκράτησαν ὅμως καὶ τοὺς συγχώρεσαν. Τὶς ἑπόμενες μέρες τὸ φρούριο τοῦ Ἀη Νικόλα βομβαρδίζεται σφοδρά, πολλὲς μέρες μὲ μεγάλα κανόνια, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα ἀπαντοῦν καὶ σκοτώνουν πολλούς. Ρίχνουν κλαδιὰ στὴν τάφρο τοῦ φρουρίου καὶ προσπαθοῦν ν΄ ἀνέβουν μὲ σκάλες, ἡ ἀντίσταση ὅμως εἶναι μεγάλη. Τοὺς ρίχνουν λάδι ζεστό, κατράμι, πέτρες, σίδερα καὶ τὰ πτώματα τῶν ἐχθρῶν εἶναι τόσα πολλὰ ὥστε τὰ μεταφέρουν μὲ κᾶρα. Ἕνα μῆνα πολιορκία καὶ οἱ Τοῦρκοι δὲν ἔκαναν τίποτα. Προσπαθοῦν ν΄ ἀνοίξουν ρήγματα στὸ φρούριο. Ρίχνουν σάκους χώματα στὴν τάφρο καὶ προσπαθοῦν ν΄ ἀνοίξουν ὑπόνομους, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ φρούριο τοὺς χτυποῦν. 

Οἱ Ἱππότες ἀποφάσισαν κι ἔκαναν μιὰ ἔξοδο ὁρμητική, σκότωσαν πολλοὺς κι ἔπιασαν αἰχμαλώτους, ἔπεσαν ὅμως πολλοὶ κι ἀπ΄ αὐτοὺς κι οἱ ἄλλοι γύρισαν πίσω. Ἦταν μπαϊράμι κι οἱ Τοῦρκοι σταμάτησαν δυὸ μέρες γιὰ νὰ γιορτάσουν. Οἱ Τοῦρκοι ἔκαναν ὑπόγειες διόδους, οἱ Ἱππότες ὅμως ἔβαζαν νάρκες στὰ ἀνοίγματα, γίνονταν μεγάλες ὑπόγειες ἐκρήξεις μὲ σοβαρὲς ἀπώλειες τῶν ἐχθρῶν. Οἱ Ἱππότες συνέχιζαν τὶς ἐπισκευὲς στὶς ρωγμὲς τῶν φρουρίων. Οἱ νεκροὶ ἀπὸ πλευρᾶς τῶν Τούρκων ἦταν χιλιάδες. Ὁ Σουλεϊμὰν στὴν προσπάθειά του νὰ ἐμψυχώσει τοὺς στρατιῶτες του τοὺς ὑποσχόταν μεγάλες ἀμοιβές, κι ἂν πάρουν τὴν πόλη θὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ κάνουν λεηλασίες. 

Στὶς 24 Σεπτεμβρίου οἱ γενίτσαροι ὅρμησαν στὴ θέση τοῦ καταλύματος τῆς Ἱσπανίας, ἐνῶ μέρες χτυποῦσαν τὶς ἄλλες θέσεις καὶ βρῆκαν μεγάλη ἀντίσταση. Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι πολεμοῦν, ρίχνουν λάδι ζεστό, πέτρες μεγάλες, ποὺ τὶς βγάζουν ἀπὸ τοὺς δρόμους. Παπᾶδες, γυναῖκες παιδιά, βοηθοῦν στὶς ἐργασίες αὐτές. Τὰ κανόνια ἀνοίγουν ρῆγμα στὸ τεῖχος. Οἱ μάχες γίνονται πιὰ σῶμα μὲ σῶμα. 

Ὁ ἡρωισμὸς τῆς Ἀναστασίας 

Στὴν κρίσιμη αὐτὴ ὥρα ἡ ἱστορία κάνει μνεία γιὰ μιὰ Ἑλληνίδα, ἐξαίσιας ὀμορφιᾶς, σύζυγο τοῦ Ἄγγλου πολεμιστῆ Κένσιγκτον, ἀρχηγοῦ τοῦ τάγματος, ὁ ὁποῖος ὑπερασπιζόταν τὸν προμαχῶνα τῶν Ἄγγλων στὸ κάστρο . Ὅταν εἶδε τὸν ἄντρα της σκοτωμένο νὰ ξεψυχᾶ μπροστά της, ἔτρεξε στὸ σπίτι, ἀγκάλιασε τα δυὸ παιδιά της, τὰ φίλησε, τάσφαξε καὶ τάριξε στὴ φωτιά, γιὰ νὰ μὴν τὰ πάρουν οἱ Τοῦρκοι. Φόρεσε μετὰ τὴ στολὴ τοῦ ἀξιωματικοῦ, ἔτρεξε στὶς ἐπάλξεις, σκότωσε τὸν πρῶτο Τοῦρκο ποὺ τῆς ἐπιτέθηκε, πλήγωσε ἄλλους, κι ἔπεσε στὴν πρώτη γραμμή, πολεμῶντας ἡρωικά. Εἶναι ἡ Ἀναστασία, ἡ ἡρωίδα τῆς Ρόδου, ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα παραδείγματα ἡρωισμοῦ γυναικῶν, ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἡ ἀρχαία καὶ νεώτερη ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Γιὰ τὴν Ἀναστασία, γράφει μὲ ἐγκωμιαστικὰ σχόλια ὁ Ἰάκωβος Φοντάνος, καὶ περιγράφουν ἐπίσης τὸ περιστατικὸ ὁ F. Piacenza, o Vertot καὶ ἄλλοι παλαιότεροι καὶ νεώτεροι συγγραφεῖς. 

Ἡ ἐλεύθερη Ρόδος ἐτίμησε τὴν ἡρωίδα της, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση, γιὰ μνημόσυνο αἰώνιο καὶ παράδειγμα γιὰ μίμηση, μὲ μιὰ πινακίδα ἀπὸ πορσελάνη, ἐντοιχισμένη στὴν ἐξωτερικὴ εἴσοδο τοῦ Καστέλλου, ἀριστερά. Ἡ πινακίδα παριστάνει βιβλίο ἀνοιχτό, ἀκριβῶς τὴ σελίδα ποὺ περιγράφει ὁ Φοντάνος τὸ ἐπεισόδιο, στὴ λατινική, κι ἀπέναντι στὰ δεξιὰ εἶναι μία μετάφραση στὴ νεοελληνική. 

Ὁ Piacenza, ἀναφέρει καὶ μία ἄλλη Ἑλληνίδα, τὴν Πάολα Βικτωρία, ἡ ὁποία σκότωσε δύο γενίτσαρους καὶ σκοτώθηκε κι ἡ ἴδια ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς. Ἀναφέρει ἐπίσης καὶ μία Τουρκάλα τὴ Φατιμέ, ποὺ τόλμησε μαζὶ μὲ ἄλλους Τούρκους, ποὺ ζοῦσαν στὴ Ρόδο, νὰ κάνουν μιὰ ὀργάνωση γιὰ νὰ φέρουν ἀντιπερισπασμὸ στὸν ἀγῶνα τῶν χριστιανῶν. Συνεννοοῦνταν ν΄ ἀνάψουν φωτιὲς στὴν πόλη ὥστε νὰ γίνει μιὰ ἀναταραχὴ γιὰ νὰ μείνουν ἀφύλακτα τὰ τείχη καὶ νὰ μποῦν οἱ Τοῦρκοι. Ἀνακαλύφθηκε ὅμως ἡ συνομωσία καὶ τὴ θανάτωσαν μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἐνόχους. 

