Ἀπὸ Ποῦ Προέρχεται ἡ Ὀλυμπιάδα; Ἀνακαλύψτε τὴν Καταγωγὴ τῆς Μητέρας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ... την θανάτωσαν μὲ λιθοβολισμό ; θήλαζε φίδια....

Ἡ Ἀρχαία Πασσαρώνα, γενέτειρα τῆς πριγκίπισσας τῶν Μολοσσῶν καὶ μητέρας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου Ὀλυμπιάδας, τοποθετεῖται, σύμφωνα μὲ τὸν ἀρχαιολόγο τῆς «Ἠπείρου», Σωτήρη Δάκαρη, βορειοδυτικὰ τοῦ λεκανοπεδίου τῶν Ἰωαννίνων σὲ ἀπόσταση 8 χιλιομέτρων ἀπὸ τὴν πόλη.

Ἡ συστηματικὴ ἀνασκαφὴ ἀποκάλυψε στὴν κορυφὴ ἑνὸς λόφου στὸ Μεγάλο Γαρδίκι, ὀχυρωμένη θέση, ἐνῶ στοὺς πρόποδές του, βρίσκεται ὁ ἀρχαῖος ναὸς ποὺ ταυτίστηκε μὲ τὸν Ἄρειο Δία.

Ἡ Ὀλυμπιάδα ἦταν κόρη τοῦ Νεοπτόλεμου Β' καὶ γεννήθηκε τὸ 373 π.Χ., πιθανότητα στὴν πρωτεύουσα τῶν Μολοσσῶν, Πασσαρώνα. Ἡ γυναῖκα μὲ τὴ δυναμικὴ προσωπικότητα εἶχε τὰ ὀνόματα, Πολυξένη στὴν παιδική της ἡλικία, Μυρτάλη ὅταν παντρεύτηκε, ἐνῶ πῆρε τὸ ὄνομα Ὀλυμπιάδα μετὰ τὴ νίκη τοῦ συζύγου της Φιλίππου Β' στοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες τὸ 356 π.Χ. στὶς ἀρματοδρομίες.

Ἡ ἔντονη προσωπικότητα τῆς Ὀλυμπιάδας καὶ ἡ ἐπιρροή της, ἀκολούθησαν τὸν γιο της Μέγα Ἀλέξανδρο ὡς τὸ τέλος.

Ὁ προϊστάμενος τῆς Ἐφορείας Ἀρχαιοτήτων Ἰωαννίνων Κώστας Σουέρεφ μίλησε στὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ γιὰ τὸν ἱστορικὸ χαρακτῆρα τῆς Ὀλυμπιάδας καὶ τὴν ἀρχαία Μολοσσία.

««Οἱ γυναῖκες καὶ οἱ κόρες τῶν βασιλέων στὴ Μολοσσία ἦταν συνδεδεμένες μὲ τὰ Ἱερὰ τῆς περιοχῆς» ἀναφέρει «γι' αὐτὸ οἱ ἀρχαιολόγοι θεωροῦν ὅτι, πιθανότατα, ἡ Ὀλυμπιάδα εἶχε συνδεθεῖ ἄμεσα μὲ τὸ Ἱερό του Δία καὶ τῆς Διόνης στὴν Δωδώνη..


Συνάντησε τὸν Φίλιππο Β' στὸ Ἱερὸ τῶν Μεγάλων Θεῶν τῆς Σαμοθράκης καὶ οἱ ἱστορικὲς πηγὲς ὑποστηρίζουν τὴν ἄποψη πὼς ἡ Ὀλυμπιάδα μετεῖχε τῆς προβολῆς καὶ τοῦ Μακεδονικοῦ Βασιλείου, στὴ σχέση μὲ τὸν Ἡρακλῆ καὶ τὸν Δία. Ὁ Φίλιππος Β' ὅταν ἦρθε στὴν Ἤπειρο, πρόσθεσε τίς παλιὲς περιοχὲς τῶν ἀποικιῶν στὰ παράλια τοῦ Ἰονίου, ὅπως ἡ Ἀμβρακία, στὸ Βασίλειο τῶν Μολοσσῶν.


Λέγεται ὅτι ἡ Ὀλυμπιάδα, μὲ τὸν μικρό της γιο Ἀλέξανδρο, ἔμειναν στὴν Μολοσσία καὶ τὴ Δωδώνη, ὅταν ὁ Φίλιππος Β', σύμφωνα μὲ τίς συνήθειες τῆς ἐποχῆς, παντρευόταν καὶ ἄλλες γυναῖκες. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἀνέλαβε τὸν θρόνο, οἱ σχέσεις τῶν Μολοσσῶν καὶ τῶν Μακεδόνων ἦταν ἄριστες. Ὁ Μ. Ἀλέξανδρος, στὴν ἀρχὴ τῆς ἐκστρατείας του ἐπισκέφτηκε πρῶτα τὸ Ἱερό του Ἄμμωνα στὴν Αἴγυπτο, τὸ ὁποῖο συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸν ἱδρυτικὸ μῦθο τοῦ Μαντείου τῆς Δωδώνης.

κοιμόταν δίπλα σὲ ἑρπετὰ καὶ θήλαζε φίδια.... 

Ἐξάλλου, ἡ Ὀλυμπιάδα, σύμφωνα μὲ τίς πηγές, πρόβαλε τὰ χθόνια γυναικεῖα χαρακτηριστικά της Διόνης, ἐκδοχὴ τῆς μητέρας Γῆς, δηλαδὴ τὴν ἐξοικείωσή της μὲ τὰ φίδια. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Δίας ἑνώθηκε μαζί της μὲ τὴν μορφὴ φιδιοῦ, ὁδήγησε τὸν Ἀλέξανδρο νὰ θεωρεῖ πὼς ἦταν γιός του Δία. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ἡ Ὀλυμπιάδα ἀγωνίστηκε νὰ κρατήσει τὴ διαδοχὴ στὸ θρόνο γιὰ τὸν ἀνήλικο Ἀλέξανδρο τὸν Δ', γιο τοῦ Μ. Ἀλέξανδρου καὶ τῆς Ρωξάνης.

Ἐξ ὅσων γνωρίζουμε, ἐπισημαίνει ὁ κ. Σουέρεφ, ὁ Κάσσανδρος, συνόδευσε ἀπὸ τὴν Βαβυλῶνα τὸν μικρὸ Ἀλέανδρο Δ' καὶ τὴν Ρωξάνη στὴν Μακεδονία καὶ ἡ Ὀλυμπιάδα ἀνέλαβε νὰ τοὺς προστατέψει μέχρι τὴν ἐνηλικίωση, ἄλλοτε στὴν Ἤπειρο καὶ ἄλλοτε στὴν ὀχυρωμένη Πύδνα. Ἀκολούθησαν αἱματηρὲς ἴντριγκες, γιὰ τὴ διαδοχὴ στὸν θρόνο καὶ ἡ Ὀλυμπιάδα ἐξολόθρευσε πιθανοὺς διεκδικητές.


Ὁ Κάσσανδρος κατόρθωσε νὰ ἐπιβληθεῖ τελικὰ καὶ ἀπὸ ἐπιτηρητὴς τοῦ θρόνου ἔγινε βασιλιᾶς καὶ παντρεύτηκε τὴν ἑτεροθαλῆ ἀδελφὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, Θεσσαλονίκη. Ἡ Ὀλυμπιάδα, ἡ ὁποία ὅριζε τὴ Μακεδονικὴ Φρουρά, ὑποχρεώθηκε νὰ παραδώσει τὴν Ἀμφίπολη στὸν Κάσσανδρο, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια ὁδήγησε στὸν θάνατο τὴν Ὀλυμπιάδα στὴν Πύδνα, μὲ διαταγὴ νὰ παραμείνει ἄταφη. Λέγεται μάλιστα, ὅτι κάλεσε τοὺς συγγενεῖς τῶν νεκρῶν διεκδικητῶν τοῦ θρόνου νὰ τὴν θανατώσουν μὲ λιθοβολισμό, στὸ τέλος τοῦ 4ου π.Χ. αἰῶνα.


Ἡ Μολοσσία, ἀρχικὰ τοποθετεῖται στὸν εὐρύτερο χῶρο τοῦ λεκανοπέδιου μέχρι τὴ Κόνιτσα, ἐνῶ στὴν συνέχεια περιέλαβε καὶ τὴν Δωδώνη. Ἦταν τὸ βασίλειο τῶν Αἰακιδῶν ἢ Μολοσσῶν. Οἱ πιὸ σημαντικοὶ βασιλεῖς ἦταν ὁ Θαρύπας, ὁ Ἀλκέτας, ὁ Ἀλέξανδρος Α', ὁ Μολοσσός - ἀδελφὸς τῆς Ὀλυμπιάδας, καὶ ὁ Πύρρος, ἀνιψιὸς τῆς Ὀλυμπιάδας ποὺ γεννήθηκε λίγα χρόνια μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου» καταλήγει ὁ κ. Σουέρεφ.

Ὅταν ὁ Φωτοφόρος Ἀπόλλωνας - Ἡλίου ἔγινε το "Ἄγαλμα της Ἐλευθερίας".

Ὅταν ὁ Φωτοφόρος Ἀπόλλωνας - Ἡλίου ἔγινε το "Ἄγαλμα της Ἐλευθερίας".

Το Ἄγαλμα της Ἐλευθερίας, του ὁποίου ἡ ἐπίσημη ὀνομασία εἶναι "Η Ἐλευθερία φωτίζοντας τον κόσμο" (αγγλιστί "Liberty enlightening the World" γαλλιστί "la Liberte eclairant le monde"), εἶναι ἕνα κολοσσιαῖο ἄγαλμα πάνω στὴν ὁμώνυμη νησῖδα καὶ μέσα στὸ ἄνω τμῆμα του Κόλπου της Νέας Ὑόρκης. Το ἄγαλμα αὐτὸ στήθηκε σε ἀνάμνηση της φιλίας των λαῶν των ΗΠΑ καὶ της Γαλλίας.



Το συνολικό του ὕψος εἶναι 93 μέτρα (302 πόδια) μαζί με το βάθρο, καὶ κατά την ἐκδοχὴ της ἐγκυκλοπαίδειας Μπριτάννικα παρουσιάζει μία γυναῖκα νὰ κηρύττει την ἐλευθερία. Ἡ γυναῖκα αὐτὴ κρατάει ἕναν πυρσό στὸ ὑψωμένο δεξί της χέρι καὶ μία ἐνεπίγραφη πλάκα στὸ ἀριστερό ὁποῦ ἀναγράφεται ἡ ἡμερομηνία 4 Ἰουλίου 1776.

Ἕνας ἀνελκυστῆρας ἀνεβάζει ἑως το ὕψος του ἐξώστη καὶ μία ἑλικοειδής σκάλα ὁδηγεῖ σε μίαν ἐξέδρα παρατηρήσεως πάνω στὸ στέμμα ποῦ φοράει ἡ Ἐλευθερία. Ὁ πυρσός ποῦ κρατάει βρίσκεται σε 93 μέτρα ὕφος πάνω ἀπὸ την ἐπιφάνεια της θαλάσσης. Στήν βάση του ἀγάλματος βρίσκεται το Ἀμερικανικό Μουσεῖο της Μεταναστεύσεως (American Museum of Immigration).

Την πρόταση γιὰ την κατασκευή του ἀγάλματος διατύπωσε ἕνας Γάλλος ἱστορικός, ο Εντουάρ ντε Λαμπουλάϊγ, μετά τον Ἀμερικανικό Ἐμφύλιο πόλεμο. Συγκεντρώθηκε ἕνας ἱκανός ἀριθμὸς χρημάτων με εἰσφορές του γαλλικοῦ λαοῦ καὶ το ἔργο ἄρχισε στὴ Γαλλία το 1875, ὑπὸ την διεύθυνση του γλύπτη Φρεντερίκ-Ωγκύστ Μπαρτολντί.



Το ἄγαλμα κατασκευάστηκε ἀπὸ φύλλα χαλκοῦ, ποῦ σφυρηλατήθηκαν με το χέρι γιὰ νὰ πάρουν το ἐπιθυμητό σχῆμα καὶ συναρμολογήθηκαν πάνω σε ἕναν σκελετό ἀπὸ τέσσερα γιγάντια χαλύβδινα ὑποστηρίγματα, τον ὁποῖο εἶχε σχεδιάσει ὁ διάσημος ἀπὸ την κατασκευή του Πύργου του Άιφελ, Αλεξάντρ-Γκυστάβ Άιφελ.Το 1885 το περατωμένο ἄγαλμα, ποῦ εἶχε ὕψος 46 μέτρα περίπου (151 πόδια καὶ 1 ἴντσα) καὶ ζύγιζε 225 τόνους, ἀποσυναρμολογήθηκε καὶ φορτώθηκε γιὰ νὰ μεταφερθεῖ στὴν Πόλη της Νέας Ὑόρκης. Το βάθρο, ποῦ κατασκευάστηκε μέσα ἀπὸ τα τείχη του φρουρίου Γουντ στὴ νησῖδα Μπέντλο, περατώθηκε ἀργότερα. Το ἄγαλμα στήθηκε στὸ βάθρο του καὶ στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1886 ἀφιερώθηκε στὸν πρόεδρο Κλήβελαντ.

Την διαχείριση καὶ φροντίδα του ἀγάλματος εἶχε στὴν ἀρχὴ ἡ Ἐπιτροπή Φάρων, ἐπειδή ὁ φωτεινός πυρσός θεωρήθηκε ὡς εἶδος φάρου γιὰ τους ναυτιλλομένους. Ἐπειδή ὅμως το φρούριο Γουντ ἐξακολουθοῦσε νὰ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τον ἀμερικανικό στρατό, το ἄγαλμα μεταφέρθηκε το 1901 στὸ ὑπουργεῖο τῶν Στρατιωτικῶν. Το 1924 ἀνακηρύχθηκε ἐθνικό μνημεῖο. Το 1937 το φρούριο Γουντ ἀποκρατικοποιήθηκε καὶ το ὑπόλοιπο νησί ἐνσωματώθηκε στὸ μνημεῖο ὥς περιβάλλων χῶρος. Το 1956 το νησί Μπέντλο μετονομάσθηκε σε "Νησί της Ἐλευθερίας" (Liberty Island) καὶ το 1965 προστέθηκε στὸ συγκρότημα ἡ γειτονική νησῖδα 'Ἔλις, ἄλλοτε σταθμός μεταναστῶν. Η συνολική ἐκτάσει του χώρου του μνημείου ἔφθασε ἔτσι τα 23,63 ἐκτάρια.

Εἴπαμε ἀνωτέρω ὅτι κατά την ἐκδοχὴ της ἐγκυκλοπαίδειας "Μπριτάννικα" το ἄγαλμα παρουσιάζει μία γυναῖκα νὰ κηρύττει την ἐλευθερία, ὑπονοῶντας ὅτι ἡ γυναῖκα αὐτὴ εἶναι προσωποποιημένη ἡ Ἐλευθερία. Ἀποκρύπτουν ὅμως συστηματικά ὅτι καὶ σε αὐτὸ το σημεῖο ἡ ἀθάνατος Ἑλλὰς ἔχει δώσει γιὰ μία ἀκόμη φορά τα φῶτα της. Πράγματι αὐτὸς ποῦ σχεδίασε το ἄγαλμα της ἐλευθερίας κάπου ἀλλοῦ εἶχε δεῖ την μορφή αὐτὴ.

Καὶ ἡ μορφή αὐτὴ εἶναι ἡ μορφή του Φωτοφόρου Ἀπόλλωνος - Ἡλίου!...



Ὁ φωτοφόρος Ἀπόλλων ἀπεικονίζεται με αὐτὴν ἀκριβῶς την μορφή. Καὶ εὐτυχῶς γιὰ μας ἡ ἀθάνατη ἑλληνική γῆ της Κορινθίας μας διέσωσε αὐτὴ την εἰκόνα γιὰ νὰ μποροῦμε σήμερα νὰ γνωρίζουμε την ἀλήθεια.

Ἡ μορφή του φωτοφόρου Ἀπόλλωνος βρίσκεται σήμερα στὸ Μουσεῖο της Κορίνθου, περνᾶ ὅμως ἀπαρατήρητη γιὰ τον ἐπισκέπτη ποῦ δὲν εἶναι ὑποψιασμένος. Βρίσκεται σε μία τρίπτυχη πλάκα μαζί με ἄλλες δύο παραστάσεις. Η μία, στὸ ἀριστερό τμῆμα, ἀπεικονίζει ἕναν Ἄγγελο, μορφή ὁμοία καὶ ἴδια με αὐτὴν της Χριστιανικῆς πίστεως, καὶ εἶναι κατά τους ἀρχαιολόγους ἡ μορφή της θεάς Ἐκάτης. Στὸ δεξιό τμῆμα ἀπεικονίζεται ρόδακας. Καὶ στὴν μέση ὦ του θαύματος!!! Η μορφή του φωτοφόρου Ἀπόλλωνος, ἴδια με αὐτὴν του ἀγάλματος της Ἐλευθερίας! Η πνευματική ἰδιοκτησία εἶναι πασιφανές σε ποιόν ἀνήκει.



Λέγεται ἀπὸ ἀνθρώπους της Κορίνθου ποῦ γνωρίζουν ὅτι ὁ διευθυντής της Ἀμερικανικῆς Ἀρχαιολογικῆς αποστολής, σώφρων καὶ ἐντίμως ἄνθρωπος, ἔχει δηλώσει ὅτι οἱ Ἀμερικανοί πρέπει νὰ ἔρχονται νὰ προσκυνοῦν στὸν χῶρο του Μουσείου ὅπου ἡ μορφή του φωτοφόρου Ἀπόλλωνος, διότι εἶναι ἡ πηγή του ἐθνικοῦ τους συμβόλου. (Στήν φωτογραφία ἀριστερά, βλέπετε το γλυπτό με την παράσταση του ζωοδώτη Ἀπόλλωνα - Ἡλίου με το πύρινο ἅρμα του)

Ἄς ἐνημερωθοῦν λοιπόν μερικοί.. ὅτι το ἐθνικὸ τους σύμβολο, το ὀφείλουν στὴν Ἑλλάδα καὶ στούς Έλληνες. Δεν θὰ εἶναι ἐξ ἄλλου οἱ μόνοι. Πάρα πολλά ἀπὸ τα σύμβολα τα ὁποίᾳ ἔχουν χρησιμοποιηθεῖ ἀπὸ ἄλλους λαούς ,εἶναι Ἑλληνικά.

Οἱ Τοῦρκοι πῆραν την ἡμισέληνο ἀπὸ το νόμισμα των Βυζαντίων ποῦ ἀπεικόνιζε την νίκη τους ἐπὶ του Φιλίππου σε μία νύχτα ποῦ το χάσικο φεγγάρι με το ἀστέρι ἐνεφανίσθησαν με την ἴδια ἀκριβῶς ἀπεικόνιση στὸν οὐρανό.



Ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ οἰκειοποιήθηκε την περίφημη "τετραγάμμα", την κοσμοῦσα το ἱμάτιο της Ἀθηνᾶς του Παρθενῶνος, ἕνα ἀπὸ τα κατ' ἐξοχὴν ἀραιότερα σύμβολα τῶν Ἑλλήνων καὶ του ἔδωσε μιαρή χροιά ὀνομάζοντας το "σβάστικα" καὶ κάνοντας το σύμβολο του ναζισμοῦ.




Οἱ Σκοπιανοί οἰκειοποιήθηκαν το ἀστέρι της Βεργίνας, οἱ δὲ ὑπόλοιποι βόρειοι γείτονές μας τον Δικέφαλο Ἀετό του Βυζαντίου.

