Στρατιωτική ὀργάνωση καὶ ἐκπαίδευση τῶν Ἑλληνίδων πόλεων

ΕΝΟΤΗΣ ΤΡΙΤΗ

α) Στρατιωτική ὀργάνωση καὶ ἐκπαίδευση τῶν Ἑλληνίδων πόλεων

β) Τό ἔργο τοῦ λαμπροῦ Ἡρόδοτου

<< Ὄλβιος ὅστις ἔσχεν Ἱστορίας μάθησιν >>

Ἀπόδοσις << Εὐτυχῆς αὐτός ποῦ γνωρίζει τήν Ἱστορία >>

( ἘΥΡΙΠΙΔΗΣ )

Θεωρῶντας ἐπιβεβλημένο νὰ κάνουμε πράξη τὴν ρήση τοῦ Εὐριπίδου, θὰ παρατεθεῖ αὐτή ἡ ἑνότητα διότι ὁ Ἑλληνισμός ἐπέζησε, ἀπό φωτιὰ καὶ σίδερο ἀφοῦ γνώριζε τίς << τοῦ πολέμου τέχνες >> ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ξενοφῶν.

Ἡ ἱστορία μας εἶναι γεμάτη ἀγῶνες καὶ θυσίες , θὰ σᾶς δώσω μία σαφῆ εἰκόνα γιὰ τὶς ἀρετές τῶν προγόνων μας : Γιατὶ πολεμοῦσαν , γιατὶ ἔπρεπε νὰ σκληραγωγοῦνται, γιὰ ποῖους λόγους ἐνίκησαν τοῦς Πέρσες καθὼς καὶ ποῖοι ὑπεκίνησαν τοῦς πολέμους ^{5 βιβλίο << αὐτοὶ ποῦ πρόδωσαν τους Ἕλληνες >>} ἐναντίων τῆς Ἱερὰς μας Γῆς ! 

 Συνεπῶς θεωρήσατε αὐτήν τὴν ἑνότητα σὰν μία εἰσαγωγῇ περὶ τῶν γεγονότων τῶν << Μηδικῶν Πολέμων >>, ὅπου στὸ τέλος τους θὰ νιώσετε περήφανοι διότι οἱ Ἱεροί Πρόγονοι μας ἐπέζησαν καὶ συνέχισαν τὴν Ἑλλάδα μας , τὴν ὁποῖα ἤθελαν νὰ ἀφανίσουν << κάποιοι << διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου >> Δὲν γνώριζαν, ὅμως, ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ ψυχὴ ΔΕΝ σκλαβώνεται !

                                      Ἡ Λακεδαίμων (Σπάρτη )

Ὁ Ξενοφῶν εἶναι σαφέστατος καὶ δὲ μπορεῖ νὰ ἀμφιβάλλει κανεὶς :

<< τοῦς μὲν ἄλλους αὐτοσχέδιους εἶναι τῶν στρατιωτικῶν, Λακεδαιμονίους, δὲ μόνους τῶν πολεμικῶν >> ! ἔνθ ἄν Η΄ 62

Δηλαδὴ : << Οἱ ἄλλοι εἶναι πρόχειροι στὰ στρατιωτικὰ θέματα , ἐνῶ οἱ Λακεδαιμόνιοι εἶναι , πράγματι εἰδικοί στὰ πολεμικὰ >>!

Ἡ Σπάρτη βασιζόταν σὲ αὐστηρὴ πολιτικὴ καὶ κοινωνική πειθαρχία, ἡ δὲ ἀγωγὴ τῶν πολιτῶν ἦτο καθαρὰ στρατιωτική .

Ἡ πολιτεία παρελάμβανε τὸν πολίτη ἀπὸ ἑπτά ἐτῶν καὶ τὸν ἐφρόντιζε γιὰ τὴν μετέπειτα ἀνατροφὴ του .

Οἱ Σπαρτιᾶτες , ἀπὸ μικρὴ ἡλικία βάδιζαν ἀσκεπεῖς καὶ χωρὶς ὑποδήματα καὶ συνήθιζαν στὴν σκληραγωγία τις πείνας , τῆς δίψας , τοῦ κρύου , τοῦ καύσωνα καὶ τοῦ λίγου ὕπνου ! Φοροῦσαν τὸ ἴδιο ἔνδυμα χειμῶνα καλοκαίρι !

Ἐκοιμόταν σὲ ἀγέλες καὶ στρώματα ἀπὸ καλάμια καὶ ἐγυμνάζοντο συνέχεια στὴν πάλη , τὸ ἅλμα , τοῦς δρόμους , τὸν δίσκο καὶ τὸ ἀκόντιο .

Τούς ἐπιτρεπόταν νὰ κλέβουν (!) γιὰ νὰ μποροῦν σὲ πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις νὰ ξεγελοῦν τὸν ἐχθρὸ καὶ νὰ βρίσκουν τροφή.

Ὅλοι ἔτρωγαν μαζί σὲ << κοινές τράπεζες >>, ἀκόμη καὶ οἱ βασιλεῖς τους.

Ἐκάθοντο ἀνὰ ἀνὰ δεκαπέντε σὲ κάθε τράπεζα καὶ τὸ φαγητὸ τους ἦτο ὁ περίφημος <<Μέλανα ζωμός >>! Ἡ περίφημη << Αἰματία >> ἡ << βάφα >> . Ἦτο χοιρινὸ κρέας μέσα σὲ αἷμα , ξύδι καὶ ἁλάτι. Προσεφέρετο γιὰ τὴν τήρηση των ἐθίμων τῆς Σπάρτης

Οἱ << 'Ἐμφρουροι >> , λοιπὸν , λάμβαναν τὴν στρατιωτικὴ ἀγωγὴ ἡ ὁποῖα συνίστατο στὸ νὰ ἔχουν οἱ Σπαρτιᾶτες ὑψηλὰ καὶ γενναία φρονήματα καὶ ἀνεπτυγμένο τὸ αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας .

Μάθαιναν μουσικὴ καὶ χορό !  ἐν ἄν Ἡ ,75 Ἀποστήθιζαν τοῦς νόμους του θεῖου Λυκούργου καθὼς καὶ τὰ << Ἔπη >> τοῦ Ὁμήρου μὲ πολλὰ ἄλλα πολεμικὰ τραγούδια , στά ὁποῖα ἐξυμνοῦντο οἱ πεσόντες ὑπὲρ τῆς πατρίδος καὶ ἐψέγοντο οἱ δειλοί καὶ οἱ ἄνανδροι.