Η προδοσία

Ὁ Σουλτᾶνος βλέποντας κάθε ἐλπίδα νὰ χάνεται κυριεύεται πότε ἀπὸ μανία ἐναντίον τῶν δικῶν του, διατάσσοντας τιμωρίες καὶ πότε ἀπὸ κάτι σὰν μελαγχολία, ἔχει ἀϋπνίες καὶ σκέφτεται νὰ λύσει τὴν πολιορκία καὶ νὰ φύγει. Τὸν ἐνθαρρύνει ὅμως ὁ φίλος τοῦ Ἰμβραὴμ καὶ τὰ νέα, ἀπροσδόκητα γεγονότα γιὰ νὰ συνεχίσει τὸν ἀγῶνα, πρᾶγμα ποὺ θὰ τοῦ δώσει τὴ νίκη. Εἶναι ἡ προδοσία τοῦ Ἀμαράλ. 

Οἱ κατασκοπεῖες καὶ οἱ προδοσίες βέβαια ἔπαιρναν κι ἔδιναν, πρὶν ἀκόμη γίνει ἡ ἐκστρατεία. Ἕνας Ἑβραῖος γιατρός, ἀπεσταλμένος τοῦ πατέρα του Σουλεϊμὰν ὡς κατάσκοπος, ἔμενε στὴ Ρόδο, κι ἐβαφτίστηκε. Μὲ τὴν πολιορκία πρόδιδε τὰ μυστικὰ ρίχνοντας γράμματα μὲ βέλη. Τὸν ἔπιασαν ὅμως τὴν ὥρα ποὺ τάριχνε, τὸν βασάνισαν καὶ τὸν ἐθανάτωσαν ἀφοῦ ὁμολόγησε ὅτι εἰδοποίησε τοὺς Τούρκους νὰ μὴ λύσουν τὴν πολιορκία γιατί οἱ Ἱππότες δὲν ἔχουν πυρίτιδα καὶ θὰ παραδοθοῦν. Αὐτός τους εἰδοποίησε νὰ χτυπήσουν τὸ κωδωνοστάσιο τ Ἄη Γιάννη. Καὶ οἱ Τοῦρκοι ποὺ ἔμεναν στὴ Ρόδο προσπαθοῦσαν νὰ βοηθήσουν τοὺς πολιορκητές. Ἕνας Ἀλβανὸς στρατιώτης λιποτάκτησε στὸ τουρκικὸ στρατόπεδο, κι ἔδωσε πληροφορίες γιὰ τὴν κατάσταση στὴν πόλη. 

Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἔφερε τὸ θανάσιμο χτύπημα στοὺς χριστιανοὺς ἀγωνιστὲς καὶ θεωρεῖται ὁ αἴτιος τῆς νίκης του Σουλεϊμὰν εἶναι ὁ Πορτογάλος Ἀνδρέας d΄ Amaral,ηγούμενος τῆς Καστίλλης, καγκελάριος τοῦ Τάγματος. Εἶχε ἀντιζηλία μὲ τὸ Δελιλαδὰμ καὶ τὸ μῖσος του μεγάλωσε μὲ τὴν ἐκλογή του. Τότε ὅπως ὁμολογοῦν ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ τοῦ Τάγματος ἦταν ποὺ εἶπε ὅτι ὁ Δελιλαδὰμ θὰ εἶναι ὁ τελευταῖος μάγιστρος στὴ Ρόδο. Τὸ σπουδαιότερο εἶναι ὅτι εἶχε ἐμπιστευτικὴ θέση, κι αὐτὸς ἦταν ὁ ὑπεύθυνος γιὰ τὰ πολεμοφόδια στὴ Ρόδο. Ἐνῶ εἶχε ἀκόμη πυρίτιδα στὰ ὑπόγεια τῆς Ἐκκλησίας τ΄ Ἄη Γιάννη, ἔλεγε ὅτι δὲν ὑπάρχει πιά, πρᾶγμα ποὺ ἀνάγκασε τοὺς πολιορκούμενους νὰ συνθηκολογήσουν. Ὅτι ὑπῆρχε πυρίτιδα στὰ ὑπόγεια ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι τὸ 1856 ὅταν ἔπεσε κεραυνός, τὸ κτήριο ἀνατινάχτηκε κι ἔγινε ἐρείπια. 

Ὅταν ὁ Σουλτᾶνος σκεφτόταν νὰ λύσει τὴν πολιορκία τὸν εἰδοποίησε ὅτι ἡ θέση τῆς Ρόδου ἦταν πολὺ δύσκολη καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ φύγει. Εἶχε ἕναν ὑπηρέτη, τὸν Βλάσιο Diez, ποὺ ἦταν Ἑβραῖος ὁ ὁποῖος ἔγινε χριστιανός. Ὁ Διέζ ,ἔριχνε τὰ γράμματα μὲ βέλη ἀπὸ τὴ θέση τῆς Ὠβέρνης, σὲ ὧρες ποὺ δὲν τὸν ἔβλεπε κανένας. Τὸν ἔπιασαν ὅμως στὶς 27 τοῦ Ὀκτώβρη καὶ τὰ ὁμολόγησε ὅλα, ὅτι ἐνημέρωνε τὸ σουλτᾶνο ποιά ἦταν τ΄ ἀδύνατα μέρη τοῦ φρουρίου καὶ ὅτι οἱ πολιορκούμενοι δὲν εἶχαν τρόφιμα καὶ πυρίτιδα. Ἔπιασαν καὶ τὸν Ἀμαρὰλ καὶ τὸν ἐφυλάκισαν στὸ φρούριο τοῦ Ἀη Νικόλα, ἀρνήθηκε ὅμως τὴν ἐνοχή του ἕως τὴν τελευταία στιγμή, ἀλλὰ εἶχαν τόσα στοιχεῖα ἀπὸ τὴν ὁμολογία του Διὲζ καὶ ἄλλες μαρτυρίες ὥστε τὸ δικαστήριο πείσθηκε γιὰ τὴν ἐνοχὴ καὶ τοὺς καταδίκασε καὶ τοὺς δύο σὲ θάνατο. 

Τὸ σῶμα τοῦ Ἀμαρὰλ τὸ χώρισαν σὲ 4 μέρη καὶ τὸ κρέμασαν στὸ φρούριο γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ ἐχθροί. Τὰ γεγονότα διηγοῦνται ὁ ταξίαρχος de Bourbon καὶ ὁ Φοντάνος, σύγχρονος τῆς πολιορκίας, ὁ δὲ Bosio πῆρε τὶς εἰδήσεις ἀπὸ ἕνα βιβλίο ποὺ ἔγραψε αὐτόπτης μάρτυρας τῆς πολιορκίας ποὺ ἀναφέρει ὅτι ἡ ἐκτέλεση ἔγινε στὶς 5 Νοεμβρίου. Ἔγινε ἡ καθαίρεσή του, ἡ ἀφαίρεση τοῦ μοναχικοῦ ἐνδύματος μὲ τελετὴ καὶ ἡ ἀποκεφάλισή του. Νεώτερα ἀνέκδοτα ἔγγραφα ἐπιβεβαιώνουν τὴν προδοσία τοῦ Ἀμαρὰλ καὶ προσθέτουν ὅτι τὴν ἡμέρα τῶν Ἁγίων Πάντων, 1η τοῦ Νοέμβρη, ἦταν ἕτοιμος νὰ ὁδηγήσει μέσα στὴν πόλη 4.000 Τούρκους ἀπὸ μία πύλη. Ἡ προδοσία ἀνακαλύφθηκε στὶς 30 τοῦ Ὀκτώβρη, κι ἀκολούθησε ἡ ἐκτέλεση. 