Στὶς ἡμέρες μας ὅμως οἱ Ἕλληνες δὲν γνωρίζουν καὶ δὲν θυμοῦνται. Ἡ παγκοσμιοποίηση ἔχει παίξει καλά το παιχνίδι της. Ἄλλοτέ ἀποκρύπτει, ἄλλοτέ παραποιεῖ, ἄλλοτε διαστρεβλώνει τα γεγονότα.

Εἶναι αὐτὸ ποῦ ἔχει γράψει ὁ μεγάλος Θουκυδίδης στὸ Γ,82,4: "Καὶ την εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἕς τα ἔργα ἀντήλλαξαν τὴ δικαιώσει", ποῦ ἀποδίδεται "γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τις πράξεις τους ἄλλαζαν ἀκόμα καὶ την σημασία των λέξεων".

Ἔτσι δὲν γίνεται σήμερα; Ἁπλὸ παράδειγμα, καὶ δὲν εἶναι το μόνο, ἀποτελεῖ ὁ γλυπτός διάκοσμος του Παρθενῶνος, ἔργο του Φειδία. Ἔχουμε φθάσει σήμερα σε τέτοιο σημεῖο διαστρεβλώσεως, ποῦ τα γλυπτά του Παρθενῶνος εἶναι γνωστά παγκοσμίως με τον ὅρο ἐλγίνεια μάρμαρα. Τα περίφημα γλυπτά του Παρθενῶνος, τα γλυπτά του Φειδία, δὲν εἶναι γνωστά με το ὄνομα του δημιουργοῦ ἀλλὰ με το ὄνομα του κλέφτη.!

Πρὸς το παρόν νὰ γνωρίζουν οἱ συνέλληνες καὶ ἰδιαιτέρως οἱ συμπατριῶτες μας των ΗΠΑ, καὶ νὰ το μεταφέρουν στοὺς Ἀμερικανούς, ὅτι το ἐθνικὸ τους σύμβολο, το ἄγαλμα της Ἐλευθερίας, ἕλκει την καταγωγή τῆς μορφῆς του ἀπὸ την Ἑλλάδα καὶ ἰδιαιτέρως ἀπὸ την μορφή του φωτοφόρου Ἀπόλλωνος.

Τοῦτο δὲ μποροῦν νὰ το ἀποδείξουν ἀλλὰ καὶ νὰ το θαυμάσουν στὸ Μουσεῖο της Κορίνθου, το ὁποῖο τους καλοῦμε νὰ ἐπισκεφθοῦν το συντομότερο.

   

Ὅταν ὁ Φωτοφόρος Ἀπόλλωνας - Ἡλίου ἔγινε το "Ἄγαλμα της Ἐλευθερίας".

Ὅταν ὁ Φωτοφόρος Ἀπόλλωνας - Ἡλίου ἔγινε το "Ἄγαλμα της Ἐλευθερίας".

Το Ἄγαλμα της Ἐλευθερίας, του ὁποίου ἡ ἐπίσημη ὀνομασία εἶναι "Η Ἐλευθερία φωτίζοντας τον κόσμο" (αγγλιστί "Liberty enlightening the World" γαλλιστί "la Liberte eclairant le monde"), εἶναι ἕνα κολοσσιαῖο ἄγαλμα πάνω στὴν ὁμώνυμη νησῖδα καὶ μέσα στὸ ἄνω τμῆμα του Κόλπου της Νέας Ὑόρκης. Το ἄγαλμα αὐτὸ στήθηκε σε ἀνάμνηση της φιλίας των λαῶν των ΗΠΑ καὶ της Γαλλίας.



Το συνολικό του ὕψος εἶναι 93 μέτρα (302 πόδια) μαζί με το βάθρο, καὶ κατά την ἐκδοχὴ της ἐγκυκλοπαίδειας Μπριτάννικα παρουσιάζει μία γυναῖκα νὰ κηρύττει την ἐλευθερία. Ἡ γυναῖκα αὐτὴ κρατάει ἕναν πυρσό στὸ ὑψωμένο δεξί της χέρι καὶ μία ἐνεπίγραφη πλάκα στὸ ἀριστερό ὁποῦ ἀναγράφεται ἡ ἡμερομηνία 4 Ἰουλίου 1776.

Ἕνας ἀνελκυστῆρας ἀνεβάζει ἑως το ὕψος του ἐξώστη καὶ μία ἑλικοειδής σκάλα ὁδηγεῖ σε μίαν ἐξέδρα παρατηρήσεως πάνω στὸ στέμμα ποῦ φοράει ἡ Ἐλευθερία. Ὁ πυρσός ποῦ κρατάει βρίσκεται σε 93 μέτρα ὕφος πάνω ἀπὸ την ἐπιφάνεια της θαλάσσης. Στήν βάση του ἀγάλματος βρίσκεται το Ἀμερικανικό Μουσεῖο της Μεταναστεύσεως (American Museum of Immigration).

Την πρόταση γιὰ την κατασκευή του ἀγάλματος διατύπωσε ἕνας Γάλλος ἱστορικός, ο Εντουάρ ντε Λαμπουλάϊγ, μετά τον Ἀμερικανικό Ἐμφύλιο πόλεμο. Συγκεντρώθηκε ἕνας ἱκανός ἀριθμὸς χρημάτων με εἰσφορές του γαλλικοῦ λαοῦ καὶ το ἔργο ἄρχισε στὴ Γαλλία το 1875, ὑπὸ την διεύθυνση του γλύπτη Φρεντερίκ-Ωγκύστ Μπαρτολντί.



Το ἄγαλμα κατασκευάστηκε ἀπὸ φύλλα χαλκοῦ, ποῦ σφυρηλατήθηκαν με το χέρι γιὰ νὰ πάρουν το ἐπιθυμητό σχῆμα καὶ συναρμολογήθηκαν πάνω σε ἕναν σκελετό ἀπὸ τέσσερα γιγάντια χαλύβδινα ὑποστηρίγματα, τον ὁποῖο εἶχε σχεδιάσει ὁ διάσημος ἀπὸ την κατασκευή του Πύργου του Άιφελ, Αλεξάντρ-Γκυστάβ Άιφελ.Το 1885 το περατωμένο ἄγαλμα, ποῦ εἶχε ὕψος 46 μέτρα περίπου (151 πόδια καὶ 1 ἴντσα) καὶ ζύγιζε 225 τόνους, ἀποσυναρμολογήθηκε καὶ φορτώθηκε γιὰ νὰ μεταφερθεῖ στὴν Πόλη της Νέας Ὑόρκης. Το βάθρο, ποῦ κατασκευάστηκε μέσα ἀπὸ τα τείχη του φρουρίου Γουντ στὴ νησῖδα Μπέντλο, περατώθηκε ἀργότερα. Το ἄγαλμα στήθηκε στὸ βάθρο του καὶ στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1886 ἀφιερώθηκε στὸν πρόεδρο Κλήβελαντ.

Την διαχείριση καὶ φροντίδα του ἀγάλματος εἶχε στὴν ἀρχὴ ἡ Ἐπιτροπή Φάρων, ἐπειδή ὁ φωτεινός πυρσός θεωρήθηκε ὡς εἶδος φάρου γιὰ τους ναυτιλλομένους. Ἐπειδή ὅμως το φρούριο Γουντ ἐξακολουθοῦσε νὰ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τον ἀμερικανικό στρατό, το ἄγαλμα μεταφέρθηκε το 1901 στὸ ὑπουργεῖο τῶν Στρατιωτικῶν. Το 1924 ἀνακηρύχθηκε ἐθνικό μνημεῖο. Το 1937 το φρούριο Γουντ ἀποκρατικοποιήθηκε καὶ το ὑπόλοιπο νησί ἐνσωματώθηκε στὸ μνημεῖο ὥς περιβάλλων χῶρος. Το 1956 το νησί Μπέντλο μετονομάσθηκε σε "Νησί της Ἐλευθερίας" (Liberty Island) καὶ το 1965 προστέθηκε στὸ συγκρότημα ἡ γειτονική νησῖδα 'Ἔλις, ἄλλοτε σταθμός μεταναστῶν. Η συνολική ἐκτάσει του χώρου του μνημείου ἔφθασε ἔτσι τα 23,63 ἐκτάρια.

Εἴπαμε ἀνωτέρω ὅτι κατά την ἐκδοχὴ της ἐγκυκλοπαίδειας "Μπριτάννικα" το ἄγαλμα παρουσιάζει μία γυναῖκα νὰ κηρύττει την ἐλευθερία, ὑπονοῶντας ὅτι ἡ γυναῖκα αὐτὴ εἶναι προσωποποιημένη ἡ Ἐλευθερία. Ἀποκρύπτουν ὅμως συστηματικά ὅτι καὶ σε αὐτὸ το σημεῖο ἡ ἀθάνατος Ἑλλὰς ἔχει δώσει γιὰ μία ἀκόμη φορά τα φῶτα της. Πράγματι αὐτὸς ποῦ σχεδίασε το ἄγαλμα της ἐλευθερίας κάπου ἀλλοῦ εἶχε δεῖ την μορφή αὐτὴ.

Καὶ ἡ μορφή αὐτὴ εἶναι ἡ μορφή του Φωτοφόρου Ἀπόλλωνος - Ἡλίου!...



Ὁ φωτοφόρος Ἀπόλλων ἀπεικονίζεται με αὐτὴν ἀκριβῶς την μορφή. Καὶ εὐτυχῶς γιὰ μας ἡ ἀθάνατη ἑλληνική γῆ της Κορινθίας μας διέσωσε αὐτὴ την εἰκόνα γιὰ νὰ μποροῦμε σήμερα νὰ γνωρίζουμε την ἀλήθεια.

Ἡ μορφή του φωτοφόρου Ἀπόλλωνος βρίσκεται σήμερα στὸ Μουσεῖο της Κορίνθου, περνᾶ ὅμως ἀπαρατήρητη γιὰ τον ἐπισκέπτη ποῦ δὲν εἶναι ὑποψιασμένος. Βρίσκεται σε μία τρίπτυχη πλάκα μαζί με ἄλλες δύο παραστάσεις. Η μία, στὸ ἀριστερό τμῆμα, ἀπεικονίζει ἕναν Ἄγγελο, μορφή ὁμοία καὶ ἴδια με αὐτὴν της Χριστιανικῆς πίστεως, καὶ εἶναι κατά τους ἀρχαιολόγους ἡ μορφή της θεάς Ἐκάτης. Στὸ δεξιό τμῆμα ἀπεικονίζεται ρόδακας. Καὶ στὴν μέση ὦ του θαύματος!!! Η μορφή του φωτοφόρου Ἀπόλλωνος, ἴδια με αὐτὴν του ἀγάλματος της Ἐλευθερίας! Η πνευματική ἰδιοκτησία εἶναι πασιφανές σε ποιόν ἀνήκει.



Λέγεται ἀπὸ ἀνθρώπους της Κορίνθου ποῦ γνωρίζουν ὅτι ὁ διευθυντής της Ἀμερικανικῆς Ἀρχαιολογικῆς αποστολής, σώφρων καὶ ἐντίμως ἄνθρωπος, ἔχει δηλώσει ὅτι οἱ Ἀμερικανοί πρέπει νὰ ἔρχονται νὰ προσκυνοῦν στὸν χῶρο του Μουσείου ὅπου ἡ μορφή του φωτοφόρου Ἀπόλλωνος, διότι εἶναι ἡ πηγή του ἐθνικοῦ τους συμβόλου. (Στήν φωτογραφία ἀριστερά, βλέπετε το γλυπτό με την παράσταση του ζωοδώτη Ἀπόλλωνα - Ἡλίου με το πύρινο ἅρμα του)

Ἄς ἐνημερωθοῦν λοιπόν μερικοί.. ὅτι το ἐθνικὸ τους σύμβολο, το ὀφείλουν στὴν Ἑλλάδα καὶ στούς Έλληνες. Δεν θὰ εἶναι ἐξ ἄλλου οἱ μόνοι. Πάρα πολλά ἀπὸ τα σύμβολα τα ὁποίᾳ ἔχουν χρησιμοποιηθεῖ ἀπὸ ἄλλους λαούς ,εἶναι Ἑλληνικά.

Οἱ Τοῦρκοι πῆραν την ἡμισέληνο ἀπὸ το νόμισμα των Βυζαντίων ποῦ ἀπεικόνιζε την νίκη τους ἐπὶ του Φιλίππου σε μία νύχτα ποῦ το χάσικο φεγγάρι με το ἀστέρι ἐνεφανίσθησαν με την ἴδια ἀκριβῶς ἀπεικόνιση στὸν οὐρανό.



Ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ οἰκειοποιήθηκε την περίφημη "τετραγάμμα", την κοσμοῦσα το ἱμάτιο της Ἀθηνᾶς του Παρθενῶνος, ἕνα ἀπὸ τα κατ' ἐξοχὴν ἀραιότερα σύμβολα τῶν Ἑλλήνων καὶ του ἔδωσε μιαρή χροιά ὀνομάζοντας το "σβάστικα" καὶ κάνοντας το σύμβολο του ναζισμοῦ.




Οἱ Σκοπιανοί οἰκειοποιήθηκαν το ἀστέρι της Βεργίνας, οἱ δὲ ὑπόλοιποι βόρειοι γείτονές μας τον Δικέφαλο Ἀετό του Βυζαντίου.

Στὶς ἡμέρες μας ὅμως οἱ Ἕλληνες δὲν γνωρίζουν καὶ δὲν θυμοῦνται. Ἡ παγκοσμιοποίηση ἔχει παίξει καλά το παιχνίδι της. Ἄλλοτέ ἀποκρύπτει, ἄλλοτέ παραποιεῖ, ἄλλοτε διαστρεβλώνει τα γεγονότα.

Εἶναι αὐτὸ ποῦ ἔχει γράψει ὁ μεγάλος Θουκυδίδης στὸ Γ,82,4: "Καὶ την εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἕς τα ἔργα ἀντήλλαξαν τὴ δικαιώσει", ποῦ ἀποδίδεται "γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τις πράξεις τους ἄλλαζαν ἀκόμα καὶ την σημασία των λέξεων".

Ἔτσι δὲν γίνεται σήμερα; Ἁπλὸ παράδειγμα, καὶ δὲν εἶναι το μόνο, ἀποτελεῖ ὁ γλυπτός διάκοσμος του Παρθενῶνος, ἔργο του Φειδία. Ἔχουμε φθάσει σήμερα σε τέτοιο σημεῖο διαστρεβλώσεως, ποῦ τα γλυπτά του Παρθενῶνος εἶναι γνωστά παγκοσμίως με τον ὅρο ἐλγίνεια μάρμαρα. Τα περίφημα γλυπτά του Παρθενῶνος, τα γλυπτά του Φειδία, δὲν εἶναι γνωστά με το ὄνομα του δημιουργοῦ ἀλλὰ με το ὄνομα του κλέφτη.!

Πρὸς το παρόν νὰ γνωρίζουν οἱ συνέλληνες καὶ ἰδιαιτέρως οἱ συμπατριῶτες μας των ΗΠΑ, καὶ νὰ το μεταφέρουν στοὺς Ἀμερικανούς, ὅτι το ἐθνικὸ τους σύμβολο, το ἄγαλμα της Ἐλευθερίας, ἕλκει την καταγωγή τῆς μορφῆς του ἀπὸ την Ἑλλάδα καὶ ἰδιαιτέρως ἀπὸ την μορφή του φωτοφόρου Ἀπόλλωνος.

Τοῦτο δὲ μποροῦν νὰ το ἀποδείξουν ἀλλὰ καὶ νὰ το θαυμάσουν στὸ Μουσεῖο της Κορίνθου, το ὁποῖο τους καλοῦμε νὰ ἐπισκεφθοῦν το συντομότερο.

Σὰν σήμερα: Ναυμαχία των Πατρῶν - Ὁ Μιαούλης νικᾶ τον τοῦρκο- αἰγυπτιακό στόλο

 

Στίς ἀρχὲς του 1822 ὁ τουρκοαιγυπτιακός στόλος με ἀρχηγούς τον ἀντιναύαρχο Καρά Πεπέ Ἀλή καὶ τον Αἰγύπτιο ὑποναύαρχο Ἰσμαήλ Γιβραλτάρ βγῆκε ἀπὸ τον Ἑλλήσποντο με διαταγή νὰ πλεύσει πρὸς την Πάτρα, προκειμένου νὰ ἀνεφοδιάσει τους πολιορκούμενους ἀπὸ τους Ἕλληνες ἐπαναστάτες, Τούρκους.

Στὸ κατόπι του βρέθηκε στόλος 63 ἑλληνικῶν πλοίων ἀπὸ τα Ψαρά, την Ὕδρα καὶ τις Σπέτσες με ἀρχηγούς τον Νικολή Ἀποστόλη, τον Ἀνδρέα Μιαούλη καὶ τον Γκίκα Τσούπα.
Στὶς 15 Φεβρουαρίου ὁ τουρκικός στόλος ναυλόχησε στὸ λιμάνι της Πάτρας, λόγω κακοκαιρίας. Ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης, ποῦ εἶχε ἀναλάβει τὴ διοίκηση της Ἑλληνικῆς ἀρμάδας, θεώρησε ὅτι ἦταν ἡ κατάλληλη εὐκαιρία γιὰ ἐπιθέση.
Το πρωί της 20ης Φεβρουαρίου οἱ τουρκοαιγύπτιοι εἶδαν ἔκπληκτοι νὰ κανονιοβολοῦνται ἀπὸ τα μικρά ἑλληνικά πλοῖα καὶ μάλιστα ὑπὸ φοβερή τρικυμία.
Ἔπειτα ἀπὸ ναυμαχία πέντε ὡρῶν, μία τουρκική φρεγάτα καταστράφηκε ὁλοκληρωτικά καὶ πολλά ἄλλα πλοῖα ὑπέστησαν σημαντικές ζημιές. Πολλοί Τοῦρκοι βρῆκαν το θάνατο ἡ τραυματίστηκαν σοβαρά.
Ὁ τουρκικός στόλος, μετά την ἀποχώρησή του ἀπὸ την Πάτρα, κατέφυγε στὴ Ζάκυνθο, ἡ ὁποία εὑρίσκετο ὑπὸ ἀγγλικὴ διοίκηση.
Ὅταν οἱ Ἕλληνες ἔπλευσαν ἐκεῖ γιὰ νὰ ἐπαναλάβουν την ἐπιθέση τους, ἐμποδίστηκαν ἀπὸ τους Ἄγγλους, ποῦ προφασίστηκαν την οὐδετερότητα του νησιοῦ.
Ὁ ἑλληνικός στόλος ἐπέστρεψε στὶς 24 Φεβρουαρίου καὶ ἀγκυροβόλησε στὸ Μεσολόγγι, ἕτοιμος γιὰ νέα ἀναμέτρηση.
Ἡ Ναυμαχία της Πάτρας, στὴν ὁποία ἔλαμψε το ἄστρο του Ἀνδρέα Μιαούλη, ὑπῆρξε γεγονός μεγάλης σημασίας γιὰ τον κατά θάλασσα ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων, παρά τις μικρές τουρκικές ἀπώλειες.
Ἦταν ἡ πρώτη φορά ποῦ ἑλληνικά πλοῖα ἀντιμετώπισαν κατά παράταξη τον στόλο του Σουλτάνου, χωρίς νὰ χρησιμοποιήσουν πυρπολικά.

ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Εἶναι γνωστό ὅτι διάφορες αποκριάτικες ἐκδηλώσεις ποῦ γίνονται αὐτή την ἐποχῆ σε πολλά μέρη σχετίζονται, ἄλλοτε περισσότερο καί ἄλλοτε λιγότερο, με πανάρχαια θρησκευτικά δρώμενα ποῦ ἀνάγονται στήν ἀρχαιότητα Τις συναντοῦμε, π.χ., στὴ θρησκεία των Βαβυλωνίων, των Αἰγυπτίων, των Ἑλλήνων, των Ρωμαίων, ὅπως καί σε λαούς πρωτόγονους καί λιγότερο πολιτισμένους. Κύρια γνωρίσματά τους εἶναι οἱ μεταμφιέσεις των συμμετεχόντων σε αὐτές ποῦ καλύπτουν τα πρόσωπά τους με μάσκες, συνήθως δύσμορφες, οἱ θορυβώδεις χοροί με τραγούδια καί αἰσχρολογίες, ἡ οἰνοποσία κ.ά.

Ὁρισμένοι λαοί εἶχαν ἐνσωματώσει τέτοια στοιχεῖα σε τελετουργίες σχετικές με την ἔναρξη της νέας χρονιᾶς ἀποβλέποντας στό νὰ εἶναι εὐνοϊκή γι' αὐτούς Ἄλλοι πάλι τα συμπεριέλαβαν σε τελετές σχετικές με την ἄνοιξη καὶ προσδοκοῦσαν νὰ πετύχουν μ' αὐτά πλούσια σοδειά καὶ καλά γεννήματα. Πρωτόγονες κοινωνίες τα συσχέτιζαν με ποικίλες μαγικές δοξασίες. Ἀπὸ τις γιορτές της Ἑλληνορωμαϊκῆς ἀρχαιότητας ἀρκετές εἶναι αὐτές ποῦ παρουσιάζουν ὁμοιότητες με σύγχρονες ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις, ὅπως π.χ. διάφορες γιορτές του Διονύσου, τα Σατουρνάλια, τα Βακχανάλια, τα Λουπερκάλια, οἱ Καλένδες.

Θὰ ἀναφερθῶ στὰ Λουπερκάλια, γιὰ τα ὁποία ὁ Ν. Πολίτης πίστευε ὅτι παρουσιάζουν τις περισσότερες ὁμοιότητες Ἐπρόκειτο γιὰ μία γιορτή ποῦ σχετικά γρήγορα ἔχασε τον θρησκευτικό της χαρακτῆρα καὶ μεταμορφώθηκε σε μία καθαρά λαϊκή διασκέδαση ποῦ ἱκανοποιοῦσε καὶ τα δεισιδαιμονικά ἔνστικτα των πιστῶν της. Το ὄνομα τους το ὀφείλουν στόν θεό Λούπερκο, ἕναν θηριόμορφο εὐεργετικό δαίμονα της βλάστησης καὶ της εὐγονίας, ἰδιαίτερα ἀγαπητό σε ἀγρότες καὶ βοσκούς.

Τον λάτρευαν σε μία σπηλιά στίς ὑπώρειες του Παλατινού λόφου στὴ Ρώμη ὅπου, σύμφωνα με την παράδοση, μία λύκαινα εἶχε θηλάσει τους μυθικούς δίδυμους ἱδρυτές της πόλης Ρέμο καὶ Ρωμύλο. Τα Λουπερκάλια μεταξύ ἄλλων περιελάμβαναν θυσία, κυρίως με κατσίκια καὶ κριάρια, κοινή συνεστίαση ὅλων των μελῶν του

σωματείου ποῦ ἦταν ἐπιφορτισμένο με τή λατρεία του θεοῦ (Λούπερκοι), καθώς καὶ ὁδοιπορία των τελευταίων στοὺς δρόμους της Ρώμης.

Ξεκινοῦσαν ἀπό τή σπηλιά του θεοῦ τους καὶ κατέληγαν πάλι σ' αὐτήν ἔχοντας διασχίσει διάφορα τμήματα της πόλης, ἀπό τα ὁποία, σύμφωνα με την παράδοση, εἶχαν περάσει καὶ οἱ μυθικοί δίδυμοι ἱδρυτές της. Οἱ Λούπερκοι ἔτρεχαν γυμνοί φορῶντας μόνο το δέρμα των θυσιασθέντων θυμάτων τους καὶ ἔχοντας στό κεφάλι τους ἕνα στεφάνι.

Κρατῶντας μαστίγια καμωμένα ἀπό λουριά ποῦ εἶχαν κοπεῖ ἀπό τα δέρματα των ζώων ποῦ εἶχαν προσφέρει στόν θεό τους, κτυποῦσαν καθ' ὁδόν ὅσους συναντοῦσαν καὶ κυρίως γυναῖκες Προτιμοῦσαν τους γλουτούς τους, ἀφοῦ πίστευαν ὅτι με τον τρόπο αὐτόν τις καθιστοῦσαν γόνιμες μητέρες. Η ὅλη γιορτή εἶχε φτάσει σε ἀκρότητες, πρᾶγμα ποῦ ἀνάγκασε τον Αὔγουστο νὰ πάρει μέτρα. Ἀπαγόρευσε τή συμμετοχή σ' αὐτή παιδιῶν καὶ ἐφήβων, ἐνῶ ἡ πομπή των Λουπέρκων ὑποχρεωτικά ἔπρεπε νὰ συνοδεύεται ἀπό σῶμα ἱππέων ποῦ ἐπέβλεπε ὥστε τα τυχόν ἔκτροπα νὰ μήν ξεπερνοῦν κάποια ὅρια

Ἐν κατακλεῖδι τα Λουπερκάλια ἦταν μία γιορτή ἀγροτική καὶ ποιμενική ποῦ ἀποσκοπούσαμε νὰ συνδράμει στὴν εὐφορία της γῆς καὶ στὴ γονιμότητα των ἀνθρώπων καὶ των ζώων, ἐνῶ συγχρόνως βοηθοῦσε καὶ στὴν κάθαρση της πόλης. Ἔχοντας βαθιές ρίζες καὶ ἀπήχηση στίς λαϊκές μᾶζες συνέχισε νὰ εἶναι ἀγαπητή καὶ μετά την ἐπικράτηση του χριστιανισμοῦ ἀκόμη καὶ ἀνάμεσα σε πιστούς του Ναζωραίου!

Σίγουρα εἶναι ἀξιοθαύμαστο το πώς τέτοια πανάρχαια δρώμενα ἀπέζησαν ὥς τις μέρες μας ἀκόμη καὶ σε λαούς με ὑψηλό πολιτισμικό ἐπίπεδο Πολύ περισσότερο μάλιστα ἀφοῦ οἱ θρησκεῖες ποῦ ἐπικράτησαν, ὅπως π.χ. ὁ χριστιανισμός, προσπάθησαν με κάθε μέσο νὰ ἐξαφανίσουν τις «εἰδωλολατρικές» αὐτές τελετές. Κάτι ποῦ τελικά δέν ἔγινε κατορθωτό. Ἔτη Δύση μάλιστα ἔχουμε περιπτώσεις ποῦ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία ἐνίσχυσε, συνέδραμε καὶ συμμετεῖχε ἐνεργά σε τέτοιες ἐκδηλώσεις, προκειμένου νὰ εὐθυγραμμιστεῖ με τή λαϊκή θέληση καὶ νὰ ἐξυπηρετήσει σκοπιμότητες! Ἐπέζησαν ἔτσι τα ἔθιμά αὐτά ἐπειδὴ εἶναι βαθιά ριζωμένα στὴν ἀνθρώπινη φύση.

Πρόκειται γιὰ γιορτές ποῦ ἀρχικὰ

ἀποσκοποῦσαν στὴ διαιώνιση της ἴδιας της ζωῆς, ἐνῶ ἀργότερα περιεβλήθησαν καὶ με κοινωνικά ὁράματα Τα Saturnalia π.χ., μία γιορτή με ἀνάλογες ἐκδηλώσεις, ἦταν ἀφιερωμένη στόν θεό Saturnus, τον ἀντίστοιχο του Ἑλληνικοῦ Κρόνου, τον θεό του χρυσοῦ αἰῶνα, στὴ διάρκεια του ὁποίου δέν ὑπῆρχε ταξική διαφοροποίηση, δέν ὑπῆρχαν δοῦλοι, δέν ὑπῆρχε ἀτομική ἰδιοκτησία Ἔτσι καὶ στὴ γιορτή του, ποῦ ἔφτασε νὰ διαρκεῖ ἀκόμη καὶ ἑπτά ὁλόκληρες μέρες, ἐπικρατοῦσε πραγματική ἰσότητα

Οἱ κρατοῦντες, οἱ πλούσιοι, οἱ φτωχοί, οἱ δοῦλοι, ἐξαφάνιζαν κάθε ἐξωτερικό διακριτικό τους γνώρισμα καὶ συμπεριφέρονταν ὅλοι ὥς ἰσότιμοι Ὅσο διαρκοῦσε ὁ ἑορτασμός της, ἀπαγορευόταν κάθε τι ποῦ θά μποροῦσε νὰ προκαλέσει λύπη, σταματοῦσαν οἱ πολεμικές ἐπιχειρήσεις καὶ οἱ δίκες στὰ δικαστήρια, καταδικασμένοι ἔπαιρναν ἀμνηστία, ἀποφυλακίζονταν δοῦλοι Τέτοιες γιορτές δέν ξεχνιοῦνται Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ σήμερα, ἀποτελοῦν ζωογόνες ψυχαγωγικές δυνάμεις καὶ ἡ ψυχαγωγία, ὥς κοινωνική ἀνάγκη, δύσκολα παραμερίζεται.

Η Σελήνη στὴν Ἑλληνική Μυθολογία

Η Σελήνη στὴν Ἑλληνική Μυθολογία



Η Σελήνη στὴν Ἑλληνική Μυθολογία

Τὸ ὄνομά της ἐτυμολογεῖται ἀπό το σέλας (φῶς).

Στὴν Ἑλληνική μυθολογία καὶ Ἑλληνική Ἐθνικὴ Θρησκεία ἡ Σελήνη, ἢ Μήν (ἀπὸ τὴ σεληνιακή μηνολόγηση) ἡ Πασιφᾶη (στὴν Λακωνία), εἶναι τιτανική ὀντότητα,

Κατά την Θεογονία του Ἡσιόδου ἡ Σελήνη εἶναι κόρη του Ὑπερίωνα καὶ της Θείας καὶ ἀδελφὴ της Ἠοῦς (Αὐγῆς), καὶ τοῦ Ἡλίου, ὁ ὁποῖος τὴ φωτίζει αἰώνια λόγῳ της ἀδελφότητάς τους.

Ἀπεικονίζεται συνήθως ὥς θηλυκή μορφή με μία ἡμισέληνο ὡς στέμμα καὶ ἔφιππη ἡ ὁδηγῶντας χάρμα με φτερωτούς ἵπποις. Ἄλλοτε οἱ περιγραφές την θέλουν νὰ ὁδηγεῖ
μία ἀγέλη βοῶν καὶ το ἡμισεληνιακὸ της στέμμα συσχετισμένο με τα κέρατα του ταύρου. Διασχίζει


κυκλοτερῶς τὸν οὐρανό ὅμοια με τον ἀδελφὸ της, πάνω σε ἅρμα ποὺ σέρνουν δύο ἡμίονοι, ἵπποι ἢ ταῦροι, κατά τὸ ἕνα μέρος τους λευκοί καὶ κατά το ἄλλο μαύρη, ἀλληγορία του ὅτι μόνο ἡ μία πλευρά τὴς σεληνιακῆς ἐπιφάνειας φωτίζεται ἀπὸ το ἡλιακὸ φῶς.


Σύμφωνα με διάφορες τοπικές παραδόσεις, ἔσμιξε με τον Ἀέρα με τον ὁποῖο καὶ γέννησε μία μόνο θυγατέρα, τὴ Δρόσο, με τον Θεό Δία (σύμφωνα με την ἀττικὴ παράδοση) ἀπὸ τον ὁποῖο γέννησε την Πανδία (ἐκ του παν-δίος, δηλ. πανθειοτᾶτη), με τον Θεό Πάνα (σύμφωνα με την ἀρκαδική λατρεία της ἐπὶ τοῦ Λυκαῖου ὀρούς), με τον θνητό Ἐνδυμίωνα με τον ὁποῖο γέννησε 50 κόρες, ὅσοι καὶ οἱ σεληνιακοί μῆνες της κάθε Ὀλυμπιάδας καὶ, τέλος, με τον ἀδελφὸ της Ἥλιο (μία παράδοση της ὕστερης ἀρχαιότητας ποὺ διασώζει ὁ Κόιντος ὁ Σμυρναῖος).


Στὸ θεολογικό καὶ συμβολικό ἐπίπεδο, ἡ Θεά Σελήνη ἀποτελεῖ τὴ θηλυκή ἀρχὴ της δημιουργίας του Κόσμου, καθώς καὶ την πόρτα πρὸς την ἀπόκρυφη φύση της ἀνθρωπότητος καὶ του Σύμπαντος, πρὸς ἐκεῖνο δηλαδή ποὺ μένει ἄφατο στὴν συνηθισμένη θέαση της Φύσεως. Ὑπὸ αὐτή την ἔννοιά θεωρεῖται ὅτι στοιχειώνει ἄμεσα το φαντασιακό καῆ το ὑποσυνείδητο.


Ἀποτελεῖ ἐπίσης ἡ Σελήνη τὴ σελασφόρο εἰκόνα του κυκλικοῦ χρόνου, εἶναι δηλαδή μία μικρογραφία της ροῆς του παντός. Οἵ ἄπειρες νέες σελῆνες συμβολίζουν τα ἄπειρα χρονικά σημεῖα του κάθε πέρατος ποὺ αὐτομάτως σηματοδοτεῖ μία νέα ἀρχή. Ἡ σκοτεινή σελήνη ἐπιτρέπει σὲ ὅλες τις ἐνέργειες νὰ κατακαθίσουν καὶ νὰ ἠρεμήσουν. Τὸ Σύμπαν ἀπεκδύεται τὸ πολλοστό νεκρό παλαιό καὶ ξεκινάει ξανά, φορῶντας ἐπάνω του το ἐπίσης πολλοστό ἑπόμενο νέο. Ὁ διος κύκλος με τὰ ἀνθρώπινα γυναικεία ἒμμηνα καὶ ὁ ἴδιος συμβολισμός.


Οἱ ἄπειρες πανσέληνοι ἀπὸ τὴν ἄλλη, συμβολίζουν τα ἄπειρα χρονικά σημεῖα της κορύφωσης των ἐνεργειῶν στὸ συμπαντικό μάξιμουμ. Στὴν ἀθηναϊκή της λατρεία τῆς προσέφεραν σπονδές καθαροῦ ὕδατος καὶ μικρούς ἄρτους σε σχῆμα ἡμισελήνου (σελήνιοι πλακοῦντες). Ἱερὸ χρῶμα της το ἀσημένιο καὶ το λευκό, καὶ ἱερὸ της μέταλλο ὁ ἀργυρός.


Εἶναι ἡ πρώτη καῆ ἡ μόνη σεληνιακή Θεά στὴν ἀρχαιότερη ποίηση. Τα ἐπίθετά ποὺ της ἀποδίδονται εἶναι Αἴγλη, Πασιφάη, Μήνη καὶ Φοίβη. Με την ἐξελίξη της μυθολογίας καὶ ἄλλες Θεές συσχετίσθηκαν με τὴ Σελήνη, ὅπως ἡ Ἐκάτη, ἡ Ἄρτεμις, καὶ ἡ Ἤρα.

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ καί οἱ κυνοκέφαλοι στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα!!!

 

 

«Ὁ ἀέρας κινεῖ τὰ καράβια στς θάλασσες καὶ καθαρίζει τήν ἀτμόσφαιρα ἀπὸ τὰ κακά. Αὐτὸς κτυπᾷ καὶ τὴν καμπάνα, ποὺ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔβαλε ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους, ὅπου εἶναι, κλεισμένοι οἱ σκυλοκέφαλοι, ποὺ θὰ βγοῦν ἔπειτα ἀπὸ καιρούς».

Μία ἀπὸ τίς πλέον παράδοξες ἐπιβιώσεις ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι τὴ σύγχρονη ἐποχὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀφορᾷ τοὺς κυνοκέφαλους, πλάσματα ἀνθρώπινα ποὺ ἔχουν ὅμως κεφάλι σκύλου, πλάσματα ποὺ ἀναφέρονται συχνὰ καὶ τῶν ὁποίων -παραδόξως- ἔχουμε πολλὲς ἀπεικονίσεις. Φυσικὰ ἔχουν διατυπωθεῖ πολλὲς ἀπόψεις .

 
 

 Ὠς κυνοκέφαλο λάτρευαν οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι τόν θεὸ Ἄνουβι (θεὸ τοῦ θανάτου), οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὸν ταύτιζαν μὲ τὸν ψυχοπομπὸ Ἑρμῆ, ἐνῶ ἕνας χριστιανός ἅγιος, ὁ Ἅγιος Χριστόφορος, ἐμφανίζεται στὶς πηγὲς ὡς κυνοκέφαλος καὶ ὡς τέτοιος ἀπεικονίζεται σὲ πολλές ἀναπαραστάσεις του.

Στήν προχριστιανικὴ ἐποχὴ μποροῦμε νὰ ἀνιχνεύσουμε δύο διαύλους ποὺ ἀφοροῦν τοῦς κυνοκέφαλους

. Ὁ πρῶτος ξεκινᾷ σὲ ἄγνωστη ἐποχή, μὲ μυθολογικές ρίζες στὸ ἀπώτατο ἑλληνικὸ προϊστορικὸ παρελθόν, ἐνσωματωμένος σὲ ἀρχέγονες  θυσιαστικές τελετουργίες καὶ χρονολογικὰ φτάνει μέχρι τον θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. 

Ὁ δεύτερος δίαυλος εἶναι ὁ ἴδιος μὲ τὸν προηγούμενο, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται δεχόμενος ἐπιδράσεις ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τοῦ μεγάλου στρατηλάτη καθώς σὲ αὐτὸν ἐντάσσεται ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου καὶ ἀποκτᾷ μεγάλες φιλολογικές καὶ κατ' ἐπέκταση λαογραφικὲς διαστάσεις.

Ἡ τεράστια ἀποδοχὴ τῆς προσωπικότητας τοῦ Ἀλέξανδρου ἀπὸ πλῆθος λαῶν -φαινόμενο μοναδικὸ στὴν παγκόσμια ἱστορία- καὶ οἱ πραγματικὲς ἢ μυθολογικὲς περιγραφὲς τῶν κατορθωμάτων του, ὅπως ἐξιστοροῦνται στὴ Φυλλάδα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἀπὸ τὸν ψευδο-Καλλισθένη συνέβαλλαν στὴν ὅλη ὑπόθεση.

 Μέσῳ αὐτῆς τῆς φιλολογίας οἱ κυνοκέφαλοι «πέρασαν» στὴ βυζαντινὴ εἰκονογραφία ἐνῶ ἡ ἀρχέγονη, ἰδιότυπη μορφὴ τοῦ κυνὸς ἢ καὶ τοῦ λύκου (λὺκ = φῶς) ἀποδόθηκε στὸν Ἅγιο Χριστόφορο.