Οἱ Σπαρτιᾶτες ἐδιδάσκοντο νὰ εἶναι σεμνοί στὸ ἦθος , νὰ σέβονται καὶ νὰ τιμοῦν τοῦς μεγαλύτερους , ὅπως , ἐπίσης , καὶ νὰ πειθαρχοῦν στοὺς ἄρχοντες .

Ἡ στρατιωτικὴ τους ὑπηρεσία ἄρχιζε ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν εἴκοσι χρόνον καὶ ἐτελείωνε στὰ ἑξῆντα ..

Ἡ Ἱερὰ ἀποστολὴ τῶν Σπαρτιατῶν , γιὰ ὅλη τους τὴν ζωὴ , ἦταν μία καὶ μοναδικὴ : Νὰ μάχονται καὶ νὰ θυσιάζονται ὑπὲρ Πατρίδος !

Ἡ περιφρόνησις του θανάτου , γιὰ χάρη τῆς πατρίδος , ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ ἔνα παρορμητικὸ πολεμικὸ τραγούδι τοῦ    Τυρταίου:

<< Ἀγέτ ω Σπάρτας εὐάνδρω

κώροι πατέρων πολιατάν

λαιά μέν ἶτο προβάλεσθε

δόρυ δ΄ εὐτόλμως ἄνχεσθε,

μὴ φειδόμενοι τας ζωάς

οὗ γάρ πάτριον Σπάρτα >>

Ἀπόδοσις : << 'Ἐμπρὸς ὤ τέκνα τῆς γεμάτης μὲ ἄνδρες  Βλ. << λεξικόν ἀρχαίας Ἑλληνικὴς Γλώσσης >> , τοῦ ΔΡ. Σταματάκου λέξις εὐανδρος - εὐανδρία.

Σπάρτης , μὲ τὸ ἀριστερὸ χέρι σας προβάλεται τὴν ἀσπίδα , μὲ τὸ δεξὶ ἀνυψῶστε μὲ τόλμη τὸ δόρυ, μὴ νοιάζεστε γιὰ τήν ζωή σας , διότι αὐτὸ δὲν εἶναι πατροπαράδοτο στὴν Σπάρτη >>!

<< Εὔανδρος >> Ἡ Σπάρτη μας καὶ ὄχι ἀνώμαλη ἡ ὁτιδήποτε ἄλλο !

Οἱ <<σκοτεινοί >> τῶν σιωνιστῶν κύκλων καὶ λεσχῶν , ἄν ἄνοιγαν κάποιο λεξικὸ ἡ βιβλίο γιὰ τοῦς Σπαρτιᾶτες δὲν θὰ μιλοῦσαν !

Ἁπλῶς βάζουν << κάποιους >> νὰ συκοφαντοῦν κάθε τί ποῦ μιλᾶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα , θρησκεία , οἰκογένεια , ἤθη καὶ ἔθιμα, διότι αὐτὸ εἶναι ὁ Ἑλληνισμός !

Οἱ ξένοι << κάποιοι >> λοιπὸν , ἄς ἀφήσουν ἥσυχους τοῦς Ἕλληνές διότι ὅταν θὰ ἔρθουν οἱ καιροί - καὶ εἶναι τόσο κοντά - δὲν θὰ ἔχουν νὰ ἀπολογηθοῦν καὶ κάτι στὸν Ἑλληνικὸ Λαό.

Ἡ ἀνδρεία, ἡ γενναιότητα καὶ ἡ περιφρόνηση τοῦ θανάτου εἶναι αὐτὰ ποῦ χαρακτήριζαν στοὺς Σπαρτιᾶτες στὴν ἀρχαιότητα καὶ χαρακτηρίζουν καὶ σήμερα τους Ἕλληνες , ὅταν ἔρχονται οἱ περιστάσεις !

Αὐτοί ποῦ μὲ φωτιά καὶ σίδερο προσπάθησαν νὰ μᾶς ἀφανίσουν τότε, βρῆκαν ἐμπρός τους Ἥρωες .

Οἱ σημερινοί Ἕλληνες πρέπει νὰ <<συνεχίσουμε τὸ αἷμα >> ποῦ λένε οἱ παπποῦδες μας , ὅταν ἔρχεται κάποια Ἐθνικὴ Ἑορτή καὶ μᾶς διηγοῦνται κατορθώματα.

Θὰ τὰ καταφέρουμε , ἄν ἀπομονώσουμε τοῦς μισέλληνες καὶ εἰδικὰ αὐτούς ποῦ τρέφει << μέσα στὸ Ἱερό Σῶμα της , ἡ Ἑλλάδα

                                                   Ἀθήνα

Τὸ πολίτευμα τῶν Ἀθηνῶν , κατόπιν πολυετῶν ἀγώνων , περιπέτειες καὶ κοινωνικές ἀναταραχές ἀπέβη Δημοκρατικό, βασισμένο στὴν ἰσότητα , τήν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου καὶ τοῦ λόγου . Δὲν ἦταν , ὅμως λίγες οἱ στιγμὲς ὅπου ὁ ὄχλος κατεχράσθη τὰ Ἱερά Δικαιώματα μὲ ὑποκινητές τοῦς δημαγωγοὺς καὶ τοῦς διάφορους << μηδίζοντες >> καὶ << φοινκοίζοντες >> .

Καταλυτικός ὁ Θουκυδίδης ποῦ μᾶς ἀναφέρει :

<< Οὖς νῦν ἐμεῖς ζηλώσαντες καὶ τό εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δὲ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες μὴ περιοράσθε τοῦς πολεμικοὺς κινδύνους >>, δηλαδή << αὐτούς λοιπὸν , ( ἐνν. τοῦς πεσόντες στὸν πόλεμο ) νὰ πάρετε παράδειγμα καὶ νὰ πιστεύετε ὅτι ἡ εὐτυχία ἔγκειται στὴν ἐλευθερία στὴν ἀνδρεία , μὴν ἀποφεύγετε τοῦς κίνδυνους τοῦ πολέμου ). ^{ἩΣΙΟΔΟΣ <<Θεογονία >> στ.126} Οἱ Ἀθηναῖοι ὑπῆρξαν εὔψυχοι ὑπερασπιστές τῆς ἐλευθερίας , ὄχι μόνο τῆς δικῆς τους , ἀλλά καὶ ὅλων τῶν Ἑλλήνων , ἀφοῦ τὸ ἀπέδειξαν σὲ κρίσιμες ἱστορικές στιγμές ( Μαραθών Σαλαμίνες κ.λ.π ).