Η αντίστροφη μέτρηση

Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀνακάλυψη τῆς προδοσίας ὁ λαὸς ἔχασε τὸ θάρρος του. Οἱ Τοῦρκοι ἐξακολούθησαν τοὺς βομβαρδισμοὺς καὶ ν΄ ἀνοίγουν ὑπονόμους γιὰ ἐξασθένιση τῶν τειχῶν. Ὁ Σουλεϊμὰν ἐνέτεινε τὶς προσπάθειές του νὰ πάρει τὴν πόλη πρὶν ἀρχίσει ὁ βαρὺς χειμῶνας. Στὰ τέλη τοῦ Νοέμβρη ἐξαπέλυσε μεγάλη ἐπίθεση καὶ προσπάθησε νὰ μπεῖ ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἱσπανίας. Οἱ Τοῦρκοι δίνουν μεγάλη σημασία στὴ δράση τῶν ὑπονόμων, παρὰ στὶς ἐπιθέσεις τῶν φρουρίων καὶ οἱ ραγδαῖες βροχὲς συμπληρώνουν τὴν καταστροφὴ τῶν τειχῶν. 

 Ὁ χειμῶνας προμηνυόταν βαρύς, κι ὁ λαὸς στὴν πόλη ἀντίκριζε τὴν ἔλλειψη τροφίμων καὶ πολεμοφοδίων. 

Ὁ Σουλτᾶνος δείχνει μετριοπάθεια καὶ διατάσει νὰ ὑψωθεῖ ἄσπρη σημαία στὸ κωδωνοστάσιο τῆς παναγίας Ἐλεημονήτριας, στὶς 19 Δεκέμβρη καὶ γιὰ ἀπάντηση ὕψωσαν κι οἱ Ἱππότες, στὴν πύλη Κοσκινοῦ. Ἔστειλε ἀπεσταλμένους μὲ ἐπιστολὴ ὅπου ζητοῦσε νὰ παραδώσουν τὴν πόλη, καὶ νὰ φύγουν ἐλεύθεροι, κι οἱ Ἱππότες καὶ οἱ Ροδῖτες, ὅπου θέλουν, μὲ τὰ πράγματά τους καὶ μὲ προσωπικὴ ἀσφάλεια τοῦ σουλτάνου. Γίνεται Συμβούλιο καὶ δέχονται τὴ συνθηκολόγηση. 

Οἱ ἀπώλειες 

Μιὰ ἀνέκδοτη ἔκθεση τῶν ἀρχείων τοῦ Firenze, δίνει στοιχεῖα γιὰ τὴν πολιορκία. Ἀπὸ τὰ τέλη Ἰουνίου ἕως τὶς 7 Νοεμβρίου ἀναφέρει ὅτι ἔγιναν 14 μάχες, χάθηκαν 50.000 Τοῦρκοι στὶς μάχες ἢ ἀπὸ ἀρρώστιες καὶ 2.000 χριστιανοί. Χάθηκε δηλαδὴ τὸ 1/4 τῶν δυνάμεων ἀπὸ τὰ δύο μέρη. Μιλάει ἐπίσης γιὰ 50 ὑπονόμους, γιὰ ἔλλειψη τροφίμων καὶ καταλήγει στὴν προδοσία τοῦ Ἀμαράλ. 

Παρὰ τὴ Συνθήκη του Σουλεϊμάν, οἱ Τοῦρκοι συνηθισμένοι ἀπὸ τὴν κατάληψη ἄλλων πόλεων, δὲν μπόρεσαν νὰ κρατηθοῦν, μπῆκαν στὴν πόλη κι ἔκαναν βιαιότητες, τὴν παραμονὴ καὶ τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων. Οἱ γενίτσαροι μπῆκαν ἀπὸ τὴν πύλη Κοσκινοῦ (ἀπέναντι ἀπὸ τὸ γήπεδο τοῦ Διαγόρα), ἔμπαιναν στὰ σπίτια, ἅρπαζαν, κακοποιοῦσαν γυναῖκες καὶ κορίτσια, ἔπιασαν τοὺς Τούρκους ποὺ ἔγιναν χριστιανοὶ καὶ τοὺς ἔστειλαν στὴν Τουρκία. Μπῆκαν στὶς ἐκκλησίες ἔσπασαν εἰκόνες, ἄνοιξαν τοὺς τάφους γιὰ νὰ βροῦν θησαυρούς. 

Τὴν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Στεφάνου ἔγινε ἡ παράδοση τῆς πόλης. 

Οἱ Ἱππότες ἔμειναν στὴ Ρόδο 213 χρόνια (1309-1522), κι ἀγωνίστηκαν μαζὶ μὲ τοὺς Ροδῖτες γιὰ τὸ γόητρο τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τὴ σωτηρία τοῦ τόπου. Σ΄ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα τῆς Ἱπποτοκρατίας, ἡ Ρόδος εἶχε ἀποκρούσει πολλὲς ἐπιδρομές. Πολιορκήθηκε τέσσερις φορὲς καὶ σώθηκε τὶς τρεῖς.

                                                         

 

Δεκεμβριανά: Ἡ Δολοφονία της μεγάλης ἠθοποιοῦ Ἑλένης Παπαδάκη, ἀπὸ το ΚΚΕ

 

Ἡ Ἑλένη Παπαδάκη ἦταν ἡ κορυφαία Ἑλληνίδα ἠθοποιός του Μεσοπολέμου, την ὁποία ὁ Γρηγόρης Ξενόπουλος εἶχε χαρακτηρίσει "ἀδιαμφισβήτητη διάδοχο της Κοτοπούλη".

Γνώρισε την δόξα πολύ νέα, ἀλλὰ ἔχασε τὴ ζωή της μόλις στὰ 41 της, μέσα στὸ χάος του

Ἐμφυλίου πολέμου, καὶ ἔκτοτε ξεχάστηκε.

Ὁ Μαρσάν, θαυμαστής καὶ βιογράφος της, ἔπειτα ἀπὸ πολύχρονη ἔρευνα  φωτίζει τις ἄγνωστες πτυχές της ζωῆς της: τὴ θεατρική της ἰδιοφυΐα, τὴ βαθειά καὶ σπάνια μόρφωσή της, την καριέρα της στὸ ἐξωτερικό, την κόντρα της με την Κατίνα Παξινοῦ, τις ἰδιόμορφες ἐρωτικές της ἐπιλογές, την πατριωτική δράση της στὴν Κατοχή, ἑως την σκοτεινή δολοφονία της ἀπὸ το ΚΚΕ.