 

Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ μυθολογία ἔχει διασώσει πολλὲς πληροφορίες γιὰ τοὺς σκυλόμορφους τῶν προϊστορικῶν χρόνων,  Π.χ. ὁ τρικέφαλος σκύλοςκέρβερος, φύλακας τοῦ Ἅδη, τὸν ὁποῖο οἱ Δωριεῖς συσχέτιζαν μὲ τὸν κυνοκέφαλο αἰγυπτιακὸ θεὸ Ἄνουβι, τὸν ψυχοπομπό. Πίστευαν ὅτι ὁ Κέρβερος, ἐπειδὴ εἶχε τρία κεφάλια ἦταν ἀρχικὰ ἡ θεὰ τοῦ θανάτου Ἐκάτη ἢ Ἑκάβη.

Ἡ θεά, ποὺ καὶ αὐτὴ ἦταν τριπλῆς φύσης, εἰκονιζόταν σὰν σκύλα, ἐπειδὴ τὰ σκυλιὰ τρῶνε σάρκες πτωμάτων καὶ ἀλυχτοῦν στὸ φεγγάρι.
Ὅταν ὁ Ἡρακλῆς κατεβαίνει στὸν Τάρταρο γιὰ νὰ αἰχμαλωτίσει τὸν Κέρβερο (12ος ἆθλος), ἦταν ἡ τρικέφαλη Ἐκάτη ποὺ τὸν ὑποδέχθηκε ὡς Κέρβερος.
Θεωροῦνταν θανατηφόρα ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸν Κέρβερο ἀφοῦ ὅταν γαύγιζε ράντιζε μὲ τὸ σάλιο του τὰ πράσινα λιβάδια καὶ ἔκανε νὰ φυτρώνει τὸ δηλητηριῶδες φυτὸ στριγγλοβότανο, ποὺ τὸ ὀνόμαζαν καὶ φυτὸ τῆς Ἐκάτης.


Ἡ Ἐκάτη ἢ Ἀγριόπης (=αγριοπρόσωπη), μιὰ πανάρχαια θεὰ τοῦ μητριαρχικοῦ κύκλου, ταυτισμένη ἐν πολλοῖς καὶ μὲ τὴ Σελήνη ἢ τὴν Ἄρτεμη, δύο ἄλλες φεγγαροθεές, εἶχε κόρες τίς Ἔμπουσες (= αὐτὲς ποὺ παραβιάζουν), θηλυκοὺς δαίμονες τῆς ἀποπλάνησης, οἱ ὁποῖες μεταμορφώνονταν (ἀνάμεσα σὲ ἄλλα) καὶ σὲ σκύλες.


Ἡ Ἐκάτη, ὅμως, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μορφὴ τῆς Σκύλας (= αὐτὴ ποὺ σκίζει), θεωρεῖται ὅτι θήλαζε τὸν Ἀσκληπιό, τὸν ἡμίθεο τῆς Ἰατρικῆς καὶ γι' αὐτὸ ἀπὸ τότε τὸν συνοδεύει σὲ κάθε ἀναπαράσταση ἢ ἀπεικόνιση τοῦ.
Ἄλλη σημαντικὴ ἐκδοχὴ γιὰ τὴν Ἐκάτη εἶναι ὅτι γέννησε μιὰ κληματόβεργα καὶ ἔφερε τὸ ἀμπέλι στὴν Ἑλλάδα, καὶ αὐτὴ ἡ ἐκδοχὴ εἶναι ὁ ἀρχαιότερος ἑλληνικὸς μῦθος γιὰ τὴν πρώτη παρουσία τοῦ κρασιοῦ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο.
Ἡ ταύτιση φαίνεται καὶ ἀπὸ ἄλλο γεγονός- μιὰ μεταμόρφωση τῆς Ἐκάτης ἦταν σὲ Μαίρα (ἡ ἄλλη ἦταν σὲ «Σκύλα»), ποὺ ἀποτελοῦσε τὸ σύμβολο τῆς Σκύλας στὸν οὐρανό, δηλαδὴ ἦταν ὁ ἀστερισμὸς τοῦ Μικροῦ Κυνός.

Ἡ ἐξήγηση γι' αὐτὸ ἦταν ἡ ἑξῆς: ὅταν ὁ Διόνυσος θέλησε νὰ ἐξαπλώσει τὴν καλλιέργεια τῆς ἀμπέλου στὴν Ἀττικὴ ἔπεισε τὸν βασιλιᾶ Ἰκάριο νὰ τὸ κάνει. 

Ὅταν ὁ τελευταῖος ἔφτιαξε κρασὶ πρόσφερε ἀπὸ αὐτὸ σὲ βοσκοὺς τῆς Ἀττικῆς γιὰ νὰ τοὺς κάνει νὰ τὸ συνηθίσουν.

Τὸ κρασί, ὅμως, ἦταν ἄκρατος οἶνος (δὲν ἦταν δηλαδὴ κρασὶ ἤτοι ἀνακατεμένο μὲ νερό), ὁπότε γρήγορα τοὺς ζάλισε καὶ νιώθοντας ἄσχημα, νόμισαν ὅτι ὁ Ἰκάριος προσπάθησε νὰ τοὺς δολοφονήσει.

Τότε, μέσα στὴ ζάλη τους, τὸν σκότωσαν καὶ τὸν ἔθαψαν σ' ἕνα μέρος ποὺ κράτησαν μυστικό.

 Ὅμως τὴν ταφὴ εἶδε ἡ σκύλα του Ἰκάριου ἡ Μαίρα, ἡ ὁποία ὁδήγησε ἐκεῖ τὴν κόρη τοῦ Ἠριγόνη ποὺ τὸν ξέθαψε καὶ τὸν ἔθαψε ἀλλοῦ μὲ τίς ἀνάλογες τιμές.

Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστὴ καὶ ταυτίζεται μὲ τὴν κατάρα τῆς Ἠριγόνης στοὺς Ἀθηναίους. Λόγῳ τῆς πράξης τῆς αὐτῆς ἡ Μαίρα κέρδισε μιὰ θέση στὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε τὸ ἄστρο Μικρὸς Κύων, ποὺ ὅταν ἔβγαινε στὸν οὐρανὸ οἱ βοσκοὶ τοῦ Μαραθῶνα Ἀττικῆς του πρόσφεραν   θυσίες

.

Ἄλλη μεταμόρφωση τῆς Ἐκάτης ἦταν στὴ γνωστὴ Σκύλλα τοῦ ὁμηρικοῦ ἔπους Ὀδύσσεια. Ὁ θρῦλος διηγεῖται ὅτι ἡ Σκύλλα ἦταν κάποτε μιὰ πανέμορφη κοπέλλα. κόρη τῆς Ἐκάτης Κραταιΐδας ἀπὸ τον φόρκυνα ἢ τὸν Φόρβαντα -ἢ τῆς Ἔχιδνας ἀπὸ τὸν Τυφῶνα, τὸν Τρίτωνα ἢ τὸν Τυρρηνό- ἀλλὰ ὕστερα μεταμορφώθηκε σ' ἕνα φοβερὸ σκυλάμορφο τέρας, μὲ ἕξι κεφάλια καὶ δώδεκα πόδια. 

Ἡ Σκύλλα γαύγιζε σὰν μικρὸ κουτάβι καὶ ταυτιζόταν μὲ τὰ κόκκινα σκυλιὰ τοῦ ψυχοπομποῦ Ἄνουβι.

Ἄλλη πληροφορία γιὰ κυνοκέφαλα ὄντα προέρχεται ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Τζέτζη (Εἰς τὸν Λυκόφρονα, 45 καὶ 50), ὁ ὁποῖος «...ἀναφέρει κάτι ποὺ φαίνεται νὰ ἔχει ἐσφαλμένα συναχθεῖ ἀπὸ ἀρχαία,ἀρχαῖα ἀγγειογραφία, ὅπου ἡ Ἀμφιτρίτη στέκεται δίπλα σὲ μιὰ πηγὴ ποὺ τὴν ἔχει καταλάβει ἕνα κυνόμορφο τέρας- ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ ἀγγείου εἶναι ἕνας πνιγμένος ἥρωας ποὺ περιβάλλεται ἀπὸ δύο τριάδες κυνοκέφαλες θεὲς στὴν εἴσοδο τοῦ Κάτω Κόσμου».

 Μὲ κυνοκέφαλες θεὲς ποὺ τὴ συνοδεύουν ἀπεικονίζεται ἡ Ἐκάτη, τὰ γνωστὰ στὴ φιλολογία ὡς «κυνοκέφαλα φάσματα τῆς Ἐκάτης», ἀπεικονίσεις ποὺ διασώζονται ἀκόμα καὶ σὲ χριστιανικὰ χειρόγραφα καὶ κώδικες, ὅπως π.χ. αὐτὸς τοῦ Παναγίου Τάφου" ἢ τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης τοῦ Παρισιοῦ".

Ἀπό το χῶρο τῆς μυθολογίας καὶ περνῶντας στὸ χῶρο τῆς ἱστορίας καὶ τῆς φιλολογικῆς παράδοσης εἶναι φανερὸ ὅτι ὅσα στοιχεῖα διαθέτουμε προέρχονται ἀπὸ καταγραφὲς ἐκστρατειῶν τῶν διαφόρων ἡρώων καὶ μυθικῶν (;) προσώπων σὲ ἄγνωστους τόπους μακρινούς, ὅπως π.χ. τοῦ Ἡρακλῆ, τοῦ Περσέα, τοῦ Θησέα, τοῦ Ἰάσονα κ.α.

 Εἰδικὰ γιὰ τοὺς σκυλόμορφους («Ἠμίκυνες»), πλάσματα ἀνθρώπινα μὲ κεφάλι σκύλου, γράφει πρῶτος ὁ Ἡσίοδος καὶ κατόπιν ὁ Αἰσχύλος, ποὺ μιλᾷ γιὰ «κυνοκέφαλους», ἐνῶ ἄλλοι περιγράφουν τέτοια τέρατα ποὺ συναντῶνται στὰ ταξίδια τῶν Ἑλλήνων ἀνατολικά, κυρίως στὴν Ἰνδία, σὲ ἐποχὲς ἀκόμα πρὶν τὴν ἄφιξη ἐκεῖ τοῦ Ἀλέξανδρου.

Ἡ ἐπαφὴ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ἰνδία εἶναι πολὺ παλιά.

Σύμφωνα μὲ το θρῦλο, τὴ χώρα αὐτὴ εἶχε ἐπισκεφτεῖ ὁ θεὸς Διόνυσος καὶ ἡ ἀκολουθία του καὶ εἶχε διδάξει στοὺς κατοίκους της τὴν καλλιέργεια τῆς ἀμπέλου καὶ τὴν παραγωγὴ κρασιοῦ.

Πέρα ἀπό το μῦθο, ὅμως, ἡ ἱστορία ἔχει διασώσει πραγματικὲς ἐπαφὲς μὲ αὐτὴ τὴ χώρα καὶ πρῶτος, ἀπὸ ὅλους ὅσους τὴν ἀναφέρουν, εἶναι ὁ Σκύλαξ ὁ Καρυανδεὺς (520 π.Χ.) στὸ ἔργο τοῦ Γῆς περίοδος. 

Ὁ πρῶτος αὐτὸς Σκύλαξ, γιατί ὑπάρχει καὶ ἕνας νεότερος μὲ τὸ ἴδιο ὄνομα γύρῳ στὸ 350 π.Χ., κατ' ἐντολὴ τοῦ Δαρείου τοῦ Κοδομανοῦ εἶχε διαπλεύσει τὸν Ἰνδὸ ποταμὸ καὶ ἐκτέλεσε περίπλου ἀπὸ τίς ἐκβολές του ἕως τὴν Ἀραβία καὶ τὸ Σουέζ". Δυστυχῶς ὁ Σκύλαξ δὲν ἀναφέρεται σὲ Κυνοκέφαλους, κάτι ποὺ κάνει ἐκτεταμένα ὁ Κτησίας.

Ὁ Κτησίας ὁ Κνίδιος (5ος-4ος αἰ. π.Χ.) εἶναι ὁ πρῶτος Ἕλληνας συγγραφέας ποὺ ἔγραψε βιβλίο εἰδικὰ γιὰ τὴν Ἰνδία, τὰ Ἰνδικά, τὸ ὁποῖο ἀπωλέσθηκε, ὅπως καὶ τὸ ἄλλο περίφημο ἔργο του τὰ Περσικά.

 Ὅμως τὰ γνωρίζουμε διότι, ἐκτὸς τῶν λίγων ἀποσπασμάτων ποὺ ἔχουν διασώσει διάφοροι συγγραφεῖς -ὅπως ὁ Αἰλιανός-, τὰ περιλαμβάνει ὁ Φώτιος στὴν περίφημη «Βιβλιοθήκη» του, γνωστὴ καὶ ὡς «Μυριόβιβλος». 

Ὁ Φώτιος, μιὰ ἀπὸ τίς μεγάλες πνευματικὲς προσωπικότητες τοῦ Βυζαντίου, διετέλεσε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τίς περιόδους 857-867 καὶ 877-886.

Κάποτε μὲ ἀπόφαση τῆς Βυζαντινῆς Γερουσίας διορίσθηκε «πρέσβης στοὺς Ἀσσυρίους». Προτοῦ ἀναχωρήσει, συνέγραψε τὴ «Βιβλιοθήκη» ποὺ εἶναι οὐσιαστικὰ περίληψη 279 ἀκριβῶς βιβλίων ἀπὸ ὅσα εἶχε διαβάσει ὁ εὐρυμαθὴς Πατριάρχης, στὰ ὁποῖα ἀναφέρθηκε ἀπὸ μνήμης . 

Καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου, τὸ ἔργο τοῦ Κτησία Ἰνδικὰ σαφέστατα εἶναι διαφοροποιημένο καὶ ὄχι ἀκριβές. Ἀντιπαρέρχομαι τὰ ὅσα «θαυμαστὰ» ἀναφέρει ὁ Κτησίας στὸ ἔργο του Ἰνδικὰ καὶ περιορίζομαι στὰ ὅσα ἔγραφε γιὰ τοὺς κυνοκέφαλους:

«Στὰ βουνὰ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν κεφάλι σκύλου. 

Τὰ ροῦχα τους εἶναι ἀπὸ δέρμα ἄγριων ζώων.

 Δὲν μιλοῦν καμμιὰ γλῶσσα ἀλλὰ γαυγίζουν σάν τα σκυλιὰ καὶ συνεννοοῦνται μὲ τὸν τρόπο αὐτό.

 Οἱ Ἰνδοί τους ἀποκαλοῦν "Καλύστριους" ποὺ σημαίνει "κυνοκέφαλοι". 

Τὰ δόντια τους εἶναι ἰσχυρότερα ἀπὸ ἐκεῖνα τῶν σκύλων.

 Τοὺς βρίσκει κανεὶς μέχρι καὶ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ. 

Εἶναι μαῦροι καὶ ἔχουν βαθὺ τὸ αἴσθημα τῆς δικαιοσύνης ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἰνδοὶ μὲ τοὺς ὁποίους ἄλλωστε εἶναι σὲ ἐπαφή.

 Καταλαβαίνουν τὴν γλῶσσα τῶν ἄλλων ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τοὺς μιλήσουν. Συνεννοοῦνται μὲ νοήματα ὅπως οἱ κωφάλαλοι.

το ἔθνος τους ἀριθμεῖ 120.000.»

Οἱ κυνοκέψαλοι ποὺ κατοικοῦν στὰ βουνὰ δὲν κάνουν καμμιὰ δουλειά. 

Ζοῦν ἀπὸ τὸ κυνήγι, τὸ κρέας τοῦ ὁποίου ξηραίνουν στὸν ἥλιο. 

Ἔχουν πρόβατα, κατσίκες καὶ ὄνους. Πίνουν γάλα καὶ ξυνόγαλα. 

Τρῶνε ἐπίσης τὸν καρπὸ τοῦ "σιπταχόρου" ποὺ εἶναι γλυκὸ καὶ ποὺ οἱ Ἰνδοὶ ξεραίνουν ὅπως οἱ Ἕλληνες τὴ σταφίδα.

»Οἱ κυνοκέφαλοι κατασκευάζουν σχεδία στὴν ὁποία φορτώνουν τοὺς ξεροὺς αὐτοὺς καρπούς, τὸ ἄνθος τῆς πορφύρας καθαρισμένο καὶ τὸ ἤλεκτρο, τὰ ὁποῖα ἀνταλλάσονν μὲ τοὺς Ἰνδοὺς ἔναντι ἄρτων, ἀλευριοῦ καὶ βαμβακερῶν ρούχων.

 Ἀγοράζουν ἀπὸ αὐτοὺς τὰ ξίφη ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ κυνηγήσουν ἄγρια θηρία, ἀκόμη δὲ καὶ τόξα καὶ ἀκόντια, στὴ χρήση τῶν ὁποίων εἶναι ἐξαιρετικὰ ἱκανοί. 

Εἶναι ἀήττητοι γιατί ζοῦν στὰ ψηλὰ βουνὰ ποὺ εἶναι ἀπρόσιτα. Κάθε τρία χρόνια ὁ βασιλιᾶς τους χαρίζει 300.000 βέλη, 120.000 ἀσπίδες καὶ 500.000 ξίφη.

»Οἱ κυνοκέφαλοι δὲν ζόuν σὲ σπίτια. Ζοῦν σὲ σπήλαια, κυνηγοῦν θηρία μὲ τόξα καὶ ἀκόντια. Εἶναι τόσο γρήγοροι ὥστε ξεπερνοῦν τὰ θηρία αὐτὰ στὸ τρέξιμο.

»Οἱ γυναῖκες τους λούζονται μιὰ φορά το μῆνα ὅταν ἔλθει ἡ περίοδο τους -ποτὲ ἄλλοτε. 

Οἱ ἄνδρες δὲν λούζονται ἀλλὰ τρίβονται μὲ κάποιο λάδι ποὺ βγάζουν ἀπὸ τὸ γάλα καὶ σκουπίζονται μὲ δέρματα. Ντύνονται μὲ λεπτὰ δέρματα, ἄνδρες καὶ γυναῖκες.

Οἱ πλουσιότεροι φοροῦν λινὰ ἀλλὰ εἶναι λίγοι.

 Δὲν ἔχουν κρεβάτια. 

Κοιμοῦνται σὲ στρώματα ἀπὸ φύλλα δέντρου.

 Ὁ πλοῦτος ὑπολογίζεται μὲ βάση τὸν ἀριθμὸ τῶν προβάτων. Κατὰ τὰ λοιπὰ ὅμως εἶναι ἀρκετὰ ἰσόνομα κατανεμημένος.

»Ὅλοι τους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἔχουν οὐρὰ ὅπως τα σκυλιά.

Οἱ ἄνδρες ἑνώνονται μὲ τὴν γυναῖκα "τετραποδιστί", ὅπως καὶ πάλι τα σκυλιά. Εἶναι δίκαιοι καὶ ζοῦν μέχρι 200 χρόνια».

ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἑλλήνων ὡς τὸν Πάπα Πιὸ τὸν Β'. Μερικοὶ συγγραφεῖς ἢ καλλιτέχνες περιέγραψαν ἢ ἀπεικόνισαν τέρατα, ποὺ ἀναπαριστοῦσαν ἄλλωστε καὶ τὰ γλυπτὰ τῆς ρωμαϊκῆς ἐποχῆς.

 

Πολὺ συχνὰ πράγματι παρίσταναν ἀνθρώπους μὲ κεφάλια σκύλων, μὲ μακριὰ αὐτιά, ἀνθρώπους φυτά, κενταύρους καὶ ἀνθρώπους κατὰ τὸ ἥμισυ ζῶα». 

Ἄρα ἦταν φαινόμενο ποὺ παρουσιάστηκε καὶ ἀλλοῦ ἐκτὸς Ἑλλάδος.