Ἀπὸ τὸ 18^ον ἔτος τῆς ἡλικίας τους, οἱ Ἀθηναῖοι ὁρκίζοντο στόν ἱερὸ ναὸ τῆς Ἀγλαύρου, στὴν Ἀκρόπολη, δίδοντες τὸν ὅρκο του στρατιώτη καὶ τοῦ πολίτου ,ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ ἐξῆς, ὅπως μᾶς διασώζεται ἀπὸ τὸν ρήτορα Λυκοῦργο ^{57. << κατά Λεωκράτους >> 76}

1<< Οὗ καταισχυνῶ ὅπλα τὰ ἱερά , οὐδ΄ ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην ὅπου ἄν στοιχήσω, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπέρ ἱερῶν καὶ ὑπέρ ὁσίων καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν . Τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω καὶ δὲ ἀρείῳ ὅση ἄν παραδέξωμαι , καὶ εὐηκοήσω τῶν ἀεί κραινόντων , καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένους πείσομαι καὶ ὅσους ἄν ἄλλους τὸ πλῆθος ἱδρύσηται ὁμοφρόνως καὶ ἄν τὶς ἀναιρῆ τοῦς θεσμούς ἡ μή πείθηται οὐκ ὁμοφρόνως, καὶ ἄν τὶς ἀναιρῆ τοῦς θεσμοὺς ἡ μὴ πείθηται, οὐκ ἐπιστρέψω ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ παντῶν. Καὶ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω, Ἵστορες θεοί ( τούτων ) , Ἄγλαυρος , Ἐνυάλιος Ἄρης, Ζεύς , θαλλῷ, Αὐξῶ , Ἡγεμόνη >>!

 Ἀπόδοσης

<< Δέν θὰ ντροπιάσω τὰ ἱερά ὅπλα οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τὸν σύντροφο μέ τόν ὁποῖον καὶ ἄν σταθῶ στήν γραμμὴ, θὰ ἀμυνθῶ δὲ καὶ ὑπέρ τῶν Ἱερῶν καὶ ὁσίων καὶ μόνος καὶ τοῦς πολλούς . Τὴ πατρίδα δὲν θά παραδώσω μικρότερη, ἀλλά μεγαλύτερη καὶ ἰσχυρότερη ἀπὸ ὅτι θὰ τήν παραλάβω. Θὰ σέβομε τίς ἀποφάσεις τῶν δικαστηρίων καὶ θὰ πείθομαι στοὺς κειμένους νόμους καὶ σέ ὅσους ὁμόφωνα ψηφίσει ἡ πλειοψηφία , καὶ ἄν κάποιος ἄλλος καταστρέψει τοῦς θεσμούς ἡ δὲ πείθεται σ΄ αὐτούς, δὲν θὰ τό ἐπιστρέψω, ἀλλά θὰ ἀμυνθῶ καὶ μόνος καὶ μὲ ὅλους τοῦς ἄλλους. Θὰ τιμήσω καὶ τὰ πατροπαράδοτα ἱερά. Μάρτυρες αὐτῶν ( ποῦ λέγω ) ἐπικαλοῦμαι τοῦς θεοὺς τὴν Ἄγραυλο * ^{Ἄγραυλο Ἡ κόρη τοῦ βασιλέως τῆς Ἀττκής, Κέκροπος, ποῦ θυσιάστηκε γιὰ τὴν πατρίδα.} Τὸν Ἐνυάλιο Ἄρη, τὸν Δία, τὴν Θαλλῷ ^{* Θαλλῷ : Μία τῶν τριῶν Ὡρῶν ποῦ ἐλατρεύτο ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια} τήν Αὐξῶ , ^{* Αὐξῶ : Μία τῶν τριῶν Χαρίτων.} Τὴν Ἡγεμόνη , * ^{Ἡγεμόνη Προσωνυμία τῆς θεᾶς Ἀρτέμιδος.} >> . Μετά τὸ τέλος τοῦ ὅρκου, οἱ ἔφηβοι Ἀθηναῖοι ἔπαιρναν τὸν πολεμικό ὁπλισμὸ καὶ ἀσκοῦντο ἐπὶ δύο χρόνια στὰ στρατιωτικά. 

 Τὸ πρῶτο ἔτος μάθαιναν τήν χρήση τῶν ὅπλων καὶ φρουροῦσαν τὸν Πειραιᾶ, τὸ δὲ δεύτερο ἔτος περιπολοῦσαν τὴν χώρα καὶ μελετοῦσαν περί τῆς φρουρήσεως τῶν τόπων καὶ περί τῶν τόπων καὶ περί τῶν πολεμικῶν ἔργων, στὸ χρόνο αὐτὸ, ἐπίσης, φρουροῦσαν τὰ σύνορα τῆς χώρας στὰ φρούρια τῆς Ἀττικῆς, τὰ ὁποῖα ἦσαν : 

 ὁ Ῥαμνοῦς , ἡ Ἐλευσίς , ὁ Ἀνάφλυστος , ὁ Θόρικος , τὸ Σούνιο , ἡ Φυλῇ , οἱ Ἀφίδνες , καὶ τὸ Πάνακτον . Μετά τὴν συμπλήρωση τοῦ εἰκοστοῦ ἔτους ἐγράφοντο ὁριστικά στοὺς καταλόγους τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς πατρίδος καὶ ἡ διάρκεια τῆς θητείας ἦτο εἰκοσαετής ἕως του 40 ^ου ἔτους μετά τὸ ὁποῖον δὲν ἔπαιρναν μέρος στίς μάχες τῶν μακρινῶν ἐκστρατειῶν , ἀλλά ἦσαν ὑποχρεωμένοι νὰ ὑπερασπίζονται τὰ πάτρια ἐδάφη ἕως καὶ του 60 ^ου ἔτους τῆς ἡλικίας τους ,^{* στὴν Σπάρτη ἦτο ἡ ἰδανική Πολιτεία . Ἕνας λόγος εἶναι ὅτι καὶ οἱ γυναῖκες ἐκπαιδεύοντο στὰ στρατιωτικά} Αὐτά φθονοῦσαν οἱ φοινικογεφυραῖοι , τότε μὲ κάθε τρόπο προσπαθοῦσαν νὰ διασπάσουν τὴν Ἑνότητά μας , Τά αἴτια τῶν διαφόρων συμφορῶν καὶ τοῦς ὑποκινητές τῶν συμφορῶν μας, τοὺς ὁποῖους θὰ καταδείξουμε . Ὑπάρχει Ἱερά ὑποχρέωση, στὴν μνήμη ὅλον ποῦ ἔπεσαν γιά πατρίδα.