Ὄχι ἁπλὰ μιά καλλιτεχνική βιογραφία. Πρόκειται γιὰ τὴ δραματική πάλη μιᾶς ἀνώτερης πνευματικά προσωπικότητας γιὰ καταξίωση καὶ δημιουργία, στὴν ἀνέκαθεν ἀναξιοκρατική Ἑλλάδα.

Ξεσκεπάζεται το παρασκήνιο της λειτουργίας της κρατικῆς "ἐπιχείρησης" του Ἐθνικοῦ Θεάτρου, ὁποῦ οἱ το χρῆμα καὶ οἱ γνωριμίες ἀνέβαζαν στὴν κορυφή ταλαντούχους καὶ μὴ καλλιτέχνες, καὶ ἄλλους τους "ἐξαφάνιζαν".

Λασπολογία καὶ συκοφαντίες (Νοέμβρης 1944)

Ἡ Ἑλένη Παπαδάκη, κατά τὴ διάρκεια της Κατοχῆς ἔκανε το πέρασμά της στὴν ἀρχαία τραγωδία καὶ τα ἀποτελέσματα αὐτοῦ του ἐγχειρήματος  περιγράφονται με χρυσά γράμματα ἀπὸ τους κριτικούς.

Η γνωριμία της με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη, θα περιγραφτεί  συκοφαντικά ώς έρωτας από τον σύγχρονο της Τύπο, και εκείνη θα κατηγορηθεί ώς ''η πόρνη-φιλενάδα'' του φιλογερμανού πολιτικού.

Στήν οὐσία, σήμερα ἔχει ξεκαθαριστεῖ πλήρως ἡ εἰκόνα γιὰ το ἀποτιθέμενο  εἰδύλλιο: ὁ Ράλλης, ἦταν ἐνδεχομένως πολύ ἐρωτευμένος με την Ἑλένη Παπαδάκη, ἀλλὰ ἐκείνη δὲν ἀνταποκρίθηκε ποτέ στὰ αἰσθήματά του.  Ἡ φιλία ὅμως, καὶ ὁ θαυμασμός του γιὰ την Παπαδάκη, ἀπέτρεπαν στὴν  ἠθοποιό νὰ ζητᾶ χάρες ἀπῶ τον Ράλλη, καὶ να σώζει κυριολεκτικά ἀπὸ τον 

θάνατο ἕλληνες πατριῶτες, εἴτε κομμουνιστές ἀντάρτες, εἴτε  ἑβραίους καταζητούμενους.

Ἀντὶ ὅμως γι' αὐτὰ, ἡ ἀριστερή προπαγάνδα προτιμοῦσε νὰ την παρουσιάζει ὡς ἀνθελληνίδα, ὡς προδότρια της χώρας της [..]

Χρόνια μετά, ὁ ἡγέτης τῶν Κομμουνιστῶν, Νίκος Ζαχαριάδης, σχεδόν θὰ

ζητήσει συγνώμη, δηλώνοντας ὅτι ἡ δολοφονία της Ἑλένης Παπαδάκη ἦταν μία...''ἀνοησία''. 

Ἡ ἀπελευθέρωση της Ἑλλάδας ἀπὸ τον γερμανικό, ἰταλικό καὶ βουλγαρικό ζυγό, βρῆκε τους ἠθοποιούς τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου, ὅπως καὶ ὅλο τον ἑλληνισμό, χωρισμένο σε δεξιούς καὶ ἀριστερούς,    στὰ πρόθυρα του χειμῶνα του 1944. Γείτονας πρόδιδε γείτονα, φίλος κατέδιδε φίλο, καὶ οἱ ἀριστεροί ἠθοποιοί τους δεξιούς. Ἡ, καὶ ἀντίστροφα.

Οἱ ἐκλογὲς του Σωματείου Τῶν Ἠθοποιῶν το Νοέμβρη του 1944, ἐκλέγουν τὴ δεξιά παράταξη: Δημήτρης Χόρν, Ἄννα Καλουτά, Νίκος Δενδραμῆς, Ρένα Βλαχοπούλου, Ὀρέστης Μακρῆς, Βασίλης Αὐλωνίτης, Σπύρος Μουσοῦρης, κ.α. Στὸν ἀντίποδα, βέβαια, οἱ ἀριστεροί: Αἱμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Τίτος Βανδής,  Δήμος Σταρένιος, Δημήτρης Μυράτ, Αλέξης Δαμιανός, Ζώρζ Σαρρή, Νίκος Τζόγιας, κ.α. Ὅμως, κατ' ἀπαίτηση μερίδων του σωματείου, ἀρχίζουν οι διαγραφές ἠθοποιῶν ἀπὸ τον σύλλογο.

Στις 23 Νοεμβρίου δημοσιεύουν μια λίστα με τίτλο ''Οἱ προδόται ἠθοποιοί''καὶ ὅσοι θεωροῦνται ''προδόται'', δικάζονται συνοπτικά γιὰ νὰ ἀποβληθοῦν...

Μία πρόγευση λαϊκοῦ δικαστηρίου ἀποτέλεσε ἡ «δίκη» του Σωματείου τῶν   Ἠθοποιῶν στὸ θέατρο Διονύσια στὶς 24 Νοεμβρίου 1944.

Σε ἐπιστολή ποῦ ἔστειλε ὡστόσο, πρὸς τὴ συνέλευση, μία καὶ ἡ ἴδια δὲν παρέστη  γιὰ νὰ ἀπολογηθεῖ, διαβάζουμε μεταξύ ἄλλων:

«Κατά πόσον ἡ ὅλη στάσις μου κατά το διάστημα της κατοχῆς ὑπῆρξεν «ἀντεθνική ἀντισυναδελφική, ἐγωιστική καὶ ἀπρεπής», δύνανται καλλίτερον ἀπὸ ἐμὲ νὰ  διαφωτίσουν την Συνέλευσιν πολλοί ἐκλεκτοὶ συνάδελφοι, οἱ ὁποῖοι, ἀσφαλῶς  θὰ παρίστανται εἰς αὐτὴν, ἀλλὰ καὶ πολλοί ἐπίσης διακεκριμένοι συνάδελφοι μή πρὸς ἐμὲ φιλικά διακείμενοι, θὰ εὐρεθοῦν ἔστω καὶ κατʼ ἰδίαν σκεπτόμενοι ὅτι  εἰς πολλάς περιπτώσεις ἡ στάσις μου ὑπῆρξε κάθε ἄλλο παρά ἀντισυναδελφική ἡ   ἐγωιστική…».

«Θάνατος στην πουτάνα!», ακουγόταν από πολλά στόματα και η Ελένη Παπαδάκη 

διαγράφηκε από το Σωματείο.

Πράγματι, η «πριγκίπισσα της μοναξιᾶς», ὅπως την ἀποκαλοῦσαν κατά τὴ  διάρκεια της Κατοχῆς λόγω τῶν διασυνδέσεών της, εἶχε καταφέρει νὰ σώσει πολύ  κόσμο ἀνεξαρτήτως ἰδεολογίας, μεταξύ τῶν ὁποίων τον γιό του γνωστοῦ  βιβλιοπώλη Ἐλευθερουδάκη καὶ τον γιατρό Γιῶργο Μουστρούφα, κατοπινό στέλεχος του Ὑπουργείου Ὑγείας ὑπὸ τον Πέτρο Κόκκαλη στὴν Κυβέρνηση του Βουνοῦ.