 Ὁ Ἠeers ἀναφέρει ὀνομαστικὰ κάποιον Ὀderic De Paderne «...ποῦ εἶχε ἐπισκεφθεῖ ὡρισμένες περιοχὲς τῆς Ἀσίας καὶ ποὺ διηγεῖται ὅτι συνάντησε πυγμαίους τριῶν σπιθαμῶν καὶ κυνοκέφαλους καὶ ἄλλα τερατόμορφα ὄντα...», ἐνῶ προσθετικὰ σημειώνεται καὶ ὁ Μάρκο Πόλο, ποὺ ἀναφέρει ὅτι κυνοκέφαλοι ζοῦσαν στὸ ἀρχιπέλαγος τοῦ Ἀdaman.

Ὅμως δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει κάτι. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κτησία (5ος αἰ. π.Χ.) ἕως τὸ 1500 μ.Χ. (Κολόμβος) μεσολαβοῦν 2000 χρόνια καὶ δεδομένου ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Κτησία Ἰνδικὰ ἀπωλέσθηκε, πρέπει νὰ βροῦμε ἀπὸ ποιά πηγὴ ἀντλήθηκε αὐτὴ ἡ παράδοση γιὰ τὴν ὕπαρξη κυνοκέφαλων ἀνθρώπων. Ἀλλὰ πρὶν φτάσουμε στὸν ἐνδιάμεσο κρίκο, πρέπει νὰ δοῦμε κάτι ἄλλο: τὴ σχέση τοῦ «κυνοκέφαλου» μὲ ἀντίστοιχα αἰγυπτιακὰ πρότυπα.

Πράγματι δὲν μπορεῖ νὰ περάσει ἀπαρατήρητη ἡ ταύτιση καὶ ἡ ὀνομασία.

 Ἡ ἑλληνικὴ λέξη Κυνοκέφαλος σαφέστατα ἀναφερόταν στὸν ἱερὸ μπαμπουΐνο τῆς αἰγυπτιακῆς θρησκείας, ποὺ εἶχε μορφὴ σκύλου, καὶ ὁ Reau στὸ θαυμαστὸ ἔργο του συνδέει τὸν Κυνόμορφο Ἅγιο Χριστόφορο μὲ τὸν Αἰγύπτιο θεὸ Ἄνουβι ποὺ εἶχε κεφάλι τσακαλιοῦ.

 Ὡστόσο ἡ μεταγενέστερη εὐρωπαϊκὴ παράδοση γιὰ τοὺς κυνοκέφαλους δὲν ὀφείλεται σὲ ἑλληνικῆς προέλευσης πηγή, ἀλλὰ στὸν Πλίνιο καὶ στὸ ἔργο του Φυσικὴ Ἱστορία (βιβλ. 7, 2.), στὸ ὁποῖο φυσικὰ προστέθηκαν καὶ ὅσα ἀναφέρονται στὴ σχετικὰ μὲ τὸν Μ. Ἀλέξανδρο φιλολογία, ἡ ὁποία ἔγινε ἀποδεκτὴ καὶ ἀπὸ Ἄραβες λόγιους μεταγενέστερων ἐποχῶν. Καὶ βέβαια αὐτὴ ἡ ἀλληλουχία εἶναι μιὰ θαυμάσια ἀπεικόνιση τῆς διάδοσης τῶν ἰδεῶν (καὶ ἰδεοληψιῶν) ἀπὸ τὸν ἕναν πολιτισμὸ στὸν ἄλλο.

Ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου

 

Στὴ γνωστὴ παραλλαγὴ τοῦ μυθιστορήματος τοῦ Ψευδο-Καλλισθένη Τὸ Μυθιστόρημα τοῦ Ἀλέξανδρου, ποὺ γνωρίζουμε καὶ ὡς Φυλλάδα τὸν Μέγ' Ἀλέξανδρου, θέμα στὸ ὁποῖο ἔχω ἀναφερθεῖ σὲ σχετικὸ ἄρθρο, ἀναφέρεται ἡ συνάντηση τοῦ στρατηλάτη μὲ τοὺς κυνοκέφαλους:

«...Ἀπ' αὐτοῦ ἡμέρας δέκα ἐδιάβη εἰς ἕνα τόπον, ὅπου ῆτον οἱ Σκυλοκέφαλοι. Τούτων τὸ κορμὶ ῆτον ἀνθρώπινον, τὸ κεφάλι σκύλινον, καὶ ἡ φωνή τους ἀνθρώπινη καὶ ἐπεριπατούσαν ὡσὰν σκυλιά. Ἐσκότωσεν ὁ Ἀλέξανδρος πολλοὺς καὶ ἀπὸ ἐκείνους, καὶ μετὰ δέκα ἡμέρας ἀφήνοντας τὸν τόπον τους, ἐπῆγε εἰς ἕνα χωρίον...»....

Αὐτὴ ἡ σύντομη ἀναφορὰ φαινομενικὰ εἶναι ἀρκετὴ ὥστε νὰ δικαιολογήσει τὴν ἔκταση τῆς παρουσίας κυνοκέφαλων στοὺς μεταγενέστερους χρόνους καί την τόσο ἔντονη ἐπιρροή τους στὴ βυζαντινὴ ἁγιογραφία καὶ στὸ Χριστιανισμὸ ἐν γένει.

 

Ὅπως φαίνεται, ὅμως, ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου εἶχε ἄλλη, πολὺ μεγαλύτερη διεισδυτικὴ ἱκανότητα καὶ δὲν ὑπῆρξε ἕνα ἀκόμη ἑλληνικὸ μυθιστόρημα ἀνάμεσα στὰ πολλὰ ἄλλα τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς.

Αὐτὴ ἡ ὑπὲρ τὰ ὅρια  καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου  συνέβῃ φυσικὰ. 

Ἀπὸ ὅλους τοὺς ἱστορικούς, ἐρευνητὲς καὶ μελετητὲς τῆς λογοτεχνίας εἶναι σήμερα ἀποδεκτὴ ἡ ἄποψη ὅτι τὸ λογοτεχνικὸ εἶδος ποὺ γνωρίζουμε ὡς μυθιστόρημα ἀποτελεῖ μιὰ ἑλληνικὴ συνεισφορὰ στὴν παγκόσμια λογοτεχνία.

 

Στὴν παράδοση γιὰ τὴν ἐπαφὴ τοῦ Ἀλέξανδρου μὲ τοὺς κυνοκέφαλους ἀνήκει μιὰ λαογραφικὴ ἀναφορὰ ἀπὸ τὴ Ρουμανία, καὶ εἶναι ἐνδιαφέρουσα ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς διάστασης ἀλλὰ καὶ παραμόρφωσης τοῦ μύθου:

                               

 

«Ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν μέγαν Ἀλέξανδρο νὰ τιμωρήσει τοὺς κακούς. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἐνίκησε τὸν Βασιλέα Πῶρο, τὸν ἔπιασε καὶ τὸν ἐφυλάκισε μέσα στὰ σκοτεινὰ κοιλώματα μιᾶς λοφοσειράς, ποὺ ἔκλεινε τοὺς σκυλοκέφαλους.

      Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Πῶρος δὲν ἠμπορεῖ νὰ βγεὶ παρὰ στὸν κατοπινὸ καιρό. 

Πάνω ἀπὸ τοὺς λόφους αὐτοὺς ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔμπηξε μιὰ φούρκα (δίκρανο) καὶ τοῦ ἔβαλε μιὰ καμπάνα ποὺ κτυπᾷ μονάχη της μὲ τὸ φύσημα τοῦ ἀέρα.

 Οἱ σκυλοκέφαλοι, ὅταν ἀκοῦνε τὴν καμπάνα, ξέρουν πὼς ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι ἐκεῖ καὶ τοὺς φυλάει. Αὐτοὶ θὰ βγοῦν στὸν κατοπινὸ καιρὸ καὶ θὰ ἀρχίσουν τὴ δουλειὰ ποὺ γι' αὐτοὺς τοὺς προώρισε ὁ θεός. 

Οἱ σκυλοκέφαλοι ἔχουν ἕνα μάτι στὸ μέτωπο κι ἕνα στὸν τράχηλο. 

Εἶναι βίαιοι καὶ ὑπερβολικὰ κακοί. Ἡ ὁμιλία τους εἶναι ἄσχημη. Πιάνουν τοὺς ἀνθρώπους καί, ἀφοῦ τοὺς λιπαίνουν, τοὺς ψήνουν στὸ φοῦρνο καὶ τοὺς τρῶνε».

Τὰ ἴδια περίπου ἀναφέρει καὶ ἡ ἑπόμενη παράδοση:

 

«Ὁ ἀέρας κινεῖ τὰ καράβια στὶς θάλασσες καὶ καθαρίζει τὴν ἀτμόσφαιρα ἀπὸ τὰ κακά. Αὐτὸς κτυπᾷ καὶ τὴν καμπάνα, ποὺ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔβαλε ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους, ὅπου εἶναι, κλεισμένοι οἱ σκυλοκέφαλοι, ποὺ θὰ βγοῦν ἔπειτα ἀπὸ καιρούς».

Οἱ δύο αὐτὲς παραδόσεις ποὺ σαφέστατα ἀνήκουν στὸν κύκλο περὶ Μ. Ἀλεξάνδρου, παρουσιάζουν μιὰ νέα ἐκδοχή- εἰσβάλλουν στὴν ὅλη μυθιστορία τῶν μονόφθαλμων-ἀνθρωποφάγων (κύκλωπες;), τοὺς ἐπονομαζόμενους καὶ μονομμάτηδες, ἐνῶ ἕνας μονομμάτης δράκος ἀναφέρεται σὲ παραμύθι ἀπὸ τὴν Κερασούντα. Ἀκόμα μιλοῦν ἢ ὑπαινίσσονται ὄντα μὲ τρία μάτια, γνωστοὺς ὡς Τριαμμάτες, ποὺ καὶ αὐτοὶ σχετίζονται μὲ τοὺς κύκλωπες σύμφωνα μὲ δημώδεις παραδόσεις.

 

                               

Ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Ἀnsbacher, ὁ μῦθος τῶν κυνοκέφαλων ὑπάρχει καὶ στὴν ἀραβικὴ φιλολογία, κάτι ποὺ εἶναι φανερὸ στὸ ἔργο τοῦ Ἄραβα λόγιου Ἀl-Qazwini, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται σὲ μιὰ φυλὴ κυνοκέφαλων ποὺ εἶχαν πρόσωπο σκύλου, σῶμα ἀνθρώπινο καὶ φτερά(!), μιὰ παραλλαγὴ τοῦ μύθου ποὺ δὲν συναντᾶμε πουθενὰ ἀλλοῦ. Μιὰ δεύτερη παραλλαγὴ θέλει τοὺς κυνοκέφαλους μὲ δύο σώματα(!) καὶ ὑπάρχουν σχετικὰ ἀπεικονίσεις τους στὰ ἔργα τοῦ Wolfhardt ἢ τοῦ Aldrovandi.

Ὡς ὄντα μὲ διπλὴ σωματικὴ ἐμφάνιση -ἀνθρώπου καὶ σκύλου- οἱ κυνοκέφαλοι ἐμφανίζονται κυρίως στοὺς σλαβικοὺς λαούς, ὅπου ἡ λαϊκὴ φιλολογία τοὺς θεωρεῖ καννίβαλους καὶ μερικὲς φορὲς τοὺς ταύτιζαν μὲ τοὺς Τάρταρους (236), καὶ στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε σχετικὲς ἀναφορές, ὅπως ἀναφέρει ὁ Οἰκονομίδης: «Ἐν Θράκῃ διηγοῦνται ὅτι "οἱ κυνοκέφαλοι ἀπ' ἐμπρὸς εἶναι ἄνθρωποι καὶ ἀπὸ πίσω σκύλοι ἀπ' ἐμπρὸς μιλοῦν καὶ ἀπὸ πίσω γαυγίζουνε ἀπ' ἐμπρὸς σὲ καλοπιάνουνε καὶ ἀπὸ πίσω σὲ τρῶνε". Ἐν Λακεδαίμονι παραδίδονται ὅτι οὗτοι κατοικοῦσαν παρὰ τὴν Βουρλιὰν καὶ ἔτρωγαν ἀνθρώπους. Εἰς ἑλληνικὰ τινὰ παραμύθια οἱ κυνοκέφαλοι εἶναι παραπλήσιοι πρὸς δράκους, ποὺ καταπολεμεῖ ὁ παραμυθιακὸς ἥρωας καὶ γίνεται κύριος τῶν θησαυρῶν αὐτῶν».

 

Ὁμοιότητα πρὸς τοὺς κυνοκέφαλους ἔχουν ἡ συκιένεζα τῶν Ἀλβανῶν, ὁ psoglavi τῶν Βουλγάρων καὶ οἱ capcani ἢ catsuni (κατσαοῦνοι) τῶν Ρουμάνων, ἔτσι γιὰ νὰ πάρουμε μιὰ γενικότερη βαλκανικὴ ἰδέα περὶ κυνοκέφαλων. Ὑποθέτω ὅτι σὲ ἁδρὲς γραμμὲς αὐτὴ εἶναι μιὰ συνολικὴ σκιαγράφιση τοῦ ἱστορικοῦ προβλήματος ποὺ ἀφορᾷ στοὺς κυνοκέφαλους, τοὐλάχιστον μέχρι τὸ τέλος τοῦ Μεσαίωνα, ὁπόταν ἔχουμε καὶ πάλι μιὰ ἰδιάζουσα «ἔξαρση» πληροφοριῶν γύρω ἀπὸ τὸ θέμα, ὅπως ἔχω ἀναφέρει ἤδη.

Ἐκτὸς τοῦ Ὀderic de Paderne, τοῦ Φραγκισκανοῦ καλόγερου, ποὺ ἄλλοι ὀνομάζουν Oderico of Pordenone, τίς ἴδιες θεωρίες πρέσβευε καὶ ὁ John Mandeville, ἐνῶ ἡ ὅλη ἱστορία (ἀναφορὰ δηλ. σὲ τερατόμορφους ἀνθρώπους) ἐπιτάθηκε μὲ τίς ἀνακαλύψεις καὶ ἐξερευνήσεις τον 15ου αἰῶνα. Ὅμως ὅσο τὰ ὅρια τοῦ γνωστοῦ κόσμου ἐπεκτείνονταν λόγῳ αὐτῶν ἀκριβῶς τῶν ἐξερευνητικῶν ταξιδιῶν, οἱ φῆμες γιὰ τὴν ὕπαρξη κάποιας φυλῆς κυνοκέφαλων ἀνθρώπων ὑπεχώρησαν καὶ οἱ πληροφορίες περιορίστηκαν στὸ μυθολογικὸ παρελθόν.

Προφανῶς αὐτὸ τὸ μυθολογικὸ παρελθὸν ἐπέζησε μέσῳ μιᾶς ἄλλης διαδικασίας: τῆς παρουσίας στὴ χριστιανικὴ ἱστορία καὶ εἰκονογραφία ἑνὸς ἁγίου μὲ κυνοκέφαλη ἐμφάνιση, τοῦ Ἁγίου Χριστόφορου, τοῦ προστάτη τῶν αὐτοκινητιστῶν.

Πῶς συνέβῃ τὸ καθόλα παράδοξο αὐτὸ φαινόμενο;

Ὅταν ὁ Χριστιανισμὸς ἑδραιώθηκε ὡς ἐπίσημη θρησκεία τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους, ποὺ γνωρίζουμε ὡς Βυζάντιο, εἰδικὰ ἀπὸ τὸν 4 ἕως τὸν 6ο αἰῶνα, οἱ λεγόμενοι παγανιστές, δηλαδὴ οἱ Ἐθνικοί, οἱ Ἕλληνες Δωδεκαθεϊστὲς ὑπέστησαν δεινοὺς διωγμοὺς καὶ ἡ θρησκεία τους ἀπαγορεύθηκε τοὐλάχιστον ἐπισήμως διότι ἐν κρυφῷ αὐτὴ ἐπέζησε γιὰ πολλοὺς αἰῶνες ἀκόμη.

Καὶ ὄχι μόνο ἐπέζησε, ἀλλὰ διέτρησε τίς λαϊκὲς δοξασίες περὶ χριστιανισμοῦ καὶ ἁγίων ἐμβολιάζοντας τες μὲ διάφορα παγανιστικὰ ἔθιμα, ὅπως τὰ χελιδονίσματα, τὰ λιθοβολία κ.λπ. Στὸ ἐπίπεδο τῆς τέχνης, μεταξὺ τῶν ἄλλων, αὐτὸ ὑλοποιήθηκε κυρίως μὲ τὴν παρουσία τοῦ κυνοκέφαλου Ἁγίου Χριστόφορου, μοναδικοῦ (μὲ τὴν ἔννοια τους παράδοξου) χαρακτηριστικοῦ τῆς βυζαντινῆς τέχνης, ὅπως τὸ παρουσίασε διεξοδικὰ σὲ σχετικὴ ἐργασία του ὁ Χ. Χοτζάκογλου.

                  

                                                              

                                                                         

Ἡ ἔνδοξή Μάχη τῶν Θερμῶν Πυλῶν Ἱστορικὴ ἀναφορὰ θάρρους καὶ θυσίας .

(  7η  Μεταγειτνιῶνος  480  π.Χ. )

<< Τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι >>

Ἡ μάχη τῶν Θερμοπυλῶν, ποὺ ἔλαβε χώρα τὸ 480 π.Χ., ἀποτελεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ ἔνδοξες καὶ ἡρωικὲς στιγμὲς τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ἦταν μιὰ μάχη ποὺ διεξήχθη μεταξὺ τῆς συνασπισμένης ἑλληνικῆς δύναμης ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Σπαρτιάτη βασιλιᾶ Λεωνίδα καὶ τοῦ τεράστιου στρατοῦ τῆς Περσικῆς Αὐτοκρατορίας ὑπὸ τὸν βασιλιᾶ Ξέρξη. 

Ἱστορικὸ Πλαίσιο 

Μετὰ τὴν συντριβή τοῦ Μαραθῶνος ἡ βαρβαρικὴ στρατιὰ ἐπέστρεψε ντροπιασμένη στὴν Περσία.

Ὁ Δαρεῖος ἐξεμάνη πάρα πολὺ καὶ διέταξε τὴν σύσταση νέας καὶ πολυπληθέστερης στρατιᾶς , ἀναλαμβάνοντας ὁ ἴδιος νὰ ἡγηθεῖ ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων!

Συμφώνως πρὸς τὰ περσικὰ ἔθιμα, ὁ βασιλεύς ἐὰν ἡγεῖτο ἐκστρατείας, θὰ ἔπρεπε νὰ ὁρίσει διάδοχο, ὁ Δαρεῖος εἶχε δύο γιοὺς, τὸν Ἀρτοβάζανο ἀπὸ τὴν προηγούμενη σύζυγο του καὶ τὸν Ξέρξη ἀπὸ τὴν τωρινή σύζυγο του καὶ κόρη τοῦ Κύρου τὴν Ἀτοσσα.

Ὁ Δαρεῖος ἐξέλεξε τὸν Ξέρξη, διότι ὅταν ἐγεννήθη – ὁ Ξέρξεις - ἦτο ἤδη βασιλεύς, δηλαδὴ ὁ Ξέρξεις ἦτο << πορφυρογέννητος >> ἀλλὰ καὶ ὁ μοιραῖος ἄνθρωπος τῶν γεγονότων ποῦ ἀκολούθησαν . Κατὰ τὸ τρίτο ἔτος τῆς προετοιμασίας τοῦ στρατεύματος ὁ Δαρεῖος ἀπέθανε καὶ ὁ μοιραῖος ἄνθρωπος ἀνεβαίνει στὸν θρόνο, Ξέρξης ὁ Α΄΄

Ὅλος ὁ μισελληνικὸς κόσμος τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἐπιστρατεύτηκε γιὰ νὰ ὑποδουλώσει τὴν Ἑλλάδα << διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου >>!