 Ἄλλες Ἑλληνίδες πόλεις

Ἐκτὸς τῆς Σπάρτης καὶ τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἄλλες πόλεις διεκδικοῦσαν τὰ πρωτεῖα τῆς πατρίδος καὶ διατηροῦσαν ἰσχυρὸ στρατό καὶ στόλο π.χ. Τὸ Ἄργος, ἡ Κόρινθος κ.λ.π

7Πολλές πόλεις αὐτόνομες τῆς ἀνατολικῆς Πελοποννήσου, ὅπως ἡ Ἐπίδαυρος, ἡ Τροιζήνα, οἱ Κλιώνες , ὁ Φλοιούς , ἡ Σικυών , κα. Ἀποτελοῦσαν ὁμοσπονδία τῆς ὁποίας προΐστατο τὸ Ἄργος . Π.χ στὴν Κόρινθο ὑπήγοντο ¨ Κέρκυρα , ἡ Ἀμβρακία . Ἡ Λευκάδα, ἡ Ἀπολλωνία ἡ Ἐπίδαυρος καὶ τὰ Μέγαρα, ἀργότερα, ὅμως ὑπήχθη στὴν Πελοποννησιακή Συμμαχία ὑπὸ τὴν ἡγεμονία τῆς Σπάρτης . Σιγά – Σιγά ἀνέβηκε καὶ ἡ Θῆβα μὲ τὸν Πελοπίδα.

Μὲ τὰ χρόνια ἔχουμε τὴν ἡγεμονία τῶν Μακεδόνων καὶ πορεία τῶν Ἑλλήνων ὑπὸ τὸν Φίλιππο καὶ τὸν Ἀλέξανδρο τὸν Μέγα.

Ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ἱστορία, οἱ πρόγονοι μας ἦσαν πάντοτε ἕτοιμοι στρατιωτικά, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοῦς βάρβαρους ἡ νὰ σκοτωθοῦν μεταξύ τους , μειώνοντας τὸν πληθυσμό τῆς χώρας , ὑποκινούμενοι - ἀρκετές - φόρες - ἀπὸ << μηδίζοντες >> καὶ φοινικίζοντες .

Ἡρόδοτος ὁ Ἀλικαρνασσεύς ( 485 -410 π.Χ.

Ὁ λαμπρος Ἡρόδοτος ἀπεκλήθη ὁ << πατήρ τῆς Ἱστορίας >> ἀπό τόν Κικέρωνα  ^{Κικέρων  <<De  Legibus1,1}Τό περίφημο ἔργο του << Ἱστορίαι >> τό ἔχει ἀφιερώσει στήν ἱστορία τῶν πολέμων ποῦ διεξήγαγαν οἱ Ἕλληνες ἐναντίον τῶν Περσῶν .

Γιά τήν συγγραφή αὐτή, αὐτοψία τῶν τόπων καί συγκέτρωση τοῦ ὑλικοῦ του, ὁ ¨Ηρόδοτος ἐπραγματοποίησε μεγάλες περιηγήσεις σέ διάφορες χῶρες παρά τίς συγκοινωνιακές δυσκολίες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.

Τό 445 π.Χ. ἐπισκέφθηκε τὴν Ἀθήνα ὅπου ἀνέγνωσε μεγάλο μέρος τῶν Ἱστορίων του καί οἱ Ἀθηναῖοι συγκινήθηκαν πολύ . Ἀποτέλεσμα ἦτο ἡ προσφορά μεγάλης δωρεάς τῶν δέκα ταλάντων !!

Στὴν Ἀθήνα συνδέθηκε διὰ τῆς φιλίας μὲ τόν Περικλῆ καί ἄλλους μεγάλους ἄνδρες τῆς πόλεως .

Τὸ ἱστορικό ἔργο του Ἡροδότου εἶναι διατηρημένο σέ ἐννέα βιβλία, ποῦ τὸ κάθε ἕνα εἶναι ἀφιερωμένο σὲ μία τῶν ἐννέα Μουσῶν, δηλαδή :

1⁰ βιβλίο : Κλειώ ( Α)

2⁰ βιβλίο : Ευτέρπη (Β )

3⁰βιβλίο : Θάλεια ( Γ )

4⁰βιβλίο : Μελπομένη ( Δ΄ )

5⁰βιβλίο : Τερψιχόρη (Ε΄ )

6⁰βιβλίο : Ἐρατώ ( ΣΤ΄ )

7⁰ βιβλίο : Πολύμνια ( Ζ΄ )

8⁰ βιβλίο : Οὐρανία ( Η΄)

9⁰βιβλίο : Καλλιόπη ( Θ΄ )

Ἄς δοῦμε τι περιλαμβάνει , συνοπτικῶς , κάθε ἕνα βιβλίο τῶν <<ἱστοριῶν >> τοῦ Ἡρόδοτου :

Στὸ βιβλίο Α' ἔχουμε μικρὴ εἰσαγωγή << περί τοῦ σκοποῦ τῆς συγγραφῆς >> καὶ τὰ αἴτια τῆς ἔχθρας μεταξύ τῶν Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων.

Διηγεῖται, ἐπίσης, γιὰ τοῦς Λυδούς βασιλεῖς καὶ εἰδικῶς γιὰ τὸν Κροῖσο, τήν ὑποταγῆ του στὸν Κῦρο, πῶς τὸ Περσικὸ κράτος προῆλθε ἀπὸ τὸ Μηδικὸ καὶ τέλος, πῶς ὁ Κῦρος τὸ μεγάλωσε.

Στὸ βιβλίο Β ἔχουμε τὴν ἐξιστόρηση τῆς διαδοχῆς τοῦ Κύρου ἀπὸ τὸν γιὸ του Καμβύση καὶ παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τήν ἐκστρατεία του ἐναντίον της Αἰγύπτου περιγράφει αὐτή καθὼς καὶ τὰ μνημεῖα της , τοῦς κατοίκους της τὰ ἔθιμά της , τὰ ἤθη καὶ τὸν πολιτισμό της .

Στὸ βιβλίο Γ ἐπιστρέφει, ὁ Ἡρόδοτος στὴν Περσική ἱστορία καὶ μᾶς ἀναφέρει τὸν θάνατο του Καμβύση, τὴν διαδοχή αὐτοῦ ἀπὸ τὸν Δαρεῖο , τὴν ὀργάνωση τοῦ κράτους ἀπὸ τὸν Δαρείό καὶ μᾶς δίδει ἐξιστόρηση γεγονότων γύρω ἀπὸ τὴν ζωῆ του τυράννου τῆς Σάμου, Πολυκράτη.