Ὅμως ὅλα αὐτὰ εἶχαν ξεχαστεῖ τόσο γρήγορα..

Καὶ ἡ λασπολογία, καλά κρατοῦσε.

Ὁ ''ἀπαγορευμένος'' Τύπος της ἐποχῆς, με την καθοδηγούμενη ἀπὸ ἀριστερούς  κύκλους ἐφημερίδα''Ἑλληνικό Αἷμα'' διέδιδαν εὐθαρσῶς λαϊκιστικά   ἀποκυήματα της φαντασίας τους:

''Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ὁ Ράλλης δώρισε στὸν γεροντικό του ἔρωτα, μία ζώνη ἀπὸ πλατίνα, ἀξίας ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων. Ἔτσι, ἐνῶ ὁ λαός  ὑποφέρει ἀπὸ την πείνα, ὁ πρωθυπουργός παριστάνει τον ''γενναιόδωρο''  ἐραστῆ.''

''Διεδόθη [...] τις τελευταῖες μέρες, ὅτι ὁ Γιάννης Ράλλης κατόρθωσε με ''δημοκρατικό εἰδικὸ νόμο'' νὰ τελέσει τον τέταρτο γάμο του, νυμφευθείς  την Ἑλένη Παπαδάκη''. ''Διεθόθη [...] τις τελευταίες μέρες, οτι ο Γιάννης Ράλλης κατόρθωσε με  ''δημοκρατικό ειδικό νόμο'' να τελέσει τον τέταρτο γάμο του, νυμφευθείς  την Ελένη Παπαδάκη''. 

 Η κηδεία της ηθοποιού έγινε ένα μήνα μετά την δολοφονία της, τον Ιανουάριο του 1945. Στη φωτογραφία διακρίνονται οι Βασίλης Λογοθετίδης, Μελίνα Μερκούρη, Άννα Καλουτά, Κατερίνα Ανδρεάδη, Μαρίκα Κοτοπούλη, Κώστας Μουσούρης, Ανδρέας Φιλιππίδης, Μαρίκα Νέζερ, Κούλα Νικολαϊδου, Σαμ Μπράντεμπουργκ, η αδελφή της Κατίνας Παξινού Μαρίτσα Ράλλη, ο αδελφός της Μιχάλης Παπαδάκης.

Ὅλα αὐτὰ προκαλοῦσαν, δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό, το λαϊκό αἴσθημα.    Μέρες μετά τὴ δολοφονία της Ἑλένης Παπαδάκη, οἱ δήμιοι θὰ ἔψαχναν   ἀπεγνωσμένα στὸ σπίτι της, γιὰ την...ὑποτιθέμενη πλατινένια ζώνη ποῦ     της χάρισε σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ὁ πρωθυπουργός...  Ἀντ' αὐτῆς, οἱ πλιατσικολόγοι βολεύτηκαν τελικά, μόνο με μία γούνα. 

Οι τελευταίες της ημέρες (Δεκέμβρης 1944)

(Ἀπόσπασμα ἀπὸ το βιβλίο "Ἑλένη Παπαδάκη" του Πολύβιου Μαρσᾶν)

Πρωτομηνιά...1 Δεκεμβρίου 1944. Ἡ Ἑλένη καὶ ἡ Αἱμιλία (Καραβία) στέκονται  μπροστά στὴν μπαλκονόπορτα ποῦ ἄνοιγε στὴ μεγάλη βεράντα στὸ  διαμέρισμα της Ἑλένης στὴν ὁδὸ Ἰακωβίδου, ἀπ' ὁποῦ φαινόταν ὁ   κάμπος ὡς την Πάρνηθα καὶ το Αἰγάλεω. 

Με τα αἰώνια μελαγχολικά της μάτια, ἡ Ἑλένη κοίταζε σιωπηλή πρὸς τα βουνά.  Ἡ Αἱμιλία, παρακολουθῶντας το βλέμμα της, εἰπέ:  -Σήμερα πρωτομηνιά, σὰν τα ψηλά βουνά νὰ 'ναὶ ἡ τύχη καὶ ἡ ζωή σου.   Ἡ ζωή μου; ρώτησε ἐκείνη καὶ σκύβοντας στὴν παλάμη του ἀριστεροῦ χεριοῦ της,

ἀκολούθησε με τον δείκτη του δεξιοῦ, την γραμμή της ζωῆς της. -Κοίταξε τι μικρή  εἶναι η ζωή μου! Με ὅλες τις εὐχές ποῦ με βάζετε νὰ κάμωκάθε πρωτομηνιά στὰ   ψηλά βουνά καὶ στὸ καινούριο φεγγάρι, ἡ ζωή γιὰ μένα εἶναι πάντα πικρή!    Εὐτυχῶς ποῦ θὰ τελειώσει γρήγορα...

Καὶ την κοίταξε στὰ μάτια σὰν νὰ ζητοῦσε παρ' ὅλ' αὐτὰ, μία διάψευση ἀπὸ την   Αἱμιλία.

Δύο εἰκοσιτετράωρα μετά, την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου, ἄρχισαν στὴν Πλατεῖα  Συντάγματος τα τραγικά γεγονότα.

Ὁ Δημήτρης Μυρᾶτ, στὸ τελευταῖο βιβλίο του θυμήθηκε την ἡμέρα ἐκείνη: 

'Τὴ μέρα ποῦ ξέσπασε το Δεκεμβριανό κίνημα του '44, ἦταν Κυριακή.  Ξεκίνησα ποδαρόδρομο ὡς τα Πατήσια -εἴχαμε συνηθίσει στὴν Κατοχή   την ἔλλειψη συγκοινωνιακῶν μέσων- νὰ πάω στὴν παράσταση του ΡΕΞ. 

Δὲν εἴχαμε μάθει πῶς το πρωί στὸ Σύνταγμα εἶχε χυθεῖ το πρῶτο αἷμα.  Φτάνοντας στὸ θέατρο 'Παπαιωάννου'' ἄκουσα κάτι συναδέλφους νὰ μου φωνάζουν  ''Ποῦ πᾶς, δὲν ὑπάρχουν παραστάσεις!''. Γύρισα πίσω, φυσικά με το ἴδιο συγκοινωνιακό μέσο.

Στήν ὁδὸ Ἰακωβίδου ὁποῦ μέναμε κι οἱ δυό, ἀπάντησα την Ἑλένη ἕξω ἀπ' το σπίτι της.