Γράφοντας αὐτὲς τίς γραμμές θυμήθηκα ἐκεῖνο ποὺ ἔγραψε ὁ Ἡρόδοτος στὴν << Πολύμνια >>; <<Πολλοὶ μὲν ἄνθρωποι εἴεν ὀλίγοι δὲ ἄνδρες >>, δηλαδὴ : << Ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι, λίγοι ὅμως ἄνδρες >> ! ^{ἩΡΟΔΟΤΟΣ: Ἱστορία Ζ΄10)}

Ἐδῶ ὅμως πρέπει νὰ ἀναφέρω τὸ ἐξῆς ; Ὅταν ξεκινᾶ κάποιος νὰ ἀφανίσει ἕναν ἄλλο, χωρὶς λόγος αὐτὸ δὲν εἶναι ἀνδρειοσύνη ἀλλὰ ....τερψιπροκτωσύνη !

Ὅταν ὅμως θέλει νὰ τὸν ἀφανίσει γιὰ λόγους ζηλοφθονίας ἐπειδὴ ἔδωσε Φῶς καὶ Γνώση, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πέφτει πολλὰ σκαλοπάτια καὶ γίνεται ὑπάνθρωπος !

Τέτοιος ἦτο ὁ Ξέρξης καὶ οἱ ὅμοιοί του Μαρδόνιος – Μαρδοχάϊ, Ἐσθῆρ, Μεγάβυζος ( στρατηγὸς ), Σμερδομένης (στρατηγὸς ), Γέργης καὶ Τρινταχαίμης ( ἐπίσης στρατηγοί ) καὶ οἱ ναύαρχοί Ἀριαβίνης, Πρηξάσπης, καὶ Ἀχαιμένης, ὁ ἀδελφός τοῦ Ξέρξη.

Θὰ ἐρχόταν τότε ἀντιπρόσωπος τοῦ σιωνισμοῦ καὶ τῆς παγκοσμιοποιήσεως << ἔλθω τὲ καὶ πυρώσω τὰς Ἀθήνας >>, δηλαδὴ << ναὰ κυριεύσω καὶ νὰ καύσω τὴν Ἀθήνα>> ! Ἀπὸ φωτιά, λοιπὸν θὰ περάσει τὴν Ἑλλάδα ὁ ὑπάνθρωπος.

Δύο συγκλονιστικὰ γεγονότα ( ἀποκαλύψεις ) λαμβάνουν χώρα καὶ τὰ σχέδια τοῦ ὑπανθρώπου μαθεύονται στὴν Ἑλλάδα ! Βλέπετε, ὅταν ὑπάρχη ἑνότητα πῶς νικοῦμε ; Ἄς δοῦμε μὲ ποιοὺς τρόπους μαθεύτηκε ἡ ὅλη ἐπιχείρηση στὴν Ἑλλάδα.

α) Ὁ Θεμιστοκλῆς τοῦ Νεοκλέους, Ἀθηναῖος Στρατηγὸς καὶ Μαραθωνομάχος, ἀναλαμβάνει τὴν ἡγεσία τῶν Ἀθηνῶν διότι οἱ πολιτικοὶ ἐβοήθησαν καὶ δὲν ἀναλάμβανε κανεὶς τους στὴν στρατηγία . Παραιτήθησαν τῶν ἀξιωμάτων τους καὶ ἡ Ἀθήνα ἔμεινε ἀκυβέρνητη. Ὁ Θεμιστοκλῆς ἐδιεκδίκησε τὴν ἐξουσία, ὅλα τὰ ἀξιώματα. Κάποιος Ἐπικύδης ἐστάθη ἐμπόδιο τοῦ Θεμιστοκλέους. Ὁ δημαγωγὸς αὐτὸς << ἐξηγοράσθη χρημάτων >> καὶ ἀπεσύρθη. Τί ἄλλο θὰ ἔκανε ὁ δοτὸς αὐτὸς δημαγωγὸς μόλις εἶδε τὰ χρήματα.

Ἀμέσως ὁ Θεμιστοκλῆς συνέστησε μία καταπληκτικὴ ὑπηρεσία πληροφοριῶν! Ἀρχηγὸς της ἦτο ὁ βασιλεύς τῶν Μακεδόνων Ἀλέξανδρος Β΄ τοῦ Ἀμύντα, ὁ ὁποῖος ἔδωσε τὴν << μεγάλην >> πληροφορία γιὰ τὴν ἀλλαγὴ δρομολογίου τῶν βαρβάρων ὅταν κατέβαιναν πρὸς τὴν Θεσσαλία καὶ εἰδοποίησε πώς θὰ διέλθουν μέσω τῆς χώρας τῶν Περραιβών, δίπλα ἀπὸ τὴν πόλη Γόννοι καὶ ἔτσι δὲν ἀπεκόπησαν τὰ Ἑλληνικὰ τμήματα στὴν Θεσσαλία καὶ ἐπέστρεψαν στὸν Ἰσθμό!

Β) Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ζοῦσε στὴν Περσία ἐξόριστος ὁ πρώην βασιλεύς τῆς Σπάρτης, Δημαράτος. Βλέποντας ὅλες αὐτὲς τίς προετοιμασίες καὶ δεχόμενος τὴν ὑπερηφάνεια τοῦ Ξέρξη γιὰ τὸ τεράστιο στράτευμα του, θὰ πάθεις καταστροφή >>!

Μετὰ τὸ γεγονός αὐτὸ ὁ Ξέρξης διέταξε νὰ εἶναι πιὸ <<προσεκτική >> ἡ διαμονή τοῦ Δημαράτου, στοὺς φρουρούς ποῦ φύλασσαν τὴν οἰκία του πρώην βασιλέως τῆς Σπάρτης.

Ἡ Ἑλληνικὴ του Ψυχή δὲν ἡσύχασε. Ἔπρεπε νὰ εἰδοποιήσει μὲ κάποιο τρόπο τὴν πατρίδα του. Καὶ βρήκε:

Ἔλαβε μία ξύλινη πινακίδα καὶ ξύνοντας τὸ κερὶ της, χάραξε στὸ ξύλο τὸ μήνυμά του ἔχυσε ἐπάνω στὰ γράμματα τὸ κερί καὶ μέ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ πλάκα ἐφαίνετο ἄγραφη. Ἔτσι δὲν ἐκίνησε τίς ὑποψίες τῶν φρουρῶν στὴν βασιλική ὁδό.

Ἀκολούθως, βρῆκε τρόπο καὶ ἡ ξύλινη πινακίδα ἔφθασε στὴν Σπάρτη. Οἱ Σπαρτιᾶτες δὲν κατανοοῦσαν γιατὶ ἦλθε ἡ πινακίδα αὐτὴ στὴν πόλη τους, καὶ τί ἐσήμαινε αὐτὴ ἡ κίνηση. Ἡ σύζυγος τοῦ βασιλέως Λεωνίδα τοῦ Α΄ τοῦ Ἀλεξανδρίδη, ἡ πανέμορφη καὶ πανέξυπνη Γοργῷ, κόρη τοῦ Κλεομένους κάτι ὑποψιάστηκε καὶ εἶπε νὰ ξυθεῖ τὸ κερί μήπως κάποιος στέλνει στέλνει μήνυμα. Ἡ γνώμη τῆς βασιλίσσης εἰσακούσθηκε καὶ σὲ λίγο ἐδιαβάζετο τὸ μήνυμα. Οἱ ἐξελίξεις ἦσαν ραγδαῖες ( Ἐνθ. Ἄν Ζ΄ 239 )

Ἀγγελιαφόροι ἔφυγαν γιὰ τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα καὶ οἱ Ἕλληνες ἄρχισαν νὰ προετοιμάζονται, πάλι, γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὰ ὅσια καὶ καὶ τὰ ἱερά τους !

Ἄς ἔλθουμε τώρα στὰ τῆς ἐκστρατείας τοῦ Ξέρξη κατὰ τῆς Πατρίδος μας, ποῦ ὅταν θὰ ἔθανε στὴν Ἑλλάδα ὅπως εἶπε καὶ ὁ ἴδιος, θὰ μᾶς ἀφάνιζε! Γνώριζε μὲ ὅποιους εἶχε νὰ κάνει ; Ἡ ἀπάντησι εἶναι, Ναί Διότι: Ἐκάλεσε ὅλους τοῦς εὐγενεῖς τῆς Περσίας καὶ τοῦς ἀνήγγειλε τὴν ἀπόφαση του ὁρισμένοι ἦσαν συγκρατημένοι καὶ ὑπεχώρησαν. Ὁ μόνος ποῦ εἶπε τὴν ἀλήθεια ἦτο ὁ θεῖος του, ἀδελφός τοῦ θανόντος πατρός του Δαρεῖου, ὁ συνετὸς στρατηγὸς Ἀρτάβανος. ^{Οὐδεμία σχέση μὲ τὸν Ὑρκάνο Ἀρταβανο ἐ ποῦ δολοφόνησε τὸν Ξέρξη τὸ 465 π.χ.}

Ὁ συνετὸς Ἀρταβάνος ἐξέθεσε τὴν ἄρνηση του πρὸς τὸν ἀνεψιό καὶ βασιλέα του Ξέρξη λέγοντας του πῶς , << οἱ Ἕλληνες θυσιάζονται γιὰ τὴν Πατρίδα τους χωρὶς νὰ λαμβάνουν δῶρα ἡ χρήματα καὶ σὲ ἀνάλυση, ἐπειδὴ δέν θὰ εἰσακουσθῶ θὰ μάθεις ἀπὸ κοντὰ μὲ ποιοὺς ἔχεις νὰ κάνεις >>!

Στὴν συνέχεια ὁ Ἀρτάβανος ἀπευθύνεται στὸν Μαρδόνιο Μαροδοχαϊ ποῦ ὑποκινοῦσε τὸν Ξέρξη γιὰ τὴν ἐκστρατεία κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ λέγει:

<< Ἐμεῖς οἱ δύο, Μαρδόνιε, θὰ στοιχηματίσουμε τὴν ζωή τῶν τέκνων μας! Θὰ ἐκστρατεύσεις μὲ ὅσον στρατὸ θέλεις καὶ ἐάν νικήσεις, ὅπως εἶσαι βέβαιος, τότε θὰ θανατωθοῦν τὰ παιδιά μου κι΄ ἐγὼ βεβαίως.

Ἐάν ὅμως βγεῖ ἀληθινή ἡ πρόβλεψή μου καὶ ἡττηθεῖς, τότε θὰ θανατωθοῦν τὰ παιδιά σου καί ἐσύ βεβαίως, ἐάν ἐπιστρέψεις ζωντανός! Ἐάν τώρα δὲν συμφωνήσεις μὲ τὴν πρότασὴ μου καὶ ἐπικρατήσει ἡ γνώμη σου νὰ ἡγηθεῖς τοῦ στρατοῦ μας στὴν Ἑλλάδα τότε μαντεύω πῶς θὰ ἀκουσθεῖ τὸ νέο ὅτι ὁ Μαρδόνιος μέγα κακὸ ἐπροκάλεσε στὴν Περσία καὶ τό σῶμα του ἔγινε λεῖα τῶν σκύλων καί τῶν ὀρνέων κάπου στὴν γῆ τῶν Ἀθηναῖων ἡ τῶν Σπαρτιατῶν ἡ καθ΄ ὁδόν πρός τὰ ἐκεῖ. Ἔτσι μόνο θὰ μάθεις νὰ πρός ποῖους ἄνδρας προτρέπεις τόν βασιλέα νὰ πολεμήση >> ! Προφητικότατος καί λογικότατος ὁ Ἀρτάβανος, στρατηγός τῶν Περσῶν καὶ θεῖος του βασιλέως Ξέρξη.

Τὴν διάλεξη, πράγματι, τοῦ Ἀρταβάνου μᾶς διασώζει ὁ Ἡρόδοτος. ^{( ἩΡΟΔΟΤΟΣ <<Ἱστορία >> Ζ΄ 10 )}

Ὁ Ἀρταβάνος δὲν εἰσακούσθηκε καὶ κάποια ἡμέρα ὁ στρατὸς τοῦ Ξέρξη ἦτο πανέτοιμος νά εἰσβάλλει στὴν Ἱερὰ Γῆ τῶν Ἑλλήνων.

Μαζεύτηκε ὅλο τὸ κακὸ συναπάντημα τῆς ἀνατολῆς, κάθε λογῆς ἀπίθανου λαοῦ ! Ὅλοι ἐναντίον τοῦ Αἰωνίου Φωτός καὶ Ροῆς τῆς Ζωῆς ! Διαβάστε ὀνόματα λαῶν :

Φοίνικες 108 Χοράσμιοι 109 ^{Λάος στὰ σύνορα Ὑρκανίας -Παρθίας} Γανδάριοι ^{Λάος τὴς βορειοδυτικὴς Ἰνδίας μεταξὺ Ἰνδοῦ ποταμοῦ καὶ τοῦ Σουάστη} Δαδίκες ^{Λάος τῆς Σογδιανὴς , μεταξὺ του Ἰοξάρτου ποταμου καὶ τοῦ Ἰμάου ὄρους} Σάραγγες ^{Λαὸς τῆς Περιοχῆς Ἀρμενίας - Παρθίας} Οὔτιοι, ^{Λαὸς τῆς Περιοχῆς Ἀρμενία καὶ Μηδίας} Μύκοι ^{Περσικὸς λαὸς ἀγνώστου θέσεως (!) ( Ἡρόδ Γ΄ , 93).} Πάκτυες 115 ^{Ἄγνωστος λαὸς τῆς Σκυθίας, ὅμορος τῶν Ἀρκτείων καὶ Λελίων} Καβιλεῖς ^{Λαὸς τῆς νοτίου Μ. Ἀσίας , μεταξὺ . Λυκίας καὶ Παμφυλίας (ἡΡΌΔ. Γ΄,90} Ματιανοί ^{Λαὸς δυτικῶς τῆς κασπίας μεταξὺ Ἀρμενίων καὶ Κισσίων .} Μόχοι ^{Λαὸς του Εὐξείνου Πόντου πλησίον τὴς Κοχλίδος ( Ἡρόδ Γ΄ 94} Αίθίοπες Λίβυοι, Τιβαρηνοί, ^{Λαὸς τοῦ πόντου Ἄνηκαν στὸν 9° φορολ. Νόμο τῶν Περσῶν,} Μοσσύνοικοι, ^{Λαὸς του Πόντου,} Λίγνες ^{Ἀγνώστου θέσεως λαὸς της Σογδιανής} κ.λ.π , πράγματι φίλοι καὶ φίλες τὸ κακὸ συναπάντημα. Οἱ ἄγνωστοι λαοί ἐναντίον τοῦ Λαοῦ τῆς Γνώσεως καὶ τῆς Ἀρετῆς !

Ὅπως ἀναφέρη ὁ ἐξαίρετος καθηγητής καὶ διαπρεπής Ἕλλην ^κος Κων/νος Πλεύρης στὸ ἔργο του << ( Οἱ βάρβαροι )>> , ἐκδ. << νέα θέσης>> Ἀθήνα 1994 σελίς 55): << Ἐπρόκειτο περί ἀγριάνθρώπων ἄσχετων μὲ τὸν ἀνθρώπινον πολιτισμόν >>! Μπροστά στὴν γνώμη τοῦ κ. Πλεύρη σιωποῦμε διότι ὅπως δεῖτε στίς σημειώσεις ἐπρόκειτο πράγματί, περί ἀγριανθρώπων.

Ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἔκοβαν μὲ πέλεκυν τὰ πόδια του ἀλόγου τους ἐπειδή ἐσηκώθησαν στὰ πίσω πόδια λόγῳ φόβου ἀπὸ κάτι διερχόμενο ἡ μεγάλο θόρυβο, θεωροῦνται πολιτισμένοι;

Τέτοιοι ὑπάνθρωποι θὰ ὑποδούλωναν τὸ Αἰώνιο φῶς.

Οἱ βάρβαροι ἐπὶ μία ἑβδομάδα διέρχοντο τὸν Ἑλλήσποντον καὶ πλημμυρίζουν τὴν Θράκη. Στὴν περιοχὴ τοῦ Δορίσκου ἔγινε ἡ καταμέτρηση τοῦ στρατοῦ καὶ τοῦ στόλου τοῦ βάρβαρου Ξέρξη.

Ὁ στόλος ἀπετελεῖτο ἀπὸ 3.000 πλοῖα ἐκ, τῶν ὁποῖων τὰ 1.207 ἦσαν Περσικά. Ὁ δὲ στρατὸς ξηράς, ὑπολογισμένου καὶ τοῦ συνόλου τῶν βοηθητικῶν εὐνούχων μαγειρισσῶν, παλλακίδων κ.λ.π, ἔφθανε στὸν ἀριθμό ... 5.283,220 ἀνθρώπων, ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Ἡρόδοτος στὴν <<<Πολύμνια >> ( Ζ΄ βιβλίο ) ! Ἀναφέρονται μάλιστα καὶ σκύλοι καὶ ὑποζύγια.

Ὁ Ἱερὸς Ἑλληνικός Στρατὸς ποῦ ἀνέμενε τὸ βαρβαρικό σκυλολόϊ ἦτο ὁ ἐξῆς ὀνομαστικός καὶ ἀριθμητικός:

Σπάρτη: 300 ἄνδρες βαρέως ὁπλισμένοι

Τεγέα: 500

Μαντίνεια: 500 ἄνδρες

Ὀρχομενός Ἀρκαδίας 120

Ἀρκαδία ( ὑπόλοιπη ) 1000 βαρέως ὁπλισμένοι

Κόρινθος: 400

Φλειοῦς: 200

Μύκήνες: 80

Θεσπιές: 700 ἄνδρες βαρέως ὁπλισμένοι

Θήβα: 400 ( ἀπόδειξη ὅτι ὁ λαός δὲν ἐμήδιζε )

Λοκρίς: Πανστρατιά ( 1.000 ἄνδρες )

Τέλος στὸ κάλεσμα τῆς πατρίδος ἦλθαν καὶ 1.000 Φωκεῖς.

Ἡ Ἑλληνική θάλασσα ἐφυλάσσετο καλὰ ἀπὸ τό στόλο τῶν Ἀθηναῖων, τῶν Αἰγινητῶν καὶ ἄλλον ναυτικῶν δυνάμεων.

Ὁ στρατὸς τοῦ Ξέρξη φθάνει καὶ στρατοπεδεύει στὴν Τραχίνα της Μάλίδος, οἱ δὲ Ἕλληνες εἶναι πανέτοιμοι καὶ ἀναμένουν τὸν ἐχθρό στὴν περιοχή τῶν στενῶν ποῦ ὀνομάζοντα << Θερμαί Πύλαι >>, οἱ δὲ ἐντόπιοι τὶς ὀνομάζουν ἁπλῶς << Πύλαι >> .