Τὸ βιβλίο Δ΄ περιλαμβάνει τὴν ἐκστρατεία τοῦ Δαρείου κατὰ τῶν Σκυθῶν καὶ τά γεγονότα ποῦ συνέβησαν στὴν Κυρηναϊκὴ χερσόνησο, περιγράφοντας τὰ ἔθνη τῆς Λιβύης ποῦ ἐγνώριζε ὁ Ἡρόδοτος .

Στὸ βιβλίο ΣΤ΄ διηγεῖται τὴν καταστολή τῆς Ἱωνικὴς Ἐξεγέρσεως τοῦ Μαρδονίου (Μαρδοχάι ) κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν συντριβὴ του Δάτη καὶ τοῦ Ἀταφέρνη στὸν Μαραθῶνα.

Στὰ τελευταία τρία, δηλαδή Ζ΄, Η΄, καὶ Θ΄, ἐξιστορεῖ τὴν ἐκστρατεία τοῦ Ξέρξη ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, τίς μεγάλες προπαρασκευές του , τὰ διάφορα ἔθνη καὶ φυλὲς ποῦ ἤθελαν νὰ ἀφανίσουν τὴν Πατρίδα μας , τὴν πορεία τοῦ Περσικοῦ <<συνοθυλεύματος >> μέσω Ἰωνίας , Θράκης , Μακεδονίας , Θεσσαλίας , τὴν μάχη τῶν Θερμοπυλῶν, τὴν ναυμαχία του Ἀρτεμισίου , τίς καταστροφές τίς συλήσεις καὶ τὴν <<διὰ πυρός καὶ σιδήρου >> κάθοδο τῶν βαρβάρων στὴν Ἀθήνα καὶ τὸ ἱερό Μαντεῖο τῶν Δελφῶν , ὅπου ἀναφέρονται ἐκπληκτικὰ πράγματα περί << Ἱερῶν Ὅπλων >> κ.λ.π τὴ ναυμαχία τῆς Σαλαμίνος καὶ τὴ φυγῆ τοῦ Ξέρξει , τὴ μάχη τῶν Πλαταιῶν , τὴ μάχη τῆς Μυκάλης καὶ τὰ ὑπόλοιπα κατορθώματα τῶν Ἑλλήνων ἐως τῆς ἀλώσεως τῆς Σηστοῦ τὸ ἔτος 478 π.Χ.

Εἶναι καταπλικτικές οἱ ἐξιστορήσεις τοὺ λαμπροῦ μας Ἡρόδοτου καθὼς ὁ τρόπος ποῦ περνᾶ τὰ ἐθνικὰ μηνύματα του.

Ὁρισμένοι ἔχουν πεῖ γιὰ τὸν Ἀλικαρνασσέα ἱστορικό, ὅτι ἦτο βάρβαρος καὶ ὄχι Ἕλλην καθὼς καὶ διάφορα εὐτράπελα

<< Ὤς 'ἐμοὶ .δοκεῖ >> , εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμὴ νὰ δοῦμε ἄν ἦτο Ἕλλην ἡ ὄχι . Ἄν ἦτο βάρβαρος δὲν θὰ ἔγραφε μὲ τέτοιο Ἑλληνικὸ πατριωτικὸ ὕφος καὶ θὰ ἐκθείαζε << τὰ τῶν Ἑλλήνων ἀδελφῶν μου >> κατορθώματα ! Λοιπὸν στὸν Σουϊδα καὶ τὸ << Λεξικὸν >> τοῦ , στὴν λέξη << Ἡρόδοτος >> διαβάζουμε:

<< Ἀλικαρνασσεύς τῶν επιφανών >>! Καὶ    Ἕλλην καὶ ἀριστοκρατικής καταγωγῆς ὁ λαμπρὸς Ἡρόδοτος !

Ἑπομένως :           Τὸ ἔργο του λοιπὸν , ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἁρπαγὴ της Ἰοῦς καὶ τὴν Ἑλένης , ὁποῦ μᾶς κατονομάζει τοῦς Φοίνικες κατηγορηματικὰ καὶ λήγει στὴν ἄλωση τῆς Σηστοῦ.

 Τὸ θὲμα τοῦ ἔργου εἶναι ἡ ἀφήγηση τῆς ἀντιθέσεως μεταξὺ του βαρβαρικοῦ κόσμου καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ .

Ἔγραψε κάποιες ὑπερβολὲς γιὰ τοῦ Αἰγυπτίους καὶ τοῦς Φοίνικες ( γράμματα κ.λ.π ) καὶ ἐπέσυρε , δικαιολογημένα τὴν μῆνιν τοῦ συνόλου τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων καὶ Πανεπιστημόνων .

γὶα τοῦς Φοίνικες , πάντως δὲν ἐκφράσθηκε ποτὲ μὲ << καλὰ >> λόγια , ἀφοῦ τοῦς κατονομάζει ὥς << κλέπτας >> , << ἅρπαγάς >> << πονηροὺς >> καὶ ἄλλα κοσμητικά ἐπίθετα !

Στὸ Λεξικό τοῦ << Σουϊδα >> διαβάζουμε ὅτι, ὁ Ἡρόδοτος , πῆγε στὸν Θούριο , ἀποικία τῶν Ἀθηναῖων , ὅπου καὶ ἀπέθανε .

Ἀσπασία, ἡ πιὸ μορφωμένη γυναῖκα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας ποὺ τὴν κατηγόρησαν γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα.

 

Ἀσπασία: H ἑταίρα ποὺ δίδασκε φιλοσοφία καὶ σημάδεψε τὴ ζωὴ τοῦ Περικλῆ

Ἀσπασία, ἡ πιὸ μορφωμένη γυναῖκα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας ποὺ τὴν κατηγόρησαν γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα. Τὴν ἐρωτεύτηκε ὁ Φειδίας, ἀλλὰ αὐτὴ προτίμησε τὸν Περικλῆ καὶ τοῦ ἄλλαξε τὴ ζωή.

Γιατί δὲν τὴν παντρεύτηκε...

ἡ Ἀσπασία γεννήθηκε στὴ Μίλητο γύρῳ στὸ 470 π.Χ.