Της εἶπα τα νέα: ''Πήγαινε κάπου νὰ κρυφτεῖς, φοβᾶμαι μὴ σε βρεῖ κακό''. Ἔγινε θηρίο ἀνήμερο. Πρώτη φορά την εἶδα ἔτσι, στὰ τόσα χρόνια της στενῆς μας φιλίας: ''Εἶσαι καὶ σῦ ἀπὸ κείνους ποῦ με λένε δωσίλογη!'', φώναξε με την   κρυστάλλινη φωνή της, ποῦ δέν ἔχανε τὴ μαγεία της ἀκόμα κι ὅταν ἦταν ὀργισμένη.  Δὲν τόλμησα νὰ της ἀντιμιλήσω. Λίγες μέρες πρίν, στὸ Θέατρο Διονύσια της  Πλατείας Συντάγματος, εἶχε ὀργανωθεῖ ἀπὸ το Σωματεῖο τῶν ἠθοποιῶν μία γενική  συνέλευση με σκοπό τὴ δίκη τῶν δωσίλογων ἠθοποιῶν...".  Ἀτάραχη, ἀπαντοῦσε σε ὅποιον την συμβούλευε νὰ φυλαχτεῖ: ''Μὰ γιατί νὰ   φύγω; Τι ἔχω κάμει; Ἐπείραξα ποτέ κανένα; Ἐπειδὴ ἔσωσα ἀνθρώπινες ζωές   στὴν Κατοχή, εἶναι ποτέ δυνατόν νὰ ἔχω τον παραμικρότερο φόβο; Ἄς με πιάσουν, καὶ νὰ δοῦμε τι κακό ἔκαμα. Γιατί νὰ φύγω λοιπόν;''. Όλη η γεμάτη εὐθύτητα ζωή της Ἑλένης, κορυφώθηκε με την τελευταία αὐτὴ   στάση της, την ἐποχῆ του φόβου καὶ της τρομοκρατίας.  Με ἥσυχη τὴ συνείδηση παρέμεινε στὰ Πατήσια, ἐνῶ πολύς κόσμος ἀπὸ την ΕΑΜ κρατούμενη ζώνη δραπέτευσε πρός το Κολωνάκι.  Πολλοί διερωτήθηκαν ἀργότερα, πώς καὶ γιατί δὲν διέφυγε κι ἐκείνη, καὶ το  θεώρησαν ἀπρονοησία καὶ κακή ἐκτίμηση της κατάστασης, ἐνῶ γιὰ την Ἑλένη ἦταν  μία πράξη συνέπειας πρός ὅλη τὴ ζωή της.  Το πόσο διέφερε ἡ Ἑλένη ἀπὸ τους ἄλλους, το ἀπέδειξε το γεγονός ὅτι δὲν ζήτησε   νὰ διαφύγει ἡ νὰ κρυφτεῖ. Σὰν την Ἀντιγόνη..

Η σύλληψη κι ἡ ἐκτελέση (21 Δεκεμβρίου 1944)

(Ἡ διήγηση ἀπὸ τον Πολύβιο Μαρσάν) 

21 Δεκεμβρίου, ἡμέρα Πέμπτη

Ὁ Κώστας Μπιλιράκης, μέλος του ΕΑΜ καί φοιτητής Ἰατρικῆς, ἀνέλαβε το  καθῆκον νὰ τὴ συλλάβει.  Ἔφτασε στὸ σπίτι του γείτονά της καὶ φίλου Δημήτρη Μυράτ, ὁπού βρισκόταν  ἡ Ἑλένη μαζί με την παρέα τους.

-Ἐδῶ πολιτοφυλακή του ΕΑΜ! Πού εἶναι ἡ Ἑλένη Παπαδάκη; Σας συλλαμβάνω  ὅλους!

Ὁ Μυράτ ποῦ ἦταν μέλος του ΕΑΜ του ἀπάντησε: Μὴν κάνεις ἔτσι! Ἐγὼ ἀνήκω στὸ ΕΑΜ. Θὰ σε ἀκολουθήσουμε ὅλοι...  

Ὅμως ἡ Ἑλένη βγῆκε μπροστά καὶ εἶπε "Ἐγὼ εἶμαι ἡ Παπαδάκη, τι θέλετε κύριε;".  Την ὁδήγησε στὴν Πολιτοφυλακή. Από πίσω τους ἀκολούθησε ὁ σκύλος της Ἑλένης, ὁ Μπόντζο, ποῦ βλέποντας ἀπὸ το σπίτι της νὰ φεύγει ἀπὸ  του Μυράτ με τον Εαμίτη, ἔφτασε μαζί τους ὡς το κτίριο. Αὐτὴ στὸ δρόμο  ἔπαιζε μαζί του καὶ τον χάϊδευε.  Ἐν τῷ μεταξύ στὸ σπίτι της, ἡ πολιτοφυλακή τα ἔκανε ὅλα γῆς Μαδιᾶμ,   ἀναζητῶντας ἐνοχοποιητικά στοιχεῖα.

Γύρω στὶς ἑφτάμιση με ὀκτὼ το βράδυ, παρουσιάστηκε στὰ   γραφεῖα της Πολιτοφυλακῆς ξανά ὁ Μπιλιράκης.

  Δὲν εἶχε κατορθώσει νὰ βρεῖ στοιχεῖα ἐνοχοποιητικά για νὰ στηρίξει   κατηγορίες ἐναντίον της. Οὔτε ὅπλα βρέθηκαν, οὔτε δῶρα ἀξίας ἀπὸ τον  Ράλλη, καὶ τα μόνα τεκμήρια της προδοσίας της Ἑλένης Παπαδάκη στὴν    πατρίδα της, ἦταν κάποιες κίτρινες φυλλάδες του ἀνεπίσημου Τύπου, ποῦ   μιλοῦσαν γιὰ τους φανταστικούς γάμους της με τον Ράλλη!

Ἡ Ἑλένη Παπαδάκη ἦταν ἁπλῶς θῦμα καταγγελιῶν μιας ὁμάδας ἀριστερῶν   ἠθοποιῶν.

Στό κελλί μαζί της βρισκόταν ἄλλη μία γυναῖκα, ἡ Νιόβη Χαριτάκη, ἕνα  κορίτσι γύρω στὰ 20 καὶ ἑφτὰ μηνῶν ἔγκυος. Την εἶχαν συλλάβει στὶς   18 Δεκεμβρίου μαζί με την ἀδελφὴ της, Μαρίκα, με την κατηγορία ὅτι   ὁ πατέρας τους ἦταν διευθυντής της Οὔλεν...

Τα μεσάνυχτα ἡ Ἑλένη πέρασε ἀπὸ ἀνάκριση και τα χαράματα, μαζί με τις  ἄλλες δύο γυναῖκες, ἐπιβιβάστηκε σε μία μαύρη Φορντ, ὁδηγούμενη   στὸν τόπο ἐκτέλεσης.  Ὁ Βλάσσης Μακαρῶνας ἦταν ὁ ὠμός ἐκτελεστής της Ἑλένης Παπαδάκη. Πρίν γίνει ο δήμιος της Ἑλένης καὶ πολλῶν ἄλλων, ἦταν ἕνας μπακάλης  ἀπὸ τους Ποδαράδες.  Ἐπόπτης ἦταν ὁ γνωστός Καπετάν Ὀρέστης, ποῦ ἀφοῦ ἔπαιρνε   ἀπὸ τους μελλοθάνατους ὅ,τι χρυσό φοροῦσαν ἐπάνω τους, τούς   ἔστελνε στὸ ἀπόσπασμα.   Γιὰ την Ἑλένη διέταξε θάνατο με τσεκούρι.

Της εἶπαν νὰ γδυθεῖ. Ἔτρεμε ἀπὸ το κρύο καὶ το φόβο πλέον καὶ κλαίγοντας   ἄρχισε νὰ τους παρακαλάει γιὰ οἶκτο.  Ἔβγαλε τὴ γούνα της την ὁποία παρέλαβε ὁ Ὀρέστης καὶ ὅταν τὴ διέταξε 

νὰ βγάλει καὶ τα ὑπόλοιπα ροῦχα της, ἡ Παπαδάκη ἀναλύθηκε σε δυνατές   κραυγές ἀπελπισίας καὶ γόους.  