Κάθε Ἑλληνική πόλη, μὲ τὸ στράτευμα ποῦ ἔστειλε , εἶχε ὁρίσει καὶ ἕναν στρατηγό. Μὲ τὴν ὁμόφωνη γνώμη τῶν στρατηγῶν καὶ σὲ κλίμα ἑνότητας ἀγάπης καὶ πανηγυρισμῶν, ὁρίσθηκε Ἀρχιστράτηγος τῶν Ἑλλήνων ὁ βασιλεύς τῆς Σπάρτης, γιός τοῦ Ἀλεξανδρίδη ὁ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ὁ Α΄ ! Ἕνας λόγος ποῦ ἐξελέγη ὁ ἡμίθεος αὐτὸς, εἶναι ὅτι εἷλκε τὴν καταγωγή τοῦ κατ εὐθεῖαν ἀπὸ τόν ἩΡΑΚΛΗ 122 Ἦτο ἀπὸ τὸ γένος τῶν Ἀγιαδῶν καὶ διεδέχθη τὸν ἐτεροθαλἠ ἀδελφό τοῦ Κλεομένη.

<< Τοῦ Ξέρξη γράψαντος << πέμψον τὰ ὅπλα >> ,

ἀντέγραψε << μολῶν λαβέ >>

( Πλούταρχος : << Ἀποφθέγματά Λακωνικά >>,

225,11 )

Ἀπόδοση:     ( Ὅταν ὁ Ξέρξης πρότεινε << δῷς μου ( στείλλε ) τὰ ὅπλα, ἀντιπρότεινε ὁ (Λεωνίδας) << ἔλα νὰ τὰ πάρεις>> ) !

Ὁ Λεωνίδας ὁ Α΄ τοῦ Ἀλεξανδριδη ὡς βασιλεύς τῆς Σπάρτης καὶ Ἀρχιερεύς, ἐδιάλεξε μόνος του τοῦς τριακόσιους, οἱ ὁποῖοι: Ἔπρεπε νὰ ἔχουν γιοὺς, οὗτος ὥστε σὲ περίπτωση θανάτου νὰ ἔχουν διαδόχους .

Ἐρώτηση πρὸς τοῦς ἀνιστόρητους καὶ ἀνήθικους: Καὶ οἱ τριακόσιοι πατεράδες ἦσαν ὁμοφυλόφιλοι; Σάν δὲν ντρέπεστε.....

Ἄς διαβάσουν τόν Ἡρόδοτο.

Ἡ Σπάρτη, λοιπόν, ἄν καὶ ἑορτάζετο ἡ ἑορτή τῶν << Καρνείων >> ἀποστέλλει τὸν βασιλέα της μὲ τριακόσιους καὶ μετά τό τέλος τῶν ἑορτῶν θὰ ἔσπευδαν πανστρατιά.

Πανστρατιά, ὅμως θὰ ἐξεστράτευαν καὶ οἱ ὑπόλοιπες Ἑλληνικές πόλεις μόλις θὰ τελείωναν οἱ Ὀλυμπιακοί ἀγῶνες.

Ὁ Ξέρξης στέλνει κήρυκες γιὰ << γῆν καὶ καὶ ὕδωρ >> ὄχι σὲ Σπάρτη Καὶ Ἀθήνα διότι ἐνθυμεῖτο τί ἔπαθαν πρίν δέκα χρόνια.

Ἡ ἀπάντηση τῶν ὑπολοίπων Ἑλληνικῶν πόλεων ἦτο ὄχι φυσικά κάποιοι κήρυκες εἶχαν τὴν τύχη ἐκείνων ποῦ πρίν δέκα χρόνια πῆγαν γιὰ τὸν ἴδιο λόγο σὲ Ἀθήνα καὶ Σπάρτη.

Ὁ Ξέρξης ἔστειλε στὴν Ἀθήνα ἀπεσταλμένους γιὰ νὰ ζητήσουν τὴν παράδοση. Τοῦ ἀπάντησαν ὄχι. Ὁ Θεμιστοκλῆς διέταξε καὶ συνελήφθη ὁ διερμηνέας Ἕλλην, γιατὶ ἐτόλμησε νὰ χρησιμοποιήσει τὴν Ἑλληνική γλῶσσα μεταφέροντας τίς προσταγές τῶν βαρβάρων ! Γιὰ νὰ δοῦμε τί ἔγινε σ΄ αὐτὴν τὴν περίπτωση.

<< Ἑρμηνεία γάρ συλλαβῶν διὰ ψηφίσματα ἀπέκτεινε

( ἐθανάτωσε), ὅτι φωνῆς

Ἑλληνίδα βαρβάροις προστάγμασιν ἐτόλμησε χρῆσαι>> 122

Ἄλλοι καιροί, ἄλλα ἤθη..

σὲ κάποιο σημεῖο τῆς συσκέψεως τῶν Ἑλλήνων ἐτέθη τὸ θέμα τῆς ὑποστηρίξεως τοῦ Ἰσθμοῦ σὲ περίπτωση διασπάσεως τῶν Θερμοπυλῶν. Πολλοί συμφώνησαν σ΄ αὐτὸ καὶ ρώτησαν τόν Ἀρχιστράτηγο τί θὰ κάνει. Ὁ Λεωνίδας ἀπάντησε ἤρεμα καὶ λακωνικά :

<< Θά μείνω μὲ τοῦς τριακόσιους >>

Τότε κρατῶντας τήν περικεφαλαία του στὸ ἀριστερό του χέρι καὶ ἀγκαλιάζοντας τῶν Λεωνίδα ὁ Δημόφιλος ὁ στρατηγός τῶν Θεσπιέων τοῦ λέγει :

<<Καὶ ἐμεῖς μαζί σου Λεωνίδα ( παῖ τοῦ Ἀλεξανδρίδου ) οἱ ἑπτακόσιοι Θεσπιεῖς >>. Καὶ συμπληρώνη χαριτολογῶντας ὁ ἐξαίρετος ἐκεῖνος Ἄνδρας;

<< Ἔχεις τὴν ἐντύπωση, γιέ μου Ἀλεξανδρίδη, ὅτι θὰ πάρεις μόνο σου τὴν δόξα τῶν Θερμοπυλῶν;>>

Συγκινημένος ὁ Λεωνίδας τὸν κοιτάζει στὰ μάτια καὶ τοῦ λέγει τρεῖς λέξεις << Ἑτοίμασε τὸν Στρατό >>!

Οἱ ἑπτακόσιοι Θεσπιεῖς καὶ οἱ τριακόσιοι Σπαρτιάτες προχωροῦν στὸ πεπρωμένο τους. Δὲν εἶχαν νὰ φοβηθοῦν τίποτε καὶ τὸ μόνο τοῦς ἐνδιέφερε, ἦτο ἡ ὑπεράσπιση τῶν ὁσίων καὶ τῶν ἱερῶν τους.

Ὁ Ξέρξεις στέλνει ἕναν ἱππέα κατάσκοπο γιά νὰ πληροφορηθεῖ τί κάνουν οἱ Ἕλληνες . Ὁ ἱππέας ἐπιστρέφει καὶ .... ἀφήνει ἄναυδο τὸν βασιλέα του:

<< Λούζονται, χτενίζονται καὶ ἀστειεύονται μεταξύ τους >>

Ξημερώνη ἡ πρώτη ἡμέρα ...Ὁ Ξέρξης στέλνει τοῦς Μήδους καὶ τοῦς Κισσίους. Ἡ συμπλοκή διαρκεῖ πολλές ὧρες. Οἱ βάρβαροι ὑποχωροῦν (!) ἀφήνοντας ἑκατοντάδες νεκρούς. Ὁ Ξέρξης διατάζει ἐπίθεση καὶ πάλι. Τό ἴδιο, ὅμως ἀποτέλεσμα. Αὐτό γίνεται ἐπί τέσσερις ἡμέρες. Οἱ βάρβαροι νεκροί ἔχουν γεμίσει τόν τόπο καὶ οἱ ἐπιτιθέμενοι ἀναγκάζονται νὰ πατοῦν ἐπάνω τους γιὰ νά περάσουν ! Δείγματα πολιτισμοῦ ....

Στέλνονται τμήματα συνέχεια. Τά τμήματα κυριολεκτικά σφάζονται. Τρεῖς φορὲς ὁ Ξέρξης πετάχτηκε ἀπὸ τον θρόνο του ! Δέν μπορεῖ νὰ κατανοήσει τήν συνεχῆ σφαγή τοῦ στρατοῦ του. Ὀργισμένος διατάζει τοῦς << Ἀθάνατους >> του νά ἐπιτεθοῦν. ^{<<Οἱ ἈΘΑΝΑΤΟΙ >> ἀποτελοῦσαν τὴν φρουρὰ καὶ ἦσαν ἄριστοι πολεμιστὲς. Ὀνομάζοντο <<Ἀθάνατοι >> διότι ὅταν κάποιος σκοτωνόταν ἀναλάμβανε ἄλλος τὴν θέση του . Ὁ ἀριθμὸς του ἦτο δέκα χιλιάδες καὶ πάντα σταθερός} Ὑδράνης, ὁ ἀρχηγὸς τῶν << Ἀθανάτων >> διατάζει τήν ἐπίθεση καὶ σὲ λίγο χρονικό διάστημα, οἱ << Ἀθάνατη >>.....διαψεύδουν τήν ὀνομασία τους ! Ὑποχωροῦν μὲ τρομοκρατικές ἀπώλειες ! Ὁ Ξέρξης διατάζει νὰ μαστιγώνονται καὶ νὰ φονεύονται ὅσοι ὑποχωροῦν . Οὔτε αὐτό τό μέτρο ἀπέδωσε κάποιο καλό ἀποτέλεσμα.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά οἱ Ἕλληνες ἔχουν..... μόνο τραυματίες ! Οἱ Σπαρτιᾶτες καὶ οἱ Θεσπιεῖς, ὡς Ἕλληνες, εἶναι τέλεια ἐκπαιδευμένοι στήν πολεμική τέχνη, ἔχουν τέλεια ἐπίσης, φυσική κατάσταση εἶναι ἄριστα ἐκπαιδευμένοι σέ συμπλοκή τμημάτων , ὥστε.... εἶναι σάν νά παίζουν μέ τοῦς βαρβάρους . Ὅταν οἱ Ἕλληνες βλέπουν τοῦς βαρβάρους , κάνουν πῶς ὑποχωροῦν πανικόβλητοι. Ἀμέσως κάνουν μεταβολή καὶ τρέχουν πίσω. Οἱ βάρβαροι τοῦ καταδιώκουν. Ἕνας ἀξιωματικός δίδει τὸ σύνθημα. Τότε, οἱ Ἕλληνες σταματᾶνε καὶ .... σφάζουν τοῦς βαρβάρους .

Τό γόητρο τοῦ << μεγάλου βασιλέως >> ἐξευτελίσθηκε καὶ μάζί μ΄ αὐτό τὸ βαρβαρομάνι του. Τό μῖσος ἐναντίον τοῦ Λεωνίδα ἔχει γεμίσει τήν βαρβαρική ψυχή τους .

Τήν τελευταῖα ἡμέρα στέλνονται στήν μάχη τά πάντα. Μέχρι λυβικά ἅρματα μέ καμῆλες ἐνεφανίσθησαν . Οἱ Ἕλληνες ἔχουν << κουρασθεῖ >> νά σκοτώνουν τοῦς βαρβάρους.

Σὲ κάποια στιγμή ποῦ οἱ Σπαρτιᾶτες ἔτρωγαν τόν μέλανα ζωμό, ἐμφανίζονται. ...Αἰθίοπες μέ φτερά γιὰ νὰ τρομάξουν τοῦς Ἕλληνες . Τότε σηκώθηκαν λίγοι μόνο καὶ ἀφοῦ θέρισαν τοῦς Αἰθίοπες ἐπέστρεψαν για νά συνεχίσουν τό φαγητό τους.

Τά φτερά καὶ τά πούπουλα τῶν Αἰθιόπων ἀκόμη ἔπεφταν ...

Τό ἀπόγευμα συναντώτε σὲ μία πηγὴ τὰ περίπολα τῶν ἀντιπάλων στρατῶν. Ὁ Πέρσης ἀξιωματικός Τραχίνιος ἀπευθύνεται στὸν Ἕλληνα περιπολάρχη, τὸν Σπαρτιάτη Διηνέκτη λέγοντας :

<<Αὔριο θὰ σᾶς ρίξουμε τόσα βέλη ποῦ θὰ σκεπάσουν τὸν Ἥλιο >> καὶ ὁ Ἕλληνας τοῦ ἀπαντᾶ μὲ σαφῆ περιφρόνηση : << Καλύτερα, διότι μὲ τέτοιο ἥλιο θὰ πολεμήσου με σκιά >> !!!

Τὸ βράδυ ποῦ ἦλθε εἶναι τὸ τελευταῖο. Ἡ ἱστορία δὲν διαλέγει μέσα γιὰ νὰ γραφεῖ . Γράφεται καὶ μὲ προδοσίες.

Ἐμφανίζεται ὁ Ἐφιάλτης ἡ Ἐπιάλτης καὶ δείχνει ἕνα κρυφό μονοπάτι. Ὅλα πιὰ εἶναι θέμα λίγων ὡρῶν ....

Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ Μάντης Μεγιστίας ὁ Ἀκαρνάν προφήτευσε τὰ μελλούμενα ( μέλλοντα ἔσεσθαι ) . Κανείς δὲν φοβήθηκε.

Ἡ ἡμέρα ἔρχεται . Λαμβάνουν τὸ <<ἄριστον >> (πρωινό ). Ὁ Λεωνίδας σηκώνη τὸ κύπελλο του κοιτᾶ τὸν Δημόφιλο καὶ τοῦ λέγει :

<<Συστρατιῶτες μου . Νὰ φάγετε ἐλαφρός γιὰ νὰ μὴν ἔχετε βάρος ! Τὸ βράδυ ὁ Πλούτων μᾶς ἔχει πλούσιο δεῖπνο >>!

Αἰώνιοι Ἕλληνες !

Ὁ στρατὸς παρατάσσεται! Ἡ ζέστη εἶναι ἔντονη . Ἕνας δοῦλος σπρώχνει εὐγενικὰ τοῦς στρατιῶτες ἀνοίγοντας δρόμο γιὰ τὸν κύριό του τὸν Εὔριτο . Ὁ Εὔρητος ἄν καὶ τυφλός , φορὰ τὴν πανοπλία του καὶ ἵσταται στὴν πρώτη γραμμή .

Ὁ θάνατος παρόμοια περιφρόνηση δὲν εἶχε γνωρίσει !!!

Ὁ Λεωνίδας δίδει τὸ σύνθημα καὶ τὰ Ἱερὰ Τέκνα τῆς Ἑλλάδος ὁρμοῦν ἐναντίον τοῦ σκότους καὶ τοῦ μισελληνισμοῦ . Οἱ βάρβαροι ὑποχωροῦν καὶ πάλι . Τὰ πτώματα γεμίζουν τὸν τόπο καὶ πάλι . Ἄλλοι τρέχουν στὴν θάλασσα καὶ πνίγονται .

Ὁ Ξέρξης σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Ἄνδρα Λεωνίδα , εἶναι μερικὰ χιλιόμετρα μακριὰ καὶ ... βλέπει τὴν μάχη περιορίζεται πλέον, στὰ δύο νεκρὰ σώματα τῶν ἀρχηγῶν ποῦ τὰ ὑπερασπίζονται οἱ στρατιῶτες τους.

Σ΄ αὐτὸ τὸ σημεῖο φονεύονται καὶ τὰ ἀδέλφια τοῦ Ξέρξη Ὑπεράνθης καὶ Ἀβροκόμης.

Σὲ λίγο ἡ μάχη σταματᾶ . Ὁ Ξέρξης στέλλει κήρυκες :

<< Σὰς δίδω ὅτι θελήσετε καὶ σώσατέ τὴν ζωὴ σας . Προτείνω τέλος τῶν ἐχθροπραξιῶν >>. Οἱ Σπαρτιᾶτες καὶ οἱ Θεσπιεῖς ἀποδιώχνουν τοῦς κήρυκες , λέγοντας : << Μένουμε

μὲ τοῦς ἀρχηγούς μας >>!

Σὲ λίγο τὰ χιλιάδες βέλη τῶν βαρβάρων κρύβουν πράγματι τὸν ἥλιο οἱ ἀκτῖνες τοῦ ὁποίου ὅμως παραλαμβάνουν τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων καὶ τίς μεταφέρουν στὸν Ὄλυμπο καὶ

σὲ ὅλα τὰ Ἱερά μέρη τῶν Ἑλλήνων . Ἔπεσαν συνολικῶς 4.000 Ἕλληνες στὶς Θερμοπύλες !

Τελευταῖος ἔπεσε ἀπὸ τοῦς Σπαρτιᾶτες ὁ Μάρων , γιός Ὀρσιφάνου καὶ ἀπὸ τοῦς Θεσπιεῖς ὁ Διθύραμβος , γιὸς τοῦ Ἀρματίδη !

Μαζί μὲ τοῦς στρατιῶτες ἔπεσαν ἡρωικῶς μαχόμενοι καὶ οἱ δοῦλοι τῶν Σπαρτιατῶν καὶ τῶν Θεσπιέων, μὴν λησμονοῦμε καὶ αὐτοὺς τοῦς ἥρωες Ἕλληνες.

Ὕστερα ἀπὸ λίγο καιρό ἀφοῦ ἐκδιωχθοῦν τελικῶς οἱ βάρβαροι ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Γῆ θὰ γίνει ἡ συλλογή τῶν ἡρωικῶν νεκρῶν καὶ ἡ ταφή τους θὰ γίνει στὸ σημεῖο ὅπου καὶ ἔπεσαν μαχόμενοι.

Στὸν τάφο θὰ τοποθετήσουν οἱ Ἀμφικτύονες μία ἐπιστήλιο ἐπιγραφή πρὸς τιμήν ὅλων τῶν στρατιωτῶν :

<< Μυριάσιν ποτὲ τήδε τριακοσίαις ἐμάχοντο ἔκ Πελοποννήσου χιλιάδες τέτορες >>.

Ἀπόδοση:         << Σ΄ αὐτήν τὴν γῆ κάποτε, τέσσερις χιλιάδες ἄνδρες ἐκ Πελοποννήσου πολέμησαν ἐναντίον τριῶν ἑκατομμυρίων !>>

Εἰδικός γιά τοῦς Λακεδαιμονίους ὁ ἐπιγραμματοποιός Σιμωνίδης ὁ Κείος ἔγραψε στὴν ἐπιτάφιο στήλη :

<<Ὦ ξεῖν ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις , ὅτι τῇδε κείμεθα τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι >>

Ἀπόδοση :     << Ὦ διαβάτη ποῦ περνᾷς ! Νὰ ἀναγγείλεις στοὺς Λακεδαιμονίους ὅτι κείμεθα σ΄ αὐτὴν τὴν γῆ ἀφοῦ ὑπακούσαμε στοὺς νόμους τους >>

Ὁ Σιμωνίδης ἔγραψε καὶ ἕνα ἐπίγραμμα πρὸς τιμὴν του φίλου του Μεγιστία τοῦ Μάντη ποῦ ἔλεγε :

<< Μνῆμα τόδε λεινοίο , Μεγιστία , ὅν ποτὲ Μῆδοι Σπερχειόν ποταμόν κτείναν ἀμειψάμενοι, μάντιος , ὅς τε κῆρας ἐπερχομένας σαφῆ εἰδῶς οὐκ ἔτλη Σπάρτης ἡγεμόνας προλιπεῖν >>.

Ἀπόδοση :       << Εἶναι θαμμένος σ΄ αὐτὸ τὸ μνῆμα τὸ ἔνδοξος Μεγιστίας , τὸν ὁποῖον σκότωσαν οἱ Μῆδοι , ὅταν πέρασαν τὸν Σπερχειό . Ἕνας μάντης ὁ ὁποῖος ἄν καὶ ἐγνώριζε τὸν ἐρχομό του θανάτου δὲν θέλησε νὰ ἐγκαταλείψει τὸν βασιλιὰ τῆς Σπάρτης >>!