Ὁ πατέρας της ἦταν ὁ Ἀξίοχος, ὁ ὁποῖος εἶχε φροντίσει ἡ κόρη του νὰ ἔχει ἐπιμελημένη μόρφωση καὶ κατὰ συνέπεια νὰ γίνει ἕνα σπάνιο κορίτσι γιὰ ἐκείνη τὴν ἐποχή, ποὺ ἡ μόρφωση ἦταν ἀνδρικὸ προνόμιο.

Τὴν ἔπαιρνε μαζί του στὴ φιλοσοφικὴ σχολὴ ὅπου φοιτοῦσαν μόνο ἄνδρες, μὲ ἀποτέλεσμα ἐκείνη νὰ θεωρεῖ τὴ συναναστροφὴ μαζί τους κάτι τὸ ἀπόλυτα φυσιολογικό.

Διδάχθηκε μουσική, χορό, τραγούδι, ρητορική, ἱστορία κλπ.

Ἦταν ἄριστη μαθήτρια καὶ ἐξαιρετικὰ ἐντυπωσιακὴ κοπέλα καὶ πολλοὶ πλούσιοι νέοι της Μιλήτου της προσέφεραν μεγάλα ποσὰ γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσουν.

Ἡ Ἀσπασία στὴν Ἀθήνα

Στὴ Μίλητο πῆγε ὁ γνωστὸς ἀρχιτέκτονας καὶ πολεοδόμος, Ἰππόδαμος. Ἡ Ἀσπασία λέγεται ὅτι τοῦ ζήτησε νὰ τὴν πάρει μαζί του στὴν Ἀθήνα ὅπου ἀνθοῦσε ἡ φιλοσοφία.

Ἔτσι ἔφθασε στὸ λίκνο τῆς φιλοσοφίας ἄρκετὰ ἕτοιμη γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει ὅλες τίς πνευματικὲς προκλήσεις.

Ἔμεινε γιὰ κάποιο διάστημα μαζί του καὶ σύντομα ξεκίνησε τίς συναναστροφὲς μὲ τοὺς πνευματικοὺς κύκλους τῆς Ἀθήνας.

Ἡ Ἀσπασία ἦταν 20 χρονῶν ὅταν νοίκιασε ἕνα σπίτι καὶ δίδασκε φιλοσοφία, μιὰ πράξη πολὺ προχωρημένη γιὰ τὰ δεδομένα τῆς κλασικῆς Ἀθήνας.

Στὴ δημοκρατικὴ Ἀθήνα ξεσηκώθηκε θύελλα ἀντιδράσεων καὶ κατηγορίες παντὸς εἶδος γιὰ τὸ ἦθος καὶ τὴν προσωπική της ζωή, ἀλλὰ ἡ Ἀσπασία δὲν πτοήθηκε.

Ὁ Περικλῆς τότε ἦταν παντρεμένος καὶ εἶχε δυὸ γιους τὸν Ξάνθιππο καὶ τὸν Πάραλο.

Ἦταν ἡ περίοδος ποὺ εἶχε ξεκινήσει τὸ οἰκοδομικὸ πρόγραμμα τοῦ Περικλῆ καὶ συνεχίζονταν τὰ ἔργα γιὰ τὴν ἀποπεράτωση τοῦ Παρθενῶνα.

Ἡ γνωριμία της μὲ τὸν Περικλῆ

Ὁ Περικλῆς καὶ ἡ Ἀσπασία ἐπισκέπτονται τὸ ἐργαστήριο τοῦ Φειδία

(πίνακας τοῦ Hector Le Roux, 1829-1900)

Ἔτσι, ἡ Ἀσπασία θέλησε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ ἐργαστήριο τοῦ Φειδία καὶ νὰ δεῖ ἀπὸ κοντά τα ἔργα. Καὶ οἱ δυὸ ἄνδρες ἔμειναν ἄφωνοι μὲ τὴν ὀμορφιά της. Λέγεται ὅτι τὴν ἐρωτεύτηκαν καὶ οἱ δύο γι αὐτὸ καὶ ὁ Φειδίας θέλησε ἀργότερα νὰ δώσει τὴ μορφή της στὸ γλυπτὸ τῆς Ἀθηνᾶς. Ἡ ἴδια ὅμως προτίμησε τὸν Περικλῆ. Ἐκεῖνος ἀμέσως ἄφησε τὴ σύζυγό του μὲ τὴν ὁποία εἶχαν ἤδη προβλήματα καὶ ἔμεινε μὲ τὴν Ἀσπασία. Τὰ κουτσομπολιὰ ἔδιναν κι ἔπαιρναν στὴ μικρὴ κοινωνία τῆς Ἀθήνας.

Ἡ Ἀσπασία ὅμως «εἶχε τὴν ἀρετὴ νὰ ἀντιλαμβάνεται τὰ πολιτικὰ πράγματα», ἔτσι ὁ Περικλῆς στὸ πρόσωπό της βρῆκε κι ἕνα πολύτιμο σύμβουλο. Ἦταν ἡ πρώτη ποὺ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴ χειραφέτηση τῶν γυναικῶν καὶ ὑπέστῃ τίς συνέπειες.

Ἡ Ἀσπασία κερδίσει το θαυμασμὸ ἀλλά...και τὴ μήνῃ

Διατηροῦσε ἕνα σχολεῖο γιὰ τὰ κορίτσια τῶν πλούσιων οἰκογενειῶν, ὅπου σύχναζαν μεγάλοι πολιτικοὶ καὶ φιλόσοφοι. Ἔκδηλος ἦταν ὁ θαυμασμὸς τοῦ Σωκράτη στὸ πρόσωπό της, ἀλλὰ καὶ τοῦ Πλάτωνα.

Τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι ὁ ρόλος τῆς Ἀσπασίας στὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ τῆς Ἀθήνας ὑπερέβαινε τὸ καθιερωμένο ρόλο μιᾶς «πρώτης κυρίας», σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ εἰσέπραξε τὴ μήνῃ ὅλων σχεδὸν τῶν κωμικῶν καὶ σατιρικῶν συγγραφέων τῆς ἐποχῆς.