Ὅρμησαν τότε ἀφιονισμένοι πάνω της, καὶ μέσα σ’ ἕνα κατήφορο ἀπὸ   προπηλακισμούς την ἔσυραν κοντά σε ἕνα ἀνοιγμένο λάκκο κι’ ἐκεῖ την   ἔγδυσαν με τὴ βία.

Ὅμως, ποιός ξέρει τι συντελέσθηκε ἐκείνη τὴ στιγμή μέσα στὴν ψυχή  του δήμιου; Ἐνοχές; Ἀναλαμπή ἀνθρωπιᾶς; Οἶκτος γιὰ την ἄδικη   καταδίκη της; Τον συγκίνησε ἡ γυναικεία ἀδυναμία, ἡ ὀμορφιά ἡ οἱ θρῆνοι της;  Ὅπως καὶ να'χει, ὁ δολοφόνος της προτίμησε νὰ της φυτέψει δύο σφαῖρες   στὸ σβέρκο.

Ἴσως ἦταν τυχερή μές στὴν ἀτυχία της...

Γιὰ δύο μῆνες ἡ Ἑλένη ἔμενε ἀγνοούμενη. Κανείς δὲν γνώριζε τι   ἀπέγινε καὶ ἡ ἀπελπισία συγγενῶν καὶ φίλων ἄγγιζε το ζενίθ.  Κανείς δὲν τους ἐνημέρωσε γιὰ την ἐκτελέση.

Στὶς  του Ἰανουαρίου 1945, ὁ προϊστάμενος του 

Β’ Νεκροταφείου στὰ Πατῆσια, εἰδοποίησε τον Σᾶμ Μπράντενμπουργκ,   ὅτι κατά την ἐκταφῆ πτωμάτων ποῦ εἶχε ἀρχίσει στὸν περίβολο τῶν Διυλιστηρίων  της Οὔλεν, κάτι τον ἐνδιέφερε.

Ὁ Σᾶμ ὁδηγούμενος ἀπὸ τον Γελαδάκη, πιστοποίησε αὐτὴ του τὴ ἀνακάλυψη:  Σωστό ράκος ἀναγνώρισε την Ἑλένη Παπαδάκη ποῦ ἦταν σε κοινό ὄρυγμα   με τρίς-τέσσερις ἄλλους.  Σε μία κατηφόρα φυτεμένη με πεῦκα ἦταν ὁ λάκκος ποῦ βρέθηκε ἡ Ἑλένη.   Με μία κομπιναιζόν ἀνασηκωμένη γύρω ἀπὸ τὸν θώρακα, με τις ζαρτιέρες   ζωσμένη στῆ μέση, ἡ Ἑλένη ἀναγνωρίστηκε ἀμέσως.  Μία σφαῖρα στὸν αὐχένα με διέξοδο στὴν ἀριστερή μετωπική χώρα,

εἶχε δώσει τέλος στὸ μαρτύριο της…

Μετά το θάνατό της, ἡ Ἑλένη Παπαδάκη χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ την  ἀντικομμουνιστική προπαγάνδα ὡς παράδειγμα ποῦ τεκμηρίωνε μία βία της   Ἀριστεράς ποῦ εἶχε ὡς βάση της το φθόνο καὶ την προσπάθεια νά ἐξοντωθεῖ  ἡ παλιά ἐλίτ –εἴτε εἶχε φταίξει εἴτε ὄχι–, ὥστε οἱ κομμουνιστές νά πάρουν    τή θέση των ἐκπροσώπων της. Η θλίψη γιὰ την ἀπώλεια της ηθοποιού, πάντως,   ξεπέρασε το αντικομουνιστικό στρατόπεδο. Ὡς ἀθῶο θῦμα, ἔγινε ποίημα ἀπὸ   τον Ἄγγελο Σικελιανό καὶ εἰκονογραφήθηκε σάν Ἁγία Ἑλένη ἀπὸ τον Φώτη   Κόντογλου. H Παπαδάκη ἐνέπνευσε τρεῖς σημαντικούς νεοέλληνες συγγραφεῖς σε  διάστημα ἕξι δεκαετιῶν, νά τή χρησιμοποιήσουν ὡς ἡρωίδα στά βιβλία τους ποῦ   ἀναφέρονται στά Δεκεμβριανά.[8] 

Καθένα από τα βιβλία (που αναλύονται παρακάτω) ακολουθεί διαφορετική προσέγγιση στη ζωή

και το θάνατο της ηθοποιού. Η Θεανώ Γαλάτη του Γιώργου Θεοτοκά είναι μια παράλληλη ιστορία

που δίδει χρώμα σε ολόκληρη τη δράση. Στον Μάνου Ελευθερίου η Παπαδάκη βρίσκεται στο

επίκεντρο του μύθου, αφορμή και κατάληξη της πλοκής. Ο συγγραφέας ακολουθεί μια λοξή

προσέγγιση στο παρελθόν. Θέτει ως υπόθεση ότι η Παπαδάκη δεν σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά

και αναζητεί, έκτοτε, την τύχη της, διερευνώντας παράλληλα τις αιτίες της δολοφονίας της.

Για τον Μισέλ Φάις, η Ελένη Παπαδάκη αποτελεί τον δεύτερο πυλώνα της πλοκής μαζί με

τη βιογραφία του Νίκου Ζαχαριάδη, σε ένα μεταμοντέρνο μυθιστόρημα που εντάσσει την

σύγχρονη ελληνική ιστορία μέσα στα όρια μιας οικογενιακής σάγκα. Ας ακολουθήσουμε τη


χρονολογική σειρά στην παράθεση των βιβλίων.

Ἀργότερα, μετά την καταστολή του κινήματος, στὶς 28 Ἰανουαρίου του 1945, 

ἔγινε μεγαλοπρεπής κηδεία στὴν ὁποία ὁ θάνατος της Παπαδάκη, θρηνήθηκε  ὡς ἐθνικὴ ἀπώλεια. Τότε ο Α. Σικελιανός ἔγραψε τους στίχους:

Μνήσθητι Κύριε: Γιὰ την ὥρα ποῦ ἡ λεπίδα του φονιᾶ ἄστραψε

κι΄ ὅλος ὁ θεός της Τραγωδίας έφάνει.

Μνήσθητι Κύριε: γιὰ την ὥρα ποῦ ἄξαφνα, κι οἱ έννοιά ἀδελφές ἔσκυψαν
νὰ της βάλλουνε των αἰώνων το στεφάνι.