Κρίνο σκόπιμο νὰ ἀναφερθοῦν δύο χαρακτηριστικά γεγονότα τῆς ἔνδοξης μάχης τῶν Θερμῶν Πυλῶν :

α) Εἴχαμε καὶ κρούσματα ἀνυπακοῆς πρὸς τὸν Λεωνίδα ! Γιὰ νὰ δοῦμε τὶ εἴδους ἀνυπακοῆς ἦτο αὐτοί : Τὸ τελευταῖο βραδύ πρὶν τὴν 12^η Μεταγειτνιώνος , ὁ Λεωνίδας συνέταξε τὸ ἡμερολόγιο ἀναφορά πρὸς τὴν Πολιτεία , ὥς ὤφειλε.Ἀφοῦ ἐσφράγισε τὸ κείμενο τὸ δίδει σ΄ ἕναν στρατιώτη , τὸν Ἀλφεόν , γιὸ τοῦ Ὁρσιφάνου, ὀνομαστοῦν γιὰ τὴν ταχύτητα του στὸ τρέξιμο γιὰ νὰ τὸ παραδώσει στοὺς Ἐφόρους . Καὶ ἰδοῦ τὶ ἀπάντησε ὁ Ἀλφεός τοῦ βασιλέα του ;  << Ἐγώ ἦρθα γιὰ νὰ πολεμήσω καὶ ὄχι νὰ κάνω τὸν ταχυδρόμο >>! Καὶ γύρισε τὴν πλάτη του , ἐπιστρέφοντας στὸν ἀδελφὸ τοῦ Μάρωνα, μὲ τὸν ὁποῖο θὰ πέσουν ἡρωικῶς μαχόμενοι τὴν ἑπομένην .

Ἔκπληκτος ὁ Λεωνίδας γιὰ τὴν <<ἀνυπακοή >> καλεῖ τὸν Χαρίλαο γιὸ τοῦ Ἀριστοδήμου καὶ τὸν διατάσσει μὲ αὐστηρότητα ! Δεῖτε τὴν ἀπάντηση τοῦ Χαριλάου .

<< Γιατί διαλέγεις ἐμένα ; Στεῖλε ἄλλον .....ἄν βρεῖς >>!

Ὁ Λεωνίδας ἐκπλήσσεται γιὰ τὴν ἀνυπακοή , πρᾶγμα πρωτοφανές γιὰ τὸν στρατὸ Λακεδαίμονος !

Τότε διαλέγει τὸν Εὔρυτο ( ὄχι τὸν τυφλό ποῦ περίγραψα τὴν σκήνη προηγουμένως ) καὶ τὸν Ἀριστόδημο , γιὸ τοῦ Παντίτου.

Ἀρνοῦνται καὶ αὐτοί ! Μὲ τὴν ἀπειλή ὅμως τῆς (δῆθεν ) ἐκτελέσεως συμμορφώνονται ! Κάπως ἔπρεπε νὰ σταλεῖ ἡ ἀναφορὰ ἔστω καὶ μὲ τὸν ψεύτικο τρόπο ἐκτελέσεως !

Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δύο ἥρωες μας εἶναι γνωστὰ τὰ γεγονότα τῶν τελευταίων ὡρῶν , πρὶν ἀπὸ τὸν ἔνδοξο θάνατο !

Ὁ Εὔρυτος ἐπρόλαβε τὴν μάχη καὶ ἔπεσε μαχόμενος . Ὁ Ἀριστόδημος , ὅμως , ἐπειδὴ -λόγο βαθμοῦ - τὸν κράτησαν οἱ Ἔφοροι γιὰ τίς λεπτομέρειες ἄργησε καὶ πῆγε στὶς Θερμοπύλες μετὰ τὴν μάχη.

Τὸ ἔφερε βαρέως . Μετὰ ὅμως ἀπὸ ἕναν χρόνο θὰ πέσει ἡρωικῶς μαχόμενος στίς Πλαταιές (479 ) , ἀφοῦ <<ἀπέκτεινεν τοῦς Πέρσας μανιωδῶς >> ! Ἄς εἶναι ΑΙΩΝΙΑ ἡ Ἱερὰ Μνήμη ΟΛΟΝ τῶν Θερμοπυλομάχων Ἡμιθέων

2) Τὴν δεύτερη ἡμέρα τῆς μάχης ἐπέστρεφαν στὰ μέρη τους κάποιοι Ἀρκάδες , οἱ ὁποῖοι ἦσαν ταξιδιῶτες . Τοὺς αἰχμαλώτισαν οἱ περίπολοι τῶν Περσῶν καὶ τοῦς παρουσίασαν στὸν Ξέρξη. Αὐτὸς τοῦς ἐρώτησε πονηρά : << Τὶ κάνουν τώρα οἱ Ἕλληνες ;

Ἀπάντηση : << Παρακολουθοῦν τοῦς ἀγῶνες τῆς Ὀλυμπίας >>.

Ἐρώτηση : << καὶ τὸ ἔπαθλο ἡ δῶρο γιὰ τοῦς νικητές ποιὸ εἶναι >>

Ἀπάντηση : << Ἕνα στεφάνη ἀπὸ ἐλιᾶς >>.

Τότε ὁ Τρινταταίχμης , ἕνας ἀπὸ τοῦς ἀρχηγούς τοῦ πεζικοῦ, γιὸς τοῦ Ἀρταβάνη , ἀκούγοντας ὅτι ἔπαθλο δὲν ἦτο χρῆμα ἡ κάτι πλούσιο σὲ ὕλη, σηκώθηκε καὶ εἶπε στὸ Μαρδόνιο

Μαρδοχαϊ << ΠΩ! Μαρδόνιε ! Ἐναντίον ποίων ἀνδρῶν μας ἔφερες νὰ πολεμήσουμε, ὅταν αὐτοί ἀντί γιὰ χρήματα καὶ πλούτη, μάχονται ( ἀγωνίζονται ) γιὰ τὴν ἀερτή!>>! *³

Ἀποκαλύψεις 

Ἀναμφισβήτητο γεγονὸς εἶναι ὅτι ὁ Ξέρξης ὑποκινήθηκε γιὰ τὴν ἐκστρατεία ἐναντίον τῆς Ἑλλάδας ἀπὸ τὸν Μαρδόνιο Μαρδοχάϊ καὶ τὴν σύζυγο του Ἐσθῆρ, ἀπὸ τὴν φυλὴ Βενιαμίν .  ^{(<<Μεγάλη Ἑλληνική Εὐκυκλοπαίδεια >> Τόμος 11ος σελις 629 λέξις Εσθήρ>>)}

Ἡ νεαρὴ Ἐσθῆρ ἦτο ἐξαίσιας καλλονῆς καὶ μὲ τὴν προτροπή τοῦ θεῖου της Μαρδονόυ -Μαρδοχάϊ ἐνεφανίσθη ἐμπρος τοῦ Ξέρξη , ὅταν αὐτὸς ἔβγαλε ἕνα διάταγμα γιὰ νὰ εὑρεθεῖ μία κοπέλα οὕτως ὥστε νὰ γίνει σύζυγος καὶ βασίλισσα του Ξέρξη καὶ τῆς Περσίας .

Ὁ Ξέρξης κατέστη ἄθυρμα στὰ χέρια τῶν Μαρδονίου καὶ Ἐσθὴρ , ἀφοῦ ἐδιῶρισε τὸν πρῶτον , πρωθυπουργό του καὶ ἀκολοῦθος μὲ τὴν προτροπή τῆς μισελληνίδος Ἐσθήρ ἐθανάτωσε τὸν προηγούμενο πρωθυπουργό τοῦ Ἀμὰν Ἀμαθάδου τοῦ Μακεδόνος !  ^{( Π. ΔΙΑΘΗΚΗ: << Εσθήρ >> Θ΄ 24 )}

Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Ξέρξης στὴν Π. Διαθήκη ἀναφέρεται ὡς Ἀχασβήρος . Λόγο σκοπίμου λάθους στὸ κεφάλαιο << Ἐσθήρ >> οἱ μεταφραστὲς << ἔβαλαν >> τὸ ὄνομα Ἀρταξέρξης !

Οἱ χρονολογίες , τὰ γεγονότα καὶ τὰ στοιχεῖα ἄλλα δείχνουν : Πῶς ὅλα συνέβησαν ἐπὶ Ξέρξου τοῦ Α΄, Γνωστοί πάντοτε γιὰ τίς παραποιήσεις τίς διαστρεβλώσεις καὶ τίς <<προσθῆκες >>

Ὁ Ξέρξης λοιπόν , ἦτο ἕνα ἄβουλο πλάσμα καὶ οἱ δύο Ἰουδαῖοι θεῖος καὶ ἀνεψιά τὸν ἔκαναν ὅτι ἤθελαν . Χαρακτηριστικό γεγονός εἶναι τὸ ὅτι τοῦς χορήγησε τὸ δακτυλίδι του , τὴν προσωπικὴ του σφραγῖδα δηλαδὴ καὶ τοῦς εἶπε ὅτι κάθε ἐπιθυμία τους ἄς γράφεται καὶ ἄς ὑπογράφεται μὲ τὸ δακτυλίδι !

Τὸ ὄνομα τοῦ Ξέρξη ἑλληνιστὶ εἶναι Κσαϊάρσα . Ἀπὸ τὸν Ἡρόδοτο περιγράφεται ὡς ἰδιότροπος , φιλήδονος καὶ σκληρός ἄνθρωπος κάτι τὸ ὁποῖο ταιριάζει μὲ τὸ χαρακτῆρα τοῦ στὸ κεφάλαιο <<Ἐσθὴρ >> τῆς Π. Διαθήκης .

Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸν γελοῖο λόγο ποῦ χώρισε τὴν πρώτη του γυναῖκα του Ἀστίν, ἡ ὁποῖα ἀρνήθηκε νὰ ἐπιδείξει τὰ κάλλη της ἐμπρὸς στὸν λαὸ καὶ στοὺς ἡγεμόνες τῆς αὐτοκρατορίας ποῦ ἐφιλοξένησε ὁ Ξέρξη  ^{( ἔνθ. Ἀνωτ. Α΄ 1, 9-12}

Μετὰ ἀπὸ προτροπή τῶν συμβούλων του ἀπεφάσισε νὰ ἀναζητήσει νέα σύζυγο! Τὰ ὀνόματα τῶν συμβούλων του μόνο περσικὰ δὲν ἤτανε   ^{Μαλησεάρ Μουχαίος Σαρσαθαίος καὶ ἄλλοι}

Ἡ συνέχεια δίδεται μὲ λεπτομέρειες στὸ κεφάλαιο << Ἐσθήρ >> ὅπου συμφώνως μὲ τὴν ὁδηγία τοῦ Μαρδοχαίου -Μαρδονίου , ἡ Ἐσθήρ δὲν ἀποκαλύπτει τὴν καταγωγή της καὶ τὸν λαὸ ποῦ ἀνῆκε.  ( Π, Διαθήκη << Εσθήρ >> Α΄2, 5 5-14

Ὁ -Μαρδόνιος -Μαρδοχάϊ ἦτο γιὸς τοῦ Ἰαϊρου γιοῦ τοῦ Σεμεϊου γιοῦ τοῦ Κισσαίου , ἀπὸ τὴν φυλὴ Βενιαμίν καὶ ἦτο ἀνάμεσα στοὺς αἰχμαλώτους ποῦ ὁ Ναβουχοδονόσωρ ἔφερε στὰ Ἱεροσόλυμα . Ἦτο κηδεμὼν τῆς Ἐσθήρ κόρης τοῦ Ἀμιναδάβ.  ( Π, Διαθήκη << Εσθήρ >> Α΄2, 5 5-14

Ὁ Μαρδόνιος ὑπερηφανεύετο γιὰ τὴν καταγωγὴ του καὶ ἔλεγε συνεχῶς : << Ἐγὼ εἶμαι Ἰουδαῖος >>! ^{( Ἔνθ. Ἀνωτ. Α΄ 3,4} Δὲν εἶναι κακὸ νὰ ὑπερηφανεύετο γιὰ τὴν καταγωγὴ του , ἄν εἶναι

δυνατὸν !

Ἁπλῶς ἀποδείκνυε τὴν καταγωγὴ του καὶ ἔχουμε πλέον ἀποδείξεις μέσω τοῦ κεφαλαίου τὴς << Ἐσθήρ >>, ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη.

Ἡ μισελληνίδα Ἐσθήρ ἀφοῦ ἔχει γίνει βασίλισσα ἀρχίζει νὰ ἀποκαλύπτει τὴν καταγωγή της, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον δὲν ἐνδιέφερε τὸν Ξέρξη. Μετὰ ἀπὸ συκοφαντία ἴδιον τῆς φυλῆς δολοφονεῖται ὁ Μακεδὼν πρωθυπουργός τοῦ Ξέρξη , ὁ Ἀμάν ! ^{( ἔΝΘ. Ἀνωτ. Δ΄7, 1-10)} 

Ἐκδίδεται διάταγμα ὅπου οἱ Ἰουδαίοι σφάζουν περὶ τοῦς 6.000 τῆς <<ἄλλης φυλής >> ( ἐνν. Οἱ ἕλληνες ) καὶ ἡ ἡμέρα τοῦ <<Πουρείμ καθίσταται << ἐθνική >> ἑορτή τους ! Ζοῦν πλέον μὲ τοῦς δικούς τους νόμους , ὀργανώνουν τὴν ὑπεράσπισή τους καὶ τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ ἀντιμετωπίζουν τοῦς ἐχθρούς τους ὅπως θέλουν ! ^{(Ἔνθ. Ἀνωτ. Δ΄8. 1-12)} Γιὰ τὴν καταγωγὴ τοῦ Ἀμάν, γιοῦ τοῦ Ἀμαδαθου τοῦ Μακεδόνος μας πληροφορεῖ τὸ κεφάλαιο

<< Ἐσθήρ >> καθώς καὶ τίς λεπτομέρειες τοῦ περιεχόμενου τῆς διαταγῆς τοῦ Ξέρξη γιὰ τοῦς Ἰουδαίους, * ^{( ἔΝΘ. Ἀνωτ. Ε΄1-21)} τὸ δὲ κεφάλαιο Ε΄ τῆς <<Ἐσθήρ >> βρίθει ἀπὸ ἀνθελληνισμὸ καὶ << καλὲ πράξεις >> τῶν Ἰουδαίων ἐναντίον τῶν Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν τῆς αὐτοκρατορίας ! Διαβάστε τὸ καὶ θὰ φρίξεται Ἕλληνες.

Χαρακτηριστικό εἶναι τὸ σημεῖο ὅπου ὁ ὑπάνθρωπος Ξέρξης λέγει στὴν σύζυγό του: << Μόνο στὰ Σοῦσα οἱ Ἰουδαῖοι σκότωσαν πεντακοσίους ἄνδρες μαζί μὲ τοῦς γιοὺς του

Ἀμὰν Φαντάσου τὶ ἔγινε στὶς ἐπαρχίες. Τὶ ἄλλο θέλεις ; Θὰ σοῦ τὸ ἐκπληρώσω >> * ^{( ἔΝΘ. Ἀνωτ. Ε΄9-12)} Ἡ Ἐσθὴρ τοῦ ἀπαντᾶ : << Νὰ ἐπιτραπεῖ στοὺς Ἰουδαίους ποῦ κατοικοῦν στὰ Σοῦσα, νὰ πράξουν καὶ αὔριο ὅσα ἔπραξαν σήμερα . Ἐπίσης νὰ κρεμάσουν δημοσίως τὰ σώματά τῶν γιῶν τοῦ Ἀμάν . ^{( ἔΝΘ. Ἀνωτ. Ε΄9-13)}

Θαυμάστε μισελληνισμὸ καὶ μισανθρωπισμὸ !

Καὶ κάτι ποῦ θυμίζει τὰ σημερινὰ ἐγκλήματα τῶν ἀπαγογῶν τους στὴν Παλαιστίνη:

<< Οἱ Ἰουδαῖοι τῶν Σούσων συγκεντρώθηκαν καὶ σκότωσαν τριακοσίους ἀκόμη ἄνδρες. Λεηλασίες δὲν ἔκαναν ὅμως >>!!! ^{( ἔΝΘ. Ἀνωτ. Ε΄9-16 19)}

Τὸ ἄκρον ἄωτον τῆς ὑποκρισίας καὶ τοῦ ἀρρωστημένου νοῦ μερικῶν τοῦς , Σκότωσαν ἀλλὰ σὰν καλοί ἄνθρωποι δὲν λεηλατοῦσαν ! Βδελύγματα τῆς ἐρημώσεως !

Καὶ φυσικὰ μὲ διαταγὴ τῆς μυσαρὴς Ἐσθὴρ ἐπεκυρώθη « Πουρεὶμ » ὡς « ἐθνικὴ » ἑορτὴ τους . 136  ( ἔΝΘ. Ἀνωτ.Ε΄9  29-30 

Τὸ κουβαράκι ξετυλίχθηκε ! ὁ Μαρδόνιος -Μαρδοχαϊ, δὲν μποροῦσε νὰ ξεχάσῃ αὐτὸ ποῦ ἔπαθε στὴν Θράκη καὶ Μακεδονία ἀπὸ τοῦς Βρύγες τὸ 490, 137 Ἦτο ὑπέρμαχος τῆς ἐκστρατείας του Ξέρξη ἐναντίων τῆς ἑλλάδος. ^{( ἔΝΘ. Ἀνωτ.Η 82)}

Τὸ Σατανικὸ σχέδιο θεῖου καὶ ἀνεψιὰς γιὰ ἐξόντωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἄρχισε νὰ πετυχαίνει μιὰς καὶ ὁ Ξέρξης εἶχε μία « καλὴ » σύζυγο ποῦ τὸν ἐπροστάτευε μέσο τοῦ θεῖου της ἀπὸ τοῦς διαφόρους « συνωμότες » τοῦ τύπου Ἀμαν!

Εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς αὐτὸς ὁ Μαρδόνιος -Μαρδοχαϊ εὑρίσκετο κοντὰ στὶς συνωμοτικὲς ὁμιλίες καὶ μετὰ τὰ ἀπεκάλυπτε στὸν Ξέρξη!!

Ὅπως, ἐπίσης , ἀπορίας ἄξιον εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ὅταν ὁ Ξέρξης ἐξέδωσε τὸ διάταγμα πρὸς ἀποκατάσταση τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ δὲν ἐδιευκρίνησε ποιοὶ ἦσαν αὐτοὶ οἱ ἐχθροί του !

Μήπως ἦσαν Ἕλληνες καὶ κανεὶς ἄλλος;

Καὶ πῶς νὰ πιστέψει κάποιος ἄνθρωπος πῶς οἱ μηδικοὶ πόλεμοι ἔγιναν ἀποκλειστικῶς γιὰ χάρη τῶν Περσῶν καὶ ὄχι γιὰ χάρη τῶν Φοινικογεφυραίων; !

ἡ ἐξαγωγὴ τῶν συμπερασμάτων εἶναι εὔκολη καὶ σ΄ αὐτὸ σημαίνουν καὶ τὰ στοιχεῖα ποῦ παρετέθησαν .

Ἐμπόδιο ὁ Ἕλληνας ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων στὰ ἀρρωστημένα σχέδια τῶν τότε « παγκοσμιοποιητῶν » ἀνθελλήνων .

Καὶ ἔπρεπε νὰ ἀφανισθεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου !

Κι΄ ὅμως ΕΠΙΖΗΣΑΜΕ!

Από το βιβλίο ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ Η. Σ. εκδόσεις Λιακό..