Οἱ παρεμβάσεις της ἐκθέτουν τὸν Περικλῆ

Σωκράτης καὶ Ἀσπασία

Ἡ ἐμπλοκή της στὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου κάποιες φορὲς εἶχε σοβαρὲς ἐπιπτώσεις γιὰ τὸν Περικλῆ. Ἡ ἴδια ἦταν πίσω ἀπὸ τὴν ἀπόφαση τοῦ Περικλῆ γιὰ ἀποστολὴ ἐκστρατευτικῆς δύναμης κατὰ τῆς Σάμου. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ εἶχε καταστροφικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τοὺς Ἀθηναίους. Ὁ Πλούταρχος ἀναφέρει ὅτι ὁ Περικλῆς ἔστειλε τὸ ἐκστρατευτικὸ σῶμα μεροληπτῶντας ὑπὲρ τῆς Μιλήτου, ἐπειδὴ ἦταν ἡ γενέτειρα τῆς Ἀσπασίας. Οἱ Ἀθηναῖοι κατέλαβαν τὸ νησὶ ἀλλὰ ἔχασαν σημαντικὲς δυνάμεις. Ἀκόμα καὶ τὸ ἐμπάργκο τῶν Ἀθηναίων στοὺς Μεγαρεῖς θεωρεῖται ἐκδίκηση τῆς Ἀσπασίας γιὰ τὴν ἀπαγωγὴ ἑταίρων, ἀπὸ τὸν οἶκο ἀνοχῆς ποὺ διατηροῦσε στὴν Ἀθήνα. Ὅλα αὐτὰ προκάλεσαν πολλὰ κακόβουλα σχόλια γιὰ τὴν ἑταίρα ποὺ ἔκανε ὅτι ἤθελε τὸν Περικλῆ.

Τὸ 432 π.Χ. τὴν παρέπεμψαν σὲ δίκη γιὰ ἀσέβεια καὶ ἀθεΐα, ἀφοῦ δὲν μποροῦσαν νὰ τὴν ὁδηγήσουν σὲ δίκη γιὰ ὅλα ὅσα τῆς καταλόγιζαν. Ὅμως, οἱ δικαστὲς τῆς Ἠλιαίας τὴν ἀθώωσαν χάρη στὴ συγκινητικὴ ὑπεράσπιση τοῦ Περικλῆ.

Τὴν ἀγάπησε ἀλλὰ δὲν τὴν παντρεύτηκε

Ὁ Περικλῆς τὴν ἀγάπησε πολὺ ἀλλὰ ποτὲ δὲν τὴν παντρεύτηκε, γιατί πολὺ ἁπλᾶ δὲν μποροῦσε. Ὁ νόμος περὶ ὑπηκοότητας ποὺ εἶχε περάσει ὁ ἴδιος τὸ 451, στὴν προσπάθειά του νὰ ἀποτρέψει τίς ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες ἀπὸ τὸ νὰ συμμαχοῦν μὲ ἄλλες πόλεις, σήμαινε ὅτι θὰ διακινδύνευε ὁλόκληρη τὴν πολιτική του σταδιοδρομία, ἐὰν παντρευόταν τὴν Ἀσπασία. Ἀπέκτησαν ὡστόσο ἕνα γιο, τὸν Περικλῆ τὸ νεότερο, ἕναν ἀπὸ τοὺς νικητὲς στρατηγοὺς στὴ ναυμαχία τῶν Ἀργινουσῶν τὸ 406 π.Χ.

Οἱ δύο νόμιμοι γιοι τοῦ Περικλῆ εἶχαν πεθάνει, κι ἔτσι ὁ γιος της Ἀσπασίας ἔγινε ὁ νόμιμος κληρονόμος του.

Κατὰ συνέπεια, ἡ Μιλήσια ἑταίρα ποὺ εἶχε φανατικοὺς ἐχθροὺς ἀλλὰ καὶ φανατικοὺς ὑποστηριχτές, ἀπόλαυσε σχεδὸν ὅλα τὰ προνόμια μιᾶς Ἀθηναίας.

Ὁ Περικλῆς πεθαίνει

Ο θάνατος του Περικλή

Τὸ 429 π.Χ. ἡ Ἀθήνα δοκιμαζόταν ἀπό το λοιμό. Ὁ Περικλῆς ἔζησε τὸ θάνατος τῆς ἀδερφῆς του καὶ τῶν δυό του παιδιῶν. Μὲ πεσμένο τὸ ἠθικό του ἔπεσε σὲ κατάθλιψη. Λίγο πρὶν πεθάνει, οἱ Ἀθηναῖοι γιὰ χάρη τοῦ ἀγαπημένου τους ἡγέτη, ἄλλαξαν το νόμο γιὰ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἀθηναίου Πολίτη. Πλέον ὁ γιος του ἀπὸ τὴν Ἀσπασία μποροῦσε νὰ ἀποκτήσει πλήρη πολιτικὰ δικαιώματα καὶ νὰ γίνει κληρονόμος τοῦ πατέρα του.

Ὁ Περικλῆς πεθαίνει καὶ ἡ Ἀσπασία μόνη πιὰ ἔχει ν" ἀντιμετωπίσει ὅλα ὅσα τῆς χρέωναν οἱ Ἀθηναῖοι. Τότε ἄρχισε νὰ ζεῖ μὲ τὸν Λυσικλή, Ἀθηναῖο στρατηγό, ἀρχηγὸ τῆς δημοκρατικῆς παράταξης καὶ πιθανότατα φίλο τοῦ Περικλῆ. Ὁ Αἰσχίνης ἀναφέρει ὅτι οἱ δυὸ τοὺς ἀπέκτησαν ἀκόμα ἕνα γιο. Ὡστόσο, τονίζει ὅτι ἡ πολιτικὴ ἐπιτυχία τοῦ Λυσκικλὴ ὀφείλεται κατὰ κύριο λόγο στὴν Ἀσπασία. Γιὰ τὴν Ἀσπασία δὲν ξέρουμε πότε καὶ πὼς πέθανε. Γνωρίζουμε μόνο πὼς εἶχε πεθάνει, ὅταν ἤπιε τὸ κώνιο ὁ Σωκράτης.

Παρὰ τίς ἀντιδράσεις στὸ προσωπό της δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀμφισβητήσει πὼς ἦταν μιὰ ἀξιόλογη καὶ δυναμικὴ γυναῖκα ποὺ στάθηκε ἐπάξια δίπλα στὸν Περικλῆ.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ὁ καλλωπισμὸς τῆς Ἀθήνας καὶ τοῦ Πειραιᾶ ὅπως καὶ ἡ κάποιας μορφῆς χειραφέτηση τῶν γυναικῶν, ὀφειλόταν σὲ κείνη γί΄ αὐτὸ καὶ ὑπάρχει μερίδα ἱστορικῶν ποὺ ἴσως ὑπερβολικά, τὸν 5ο αἰῶνα τὸν ὀνομάζουν «Αἰῶνα τῆς Ἀσπασίας»!