Ποιὸς σκότωσε την Ἐλένη Παπαδακη

Ὁ Μάνος Ελευθερίου γράφει γιὰ τη δολοφονία της Ἑλένης Παπαδάκη  (Ἀποκλειστικός Δημοσίευση)

Τὸ σὲξ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα... Τί ὑποστήριζαν Ἱπποκράτης, Δημόκριτος καὶ Ἀριστοτέλης

 

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν μία διαφορετικὴ ὀπτικὴ γιὰ τὸ σέξ, μὲ περίεργες ἀντιλήψεις!
Μάλιστα ὁ Δημόκριτος πίστευε ὅτι οἱ ἄνθρωποι παίρνουν τὴν ἴδια εὐχαρίστηση
ἀπὸ τό... ξύσιμο, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ σέξ.
Διαβάστε παρακάτω...
Ὁ Ἀριστοτέλης ἀναρωτιόταν γιατί οἱ ἄνθρωποι ντρέπονται νὰ παραδεχτοῦν ὅτι
τοὺς ἀρέσει ἡ σεξουαλικὴ συνεύρεση, ἐνῶ δὲ συμβαίνει τὸ ἴδιο μὲ τὸ ποτὸ ἢ τὸ φαγητό.
Μήπως αὐτὸ ὀφείλεται στὸ γεγονός, ἀναφέρει στὰ Προβλήματα, ὅτι ἐπιθυμοῦμε
πράγματα ποὺ θέλουμε ὁπωσδήποτε νὰ ἀποκτήσουμε -μὲ ὁρισμένα ἀπὸ αὐτά
νὰ εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴ ζωή- ἐνῶ ἡ σεξουαλικὴ ἐπιθυμία
δὲν εἶναι ζωτικῆς σημασίας;




Ὁ Ἐπίκουρος -ναί, αὐτὸς ποὺ θεωρεῖ τὴν εὐχαρίστηση
ὡς τὸ νόημα τῆς ζωῆς- δήλωνε ὅτι τὸ σὲξ δὲν ἔχει κάνει ποτὲ καλὸ σὲ κανέναν
καὶ ὅτι κανεὶς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι εὐχαριστημένος ἂν δὲν τοῦ ἔχει κάνει κακό.




Ἀπὸ τὴν ἄλλη, γράφει ὁ συγγραφέας J.C. McKeown σὲ ἄρθρο του
στὴ Huffington Post, ὅσοι ἀσκοῦσαν τὴν ἰατρικὴ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα
εἶχαν μιὰ περισσότερο θετικὴ στάση ἀπέναντι στὴν ἐρωτικὴ ἐπαφή.
Τὴ συνιστοῦσαν μάλιστα ὡς τρόπο ἀντιμετώπισης ἑνὸς εὐρύτατου φάσματος
παθήσεων ὅπως: ἡ κατάθλιψη, ἡ δυσπεψία, ὁ ἴκτερος,
οἱ πόνοι στὴ μέση, ἡ ἀδύναμη ὅραση κ.ἄ.

Ὁ Ἱπποκράτης, ὁ πατέρας τῆς ἰατρικῆς, ὑποστήριζε ὅτι ἡ χωρὶς ὅρια
σεξουαλικὴ ἐπαφὴ μποροῦσε νὰ θεραπεύσει τὴ δυσεντερία.
Ἀκόμη, ὅτι τὸ σὲξ μπορεῖ νὰ ἀνακουφίσει ἀπὸ τὸ δάγκωμα ἑνὸς φιδιοῦ ἢ σκορπιοῦ,
ὡστόσο μπορεῖ τὴ σύντροφο ἐκείνου ποὺ δαγκώθηκε
καθὼς ἐπίσης καὶ νὰ κάνει καλὸ στὴ διανοητικὴ ὑγεία τοῦ ἀτόμου.




Σὲ ἰατρικὰ κείμενα τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας παρέχονται ἀκόμη «συνταγὲς» θεραπείας
τῆς ἀντρικὴς ἀνικανότητας, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ ἐπάλειψη τοῦ πέους
μὲ ἕνα μεῖγμα ἀπὸ πιπέρι, ἐλαιόλαδο καὶ μέλι.
Ἄν κάποιος ἤθελε νὰ κάνει τὸ πέος του νὰ δείχνει... μεγαλύτερο, ἔπρεπε
νὰ βουτήξει τὴ ρίζα ἑνὸς φυτοῦ -δὲ γνωρίζουμε ποιου- σὲ καλῆς ποιότητας κρασί
γιὰ τρεῖς ἡμέρες καὶ ὅποτε τὸ χρειαζόταν νὰ τὸ δένει στὸ μηρό του,
προσθέτει ὁ συγγραφέας.




Ὁ Ἀριστοτέλης, ἀκόμη, πίστευε ὅτι τὸ μέγεθος... μετράει,
ὅμως εἶχε μιὰ διαφορετικὴ θεωρία!
Πίστευε ὅτι ὅσο πιὸ μακρὺ ἦταν τὸ πέος ἑνὸς ἄντρα, τόσο πιὸ μακριὰ ἔπρεπε
νὰ «ταξιδέψει» τὸ σπέρμα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι πιὸ δύσκολο νὰ τεκνοποιήσει!




Στὶς παρακάτω εἰκόνες παρουσιάζονται μερικὲς ἀπὸ τίς περίεργες ἀντιλήψεις
ποὺ εἶχαν στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα γιὰ τὸ σέξ- ἄλλες φορὲς μὲ σατιρικὴ διάθεση,
ἄλλες ἤδη γνωστὲς καὶ ἄλλες ἐντελῶς παράξενες.




Ὁ J.C. McKeown ἔγραψε τὸ παραπάνω ἄρθρο μὲ ἀφορμὴ τὴν κυκλοφορίατοῦ νέου του βιβλίου «The Cabinet of Greek Curiosities:
Strange Tales and Surprising Facts From the Cradle of Western Civilization».

Γυναῖκα σὲ χωράφι μὲ φαλλούς: Μιὰ γυναῖκα περιποιεῖται τὸ χωράφι της
ποὺ εἶναι γεμᾶτο μέ... φαλλοὺς διακωμωδεῖ τὴν κατάσταση.

Νόμισμα μὲ ἕνα σάτυρο σὲ στύση: Ἀπεικονίζει ἕνα σάτυρο -μισὸς ἄντρας,
μισὸς κατσίκα, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ μὴν εἶχε τὴν καλύτερη ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση,
ἀλλὰ τοῦ... περίσσευε ὁ πόθος.
Τέτοια νομίσματα κυκλοφοροῦσαν στὴν ἀρχαία Θράκη καὶ Μακεδονία
στὰ τέλη τοῦ 6ου -ἀρχὲς τοῦ 5ου αἰῶνα πρὸ Χριστοῦ.

Σὲξ ἐπὶ πληρωμῇ:
«Τὸ ἀγόρι εἶναι ὄμορφο» ἀναγράφεται στὸ πάνω μέρος αὐτῆς τῆς εἰκόνας.
Οἱ ὁμοφυλόφιλοι ποὺ ἐκδίδονταν στὴν Ἀθήνα ἔχαναν τὰ πολιτικά τους δικαιώματα,
ἐνῶ γιὰ ὅσα δημόσια πρόσωπα ὑπῆρχε ἡ ὑποψία ὅτι εἶχαν τέτοιου εἴδους ἐπαφές,
ὑπῆρχε κατακραυγή. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, γράφει ὁ J.C. McKeown, ὁ Ἀριστοτέλης
σημειώνει: «Στὴν Κρήτη ἡ ὁμοφυλοφιλία "θεσπίστηκε" προκειμένου
νὰ περιοριστοῦν οἱ γεννήσεις, λόγῳ τῶν σεξουαλικῶν συνευρέσεων μὲ γυναῖκες.