Μεγάλη Ἑλλάδα: Σελινοῦς (Σελινοῦντας)

 

Ὁ Σελινούντας, ὅπως εἶναι γνωστόν, ἦταν μία σημαντική ἀρχαία ἑλληνική πόλη της νοτιοδυτικής Σικελίας. Ἦταν ἀποικία τῶν Ὑβλαῖων Μεγάρων. Ἱδρύθηκε το 628 π.Χ. καὶ γνώρισε μεγάλη ἀκμὴ στοὺς 6ο καὶ 5ο αἵ. π.Χ. Καταστράφηκε το 409 π.Χ. ἀπὸ τους Καρχηδόνιους, ἀλλὰ ξαναχτίστηκε το 408 π.Χ. ἀπὸ τον Ἐρμοκράτη καὶ καταστράφηκε τελειωτικά το 250 π.Χ. ἀπὸ τον Ἀννίβα.

Στά ἐρείπια της πόλης, ὅπως γράφει ἡ ἐγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης- παιδεία», βρέθηκαν ὀκτὼ σπουδαῖοι ἀρχαῖοι ναοί. Ἐπειδὴ δὲν εἶναι γνωστό ποιά θεότητα λατρευόταν στοὺς περισσότερους, χαρακτηρίζονται, γιὰ διάκριση, με γράμματα του λατινικοῦ ἀλφαβήτου. Η ὁμάδα τῶν ναῶν Α, Β, C, D, εἶναι του 6ου αἵ. π.Χ., ἑνῶ ὁ ναός Ε καὶ ἡ ὁμάδα τῶν τριῶν ναῶν ἀνατολικά της πόλης (F, G, H) εἶναι μεταγενέστεροι. Σε ὅλους σχεδόν διατηρεῖται ὁ τύπος του μεγάρου, με κλειστό πρόδομο καὶ προσθήκη δεύτερης κιονοστοιχίας στὴν ἀνατολική πλευρά.

Ὁ ἐπιβλητικός περίπτερος ναός C στὴν ἀκρόπολη του Σελινοῦντα οἰκοδομήθηκε το 550-540 π.Χ. Ἔχει 108 κίονες ἀραιά τοποθετημένους σε ἕξι σειρές καὶ σχῆμα μακρόστενο. Οἱ ἀρχαϊκές μετόπες του ἀπεικονίζουν τον Ἡρακλῆ με τους Κέκροπες, τον Περσέα νὰ σκοτώνει τὴ Μέδουσα κ.ά. Ὁ γιγαντιαῖος δίπτερος δωρικός ναός G του Ἀπόλλωνα εἶναι ὁ μεγαλύτερος σε διαστάσεις ναός της Μεγάλης Ἑλλάδας, μετά το ναό του Ἀκράγαντα. Οἱ διαστάσεις του εἶναι 50,07x110,12 μ., ἐνῶ το ὕψος των κιόνων του 14,7 μ. Χτίστηκε το 520-470 π.Χ. Διαθέτει ὀπισθόδομο καὶ πρόναο, ὁ ὁποῖος στολίζεται με πρόστυλο ἀπὸ τέσσερις κίονες στὴν πρόσοψη καὶ ἀπὸ ἕνα δεξιά καὶ ἀριστερά ἀνάμεσα σε αὐτούς καὶ τις παραστάδες. Κοντά στὴ νεκρόπολη του Σελινοῦντα βρέθηκαν τάφοι, ἐπιγραφές καὶ τα ἐρείπια του ἀρχαιότατου ναοῦ της Μαλοφόρας Δήμητρας.

Γιὰ νὰ δοῦμε μία ἐνδιαφέρουσα πληροφορία ποὺ μας δίνει το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ μέσα στὴν «Ἱστορία της Ἀρχαίας Ἑλλάδας»:

«Σε κάθε περίπτωση, ἡ οἰκοδόμηση τῶν ναῶν ἦταν ἐκείνη ποὺ ἀντιπροσώπευε τὴ μεγα­λύτερη πρόκληση καὶ ἐπίσπευσε τὴ μεγαλύ­τερη ἀλλαγῆ, κι ἄς μὴν ὑποτιμοῦμε το γεγονός ὅτι τα χρηματικά ποσά ἦταν πολύ ὑψηλὰ. Η μοναδική περίπτωση πού γνωρίζουμε το κό­στος ἀνέγερσης ἑνὸς ναοῦ στὸ τέλος της ἀρχαϊκῆς περιόδου εἶναι τα 300 τάλαντα τα ὁποία οἱ κάτοικοι τῶν Δελφῶν συγκέντρωσαν με κό­πο ἀπὸ τον ἑλληνικό κόσμο γιὰ νὰ κατασκευάσουν τους ναούς τῶν Ἀλκμεωνιδῶν (Ηρόδ. Β', 180.1 και Ε', 62). Το ποσό αὐτὸ μας δίνει μία τάξη μεγέθους ποὺ μπορεῖ νὰ ἀφορᾶ καὶ το Ὀλύμπιο (ἡ Ὀλυμπιεῖο) στὴν Ἀθήνα ἡ το Ἀπολλώνιο στὸν Σελινοῦντα.»

Ἄς δοῦμε, λοιπόν, ὁρισμένους ἀρχαίους Ἕλληνες ποὺ διέπρεψαν στὴν πόλη αὐτὴ:

Τελεστής ἀπὸ τον Σελινοῦντα (Σελινούντιος)

Ποιητής γύρω στὸ 400 π.Χ. Καλλιέργησε τὴ χο­ρική λυρική ποίηση καὶ νίκησε με ἕναν διθύ­ραμβο το 402 στὴν Ἀθήνα. Μας σώθηκαν ἀποσπάσματα ἀπὸ τους διθυράμβους του ποὺ εἶχαν τους τίτλους 'Ἀργῶ, 'Ἀσκληπιός, Ὑμέναιος'. Tὰ ποιήματά του ἦταν ἀπὸ τα ἀναγνώσματα του Μ. Ἀλεξάνδρου· στὸ ὕφος καὶ τὴ δομή θύμιζαν τα ποιήματα του Τιμόθεου του Μιλήσιου. Ὁ Ἀριστόξενος ὁ Ταραντίνος ἔγραψε βιογραφία του Τελεστή.

Θυμίζουμε εδώ ότι:

Ἀπὸ τους Βίους του Ἀριστόξενου του Ταραντίνου μας σώθηκαν ἀποσπάσματα γιὰ τον Πυθαγόρα, τον Ἀρχύτα τον Ταραντίνο, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα (με κακόβουλους σαρκαστικούς ὑπαινιγμούς σε βάρος του Ἀριστοτέλη) καὶ τον Τελεστή τον Σελινούντιο.